P-O-E-ZINE 15
1|P o ez i n e 1 5
2|P o ez i n e 1 5
I NHOUD De schaamte van mijn vlees .................................................................................................................................... 6 Roos......................................................................................................................................................................... 7 De man in mij moet weg ......................................................................................................................................... 8 De oude man ........................................................................................................................................................... 9 Naar de letter ........................................................................................................................................................ 10 Vogeltje ................................................................................................................................................................. 11 Klein meisje ........................................................................................................................................................... 13 Lente in Amsterdam .............................................................................................................................................. 14 Die langste dag ...................................................................................................................................................... 15 In de straat aan het park ....................................................................................................................................... 16 Voltooid vervlogen ................................................................................................................................................ 17 Dit is de druppel .................................................................................................................................................... 18 Recensie van de dichtbundel "Einde Eiland" van Eric Jansen ............................................................................... 19 Stichting Yakuzikaart ............................................................................................................................................. 21 Er vallen zo veel mensen ....................................................................................................................................... 22 Zomer 2016 ........................................................................................................................................................... 23 Liefje ...................................................................................................................................................................... 24 Schoonheid in het zonlicht .................................................................................................................................... 25 Wat treft me.......................................................................................................................................................... 26 Augustus................................................................................................................................................................ 27 Iemand speelt aan een stuk door.......................................................................................................................... 28 Diffuus ................................................................................................................................................................... 30 Zie je de zon .......................................................................................................................................................... 31 Drie woorden ........................................................................................................................................................ 32 Sokkel .................................................................................................................................................................... 33 Onder de parasol................................................................................................................................................... 34 Leven voor de dood .............................................................................................................................................. 35 Winter in VenetiĂŤ .................................................................................................................................................. 36 Panta rhei .............................................................................................................................................................. 37 Ik ben geboren in den haag ................................................................................................................................... 38 Doorluchtigheid .................................................................................................................................................... 39 roos, 2 ................................................................................................................................................................... 40 Terug tot het gebaar tempel ................................................................................................................................. 41 Incompleet ............................................................................................................................................................ 42
3|P o ez i n e 1 5
Wit begint.............................................................................................................................................................. 43 Bundelrecensie: Iris Wynants- Achter iedere voordeur. ....................................................................................... 44 Aan flarden ............................................................................................................................................................ 45 Vrijheid .................................................................................................................................................................. 46 Hommage .............................................................................................................................................................. 47 Je klinkt naar tocht ................................................................................................................................................ 48 Door de ander ....................................................................................................................................................... 49 Raak me ................................................................................................................................................................. 50 Lesbos.................................................................................................................................................................... 51 Om de hoek ........................................................................................................................................................... 53 Herfst..................................................................................................................................................................... 54 045290183147 ...................................................................................................................................................... 55 Aan de andere kant van de maan... ...................................................................................................................... 56 In blauwe rook ...................................................................................................................................................... 57 Vergeten boeken ................................................................................................................................................... 58 Buurmeisje Hihihi .................................................................................................................................................. 59 Ode aan de wederopstanding ............................................................................................................................... 60 Een heel klein beetje Fipronil ................................................................................................................................ 61 Hij lijdt aan landschapspijn ................................................................................................................................... 63 De mens ................................................................................................................................................................ 64 Laten we bijeen ..................................................................................................................................................... 65 Liefde ..................................................................................................................................................................... 66 Glinstering ............................................................................................................................................................. 67 waren, ontwaren, wormen ................................................................................................................................... 68 Het druppelt .......................................................................................................................................................... 69 Impasse ................................................................................................................................................................. 71 roos, 3 ................................................................................................................................................................... 73 Liefde ..................................................................................................................................................................... 74 Niet persoonlijk ..................................................................................................................................................... 75 Bloedroos .............................................................................................................................................................. 76 Kaarslicht (voor pa) ............................................................................................................................................... 77 Niet van Zwitsers ................................................................................................................................................... 78 Mei - Mij ................................................................................................................................................................ 79 Hersenspinsels ...................................................................................................................................................... 80 Requiem voor een dagdromer part 1.................................................................................................................... 81 Gebarentaal .......................................................................................................................................................... 82 4|P o ez i n e 1 5
Een jonge god vraagt............................................................................................................................................. 83 Het vonnis ............................................................................................................................................................. 84 leven na de branding aan land .............................................................................................................................. 85 Dorst ...................................................................................................................................................................... 86 White Cars ............................................................................................................................................................. 87 Zonder jou is niets... .............................................................................................................................................. 88 Rondom ................................................................................................................................................................. 89 Er tussenin ............................................................................................................................................................. 90 Na gedane arbeid .................................................................................................................................................. 91 Biografie van de ochtend nadien .......................................................................................................................... 93 Reus ....................................................................................................................................................................... 94 Wolk ...................................................................................................................................................................... 96 Requiem voor een dagdromer part 2.................................................................................................................... 97 Het woord bij de daad........................................................................................................................................... 98 roos 4 .................................................................................................................................................................. 100 Alle tijd ................................................................................................................................................................ 101 Vuurmond ........................................................................................................................................................... 102 Recensie van de dichtbundel "Zielschrift en andere zieleroerselen" van Walther Ligtvoet ............................... 103 Weerspiegeling ................................................................................................................................................... 105 Dunner en dunner wordt .................................................................................................................................... 106 Wolken, hemel en zee ......................................................................................................................................... 107 Liefste .................................................................................................................................................................. 109 Zonder twijfels .................................................................................................................................................... 110 Zij drinken uit spiegels......................................................................................................................................... 111 Diffuus ................................................................................................................................................................. 112 Alice ..................................................................................................................................................................... 114 Vernieuwing ........................................................................................................................................................ 115 Onder de vermisten ............................................................................................................................................ 116 Nachtgedachte .................................................................................................................................................... 117 Streken op papier ................................................................................................................................................ 118 Cafè de la Paix ..................................................................................................................................................... 120 Schone Schijn ...................................................................................................................................................... 121 Stralende sterkte ................................................................................................................................................. 122 Hij schuifelt in cirkels .......................................................................................................................................... 123 Sprookjes ............................................................................................................................................................. 124
5|P o ez i n e 1 5
D E SCHAAMTE VAN MIJN VLEES | Renk van Oyen In het noorden op de velden liggen bruine uniformen, losjes op elkaar. De gevallenen hebben geen rangen meer. Al leeft de ene nog net wat meer dan de ander dood is. Losjes vallen vellen als doeken om de lendenen. Zij stelpen aarzelend een bloedend collectief lijden. Als een erotiserende schaamlap over schaamvlees heen. In een tuin op loopafstand, daar strijken de meeuwen neer. Geen vleugelslag verwijderd van het eerste bevel en het laatste schot. Rondom de kloostergangen zinderen de echo’s door de in al ijdelheid ongehoorde lekkende daken. Waken, waken, ze waken om een ongehoord woord. De kinderen van de schreeuw, de wezen van de onversmoorde moord. De wintertuin op loopafstand hoorde enkel naar de gaaphonger. Een klinken van de laatste meeuw haar wiekslag als een geeuw zonder honger meer. Zeer, zo zeer klinken de kathedralen op de bevolking neer. Geen beiden meer om een opgerichte handpalm, geen ora om een woord niet meer. De vellen ja, dat doek tegen het vele bloeden. Hou het tegen mijn schaamte zodat het mijn gezicht kust. Ik kus u terug, met uw schaamvlees er nog doorheen. Rillend neem ik afscheid en stelp uw vloeien met net wat de meeuwen zaaien kunnen.
6|P o ez i n e 1 5
R OOS | Jurgen Uiterdijk de bloem onder de bloem bloemen zijn er genoeg alsof je steeds mijn naam roept kijk naar mij
weglopen kan ik niet roepen wel bemin me, totaal inclusief en stengel ook
in de durf mij op te nemen dan maakt het compleet kijk naar mij zie mij compleet
7|P o ez i n e 1 5
D E MAN IN MIJ MOET WE G | Bert Deben De man in mij moet weg op zoek naar leegte en onzekerheid hij tast niet meer, hij kijkt en pleegt nu in zichzelf aan overleg hij wikt en weegt en weet en gaat tegen het beseffen in naar plaatsen waar geen toekomst ligt een droombeeld vol hiaten hij dwaalt, hij zwerft, hij houdt zich vast aan wat hij los wil laten hij kijkt niet meer, hij observeert hij slaat het kleine falen gade de drukte, het geraas, de vlucht het toebrengen van schade.
8|P o ez i n e 1 5
D E OUDE MAN | Joke de Bondt-Rieken Een werkzaam leven meestal fit gezond van lijf en leden ach, wel eens pijntjes een keertje spit daar wordt niet om gestreden hij was man, vader, poëet er was veel wat hij deed vanaf toen, tot in het heden plots was er een gevoel er is iets niet pluis toen begon alle ellende al snel bleek in het ziekenhuis dat hij niemand meer herkende eerst een sterke man met een heldere geest nu een schim van wat hij ooit is geweest in het duister zat hij daar vastgesnoerd, jam in zijn haar zijn handen wit en slap een mouw hing doelloos in de pap een tafel vol met etensresten urinelucht hing om hem heen geen hulp voor hem naar dat het scheen eerst één van de besten de oude man
9|P o ez i n e 1 5
N AAR DE LETTER | Frans Terken Neem de ij in IJwit ik weet hem in een glas te vangen niet dat ik er de nadruk op leg het is meer voor herhaling vatbaar dat je een letter onderstreept als hij zwaar op je gedachten drukt zoals de ui in buikpijn tranen in de ogen krijg ik als ik eraan denk niet dat ik de ui onder het mes wil het aanzicht van de schil alleen al is om bij te janken het snijdt dwars door de ziel hoe hij huid is om kwetsbare ringen die zich argeloos overgeven aan het eerste de beste keukenmes elke snipper bevat de kern het wezen van de vrucht hoe hij al bij vermoeden van boter sist dat sputterend hoopje afblussen met een IJwit het fruiten in vloeibaar vet als klein bier ik sta er blanco in hoe de snippers zich mengen onder gulle en exotische waren gun de verwerking zonder pijn in het hart aan de kok in zijn gesteven schort ik zet twee borden twee glazen en leg bestek neer op een met zon gedekte tafel nodig je uit om je met mij te laten verrassen door de accenten van wat wordt opgediend (naar: 'klemtonen leggen amper accenten behalve dan de ij in buikpijn', uit het gedicht ‘blanco’, Michelle Bracke, opgenomen in ‘ontschamen’, Azul Press 2016)
10 | P o e z i n e 1 5
V OGELTJE | Petra Fenijn Het kooitje is klein en zeer kostbaar. Een gouden kooitje is het heel schoon en zonder stofjes. Het vogeltje is heel gezond en heel goed gevoerd met vogeltjesvoer van de allerbeste kwaliteit, duur zangzaad! Soms wordt er een ander kooitje naast het kooitje gezet, ook met een vogeltje. Dat zingt! Dat vogeltje zingt voor haar voer en haar mooie kooitje! Dan wordt het weer weggehaald. Soms vallen er veertjes en schilletjes van zangzaad tussen de gouden tralies door. mopperend worden ze opgeveegd. Het vogeltje eet goed en het is heel gezond,nooit ziek, maar het zingt niet. Ondanks het zangzaad. Lui vogeltje! Desalniettemin wordt het kooitje op mooie dagen samen met andere kooitjes buiten gezet. >>>
11 | P o e z i n e 1 5
Wat een prachtige kooitjes hebt u daar en de vogeltjes zo goed verzorgd! Ze eten wel veel, vooral die ene en zingen homaar! Het leven gaat niet over rozen hierzo. Binnen het vogeltje is de wereld die groot is. Buiten het vogeltje is de wereld die klein is. Zo is het leven voor een vogeltje in een gouden kooitje en het probeert de rommel binnen te houden.
12 | P o e z i n e 1 5
K LEIN MEISJE | Lynn Van Hoof Het kleine meisje trekt snel haar hand terug. Ze heeft zich verbrand. Niet zozeer aan de vlam zelf, eerder aan de hitte die er vanaf straalt. Ze huilt zachtjes, de blaar amper te zien, de pijn eens zo intens. Niemand die wat merkt. De blaar geneest tot een hard litteken, het kleine meisje groeit op tot een jonge, sterke vrouw. Toch komt ze om de zoveel tijd dichter bij een vlam. Dan is ze weer dat kleine meisje dat huilt.
13 | P o e z i n e 1 5
L ENTE IN A MSTERDAM | Connie Harkema
Een stad met het grootste inwonersaantal van Nederland, de hoofdstad, kent mooie musea en ondeugende attracties. Urenlang dool ik er rond, in de weeïge geur van cannabis, manoeuvrerend langs Amsterdammertjes op de trottoirband. Bordeauxrood, drie kruisjes als kusjes, charismatisch charmant; subtiel verwijzend naar prostitutie op de Wallen. Kies of vies? Bruggen buigend over grachten, met massa's fietsen tegen de lies. Bruisend leven in een pand, aan de overzijde van de waterkant. Ik zie duizend duizelingwekkende dingen, de lente staat op springen! Grauwgrijze grachtengordels ontwaken uit hun wollig gure winterslaap. “Tulpen uit Amsterdam”, ik hoor mensen schateren en opgetogen zingen. Schel rinkelend met hun fietsbellen, niet langer de handen wringen. Door te dansen en te springen de zorgen voor morgen bedwingen. Het nieuwe leven is overweldigend! Nog een enkele onderdrukte gaap…
14 | P o e z i n e 1 5
D IE LANGSTE DAG | Cor van Welbergen In mijn geheugen gegrift die intense epische nachten lippen die om elkaar bleven smachten klamme omhelzing in een benauwde lift Barry White zingt met hese stem Ondeugende blikken beantwoord Passie die mijn hart doorboort Lichamen los en dan weer klem Wetend dat het voorbij zou gaan hijgend voor de beslagen ramen Stil en zwijgend kijken naar de maan Liefde waarvoor ik me nooit zou schamen Hoe hard de wijze waarop je me liet staan Onvergetelijk onze uren samen
15 | P o e z i n e 1 5
I N DE STRAAT AAN HET PARK | Erika De Stercke Hij blaast naar de spinnenwebben aan de stalmuren. Tussen de balen vaal stro en ijzeren emmers stopt het leven. Op het wegeltje verdrogen planten. Al willen ze overwoekeren waar de handen hebben gewied. Groenten missen schouderklopjes voor een goede oogst. Ze vergeten te klagen. Geluiden sterven uit. Er komt geen omkijken meer. Het horloge maakt zich van de pols los. Komt op een stuk fluweel terecht en wordt naar de kast gedragen. Daar valt het uit eigen wil stil. Eindelijk willen de zinnen spreken maar ze hangen vast tussen vingers die een zakdoek murw wringen. Zijn woorden zijn te moe.
| Afbeelding: Petra Fenijn
16 | P o e z i n e 1 5
V OLTOOID VERVLOGEN | Marjolein Jua De tijd tikt, vliegt, glipt door vingers en voorbij Momenten moesten wijken, mochten niets verrijken, alleen toekomstig kijken Voltooide tijd verknipt De woeste wind waait tegen alle winden in Verzet in het begin, krijgt uiteindelijk zijn zin vanaf het eind tot het begin Vervlogen vlucht verdraaid En zo vliegt de tijd in stukken, trots voor de wind gevlucht Ga de dagen plukken Voor ze jou bedrukken in de hemelsblauwe lucht
17 | P o e z i n e 1 5
D IT IS DE DRUPPEL | Peter Mabelus Ik kwam hier vaker langs Snel stromend in de lente Dan stond het grote witte huis met de voeten in het water Kabbelend in de nazomer Verliefde tieners zoenend aan de waterlijn Geen oog voor mij Vrolijke en verveelde kinderen Die flessen met daarin een boodschap voor niemand naar mij gooiden Hun hoop zonder kracht dreef met mij mee naar de zee Daar duurde het soms een eeuw voordat ik weer op mocht stijgen En dreef hoog door de lucht boven de aarde Soms viel ik neer op gebergten in verre landen En voelde mij als versteend Ik ben een druppel met een hoge mate van ongeduld Vastzitten in een gletsjer is niets voor mij Maar geduld is een schone zaak Soms viel ik neer als regen Op Europa En kwam dan weer langs het grote witte huis aan de IJssel Dit jaar was het grote witte huis verdwenen Ik zal zeker terugkomen Ik ben de druppel
18 | P o e z i n e 1 5
R ECENSIE VAN DE DICHT BUNDEL "E INDE E ILAND " VAN E RIC J ANSEN | Door Eric de Munnik | Auteur: Eric Jansen | Titel: Einde Eiland | Publicatie: Maart 2016 | Uitgeverij: AquaZZ Arnhem | ISBN: 978 94 91897 64 1 Eric Jansen schreef zijn eerste gedicht ruim 41 jaar geleden op 14-jarige leeftijd. Net als zoveel andere poĂŤtische geesten deed hij een poging om in dichtvorm over de liefde te schrijven. In 1982 debuteerde hij met "Een bezeten bankje" bij uitgeverij de Verwarring. In 1987 volgde "De rest van de dag" (in eigen beheer) en in 1989 "Atelier, tien uur 's morgens" bij uitgeverij de Beuk. In 2006 verscheen de cd "Hotel Neutraal" met gedichten op muziek. En toen werd het stil... Die stilte duurde tien jaar. Eric bleef wel schrijven, want zoals hij zelf zegt in een interview met de CulemborgseCourant.nl: "Ik kan niet zonder." Schrijven van poĂŤzie is voor hem een heerlijk levensreddend medicijn, dat hij graag met anderen wil delen. Dus nu is er "Einde Eiland", een weerslag van gedichten van de laatste tien jaar rondom de thema's reizen, kunst en relaties. De omslagfoto, genomen door Eric zelf, toont een klip of een eiland in het water. Alle pracht, maar ook alle ruigheid van de natuur is in het beeld gevangen. Zo heeft Eric ook alle schoonheid, pijn en grilligheid in het leven weten te vangen in 37 juweeltjes van gedichten, onderverdeeld in drie hoofdstukken: Langs wanden reizen, Korte metten en Definitief. Wat mij treft is zijn vermogen om in relatief korte gedichten een groot gevoel op te roepen. Daarbij is het gebruik van ironie, af en toe zelfs sarcasme, in ieder geval een relativerende toon, hem niet vreemd. Zijn bundel opent met een uitspraak van Lucebert: dichters hebben een langere puberteit. Soit! Maar inmiddels is Eric duidelijk een volwassen man die het leven met al zijn ups en downs heeft geleefd en heeft neergelegd in deze bundel. Een mooi voorbeeld vind ik het gedicht "Laat de volgorde zo blijven":
19 | P o e z i n e 1 5
Na de fantastische nacht samen een sigaret dan de stokslagen om te verdwijnen uit mijn leven. Zo ook het gedicht "Liefde": We gingen uit eten met je ouders alle openstaande wonden ontsmetten we met alcohol. Eric Jansen heeft na tien jaar zelfverkozen "ballingschap" zijn eiland verlaten en keert op majestueuze wijze terug. Inmiddels is hij geregeld te zien en te horen op verscheidene podia en festivals. In 2018 wordt hij stadsdichter van Culemborg! Er is geen mooiere afsluiting van deze recensie mogelijk dan zijn "Defintief Gedicht": Het kan zijn dat al die woorden slechter blijken dan ik hoopte. maar ook: ze kunnen nog rijpen op volle sterkte raken om te worden ontkurkt op het juiste moment hopelijk tijdens een schemering waarin een lezer loopt die het eindelijk weet: "dit bedoelde ik te zeggen".
20 | P o e z i n e 1 5
S TICHTING Y AKUZIKAART | Peter Mabelus Laat je alleen of samen verrassen en inspireren door 65 miljoen bubbels in het hele land. Want in deze veranderende wereld zijn yakuza belangrijker dan ooit. Wat reinigt ons lichaam en onze geest? Waar kun je op adem komen en geĂŻnspireerd raken? Dat kan in onze yakuza! Yakuza verbinden ons. Meer dan een miljoen mensen gingen je voor en hebben een Yakuzikaart. Die maakt het makkelijk een yakuzi binnen te stappen. Jouw voordelen met de Yakuzikaart: Je hebt een jaar lang toegang tot ruim 400 yakuza in Nederland. Je krijgt een actueel overzicht van yakuza die je niet mag missen. Je ontvangt maandelijks yakuzitips, exclusief voor jou als yakuzikaarthouder. Je beschikt altijd over je persoons- en bezoekgegevens in Mijn Yakuzikaart
21 | P o e z i n e 1 5
E R VALLEN ZO VEEL MEN SEN | Renk van Oyen Er vallen zo veel mensen. Als neergeslagen regen. Geborenen die te berge rezen en nu bij bosjes vallen. Gevallenen na korte stormen van weggewaaide blaadjes op de rails, van verfomfaaide haren van een strandwandeling, van de weggeblazen pluisjes op een streepjespak. Ik weet je wel te vinden als je bent weggewaaid. Het is stroomafwaarts- benedenwinds. Daar aan de loefzijde van de boeg. Waar het schot het miste. Daar waaien ze heen als ze gevallen zijn. Samen met de lege kastanjevellen van vanonder de boom vandaan gewaaid. En ook de blaadjes van het bloedrood, waaien met de gevallenen mee. Tot in de luwte van de valwindstil en uitgeblazen.
22 | P o e z i n e 1 5
Z OMER 2016 | Theodora Pigmans Ga je mee PokĂŠmonnen op Kijkduinen. kids en ouders eten frietjes en wat ijsjes. Horeca sluiten deuren en gordijnen. Maar nu is eindelijk Kijkduinen in PokĂŠmonnenban en is Kijkduinen van Jan en Alleman.
23 | P o e z i n e 1 5
L IEFJE | Anke de Vrij Liefje laat ons liefhebben laat ons lieveren dan lief laat ons ons en elkaar vergasten op onvergetelijk vrijen laat ons vrij zijn van alle ballast laat ons lieveren lieveren dan lief laat ons vergeten vergeten wat is was en zal zijn vergeten hoe wreed de wereld is de mens is laat ons vergeten laat ons de mens vergeten de wereld vergeten laat ons onszelf vergeten laat ons lieveren dan lief laat ons
24 | P o e z i n e 1 5
S CHOONHEID IN HET ZON LICHT | Jeroen Makkinga Het eerste ochtendlicht glijdt over je wangen In de vroege zonnestralen probeer ik je schoonheid te vangen Voor altijd op mijn netvlies geprint Hoe jouw schoonheid door het zonlicht word bemind In het eerste zonlicht, schijnend door de ramen Kan ik alleen maar jouw schoonheid beamen Je ligt naast mij, met je ogen nog dicht Je naakte huid glinstert in het eerste licht Ik geniet van jou in de vroege morgen Niet meer jouw schoonheid in het donker verborgen Je wordt wakker en rekt je uit En het zonlicht blijft spelen op jouw naakte huid
25 | P o e z i n e 1 5
W AT TREFT ME | Wouter Veldboer jij treft me op een station met een schoen uit een koffer de manier waarop je hem slingert kleren spreiden over het perron de trein verlaat jij erin de naaktheid vooruit een schoen
26 | P o e z i n e 1 5
A UGUSTUS | Janet Polderman door uw aderen vloeit bloed en het sap van bramen u likt aan zomerwonden met ontzilte tong het rood blijft hardnekkig kleven uw speeksel nodig tot september spuugt mondjesmaat de zon gaat onder een zwoele avond naakt men bloost schuimbekt, waggelt dronken van te jonge wijn die naar bloed en bramen smaakt. Het grote gisten is begonnen.
27 | P o e z i n e 1 5
I EMAND SPEELT AAN EEN STUK DOOR | Marijke Hooghwinkel iemand speelt aan een stuk door gitaar in de trein ergens op de achtergrond klinken verre klanken die mijn reis als een film laten zijn het geeft deze vroege ochtend aan de zon die versnipperd binnen valt de dag die nog moet verschijnen de dag die nog ongewis en ik met een onwennige bloes aan en een spijkerbroek iemand voelt mij doorsnee te zijn
28 | P o e z i n e 1 5
29 | P o e z i n e 1 5
D IFFUUS | Marjolein Jua De tijd ontsnapt, schiet door het leven heen Ik zie haar gaan, dansend, golvend van verlangen, in vernederende vrijheid gevangen, zo snel als licht, grijpend naar ’t zicht, in weemoed knagend op andermans belangen Lusteloos rustend in de schaduw van mij alleen Rusteloos vol lust, zoekend naar evenwicht Gevoelens vliegen door alle tijden heen Ze raken je teder en zachtjes aan, dringen door in het onzekere bestaan Zo vlijmend scherp, meedogenloos ruw, schieten ze door, ze laten niets gaan Liefdevol hatend, met harten van steen Hatelijke liefde, ondoorgrondelijk sluw Alles schiet en vliegt maar voorbij, zijdelings strelend, op toeval berekend ’t Beeld is diffuus, verwarrend en stekend ’t Zicht is vertekend en vogelvrij…voor mij
30 | P o e z i n e 1 5
Z IE JE DE ZON | Eric Zindel tussen de druppels hangt een glans ritme van wat is geweest al was er geen laatste dans is chaos koning nu zie je de zon in de druppels blinken nieuwe parels op hun weg waarin je kunt verdrinken eigen keuzes... wanneer het passeert je zelf niet begrijpt waarom en waarom het kleven blijft wat diep is, is altijd je hoort bij mij... zie je nog zon smelt het verdriet tot drama moet door koste wat kost je beseft net als ik dat het niet overgaat het is nooit te laat zolang je me liefhebt, voelt als opspattende regen ooit het blijft op jouw pad het is het mijne zie een zon laat demonen verdwijnen.... en kom dan terug!
31 | P o e z i n e 1 5
D RIE WOORDEN | Bert Deben Drie woorden schreef je die ruimte moesten scheppen roeren en redden wat het hart nog vasthield aan verlangen ergernissen werden uitgewist en weer herschreven, er werd gemist er werd zelfs bijna toegegeven dat het eenzaam toch nog erger kon zo werd de liefde vorm gegeven ‘ik mis je’ schreef je en ik zag met beide voeten van de grond de passie weer herleven het punt dat nog op tafel lag werd even nog niet afgerond.
32 | P o e z i n e 1 5
S OKKEL | Lynn Van Hoof Hij smeekte haar "Wees mijn bondgenoot, doorheen de tijd, de eeuwen voorbij. Ik draag je op handen, laat me je sokkel zijn." Hij nam haar hand, zoende elke ring aan elke vinger, vijf per hand, en vroeg haar of zij misschien zijn vrouw wilde zijn. Haar antwoord, na zo'n stilte waarin zelfs de kleinste krekel besluit te zwijgen, was simpelweg "Nee, dankje."
33 | P o e z i n e 1 5
O NDER DE PARASOL | Frans Terken Hoe je altijd al beschutting zocht je hoofd onder een hoed daarboven het doek van de parasol het blauwwit dat mijn naam droeg meer kon ik je niet beschermen dat alle stralen er teveel aan waren vage vlekken op je huid die ik voorzichtig telde je ogen die licht verloren wegkwijnden alsof je nacht zocht in een afnemende maan dat ik nog stof in handen houd waarop je naam geschreven maar jou moest loslaten meegeven aan een windvlaag waarop je gewichtloos wegdreef
34 | P o e z i n e 1 5
L EVEN VOOR DE DOOD | Joke de Bondt-Rieken Gerimpeld zat je daar te staren uit het raam niemand sprak een woord of kende je bij naam alleen de nachtjapon nog aan is zij zachtjes heengegaan een geur van Kรถlnisch wasser om haar heen wat maanden later pas verdween een zonnestraal die op haar zilveren haren scheen theeglas op tafel mes naast het bord waarop een stukje brood het zijn de stille getuigen van het leven voor de dood
35 | P o e z i n e 1 5
W INTER IN V ENETIË | Connie Harkema Een zeldzaam mooie maar zinkende stad, zeker in het winterseizoen wanneer overstromingen ziltig oprukken vanuit de Adriatische Zee en je Venetië slechts op tijdelijke verhogingen kunt verkennen, gedwee; je verbazend over de rijke historie en bezienswaardigheden van toen. Van zo’n oude stad, gebouwd op eilanden in een lagune, raak je uit je doen. Wennen aan noodgedwongen transporten over water geschiedt van lieverlee. Kanalen en gondels brengen romantiek en aantrekkingskracht met zich mee, maskers en snuisterijen van glas verleiden je al dobberend tot een zoen. Venetië, vurig en waterrijk tegelijk, vraagt gretig om te worden bekeken. Het Canal Grande, de levensader, met daaroverheen de oude Rialtobrug en winkeltjes zo knus om je heen, terwijl de gondels eronder doorsteken. En wanneer het water stijgt, begint de priester in de kathedraal te preken, hopend dat Dogepaleis en Campanile op 't San Marcoplein niet losweken, want van wassend water in de Venetiaanse winter heb je echt nooit terug.
36 | P o e z i n e 1 5
P ANTA RHEI | Elbert Gonggrijp Landjuwelen Antwoord op Gemma “ De sprong “ Alles stroomt, alles is in beweging, ook jij, zelfs als je het niet ziet. In de vaste bedding van de liefde waan jij je bevrijd, maar in hoeverre. De toekomst blijft altijd onzeker. Zo ver is zeker. In alles kom ik mijzelf tegen. Maar de seizoenen breken af wat ik ervan vertrouwde, niets blijft bij het oude, er is moed voor nodig om vast te houden aan wat er is. Verder dan mijn neus kan ik niet kijken, laat de natuur zich raden, heb ik aan jou meer dan genoeg. Hoe de elementen strijden om hun gelijk. Zielsverwant zijn wij, opgebouwd uit dezelfde stof om uiteindelijk tot stof weder te keren. De sterfelijke mens binnen de oevers van zijn bestaan. Alles stroomt, alles is in beweging. Maak mij vrij en ik zal nimmer op je wachten –
37 | P o e z i n e 1 5
I K BEN GEBOREN IN DEN HAAG | Theo Koot Soms ziet men mij lopen door de straten van Den Haag of men ziet mij zitten op het Noord-Hollandse strand. Soms ga ik winkelen in Veenendaal stad, daar zie je mensen aan zich voorbij lopen. Het geeft niet precies waar ik ook ben, ik wandel en winkel. Soms schrijf ik een blij gedicht of ĂŠĂŠn waarin alles misgaat, toch blijf ik schrijven over hoop, vrede en liefde en probeer ik mezelf in slaap te schrijven op een pc. Ik was geboren en getogen in Den Haag waar de rust ver te zoeken was. Altijd zocht ik het groenste gras aan de andere kant. Ik verbrandde de schepen achter mijn rug en weet heel zeker: Hier keer ik nooit weer terug.
38 | P o e z i n e 1 5
D OORLUCHTIGHEID | Petra Fenijn Er zit een gat in haar geblazen, aangebracht door voorbijgaande omstandigheden. Het frame staat nog net, maar het interieur eruit. Dus je ziet er doorheen langs de rafels, de T.L.-verlichte flats van de moderne realiteit. Het waait er soms doorheen, de lucht.
39 | P o e z i n e 1 5
ROOS ,
2
| Jurgen Uiterdijk een wilde ben ik kleine bloemen en kleine bottels de echte, puur en ik ruik
ik ben de parfum van de lucht de herinnering uit andere tijden de wind die weet soms neemt die vriend wat van me mee
echt voor de bijen en liefhebbers omdat er niks echter is als deze roos, vol verlangen om gelaten gezien te worden ( of zijn )
40 | P o e z i n e 1 5
T ERUG TOT HET GEBAAR TEMPEL | Marc Tiefenthal de golven baren geen zorgen ze ontheffen me van mijn lasten het oneindige rijk van mij verwatert tot ik oneindig uitgestrekt lig en mijn lijk niet langer nodig heb ik leef louter het leven als tempel geen haar op mijn hoofd, borst en buik denkt er nog de spoeling is dik het ligt er vingerdik op, voeten uit elkaar, benen gespreid, tenen gestrekt. niemand staat er tegenover noch in de weg bloed klopt mij voluit in mijn lichaam
41 | P o e z i n e 1 5
I NCOMPLEET | Marjolein Jua Slechts voor de helft Misschien Met Niet welke kiest en te wachten Misschien Wat Te ver Te groot want meer dan de helft en jouw liefde minimaal
mag ik jou eeuwig kussen is het zelfs maar een kwart mijn gevoel ertussen wetende waar jouw hart, richting die van jou of het zin heeft op alles of niets laat je mij in de kou als ik jou verlies is deze liefde al beleefd om verdriet te sussen heb ik nodig van jouw tijd, een volle eeuwigheid
42 | P o e z i n e 1 5
W IT BEGINT | Petra Fenijn Ik ben geplaatst op een schaakbord, door het toeval bepaald in de kleur die geen kleur is. Wit Ik ben geen erg beste schaker denk nooit in een rechte lijn. Wanneer ik beweeg word ik geslagen. Ik wil wel stappen zetten want wie niets doet is laf, maar waarheen? Ken geen richting! Liever ga ik rond en rond in een pot Duopenotti of een kopje koffie al of niet verkeerd.
43 | P o e z i n e 1 5
B UNDELRECENSIE : I RIS W YNANTS - A CHTER IEDERE VOORDEUR . | door: Lynn Van Hoof Iris Wynants is een Vlaamse dichteres uit het kempische Turnhout, waar ze sinds 2017 het stadsdichterschap overnam. Ze publiceerde al gedichten in de literaire tijdschriften Awater, Gierik en Het Gezeefde Gedicht; en won de poÍzieprijs van de stad Izegem in 2013. 'Achter iedere voordeur' is Iris' debuutbundel waarin ze naar eigen zeggen op zoek gaat naar plaatsen om thuis te komen, met de nodige ups en downs. Buiten dat het een niet al te dik boekje is, leest het vooral ook erg vlot. Haar schrijfstijl is bondig en toch dromerig, ze vertelt verhalen met weinig woorden en daar lijkt ze in de bundel ook naar op zoek; naar het maken van eigen verhalen waarin zij opbokst tegen allerlei obstakels. Vele gedichten geven een gevoel van niet gevonden willen worden, vluchten, dromen en het zich eigen maken van wat om zich heen afspeelt: gemiste kansen en constante verandering. Het lijkt ook bijna een rouwproces, vooral het deel 'Ergens houdt het op' toont een breuk en het door te maken proces om tot een vorm van acceptatie te komen. Wat de gedichten doorheen de bundel sieren is een soort van eenvoud, het steeds teruggrijpen naar typische kempische beelden met de weiden, de bossen en de boeren. Of het peinzende beeld van een glas wijn in de handen en de geheimen achter gesloten deuren; hoe we die eigenlijk wel graag willen ontdekken, ons eigen maken. De bundel is een werkelijke zoektocht en brandt bijna naar verlangen om een thuiskomen, voornamelijk bij zichzelf, al dan niet bij een andere persoon. Intussen word ik wakker en ben jij niet meer het eerste wat ik denk. Ik flaneer door winkelstraten opdat mensen zouden zien hoe goed het met me gaat. Achter iedere voordeur liggen mogelijkheden. Vissen breken uit hun kom. Teevees slorpen hun kijkers op. Trappen voelen zich verlaten want niemand wil nog ergens heen, maar hier zijn, nu, en feest. Dus scheuren huizen uit hun vel totdat wij met armen en benen gooien. 's Nachts ga ik vol verwachting slapen, bijna voel ik me blij. Morgen komt een nieuwe ochtend. Het derde wat ik denk ben jij. Iris Wynants – Achter iedere voordeur. De Scriptomanen. 69 blz. ISBN 978-94-6266-230-8 44 | P o e z i n e 1 5
A AN FLARDEN | Hans F. Marijnissen "Ik zal je een kalmerend middel geven. Daar woont geen levende ziel meer, vriend." Met etenstijd was ik nog steeds in de ban van die berichtgeving, en opgewonden. Er kwamen meldingen binnen, en op dat moment, toen er vrede was, was niets volkomen uitgeroeid in mijn beleving. De beschietingen hielden aan. Alles kon nog. "Je kunt dit nu wel allemaal zeggen, maar ik weet wie de schuldige is! De mensen zeggen wel eens: woorden zeggen zo weinig, maar let op, als het zoiets is kan het ons niet schelen!" Wij moesten toen vroeg opstaan. De eetzaal had veel weg van een gekkenhuis. Wij ervoeren een lichte beving en verwaaide motregen viel. Het einde begon toch.
45 | P o e z i n e 1 5
V RIJHEID | Peter Mabelus De eerste keer dat ik mij vrij voelde moet als foetus zijn geweest. Voortdurend door een comfortabel klimaat omhuld. Als ik mijn vingers strekte tegen het licht voelde ik mij een componist van energie. Terwijl ik ritmisch door het vruchtwater van mijn moeder deinde. Een dodelijke cocktail van slaap en spierverslappende middelen is mij zojuist toegediend. Mijn familie en vrienden staan naast mijn sterfbed. "Ga in vrede," waren mijn laatste woorden. Ik voel me vrijer dan ooit.
46 | P o e z i n e 1 5
H OMMAGE | Elbert Gonggrijp Duindagboekgedicht 76 Uitgewerkte Smartphone-opname De laatste hand. Een wolkensprei. Een roze eerbetoon aan de dag. Een noeste zomer die zich voltrok. Een zweem van herfst wil in de lucht en grassen staan naar hooi en zelfbeklag. Duinen in hun schaduw uitgediept, nog stiller dan ik ooit zag. Een tijdverdrijf, een tijdelijk verblijf voor een bedaarde natuur. Ik tuur en hoor de eerste schijn van vogeltrek. Een verschrikt Witgatje en schorre Snip. Het decor verliest zijn grip op de kansen die het leven bood. Niet doods, maar nostalgie. De Kraaien het krachtige vaarwel in het vluchtige voorbijgaan –
47 | P o e z i n e 1 5
J E KLINKT NAAR TOCHT | Marijke Hooghwinkel Je klinkt naar tocht huid kras ik in huid klankkorset dat laatste stukje hangt tot je klinkt naar tocht klankluid hoor stil wind blaast je klankgeweld waart rond tot het je neerslaat is jouw hemel plafond? jonge scheuten schieten door op mijn vensterbank het glas dat net niet breekt op het randje op het randje van scherp knapt
48 | P o e z i n e 1 5
D OOR DE ANDER | Anke De Vrij Door de ander verander ik leef ik beef ik Door de ander zie ik kus ik zweef ik Door de ander bemin ik begeer ik vergeef ik Door de ander niets dan door de ander waardeer ik ben ik Gister gaf ik nam ik door de ander doodde vermoordde ik had ik pijn werd ik klein door de ander met de ander
49 | P o e z i n e 1 5
R AAK ME | Lynn Van Hoof Vertel me al je fantasieĂŤn, ik wil het weten. Misschien zijn ze gelijk aan de mijne. Raak me aan, laat me voelen wat jij wilt. Raak me. Bekeer me tot jouw begeerte, en vergeef me als ik aan je verslaafd raak. Laaf mijn dorst, stil mijn honger, zelfs als ik steeds meer wil. Fluister wat in mijn oren en laat me verdrinken in ondeugende flikkering . Snoer me de mond met een zoen die me met verstomming slaat. Vergeet me en leer me opnieuw kennen, verkennen alsof het telkens weer de eerste keer was. Zing met me tot ik doof ben, wek me en verdoof me, wakker me aan en doof me als een wederkerend werkwoord. Kijk naar me, staar je blind op wat jij schoonheid vindt. Vergeef me dat ik zo veel van je wil.
50 | P o e z i n e 1 5
L ESBOS | Cor van Welbergen Orpheus’ hoofd vond hier eindelijk rust In het versteende woud trilt de hitte van de zon Langzaam borrelt water op uit de warmwaterbron Een vissersschip nadert met sardientjes de grillige kust In het klooster van Mono Ypsilou is het stil Een monnik opent langzaam de krakende deur In het cafÊ van bergdorp Vatousso een ouzogeur De lokale feta raakt mijn gevoelige smaakpapil Het uitzicht op Molivos staat op mijn netvlies Geiten langzaam grazend in de olijfboomgaard Bouzouki nog gespeeld met echte emoties In Pergola wijst een Griekse schone mij de kaart De geur van de kruiden, zo aromatisch Veel katten vinden mij een kopje geven waard
51 | P o e z i n e 1 5
52 | P o e z i n e 1 5
O M DE HOEK | Jeroen Makkinga Hij zit vaak in de ijssalon Die bij hem om de hoek Drinkt er koffie Leest de krant Vaak aan de soort van bar Soms aan een tafeltje Achterin de hoek, aan de wand Hij ziet daar veel mensen Binnenkomen, bestellen en weer gaan Het meeste personeel kent hij inmiddels bij naam Vaak hoeft hij niet eens te bestellen Hij gaat zitten, pakt de krant En de koffie wordt vanzelf gebracht De meiden zijn er altijd vriendelijk tegen hem Soms maakt hij een praatje met ze Maar ook als het druk is Is er altijd nog tijd voor een lach Hij zit er haast altijd Soms wel 2x op een dag Het is voor hem ook een soort uitlaatklep Even los van de stilte om hem heen Hij geniet gewoon van zijn bezoek Aan de ijssalon Die bij hem om de hoek
53 | P o e z i n e 1 5
H ERFST | Theodora Pigmans Als koele golfslag je terug duwt meeuwen het luchtruim verdelen de wind het zand geluidloos opjaagt leegte weer terugkeert over de vlakte komen hersencellen tot rust en duik ik diep in mijn bonkercoat.
54 | P o e z i n e 1 5
045290183147 | Peter Mabelus Zonder dollen is mijn ontmoeting met de president van Frankrijk, Macron, de meest bijzondere in mijn leven geweest. In de zomer van 1981 slenterde ik op 14 juli over de boulevard van de Franse badplaats Saint-Jean-de-Monts. Ik nam net een hap van de laatste kano uit mijn koektrommeltje, toen ik een Franse peuter op een driewieler hoorde jammeren dat hij zijn carte d'identité verloren was. Zojuist had ik de carte d'identité gevonden van ene Emmanuel Macron. Kaartnummer 045290183147. Geboortedatum 21 december 1977. Nadat ik Macron zijn carte d'identité teruggegeven had peddelde hij vrolijk huiswaarts. Op de dag van de tweede ronde van de Franse verkiezingen zag ik op televisie het nummer van Macron's carte d'identité duidelijk leesbaar in beeld: 045290183147.
55 | P o e z i n e 1 5
A AN DE ANDERE KANT VAN DE MAAN ... | Eric Zindel steeds als je zei dat het diepte is voelde ik hoe mijn hart nog even sloeg bekeek ik de leegte om me heen tranen zonder bodem hoe diep is dan alleen... steeds als het voelt uit jouw gedachten ben dan raak ik de bodem aan van het nooit pijn groeit waar niemand het ziet hoe diep kan liefde zijn een stille wereld zie hoe hoop oploste voel me klein... je bent mijn ster steeds, ook al ben ik uit jouw zicht Denk je dat je mij nog vinden zult? Aan de andere kant van de maan is het te donker en te koud er is geen leven enkel leegte die me daar nu houdt een schim van wie ik was zag je mijn schaduw ik voelde hoe je zwijgend naar me keek je niet vroeg om ons te redden want al wat ik zag diepte die geen diepte leek‌ dromen van gisteren passen niet meer in vandaag jouw licht en liefde altijd in ooit
56 | P o e z i n e 1 5
I N BLAUWE ROOK | Jef Louisa Versmissen Geen genade Mijn vriend Dat komt later Als laatste hoop Van een doodgeslagen hond Geluid als wapen Tegen de ondergrond Geruisloos als een Stroboscoop Doe maar net alsof en Stijg op uit het stof Leg jezelf loodzwaar Tegen het afgeschoten bot Dat verdorven lomp Je adem afsnijdt De puinhoop in je kop Rammelt over tijd En ruimte Over theoretisch weten En gore zondigheid Het drama van de valse toon Verteert de nacht Vol doelloosheid En zoekt stijlvol Het tijdloze op De bliksemschicht achter je ogen Trots tot woede omgebogen De handen kromgetrokken Rond koud geworden koffie Zwart omrande ogen Een nieuwe sigaret In blauwe rook Een blikken doos Vol ouwe foto's Van vuile liefde
57 | P o e z i n e 1 5
V ERGETEN BOEKEN | Joke de Bondt-Rieken Vergeten boeken verhalen in stof kaften versmoezeld en dof de letters vormen de ziel van een mens schrijvers met passie zoeken de grens van kunnen en voelen van warmte en kou van mierzoete zinnen naar rauw vergeten boeken ontdekt als een schat van onnoemlijke waarde ook al zijn ze beklad hoofdstuk voor hoofdstuk neem ik in mij op en smul van de letters volop
58 | P o e z i n e 1 5
B UURMEISJE H IHIHI | Alexander Franken Een van mijn buurmeisjes hihihi wordt jarig hihihi net als een van haar vriendinnetjes hihihi hihihi en daarom organiseren ze een feestje hihihi een discofeestje hihihi met een dj die ze voor de helft van de prijs heeft kunnen krijgen hihihi en het duurt maarliefst tot 12 uur hihihi Zet hem op meid bouw een feest dat je nooit meer vergeet onthou dat de volumeknop altijd harder kan en dat de uitdaging is boven de geluidsoverlast uit te giechelen en trek je niks van jongens aan jongens blijven raar Mijn buurmeisje bevindt zich hoop ik middenin een gelukkige jeugd vrij van rampen en andere narigheden hooguit gemankeerd door hier en daar een verdwaald ongemak zoals een bovenbuurman die vaak ongevraagd de dichter uithangt hihihi
59 | P o e z i n e 1 5
O DE AAN DE WEDEROPSTANDING | Theo Koot In bed kwam hij weer tot leven, die slag heeft hij gewonnen zo is gebleken de artsen hebben weer eens een leven gered de genezing vorderde gestaag in bed doch echte rust zal hij niet meer kennen, noch honger, noch pijn hij zal weer verder moeten zwerven door een geestelijke woestijn met een koele wind door zijn haren komt zijn lichaam tot bedaren zijn geest keert weer terug in zijn lichaam en mag hij in geleende tijd verder gaan aan het paradijs heeft hij even mogen ruiken er was geen plaats voor hem, men kon hem niet gebruiken het licht doet hem nog steeds pijn in zijn ogen dat slechts schoonheid en rust deed beloven.
60 | P o e z i n e 1 5
E EN HEEL KLEIN BEETJE F IPRONIL | Bert Deben Ik heb gezwommen in de Schelde dat was misschien zo slim nog niet maar toch, ik ben, zoals U ziet nog levend en dat wou ik melden ik viel er aan geen haai ten prooi en het was koud, en ja, het stonk er ietwat chemisch, maar in het donker geef ik nu licht af, da’s wel mooi ik ben een mens die spanning wil zo eet ik ook nog steeds een ei waarin, zoals men heeft gemeten een heel klein beetje fipronil dat houdt me blijkbaar vlooienvrij en ’t is tenslotte ook maar eten.
61 | P o e z i n e 1 5
| Janet Polderman Bedreven drijven op maatschappelijke golven wordt niet getolereerd men zal zeggen jullie doen het helemaal verkeerd doe de schoolslag en de werkslag moeilijk doen waar het makkelijk kan dat moet van hen en dat doe je dan er glijdt een jacht naderbij daar waar wij zwemmen en komende langszij schreeuwen vanaf het dek de droge lijven dat ook dat niet mag we moeten achterblijven stellen vast ze gunnen het licht in onze ogen niet gewoon omdat we sneller zijn en beter hebben leren drijven.
62 | P o e z i n e 1 5
H IJ LIJDT AAN LANDSCH APSPIJN | Renk van Oyen Hij kwam niet vaak buiten zijn biotoop. Niet omdat het er niet goed toeven was. Hij lijdt aan landschapspijn. Zijn naam duidt aan dat het om een vlindertje gaat met gouden schubben. Bij momenten ziet men een treffende gelijkenis met de goudgeschubte beekprik. Ondanks de vraatsporen van de purpermot, leek de vis er in geslaagd zich tegen de verwachtingen in, succesvol voort te planten. Men vermoedde onterecht een zielsverwantschap. En vanaf dat jonge moment van zwemmen, was er geen ontkennen meer aan. In totaal werden drie van deze vraatbeelden, met rups en al verzameld. Ondanks de overeenkomstige kenmerken in het halsschild, zwom de prik omlaag en de purpermot, hij mompelde.
63 | P o e z i n e 1 5
D E MENS | Wouter Veldboer god ging op vakantie in Frankrijk las een boek door hemzelf geschreven vond het overdreven dook in water en waar het vroor liep hij erover brak wat brood en veranderde wijn door tegen een struik te pissen
64 | P o e z i n e 1 5
L ATEN WE BIJEEN | Frans Terken Vier vrienden met getekend gezicht rond de wankele stamtafel waar het woord in vliegende vaart over en weer flink tekeer gaat zoals in oude tijden kaarten gedeeld niet de opleg maar het antwoord repliek op het juiste moment de stellige knik van bevestiging hoe de ogen met schik alles volgen elke slinkse beweging gewogen en op waarde geschat dan met de vlakke hand afgetikt het is het oude liedje hoe het de toon heeft behouden na de laatste kaart een slotwoord ja uit volle borst de afdronk benen als eerder boven op het blad prikken we vast een nieuwe dag kruipen we kreupel de deur uit in het bleke licht van buiten
65 | P o e z i n e 1 5
L IEFDE | Marijke Hooghwinkel liefde streelt mij waar ook ooit klank wind vond uit sneeuw haar stem snijdt zacht wat jij dacht dat nooit kwam jij kust mij in de stilte van de tafel nog na in de stilte van de liefde gromt het beest slaat de dag tussen struiken wij liggen op een handdoek het gras prikt gemeen in onze huid maar wij wij voelen alleen elkaar zweren samen achteraf kijkt alles anders jij legt jouw blik over klanken appelgroene lange benen
66 | P o e z i n e 1 5
G LINSTERING | Hans F. Marijnissen Zijn herten, het grind op de oprijlaan, mijn kinderen, daar draait het om. De bomenrij langs het graspark en glinsterend glanswerk in zijn fontein, okĂŠ. Hier in zijn woning alles elektronisch, zelfs de stoelen. Voelhoorns en camera's tasten langs de muren van de kamer die altijd net behangen is, modern fris als de gevangenis die het is. Opgenomen conversatie wordt afgespeeld, meer niet. Nog slechts de alledaagse beginselen aanwezig, deze schijnzomer. Net als haar jurken, de buurtsuper, mijn goede bedoelingen. De kinderen stal zij mee, naar hem. Op vakantie van mij, zegt ze, en daar toost ik op. De tv naast de rozenvaas fluistert vingervlugge reclames, illusies, handenspel. Ik blijf inschenken, schud ijsblokjes rond en drink tegengif tot de bodem. OkĂŠ, hij is de baas, is het niet zo?
67 | P o e z i n e 1 5
WAREN , ONTWAREN , WORMEN | Marc Tiefenthal boven de menigte ontwaren we een spook elegant en onwelbespraakt. de geest moet waaien, deze fladdert wat walgelijk te hebben geleefd door deze menigte vertrapt meer en meer menigte menigte die de engel verdringt wie ziet nog wat ik bedoel? wie walgt mee? het spook zwalkt al weg
68 | P o e z i n e 1 5
H ET DRUPPELT | Anke De Vrij Het druppelt gestaag op de wegen allerwegen regen regen niemand houdt hem tegen Alles nat kletsnat de haren huid en kleren het hoofd lijf en leden Het zwiept trekt en sleurt Blauw van de kou bibber en beef grijs en grauw Leve de toverbol waar is die nou de bol van vuur de bol van leven die alles kleur kan geven hou op met beven En dan de stralen die de regen weg kan malen het licht met een zonnig gezicht Ik voel me rijpen warmen iemand om te omarmen Ik voel me beter heel wat heter Ik voel me lichter voel me schijnen in mezelf verdwijnen kleuren uit de duisternis verschijnen Ben weer ‘één’ als voor de zon verdween Opgehouden is het smachten het giezen Ik zie weer licht Ik zie weer stralen en bomen vol kralen
69 | P o e z i n e 1 5
Ik adem in het licht de warmte de kleuren Ik adem uit het nat de kou het grauw De geuren hou ik vast de geuren en de kleuren en het licht op ieders gezicht (Ode aan Jan Hanlo) (giezen (dialect) =begerig kijken naar)
70 | P o e z i n e 1 5
I MPASSE | Elbert Gonggrijp Smartphone-opname Binnenduinrand Egmond Binnen Tussen willen en gaan zit een overweging. Een pauze in het landschap, een klaaglijke Buizerd, coulissen van wolken waarin de heerzuchtige zomer. Verheft er iemand zijn stem, dan is het de wind, maar zo wit en heet van liefde. Wat kon mij hier zoal gebeuren als ik hier niet bestond? Ik hoefde enkel te aarzelen tot een geruststellende gedachte. Op het bankje zacht te mijmeren van onwaarschijnlijke anekdotes door vlinders, vogels ingesproken. Waarom niet dit wachten tot een ware kunst gemaakt? Het licht strekt zich lui uit en de schaduwen maken geen haast. De stilte rimpelt als water, het uitzicht gaat nergens heen. Ik ontwaar het, vergeet mijzelf te verroeren, vergeet elke notie van tijd –
71 | P o e z i n e 1 5
72 | P o e z i n e 1 5
ROOS ,
3
| Jurgen Uiterdijk
leer me eerst kennen meer over minder karakter voor je ziel een bezielde ben ik
expressie in vele kleuren de echte in zalvende geuren dan pas wil ik wezen de liefdesbloem
passie d ‘amour de echte volle roden onschuld in het wit de magie van het begeren
alleen in heel en al dus zie wie ik ben en weet meer breed dan smal
73 | P o e z i n e 1 5
L IEFDE | Eric Zindel Niet op zoek, niet dromen niet de lege kasseien in één, twee, drie tot tranen, niet huilen verdergaan niet terug, niet weg, niet hier waanzin brandt het kaarslicht vast omlaag en terwijl de eenzaamheid drupt en kringen maakt op tafel de muziek steeds dezelfde tonen geeft je afvraagt waarom alles leeft en alles past behalve jijzelf terwijl je magie voelt, geeft , bloedt kleine stapjes kosten moed vluchten in Vermouth goedkope leegtes vullen stiltes als de morgen even stopt en de droom een glas wijn wanneer de pijn regeert, schenkt rede venijn Niet op zoek, niet dromen lege kasseien in één, twee ogen vol tranen, ik liet je vrij, ..verdergaan liefde voelt verdoofd in dit lege bestaan waarin ik intens de uitersten zoek, zocht,vond verloor Toch ook ik moet door en ik zal huilen zonder schaamte de dag dat ik jou misschien ooit nog zie Ook al zie je niets van wat ik nu nog schrijf "ik blijf van je houden" "STEEDS"
74 | P o e z i n e 1 5
N IET PERSOONLIJK | Petra Fenijn Ik zie een natte kam en gel en schone handjes die allang niet meer in het zand spelen. Die roze nageltjes! Ik zie een Ster die gaat verschieten iets sneller dan andere kindsterretjes. Ik lees en luister een Droom die ik ken van vroeger. Die altijd Droom moest blijven. Ik zie een kleine Volwassene en lees volwassen kinderwensen. Dromen en wensen waarvan mij nadrukkelijk bijgebracht is: Die kunnen niet! Waarom niet? Dat zul jij Later wel begrijpen als je Groot bent! Maar jij werd niet groot. Jij werd een Ster voor altijd!
75 | P o e z i n e 1 5
B LOEDROOS | Lynn Van Hoof Hoe zij een roos was. Hoe ik vergat dat zij een roos was. En haar een hand gaf, en me prikte aan haar doorns. En hoe mijn vinger bloedde, en ik helemaal warm werd van het rode bloed dat versmolt met de rode roos . Hoe ik opnieuw vergat dat ze een roos was. Hoe ik bloed proefde nadat ik haar zoende.
76 | P o e z i n e 1 5
K AARSLICHT ( VOOR PA ) | Jeroen Makkinga Als de zachte gloed die kaarslicht kan geven Was jij een lichtpunt in mijn leven Helaas door ziekte werd jij gesloopt Niet de genezing waarop zo werd gehoopt Na een korte en oneerlijke strijd Was het uiteindelijk jouw tijd Door een stille wind werd de vlam gedoofd Hopelijk heb je gevonden, waarin je altijd hebt geloofd
77 | P o e z i n e 1 5
N IET VAN Z WITSERS | Renk van Oyen Hij die denkt als een koekoeksklok. De plakzwans van vier uren. Die de tijd weergalmt als de verwaterde gelijkenis van een echo. De buitenste kringen rond de steen in een sloot. Hij reageert op de seconden, niet de uren. Hij begrijpt ze net zo lang. Ze duren even hard als zijn begrip schuurt tegen de werkelijkheid van zijn eigen bestaan. Hij veroorzaakt hier geen wrijving. Niet een die wat langer duurt.
78 | P o e z i n e 1 5
M EI - M IJ | Cor van Welbergen Op een mooie lentedag in mei vloeiden plots woorden uit mijn hand gevoed als door een onbekende bron vormden letters woorden en woorden zinnen gedichten spiegelden plots op als reflectie lieten mij langzaam los van gebaande paden metaforen dwarrelden door mijn geest lieten mij lopen in een oerwoud van gedachten als een vlinder die zich van rups heeft ontpopt fladder ik vrij door een poĂŤtisch kleurrijk utopia verwonder mij om nieuwe wendbare ingevingen gesloten deuren openen zich spontaan ik schilder met woorden uit een rijk palet dirigeer ze als een dirigent voor het orkest klinken als muziek in de oren van luisteraars gaf op tijd gehoor aan de roep in mij of mei
| Afbeelding: Petra Fenijn
79 | P o e z i n e 1 5
H ERSENSPINSELS | Joke de Bondt-Rieken Er spoken dingen door mijn hoofd kleuren geuren stemmen vragen herinneringen die vervagen geluiden dromen muziek een enkel lied verdriet een lach een traan het draait en rolt maar door ik laat het gaan en niemand die het ziet
80 | P o e z i n e 1 5
R EQUIEM VOOR EEN DAGDROMER PART 1 | Theo Koot Hallo, liefje in het zand, jij bent de aller mooiste op dit stukje land. Mag ik even bij je komen staan wachten, om jou te zien schateren en te zien lachen. Hallo, liefje, zeg me toch je naam, opdat wij samen verder kunnen gaan. Ondanks dat zovelen mij zullen benijden, spelen wij gewoon het spel der eeuwige tijden. Hallo, parel aan de zee, jij bracht de ware liefde voor mij mee. Als ik dan naast je lig of bij je ben, zijn die momenten niet te beschrijven met een pen. Maar, liefje, geef me nu je naam, opdat wij samen verder kunnen reizen gaan. Ondanks dat velen mij zullen benijden, Spelen wij gewoon het spel der eeuwige tijden. Hallo, mijn dromenkoningin, spreek alles uit en slik geen woord nog in. Mooie woorden vermengen zich met de mist, ik begreep ze allang, nog voor ik het eigenlijk al wist. Hallo, liefje, je gaf me je naam, zodat wij samen verder kunnen dromen gaan. Ondanks dat zovelen mij zullen benijden, spelen wij nog steeds het spel der eeuwige tijden.
81 | P o e z i n e 1 5
G EBARENTAAL | Alexander Franken Op de fiets. Stoplicht op rood. Bij het zebrapad een vrouw en een klein meisje, dat, zodra ik naar haar kijk haar tong naar me uitsteekt. Ik reageer door mijn tong naar haar uit te steken. Het meisje zet haar duimen tegen haar slapen, spreidt haar andere vingers en beweegt die op en neer. Ik kijk haar aan en doe hetzelfde (want als je voor een stoplicht staat hoef je je handen niet aan het stuur te houden). Dan springt mijn stoplicht op groen. Ik rijd langzaam weg, knipoog naar het meisje en grijns naar de vrouw.
82 | P o e z i n e 1 5
E EN JONGE GOD VRAAGT | Bert Deben Een jonge god vraagt ‘alles goed ?’ alles is wel heel erg veel maar het kan erger hier op aarde dan vraagt hij ‘sigaret?’ de jonge god komt uit een oosterse hemel waar lidwoorden onnodig zijn en de gevaren van het roken verwaarloosbaar klein in vergelijking met bestaan ik rook niet maar kijk hem bewonderend aan ‘jij seks met mij?’ hoor ik hem vragen de jonge god komt uit een hemel waar alles een prijs heeft en zonden geen zonden zijn als het een bijverdienste is en de ander betaalt ik was slechts een dichter op zoek naar iets om te schrijven en bedankte hem beleefd voor het aanbod.
83 | P o e z i n e 1 5
H ET VONNIS | Hans F. Marijnissen Haar stem, kalm, volleerd beheerst, geeft door wat haar geleerd is, een religie. Elk individu lost op in een menigte, rook in mist, ontvreemd, vervreemd. Een wachtkamer rumoerig als een kroeg, een administratie die het te druk heeft om cliĂŤnten te helpen. De procedures lopen, routine neemt over, productie, omzet. Het verdienmodel regeert. Ze kijkt door me heen naar de muur achter mij en het vonnis snijdt me af net boven de vloer. Haar stem sommeert de volgende aan haar altaar.
84 | P o e z i n e 1 5
LEVEN NA DE BRANDING AAN LAND | Marc Tiefenthal ik krijg het ervan golven over me heen puur en wankelbaar onverschillig het kleine leven verwijdert zich van het Leven spoken duwen me tegen schroom nu dan kristallen en zuiltjes belachelijk! portalen paviljoenen in de aars geneukte kinderlokker bijgewerkt / klein / scherp uit de grond rijzende minaretten uit de pseudo ontspanning komt geen plaats je zit er vast al wat volgt is ontsnapping
85 | P o e z i n e 1 5
D ORST | Wouter Veldboer ze snakt als een bloem in een woestijn die als ze kon gillen elk hart zou raken maar ze maakt geen geluid anders dan de wind die haar bladeren streelt ze vallen
86 | P o e z i n e 1 5
W HITE C ARS | Frans Terken Met de neus tegen de ruit stonden we ruiken waar we nooit naar toe zouden gaan bestemmingen die we opzochten in de atlas vakantie was van een hogere orde met de bus die voorreed en stopte om koffers en tassen in te laden dan de dames en heren hoe ze in vrijetijdskleding de treden op het gangpad bestegen en met flair en aplomb een zetel zochten zij waren er aanzienlijk meer ervaren in wij kneusden onze knieĂŤn aan de witte steenrand onder het raam neuzen op de etalage met vergezichten waren even op reis geweest
87 | P o e z i n e 1 5
Z ONDER JOU IS NIETS ... | Eric Zindel ergens daar zijn wij breng het terug die eerste kus terug naar ons waar alles is zoveel leegte hier ĂŠĂŠn met stilte in de zandloper van tijd raakte ik onze weg kwijt nu ieder korrel tel dagen onherkenbaar in iedere gedachte stille dromen terwijl mijn hart zo verloren voelt in het besef zonder jou is niets.... verstilde dromen verstopt in zandkorrels tot alles weer draait
88 | P o e z i n e 1 5
R ONDOM | Elbert Gonggrijp Notitie Liefde was overal, zelfs als gras tussen de tegels, terloops als vrijgevochten wolken. Het herinnerde je die toevallige gastvrije zomer, je kon haar vernemen door haar in te willen zien. Soms moet je terug bij af, de gewoonte van dichtbij dichterbij maken. Een kus op de wang van het vergeten, beminnelijke handen zo goed als nieuw. Er is niets zo verraderlijk als een doodlopende gewoonte. Je spiegelen in een zwerm spreeuwen, de mus met het kruimeltje brood, het kind in jouw kind hervinden. Blindelings met de oren de improviserende merel te horen zoals een merel dat betaamt. Het luistert nauw hetzelfde te herhalen. Ik zie jou in alle dingen, zie in alles jou, hoor je stem, voel het geluk, dit is wat ik zocht, ook als jij mij niet herkent, zelfs als jij er niet bent, zelfs nu –
89 | P o e z i n e 1 5
E R TUSSENIN | Joke de Bondt-Rieken Avondzon, morgenrood herfst en lente einde, begin en alles er tussenin verbinding tot de dood aangekleed, bloot gewoon of beeldschoon stenen, goud warm en koud tussen leven en dood ver, dichtbij water en wei eb en vloed, het getij rechtdoor of langszij verdrietig of blij alles in verbinding met elkaar avondzon, morgenrood aangekleed en bloot we leven ons leven tot aan de dood er tussenin
90 | P o e z i n e 1 5
N A GEDANE ARBEID | Wies Blaize Op de Ikat vind ik je terug, vandaag. Je klauwt me, je houdt me. Ik miauw je, bevrouw je. Je smaakt me en ik vertrouw je. Zoals man en vrouw ik hou van jou. Terwijl de hond slaapt in zijn kooi. Verstrooien wij elkaars zinnen en beminnen op deze laatste woensdag in mei. Vrij met me, klets me. Raak mijn ziel en zwets met me. De merel zingt haar lied. Ik vergeet je niet: Nimmer meer.
91 | P o e z i n e 1 5
| Afbeelding: Petra Fenijn
92 | P o e z i n e 1 5
B IOGRAFIE VAN DE OCHTEND NADIEN | Renk van Oyen Ze meet haar stappen af aan gedroomde kilometers. Haar ochtendkoffie ontroert haar niet. En zij loopt zij op haar hoge hakken, met spoed in haar gedachten naar de gesloten voordeur toe. Bij het ontgrendelen van een roestig slot gaat ineens de plingplong bel. Met een geroutineerde strekbeweging reikt een hij haar een blikje toffees aan. Het is immers maandag. De bon glijdt onder de dichtgesmeten deur en zij kauwt er een met chocolade hart. Een favoriet van haar, al sinds haar kroon brak. Bij de bank ligt naast het levenloze lichaam van wat snel haar ex ging zijn, de televisiegids opengeslagen op het weerbericht. Zo’n koel begin van een flauwe week zou snel tot misverstanden leiden. Voor de oppervlakkige lezing van een zo murwgeslagen onbestaan. De leugens zijn met ons. En er wonen haast geen mensen meer. Ze gaan, ze gaan sneller met elke tik van de klok. Zij is nog de enige van de daders, de nacht er voor. Ze schrok omdat het zo snel ging. Momenten van licht die door het prisma sijpelen. Als zand tussen het wrijven van overspelige tranen. Van opengesperde blikken, die laatste avond rond. Zij stopt met kauwen en als ze slikt, de grond valt weg onder haar voeten, herinnert zij zich de meest volmaakte ironie. In de ochtend is er geen melk. En ook het slot van de deur zal niet meer door haar kraken.
93 | P o e z i n e 1 5
R EUS | Petra Fenijn Als ik nu eens heel erg klein was, dan zou ik weten hoe het is! Als het bad als een zwembad zou zijn en mijn beentjes te lang voor het poppenbedje. Als ik vogeltjesvoer en kattenbrok en droge Brinta at en water dronk uit het poppenserviesje van echt porselein. Ik schenk in en schep op voor de pop. Als ik nu eens heel,echt heel erg klein zou zijn dan zou ik weten hoe het is om een deftige dame te wezen onder het reuzengras met de reuzennarcissen en de reuzenviooltjes. Leunend tegen een enorme voor mij onherkenbare reuzenboomstam. De voetjes ingeklemd tussen grintrotsen. Als ik nou eens echt ,echt heel,heel erg klein was echt >>>
94 | P o e z i n e 1 5
pietepeuterig klein dan zou ik door het raampje van mijn autootje stappen, op het plastic stoeltje plaatsnemen, door het plastic raampje kijken, het plastic stuurtje vasthouden en een reuzenhand zou mij een Zet geven en ik zou Rijden! Langs de reuzenplint, de reuzenstoelpoten en de reuzenklauwen van de reuzenkat die verschrikt opzij zou springen. Maar ik ben groot........groot als een Reus!
95 | P o e z i n e 1 5
W OLK | Marijke Hooghwinkel wolk wind water wever wreker weten wikken wekker wassen mezen pootjes baden tussen mos en vermolmd discussies ebben weg dit is geen feest zonder koffie geen dag wel duizenden vermalen tussen oever betonnen kaden vastgeklonken brokkelt elke letter af tot pulp gemasseerde drek
96 | P o e z i n e 1 5
R EQUIEM VOOR EEN DAGDROMER PART 2 | Theo Koot Hallo, meisje uit mijn klas, niet dat jij altijd de aller mooiste was. Toch hadden wij in die tijd, zo moest het zijn, met zijn allen de aller grootste gein. Die tijd ging over en was snel om, wij werden ouder, we bleven niet jong. Toch voel ik nimmer nog enige spijt, van die jongste dagen en van die mooie tijd. Hallo, jongens uit mijn klas, niet dat het leren altijd zo leuk was. Alle lessen, die je uit het hoofd leren gaat, was niet te vergelijken met het spelen op straat. Maar die tijd ging over en was snel om, wij werden ouder, we bleven niet jong. Toch voel ik nimmer nog enige spijt van die leuke dagen en van die mooie tijd. Hallo, jongens uit de band, met jullie liep vaak alles uit de hand. We speelden voor de drank en voor de gein, niet dat het altijd even muzikaal zou zijn. Maar die tijd ging over en was snel om, wij werden ouder, we bleven niet jong. Toch voel ik nimmer nog enige spijt van die wilde dagen en van die mooie tijd. Hallo, oude vriendenkring, Ik wist altijd al, dat het beter met jullie ging. Om alles wat wij samen hebben beleefd, gaf zo veel warmte, wat het me nog steeds geeft. Maar die tijd ging over en was snel om, Wij werden ouder, we bleven niet eeuwig jong. Toch voel ik nimmer nog enige spijt van die warme dagen en van die mooie tijd.
97 | P o e z i n e 1 5
H ET WOORD BIJ DE DAAD | Hans F. Marijnissen De opmaat telt af. Kordaat voegt het koor daad bij woord. Stapje links, stapje rechts, in vol ornaat, geen dans. Dat volstaat terwijl de zaal vol staat in een regen van tweets, posts en stroperige herrie, een derrie van nauwe beats, op die fiets. Grootspraak op formaat. Obligaat wordt herhaald en herhaald. Het koor getuigt en buigt buiten zinnen, onhoorbaar. Het leidt tot het niets dat me naar de uitgang zuigt waar de poort me doorlaat.
98 | P o e z i n e 1 5
99 | P o e z i n e 1 5
ROOS
4
| Jurgen Uiterdijk
alles voor het gevoel wil ik wezen van eros tot mortiek alles tussen leven en dood ben ik de bloem uit moeder’s liefdesschoot
kracht en wellust, diep rood verlangen en ergens ons geheim dat onverwachte de witte is de heimelijke onschuld ja, ja daarna
geel en oranje, beetje rood gemengde tinten overleven de dood ik ben het huis der bloemen De Roos
100 | P o e z i n e 1 5
A LLE TIJD | Wouter Veldboer in de sneeuw pluk er de klok zo ĂŠĂŠn die geen tijd zegt te hebben hou me eraan vast om niet te vallen ondertussen slaat zij haar wortels als armen mijn voeten ze schieten vinden een te harde grond lopen de cirkel verder af kop gebogen je wordt waaraan je je verbindt je bent wat je bevrijdt samen vallen we op een inmiddels zonder sneeuw bedekte maar zachte aarde die verzwelgt langzamer dan een roofdier ooit zou kunnen zij heeft alle tijd
101 | P o e z i n e 1 5
V UURMOND | Peter Mabelus De eerste dag van de oorlog Is de werkelijkheid Onontkoombaar en onwerkelijk De zon schijnt op mijn gezicht Angst zweet Een volgende dag van de oorlog Gaan ervaringen te snel Onafwendbaar en genadeloos De zon schijnt op mijn gezicht Verblindt mij De laatste dag van de oorlog Een oneindig lege lucht Oneindige leegte De zon schijnt op mijn gezicht Vuurmond De werkelijkheid is Onontkoombaar Verdwenen Onafwendbaar Genadeloos Oneindig en leeg
102 | P o e z i n e 1 5
R ECENSIE VAN DE DICHT BUNDEL "Z IELSCHRIFT EN ANDERE ZIELEROERSELEN " VAN W ALTHER L IGTVOET | Door Eric de Munnik | Auteur: Walther Ligtvoet | Titel: Zielschrift en andere zieleroerselen | Publicatie/presentatie: Maart 2017 | ISBN: 978-90-821450-2-1 Walther Ligtvoet (Breda, 1969), sinds jaren dromer vanuit passie, is zijn weg als dichter en schrijver aan het exploreren en zijn spoor aan het uitzetten. Dit staat op de achterzijde van de omslag van de bundel. Het is een waarheid als een koe! Sinds anderhalf jaar is deze dromer zijn sporen aan het uitzetten. Hij is zeer geregeld op diverse podia in Nederland en Vlaanderen te bewonderen, schrijft op zijn website waltherligtvoet.nl en de Facebookpagina Walther Schrijft en Vertelt en heeft het afgelopen jaar als mede-initiatiefnemer en organisator het podium Woorddingen in Breda opgezet. Daarnaast is hij bezig met of heeft hij plannen voor tal van culturele activiteiten in Breda en zijn woonplaats Oosterhout. Deze bezige bij is voor mij in eerste instantie schrijver en dichter. Een rode draad in zijn dichtwerk is ondermeer het verlangen naar liefde en verbinding, de zoektocht hiernaar en alles wat een mens daarbij kan ervaren: hindernissen en gevoelens van hoop, zintuiglijk en op zielsniveau. De gedichten in zijn debuutbundel vertolken op prachtige wijze de diepere gevoelens die wij stervelingen ervaren op onze tocht door het leven, onze zoektocht naar liefde. Ook zijn sociale betrokkenheid komt daarbij sterk tot uiting. Walther Ligtvoet omschrijft zichzelf als: zoekend, dromer, prutser, schrijver, dichter. Gelden de eerste drie betitelingen niet voor ons allemaal? Dat is waarschijnlijk de reden waarom zijn gedichten zo dicht bij ons eigen gevoel komen. Hij stelt zich open en laat ons in het diepst van zijn ziel kijken, bijvoorbeeld in het gedicht "Zielschrift": Waar de liefde begint het menselijk gevoel van smeulend vuur oplaaiend naar brandende vuurzee een oogopslag
>>> 103 | P o e z i n e 1 5
de schok die je voelt als iemand je beroert of de trilling in de stem de blijheid van herkenning de energie die je voelt door een aanraking die dieper binnenkomt dan het huidcontact alleen vermoeden doet de haren op je gehele lichaam die overeind komen alsof een elektrisch stroompje door je voert De kloppingen van je hart bij haar aanblik haar geur haar stem ja, dat is het moment het moment waarop alles anders wordt niets hetzelfde blijft waarop je ziel heeft gewacht In zielschrift kerf je haar naam in het binnenste van je hart de pijn evenredig krachtig aan de liefde die je voor haar voelt. Zoals Gijs ter Haar zo treffend zegt in zijn voorwoord voor de bundel: "Slechts een ding staat vast. Ik noem hem dichter". "Zielschrift en andere zieleroerselen" is in maart 2017 verschenen in een beperkte handgebonden oplage (fraai werk van Salon Zonneveld te Rotterdam), maar door de vlotte verkoop werd reeds enkele maanden later een tweede druk gelanceerd (paperback), eveneens met de prachtige illustraties door Ansje de Ruijter.
104 | P o e z i n e 1 5
W EERSPIEGELING | Cor van Welbergen Een mooie lentedag weerspiegelt in het water mijn liefde voor jou Sur une belle journée de printemps reflètent dans l’eau mon amour pour toi
105 | P o e z i n e 1 5
D UNNER EN DUNNER WORD T | Anke de Vrij Dunner en dunner wordt de lijn waarop we lopen Van geboorte tot het graf moeten we zonder kompas zwalpen van hot naar haar Weten nauwelijks naar waar of hoe te bonzen, kloppen om niet in de chaos weg te rotten We prevelen, bidden of smeken We vechten voor het zegbare het onzegbare ligt niet op onze tong maar ver verscholen in de vele holen en duistere krochten in die ongrijpbare grijze stof die soms flipt, brast, doordraait En de lijn blijft dun, dunner dan dun, de lijn waarop we lopen (brassen: o.a. lawaai maken, tieren)
106 | P o e z i n e 1 5
W OLKEN , HEMEL EN ZEE | Bert Deben Ik zit wat voor me uit de staren naar wolken, hemel en de zee soms neemt een mens geen zorgen mee of weet hij het zo te ervaren dat alles even mooier lijkt een ander venster op het leven al is het dan misschien maar even terwijl hij stil naar buiten kijkt en tussendoor ook zit te dromen een boot schuift langzaam over baren ik kabbel in gedachten mee en laat de woorden rustig komen ik zit wat voor me uit te staren naar wolken, hemel en de zee
107 | P o e z i n e 1 5
| Janet Polderman Slierten zwieren achter ons pretlinten waaien van die bontgekleurde rondjes draaien tegen een blauwe lucht op groene gronden het kind in ons was zoekgeraakt tussen de hemel en het groene gras pfffff bleken we nog net op tijd te zijn gekrompen in de was.
| Afbeelding: Petra Fenijn
108 | P o e z i n e 1 5
L IEFSTE | Jurgen Uiterdijk
Ik geef je een roos om te herinneren dat we mensen zijn intens genieten van elkaar
Ik geef je een roos omdat we de droom voorbij zijn we zijn de echte droom een in een liefde omdat het woord zijn is
ik geef je een roos de doornen kennen we door de jaren heen en steeds die kern die ons bind, zielenliefde
109 | P o e z i n e 1 5
Z ONDER TWIJFELS | Eric Zindel alle dromen grazen in vrijheid naast elkaar levens die verder galopperen nieuwe kleuren om te leren alle liefdes kunnen terwijl de morgen op je wacht zolang als het duurt de wereld naar je lacht wilde paarden willen voelen genieten van de wind totdat ze niet meer willen razen zich niet langer meer verbazen dan voelt de wereld kouder zelfs in de warmste gloed vertelt de leegte in je oor wat er dan nog echt toe doet er zal een droom blijven wachten stil op jou, wat achteraf omdat niet alle wilde paarden kunnen wat die ene droom jou gaf er zijn geen teugels om jou vast te binden de liefde is een waarheid diep in mij je mag mijn hart ooit zelf vinden laat je in alles vrij
110 | P o e z i n e 1 5
Z IJ DRINKEN UIT SPIEGELS | Marijke Hooghwinkel zij drinken uit spiegels badderen tussen de roep in waterplasjes sluimert een dag haar uren niets dat de wedijver verslaat steen uit vrouw gehouwen ademt mee in kuilen iedere boom wil dat ik luister er plakken kleine slakken op de takken van bladeren vandaag elk geluid wil dat ik luister
111 | P o e z i n e 1 5
D IFFUUS | Elbert Gonggrijp 2 uitgewerkte smartphone opnamen I. Het formuleren van het onbestaande, de nacht die mij de zwarte gaten tussen het dralen tentoonspreidde, de vermoede bladeren in de afkoelende nacht. Verkeerd geïnterpreteerde vormen verworden tot heuse schaduwen, een louter schimmenspel. Later ingekleurd door de morgen ontwaar ik hun werkelijke waarde. Nu dooft het tot een louter vergeten, een mogelijk ontbreken in een taal voorbij mijn verstaan. Het is zo duidelijk absent aanwezig, kent nauwelijks rumoer. De laatste stuiptrekkingen in de beweging van een voorwereldelijk heelal – Ii. Zij stond erop dat wat zich in lege plekken openbaarde zichzelf voltooide. In de nacht voelt alles anders, een kind een nat washandje in het gezicht om uit de nachtmerrie te geraken of iedereen altijd overal en nergens als men node wordt gemist. Geen hand voor ogen dan bedachte vormen. De lucht eindeloos en de onbestemde donkergrijzen een sussende mantel. Wat nu geschiedt heeft niet onze voorkeur, blijft onbespied, gebeurt altijd ergens achteraf. In het geniep jou hierin herkennen, een bijna onmogelijke opgave. Je hebt een stem en zo weet ik je. Maar je slaapt en tussen de bladeren bedoel ik mij aandachtig wachtend op gehoor –
112 | P o e z i n e 1 5
| Afbeelding: Petra Fenijn
113 | P o e z i n e 1 5
A LICE | Lynn Van Hoof Je trekt aan me. Je roept dat het te laat is. Ik moet je volgen, door bloemenvelden en bomen in en we vallen. Je blijft trekken. We vallen, trippen, dieper ondergronds, buitenwerelds. We vallen en landen en je blijft trekken. Is het dan zo laat op de dag dat het effectief te laat is? Ik blijf maar volgen terwijl jij blijft trekken. Tot ik vergeet en toch weet dat ik ergens te laat voor ben.
114 | P o e z i n e 1 5
V ERNIEUWING | Frans Terken Versleten woorden uitgeklopt en opgefrist als een pak naar de stomerij gebracht andere thuis uit het raam gehangen in ochtendmist laten luchten in de wasmand verzameld en bijeengeveegd toch dezelfde letters die weer jeugdig koen ogend als nieuw erbij staan ze trappelen van ongeduld springen uitgelaten rond hoe ze tegenstribbelen op papier de pen in verse inkt gedoopt dril ik ze in het gelid willen ze nog niet in gesloten gelederen daarvoor lopen ze teveel los zijn ze te wankel te wispelturig voor
115 | P o e z i n e 1 5
O NDER DE VERMISTEN | Hans F. Marijnissen Waar een wil is is maar ĂŠĂŠn weg, waar er geen is ontelbare, en wat niet leeft, blijft, hier waar ik niet anders ben, anders dan vermist. De degeneraat. Mijn ouders stierven en kwamen daar niet van terug. Ik pulk resten valwild van de motorkap in een samenloop van onhandigheden. Later op de avond traditionele vrouwendressuur, met onderbetaalde tegenkandidaten op een wereldvreemd scherm. Datums vervallen. Vat me samen, mijn lief, in jouw lijf en leden, tot mijn heden toekomst krijgt. Wat niet wil, wat niet deert. Ik ga open.
116 | P o e z i n e 1 5
N ACHTGEDACHTE | Pieteke de Boer Ach lief was je hier dan keek ik niet onder het bed of je daar in gevecht met een krokodil als winnaar uit de strijd kon komen raakte je gewond door scherpe tanden en hield dat je tegen op weg naar mij ochtendlicht kiert steeds feller onder de deur het kussensloop lekt eindeloos trage tranen ganzenveren zwemmen inkt loopt uit veegt zwart smeert zwierig de zon stijgt
117 | P o e z i n e 1 5
S TREKEN OP PAPIER | Theo Koot Ik dacht aan vroeger, ik dacht aan wat er is gebeurd ik dacht aan mijn moeder en hoe het leven was gekleurd. Maar nu in het heden hoor ik mij steeds zeggen wat ik snel moest vergeten wat ik nooit kreeg uitgelegd. Ik dacht aan vroeger ik dacht aan wat er is gebeurd ik dacht aan mijn vrienden en hoe mijn leven was gekleurd. Met mensen om mij heen vraag ik mij af wie zij werkelijk zijn ondanks hen voel ik mij alleen dan willen ze alles van mij weten en zit het me dan tot hier, dan sabel ik ze allen neer met een paar streken op papier. De klok tikt verder en beleeft mijn angst en beven en ga ik dan verder dan voel ik me weer levend. Met mensen om me heen die zich afvragen wie ze zijn al zijn ze een stel vreemden toch is hun aanwezigheid fijn. Maar zitten ze me tot hier dan sabel ik ze allen neer met een paar streken op papier. En valt het gordijn dan voor de laatste keer neer dan eindigen mijn woorden als de vlucht van een kleine veer. >>>
118 | P o e z i n e 1 5
Ik schrijf over leven niet over geleden pijn dat mag nooit zo wezen omdat het altijd vrolijk moet zijn. Met mensen om mij heen die zich afvragen wie ik ben weten ze eigenlijk al heel gemeen dat er niemand is die mij kent en zitten ze me toe hier dan sabel ik ze allen neer met een paar streken op papier.
119 | P o e z i n e 1 5
C AFÈ DE LA P AIX | Cor van Welbergen In een déjà vu zie ik een glas citron pressé aan jouw mooie lippen op het zinderende terras van Cafè de la Paix Aan de voet van de Opera spookte de liefde door mijn aderen Jouw schoonheid en die van Parijs smolten voorgoed samen in mijn hart Ik hoor het lied Il est cinq heures, Paris s'éveille nu lopend met mijn dochter van zeventien Plotseling sta ik daar voor hetzelfde terras Zie ik twee lege stoelen, waar wij ooit zaten Beelden schieten door mijn hoofd een plek in mijn hart schrijnt weer Papa, wat ben je stil……………
120 | P o e z i n e 1 5
S CHONE S CHIJN | Theodora Pigmans Meneer Descartes kan ik even met u praten over de Geest en Ziel het Heilzame mij ooit beloofd. Maar door de dood verlies je toch je Hart en Ziel en geef je toch de Geest. Of zie ik het verkeerd? als je maar in een God geloofdt ach God te God wat een strijd van Zielenpijn. Of is het onderscheidt tussen Goed en Kwaad,Macht en Wetenschap die koersen vaart? Meneer Descartes ik noem het balsem tegen Schone Schijn zodat de Wereld niet ........Ontploffen gaat......
121 | P o e z i n e 1 5
S TRALENDE STERKTE | Marjolein Jua Uit de diepte van de afgrond klim je hoger dan de rand tot je in de lucht belandt, op vleugels van euforie gestrand Huppelend op de barricade van afgebrokkeld puin klinkt de zwoele zomeravond als een vrolijke ballade door de kalmte van het duin Proef het allerfijnste zoet, ruik de warme nostalgie, voel de wind als melodie, geef gevoelens de regie Met de zon op je gezicht, je blik oneindig ver, groeit de weergaloze moed, zet het duister om in licht, stralend als een schitterende ster Zo droomt ieder zijn parallel, die de werkelijkheid verzacht, ongekende pracht, je diepste macht Geloof in je eigen kracht, dan volgt de wereld snel
122 | P o e z i n e 1 5
H IJ SCHUIFELT IN CIRK ELS | Anke De Vrij Hij schuifelt in cirkels op zoek naar gehoor naar zichzelf Strompelt weg van wat hij ooit was Rusteloos weet hij niet meer Bang kijkt hij naar wat Verslagen door het leven door het vele geven door het einde van de rit Afgesneden van zichzelf Afgesneden schuifelt hij in cirkels de duisternis in
123 | P o e z i n e 1 5
S PROOKJES | Wouter Veldboer wie vertelt ons verhaal zoals botten dat doen over mensen die ons voorgingen ze liggen uitgestorven in een taal die geen dier na ons ooit zal begrijpen gebruiken om hun kinderen de nacht in te sturen met angst voor wezens zoals die leven in sprookjes we hebben allemaal echt bestaan
124 | P o e z i n e 1 5
125 | P o e z i n e 1 5
126 | P o e z i n e 1 5