1 000000000
2
I LIVE IN COLOUR, MY GRAPHITE PENCIL SAID (DO) WE LIVE IN COLOUR, WE DON’T LIVE IN COLOUR xx
3 De asielzoeker .......................................... 27 Voorwoord ...............................................10
Ode aan de dromer .................................. 27
In dit gebouw...........................................12
Kussekus lieve mus ................................. 27
Joker .........................................................12
Poëzie is geen tijdelijk onderdak, poëzie is kost en inwoning (Gerrit Komrij)........... 28
Het sprookje van de werkelijkheid ...........13 Zonder klank ...........................................15 Verloren einder ........................................15 Intensive care...........................................15 Re invented2 ............................................16 Bevallig Eiland ........................................19 Dichten ....................................................19 Verstrengeld in straten ...........................22 Vertrapt ...................................................22 Rookgordijn .............................................22
Ik vouw de witte vellen… ....................... 28 Poëzie is een daad .................................... 29 Voorwaarden waaraan een….................. 29 Een vergeefs gedicht ................................ 29 In letters gevangen.................................. 30 Een hemel donker zwart .......................... 30 Geduld..................................................... 31 Achter de horizon .................................... 31 Innerlijke metamorfose............................ 31 Grieks goud ............................................. 32
Recipe: mini poftaart van kaas uit Gouda .................................................................23
Welzand .................................................. 32
De stilte spreekt .......................................23
Waar wij Haar vinden ............................ 32
Dichter-troubadour Peter HolvoetHanssen ...................................................24
Eve in the garden of Eden ....................... 33
Sterpunt ..................................................25 Die Bewuste Dag .....................................25 Gisteren ...................................................25 Destiny’s Child .......................................26 Lywaomh .................................................26 De vlinder ................................................26
Immortality ............................................. 33 Haiku: Storm .......................................... 35 Haiku: Verdwaald ................................... 35 Herfstblad ............................................... 35 Eenzaamheid is uniek.............................. 36 Circle of life ............................................. 36 Ongelukkig klein ..................................... 38
4 Snuf .........................................................38
Dekmantel ............................................... 54
Rust roest nooit .......................................40
Lente in Berlijn ....................................... 54
1 minuut stilte .........................................40
Haiku ...................................................... 54
Geuren .....................................................40
Biografie: Dindi ...................................... 55
Kilometers zoom en wij danste uit de kast .................................................................41
Vader ....................................................... 57
Mijn wereld van verschil.........................41 Verlangen ................................................43 Adagio .....................................................43 Verwarde vrede .......................................43 Niks .........................................................48 Het levensdoel .........................................48 Volle maan...............................................48 Dialoog ....................................................48 Omarm ....................................................49 Zeisman ...................................................49 Haiku: Voor Harold .................................49 Zij was een engel .....................................51 Vogeltrek .................................................51 Moederliefde ............................................51 Dichter bij het licht .................................52 De wereld ligt aan mijn pen ....................52 Dark side of the moon .............................. 53 Ongerijmd ...............................................53 Schoorvoetend..........................................53
Tijd .......................................................... 57 TranssylvaniĂŤ.......................................... 58 Reset ........................................................ 58 Meer van troost ....................................... 59 Kinderen van de evolutie ........................ 59 Ik kijk naar je........................................... 61 Stedeling ................................................. 61 Stad ......................................................... 61 Zachtjes fluister ik je naam ..................... 62 Met de jaren ............................................ 62 Beroemde schrijver .................................. 62 Genade .................................................... 63 Steve Austin ........................................... 64 Waakzaam ............................................... 64 Belle en het beest ..................................... 64 Als ik er morgen niet weer was ............... 66 Voor-bij ................................................... 66 The overall contender .............................. 67 Xantippe.................................................. 67
5 Ontluikend ..............................................67
Ben ik een boom ...................................... 79
Delfts Blauw ............................................69
Winterlandschap ..................................... 80
Verbum ....................................................69
Stille tijd ................................................. 80
Luchttoneel ..............................................70
Grensland kind ....................................... 80
Ot just that book on the shelf ..................70
Jagers ....................................................... 81
Spinnevrouw ...........................................71
Zondag .................................................... 81
PoĂŤzie ontmoet beeld................................ 71
Kaalslag ................................................... 81
Fake..........................................................72
Reflections of Nineteen ........................... 82
Geboorte ...................................................72
Waanzin .................................................. 82
Ex ............................................................ 72
Collateral damage ................................... 85
Leerzaam..................................................73
Tot slot in de Gelkingestraat ................... 85
Naklinken ................................................73
Slapen gaan ............................................. 86
Echt / Onecht ..........................................74
Alleszeggende onbeschreven leegte ......... 86
Het huis gesloten .....................................74
Boomerangeffect ...................................... 86
Recensies: deel 1 ......................................75
De laatste keer ......................................... 87
Avond ......................................................75
Zwart ...................................................... 87
There you are ...........................................75
Vluchtelingen ......................................... 87
De herinnering blijft ............................... 77
Expandeer je vermogen ........................... 87
Waiting for you .......................................77
The grand design .................................... 88
Blind date met de zee ............................... 77
Gedachte .................................................. 88
Glimlach ..................................................78
Morge vrete we van'n nieuwe dag ......... 89
Zijn laatste droom ...................................78
Miss koop ................................................ 89
Herfstbladeren voor marije ......................79
Simpelweg ............................................... 94
Dromen....................................................79
Ontkroning ............................................. 94
6 Weg..........................................................95
Pijn........................................................ 112
Misschien ................................................95
Mijn laatste wens.................................. 112
Beginnend dichter ...................................95
State of composure ................................ 114
Het sprookje is uit ...................................96
De wegen van de tijd ............................ 114
IJdeltreinerij ............................................96
Mijn keel voelt rauw ............................. 115
Poging tot iets van betrokkenheid ...........96
Ontmoeting........................................... 115
Boek vol liefde ..........................................96
Schoothondje ......................................... 116
Dawn .......................................................97
In het zand daar staan mijn hakken ...... 116
The silent voice ........................................97
Mars nadert .......................................... 117
The Words ...............................................97
Recensies: Deel 2................................... 119
You ..........................................................98
Indrogen ................................................ 119
Plezante noodlanding ............................ 100
Vuurkonijn ........................................... 120
Zijn ........................................................100
Aanvaarden ........................................... 120
Wachter .................................................101
Vrede ..................................................... 120
De huurling ...........................................102
In een bed van klavertjes vier................ 121
Wonderlijk .............................................105
Wat liefde is .......................................... 121
Roversbos ...............................................105
Graveer uw delen in de mijne ............... 122
Sorrowful Eyes ......................................106
Keizerspinguïn ...................................... 122
Geldingsdrang .......................................106
En als .................................................... 124
Copropoëem ...........................................107
Zomaar .................................................. 124
Mijn pen ................................................108
Droppie ................................................. 124
Van A naar Z door mijn leven ..............109
Mijn jeugd ligt in een mist ................... 125
En dan Wij ............................................111
Suppoost................................................ 125
Poëtica - een bestek ................................ 112
Bij deze .................................................. 125
7 Een goed geleerde dag ............................ 125
Ontwaken.............................................. 143
Salad ......................................................127
Boksbal .................................................. 145
The lost ant ............................................127
Paulus Potterstraat ............................... 145
About the author ...................................127
Nieuwe koers ......................................... 145
Net (niet) ...............................................127
Zij.......................................................... 145
Houvast zoekend in mijn bol .................128
Onder duister licht ............................... 146
Schelpenslaap ........................................128
Klik ........................................................ 146
Onderweg met Sint en Piet ...................130
Twee vrouwen en een geheim ............... 147
Den Haag, stede geur ............................ 130
Jouw Naam ........................................... 147
De maan komt op ...................................130
Bloedschande ......................................... 147
Nu hangen er vleermuizen ....................131
Visioenen .............................................. 148
Vandaag is mooi ....................................131
Climb On Up ........................................ 148
Jazzy verlangen .....................................133
Uitgedicht ............................................. 150
Morgenspiegel .......................................133
Morse .................................................... 152
Storende details .....................................134
Alles ...................................................... 152
De belofte ...............................................134
Zwagermans laatste .............................. 152
Stembevrijding ......................................135
Het woord ............................................. 152
The destination ......................................136
Het gat, waar eens ................................ 153
Een jonge ...............................................136
Let's Talk About Love ........................... 153
Wegduikhouding ...................................137
Een tuin misschien ............................... 154
Van blik tot cup .....................................137
Wensen.................................................. 154
Herinnering van glas ............................ 137
Perrongeluk........................................... 154
Ik hou van Holland ................................ 142
Konttekst ............................................... 155
Vrees ......................................................143
De mens ................................................ 155
8 Smoor ....................................................155
Voor de aardigheid ................................ 169
Nagel .....................................................155
De leraar spreekt ................................... 169
Vluchten ................................................157
Ollebolleke in de sneeuw ....................... 169
De ruimte ..............................................160
Waarheid ............................................... 170
Ontspiegeling ........................................160
Dans op het strakke koord ..................... 170
Mijn hersenen mijn leven .....................161
Het konijn en de mens .......................... 170
Shadows In Silence ................................ 161
Arme man ............................................. 170
Steamy windows ...................................162
Niet iemand........................................... 171
Zoveel mensen mamma.. .......................162
Lenteblues ............................................. 171
Brood .....................................................164
Kwijt ..................................................... 171
Traliehemel ............................................164
Leedwezen ............................................. 172
Geloofsbeleidenis I .................................164
De Voorbije Tijden ................................ 172
Geloofsbeleidenis II ................................ 165
Durf desondanks ................................... 173
De mensenfluisteraar ............................ 165
Reiniging .............................................. 173
Aan tafel ................................................165
De zee .................................................... 173
Mijn jacht ..............................................165
Zwerver en islam .................................. 175
Treurspel ...............................................166
Umbra Nihili ........................................ 176
Schrijftwijfel ..........................................166
Een ongewenst patroon ......................... 176
Pennywafels ..........................................166
Recensie: Nieuw eiland ......................... 177
Zee is opgedroogd ..................................167
Het geweten .......................................... 179
Je spreekt met gif ...................................167
Lover birds ............................................ 179
Schemerpoort .........................................167
Vergetelheid .......................................... 179
Let it Go .................................................168
Verzet de Zinnen .................................. 180
De dichter ..............................................168
Schreeuwend ......................................... 180
9 Shadow Man .........................................181
Melancholie ........................................... 198
Droomvlucht .........................................183
Mijn laatste ........................................... 200
Afscheid .................................................183
The lost captain ..................................... 200
Het meisje van verlangen ......................184
Ik zeg niets ............................................ 201
De geur van koud water ........................186
Ze noemde het spontane zelfontbranding! .............................................................. 202
Opzij geschoven onderdelen ..................186 Zesverdiepingen-zekerheid ....................187 De werkende mens .................................187 ’s Avonds als het donker gaat ................188 Gewelven van oneindigheid ..................188 Het scheiden van iets ............................. 191 Als hij weg is .........................................191 Doorzetter ..............................................192 Geestelijk goud ......................................192 Diamanten beschermlaag ......................192 Pijngeil ..................................................193 Op het strand ........................................193 Schrijver-verzamelaar ........................... 193 Wanna be your dog ............................... 193 Onverhoopt goed! ..................................196 Ik wil vertrouwen ..................................196 Tegengestelde Tijd .................................196 Recensie: Het hout .................................197 Diepgang ...............................................198
Einzelgänger ......................................... 202 Dat liefde water is ................................. 203 Excuus .................................................. 203 De muur................................................ 203 Alleen .................................................... 204 Ontmoeting........................................... 204 River banks ........................................... 206 She waits ............................................... 206 Fijnheid ................................................. 208 Het is ongehoord ................................... 210 Hogere wiskunde................................... 210 Een impressie van niets ........................ 211
10
VOORWOORD Bij elke voorwoord vraag ik me af verwoord het wel wat ik wil zeggen. Ik zou nu kunnen beginnen over de vakantie-periode, dat het daardoor even duurde voor we gang opkwamen. Maar als ik dan nu kijk naar wat we weer gaan bereiken dan ben ik een blij mens. Gezamenlijk hebben we het weer geflikt. Wederom gaan we een dikkere uitgave hebben dan voorheen. Ook de lay-out gaat een make-over krijgen, van de gebruikelijke landslide a4 gaan we naar a5. Zo kunnen jullie al gaan wennen aan wat gaat gebeuren vanaf nr. 13. Het zit namelijk in de planning om vanaf de volgende uitgave steeds te gaan uitkomen met een tastbare uitgave. Een kwaliteits-uitgave als Po-e-zine verdient het gewoon om te verschijnen als een publicatie voor in je boekenkast. Mag hopen dat jullie van de tastbare uitgave ook een suc6 gaan maken want alleen samen kunnen we dit voor elkaar krijgen. Tevens dien ik te vermelden dat ons vaste team van Po-e-zine medewerkers is versterkt met Bianca Hazenberg. We zijn zeer erkentelijk vanwege haar inzet. Ze heeft meerdere mooie namen binnen gehaald voor uitgave nr. 12. En wat ik niet mag vergeten te zeggen is dat in nummer er 11. enkele schoonheidsfoutjes er waren ingekropen, door de deadline druk die er was. Dit mag men dan ook lezen als een rectificatie.
Namens het volledige po-e-zine vakteam onze oprechte excuses voor: foutieve weergaven van persoons-namen, het niet opbouw trouw zijn geweest aan een tekstvorm terwijl dit wezenlijke noodzaak was, we hadden een persoon niet opgenomen in de publicatie, grafisch werk wat behoorde bij een tekst waren we vergeten te plaatsen et cetera ‌ Maar nu komen we met een 'voudlose' nr. 12, mag ik hopen. Wens jullie allen i.i.g. veel leesplezier, fijne feestdagen en een gelukkig nieuwjaar toe.. M.v.(dichterlijke)g. | Derrel Niemeijer
11
Peter Klashorst
12
IN DIT GEBOUW In dit mooie gebouw Gilt de wanhoop naar buiten Vluchtend door de grauwe gangen Flitsend voorbij grijze ruiten Razend langs gewapend beton Danig een straatroof plegend En er is meer blauw ja, maar In de lucht, boven waar het regent Het gezag is wel gezien Maar de muren mogen klagen Want over de échte regeer ring Reed nog gene keer uw wagen Als gillen uw geluid niet is Fluit dan naar dat hemels blauw En troost u bij uw koffie: ja Het is echt een mooi gebouw.
De schoonheid van de natuur opent mijn zintuigen duiden een einde maar ook een nieuw begin beperkt door de grillen van het dagelijks leven stromend in de tijd door een waterval gedreven raakvlakken blijven overeind in de herfststormen van bewegend licht komt de bron van liefde in zicht. Nannie
| René van Densen
JOKER Als een ravijn een richting is laat ons dan dansen rond de kloof Met gekloven hoef of heldige haf luisteren we naar het lied dat zij zingt, de aarde En hoe de anderen Een voor twee voor tien Heer, dame, boer weer niets van de klanken verstaan Als een ravijn een richting is. | René van Densen
WE DON’T LIVE IN COLOUR
13
HET SPROOKJE VAN DE WERKELIJKHEID
anderen lachten erom. “Wat een onzin”, riep de molenaar dan lachend.
Er was er eens een grote molen waar de boeren tot in de verre omtrek hun graan brachten. Dag in dag uit en soms zelfs ‘s nachts draaiden de wieken van de molen om de enorme hoeveelheid graan te verwerken. Er was van alles bij: tarwe, haver, gerst….
Die molenaarsvrouw, Grietje, was een verhaal apart. Zij was de dochter van een zwerver. In het dorp het dichtst bij de molen was zij verkracht door een ronddolende ridder en toen was ze opgevangen door de nonnen van het klooster, samen met haar kindje. Nu wilde het geval dat de molenaar daar al vele jaren kwam en op een goede dag ontdekte hij Grietje en hij vond haar zo mooi dat hij haar kindje op de koop toe nam. Hij kreeg de naam Johan en toonde zich al gauw een echte zoon van zijn vader: ruw, sterk, groot en nietsontziend. Een beste hulp in de molen dus en niemand sprak meer over zijn afkomst. Later kreeg Grietje nog twee kinderen van de molenaar: Kees en Driekus. Niemand die er een woord hardop over sprak. Ook dat was de werkelijkheid.
“DE WERKELIJKHEID” stond er met grote gebrandschilderde letters in het hout boven de deur en zo was het. De molenaar zei vaak:” Mijn leven draait om de molen, de molen is de werkelijkheid.” Daarbij sloeg hij zich drie keer op de borst onder het uitstoten van de kreet: “Ik vreet ervan, ik vreet ervan, ik vreet ervan!” De meeste boeren lachten erom, een enkeling vond het allemaal wel wat grof en bombastisch maar die minderheid hield zijn mond, zoals meestal. Ook dat is werkelijkheid. De molenaar had drie zoons: Johan, Kees en Driekus. Johan was de oudste. Hij hielp zijn vader vaak en dat kon hij goed met zijn grote spierballen en brede schouders. Kees was de middelste en ook hij hielp zijn vader, al viel het allemaal wel eens zwaar maar ook hij begreep de betekenis van zijn vaders uitroep maar al te goed. En dan was er Driekus die liever ‘s morgens het weiland of het bos in dwaalde om naar de vogels te kijken. Als hij ‘s avonds terugkwam zei zijn vader altijd: “Driekus krijgt wat minder op zijn bordje want hij heeft de hele dag niets gedaan.” Dat deed de molenaarsvrouw dan trouw maar ‘s avonds laat als de molenaar het niet zag, bracht ze hem nog iets extra’s te eten. Een enkele keer stak Driekus ook aan tafel zijn hand op en dan zei hij: “Hoor de molen zingt.” Hij hoorde dan heel duidelijk de wind door de wieken fluiten maar de
Grietje zorgde voor het eten en ze zorgde dat Driekus niets tekort kwam, ze breidde en naaide kleren en soms maakte ze iets moois van stof, wat de molenaar dan weer onzin vond maar Grietje hing het op in “haar” keuken. Zo groeide er gezelligheid in huis en ook dat was werkelijkheid. Op een goede dag liep de molenaar boven over de omgang van de molen en hoe het kwam, niemand wist het precies maar de wieken begonnen plotseling te draaien en zo kreeg de molenaar een enorme dreun tegen zijn hoofd. Hij viel over de reling en was op slag dood. Treurig natuurlijk maar veel tijd om te huilen was er niet want het graan moest gemaald worden en dat was de werkelijkheid. “Ik vreet ervan”, brulde Johan en hij ging aan het werk om de molen te laten draaien. Kees hielp hem zo
14 goed en zo kwaad als het kon maar Driekus vertrok steeds weer en op een goede dag bleef hij weg. Johan slaakte een zucht van verlichting maar zijn moeder en broer waren verdrietig. Ze waren niet zo maar verdrietig, ze werden met de dag verdrietiger omdat zij zich afvroegen waar Driekus was gebleven. Op een goeie dag had Johan er genoeg van. Hij zette zijn moeder en broer de deur uit en huurde een paar werklustige boerenzonen in. Allemaal werkelijkheid. De molen draaide nu dag en nacht, achter elkaar door, elke dag van de week. Zelfs Johans stiefvader had nog nooit zoveel meel geproduceerd als Johan en zijn knechten. “Ik vreet ervan”, besloot Johan op een goede dag in het hout branden. Intussen dromden de knechten om hem heen. “Ja, ja, jij wel”. mopperden ze en ze begonnen aan hem te trekken en te sjorren en te trekken en zo ontstond er ruzie en een vechtpartij waarbij Johan de macht over zijn gereedschap verloor….de molen vatte vlam. Het duurde niet lang of het hele trotse bouwwerk stond in lichterlaaien. Alweer de werkelijkheid. En daar zat Johan, met een bult op z’n kop, brandwonden en zonder molen. Verstoord keek hij op toen hij uit het bos een vrolijk gefluit en getrommel hoorde komen en…hij geloofde zijn ogen niet. Daar kwam Driekus in een kleurig pak met een driepuntige muts en een zelfgemaakt draaiorgel met pijpen van riet en slingers van gras opdraven en achter hem liepen zijn moeder en Kees en ze zongen met z’n drieën luidkeels mee met de liedjes die het draaiorgel voortbracht. Hoe kon dat nou? Wat was dat allemaal?
In de dagen en weken dat Driekus door het bos en door de velden zwierf had hij gehoord hoe de wind het riet en het gras bespeelde en langzaamaan kwam in zijn gedachten het idee op om dat zelf ook te doen. Eerst was hij begonnen met een enkele riet- en grasstengel. Hij sneed korte en lange fluitjes van riet, allemaal met verschillende tonen en op den duur had hij er zoveel dat hij ze verkocht voor een cent per stuk. Dat vonden de mensen in de dorpen leuk. Dan konden ze samen toeteren. Het was een zonnige dag toen Driekus besloot de tientallen fluitjes die hij nog had aan elkaar te binden en zo zat hij te dromen over een grote bundel fluiten die allemaal samen konden spelen… al gauw zag hij voor zich een instrument waarmee hij de wereld zou kunnen doortrekken om mensen vrolijk te maken en blij en om misschien ook wat geld voor zichzelf te verdienen want ja…soms had hij honger. Een draaiorgel, anders had ook niet gekund want van jongsafaan was hij eraan gewend geraakt dat alles moest draaien. Enzo was hij vanuit zijn dromerij en fantasie de uitvinder geworden van het draaiorgel. Driekus, Kees en zijn moeder stopten met het orgel bij Johan en ze gaven hem brood en bier want het draaiorgel leverde genoeg op voor de hele familie. In de jaren erna mocht Johan bij het publiek rondgaan met zijn pet om geld op te halen en het was ze zelden zo erg voor de wind gegaan. Ze leefden nog lang en gelukkig en zelfs Johan liet wel eens een fantasie toe…..was dat ook niet de werkelijkheid? | Kaj Elhorst
15
ZONDER KLANK
INTENSIVE CARE
De mooiste muziek is ongeschreven verstilde klank.
Er ademt een slangetje voor haar een pomp zuigt alsmaar op en neer en naast haar staan de apparaten die strikt haar leven controleren
De mooiste kleur is ongezien verstilde toon. De puurste poëzie is onvertaald verlangen. Tussen ons is volmaakt gesprek zonder woorden zeggen dat wij zijn. Zonder klank elkaar ontmoeten alleen maar samen gewoon woordeloos naar elkaars stilte luisteren in droom. | Cyriel Van Mullem
VERLOREN EINDER De avond verstrengeld in de takken van geeuwende bomen smeult de laatste gloed der zon die zacht en weemoedig zinkt in de warmte van een verloren einder. | Gerrit Achterland (uit: De dood te trappen spin)
maar wat is leven – ze is niet dood de dokter spreekt van toch een kans en dat ze slaapt en ook niets voelt haar hartslag is nog steeds stabiel maar als ik vraag wat hij bedoelt of het haar hart is of de pomp die haar hier nog in leven houdt dan knikt zijn hoofd wat wezenloos ik ken haar al een gans bestaan zelfstandig als een fiere vrouw het hoofd bij alles opgeheven dit is wat zij beslist nooit wou. | Bert Deben
het koude water breekt het vlees scheurt de aderen -roodstroomt het water buldert het vocht trekt de kou het lijf in valt wat één was in tweeën blijkt de geest breekbaar glijdt kennis over in gebrokenheid en blijft het hart koud in koud water | Delia Bremer
16
RE INVENTED2 and mahatma poet( rational guide) Sara Hutchings: Instantly erupting out of the bowls of words formed on paper Something just slung across the page In some kinda way Now the reader will feel these words as they now roll across the pages !!!! STACEY BRYANT: Indeed, messages speak sometimes out loud and some choose the subliminal approach... however as long as they are conveyed... expressions!!!! writers continue to write in ink!!!! Milissa Yelverton : To have the incredible ability to pull your reader into the very moment... that space and time when the words to your heart began conducting the alphabet causing beats and rhythms and symphonies that increases heartbeats, makes eyes water, minds ponder, causes souls to sing..... is the most beautiful gift ever. The writer and reader become One.....WHEW!!! (fanning myself) ??!! AR: HOW BLESSED WE ARE TO BE ABLE TO REINVENT EMOTIONS OF THOSE MISSING OR REPLACED AS WE GATHER THOUGHTS OF PASSION PLAYS TWIST THE FATE OF ONE TIME LOVERS CREATE THE DRAMA OF INTENSITY AND DIVE AND TENDER MENTAL
VISIONS PAINT WISHES ,CREATE DANCES AND ENVELOPE AND CONTAIN MENTAL REJECTIONS ALL VERSED IN ITS PEN THE MANY VERSES OF ONE AND THE SAME WORD SHOULD THIS BE AN EXPRESSIONS CALL TO ARMS? NO POET IS GREATER THAN NONE: No poet is greater than none .lack of expression is the none . How can it be said a poet is greater than all others where by it is by ones own attempts to render thoughts ,emotions, feelings (sometimes well hidden) the true facts and the erotic to display ones inner heart through expressions. is not the art of many forms poetic and in some cases lend to drawings ,music paintings and the spiritual . i believe a poet stands on fortified ground to give truthful expressions ,ones of those sidetracked felt outings compressed by days events, passionate mental relays ,who will win the race to vent emotions ,who will tell the truth about their passions ,who will express their fears of life and death. We poets will in our many displays of our art form ,we will release those pent up emotions ,remembered dances, history ,and sometimes pained and full facts. As we dig into the concepts of mind and how it relates ,no poet is greater, all are great and we speak Tonia McGregor
17 OUR WORDS Words have life which are loaded with a genius’ creation. They are bound to an authority found in travels and in homeostasis. Language leaves room for Hunger for delivered messages and Progressive thinking. It affords the MIND to venture, Allows the SPIRIT space for UNDERSTANDING; Keeps One dutiful to the purpose of being POETIC, DYNAMIC, and CLAIROVOYANT. Inclusion is not deferred; It does triple on the tongue sugary sweet, Becoming personal with your thoughts and those you speak to in SILENCE. Visions encompassed by twilights and The Eve’s dawn. Your own truth is discovered…….. Historically facts protrude from the BOWELS of your ETHERED STATE The VERBAL Extraction is priceless. Mountains MOVE, Smiles SMILE: Rain flow like STREAMS and rushing RIVERS. Hidden are OUR WORDS The Gifts from the Soul. with many and one voice | Andre Roberts
hij ligt in bed met liefste beer en vraagt aan mij wanneer ik bang was of dat ik nooit ik denk en vraag me zo erg af welk antwoord nu het beste zodat hij lekker slaapt straks we willen zo graag vrede en zijn zo zwak zo kwetsbaar zo klaar met alle waanzin maar ook weten we alles al over onszelf als mensheid met onze haat en narigheid hij ligt daar zo weerloos zie zijn zorg en voel dat hij mij als een vader kent mijn troost is slechts een kus en een nog fijn verzonnen verhaal over liefde en altijd bij hem blijven hij slaapt als ik hem zachtjes zoen het licht uitdoe en ga | Peter Beter Groen
Maarten Willems
18
19
BEVALLIG EILAND
DICHTEN
Ergens draait de wereld door Ver weg van hier Explosies van oude pijnen blokkeren het zicht op de planeet
dichten is
Verstopt houd ik alles binnen Geen opluchting door ontluchting Hoe kom ik hier en nu weer weg In de toren uitzicht zie ik slechts verweven paden De haan kraait een nieuwe dag de stilte verstomt Door vingers heen glijdt de tijd Geen nieuwe intriges Niets in dit geval iets Ik vertoef op een bevallig eiland | Kirsti Hadderingh
een blaadje dat wit op je wacht wegvliegt met de wind en woorden in de wolken vindt | Marleen Ooms
hete stromen over rood verkoelde wangen lippen vol verlangen glazig water voor ogen mond volgelopen -longennu nog de longen van links naar rechts durf dan onder water te blijven liggen durf dan waarom opnieuw boven komen bubbels langs wangen met hete tranen in een koudwaterbad ogen dichtgeknepen nu nog zinken -zinken| Delia Bremer
WE LIVE IN COLOUR
20
Floriske Gerritsma
21
22
VERSTRENGELD IN STRATEN
VERTRAPT
Toen de torens mijn paden flankeerden wikkelden straten om mijn huid dansende lijnen die wegen markeren priemen de verste verte uit.
Het asfalt kraakt onder de vele voeten van een weg dat leidt naar het verre licht van een straatlantaarn
Verblindend dimlicht, files en auto’s die hoge snelheid sneller passeren traagheden weren en luid claxonneren die decibellen en smog adoreren Bestaan verwaterd, schuilt achter mist de wolken beneveld, zuurstof verkwist het puin hoopt zich op, en stapelt maar door boven de hemel, de lucht, onderdoor Door buizen en palen, vervolgens omlaag de kern van de aarde, tevens belaagd
Het geblokte licht het beheerste vuur ontsluit de duisternis en geeft de vorm een kans Betonnen bakken, huizen toont hij daar maar zwicht voor het kleine zuivere
Daar rimpelt de korst, beeft en dan zwijgt de mens in zijn schulpje, door angsten bedreigd
dat daar ergens verscholen lag
bedenkt dat snelheid ook nadenken kent die stapels het teken van ons, zo verwend van alles dat ons nog net niet omringt terwijl de schoonheid door herrie klinkt
| Vincent Jongman
Het kleine geluid dat wegebt van ons zich diep terugtrekt, ver ondergronds Zo wikkelen straten om mijn huid bij deze, dit was mijn laatste geluid.
Ik wou dat de regeringsleiders zich eens net zo druk over wapens zouden maken dan over roken. Misschien dat ze dan op de kogels kunnen zetten: kan de gezondheid ernstige schade toebrengen.
| Vincent Jongman
| Menno Olde Riekerink-Smit
en bloedde.
ROOKGORDIJN
23
RECIPE: MINI POFTAART VAN KAAS UIT GOUDA Mini poftaart van kaas is hartig van smaak. Smaakvol als snack, als lunch of voorspijs, zoals bij langnat of maaltijdsla. Ultra pittig? Gooi flard van sambalplant in mix. Nodig: 300 gram auto-uitdij bakgraan 1 likstaal bakgruis 350 ml. hom 3 maxi kipovaal zout zwart tongpijnzaad 150 gram oudbak Goudakaas, als flard 75-100 gram bakplak 50 gram walnoot, kapot Maak nu: Stop auto-uitdij bakgraan in schutkorf. Daarna auto-uitdij bakgraan plus bakgruis in kom. Klop traag hom door graan, daarna kipovaal, nog kipovaal bij, nog kipovaal bij. Mix wordt glad. Maak smaak door zout. Zwart tongpijnzaad dito. Vuur aan. Mini poftaart-pan op vuur. Strijk bakplak op totaal van poftaarthol. Kwast in olijfnat nodig. Stop mix in half poftaart-hol. Bak minipoftaart goud. Kant laag klaar, draai om, bak kant hoog. Ga door tot mix op is. Stop bakplak in pan, bakplak wordt zacht, daarna lichtbruin. Walnoot bij bakplak in pan. Klaar. Dis minipoftaart plus walnoot-bakplak op. | Lea Theunissen
WE LIVE IN COLOUR
DE STILTE SPREEKT De stilte spreekt troostende woorden en voorbij het zien zijn we dichterbij dan ooit Ik draag je mee zolang ik hebben kan En wanneer wonden zijn geheeld, laat ik los Liefde sterft nimmer een stille dood. | MariĂŤlle de boer
Peter Klashorst
24
DICHTER-TROUBADOUR PETER HOLVOET-HANSSEN
Koen Peeters, Pascal Verbeken en Koen Broucke (De Bezige Bij, Antwerpen, 2014).
De poëzie van Peter Holvoet-Hanssen (ºAntwerpen, 1960) werd bekroond van de Debuutprijs 1999 tot de driejaarlijkse Cultuurprijs van de Vlaamse Gemeenschap 2008, en van de Dirk Martensprijs 2001 tot de Paul Snoek Poëzieprijs 2010. Gerrit Komrij zaliger: ‘Als Holvoet-Hanssen met zijn toverstaf zwaait, licht het landschap op.’ Geroemd om zijn onnavolgbare voordrachten, veroverde hij ook met zijn verzen een eigen niche in het poëzielandschap.
Samen met (jeugd)auteur Noëlla Elpers vormt hij het schrijverskoppel ‘Het Kapersnest’ dat al meer dan 20 jaar actief is om liefde voor literatuur – bravoure in het vaandel – vooral bij jongeren aan te wakkeren.
Sinds 2004 leeft deze troubadour voltijds van pen en voordracht. Voordien verkende hij beroepsmatig o.a. de maritieme, culturele en sociale sector. Vijf dichtbundels mondden uit in de bloemlezing-bundel ‘De reis naar Inframundo’ (Uitgeverij Prometheus, Amsterdam), in 2012 bekroond met de Arkprijs van het Vrije Woord. Na zijn ‘Antwerpen/Oostende’-avontuur en publicatie als Antwerpse stadsdichter, ging Holvoet-Hanssen op zoek naar ‘muziekdoosgedichten’ in het spoor van Paul van Ostaijen. ‘Gedichten voor de kleine reus’, start van een nieuwe poëziereis, verscheen januari 2016 bij Uitgeverij Polis. Eerder verscheen de oorlogs- en liefdesroman ‘Zoutkrabber Expedities’ (Prometheus, 2014, tweede druk; tegenpool van de anti-roman ‘De vliegende monnik’ uit 2004). Holvoet-Hanssen is ook co-auteur van het Van Ostaijen-huldeboek ‘Miavoye’ i.s.m.
POËZIE: Met de komst van Holvoet-Hanssen lijkt de poëzie zichzelf weer eens opnieuw uitgevonden te hebben Geert Buelens in Van Ostaijen tot heden (2001) PROZA: De wereld van Holvoet-Hanssen is ten zeerste aanbevolen. Het zal vanzelf een langdurig verblijf en een indrukwekkende reis worden. Bart Vervaeck in De Reactor (2014, zie ook zijn essay in DWB 2015/3) | Peter Holvoet-Hanssen www.facebook.com/peterholvoethanssen
25
STERPUNT
DIE BEWUSTE DAG
Wie kan tijd maken? Ja, maken. Architect mij stroom in, stroom uit.
Het was die bewuste Dag een dag zonder, Helemaal zonder.
Wat is, zonder dure woorden, een POT, POT, VORK? Ik ben geen afkorting, geen leerstoornis, geen voer voor statistieken. Ik zal u eens iets zeggen. Ik ben van steen geweest. Wolken wrijven de hoogste berg klein. Wie kan wolken maken? Wie schept de maan uit het water? Wie bouwt een nest voor de regen? De zon? Blijft alles geven, dag en nacht. De nacht? Valt op leven en dood. De dood? Ook de dood droomt van vakantie. Zelfs Van Gogh is aan de hemel gezet. Ik wil leven. Wonen in een huis met oude ogen. | Peter Holvoet-Hanssen (uit: ‘Gedichten voor de kleine reus’, verschijnt 30 januari 2016 bij Uitgeverij Polis, Antwerpen)
Zonder één, zonder twee, Zonder duizend, zonder miljoen En zonder talloze andere aantallen Dat liet weinig over Om te vertellen Maar gelukkig Lag jij op dat Ene oor. |René van Densen
GISTEREN Gisteren zelfs gisteravond nog Plaatste ik mijn koffer naast je deur Gisteren kuste ik je in je slaap Dronk mijn laatste glas water in je keuken En kroop nog één keer naast je Gisteren zelfs gisteravond nog Was vandaag iets waar we nog niet aan dachten. | René van Densen
WE DON’T LIVE IN COLOUR
26
DESTINY’S CHILD
LYWAOMH
Born to love and live To win and survive Loving tender and mild You are destiny’s child
Laat me van je houden, Laat me nooit meer gaan, Laat me je verwennen, Laat me naast je staan,
Born to be free Open wide eyes & see How happy you can be You are destiny’s child
Als een parel uit een oester, vond ik jou daar aan het strand, ik verbaasde me over de schoonheid en nam de parel in mijn hand
Been destined since birth From time began on earth To be someone great, Persevere its never late, You are destiny’s child
Ik sloot het in mijn hart en koesterde het elke dag en telkens even kijken of ze er nog lag.
You are a fighter Hold on tighter Winner and survivor, Never a poor loser You are destiny’s child You were born to share Succour those in despair Stay blest and beautiful Cos you’re very special You are destiny’s child You were born to shine As the morning sun Love within truly divine Enjoy life have fun You are destiny’s child One look in your eyes I can see paradise You are destiny’s child You are so beautiful, Inside out, pure as an angel You are destiny’s child You are a star That can be seen from afar You are destiny’s child | Vincent Alexander
Een parel zo bijzonder, zo stralend en zo puur, en krachtig en zo breekbaar, ik koester het ieder uur. Een parel , onbetaalbaar, en mijn god wat ben ik blij, want deze exclusieve parel, is nu helemaal van mij. Ik hou van je | Kor Kuiper
DE VLINDER Ineens was hij terug Hij landde op mijn hand die bewegingloos op tafel lag Ik was zo blij dat ik hem zag dat ik even lachen moest Hij schrok niet eens en hield zich koest Zacht aaide ik zijn vlinderrug Dat mocht, wist ik op voorhand. | Jacqueline Pronk
27
DE ASIELZOEKER een tas vol dromen was genoeg geen land te ver voor iemand die de ruimte van de vrijheid zoekt hij was de veiligheid vergeten de hoop op beter wenst een plek beloftes hechten aan een stem na jaren weet hij wel wat wachten is zijn blik wordt stil en elk gebaar vraagt slechts om aandacht en bevestiging het laatste huis verstaat hem niet hij is en blijft een vreemdeling de kou van zwijgen zet zich vast zijn tas met oude dromen is al leeg hij volgt verward het smalle pad van rechtsgang en de onbegrepen wet geen uitzicht op een horizon die hem de lichtheid van het leven gunt zijn weg loopt dood en hij is moe | Anneke Wasscher
ODE AAN DE DROMER ( John Lennon - Imagine ) voor mij blijf jij de troubadour die tijdloze gedichten zingt je woord hecht aan betekenis ik vind in elke zin jouw ziel het lied wordt nooit geschiedenis je dromen komen steeds terug zoals het etmaal na een nacht met elke nieuwe dag het licht laat zien ik doe mijn ogen dicht en hoor nog steeds wat jij me zeggen wil jouw zaaigoed kiemt en kleurt de akkers waar het groeien kan
mijn hart plukt van de overvloed ik oogst de weelde van jouw hoop je liet een schat van idealen na jouw liefste wens was een Utopia als ik de zinloosheid van oorlog zie schep jij een wereld van verschil je hangt het vredesteken om mijn nek vlecht in mijn haar een bloemenkrans | Anneke Wasscher
KUSSEKUS LIEVE MUS Doof ben jij voor lovende woorden van zonden ben jij je alleen bewust al stammen die uit een ver verleden van toen ik jou nog niet had gekust jij spookte door de hoofden van slapeloze geliefden van weleer legde bij hen jouw vragen neer de dwazen vroegen, kregen meer mijn lippen op jouw grote mond voelen de volheid van jouw kus zo in het sterke tuiten van het rond het spreken van: Oh, oh, oh wij zitten zwijgzaam naast elkaar soms streel je door mijn haar wij kijken naar de bloesems rossig wit vallend vroeg dit jaar | Stanislaus Jaworski
28
POËZIE IS GEEN TIJDELIJK ONDERDAK, POËZIE IS KOST EN INWONING (GERRIT KOMRIJ) Deze uitspraak van Gerrit Komrij kan ik van harte onderscheiden. Poëzie is niet iets vluchtigs, iets waar je toevallig langs komt, eraan snuffelt, wat mee doet om vervolgens je weg te vervolgen. Wie met poëzie te maken krijgt, en zeker wie poëzie schrijft, zal er de rest van zijn/haar leven mee besmet zijn. Ik kan mij nog heel goed herinneren hoe het was toen ik de poëzie ontdekte. Ik weet niet eens naar aanleiding waarvan het was maar toen ik mijn eerste hulpeloze gedichtje schreef overviel mij een gevoel dat me nog steeds heel helder bijstaat. Een ontdekking was het, de ontdekking dat je met weinig woorden heel veel kunt zeggen. Ik schreef het gedichtje op een klein notitieblokje van King Corn witbrood en heb het papiertje nog altijd (nu bijna 40 jaar later) nog altijd in mijn bezit. Dat het geen best gedicht was doet er eigenlijk niet toe, het gaat me om de ontdekking van de poëzie, het ontdekken van een creatieve uiting. Jarenlang schreef ik gedichten en hield die voor me zelf. Boekjes vol, rijmend, in het Engels (typisch iets wat pubers doen) en vooral over heel persoonlijke en gevoelige onderwerpen (liefdesverdriet e.d.). Dat dat over het algemeen geen beste poëzie oplevert weet ik nu. Die gedichtjes hou ik dan ook heel mooi voor mezelf. Pas vanaf het moment dat ik met mijn gedichten naar buiten kwam (dertig jaar
na dat eerste gedichtje) werd mijn poëzie beter en pas de afgelopen jaren durf ik mijzelf ook dichter te noemen. Aan alle dichters en zij die poëzie schrijven en daarmee voor de rest van hun leven besmet zijn met dit heerlijke virus kan ik alleen maar zeggen; gewoon doorgaan, je weet dat je wel moet. Als het zaadje van de poëzie gezaaid is, is er geen ontkomen meer aan. Over de ontdekking van de poëzie en wat poëzie dan wel inhoudt, is veel geschreven. Daarom hier een aantal voorbeelden van dichters over poëzie.
IK VOUW DE WITTE VELLEN… Ik vouw de witte vellen en stapel plooi na plooi al wat ik wil vertellen tot waaiers open mooi ik voel ik aai ik blader geef ieder blad een oor al ruikt de inkt naar schrijven dit aarzelen gaat voor als ik papier zal kennen zoals ik jou wel nooit pas dan strijk ik de woorden glad die ik had weggegooid (André Sollie)
29
POËZIE IS EEN DAAD Poëzie is een daad van bevestiging. Ik bevestig dat ik leef, dat ik niet alleen leef. Poëzie is een toekomst, denken aan de volgende week, aan een ander land, aan jou als je oud bent. Poëzie is mijn adem, beweegt mijn voeten, aarzelend soms, over de aarde die daarom vraagt. Voltaire had pokken, maar genas zichzelf door o.a. te drinken 120 liter limonade: dat is poëzie. Of neem de branding. Stukgeslagen op de rotsen is zij niet werkelijk verslagen, maar herneemt zich en is daarin poëzie. Elk woord dat wordt geschreven is een aanslag op de ouderdom. Tenslotte wint de dood, jazeker, maar de dood is slechts de stilte in de zaal nadat het laatste woord geklonken heeft. De dood is een ontroering. (Remco Campert)
VOORWAARDEN WAARAAN EEN… Voorwaarden waaraan een gedicht moet voldoen het moet pijnlijk zijn: altijd, hoe dan ook ik moet het er nooit mee eens zijn
met een lantaarn en een vergrootglas moet ik – op mijn knieën en vervolgens op mijn buik – de logica zoeken, die het telkens laat vallen het moet zich verheffen – daar mag geen twijfel over zijn – het moet zich altijd verheffen uit zijn nederige stoel, de ramen opendoen en zingen – luidkeels, schor en onzinnig – over de liefde en over mij, de geur van rozen en onsterfelijkheid, bijna geloofwaardig, om zich heen, en nog pijnlijker moet het zijn, nog veel pijnlijker. (Toon Tellegen)
EEN VERGEEFS GEDICHT Zoals je loopt, door de kamer uit het bed naar de tafel met de kam, zal geen regel ooit lopen. Zoals je praat, met je tanden in mijn mond en je oren om mijn tong zal geen pen ooit praten Zoals je zwijgt, met je bloed in mijn rug door je ogen in mijn hals, zal geen poëzie ooit zwijgen (Remco Campert)
30
IN LETTERS GEVANGEN In spotgerichte verlichting is de eenzaamheid treffend, voor wie de zelfverkozen gevangenschap zoekt in papier en leer, letters kris kras aan de voeten, waar de waarheid altijd schoner is, het uitzicht altijd mooier want buiten hult de kou zich in onbeschreven flarden letterloze tekst, onbeschreven vellen in warme melk (Wouter van Heiningen)
EEN HEMEL DONKER ZWART en bevend wankelen de steden die wenen om hun dode kinderen van de daken vallen, bloed-besmeurd bladeren geworpen door een haat angst waart nu rond op klare dag bliksemt in luid donderende seconden geveld door dodelijke slagen vloeit leven weg uit vele wonden terreur leeft op waar liefde huist trottoirs drinken heel gulzig levenssap en waar mijn weg de zijne kruist hult hemel zich in donker zwart | Sunset
WE DON’T LIVE IN COLOUR
31
GEDULD
ACHTER DE HORIZON
Dat mijn geest gevangen zit in het lichaam van een onbekende aan wie ik maar niet wennen kan Een vreemde die mij terugfluit wanneer ik zijn wil wie ik ben En van een simpele routineklus een uitputtende bezigheid maakt
De zon wrijft zachtjes het zand uit mijn ogen en knikt mij bemoedigend toe Ik voel me verdrietig en moe Verdwaald in een doolhof van onvermogen Hoewel ik mij anders voordoe
Dat mijn geest verloren heeft van het huis waarin hij woont Waarin desondanks nog sfeer heerst en bloemen op vensterbanken staan Omdat ik hem zijn zin niet geef en ik stokjes wierook brand om zijn zwartgalligheid te verdrijven Dat mijn geest de deur uit wil om kastanjes te gaan zoeken in een roodoranje herfstbos waar mijn oude schoenafdrukken nog altijd in de aarde staan En ik moedeloos aan deuren wrik die in hun slot zijn vastgeroest Dat mijn geest nooit op zal houden om de hoop binnen te laten die zachtjes op de ramen tikt en in het beslagen vensterglas 'geduld' heeft neergeschreven Ik ken haar al mijn leven lang Ooit zal ze mij belonen. | Jacqueline Pronk
De wind streelt troostend het grijs uit mijn haren wat onder de verf ligt verstopt Ontstaan door wat is opgekropt Omdat ik een ander wilde besparen waarmee ik zo lang heb getobd Het koren wuift moed toe en lacht tevreden omdat ik de boodschap begrijp De tijd acht zichzelf en mij rijp Om af te rekenen met mijn verleden Een kans die ik hongerig grijp De houtduiven koeren hun mooiste chanson Een dagpauwoog danst om mij heen Ik voel me niet langer alleen Een nieuw leven glooit achter de horizon En blij raap ik mijn moed bijeen. | Jacqueline Pronk
INNERLIJKE METAMORFOSE Je zit tegenover haar En je durft iets niet te zeggen En Langzaam verandert De jij In een zij In iemand waar je over praat In plaats van tegen | Willem (standpunt)
32
GRIEKS GOUD
WAAR WIJ HAAR VINDEN
De sirene van Zelinski - wie is zij, wie beeldt zij uit is van geslagen, gedreven goud Zij speelt op een dubbelfluit met mensenarmen en -handen haar vleugels trillen uitgespreid
wij treuzelen achter onze schreden beluisteren ’t ritselen van bladeren lopen achter jeugd van gisteren die ons probeert weer in te halen
Het licht weerkaatst op haar kleine buste en blote buik die van haar Venusheuvel in een vogellijf verdwijnt met poten, klauwen, staart Zij nestelt zich in mijn hoofd haar nagels in mijn rug gevlijd | Stanislaus Jaworski
wij zoeken God en zijn tevreden met ‘t schuchter pogen tot benaderen wij zien Haar als een mens met hart kerken zeggen dat Zij wraakzuchtig is voor ons is Zij aanvang en einde al-tegenwoordig elke seconde overal geduldig en barmhartig met de mensheid en in Haar armen ouderen en kinderen en zittend op een bank vinden wij Haar in wolken aan de hemel, bomen, dieren en in het stil gefluister van de winden | Sunset
WELZAND Zij draagt een topje en door het doorschijnend achterwerk van haar lange heupbroek tekent zich een woest beschilderd tanga slip Uit haar bilspleet klimt een Maori tatoeage omhoog pijnloos | Stanislas Jaworski
33
EVE IN THE GARDEN OF EDEN (Based on The Holy Bible) This is the biblical story of Eve, Mother of the human race Who succumbed to temptation Ate the forbidden apple fell from grace At the dawn of creation Where there was no nation God created Adam & Eve There existed only pure love, That was from God above God placed them in the Garden of Eden A paradise for Adam and his maiden His beautiful wife Eve God said go forth multiply enjoy But If you eat of the forbidden tree, You’ll surely be condemned to die Therefore do not disobey, My commandments children Do not be deceived nor sin But Satan found a way The wicked devil, So full of evil, Caused Eve to eat The forbidden fruit And distorted the truth Eve in turn lead Adam to sin, The blame game entered in Both had to cover their nakedness Due to their own faithlessness and hid when God called out Until then innocent pure Dwell happily sing laugh shout Of God’s love mercy sure As a result of disobedience they were banished, From paradise Fell prey to the devil’s lies, Never again to experience Peace serenity in their lives Once at the heart of paradise
Even till today when man ogles woman It is commonly known as Eve teasing Utterly distasteful displeasing As the disobedience of the first woman God created as companion to man | Vincent Alexander
IMMORTALITY This word has much meaning, For those gone ahead or dying Many souls have passed away But memories linger everyday Immortality is a unique quality Of longevity for all eternity Living in our hearts minds, Our departed loved ones too Answered God’s call flew Forget them we can never. Their legacy lives on forever Having fulfilled their destiny All time greats, legends Stamped their names in history Part of humanity’s large family Immortality is infinity sanctity Talk of death may be morbid, Along life’s journey God forbid It may occur to you and me But we’ve got to accept reality For passing away is an inevitable thing God’s Word says O death where is thy sting? | Vincent Alexander
Peter Klashorst
34
35
HAIKU: STORM
HERFSTBLAD
Storm vol emoties Dreigende lucht pakt samen Traan achter het glas
Daar lig je dan Losgelaten van de boom Omgedraaid als een blad Nooit neem ik je voor mijn mond
| Cor van Welbergen
Je kleurt rood, bruin en geel De wind tilt steeds meer soortgenoten op Nerven worden zichtbaar als een skelet Paddenstoelen steken hun kop op Nog zie ik je in vol ornaat hangen Schaduw biedend aan de felle zon Seizoenen kennen geen genade De geur van afscheid hangt in de lucht
HAIKU: VERDWAALD Verdwaald in woorden Lees ik bladzij na bladzij mijn hoofd bijna stuk | Cor van Welbergen
WE LIVE IN COLOUR
Kale takken buigen voor je in de storm Als sneeuwvlokken dwarrelend neder Straks al humus dienend voor de aarde Ik maak nog snel een laatste foto | Cor van Welbergen
36
EENZAAMHEID IS UNIEK
CIRCLE OF LIFE
He was a boy with a father and a mother, Although his mother would leave him much to soon He never knew her but beleived the others That she was good and sweet en talking tot the moon. At fifteen, he felt days of life were over He was planning pretty soon to leave forever He thought h’ed miss anything and ever. But then a light came shining in his heart His depressions were falling all apart He saw he’d love someone although he didn’t know her He went to find her somewhere in the world so cold He found a love that allmost overwhelmed him And just another one loved so much to hold And the third one kissed en cared for him his feelings And thereafter came a love so manifold But he could never find the thing that kept together All of these hugs and smiles and very tender words He tried and tried again and then he left without a trace And sought his way through moore and wood and winds so cold They say , they found his body somewhere in a whole, Now, very left alone and not so neatly cared for They say, he found his one true love at last so near him He found his own self and after that he used the rope.
Herdenken, nee dat deden wij nooit. Wij hadden en namen daar geen tijd voor. Wij lieten onze doden verdwijnen in de barre grond van sneeuw en ijs en hoopten dat zij opgewassen zouden zijn tegen de sluipers, zoals wij dat ook dagelijks moesten zijn. Dan keerden wij ons om en keken niet meer terug naar de nevelen waarin nog slechts een onduidelijk beeld te vinden was. Het heldere beeld van hen die ons hadden verlaten, bevond zich diep in ons en daar koesterden wij het en méér dan eens spraken wij met hen, soms omdat zij erom vroegen, soms omdat de vraag van onszelf uitging.
| Kaj Elhorst
Wij waren er ook van verzekerd dat zij eens terug zouden keren want het gaat met de mens als met het gevallen boomblad. De boom zuigt de sappen en het stof van de gevallen bladeren op en plots groeien daar weer knoppen en wie, wie kan dan ontkennen dat het de bladeren zijn die via hun wortels de weg naar hun thuis terug hebben gevonden? | Wg Kalam
37
38
ONGELUKKIG KLEIN
SNUF
In de ruimte die mijn leven wordt genoemd waarmee ik elke dag weer speel zijn vele hoeken klein en groot en in elke hoek is iets te vinden in een ongelukkig klein hoekje zit een ongeluk met een tattoo op zijn kop vrijdag 13 heel alleen zit het te snikken vragende oogjes kijken mij aan moet ik op dat zieleroersel die ellende werkelijk volledig ingaan?
Er lag een lijk tussen de struiken mijn hond kon dat heel goed ruiken hij bleef eerst dralen en maar dralen nee, ik noemde dat geen falen plots schoot hij tussen takken en blaren naar voren en kwam al gauw terug met een arm en twee oren. Ik wist niet goed wat ik toen moest zeggen en had geen zin iets uit te leggen we zijn maar gauw naar huis gegaan en de arm en oren heb ik in een boodschappentas gedaan.
In de grote hoek daar zit geluk of zelfs een stuk of twee of drie of vier het is er reuze druk ik tel ze allemaal eens stuk voor stuk er zijn er elf het maakt me gek van geluk bijna elk uur waarom geen twaalf dat weet ik niet mijn ogen speuren de hele ruimte af en plots zie ik wat verborgen bleef een geluk steekt de kop op achter het ongeluk in het kleine hoekje twaalf keer geluk ĂŠĂŠn keer ongeluk de ziel het dertiende wiel aan de wagen. | Kaj Elhorst
Nu heb ik kortgeleden gehoord van een vondst die de groenverzorgers deden zij hadden iemand dood gevonden iemand die volgens de politie was vermoord aangevreten door wat honden zo klonk hun stellige verhaal dat vol stond met veel opgewonden taal over schrikken en verbleken misschien hadden ze te lang gekeken ik ben meteen de boodschappentas in de schuur gaan zetten zodat ik er niet meer op hoefde te letten. Gisteren heb ik bovendien besloten ik houd mijn kaken stijf gesloten ik heb geen zin in veel gedoe van al die aandacht word ik nu al moe ze zoeken het maar lekker uit ze kletsen mij te lang totdat ik mijn oren sluit ik ga dus niemand meer vertellen ik voorkom het rinkelen van bellen ik heb gewoon geen zin in zitten terwijl zij het verleden van mijn hond uitspitten nee, in plaats van met de politie te praten, ga ik wel de hond uitlaten misschien brengt hij nog meer aan het licht en schrijf ik weer een nieuw gedicht!
39 Vincent Jongman
40
RUST ROEST NOOIT
1 MINUUT STILTE
Je gezicht je ogen, je neus, je mond ze vielen op temidden van de voortdeinende massa de massa die sprong en gilde haast wanhopig op aandacht vroeg en jij zat stil aan de bar te dromen maar je ogen spoten vuur en je mond sprak boekdelen en je oren hoorden bij het geheel.
In de stad van de liefde is het stil Stil is het ook in al onze harten Harten die kloppen vol medeleven Medeleven met zoveel onnodig verdriet Mon coeur est brisĂŠ de te voir souffrir
Je gezicht vol spanning daarachter ging iets schuil er bewoog iets, er was leven geen herrie of kabaal maar breekbaarheid, onzeker zoeken een schilderij tussen de afvalhopen geen kitsch maar echte kunst een spiegel, een oever langs een onbevaren meer. Je gezicht het heeft me nooit meer losgelaten het zit tussen mijn oren ik weet dat jij denkt maar niet wat jij denkt jij bent de enige met bewegende hersens denkend buiten het laatste, nieuw bericht om spannend leven met jouw hersencellen daar ligt mijn levensweg ook al vindt een ander het allemaal nog zo stom. | Kaj Elhorst
| Cor van Welbergen
GEUREN De geur van Boldoot, Herinneringen aan mijn moeder Het ouderlijk huis, de spruitjeslucht Het afscheid, een zakdoekje, een traan Flesje Boldoot op het nachtkastje De geur van Polo groen Vakantiereizen, nieuwe horizon Een nieuwe reis, een nieuw flesje Geur die verbonden was aan koffers, vliegvelden, hotels, standen, musea De geur van White Linen, De vrouw die ik ooit zo intens lief had De Bijenkorf, speciale cadeauset voor Kerst Sexual healing, Barry White, sensualiteit Samenvloeiend met de door jou gekozen Anteus De geur van de zee Nevelige lucht, stille stranden Zilte druppels op mijn lippen Misthoorn op het havenhoofd De geur van thuis en vrij ademhalen | Cor van Welbergen
41
KILOMETERS ZOOM EN WIJ DANSTE UIT DE KAST ik hing in hoeke kroop op mure wou drome as'n kind zo vrank en vrij en onbevange maar dacht slechts aan knippe schare slijpe knippe knap ging schuile in de kast sleurde en passant wat liefde mee van vlees en bloed met lange bene omzwachteld met kilometers zoom en nog wou ik knippe knippe en schare slijpe knippe knap korter alsmaar korter wou been wou bil wou zachte plek de kers op de taart ontbloot de kers de pracht de taart ontbloot en ik zong'n lied van oh doosje scherfje sneetje geniepig spleetje ope streepje oh vrouwelijkste pracht ik zong en knipte dacht oh god oh god oh god oh god tot me hoofd barstte dààr stond ze dan de godin van de liefde in nachtgewaad zo zedig wit met opgebonde hare ze keek en sprak in boekdele wou schrijve over goeie tijde slechte tijde en nooit eenzaam zijn
zij had'n boek met dieprode kaft begon met grote hale te schrijve gewichtig en'et hek ging van de dam kilometers zoom in alle kleure rolde uit de kast d'r leek geen einde aan te kome haar hare reze ten berge ze deinsde achteruit en struikelde slaakte'n schrille gil oh god en ik en zij wij ons kersverse nieuwe liefde wij danste uit de kast met wilde hare en grote oge zwierend met de laatste restjes zoom zwart we ware naakt werde bezegeld en de muziek startte de godin speelde ten dans en wij leefde nog lang en behoorde onze wereld toe | Luk Paard
MIJN WERELD VAN VERSCHIL Grijs wolkt de najaarshemel wonderlijk zacht en stil en dichterbij - zo lijkt het; het is dit jaargetijde, met zijn begrenzing van het grenzeloze, dat ik lief, mijn deken van schijnveiligheid mijn wereld van verschil | Cobie Scherer
WE DON’T LIVE IN COLOUR
Bart Daems
42
43
VERLANGEN verlangen in dromen gevangen, verhakkeld in tijd van kant naar wal op oevers gespoeld en gestrand aan kusten van leed veel te breed was de weg, versmald tot gebalde passiviteit, gekristalliseerd en ontdaan van complexiteit, essentie van gaan en van komen | Tine Hertmans uit: “De geur van akkerwinde” Demer Uitgeverij 2010
ADAGIO daar vlieg je dan, mijn duifje, gedragen door de luchtstroom van het eeuwige ik, alleen tussen mijn stille muren, tors enkel de gedachten aan pas vervlogen uren, vervluchtigd de afdruk van een haastige zoen, jij verkent fragmenten van werelden, zonder mij
maar ’s avonds spoel je weer veilig in ons vertrouwde haven, strandt op de stoep, valt met de deur in huis, zo vloeien we weer samen opgeborgen in de breekbare kluis die leven heet je haren nog nageurend naar frisse oostenwind de uren kropen traag zo zonder jou, mijn duifje | Tine Hertmans uit: “De geur van akkerwinde” Demer Uitgeverij 2010 VSB bundel 2012 – “De 100 beste gedichten”
VERWARDE VREDE Ik hoop dat je nu blij kunt zijn, Ik hoop dat je nu vrij kunt zijn, Dat ondanks alles nog dichtbij kunt zijn, Je nog steeds ook van mij kunt zijn, Dat je nog naast me kruipt als ik eenzaam ben, Je me stuurt als ik de weg kwijt ben, Mij volgt als ik mijn leven leef, Er bent als ik de mijne opgeef... Ik ben boos en verdrietig en opgelucht en verward, Want je plotselinge vertrek sloeg een gat in mijn hart, Maar het is jouw keuze en vrije wil, Vanaf nu staat even alles stil... Maar ik weet dat het verder gaat Dat het hier slechts een halte is, En dat als je straks weer voor me staat, Alles weer bij het oude is.... | Kor Kuiper
44
45
I’VE SEEN THE COLOUR BUT IT’S GONE AGAIN IN MY MIND, IN MY THOUGHTS IN THE THINGS WE WRITE OR WROTE
THE THINGS WE LOVED THE THINGS WE’VE SEEN
46
47
IT’S GONE AGAIN!
48
NIKS Soms heb ik niets te zeggen al gelooft niemand dat van mij dan sta ik vol verwondering mijn ogen volgen alles en iedereen met grote stappen dribbelpasjes maar nooit een rustmoment er gaat teveel voorbij mijn hoofd wemelt dan van woorden en stemmen die ik niet ken en tussen al die kwekkerij weet ik niet meer wie ik ben dan zijn gedichten op en raken verhalen aan hun eind mijn vermoeidheid rijst onweerstaanbaar op ik zeg “ik kan niet meer” tegen iemand of iets met gesloten oren of open oren maar zonder weerwoord omdat ook daar de mond vol tanden zit. | Kaj Elhorst
dus hebben zij zich een levensgroot stuk in de kraag gezopen en hebben de zwart-omrande dag daarop met een kater het hele tering-end terug gelopen | Theo van Rijn
VOLLE MAAN Het is volle maan de straatlantaarns branden geen steen in de buurt om ze allemaal uit te keilen die lantaarns bedoel ik de maan zal ik toch nooit bereiken en huilen doe ik ook niet meer | Theo van Rijn
HET LEVENSDOEL De weg die zij moesten gaan (en god weet waarom) was lang het doel lag even ver zij liepen wel een dag en een kwartier toen zij eindelijk het verre doel hadden bereikt ontschoot het hen door de vermoeienissen zich van dat bereikte doel te vergewissen maar er was bier
DIALOOG “waar denk je aan?” Wat zou je antwoorden Als zij dat vroeg aan de stilte Nogmaals “waar denk je aan?” “ik mag het niet zeggen” “van wie niet?” “van de lieve vrede niet!” | Willem (standpunt)
49
OMARM Het omringen van onze harten. Met alle kleuren van de regenboog, geeft ons verschillende inzichten. In elkaar en voor elkaar. Die wij mogen gebruiken om elkaar beter te begrijpen. Ondanks het begrijpen van de verschillende inzichten, zal het leed, wreedheid, gruwel en overheersing, niet begrepen kunnen worden. Daarom … breng je regenboog kleuren naar die gene die het nodig hebben. Niet gericht op geloof, kleur en afkomst, Maar naar de pure hart die naast je staat. Omarm elkaar met liefde en vrede, Vandaar uit is de samenwerking in EENHEID…
ik blijf nog even, mijn werk is lang niet klaar laat mij rusten en vredig dromen ik slaap totdat ik wakker word wacht je tot het tijd is? | Muriël Kasmin
| Nana van Delden
ZEISMAN
HAIKU: VOOR HAROLD
Ik zie jou 's nachts als het donkert je vlijt je neer in mijn favoriete stoel in de slaapkamer, je staart mij aan
Voorbij het strijden Schiet een lichtflits naar de maan Schaduw valt in mij
je bent een ongenode gast een schim ben jij, je overlast talm niet, lees mijn boeken voel je thuis, je bent geen onbekende blijf zolang je wilt maar wees stil, verwacht niet dat ik jou vergezel, als dat jouw intentie is! herboren, nieuw leven lacht mij toe
WE LIVE IN COLOUR
| Cor van Welbergen
50
Willeke Lindeman-Meijer
51
ZIJ WAS EEN ENGEL
MOEDERLIEFDE
Haar hoofd vol bloed en wonden bedekt met smaad en hoon wie heeft haar wreed geschonden schepsel van aardse zoon
Daar gaat ze voor de tweede keer Ze draait zich amper om Heel mijn lijf doet daarvan zeer Wat is het leven krom
Ooit was zij schoon en heerlijk Zij straalde elke dag Thans lijdt zij o zo deerlijk Ik kijk met veel ontzag
Zal ze eens begrijpen wat moederschap is Haar lijden wordt het mijne Waar ging het eigenlijk mis? Zal de pijn verdwijnen?
Fier en hoog verheven haar goddelijk gelaat Zoveel aan ieder gegeven hoe bitter is de smaad
Leest het leven haar de les? Ooit gaan haar ogen open Of blijft ze de waarheid ontlopen?
Haar leven in licht gedragen door lieve engelen omstuwd wat is zij nu verslagen gelasterd en bespuwd | MuriĂŤl Kasmin
VOGELTREK Vogels trekken weg Aantallen nemen een vlucht Luchtruim grenzeloos | Cor van Welbergen
De realiteit valt met de deur in huis Ik wacht met rust op dat moment De omvang van moederliefde is waarachtig ongekend | Anja van Biene
52
DICHTER BIJ HET LICHT Is het omdat de eeuwige jeugd alleen in gedachte bestaat het lichaam verrimpelt en aftakelt dat ik tegen mezelf zeg nog enkele gedichten voordat ik dit schouwspel in vrede verlaat is het omdat ik ouder word de laatste druppels inkt uit mijn pen stroomt mijn beelden vervagen mijn hoofd verlicht,‌ verdicht,‌ dichter bij het licht | Patrick Rottier
DE WERELD LIGT AAN MIJN PEN Met de inkt schrijf ik mijn naam,... In kleine of hoofdletters,... Ik ben uniek, ook dat ben jij,... Gevoelens, emotie, beleving, ervaring als stromende woorden op een blad Iedereen is vrij zijn pen te hanteren in de losse hand,.. Met respect voor zijn medemens,... Klootzakken heb je overal,... Ze zijn door de duivel bemind,...
Hun woorden zijn zwak, de taal is wak,... Iedereen is verantwoordelijk voor wat hij zegt of schrijft,... In een wereld die draait,... Ergen heen, ergens naartoe,.. De weg naar het doel, de passen en de muziek van de dans, de hoop, liefde en geloof ligt besloten in ieder mens,... in iedere gedachte,.. iedere handeling,... ieder moment,... LIGT DE WERELD AAN MIJN PEN | Patrick Rottier
53
DARK SIDE OF THE MOON
ONGERIJMD
Blauwe plekken op de maan Een sneeuwstorm op de zon Saturnus plots zonder ringen Mars die van kleur verschiet
Nu de natuur nader komt en het bospad eindigt, Loop ik verder, stap voor stap, buiten de gebaande paden
Een ster die niet meer schijnt Ik zie een regenboog zonder kleur De wereld draait niet meer door Schilderijen zonder doek Boeken nu zonder woorden In de stilte klinkt applaus Het doek valt niet meer dicht Wonden blijven open Het klopt vandaag niet meer Joost, Jouw keuze doet mij zeer (R.I.P Joost Zwagerman) | Cor van Welbergen
De geur van asfalt en stad maakt plaats, voor die van bloeiende heide Ik zie vogels en vlinders, Onbereikbaar geworden voor het internet Het lichaam ontspant door de rust en ruimte De stilte omarmt als welkome gast Gerijpte bramen smaken goed Bladeren ruisen als violen in mijn oor Tijd verdampt door de warmte van de zon Een windvlaag neemt mijn gedachten mee In een visioen zie ik jou voor mij staan | Cor van Welbergen
SCHOORVOETEND Vanavond laat thuis gekomen literatuur en kroeg gediend de televisie speelde zacht beelden omhelsden mijn ogen een milde slaap bracht me schoorvoetend bij mijn muze. | Gerrit Achterland (uit: De dood te trappen spin)
54
DEKMANTEL Moeder heeft een dekmantel Oneindig als de zee Gedraagt zich impulsief Dekt daar alles mee
Soms een smalle doorgang, beter te mijden. Vanaf Checkpoint Charlie scherp getuurd. Opgesloten, overgelopen, de jaren verglijden, totdat niemand meer vervolgt en vuurt
Gemakkelijk en onbeschaamd Koos zij haar levensrol Ten koste van haar kinderen Nimmer gewetensvol
en de Muur in een kunstwerk verandert; schuldbewust als scheiding uiteenvalt en doelloos tussen Oost en West meandert.
Op zoek naar moeder Tuur ik vragend in de golven Hoor haar schuimbekken Tot ze volledig is bedolven
De lente die het leed achter zich verbrandt; de vuisten niet langer tegen vrijheid balt, maar zoete kaarsjes van bloemen brandt. | Connie Harkema
| Anja van Biene
LENTE IN BERLIJN West- en Oost-Berlijn gruwelijk gescheiden. Prikkeldraad; door stenen stevig ommuurd. Achtentwintig harde jaren te lang geduurd. Koude Oorlog: 't lijden was niet te vermijden.
HAIKU Ergens in de lucht Valt alles weer op zijn plaats Een zwaluw vliegt weg | Cor van Welbergen
55
BIOGRAFIE: DINDI Dindi. Studeerde aan de Willem de Kooning Academie & het Piet Zwart Instituut in Rotterdam (graduated in 1999). Zij is met haar geĂŤnsceneerde onderwaterfotografie op zoek naar tweedeling en balans van de innerlijke tegenstrijdigheid in de vrouwelijke psyche. Waterspiegelingen en reflecties zijn een belangrijke basis geworden in de zoektocht naar haar eigen beeldtaal. Er is altijd een keerzijde in het beeld. Dat wat eerst sprookjesachtig esthetisch lijkt, krijgt een gedaante waarin frustratie en destructie de overhand krijgen. Als kijker word je geconfronteerd met beelden die tegelijkertijd intiem en intimiderend van aard zijn. Deze innerlijke tegenstrijdigheid geeft haar werk een onmiskenbaar karakter. Al jaren ben ik gefascineerd door de dualiteit in de mens. Verborgen schoonheden en kwetsbaarheden, maar ook het masker dat de kwetsbare binnenkant verhult. Verleiding versus misleiding, verhullen versus onthullen en de oermoeder als archetype vrouw die symbool staat voor de diepste innerlijke kern. www.dindi.nl
de laatste tijd ben ik eenzaam in leugens vechtend tegen mijn kruis en het lot terwijl ik op mijn knieĂŤn val met het bloed voor ogen terwijl ik ademhaal huilend als een kind trek ik het gras uit de grond om toch nog iets vast te kunnen houden gebukt gebroken doorboord door het dragen van het te zware hout wat is het nut van verdriet wanneer tranen niet opdrogen scheuren niet helen en het kruislings over mijn schouders blijft hangen geen splinter verroert zich de laatste tijd na al het verzwijgen na alle leugens het overschrijden van al mijn grenzen lag uiteindelijk de waarheid open nu het broze hart opnieuw is gebroken het vertrouwen vervlogen ligt het bad vol vol lege wijnflessen en werd bitter wrang duidelijk jij zult voor zeker mij de dorst niet lessen | Delia Bremer
Dindi.
56
57
VADER Radeloos kijkt hij mij aan, pulkend aan zijn vingers, kwijlend langs zijn kin, slurpend uit zijn soepbord. Toch noem ik hem vader. | Cor Anneese
TIJD nee nu niet meer ik heb geen tijd meer vroeger kon ik alles toen ik tijd als water had nu is het verdwenen door mijn handen geglipt en voelt het als ijs onbuigzaam en koud en als het smelt is het niet te vangen en verdwijnt al mijn tijd druipt in de vergetelheid ik ben tijdloos want ik kan niet vatten dat tijd niet lineair is rekbaar als het zeer doet zodat ik eeuwig mijn wonden lik en ineenkrimpt bij fijne gebeurtenissen zodat ik weer moet gaan slapen als ik net ontwaakt ben waar is mijn winterslaapdoos? | Mattie Goedegebuur
Gisteren zei hij mij even in het kort ... dat hij 1 x per maand ergens voordraagt Ik moet voorzichtig zijn met mijn energie. 3 dagen werken is te intensief voor stramme botten. Ook mijn avonden zijn gevuld met noeste arbeid. 1 dag naar school want ik wil leerling wezen en dan niet via zo'n project. Huiswerk, huishouden en mijn huishouden en de administratie. Dingen ordenen, uitzoeken van kasten enzo. Verven en behangen er komt helemaal niets van. Maar afgelopen zaterdag heb ik in de tuin gewerkt en het was me toch een zooitje, tis nu weer redelijk... zo weinig tijd in mijn leven ... zucht, kon ik maar tijd kopen of maken (bestond er maar een tijdvalsmunterij), want al dat heen en weer rijden zonder ergens te komen gaat van geen tijd hebben af. Ik kon niks zeggen want zelf daar had ik geen tijd voor terwijl hij alleen maar wilde weten ... waar hij mij weer kon treffen, want hij mij graag wilt horen. | Mattie Goedegebuur
58
TRANSSYLVANIĂ‹ We reizen naar TranssylvaniĂŤ waar vrienden wachten op vers bloed waar kelen smeken om een slok en boorden hoog gesloten ik meermin je pin je vleugels vast de nacht was zoet en vol we hebben goed gedronken nu hangen onze lijven likken laatste druppels laveloos en zalven bloeddoorlopen ogen | Ria Westerhuis
programmeert levens zogoed dat er niemand meer putten graaft. Graven delft. Ergens heeft iemand het bord opgepast gevaar weggehaald, Er zitten meer zeldzaamheden in uw zoden maar niemand kijkt op van zijn scherm. Niemand leest echt kleine meisjes in korte jurkenpoezie. We zijn te afgeleid.er w acht nog een aflevering van het leven op ons, Nog geen bevestiging op seizoen 2.of de film ervan. Ik voel mij hier niet echt thuis, niet echt meer onderweg naar een morgen. Mijn familie kent geen drinkers en mijn buren zijn geen moordenaars. Er schuilen kernbommen in de puntjes onze ziel,de auto rijd de kleiweg vol kraters. Er word teveel niet opgelet. Swipe alt delete everything Herstart ons. Hersencycleer mij. Begin opnieuw.Reset. | Sven de Swerts
RESET Er schuilen kernbommen onder de oppervlakte, Kraters in de puntjes rond ons oog. Onbewust zijn wij dan maar hier gebleven, We kunnen niet meer over het ijs naar engeland Er zit teveel water in ons lijf en vooral in de weg. We zijn niet afgemeten genoeg.passen net niet op de boekenplank, In de winkel ligt ondertussen al 3 jaar uw afgestofte cd. in klei hebben ze laag over laag verhalen gegoten Tot 1 dik concreet. Reset skip alt delete. Gij swipet over de meningen alsof het een sollicitatie zoektocht word. Wie bewaakt onze muren, let op ons eten en lost onze misdaden op. Wie
59
MEER VAN TROOST eenzaamheid is een woord dat traant alleen ik en mijn spiegelbeeld achtergelaten sporen vliegen in brand verzen geven glashard hun signalen er bestaat geen stafkaart voor emoties gestroomlijnde plattegronden zijn verborgen elke mens kent stromingen en stuwdammen de herkenningmelodie is een poort die opengaat
beschouw ze allemaal als kinderen van de evolutie een gastheer op een plaats met weemoed breek de kilte door warmte en aandacht te geven laat je stem horen in sferen van vriendschap | Bianca & Gerhard
handen vinden elkaar aan het meer van troost waar geborgenheid als sieraad glanst daar overleven we de ijsnachten van de wereld gewikkeld in warme dekens van veiligheid | Bianca & Gerhard
KINDEREN VAN DE EVOLUTIE op blote voeten rennen tussen grijze stammen de vreugde vestigen in een nieuwe wereld de ketens van het oude afwerpen met liefde zoeken naar de schakels met begrip als een waakhond de weerlozen beschermen vreedzaam luisteren naar de bewondering gouden woorden vullen hun schaal van hoop zien de rode vruchten in de appelboom
Peter Klashorst
WE LIVE IN COLOUR
60
61
IK KIJK NAAR JE Ik kijk naar je en zie je als de oude man die je worden gaat knieĂŤn knikken voeten zoeken ogen waren rond vinden me omarmen me in een eeuwig nu We plukken de wolken en maken er water van we slijpen de messen en klieven de golven strelen hun ruggen tot glad we naderen het einde van de tocht je ogen vinden houvast en meren af Ik kijk naar je en zie mezelf alleen ooit | Will van Sebille
STEDELING alsof het niet jouw zeilen maar die van mij zijn bolt de wind jouw gordijnen duwt je voort in mijn vaart
en je voegt je naar mij als de rivier die door mij stroomt voelt niet hoe ook jij door mij gaat maar verandert in mij kan niemand twee keer stappen | Wouter Veldboer
STAD alsof het niet mijn zeilen maar die van jou zijn bolt de wind mijn gordijnen duwt me voort in jouw vaart en ik voeg me naar jou als de rivier die door jou stroomt voel niet hoe ook ik door jou ga maar verander in jou kan niemand twee keer stappen | Wouter Veldboer
62
ZACHTJES FLUISTER IK JE NAAM Zachtjes fluister ik je naam Het is al zo lang geleden De echo omarmt de leegte wanneer mijn ziel, door het pijnlijk gemis, in stilte wordt weerspiegeld Toch weet ik dat je me hoort wanneer mijn gebroken hart zich aan de klank van jouw zijn verwarmt Zachtjes fluisterend geef ik mijn verdriet een stem En als de stilte eindelijk spreekt, weerklinkt, oorverdovend luid, de belofte van ooit weer samen zijn | Mariëlle de Boer
MET DE JAREN "I've been ten thousand miles in the mouth of a graveyard" *) Ja Bob het wordt er met de jaren niet makkelijker op de een na de ander dragen we weg samen met onze geliefden met zonen en dochters trekken we een stemmig pak een knap kleed aan en gaan we in rijen zoals zij daar liggen in de koude en natte grond horen ze niet eens meer je raspende stem de woorden hees gemompeld maar we zijn er nog
zingen met klem op de borst onze levensliederen dat het een lieve lust is naast de last van alle ellende het harde verdriet in ons en om ons heen met gebroken tong soms maar we zingen de honger van vroeger die we luidkeels deelden wandelend door het diepste zwarte woud weg van alle sores en door de liefde geraakt de liederen waarin jij al jong van het leven zong | Frans Terken (*Citaat uit: Bob Dylan, A Hard Rain's AGonna Fall)
BEROEMDE SCHRIJVER de beroemde schrijver gaat terug haar hok in en de stad wordt stiller de bovenkamer wordt stiller niet meer denken aan het overdreven onthaal door wie elk boek op sporen van zichzelf doorspit het bonzen op deuren bij onzekeren die terecht vrezen te worden opgevoerd de kopjes thee van de oudsten te onthecht voor opschorting van ongeloof nee terug je hok in nu nog één verkeerd woord en ik sla je een bek vol tanden | Anne van Amstel
63 op een leeg perron stond een tas op een bankje helemaal alleen ik liep er even heen dacht ineens aan bommen ja toch ik lees ook weleens wat bleef maar veilig op een afstand vond mezelf een stakker volgens mij was die eenzame tas vergeten door een verstrooide student die in de volle trein gezeten daar ineens aan denkt toen ik het voertuig instapte lag daar een gebreide muts zomaar in het gangpad men vergeet weleens wat
GENADE een avond waait aan mij voorbij als blaadjes in de wind die richtingloos en zonder wil ergens op straat belanden kleuren definitief gedicht aan god en allemaal gericht maar toch ook met afstand zo ongewis genade glimlach ik nog vaag terwijl mijn adem traag nog trager lijkt op dood zo mager maar zo te zien is er toch heel veel zichtbaar
en aangekomen in R hing daar een prachtige paraplu die heb ik meegenomen het regende
geur van machteloosheid een late bloemlezing warme bakker verse patat
| Peter Beter Groen
kleur op bleke wangen veel mateloos verlangen haatbaarden met open ogen tranen mededogen god weet wat ons nog wacht een maagd die naar ons lacht | Peter Beter Groen
WE DON’T LIVE IN COLOUR
64
STEVE AUSTIN
BELLE EN HET BEEST
toen een dollar nog een dollar was had je de man van zes miljoen
zie in jou een hemels wezen. wat ik wil is jouw wensen vervullen. geen dromen meer over wat zou kunnen. alle is gericht op rust brengen in je leven. laat mij iets schenken wat jij wil vasthouden.
in Spaanstalige landen: 'el hombre nuclear' iets wat gezien de munteenheid in die contreien wel te verklaren is volgens de makers van de serie liep hij méér dan 100 kilometer per uur als kind, en verslaafd aan al wat buiten het gewone leven lag, heb ik hem dan ook menigmaal door het beeld zien bewegen op de beloofde snelheid heb ik hem helaas nooit kunnen betrappen 'what you see is what you get' zelfs het hoofd van Steve bewoog in slow motion mét afstand de traagste serie ooit | Arthur van der Elst
WAAKZAAM ook in mij iets van verhoogde alertheid wees net de buurvrouw op het feit dat de tegels van de stoep ongelijker liggen dan voorheen "kijk uit waar u loopt!" het voorkomen van een val, een tijdelijke held er zit meer in mij dan menigeen verwacht en ja, ik sta er zelf van te kijken | Arthur van der Elst
ik heet Belle. kwetsbaar tokkel ik op de snaren van een vervloekte. samenhang in klanken door mijn vingers. neem mijn wereld onder de loep. kijk met mijn ogen. in de balzaal zie ik jou niet meer als Beest. onze ogen zijn spiegels waarin we samen dansen. ik, Belle, en jij niet langer meer .?. er is geen donkerte. alleen wij. we schenken elkander sterrentwinkelingen. ogen stralen als nooit te voren. neem mijn hand, dans met mij deze dans, de dans van leven. voel mijn licht voor jou in jouw zijn. ik heel je ... gipsen hart, laat het barsten onder mijn vuur in stromen van ongebreidelde passie vervloekingen worden gebroken, je mag vrij zijn. | Derrel en Bianca
65
Petra Fenijn
66
ALS IK ER MORGEN NIET WEER WAS Als ik er morgen niet meer was, En ik dan was overleden, Vertrokken uit mijn stoffelijke jas, Zomaar uit het leven gegleden, Dan zou ik vredig kunnen rouwen, En aan de poort er over verhalen, Ik zou het filmpje aanschouwen, En mijn laatste tol betalen, Ik zou mijn vader en mijn moeder begroeten, Mijn vrienden, en gelijkgestemde zielen, Ik zou opeens eventjes niets meer moeten, En voor de grote schepper neer gaan knielen,
Rijk in mijn hart en mijn gevoel, Maakten me dankbaar in de strijd, En hielpen mijn ziel om te groeien, Tot hier en in de eeuwigheid, Als ik er morgen niet meer was, Dan stond de wereld even op de kop, Maar maak je niet ongerust lieve mensen, Ik moet morgen vroeg weer op........ Xx | Kor Kuiper
VOOR-BIJ
Ik zou mijn kinderen alle liefde zenden, Mijn geliefde elke nacht bezoeken in een droom, Ik zou signalen geven en bescherming, Zou ze verwennen als een suikeroom,
Als je vleugels moe zijn gestreden, En je lijfje geeft het langzaam op, Als alle hoop is weggegleden, Dan zit er niets anders meer op,
Ik kijk terug op angst en twijfel, Denk terug aan spijt en berouw, Maar ook aan trots en enthousiasme, Ook aan genegenheid en trouw,
Zoek een rustige plek om te gaan slapen, In de armen van moedertje natuur zo zacht, Geef je over aan haar hemelse armen, Als je wegzakt in de nacht,
Denk aan vallen en weer opstaan, Aan de wonden en de pijn, Aan de verzorging en de heling, En herinneringen diep en fijn, Wie weet zie ik zelfs die zielen, Die me hielpen in mijn praktijk, En mijn eigen geduldige begeleiders, Want samen maakten ze me oh zo rijk,
De gedachte aan jou geeft ons kracht, De herinneringen aan je leven zo krachtig en onbezonnen, We wensen je een behouden thuiskomst, Je hemelse reis is nu begonnen.... | Kor Kuiper
67
THE OVERALL CONTENDER A many situation can prevent us being gentle. It happens when we let ourselves be partial or judgmental. With what we think we can be made to sever our connection. It interrupts our natural and undisturbed affection. Diminishing of sweetness can as well be stress related. When we don’t have the time or are by rush and haste frustrated We cannot find the patience and attention that’s required. The sympathy escapes when we’re by troubles disinspired. The overall effect of social pressure also tramples. When minds are overrun with harsh and merciless examples We’re made to simply follow in the footsteps of unkindness. Which may induce, unknowingly, a selfinflicted blindness. Compassion often dissipated when forced by cold Instruction. The way we’re made to do our tasks can be a great obstruction To treat each other as we know we all wish to be treated. The lack of this expression keeps us feeling uncompleted, Which is onto itself a complicated explanation. It keeps us in a state of vicious selfperpetuation. It steals away all synergy and makes of us opponents. We can’t be nice when made to think we’re separate components.
Deliberate the reason why you’re not more often tender. Don’t fight each other. Choose to fight the overall contender. The spirit of antipathy can’t stand a caring fashion. The only way to fight it is to show some more compassion. You spirit’s lifted once your heart is back in your possession. | Jerry Corstens
XANTIPPE Dat hij voor een moment dacht dat zij met haar make-up doosje een foto maakte waarvan wáárvan Zij klikt dicht en nog eens haar tasje en inder- daad het zicht is aan- merkelijk vooruitgegaan | Stanislaus Jaworski
ONTLUIKEND De hemel geeft geen klaarte meer je boezem ontluikt in het donker en wonder boven wonder slaat je tepel middernacht. | Gerrit Achterland (uit: De dood te trappen spin)
68
Petra Fenijn
69
DELFTS BLAUW (wedstrijd: wie er mailt naar info@verzetdezinnen.nl met het antwoord op de vraag hoeveel horecanamen uit Delft er in deze tekst verwerkt zijn maakt kans op een VIP behandeling tijdens het festival Dichter bij de Bar op 30 en 31 januari 2016 in Delft) Jans heeft Lef wanneer ze met mij wil afspreken bij een Griek, en zo besluiten wij om verderop te kijken. Mijn klomp breekt wanneer de klok een uur achterloopt. Bij het Stads-koffyhuis eten wij een uitsmijter, wie de tango wil dansen moet goed eten. Jans zegt dat ze ervan droomt om in een wijnhaven kopje onder te gaan. Ik vertel haar dat zij dat beter als plan b kan bewaren. Op de Oude Delft komt iemand uit Vlaanderen met een rotgang aangesjeesd, ik roep: waag het niet om ons van 't walletje te rijden. We lopen verder langs het Boterhuis. Jans wordt steeds meliger en declameert: We see hills and mills so we have to be proud to be a Delfie. De kurk springt van de porceleyne fles en een heilige geest komt tevoorschijn. Hij had geen zin meer om op het kerkhof te liggen naast de oude Jan. Die zong iedere zondag van 09:00 tot 19:00 dezelfde barbaarse melodie毛n over het gulden abc. De geest ligt liever in een prinsenkelder maar daar is geen pleck meer omdat het hele koningshuys er al ligt. In een labyrint van woorden vertelt hij dat in het postkantoor een huilend pakje is afgeleverd. De engel sprak met dronken stem: de vlouw hik had nog hik nooit 贸贸it hik ook maar hik een vriend hik gehad bluurrp.
Tot nu toe verloopt deze avond uit de kunst, of ook wel; helemaal te kek! Vlak voor de nieuwe kerk houden Jans en ik halt, maken met onze vingers de V en zijn een minuut stil. Wij denken aan Johannes Vermeer die vaak onder de Emauspoort door liep en aan menigeen die daar sliep. Het moet in die dagen een oase van rust geweest zijn. Bruut worden wij uit onze droom gehaald door Kobus Kuch. Die doerak is in rep en roer omdat Swieber smerig sjanst met Saartje. Wij nemen hem mee naar de bierfabriek en zien hoe hij aan de lopende band zijn glazen ledigt. Deze dag bleek weer een hard gelag en wij vallen in slaap in de beierd. Wij zoenen elkaar om precies 24:00 uur en fluisteren zacht in elkaars oor: "Gelukkig nieuwjaar, dat wij maar weer vaak delftsblauw mogen worden." | Menno Olde Riekerink-Smit
VERBUM woord walsend in helder kristal glijdt zacht naar de bodem geur van leven vleugjes verdriet tikkeltjes geluk sprankeltjes hoop | Marleen Ooms
70
LUCHTTONEEL de wolk boven mijn hoofd eet gras heeft volle melk uiers en een koeien kop zij schuift grazend voorbij haar achterlijf baart blatende schaapjes hun bekjes opengesperd opkomende zon geeft ze lichtoranjeroze billen hoefjes glijden uit over zigzaggende monsters schuiven voorzichtig tussen rekwisieten drijven statig duikelen dan plots galopperend terug in de verkleedkist
of your living whos to say words pass each day scratches in the itch the mind displays U see the storys wrote tolds of foes bright delights sex plays heights the late at night stuff you read my comfort spirits the brain a race to escape and remain the same or maybe not: :AR of your mind | Andre Roberts
| Liesbeth de BlĂŠcourt
OT JUST THAT BOOK ON THE SHELF Im not just that book on the shelf the one you never read sometimes me i listen to what i just said a due to read self impose a book of the month club run in tow. im not just the pamphlet the one on the table i know im hard to understand i speak in many langs i am a plan sometimes unwritten i sometimes make a stance sometimes maybe un forgiven im pleased with me this you can see if you were me youd say the same im one and four counts of your sight the many frights
ik haal ons tussen mijn benen door naar boven het is niet door het wrijven maar door wat achterbleef wat nog zeurt wat nog is blijven hangen de geur doet mij verlangen naar meer van jou na elke daad opnieuw meer | Delia Bremer
71
SPINNEVROUW
POËZIE ONTMOET BEELD
Ik draai rond en rond rond en rond en de spoel ben ik ik spin spin spin spin spin je in In spin de bocht gaat in! Uit spuit wie gaat eruit? Niet ik! niet ik... Ik spin mijn draad spin spin spin De draad mag niet breken! rond en rond Om mijn as en ik val Niet om!
Vanuit de fotografie maak ik beeldend werk die vaak als poëtisch worden ervaren. In juni 2014 heb ik een oproep geplaatst op Facebook waarin ik schrijvers uitnodigde een tekst te schrijven bij mijn werk. Er werd heel enthousiast op gereageerd en binnen de kortse keren waren er 20 schrijvers van over heel de wereld die deze uitdaging aan wilde gaan ! Er ontstond een bijzondere samenwerking. Al die verschillende moedertalen en al die verschillende vertalingen vanuit het beeld. In een half jaar tijd hebben we toegewerkt naar een onderdeel van een grote expositie van mij in Parijs waar ik 3 maanden de kans kreeg mijn werk te laten zien. Zo ook dit project ! Als presentatie heb ik houten boekjes gemaakt en een boek met de Franse vertalingen van alle werken. Ze zijn als heel bijzonder ontvangen en hebben veel belangstelling gehad. Voor mij was het een geweldig mooi proces en project om dit gedeelte met de schrijvers te mogen ervaren. In de toekomst zal er vast een nieuw project geboren gaan worden
| Petra Fenijn
| Mirjam Appelhof www.mirjamappelhof.nl
WE DON’T LIVE IN COLOUR
72
FAKE
GEBOORTE
Een dronken lach en af en toe een lief dat op je kruipen mag
Waar drie borelingen in leven bleven stierf de moeder vrieskou kroop door kieren haar opengesperde buik in zij maakten eerste contacten buiten hun binnenwereld haar onwetend achterlatend als zoenoffer
Een houten lach en af en toe smeergeld die je van papa krijgen mag Een strakke lach en af en toe eens iemand die je vriend noemen mag ik heb je lief en af en toe een draai die ik om je ogen geven mag | Chantal.de.Breyne
het bericht op de website stond droog vermeld tussen andere berichten uit een oorlogsgebied in gruwelijke eenstemmigheid van feiten: de dood is soms het leven zelfs voor de een zijn dood de ander zijn brood is hier wrang genoeg niet waar geworden de moedermelk verschraalde in haar uiers zou zij zonder kamp zijn overleden of gelachen hebben met ontblote tanden in de gezichtjes van haar drieling? | Kees van Meel
EX ik zag vandaag mijn ex weer zitten ik zwaai en hij zegt schat dat is zo fijn van exen wat je niet wilt dat heb je al gehad | Liesbeth de BlĂŠcourt
73
LEERZAAM Ruk de plant uit de aarde check of zijn wortels goed groeien Houd een vis boven water kijk of hij al adem halen kan duw mij in de hel dan kan ik binnenkort vuur spuwen
je bent de tonen die je schalt je bent de klanken die je lalt je bent het schrift al opgesteld je kent betekenis die niet vertelt
| Mattie Goedegebuur
je bent de teksten die je schrijft
NAKLINKEN
je bent de echo die lang blijft
jij, je bent die je bent je bent de woorden die je denkt je bent het boek wat lekker leest je bent de taal van grote geest je bent de kreten die je slaakt je bent de noten die je kraakt
je krijgt vijftien volle minuten roem je kunt me neerslaan met een bloem | Mattie Goedegebuur
74
ECHT / ONECHT
HET HUIS GESLOTEN
Mag uw ziel zijn de tumor die u kop omwoelt als ge slaapt het stukske onecht echt in elke dode hoek van je spiegel uw tranen deppen als je exxen opspoort op het net u tegenbeterwetenin medicijn dat meer neveneffecten dan genezing biedt. Het laatste pint waarmee je mee omvervalt, zonder geld zonder kleren Zonder geheugen. Kunt gij stil zijn als ik tegen u vrienden praat? Heb je dan iets zinnigs te zeggen dan? Stel jij vragen op antwoorden die je niet wilt horen. Lieg jij? Lieg jij als je zegt dat je, je goed voelt bij mij? Hou je van me als ik je uitscheld, natrap, teveel drink? Mis je me als ik niets terugstuur en weken verdwijn‌ Leer jij nog bij? Herkent ge me in u volgend lief en het lief van u volgend lief En u dode broer die nooit heeft bestaan, maar die het altijd goed doet Op verhalen bij feestjes. Word gij wakker met mij? Doet ge die foto niet weg uit principe of omdat mensen dan vragen stellen? En lacht gij nog om u eigen stommiteiten? En als ge dat dan niet doet Wilt ge dat dan terug doen voor mij?
Hoor haar in de keuken, luid zingend, soms dansend. Ze bouwt het huis steen voor steen om ons heen.
| Sven de Swerts
Haal adem in dit alles, de ogen begrensd, bekend, hier aan tafel. De nacht valt, regennacht op de ruiten. Het dak lekt niet, en het past perfect. Wend je af van het opvallend venster, de muren die buiten en binnen sluiten, en luister gespannen naar de muziek hopend op herkenning. Verjaag ratten uit de kelder en verzamel resten van jezelf voor de avond. Landschappen trokken voorbij. Wij verstoppen ons achter elkaar. Hart vindt hart, er is geen terug. Van het onvermijdelijke afscheid kennen we alleen de contouren, de rafelranden, de toekomst bij benadering. We zijn nu thuis en sluiten. | Hans F. Marijnissen
75
RECENSIES: DEEL 1 Bijbelvrouwen in een ander perspectief Over hoeren en madonna's, Lilith & Paul Sterk
* Inspiraties uit het hart Chantal de Breyne
Bijbelvrouwen als thematiek spreekt mij niet erg veel aan. In deze uitgave weet het echter mij te raken. Dit mede door de teksten die van hoog niveau zijn, geschreven in sonnet vorm. Lilith's fotografie is uitzonderlijk mooi en moet bekennen, de combi van tekst en foto's is echt sterk.
De teksten in deze bundel spreken mij aan. Ze zijn voelbaar, teder en vol genegenheid. Alleen is het een beetje te veel van het goeie. Ik zou meer variatie in emotie willen zien. Dus ook pijn, dood en verdriet. Het leven is niet alleen maar liefde. Wat mij helaas stoorde was één niet correcte doorvoering van de interpunctie. Het voor mijn gevoel verkeerd gebruik van het koppelteken en de ene keer 't en dan weer alleen t. Wat ik spijtig vond was dat de verhouding tussen beeld en tekst geen tot weinig raakvlakken had. Als eerste bundel zou ik het een 7 geven. Wel dien ik te zeggen ondanks mijn kritiek, verheug ik me op haar volgende uitgave. Laten we zeggen en hopen dat het in dit geval blijkt dat de tweede aanzienlijk beter zal zijn, want ik wil haar graag een 10 kunnen geven.
Bijzonder ook dat de vrouw centraal staat. Wat mij betreft zouden mannen vaker de vrouw mogen gebruiken als middelpunt in poëzie. In deze bundel pakt dit fantastisch uit. Ik zelf zou aan dit boek normaal gesproken voorbij lopen, maar ik ben blij dat ik dat in dit geval niet heb gedaan. Iedereen die een cadeau zoekt van hoogstaande kwaliteit heeft hier geen miskoop aan.
AVOND
THERE YOU ARE
Traag sluipt het zwart de kamer binnen, de geur van door de zon verlaten rozen lost in de kilte langzaam op; duisternis dient degene die zich liefst verstopt, voor cirkels van licht is weemoed soms te groot We drinken wijn, en stilte en meest van al verlangen, ik huiver kort maar laat me door de angst niet vangen; ach nee, dit is geen avond voor de dood
Yes, I see you once again Again to spend time together Together in harmony with the songs Songs of cheers, songs of goodwill Goodwill that will make peace Peace to the world with respect Respect for one's rights, one's life Life to cherish, Life to share Share with you there... There you are!
| Cobie Scherer
| Armeli Quezon
76
Dindi.
77
DE HERINNERING BLIJFT En ik weet wel Dat ik je aanwezigheid niet kwijt ben Want in mijn dromen Bezoek je mij En ik weet wel Dat ik je bereikbaarheid niet verloren ben Want in mijn hart Ontmoet je mij Ik weet het wel.. Maar als ik bij het ontwaken van mijn slaap Jouw aanwezigheid nog droom Weet ik wat ik kwijt ben Want ik zoek jou
BLIND DATE MET DE ZEE
En als ik bij het sluiten van mijn Hart Jouw bereikbaarheid nog ontmoet Weet ik wat ik verloren ben Want ik roep jou
Haar naam en gezicht met vingers uitgeschreven en uitgetekend op het strandzand
Ik weet het wel..
Golven breken
Want de herinnering blijft.
Water rolt uit over haar lange haren Woorden en letters worden door het tongende water weggelikt
| Mariëlle de Boer
WAITING FOR YOU You were gone for quite sometime Some times I did not get used to To be far and knew not why Why the absence? Why the silence? | Armeli Quezon
WE LIVE IN COLOUR
Verliefd en glimlachend trekt hij zich terug | Muriël Kasmin
78
GLIMLACH Mijn glimlach is voor jou, Mijn kleine, grote vriend. Jij laat me weer genieten, Van mijn eigen kindzijn. Dat altijd sluimerend aanwezig was, Maar vandaag in hevigheid naar voren kwam. Mijn glimlach, Maakt dat mijn hart nog meer gaat stralen. De gebeurtenissen, Die wij samen een plekje geven. Het zijn de kleine, grote dingen, Die wij samen mogen leren. Mijn glimlach, Is voor jou. Mijn kleine, grote vriend, Waar ik van mag houden. Je knuffelkonijn, zorgt dat alles in perspectieven vallen. Mijn glimlach, Is vandaag ook jou glimlach. Je noemde mij Mana, een grote betekenis voor mij. Samen gaan we de dag doorbrengen, Jij leert mij ‌ de onvoorwaardelijkheid van ons bestaan. | Nana van Delden
ZIJN LAATSTE DROOM Een eindeloos leven zwelt machtig in hem Een pijn wellicht de prikkeling van wellust Zijn geliefde daarboven brengt hem verlichting Haar glans reeds lang geleden verloren doch een schaduw die zijn leven ontdoodt Prevelende woorden 'zuig mijn geliefde, geweldig mij, zodat ik ontwaken en liefhebben kan' Een verjongende vloed verandert zijn bloed Hij leeft bij de dag en sterft elke nacht een zalige gloed | MuriĂŤl Kasmin
79
HERFSTBLADEREN VOOR MARIJE In die droom vroeg je of je dood was ik wist geen antwoord op die vraag hield me vast aan datum en uur herfst was in november van dat jaar Verdwaald raakte in jouw gezicht in je ogen en je haren en jij vraagt je af, hoe schaduw voelt als slaap jou en mij onverwachts overvalt? | Stanislaus Jaworski
BEN IK EEN BOOM ben ik een boom met te veel takken die de verkeerde kant aanrichten mij tussen gewikkelde structuren gĂŠĂŠn strakgespannen oordelen of netjes gestapeld in rijen verzegelde ornamenten ondergrondse tentakels subversieve kronkels als mijn hoofd van buiten al splijt wat scheurt er dan van binnen kruip door dat doolhof oneindig de witruimten overwoekerd door zwartfluwelen vloeistof onthardt mijn portret in koolstof gegoten pigment blauwer dan blauw is mijn jas | Marijke Hooghwinkel
DROMEN de dromen die ik droom blijken in de ochtend slechts nevels in de mist niet geborgen noch onthouden slechts dat ik jou schoonheid zag mijn dromen zullen dromen blijven als wensen in de ochtendmist zo is het goed, laat het maar nu ben jij iedere nacht bij mij en in de ochtend weer vervlogen! | Menno Olde Riekerink-Smit
80
WINTERLANDSCHAP
GRENSLAND KIND
Stil en wit ligt de sneeuw als een onschuldig glooiend tapijt. De donkere lucht vol meeuw, een konijnengroep die voortglijdt. Daartussen de kerk als lichtend baken. De wintersfeer zal ons altijd raken.
de plaats waar ik ben geboren op een zucht staat tweehonderdvijvenzeventig gepaald vertaald zich in een smokkelverhaal waar nostalgie de oorspronkelijkheid in Klingspoor rijkelijk vertaald
| Connie Harkema
Ik was nog jong toen alleen vogels en de wind in alle vrijheid hun sporen trokken over een grens die soms afgesloten werd stapte de smokkelaar onzichtbaar en geruisloos van noord naar zuid boter zat nog onder de rokken of ingezoomd in te lange jaszakken
STILLE TIJD Ik zag een kleine meid stilletjes ingetogen achteraan de rij dat maakte mijn stemming niet blij Kinderen speelden vrolijk en blij maar zij zoemde niet als een honingbij gedachten stroomden doorheen de duisternis van een kille nacht Ik nam haar zachtjes bij de hand die beefde en trilde versteven van de angst Me-neer, me-neer; me-neer,‌ waren de woorden die klonken met een verwrongen stem Als een miertje, zo klein,‌ zou ik willen zijn dan kunnen ze me vertrappen en kan ik in de hemel zijn | Patrick Rottier
een draad van verderf en dood ondergedompeld in kille sombere meedogenloze dwaasheid scheidde bleke dagen van vrijheid en brood het kind is gebleven z'n verleden uitgewist aan een grens die nu alleen nog denkbeeldig bestaat opgeslorpt door een Unie waarin het nu eindeloos rust | Patrick Rottier
81
JAGERS Dan gaan we lopen tot de sigaretten op zijn en praten, praten tot het einde van de stem We zullen zitten en staren oranjerood in onze ogen want wij zijn de jagers, niet de slagers van ons lot Tijd voor het berouw van het hoge draven, dat ligt daar ergens achter het eind | René van Densen
ZONDAG gordijnen net niet helemaal gesloten vroege ochtendzon in April aarzelend warm licht dapper binnengeslopen volg ik, raakt jouw gezicht ik kijk daar waar het warme koestert en ieder stoppeltje, rimpeltje en sproet geliefd door mijn mond en handen ik ken ze één voor één zo goed ingedommeld moet ik zijn want alleen schuin in het bed de douchekraan gaat piepend uit zachtjes heb je alles gedaan wetend dat je nu Ennio Morricone fluit voorzichtig de trap af te laat voor de telefoon bestek valt op de grond, ruziënd aardewerk vaatwasser wordt duidelijk leeggeruimd Nespresso loopt, hopelijk extra sterk
het zachte dons sla ik naar links zuchtend uitrekken en badjas aan dan voeten op koud laminaat snel trippelend naar beneden vast ‘n mooie dag die komen gaat “goedemorgen schat” een mok in mijn hand je snuffelt in mijn hals om daarna steevast te verdwalen ik ruik Axe, jij mijn warme slaap die bekende grijns “ik kom een kusje halen” zon-dag | Trijn Klaver
KAALSLAG zo las ik onlangs dat men zich voor 100 euro definitief kan laten ontharen je moet, zo schat ik in, wel zeker van je zaak zijn om zo’n drastische maatregel te nemen eenmaal de stap genomen is er van enig retour geen sprake en wat niet is zal niet meer komen zelf ben ik, mits goed gedoseerd, enigszins gecharmeerd van de natuurlijke vrouwelijke vacht het ontluikende dons, de geborgenheid van een goedgevulde oksel, de schemer van een lichte snor | Arthur van der Elst
82
REFLECTIONS OF NINETEEN Traveling down the road that’s called nowhere Autumn leaves, unreachable colors flashing love There’s no way you can make a contribution A character of mercurial inquisitiveness As the body and the soul play poker for the mind Living on the supple, borderline of confusion Sitting on the top floor space by the roof door Flirting with the white goddess to quench the pain The pounding in your heart is who you are Walking ten miles alone through slashing rain The drink of intoxication burns your split lips Not comprehending, love of life is the true drink Just another ten more miles to the town of limbo With eyes that moan a dirge of hopelessness You strain to feel the sun’s warming balm You see black and purple but you’re a blank page Breathless and fearless minus unease of harm You go places to fill your spaces with something You know not the thing that you search for but You know there is a hole must needs be filled Inside some tiny unnamed rain-washed park You collapse onto a shiny water logged bench Think of all the people in your life, the dead, the living, The near gone, dangling above the poisonous trench
Who gather up fallen crumbs at the outdoor cafes Sitting beneath this spill of dark rumbling clouds An epiphany stabs your mystified and broken mind Strikes your heart with the quickness of a lightning rod | Dennis John Ferado
WAANZIN In het kader van de wederzijdse ontwapening riep de paus op tot uitbanning van de godsdienstwaanzin binnen tien minuten legde een uitzinnige menigte de laatste nagel aan zijn kruisiging zelden was een persiflage beter geslaagd | Theo van Rijn
83
Willeke Lindeman-Meijer
84
85
COLLATERAL DAMAGE Ze hield met beide handen nog de buikwand bij elkaar omdat een man zo dom werd gemaakt te geloven dat er een god bestaat die jonge maagden aanbiedt aan wie zich opblaast met een bom in een warenhuis of een kazerne of aan de ingang van iemands anders hun moskee omdat een jongeman probleemloos via internet aan wapens kon geraken om in zijn hoofd een strijd te voeren met de wereld en na jaren niets te zijn geweest opeens verandert in wereldnieuws door in een school zijn klasgenoten met kogels te doorzeven omdat een zelf verkozen president de macht ten allen tijde wil behouden en het volk het zwijgen op wil leggen met mortiergranaten geleverd door een land als dat van ons omdat een hoopje vrijheidsstrijders al lang niet meer strijdt voor de vrijheid maar alleen voor het eigen gelijk onder het mom van onze waarheid zal de uwe zijn of omdat er jaren later in een veld, in een bos, naast een weg nog steeds landmijnen verborgen liggen uit een vuile oorlog die nooit gewonnen werd omdat er in een oorlog alleen maar verliezers zijn. | Bert Deben
TOT SLOT IN DE GELKINGESTRAAT Wat van verleden overblijft is snot, een bruine smurrie met een schil er aan. Is dat erg? Nee, want alles moet verdergaan. Erg is dat smalend stilzwijgend complot, dat fluistert: je vergist je, er was nooit een God, zoals nu hebben we het altijd gedaan. Blijf niet op het midden van de weg staan, de bus moet er langs, mensen met haast, tot slot wacht de bocht uit het zicht naar vergeten; een grauwe duisternis die niets heel laat, een gedoofde peuk, kroket opgegeten, de toren die gapend het laatste uur slaat, ook klagers moeten hun tijden weten: er is niemand in de Gelkingestraat. | Paul Marius Borggreve
86
SLAPEN GAAN Waarom nog wakker blijven nu het licht niet langer onze woorden vangt wij als blindemannen tasten naar elkaar en naar het bord met eten - voor ons op de grond we vliegen uit dezelfde bocht waar het scheurt stroomt uitgestelde pijn in wijn die flonkert in te grote glazen we torpederen elkaars verzet met tablet en zelfportret en verbannen ons slaapgebrek met flinterdunne vegen | Ria Westerhuis
ALLESZEGGENDE ONBESCHREVEN LEEGTE wat kunnen mijn gedachten jou schenken dan alleszeggende woorden in onbeschreven leegte, waar geen ruimte zal kunnen bestaan mijn ogen zullen toespreken van onbekend verdriet tot in den treuren waarvan ik niet wil dat jij mee verdrinken zal ik krabbel wel overeind daar waar ik hard neerval zelfs voor jouw voeten die ik eventueel wil kussen flaneer ik door eigen dromen, ook in die nooit bestaan
de waarheid is soms beter dan het verdoezelen ervan maar het is beter dat woorden zweven jij zult blijven waar je bent en ik, ik door zal treuren om het feit dat ik je nooit werkelijk heb gekend | AngĂŠlique Kersten
BOOMERANGEFFECT (ode aan muren) Het huis mist een aanwezigheid De muren leeg als een canvas. Teken mij uit als letters. doe het opnieuw. Praat over een toekomst zonder mij. doe het opnieuw Verander alles door nooit zelf te veranderen. doe het opnieuw. Een kruispunt met vreemden die vroeger geen vreemden waren. Wees welkom voel u thuis. Beleef weken als maanden en maanden als uren En uren als dagen en dagen als coma. Snik in kaarslicht. Begin opnieuw. Jij begint pas, huis in mij, hak knopen door. Teken mij uit op het behang. De muren praten niet, ze herstructureren In mijn huis, mijn leeg canvas. Kleur in naar gelieve. | Sven de Swerts
87
DE LAATSTE KEER
VLUCHTELINGEN
we reden in een weiland op een niet meer te updaten routeplanner langzaam van hem en zijn vrouw vandaan
en hij gaf ze de hosties als voer
alsof we onszelf toen al wilden helpen zijn beeld te vangen zoals hij daar nu ligt hij is het niet
het had iets kannibaals als het geen dieren waren geweest die elke zondag weer hongerig naar haar loeiden na de mis op het pad langs de weiden
wij zijn van de kaart
het waren schimmen en hij de twee Emmausgangers die de mens er niet in herkenden
| Wouter Veldboer
| Wouter Veldboer
ZWART
EXPANDEER JE VERMOGEN
je vult imaginaire gaten ontstaan aan hemels die niet bestaan
Zijn wij misgelopen Uit schoonheid of leden Feiten en achterdochten Hemel atmosferen uit het puurste Tel de sterren op deze lijn Droom mee vergeet niet te schrijven Leert mij onthouden Dat onze beeldband geen sporen nalaat Ik zie dat Dat alles weggelopen uit het duister Nu opkomt, opfikt Uitbrandt in de mooiste skyline In woorden valt van juist. Verstaanbaar en dienbaar, reserveer een sterrenpracht Maar verwacht dat niemand achterblijft Verwacht een goed einde Signeer jouw verhaal
ze zijn zwart ja maar wat jij gaten noemt zijn sterren kijk maar ze vallen in je hand waar als je er geen gat in had velen mee had kunnen vangen | Wouter Veldboer
| Sven de Swerts
88
THE GRAND DESIGN
GEDACHTE
Religion can be seen as destination, But also as a passage or a door. A gateway to a higher elevation, There too for those who otherwise explore.
Mijn dood is maar een gedachte, liefste, alles gaat door op dezelfde voet – de ramen worden groezelig van zure regen en de gang van ingelopen zand.
Don't block each other's ethical arrival. By fighting for / against the paths you took. It hinders our humanity revival. Make use of any portal, any book.
Zoals mijn leven een gedachte was lief, ik beminde je hart, mijn tong trok sporen langs je oren over het kuiltje in je hals en verder. Zulke tongen zijn er meer.
The lock remains the essence of the spirit. The key, benevolence and rectitude. Full access is dependent on the merit Of they who read or not, but understood.
Mijn liefde was een droom van lust en dorst naar het onlesbare, voor een moment gelest – doch o zo eindig. Maar troost je want de liefde zelf is eindeloos en echt.
To rise above, there's certain steps to follow, Of which there's recognition and respect. There's negative advance when paths are hollow. The entrance reads the way we interact.
| Heidi van Dijk
When all we do is break each other's ladder, We all end up to live a lesser fate. To climb we must in fact ascend together. Join forces as to make it through the gate. Look passed the ornaments of your religion To see that, further on, all paths align. The ways to reach that common point are legion. Pick one, but also see the grand design. | Jerry Corstens
WE DON’T LIVE IN COLOUR
89 (de rockdichter): aaaaaah...snip en snottervekoude...grieperig en wankel nog meer wankel dan'k wankel was...maar vouw me om'et hart en....
MORGE VRETE WE VAN'N NIEUWE DAG schrijnend hoe ik as'n morzel nog slechts'n glimp van de dag niks meer acht me waardig en hoe zou ik dan met stijl ik wil en zal en'et moet maar ied'reen zegt me dat'k ijl noch droom ik met'et laatste woord van me hart en ziel de ziekte as'n verdorve vriend 'n gif!
MISS KOOP Ik was verkocht toen ik in je ogen zag maar met het buro voor rechtshulp is de koop zeer aangenaam tijdig weer teniet gedaan |Theo van Rijn
ergens zal'k wakker worde en laat'k me aan vingers proeve wie kan nie anders dan geen angst tone 'et is goed lieverd 'et zal en is ik wil vouw me om je hart plooi je naar me vorme laat ons de ziekte wegschenke en van gedachte beresterk bouw jij van'n morzel onze torenhoog en morge vrete we van'n nieuwe dag |Luk Paard
90
91
WILL THE COLOURLESS WORLD BURST IN MONOCHROME OR IS IT POSSIBLE TO SEE SOMETHING AGAIN DO WE LIVE IN COLOUR?
92
Peter Klashorst
93
94
SIMPELWEG
ONTKRONING
(Na mijn psychose Voor mijn allerliefste)
Zeker heeft zij me beschadigd, maar je zou haar eens moeten zien.
Jij bedoelde anders, jij geloofde, jij geloofde in mij door alle barrières heen. Jij aanbad mij, jij omarmde, kuste, verlangde. Ik stond pal, maar het stormde. De maan brak door de bomen, maar het stormde. Ik vroeg mij af wie ik in Godsnaam aanwezig was, maar jij vroeg niets, jij gaf voor mij alles naam, ook al was het mij soms niet duidelijk wat. Ik luisterde ernaar. Jij was daar en behoedde mij mijzelf kwijt te zijn. Jij houdt van mij, jij bent mijn tweede natuur, ik hou van je, vanuit wanhoop weliswaar, maar toch, ik hou van je. Ik kijk naar mijn handen, het zijn mijn handen die jou ooit streelden. Zie je, ik hou van jou, maar hoe zeg ik dit ooit anders als alles lijkt te zijn verandert? Jij aanbid mij, vergeeft, beleeft. Ik heradem. Hoe kan het ooit anders? Het stormde, maar ik neem het voor lief. Jij houdt van mij – | Elbert Gonggrijp
Een rat in de klem, zij keek naar mij met dovende ogen en ik wist niet wat zij zag. Pijn is het antwoord als je het wilt horen en weten Pijn keert je terug naar de haat, de nooit lege jeneverfles. De tijdloos geduldige dood vervaagt alles tot herinneringen, onnodig als kleding. Pijn groeit als een moedervlek. Geen paniek, begrip volgt later. De ontkroning zodra ik stop met schrijven. | Hans F. Marijnissen
95
WEG
BEGINNEND DICHTER
Het duister vreet een gat in mijn hersenen, tast mijn denkvermogen aan of was het al weg, toen het licht nog was?
een reiskostenvergoeding zit er niet in wel ligt de locatie handig aan het spoor een gewezen abattoir witbetegeld zonder plinten met een goot voor bloed
Ik zie niet, ik weet niet, mijn geheugen heeft licht nodig schijn eens bij en help mij vinden uw schijnheiligheid
een rochelende toehoorder vindt een groene hoestpastille in zijn shag en plukt er twintig draadjes af terwijl hij vrolijk verder blaft
toch ben ik blij, want mochten er nare dingen zijn geweest, dan zijn zij mij gepasseerd zonder schade aan te richten of is niet-weten schadelijk?
‘ik ben het citroenmannetje!’ het zoontje van de organisatrice rent roepend tussen stoelen door zijn haren nat van de toiletverfrisser
laat mij weetloos, breng mij niet bij want dan verlies ik onschuld en zoek stekels om te bewerken laat mij in onschuld
de recensent van het noord-hollands dagblad wordt opgeslokt door de hoogblonde schenkster uit het voormalig oostblok
| Mattie Goedegebuur
van paarse limonade zonder prik en jij moet nog op
MISSCHIEN Misschien zal het haar lukken, kan ze bij dageraad de stenen rapen aan haar kant van de muur, mag ze zichzelf zoals ze daar nu ligt, kapot gesmeten nieuwe doelen geven wegen met hoop plaveien voorbij het doodlopen gaan en noemt ze dat dan leven, voortaan | Coby Scherer
| Anne van Amstel
96
HET SPROOKJE IS UIT Ik kom net uit het bos alwaar ik gek genoeg geen vluchteling heb gezien wel een kabouter die en plein public zijn vrouw stond af te rossen toen ik er wat van zei trok het bloed uit zijn gezicht ‘bemoei je met je eigen zaken’ vroeger dronk je thee met Piggelmee
POGING TOT IETS VAN BETROKKENHEID ook ik moest weer zo nodig iets -alsof het enig gewichtsluit maar achteraan in de rij trek gerust een nummertje nog voor je aan de beurt je beurt alweer voorbij
nu kan je gewoon de tyfus krijgen
alles is in feite al gezegd en de rest wil niemand
| Arthur van der Elst
horen | Arthur van der Elst
IJDELTREINERIJ ze was, zo kon ik zien met van alles in de weer
BOEK VOL LIEFDE
laag na laag de wimpers zwaar en traag
Mag ik je lezen verslinden bijeenbinden Ondervinden verzoeken doorzoeken
de hele zaak flink aangezet met potlood en een poederdoos tussen Tilburg en Breda het meisje en haar spiegel een beetje zoals parkieten uren tikken met hun snavel hoteldebotel van zichzelf | Arthur van der Elst
Mag ik je vasthouden uitlezen begrijpen je houden en onthouden Een plek geven in de toekomst Daar waar je dan staat Kijkend naar mij en ik naar jou Mag ik je warm strijken over je rug in de zomer Je doorbladeren in de herfst Mag ik naast je liggen in de winter Een nieuw begin geven in de lente Kom maar bij mij dan zet ik alles opzij | Els Staneke
97
DAWN My shell layered bubbles cinnabar adorned with your rose. O' my love! just an addition it is. A red in red Claimers two A play to decide till dawn. | Daipayan Nair
THE SILENT VOICE Back to the bedroom With all the memory keys. Breakdown nights on the lost divan. Defused air nothing to say much. Morning windowsills with dusty Curtains! Locked doors with rustic Pains. False ceilings and punctured Pride. All along the memory lane. Torn canvases with un attempted Strokes. Discolored beliefs along Day in and day out -reported stories. From dreams to despair. Where to find relief after all these. Years and false ego. The prejudice. All the dark passages around. The circles of doubts and mistrust. Who is awake! Who is safe? Time past and time present. Future propaganda. Ancient rhymes. All. Everything for crucifixion. Waits.
Still I return to our Waterloo. With or without you, not to legitimize Defeat or win. But to legitimize the silent voice Of the distance of time. Of the distance of faith. | Nilavro Nill
THE WORDS in the end everything seemed to be superfluous, our whims, our worries, our everyday words whirling in between the four corners of any statutory affairs in the end everything was so predictable like the unfolding of any well rehearsed drama that our words became silent like the tired desert after the longest day of the year in the end everything pushed us to the edge of the words, we exchanged in between our debates, our secret plans, our lies along the history of war and peace unfolding the time‌‌.. | Nilavro Nill
98 Stilte versterkt mijn leven een plek in de diepte van mijn ziel voor een moment een verborgen wens dicht bij mijn hart gegriefd in mijn ziel bij elke stap blijft de deur open om de verborgen wens ooit op een dag in mij naar binnen te laten lopen voor altijd of voor even in een stil moment is er altijd iemand die de verborgen wens in stilte kent. | Nannie Bos for those who are missing others, this is for you: missing you i miss you when i woke up and you are nowhere nowhere to smile at me and say good morning morning then will be gloomy as you are somewhere somewhere i know not, somewhere but somehow somehow i pray that you are safe and sound sound as when i saw you last here by my side side of the world, wherever you maybe maybe the breeze will reach you and say say , you, i miss , yet you are free free but remember i am waiting for thee.. | Armeli Quezon
YOU You stood there glowing with pride Pride that once more, I prove Prove that I adore the way you care Care for me, peace, love and fidelity Fidelity to the heart's promises Promises to be forever be Be the only soul that mine will unite Unite in life and thereafter Thereafter, we share the sweetest nectar Nectar of love and care Care for all that embodies you You, who are my everything Everything that matters Matters to our life Life turned around and changed Changed with your creativeness Creativeness that made you unique Unique in all aspects of arts Arts that meaningfully woven our lives Lives that cling to the supreme Supreme in the universal atmosphere Atmosphere that you make as heaven Heaven, for you and me. But where art thou now? Now...where are YOU?... | Armeli Quezon
99
Dindi.
100
PLEZANTE NOODLANDING Het verlangen als gebed Waarin gelukzaligheid en wanhoop Elkaar afwisselen. Een teleurgesteld hart overstroomt Van wat hij het liefste wil. Biddend om de waarheid achter de sluier En zij zal het zijn die als de wind Gaat liggen, windstil…. Maar haar hart buldert nog na En zal nog lang na gieren Door deze noodlanding… | Jolanda Straathof
WE LIVE IN COLOUR
101
ZIJN In de kiem ligt het verlangen de ruimte in je hoofd die je toestaat om van jezelf te houden is de rups is de cocon is de vlinder niet de bloem de nectar waar alles uit bestaat en gelijk is gevormd uit veranderlijke elementen magnetische krachtvelden vloeiende energieën stromend water de aardse warmte hou deze vast in je hart maak ruimte in je hoofd en hou van jezelf laat in de liefde omdat je daar woont waar je ademt de grond de plant is de aren het brood zijn en de zon is je hart waar bitterheid leeft is geen ruimte voor iets anders en het is niet iets wat je kunt worden het is iets wat ligt in één diepe ademhaling iets voor het eind van deze woorden een staat van zijn | Alphons Smit
WACHTER De horizon verdwijnt in zee lucht en water een eenheid palen vol littekens staan in het water schuim rondom hun voeten op hun hoofd een eenzame meeuw Meeuw waakt over de wereld de laatst overgeblevene kiest voor de smaak van zout het geluid van de rollende golven in hun beweging de kleur van talloze grijzen in de verdwijning van de horizon is de wereld niet te weids de hemel te leeg voor een mens alleen op zoek naar de zin van leven of dood? | Will van Sebille
102
DE HUURLING Toen ik die ochtend het huis verliet wist ik niet wat ons te wachten stond
gewoon verdriet droogte en wolven die huilden om wat niemand ooit nog kennen wou een zwart geluid
De zon scheen over de kim van een door god verlaten land een kraai aan de kant van de weg kraste een boodschap van diep verdriet
het zwarte geluid trilde door het ochtendlicht en beukte op mijn trommelvlies die het nu snel begeven zou
uit de oogkas van een oud ontbonden lijk kroop de dorre geur van zand omhoog het leek op gekerm uit een vergeetput dacht ik toen nog te weten
was het vandaag? was vandaag de dag? moest ik vandaag opgeven? Daar ging geen boodschap aan vooraf
ik nam de eerste stap op weg naar niemandsland rug rechtop, blik vooruit onwetend als een kind
ik moest inslapen het bevel zou deze uithoek nooit bereiken jouw foto aan mijn hart gedrukt enkel jouw gezicht nog
ergens wachten vrienden, dacht ik maar vinden doe ik hen niet voorlopig althans of misschien ooit wel
de kanten weggevreten door vergeten vocht dat je versmachten mocht mijn versleten vijand
laat me tot morgen vooruitzien wanneer ik op een nieuwe ochtend mijn huis verlaat
zo weergalmde mijn geklaag door de beenderen van oude beesten van voorvaderen
dat dacht ik en dat meen ik dat dacht ik toen ik die ochtend
van hen die niet wisten dat de dood toch altijd sneller was van hen die zwegen tot op de dag van heden
opstond uit een vergeten droom die niet door doornen werd bezet
van hen waarvoor ik weg sloop uit het ouderlijk huis uit het koude kot dat verweerde krot
ik herinner me haar naam maar dat was alles geen gezicht, geen lot geen dienstbaarheid
waar nog geen zwam zijn zaad zou sporen volkomen ondergedoken vermolmde planken valse klanken
103 een leven in mineur een rothumeur voor een vent die zwelgt in grandeur de dood door zwavel stom geboren naakt geboden de zweep ontnomen de dans ontkomen voor een klein moment in de tijd een moment van eenzaamheid een korte tel in jouw oneindigheid een kwartnoot op het vel papier notenpapier vijf lijnen waarbij tussen de regels jazz woont leeft eet beeft danst drinkt sterft blaast erft zingt zich genoegzaam wentelt in zijn eigen grote gelijk waar tussen zwarte lijnen niemand twijfelt aan oprechtheid of ongeloof op die plek verdrink ik mijn geliefden en verbrand hun lichamen op stapels donkere boeken | Jef Louisa Versmissen
beelden van land en schappen glijden voorbij de lucht lijkt te blijven staan stil en toch ga ik kijkend opzij de reis van nu niet over asfalt maar over staal gaan ook dorpen plaatsen gaat ook de tijd met mij | Mark Kronenburcht ik droomde van pracht ik droomde van kracht ik droomde van liefde ik droomde van geluk ik droomde een vrouw ik droomde van mijn leven met ik leef mijn droom met jou | Mark Kronenburcht
Floriske Gerritsma
104
105
WONDERLIJK
ROVERSBOS
(Voor mijn liefste)
Wielen draaien over kasseien -KETS!Op weg naar donkere poelen zijn wij samen met vader op pad
Jij bent er altijd voor mij, ook al zie ik soms niet in waarom. Wie mag ik zijn dan als jij mij omarmt terwijl ik aan de liefde twijfel, als ik aan alles twijfel? Soms dringt mij geen enkele reden door waarom het bestaan bestaat, soms is elke regel die ik schrijf er een van twijfel, wil ik weten met welk recht ik besta. Voor jou is mijn bestaan levensecht genoeg, is elk bewijs om het te bewijzen niet van belang zolang ik maar besta, zoals ik besta. Voor jou is er geen enkele vraag. Jij hunkert naar mijn bestaan, dat ik je aanraak is voor jou genoeg. Dat jij bestaat doordat ik besta. Misschien is dat ook wel genoeg, is het feit dat ik besta genoeg. Geen antwoord, geen vraag. Dat ik besta een wonder dankzij jouw wonder – | Elbert Gonggrijp
Daar fluisteren korenbloemen onder blauwe luchten met klaprozen ertussen en wij struinen vlinderzuchtend gewapend met schepnet en emmers rechtdoor het gras Geen tijd voor licht geflater nu en als je neuriet dan draait zijn hoofd zich om Ineens is daar de plek, we zijn allen stil Betoverd We glijden langzaam naar de rand waar onbekende wezens zich schuilhouden Het bos van Gorp en Rovert lokt grote mannen zoals hij terug naar kindertijd Wij voelen ons even deelgenoot, ja zelfs vrij Toch zal ik van geluk niet spreken want als ik even later bevend van angst mijn schepnet keer en een monsterachtige libellelarve mij dreigt op te vreten is hij weer terug gegleden in zijn norsigheid en zegt: die eten alleen kikkervisjes dat moet jij onderhand toch weten | Jessica Bakker
106
SORROWFUL EYES Early one wintry morning—while darkness still prevailed—I was on my way to work when she stepped out from behind the bags of trash and exited the alley. She was dragging her entire life, along with her, stuffed into two brown shopping bags. I knew immediately, this soul has known the hiss and the kiss from the lash of life. The map of the gale, etched on her leathery face. From the corners of her cavernous eyes I understood she had finished, called it off, she had tumbled out of the race. She saw the look on my face and it must have moved her because she smiled at me and began to speak gruffly: “I recall when need and desire were the coal and the fire,… that drove this engine up the hill,… could drive it anywhere by sheer will. We all inhale the same toxic air and all the waters on the planet are one. As our days slip by,… they fail to reach us with any depth,… only the years will untangle the answers and will,… eventually, teach us much. Who and what we are and do is automatically taught……..to those whom we nurture and raise…… Pawns of Nature’s Great Symphony for nothing is permanent in Nature, on Earth, in the Cosmos. Are we not all—the people of the earth—one? Forgive me for….. the spaces in my sentences. I am often accompanied by… the Angel of forgetfulness. I am ashamed to die without having done something noble… for someone in need. If every snowflake has its own port of call, destination, journey’s end…..why then shouldn’t we?” Whatever residue of brawn left in her delicate body was concentrated in her eyes—those beautiful aged eyes. The day broke gray and chilly and I desperately struggled to keep despair at bay but it continued to enter into me, grow and gain
ground. For the rest of that day I could see nothing but that gentle lady’s sad smile and sorrowful eyes. | Dennis John Ferado My first book “Time On Hand” can be ordered on Amazon, through Barns & Noble or at my publisher: soulasylumpoetry.com It collects 80 poems & songs 2 short stories and 16 vintage photographs.
GELDINGSDRANG Wie uit zijn graf opstaat, Wekt woede bij de goden, Als hij niets achterlaat, Dagelijks tellen zij hun doden, Nut of onnut is niet van belang, Voorop staat hun geldingsdrang, ‘Gaat uitsluitend om getallen, En hoe die dagelijks stijgen, En is één uitgevallen, Dan hoort men somber zwijgen, Want wie de meeste lijken telt, Als hoogste onder zijns gelijken geldt. | Kaj Elhorst
107
COPROPOËEM We ploeteren voort, de stront aan onze knieën, nee, dijen. Nee, hier valt geen waarheid op te vrijen, geen Jezus of Mohammed, geen Cream of Black Sabbath. We strompelen verder, de drek tot aan onze kin, nee, lippen. En alle kankerhoeren zijn verdronken, en menig huichelaar gestikt in de kak en cognac en tarmac, en angstige zielen bedelen om een douche, weten met hun smetvrees geen blijf, maar wij hebben onze rekeningen niet betaald, en we kietelen onze sluitspieren maar weten dat diarree een van de felst begeerde kontstoffen. Wij hebben alle priesters volgespoten en misdienaars gewurgd met verlepte condooms, en hoe hard het ons ook spuit en spijt, er zit geen druppel meer in ons lijf. Wij zoeken betekenis op laag water, een keutel in een composthoop, Wij hebben niets anders te vreten dan taaie distels in potgrond. Alle dieren sterven, moe maar voldaan, we luisteren naar hun doodskreet bij volle maan, maar een goed verstaander ontwaart een dubbele moraal en bewaart het verhaal in een kraakpand in Paal, waar aanhangers van Baal zich ontlasten in de Heilige Graal. Hier, rugridder Galhagat, hier, een vat vol kontenat, de Heer zij geprezen, een emmer vol met kak! In de naam van de Endeldarm, de Kont en de Lekke Latrine, laat alle potten stinken, en neem en vreet hiervan, gij allen, want dit is Mijn Drol (halleluja!) die ik uit Mijn sierlijke reet heb gescheten. Er wordt ons wel eens verweten
slechts scatologisch te schrijven maar wat blijkt nu? We zitten vaker het sanitair onder te schijten dan dat we klaar komen bij het vrijen, het zot nog tussen onze dijen. Denk daar maar eens over na wanneer je wijst op meer sérieux, het elitaire zijn we beu. Daarom: meer poëzie over kak, meer proza, meer epistels over kak, meer cinema, meer drama over kak. En vegen in reetveters en pas geopende pampers en koeienvlaaien, hondendrollen en uitwerpselen overal en alle merde en alle shit en spatjes poep in mijn gezicht en opa’s vals gebit in een pot van bakeliet. Het is oké, ik had het te laat gezien maar ik heb nog niet doorgespoeld. Onze practical jokes drijven grootvaders en ooms tot depressie en zelfmoord, maar wij schijten en schrijven en wrijven lustig voort, wij kluiven en wuiven en snuiven ongestoord, wij roken en poken en koken door, tot de drek in onze bek en de coke in onze kop, en onze monden verslonden door de wormen, wij stuntelen en hunkeren en bundelen alsmaar door en verder en voort, ongestoord, tot wij bengelen aan een koord en de latexhoer vermoord, haar zwanenzang gesmoord. En zelfs dan nog spuiten wij lawines in roze limousines, we feesten met beesten, met handjobs door kreeften, en blowjobs door snoeken, en snokken met roeken, en adders met broeken, gorilla’s in de pis, op z’n hondjes met een vis,
108 en alles waar we ooit heimelijk over droomden, en alles waar we stiekem over fantaseren, zoals 69 met leeuwen, maniakaal masturberen op het ritme van de kolibri, coïtus in een horny kolonie, en legers en zwermen en kuddes en troepen en scholen en kutten, en bestialiteiten met apen en met geiten, en daarna met hun lijken, droog in de kont van een dode mol in de grond. Het klinkt allemaal wat goor maar slechts een droogstoppel die zich eraan stoort. En onze practical jokes doorboren frivole Polen, op ’t Zuid en in het noorden, en drijven alle katten en pladijzen tot zelfkastijding en alle priesters en pagadders tot passionele moorden, en alle fantasieÍn en elke ongeremde drang, en alle fetisjen en lusten zijn onherroepelijk dood. Amen. Maar we ploeteren voort, ongestoord. | Gert Vanlerberghe
MIJN PEN Twee ogen gekregen, om naar je te kijken, naar je om te kunnen zien. Twee armen gekregen, om je te kunnen omarmen, te verwarmen bovendien. Een ziel gekregen, om je te bezielen, zielsverliefd te zijn op jou. Een pen gekregen, om te schrijven, te kunnen beschrijven, hoe lieflijk jij bent als vrouw. Een mond gekregen, om je te vertellen, te vertellen hoeveel ik van je hou. | Rudolf
109
VAN A NAAR Z DOOR MIJN LEVEN Afkomst ATELIER Alexander Calder Anders BLOGGEN Buiten Bergen in NoordHolland Bomen Boeken Creativiteit Curiosa Concert Dieren Denken Dromen Empathie Eten Evenwicht Fietsen Fruit Film Fantasie Fair trade Gedicht Genieten Groente Gast aan tafel GEZONDHEID Herinnering Hoop Hobby Indrukken Intu誰tie Jawoord Jasmijn Kracht Kringloop KUNST Kleur Kaas Koesteren Koffie Lezingen Lachen LIEFDE MAN Marsepein Museum Muziek Moeder Natuur Noten OPGEWEKT Optimistisch Positiviteit Praten Rothko Relaties Respect Ruimte RUST Sef SCHRIJVEN Schilderen Sociaal TROUW Toekomst Thuis Uitproberen Uitstralen
Vriendschap Vrijdagavond VERWONDE RING Verlies Vogels Welzijn Water Zee Zondag Zalm ZEN | Ellie Schmitz
110
Dindi.
111
EN DAN WIJ Wij dragen kledij van ontwerpers die we kochten in de derde afprijzing van de stockverkoop. Wij werpen ons in de schaal der verwachtingen met de onachtzaamheid van het zondagskind. Wij bestellen Orval die zes maanden heeft gelegenin de kelder van het café dat wij het onze noemen. Over de middag bespreken wij veelbelovende projecten Die het holst van geen enkele zich koest houdende nacht zullen doen opleven. Wij organiseren feesten waar wij vaak niet meer doen dan er te zijn, met de juiste mensen, Onze vrienden, vrienden van vrienden, of zij met wie wij toekomstgericht en grensoverschrijdend in ons netwerk willen chillen. Wij pleiten elke dag schuldig, uit gemak- of normaalzucht, uit correctheid of gewoon om de klucht van het schuldig pleiten. Wat kan het ons schelen, dit is ons paradijs, hier delen wij de flyers uit, hier betalen wij taxen Het belasten van de afdrukken onzer voetstappen is kwestie van de juiste invalshoek bij Het nemen van de bocht op het einde van de straat aan het begin van onze in de lift zittende wijk. Wij… Wijken niet. Wij glijden fluks mee, langs alles heen, houden even halt midden in het oog van de virtuele storm, zodat iedereen ons eens goed heeft gezien, Om vervolgens de kinderen van school te halen en met onze mooie fiets de tentenkampen Voorbij te sjezen.
Lekker gezond koken, glutenvrije chips op zondag, snel even facebook checken, Wordfeudwoordje leggen, sigaretje roken, de fait-divers van de dag klasseren bij de fait-divers van de dag, vinden dat er te weinig reactie komt op van alles. Om dan een zes maand gerijpte Tripel te bestellen die wij rustig, en als kenners degusteren. Overmatig! Content! Uitverkoren! Die kleine dingen die het leven zo schoon maken! Wij, de rake pijlen op de boog van de toogklap. Wij, op de zorgeloze cadans van de grootstadstrams, voorbij schuivend, verwonderd over het feit Dat onze nieuwe schoenen er toch alweer niet meer zo nieuw uit zien. Wij, uitgerafeld aan de mouwen, zoals een trui die je maar blijft aantrekken omdat hij zo goed zit. Wij, ons elke dag zorgen makend, om niet veel meer dan niks. Wij! In onze diepste kern tot niets verplicht. Nooit op de vlucht, Wij! Zo vrij! ’t Is echt geen Zicht… | Jan Ducheyne
112
POĂ‹TICA - EEN BESTEK
PIJN
Ik amateur doorzie de structuren niet doe maar wat met ingevallen woorden zoals prinsen en prinsessen spelen voor en met koene godenzonen in de hoop ooit goud te vinden aan het eind van een regenboog
De kat, op schoot, rekt zich uit en zet in opperst welbehagen haar nagels in mijn zak
en die vork die daar ligt heeft die soms een functie bijvoorbeeld om de mythe van opgeblazen intellect door te prikken is het gereedschap voor aanharken van schrijfwerk als van zeg maar B. ik dilettant doorzie de kritieken niet hier snijdt het geslepen mes de ruwe kantjes van elk vers geschept blad om het in zuur onder te dompelen te horen is de hoon aan de hoornige zijn tocht naar het houten schavot de pen als een hakbijl gescherpt denkt een dichter soms ik ben een God in het donkerst van mijn gespleten hol ik liefhebber lees de nuttige lessen drink van de bovendrijvende inkt schuif afgebroken zinnen bijeen en schik ze ruim in een schaal die lepel is die om vreugde te scheppen het extract dat als een vette knipoog drijft op de soep of roert die het chagrijn als azijn door de ijsbergsla ik beminnaar meet & weet mijn maat doe het met genoegen voor een drankje een bord vol en de lol van dronkaards kreunend op hun krukken aan de toog | Frans Terken
WE LIVE IN COLOUR
Mijn kreet blijft onbegrepen Zij springt verontwaardigd op de grond en wandelt hooghartig naar de keuken om haar bak op brokjes te inspecteren En weer doet de liefde pijn | Theo van Rijn
MIJN LAATSTE WENS Als ik dood ben wil ik worden geplastificeerd in vlammend rood en worden bijgezet tegen de donkerblauwe wand met de helwitte spot in de noordoosthoek van de zitkuil en een overlijdensbericht in Avenue en VT/Wonen | Theo van Rijn
Floriske Gerritsma 113
114
STATE OF COMPOSURE
DE WEGEN VAN DE TIJD
The longing for love is a natural state, But when we create A phase where we end out of balance,
De wegen van de tijd als je ze liever vermijdt zul je jezelf terugvinden op de rotondes van de eeuwigheid
The yearning becomes an obsessive desire. And when we're on fire We're left with a personal challenge. When loneliness sells us a circular drive, That feeds its own life, The impulse becomes a fixation. And when we're engaged in its tightening grip, Which wield its own whip, We're left with a growing temptation. The wanting becomes an irregular need, And love turns to greed, Increasing the chance of rejection. Cause deep down inside we all certainly long For love being strong. We crave for a balanced attraction. So when we deny our emotional lust And manage to trust, The lack will renew our exposure. For only an equalized love will suffice To truly entice. Find love in a state of composure. | Jerry Corstens
de wegen van de tijd zijn ondoorgrondelijke asfaltjagers zij klagen over de horloges rond de polsen van engelen ontstolen aan de demonen van lust en eeuwigheid de listen van de mens zijn ontsproten aan de aap die de duivel imiteerde aan het wonderlijk oeroude waterdier dat ontreptiliseerde in een tijdslaag welke traag aan het licht der oogjaren is ontweken en vergeten weten zullen wij niets van de tijd die de toekomst ontsluit voor het verborgen universum. | Rik van Boeckel liefde geeft liefde neemt liefde schept liefde brengt liefde schenkt liefde is alles liefde dat is God. | Mark Kronenburcht
115
MIJN KEEL VOELT RAUW
ONTMOETING
(meine Kehle fühlt sich rau an) op ’t einde van november neuriën voetpaden dagdagelijkse liederen van verder weg speelt treurende muziek
Vanuit het niets brak jij mijn eenzaam zijn gelouterd in een avond waarover regen plassen strooide door mijn straat.
hoe dikwijls heb ik jou niet gezegd dat jij uniek bent in je zijn zo enig als het weer dat nu geen naam mag hebben
Ik zag je ogen voelde je handen las in je woord onbevredigd zoeken.
mijn keel voelt rauw van ‘t fluisteren van jouw naam en buiten klampen bomen zich vast aan laatste bladeren
De weinige uren die wij samen waren vergleden al te snel als korrels zand doorheen de vingers van mijn geest blijvend verdroomd in weer een dag in herinneren.
******************************** am Ende des November summen Gehwege ihre Alltagslieder von weiter weg spielt trauernde Musik wie oft habe ich dir nicht gesagt wie du im Sein einmalig bist einmalig wie das Wetter das jetzt nicht nennenswert mehr ist meine Kehle fühlt jetzt rau vom ewig flüstern deines Namen und draußen klammern Bäume sich an die letzten Blätter | Sunset
| Cyriel Van Mullem
| Floriske Gerritsma
116
SCHOOTHONDJE het roofdier werd een trillende neuroot een prooi voor rusteloze vrouwenhanden soms gromt hij wat, ontbloot verward zijn tanden maar meestal vindt hij vrede op haar schoot ze maakt hem van geheimen deelgenoot van smeulend vuur dat nimmer fel zou branden de dromen die als wrakhout telkens strandden al strelend wordt de trage tijd gedood hij likt haar tranen weg en laat haar klagen ze vindt voor haar verdriet een open oor zijn wensen echter vinden geen gehoor hij voelt een almaar groeiend onbehagen hij is een reu, hij is een carnivoor hij wil beestachtig paren en gaan jagen | Daan de Ligt
IN HET ZAND DAAR STAAN MIJN HAKKEN Ik wil naar een land, waar wonderen gebeuren Al zal ik daar ook kijken vanaf de kant Omdat ik er dan ook niet bij zal horen In het zand daar staan mijn hakken en Wat ik dacht ben ik verloren Als de nacht valt in mijn stad, zie ik mensen in de kroegen Daar ben ik dan in de hoop, dat het daar dan zal gebeuren Dat er iets gaat groeien uit het niets Dat er een nieuw wonder wordt geboren We schudden dan handen, zoenen vrouwen, Bespreken plannen, slaan op schouders, drinken drank Ik schrijf op viltjes mijn gedachten Terwijl ik voor de gezelligheid bedank Onderweg naar huis, zie ik helder al de muren Die tussen de mensen staan Ze zijn vol geschreven met mijn woorden en ik steek ze Voor het slapen gaan, met een jerrycan benzine In een huizenhoge brand | Ronald M.Offerman
117
MARS NADERT De mens wil naar Mars, maar dat hoeft niet. Eens in de vijfhonderdduizend jaar wijkt de baan van de aarde rond de zon af. Mars en de aarde krijgen daardoor een onderlinge aantrekkingskracht. Op Mars blijft het vredig, maar op de aarde krijgen de wezens onderlinge twisten. De invloed van de planeet Mars verhoogt de oorlogszucht bij de mensen. Zo lang geleden, net na de vorige nadering kwam de ziener Joztrodanus achter dit fenomeen in het heelal. Hij schreef in een eigen dichtvorm, die ook pas zoveel jaar later zou worden herontdekt vier voorspellende gedichten over de periode, die vijfhonderdduizend jaar later zou aanbreken. Deze gedichten zijn onlangs gevonden in Tsjaad in een kelder. I. Mars nadert ons. Het heelal krimpt in de spiegel en zelfs ik vecht zonder vijand me uit elk traag vacuĂźm. Ik vecht zonder vijand in de spiegel en zelfs het heelal krimpt. Mars nadert ons. II. De vrede drukt zichzelf uit. Wereldleiders sluiten een nieuw front. Voor het vuur aan een nieuw front sluiten wereldleiders zichzelf uit. De vrede drukt.
III. De schuldigen: de onnozelen van volgelingen scheiden met alle macht eigenbelang uit. De vrede drukt een nieuw verdrag. De vrede drukt eigenbelang uit. Met alle macht scheiden volgelingen de onnozelen van de schuldigen. IV. Als Mars raakt splijt de aardbol. Bijna niemand hoopt dat Mars ons verdeelt. Wie zal voorkomen dat Mars ons verdeelt? Bijna niemand hoopt dat de aardbol splijt als Mars raakt. Also sprach Joztrodanus | Joz Knoop
WE DON’T LIVE IN COLOUR
118
Petra Fenijn
119
RECENSIES: DEEL 2 * Op een trip van het leven, Theo Koot/THGK Het eerste wat mij opvalt is het prachtige taalgebruik. Zeer beeldend geschreven. Soms gevoelsmatig net iets te lang waardoor ik de essentie verloor. Echter het bleef interessant, je wilde door blijven lezen. Zijn werk is namelijk een mooi minnespel tussen proza en poëzie. Bij de schrijver blijkt in zijn werk een belezenheid (binnen o.a. het poëtische). Vaak had ik het vermoeden zijn deze teksten ook gebruikt als liederen of als zodanig bedoeld. Een 'religieuze' achtergrond zie je met regelmaat terug binnen de stukken. Over het algemeen liefelijk echter vaak doorspekt met pijn en verdriet over de dood maar steeds weer blijkt de liefde zegevierend erin. Deze publicatie is een mooie verzameling van troostvolle woorden , daar houd ik wel van! * Meandertaler, Martin Beversluis De tweede publicatie van Uitgeverij Blikvorm is een moderne klassieker. Alleen dit is te zeggen erover want verdomme wat een juweel. Niks om over te klagen om over te schrijven tenzij men een verzameling van superlatieven wil lezen, verspreidt over meerdere pagina's. Geen wonder dat de desbetreffende auteur onlangs stadsdichter mocht worden van Tilburg. Alles klopt aan deze uitgave ... dit is geen 10 meer maar een 11 met een griffel.
* The trent dutchie translations, Andrew Cartwright. Lost in translation ... lol. Zijn eerste bundel staat in je kast. Nummer twee krijg je ter recensie. Is er groei binnen zijn oeuvre, ja en hoe. De tweetaligheid valt in deze bundel nog meer op. Indien je niet enigszins bent onderlegd in de Engelse taal kunnen hierdoor geweldige taalgrappen je ontgaan. Alles loopt in de soep kan ineens every thing walks through the soup worden. Dit werk staat bol met zulke humor. Ik ben hier zelf een groot liefhebber van. Wel indien dat nodig mocht zijn, een aantekening ... een cursus 'cultuur' kan geen kwaad zijn. Door de teksten heen zit namelijk een rode draad van verwijzingen. Door het gedicht "Lizards", moest ik weer denken aan Jim Morrison maar ook aan Robert Englund als reptilian in de jaren 70 cultserie V. Persoonlijke favo. is voor mij "Nosferatu". Deze bundel heeft sfeer ... een aangename 'gekte' die weet te bekoren. Voor iedereen die powezie een warm hart toe draagt een aanrader.
INDROGEN Het zand brengt mij terug op aarde waaronder jouw woorden begraven liggen de kiezels zijn nog altijd je ogen die blikken werpen op datgene wat mij raakt reinigt water de kwijnende ziel schreeuw ik bomen kaal alsof ik herfst kan versnellen en verwaai met nare tijd | Angélique Kersten
120
VUURKONIJN spoor me oh prinses voordat de sneeuw valt ja ik wil voorbij aan alles en verder dan de fluistering op weg naar'et licht weide en boere eb en vloed de parels in dit leve zo mooi nog jij en sprakeloos blijf blijf wij in onze tijdloosheid en altijd op de wind gedrage met de bene wijd zoas kom je buite spele van toen en jij de achteloze 'et speelkonijn met vleugels de danseres uit vuur
zinloos mijn genadekreet die wegvalt tussen velen de hoogste misère leert ons knielen kruipen en smeken er rest enkel de tragiek van het aanvaarden of men zal inwendig sterven | Anja van Biene
VREDE
wandelend in de tuin der wanhoop vlamt de pijn op
in jouw handen liggen mijn dagen je blaast ze lachend weg, zeepbellen die hunkerend opstijgen naar oorden van licht, je verende tred verstramt met elke schrede ik ploeg dapper mee, raap restanten nestwarmte en schaarse sprokkels vrede
zoekend naar de uitweg van een labyrint die mijn wereld omsluit
| Tine Hertmans uit: “De geur van akkerwinde” Demer Uitgeverij 2010
en zelfs wil'k sterve maar hou je lippe stil en leg me om je heen wek me steeds weer op en vuur me tot je vlam | Luk Paard
AANVAARDEN
geblinddoekt door intens verdriet tast ik in het duister
121
IN EEN BED VAN KLAVERTJES VIER breng me naar het centrum van je ogen, laat mij zien dat je meer hebt meer bent dan alleen bezieling. laat mij jou zien. ook al ben ik alleen gefocust op jouw naam, ondanks de storm van het zwijgen. sstt wees stil, hoor de fluisteringen of schenk me een serenade. elk woord zal branden in mijn ziel. mijn liefdeshart is op maat gesneden voor jou dus vergeet niet te zoeken naar de sleutel van ons lied. laat je handen niet neervallen in je schoot, maar help me. beklim mij en mijn ivoren toren. houd me vast. kus mijn verdriet weg. als je niet wil kussen dan draag mij of laat de poppetjes dat doen, die dansen in jouw iris show me de weg uit deze gevangenschap. laat mij sprankelen. spreek tot mij en de plek in mijn geest. beadem me met je gedachten. ik zal je blussen vol overgave aan passie want je keek in mij, zag ons ... in een bed van klavertjes vier. | Derrel en Bianca
WAT LIEFDE IS lippen stiften ademstokkende nachtzoenen als honingzoet op jouw mond zing het genot in liefhebbende momenten van overgave lief me in herkenning grif de passie in mijn geheugen met overweldigende verbazing in grootsheid laat me duizelen onder vaardige vingers die verstaan wat liefde is | Bianca Hazenberg wij begrijpen onze taal niet geen meervoud alleen enkelvoud alleen lettergrepen een vraagteken een uitleg om dwaze onderwerpen harde persoonlijke voornaamwoorden! geen aanhalingstekens geen meewerkend voorwerp ik zwijg en schrijf zoek een voorzetsel dat de aard van de relatie tussen verschillende elementen zin geeft | Els Staneke
122
GRAVEER UW DELEN IN DE MIJNE Voed mij, ik ben gewapend tegen elk kwaad. volg het meisje naar huis die mannen meelokt om daarna open te snijden, haar borsten als wapens gebruikend. op het kwijlspoor van de levende doden, herlaad ik dit is een goed dag om niet te sterven. Allemaal de pijp uit, de cirkelpit vliegt rond met vingertoppen en oogkassen, we voetballen met tumors, zombies zijn niet meer dan mensenhopen die stoned zijn. De radio schiet uit zichzelf aan de voetstappen komen uit lege kamers. Er staat iemand achter u. iets dat uw vel wilt gebruiken, afschrapen tot nieuw kleed. Ze blijft mooi. mijn hel is een vrouw met drank en wij beseffen Dat als de douche s, nachts aanschiet dat we dan moeten lopen. Het regent zoals in de films. We leven nog, erger dan monsters is aftakelen en muteren. Geef mij liters bloed van roodharigen. ze hebben messen in hun tassen Ze groeperen om iedereen uit te moorden, zodat er enkel nog roodharigen zijn. Wilt gij vastgebonden zijn, rennen voor u leven, of kiest ge hun kant? En drinken we dan bier om ons in het volgend verhaal te storten? | Sven de Swerts
Hoe jij me in je hoofd lijfelijk maakt met dansende benen en uitnodigende armen. Mijn lichaam in de fleur van mijn heupen doet wiegen naar de maat van je handen. Hoe mijn ogen blinken en mijn lippen lachen op je mond. Hoe jij me niets vraagt en ik je alles wil geven. Hoe valt dit met mij te rijmen?" |Ann Dewulf
KEIZERSPINGUĂ?N daar staan ze, in hun smoking, zij aan zij verkleumde, maar ook plichtsgetrouwe heren die zwijgend barre winterkou trotseren verloren in een witte woestenij ze koesteren het nageslacht, een ei en hongeren, maar zonder protesteren terwijl hun spek verschrompelt onder veren een echte heer gedoogt de heerschappij van dames die nu heerlijk foerageren gekakel, afgunst noch gebakkelei de mannenwereld kan bevrijd floreren al doet de klok naargeestig zijn karwei nog even en ze zullen wederkeren dan is de lieve vrede weer voorbij | Daan de Ligt
123
Dindi.
124
EN ALS
DROPPIE
voorbij de wolkbreuk boven mijn hoofd vallen druppels voelt als verkoeling
Droppie was wat mij te binnenschoot Bij het zien van jouw lieve zwarte neus Je liet me trouwens geen andere keus Dan dat ik jou een vrolijk aaitje bood
voorbij de woestenij zucht de wind bladeren dwarrelen confetti voelt als een streling
Dribbelend over de uitgedroogde aardkorst Liep je me hartstochtelijk blaffend achterna, Alsof je me zeggen wilde: het is niet dat ik ga Als ik heb gelest mijn hartstochtelijke dorst.
en een schaduw van zomer als de dag voorzichtig wakker kust en half ontblote takken dappere bundels breken ik mij laaf aan oker | Trijn Klaver
ZOMAAR dag zeggen Zomaar je hand aan raken Zomaar in je ogen kijken Zomaar mijn vingers op je wang leggen Zomaar om je grapje lachen Zomaar aan je denken Zomaar je intens bij me voelen Zomaar Dat ik van je hou En zomaar wetend... Dat je van mij houdt | Nana van Delden
Naar alles wat leeft en in de wind beweegt. Niet gewend aan de eeuwenlange verstilling Van levende mensen in versteende oprichting Door een berg die soms zijn binnenste leegt. Want het was daar dat ik je plots ontmoette, Midden in een landschap van vergane glorie En een veel te snel tenietgedane historie Door een kolkend natuurgeweld, jij zoete. Pompeji heet jouw versteende thuisoord, Overvallen door een zinderende lavastroom. Lopend door een afgrijselijk realistische droom Ga ik naast je zwart-witte verschijning voort. | Connie Harkema
125
MIJN JEUGD LIGT IN EEN MIST weet er bitter weinig van dat ik klein was ja en met soldaatjes speelde en al die keren met mijn ouders in het bos op zoek naar paddenstoelen voor in een herfstdoos fijn vond ik dat niet bang als ik was om achtergelaten te worden dat had ik wel eens gelezen dat ze je dan aan een boom bonden en stiekem de kuierlatten namen
BIJ DEZE je zou het veinzen kunnen noemen net doen alsof mag ook al is dat, zo bedenk ik mij, min of meer hetzelfde laten we het maar op veinzen houden mijn interesse in u en wat u doet= nul nihil, of als ik eerlijk ben, nog minder dan ik hier feitelijk bedoel | Arthur van der Elst
bossen vol verlaten kinderen geketend aan schors, tot de enkels in de modder huilend om hun moeder, eenzaam als de nacht
EEN GOED GELEERDE DAG
| Arthur van der Elst
straks de hond een aai een kluif, een rondje door het park
SUPPOOST dat lijkt mij wel wat zwijgzaam in het museum voor abstracte leegte bij tijd en wijle een horloge polsen af en toe een vermanende vinger zo nu en dan eens heel hard ssssssssssssssssst! om daarna weer snel te verstillen en op te gaan in het grote niets | Arthur van der Elst
onderweg een foto van het één of ander wellicht nog een gedicht tegen de avond kook ik rijst die we samen zullen eten heel veel meer zal het niet worden en morgen is er weer zo’n dag. | Arthur van der Elst
126
Floriske Gerritsma
127
SALAD
ABOUT THE AUTHOR
Smoking greenish charms, my wheels danced a pirouette.
Born in Silchar (3rd Feb, 1988), an educationally advanced city of Assam. Although he is an engineer (E & TC) but from his childhood, he has a keen interest in literature. He has written many short stories, fictions, poems, songs, etc. His poems have been published in some magazines. His recent book containing his selected works named 'The Frost (Selected Poems)' was published by the Authorspress Publications. He was even awarded in school and college level for his writings. One of his poems O’ mademoiselle has received appreciation worldwide. His poems are mostly lyrical in nature. He writes on an array of topics. Mother Jhumur Panday is a renowned writer and father Deepak Kumar Nair is an Associate Professor (ex HOD), Department of Botany, Cachar College, Silchar.
A slight pass, a flicker of a crush and the capsicums fell on the route. I turned around to pick; a basket alien, imbibing the essence of an antonym. That night, the salad tasted of hers. | Daipayan Nair
THE LOST ANT The skin acting covers; a magical pump at work
| Daipayan Nair
The latter triggered:
NET (NIET)
Emotions on A star green Door shown Would it let in.
Zoals net niet maar bijna wel zo voel ik me vaak maar niet altijd zoals altijd weer tijdelijk wordt en nooit misschien een soms zo ben ik wel of toch maar net niet.
To my respite She said: "You are my lost ant" The swelling on her palm seen. | Daipayan Nair
| Ann Dewulf
128
HOUVAST ZOEKEND IN MIJN BOL Gravend in het verleden Raak ik verward in het heden Losse draadjes wol Zoeken houvast in mijn bol Ik probeer het los te laten Lukt niet, heb ik in de gaten Dan is het mijn vertrouwen die overwint Losse draadjes vormen zich tot een lint Die zich een weg baant door de kluwen En zo mijn gedachten in de richting duwen Om het verleden anders te belichten Zodat ik me weer op het heden kan richten | Jolanda Straathof
SCHELPENSLAAP Vannacht zal ik gaan reizen In mijn slaap. Eerst leg ik mijn oor Tegen de schelp Gevonden op het strand. Door het geluid van de zee Kom ik in de stemming Van waar ik graag wil zijn, Waardoor ik al sluimerend In andere sferen beland. De zee galmt En ik hoor de wind jagen Waarna langzaam Alle beelden vervagen. Toch ben ik me nog bewust Van het schijnsel Van het licht door het raam. De maan roept in haar volle kracht En weet, ik reis dus Niet alleen vannacht. Door de heerlijke mengeling Van wind, zee en maan Bereid ik me nu echt voor Op het slapen gaan. Als schelpen samengesmolten Door een oceaan Op melodieÍn van zeewierklanken Twee zielen in een droom Reizend in de nacht, Afdwalend naar het slaapparadijs Brengt mij enigszins van de wijs Voor altijd bij elkaar Droomivoor in zilverglans Blijven in mijn slaap De twee zielen zichtbaar‌ | Jolanda Straathof
WE LIVE IN COLOUR
129
Willeke Lindeman-Meijer
130
ONDERWEG MET SINT EN PIET Schimmel, maan en boom Sint en Zwarte Piet maar met de sneeuw zag je het niet Zwart is een eindpunt bijvoorbeeld van alle kleuren Wit kan dat ook wel zijn alle kleuren zijn maar schijn | Stanislaus Jaworski
DE MAAN KOMT OP Daar staan we dan, wachtend op het busje van komt zo ellebogen gereed en niet alleen samen met de kelner en de overlevenden. Straks overstappen met de trein der traagheid het platte land van Jacques Brel tegemoet, waar Noordzeestormen razen, noodklokken beieren het zeeschuim over de dijken waait. | Stanislaus Jaworski
DEN HAAG, STEDE GEUR Haagsche Kak skyn erger te wees as die betwyfel gebak van die naam, dat trouens alleen in Den Haag te ver- kry skyn te wees. Slegs Haagse hopjes sy alom in die lande te koop net soos Indonesiese koffiesnoepjes wat iets soeter smaak in die skaduwee van die toring van die Groot Kerk op 'n reĂŤnerige woensdagmiddag. | Stanislaus Jaworski
131
NU HANGEN ER VLEERMUIZEN Ik hou van plaatsen zoals dit oude huis door mensen verlaten niet weldoordacht en geleidelijk maar plotseling en onverwacht terwijl de koffiepot nog op tafel een beker ernaast in afwachting van een tweede schenking en de kastdeuren open nu hangen vleermuizen aan 't plafond binnengekropen gras groeit langs een tafelpoot omhoog en spinrag als een deken bedekt de vraag naar het waarom gordijnen waaien uit stukgeslagen ramen ik hou van de geest van een huis die door spinrag fluistert | Marije Hendrikx
VANDAAG IS MOOI vandaag is mooi omdat ik jou zag jouw lach in je ogen in je wangen in je haren In de wind in de stappen die je zette Ik zou wel altijd op jou willen letten Maar ach dat vindt Je vast geen goed idee En met je vingers door Het zand schrijf jij Voor mij En voor de zee Die met haar stroom Jou lokt Ik voel je kleine Handje trekken Maar ik zeg nee Tis nog te koud Voor jou Kleine Tijmen |( oma) Liesbeth
Dindi.
132
133
JAZZY VERLANGEN
MORGENSPIEGEL
Nachtegaal, wakkere sax, omhels me nog een keer in de leegte van dit bestaan waar de dood op elke hoek loert liefde wegfietst met een traan
Zacht vertederend zingt morgenlicht stil fluisterend door het venster op het bed dat daarnet nog aards paradijs was .
de kraag die me opgezopen heeft speelt nu gitaar met de jazz van de melancholieke snaar en als toetsen dansend het morgenrood betasten drijven zij zingend de wolken uiteen om de zon te graveren in de huid met een flits van fluitende levendigheid. | Rik van Boeckel pom: ach ja altijd weer die vogeltjes. nou de eerste regels mogen er zijn en maken de rest van het gedicht goed: 'Nachtegaal, wakkere sax, omhels me nog een keer...' – de zo door de juryvoorzitter breed bezongen passie spat hier van het schermpie. In jazzy tonen in een ritmisch geheel. Nemen we de 'fluitende levendigheid' – hoe krijg je het uit je pen – op de koop toe. Na de eerste twee strofen hebben we het mooiste wel gehad. De derde is mij net even teveel. Ik wil nog wel rustig wegdromen kunnen op het balkonnetje van ankie vandaag en niet totaal over de top gestresst trillend de trap op daar rik. 6.6
De krans van je haren omarmt stil strelen over je dijen over je armen over je benen je aanwezig zijn. Morgenlicht traagzaam strelend zacht in satijnen glans stralend als zijde legt mijn droom over je schoonheid als Venus in onze morgenspiegel. | Cyriel Van Mullem
134
STORENDE DETAILS
DE BELOFTE
Het was niet als dreiging bedoeld, eerder een permanente geruststelling, het
Vandaag corrigeerde ik gisteren. Ik nam dezelfde
‘God ziet alles’ van haar moeder dat nu een
route maar dan omgekeerd en vond haar.
gebod geworden is waarin de
Hij herkende mij niet, ik hem wel. Hij had dus
hele wereld handenwrijvend haar gangen volgt. Althans dat voelt ze zo. Het stofje dat zij is zorgt voor een keurige verschijning die haar kinderen grootbracht en haar tuinen onderhield, hoewel opmerkelijk slordig en razendsnel, maar eigenlijk moet alles weer over en ook is het zo jammer dat niemand precies weet hoe de grasmaaier werkt. Of hoe zij, gebogen over de apparaten, het groen knipt met het handwerkschaartje uit de rechterla en het daarna in haar armen steekt. | Alja Spaan
hetzelfde moeten doen als ik deed in dat weiland daar. De vogels tellen, de schaduwen van de bomen in het water, hoeveel lange bochten er nog zouden volgen of hoe oud ik toen eigenlijk was en hij nu zou zijn. Er zit een wetmatigheid in alles. Ik kwam behouden thuis hoewel zwetend en met enorme kleur. Er stond een vogelverschrikker in het kaal gegraasd veld, een auto zonder wielen in de zachte berm, ik registreerde alles en ook hoe hij verschoven was en niet alleen in tijd. | Alja Spaan
135
STEMBEVRIJDING Het staat er echt, stembevrijding. Het roept iets op dat je niet weet en dat is leuk. Dat er in je eigen taal woorden zijn die je niet kent. Stembevrijding. Het zegt iets, maar je weet niet wat. Mijn vriendin vraagt of ik meega, een hele ochtend. Vriendin heeft een lijstje bijgevoegd wat mee moet. Ik verwacht keelpastilles, tijmstroop, gorgeldrank, zakdoek en sjaal. Maar nee. Wat mee moet is een flesje water, dikke sokken, een dekentje en een blinddoek. Vooral dat laatste maakt het spannend. Ik heb het allemaal in huis, ja, ook die blinddoek. Ik moet speciale kleding aan. Een yogabroek. Is dat een soort gymbroek voor de bevrijding van de stem? Van internet word ik ook niet wijzer. Honderd uiteenlopende modellen yogabroek, van superstrakke leggings, tot hobbezakken die met touwen om het middel moeten. Het komt er op neer dat het een onflatteus geval moet zijn. Geen probleem, heb ik in soorten: een wijde ribbroek waarin ik lijk op een astronaut in een windmachine, een strakke legging, waarin mijn onderdanen eruit zien als saucijsje in te strak vel. Mijn zoektocht in de kast roept kreten van verwondering, vermoeidheid en afschuw op, wat meteen een goede warming up is voor de stem die vandaag bevrijd gaat worden. De bel galmt, mijn vriendin. Ik trek gauw een broek aan die vlees nog vis is, niet licht, niet zwaar, niet los, niet strak. Vriendin staat op de stoep in uitbundige stijl, zwart met oranje, zwierig en soepel, een tweede huid die geweldig flatteert. Hoe doet ze dat? ,,Heb je alles? We zijn laat.’’ Hijgend komen we tien minuten later aangefietst op het Achterom, waar de stembevrijding staat te gebeuren in het
Soulcenter, een nieuw centrum met nieuwe naam. Het gebouw werkt mee, een prachtig schoolgebouw met glas in lood en antiek tegelwerk. Beneden zit een winkeltje van het Leger de Heils waar je voor een prikje aparte kleding kunt kopen. Boven is het Soulcenter, centrum voor ontmoeting en inspiratie. De ruimte is groot, licht, lila. Schoenen uit, sokken aan. We krijgen een beker kruidenthee en betalen 20 euro. In het midden van het lokaal is een cirkel van dekentjes met meditatiekussentjes erop. We nemen plaats, één man en twintig vrouwen die geschapen lijken voor de schreeuw tegen bezuinigingen in de kunst, expressief, bont, haren spierwit, knalrood, bijzonder gekleed, broeken met rokjes erover. Die stonden niet op internet. Na deze lange inleiding begint het. Marinet staat op, een stralende vrouw, het levende voorbeeld van de passie die ze met ons wil delen. Haar stem raakt je zoals je geraakt wil worden: aangenaam. Een stem die je in jezelf vermoedt, als je niet zo druk was, ingehouden, verlegen, brutaal, scherp, afgeknepen en van je afbijtend. Marinet brengt ons soepel op gang: staan, rillen, trillen, schudden, schokken, stampen. Dan gaat de muziek gaat aan, het beest mag los en komt los: huilende wolven, sissende slangen, jammerende katten en grommende beren bevrijden onze stem. Dat kun je niet vertellen, dat moet je niet zien, dat moet je doen. Ik begrijp die blinddoek. | Anne Vellinga
136
THE DESTINATION it was like playing in a symphony with the high and low octaves, fine tuning with the passions whims and secret designs of each others. our own mosaics of everyday routines canvassing for love with its sheer intensity deeply harmonic and improvised in its day to day execution. we were not like the molecules of any complex structures or organic components of un-fathomed galaxies from primordial time. we were not for any growth, nor for combining in any compounds either for the ultimate truth of lifereaching its destination. we knew life is temporal like the duration of high and low octaves, painful notes of unending grief, failed desires, and extended isolation. we had only a few days numbered in destiny, through all the years of wandering to find each others. not for tolerance but for affection not for any destination but for the duration we knew love was harmonic for us. | Nilavro Nill
De wind van verlangen fluistert in mijn dromen jouw lichtstraal die aarzelt aan de drempel van mijn ziel mijn hart met het jouwe dolend door de sterrenhemel verstrengeld het zachte licht van fonkelende ogen een droom misschien als ik je weer zal zien. | Nannie Bos
EEN JONGE Een jonge god in de tram zoals jij in je jonge jaren ach nog eenmaal de oude kleden afleggen en dan jij en ik | Will van Sebille
WE DON’T LIVE IN COLOUR
137
WEGDUIKHOUDING blijf kijken voor je het weet ben ik verdwenen en niet alleen van het witte scherm ook van de foto's uit de donkere kamer van jouw ogen gedoken in een kraag achter een bril sigaret een imago dat jij probeert en ik ben zolang jij kijkt | Wouter Veldboer
VAN BLIK TOT CUP zichzelf voorttrekkend langs de lijnen schopt hij tegen een denkbeeldig blik dat hier lang geleden lag het verroestte tot niks misschien dat zijn trap een oude echo in zijn hoofd doet weerklinken hem overhaalt te vertellen over hoe het ging
van voet tot voet tussen straatschoffies ze worden nu opgeleid maar wonnen toen harten en bijna die cup | Wouter Veldboer
HERINNERING VAN GLAS als het regent zit ik aan zee want dan alleen is het strand mijn zandbak een duin mijn uitkijk over het water of is het de regen die voor mijn ogen wast wat was een herinnering van glas hoe niet ik maar jij speelde zoals ik nooit heb gedaan groeide zoals ik nu hardloop van mezelf vandaan iets van jou als ouder blijft voor altijd waar het kind verbleef dat niet meer leeft | Wouter Veldboer
138
139
I SEE
140
141
I FEEL … SOMETHING
142
IK HOU VAN HOLLAND O jongens, jongens, wat een weer die Paulusma die doet het weer die hete zon, die doet me zeer ik puf, ik hijg, ik kan niet meer en dan komt weer die regen daar kan ik echt niet tegen dat weer dat houdt me aan de praat en maakt me dagelijks vreselijk kwaad. Een broodje kabeljauw omdat ik van je hou een broodje schelvis omdat ik je zo mis een broodje tong ik voel me o, zo jong, een broodje makreel omdat ik met je speel een broodje haring vlak na de paring. O jongens, jongens wat een tsunami ik verslik me al haast in mijn bami ik ben gek op de echt Hollandse keuken met al zijn geuren en zijn reuken maar kijk eens wie er nu toch komt wie straks hier overal gromt en bromt enge buitenlanders zeg kan dat nou niet anders? Twee broodjes kabeljauw omdat ik van je hou twee broodjes schelvis omdat ik je zo mis twee broodjes tong ik voel; me o zo jong, twee broodjes makreel omdat ik met je speel twee broodjes haring vlak na de paring.
Wij willen echt niet wijken achter onze sterke dijken waar niemand ons nog storen kan en de wereld ons niet horen kan daar voelen wij ons veilig potdicht en reuze veilig wij leven boven en onder spiegel maar van de rest van de wereld, word ik pas kriegel.. Drie broodjes kabeljauw omdat ik van je hou drie broodjes schelvis omdat ik je zo mis drie broodjes tong ik voel me o zo jong, drie broodjes makreel omdat ik met je speel drie broodjes haring vlak na de paring. Ik denk ook aan de VOC dat was “God zij met ons� op de centen en dagelijks wegen van de krenten schipper mag ik overvaren over woeste, wilde baren over verre, wijde zee met een scheepje wil ik mee maar zonder veel gevaren de zee die klotst in eindeloze deining en ik veilig achter de omheining. Vier broodjes kabeljauw omdat ik van je hou vier broodjes schelvis omdat ik je zo mis vier broodjes tong ik voel me o zo jong, vier broodjes makreel omdat ik met je speel vier broodjes haring vlak na de paring.
143 En kijk eens wat een kabinet de ene helft is pet de andere helft is muts en ze doen heel veel gepruts ze zijn ook kampioen in het verzamelen van poen en gedragen zich als een olifant in de porseleinkast van het buitenland. Vijf broodjes kabeljauw omdat ik van je hou vijf broodjes schelvis omdat ik je zo mis vijf broodjes tong ik voel me o zo jong, vijf broodjes makreel omdat ik met je speel vijf broodjes haring vlak na de paring en na het laatste uitje nog wat gekriebel aan het stuitje | Kaj Elhorst
VREES
Wij zochten slechts een plek waar een leven mogelijk was waar wij ons konden bewegen konden slapen met de ogen dicht. Wij zagen schrik in ogen van onze nieuwe buren maar onze eigen ogenschrik had zichzelf opgeheven. Pegels smolten naast ons hart de mist trok langzaam op wij sloten onze nieuwe buren in onze armen zoet en zacht. Wg Kalam | Kaj Elhorst
ONTWAKEN Ieder ontwaken een feest Ik sta op rek me uit en krab me eens flink aan het onderlijf
Pegels vielen op ons hart mist hing in ons hoofd de toekomst sloot ons in met onwrikbare kracht.
Als rijpe vruchten vallen de eitjes van mijn schaamluis op het dauwvochtige slaapkamerzeil
Wij betraden vastbesloten een pad dat niemand kende dat ons zelf de weg wees naar een plek vol haat en angst
Iedere morgen een feest
Wij lieten ons niet weerhouden wij aarzelden geen moment de angst en woede en de haat die wij achterlieten was het echte kwaad. Wij zagen schrik in ogen van onze nieuwe buren het had geen zin om te betogen dat wij in vrede kwamen
Zwarte koffie zware shag en scharreleieren bij het ontbijt | Theo van Rijn
144
Petra Fenijn
145
BOKSBAL
NIEUWE KOERS
(voor Utregse Annie)
de weergaloze verte is bereikbaar er varen altijd schepen heen
Wanneer ik buiten fiets – ik fiets altijd buiten, ik ben klein behuisd – en de regen me doorweekt terwijl ruk- en valwinden op me inbeuken zodat ik slalom als een beschonkene bedenk ik me Zolang ik tegen de elementen vecht vecht ik niet tegen mezelf | Theo van Rijn
PAULUS POTTERSTRAAT (naar 'De Dapperstraat' van J.C. Bloem) De legen kom je aan de randen tegen Waar stoffig op de schoorsteen prijkt: 'Over mijn lijk naar de Schilderswijk' Dat volk ervaart de rust als zegen Maar zo niet ik, voor mij geen kassen Hoewel ik van een dorpje ben De stad niet echt van huis uit ken Haal 'k nu mijn lucht uit uitlaatgassen Als kneuter ben ik afgemeld Mijn teugen zijn steeds voller teugen De stedeling hij kent geen maat Tevreden heb ik vastgesteld Ik deug niet en ik zal nooit deugen Dom weg gelukkig, in de Potterstraat | Theo van Rijn
ik hijs de vrijheid in mijn zeilen de vlaggenmast hult zich in kleur wanneer ik onderweg ben hoor ik nog alleen de oude zee die zegt beweeg maar met mijn metrum mee blijf spelen met het wisselend getij negeer het weerwoord van de tegenwind niets meer of minder is het leven wanneer de golfslag me terugbrengt naar het strand, heb ik het wrakhout afgelegd en vind een plek | Anneke Wasscher
ZIJ Ze leest haar lippen in het beeld dat haar laat spiegelen als een vraagteken van een vrouw. De schaduw glijdt traag over de contouren van het meisje dat vermist naar haar glimlacht. Ooit gooide ze alles in scherven in de hoop dat het haar geluk bracht. Nu wacht ze geduldig op wat nooit meer terugkomt. Wat gaat ze mooi aan zichzelf ten onder. | Ann Dewulf
146
ONDER DUISTER LICHT Onder duister licht kijk ik naar jouw ogen die vragen of ik begrijp wat er zich achter het gordijn afspeelt Onder duister licht
dat niemand ooit koud liet Onder duister licht verdwijnen we van de bühne in zwarte grond naamloos ademloos zonder onze schaduw
vraag ik me af of wat we zien
| Jef Louisa Versmissen
niets meer dan een zinsbegoocheling is
KLIK
Onder duister licht zegt niemand waarop het echt staat want we durven nooit echt om genade vragen Onder duister licht dwaalt men eeuwen lang tot op de dag die nooit aanbreken mocht Onder duister licht vergaat de lach van kinderen tot een dwingend lot
Zomer is ook maar een droombeeld een ideaal waar je – ach, in het Vondelpark in de rook van de barbecue met de schreeuwende stemmen een bal in de prosecco van de buren – bij denkt dat het nooit meer overgaat de bosmieren eten je op en worden genadeloos vertrapt begraven in het doucheputje ‘s avonds laat verliefd op die leuke jongen tot de frisbee in jouw prosecco… weg klik | Heidi van Dijk
147
TWEE VROUWEN EN EEN GEHEIM Een veld een heuvel kleurige kleren wapperende rokken bruin blond moeders en vrouw een hoge lucht dwingt ruimte af dwingt woorden af woorden jaren niet gezegd gestold in angst verstopt achter wallen verdedigd met pek en zwavel met weglachend lachen sloopt zij met liefde geeft ruimte terug lost angst op laat de woorden stromen | Will van Sebille
JOUW NAAM Jouw naam Meegenomen door de immer waaiende wind Ik zag het buitelen, dansen Soms met horten en stoten voort bewegen Duizelingwekkende val maken Op de grond Op de grond Werd je naam neer gesmakt Het krabbelde struikelend overeind Spreidde de armen Om weer mee genomen te kunnen worden Naar het volgende hart
Het hart Kan jouw naam vasthouden Maar niet jouw ziel Dat zal altijd in bezit van de Schaduw blijven Zolang jij de Schaduw laat dwarrelen Door jouw hart‌. | Martine van Schaik
BLOEDSCHANDE het gaat niet zoals het gaan moet wensen vul ik met lege lucht, er is geen reserve voor mij weggelegd ik schop tegen bladerhopen en tandenknarsend heb ik hardop gezegd mee te gaan met de richting van de wind speels dartelen op gekleurde herfstvlokken misschien ben ik beetje bij beetje gestorven in de harde lijnen van jouw gezicht verdovende blikken nooit ontweken jouw pijlen constant op mij gericht met gif geklemd tussen kaken en ogen die de hel vertaalden liet je mij het kind niet zijn wreef je mijn zijde van het laken | AngĂŠlique Kersten
148
VISIOENEN
Climb on up put a muzzle on their snouts Climb on up and ship them all off to jail
Het vreemde ontaard zich in mijn visioenen ik droomde jouw gedachten, stiekeme verlangens en openbaringen zonder mij.
They want to build an oil packed pipe-line Cross our land, leak into our waters They say “don’t worry, it will be fine” But it will kill our sons and daughters
ik raakte je kwijt niet omdat ik dat zo graag wilde maar omdat het zo moest zijn.
Pawns of chance and slaves of misery Fracking is the new way to kill us Will we allow this, our destiny Will we just sit and not make a fuss
Het naakte staart me recht in de ogen aan ik kan wel op feestjes zijn tussen het fluwelen gehouwel en gebrabbel alleen zie ik iedereen zonder kleren aan ik zie voeten en benen de enkels vergeten en ik glimlach niemand bijt het spits af Iedereen is te druk met angstig zijn | Rashida Boukhizou
This green world is vanishing quickly growing brown from flames of liars tongues We better wake up, we better see Climb up from the ladder’s lowest rungs We’ve got to climb on up from the hole that we’re living in Climb on up take the jackal by the tail Climb on up put a muzzle on their snouts Climb on up and ship them all off to jail | Dennis John Ferado
CLIMB ON UP Kissed by the breath of a morning breeze In the tired steamy south Texas air What has happened to all the green trees As we watch the bees now disappear We listen to the cry of hunger Greedy men make sane men go insane As they dig, chop, torture and plunder Destroy oceans and cause poison rain Strip mining, mountaintop removal Why do we just sit as our world cries Ruthlessness, part of their refusal Avarice in their hearts and their eyes We’ve got to climb on up from the hole that we’re living in Climb on up take the jackal by the tail
| Floriske Gerritsma
149
Willeke Lindeman-Meijer
150
UITGEDICHT Kijk. Het begint al met het opkomen. Geen uitzinnige menigte., geen waanzinnige taferelen met vliegende slipjes, stagedivers, crowdsurfers, zich nat en schor schreeuwende vrouwen… of in blinde adoratie zichzelf compleet verliezende mannen. Géén licht- en nooit geziene podiumeffecten ter vergroting van het spektakel, géén loopbrug om show op te geven of vuurwerk tot slot… Neen, dit is geen festival dat afgesloten dient te worden met een megalomane mokerslag waarvan het publiek tot drie keer toe plat gaat. … geen zegetocht waar l’embarras du choix tussen oude klassiekers en evenzeer gesmaakt nieuw werk uitdaagt om een uur langer door te gaan en het volk te geven wat het wilt : Uit hun dak gaan. Daarom dit : beste dichters : Vanaf vandaag beter zwijgen en/of je lach inhouden (of daar net niet in slagen) bij aanwezigheid op poëzieoptredens- hoe lang of kort ze ook zijn - moet altijd een optie zijn. Opgeknoopte figuren van bedenkelijke silhouet dansen een potsierlijke polka voor het raam der legendarische nachten op de tonen van een haperende airco uit de jaren tachtig.
Zinnen als deze lijken geen betekenis te hebben tot ze de volgende gedachte bij de keel grijpen en er een stoet dichters passeert, net uit een bus, een tram, een trein of zelfs een jaguar dat podium op gekatapulteerd… of in de meeste gevallen geslenterd. En daar gaan we weer : poëzie als een brakende lama met ebola, een stinkdier dat zichzelf graag ruikt, een complete dierentuin met kronkelende zelfverheerlijkingsaficionado’s, of de hoeraik-ben-depri-maar-kan-goed-schrijvenmeestergetormenteerden, de zelfverklaarde verzenkampioen, de vlotweg zinnen formulerende alcoholhobbyist, de-mij-ga-jij-niet-liggenhebben-want-ik-sta-mijn-mannetje-en-hebgedachten-waar-je-bang-van-wordtmeisjes, de heren en dames op gezegende leeftijd met gezegende verzen over vervlogen vluchten, de roepers, die introverte vorsers van het woord die hun minutieus opgeschreven woorden véél te stil voorlezen, zodat ook nu dit gedicht enkel voor henzelf zijn geheimen openbaart, de pseudorappers, de psychiatrische patiënten zonder voorschrift en dan, last but not least : de wacko’s pur sang. Maar ook de succesdichters, de geniale zinnen- en spitsvondigheden spuiende virtuozen van het woord, de prijsbeesten, gevierde stads- en nachtdichters, de vrouwen waar elke man diep in zijn binnenste rood van aan loopt maar dat tracht tegen te houden als hij haar voor het eerst hoort…
151 Neen, zelfs zij
En men snapt het meteen :
Kunnen mij niet overtuigen.
The Crowd Goes Wild. Sex, Drugs, Rock & Roll, Los Gehen Schatze!
En dan ook vooral… al die herhalingen, en herhalingen, en herhalingen… en maar zinnen, en zinnen, en zinnen, en ideetjes, en sleutel-aan-jezelfwijsheden. En dat oeverloze concentreren op een wending in een zin, een woordspeling, een verwijzing naar eerder, later of nooit meer. Mijn gedachten dwalen ALTIJD af. Naar décolletés, lange benen, mooie neuzen, ontelbaar vermoeid kijkende ogen, ranke ruggen, lelijke vingers, idiote blikken, schuifelende stoelen, de stelling van weetik-veel-wie, en tot slot neurie ik een lied... Een classic van de goeie soort. Iets als ‘You gotta fight for your right’ (to party) Maak u echter geen zorgen. Wees maar dichter, volksverheffer zelfs, pleziervaarder over de zeeën der Nederlandse letteren (of welke taal dan ook), vindt een nieuw woord uit ter onderscheiding van uzelf, iets als Jazzpoëticus of zo : wees maar zo’n denker met een grote D. Daar zijn de dansende silhouetten, dwars door het o zo breekbare raam der legendes heen, de dans wordt wilder, de botten vliegen in het rond, we bevinden ons thans in het hiernamaals, het applaus zwelt aan, dit leven eindelijk! ten eind! Snel naar de reïncarnatieshop : Doe mij maar groupies zeg ik fluks.
Het is zover! En begrijp me niet verkeerd, géén singersongwriter in C-mineur. Neen, The whole Shabang! Eén van de leden van de nieuwe Chemical Brothers, Of desnoods solo. Gelijk Iggy. Nu je hond zijn. Aaah Yeah! Fuck Poetry! Want… geloof het, of geloof het ni : Voor u staat niet langer een dichter maar een over honderd jaar wereldberoemde, het hele zaakje op zijn kop zettende Topmuzikant! | Jan Ducheyne
152
MORSE later pas ontdekte ik de morsecodes in de klappen van mijn vader
ik schrijf niet over het diepere het licht zonder geluid ingenieus draagt het informatie terug over de Styx
maar toen leefde hij al lang niet meer
vormt tegelijk zijn eigen geleidebrief die hij achterliet alsof hij hem vergat waar hij met jou aan werkte zonder dat je het in de gaten had
| Wouter Veldboer
| Wouter Veldboer
ALLES
HET WOORD
neem niks van te veel en te veel van niks
zinnen dreigen stroperig te klonteren tot een warrige hoop maar daar was het het woord
raap op wat er niet ligt om opgerapen te worden controleer door het te laten vallen of het stuitert
zielendans
hou alleen (van) wat stuitert
en ik zag sprankjes van wat het zou hebben kunnen zijn
het is het enige met een eigen wil
hoop met een hoofdletter
ben dat bereid te verliezen en je behoudt alles
ZWAGERMANS LAATSTE
maar als op een wc kijk ik er niet naar om en spoel mijn hoofd rigoureus door | Wouter Veldboer
noem het het hoofd laten hangen maar dan toch ook het lichaam en om wat het verbindt...
WE DON’T LIVE IN COLOUR
153
HET GAT, WAAR EENS
LET'S TALK ABOUT LOVE
Het gat, waar eens mijn bloedend , houten hart zat
als mijn lichaam spreekt heb me lief streelt mijn zucht je zachtjes strijkt je adem eroverheen als trillingen van mijn mond vibreren in de lucht vangen jouw kussen ze op meeslepend in al hun diepte als handen mijn gebogen lijf vinden zoeken plagende lippen de kromming van je nek als vingertoppen zachte dijen strelen schrapen nagels over harde schouders als bewegingen in elkaar overlopen ik niet weet waar ik begin en waar jij eindigt als we ons golvend geheel bloot geven bedekt echte liefde onze pure naaktheid als ik mij rechtop roer omdat diep in mij zich iets explosief verplaatst tot ver in mijn wezen als dit naar jou ontsnapt je najaagt tot op het bot beiden vrijend bevrijd vloert contouren vloeiend kloppen is het alsof mijn zucht je zachtjes streelt je adem eroverheen strijkt lichamen zeggen ik heb je lief...
Het regent harder dan ik hebben kan…. ( vrij naar Blof ) Te hard Te veel Alsof het nooit meer zal stoppen… Voort gejaagd door de wind Is mijn hart op de vlucht geslagen Regen klettert op de stenen Het geluid is oorverdovend Voor het gapende gat Waar eerst mijn houten hart zat Donkergrijs, bijna zwart is de lucht De schemer kruipt om me heen als een deken Melancholie maakt zich van mij meester Zou er toch aan gewend moeten zijn Zien, voelen hoe het houten hart Weer werd vertrapt Lichtflitsen en donder Laten de tranenstroom verstommen Het geluid is zachter Dan die van die immer kletterende, verkillende regen De wind graait om me heen En legt iets voor me neer… opgedroogde tranen.. van steen Ik pak ze op,leg ze op tafel neer Veeg de modder van de tranen Hoor de regen bedaren Steek de kaarsen aan Klanken van viool en harp vullen het gat Waar eerst mijn houten,bloedend hart zat…. | Martine van Schaik Als zij haar zwijgen zwijgend tegenspreekt haar geschreven woord hier weer liefde fluistert schreeuwen haar gevoelens niet lief te hebben zonder
| Wilma Walraven
154
EEN TUIN MISSCHIEN een tuin misschien met bloemen en een groene struik of liever nog een appelboom met in het voorjaar bloesems en later rode appels om in te bijten zo zit hij te dagdromen in een boot van hout samen met honderdacht-en-vijftig andere vluchtelingen op een gure ochtend in dd herfst het vaste land is nog ver | Henk Dillerop www.poezieboom.nl
WENSEN Dat we naast elkaar zaten later. Eerst hij bovenaan de trap en ik naar hem opkijkend, alles dat ik deed achterlatend in de warmte van de kamer, nu dan alleen hij. Ga zitten, zeg ik en hij neemt de hele trap en steunt en het is niet dat ik gelijk heb maar misschien, en dan toont hij het verleden door middel van
een bevroren scherm waarop zijn personages een voor een de wereld verlaten. Niets, zegt hij, doe ik. En ik dan weer hoe en hoeveel hij zou kunnen. Ondertussen spreken we in kindertaal tegen de kat die tussen ons kruipt en de nacht blijft wakker en de dromen komen en ik hoor mijn eigen stem. | Alja Spaan
PERRONGELUK met koffer vol en koffie verkeerd sta ik te wachten maar op wat precies, dat weet ik niet in zoeken ben ik nooit zo'n ster toch weet ik je vast te vinden maar hoe ver ben jij dan nog van mij vandaan plots zien we elkaar staan stil tussen mensen het gebeurt gewoon perrongeluk | Jessica Bakker
155
KONTTEKST ik ben de zon waarom ik draai en stort ter aarde met mijn blote kont op drukletters ofwel de konttekst waarnaar ik zoek maar die ik mezelf nu alleen nog met een spiegel kan voorspiegelen ik pak er één buig voorover en lees tussen mijn benen door het idee dat er een konttekst is is belangrijker dan de konttekst zelf al zijn de letters gedrukt door dezelfde kont waarop ze staan ik besluit hem minstens een week niet te vegen | Wouter Veldboer
DE MENS stroomt als water vult wat al vol is maar vergeet te verdampen wolken te vormen die het land beregenen met mensen
leert hoe te ontstaan uit grondwaterbronnen nog sneller te stromen tot wat al vol is zonder verdampen de hele wereld blank zet | Wouter Veldboer
SMOOR mocht ik je longen zijn elke ademtocht zoog ik in mij op houden van de rook van een sigaret omdat hij van jou was of de grond waarop je hem uittrapt ik zou een vogel vragen er een lijst omheen te kakken | Wouter Veldboer
NAGEL voor de één die aan zijn doodskist een ander krabt er zijn kont mee met doodsverachting knip ik hem twee meter verder slaat hij in een muur dagelijks ruw ik er mijn bilnaat mee op ter herinnering aan de tijdelijkheid tegelijkertijd de eeuwigheid die de dood ons in het vooruitzicht stelt ze groeit aan een ieders voet | Wouter Veldboer
156
Els van Stratum
157 Struinend door vochtig mos en fonkelende stenen wil ik reiken naar het allerhoogste. De toekomst is me beloofd. Ik heb het volste vertrouwen. Zoek naar vertalingen die deze wereld laat horen, het lijkt in nergens op wat het eigenlijk is. Mijn hand wil reiken achter het gordijn, in volle overtuiging met tastbaar bewijs komen, onverbloemd en onomwonden. Verblind, door onzichtbare magie die mijn ogen doet sprankelen en stralen. Laten we het een oude belofte noemen. Antwoorden blijven komen in vragen die er gesteld worden. Telkens opnieuw als ik mijn voeten neerzet. Elke uiting is er één van een diepere aard. De zucht, het onbeduidende woord, het op de tast zoekend naar de losse bladeren in het donkere woud. Elk zijn eigen verhaal. Het labyrinth in de geest dat doorleefd is, lijkt hier niet te kunnen aarden in deze vochtige grond. In de verte klinkt het zoete getsjirp van een vogel, opgaand in de elementen van deze wereld. Vuur, brandt hoog en verlicht mijn zicht opdat de lucht zich niet verder verdicht en open breekt achter deze ondergaande zon, bleef ik in mezelf herhalen. Mijn benen strekken zich en ik ga wandelen, gericht op de horizon. Illusies doorbreken mijn strakke blik, ogen die zich hier en daar te neder slaan in striemende regen en wind. Het deert in deze wandel steeds minder. Het licht wordt helderder. Uiterlijk gehavend, innerlijk in een ander licht. Alles wijst op mijn eigen beleving. De sleutel die hierin ligt, kies ik zelf. Ik schrik wakker toen ik een auto voorbij hoor razen. Waarom toch die haast, in mijn achterhoofd.
Staat diegene wel stil om te zoeken naar de vertalingen die er overal zijn, waar je ook maar keek? Wind suist langs me heen. Terwijl ik naar huis loop, laat het vochtige gras zijn antwoorden eveneens ontsnappen. Ik ademde in- en uit..zonder twijfel, opgaand in de elementen terwijl het zoete getsjirp naklinkt in mijn oren. | Bert Waber
VLUCHTEN in een hoek gedrukt vertelt jouw lichaam over boosheid maar jouw ogen spreken angst je bent het vechten moe dus vlucht je in jezelf wanneer de pijn van vroeger ook nu weer verse wonden geeft je laat warme handen los voordat ze je laten vallen en dompelt woorden in humor zodat ze aan kracht verliezen niemand zal je tranen zien die zich als smeltwater door jouw doolhof banen je kunt het verleden maar beter een stap voor zijn | Linda Eisses
158 zie u voor mij en nog steeds bent u mijn 'liefde'. u had mij lief, mijn hart klopt daardoor maar de tranen laten soms mijn hart verdrinken. ik kan u niet meer lieven, hoogstens koesteren. voor mij was u nooit zo maar een zwartje. u gaf mij uw bloed door uw zijn in mijn bestaan. herinner nog wat ik zei; "als ik later groot ben dan wil ik uw eeuwig zongebruinde huid en uw mooie haar", mijn handen kroelde door uw kroes. maar al wat ik, nog, heb zijn de wolken waar u opzit, kijk naar boven. zwaai vriendelijk en geef een welgemeende handkus, droom weg. zie ons in Spanje, Frankrijk en zelfs op het Scheveningse strand maar nergens een eiland waar ik u kan begraven, want nergens is mijn hart zonder u maar u bent in mijn tikkende biologische klok, die de tijd aangeeft tussen leven en de dood. en nu mijn wijzers nog steeds niet bij twaalf zijn, gedenk ik u. ik gedenk u en ben niet negro誰de maar heb net als u rood bloed. | Derrel Niemeijer
WE LIVE IN COLOUR
| Floriske Gerritsma
159
Floriske Gerritsma
160
DE RUIMTE
ONTSPIEGELING
Alles besloten in die ene handeling: het
Eerst het geluid van haar hakken, haar lach volgde, de welkome volheid, overvloedig gulle gift van haar lijf.
opstaan, de woorden zoeken, de woorden vinden, ze opslaan. Vanuit die leegte wordt alles anders. Toch zijn er niet meer mogelijkheden dan voor die tijd. De dag ligt - als de besloten ruimte - vast. Er zijn onderdelen als hoeken van de kamers waaraan we ons stoten. We zetten wel eens een raam open, een poes verdwaalt in de tuin daarachter, iemand belt aan. Een kind kruipt in onze trui, een lief draait zich. Een nacht valt. Het duister slokt ons opnieuw op. In de ochtend leven we nog. | Alja Spaan
Alles in haar bestaat langer dan ik ben, is generaties ouder dan ik. Wat ze zag mengt zich met wat ze ziet, ik zie het in haar blik. Ze kwam in drievoud op me af, op hoge benen, een waaier van haren, weerspiegeld in zwart marmer van een uitzendbureau aan de overkant; in de ruiten van passerende tramlijn 24; in vlees en bloed. Zij keek, zag, oordeelde, negeerde. Zij was het niet, zij was de spiegeling van een herinnering, een afwezigheid in me. Even viel alles samen, kort als het leven zelf. Zij slaat een hoek om. Snel vul ik de leegte, het dreigende vacu端m, met nog meer niets en trek ik verder. Ik wenk de ober en bestel nog eens en nog eens. | Hans F. Marijnissen
161 Volop zonnekraters en manekrullen Alle Aliens zijn aanwezig Ik herken niemand Terwijl ik ze elke dag zie Ze waren veilig In hun hoofd Zij kunnen met elkaar spreken zonder praten Ik zwijg Maar probeer mijn verhaal te vertellen over zonnekraters.... en..ook manekrullen | Suzanne Bruining
MIJN HERSENEN MIJN LEVEN Wie prikkelt mijn hersenen Wie zet ze in beweging Is dat de deskundige of ben ik dat en wie geeft mij het zetje als ik zo ben dat Begrip ach dat is er maar niet te lang want ze moeten verder De werktrein dendert door en ik wacht op het perron Een kijkje in mijn hoofd Een onderzoek maar niet te lang De tijd is om Zij zijn de deskundigen en met hun woord moet ik het doen De waarheid onder ogen die van mij of die van hen Ze peperen het in en draaien zich dan om Hun trein raast almaar verder en ik blijf achter op het perron
Ik pak de zon met beide handen verander aan de bron Dat zetje dat wordt pushen Ik trap op de rem en vraag waarom De tranen blijven stromen leg uit waarom ze komen en straal van oor tot oor Wie kan dat begrijpen Wie heeft het fatsoen om niet te troosten van ze mogen zijn een deel van mij Ik zie hen hoor ze zelfs niet fluisteren Het is nog niet gedaan Het is de racebaan van het leven Daar komt opnieuw een trein En ik Ik verlaat het perron | Opa IJsbeer
SHADOWS IN SILENCE Herfstig de dag geen stralen van een schuchtere zon op resten bont gekleurde bladeren onder grijze wolken als beton waait het geurigste seizoen weer kalm met de laatste groene geschenken in grauwe middaguren Zacht nat gekuste bomen liggende wind op mijn slaapkamerglas heel kort weerkaatst een schijn over bedaard zwiepende twijgen verdwijnt echter weer snel achter stilzwijgende schaduwen van een aanstormend vorstelijke front
162 Zal daarom niet lang meer duren dan wervelt al mijn tuinblad draait pirouetten gejaagd door koudere lucht wild heen en weer wanneer deze stormen waaien hard mijn bomen kaal kussen | Wilma Walraven
STEAMY WINDOWS wij samen even stoom afblazen vul mijn glas kaars vlamt, likt, kust ogen die twinkelen weerkaatsen in je glimmende glasharde lijf nip aan mijn denken voelt sprankelend bruisend maar even niet borrelt daar genoeg heb zin in je trek van leer geopend alleen voor mij laat je op adem komen genotvol schenken nip aan je proef wat ik graag lust ben voor even niet zoet even stoom afblazen wij samen wijn? | Wilma Walraven
ZOVEEL MENSEN MAMMA.. mamma ik zocht je afgelopen nacht ik was weer in je huis ik riep je maar je antwoordde niet ik liet mijn baby kruipen op je keukenvloer ik hoorde stemmen van vreemden vrouwen en kinderen die door jouw leven liepen zij kenden de weg in je huis beter dan ik ze openden kasten en deuren versteend sta ik daar in jouw keuken een vreemde - in een vreemde wereld mijn kind - waar is mijn kind ik neem haar angstig in mijn armen en ik wieg haar alsof ik mijzelf wieg in deze wereld hoort niets meer bij mij mamma waar ben je je woning is mij zo vreemd al begrijp ik je steeds beter het is nog karnaval en ik weet mamma jij hebt je masker allang afgezet maar buiten voor de deur mamma zitten drommen mensen te wachten op de optocht van de clowns mamma die opnieuw voorbij zal trekken zoveel mensen mamma zoveel clowns | Marije Hendrikx
Tineke Noordzij
163
164
BROOD nuchter lukte het niet maar onder invloed scoorde hij hit na hit op een dag de hoogste notering van een hart het brak nog nooit zo hard een record maar nergens opgenomen want vluchtig als een vlieg ik vond hem op zijn graf althans de plek die hij had uitgekozen om te zien hoe het lag in een pak blouse rok jas das how he was | Wouter Veldboer
TRALIEHEMEL de dood bewaakt maar let niet altijd op hoe leven in het diepste geheim plannen raamt tunnels graaft uitbreekt
komt tot wat het al is maar dan concreet gescheiden van een ander in een lichaam tot de dood innee optreedt opnieuw dwingt tot zitten zonder te weten waarom of van wie hij doet ook maar zijn werk | Wouter Veldboer
GELOOFSBELEIDENIS I ik geloof in niets absoluut niets een vacu端m dat leeg is entiteiten die we verzinnen zoals bedrijven of wat we denken waar te nemen dat het bestaat zoals god in naam en niet omdat maar juist omdat we het niet waarnemen niets maakt een diepere indruk en daarom geloof ik erin | Wouter Veldboer
165
GELOOFSBELEIDENIS II ik geloof niet juist omdat ik geloof dat hij bestaat maar zich schuilt dusdanig goed dat hij niet wil dat wij in hem geloven ik heb daar respect voor | Wouter Veldboer
DE MENSENFLUISTERAAR niemand hoort hem zonder klacht zo zacht als hij spreekt maar hij preekt rustig door
neer te kijken ik schat vanaf ĂŠĂŠn kilometer had als kind geen idee waarom hoe dom het was om later op mezelf voor de tv te eten met als enig ogenpaar dat van een nieuwslezer
teder dringend tot elk gehoor
nooit echt helemaal recht gericht op die van mij
| Wouter Veldboer
| Wouter Veldboer
AAN TAFEL
MIJN JACHT
we aten aan tafel om te zien wie er was hoe at bad
kruimels medelijden voeren me het bos in jagen me geluk achterna voor wind of vogels de route hebben verzwolgen ik de verdwaalde ben geworden het bos mijn huis maar niet van suikergoed
gat eh god om op ons
166 harde wortels zure vruchten zijn mijn deel het medelijden zelfmanifestatie onder gebladerte
SCHRIJFTWIJFEL
het maakt van de grond een tijgervel van licht en donker dat zomaar van een echt beest zou kunnen zijn
had voorgenomen er geen meer te schrijven uit angst
de wortels die ik nog moet eten zijn tanden de rode vruchten ertussen mijn bloed de dood nooit ver van waar ik me waan op mijn jacht geen idee meer waarop alleen de snelheid nog waarmee | Wouter Veldboer
TREURSPEL het net wel raken van water door takken van een treurwilg maakt mij zo gelukkig verdriet moet niet blijven hangen in het luchtledige zoals geluk voorbij gaat als de wind (die) de takken kort opduwt van het water het is geen noodzaak maar een spel | Wouter Veldboer
zie hoe gedichten onder mijn vinger verschijnen terwijl ik me zo
met een vinger of welke techniek dan ook die wordt uitgevonden om wat je voelt niet of juist wel te laten verdwijnen | Wouter Veldboer
PENNYWAFELS zegt ik hou van chocola en ik bekijk zijn tanden in een korte blik vol medelijden met de tandarts waar hij ongetwijfeld nooit heen gaat maar eens moet neem zijn pennywafels van hem af door ze niet te weigeren mijn ego誰sme is mijn gift aan de mensheid zijn altru誰sme als zijn pennywafels die avond sla ik een poetsbeurt over | Wouter Veldboer
167 gekrabte gekrulde niet geknipte nagels van doortje uitgevreten velletjes over mijn gebochelde rug kleine krasjes in het tafelblad van mijn hand gehavend en behaarde nette colberts grote wallen onder mijn ogen zwart doorbloede ogen links rechts gaat mijn zenuwachtige gezicht rimpels worden nerveus oud spoor van pis van deur tot deur mijn borstel nergens te vinden wat ik heb? man, kind en een kat!
JE SPREEKT MET GIF Ik zit gevangen achter de tralies van gewichtloze beloftes Je woorden vallen als druppels kwik op mijn huid terwijl je me zalft met geveinsde onschuld De wind fluistert waarschuwingen in mijn oor maar zware zuchten onderdrukken mijn bedenkingen Het verlangen wint het van de rede Hoe lang blijf ik nog verblind door de betovering van Gouden Regen? | Linda Eisses
| Suzanne Bruining
SCHEMERPOORT ZEE IS OPGEDROOGD Geen ontsnappen de strakke lijnen in het polderland de punt omhoog getrokken samen ballend het gevoel zee is opgedroogd stadsverhoudingen verdwijnen naar de totale eindigheid | Opa IJsbeer
Verdwaasd verdwijn ik door de schemerpoort van mijn verzonnen stad waar duisternis haakt aan bange huid, oude wonden wast hier komen dode vrienden aan schaarsverlichte tafels voor even weer tot leven we delen dorst, voorbije angst, vergeten dialogen wrijven stories op tot glans en bijten door oud zeer bitterzoet het sap als woorden eens gesproken en in het laatste avonduur keer ik herboren weer, wieg kort na middernacht in warme moederarmen het kind, de nieuwe dag | Ria Westerhuis
WE DON’T LIVE IN COLOUR
168
LET IT GO You know how it feels to hold it on, to grip it so tight and let it burn inside, filling deeply within your heart rhythms, no one else can read in your smile, you know how it hurts to give in to it, to dwell in his subconscious state, and carry its dreams as life goes on, you know how it tingle your soul, forcing a sensation that pierce into your mind, playing vividly the image of pass history, keeping the pages of yesteryear walk alive, memories cold of regret, bitter pain of wrong choice, untold secret of painful agony, truth covered by crowed lies, doleful mistakes that reap in sorrow, sometimes hidden river of tears flock inside, sometime it display in the mirror of your action, these things so high to forgive, these story so unbearable to forget these things so hard to let it go Imagine a room filled with fiery vapor smoke, roaming in abruptly around the room gage in full body of the size, will a man sit there passionately sleeping? he gets up no matter how melodious he has slept, open the four corners of the door, all the wings of the widow, and let the winds blows the flame foam away, holding on is like a duty to count the numbers of your hair as life grew up each day, it takes the present time joy, and tame the energy of lovely vision, open the in depth door of your heart, open the widows of your soul, give miracle your whole hugs, and relax in peaceful grace arms, take a deep breath of lively ecstacy,
smile and let salvation stage its place, free your spirit in the realm of redeem winds, and let it go, let it go, life too short to live in gone pass, you so precious to stay in pass state, let go of anything that makes everything, seem like nothing, let it go let it go let it go...... | Isah Wisdom
DE DICHTER De dichter schrijft ter elfder ure over leven na de dood droomt van helse vagevuren en ‘t winters avondrood De dichter schrijft, de klok is rond en tijd vloeit langzaam in de nacht De kille wind omarmt zijn hart, vol weemoed maar toch zacht De dichter schrijft hij weet niet beter, zoekt de lezer die waardeert vaart over zeven zeeĂŤn en vergeet waar hij lag aangemeerd | Judith Peters
169
VOOR DE AARDIGHEID doe lief kook lekker klap maar deel uit stop nooit schenk in val bij pak aan of een jurk
Alle vooruitgang voortaan voorzichtig. Ik citeer wat aansluit op wat in- en uitsluit en weet dat op verwarring hergeboorte volgt, en de illusie van orde. Uit eigen ervaring, en die leert nog door.
| Jessica Bakker
| Hans F. Marijnissen
DE LERAAR SPREEKT
OLLEBOLLEKE IN DE SNEEUW
Ik weet meer en langer, maar lang niet beter. Jullie stromen de klas binnen en ik zie de pasvormen tekortschieten, sorry dat ik stoor. 'Hoe was jullie vakantie, en waar?' Ik duik weg in routine, stramienen. De wereld buiten school is zoveel groter en ik probeer de muren te doen verdwijnen met wat ik aanreik en de respons die ik hoor. Ik kan niet meer dan leren denken, beeldhouwen met stromend water. Generaties leraren gingen mij voor.
De regen valt op kalende kruinen het sluike haar onfatsoenlijk samengeklit ik veeg het uit mijn ogen en pieker op de krant over de waan v/d dag Ik moet u even melden, lang heb ik niet meer te leven als schurftige drugsverslaafde kat in de Stasipolitiestaat van BDW, voor mijn adoptie was ik Escobar's beste vriend en klant, nog even voor mijn mens doorheeft dat ik zijn coke verving door kattenzand | Bart Daems
170
WAARHEID
HET KONIJN EN DE MENS
ze schepte waarheid wierp het voor zijn voeten
een konijn graaft omdat hij het kan niet omdat hij zichzelf voor een probleen ziet gesteld
zonder veel danssporen of reikende kusteenafdrukken aarde te weinig omgeploegd bij de minste zucht waaiden haar woorden op als pollen door lucht zichtbaar in licht ze deed het uit bij het verlaten | Wouter Veldboer
DANS OP HET STRAKKE KOORD geld in mijn zak wind in mijn haar grond aan mijn voeten zeg maar gerust de wereld ik trek er een grens zogenaamd om een ander een beperking op te leggen nog even en ik vlieg op één been naar één kant plaats vervolgens de andere doe de dans op het strakke koord niemand die nu nog ademt | Wouter Veldboer
toch is zijn gegraaf niet doelloos een mens ziet alleen maar problemen die hij best kan oplossen als hij minder scherp leert zien en het nut hij is het enige beest die daarover twijfelt duikt het konijn achterna voelt de klap van het neerkomen niet meteen naderhand letterlijk een hand die hem eruit trekt terug in de twijfel opnieuw vallen of blijven hij kust de rug ervan vurig | Wouter Veldboer
ARME MAN ik weet nog goed hoe hij hier at, zegt u maar is dat wel genoeg voer voor tijdens naderhand gooien we de meeste cake weg koffie daarentegen zal niet om aan te slepen zijn
171 bakkies troost ik roer er denkbeeldig in de man ziet er keurig uit geen idee hoe ik het hem moet vertellen dat hij de enige toehoorder zal zijn van precies dit betoog
langzaam looien huiden kleuren zich voor de verandering ontbloten steeds wittere tanden die zich rijkhalzend zetten in wat komt het kan alleen nog teleurstellen na zoveel oogverblindende maar te korte previews de hele film is gewenst | Wouter Veldboer
| Wouter Veldboer
KWIJT NIET IEMAND waaraan ik ben gebonden houdt me in leven tot het me verlost niet alleen van het touw of waaraan het vast zit maar van mijn lichaam mezelf de gedachte aan mij de gedachte nooit iemand anders te zijn niet iemand te zijn ik word het onmiddellij | Wouter Veldboer
LENTEBLUES late zonnestralen manoeuvreren zich het soepelst door het wolkendek dompelen grijsland in een goudbad net als je het niet meer verwacht
langzaam ontdoe ik me op de maat van muziek van gevoel eerst irritatie om je gedrag dan frustratie om hoe je bent uiteindelijk woede omdat je er niet bent ik schenk me een volle bak troost hang buiten iets in de tuin je kan het niet zien maar denk aan wilgen en was direct uit de mand de hele wereld mag het weten dat ik het kwijt ben inclusief de weg | Wouter Veldboer
172
LEEDWEZEN
DE VOORBIJE TIJDEN
(Mocht het anders)
Het waren geen minuten. Het waren geen uren. Het waren geen dagen. Het waren geen tijden. Het was het vergaan van een ontstaan In een ontaardend verval. Van inzicht naar weerzin. Van vervoering tot verplicht nummertje. Het waren geen minuten. Het waren geen uren. Het waren geen dagen. Het waren geen tijden meer. Het was de kopstoot van de onzichtbare man -netjes in het pak, minzaam sussenddie alle resterende tanden in alle openstaande monden verbrijzelde. Het ging nog. Nog even. En toen ging het : Van ontploffing tot ontploffing tot ontploffing. Er staken stemmen op haperend bij het uitspreken van Dat ene ontoereikende, stilaan zijn vervlogen betekenis achternahollende Zichtbaar afgematte woord. Het werd toch uitgesproken. Er volgde een lachje. Zo’n typisch lachje. Gevolgd door een knietje, zo’n knietje uit het niets. Recht in het kruis. Ook vrouwen lagen te kreunen. Er werd opzij gekeken en gezocht naar wat er niet meer was. Het waren geen tijden. het waren geen dagen. Het waren geen uren. Het waren geen minuten. Het waren luttele seconden, En toen liep het… Uit de hand en af.
Ik wil dat de wereld dit doet. Vanuit de kleinste beweging wil ik haar herzien. “ Doe het nu “, zeg ik, “ doe aan vrede, doe het nu! “ Kent zij die beweegreden? Die ene enkele roos, dat ene angstige kind? Ik wil de oorlog in mij terzijde schuiven, ik wil niet dat zij wint. Ik zag teveel dood in de meidoornhagen, ik zag teveel leed in de toppen van de duinen, onbespied en onbemind. Het stierf zichzelf onbekend en ongewild. Moet ik mijzelf een rigor mortis wensen als ik de mens in mij en om mij heen onbegrepen vind? “ Leef nu ‘, zeg ik, “ leef nu op de toppen van de wind, begrijp de liefde “. Ik hoor niets, maar ik herinner het mij. Het had iets van zon, net boven de horizon. “ Laat het dan in ieder geval hoop zijn “ mijmerde ik en brak de wolken open met mijn verlangende armen. Kan er iets nog ooit terug? In het wezenlijke van jouw blik de meest gewillige kus. “ Ik doe je het voor “, zeg je, “ dit is wat ik bedoelde. “ En ik voelde, dit is het dus, dit is liefde, dit is – | Elbert Gonggrijp
| Jan Ducheyne
173
DURF DESONDANKS
DE ZEE
het lijkt me dat sterren en ik meer helder schijnen te zijn ik heb het bottenkrimpend koud krab aan ruiten en uit de wolkjes adem ik alleen maar jou de blower raast haast op straat nog geen kip maar ik kom weer buiten en durf desondanks in de eerste sneeuw een hart op de motorkap te betekenen
als 't zomaar een ergens of nergens beginnen dat onder of naast me of boven me, nodigt en zacht laat bewegen de zuchtende golven, geluiden in golven, een vragend en vochtig getijde dat lokt met het water z贸 warm, z贸 zoet als de zon, als het zand en de wakkere zeewind, die prikkelt van zilt en die aanwaait met zwellende woorden die over en weer overvloedig hun zinnen vol grote gebaren, steeds zinderend schuimen op golven die geven en nemen gewillig me tillen en hijgend de hoogte bestijgen z贸 heftig en hoog dat het bruist tot het hoger, nog hoger, hoog oprijst en opzweept het schuim en het zout en het zweet als een flits is het licht van de zon geraakt als ik aanraak het komen en gaan als 't eb dat verlegen me kabbelt en lokt en me streelt als 't zomaar een ergens of nergens beginnen dat onder of naast me of boven me, nodigt en zacht laat bewegen de zuchtende golven.
| Jessica Bakker
REINIGING Onder varens stroomt bergwater richting oceaan. Ik ruik regen in de bries door de berken. Met eeuwig licht omspoelt het kiezels, rots, boomstam. Ik buig voorover, dompel handen onder, verfris de huid, snak naar adem en laat de koude werken. Door de lenzen van dauwdruppels op een spinnenweb is heel het dal te overzien, ondersteboven. Het water stroomt onverstoord verder. Er is weer ruimte in mij, en dat is te merken. | Hans F. Marijnissen
|Rob van Uden
Tineke Noordzij
174
175
ZWERVER EN ISLAM
‘Je moet je gevoel toch kwijt.’
Sinds het monddood maken van Theo van Gogh mag ik niet meer spotten. Ik moet achterhaalde denkbeelden serieus nemen en respect tonen. Het is ongeveer vijfentwintig jaar geleden, dat ik door Marokko fietste. Ik werd door een groep schoolkinderen bekogeld met stenen, zo groot als een ei. Mijnheer de Marokkaan, die met z’n rug tegen een boom geleund op de grond zat, liet het glimlachend gebeuren. In bijbelse tijden zijn ze altijd al goed geweest in stenigen. Zou het op de plek waar de koran nu gelezen wordt anders liggen? Ik moet zeggen, dat ik het me met plezier liet welgevallen en ik ben niet eens masochistisch van aard. Iemand stenigen is niet zo erg, als het maar met respect gebeurt. En dat hebben ze in Marokko.
Ik heb begrepen, dat ik een ongelovige fundamentalist ben. Wat dat dan ook mag zijn. Ik, die het filmpje van Theo weggezapt heb. Niet voor mij bedoeld, geloof ik. Het schijnt, dat er teksten in beeld kwamen, die heilig waren en met weinig respect werden vertoond. Met als gevolg, dat Theo de mond is gesnoerd. Het was gewoon stom van van Gogh. Hij had voorpaginanieuws kunnen worden en het journaal gehaald kunnen hebben en daarbij de Amerikaanse verkiezingen op de tweede plaats gezet kunnen hebben, als hij wat respectvoller het geloof onderuit had gehaald. Hij had een stille tocht met veel lawaai kunnen hebben. Hij had in het hiernamaals zevenenveertig eeuwige maagden kunnen hebben, wier maagdenvlies hij op zijn eigen, grove wijze kon stuk maken, maar die net zo hard weer aangroeiden, als hij op dezelfde respectvolle wijze strijd had gevoerd als zijn opponenten. Maar als je geen respect hebt, bereik je dat allemaal niet.
‘We mogen geeneens meer geitenneukers zeggen, Arie.’ ‘Als je dat al niet meer kunt relativeren, Piet.’ ‘En dat in een land, dat barst van de mierenneukers.’ ‘Je kunt de Hollanders toch gewoon koeienneukers noemen.’ ‘Straks mogen we ook niet meer vloeken.’
‘We moeten straks vloeken met een hoofdletter, Piet.’ ‘Dat getuigt van respect.’ ‘Als die Hubert maar niet overhoop wordt geschoten.’
‘Als in de ouwe tijd.’
‘Iemand dood maken is ook een vorm van meningsuiting.’
‘Wat moeten we dan bij tien graden vorst?’
‘Een vrije?’
‘Of als je één Euro bij elkaar gebedeld hebt?’
WE LIVE IN COLOUR
‘Zullen we hem missen, Arie?’
176 ‘Misschien, dat er in de inburgeringscursus een les besteed kan worden aan een beter begrip van Hubert.’ ‘Die allochtonen schijnen ironie maar niet te begrijpen.’ Misschien, dat ik de koran nog eens ga bestuderen. En daar wat kritische noten aan toevoeg. Een heilig huisje omver trap. Ik heb van m’n moslim-leerlingetjes, dat de islam nieuwer en dus beter is dan het christendom. Alsof het een wasmiddel betreft. Ik heb al lang afscheid genomen van het christendom. En sla de islam over. Er is maar één tekst, die heilig is, en dat is die van mij.
en angst - het ergste is de angst die duurt - vrees ik - het langst en - zou je kunnen voelen dat je iemand mist bijvoorbeeld of dat je wordt gemist of erger nog dat niemand….. zou je dat voelen en dan het diepe graf waarin je niet wil zijn die nauwe kist in het donker van je nacht zou je dát nog voelen of…. zou je niets meer niets, zelfs dát niet
| Hubert Klaver
| Marije Hendrikx
UMBRA NIHILI
EEN ONGEWENST PATROON
wanneer mijn laatste ademtocht ontsnapt op 't onverwachte uur in mijn gesloten huis en ik geen kind noch kraai
We laten de lichten uit, bewegen ons in de schemer, struikelen over een blazende kat, lopen een twee stappen voorbij de achterdeur om te kijken of wij daar hadden kunnen fietsen: zo donker langs de weilanden en het water met flarden kou langs de blote onderkant van ons jasje en besluiten van niet zoals wij dat uren geleden al hadden afgesproken met onszelf: niets heerlijker dan een prangende afspraak missen vanwege een donkere gedachte: wij zouden ons huis niet meer terugvinden en achtervolgd worden door sissende beesten.
geen lief om leed te delen niet mond op mond niet hand in hand niet samen sterk niemand en niets………. helemaal niets dan het sterven en ik hoe zou dat zijn…. hoe zou het zijn zo vlak voor het nacht wordt onomkeerbaar en voorgoed niets meer te zeggen - niets te doen ademnood en zielenpijn alleenzaamheid en spijt
| Alja Spaan
177
RECENSIE: NIEUW EILAND Mocht onlangs over de post ontvangen "Nieuw eiland" van Sander Meij ter recensie voor Po-e-zine 12. Wat ik zonet in de vluchtigheid moet aanschouwen bij het lezen, sprak mij aan. Als dit zijn debuut is, dat is het, dan gaan we nog veel van hem horen. Elke strofe een mini-gedicht, tezamen vormen deze een coherent geheel. Over het algemeen een gelijkwaardige uitwerking van de strofen in regels. Ga me hier nog verder in verdiepen. De twee duimen omhoog heeft hij al wat
mij betreft. Zodra je dan nog verder leest, kan je alleen maar tot een conclusie ... twee duimen zijn niet genoeg. Serieus, ik beschouw me als een vrij kritische lezer m.b.t. poĂŤzie, maar je leest gewoon hier iemand die terdege aan het werk is geweest met taal, dus ik kan niks vinden waar ik deze musthave op kan afrekenen. Chapeau! "Alice in Wonderland-syndroom", is wat mij betreft het absolute meesterwerk erin! | Derrel Niemeijer
178
179
Het is toch liberaal afscheid van de roos ach niet boosaardig knipje uit de sigaar
ramble cyclic rings of bosom as They took this moment upon the hem of heaven and fly without winds, in an angel wings and kiss kisses like water of life, and swim in the perfect harmony of love, As their eyes relax in the company of this moment, acompany by the magical fantasy as they touch the expression of earth buoyant in the crystal treasures of diamond and the abbryss of the ocean of love,
| Opa IJsbeer
| Isah Wisdom
LOVER BIRDS
VERGETELHEID
Once a time, in a dream land of merry love, line with grazing grace of berry pasture, fell a fresh star upon the lover birds who whistle out emotion in perfect songs of love, to the glancy sun that shine on the horizon of the fountain grass, and the lark that marvel at the fancier fantasy of their voice, blazing in their eyes are mirror of their sweet self reflecting around the soft refine galaxy bliss, floating in the colour frost snow and chanting to the leaves that fall parallel to the memory of super fresh joy, they smile in melody, they medal the mean of their thought and felt paradise in their soul, they felt might in their strenght as their sonnet heart relax in the pavilon of their kissess of love and light the sky with fairy beuty words of
Als een geestverschijning rustend op je kussen Je vingers draaien gedachteloos origami van je laken
HET GEWETEN Schoffelen ze straks de dader onder tafel of vegen ze de kruimels onder het kleed Heling van woorden milieutechnisch of stichtelijk ze zijn al verwoord
Je leven staat getekend op je gezicht Een kaart met de wegen die je ooit bewandeld hebt Toentertijd wist je nog waarheen nu lijk je verdwaald Verward zoek je naar houvast Maar ook dat vind je niet meer | Linda Eisses
180
VERZET DE ZINNEN Stichting Verzet de Zinnen organiseert activiteiten gericht op de taalkunst in Delft. Met iedere eerste zondag van de maand vanaf 15:00 in het Labyrint, op de Schoolstraat 28, uur een poëtische en muzikale middag en in het weekend van 30 en 31 januari het festival Dichter bij de Bar. Tijdens het festival Dichter bij de Bar fungeert het Rietveldtheater ( Rietveld 49) als festivalhart, met info, merchandise en optredens. Daarnaast performen dichters, singer-songwriters, rappers en prozaïsten in negen Delftse horecagelegenheden. Het programmaboekje wordt medio januari in heel Delft verspreid. Hierin staat duidelijk vermeld welke optredens geschikt zijn voor anderstaligen. Op de zaterdagavond van het festival vindt de Nacht van de Taalkunst plaats. Bekendere namen als Maria Barnas, Elfie Tromp, Nynke de Jong, Harry Merry en Mark Lotterman laten zich dan horen in het Rietveldtheater, naast onze eigen artiesten en ambitieuze amateurs. Coördinator Menno Smit ziet overal nieuwe uitdagingen en doelgroepen, van peuter tot bejaarde en scholier tot docent. "Wij willen bijvoorbeeld een uurtje Blind Poëten, waarbij de theaterzaal van het Rietveld volledig donker wordt gemaakt de artiesten in het donker optreden en het publiek de performance als blinde ervaart. Je zintuigen verzetten, als het ware." De stichting is daarnaast ook op zoek naar nieuwe gedichten over Delft. Onder nieuw verstaan zij gedichten die nog nooit zijn
gepubliceerd. Gedichten kunnen tot 1 januari gemaild worden naar info@verzetdezinnen.nl Festival Dichter bij de Bar Deelnemers: Edwin de Voigt, Joz Knoop, Irene Siekman, Gust Peeters, Stoomboot, Mark Opfer, Daan Zeijen, Jaap Montagne, Kobus Carbon, Runa Svetlikova, Derrel Niemeijer en vele anderen... 30 & 31 januari 2016 www.verzetdezinnen.nl
SCHREEUWEND stilte snijdt hun levensvreugde doormidden winter ontsteekt een sneeuwstorm eenzaamheid hangt als mist in loodgrijze steden als een ronddraaiend wiel in een reuzenrad emotie groeit op bijna vergeten zielsgronden gedachten kruipen als mos over rotsen op zoek naar stroompjes water van hoop trachten de warmte van de fakkel te vangen schreeuwend om dat ene stukje begrip de regenboogkleuren in de glasscherven zien bouw een standbeeld van marmer in het grauwe en laat licht galmen in de donkere regenbui | Bianca & Gerhard
181 hij was het die mijn eerste schaatsen ombond hij was het die mijn liefde voor schaken gaf hij was het die mij niet geloofde toen ik mijn horloge kwijt was hij was het die huilde toen mijn moeder met kerst vertrok hij was het die kon liegen als de beste hij was het die zo van paarden houdt hij was het die mij voor de voordeur van de schipper afzette hij was het die mij de rekening van de ambulance voorhield na het ernstige ongeluk hij was het die mij hielp verven en behangen hij was het die mij een brief schreef met aanhef o deerneke en voor het eerst zijn eigen pijn liet zien hij was het die loog en bedroog en ouderling in de kerk was en vertrok toen ik de deur voor hem dichtsloeg en ik was het die nachten in slaap huilde hij zou komen mij opte halen maar had geen tijd voor mij ik ben het die nog steeds uit het raam kijkt en staart naar het waarom | Suzanne Bruining
SHADOW MAN There is a man, a good man who has no face, was born without one, there is a man, a perfect gentle man, who has no heart, but cast on himself to breath, he has no lover, only himself to think of, he has no enemies, only incidence to ray with, he has no problem, only worry about his cast, he lives in this earth , walk among men, pat in memory past, tap in marvelous future, but don't stay in the world, There is a man, a man whose darkness is his treasure, blur pictures of dump bleach his history, there is a man, a man whose mirror tell of his weakness, a man whose visible wall tells of his strength, he has eyes so bright like the moon, the sun he doesn't see, he has ears so sharp to hear the chattering of the mild wind, but can't feel his wild breeze, he has songs written in his inner soul, but can't solo a line to pen a word, to voice a word, to give a rhythm, to make a sense, there is a man, there is a shadow man | Isah Wisdom
182
Henk Dillerop
183
DROOMVLUCHT
AFSCHEID
Mijn hoofd verdoofd
dag Neballat dag Walmzand dag Enrico dag Snorri dag Pastuiven dag Rode dag wie je ook bent ik mis je je mooie poëzie je gevatte antwoorden je rake uitspraken je aanmoedigingen je hulp altijd weer
Een zacht kloppend gevoel Ik raak opgewonden Van deze gedachtenpoel … | Jolanda Straathof
jou waar je ook bent wat je ook doet het ga je goed… | Marleen Ooms
WE LIVE IN COLOUR
184
HET MEISJE VAN VERLANGEN om een verdwaalde klaproos temidden van koolzaad ik verkneukel me zie botergeil de blote voeten van de onschuld door mijn eeuwig jachtveld treden ik ben het meisje van verlangen dat de lente zacht wil zingen in goudgeel blote - voeten - velden wil ik mij met lief omringen en ik voel de steelse blikken van het beest achter struiken en ik wil uitzinnig zalig vandaag nog aan de liefde ruiken met mijn knokig lijf en achtzaam spieden achter boom en struik volg ik steels met botten stijf het soepel wiegen van haar lieve weelde al het maagdelijke witte zou ‘k aan wilgen willen hangen het rijpe vruchtvlees wil genoten met huid en haar ben ik verlangen kom nu maar mijn lief en pluk dit maagdelijk meisje van verlangen neem me zachtjes in je armen met liefde zal ik je ontvangen mijn ogen die haar jurk doorzien - het lustig vruchtvlees rijp en om te plukken ruw rukken mijn tengels aan haar witte kleed en grijpen naar het lang zwart haar
en dan grijp je begeerlijk toe je rijt de haren uit mijn hoofd drijft scherpe nagels in mijn vlees mijn maagdelijkheid beroofd en ik laat nu maar begaan wat niet meer te vermijden mijn lichaam lijkt verdoofd mijn ziel zo afgescheiden vergetelheid verslindt en rooft jouw gulden vlies, jouw vlees is eerlijk, eeuwig goed schuld en schijn gedoofd in mijn omarming en mispelkussen donkerbruin en weeĂŻg zoet Marije Hendrikx: De tekst van het meisje Rob van Uden: De tekst van de dood Model: Katharina Nugroho Fotografe: Dora van de Loo
Tineke Noordzij
185
186
DE GEUR VAN KOUD WATER ik ben een boot zegt hij een lege boot vaar je mee vraagt hij ik ga naar overal of als je dat niet wilt naar ergens waar je golven en geur van koud water kunt ruiken ik laat je wolken aan de hemel zien ik zal eten voor je maken iedere dag echt voor je zorgen en als je wilt zal ik je liefhebben iedere nacht dan zal ik sterren voor je plukken en als je dat niet wilt schil ik een schijfje van de maan ik zal liedjes voor je zingen, verhalen vertellen over de gevaren van de branding en op het strand zal ik schelpen voor je zoeken als herinnering voor later daarna breng ik je weer naar huis kom stap maar in ik vaar uit | Hans Dillerop
OPZIJ GESCHOVEN ONDERDELEN Hij vermijdt mijn littekens zoals hij mij ongezien onder zich schuift. Ze zijn dicht, zegt hij tegen de ochtend, de deken hoog getrokken. Niets is heel nog. De nacht vol stemmen aan de overkant, het verdriet in het water, zijn boot die golven maakt. Mijn vingers lengen in zijn geulen. Er zijn geen bewijzen nodig, dat bedoelt hij. Misschien een centje voor de brugwachter, een kusje in de lucht. Dat je jezelf terugvouwt en in elkaar voegt, bedoel ik. | Alja Spaan
187
ZESVERDIEPINGENZEKERHEID Buiten wacht een hondje jankend Ik herken de geur als ik de draaideur ruil een naam tegen een kamernummer & besluit de trap om gezond te Verpleegsters op crocs plakken zich los een doorschijnende man wandelt baxter tralies snijden het landschap in plakjes & in de wachtkamer mag je dan toch nog roken ze draagt een sponge-bob-t-shirt ogen branden door kartonnen muren de perzikdons groeit zienderogen fruitvliegjes zijn gebroken pixels ze turft dagen op haar arm ademt angst uit haar cellen en zegt: ‘het is ingewikkeld’ terwijl ze naar haar verband kijkt
DE WERKENDE MENS In een begrafeniswaardige tred Vult het perron zich met de stoet Die zichzelf begraven moet Onder werk dat ze is opgelegd Met hun licht gebogen hoofden Prevelend in androïde of iphonistische bijbels Uit de homo faber aan elkaar de twijfels over welke illusies die zij geloofden Met hongerige precissie worden zij dagelijks verorbert Door monsters van beton en glas Met in hun verborgen koninkrijken De werkende mens belooft de prinsen Het morgen beter te doen Vervolgens uitgekauwd en smakeloos weer uitgespuugd | Nico Spiering
Ik kijk rond en zie: de acht hoeken en twee bedden en ik weet: ik kan haar wel bezoeken, maar niet redden | Wim Paeshuyse
Floriske Gerritsma
188
’S AVONDS ALS HET DONKER GAAT shhhhhhh..... shhhhhhhh..... Leeft! Het kruipt in mijn hoofd en Suist er! Het is ondoordringbaar voor mijn ogen En mijn oren! Het is Dik en stroperig en het kleeft aan mijn ogen! En het Leeft onder mijn bed en het leeft In mijn bed. Mijn buik krampt Mijn handen vastgebonden met engelenhaar... Straks komt het Straks kijkt het. door het dikke donker heen kijkt het komt het houdt zich stil
wacht af Ik ben alleen ...... Shhhhhhhhht shhhhhhht... | Petra Fenijn
GEWELVEN VAN ONEINDIGHEID ik herinner me een omhelzing onder essen vingervlug onderzoeken handen jouw vleugels ik zie je als silhouet op het oude schoolplein waar kinderen knikkeren en touwtje springen aanschouw het opgroeien en jouw ontwikkeling rode anjers bloeien op jouw terras mijn ontroering werpt tijdswetten opzij en staat symbool voor onvoorwaardelijke liefde we herbeleven jaren onder een nieuwe zon verpozen in de vrede van geborgenheid tussen rietkragen weerspiegelt ons meertje onder de gewelven van oneindigheid | Bianca & Gerhard
189
190
191 Waar gaan zich verstaan waant, Daar is soms geen doorkomen Aan het volharden in dit bestaan. Hebben we een roetsjbaan met vele bochten te slechten. Dat wij niet zullen uitdoven lijkt evident als je het vuur bekijkt, Speerpunt slijpen verzengend moeizaam werk Maar altijd weer herrijzen de ware helden uit hun solitude De armen uitrekkend, breed lachend om zich heen kijkend Om vervolgens los uit de pols het evenwicht moeiteloos te bewaren… En al dansend op de onzichtbare, doch slappe koord Naar de overkant van hun verdere bestaan te swingen De hielen even tegen elkaar tikkend, gewoon voor de show. Waar doorgaan zijn uitkomst ziet springen… Daar is het makkelijk pakweg op je kop Langs het plafond naar De diepste kern te Koorddansen Op één voet. | Jan Ducheyne
HET SCHEIDEN VAN IETS daar zat ik op mijn balkon, ik zag bomen ik zag gras en regen belette me erheen te lopen. Ik dacht aan het scheiden van iets ik dacht aan het niet willen dat het ophoudt en niet willen dat leven doorgaat. Altijd gaat het maar door (om) me heen de zonnehoed reikt naar de zon en verliest haar zaden in de wind en volgende zomer wil ze opnieuw uitkomen zit ik daar dan weer en regent het en wat als ik kijk wat voel ik dan een jaar, geleden als ik de zaden inslik kom ik misschien ook weer tot bloei | Jessica Bakker
ALS HIJ WEG IS steek ik onverschrokken mijn voeten in zijn Falkesokken het hele stille huis is nu van mij ik luister naar violen eet soep van witte kolen de eettafel vol naaigerei maar morgen morgen is hij terug dan ben ik blij voor Michel Odufré | Liesbeth de Blécourt
192
DOORZETTER De dromeloze dichters Zijn zomaar zwavelzwoel Door de dageraad Zelf zuchtend zwevend Doorgegaan Doch daar doorgekomen Zien zij zonder zweem Dappere dagdromers Zomerzonnen zoenend Doorslaand Deuropeners draaiend Zilveren zinnen zwaaiend Doen de draken dood Zodat zovele zieners Doorgaan Dansend door drek Zingend zonder zucht Dravend dus denderend Zomaar zinneloze zever Doorstaan | Chantal.de Breyne
GEESTELIJK GOUD
mijn wangen kleuren na lange tijd weer rood ogen trillen liefde van zoveel emotie bewaarmomenten koester ik in het hart waar jij de tederheid kunt illustreren | Bianca & Gerhard
DIAMANTEN BESCHERMLAAG ik draag keien maar wil ze wegwerpen het gewicht laat me verdrinken in het meer steeds roep ik woorden van vrijheid in de bedding van beken vol met ijs in de verte lonkt het vuur van aanraking waar messen niet steken als wapens in wonden ik omarm jouw warmte in droommomenten je kunt schaduwplekken met de regenboog bedauwen gevoelens verdienen respectvolle aandacht ik draag jou als sieraad om mijn hals je woordjes vormen een diamanten beschermlaag als lisdodde ruis je het puur door mijn landschap | Bianca & Gerhard
de fontein van het leven sproeit gevoel door gaatjes delen we de kwetsbaarheid in een glazen woud schittert geestelijk goud als archeoloog graaf je in mijn oudheid weemoed verbergt zich onder puur wit zand luchtbellen laten sporen van verdriet na verhinderen het openen van lichtpoorten hekken zijn er om je bewust te worden
WE DON’T LIVE IN COLOUR
193
PIJNGEIL in het vroege maanlicht struinen straten zichzelf af opzoek naar mensen als je gemaakt bent om overheen gelopen te worden wil je niets liever krampachtig hou ik me vast aan een scharrel die al lang slaapt de volgende morgen is haar kant van het bed leeg de straat vol jaloers makend hakgetik
laat mijn nachtelijke roersels als mijn lichaam rusten verzamel als een watervogel alleen wat na een overstroming op de uiterwaarden van mijn bewustzijn is achtergebleven te zwaar om mee terug te stromen toch vluchtig want het zakt welliswaar in vruchtbare grond maar een zo drassige dat ik moet oppassen niet zelf te gronde te gaan of door het wassende water mee te worden genomen
| Wouter Veldboer
lichtvaardig als ik ben maar dat is goed mijn leven behelst meer dan schrijven alleen
OP HET STRAND
| Wouter Veldboer
ik begrijp niet waarom ze aan elke meeuw moet vragen of hij voldoende mayonaise heeft
WANNA BE YOUR DOG
dat vroeg de frietboer toch ook niet die geeft aan iedereen hetzelfde zoals het beest neemt, wegvliegt en wij lopen met een hand erboven | Wouter Veldboer
de vergeelde tanden waardoor hij het haar toebeet glinsterden vervaarlijk strak in zijn ogen keek ze hem aan vuurde hier, Fiki, kom van schrik sloot hij die van hem
SCHRIJVER-VERZAMELAAR
mooie vrouwen zijn de eenzaamste wezens op aarde net zo onbegrepen als pitbuls
vroeger lag er een schrift maar nu weet ik beter
| Wouter Veldboer
194
195
I THINK THERE IS SOMETHING I’VE SEEN IT WE’VE ALL SEEN IT
196
ONVERHOOPT GOED! Ik ben een nooit te vervullen vat met onopgeloste hoop Hoop voor de mensheid en hoop voor mij Want mijn mensheid is juist vervuld met hoop Dus mijn vat is niet te bevatten met geloste mensheid En mij is dus niet met de mensheid in 1 zin te bevatten Want mensheid heeft de hoop vaak opgelost Met nooit te vervullen vaten van oplossingen Raadselende hopen vaten voor de mensheid Om zich goed te laten voelen, doordat ze opgelost zijn En om zich daarna hopeloos te laten voelen Zodat men zich weer nodig voelt om de hoop weer over te brengen in de mensheid Daarom ben ik niet met de mensheid te bevatten in 1 zin Wij… Wij liggen steeds met elkaar overhoop! | Suzanne Bruining
IK WIL VERTROUWEN Gezeten aan m’n vensterraam bladerend in rood gevlekte kranten, bedenk ik mij dat niets is wat ‘t lijkt ik slechts ‘n fragment ben van ‘s werelds wezen Zoek diepgang in wereldse letteren lees Hemingway, schrei tranen die niet de mijne zijn en schaar me machteloos bij de menigte om niet alleen te hoeven zijn
Doop m’n pen in ‘t bloed van de aarde, realiseer me dat ‘t geen verschil maakt Ik hoop, ik bid ik wil vertrouwen dat oorlog snel ‘t vuren staakt | Judith Peters
TEGENGESTELDE TIJD dief in de nacht op vrije voeten gevangene in het licht,geboeid door de tijd dat als maar verder glijdt van eeuwigheid naar eeuwigheid de zon huilt de maan lacht dood herleeft leven beeft voor de oneindigheid haat wordt de opening voor gesprek liefde lijdt gebrek bloemen zijn zwart verderf blijkt kleurrijke start tijd, wat is dan tijd? wanneer men de wereld splijt? | Martine van Schaik
197
RECENSIE: HET HOUT ‘De pij irriteert mijn huid.’ ”Schuurt” zou hier beter passen, maar nog vóórdat ik de auteur durf te verbeteren lees ik even verderop: ‘[…] hangt het zwaar aan de schouders, reikt tot de voeten en hult het hele lichaam in faecaal bruin, de stof is ruw en schrijnt.’ Een heel boek ligt vervat in deze regels. Jeroen Brouwers zag als jongen het misbruik in het pensionaat van afstand. Volwassen geworden schept hij zijn hoofdpersonage, kruipt als het ware in diens huid. Of andersom. Broeder Bonaventura; ook hij weet, kijkt toe. Draagt de pij tegen wil en dank. De setting is broeierig, bedompt, in de lijdensweek die ongekend warme dagen kent. Alles wijst vooruit naar paaszondag, dan zal de Bisschop voorgaan in de mis. De bisschop, ook hij weet. Op de achtergrond speelt de oorlog die nog maar acht jaar geleden werd beëindigd. Uit Duitsland is opperbroeder Mansuetus, uitgesproken als “Mansoeweetoes”, naar het pensionaat gehaald. Een enorme buik ontneemt hem het zicht op altijd blote voeten in sandalen. Behaard over heel zijn lijf knort en gromt hij tussen zijn bevelen en zijn handelingen door. Bevelen, uit een naziverleden mee naar hier gebracht. De jongen, blauwogig, blonde krullen, verliest bij voorbaat zijn onschuld bij de praktijken van het ‘everzwijn’. De onschuld van de engel tegenover de leugen: ‘wij hebben het niet geweten.’ “Want
indien zij dit doen aan het groene hout, wat zal met het dorre hout geschieden?” (Lucas 23:31.) In deze opdracht in het boek manifesteert het hout zich voor het eerst. Daarna zal het zich in nog twee gedaanten aan ons laten zien. De stijl is literair, poëtisch bijna. De verhalen hemeltergend. Jeroen Brouwers schrijft ze dicht op onze huid, appelleert aan onze zintuigen. We voelen, zien, horen, ruiken. Ook wij lijden. Er is geen ontkomen aan. Het Hout, Jeroen Brouwers, 2014, Uitgeverij Atlas contact ©2015, | Ingrid van den Bergh
198
DIEPGANG
MELANCHOLIE
Diepe sporen achtergelaten Op de bomen in het bos Geven mij de kleuren die ik zie, Overspoelen mijn gedachten Met de woorden Die ik denk te horen Behoedzaam nieuw leven gegeven In de kerven van het hout, Gesneden uit liefde voor jou Onzichtbaar onder een Deken van paddenstoelen Zijn onze harten doorkliefd Met een pijl, Alleen voor ons mijn lief De diepgang in onze liefde bezworen Bedekt door deze kleurenpracht Gaat dus nooit meer verloren .
treurend om voorbij stromen tranen aardwaarts droom verdwijnt leven verstrijkt verglijdt in diep
| Jolanda Straathof
WE LIVE IN COLOUR
geen weg terug | Marleen Ooms
199
Tineke Noordzij
200
MIJN LAATSTE een laatste is zelden een volledige vooral als je net als sneeuwwitje stikt wat zou ze hebben gezegd of was ze daarvoor te netjes sprak ze nooit met volle mond met volle keel lukt het sowieso niet of onder morfine ik moet maar nooit stoppen dit kan zomaar mijn laatste zijn en wie wil nou zo eindigen | Wouter Veldboer
THE LOST CAPTAIN I am lost in this strange Island, I am grounded in this bizarre Isle, I have fail my noble men, I have betrayed myself in in mercy, I have bestowed upon me shame, My ship has crumble in wreck scattered, sink deep down in the deaf ocean, the duet between me and pride honor, has being cut off by my sharp fear, I trusted them with my life, gave them my love from my soul, my father was told me trust no enemy, for blood treachery await thy doom, when you listen to their tricky words, they attack us like a brutal tempest they flush us out like bombing storm, and strike our soul in a solitude adventure, to the dead sea that pierce our bones in pain,
Human sympathy has flee from this world, pity exist no more, look at my men by the shores of the sea, spread wide in torment shatter island, dead in a way they never dream of, valiant warriors of brave heart, heroes of conquering courage, with beautiful wife of elegant caring awesome children of sweet fantasy, O! What would i tell them? how would i condole those paroxysm of agony, those excruciating tears i cannot wish to see, For all time the stripes of your anguish gloom will weary on me, your death will be my life, till revenge render vengeance, I will write it on the heart of the rock, the valley of the shadows of coast, were no salt water can wash it away, for the fiery sword shall be zeal, the thick Armour shall persuade me, till they all wrought inside the tomb of abyss, the sun is taking leave, moonlight creeping in, my valiant i have to give a befitting rest, bury them close to the sandy eve, and mark a iron strength of flagging thin, to remember their patriotic sacrifice forever, before hunting beast and dogs of the sky feed on them with crushing hunger, I cannot be alive to see this happens, ten days has come, another day is gone, twenty days has come, another day is gone, thirty days has come, another day is gone, hundred days has come, another day is gone, where are the sea sailor of hunting Isles?
201 and where are the Pirates of the island fantasy? I have been in these shores of the dead sea glazing at the end of the hope distance, patience have pang my disaster, time have injure me in sorrow, I have eaten amidst my flesh, have become famous with these curious beast, these Island have become me, a bitter bear i think myself to be now, my heart hunger not for revenge anymore, my strength seek not for vengeance again, only wish to be home again, I regret my foolish dreams, not worthy to be a coward captain, am a finite zero and not a infinite hero, Death has lost fate in me, death has left me lonely, death has rejected me, where are you death! come unto me and i shall accept you, you are my only hope of survival, what have i done to you? why neglect a captain who seek you peacefully? I an skinny dry like the dead men, that the hunter beast count me unworthy to feed on, I crawl to the boastful hill to fall from above, and mesh in the unfathomed rock, were i believe death will receive me, then I heard a thunderous voice that of a mighty army, i could sense who they are, by the matching of their feet, my mighty army who live to protect my Dominion, my eyes are full with double blur steam, my skin are weak and dry,
but I could still feel the touch of an angel, my very one and only beloved strong wife, whose present meant life to me again, I will write these pages in the heart of the rock, and place them in the wall of the sky, for the past, present and future | Isah Wisdom
IK ZEG NIETS Zou me willen hullen in stilzwijgen bij het zien van zoveel leed achter deuren donk’re ramen die van alle licht verstoken zijn maar ik brand kaarsen en huil m’n fijn besnaarde tranen hier op ‘t witte onbeschreven blad Er rest me niets anders dan me te hullen in stilzwijgen en als ik kijk in ‘t licht van de kaars zie ik mijn juist geschreven woorden in vlammen opgaan Ik heb niets gezegd… | Judith Peters
202
ZE NOEMDE HET SPONTANE ZELFONTBRANDING! Kerstavond, ben alleen zoals altijd. haat leeft in mij voor feestdagen. deuren rammelen. lampen flikkeren. de stereo leeft. boeken vliegen door de lucht. koude ruimtes in verwarmt huis. poltergeist! angst aanwezig. ik lig onder zwaarwegende vuile dekens die van mij zijn maar iemand wil ze hebben. boze geesten! angst aanwezig. naakt wil ik wegrennen uit mijn bedstee. word terug geduwd door een onzichtbaar leger bestaande uit kwaadaardige energie. demonen! angst aanwezig. heb niemand uitgenodigd, spoken zijn hier niet welkom en ik vloek, want ben bang voor het eerst. angst aanwezig. ze voeden zich aan mij, verzwak. mijn zekerheden worden afgenomen. zie als ik goed kijk holle ogen, voel de kilte van ze. zonder mijn deken heb ik het koud maar de kilte van ze is hels vuur in hun volledig zijn en ik lig naakt. angst aanwezig. ze verteren mij, bekom duisternis in de donkerte van de kerst. niks geen goede geesten die mij helpen. angst, nooit meer, aanwezig ... ze verteren mij. ze verassen mij in mijn bedstee. | Derrel Niemeijer
EINZELGĂ„NGER verdwalend in een van de werelden van ja/nee en ook misschien. driehoeken met gelijke hoeken waar- van de punten onderling tegen elkaar rustend en ik gevangen. verhit lood, kwik en niet volledig opgebrande steen- kool. gassen slaan in op mij. lichtelijk bedwelmd probeer ik uit te breken maar zodra de wereld zichtbaar zich openbaart, dan wil ik wederom gevangen zijn. stervend, maar ervoor gekozen in plaats van opgelegd door de regerende kwade leugen van een min- derheid die een meerderheid onderdrukt met valse woorden. ik ben niet vrij ook niet in de democranazi. de uniformen normen en waarden vanuit religie die tot wet zijn gemaakt, terwijl er scheiding zou zijn .... ja, verdeeldheid dus gun mij mijn gekozen dood in mijn gevangenschap door te leven in mijn kleine wereld. | Derrel Niemeijer
203
DAT LIEFDE WATER IS stel dat liefde water is en wij vissen en dat we dan samen zwemmen naar de zee en verder nog waar droogte heerst dat liefde dan zand is geworden en wij korrels die van duinen rollen met plezier en ander lol en dat we dan de hele dag op het strand liggen met onze voeten in zout water stel dat we dan gaan zwemmen zoals vissen in de zee zijn wij dan liefde | Hans Dillerop www.poezieboom.nl
EXCUUS Verlangend naar de geur alsook de warmte wordt opnieuw uitgesteld. De blik naar het gele hoekje tussen boom en muur, de afwezige buurman, zijn auto in het gras, de beesten blaffend later. Het kind met trage banden en dromen in het hoofd buigend voor even trage takken vol druppelende spinnen. Hangende handen boven levende toetsen, een
kattenkop zich wringend tussen schoot en tafelpoot. Uitstellend tot het geel zich vlekt achter het huis, de stoel reeds verschoven, de gedachten in de vingertoppen het zwart daaronder slaande tot dan eindelijk de voeten ook, dode pilaren bewegend en oplossend in al dat reeds verkleurende geel. Dan pas ruiken hoe een zomer het pand verlaat en haar warmte. | Alja Spaan
DE MUUR dan wordt het stil, je weet, nu komt het schot de doodsangst valt te lezen in je ogen een beul vertoont geen spoor van mededogen te sterven als een strijder lijkt je lot je voelt je als een schurk op het schavot de hand beschermt een kruis, het hoofd gebogen een droevig beeld van leed en onvermogen wanhopig richt je nog het woord tot God je leven komt als film voorbijgeraasd van wieg tot graf in amper twee seconden de man met zeis heeft jou al snel gevonden daar sta je dan, verloren en verdwaasd de vijand haalt nu uit om af te ronden dan kijk je om en zucht ‌ de bal ging naas | Daan de Ligt
204
ALLEEN Als je met je muziek op je kop door de stad fietst, dan ben je alleen. Als je muziek speelt als dj, en honderden mensen gaan uit hun dak, dan ben je samen met die honderden feestende, uit hun dak gaande mensen, alleen. Als je met al je vrienden aan één grote tafel herinneringen ophaalt aan avonturen en lacht en drinkt en eet en fantaseert en droomt en afspreekt en verlangt en verzucht en zwijgt en luistert en bevestigt en tot tranen toe bewogen geniet van zo’n moment, dan ben je samen met je lachende, dromende, liefhebbende, verlangende, verzuchtende, zwijgende, fantaserende, etende, drinkende, boerende, avontuurlijke vrienden, alleen. Als je in de bakker brood koopt, samen met je kinderen, en vervolgens je weg vervolgt met je lachende, van de pret kraaiende, prachtig zichzelf zijnde kinderen je gezamenlijke weg vervolgt… dan ben je alleen, samen met je fantastische kinderen. Als je met je lief in bed ligt, heel dicht tegen elkaar, en niets zegt, maar gewoon naast je lief in bed ligt, heel dicht tegen elkaar, dan ben je, samen met je prachtige lief, heel dicht, alleen. Als je op een begrafenis afscheid neemt van iemand die je goed hebt gekend en je kijkt naar die plaats waar hij of zij roerloos ligt dood te zijn, dan ben je samen met die roerloze dierbare, alleen.
Als je tegen iemand vertelt wat je van plan bent, en men begrijpt je plan, dan ben je in dat begrip, samen met je plan, alleen. Als dit gedicht gelezen wordt, dan zal men bij het lezen beseffen dat het alleen zijn nu eenmaal het alleen zijn is. Wellicht maakt men zich zorgen. Om je uiten van al dat alleen zijn. Of om het eigen alleen zijn. Maar het is geen gevoel. Het is een weten. Je bent alleen met alles in je kop, daar kun je niet omheen. Samen met alle anderen, hoe mooi, humoren liefdevol ook… Samen Alleen. | Jan Ducheyne
ONTMOETING Iedereen is grijs en mij onbekend. Mijn bloemen hangen al slap. Iemand wil mij geen hand geven. Iemand zegt ”Je bent precies je moeder”. Iemand zegt ”Je bent precies je vader”. Ik ben dus in ieder geval geen wisselkind zeg ik. | Petra Fenijn
205
JOUW SCHADUWKANT koelbloedig sta je tegenover mij. tiert tegen mij als een wilde stier. jij vermoordt dan ook de gedachten en mijn leven. je verheft je stem opdat ik zwijg. maar ik praat. hoor mijn stem in mij, galmen ... jij hoort de echo geeneens. voorbijgangers zien mijn eenzaamheid niet in deze nacht waarin jij harder buldert dan de wind. niemand ziet mijn wanhoop noch hoort mijn uitgedoofde stem die inwendig schreeuwt om jouw wanklanken te overstemmen. ze lopen, rijden , fietsen aan ons voorbij onderwijl jij je verstopt, verstopt achter alcoholadem. ze horen slechts zware 'zwarte' woorden maar niet hierin ... jouw schaduwkant. dit is geen kwade dronk, dit ben jij en hoe donker ook de nacht mogen zijn, jij bent zichtbaar grijs achter het masker van dronkenschap. grijs net als je bestaan. kleurrijk ben je niet en ik mag je geen kleur geven. zou je wangen willen opschilderen met woorden, een rode gloed erop. maar jij bent al koud en verstoken van al mijn geluiden. kil is de wind die zich huisvest als ijspegels rond jouw hart en ik heb maar een wens laat me sterven in radeloosheid, laat me vergaan tot grauwe stof. | Bianca & Derrel
zacht soepel verschuift en spreidt ze haar slanke benen wagenwijd haar lippen liggen luw langs lijnen waanzinnig woest begeert ze wachtend op het warm witte wolkje wat haar zwoel oprecht werd beloofd voorovergebogen leunend op een laveloos lijf dat verzuchtend en samenzwerend haar bevestigt dat de zonde zwaar valt | Delia Bremer
het warme meer vol zoet genot dat zacht zijn sporen trekt langs heet verhitte dijen dat heerlijke walmen op laat stijgen met gespreide benen de herinnering her ervaren van uren geleden daden | Delia Bremer
206
RIVER BANKS There!!!! by the edge of the water views of passer bys sucking up the sun of the lover tanned by desire a daze and viewed your stroll by drove to home the want every given step a mind sweep as your lines flow so graced is your movement a stride to forever t hat want on desire the visual paint of you engraced my distant view not so far away from you but fixed and focused a daze i cant pass imagination filled behold the still photo engraved is it so? the glow you render defender for beauty sake no mistake im hooked i wish you would feel the need ur still presents clears the guess of who u are i have to know you i want to show you of my intent hope to glow you
just lay there i know your river and how it flows i sit on the banks as i watch i want to swim in your tide i want to glide inside your wave can you just know me and tend to show me past relivents of those that left i want your heat past penitrate the flow of thought make no mistake please speak to me i want your tone can you phone for me to answer | Andre Roberts
SHE WAITS How cold this day was the chill of his returned existance so quiet 7 years were perhaps he passed in the war not that ky moment did she feel his torments of her life prior abusing moments so dark in pain mental abuse and the beating the reasons for restraint not sure if he remembered how just and trusted she waited hopeing fearing caring
207 as she stood this satin of beauty olive skinned radience oriental eyed greenish blush a salute to fantasys lust freckled with irish and oh man what a bust the dings of past his weaked fear he would beat her to break his jealousy just to keep her near fear was his ruler the teacher of his fath learned that from his father the treatment of his mother demanding of loyalty demanding of respect demanding of her sexuality was his and his alone his beating of this woman removed him from the throne her warmth now only partial made love with him obligation by position of his request as cold this sex he had no clue only to rub nothing fluid lost those desires to please forced to get down on her knees made to open for the please rammed to feel his so called steel no feeling thats for real that passioned pulse removed from house the thunder lust no more aroused and so he beat her
but in that time she found a friend the lover as such she felt again and in their lust she would find within her thighs a taste of wine and as he ate and heard her whimper he knew just then and felt her heart as pressure rose from head to toes the handsome rub and then his prod he d slow his stroke to give her pleasure that savored shift hers to remember took his time to gain the taste to learn just how to be her lover at this door of war returns husband came home does he remember? this broken man can nearly stand head is gone thoughts of war his new found dance no more demand not much a man as she greeted and said hello | Andre Roberts
WE DON’T LIVE IN COLOUR
208 Ik hou van het simpele het dichtbijzijnde geluk van kleinmenselijke allure geen grootstedelijke gratie met ingewikkelde fenomenen hooggedrempelde toestanden geef mij maar wat fijne vrienden om mij heen met wat bier en wijn een vers afgebakken broodje laat al die over het paard getilde idealen maar sterven in de krankzinnigheden van de dagelijkse stront ja geef mij maar een glas gevuld met drank en een aanhankelijke hond leed en lief gedeeld in vrede | Peter Beter Groen
FIJNHEID je slanke benen bedekt met donzige haartjes en je lieve kontje poezelig en zacht is je bijna onzichtbare lichaamsvacht mijn hart klopt mateloos met jou op schoot en ergens wordt het even iets te groot voor woorden je mond die aan mijn oren snoept je handen en je tong mijn zuchten mogen mij ademloos ontvluchten we kroelen en we zijn zo samen en zo fijn nergens stopt de tijd fijnheid tot in de eeuwigheid | Peter Beter Groen
Tineke Noordzij 209
210
HET IS ONGEHOORD mijn stem Vervlogen klanken Vervalst in toonladders vallen in foute aarde Het is ongehoord Mijn echo in verdraaide woorden kleuren de alt in mineur Het is ongehoord Mijn originele woorden die fluisteren Luister naar mijn geluid Ik ben goed gebekt Het is ongehoord Mijn uitvoering die hapert Twijfelend aan maat en dynamiek Mijn stem ongehoord, Is het gebrek aan intonatie de frequentie te hoog tonen te eigenzinnig Acapella te zacht Op eenzame hoogte zing ik nog steeds mijn eigen lied Valse tonen vormen een zuiver gebed Mijn stem nog niet verstomd. | Kirsti Hadderingh
WE LIVE IN COLOUR
HOGERE WISKUNDE Niet overal is een antwoord op de som is, niet alles wordt opgelost LEER: daar maar mee leven | Kirsti Hadderingh
211
EEN IMPRESSIE VAN NIETS Do as you like één vleugellam gevleugeld vluchtig raamkozijnen spook DNA fuchsia FUCH SIE IN THE ASS van het cliché-matig über-gesjokkeerd establishment met een toets van geel _zucht _vastgeklikte demon _klucht: óók veilig achterin van de autologica AHA ERLEBNIS dal gelijk Einstein op speed een hoeksteen beitelend sneller dan het geronnen licht hulpeloos in materie ontwricht op de staart van de wartaal trappelend trappend op til in tomeloos verval de nasleep van deze of gene oerknal IN 1 NIHILISTISCH BAL spel van hemel lichamen #licht amen allen te samen het onvindbare zoekend tussen de zinloze regels in een archetypische toverhoed op en neer kringelend gelijk rook oneigenlijke oneindigheid ontrafelend gelijk oude bekenden wijsjes neuriënd in penseel-streken vastgeklonken tijdloze waarachtigheid winkelend in de graaiton van de leegte willekeurig afwikkelend melkgroen artificiëel moeiteloos fuchsia vervliedend geel vruchtbaar weerwerk biedend tegen op pro voorbij aan de status quo tegen eendert welke betekenisloze statistiek in: de waarheid gelijk een vogelverschrikker op de riek van de boer gespietst klaar voor het museum of voor hét archief gelijk oneetbaar eten
voor de radeloze rustelozen voor de mompelende bedelaars: de pest WANT O WEE DE RUST die dwars doorheen de bullshit snijdt dwars door de tralies van zogenaamd statisch doek poëzie ontketent de waardigheid zelve boekstaaft als ware het niets dan situationeel gespin met swing zonder einde op het immer voortschreidend brandpunt van naald & groef gelijk een aftandse platenspeler gestrand in stilte & het woordenloos objectief smeuïg waarnemend gelijk een LP rond punt efemeer dartelend nihil in alle talen in alle richtingen het kwan'tum'hiaat het hyperrealisme betekenend: voorbij het Graf van menig zwijgzaam monddood kunstenaar _de pest het rust. swingt (vooralsnog) | Relaxpoeet
212
213
214
215
216
WE LIVE IN COLOUR
217
218
RelaxDichter
219
WELL!
220
221
I’VE SEEN A LOT WORDS, SENTENCES, ART IT’S BEAUTIFUL FLASHES OF GREY HINTS OF COLOUR WE LIVE IN BOTH COLOUR AND SHADE SO WE LIVE! AND WRITE AND DRAW EVERYTHING AROUND US IS THERE THANK YOU FOR UNDERSTANDING AND LEARNING US WHAT HAS TO BE LEARNED THANK YOU FOR YOUR HAND THAT WROTE, THAT DREW. FOR THE COLOURS YOU SHARE
AND HAVE, AGAIN A HAPPY NEW YEAR xxx PO-E-ZINE XII Vincent Jongman, Bianca Hazenberg, Bert Waber en Derrel Niemeijer
222