LIMBURGERS OVER DE GRENS

Thomas Kauffmann, Enterprise Transportation Capability Lead Mondelez.

IK BEN NIET DE LEIDER DIE LANGSKOMT, EEN BOMMETJE DROPT EN WEER VERDWIJNT.

LIMBURGERS OVER DE GRENS

Hoepertingen, zaterdagochtend 11 uur. Thomas Kauffmann is net terug van Bratislava. Als Enterprise Transportation Capability Lead bij Mondelez reist hij de hele wereld af. Waarom een internationale job hem fascineert? Hoe het komt dat hij zijn agenda nu beter onder controle heeft dan toen hij nog in een Limburgse kmo werkte? Een gesprek aan de keukentafel over internationale ambities, flexdesken en je weg vinden in het leven.

Thomas Kauffmann (35) kijkt onafgebroken toe hoe partner Leen zoontje Matisse (1,5) zijn groentepapje geeft. Ondertussen vertelt hij honderduit over zijn job, nipt van een cola en slikt de vermoeidheid weg. Werkweken van 80 uur, heel veel reizen, de eerste stappen van je zoon missen: niet iedereen tekent voor zo’n leven. Toch hangt er een en al vrolijkheid in de lucht. “Binnenkort verhuizen we naar Wenen met het hele gezin.”

Atypisch parcours

Dat Thomas een atypisch parcours zou volgen, was al vroeg duidelijk. Tijdens zijn studies mobiliteitswetenschappen was hij al professioneel actief. Eerst als projectingenieur bij Grontmij, nadien als transportmanager bij Caterpillar. Na twee jaar werd hij er verantwoordelijk voor de wereldwijde aankoop van zeevracht. Op zijn 25e ging Thomas aan de slag als CEO bij transportbedrijf MTL in Gingelom. Ondertussen rondde hij in Krakau zijn MBA af. Sinds oktober 2019 verdient Thomas zijn strepen als Enterprise Transportation Capability Lead bij de Amerikaanse voedingsreus Mondelez, gekend van merken als Côte d’Or, LU, Oreo en Milka. “Mijn vrienden zeggen dat België te klein voor me is, maar voor mij vloeide elke stap logisch uit de vorige.”

Globaal denken, lokaal handelen

Thomas werkt vanuit Bratislava en maakt deel uit van het logistieke center of excellence. Zijn opdracht: transport wereldwijd in goede banen leiden. “Ik sta permanent in contact met de 14 businessunits wereldwijd. Die bedienen lokale markten met lokale merken en genieten elk een vrij grote onafhankelijkheid. Best practices wisselen we op wereldschaal uit om zo synergie en schaalvoordelen te boeken en niet overal het warm water opnieuw te moeten uitvinden.” In het Fortune 500-bedrijf met ruim 80.000 medewerkers heerst een uitgesproken expatcultuur. “Veel van mijn directe collega’s werken in een ander land dan hun land van herkomst en zitten verspreid over verschillende continenten. Je krijgt hier geen kans tot vastroesten: na 3 à 4 jaar schuif je door naar een nieuwe uitdaging en vaak ook een andere locatie.”

Bommetje droppen

“Een internationale functie verruimt je wereldbeeld en je wordt continu gechallenged vanuit andere insteken. Ik hou ook van de actie: van Brazilië tot Japan dingen gedaan krijgen, is leuk. De grootste uitdaging is dat je je elke keer moet aanpassen aan de lokale cultuur. Tussen landen zijn er enorme verschillen in hoe je communiceert en zakendoet. Soms zijn die verschillen heel subtiel. Dan nog spelen ze een grote rol. Wat in het ene land werkt, kan je daarom niet zomaar kopiëren naar een ander. Relatieopbouw en begrijpen hoe mensen reageren en handelen, is inherent aan mijn job. Het gaat erom een juiste benadering te vinden en iedereen bijeen te krijgen rond een visie, maar dat hangt dus sterk af van land tot land. Ik ben niet de leider die langskomt, een bommetje dropt en weer verdwijnt. Ik stel vragen, volg op, blijf bereikbaar, faciliteer. Kwestie van credibiliteit opbouwen.”

Thomas Kauffmann: “Ik hou van de actie: van Brazilië tot Japan dingen gedaan krijgen, is leuk.”

Gezinshereniging

Pendelen tussen Bratislava en Hoepertingen is voor Thomas wekelijkse kost. “Natuurlijk weegt dat op je gezinssituatie. Leen wou twee jaar geleden al mee verhuizen, maar toen ze zwanger was, hebben we beslist dat zij in België zou blijven omdat de gezondheidszorg hier beter is dan in Slowakije. Leen en Matisse wonen nu hier en ik zit duizenden kilometers verderop. Is dat makkelijk? Verre van. Leen staat er in de week alleen voor en onze quality time samen is beperkt. Dat gaat allemaal veranderen als we verhuisd zijn. Leen kan in Wenen aan de slag als kinesiste. We willen er een leven opbouwen en ik ga mijn zoon veel meer zien.”

The real stuff

Sinds corona is de efficiëntie bij Mondelez flink verhoogd. Met dank aan het structureel telewerk. “Eén à twee dagen fysiek op kantoor en flexdesken worden overal de nieuwe standaard, met één desk voor meerdere medewerkers. Internationale verplaatsingen zijn ook sterk verminderd.” Maar telewerk is niet alles. “Ter plaatse rondlopen, alles bekijken en vaststellen dat een vrachtwagen pakweg halfvol vertrekt, dat kan allemaal niet online. Zelfs de beste data analytics vertellen niet alles. Je mist ook een stuk dynamiek en non-verbale communicatie bij videobellen. Geef mij dus maar the real stuff als het kan.”

JE KRIJGT GEEN KANS TOT VASTROESTEN: NA 3 À 4 JAAR SCHUIF JE DOOR NAAR EEN NIEUWE UITDAGING.

Alle pistes liggen open

Matisse is aan zijn middagdutje begonnen. Leen zoekt papieren bijeen ter voorbereiding van de verhuis. Thomas gaat het gras maaien en mails beantwoorden. De lijn tussen werk- en privétijd is flinterdun. “Toch heb ik mijn agenda nu meer onder controle dan toen ik in een kmo werkte. Daar was ik op vele fronten tegelijk actief: het commerciële, de strategie, personeel … Ik was altijd bereikbaar en avond- en weekendwerk was de regel. Nu is er meer focus en rust. Een vrije dag is een vrije dag bij Mondelez. Bij internationale verplaatsingen heb je recuperatietijd. Het mensgerichte zit ingebakken in de bedrijfscultuur, inclusief ontplooiingskansen in alle richtingen.” Afspraak over 5 jaar in Wenen dan maar? “Niet zeker dat we daar dan nog zitten. Zürich, Singapore, New York of Sao Paulo: wie zal het zeggen? Het kan wat ons betreft alle kanten op.”