NabestaandenContact - december 2019 #36

NabestaandenContact Informatie van en voor nabestaanden van orgaan- en weefseldonoren

Michelle Tijssen:

‘ Uit dit grote verlies is iets positiefs voortgekomen’ Frans Rodenburg:

‘ Ik zie nu meer waarde in het leven’ Dianne van der Steen:

‘ Je ziet vaak dat de familie heel hecht wordt’

nummer 36 december 2019

Michelle Tijssen uit Oss:

‘ Uit dit grote verlies is iets positiefs voortgekomen’ Tekst: Ellen Segeren — Fotografie: Madeleine Sars

2

Terwijl Michelle Tijssen uit Oss even naar de apotheek was, kreeg haar moeder een hersenbloeding. Een paar uur later kwam de boodschap: we kunnen niets meer voor haar doen. Zij deed nog wel iets voor anderen: ze doneerde haar organen. Iets heel moois bij alles wat zo verschrikkelijk was, vertelt Michelle.

samen met papa mijn hele appartement geschilderd en schoongemaakt, zonder dat ik daarom vroeg. Ze werkte 28 uur per week als management assistente, en uit wat haar leidinggevende tijdens de crematie zei, begrepen we dat ze op haar werk precies hetzelfde was als thuis.”

“Ik mis ons mam, in grote en kleine dingen. Als ik bijvoor­ beeld iets nieuws wil kopen, kan ik haar geen fotootje meer sturen om te vragen: staat dit? En we kijken niet meer met z’n allen Formule 1 op zondag. Ze vond het zo gezellig om dan met hapjes erbij samen voor de tv te zitten. Ze zit ook niet meer op de tribune als ik een thuiswedstrijd heb met basketballen, ze was altijd een fanatieke supporter. En als de tenues van ons team gewassen moesten worden, zei zij altijd: kom maar, dat doe ik wel. Nu was ik ze zelf.

Ze was zorgzaam, op een subtiele manier. Ze hielp je, ook als het niet echt nodig was, maar niet bemoei­zuchtig.

Toen ik op mezelf ging wonen, heeft ze bijvoorbeeld

“Vier weken voordat ze stierf, kreeg ze erge hoofdpijn en moest ze vaak overgeven. Dat duurde een paar dagen en dan ging het weer over. De huisarts stuurde haar naar fysio, beiden dachten aan een klemzittende nekwervel.

Dat leek even te helpen, maar het kwam steeds terug.

Ze moest zich zelfs ziek melden, wat ze in die 30 jaar op haar werk zelden had gedaan. Op de fatale dag raakte ze ’s ochtends bewusteloos. Mijn vader belde 112, maar toen de ambulance kwam, was ze weer glashelder. Ze maakte wel een afspraak met de huisarts, die ’s middag op huis­ bezoek kwam. Zelf moest papa op zijn werk zijn, dus ik nam vrij en loste hem af.”

NabestaandenContact

Huisbezoek

Apotheek

“Op mijn aandringen beloofde de huisarts dat ze verder onderzoek zou laten doen. Ze schreef intussen pijnstillers en middelen tegen de misselijkheid voor. Snel ging ik de pijn­ stillers halen. Thuisgekomen bleek ik vergeten te zijn om ook die andere middelen te halen, dus ik moest nog even naar de apotheek. In de 6 minuten dat ik weg was, raakte mama weer buiten kennis. Meteen belde ik 112, en omdat haar ademhaling oppervlakkig was, kreeg ik de instructie om haar te reanimeren. Toevallig had ik kort daarvoor een herhaling van de cursus bedrijfshulpver­lening gehad. Later kreeg ik van sommigen de vraag: hoe kun je dat doen bij je eigen moeder? Maar je zet een knop om en je dóét het.”

Hartslag is leven

“De ambulance kwam. Haar hartslag was goed genoeg voor vervoer, zeiden ze. Voor mij stond hartslag gelijk aan leven, en niet wetende wat ons nog te wachten stond, vroeg ik: dat is goed nieuws, toch? Maar in het zieken­ huis toonde een scan aan dat ze een hersenbloeding had gehad. Even dachten we dat blijvend hersenletsel het ergste scenario zou zijn, maar kort daarna kwam de neuroloog, die zei: ga maar even zitten. Dan weet je al genoeg. Ze konden niks meer voor haar doen, ze zagen geen hersen­activiteit meer. Ik was in shock. Ik had twee uur eerder nog met haar zitten praten!”

Vreselijke vraag

“Niet lang daarna wilde ik weten waar we aan toe waren.

Ze zou snel komen te overlijden. De neuroloog zei dat hij een vreselijke vraag ging stellen, maar dat hij die móést stellen: hoe we over orgaandonatie dachten. Ze was niet als donor geregistreerd, daar was het nooit van ­gekomen, maar ze had er met papa wel over gesproken, ook omdat hij hartpatiënt is. Toen hadden ze allebei gezegd dat ze alles wilden doneren. Omdat mama pas 54 was en gezond, zou ze een goede kandidaat zijn. We stonden er allemaal meteen achter, het paste helemaal bij haar.

Diezelfde avond bleek uit de testen dat ze officieel hersendood was. Daarna kwam de transplantatie­ coördinator. Hij legde alles heel goed uit en gaf ons alle ruimte. De ­volgende ochtend zou ze om 10 uur worden ­geopereerd, maar de coördinator zei dat we zelfs een minuut voor de operatie nog terug konden.”

Onwerkelijk

“We vroegen of de hond mocht komen, daar was mama gek op, en andersom. Dat mocht, en we hebben bij haar bed gezeten, met Bowdy aan haar voeteneinde. Er was die dag te veel gebeurd om te verwerken. Het was allemaal zo onwerkelijk, dat ze nog warm was, dat je haar polsslag voelde als je haar hand vasthield. In de ochtend kwam de coördinator vertellen dat er matches waren, maar één uitnameteam kon niet zo snel naar het ziekenhuis komen.

Hij vroeg of de operatie mocht worden uitgesteld, maar we hadden alle ruimte om nee te zeggen. Papa had er moeite mee, hij wilde niet meer wachten. Dat was geen probleem.

‘ De meeste ontvangers van haar organen zijn jong’ Maar toen de coördinator weg was, zei ik tegen papa: weet je dat wel zeker? We kunnen er iemand mee helpen, ze hebben een goede match. Zelf vond ik uitstel wel fijn, dan was mama nog wat langer bij ons. Papa stemde in.

Ik rende samen met mijn zusje achter de coördinator aan en zei dat het goed was. Hij wilde zeker weten dat we ons nergens toe verplicht voelden. Dat was heel fijn.

Later hoorden we dat haar longen, nieren en lever met ­succes zijn getransplanteerd. De meeste ontvangers zijn jong. We zijn superblij dat ze dat heeft kunnen doen.

Bij alles wat zo verschrikkelijk was, is dit iets heel positiefs.

Het is mooi dat mensen een tweede leven kunnen krijgen.”

Confronterend

“Mama is thuis opgebaard, dat wilden we graag. Mijn zusje en tante hebben haar bij thuiskomst gewassen, aangekleed en opgemaakt, maar ik wilde niet bij haar.

Wel kon ik van alles regelen voor de crematie. De volgende dag zei papa: kom nou mee, maar ik vond het te confron­ terend. Later die avond praatte ik erover met een vriendin van ons mam en daarna wilde ik wel naar haar toe. Zij stuurde al het bezoek weg, zodat ik rustig naar mama toe kon. Dat voelde goed, vertrouwd ook. Ik dacht: dit had ik gisteren al moeten doen. Ik wilde niet meer bij haar weg.”

Regen

“Daags voor haar overlijden hadden papa en mama nog hotels zitten boeken voor hun vakantie in Italië. Die reis hebben we een paar weken geleden als gezin alsnog gemaakt. Mama is toch nog mee geweest, want haar as hebben we meegenomen en uitgestrooid aan zee.

Het was twee weken stralend weer, maar precies op dat moment begon het ineens te regenen. Heel bijzonder, alsof ze er daadwerkelijk bij was.”

Vleugels

“Een paar weken na mama’s overlijden gingen we op haar werk wat spullen ophalen. Haar leidinggevende vroeg me hoe het ging, ook op mijn werk. Haar vraag of ik mijn werk nog leuk vond, zette ze me aan het denken. Ik werkte als directiesecretaresse en deed de communicatie bij een ver­ pakkingsbedrijf. Daar had ik fijne collega’s, maar ik kon er niet doorgroeien en ik wilde me graag verder ontwikkelen.

Die leidinggevende tipte een paar vacatures en voor ik het wist had ik een nieuwe baan als communicatiemede­ werker, de richting waarin ik afgestudeerd ben. Het over­ lijden van mama had me sowieso doen afvragen wat me gelukkig maakte en nu ga ik op werkgebied mijn vleugels uitslaan. Dat is, naast de orgaandonatie, ook iets positiefs dat uit dit grote verlies is voortgekomen.” nummer 36, december 2019

3

Frans Rodenburg uit Amsterdam:

‘ Ik zie nu meer waarde in het leven’

Tekst: Ellen Segeren Fotografie: Madeleine Sars

Een intens leven leidde Frans Rodenburg (62), met twee goedlopende bedrijven, veel vrienden en een grote ­familie. Hij haalde eruit wat erin zat, totdat hij werd ­teruggefloten door zijn longen. Daar was de rek uit.

In 2012 kreeg hij donorlongen. Nu leeft hij opnieuw ­intens, maar wel met een extra laagje.

“De eerste keer dat ik pas écht goed merkte wat ik na de transplantatie weer kon, zal ik nooit vergeten. Dat was toen ik de eerste dag thuis was uit het ziekenhuis. Ik wilde naar de Canal Parade, de vaartocht van de Pride Amsterdam, en zou een groep vrienden treffen op de Magere Brug. Maar ik dacht: hoe kom ik daar? Het zat totaal niet meer in mijn systeem dat ik daarheen kon lopen. Die wandeling naar de Magere Brug, dat was een openbaring!”

Verborgen

“Ik leefde voluit en wilde dat zo veel mogelijk blijven doen.

Mijn ziekte hield ik voor de buitenwereld verborgen. Als ik bijvoorbeeld met iemand afsprak, bouwde ik extra tijd in om onderweg bij te tanken. Om de tien meter een paar minuten stilstaan. Een paar treden de trap op, bijkomen, weer een paar treden, bijkomen, pas aanbellen als ik niet meer buiten adem was. Dat heeft een paar jaar geduurd.

Toen ik in de ambulance zat voor de transplantatie, in de zomer van 2012, vroeg ik een vriend om mijn omgeving in te lichten, want ik wist niet of ik het zou overleven. Veel mensen reageerden van: wát, is Frans ziek?”

Tijd tekort

“Wat ik precies had, werd in 2003 duidelijk. Ik was op theater­festival De Parade. Door de droogte was het terrein één grote stofwolk. Ik kon geen adem meer halen en werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Een specialist stelde vast dat ik alpha-1 antitrypsine deficiëntie heb, een erfelijke stofwisselingsziekte. Die tast de longblaasjes aan. Dat ver­ klaarde waarom ik al jaren zo moest hoesten, daar had ik ooit zelfs een dubbele liesbreuk van gekregen. De arts zei dat ik in een ernstige fase zat en niet oud zou worden. Toen heb ik mijn bedrijven – een reclamebureau en een evene­ mentenbedrijf – verkocht en ben gaan reizen. Brazilië, Aus­ tralië, de hele wereld rond. Vrienden zeiden: jij valt in een zwart gat als je niet meer werkt, maar ik kwam tijd tekort.”

Rustige dingen

“Na een jaar of twee lukte reizen fysiek niet meer. Maar ik 4

NabestaandenContact

kwijnde niet weg. Ik heb een uitgebreid vriendennetwerk en kom uit een groot gezin, dus er kwamen altijd mensen aanwaaien. En ik ging rustige dingen doen, zoals de kaart­ controle bij documentairefestival IDFA. Ook kreeg ik een tip over vrijwilligerswerk voor de Luisterlijn, een telefoonlijn voor mensen die met iemand een vertrouwelijk gesprek willen voeren. Ik dacht: dat kan ik. Ik heb een goede stem en ben empathisch, en het kost geen fysieke inspanning.

Ik werk er nog steeds.”

Tweede keer

“Ik hield er rekening mee dat ik snel dood zou gaan. Over een transplantatie ging ik pas nadenken toen mijn behandelend arts op vakantie was en een vervangende arts dat opperde.

Wat meespeelde, was dat een transplantatie bij de vader van een vriend goed was gelukt. Ik kwam op de wachtlijst.

De eerste keer dat ik werd gebeld dat er longen waren, in 2012, had ik griep, dus kon ik niet getransplanteerd worden.

Maar ik besefte dat ik hoog op de lijst stond, daar had ik nog niet op gerekend. Toen ben ik dingen gaan regelen. In de zomer werd ik op een ochtend voor de tweede keer gebeld: er waren longen en de ambulance zou over een kwartier voor de deur staan. Dat was stressen. Onderweg naar het ziekenhuis heb ik nog allerlei afspraken afgezegd. Toevallig had ik die dag ook een afspraak over mijn testament met de notaris, die is nog achter me aan gereden om dat te regelen, maar dat kon natuurlijk helemaal niet meer.”

Gekke grappen

“Als ik nerveus ben, ga ik gekke grappen maken. Het operatie­ team stelde zich voor en ik zei voor de grap: o nee hoor, dit gaat niet door, ik wil Frouckje als anesthesist! Dat is een arts die in dat ziekenhuis werkt. Ze vroegen: hoe ken jij Frouckje? Ik zei: uit de kroeg, daar drink ik bier mee. Toen riepen ze: drinkt Frouckje bíér? Hilarisch! Uiteindelijk zei ik: oké, jullie mogen het doen, maar dan moet je wel héél goed je best doen. Even later was ik onder zeil. Toen ik wakker werd, was het eerste waar ik naar vroeg een broodje kroket.

Dat hadden ze op de IC nog nooit meegemaakt, dat iemand een broodje kroket wilde.”

Geluksvogel

“Ik had me niet gerealiseerd wat een megaheftige operatie het was. Vooraf had ik een dvd meegekregen over de trans­ plantatie, maar die had ik niet bekeken. Misschien was dat struisvogelpolitiek. Toen ik van de IC af was en Frouckje op

‘ Die gevoeligheid is trouwens gebleven, ik kan snel in tranen zijn.’

bezoek kwam, brak ik. Ik moest vreselijk huilen, werd ont­ zettend emotioneel. Die gevoeligheid is trouwens gebleven, ik kan snel in tranen zijn. Daar schaam ik me niet voor hoor.

Door zoiets bijzonders mee te maken, zie ik meer waarde in het leven. Als ik bij de Luisterlijn de verhalen hoor over de ellende die mensen meemaken… Ik ben opgegroeid in een liefdevol gezin en heb een mooi leven. Ik besef steeds vaker wat een geluksvogel ik ben.”

Lol in gekregen

“Na de transplantatie kreeg ik fysio, maar na het s­ tandaard aantal behandelingen kwam de boodschap dat ik het zelf verder moest gaan doen. Met tegenzin ben ik naar de sportschool gegaan, hier om de hoek. Maar het mooie is dat ik daar ontzettende lol in heb gekregen. Ik ga bijna elke dag. Ik doe cardio, ik loop en fiets, en na afloop geef ik mezelf een cadeautje: een uurtje in de sauna. Heerlijk, echt tijd voor mezelf.”

Vanzelfsprekend

“Mensen vragen wel eens: voel je nu dat je longen van iemand anders hebt? Nee. Ik ben wel heel dankbaar dat ik de longen van mijn donor heb gekregen, dat ik weer kan lopen en kan reizen, alles kan doen. Maar ik ben zelf al sinds mijn 18e als donor geregistreerd, voor mij is het meer dan vanzelfsprekend dat je dat doet. Ik respecteer ieders

keuze, maar voor mij is ‘ja’ heel normaal. Het klinkt mis­ schien oneerbiedig, maar misschien ben ik de artsen nog wel dankbaarder voor het uitstekende werk dat ze hebben geleverd. Ik vier ook niet de dag waarop ik getransplanteerd ben, al sturen vrienden en familie me dan wel een kaartje.

Nee, ik ben daar niet zo mee bezig.”

Levend voorbeeld

“Wel vind ik het belangrijk dat iedereen weet dat je organen kunt doneren. Daarom ben ik vrijwilliger voor de NTS en geef ik gastlessen en sta ik op beurzen. Bij een vrijwilligers­ bijeenkomst van de NTS ontmoette ik iemand die vertelde dat er 5 levens zijn gered met de organen van haar over­leden man. Dat vond ik erg indrukwekkend. Ik ben het levend voor­ beeld van overleven met een donororgaan, dus predik ik met overtuiging mijn verhaal. Veel mensen zijn dan heel geïn­ teresseerd en vragen bijvoorbeeld wat er precies verandert door de nieuwe donorwet. Maar als ik mensen vraag of ze al een keuze hebben gemaakt en ze hun hoofd wegdraaien en doorlopen, vind ik dat pijnlijk. Ook voor hún familie is het belangrijk om te weten wat hun wens zou zijn. Bij die NTS-bijeenkomst vertelde een transplantatie­coördinator dat ontvangers aan de nabestaanden een brief kunnen sturen.

Dat was nooit in me opgekomen. Daar schaam ik me een beetje voor, dat had ik moeten doen. Maar misschien kan dat nog steeds. Ja, dat ga ik misschien nog wel doen.” nummer 36, december 2019

5

Dianne van der Steen begeleidt familie tijdens de donatieprocedure:

‘ Je ziet vaak dat de familie heel hecht wordt’ Tekst: Ellen Segeren — Fotografie: Madeleine Sars

Nog voordat er in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven een donatieprocedure start, krijgt de familie begeleiding van een vaste verpleegkundige van de IC. Dianne van der Steen is zo’n familiebegeleider die de familie helpt om deze moeilijke situatie op een zo goed mogelijke manier door te komen. Ze vertelt over haar rol in de procedure.

Dianne van der Steen is een van de twaalf IC-verpleeg­ kundigen in het Eindhovense Catharina Ziekenhuis die ook familiebegeleider zijn. “Als er een donatieprocedure start, gaat een van ons de familie daarbij begeleiden. De procedure wordt georganiseerd door de transplantatie­ coördinator, maar wij zijn er specifiek voor de familie, daar hebben we heel nauw contact mee.”

Zodra de familiebegeleiding start, zorgt een andere ver­ pleegkundige voor de patiënt, zegt Dianne. “In patiënten­ zorg ben je veel bezig met verpleging aan het bed en met het regelen van onderzoeken en dat soort zaken. Als je daar los van staat, heb je alle tijd voor de familie, ook om dingen te signaleren. Soms zie je bijvoorbeeld dat iemand twijfelt aan de diagnose en graag wil dat iets nog eens wordt ­nagekeken. Dit soort dingen kun je oppikken als je er volledig voor de familie kunt zijn. Pas nog kregen we een bedankje van een familie. Een van de familieleden was aangeslagen door iets wat de intensivist had gezegd tijdens het slechtnieuwsgesprek. Hierdoor was dit familielid gaan twijfelen aan de diagnose. Hij werd steeds stiller. Ik ben met hem even apart in gesprek gegaan. Toen kwam eruit dat hij het niet zo vertrouwde. Daarop heb ik een nieuw gesprek geregeld met de intensivist en zijn alle stappen opnieuw besproken. Als er ook maar één familielid een klein beetje twijfelt aan wat dan ook, dan moet je de boel stilzetten, de koppen bij elkaar steken en zorgen voor duidelijkheid.”

Grenzen verleggen

Het is heel dankbaar werk, vindt Dianne. “Al is het een deprimerende situatie, er worden uiteindelijk veel mooie dingen besproken. Je ziet vaak dat de familie heel hecht wordt. Veel mensen die te horen krijgen dat hun naaste gaat overlijden, belanden in de rouwfase van ontkenning en boosheid. Maar omdat zo’n procedure lang duurt, zien we op de IC vaak al momenten dat mensen het voorzich­ 6

NabestaandenContact

tig gaan aanvaarden en zelfs grapjes kunnen maken en mooie en bijzondere herinneringen ophalen.”

Ook voor de verpleegkundigen die betrokken zijn bij de situatie is het waardevol, zegt ze. “De patiënt zelf kan ons niets meer vertellen, en dan is het voor ons ook mooi om iets te weten te komen over het leven, om iets van het bestaan van de patiënt te voelen. Het is niet zomaar meneer of mevrouw van bed 5. Ondanks de droevige ­situatie hoor je soms na een aantal maanden van de ­familie terug dat ze dat hebben gewaardeerd.”

Eenheid in de beslissingen

Ziet Dianne zichzelf als de steun en toeverlaat van de familie? “Nee,” zegt ze, “ik zorg ervoor dat de familie­ leden die steun bij elkaar vinden en dat hier ruimte voor ­gecreëerd wordt. Soms proberen ze zich groot te houden en dan kan ik ze laten weten dat emotie er mag zijn. Ik ben ook belangrijk voor de gesprekken, want de familie krijgt veel informatie. Zodra de arts weggaat, evalueren we wat er is besproken en hoe het bij hen is binnengekomen. Vaak horen ze dingen niet helemaal juist, wat natuurlijk begrij­ pelijk is, en er gaat veel informatie langs ze heen. Daarom blijf ik dingen herhalen als daar behoefte aan is, om de puzzel compleet te krijgen. Alles moet duidelijk zijn, ook de consequenties van de keuzes. Door te praten, kunnen we helder krijgen of iets past bij de persoon. Er moet een een­ heid zijn in de beslissingen.”

Anders dan de coördinator

Haar werk is heel anders dan dat van de transplantatieco­ ördinator, zegt Dianne. “Pas na het slechtnieuwsgesprek en het donatiegesprek met de familie komt de transplantatie­ coördinator. Die geeft informatie over het verloop van de procedure en andere praktische zaken. Ook voert de coördi­ nator bloeduitslagen in, zoekt de beste matches en regelt het uitnameteam en de voorbereiding van de OK. Dat is veel meer medisch en organisatorisch. Wij zijn er echt alleen voor de familie.”

Niet mee naar huis

Als je zo veel heftige dingen meemaakt, neem je het dan ook mee naar huis? “Nee,” zegt Dianne. “Ik ben geen koele kikker,

integendeel, maar ik kan veel delen met mijn collega’s. Een procedure met een jongen van 19 bijvoorbeeld zal me altijd bijblijven, maar een mooie afsluiting met de familie maakt dat ik er positief op terug kan kijken en er thuis geen last van heb. Als collega’s vragen we elkaar ook tijdens een proce­ dure altijd hoe het gaat. In al die ellende van de familie is het juist heel mooi om je als zorgverpleegkundige over hen te kunnen ontfermen.”

Waardevol proces

De rol van familiebegeleider is op een natuurlijke manier in haar loopbaan gekomen. “Voorheen werkte ik op de interne geneeskunde en daarna heb ik de opleiding voor IC-verpleeg­ kundige gedaan,” vertelt Dianne. “Ik heb altijd iets gehad met ondersteunen van de familie in de laatste levensfase van een patiënt. Ik vond afscheid nemen van de patiënt een waarde­ vol proces. In een donatieprocedure gaat dat nog een stap verder. Het interesseerde me heel erg hoe je de juiste rol kunt aannemen om familie hierin te begeleiden. Toen ik net klaar was met mijn IC-opleiding, startte het Radboudumc met een training voor familiebegeleiders bij donatieprocedures en

die kans heb ik met beide handen aangegrepen. Ik doe het nu 6 jaar en nog elke dag met veel toewijding.”

Probleem oplossen

Aandacht voor training blijft belangrijk. “Eens in de drie maanden worden we bijgeschoold. Dan oefenen we bijvoorbeeld donatiegesprekken in rollenspelen en bespreken we waar we tegenaan lopen. Dit najaar heb­ ben we gesprekken gehad met een nabestaande en met iemand die een donororgaan heeft gekregen. Eén keer per jaar geeft de transplantatiecoördinator ons updates over allerlei feiten, zoals wanneer bepaalde weefsels of organen gedoneerd mogen worden. Ook evalueren we alle procedures. Vaak horen we later hoe de familie het geheel heeft ervaren. Dat bedankkaartje waar ik eerder over vertelde, was heel fijn. Als dat hobbeltje er niet was geweest, had de familie misschien een andere ervaring gehad, maar uiteindelijk waren ze heel blij met de oplos­ sing die we hebben geboden. Dit soort situaties blijven me lang bij, want er is niets mooier dan dat je een pro­ bleem goed hebt kunnen oplossen.”

‘ Wij zijn er echt alleen voor de familie’

nummer 36, december 2019

7

“Zelfs voor ervaren wielrenners een grote uitdaging”

Transplantoux: de beklimming van de ‘Kale Berg’ In 2008 werd op initiatief van een Belgische ontvanger van een nier en zijn arts Transplantoux – Transplantatie + Mont Ventoux – opgericht. De Mont Ventoux staat model voor de figuurlijke berg waar iedereen ‘tous’, in het leven tegenop kan botsen. De berg is een symbool, én een uitdaging.

Aan het begin van de zomer in juni vond de Transplantoux​ plaats, de beklimming op de fiets van de Mont Ventoux – ‘de Kale berg’ – door ontvangers van een donororgaan. De Transplantoux wordt elke twee jaar georganiseerd door het transplantatiecentrum in Leuven (België). Het UMCG (Groningen) transplantatiecentrum deed dit jaar voor de tweede keer mee met 48 deelnemers, twee keer zoveel als in 2018. Maar liefst 17 ontvangers deden mee: twee hart-, drie long-, zeven lever-, één stamcel- en vier nierontvangers.

Onder de Groningse deelnemers waren dit jaar ook nabe­ staanden. De ontvangers van een donororgaan werden begeleid door hun 20 buddy’s, transplantatieprofessionals vanuit het UMCG, het Martini Ziekenhuis Groningen en het Medisch Spectrum Twente.

Allemaal op de top!

Op zaterdag 22 juni jl. bereikten alle deelnemers aan de beklimming de top! Dat ging niet zonder slag of stoot want de beklimming van de ‘Kale Berg’ is met een hoogte van 1909 meter zelfs voor ervaren wielrenners een grote uitdaging. Het was daarom heel bijzonder dat de hele groep de top bereikte. De ontvangers lieten zo zien wat er weer mogelijk is na een transplantatie. De deelnemers die bij leven een nier doneerden konden zo van dichtbij mee­ maken wat hun ‘gift of life’ voor de ontvangers betekende.

Bij buddy’s, die zelf ook hebben gezwoegd staken af en toe een helpende hand toe. Een indrukwekkende prestatie voor allemaal.

8

NabestaandenContact

Colofon

Nr. 36 | jaargang 18 | december 2019 NabestaandenContact is een u ­ itgave van de ­Nederlandse ­Transplantatie Stichting (NTS) en verschijnt twee keer per jaar.

Meningen verwoord in de bij­dragen hoeven niet overeen te komen met opvattingen van de NTS. Overname van artikelen uit ­NabestaandenContact is uit­sluitend toegestaan na schriftelijke toestemming van de NTS. Redactie: Marcel van Enckevoort, Elise van Hees, Ellen Segeren, Linda Kluivert Vormgeving: Lena Steinborn Druk: Quantes, Rijswijk

Postbus 2304, 2301 CH Leiden info@transplantatiestichting.nl www.transplantatiestichting.nl Wilt u NabestaandenContact niet meer ontvangen, dan kunt u zich afmelden via info@transplantatiestichting.nl