Kristin trú

Kaþólska kirkjan

Í miðri Róm hreiðrar Vatíkanið um sig sem höfuðstöðvar hinnar áhrifamiklu kaþólsku kirkju og er þar með inn á ítölsku yfirráðasvæði. Heimsleiðtogi kirkjunnar, páfinn, er biskupinn í Róm og því eru sérstök tengsl á milli Ítalíu og kirkjunnar sem hefur gríðarleg pólitísk ítök (sjá Lateran-sáttmálann og kaflann hér að neðan um trú og stjórnmál).

Núverandi páfi er Frans, fæddur Jorge Mario Bergoglio, sem fyrir vígslu hans árið 2013 var frá Argentínu og var erkibiskupinn í Buenos Aires frá 1998 þar til hann var vígður páfi. Frans er þriðji páfinn sem er ekki af ítölskum ættum, á eftir Jóhannesi Páli II (1978–2005) frá Póllandi og Benedikt XVI (2005–2013) frá Þýskalandi.

Flestar helstu kaþólsku trúarreglurnar, þar er með talið jesúítar, fransiskanar, kapúsínskir fransiskanar, benediktínumenn, dóminíkanar, trúboðar guðdómlegs orðs, endurlausnarinnar, konvensíufrönskutrúarmenn og vígamenn Maríu hinnar flekklausu hafa höfuðstöðvar sínar í Róm líka.

Ítalska yfirráðasvæðið skiptist í 225 kaþólsk biskupsdæmi (sem hafa verið við lýði, síðan 1952, á hinni pólitísku, áhrifamiklu, ítölsku biskuparáðstefnu) og samkvæmt tölfræði kirkjunnar (sem telja ekki núverandi virka meðlimi), eru 96% íbúa landsins skírðir kaþólikkar.

Kirkjulífið er nokkuð líflegt og þrátt fyrir veraldarvæðingu eru sumar af virkustu hreyfingunum og félögunum kaþólsk. Þar á meðal samtök eins og kaþólsk aðgerð, Ítölsku kaþólsku samtök leiðsögumanna og skáta, Communion and Liberation.

Pólítík og trú

Eftir sameiningu Ítalíu, sem aðallega studda af veraldlegum og andveraldlegum-klerkaöflum, og sérstaklega eftir hertöku Rómar árið 1870 sem markaði endanlegan ósigur Páfaríkjanna fyrir konungsríkinu Ítalíu, útilokuðu kaþólikkar sig að mestu sjálfir frá virkum stjórnmálum. Þess vegna voru allir helstu stjórnmálaflokkar og þingflokkar veraldlegir í eðli sínu fram á byrjun 20. aldar.

Árið 1905 var ítalska kaþólska kosningasambandið stofnað til að samræma þátttöku kaþólskra kjósenda í ítölskum kosningum. Flokkurinn náði minniháttar en umtalsverðum árangri, samkvæmt Gentiloni-sáttmálanum svokallaða. Árið 1913 gekk hann í bandalag við stofnun Frjálslyndra.

Eftir fyrri heimsstyrjöldina skipulögðu kaþólikkar ítalska þjóðarflokk sem hluti af hreyfingunni kristilegt lýðræðis.

Á tímum fasistastjórnarinnar hans Mussolini var Rómarmálið útkljáð með Lateran-sáttmálanum sem var undirritaður af Páfagarði og konungsríkinu Ítalíu árið 1929. Við þessa undirritun er Vatíkanið stofnað. Fasistar ofsóttu trúarlega minnihlutahópa. 9. apríl 1935 bannaði Guido Buffarini Guidi hvítasunnu trúnna og á árunum 1938–1939 voru gyðingar skotmörk hinna alræmdu kynþáttalaga, síðan urðu þeir fórnarlömb þjóðarmorðs í tengslum við helförina.

Ítalska andspyrnuhreyfingin sá þátttöku kaþólikka, mótmælenda og gyðinga (í gegnum gyðingasveitina). Árið 1943 stofnaði hópur kaþólikka, þar á meðal voru nokkrir fyrrverandi vinsælir meðlimir kaþólskra aðgerða fyrrnefndan Kristilega lýðræðisflokkinn árið 1945 leiddu þeir ítölsku bráðabirgðastjórnina ásamt Alcide De Gasperi

Eftir seinni heimsstyrjöldina studdi kaþólska kirkjan, eftir nokkra fyrirvara í upphafi hans Píus páfi XII. sem var hlynntur lausn svipaða þeirri lausn sem kirkjan á Francoist Spáni, á meðan sumir kardínálar vildu fjölda kaþólskra flokka, mögulega hafa einn kommúnista flokk virkan. Frá 1946 til 1992 voru allir forsætisráðherrar nema tveir kristilegir demókratar og kaþólikkar.

Hins vegar hafa bæði Waldensar og gyðingar gegnt mikilvægu hlutverki í ítölskum stjórnmálum. Þó nokkrir kaþólskt innblásnir flokkar hafi einnig náð pólitískum frama eftir upplausn kristilegs lýðræðis árið 1994. Frá Ítalska þjóðarflokknum 1994, til Kristilegs demókrata og Sambands miðjunnar, frá Forza Italia 1994 til Forza Italia 2013, hafa Waldensar yfirleitt verið virkir í „veraldlegum“ flokkum, sérstaklega Ítalska sósíalistaflokknum, Ítalska kommúnistaflokknum og nú nýlega Demókrata flokknum, sem er einnig flokkur fyrrverandi kristilegra demókrata. Nýlega stofnaði hópur íhaldsamra hvítasunnumanna. „The Extended Christian Pact“ flokkinn. Einnig hafa gyðingar verið að mestu virkir í „veraldlegum“ flokkum, en þeir hafa undanfarið verið meira klofnir milli demókrata og Forza Italia.