Poezine 14. Veertien

-1-

Colofon Redactie: Vincent Jongman, Bert Waber, Eric de Munnik en Lynn van Hoof Cover: Vincent Jongman Rechten op deze uitgave gelden zoals in de wet opgenomen. In geval van zekerheid, hebben we in specifieke gevallen artwork laten vervallen indien er rechten op zouden kunnen zitten van derden. Š 2017 www.poezine.com

-2-

- voor Derrel Niemeijer -

-3-

Voorwoord Beste lezers, met veel trots presenteert de Po-e-zine redactie deze nieuwe Po-e-zine.

Er ligt een roerige tijd achter ons. Zoals velen weten, overleed in oktober de drijvende kracht achter Po-e-zine, Derrel Niemeijer, plotseling op 38 jarige leeftijd.

Zijn dood veroorzaakte een grote schok onder de dichters. Het was Derrels uitdrukkelijke wens dat zijn werk werd voortgezet. Het werk van Derrel gaat voortgezet worden in een stichting. Onder de stichting van het podium PepperPlus, Po-e-zine en uitgeverij MeerPeper. Op deze manier hopen we het voorbestaan te kunnen garanderen. Natuurlijk is dit voortbestaan niet alleen mogelijk door een stichting, maar in eerste instantie door de fantastische Po-e-zine redactie, die elke keer weer met veel toewijding en geduld jullie teksten verzamelt en samen vormgeeft. Een applaus voor de redactie lijkt me zeker op zijn plaats. Daarnaast kan Po-e-zine ook alleen maar bestaan door jullie mooie inzendingen, blijf vooral inzenden en elkaar inspireren.

Bericht van de redactie Er zijn wijzigingen in de samenstelling van de redactie. Zo zijn Lynn van Hoof en Eric de Munnik bij de redactie gekomen.

Bianca Hazenberg heeft de redactie verlaten. Graag willen we Bianca nogmaals bedanken voor het werk dat zij verzet heeft voor de afgelopen edities. De voltallige redactie bestaat nu uit: Vincent Jongman, Bert Waber, Lynn van Hoof en Eric de Munnik.

| Lea Teunissen

Deelnemers: Aart van Wijk, Abrahamus Villanus, Alexander Franken, Annemarie Vriends, Barend van der Merwe, Bart Daems, Bert Deben, Bert Waber, Blijf(t) Kleuren, Caroline in’t Veld, Chantal de Breyne, Connie Harkema, Cor van Welbergen, Dichtman, Edsel Eustacia, Egbert Hovenkamp, Emy Smeekens, Eric de Munnik, Erika de Stercke, Flora Gerritsma, Frans Terken, Hans F. Marijnissen, Harry Oonk, Heidi van Dijk, Joke de Bondt-Rieken, Jos Pelser, Jules Deelder, Jurgen Uiterdijk, Kaj Elhorst, Kirsti Hadderingh, Kor Kuiper, Lynn Van Hoof, Maarten Willems, Marc Tiefenthal, Marion Spronk, Marjolein Jua, Marjon van der Vegt, Marten Visser, Nardus Schriever, Patrick Rottier, Peter Mabelus, Petra Fenijn, Pierre MarÊchal, Sophie Dijkgraaff, Staf de Wilde, Theo Koot, Tine Hertmans, Vincent Jongman, Willy de Leeuw, Wouter Veldboer.

-4-

-5-

Inhoud

Ode aan het verlangen ................................. 53

Gefeliciteerd .................................................. 10

Onzichtbaar................................................... 56

Loslaten ......................................................... 11

Onder de zon ................................................. 57

Vakantieliefde................................................ 12

Verbinding ..................................................... 58

Retro supernova ............................................ 13

Herinneringen ............................................... 60

Stuk ................................................................ 14

Emmakade Leeuwarden ............................... 62

Bizar ............................................................... 15

Onbestemd.................................................... 63

Lange nachten ............................................... 16

Codeïne helpt ................................................ 64

De tijd ............................................................ 18

Vreemd gemoed............................................ 65

Afgoderij ........................................................ 19

Niet zeveren .................................................. 67

Kolenpad ........................................................ 20

Opwindende dans ......................................... 68

Pierre Maréchal ............................................. 21

Kwijt .............................................................. 69

Ik kom hier elke dag… .................................... 23

Sokken stoppen ............................................. 70

Zo goed als onvolledig zelfportret ................. 28

Zo gezegd, niet geschreven ........................... 72

A night in Tunesia .......................................... 29

Golven ........................................................... 73

Hier ................................................................ 30

Abrahamus Villanus ...................................... 74

Zomaar .......................................................... 31

Eb en vloed .................................................... 75

Binnenste buiten ............................................ 32

Poseren voor de bladspiegel ......................... 76

Open minded ................................................. 33

Alea iacta est ................................................ 77

Demystificatie ................................................ 34

Getemde hartstocht ...................................... 79

Gehaast ......................................................... 36

Onbetaalbaar.... ............................................ 80

Abrahamus Villanus....................................... 37

Vrede ............................................................. 81

Ga op wandel................................................. 38

Pierre Maréchal ............................................ 82

Behaaglijk ...................................................... 40

Een vallende ster ........................................... 83

Paradijsvogels................................................ 41

Recensie : Twee ............................................. 84

Baard ............................................................. 42

Heelal ............................................................ 85

Dromen in werkelijkheid ................................ 44

Geweten ........................................................ 85

Angst en liefde ............................................... 45

Kunst is een eitje ........................................... 86

Achterlaten .................................................... 48

Mineur........................................................... 87

Sononder........................................................ 49

Touwtjes in handen ....................................... 89

Draag mij ....................................................... 50

De nieuwe Orde............................................. 90

Recensie: Het eiland, de nimfen .................... 51

Blanke heteroman met baan ........................ 91

Haar naam is Circe......................................... 51

Stapvoets ...................................................... 92

De kroeg ........................................................ 54

-6-

Wie ben ik? .................................................... 94

De Leegte .................................................... 134

Vallende leegte .............................................. 95

Verboden genot .......................................... 136

Continuïteit .................................................... 96

Zielsliefde .................................................... 137

De lokdichter.................................................. 98

Liefdesgeschiedenis in 3 aktes .................... 139

In de zeilclub ................................................ 100

Havenhoofd................................................. 140

Vreemd ........................................................ 101

Inhibition ..................................................... 142

Canto Ostinato............................................. 103

Diepte-interview ......................................... 143

In het voorbij gaan van de tijd ..................... 104

Tongstrelend ............................................... 144

Schaduwspel ................................................ 105

Herinneringen aan mijn moeder ................. 145

Draaispel...................................................... 106

De overspelige man .................................... 147

Abrahamus Villanus..................................... 107

Zielen ........................................................... 148

Gezongen moet er worden .......................... 109

Consummationem saeculi ........................... 149

Hart.............................................................. 110

Maanlandschap .......................................... 150

Inspiratiebron .............................................. 111

Mocht het zo zijn......................................... 151

Aan de buitenkant ....................................... 112

Over terugsturen geschreven ...................... 153

Oude tijden .................................................. 114

Hartelijk....................................................... 154

Mist.............................................................. 115

Abrahamus Villanus .................................... 155

Het leven is een spel .................................... 116

Maarten Willems ........................................ 156

Al doende ..................................................... 117

Pierre Maréchal .......................................... 157

De Dood ....................................................... 118

Berusting ..................................................... 159

De lindeboom .............................................. 119

Laat los ........................................................ 160

Het spokenbal .............................................. 121

Eigen wol ..................................................... 161

De weg kwijt ................................................ 122

Trots ............................................................ 163

Spookhuis..................................................... 123

De lente is in aantocht ................................ 164

Closed .......................................................... 124

Hoop............................................................ 165

Zwarte bladzijde .......................................... 125

Berkenbos ................................................... 167

Nardus Schriever.......................................... 126

Egbert Hovenkamp ..................................... 168

De Zee .......................................................... 128

Heiligen ....................................................... 170

Massage ...................................................... 129

Laat ............................................................. 171

Klaar ............................................................ 130

Kiezen .......................................................... 172

Giftige woorden ........................................... 131

Vredesvuur .................................................. 174

Recensie: Poëziebus 2016, Verzameld werk 132

De aanraking............................................... 176

10.000 kleine voorwerpen ........................... 132

Kromming, bij de dood van Boris W............ 177

Waar zal ik wonen ....................................... 133

Schaduwen .................................................. 179 -7-

Recensie: Als wolven huilen ......................... 180

Kerst ............................................................ 226

De Winter .................................................... 183

Verdrukt verdriet......................................... 227

Oude dozen .................................................. 184

Dromen ....................................................... 228

September ................................................... 186

‌ And Much More....................................... 230

Bert Waber .................................................. 187 Mijtermorfose .............................................. 188 Foto van Uwe Ommer.................................. 190 Sluipmoordenaar ......................................... 191 Mijn moeder ................................................ 193 Geen rust ..................................................... 194 Onzichtbaar ................................................. 195 De dingen die nooit gebeuren ..................... 196 Aardse engel ................................................ 197 Zondag ......................................................... 200 NOG Niet Oud Genoeg................................. 201 Bert Deben ................................................... 203 Wonderen .................................................... 204 Over de doden ............................................. 205 Sneakers en een rokje .................................. 207 De gevoelige snaar ...................................... 208 Eerlijkheid .................................................... 209 Incompleet ................................................... 210 Abrahamus Villanus..................................... 211 Rebirthing Bang ........................................... 212 Lieve Lucht ................................................... 213 Wie neemt haar toekomst in handen .......... 214 Vrede ........................................................... 215 Hand in hand: een gedicht voor feministen. 216 Nachtportier ................................................ 218 Blije bij ......................................................... 219 Aardappelmesje........................................... 221 (G)razende wolven*..................................... 222 Ander ........................................................... 223 Ochtenddauw .............................................. 225 -8-

Aankondiging: De nieuwe website Al vanaf de eerste samenwerking met Derrel ontstond het idee om een website te lanceren waar mensen en leden alle informatie en publicaties over Po-e-zine kunnen vinden en waar ruimte is voor leden om zelf gedichten en korte proza te plaatsen, zonder dat het “plotseling verdwijnt” op Facebook.

Daarom hebben wij achter de schermen gewerkt aan een nieuwe website waar, naast informatie over Po-e-zine, leden hun werk tentoon kunnen stellen en werk van anderen kunnen lezen. Daarnaast is het plan om ook de inzendingen via de website te laten verlopen, zodat er geen emails met kostbare inzendingen meer verloren gaan in de stroom.

Hoe kan ik meedoen?

Als je reeds aangesloten bent bij de Facebookgroep kun je je heel simpel aanmelden.

1. Ga naar: http://poezine.com/registreren/ 2. Klik op het Facebook-icoon 3. Vul de Facebook-gegevens in 4. Activeer het account via de email die je hebt ontvangen 5. Klaar! Je kunt voorlopig altijd inloggen door op het Facebookicoon te klikken op de website.

Ben je niet aangesloten bij Facebook? Dan kun je ook een gewoon account aanmaken.

Ga naar: http://poezine.com/registreren/ en vul het aanmeldformulier in.

Ben je nieuwsgierig geworden. Ga dan snel naar: www.poezine.com

We zijn ons echter bewust dat veel Po-eziners het fijn vinden om via Facebook berichten te lezen of te plaatsen. Daarom is de website gekoppeld met de Facebook groep van Po-e-zine. Berichten die op de website geplaats worden, komen automatisch op Facebook en vice versa.

Daarnaast willen we jullie ook niet belasten met extra te onthouden wachtwoorden. Daarom kun je heel simpel met Facebook inloggen.

De voordelen van de website zijn:

 

Alle informatie op één plek;



Mogelijkheid om je werk te plaatsen op de website;



Inzendingen verlopen via de website;



Op de hoogte worden gehouden worden van nieuws, inzendtermijnen, nieuwe publicaties et cetera;

Toegang tot alle (digitale) publicaties;

-9-

'Herinner jij je dat prachtige horloge nog dat ik een jaar of vijf geleden verloren heb?"

'Jazeker.'

'Weet je nog hoe ik werkelijk overal heb gezocht maar het nergens kon vinden?'

'Reken maar.'

'Trek ik gisteravond een oud vest aan dat ik in jaren niet meer heb gedragen en nou geef ik jou te raden wat ik in het linker zakje vond?'

'Gefeliciteerd! Je horloge!'

'Nee. Het gat waardoor ik het verloren moet hebben.'

Jules Deelder uit: 'Op de deurknop na', 1972.

-10-

Even te lang hield ik me vast aan jouw lichaam het was het einde van een nutteloos bestaan het was donker voor ik het wist de klok had meedogenloos door getikt.

Toen ik dan ook jouw lichaam uiteindelijk losliet, hervond ik weer mijn oude pijn en verdriet het was of ikzelf er niet meer bij mij hoorde verdeeld in twee, de ĂŠĂŠn de ander vermoordde.

Ik begreep er niets meer van, ik zag met dubbele ogen alsof ze mijn hele leven al hadden voorgelogen mijn handen gleden koud en stil van mijn schoot ik was alles kwijt, ik was dood.

-11-

Toen wij elkaar voor het eerst hadden ontmoet Stond ik bij de balustrade de maan te bewonderen Jij kwam naast mij staan Het was op het balkon van ons hotel Stil en gepassioneerd Met een half gevuld glas wijn in jouw hand Keek jij ook naar de maan Die schitterde over de donkere zee Maar die overdag hemelsblauw was Vanuit mijn ooghoek wierp ik een blik naar jou En voor mijn gevoel leek het Alsof jij ook hetzelfde deed Het leek net alsof wij elkaar niet durfden aan te kijken Totdat jij de stilte verbrak Met een warme stem zei je: 'Where are you from'?

Ik deed net of ik verbaasd was van jouw vraag Maar ik voelde dat jij naar me keek Met een verleidelijke blik keek ik jou aan Met een glimlach en een sierlijk handgebaar Vroeg jij het weer: 'Where are you from'?

'I come from Curacao', zei ik 'Curaçao', vroeg jij en Jouw schouders gingen gelijk omhoog Ik wist meteen zonder woorden wat je bedoelde Toen keken wij elkaar voor het eerst echt in de ogen En zagen de glans van de volle maan De passie weerkaatste in onze ogen Ik voelde een koude rilling over mijn rug gaan En ik was alleen maar met vakantie, net zoals jij Op dat moment wist ik nog niet, wat zich allemaal in jou afspeelde Was het een vakantiegevoel, een vakantieromance Of liefde op het eerste gezicht

Of was het toch de maan, die de romantiek met zich meebracht?

Onder het toeziend oog en goedkeuren van de maan Raakten wij gepassioneerd in elkaars armen verstrengeld Onder het licht van de volle maan Kreeg onze vakantiebestemming een nieuwe wending En net zoals onze vakantieromance was ontstaan Was die ook gedoofd, toen de vakantie voorbij was‌

-12-

Er is geen begin Een witte dwerg in een nauwe dubbelster Alles is al gedaan Het is alleen niet opgemerkt De liefde is een dreigende macht Wie leven baart, baart dood De kracht van een schreeuw Uit miljoenen kelen Een zuigend en kolkend zwart gat Geen ontsnappen mogelijk Retro Supernova Weten dat je niet weet, is het hoogste Dat niet weten, is gemis Geen absolute moraal Retro Supernova Een laatste ademtocht Uit miljarden longen Een orkaan van onmisbare zuurstof Blaast leven in het kreupelhout Liefde is de moeder van haat Wie doodt geeft energie terug Aan Suburbia Van het universum Alles is al gezegd Er is alleen niet naar geluisterd De rode reus is een partnerster Er is geen einde

-13-

(voor Derrel) We nemen je mee naar ons huis in onderdelen.

Krijg je nooit meer in elkaar gezet.

Ben geen puzzelaar en heb geen vaste hand.

Ik zie het wel, er ontbreekt het een en ander.....

Wees welkom desalniettemin in jouw afwezige Aanwezigheid.

-14-

Ik zie met mijn hart Voel met mijn geest Het lijkt alsof ik hier Al eerder ben geweest Ik denk met mijn hart Kijk met mijn geest Verwondering alom Als je dit hier leest Het rare van de zaak Het denken in gevoel Laat je hart ontdekken Wat ik juist bedoel Geen interpretatie Geeft een ander doel In zuiverheid geboren Als kikkers in een poel

-15-

in vroege schemering hervinden contouren hun ware vorm schimmige nachtschaduwen verdwijnen door het toenemend daglicht een kast wordt weer kast een stoel wordt weer stoel na nachtsluimering de dag schuchtert voorzichtig op gang schraapt licht bijeen

-16-

-17-

De tijd vliegt seconden, minuten, uren de tijd kan soms eeuwen duren een andere keer de lengte van een zucht tijd neemt zijn vlucht De tijd vliegt heel de aardbol rond met groot verschil niemand weet waar hij ontstond aan onder- of aan bovenkant en heel frappant tijd staat nergens ĂŠĂŠn seconde stil Wat vliegt de tijd een mens is maar een nietig iets we kunnen de tijd niet keren van de toekomst weten we niets niemand weet wat er nog komt de tijd zal het ons leren

-18-

Deuren blijken tegen ramen gespijkerd.

Voorbijgangers gaan voorbij.

Verveloosheid irriteert en imiteert schutkleuren.

Dichters die nergens verstand van hebben mijmeren over verleden tijden van krotten, en men leest hen uit snobistische zelfbevrediging.

Het is een belediging, een vernedering, die vertedering.

Denk aan de niet-poĂŤtische slachtoffers van uw verdwaalde ethiek, niet aan hun spiegelbeeld verslaafde onbenullen in hun verdwaasde afgoderij van het woord.

Ondertussen blijft restauratie achter het verval aansloffen. Meubels verstoffen.

Voorbijgangers gaan voorbij, zoals ik al zei. Ik sla spaties over.

-19-

Ik gooi wat zand over een sintel dat vlam en vonk tot rusten brengt zodat hij niet meer kolen krengt of beestjes naar zijn lichtje wenkt De overheersing is voorbij het kolenpad de slavernij de lieve vrede is nabij weerklinkt in schimmen en in mij ik zei de woorden die men zocht en zweeg nadien De dodenmars is hem ontzien hij kreeg zoals hij het verdient.

-20-

Het is teveel Alles is teveel Te veel vernieuwing Te veel techniek Teveel dode paarden Al die schijnselen Al die toekomstigheden Teveel mensen, hun brei van wensen Ik hou me gedeisd Steek een kaarsje aan Koffie er bij, zet de radio aan en luister naar een programma over DaDa‌

-21-

-22-

Ik was onderweg voor een boodschapje en liep door het park waar deze man in zijn rolstoel langs de kant van het water zat.

Hij had een oude broodzak op zijn schoot gevuld met in kleine stukjes gebroken boterhammen, bruin en wit door elkaar. Ik spaar het op en krijg ook van de buren.

Elke dag dan ga ik vanuit mijn verzorgingstehuis via de Galjootstraat naar de van Boekerenweg en dan linksaf bij de rotonde. Het is daar altijd oppassen geblazen want ze rijden er als gekken tegenwoordig. Toen ik er met mijn vrouw altijd langs ging was het net of ze meer rekening hielden met ons. Zal de uitstraling van mijn vrouw wel geweest zijn…. Ik heb het nooit van mijn looks moeten hebben, mijn vrouw daarentegen was een zeer knappe verschijning.

Apetrots was ik toen ze met me wilde gaan. We waren allebeide geen echte jonkies meer en hadden onze ervaringen wel gehad. Ach ja de jeugd hé…

We leerden elkaar kennen via de dansschool. Omdat ik niet zo`n kroegtijger ben had ik mezelf opgegeven en blijkbaar zij ook. Toen we een partner moesten kiezen waren we op de een of andere manier aan elkaar toegewezen. Bij de eerste voorzichtige stappen op de dansvloer keek ik in haar ogen en gebeurde er iets waar ik totaal geen verklaring voor had. Ik verdronk in haar blik, zoveel liefde en zachtheid zag ik in haar ziel, ik was totaal van de kaart. Een aantal weken keken we uit naar de dansavond op donderdag en als snel ondernamen we ook andere uitstapjes. We hadden veel overeenkomsten. Af en toe gingen we gezellig uit eten bij het restaurant van Kees en Willy, kent u dat…? Ik knikte nee. Een geweldige zaak, vertelde hij verder. Daar was je echt te gast. Je jas werd nog aangenomen, naar je stoel gebracht en de bediening leek er persoonlijk zorg voor te dragen dat alles

naar wens was. Geweldig was dat. Samen bij kaarslicht dineren, een wijntje en natuurlijk goed gezelschap van elkaar. Een dikke vette knipoog kwam mijn kant op.

Ik voelde me zeer uitverkoren dat uitgerekend zo`n knappe en lieve vrouw mij ten deel was gevallen op een moment dat ik er niet meer in geloofde. Gods wegen zijn onpeilbaar is het niet? Zij had een zeer emotionele relatie gehad met een zeer dominante man. Hij leek op haar vader zei ze altijd. Ja, ze had het niet gemakkelijk gehad toen ze opgroeide. Er was weinig aandacht voor haar en dat terwijl je zo gevoelig was. Dat haar vader niet hetzelfde kon zien als wat hij in haar ogen zag was voor hem onbegrijpelijk geweest. Na 7 maanden besloten we te gaan trouwen. Ik werkte in die tijd bij Van Disten. Het was een zeer bekend staande herenkledingzaak. Het was de betere stijl voor de upper-class zal ik maar zeggen.

Onze klanten kwamen uit gegoede kringen. Ik was er ooit in het magazijn begonnen en heb me in de jaren in de kijker weten te spelen en zo een beetje opgewerkt. Heb er goede jaren gehad alhoewel ik af en toe wel eens moeite had met de wereld van pracht en praal. Er is zoveel nep. Maar goed, het is een spelletje he. Beetje geven, beetje nemen. Weer kreeg ik een knipoog.

Eigenlijk wilde ik naar het centrum maar zijn verhaal had me te pakken en een bepaald gevoel hing er in de lucht die ik niet precies kon omschrijven. Kinderen hebben we nooit gehad. In haar jeugd heeft ze een gemene ziekte opgelopen tijdens een vakantie met haar ouders in India. Weken heeft ze in een sanatorium gelegen. Later bleek dat door de combinatie van medicijnen ze onvruchtbaar was geworden. Ze heeft zich er nooit echt overheen kunnen zetten……

We hebben het goed gehad hoor, begrijp me goed maar af en toe speelde het toch weer op he. Het contact met haar ouders was verwaterd en mijn ouders waren al jong gestorven. Door een onoplettende overwerkte vrachtwagenchauffeur die geen voorrang verleende veranderde mijn -23-

jeugd in een warm gezin in een lange strijd van opvanggezin naar pleeghuis, ik zal je de details besparen. Raar als je geen afscheid kunt nemen. Dat is het vervelendste wat ik er altijd van vindt.

Kijk, we gaan allemaal een keer, dat weet je, alleen niet wanneer. Toch reken je op een lang leven he…. Het heeft niet zo mogen zijn, veel te jong…Maar goed ik voel ze altijd wel dichtbij. Ja, gek he, maar zo voel ik dat. Kan het ook niet altijd uitleggen, maar het is een fijn gevoel en ook emotioneel, beetje dubbel snapje. Zijn ogen werden wat waterig bij het aanhalen van deze herinneringen.

U bent nu alleen, vroeg ik voorzichtig. Ja, dat klopt. In onze nadagen kwamen we hier vaak. Samen na het eten gingen we lekker wandelen. Dat was een soort ingebouwd iets. Zonder woorden pakten we na het eten onze jas en gingen voor onze wandeling. Even een ommetje. Na een uurtje waren we thuis en dronken dan een lekker kopje handgemaakte koffie.

Ken je dat. Zo`n pot met koffiedik onderin en dan moet je het filter naar beneden drukken na een poosje. Heerlijk was dat.

De geur van verse koffie trok dan door de keuken. Af en toe ruik ik het nog…. Mijn rugklachten speelden op na verloop van tijd. Ben tijdens het metselen van een muurtje voor de afscheiding met de buren van de steiger gevallen en daarna is het nooit meer hetzelfde geweest. Een stekende pijn werd mijn deel als ik te veel wilde. Uiteindelijk belande ik in dit ding.

Wat heb ik moeten wennen. Ik wilde eerst niet. Schaamde me rot. Angela, zo heet mijn vrouw, zei stel je niet aan. Ze nam het heft in handen en duwde me langs ons ommetje. Dit hebben we altijd gedaan dus nu ook. Je begrijpt dat het me lastig afging dat zij mij moest duwen. Als man is dat een hele stap. Maar ze deed het. Wat een lieverd hé… Weer kreeg ik een natte knipoog.

Ze was altijd gek op het voorjaar. Lyrisch kon ze dan zijn. Ze was weg van de frisse kleuren van de nieuwe bladeren, de kleine knopjes die zich langzaam lieten zien ende geur van de buitenlucht na de eerste

nieuwe zonnestralen. Het voorjaar was echt haar ding. Dan was de winter voorbij zei ze dan. Met de winter had ze niets. Ze was ook altijd een beetje stilletjes. De donkere dagen deden haar geen goed. De bladeren van de bomen of zoiets. Maar wandelen deden we. Weer of geen weer.

Ze wilde naar buiten, altijd. Dit park werd ons loopje. Hier bij dit bankje gingen we dan ff zitten en gaven de eendjes brood, en de vogels namen soms ook even deel aan het maal. Het kon af en toe druk zijn met al die beestjes, prachtig vond ze dat….

Afgelopen zomer ging het opeens niet meer. Ze was steeds zo moe. Af en toe keek ze me aan met een blik alsof ze me iets wilde zeggen. Als ik vroeg wat er was dan zei ze; maak je maar geen zorgen, we worden gewoon een dagje ouder Flip. Ja, Flip zei ze altijd. Ik heet Philip maar ja zo gaat dat he! Iedereen in de straat noemde me Flip daardoor.

16 juni was het. Ik vergeet het nooit. Ik werd wakker s `nachts en vernam dat ze niet naast me lag. Ik liep naar beneden en zag dat er uit de kamer een flauw lichtschijnsel kwam. Ze zat in haar leesstoel en had haar Bijbeltje op haar schoot. De blik in haar ogen was vreemd, alsof ze naar een punt in de kamer staarde.

Zou er hierna iets zijn Flip? Dat gevoel heb ik altijd gehad. Dat lijkt me zo fijn, de gedachte dat we samen kunnen blijven.

Ben zo dankbaar voor je geduld Flip.

Altijd had je tijd voor me, altijd…. Kon je niet slapen vroeg ik. Ik had een droom Flip, over ons. We liepen samen aan het strand, de meeuwen vlogen in de wind, de zon schitterde op het water en jij en ik stonden tot aan de knieën in zee. We zagen er zo tevreden uit. Een hemels plaatje Flip. Ik maakte twee bekers thee en we haalden nog wat verhalen op over ons leven. Na de thee vroeg ik of ze mee ging naar boven. Lepeltje lepeltje vielen we in slaap. Zo lagen we altijd, tegen elkaar aan, bij elkaar, warm vertrouwd. Hij gooide wat stukjes brood in het water en een paar eenden graaiden gewillig in het water -24-

kwetterend tegen elkaar en slaand met de vleugels. Druktemakers zei hij.

Eventjes was het stil. Toen ik wakker werd, ging hij verder na een diepe zucht, voelde ik meteen dat het fout was. Angela was in mijn armen ingeslapen. Ik heb nog een poosje zo gelegen en haar hoofd gekust. Het is goed zo heb ik gezegd, zo voelde het ook. Na het bellen van de dokter ging alles heel snel. Het leek wel een roes. Het is allemaal heel netjes gegaan hoor, daar niet van maar vanaf de dag dat ik haar moest achterlaten werd het gemis steeds groter. Een aantal dagen ben ik de deur niet uit geweest, maar ook dat werd me te veel. Langzaam heb ik de draad weer opgepakt. Een ommetje na het eten, nou ja een ommetje. Ik rol me met moeite hier naar toe. De eendjes en vogels weten het al die jaren al hé. Die kijken al uit. Als ik in de buurt ben verzamelen ze zich al. Het leek in het begin ook wel alsof ze keken of er iets ontbrak. Het is allemaal zo anders, zo zonder gevoel. Ik denk terug aan dat we hier samen zaten. Elke dag ons ommetje…

Tja jongen, wat een verhaal hé zei hij terwijl hij me diep aan keek. Fijn dat je even met me wilde praten. Dan is het net of ze er eventjes weer is, snappie. Graag gedaan zei ik. Ik wenste hem een fijne dag en realiseerde dat ik amper gepraat had. Ik had eigenlijk voornamelijk geluisterd.

Geluisterd naar de verhalen van deze man in het park. Een man die ik normaal amper zou opmerken omdat hij in deze herfstkleuren bijna niet opviel, alsof hij zo in de achtergrond zou opgaan..

Ik deed mijn boodschappen. De supermarkt was afgeladen met mensen, allemaal druk met van alles en als in een druk mierennest worstelde ik me met mijn spulletjes naar de kassa. Flip zat in mijn hoofd. Zijn verhaal had me aangegrepen en ik vroeg me af hoeveel van dit soort verhalen er zouden zijn als je tijd en aandacht nam om ze aan te horen of op te zoeken. Een verhaal over twee mensen die elkaar vinden, van elkaar houden en

eigenlijk niet zonder elkaar kunnen maar op een dag toch alleen verder moeten omdat hun partner er niet meer is. De koude nadagen lijkt het wel. Net zoals deze koude herfstdagen de nadagen zijn van het jaar. Ergens klopte het allemaal.

Toen ik afgerekend had en mijn spulletjes in de tas had gedaan ging ik terug naar huis. Ik had mijn sjaal hoog opgeknoopt in mijn jas omdat de wind best wel guur was geworden nu het wat begon te schemeren.

Ik liep terug langs de weg die ik eerder had genomen. In de verte zag ik het bankje waarbij ik met Flip had staan praten. Ik zag hem niet en dacht aan zijn terugtocht naar zijn verzorgingstehuis. Zijn ommetje.

Toen ik in de buurt van het bankje kwam zag ik iets glinsteren in het water. Er lag een papier op het bankje met een broodzak erop met wat stukjes brood. Toen ik dichter bij kwam zag ik dat er in het water een omgevallen rolstoel lag. Mijn hart verschoot. Flip dacht ik! Ik liet mijn tas los en rende naar het water. Ik keek rond of ik hem zag. Ik rende in het water, het ijskoude water. Plots zag ik in mijn ooghoek een jas in het water drijven. Toen ik het naderde herkende ik de jas van Flip en zag dat zijn lichaam voorover in het water lag. Ik greep hem vast en trok hem op de kant. Zijn lichaam was koud, zijn blik versteent. Ik zag en voelde aan alles dat het te laat was. Er kwamen mensen toegestroomd, er was gebeld naar de hulpdiensten en voor ik het wist was er overal blauw en sirenes. Alle hulp die kwam konden geen soelaas meer bieden voor Flip. Ik werd gevraagd een verklaring af te leggen en vertelde over mijn gesprek met hem een uur daarvoor.

Dat hij me had verteld over zijn leven met zijn Angela, de liefde van zijn leven, waar hij zo trots op was geweest en die hij zo miste in zijn dagelijkse ommetje, en over haar droom aan de kustlijn en haar liefde voor de voorjaarskleuren. Het leek er op dat het najaar te lang duurde voor Flip.

Op het bureau werd ik opgewarmd met koffie en een deken. Ze bedankten me voor mijn inzet en begrepen dat ik -25-

aangeslagen was na zo`n gebeurtenis.

Plots herinnerde ik me broodzak en het papier wat er onder lag. Ik vroeg of ze dat hadden meegenomen. De agent keek me aan en zei dat het mede de aanleiding was dat ik niet onder verdenking stond maar ze wisten dat het goed was zo. De agent schoof het verfrommelde half natte papier over de tafel naar me toe. Voorzichtig las ik wat er op stond.

Voor wie dit leest.

Vandaag op mijn ommetje die ik met Angela altijd maakte. Mijn Angela.

Dankzij een jongeman die ik hier trof was ik eindelijk in staat mijn verhaal te doen en mijn deel af te sluiten. Mijn verhaal werd gehoord, mijn gevoel gevoeld en mijn zorgen gedeeld. Nu is het tijd om naar huis te gaan, naar mijn lief. Deze jongeman draagt een spijkerbroek, een jas met een donkerbruin rugpand met het opschrift “Los Angeles” en draagt een sjaal en een Albert Hein boodschappen tas. Ik ken zijn naam niet maar als u dit vindt weet dat ik hem dankbaar ben. Dankbaar voor het luisteren. Ik hoop dat hij op tijd zijn boodschappen heeft kunnen halen….

Mocht u deze persoon spreken laat hem dat dan weten. Vanaf vandaag maken Angela en ik weer samen ons ommetje…..De lente is vroeg dit jaar…….

Vanaf die dag was het park voor mij nooit meer hetzelfde. Iedere zondag loop ik tegenwoordig met mijn gezin een ommetje door het park. In gedachten denk ik terug aan die dag en realiseer me hoeveel geluk ik ken in mijn leven samen met mijn gezin.

Ik mijn vrouw en ons dochtertje Angela.

-26-

-27-

(1) Ben ik een geleerde idioot, weet ik veel en jij, ja, ik heb een academische graad.

Ben ik gevaarlijk, ja zelfs een gevaar in het openbaar?

Weet ik veel en jullie allen!

Ik raak u allen als ik hoest of niet?

En als ik schrijf? Of voordraag?

Weet ik veel en jullie allen!

(3) We moeten wel slagen en verwonderingen uitdelen om onze conditie op peil te houden en het land boven water.

We zijn daarmee zeer opgezet en opgezadeld, ha, wat dacht je?

Dat wij, burgers van Calais, ons uit minderhout laten snijden!

In eigen vlees gaan we diep.

Eigenlijk ben ik een eenvoudig virus, een pantoffeldiertje dat omhoog gevallen is.

De contra-Icarus dus, kortom, en Daedalus ons aller vader, weet ik veel en jullie allen!

(2) Ons aller vader hielp PasiphaĂŠ om te neuken met een witte stier.

Wat! Geen witte prins, pardon, een prins op een wit paard, ach wat, ik ben het kwijt, het noorden maar ook de kluts.

Ombuigen en je krom lachen, ten aanval!

Nee, ik ben niet buitengewoon, 't is waar, maar wacht maar.

-28-

Ritme sprankelt flonkert golft als een wellustige slang door mijn bezwete lichaam Dat zich verhult in een plakkerige smoking die te krap aanvoelt en als toegift een herinnering loslaat van alcohol en sigaren.

Maar voor deze gelegenheid gepast stijlvol, hoe anders zou ik recht doen aan de muzikale slang die mij wil verleiden toe te treden tot de zoete magische wereld die vannacht ligt verscholen in de lokkende tuinen van Tunesia.

Mijn coulis loopt, schuift, vliegt leeft een eigen leven met de akkoorden wiegend sta ik op de top van een vulkaan de lava stroomt door mijn pulserende levensaderen.

Man, Groove, soul, life, this is jazz A night in Tunesia.

-29-

hier legt zich licht te rusten als een deken over zichzelf van zichzelf zonder schaduw zonder strijd om donker de overgave is compleet de slaap diep het ontwaken onder een hemel zonder ook maar ĂŠĂŠn ster

-30-

Ik heb vandaag over de liefde gehoord Woorden zonder cynisme Kwetsbaar Zacht Ontroerend Kwamen naar me toegerold Zomaar onverwachts Ik heb vandaag de liefde gezien Stralende ogen Alle woorden onderstrepend Geen grenzen Verstoken van strijd Zomaar onverwachts Ik heb vandaag waargenomen Hoe een mens Een ander mens kan beminnen Het heeft mijn bitterheid doorbroken Zomaar onverwachts

-31-

liefkozingen, tederheid, zoenen, omhelzingen bij thuiskomst of weggaan positieve aandacht van huis uit zijn ze je onbekend je geborgen voelen knuffelend, tegen je ouders aan liggen lekker vertrouwd ook dat is iets dat je niet kent klein, anders uitziend dan anderen getreiterd, gepest ’t ging door tot in ver in de pubertijd je was in je schooltijd niet anders gewend tekenen aan de buitenkant nooit zullen ze verdwijnen al zijn ze door de jaren heen opgelapt altijd zullen die buitenste blijven de emotionele afbraak in je jonge leven waarbij niemand dichtbij je mocht komen jou laten zien wie je werkelijk bent ze hebben je gevormd tot wie je nu bent jij bouwde een dikke muur om je heen je had het zelf niet in de gaten je sloot je voor heel veel af en liet je je leven leiden netjes in de pas niet nog meer opvallen dan je buitenkant je bracht dáár was al genoeg aandacht je ouders onmachtig konden amper zelf hún leven aan hoe konden zij dan jou krachtig door het leven laten gaan? onverwachte gebeurtenissen vonden plaats als je uit school kwam was hij soms anders of moest je voor weken of maanden ergens anders wonen gaan

vond je daar wel liefde en genegenheid? je bent de herinneringen kwijt de verdrietige herinnering heb je vast nóg zijn ze niet verloren gegaan mensen zeggen dat ze het begrijpen hebben je toen ooit pijn gedaan sorry, zeggen zij maar het voelt zo anders onzeker ben je geworden dat ben je nog lang niet kwijt wetend dat het je ook pijn doet steeds zoek je weer bevestiging gaandeweg leer je accepteren dat jij de enige bent die jou goed kent dat je een uniek mens bent met je eigen capaciteiten nog volop in ontwikkeling het leren is nog niet gedaan een jonge vrouw ondanks alles kan je je gevecht aan het negatieve laat je langzaam gaan nieuwe uitdagingen je maakt nieuwe keuzes om stevig in het leven te kunnen staan aan je buitenste kan je niet meer werken blijft altijd bestaan je binnenste kun je nog oplappen nieuwe inzichten ontwikkelen morgen komt gister was hier ben ik, nu ik accepteer wie ik ben alleen af en toe dan doet het pijn

-32-

Ik had seks Met een ouwe heks Eigenlijk een takkenwijf Toen ze vloekte stond-ie heel gauw stijf Met de bezem mocht ik zwaaien Daarna haar zwarte poesje aaien Uiteindelijk liet zij me zonder liegen Jodelend de deur uit vliegen Gisteren ontmoette ik een tovenaar Die ik vroeg, mag dat nou zo maar En hij zei dat hij niet moeilijk wilde doen Maar wat zij deed was typisch heksenfatsoen!

Het is mijn vrouw, zei hij met charme De volgende keer ontvangt zij je met open armen En inderdaad toen ik haar weer vond Lag zij als lijk opengesneden op de grond!

-33-

Je opent je ogen.

Eerst zie je wit, dan zie je de wereld opengaan.

Met een draaiende beweging drukt het licht tegen je aan.

Verwonderd kijk je om je heen, je moeder laat je nooit alleen, ze laat wonderen bestaan en jij neemt deze van haar aan, het leven is niet gelogen.

Je sluit je ogen.

Eerst wil je niet geloven, daarna blijkt het toch waar.

Je draait je hoofd naar boven, de sprookjes zijn nu klaar.

Verbijsterd kijk je voor je uit, volwassenheid waar je op stuit, de wereld kent gevaar.

Zelfs moeder is niet meer daar. Is er nog meer gelogen?

Schitterende ogen Ze nemen alle parels waar en stralen van geluk.

Je weet nu wat de waarheid is en maakt je niet meer druk.

Gezegend kijk je naar elkaar, zonder wanhoop of gevaar, de dag kan niet meer stuk.

Leef de dag en pluk, geen leugens zijn gelogen.

Je knippert met je ogen.

Eerst zie je scherp, dan kijk je achter het zicht.

Het donkergrijs maakt plaats voor hemels zonnelicht.

Berustend staar je naar de zon, waar het allemaal begon, je ogen zijn nu dicht.

Je hebt vrede met dit licht, niets is meer gelogen.

-34-

-35-

Kriebels in de nek Haren flink overeind Ogen bevroren Angsthaas Vuur vlamt op hei Fik nadert dichtbij Rook verblind Sprint Twee oren in nek Rug tussen schouders Zoef zoef Weg Op buik in zand Turen over horizon Adem stokt Freeze De jager legt aan Vizier op scherp Trekker over Pang Haas rolt op buik Bloed spat omhoog Heel even Dood Jager schiet een gebed Haas in hemel Poten gestrekt Amen

-36-

mist die valt langs een onzichtbaar firmament en vergeten stenen als bij bergtoppen kleedt in grijs geen zon geen maan staart voorbij jouw ijle film, stad, die zich rond jou nestelt als een mantel voor de laatste rit bruidssluier voor jouw rottend lijk frisse bries van zachte kanker die mij toe waait en mijn adem hult tussen het zweet van jouw koude muren

-37-

zonovergoten en laat november naar buiten, schreeuwt een meeuw de lucht heeft een zachtblauw timbre het bos verstopt zich achter een geeuw zoals je ooit een leeuwin zag geeuwen onverschillig na de daad: wat was haar overkomen, het liet haar in een indolente staat zo is de natuur onverstoorbaar of je nu blijft of gaat: bomen worden kaal en geen hand kan de bladeren tegen houden en jij zoekt taal om deel te nemen aan zon en seizoen: aan een verwarmend stralen, aan het dwarrelen dat de bladeren doen

-38-

-39-

Hij zei, ik wil naast jou liggen, niet meer dan dat, enkel om de kromming in jouw rug te voelen.

Ik geloofde hem, hij een vader met een zoon van vijftig jaar.

Zijn leven was in een drukke baan voorbij geraasd.

Enkel de herinneringen spraken nog in rokende avonden.

Die woorden blies ik met een gemaakte flair weg.

Alleen de gedachte, zei hij, aan het bij elkaar liggen, nam ik, lastige tante die ik was, hem niet meer af.

-40-

Soms lijkt het alsof je me woorden toefluistert tijdens het kussen.

Als rupsen die in mijn mond ontpoppen tot onzichtbare vlinders, die zich op hun beurt in jouw maag nestelen.

Wat van mijn lippen rolt zit al lang in jouw hoofd, kostbaarheden in de kluis, naast de revolver waarvan ik de loop heb dichtgelast, en vergeelde bankbiljetten.

Het zijn je dromen die mijn oorschelpen strelen.

De belofte van het aards paradijs, waar onze zonden door de vingers glippen en het drinkwater aantasten.

Voor je het weet is iedereen gelukkig, en wij strelen de zon, het goud is ons gegund.

We schilderen elkaar als meesterwerken en een tijd lang is tijd wat de wereld deed stil staan.

Dat alles vast wordt gelegd is net de manier om los te laten, om te proeven van parels die lekkerder worden bij het groeien van ongeloof. Begrijpen hoeft niet, smaak is onbelangrijk.

Wanneer ik naar je toeloop om me in je armen te nestelen en iedereen te vergeten, laat je me dat toe.

Dan zijn wij twee pioniers van afsluiting, twee diamanten tussen geslepen glas.

We blinken de anderen blind.

Af en toe moeten we opgepoetst worden of hier en daar wat kantjes bijwerken.

We zullen nooit helemaal perfect zijn, maar afgunst is dan ook niet aan ons besteed.

Jij bent een wereld op zich en ik mag van je leven, je gebruiken, maar ik zal je nooit op krijgen.

Als ik verhalen vertel luister je alsof het bestsellers zijn, hoewel je regelmatig een pagina overslaat.

Een blik op het papier zegt vaak genoeg, je spreekt dan boekdelen waar ik troost in lees.

Onze grammatica is zwijgen wanneer we elkaar ontleden.

Er zijn er die ons water als troebel moeras zien, of zij die onze voetsporen volgen maar snel de weg kwijt zijn.

Er staan nochtans bordjes met boodschappen als 'Betreden op eigen risico.', 'Niet storen.' en 'Privaat.'

Lezen lukt niet voor iedereen.

Soms wens ik dat we vogels zijn, een nog niet ontdekte soort in een ver land. Per ongeluk maakt iemand een foto tijdens onze paringsdans, waar jouw staart rond de mijne krult. Achteraf fluit ik verzonnen wijsjes en eten we samen rupsen. Even lekker, maar vlinders zijn moeilijker te vangen.

-41-

Ik sterf langzaam tussen de muren van mijn verbeelding out of the box als een verstikte bloemenkroon Het beschonken beest, het meerjarenplan beschuimd met verraden metaal De baard van wandaden De gruwelijke baard op wrokkige toppen der tenen De baard v/h delirium Met klonters & voedselresten bedekte baard De baard geboren in nachtmerries die door Umberto's eindeloze gangen draaft Wanneer kan ik concubineren op salonfähige podia ... zwervende baard ...

-42-

-43-

Dromen zwart en vrolijk licht en onzichtbaar spoken achter dichte ogen verbazing over zoveel beelden geen angst, oh nee ik speel er mee Draaiend, tollend staand of zittend zweven dromen met mij mee pijn in lijf en leden verdrijft mij uit mijn stoel Het is tijd voor een tabletje zonder kan nu haast niet meer ondanks dit banaal gegeven doet mijn lichaam nog steeds zeer Wanneer gaat het tij eens keren lijkt nu al een eeuwigheid slapen, opstaan en weer verder het is geen droom maar werkelijkheid

-44-

mijn hoofd wil niet dat jij mij pijn doet en dus wil mijn hoofd jou in de kooi houden in mijn hoofd ben ik bang en leef ik vanuit de duizend tekorten in mijn hart ben ik liefde en leef ik de duizend vrijheden mijn hoofd wil jou niet helemaal vrijlaten want dan word ik bang dat je mij verlaat mijn hart gunt jou alle liefde en vrijheid want mijn hart wil dat jij groeit en bloeit mijn angstige hoofd is bezig met overleven het heeft geen vertrouwen in het leven mijn hart leeft in de volmaakte overvloed het leeft in heelheid, overgave en vreugde mijn hoofd leeft de duizend herinneringen vol afscheiding, tekort, pijn en verdriet mijn hart leeft in de volheid van dít moment in de scheppende potentie van het hier en nu mijn hoofd zet het verleden in de toekomst de angstige herinneringen creëren er angstige verwachtingen mijn hart kent verleden noch toekomst het leeft enkel in dit vrije en onbezwaarde moment mijn hoofd stelt het angstige ‘ik’ centraal en beperkt jou daarom in jouw vrijheid mijn hart gunt jou alle liefde en vrijheid omdat mijn hart mij dat zelf óók gunt mijn hoofd gelooft niet in mijn eigen grootsheid en kan jouw grootsheid dus ook niet zien mijn hart ziet licht en liefde in ieder mens het ziet de grootsheid van jou en mij

mijn hart geeft jou juist vleugels het wil dat jij in vrijheid naar de hemel vliegt mijn hoofd wil jou in de gaten houden het is bang dat jij van jouw vlucht niet terugkeert mijn hart vertrouwt op de kracht van onze liefde en weet dat jij juist door jouw vrijheid bij mij terugkeert mijn hoofd denkt dat jouw liefde voor een ander ten koste gaat van jouw liefde voor mij mijn hart weet dat jouw liefde voor mij juist groeit als jij jouw liefde in vrijheid met anderen kan delen mijn hoofd kent angst, tekorten en controlezucht mijn hart kent liefde, overvloed en vrijheid mijn hoofd leeft in illusies, nevels en beperkende gedachtes mijn hart leeft in waarheid, helderheid en verheffende vrijheid in mijn angstige hoofd zal ik mijzelf en jou klein houden in mijn liefdevolle hart zal ik onze grootsheid alle ruimte geven mijn hoofd denkt dat jij mij op een dag verlaat mijn hart weet dat onze liefde steeds dieper en rijker wordt mijn hoofd draait beneveld rond in angstige kringetjes mijn hart ervaart, leert en groeit in opwaartse spiralen -45-

mijn angstige hoofd houdt jou en mij gevangen in de kooi mijn hart bevrijdt jou en mij uit de kooi van angst mijn hoofd is niet empathisch en ‘ikgericht’ mijn hart is vol liefde en ‘wij-gericht’ mijn hoofd drukt jou en mij omlaag mijn hart verheft jou en mij mijn hoofd overleeft mijn hart leeft mijn hoofd is angstig mijn hart is liefdevol angst en liefde bepalen mijn bestaan ik heb de keuze als ik mijn hoofd geloof zal ik eindeloos lijden en ik neem jou in dat lijden mee als ik mijn hart volg zal ik jou en mij door de kracht van de liefde steeds verder bevrijden angst en liefde ik heb de keuze ook vandaag

-46-

-47-

Het strand zou mijn moeder kunnen zijn.

De zee zou mijn vader kunnen zijn.

Monotoon fluistert hij zijn natte woorden.

Als antwoord knispert zij haar woorden tot een hoge duin.

Dan droom ik van verre kusten, die mij toekomen.

De meeuwen vliegen zoekend met één oog naar voedsel op de grond. ’s Avonds verlaat ik haar om thuis te komen.

Ik laat vader en moeder strijdend achter.

-48-

het jy my lief toe die stormwind ruk en die droom verbrokkel stuk vir stuk het jy my lief na die son gekyk wyl die dagbreek sterf en dit verder blyk: jy het my lief op ons donker spoor op die kronkelpad van die niks verloor op die bloed gewag van 'n ander nag in die skaduwee van die doodverlang

-49-

draag mij breekbaar in de palmen van jouw handen laat mijn broze hoofd zacht op je stoere schouders landen loods mijn aarzelende voeten langs de desperate paden van het leven wis mijn tranen mijn verdriet laaf mij aan jouw liefde een nooit opdrogende bron aan mij gegeven

-50-

| door: Lynn Van Hoof Rob van Uden is een manusje-van-alles.

Niet enkel is hij diaken in Utrecht, hij is ook voorzitter van het stadsdichters Collectief Breda, schreef de roman ‘Het gebeurde in Haag’ (1996) en de biografie over Jan Jorissen, de eerste prins carnaval van Bavel, in 2016. Hij publiceerde eveneens twee dichtbundels: ‘Verwekpot’ in 1983, ‘Sleet’ in 2010, en er verschenen gedichten van hem in het Bulgaars blad Znacite. Nu komt hij met zijn derde bundel, wat in de drie talen Nederlands, Engels en Roemeens verschijnt.

‘Het eiland, de nimfen’ is een bundel die de lezer meteen meesleept naar een mythische wereld als die van de oude Grieken. De gedichten vertellen over een zoektocht, vol met boosheid, verlangen en mystiek. Een odyssee zoals iedereen die in z’n leven moet meemaken, op zoek naar een eigen waarheid en vooral naar zichzelf. De prachtige beelden die geschetst worden in de woorden maken de wereld bijna tastbaar. Rob van Uden is een ware verteller, je hangt direct aan zijn zinnen.

Een eik is knoestig, oud, en vastgeroest zijn leven, met takken bedachtzaam geheven.

Zijn ringen vertellen verhalen en openen zich voor een paar zonnestralen waar de dood geen vat op heeft.

Inspiratie vlijt zich aan zijn bast als het zuchten van de wind, zó ijl, zó vluchtig als de eeuwigheid.

Haar naam is Circe, een nimf, de eerste, niet de laatste.

De eik laat haar verdwijnen In de lijnen van zijn traag gebed.

Rob van Uden – Het eiland, de nimfen.

Bibliotheca Universalis. 125 blz.

ISBN 978-606-13-3233-5

-51-

-52-

De reisdag kleurt vanaf vertrek op zoek naar plek loopt het rood aan het meisje voor je in de bus een dame naast je op het perron achter in de coupé de jonge vrouw zelfs in het gangpad de conductrice die met een lach de kaarten vraagt golft het haar over kraag en sjaal bij aankomst de liefdesdokter voor geluk zuster m. kent het recept en komt te hulp verlost je hand op hart van alle kwalen met haar kort en krachtig rood later in de kroeg een lady in red torent boven ieder uit ze zingt de blues alsof je Billie hoort ‘April in Paris’ op de konen rost het bloed ogen branden van zoveel vuur rood laait op in overvloed noem het zinvol toeval de flow van level vier zonder opsmuk puur en echt niet op de weg terug de brunette ze borstelt blush tot haar spiegel glimt diept uit een rode tas eyeliner mascara op ook nog lipstick het is een vergeefs toilet jij tegenover haar kent het verlangen maar vertrekt geen spier

-53-

De kroeg is verlaten vermoeide obers stoeien met houten stoelen een stuntelige dance macabre.

Traag veeg ik het opgedroogde zweet van mijn nog warme trombone.

De zoetgevooisde sensuele koperen klanken zijn vervaagd gelijk als het bierschuim in de met vele vingerafdrukken vette ongespoelde glazen.

Mijn zinderende transformerende alter ego komt tot rust gedwongen door de harde koude tl-verlichting ontdaan van elke menselijke compassie.

Toont ze haar ware uiterlijk kil en desolaat.

Kom muzikant, ga het is nacht en mooi geweest.

-54-

-55-

Zahirah leefde met uitzicht op zinderende hitte Haar vader verzorgde dieren In een karavanserai achter de horizon Een bedoeïenentent verborg haar lichaam Voor het licht van de dichtstbijzijnde ster Zahirah heeft haar gezicht nooit in het echt gezien Wel haar spiegelbeeld In de oogballen van haar gedode geliefde Saiful Eén keer in een zilveren dienblad Een lachspiegel vol herkenning Op de soek van Fallujah Haar enige bezoek aan een nu vernietigde stad Geblakerde ruïnes Stille getuigen De minaret van de Abdul Aziz-alSamarrai moskee Geknakt als haar voormalige bezoekster Haar spiegelbeeld In de achteruitkijkspiegel van een stoffige Humvee Voordat ze werd verminkt Verkracht door lachende Navy Seals De vader van haar kind voor altijd onzichtbaar Degene die aanbeden wordt was niet te bekennen

-56-

de ijskoningin huilt zichzelf in slaap ik denk niet dat er veel van haar overblijft het is puur water waaruit ze is opgebouwd

-57-

waar het leven al verbinding is is de kunst om mee te stromen compleet zoals ademhaling gaat het getij van de getijden de seizoenen herkennen de weg van het levenspad om mee te gaan door tijd en ruimte te gunnen zoals het gevraagd wordt verbinding met het leven verbinding met jezelf om die hand te zijn die hand de jouwe

-58-

-59-

Vertel me wat je weet Voor ik het vergeet Verwonderd kijk ik rond Naar wat er toen bestond Wat blijft er nog over Het verhaal dat ik tover Benieuwd merk ik op Het lijf staat zonder kop Waarom zie ik juist dit Verschijnen op mijn rit Is het ander wel vergaan En opgehouden te bestaan

-60-

-61-

eeuwen weerspiegelen zich aan de Emmakade platanen een decoratie voor huizen met historie een ongehaaste zondag met woonschepen in het stille water mensen rusten uit een enkele wandelaar zichtbaar op straat

-62-

Middag, alweer op weg, regen tikkende wissers op de ruiten niet heel erg druk op de wegen het is kil en november buiten binnen is het eerder onbestemd kleine oogjes, zin nog om te slapen de held in mij, al lang getemd probeert zichzelf bijeen te rapen verderop links aanhouden - hij zegt het nog een tweede keer, maar Tom bedoelt eigenlijk gewoon rechtdoor wat maakt het uit, we zijn op weg heel soms denkt iets in mij: keer om maar meteen daarna denk ik: waarvoor?

-63-

Misschien komt de onlesbare dorst en onstilbare honger omdat ik vaak te veel hoop en verwacht, en lijkt daarom elke bladzijde leeg.

Vertrouwde codeĂŻne, vriend die niet liegt steelt of bedriegt, kijk me aan.

Misschien zie en weet ik niet meer dan ik kan en wil tot de volgende verdoving, en is dat voldoende beloning.

CodeĂŻne helpt, maar meer niet.

-64-

Uit het hart gegrepen Greep het hart Naar wat begrip Het verstand vermoeide zich ermee Bloedde haast dood Van emotie In alcohol en rode verf gedrenkt Wist het de haast te fileren Gelukkig maar De prinses in geen wegen en velden te bekennen Wierp zich voor de koets In ijle weemoed De prins heeft er niets van begrepen Tast volledig in het duister In zijn eigen sprookje

-65-

-66-

13 jaren Koud Met mijn papa spelen Fout Alleen God kan redden Stout In het stalleke Hout Niemand weet wie Snauwt Op de vlucht Sjouwt Nog een keer Louter om de vreugde Van Onzen Lieven Heer Op weg naar rustoorden Bevlogen van snaar akkoorden Snaren op een kist Dat alleen mijn graf mist Seks, drugs, zeemansgraf Vuur, water, paardendraf Zegt het voort Hij die niet spoort Zij die niet [be]leeft Enkel dat wat geeft Bloemenkelken Die verwelken Het duurt even Tarwe zeven

-67-

Eindelijk was daar die ene dans De dans van opwinding Die jij al zolang wilde opvoeren De dans die mij moest verleiden Oh oh, ik hield mijn adem in Ik keek ademloos naar jou Terwijl jij sierlijk danste En opwindende bewegingen maakte Wat een openbaring en opwinding Het was een ware belevenis Wat jij aan mij liet zien Een dans die jij oh zo verleidelijk En opwindend aan het opvoeren was Jouw droom werd eindelijk waarheid Het ene kledingstuk na het andere Werd heel sensueel uitgedaan Het oogde erg gepassioneerd Een waar genot om naar te kijken Naar al die bewegingen die jij maakte Zeer sensueel, opwindend, vol passie Het was een ware streling voor mijn ogen.

-68-

Nu je zo naast me loopt met grote passen blik op oneindig loop je niet met mij Nu je zo naast me zit krant in je handen verdiept in het nieuws zit je niet bij mij Nu je zo naast me ligt met gesloten ogen in een andere wereld lig je niet met mij Mijn lief ik ben je kwijt‌

-69-

waar zou het nog gebeuren: sokken stoppen rond een ivoren bal vaag zie ik moeders mandje van wilgenteen: bollen wol en de stopnaalden in een kluwen traag verschoof de vergeelde biljartbal van hiel naar tenen tot draad na draad de gaten verdwenen spaarzaam in die koude jaren weinig werd weggeworpen geen sok, geen kous langzaam haar gebaren geen van ons zou haar geduld aanleren in de sofa bij de Leuvense stoof waar zij haar ogen zat te ruïneren voor vader en zonen en wij dankbaar om haar kunsten: wat versleten was, werd nieuw en wie dingt nog naar de gunsten van zo’n stille vrouw?

-70-

-71-

De bever rent, altijd, voor zijn leven, voor zijn prooi.

De bever echter rent nooit.

Hij heeft geen vijanden en knaagt hooguit een plant.

Hier staat geschreven: bever rent.

Ik ga niet lopen en ga zitten bij de sluis, in mijn sas.

Pooiers komen in de herberg hun zoet verdiende broodje eten.

Niemand heeft nog gaten om ze erin te houden.

Het net heeft voornamelijk mazen.

Daarmee vangen de nethouders hooguit een dakloze, een vluchteling.

Later schrijven ze zichzelf weg in een proces-verbaal.

-72-

Langs de kustlijn spoelen ze aan Keer op keer De branding voorbij Soms hoog, soms laag In mijn eb woedt de vloed De wind wakkert aan Golven veroveren het strand Depressie in de barometer Ik denk aan jouw lichaam De uren verstrijken langzaam Het getijde trekt de zee terug In mijn vloed wordt het eb Je stapt onder de douche Zoute lucht vernevelt mijn brein Als een stip aan de horizon Blijft het in mijn geheugen staan Wist tegen beter weten in dat dit voorgoed voorbij zou gaan Het helmgras buigt Emoties in hoge golven Meeuwen dansen in de wind Een logger ploegt door de zee Langs de kustlijn spoelen ze aan Keer op keer De branding voorbij Soms hoog, soms laag

-73-

open stad krijst aan alle kanten nat zwaar zwanger hoe slecht ik u ken hoe vreemd gij mij bent en koud uw nachten van schril gezwijg alleen uw adem schreeuwt mij omver maakt mij bang om uw gezicht te kennen tot ik stilletjes mee kom zwijgen mee kom sterven in de vrede de smerige vrede en zalige stank van uw onderbuik

-74-

Leven als een zilte smaak is allang de eb voorbij dood komt razendsnel en schuimend dichterbij als vloed in het maanlicht als storm met springtij een levenstaak Grote stappen lijken klein opboksen tegen wind en regen soms een duwtje in de rug vaker vlagen van storm tegen struikelend, worstelend naar de kust op zoek naar rust ver weg van alle pijn Het tij gaat door net als leven en als dood machtig als een mens kan zijn de korte tijd op aarde kan geen enkel brein van groot naar klein het wonder van het tij, van leven en van dood schatten op zijn waarde

-75-

kijkend naar het moois daarbuiten genieten van het gure weer het plantsoen getooid kleurenpracht vurig, immer meer bladeren op de grond vochtig ieder jaar in sfeer mijn voornemens losjes ik neem ze keer op keer toch zijn het telkens andere verrassend ga ik in de leer krachten die ik vind vooruitgaand zelfreflecteer

-76-

Met mijn woorden tussen pot en pint zoek ik jou.

Die ogen, o god blinken als een spiegel tussen het spleetlicht.

Een tak knakt af onder de voldragen vruchten.

Mijn blik wend ik af.

De teerling is geworpen.

-77-

-78-

zee beukt tegen dijken; rivier als een kanaal; water uit de kraan.

-79-

Hij houdt haar hand vast, De blauwe levenslijnen lopen als grillige rivieren door het blanke landschap van een eens zo levendig landschap. Hij wrijft langzaam met zijn duim over deze bekende omgeving en kijkt naar haar ogen die zich steeds meer terug lijken te trekken en kijken naar een punt in de verte dat hij niet kan zien. Hij snapt dat de blik gericht is op een onzichtbare wereld die hij ook ooit zal aanschouwen als de tijd zich meldt.

Niemand kan er aan voorbij en het leven geeft de voorbeelden om je te helpen je op je eigen manier bewust te worden van de eindigheid van je lichaam. Hun laatste gesprek van gisteren was moeizaam maar waardevol en hij denkt aan dat ene zinnetje dat hem helpt in deze momenten van stilte en verbinding ; " liefde is kostbaarder dan de grootste diamant maar het slijpen is net zo lastig�. Even lijkt ze iets te herkennen, haar mond laat een lichte glimlach zien, alsof ze een oude bekende terug ziet. Ze lijkt zich niet bewust van het feit dat hij haar hand vast heeft. Even voelt hij zich geraakt door het feit dat ze hem niet lijkt op te merken en dat ze glimlacht naar iets wat hij niet kan zien. De monitor begint langzamer te piepen, de temperatuur lijkt te zakken in de kamer waar ze samen zijn. Hun leven samen schiet als een film aan hem voorbij en hij laat een traan vallen vanwege het snijdende gevoel dat hem overvalt omdat hij weet dat zij de grote overstap elk moment kan gaan maken. Hij kijkt naar haar. Haar lichaam is slechts een vage contour van hoe hij ze was toen ze haar leerde kennen, een schril contrast met de kracht die ze altijd had uitgestraald. De kracht die hij in haar zo bewonderde en waar hij op geleund had en waaruit hij de motivatie haalde om voor hen samen zijn ziel en zaligheid te delen. Heel even voelde hij een moment van losmaken. Wie zag ze, waarom die glimlach. Haar geloof in het hogere, zoals zij het noemde, leek

haar te hebben gevonden. Het leek even of de ruimte zich vulde met licht, alsof ze plotseling niet meer met zijn tweeĂŤn waren maar omringd door liefdevolle personen in deze laatste momenten.

Plotseling voelde hij haar knijpen in zijn hand, haar ademhaling stokte heel even.......opeens draaide haar hoofd naar hem toe, haar blik trof de zijne en zijn hart vervulde zich van een rust die hij deze dagen nog niet eerder had gevoeld. Heel even maar was de verbinding daar die hij altijd had gevoeld met haar, een intense diepte die hem heimwee bezorgde als hij van huis was, het zelfde gevoel dat hem altijd weer thuis bracht hoever hij ook was geweest. Dat was het gevoel dat kostbaarder was dan de grootste diamant op aarde....... Haar hoofd draaide terug en haar ademhaling herstelde zich, maar de beweging werd dieper en langzamer, met elke beweging leek het langer te duren. De momenten tussen in en uit werden steeds langer en dieper, haar greep verslapte meer en meer en de blauwe rivieren begonnen zich terug te trekken in de bedding van de verslagen huid....... De tranen rolden over zijn wang toen de monitor een constante piep liet horen.

Een monitor werd uitgeschakeld, en een instemmende knik door de verpleegster vertelde hem dat hij nog even mocht blijven........ Een leven lang slijpen was aan een eind gekomen, alle facetten hadden ze gezien en bewerkt en nu stond hij zijn prachtige diamant af aan de hogere macht die deze prachtige ziel zou laten schitteren aan zijn firmament.

Als je nu vanavond naar de hemel kijkt realiseer je dat je daarboven pure diamanten kunt zien, allemaal geslepen door het leven, de ene niet beter of slechter maar anders. De grootte is niet belangrijk, immers, liefde is kostbaarder dan de grootste diamant, het slijpen is net zo lastig.....

-80-

in jouw handen liggen mijn dagen je blaast ze lachend weg, zeepbellen die hunkerend opstijgen naar oorden van licht, je verende tred verstramt met elke schrede ik ploeg dapper mee, raap restanten nestwarmte en schaarse sprokkels vrede

-81-

Forever Young Bezing het leven Rock de grauwheid Roll de dagen Laat ze, zij die vervangen.

Vorm het onderscheid De blues van het streven Forever Young Rockende sterren De soul van gevoelen De love-songs van verre Van nachten die koelen Forever Young De goden verpunken Snerende gitaren Drums die bezweren Rockende opera klanken die goeddunken.

Eeuwige roem, in jeugd te vergaren.

De wereld te buiten De misère flamberen De roes van een hit, het goud van een song Melody makers, Forever Young.

-82-

Een vallende ster splijt de Scheveningse boulevard.

Engelen scharen er om heen en huilen tranen met tuiten.

Even licht Den Haag op, als de luchten uiteen knallen.

Daverend suist het geluid en verscheurt de stilte op de Scheveningse boulevard.

Meeuwen vliegen heen en weer en weten niets te schreeuwen.

De zee laat haar golven achterwege, het zand blijft onaangeroerd.

-83-

| door Eric de Munnik

Auteur: Nanna Dillen Titel: Twee Publicatiedatum: 15-05-2016 Uitgeverij: Heimdall Type: Paperback ISBN: 978-94-91883-56-9.

Categorie: Poëzie (paperback).

Nanna Dillen werd geboren in 1989 geboren te Eindhoven. Zij behoort tot een generatie van jonge schrijvers die ons hoop geeft voor de toekomst van literatuur en poëzie. Haar gedichten in de bundel “Twee” zijn puur, verpakt in mooie wikkels van woorden.

Naar mijn mening is ze nooit hoogdravend, maar zet ze haar gevoelens, gedachten en ideeën op een eerlijke manier op papier. Daardoor komen haar teksten rechtstreeks binnen bij de lezer.

Haar diepste emoties, verwoord in parels van teksten, zijn ook onze diepste emoties.

Zelf zegt Nanna: “In mijn jeugd ontwikkelde ik een voorliefde voor poëzie en proza. Als kind werd ik regelmatig voorgelezen uit boeken van o.a. Roald Dahl en algauw las ik zelf vele boeken. Ik vond het heerlijk om opgeslokt te worden door een goed verhaal. Tegelijkertijd wilde ik mijn eigen ideeën voor verhaallijnen uitwerken.

Destijds ging het om korte verhalen, tegenwoordig zet ik de ideeën om in romans. Ik begon met het schrijven van gedichten, omdat ik het prettig vind om mijn gedachten en emoties om te zetten in mooie teksten en omdat ik daarmee gevoelens onttrek bij anderen. Ook geeft het me voldoening wanneer mijn proza en poëzie anderen laat ontspannen, laat nadenken over bepaalde vraagstukken en onderwerpen en zowel de fijne als minder fijne herinneringen oproept. Ik heb weleens gehoord van lezers dat sommige gedichten van mij hen hebben geholpen verdriet te verwerken en dat vind ik hartstikke waardevol”.

In 2015 verscheen haar debuut als dichter: “In jouw armen”, een collectie van romantisch gedichten.

Haar jongste dichtbundel ‘Twee’ bevat gedichten met thema’s als eenzaamheid, verlangens, verlies, liefde en hoop. Ook de gedichten in deze bundel zijn een reflectie van gedachten, herinneringen en gevoelens. Nanna Dillen wil de lezer mee op reis nemen door diepten en hoogten, door vreemde landschappen die na introductie toch heel herkenbaar blijken en de lezer laten thuiskomen in de warmte van het woord.

Met veel plezier laat ik jullie kennismaken met de bundel door hieronder twee gedichten te delen.

-84-

Bibliografie Nanna Dillen Kun je het heelal zien?

Het donker met triljoenen lichtpuntjes?

De stipjes, schitterende dekens van mist, gekleurde bollen, het duister, dat je het mysterie in trekt?

Wolkerige liefde in een bad waar de hemel zwemt vinden wij elkaar in onvoorwaardelijke schoonheid.

Deze morgen hoorde ik niet de vogels fluiten.

Mijn wolf jankte en sloeg op de vlucht.

Krekels hielden stil, zich schuilhoudend in het gras.

Ik val in mijn geweten.

Daar waar het wolkendek licht tegenhoudt en zielen weerkaatst.

Daar val ik, telkens weer, herinneringen herlevend.

Deze morgen hoorde ik niet de vogels fluiten.

Mijn beer brulde en ging zijn hol in.

Bijen werden vergiftigd, zichzelf stekend met hun angels.

Ik val in mijn geweten.

Daar waar het wolkendek demonen houdt, en Satan weerkaatst.

Daar val ik, telkens weer, herinneringen herlevend.

Bevroren landschap (Zilverspoor, 2014) In jouw armen (Uitgeverij Heimdall, 2015) Twee (Uitgeverij Heimdall, 2016) Verkoolde hemel (Vior Webmedia, 2016) Initiator/redactrice Allerheiligen, bezeten woorden (Uitgeverij Heimdall, 2015) Uit het hart (Uitgeverij Heimdall, 2016) Allerheiligen, dolende woorden (Uitgeverij Heimdall, 2016) Ziel en zaligheid (Uitgeverij Heimdall, 2017)

-85-

Kunst is appels en peren Kunst is schorseneren en prei Kunst is een preitje op je dij Kunst is beroeren en bezeren Om je te tillen uit de zwaartekracht En te laten drijven in de regenboog Om te prikken in je zintuigen Om te beseffen dat je heet En te beleven wat je eet Magisch realisme Symbolisch realisme neorealisme Surrealisme minimalisme Modernisme impressionisme Expressionisme romantiek De vogels doen het zonder Dus belangrijk is het niet Laat je zien schil je waarheid bloot De werkelijkheid is van ons allen De waarheid is alleen van jou Daar waar waarheid De werkelijkheid raakt Begint de verlichting

-86-

in de donkerte van de ochtend wordt mijn dag ruw gestart zonder woorden in gemoed niets gewichtig op het hart met velen samen ondergronds een diepe rit gaat van start niet denken aan gevaren delvers zijn een vak apart in de donkerte van de mijn veranderd alles in koolzwart werk ik hard om den brode klinkt de houweel niet als Mozart in de diepte van de pijler voelt het stoffig en verward maar weer boven na de werkdag adem ik de donkerte van de nacht

-87-

-88-

Soms denkt mijn hoofd ik wil het niet maar mijn hoofd denkt zo maar in het wilde weg en fluistert tegen mij met bijna hoorbaar plezier dat ik moe ben dat mijn benen stil willen staan dat mijn kont wil zitten dat mijn ogen willen turen naar niks en dan denk ik zelf ineens nu is het niet mijn hoofd maar gewoon ik zelf zonder hoofd ik heb mijn hoofd er niet bij en dan denk ik dat ik oud word een grijsaard een slovende sjokker een dood paard in beweging en daarom vroeg ik deze ochtend aan mijn hoofd ‘als je denken wilt, denk dan vooruit!’

-89-

De vlaggen waren nog niet droog toen de vrijheid andere kleren aantrok een bende ontsproot, met zweverige arm Rechts trok een zwarte lijn Dit van ons anti-nieuwkomer, en andersdenkende De muur werd gezegend de boeken verbrand de politiek van matrak en kniehoge laarzenschoppen ze voelden zich gerust, zelfzeker & zegezeker Door het Avondland loopt een spook ongeletterd, zwervend het klimt uit de verdomhoek gesterkt door populaire successen We ontzeggen je het boek & het licht tot je ziel ziet door onze bril de tijd v/d afrekening de tuberculeuze democratie rochelt, reutelt & groenfluimt de ceremonie is haar begraven oftewel haar te gooien tussen andere naamloze krengen Persvrijheid, vrijheid van godsdienst, vrijheid van betoging of staking De grootste gemene deler is aan zet wie zei er ook al weer dat stemmen zou worden afgeschaft als het wel degelijk een verschil zou uitmaken De toekomst is onzeker met een zwart/rode gloed v/h vagevuur De nieuwe Orde is aan zet Voor de slechte verstaander: dit was wel degelijk een gedicht, revisionistisch, over 1933 ...

-90-

knuffelt niet genoeg houdt niet van thee weigert bonte schmink op een kinderfeest jankt alleen thuis zet honden op wacht niemand mag weten hoe hartverscheurend zacht

-91-

dagelijks stilstaand in de file stapvoets hobbelend achteraan is een fijne en moderne manier om welvarend door het leven te gaan huizen vol met ongebruikte spullen veel verre vakanties in een jaar met al die materiële genoegens zijn wij écht gelukkig, nietwaar? wij werken en wij zwoegen met miljarden in getal als mieren op de mierenhoop als ratten in de val de ratrace wordt steeds sneller telkens méér is het devies maar waar we naar op weg zijn weet niemand echt precies de lat ligt alsmaar hoger de duimschroeven verder aangedraaid naar het welzijn van mens en planeet wordt niet al te veel gekraaid hoog… hoger… allerhoogst meer… nog meer… allermeest in de overtreffende trap is het leven pas een feest hebben wij de kluts gevonden? of zijn wij ‘m juist kwijt? voor bezinning en reflectie heeft ons verstand geen tijd wij draven en wij racen opgejaagd door klok en angst voor het missen van de boot zijn wij nog het bangst maar wie niet verandert gaat in tegen de natuur voor wie oerwetten trotseert zijn de druiven zuur

‘pantha rhei, kai ouden menei’ ‘alles verandert, niets staat stil’ is een les die de mensheid nog niet echt leren wil zoals een boom kan niet blijven groeien op een dag wordt ie omvergeblazen zo kan de hebberige, hongerige mens niet alsmaar voort blijven razen de grenzen van onze aarde zijn wij inmiddels ver gepasseerd dat hoogmoed voor de val komt hebben wij allen geleerd minderen is niet des ego’s wens matiging is nog steeds een groot taboe maar op een dag is de comateuze aarde ons kinderlijk gedrag meer dan moe dan zegt de bron van al het leven: ‘tabé… tot ziens… het ga je goed’ wie niet horen wil moet voelen dan stopt het stromen van ons bloed ‘miljarden jaren gingen voorbij zonder menselijk bestaan het is tijd om zonder jullie wél duurzaam verder te gaan’ zou de schepper dat besluiten dan is er geen schoon water meer dan bevechten wij elkander voor de allerlaatste keer dus?… wat kies jij? dat is de wezenlijke vraag wanneer ga jij veranderen? ooit?… of misschien vandaag? kies jij voor vrede? voor liefde en voor licht? of blijft jouw hoofd permanent voor ego, geld en angst gezwicht?

-92-

-93-

Wie ben ik om aan jou voorbij te lopen?

Wie jij nu bent, kan ik morgen zijn, verdwaald in het leven, verstrikt door emoties.

Wie ben ik om jou niet te helpen?

Morgen heb ik misschien jouw hulp nodig.

-94-

Doorlopende lijnen, stabiel omhoog dragen de dreunende vlakheid Nietszeggende leegte, ’t stille betoog, in eenzaam evenwicht voorbereid De waarde van een diepzinnig dialoog, voorbij d ’alledaagse routine, brengt meest onschatbare waarde omhoog, gelijk aan meters endorfine Vallende leegte, geboren uit niets dan keurig afkeurende blikken Valt nu, secuur, punctueel en precies, zonder emotie, gezichtsverlies in een tijdloos dal, waar zelfs het tikken van de tijd is stil blijven staan Waar de dreunende vlakheid is heengegaan

-95-

langs de kaden langs de zee langs oceanen lopen paden van eeuwig zijn, in het draaiend scharnier van kruispunten en snijvlakken vergaan de dagen tot stof, zacht als een zucht door een deur op een kier

-96-

-97-

Het kind loopt met gesloten ogen naar school en leert hoe het voelt, blindheid.

Een kauw trippelt de keuken binnen en jat een kattenbrok, proletarisch.

De politicus, voor wie regeren negeren is, keert de ogen inwaarts tijdens het interview, zweeft omhoog, en weg.

De tulp laat alle bladeren tegelijk vallen op ĂŠĂŠn na.

Dat valt wat later, defaitistisch.

Terwijl de vlieg worstelt in het web onthoudt de spin zich van commentaar.

Mijn gedachten groeien vingers en ogen.

Ik schrijf.

-98-

-99-

het duo kwam en meteen werd je praatvaardig: over een boek en reizen en dat je stopt met roken vonden zij aardig zo gaat het in hun aanwezigheid: je tongriem is losgekomen en woorden buitelen om strijd jolig duo, ze toonden foto’s: een tango van licht, een kleurgedicht meegenomen uit hun stede waar de lampenfabriek is verdwenen nu is alles LED en stralen die dansen in de nacht; ze verhalen, in hun ogen lees je pret – je hoort ze praten alsof je zelf hebt meegelezen ginds over de grens in Eindhoven

-100-

dat komt er van als ik mijn horloge verkeerd om doe de hele dag lopen de uren zes uur achter dol geworden maak ik een kopstand alles lijkt even normaal

-101-

-102-

Ik dans op de bank en met mijn voeten op het glazen tafelblad, kopjes en cden vermijdend ga ik rond enrond !

Pirouette na pirouette sierlijk zo met de handen en armografie en het voetenwerk zo fijntjes!

Ik dans Canto ostinato met jou met jou en met jou en jou, rond en rond en k val niet!

Noch de glazen of iets anders.

-103-

Ik doe in ’t leven steeds meer samen met mensen die er niet meer zijn ik praat met hen en noem hun namen en drink met hen dezelfde wijn een zelfde bier op een terras of wandel langs dezelfde wegen alsof het net als vroeger was daar kom ik dan mezelf ook tegen in het voorbij gaan van de tijd de man die ik misschien zou zijn als alles anders was geweest van vroeger leed tot later spijt maar toch in liefde nog het meest als ik met hen in mij verdwijn.

-104-

We moeten vechten, schrijven met het bloed in onze inktpatronen, foto's maken ter illustratie van waar onze tranen opdroogden, waar onze adem stokte, met uitleg als: ik toon u de wereld als spiegel, bekijk jouw dubbelganger en de kopieĂŤn van je kinderen.

Daar in dat ver van mijn bed land.

Komt het dichterbij?

De krant is dagelijks een overlijdensbericht, de reacties meningen in plaats van medeleven.

A la minute worden we columnist en de slachtoffers spelfouten.

Zij die sterven groeten u, tijdens het journaal.

Let goed op tijdens het nieuws op uw T.V., want die vrouw die nu nog vreemd spreekt heeft morgen geen tong meer.

We schrijven geschiedenis waar we decennia later spijt van krijgen, zeker als het zwart op wit

in studieboeken staat.

Survivor's guilt krijgt vast een nieuwe betekenis, iets als: "Het had gekund, maar we wilden niet."

Het woord 'Sorry' zal op ieders lippen liggen wanneer we de hand schudden van voormalig smokkelwaar.

Alles is een tweekamp, we zijn in strijd met onszelf, voeren oorlog op sociale media waar elkaar verwijderen of blokkeren de genadeslag betekent. Elkaar censureren onder het mom van vrije meningsuiting.

Monddood zijn we allemaal, bij elke moord of aanslag worden we sprakelozer, tot iemand toch iets zegt.

We proberen te vergelijken, want verschillen zien we al genoeg. Kan de mens nog iets leren of is het nu een kwestie van onthouden?

We kunnen bruggen bouwen, maar trekken liever muren op alsof niemand kan klimmen.

We staren ons blind op oplossingen, want voorkomen was te moeilijk. Ooit krijgt iedereen ongelijk en hadden we moeten wedden. Het leven is niet meer dan een gokspel.

We geloven niet meer in de waarheid, er is immers altijd een betere versie.

We zijn toch allemaal spelers in een schaduwspel?

We moeten samen uit het donker stappen, het moeten onze tranen zijn die de roestbruine inkt wegwissen.

Maak daar dan maar een foto van.

-105-

Een hartspier met lef aangedreven over grachten van het leven met bokkensprongen rond een tollend hoofd.

De jaren tikken dubbel sneller voorbij, een radslag, tegenslag.

Aan een tafel, waggelend zonder kracht rolt een goudstuk, kop of munt, de adem voorbij.

-106-

ochtendscherven kleven als verse lijkjes op het natte grijs ik probeer ze niet te raken als ik gehaast door hun lamme dood mijn weg zoek en mijn blik mijn weinige seconden verlies in hun koud geritsel en tinten van vuur

-107-

-108-

De winter is aanstaande, koren zingen weer van geboorte de sneeuw dwarrelt naar beneden en blijft klagerig op straat liggen.

Hoe de wind ook mag loeien, gezongen wordt er.

Een eenzame bus vervolgt zijn route en stopt voor lege haltes een vogel vliegt verkild verder bevroren water glimt je tegemoet en wil wel, maar kan niet stromen, toch wordt er gezongen.

Een koekoek koekoekt heel zachtjes, een merel merelt haar leven door een mus must het eten zoeken een duif duift lustig en wulps een haai haait op zoek naar eten, maar gezongen wordt er.

De winter doet zijn intrede, sneeuw valt bij bossen neer, koren zingen over welkome vrede en klinkt nog heel lang na.

De dood kijkt met ĂŠĂŠn oog op ons neer, maar wij zingen maar door.

-109-

harte wens zo reeds gevoeld verlangen koesterend mag ik…… krijg ik…..

zo vol en leeg tegelijkertijd omdat het mag geschiede de heling, of het wonder datgene wat koestering is handen vol hart

als paden onbetreden steeds degene die streden om waarheid zijn heelheid om het even voor altijd weer te zijn

-110-

Gefascineerd lig jij daar Luisterend naar mijn gefluisterde woorden Woorden die jou de inspiratie geven Om jouw gevoelens te kunnen tonen En terwijl jouw ademhaling stokt Wordt jouw verlangen steeds meer zichtbaar Ik zie de passie in jouw ogen Het wordt geprojecteerd in jouw verlangen En injecteert jouw lichaam en ziel Deze inspiratiebron maakt veel meer los Dan jij hebt kunnen denken De hunkering die ik nu zie Vertelt mij zonder woorden De waarheid die nu leeft in jou Waardoor je mij zonder te blozen In vrijheid kunt tonen Hoe jij aan je inspiratie bent gekomen En mij te tonen hoe het voelt Om verliefd te zijn Op jouw inspiratiebron.

-111-

(25 jaar Inloophuis Almere) Couplet 1 Hoe maak je een plek voor alle mensen in een stad Waar je naam in elke taal wordt uitgesproken.

Waar een warm welkom wacht aan de tafel bij het raam En de tijd wordt stilgezet voor jouw verhaal en naam

brug Na 25 jaar van samen Steeds opnieuw beginnen Door dik en dun het lot gedeeld En hobbels overwinnen Refrein Aan de buitenkant Is er niet zoveel te zien Een groepje mensen in een kring Een boek of bord misschien

Refrein Niemand vraagt wat je hier brengt dat had je even niet verwacht Je bent welkom hier gewoon zoals je bent Aan de buitenkant Is er niet zoveel te zien Een groepje mensen in een kring Een boek of bord misschien Couplet 2: Kom hier binnen, buitenstaander en neem gewoon de drempel wij zijn hier goed verstaander niet van de oude stempel In de woorden die je hoort liggen werelden besloten Wordt de warme drank uit grote kan gezamenlijk genoten Niemand vraagt wat je hier brengt dat had je even niet verwacht Je bent welkom hier gewoon zoals je bent Refrein Aan de buitenkant Is er niet zoveel te zien Een groepje mensen in een kring Een boek of bord misschien

-112-

-113-

In de donkerste lagen van mijn ziel, daar waar geen mens nog bij kan komen, liggen als een opgebaard fossiel de illusies van mijn dromen.

Ik kan u niet vertellen, wat er nog resteert, er zit slechts luchtledigheid, de wonden nog lang niet verteerd en wachten tot ze zijn bevrijd.

-114-

De dichte mist voert je terug naar hoe het was aarzelend voor de deur te staan niemand die je hand pakt en je mee naar binnen neemt.

Dus bleef je staan verstard of keerde op je schreden terug, want je weet het niet maar alle stemmen zouden verstommen alle ogen zich richten op jou (want) zo gaat het - als je stil moet zijn ratel je je stem bevriest als iemand je iets vraagt een gordijn schuift dicht in je hoofd.

Niemand vroeg je ooit wat je echt wilde je kent alleen maar ja en nee ja is het beste om te vluchten nee om niet door te hoeven gaan.

De mist vervaagt de scherpe randjes van een wereld die je niet begrijpt en zij jou ook niet het is een spel en ieder weet de regels maar jouw pion komt nooit bij start.

-115-

Het leven is een spel zonder voorbedachte rade Ik speel de rol van Alexander die ik niet volledig ken maar onomwonden wel steeds ben Nergens staat mijn rol beschreven geen souffleur leest mij de les nooit kan ik eens pauze nemen achter de coulissen staan tussen het publiek gaan zitten altijd staan de spotlights aan steeds weer moet ik verder gaan in de rol van Alexander die ik niet volledig ken dus noodgedwongen dan maar ben

-116-

Je leert het langzaam als op een ladder waag je stappen niet naar achter of beneden kijken vooral niet toegeven aan haast die ongevraagd in de kuiten kruipt oog voor gevaren de jaren door met open blik niet alsof je in een sprookje wacht op de magere heks want waarom zou het niet een vrouw zijn op de drempel van de langste nacht haar voor zijn en blijven in je broekzak genoeg knopen die het spoor weer leggen dat je het niet bijster raakt weet het vast te houden als het hart van je lief iemand die je dierbare momenten deelt al heb je hem soms als een dief geknepen dat de heks onverwacht alles van je afpakt dan sta je daar met lege hand wat je aan tanden rest hoor je niet knarsen in de schoot van alledag tot de laatste ademstoot de schoonheid minnen opgewekt in alles wat je roekeloos vermag

-117-

(Voor Derrel) Ik lees letters Vormen een pijnlijk bericht Het zicht tijdelijk gedicht Dringt tot mij door Ik schrijf woorden Zij vormen zinnen Zinnen die niet rijmen Het zint me niet Ik schreeuw vloeken Vloek me helemaal leeg Stem verstomd snel Keel is rauw en schor Ik huil tranen Ze vallen op de kale vloer Vochtplekken verspreiden zich Uiteindelijk verdampt Ik luister muziek Gitaren huilen uit de box Volumeknop voluit Buren die klagen Ik weet Niets Zij is een vorm van is Is, is een vorm van zijn Pak een postzegel

-118-

Het is niet de hoogte en ook geen plaats vooraan niet de vreemde tonen die dagelijks tot mij komen de tonen die gevangen lijken in de kooi van onzekerheid de kooi die regelgeving heet het is niet de zon die tot mij komt als een spiegelbeeld uniek en zo vol warmte dat is niet wat mij eenzaam maakt de eenzaamheid is mijn gevoel, mijn wezen als een lindeboom die in mij is geboren door klassieke tonen gezaaid door Schubert met melancholie die schrijdend dromen tot mij laat komen ik zie mij staan daar tussen de poort naar de eeuwigheid en de bron waaruit ik nog zolang kan putten uitverkoren op die plek biedt eenzaamheid en gelukzaligheid hand in hand.

-119-

-120-

De wind blaast door de wispelturige bladeren, zij sleept haar woorden naar de andere kant.

Het licht wordt langzaam door haar gebroken, het glinstert tot aan de zwarte rand.

Dan hangen de bladeren stil, het spoken kan gaan beginnen.

Dan alleen als de wind het wil, gaan alle bladeren het hoogste lied zingen.

Instrumenten komen van overal en stemmen af op wat zij zien.

Zij maken zich op voor het Spokenbal en hebben met zijn allen pret voor tien.

-121-

Ze loopt Niet meer zo hard De weg kwijt Waarheen Waarvoor Het huis is niet langer thuis Op bezoek In straten van weleer Ze telt en telt Hier ben ik nooit geweest De stoep hij voelt vreemd En ook de tegels Ze liggen anders In visgraat Op de klinkers Waarheen?

Waarvoor?

Waarom?

Waarachtig?

Vreemd in heengaan Daar lijdt de weg Huilt tranen Van verdriet Nee ik draai niet meer om Telkens dezelfde plaat Telkens hetzelfde liedje Het lijden van jonkvrouw Mieke Verlost van aard

-122-

Blinde deuren door donkerte omvangen holle gangen vreemde geuren en gezangen gebroken spiegels met lagen rag en stof behangen De lucht is muf vochtig de wand het oude huis kraakt in al zijn voegen Toch kijken ramen zonder angst en spijt naar buiten waar geen schreeuw of gil doordringt in het geploegde land de stilte duurt een eeuwigheid

-123-

ik sluit mijn woonst vergrendel deuren, mijn frĂŞle neusvleugels voor penetrante geuren ik sluit mijn iele wezen mijn geĂŤmotioneerde hart en ban de opgevangen haat die mij verwart ik sluit mijn mond verzegel mijn lippen angst, voor de nefaste woorden die naar buiten glippen ik sluit mijn ogen verdoof mijn oren voor heel mijn wereld die ik ben verloren ik sluit de boekhouding mijn leven mijn ziel is toch al zolang weggegeven

-124-

Zwarte spinnen van Aertsen komen de nekklem wordt hier uitgevoerd de oproer moest er toch van komen voor het slachtoffer dat was gevloerd.

De pers zat er heel snel boven op agenten sloegen er flink op los met in de kielzog die houterige klaas die daar de opdracht voor gaf terwijl de geest van de man er nog lag waarom sloegen wij niet terug?

Zwarte spinnen van Aertsen komen de nekklem wordt hier nog uitgevoerd de man op de grond kreeg geen adem hij werd daardoor voorgoed gevloerd terwijl de geest van de man er nog lag sloegen de agenten er stevig op los.

De pers zat er heel snel boven op zij versloeg het beeld dag na dag protesterende mensen werden voor het gerecht gebracht maar de moordende agenten kregen totaal geen straf.

Zwarte spinnen van Aertsen komen de nekklem wordt hier nog toegepast de oproer moest hier toch van komen Den Haag was even onaangepast.

Net zoals haar Burgemeester onaangepaster kan haast niet door zijn dode op straat in Den Haag door de dode op straat in Den Haag dode in Den Haag dode in Den Haag.

-125-

Trump pillen Anders willen Waar zit mijn staart Buiten den haard Ik ben niet zo vervaard Dat ik ze heb bewaard Die pillen Ik zou wel Anders willen Een meer vol medicatie Poeder voor nihilatie Suiker in het bloed De gulden wint Met spoed Snede des keizers Tweede mes Snijders Geboorte van geduld In oorden Met goud gevuld Slik, alles Verslik, niets

-126-

-127-

Als ik de zee was beukte ik met woeste golven mijn emoties uit over het zand Mijn tranenvloed tot in de duinenrij Als ik de zee was Trok ik mij langzaam terug met eb Stromingen sleurden aan mijn gemoed Scholen haringen in mijn buik Als ik de zee was Zag ik jouw schoonheid langzaam in mij waden, voet voor voet Droeg ik je met mijn handen Als ik de zee was Had ik de rust en de ruimte Wiegden vele schepen op koers Verborg ik diepe geheimen Ooit zal jij mij opnemen in jouw armen verspreid ik mijn as

-128-

Handen als golven over dijen, gekeerd door billen als dijken.

-129-

Haar handen liefkozen de japon de brief ligt klaar wensen vertolkt in woorden een laatste punt gezet vastbesloten treedt ze naar buiten de kilte van de ochtend is om haar in haar uitputting slaat toe het touw bungelt in haar hand

-130-

wat Gij niet wilt, wat U geschiedt doe dat ook een ander niet woordeloze pijn smeult schroeit en schrijnt van binnen nooit zie je bij een ander wat op het voorhoofd staat giftige woorden kunnen als padden uit monden springen komen meestal terug bij degene, die ze uitspuugt

-131-

| door: Bert Waber De tweede bundel die in het kader van de route van die bijzondere bus vol dichters door Nederland en Vlaanderen een boekje open doet over hun munitie.

Podiumdichters uit Nederland en BelgiĂŤ rijden in een prachtige rode oldtimerbus door de lage landen om onderweg gratis op te treden. De bus stopt in verschillende steden op de route en laten hun woordkunsten los op het publiek.

Maatschappijkritische rappers, inspirerende spoken word artiesten, flitsende slammers en contemplatieve of experimentele dichters, zij zijn er allemaal bij.

Aangrijpend, liefdevol, teder, hard.. gedachten en ervaringen, diepe vraagstukken en alledaagse situaties.

Diepgravend, doch ook bloemrijk beschreven, maar vooral boeiend.

elke dag een beetje verdwijnen in voorwerpen die het huis verlaten met de anekdotes van de dingen ik word een man zonder context verberg me niet in spullen mijn hangen langzaam echte handen die niet bezig houden maar doen straks is er geen verhaal meer geen taal om mij ben ik een herinnering onopgemerkt voorbij Wibo Kosters PoÍziebus 2016, verzameld werk Paperback | 33 pagina’s | uitg. mug books | 2016

-132-

- voor de gastheer en zijn gade – waar zal je wonen op de laatste dag: je bent nu in de juiste maand gekomen in de bermen bloeit de smeerwortel en het fluitenkruid over een blauwe loper van moerasvergeet-me-nietjes stapt een enkele paarse koekoeksbloem en venkel wacht aan de kant op een schaarse dwaalgast die telkens weerkeert en telkens wordt verrast

er is een voortgaan dan voorbij de smeerwortel en het fluitenkruid voorbij het paaien langs het paarse een echo als een keitje dat op het water stuit er is een dijk die zich uitrolt op de juiste tijd als een kronkelende loper die een geur verstuift alsof het jou gold een geluid van balts en schaarse bomen een juichen in de juiste kleurtonen dat wacht op een besluit

er zijn plaatsen om te wonen en oorden om naar terug te gaan Scheldeoorden bijvoorbeeld en een Durmedijk die je met de gaaien deelt plaatsen en plekken zoals er witte hemden waren die men op zondag droeg en klodden met vlekken voor de doordeweekse dagen smeerwortel en fluitenkruid een paarse koekoeksbloem en beneden in de beemden wemelt het geel van boterbloemen en geen geur wordt gretiger waargenomen dan de oude scherpe van het gemaaide gras dit is de plaats waar de verborgen vogels wonen die vrede nemen met een stroomloze plas waar de rusteloze komen om een poosje te verpozen uit te blazen te paaien en te paren dan want er is een woeden in alle bloed een overmoed die uit moet razen

-133-

Er resten vegen op de grond ingebed als oude wonden daar waar al jouw meubels stonden alsof het niet werd afgerond maar uitvergroot tot een gemis een borstel, water, bruine zeep hoezeer ik schuur ook streep per streep hoe meer ik zie wat niet meer is.

-134-

-135-

Eeuwen lijkt het geleden Maar nog steeds ben je in mijn leven Ik neem nu nog geen afscheid Nee, nog niet voor altijd Het is nog maar sinds kort Dat ik denk dat het niks meer tussen ons wordt Toch zal ik altijd van je blijven dromen Hoe kon het toch zover komen Ik denk dat ik nog even bij je blijf Nog even genieten van je lekkere lijf Voor hoe lang kan ik je niet zeggen Hoe lang ik nog wil vechten We zijn niet meer overal welkom Moeten opeens een blokje om Als we samen willen zijn O, waarom doet dit zo’n pijn Na de seks ben je heerlijk in bed Je geeft me net wat extra pret Waarom doet het toch zo pijn Minder vaak ergens met je te mogen zijn Samen lijken we paria Binnen genieten van bier, wijn of sangria Buiten wordt de toon gezet Voor het roken van jou, mijn sigaret

-136-

Ontastbare hand streelt mijn gezicht Verbeeldende armen laten mij verwarmen Stralende ogen geven mij het licht Dan voel ik de leegte Alle hoop vervlogen Ik hoor een stem, ver weg, zo klein, fluisterend en zacht Heel even had ik gedacht, dit gevoel, zo fijn, dat jij het zou zijn Het had zo graag gemogen, zo zou het moeten zijn Dat ik bij jou met jou bij mij Wij‌

-137-

-138-

(zachte G en harde G) Gelezen, gesproken, gezien, gesjanst Gelijkgestemde geesten, groeiende geestdrift Grandioos gemak, geloof, genoten, Grappen, grollen, goed gevoel Gepassioneerd, gondels, golven, Gutsende geilheid, geloftes, GELUK! Gewenning, gelijkmatigheid, gezapigheid Gebrekkig gecommuniceerd, geen gesprekken, gesloten Gegeeuw, geschreeuw, grieven, geruzie Geen grip, glijden, glibberig geheel Geklaag, gehuil, getier, gelieg Godvergeten gif, gedoe GEDAAN! Groezelig grijs, gruwelijk gemis, geestelijk gestoord, Grote gapende gaten, geladen grof geschut, geleden Geen geloof, geen geluk, geen geliefde, Gedicht geopend! Gedicht gedicht!

GENOEG, GENOEG, GENOEG! Eric de Munnik

-139-

Ik ruik daar de zee Proef de zilte zoute lucht Golven spatten er uiteen Schepen aan de horizon De lucht klaart langzaam op, zo ook mijn bewolkte geest Aan de rand van mijn geliefde stad, lopend over het havenhoofd Rituelen die gekoesterd worden Meeuwen scheren krijsend Licht draaiend uit de vuurtoren Windvlaag jaagt op het zand In gedachten zie ik haar gezicht, alsof de tijd heeft stilgestaan Ik wil naar haar toe rennen Het geluid van de misthoorn, brengt me terug in de realiteit Het havenhoofd als anker bij eb en vloed van het leven, van deze geboren Hagenaar De regelmaat van de getijden, stelde mij hier zo vaak gerust.

-140-

-141-

Herinneringen maken haar topzwaar, het hoofd een bowlingbal en de rest eronder uitgezakt.

Ze ziet door de gaten de remmingen niet en struikelt keer op keer op keer op keer en weer.

De knieĂŤn een bultig landschap van littekens (tetanusprikken zijn overbodig geraakt) De kousen vertonen diverse kleuren van stopsels, (de oorspronkelijke kleur niet meer leverbaar).

En ze mompelt bij zichzelf: "Echte schoonheid zit van binnen!")

-142-

De gezwollen man implodeert zienderogen aan de oppervlakte van het journaal, na de speldenprik van de tandpasta tussen de bloedlippen van de journaliste.

Dichter bij de waarheid zullen beiden niet reizen, terwijl ik, toeschouwer, te slapen zat. (zelfs hun schaduwen apart) Hoger dan dit zal hij niet vallen en zij duwt en wringt tegen de waterspiegel die hen scheidt.

Een eredienst, ritueel.

Hij blijft ademen.

Lager dan dit kan hij niet reiken en hij vraagt zich af waar zij haar wapens had. (soms ben ik zwart) Het decor is virtueel, en dieper dan dat kan de kijker niets weten.

Dichtersbloed druipt van het glazen tafelblad. (eens stopt mijn hart)

-143-

Wordt het een zonneterras of iets als cafÊ Leidse lente voor een degelijke hap je geeft me op een briefje dat het bevalt jij die zonder de ogen te knipperen de wildste plannen met smaak verorbert en niet van ophouden weet in mijn borst handgemaakte tekens krast die zich enkel lezen laten door ingewijden waar ik er dan een van mag zijn je zet de tanden in de spaarzame haren die er na jaren nog overeind staan nog ben je niet voldaan lig je na haar ook nog aan huid te plukken alsof ik om op te vreten ben je bijt en likt m’n linkeroor half weg dat halve heeft aan het geluid genoeg om te raden wat je van plan bent als je zo smak smak naar me loert

-144-

Angsten, nare herinneringen, Berg ze op!

Pak ze in! in betonnen vaten geel met zwarte strepen Radioactief! begraaf ze diep diep onder de grond of in een grot of op de bodem van de zee het maakt niet uit als je ze maar niet meer ziet wat je niet ziet dat is er niet blijf in het licht! duik niet in de zee loop niet in de schaduw en bezoek ook geen ziekenhuis je weet nooit wat daar in de kelder ligt misschien wel piepkleine smurfen met slangetjes en apparaten vechtend voor hun leven samen met hun ouders het zou je kunnen doen denken aan dat ene kind voldragen maar toch levenloos God weet waar die is.

Ik hoop dat je nu bij 'm bent. (uitgesproken op de begrafenis van mijn moeder, 6 december jl.)

-145-

-146-

Mss herkent u hem ook wel ik nodig u uit kijk even rond statistisch gezien moet er wel een zijn De overspelige man, de alfa, de homo diaspora Darwinist lonkt naar alles met een rok & twee benen, of daar tussenin meer moet dat niet zijn & is jaloers & bezitterig op het bezit, zijn koosnaam voor zijn vrouw, hij controleert haar FB zonder blozen op schuinsmarcheerderij - volgens mijn verouderd woordenboek weggelegd voor een vrouwspersoon, die den rechten weg niet bewandelt, zonder behulp van alcohol maar hanteert wel de bekende dubbele SIM of het is u op straffe des doods verboden de privacy van zijn Sms'en te schenden - Oei, er herkent zich blijkbaar iemand, never mind, ik ga door - ...;) Hij is een krak in projectie & leugenachtigheid, een volleerde mythomaan, zowel voor vrouw als minnares of hoertje die hij aan het lijntje houdt Hij is de perfecte alfa-hond, met diep dedain voor de omega's van deze wereld althans in zijn wellustige ogen berucht om zijn veelwijverij, nochtans zeer fundi, een oud islamitisch principe qua beschaving & eerlijkheid geen grote meneer vol van zichzelf met opgedraaide snor het typische geval van de flatulente gebakken lucht ego-ballon Kijk even rond, volgens mij loopt hij nu rood aan tegen het paarse af Misschien heeft hij desondanks darwinistisch gezien wel een punt waaraan hij u met graagte laat zuigen

-147-

In adem opgestegen Als stof niet vergaan In geest de vlucht genomen Hier niet ver vandaan Voor wie zelf beslist Het licht heeft uitgedaan En willens nillens even In ‘t donker nog blijft staan Vergeef hem zijn verdriet Ontdoe hem van de pijn En laat hem in gedachte Steeds in liefde zijn

-148-

Zusters die vreemden voor broeders waren geworden Liepen verdwaasd en bloedend rond In een oneindig doolhof Eksterkonijnen met olifantstanden Die geen God nodig hebben Keken de zusters terloops na Hun oren hingen slap langs hun kop Moeder Maria Troosteres aller Bedroefden Was om onduidelijke redenen verhinderd In het verroeste hek naast een verwaarloosd voetbalveldje Hing een mishandeld Christusbeeld zonder linkerarm

-149-

Snippers zijn het die zonder te voelen elkaar raken. Geen geluid, geen kijken naar.

Wild en schokkend verdwijnen ze in een zwelging van oneindigheid.

Donderslagen wakkeren de warmte aan. Ze rimpelen naar nieuwsgierige lichamen die over de rand kijken.

Een echo verstilt verbaasde blikken in ĂŠĂŠn rechte lijn. Gefluister vult de krater.

Dor zijn de stemmen die knobbelen op de weg terug. Koude valt neer.

De snippers zijn uitgezongen.

-150-

Mocht het zo zijn…..

Dat ik je naam niet meer weet De weg kwijt ben in mijn huis Het schrijven me niet meer lukt Het spiegelbeeld zich omdraait Mocht het zo zijn……..

Dat ik mijn dochters niet herken Ik blijf hangen in mijn geheugen Niet meer uit mijn woorden kom Ga juichen voor een andere club Mocht het zo zijn……

Dat ik verdwaal in mijn Den Haag Zoekend loop door het Zuiderpark Uren sta te turen op het havenhoofd Mijn naam niet meer zal herkennen Mocht het zo zijn…….

Dat het verzorgen een niet te dragen last is Wij tot gescheiden leven gedwongen zijn De deuren achter mij worden gesloten Het denken mij wordt ontnomen Mocht dit zo zijn Laat mij dan niet verder lijden Laat mij dan uit liefde gaan Voorkom dan mijn onnodig strijden Kijk omhoog en zie mijn ster stralen langs de maan

-151-

-152-

Een hoop 'eigen volk' moet hoognodig worden teruggestuurd De taal- en redenatiefouten die ze maken boezemen me meer angst in dan de boodschap die ze proberen over te brengen

-153-

victorie wordt gekraaid als al het gras is weggemaaid de wolken zijn verdreven enkel zoete vruchten overbleven victorie is ons deel als het leed dat is gestreden een warm gebaar tevreden de liefde zichtbaar maakt

-154-

avondgeel loopt leeg gelijk een rauwe dooier over de stroom om ergens sereen onvoldaan te sterven achter de muren van de dag tot een ongehoord gefluister een verboden geknars zachtjes droomt zachtjes gnuift gnekt en gnorkt en mij in de rug verrast en een wedergeboorte belooft van een zoveelste zonnedood

-155-

Steeds vreemder wordt mij de wereld vreemder. een eend bijt eenzaam in het riet door de spiegel van de stille waterplas: “ Ik wou dat ik gelukkig was.

Waarom wil jij dat niet ?”

-156-

Een dichter die niet dicht reikt zijn geest, zijn pen naar onbekende verten Verliest zijn woorden in het eindeloze niets mist kracht en ĂŠlĂŠgance, de muze, de zang van de alouette Een dichter die de ruimte verdicht Voelt het innerlijk van zijn beats, Het ritme van het leven, haar concerten.

-157-

-158-

Ik ben niet veel later ’n horloge in laag stilstaand water geen spijker zoek.

Ik trek het leven uit als een nijptang als een versleten spijkerbroek

-159-

De touwtjes strak in handen geen speling geen rek adem geknepen mond gesnoerd woorden onbegrepen onaangeroerd Knellende banden happend naar lucht slepende dagen dof en vol pijn vrijheid van leven is een klucht is schijn Er is nog hoop maak je los uit de wurggreep ook al is zij verweven zo lang en zo stevig met jou en je leven haal je hart uit de knoop laat los...

-160-

je bent een schaap die haar eigen wol van haar rug afbreit om er vervolgens onder te gaan slapen jezelf telt als ĂŠĂŠn die niet bang is voor de wolf die er onderuit is gekomen of de reacties ze jagen je niet langer op in dromen

-161-

-162-

Ze gieren om mijn oren De vlagen gaan voorbij De storm jaagt op elk licht blad En ook met kracht op mij.

De herfst was haast vergeten Ons te bezoeken nog dit jaar Maar plots kwam hij met wolken En woest en wild gevaar.

Als de dijken breken Dan komt dat door het gebeuk Van onbedwingbare golven Die vinden dat heel leuk.

En middenin dit grof geweld Sta ik onbeweeglijk fier en recht Ik heb de storm niet nodig Voor het winnen van mijn gevecht.

-163-

De nachten worden steeds korter En de dagen worden langer Waardoor verborgen verlangens Steeds heftiger worden Vlinders en bijen Vliegen heen en weer Tussen de bloemen En gevoelens van verlangen door De bloemen worden bestoven Net zoals jij en ik Die af en toe ook kriebels hebben Tintelingen van verlangen Dat je zelfs buikpijn krijgt Van al die verborgen gevoelens Die nu wakker worden geschud De zon schijnt in overvloed Voel de warmte Die door je lichaam giert Op zoek naar genegenheid Omdat het bijna lente is Alles groeit en bloeit De lente is in aantocht .

-164-

Wacht op meer morfine Witte jassen, poeders en pillen moeten je uit je lijden verlossen De Verlosser bestrijdt pijn De Verlosser helpt De oorzaak van de pijn kan niet bereikt worden Klauter gewond van de bodem van een massagraf naar boven Naakt Besmeurd met bloed en stront van vernietigde dierbaren De vijand heeft je alleen gelaten Waar is de vijand?

Koop een lot uit de loterij Een ticket voor hoop Gooi geld weg dat niet bestaat Elke week is even spannend Tijd verstrijkt onverschillig De digitale brij verstikt Adem bewust in Word sterk Elimineer je emoties Oprechtheid is een concept geworden Eerlijkheid komt slechts in definities voor Elke moraal is verzonnen Hoop is voor mensen die niet in genade leven

-165-

-166-

dag en nacht een sprookje met haar witte jassen ik loop er , denk dat ik in eindeloosheid ben 's nachts doolt Roodkapje met de grote wolf zou de jager komen om haar opnieuw te redden? het gevangen licht weerkaatst al, wat hier passeert

-167-

"De rivier", zei je Ik zei: "Het bos" Je zei: "Water" "Wind", zei ik "Vuur", zei je Ik zei: "Vloed" Het gesprek stokte We keken uit naar een moment van overeenkomst dat ons toe zou stromen aan zou komen waaien "Ooit", zei je Ik zei: "Wellicht"

-168-

-169-

In mijn hart geboren Nimmer nooit verloren Ga je altijd met me mee Op de golven van mijn zee In herinnering bewaard Wens ik mij behouden vaart Jij die bent waar ik ooit was Die verhalen voor mij las Vandaag en alle dagen Behoed mijn denken van vervagen Laat mijn hart een baken zijn Zowel in vreugde als in pijn

-170-

laat de rivieren stromen zo door menig land laat ze ongezouten als bloedlijnen het lichaam schoon compleet van aard om het land goed te dienen om daar te komen goed van zins de oceaan van dromen goed van zijns stromend water

-171-

’t Was jaren geleden de tijd dat de wereld je nog verrassen kon ’t Was een tijd, een mooie tijd van flirten en terrassen van baby make my brown eyes blue Van iedere dag opnieuw de verleidende wereld te beleven Toen deze vorm structuur bleek te hebben, viel de ontaarding op Wat zal het wezen? Zo moet het zijn!

De grote ball-room werd jouw universum en kleiner bovendien Het is vluchten of te nemen Kiezen voor ‘t is zoals ’t is’ of vluchten in protest en kiezen voor het onbekende…

Duel of theater het is te kiezen Zwemmen in troebel water of slaafse onzinnigheden volgen.

-172-

-173-

dat angst en haat gevangen houden waar liefde en compassie bevrijden nu de wereld brandt oorlogen worden gevochten vliegtuigen neerstorten en mensen vluchten van huis en haard

ik kan enkel de dialoog aangaan

kan ik niet anders dan de vredesvlam van mijn hart torenhoog laten branden

mijn vredesvuur zal hoger branden dan ooit tevoren

ik kan geen wapens dragen ik kan niet haten ik kan niet doden ik kan niet vernietigen wraak is mij onbekend vergelding ken ik niet mijn hart is daar niet toe in staat mijn ziel is niet gemaakt voor de gewapende strijd oog om oog, tand om tand maakt de hele wereld blind en doof ik zal nimmer geweld gebruiken mijn enige wapen is liefde waar de wapens kletteren is vrede mijn enige pijl hij die de wapens gebruikt kijk ik diep in de ogen ik pak zijn hand, en zal hem zeggen dat hij een kind van de Ene is… een kind dat liefde wil geven en liefde wil ontvangen hij die mij gevangen houdt houdt zichzelf gevangen hij is zijn eigen cipier ik zal hem laten zien dat angst en haat afscheiden waar liefde en compassie juist in vrede verbinden

ik kan enkel liefde zijn ik zal enkel woorden van vrede spreken

ik zal naar binnen keren om daar te onderzoeken waar ik nog meer in liefde en vrede kan zijn strijd is de lafheid zelve vrede vraagt juist om moed oorlog is de makkelijke weg de weg van het hart is veel moeilijker een land inpikken is simpel je laatste brood delen is dat niet hebzucht is armoedig matiging is rijkdom macht is eenzame afscheiding gelijkheid is liefdevol verbindend onderdrukking is onmacht verheffing is kracht wapens sluiten de harten bloemen openen de harten ‘domme’ dieren veroordelen niet ‘slimme’ mensen daarentegen wel een conflict laten ontvlammen is de simpele weg van het ego een dialoog laten voortduren is de grootste uitdaging van het hart telkens weer reik ik uit telkens zal ik -174-

geven delen luisteren troosten steunen vergeven liefhebben ‘mijn land’ bestaat niet ‘mijn bezit’ is illusie ‘ik, mij en mijn’ zijn dwalingen er is slechts bewustzijn er is slechts liefdevolle aanwezigheid liefde is Al-dat-is en liefde is vrede mijn vredesvuur zal branden ik geef de fakkel door liefde liefde liefde liefde liefde liefde liefde en VREDE

-175-

de beweging van het water gleed langs mij heen het meer was verlaten alleen, de kille stilte dreef het lichaam met zich mee niets, bleef aan het verkrampte lichaam kleven, enkel wat druppels op het koude vlees vol ontroering bevrijdde ik mezelf van iedere druppel

-176-

hoe krom is de weg naar het land dat nooit is gevonden hoe scherp zijn bochten en heeft het zin dat in het alledaagse leven hoge ogen zijn gegooid, hoezeer zijn wij en al wat leeft in het diepst van onze ziel met alles hier vervlochten het pad bezaait, niet enkel kiezelstenen maar scherpe stukken rots hoe lang schijnt het licht, draagt men karrenvrachten leed of gaat gebukt onder een schroeiend licht gewicht van liefde en verwondering, van levenswil en kracht totdat de vlam bezwijkt en uitdooft in het duister van de nacht, zon achter wolken, plotseling, zo onverwacht

-177-

-178-

In het licht van de maan, tinteling langs mijn rug.

Voel het bestaan, zonder te aanschouwen.

Geesten roepen met hun, klagende cello’s uit verleden.

Spoken janken op hun, hoorns in het heden.

Schaduwen als ik zie, zijn ze weg.

Als ik hoor, zwijgen ze in koor.

-179-

| door: Lea Theunissen en Eric de Munnik

Op 2 oktober 2016 presenteerde Derrel Niemeijer op zijn eigen podium zijn nieuwe dichtbundel “Als wolven huilen”.

Dit is een heel bijzondere, eigenzinnige bundel geworden, zowel qua inhoud als vormgeving en artwork.

Geregeld hoorde men Derrel termen als “anarchistisch”, “punk” en “Neo-Beatnik” bezigen.

Het mag dan ook niet verbazen dat de bundel “Als wolven huilen” in de traditie van de Beat Generation is vormgegeven.

In navolging van met name William S. Burroughs is gekozen voor een zogeheten “cut-up”.

Er is gebruik gemaakt van gewoon printpapier. De bundel is niet gebonden, maar losbladig, zodat de lezer in principe zelf de volgorde van de pagina’s en gedichten kan bepalen. De inhoudsopgave zegt dan ook alleen: “Er is een hoop te lezen”.

Een voorwoord van Gijs ter Haar en een kunstwerk van Petra Fenijn maken de bundel compleet.

En voor wie toch liever een gebonden exemplaar heeft, is een ringetje bijgevoegd.

Titel: “Als wolven huilen” Auteur: Derrel Niemeijer Redactie, opmaak en vormgeving: Lea Theunissen Eindredactie: Eric de Munnik Artwork: Petra Fenijn, www.petrafenijn.nl Een uitgave van MeerPeper ISSN 2467-9887 Te bestellen middels een bericht aan meerpeper@gmail.com. Kosten € 5,- exclusief verzending) Derrel Niemeijer (geboren op 2 december 1977) is bij velen bekend als dichter, als drijvende kracht achter podium PepperPlus, uitgeverij MeerPeper, Magazine Po-e-zine en als Nachtburgemeester van Eindhoven.

Ook inhoudelijk is de bundel typisch “Derreliaans”. De teksten zijn soms hard en provocerend, nooit zoetsappig, altijd doordrenkt van rauwe emotie.

Leidend motief in de gedichtenbundel is de dood. Derrel zelf heeft heel lang de wens gehad om zijn gedichten over de dood bij elkaar te brengen en te publiceren. Hij noemde deze bundel “urgent” en “de beste bundel die ik heb gemaakt”. Het is zijn Magnum Opus.

Derrel Niemeijer had de droom om zijn 25-jarig jubileum te vieren met een groot poëziefestival wanneer hij de leeftijd van 40 jaar zou bereiken. Dat mag helaas niet zijn. Op 13 oktober 2016, elf dagen na de presentatie van “Als wolven huilen”, is Derrel in de leeftijd van 38 jaar overleden.

We moeten het doen met het werk dat hij ons heeft nagelaten.

-180-

Enkele gedichten uit “Als wolven huilen” willen wij hieronder graag met jullie delen.

In “De wording v.d. ‘Legende’ v.d. toekomst?” schetst Derrel een beeld van zichzelf als underground hero in de toekomst: De wording v.d. 'Legende' v.d. toekomst? bestaat hij wel? is hij niet de visuele weergave van ons slechte ik, uit de wereld van gedachten, in de wereld van vlees en bloed vormgegeven? wie is hij? is hij ons ongrijpbare ik? de vrije vogel en vogelvrije, die doet wat we niet durven denken. hij beweegt zich tussen zwart en wit en arceert zo. we zien contouren ... zonder context … alles is een raadsel. zal hij weten wie hij is? deze moderne vernieuwende storm in het literaire land, een gevaar vormend voor geestelijke gezondheid. hij leeft voor zijn werk! heeft hij geen leven? heeft hij een leven? of zal hij een verzinsel zijn, de poëtische boeman levend voor de kunst, of echt maar niet voor waar te nemen, want hoe kan het? hij kan niet, toch? hij kan wel, toch? hij kan! hij verschilt niet van menig ander genie. ook zij zijn wonderen voor ons, zeker zodra feiten/fictie soms niet zijn te onderscheiden omtrent deze mythische persoonlijkheid.

maar wie is hij?

“Als jij ooit je memoires schrijft” (uitgesproken door de moeder van Derrel tijdens de uitvaart, tevens opgenomen in de herinneringsbundel “Dan zijn er ook dichters die gewoon doodgaan”) is een dankbetuiging aan een vriendin die Derrel een figuurlijke trap onder de kont gaf toen zijn leven een rommeltje was. Daardoor kon hij weer constructief gaan leven en had hij weer plezier in het leven: als jij ooit je memoires schrijft dan moet je veel niet benoemen. truth is stranger than fiction. niemand krijgt jou kapot, je bent er sterker door geworden ... 'Onsterfelijk', daardoor vrij als een vogel maar ook vogelvrij. je werd gekooid, vrijgelaten, je was bijna dood door haar, ze heeft lang gespookt in jou, daarom ook al de drank/drugs ... je wilde haar verdringen. gelukkig pakte je de pen op, vele vellen met krabbels. daarin lig je in je volle zijn. maar de vlucht in woorden was niet genoeg. meneer ... met tas vol met drugs, pillen en poeders, twee vuilniszakken aan lege flessen en een stevige tas vol flessen met inhoud. met wat jij verzameld had kon ik 100 olifanten doden. je had al op zijn minst tig keer dood moeten gaan in dit leven maar je bent een soort van kat. zit je nu in jouw 8ste of 9de leven ... ben je de tel kwijt? je leeft nog, dat is al wat telt. je leeft nog en ik weet door wie. weet zij het ook? heb je dank gezegd of moet ze het gewoon weten? wees een man en zeg het of ben je niet mans genoeg?

-181-

En tenslotte zonder woorden: ik ga voor onsterfelijkheid. kies voor het sterven. op mijn bureau een pen. een moord is zo gepleegd. mijn karakter is al jaren dood, ligt geborgen in poĂŤzie. ben uitgeschreven. de laatste woorden zeggen niks meer. mijn graf bestaat uit klinkers en medeklinkers en daartussen veel aardedonker van het zand, dat mij bedekt tezamen met vele volle vellen, vol met mijn leegte. leegte die mij onsterfelijk maakt.

-182-

"Ik geef het toe, klasse, doe zo voort, en ik spreek minstens een week niet tegen je..."

Het bijpassende gedicht, het laatste over Derrel N. : L'enfer, c'est les autres ....

Misschien zou ik terughoudender moeten zijn met anderstalige citaten, anders voel je je al snel een hostess aan de incheckbalie die labels plakt op je verbeelding

De oorverdovende stilte is mijn getuige Ik pak mijn geluk in loterijbriefjes De bliksem slaat heus wel 2 X in of ik versuiker mijn hypotheek, of liever ik hypothekeer mijn suiker

Soit, moeras van Rupel & Schelde, langzaam zinken gezichten & intelligenties in je quasi-erotische zuigende krater Ik val 's nachts in je ...

Beweeg spartelend, weerstandig, en verberg mijn gezicht De modderpoel, de Styx slokte hem op Heiden, heb je de veerman al betaald Je verdwijnt in de onderaardse kelder, het allesverslindend vuur ... en wij blijven achter, verweesd, ...

Ik verwacht nog altijd je plagende stem Voyeur op je pagina Maar langzaam verschijnen we weer op de wegen, de podia, het circuit ...

Wij zwoegen & sleuren onze bagage mee als boeien ...

Nu moet ik tenminste niet meer vrezen voor je literaire overmacht & mijn amper verwonde eerzucht & je zeggen, mss was 't eerder toebijten:

-183-

vandaag geen nieuwigheden in mijn hoofd: alleen het oude keert maar weer en is het vroegere herschrijven dan geen vondst? zoals men doet in muffe dozen: prentjes van een vrome tijd toen men met geloken ogen de hostie heeft verbeid zoveel blikken, zoveel karton heb ik verzameld door de jaren: mappen waaraan een muis begon, bij elke verhuis bleef ik ze sparen vandaag niet weten wat geschreven alleen gebleekte woorden bieden zich aan: getuigen van het weldra voorbije leven, het wezenlijke van een loos bestaan?

-184-

-185-

Zodra de dag begint lacht de septemberzon stralend alsof hij iets goed te maken heeft ze staat op in een zwarte mist doorklieft de natte kou huiverend, een kou die zelfs met warme chocomelk niet te verdrijven is En niemand ziet het want ze zet haar mooiste lach op en niemand hoort haar roepen want ze is verdwenen in het zwart en soms weet ze het zelf niet want ze weet niet altijd wie ze is.

-186-

Darkness and light Living together in Seamless harmony No insight No signs Will reveal my future My hands want to cover the blindness in my head But one thing is true The sparks of light Bright and pure Show me the way That is yet unseen By eyes, wide shut (afbeelding: Bert Waber)

-187-

Knip de baard Zwart zijn gezicht Met grote vegen Leg de mantel af Wit zijn snoet Plak een baard Jurk aan Mijter op Wissel stuiver Zing een lied Ruil boek met roe Staf met zak Wie is nu de baas?

Wissel paard met truc Houterig met lenig Oud met jong Staak wild geraas In avondlicht van Zwarte Piet Hoor de maan door de bomen Klop zachtjes op het dak Zoet, zout, zuur en bitter Laat het allemaal smaken Facebook, yammer en twitter Piet loopt op de daken

-188-

-189-

Benen bogen een wijde poort zij ondergaan de zon die door de zee wordt gesmoord.

Daartussen brandt de bol - een vlammende, gloeiende buik al in de waterkom en door de wilde struik.

-190-

Als een sluipmoordenaar trok het je leven in, En begon te zagen aan ons speciale lijntje, Waarmee we elkaars woordeloos verstonden, Serieuze momenten, boosheid of een geintje Alsof de draadjes 1 voor 1 werden doorgesneden, Steeds verdween een stukje tussen jou en mij, En ook vanuit onze vrienden en familie, Kwamen er steeds meer dit soort ervaringen bij, Alsof je langzaam je lichaam werd ingetrokken, En er geen deuren waren en geen ramen, Geen telefoon, geen post, geen gesprek, geen blik, En een dood gevoel ook al waren we tijden samen, Uren zat ik bij je en telkens weer overnieuw, Vertelde ik je wie ik was en waarom gekomen, Ik probeerde te vertellen over de moordenaar, Die je gevoelsleven langzaam had ontnomen, Alsof je terugging naar het innerlijke kind, Maar ik kon slechts op een afstand kijken, Want van “ons lijntje” dat zo bijzonder was, Heb je nooit meer iets laten blijken, Ik kijk in je lege blik verscholen achter je ogen, Je hebt een andere wereld nu waarin je leeft, Waar je terugtrok zonder kans op ooit terug, En je niets meer om wat ooit was nog geeft.

Elke stap scheurt mijn hart een stukje verder, Het ligt al bijna helemaal hier uit elkaar, Nog een keer kijk ik achterom de gang in, Vanaf nu is het ik hier en jij daar…………

-191-

-192-

Mijn moeder leefde in de eeuw van Rembrandt Mijn moeder verkocht, als ze uitgerust was, groenten op een drukke markt Dientengevolge Diende ze de helft van het jaar wortels te schrappen Voor hutspotmalen van mensen Daar werd ze moe van In de winter Mijn moeder Nu en hier Boven En later Onder het koude land

-193-

Na de derde onvoltooide zelfdoding hield louter apathie en chemie hem in leven.

De zon kwam op en ging onder.

Verzorgers maakten zijn bed op tot het verdween.

Want dokter, niet alles wat je ziet bestaat, zie maar: de toekomst trok weg uit zijn ogen.

Mannen in witte jassen droegen zijn restanten van kamer naar kamer.

Want bezuiniger, niet alles in je ontwerp en wetgeving bestaat.

Sommigen gaan niet weg.

Net na de bocht slaagde zijn omarming met ruim 130 km/u van de Bugatti Veyron EB16.4 van de zorgbaas.

De wereld draaide door, zonnen gingen onder, bonussen werden betaald.

Op al zijn muren schreef hij "Red me van alles wat hier niet is."

-194-

soms is zij hard waaien lijkt ze verward wolken verdrijven snelheid zonnestralen blijven door de kieren gierend van het hout dansende boomtoppen spelen oranjerode kleuren als een orkaan wervelend door het bestaan op onzichtbare golven dansend ontstaan nieuwe kansen hard en zacht wind ervaar de kracht (Wilspinsels)

-195-

We treuren om de dingen die nooit gebeuren die nooit waarheid waren geweest of zijn De dingen die verstoffen verweren verstoten of verlaten In een kast verborgen of onder het bed Achter een dikke holle wand met spiekgat en al‌ Alles waarover niet gedacht is stoppen we daar weg en vullen de gaten met sop Ja, even dacht ik daar aan maar het was ook snel weer weg

-196-

als baby straalde jouw gelaat jij bracht vreugde naar de mensen ik zie het in jouw ogen en weet; jij komt van verre

in jouw pure onbevangenheid ervoeren zij hun diepste wensen

van andere dimensies en sferen planeten en oneindige sterren

steeds duidelijker werd jou het illusoire spel van de vreemde mensheid op deze aarde

jouw oorsprong is de wereld van het grote licht waar liefde nog niet voor de dualiteiten is gezwicht jij kent de wijze waarheid en leeft in vrede overal daarom ben jij zo verdrietig over de aarde in verval jij kent liefde als ‘staat van zijn’ als de gewoonste gang van zaken jij leefde waar angst niet regeert en geen afscheiding jou kon raken waar niemand macht etaleerde waar men leefde als gelijken waar men Al-dat-is deelde er waren armen noch rijken jij kende de sferen der liefde en kon daar in eenheid beminnen in vrijheid liefde vieren voorbij de geest en zinnen oordeel en schuld afwezig louter empathie in ’t bloed waar verlangens verschilden maakte ’t hart alles weer goed op een dag werd jij gezonden daalde jij hier in jouw lichaam in van jouw taak op deze planeet ervoer jij al snel het begin

in jaloezie en hebzucht zag jij nooit de hemelse waarde jouw kinderjaren waren pittig soms zelfs helse tijden ondanks jouw hemelse weten kon jij je van de leugens niet bevrijden men wilde jou vernederen breken en ook knechten toch wist jij na elke terneerslag jouw rug weer heel te rechten ontdaan door alle tweestrijd bracht jij eenheid in de dingen vertwijfeld door klagende stemmen begon jij spontaan te zingen jij was anders dan de rest als kind keek jij door hemelse ogen en jij wist;… waar ik ooit was hebben ze mij niet belogen want ik ben niet mijn angst ik ben niet mijn verdriet wie zich met het vergankelijke identificeert kent de grote waarheid nog niet toch kreeg men jou enigszins te pakken en ben jij nu gedeeltelijk gebroken toen zij jouw verdriet bespeurden en jouw instinctieve angsten roken -197-

wisten zij jou te indoctrineren ben jij op aardse wijze gehersenspoeld

dan ben je snel in God herenigd dan ben je spoedig weer Al-één

zodat jij nu in een spagaat leeft en twijfelt aan wat God bedoelt

ga al jouw angsten aan dan ben je spoedig thuis

er is in jou een aangeleerd niet-weten en een ingesleten aardse onzekerheid

leer alle aardse liefdeslessen dan ben je snel weer terug in ’t hemelse engelenhuis

jij weet dat jij de Goddelijke waarheid kent maar dat hogere weten ben je deels kwijt heel geschapen in de hemel leef je nu een gespleten duaal bestaan jouw vastklampen aan het aardse verhindert jou om naar het hemelse te gaan bang voor pijn en bang voor angst duurt de heerschappij van jouw ego lang… langer… eeuwig… langst bang voor armoe, voor verlies van geld, status en goed buig je voor de afscheidingen en verlaat jij Gods gemoed maar weet;… jij bent een engel vergeet die waarheid niet oefen je net zo lang in de liefde tot je jouw Goddelijke zelf weer dagelijks ziet herinner je de engel in jou laat jouw engel-zijn herleven ga liefdesstralen schijnen ga metershoog in liefde zweven leef vanuit jouw hart vrij en onbezwaard leef heel de dag in liefde zodat je God in elke ademteug ervaart wijk niet langer voor illusies ga dwars door alle pijn heen -198-

-199-

in het gegeven van de rust is het voor de vogeltjes om het even broodkruimeltjes volgen later het liefst die van de croissant de zon is net als eerder terwijl het bed nog kraakt lekker langer blijven liggen in het gevoel misschien de hele dag kinderen vinden het spel lekker zo zonder ouders zelf de baas zijn ook al is het voor even zondag net even anders en toch als altijd de wandeling wacht of weer het natte zand ik wil niet anders zondags rust actief als anders nu een hapje croissant

-200-

Zij waggelt als een eend en dat zegt genoeg en ze loopt nog krom ook. Dat onderstreept het. Mijn overbuurvrouw is oud, heel oud, verschrikkelijk oud. We leven in de tijd van de vergrijzing die soms lijkt om te slaan in vergrauwing want wat is er nu precies aan om zo oud te worden?

Niemand hoeft mij voortdurend te vertellen dat ik op leeftijd ben.” Ze kijkt me doordringend aan en verwacht van mij een antwoord maar ik weet even niet wat ik zeggen moet. “Heeft u NOG een kopje koffie voor mij?” komt er spontaan onnadenkend bij me uit. Ze aarzelt even maar dan mompelt ze: ”Daar ben ik NOG goed genoeg voor!”

“Misschien denk ik er wel teveel over na”, zegt ze terwijl ze een kopje kamillethee voor zichzelf zet. Ik krijg niks maar opeens springt ze op. “Zie je, daar heb je het weer!

Als mijn kinderen dit zouden zien, zouden ze denken: dementia!” Ze waggelt naar de keuken en kreunend zet ze een kop koffie voor me. Dan wijst ze naar buiten terwijl ze het kopje voor me neer zet. Daar staat een glanzende, nieuwe vierdeurs BMW. “Mijn laatste auto”, mompelt ze. “Ik denk er teveel over na, over oud worden, weet je…”, even aarzelt ze maar dan kraakt haar stem verder. “Het begint met het jaar waarin je verteld wordt dat je te oud bent om te werken. Dan krijg je AOW en pensioen en dan weet je het al: ze willen van je af Hoe sneller hoe beter, dat is goedkoper! Eerst denk je nog ‘wat zal ik nu nog eens gaan doen?’ maar veel zin heeft het niet. Iedereen om me heen roept steeds weer dat ene woordje dat alles zegt: nog. Ik ben NOG zo actief, ik woon NOG op mezelf, ik heb NOG steeds vrienden, ik kan NOG steeds goed zien en zo gaat het maar door. Dat woordje NOG herinnert iedereen, ook mijzelf, eraan dat ik onderweg ben naar de kist. Ik ben niet vergeten dat we daar allemaal eindigen hoor, zo dement ben ik nou ook weer niet.

Ik vind het woordje NOG hinderlijk, irritant en beledigend.

-201-

-202-

Vier uur, ochtend, ik ga slapen en bevat hoe leeg en broos het is ik noem jou teder mijn gemis gruis dat ik wil samenrapen mijn vingers tasten in het duister en dwalen eenzaam door het bed ze tekenen de leegte nauwgezet terwijl ik naar ontberen luister na al die jaren nog steeds weg een zwaluw vluchtend voor de kou en ik, hoe nuchter ook, een dromer als ik mij ’s nachts weer naast jou leg ik fluister nog: ik hou van jou, als je terugkomt wordt het zomer.

-203-

De opkomende maan naast de ondergaande zon magisch tafereel een futenpaar maakt elkaar het hof zonder geluid wonderlijk synchroon even ben ik in een aards paradijs

-204-

Over de doden niets dan goeds maar levend vond ik je toch stukken beter

-205-

-206-

Het begon met stemmen die riepen dat ze een stem hadden, en er luidkeels genoeg van hadden.

De vergelijking klopt niet, wat kleiner is dan, moet gelijk zijn aan.

Dit is meer dan vrouwenlogica.

Eeuwenlang slechts een object, niet meer dan een bruidsschat.

Wat koeien en de deal was gesloten.

Eigendom, als vee op een veiling. Liever groene blaadjes dan gedroogde bloemen, hoewel een M.I.L.F. ook nog wel lekker is.

Jong geleerd is oud gedaan, tot jong het oud worden verleerd, of liever nooit oud wordt.

Studeren kan dan wel, maar let wel op voor structureel naakt.

De opgelegde schaamte zou plaatsvervangend moeten zijn, toon medeleven voor kleppendragers, zij moeten nog evolueren.

Alles wordt contractueel in tweevoud gemeten en gewogen, het is zwart-wit, blauw-roze.

Kinderen leren oppervlakkigheid, maar oordelen is veroordelen.

Slutshaming, bodyshaming, tel jij de zelfmoorden?

Steek die vinger weg, maakt echt niet uit waar.

Ik ben de gezellige dikkerd, maar vergeet dat ontbijt.

Ik ben een vrouw, niet je slaaf en denk maar niet dat ik met je vrij zonder jouw respect.

Nee, ik ben niet blij dat je me 'tenminste aandacht gaf.' ik hoef je fatfetisj niet.

De nieuwe golf en ze zijn ons al beu, want als dit mag dat ook en als dat niet hoort, net hetzelfde.

Jullie kwijlen al eeuwen, wij beginnen pas! Ons verlangen is zogenaamd ongepast maar schrik niet, perversie staat niet onder mannelijk patent.

Het vrouwelijk lichaam is geen verzinsel, er is niks te breken behalve het mannelijk ego. Eeuwen bewijzen een sterk geslacht, maar wat ooit werd verworven lijkt wel wegwerp. Laat ons stilstaan, maar daarna wel verdergaan.

Vergeet dat braaf in het hoekje kruipen, preek want niemand is relativeerbaar, kleineerbaar, man of vrouw, soms is het gewoon onaanvaardbaar.

Zullen we toch maar ja-knikken?

Ik stik liever dan die onzin te slikken!

Zal ik, als ik oud en krom, nog koppiger ben, hetzelfde moeten herhalen? Word ik die oude zeur met haar verbeten idealen en zal dit gedicht op mijn arm getatoeĂŤerd verlept geraken?

Wordt er ooit geluisterd naar mijn stem die roept? Of blijft het altijd maar vrouwenlogica?

-207-

Wat een wonderschoon verschijnsel Ben jij toch, met al die snaren Ik zou jouw gevoelige snaar Wel blindelings kunnen raken Zodra ik de eerste knoop heb losgemaakt En met mijn vingertoppen Je rozenknopje ontdek Dan bespeel ik jou met heel veel passie En met even zoveel passie Zal ik iedere gevoelige snaar strelen Op de toonhoogte van de bas Blijf ik die snaar met mijn vingertopje raken Zodat je iedere streling en tinteling goed voelt En wanneer je de tinteling Door heel je lichaam voelt stromen Schreeuw je vanzelf wel do, re, mi, fa, sol‌.

-208-

Kom laat ons klinken Voor de centen Onze liefde verdrinken Kom laat ons drinken Het hete bloed Onder de nagels blinken Alles gewoon verminken Met gulle lach En een blik zonder verpinken Waarheen je ook gaat Mijn liefde wordt nooit kwaad

-209-

Slechts voor de helft mag ik jou eeuwig kussen Misschien is het zelfs maar een kwart Met mijn gevoel ertussen Niet wetende waar jouw hart Welke richting die van jou Kiest en of het zin heeft Te wachten op alles of niets Misschien laat je mij in de kou Wat als ik jou verlies Te ver is deze liefde al beleefd Te groot om verdriet te sussen Want meer dan de helft heb ik nodig van jouw tijd En jouw liefde minimaal een volle eeuwigheid

-210-

met schrale adem en gestriemde huid staat u dan toch op uw trillende poten en gromt mij aan met prut in uw ogen twee kleine piepers natollend uit een gele droom en opnieuw val ik voor uw eenvoud uw zweetgeur terwijl u zich wat koffie schenkt en fonkelt in het blauwe grijs

-211-

(Ter informatie : Abortus Bang is een veeziekte die plotselinge miskramen veroorzaakt bij zwangere dieren) Het voelde niet goed deze groei achteruit sneller dan het licht.

"Weet u , zoals een Big Bang als het ware , maar dan naar binnen gericht", probeerde ze nog te zeggen, maar toen was ze al weg.

Geen tijd voor tranen want die bestaan alleen op aarde en haar geboorteschreeuw werd niet gehoord in dit Zwarte Gat. "Feitelijk bestaat u niet�, zei een stem uit het donker, "maar indien toch, dan ergens in de min¨.

Maar dit ging aan haar voorbij want wiskunde was nooit haar sterkste kant.

-212-

Ik schenk je mijn vleugels Til mij vannacht hoger en hoger Laten we spelen met de winden Glij mee naar onbekende hemelen Tot boven de sferen Zonder vrees Zonder angsten Zonder denken Lieve Lucht Laten we dansen op thermiek Weg van alles dat kleeft Laten we zweven op muziek Tot we alles hebben beleefd (afbeelding: Harry Oonk)

-213-

Zij leest het jaar in jaar uit in de Margriet vlucht als een libelle voor de winter zoals ze reist in haar dooie eentje op weg naar het buitenverblijf in het raam gaat de haast langs haar heen daar waar tussen bomen oud leven uitwaait denkt ze terug aan wie ze achterliet opluchting onder een hoed gevangen vandaag is hoop haar gezel ze neemt de tijd voor nieuw een spannende verovering niet weer een man die blijft zagen aan de eikenhouten poten van het meubilair verse adem halen voor een ander jaar een volgende ronde aardige kansen de wereld is weer jong klopt fris aan haar rijzende borsten op weg naar wie haar neemt zoals ze is wie ze samen zijn

(bij Edward Hopper: Compartement C – Lezende vrouw in trein)

-214-

in jouw handen liggen mijn dagen je blaast ze lachend weg, zeepbellen die hunkerend opstijgen naar oorden van licht, je verende tred verstramt met elke schrede ik ploeg dapper mee, raap restanten nestwarmte en schaarse sprokkels vrede

-215-

Ik heb een probleem, ik loop niet graag hand in hand ...

Ik weet het, mijn vriendin weet het, het is een probleem Ik loop niet graag arm in arm, hand in hand of pink in pink als hoogtepunt van antimacho verwijfde dellerigheid ...

Een tijdje liep ze achter mij, maar dat is zo fundi... nu loopt ze meestal voor mij, voor mij ideaal: een perfect zicht op het bezit...

Mijn vriendin werd het beu mijn armlastige onzekerheid daarom loop ik nu alleen met de handen veilig in de zakken tot groot genoegen van mezelf en mijn scala aan persoonlijkheden...

-216-

-217-

Nachthotel vol gevallen engelen, dwalend met starre gezichten.

Leven verloren, lege woorden huilen bevroren tranen.

Zweven vormeloos in de ijle lucht, boodschap zonder ruimte.

Bergen zonder hoogte, gister is een ander land.

Laten we dansen op de maan, kussen de vijand in ons zelf.

-218-

haar blikken vallen op haar buit zacht dan weer extreem luid waarin zij krachtig zoemt een prachtige bloem zwart geel bij een zwam drukte van belang vindt alras de honingraat waarin zij een voorraad maakt honing voor de thee of boterham (Wilspinsels)

-219-

-220-

Het mesje was al enige tijd bot toen het uitschoot, Auw! Daar stond ze dan met haar hart in de handen, wat nu?

Ze weerstond de neiging om het zo snel mogelijk terug te stoppen, een hart is een gevoelig orgaan en een foutje is snel gemaakt.

Daarom zette ze het, na een theelepeltje honing in de diverse aderen , buiten in de herfstzon, met een roos erin zorgvuldig van doornen ontdaan.

Het hart werd terstond Verlicht en ademde zo Vrij als mogelijk!

-221-

door meer dan alleen wol geverfd wolf geworden eenmaal beland onder schapen is het moeilijk tanden in de bek te houden ook al voeden we ze braaf water loopt in een universele taal klinkt de wens om meer dan alleen gras *derde plaats Ongehoord! dichtwedstrijd 2016

-222-

Niet bang dat ik vertrek of Rare dingen doe (schrijven, om maar wat te noemen) veroordeelt me niet Of ik geen andere kon krijgen?

Aan elke vinger minstens 10 om over tenen nog maar te zwijgen (In je dromen mam...)

Maar ik geef niet om kwantiteit Ik heb er nu een die fileert, analyseert tot op het bot (en verder) Ze heeft vleugels maar ook een bezem haalt kinders op van gene zijde niet met dwang, of druk maar liefde (en wat geluk) Ze onderwijst ze, voedt ze voedt ze op tot zelfstandigheid en laat los - wat juist verbindt

Ik wist niet dat het bestond had 't immers nooit gezien 'k voelde, denk ik een vage schittering toen ik haar zag iets dat met wat zorg en aandacht tot glans kon worden gebracht.

Daarmee slijt ik nu mijn jaren het poetsen van deze briljant ga voor haar door het vuur en verder, als het moet Om op je eerdere vraag terug te komen: nee, ik kon me geen betere wensen

Ze ziet materie niet als doel maar als middel tot expressie van emoties (rare dingen) Iets moet nuttig zijn, of mooi anders moet het weg Ze is niet bang, niet voor de dood voor artsen, pijn of ander ongemak Ze vecht en bidt wat zeg ik, ze dwingt het Hogere tot actie

-223-

-224-

zo spiegelt de wereld in haar eenvoud in de druppel van het begin regenereren tegelijkertijd neem ik haar in haar mijn vingers om de slaap uit mijn ogen te vegen heldere blik na een donkere nacht gewoon de ogen dicht voor de sterren ochtenddauw

-225-

ik ben al zoveel keer gestorven weet zo waar de dood licht geeft ik ben al zoveel keer geboren dat ik steeds meer voel hoe licht leeft naar elke vorm gebogen vergaan tot op het bot breng ik naar best vermogen het licht tot aan de grot daar ligt in liefde getogen mijn handen in zijn lot de heer van ver hier boven te slapen als een ware God

-226-

Verdrukt verdriet Druk maar niet Te drukkend op haar ziel Met gedrukte letters Groots geschreven Oneerlijk lot Dat op haar viel Laat haar leven Verdrongen pijn Verdrink en schijn Maar in een stalen hart Niet dat van haar Laat haar nu leven Laat liefde Met haar hart verweven Ontketend van gevaar Toekomstig beeld Wees onverdeeld Verdeel het leed, de pijn Niet over haar Laat haar een kind Onwetend klein Veel te jong Om volwassen te zijn

-227-

Ik draai de zonnen aan Gooi sterren in de hemel Kleur manen in het goud Dans met de orka’s Ik swing met de slangen Hinkel over regenbogen Laat mijn hart behangen Zing voor de bomen Ik glimlach naar konijnen Vlieg met de kleuren Ook ik ben een spiegel Van het universum Ik gist wijn van m’n tranen Wereldwoorden dragen kogels Ik zweef met de vogels En droom in woeste wanen (afbeelding: Harry Oonk)

-228-

-229-

-230-

-231-

-232-