In de wereld van dromen, droom ik jou levend want in het woord lukt het niet. Terwijl mijn vingers me ontroeren met elke ode. Echter verscholen achter mijn ogen kan ik denken aan de bossen waar bomen zijn die ik niet waarneem. Zou vormgeven aan jou, je zien knielen in het gras wat nooit groen was voor ons. Zou van je houden en je houden in een omhelzing die ons tijd laat vergeten. Mijn jonge armen om je heen tot de maan gaat slapen en dan kus ik je voorhoofd Je weet deze plek geeft ons een herinnering die nooit sterven zal. Maar alleen zal vergaan op het moment dat de ogen open gaan. Onze schaduwen liggen achter ons en bedekken het gras waarin we liggen op onze rug om onze ster uit te kiezen want als we gaan dan samen.
De zon valt op de aarde en verwarmt de grond en mij. Jij viel in slaap ook daar. Maar daar leek het het te duren tot in het oneindige. Stille kinderen gooien blaadjes over je heen en ik kan hier nog minder zeggen want in de droom waren geen woorden nodig voor elkaars liefde. Overal weer en overal is het de klok die tikt. De wijzers kruipen naar het laatste uur van jou maar hier in het bos waar geen kerk is, Friese staander noch een horloge werd het ook 24u. Ik sta op, pluk een veld boeket leg die op jouw hart, kus je koude lippen maar het lukt me niet om je tot leven te wekken want ik ben geen prins zelfs niet in deze droom.
93