zat. De waas van tranendruppels werd steeds dichter. Het bos om mij heen vervaagde in strepen, met lange druipende uithalen. Een uitgelopen schilderspalet. Het verloor zijn kleur in de schittering van de druppels, die net diamanten leken. In hun onbreekbaarheid slepen ze de kleurrijke huid van de wereld weg en lieten zwartgrijze littekens over. Plotseling verdween de regen, zo snel als het gekomen was. Een verhulde zon probeerde door het verkoolde bladerdek te kijken. Maar wat hij zag was niet fraai. Het eens zo mooie bos was verbrand. Zwartgeblakerd. De bladeren van smaragd lagen na te smeulen op de grond. En de prachtige stammen, die het pad door het bos markeerden, hadden iets van hun dominantie verloren. Het leven was eruit. ‘Hibou’, zei ik angstig. ‘Wat is hier gebeurd?’ Ik keek in de richting van het berkentakje. Maar de grote wijze witte sneeuwuil was verdwenen. In zijn plaats zat er een klein wit vogeltje luid te tsjilpen. Het vloog op en beschreef ellipsen. ‘Hibou, ben jij dat?’, vroeg ik aan het kleine beestje. Het witte vogeltje landde op mijn hoofd en trappelde met zijn pootjes. Het was hem! ‘Dus jij hebt mij al die tijd gevolgd, jij hebt me naar de wereld gebracht.’ Hibou verschool zich onder zijn vleugels, alsof hij zich geneerde voor zijn undercover actie. Ik stond op en zette hem op mijn schouder. Voorzichtig aaide ik het kleine witte vogeltje over zijn kopje. ‘Bedankt Hibou, voor je hulp. Zonder jou had ik al dat moois nooit gevonden.’ Hij floot luid. ‘Nu moeten we eerst het boek van Ome Sam vinden, en snel. Aan deze resten te zien is de witte man bezig. Er mogen niet meer mensen worden vermoord.’ Plotseling moest ik aan Isaac denken. Voor hem was het al te laat. Als ik eerder was geweest had ik hem misschien nog kunnen redden. Ik huiverde en probeerde die gedachte weg te wuiven. Het was nu geen tijd om aan de dingen te denken die niet meer konden. Het was tijd om verder te gaan. Het dal uit. Met grote passen stapte ik door de as. Het kraakte jammerlijk onder mijn voeten. Ik ploeterde door de dood, onbewust zoekend naar leven. Het pad was niet meer te onderscheiden van de rest van het bos. De vernietiging had alles getroffen. Zelfs de horizon leek verdwenen achter het rokende grijze scherm. Toch verschenen hier en daar, deels verhuld door zand en as, de kiezels van het verhardde pad dat naar het huis liep. Ik had er dikwijls hele mooie tussen gevonden. Sommigen bevatten glazen deeltjes, zodat je er doorheen kon kijken. Dan legde ik ze op de vensterbank in de zon. Er verscheen
35