Grísk Goðafræði Rómversk goðafræði er meginmál goðsagna Rómar til forna og er áberandi í bókmenntum og myndlist Rómverja. Ein af fjölmörgum teg undum rómverskra þjóðsagna, rómversk goð afræði getur einnig átt við nútímarannsókn á þessum framsetningum og til viðfangsefnisins eins og það er táknað í bókmenntum og listum annarra menningarheima á hvaða tímabili sem er. Rómversk goðafræði byggð á ítalskri menningu og á rætur sínar að rekja til frum-indóevrópskrar goðafræði. Rómversk goðafræði er byggð á grískri goð afræði, sem hugsanlega kom fram strax í frum sögu Rómar, en fyrst og fremst á hellenískum tíma grískra áhrifa og í gegnum landvinninga Rómverja. Þetta hafði í för með sér að rómverskir höfundar sóttu í smiðjur grískra fyrirmynda í bókmenntum. Rómverjar auðkenndu sína eigin guði við guði Forn-Grikkja sem voru náskyldir sögulega í sumum tilfellum (eins og Seifur og Júpíter) og endurtúlkuðu sagnir um gríska guði undir nöfnum rómverskra hliðstæðna þeirra. Grísk og rómversk goðafræði eru því oft flokkuð saman í nútímanum sem klassísk goðafræði. Latneskar bókmenntir voru víða þekktar í Evrópu alla miðaldir og fram á endurreisnartímann. Túlkun Rómverja á grískum goðsögnum hafði oft meiri áhrif á frásagnir og myndræna framsetningu „klassískrar goðafræði“ en grískar heimildir. Einkum var litið á útgáfur grískra goðsagna í Myndbreytingum Ovids, skrifaðar á valdatíma Ágústar, sem kanónískar.
Frásagnir af guðlegri starfsemi gegndu mikil vægara hlutverki í kerfi grískrar trúar en á meðal Rómverja, þar sem helgisiðir og dýrkun voru í aðalhlutverki. Þrátt fyrir að rómversk trú hafi ekki átt sér stoð í ritningum og skýringum, voru presta bókmenntir ein af elstu rituðu bókmenntum á latneskum prósa. Bækur (libri) og athugasemdir (commentarii) Páfaskólans og boðanna innihéldu trúarlegar aðferðir, bænir auk úrskurða og skoð annar á atriðum í trúarlegum lögum. Þó að að minnsta kosti eitthvað af þessu varðveitta efni hafi verið aðgengilegt fyrir rómverska öldungadeildina, var það oft occultum ættkvísl litterarum, furðuleg bókmenntaform sem samkvæmt skilgreiningu aðeins prestar höfðu aðgang að.[ Spádómar sem snerta heimssöguna og örlög Rómar koma upp fyrir tilviljun á mikilvægum tímamótum sögunnar, sem skyndilega uppgötvast í ryk föllnum Sibylline bókum, sem Tarquin hinn stolti (samkvæmt goð sögninni) keypti seint á 6. öld f.Kr. Sumir þættir forn rómverskrar trúarbragða varðveittust í týnd um guðfræðilegum verkum fræðimannsins Varro á 1. öld f.Kr., sem var þekktur af öðrum klassískum og kristnum höfundum. Guðirnir Elsta pantheon innihélt Janus, Vesta og leiðandi svokallaðan fornþríað Júpíter, Mars og Kírínus, en logar þeirra voru af hæstu röð. Samkvæmt sögunni stofnaði Numa Pompilius, annar konungur Sabina í Róm, rómverska trú; Talið var að Numa hafi haft sem félaga sinn og ráðgjafa rómverska gyðju eða nýmfu gosbrunna og spádóms, Eger
