Στρατής Παρέλης, Φλύαρο Βήμα.. by stratisparelis

΢ΣΡΑΣΗ΢ ΠΑΡΕΛΗ΢

ΦΛΤΑΡΟ ΒΗΜΑ..

ISBN 978-618-5609-05-4

ΑΘΗΝΑ 2022

Ζνασ τηίτηικασ εξοριςμζνοσ ςτον Παράδειςο..

Μ’ αυτά και με τα άλλα, γεμίςαμε τραγουδιςτζσ (Τάχαμου) Πμωσ κανείσ δεν είναι ο χαλκζντεροσ που, γαντηωμζνοσ πάνω ςτον κορμό τθσ μουριάσ, τραγουδάει Στθν κακαρι πλευρά του μελιοφ! Ευτυχζςτεροσ των κνθτϊν! Τι κζφι Και τι μαεςτρία να φουςκϊνεισ τα λιγνά ςου μάγουλα Και να εξαπολφεισ νότεσ όπωσ ςερπαντίνεσ Στον κακαρό αζρα τθσ υπαίκρου!… Και να ςε εκεί, ζντομο ςφντομο ακραίο μουςικό ςκαρί που εκβάλεισ ευωχία απιςτεφτου Και ςε υφαρπάηει ο μφκοσ ςτθν αυλι να ςε φιλοξενιςει του παράδειςου Να ορμάσ με το φωνθτικό δοξάρι ςου απρόςμενοσ κικαρωδόσ! Ω τζττιγα βακφφωνε τελάλθ κάκε ερθμίασ Δειλζ και ντροπαλζ μου πρίγκιπα- ποιόσ εξαπλϊνει Τισ μουςικζσ ςτθν λιακάδα και ποιόσ δεν μπορεί Να ςιωπιςει μπροσ ςτον κεϊκό αςίγαςτο μφκο;

Ο υπερςυντζλικοσ βαςιλζασ… Το φαΐ τθσ πραγματικότθτασ είναι θ πραγματικότθτα· αυγάηει Καταπίνοντασ φεγγάρια ο ουρανόσ Χρθςμοδοτοφν οι γζροντεσ μάντεισ ςτον πθχτόν μζςα αζρα Τθσ ερθμιάσ· και οι οιωνοςκόποι Ακοφν του αετοφ το πζταγμα και εκςταςιάηονται· μθν βρεκείσ Νφχτα βακιά πίςω από τόςα ςφμβολα· άκου Μόνο το άςτρο που, ςαν βολίδα ςχίηει τον κακαρό ουρανό, και Ριγαινε πλάγιαςε· ςαν ξθμερϊςει ο ζρωτασ κα είναι για πάντα αλλιϊσ. Στα γεγονότα θ ςθμαςία των γεγονότων ζπεται·κζλω να πω Ηοφμε μεσ τθν κατάλθξθ των πάντων. Λερό Είναι μόνο το φωσ που εξαγνίηει Το πρωί τα κουραςμζνα μάτια ςου και βλζπεισ Αλλιϊτικα τθν ευτυχία, είςαι ο απομακρυςμζνοσ βραχμάνοσ που ςε κανζναν δεν ζχει πια να διδάξει Τίποτα· και τον πλθςιάηουν ψικυρίηοντασ οι μανιαςμζνοι άνεμοι. Ο Υπερςυντζλικοσ βαςιλζασ του νου Ο νυν απϊλεςα και τθν ηωι μου τθν ίδια…

Μικρόσ εςϊτατοσ απολογιςμόσ… Λιξθ των ςυμβάντων και αρχι γενομζνθ των δεδομζνωνΦουρκίηεται και μασ μαλϊνει ο ουρανόσ, Φαινόμενα ψυχικισ καταιγίδασ μασ ξεμπροςτιάηουν αςφςτολα, Απερχόμεκα Δυςτυχϊσ απερχόμεκα.. Σιμερα είναι οι ςελίδεσ κενζσ, ςαν τίποτα να μθν γράφτθκε κι θ Λςτορία αδιαφόρθςε για τα γφρω μασ όλα. Απορϊκαι ςυντθροφμαι με αντίφαςθ: όπωσ να ηω ςτο καλαμποφρι μιασ ελπίδασ. Του Δεκεμβρίου μια υγραςία τρομερι και ζρχονται Σμινθ πουλιϊν να μου τςιμπολογοφνε εγκλειςμό και λζξεισ. Ρθγαινοζρχομαι με βάςανα και τελεςιδίκουσ καταναγκαςμοφσ. Κάποτε με ανδρϊνουν κομψότθτεσ κάποτε είμαι άξεςτοσ τόςο Ρου μαραίνω ο δόλιοσ τθν χάρθ μου! Κακζνασ αυτοεξουκενϊνεται -ζτςι κι εγϊ Σικωςα τόςα κι άλλα τόςα που μιτε ςθκϊνονται Μιτε μπορείσ όςο κι αν κεσ μόνοσ ςου να τα λογαριάςεισ. Διαςχίηοντασ το βιοποριςτικό μου πζλαγοσ Ζχω μια ςκοφνα χιλιομπάλωτθ που και θ κάλαςςα τθν απειλεί και απειλεί κι αυτι εμζνα… 28/12/2021

Ζρωτασ ακουςτόσ ςτο βροχερό Μοναςτθράκι… Δολερό πρωινό, κρφβει τισ εκμαυλιςτικζσ προκζςεισ του, προςκζτει κάτι ςτον χειμϊνα· Συλλαβίηω τον ουρανό, πλζον πολφ καλά τονε ξζρω, αναγνϊκω τθν κάκε χαρά και τθν λφπθ του· Ρεινϊ για παρομοιϊςεισ και ταξιδεφω ςτον κόςμο των παραμυκιϊν· Φτάνω ςτθν γθ ηϊντασ ςτα απϊτατά τθσ διαςτιματα· Ο αζρασ περιχφνεται πάνω ςτα άδεια κλωνιά, ςκυκρωπό και κλιμμζνο το κάκε γαλάηιο Ακουμπά τθν κερμοκραςία με ζνα παγωμζνο χζρι ενόσ ρομαντικοφ γίγαντα Ρου για όλα λυπάται! Φκίνει ο κομπορριμωνΔεκζμβριοσ Ηϊντασ τςαλακωμζνοσ ςτο Μοναςτθράκι μασ και βανδαλίηει Τισ λιακάδεσ που είχα. Μιλϊ· παράλλθλα ζνασ φφλακασ άγγελοσ ηθτά να μθν διαβϊ προσ τθν απϊλεια· ςχθματίηω Ράνω ςτο τηάμι κολωμζνο απ’το χνϊτο μου, τον ςεβαςμό ςτον ζρωτα: μια κακαρι καρδοφλα που τθν αγαποφν οι ερωτευμζνοι και που,ποτζ δεν πρόδωςα κι εγϊ… 29/12/2021

Η νζα μζρα!.. Να ςφρω τον μαγνιτθ μεσ τθν ερθμιά και όλα τα ρινίςματα τθσ κλίψθσ όμορφα να μαγκωκοφνε! Τι απόψε Στον φπνο μου ωραία μου μίλθςαν οι νιζσ νεράιδεσ. Και ξθμζρωςα Ανικοντασ και ςτθν χαρά και ζχω πλϊρθ για μιαν αιςιοδοξία. Αφινω πίςω μου τθν ςτεναχϊρια κάκε νφχτασ και μιλϊ Με το πουλί που τιτιβίηει ξεκλειδϊνοντασ το παλατάκι τ’ ουρανοφ και παίηει Με το γυμνό κλαδάκι που του δίνει βιμα για τραγοφδι και για ςτοχαςμό. Ιρκε θ μζρα το λοιπόν- καλά κατάλαβα: Κα ςιδερϊςω τα τςαλακωμζνα μου και κα γελϊ ςαν να μου μίλθςε ο Κεόσ!

Η ςιγουριά… Ο κάνατοσ προςτικζμενοσ του κανάτου και παράλλθλα ζνασ κεόσ ψθλά Να αναςταίνεται και πικανόν να αναςταίνει Μζςα ςε ιδρωμζνα ευχολόγια. Αμφιςβθτοφμενο το φωσ Τθσ κάκε ςκζψθσ· και κάτω απ’το μικροςκόπιο βάλλεται από οχλθρζσ αντιρριςεισ. ΢ολόγια ςφίγγουν τον γεμάτο Χρόνο να αποςτραγγίςουν τθν Ουςία του· Μςωσ το ‘’ανοικτό μυαλό’’ να δαιμονίηει τισ φανατικζσ μαινάδεσ. Ράντωσ με μια ςυμπάκεια όλα να τα δεισ: γιατί όπου ειςζρχεςαι είναι ο οίκοσ μιασ καινοφριασ Αποκάλυψθσ· και ζνα είναι ςίγουρο: πωσ κα χακοφμε!

΢υγκυρία… Ο ιλιοσ κρουςτόσ και αςκεπισ Ο αρχαίοσ ιλιοσ Μεσ τθν γαλανι άποψθ των πραγμάτων τθν αυγι τθσ φλθσ τθν ματαιοδοξία που πλεόναςεΤο πουλί τςιμπολόγθςε ςτθν λιακάδα το ςοβαρό και το αςτείο τθσ ηωισΣτον κιπο με τισ τριανταφυλλιζσ το ςκουλικι περίμενε ανταλλάγματα, ςκάλιηε το παμπάλαιο χϊμα Ζνιωκε τον εμετό τθσ βροχισ· Αναςαίνοντασ ο κότςυφασ πιρε το ταπεινό μερίδιο του και ζφυγε Μεταμορφϊνοντασ το κακετί ςε κάτι άλλο· Το μεςθμζρι ζηθςε μεσ τον πλουραλιςμό του· Ζντιμο· Σικωςε τα βάρθ που του αναλογοφςαν· Λαχανιάηοντασ· Μια ςυγκυρία που ςυντόνιςε τθν ςιωπι με τθν ερθμιά μασ τθν γφρω…

Σο αλθτάκι… Κάτω απ’τον μεγάλο τροφλο του ονείρου είδα τθν ηωι μου αλλιϊτικθ: ιμουνα ζνα αλθτάκι που κα φφγει Κρυφά από τα μζρθ του χωριοφ με τον πιςτό του ςκφλο για να ῤκει ςτο μεγάλο λιβάδι τθσ Φανταςίασ. Νφχτα ακόμα, κάπου ςτριγγλίηουν οι γραμμζσ τίποτα δεν φρενάρει τθν Επικυμία. Και παίηονται εντόσ μου χίλιεσ κωμωδίεσ χίλια δράματαΣαν να μθν είναι τίποτα άλλο άλλωςτε και θ ηωι…

Το ςουπιοκόκαλο ςτο καναρίνι Και το μαροφλι που τςιμπολογά: Θ πρϊτθ πράξθ μιασ ελευκερίασ. Ιλιοσ μεσ τον χειμϊνα Μζρα τελευταία του χρόνου Πλα ξεςυγχρονίηονται. Με ακοφσ; Σου μιλάω· Άςε τθν φωνι μου να ςε τρυπιςει για να μπορζςεισ να δεχτείσ τθν αγάπθ μου..

Ομολογία τθσ άλλθσ πίςτεωσ και του βουρλιςμοφ μου ακόμα… Αυτό το ρίγοσ μεσ τθν μζρα που ςκουντοφφλθςα ςτθν επιγραμματικι προςευχι, αυτό το ρίγοσ· Κα μου κακιϊςουν οι φωνθεντόλθκτοι ιερωμζνοι, κα πουν πωσ τουσ προςζβαλλα· Εγϊ να διορκϊςω κακϊσ κείμενα παςχίηω· Ζτςι κι αλλιϊσ προςεφχομαι με ζναν αινιγματιςμό που ξενίηει, Ακοφω φωνζσ ςτον φπνο μου (εκείνοι πια δεν ακοφνε) Και ηεφω το αλογάκι μου να χλιμιντρά πάνω ςτθσ ςκζψθσ τισ πεδιάδεσ· Εγϊ υπάρχω ςάτυροσ και αποδιοπομπαίοσ από τθν ομιγυρθ(κατζχωτο) Τςοφηω τα φοβερά ποτά μου πότε πότε και ςτθν μζκθ φυλακίηομαι· Είμαι ο αυκεντικόσ ςασ καλικάντηαροσ που αγαπάτε Γιατί τα μφρια δυο ςτραβά ςασ τοφτοσ τα φορτϊκθκε!

Οικουμζνθ κερμι λαλοφςα και εφκρυπτθ… Α οικουμζνθ εφκρυπτθ αιςιοδοξία που ζχεισ!Βουλιάηουν οι γειτονιζσ ςου ςτθν ςιωπι, είςαι ζνα νθςί που ναυάγθςε· Ο ίςκιοσ ςου ςκοτϊνεται από τθν λυςςαλζα πανδθμία· Ρϊσ αναςαίνεισ ςαν τον μαςκοφόρο εκδικθτι που τρόμαξε Ρίςω από το πιςτολίδι των ανζμων; Ξεφορτϊνεςαι αφερζγγυα λόγια Ρροχωράσ εκπορκϊντασ το όραμά ςου το άςεμνο. Μθν αποκαρδιϊνεςαι- κα περάςει Και κα χακεί πίςω από τθν υγραςία ο ιόσ, κα ξεκλθριςτεί όπωσ απρόςμενα ιρκε. Μεσ τθν λιακάδα επενδφω τα λόγια μου· Ροντάρω επάνω ςου τισ αντοχζσ των αποφάςεων, Εγϊ που ξζρω από μοναξιά και πόςο Σκλθρά κόβουν τα δίκοπα μαχαίρια Εγϊ κα ςμίξω τθν ευδία ςου με αιςιοδοξία άμετρθ, Αραιό ςτο διάςτθμα κα λαλιςει το όνειρο, Λάμποντασ άοκνο λουλοφδι γφρω ςου κ’ ανκίςει, θ νόςοσ με αφανιςμό κα κατατροπωκεί, ματϊνομαι να τα ςκεφτϊ αυτά, ςκαρϊνω ςτίχουσ λυρικοφσ αντίςτροφα κοιτϊντασ τθν πραγματικότθταω επίμονο τηιτηίκι του καλοκαιριοφ που κα ςκθνοκετιςεισ πάλι ζνα καλοκαίρι δϊςε ςτθν οικουμζνθ αναντίρρθτο προοριςμό· ςτο φωσ κρεμϊ τα άρματά μου, όπωσ ςτθσ Ζφεςοσ τον ιερό ναό ο ςκοτεινόσ φιλόςοφοσ ωραία τολμοφςε να αναςαίνει διαφορετικά! 1/1/2022

Ευλογθτόσ ο κόςμοσ των λουλουδιϊν, δίνει εμφάςεισ ςτθν γλαφυρι ωραιότθτα· Εγγίηω μια φωτιά που ακολουκεί τθν κλίψθ μου ςαν δράκοσ που απειλεί τθν φπαρξθ· Φταίω για εξουςία που αποςτρζφομαι· Είμαι ζνα υποκείμενο ςε πρόταςθ ξεριηωμοφ· Τςουγκρίηω λζξεισ ςε λεξιλόγια υποτυπϊδθ· Εδϊ το όργανο τθσ μζτρθςθσ Του ςειςμοφ, εδϊ τα ρίχτερ των παρομοιϊςεων, εδϊ ο παραπόταμοσ των Λδεϊν που εκβάλει ςτθν καλαςςίτςα των φωτεινϊν αινιγμάτων· ςκαρϊνει γζφυρεσ το Ροίθμα, ζξαλλο ςτθν καταμζτρθςθ καλερότθτασ και καυμάτων· φζρςου όπωσ και το βιβλίο που απόψε ςε φιλοξενεί! Φζρςου! Οτιδιποτε με κρζφει κλειςτό μεσ το υψιπετζσ Μζγεκοσ είναι. Γεννιςεισςτίχων ςτισ ταράτςεσ των γλαυκϊν ωδείων Μιασ αςτραπισ!

Ηϊντασ περιπζτειεσ του αίματοσ με μια καλερι ευκραςία, αιςκάνομαι ωραία κνθτόσ· Κι ο κάνατοσ που με πλθςιάηει ανίδεοσ από νίκθ επί των πολλαπλά γενναίων· Διακζτω αςπίδεσ του νου και τισ κροταλίηω ςτον ιλιο του χειμϊνα τον δοξαςτικό· Με κακοδθγεί ο εμπνευςμζνοσ καθμόσ μου τθσ ποίθςθσ ςθμάδι μζγα και καρφιτςωμζνο ςτο νυν· Λιακάδα που περιγράφει τα πάντα με τον πλθκυντικό τθσ φμνο! Λζοντασ είμαι που ξενίηω και τισ αυταπάτεσ μου και τισ μετεωρίηω κάτω από το φλάμπουρο του Βορρά· Εν ςυντομία: πιςτεφω εισ ζναν κεό που λζει ψζματα όπωσ και ο κακζνασ μασ για να επιβιϊςει…

Να ςμιλεφεισ τον αζρα χαροφμενοσ και αφινοντασ ςτθν Τζχνθ τα κακζκαςτα Να δονείςαι από τα ντροπαλά λουλοφδια που κα ςου παραςτακοφνε Εδϊ Χαιρόμενοσ τθν ςυνάντθςι ςου με το νερό, τθν πλατιά γαλινθ του κάμπου Αφινοντασ τθν λερωμζνθ λεοντι ςου ςτθν όχκθ Τθσ λίμνθσ που ηιλεψεσ και ςοφμπθτοσ πιγεσ και βοφτθξεσ…

Μακριά, μεσ τον αζρα τθσ αυγισ Ακοφγονται τα απολυτίκια· Κάποιοσ ψάλλει γαλανά ςθκϊνονται οι μυροφόρεσ να μπουν ςτον Ραράδειςο· Ανικεισ ςτον αιϊνα απελπιςία μου· Σε μπαλϊνω με τθν λίγθ δφναμθ που ζχω· Κρατϊ ςτα ευχολόγιά μου μια βουκζντρα να κεντϊ το αλογάκι μου τθσ αιςιοδοξίασ· Ρονϊ κι όπου πονϊ ανκίηουν λυρικζσ ανεμϊνεσ…

Σεφροδόχθ… Γελϊ από τθν ςτάχτθ μου, γελϊ Κωρακίηομαι από εγωιςμό που πλθμμυρίηει λαξεφω τθν μοναξιά ι με ςφυρθλατεί ο ορίηοντασ; Μου βάηει όρια θ λφπθ Λυπθμζνοσ δεν είμαι πια Ξζφυγα από το φορτίο μου Αντζχω τθν ανυπαρξία αντζχω Κρουςτι μελωδία τςιρίηει μεσ τθν ςτάχτθ μου Οφτε κόκαλα είναι τα πλικτρα μου οφτε μια φυςαρμόνικα Είμαι που τελαλίηεικανάτω κάνατον πατιςασ…

Σα δζντρα… Τα δζντρα μιςοφν το κρφο Αγαποφν τθν υγραςία Αγαποφν τον ιλιο Λαχανιάηουν κουνϊντασ τα κλωνιά τουσ Ευτυχιςμζνα. Μορφάηουν ςτον αζρα Λδρϊνουν τθν χλωροφφλλθ τουσ Είναι απόλυτα Είναι ευτυχιςμζνα. Κοιμοφνται αγακόν φπνο Κάτι φορζσ βλζπουν κάτι τρελοφσ εφιάλτεσ Κάτι με τθν φωτιά που τα κατακαίει Φοβοφνται. Ζνα πουλί κάκεται ςτο κλαδί τουσ και κελαθδά Τα δζντρα αντιγράφουν από τθν παρτιτοφρα τθσ αιωνιότθτασ Είναι ευτυχιςμζνα..

Μια οκόνθ: ιςοδφναμθ με ζναν επιτραπζηιο ουρανό!

Αυτό που το πασ; οι πλθγζσ αποκτοφν ςθμαςία ευλογθμζνθ!

Π,τι μπαλϊνω ξαναξθλϊνετε· ςαν να μθν κζλει θ φφανςθ τθσ ηωισ να μου υπακοφςει…

Με αφζλεια: ςαν να οδθγϊ με απεριςκεψία κατευκείαν πάνω ςτον τοίχο του κανάτου.

Ωραία τολμθρόσ· ατςαλζνιοσ αετόσ που δεν τον βοθκάει θ ροπι του αζρα..

Πςο ςε κουτςομπολεφουν αδιαφόρθςε· τράβα τον δρόμο ςου και άςτουσ να λζνε..

Χτίηω εκκλθςίεσ μζςα μου: νοθμάτων και καλϊν ιδεϊν..

Μεταφυςικό ζχω μόνο το μολφβι μου· δεν με ακοφει πουκενά· είναι ζνασ ςκουρόχρωμοσ επαναςτάτθσ.

Μαηεφω ψίχουλα πίςτθσ και φτιάχνω μια κρθςκεία που δεν ζχει κεό όπωσ τον εννοοφνε οι άνκρωποι· μαηεφω τα κομμάτια μου και ςυναρμολογϊ ζνα άνκρωπο πλθγωμζνο που κζλω να μου αρζςει..

Ολόγυρα είναι μια καυμαςτι φφςθ που χωρϊ μζςα τθσ ωσ πνεφμα και με όλα τα υλικά μου φορτία· ζχω τολμιςει να αμφιςβθτϊ, γι’αυτό με νιϊκουν φίλο τα λουλοφδια…

Ακφμαντθ λιακάδα και ωραία μζρα χειμωνιάτικθ· κάπου κα ξεκουράηεται ζνασ παράξενοσ κεόσ…

Τϊρα ασ αφαιρεκοφν οι προςκζςεισ και ασ διαιρεκοφν οι πολλαπλαςιαςμοίΡάντα άκαιρο το εδικό μασ ςυμπζραςμα· Αναςτυλϊνονται τα όνειρα να μασ αρζςουν αλλά ποφ! Εμμζνουμε να προςανατολιηόμαςτε ςε ακλιότθτεσ Αδθφάγα. Και όπωσ προςδιορίηει ο ιλιοσ τθν ωραία μζρα, ζτςι Εμείσ χανόμαςτε ςε μια παραφκαρμζνθ Λςτορία που Συμμετζχουμε και ςυμφεροντολόγοι και ανευλαβείσ. Εδϊ Ρου, πια ςτοχεφουμε ςε παλινόρκωςθ και οφτε Κορδόνια δζνουμε να κυνθγιςουμε μια κακαρι Δικαιοςφνθ κι ζναν ωραίο ουρανό!

Εδωνά ςκαρφαλϊνω και με χαίρομαι που τολμϊ! Είναι μια φρυκτωρία ουςιαςτικι που εκπζμπει μεταφυςικζσ αγρφπνιεσ· Δοκιμαςία να λείπω μα να είμαι παρϊν, ζνασ ιδεαλιςτισ που ο υλιςμόσ τον χλευάηει! Χαηεφω κάτω από τον τροφλο του ουρανοφ· Ο πιο πραγματικόσ μου κόςμοσ είναι ζνα μεγάλο Ραραμφκι· Στοχάηομαι αυτόν τον ςτρογγυλό πλανιτθ που γκαρίηει Σαν ζνα γαϊδαράκοσ αφθνιαςμζνοσ· Θ νφχτα που ζρχεται δαιμονοποιεί τθν παρουςία μου· Αναπνζω ςτίχουσ και αςκμαίνω λυρικά για να μθν με καταλαβαίνουν και όλοι… Κι θ κοςμοκεωρία μια τριβι που κακελκφει και του νου μασ τα καλά και τα άςχθμα· Ανταλλάςςω τθν χαρά μου με μια μελαγχολία ηόρικθ που με αποφλοιϊνει…

Αορίςτου κτιςεωσ και νόθμα και τθσ θμζρασ αγίαςμα!..

Στιλπνό και ςκλθρό το πρόςωπο τθσ πραγματικότθτασ· Αυγάηει ζνασ κεόσ και όλα που απαρτίηουν τθν γαλινθ αναςτατϊνονται· Κάκετα ευλογοφνται τα ςεμνά λουλοφδια Και των νερϊν θ ιερότθτα θχεί ωσ τισ πιο ζμπιςτεσ εκφάνςεισ· Αγιάηεται θ Φωνι ι μθ; Κατανοϊ Ρόςο δίνεισ μια ζμφαςθ να λείπεισ Αλλά να είςαι εδϊ, ω Ρνεφμα Άτοκο, να φωτίςεισ μιαρζσ ηωζσ και φροφδεσ! Ναι, είμαι ςτθν φάςθ που καταλαβαίνω.. Και ξανά Αρματϊνομαι όλα τα ερωτιματά μου Και πάω καλά μου ςε μια ιςυχθ μεριά Να ερωτϊ εςζνα και να μθν λερϊνω εμζνα Αφοφ κακαίρομαι ςτον ευωδιαςτό όμορφο Λόγο ςου! Α φωσ που ζρχεςαι από τθν ςκιτθ του ερθμίτθ, Ρολλά επάνω μου και ζπαιξεσ και ζτςουξεσ Μθνφματα φωτιάσ και των αποκαλφψεων μθνφματαΜε τόςον ιδεαλιςμό που διαφεντεφω Να μείνω μζςα ςτθν ςιωπι και κείνα που κα πω να μθν και κατανοθκοφνε: Σβινοντασ γράφοντασ ςτο άςπρο χαρτί και ςτου ονείρου μου τον γλυτωμό!

Εμείσ… Θ μζρα ςκόρπιςε τθν τφχθ των καλικαντηάρων Πλα τα πιρε θ ‘’ευχι’’, όλα για όλα Δρεπάνια του αζρα κζριςαν τισ θλιαχτίδεσ του μυςτθρίου Άναψαν οι γιρλάντεσ του αινίγματοσ Μια λφπθ κορδωμζνθ πραγματϊκθκε Στον γαλανό ουρανό τον οξφτονο Νομίςματα των καιρϊν αγόραςαν τθν ευτυχία Εμείσ τθν κατζχουμε ακόμα, εμείσ Σπουδάηοντασ τισ αγωνίεσ που δεν ςϊνονται Εμείσ Εμείσ…

Η δυςκολία… Δυςκολεφονται να βρουν ζκφραςθ οι μοναξιζσ Των ανκρϊπων- κι αν δεν Οι ποιθτζσ τισ κακαροηωγραφίςουνε, κανείσ δεν κα καταλάβει Με πόςθ βαρβαρότθτα μασ πολεμά θ απελπιςία. Ρϊσ κα γλιτϊςουμε απ’τθν αυταπάτθ; Μςωσ κι αυτό το ςμάλτο τθσ αυτοπεποίκθςθσ φροφδο και ψζμα είναι Γρατηουνιςμζνο. Ρϊσ αγοράηεται θ ςιωπι και τι χωράει εντόσ τθσ νεφμα κακαρό Ρου είναι και κανζνασ δεν το αποκρυπτογράφθςε;… Τι ςτρίμωξα ο δόλιοσ μζςα ςε Ρνιγθρά εικοςιτετράωρα; Κακόλου ζνδοξοσ ςε μυςτικζσ πορείεσ Των ςτίχων, όπωσ ζναν πεντοηάλθ ςμίγοντασ με βιματα και με αζρινεσ φιγοφρεσ που γκρεμίηουν πολλαπλά τον κάνατο Με κάρροσ… Μπορεί να επιλζξω κάρρθ που δεν ξζρω ποφ κι ο ίδιοσ κα τα βρω. Μπορεί να επιλζξω Ζνα πζρασ που γελά και διακωμωδεί τισ βεβαιότθτεσ… Λαξεφω ίχνθ που κρατοφν τον ουρανό από τα αόρατά του γκζμια…

Χοϊκό και μζγα, εντόσ μου, το ςκίρτθμα…

Ζνα βουνίςιο κλάμα ζνα αντίςκθνο μζχρι τον ουρανό Μια μαγικι Στιγμι που τρζπει ςε φυγι το Άπειρο Κοίτα αόρατεσ υπεκφυγζσ που φϊλιαςαν εντόσ μου και με ριμαξαν Φεφγω απ’ το πρόβλθμα και κάκε πρόβλθμα ατόφιο παραμζνει Ακατάλυτο. Ωραία και ξάςτερα καταλαβαίνω ζκπαγλο ουρανό Αιςκιματα απλϊνονται ςαν δάςθ τθσ ςυνείδθςθσ Μζςα μου μζςα ςασ, ευτυχϊ Να ηω ςτον ςτοργικό αγϊνα μιασ αλλθλεγγφθσ που με ςτεφανϊνει κροΐηω μεσ ςε λυρικά παραμιλιματα ςυςτρατεφομαι με τισ τάξεισ των λουλουδιϊν. Χρωςτάω ζνα εφκρατο πολίτευμα ςτίχων ςε ςασ που μεγαλϊςατε ανακαλφπτοντάσ με· Μαηί κα πιοφμε ωσ τθν μζκθ το ροςόλι όςων ποιθμάτων αναμζνουν να ανάψουνε φωτιά Στο ςϊμα τθσ μελαγχολίασ και τθσ ανάμνθςθσ!

Ξερά άχρθςτα λόγια ςαν φρφγανα ζτοιμα να αναφλεγοφν Συμβουλζσ παρθκμαςμζνεσ Χτυπά ο βοριάσ τα ξφλινα παρακυρόφυλλα Ο Λανουάριοσ δίκοποσ κι όχι από ςεβαςτό μετάξι Χαλάςαν οι παρζεσ μασ χακικαμε Κακζνασ βοφλιαξε ςτθν μοναξιά του Μείναμε με εγωιςμοφσ καταψυγμζνουσ Εδϊ εγϊ κι εςφ εκεί- ςτο πουκενά οι δυο μασ Βρζχει κι εμείσ δεν ζχουμε νερό Οφτε να πιοφμε οφτε να πλυκοφμε..

Γραμματικι θ αδιαίρετθ και μόνον… Κλωτςάω τα ριματα και κάποιεσ Φορζσ ξεχειλϊνουν τα ουςιαςτικά μου· θ γραμματικι Για όλα τυρβάηει·ποιζσ αντωνυμίεσ Κα βρουν τον εγωιςμό να αντιςτακοφν και πόςο Ρεριπακείσ κα είναι οι προκζςεισ μου- να ζτςι Ρου κανιβαλίηουνε οι λζξεισ ομοκυμαδόν και ςτζκονται Στο χείλοσ τοφτθσ τθσ Ανάγνωςθσ! Ω ρε γαμϊτο Ρόςο ςπουδάηουμε να αςτοχοφμε! Και μθν Νομίηετε το εξαλείφουμε αυτό· φτου Κι απ’ τθν αρχι το ξεκινάμε πάντα· εδϊ Ρου οι πτϊςεισ είναι πτϊςεισ χωρίσ αλεξίπτωτο και μεισ Στον πρόλογο γυρεφουμε να βροφμε φυτεμζνο τον επίλογο· ςαν να Με επίκετα ςκαρϊνουμε μια ηάλθ Για κείνονε τον αναγνϊςτθ που μασ ςυμπακεί…

Σο ςπουργιτάκι… Το πρωινό ηεφει τον αντίλαλο Τθσ φωνισ μου πάνω ςτα κακαρά βουνά· περιπτϊςεισ Να καυμάςει κανζνασ! Και μετά Πλα γίνονται ευανάγνωςτα, ςαν θ πλθμμφρα ενόσ χωραφιοφ Από μια φλζβα του νεροφ που τράβθξε τον δρόμο τθσ Τον δροςερό μεσ τισ ποτίςτρεσ. Εξαίςια ευχαριςτικθκα να τα κοιτϊ: Ρρόλαβα άνκθ που γελοφςανε μεσ τον αζρα, Καλλιεπι πουλιά που ζδωςαν ςτθν μζρα μία νότα μουςικι Φεγγάρι θμερινό και κροφςταλλο Θ κάκε θλιαχτίδα φιλντιςζνιο. Για τθν λιακάδα ιρκε ςαν αναίρεςθ θ βροχι Κι απ’ τα πθγμζνα φφλλα του ευκάλυπτου Ρζταξε τρομαγμζνο ζνα ςπουργιτάκι Δζνοντασ όλον τον κόςμο ςτα φτωχά φτερά του! Φλφαρο βιμα θ ηωι και θ κερμι χαρά μου! 11/1/2022

Παράξενων ερϊτων…

Σε ακοφω που μιλάσ βυκιςμζνθ Στο δαιδαλϊδεσ μπάςο του θλιοβαςιλζματοσ· Δαπάνεσ ευωδιάσ ενςκιπτουν κλείνοντάσ μασ ςε ςκοτεινό εαυτό· Αλλθλοςπαραηόμαςτε· Ροφ πιγε ο ζρωτασ ο πριν; Ακόμθ αγγίηω τθν ςεμνι καρδιά ςου· Φζγγεισ ςαν φφλλα τθσ μυρτιάσ που κατακαίγονται για να φωτίςουν μιαν ολόφεγγθ Ανάςταςθ· Ρυκία που κανείσ δεν μπόρεςε να ςε αμφιςβθτιςει…

Η οςμι του κανάτου… Στα κρφα νερά τθσ αφισ Το αλογάκι καλπάηει· και κατςουφιάηει ο Λανουάριοσ· Ντελικάτεσ επιδερμίδεσ ανατριχιάηουν και μαςουλοφν Ανζραςτθ τόλμθ. Ο κραςφσ Χειμϊνασ είναι ζνα ντελίριο ανεςτραμμζνο. Ακολουκϊ τθν γραμμι των βουνϊν Με το βλζμμα μου· ο χρόνοσ ντροπιάηει τισ νεότθτεσ· Θ Αττικι ςυνοφρυϊνεται και γίνεται μια μάντιςςα απεγνωςμζνθΚρατά τα ςκιπτρα τθσ θ Αλικεια· μα τίποτα Δεν διαρκεί όςο θ οςμι του κανάτου· Τίποτα, τίποτα…

Δίκαια… Εφκρυπτο ανάμεςα ςτα χζρια μου το χάοσΣφθνϊνω τθν τελεςίδικθ όψθ του ςτον μθδενικό ουρανό, Τα γκζμια τα κρατϊ γερά, αψθφϊ τα κόςτθ, Ανοίγεται όψιμοσ ο ορίηοντασ, είναι μια πλεφςθ προσ τον ουρανό, Τι ςυντυχαίνω όψεισ τθσ ηωισ και όψεισ του κανάτου; Δεν νοιάηομαι, καρπϊνομαι τθν ειδι των χρωμάτων, Λαλεί μια λφρα μζςα μου μια βακφλαλθ κόρθ, Τα ςπίτια γφρω μου τραμπαλίηονται ςτα ορεινά ςτα πεδινά, Μουςικζσ που εκχφω κρουνόσ και δζνονται με χρυςοκλωςτι τα Αόρατα! Ετοφτο εδϊ το χζρι των μυςτικϊν πραγμάτων κρατεί καλά τθν ουςία· Ρλάκω και πλάκεται θ Στιγμι· ουδζν ξεφεφγει από τθν ςτόχαςι μου, Δίκαια να βαδίηω ολοζνα κόπτομαι· Δίκαια!

Εςφ… Για να είςαι μζςα ςτον ζρωτά μου Μια ςτιγμι ςε διαιρεί και μια ςτιγμι ςε ςυνκζτει Αυτοφςια όπωσ ο κόμποσ των μαλλιϊν ςου ς’ ζνα όμορφο χτζνι· Και είςαι εκεί που ο χρόνοσ κομπάηει για τα αποκτιματά του Κοφτερόσ δίκαιοσ χρόνοσ Μαςτίηει τισ αγρφπνιεσ μου και βάηει Τα πράγματα ςτθν κζςθ τουσ- τθν ϊρα που εςφ Σαν μια Μαντόνα ςτζκεςαι ςτθν κφρα του ονείρου Βακιά κλιμμζνθ και κακ’ όλα αζρινθ!

Φιλοςοφίασ εφόδια… Υπζροχα πεκαίνουν οι ϊρεσ, υπζροχα! Κεαματικά φωνιεντα καραδοκοφν να τρυπϊςουν ςτον φπνο μασ. Ηοφμε μεταφυςικζσ ανθςυχίεσ. Ππου πατοφμε ανκίηει μια ωδικι παςχαλιά. Ακόρεςτθ θ φφςθ μασ, μασ εγκλωβίηει ςε αναηθτιςεισ ατζρμονεσ. Ρότε χορταίνει ο άνκρωποσ; Ρότε; Θ Ροίθςθ ηει μζςα μασ και μασ μοιράηεται ςε κλθροδοτιματα εξ αδιαιρζτου. Κλυδωνιηόμαςτε κάτω από τον ίςκιο του δζντρου, επαίτεσ μιασ ευτυχίασ που μεσ τισ χοφφτεσ μασ χωρά και δεν χωρά! 23/1/2022

Φιλοςοφίασ άνευ… Μεγάλεσ αναςτυλϊςεισ μεσ τθν ψυχι μου, ζξω απ’ τθν ψυχι μου· Και μια αλλοφροςφνθ που γεννά αβεβαιότθτεσ και ςφγχυςθ.. Διχάηομαι και εισ α διχάηομαι ναυαγϊ· Ρερνϊ από αντιφάςεισ ςε ηουμερι τολμθρι Κατάφαςθ· Είμαι ο κτιτορασ μιασ απροςδιόριςτθσ κλίψθσ. Δεν περιμζνει θ Λςτορία και κα μασ δικάςει Μαρία μου· Ουτοπικό το ςυναπάντθμά μασ· Συνκλίβομαι ςτθν μελαγχολία μου και λουλουδίηω πάλι και πάλι· Εντυπϊνω ςτο κοφτελο μου γράμματα του ερωτιςμοφ· Ηω με εντολι αδιακόπωσ να πεκαίνω… Εγϊ ο ποιθτάρθσ των αγωνιϊν και ο ακωότεροσ πάντωνΔιάγω βίον γυμνό και ςτα αβυςςαλζα ςου ςτζρνα καρφιτςϊνω τθν φιλία και τθν κλίψθ μουΔεν ξζρω αν καταλαβαίνεισ· Ομθρίηω και εςφ ομθρίδα και εφνοςτθ χειρουργείσ επάνω μου τθν Αςτραπι· Συντρόφιςςα ςτον πόνο και ςτθ φευγαλζα χαρά, βαδίηουμε ςε κείνα δα τα μονοπάτια που μασ καρτεροφνε να χακοφμε!... 23/1/2022

Χιονίηει… Θ άςπρθ μοίρα του κόςμου ςυντίκεται και αποςυντίκεται ςιωπθλά. Χιονίηει. Τόςο εφκρυπτθ θ νιφάδα που λιϊνει ςτθν παγωμζνθ παλάμθ μου. Ανικω ι μου ανικει το τοπίο; Ζνασ άγγελοσ φάνθκε που καπνίηει παλιομοδίτικα ςιγαρζτα. Ρουκενά θ ευχι που εξάπλωςα για να με κυνθγά. Ολοζνα γίνομαι πιο ςκοτεινόσ και πιο ςκοτεινόσ. Ολοζνα από κάπου απουςιάηω! Χιονίηει. Θ αςωφρόνιςτθ μανία μου για τισ λζξεισ με ςϊριαςε εδϊ ςτο πεηοδρόμιο τθσ Λςτορίασ και θ Λςτορία θ ίδια για εμζνα να αδιαφορεί.. (όπωσ μου άξιηε…)

Η Ποίθςθ προ του πθλοφ… (Ζτςι και ζτςι…) Νιφάδα γελαςτι κόμπο τον κόμπο δζνει τον άξεςτο κόςμο μασ· Μζςα τθσ ευτυχοφν οι λυπθμζνοι· Ζνασ χορόσ οι νότεσ που δεν εγκλωβίςτθκαν ςε ουρανό· Ζνασ χορόσ οι μουςικζσ που τισ λατρζψαμε όλοιΜεςθμεριάηει λφνοντασ κι ο δαίμονασ το κοφτερό ηωνάρι του να τςακωκεί Με τθσ ηωισ το ςυντθρθτικό αρμενάκι· Χωλαίνει το φωσ, κρατά μια υποψία ότι όλα κα απλουςτευκοφν- μα ποφ; Μόνο θ Ροίθςθ αφινει τα ςεμνά τθσ χζρια αςκλάβωτα και να υπόςχονται αξίεσ ςτον πθλό!

Η δουλειά μου εμζνα είναι αυτι…. Χτενίηω τα ουράνια δζντρα· ζρχονται Να κακίςουν πουλιά Στα κλαδιά τουσ· μια άνοιξθ πάντα εκεί Και το κελάθδθμα θχεί ωσ τα αυτιά Του ιλιου. Ζρχεται με τα γεγονότα τθσ θ μζρα, Ουτοπικά ςυννεφάκια νεφελϊνουν τον ουρανό, Ρλεξοφδεσ θλιαχτίδων νανουρίηουν το πζλαγοσ Και θ αιωνιότθτα ωραία ςπουδάηει τθν καλερότθτα του γελαςτοφ τοπίου. Αυτά που αναηθτϊ ανικουν ςε άλλα ςφμπαντα: Ζχω αυτομολιςει μζςα ςτθν κοιλάδα Του παραδείςου που ονειρεφτθκα· Μυρίηω τα ολόφλογα ρόδα, καίγεται θ ανάςα μου· Φυτεφω γενναιότθτεσ να ανκίςουν Κάτω από τθν ςκζπθ του γαλάηιου· θ δουλειά μου Βλζπετε εμζνα είναι αυτι: Χτενίηω τα ουράνια δζντρα· Είμαι ο κθπουρόσ μιασ άλλθσ Ρραγματικότθτασ…

Αλφάδι βάηω ςτθν περίςταςθ και κάκεταερμθνεφω τθν ανάγκθΟ αζρασ μόνο μου ξεφεφγει, κακϊσ τρυπά τον νου μου και μονολογεί: ‘’Νικάω!’’… Στο χρϊμα ζηθςα τθσ αμφιβολίασ· Ακοφνθτοσ απ’ τθν καρζκλα μου και γφρω μου να περιςτρζφεται ο κόςμοσ όλοσ. Νιμα τθσ ςτάκμθσ θ περίςταςθ- και πϊσ διαβάηω ό,τι είναι που διαβάηω; Είναι θ ψυχι μπουχόσ που φεφγει και κανζνασ δεν κα τθν μεταγλωττίςει όπωσ πρζπει…

Τι Λανουάριοσ ηουλιγμζνοσ Σαν φροφτο ςτο καφάςι ενόσ μανάβθ! Κι ο ουρανόσ Τι κραυγαλζοσ μάγοσ μετατρζποντασ Το περιβάλλον μου ςε μία χιονιςμζνθ λεπτομζρεια! Ρουλιά ηθτοφνε να επιβιϊςουν Μεσ τον επάνω μαχαλά των δζντρων· κρφςταλλοι ευγενικοί του χιονιοφ Αφινονται να πζςουν επάνω ςτθν γθ που ςυμπονάει· κι ζνα Λευκό χαλί που απλϊνεται ςτθν κάκε άςφαλτο που δραματοποιείται… Ηω, ηοφμε Ξεδιπλϊνοντασ τισ κακθμερινζσ αγωνίεσ μασ ςωςτά· και ςιμερα Φορτϊνουμε το αφριο ςτισ πλάτεσ μασ, Ππωσ να ιερουργοφμε ςβινοντασ κι ανάβοντασ τα μάτια μασ ςτον δορυφόρο του ιλιου… 26/1/2022

Η μοναξιά μου!... Αγνό που είναι αυτό το χιόνι διαμαρτυρόμενο Ράνω ςτθν χλόθ τθσ πεδιάδασ! Εμείσ ςυνκζτουμε ριματα που ακουμποφν τθν ματαιότθτα· Ανκίηουμε ενςτερνιςμζνεσ ιδεολογίεσ· Υπάρχουμε πιςτεφοντασ μια ευδαιμονικι φυλακι. Θ κεότθτα ηεφει τισ λζξεισ ςε ςειρά για να οικοδομιςουμε το χάοσ· Αόριςτεσ γραμματικζσ ηθτοφν να καλουπϊςουνε τθν ερθμία· Ζχουμε εξουςιοδοτιςει μία θλιαχτίδα να γελά πάνω ςτα άδεια μασ κουφάριαΜία κθδεία κακιςτά τα ςϊματά μασ να απθχοφν μια ταλαιπωρθμζνθ ΑνάςταςθΑμφίβολα όλα που κα αναηθτοφμε· Κζλω με ςκζψεισ να χορτάςω κοςμοκεωρίεσ του ουρανοφ· Κζλω να νιϊκω ωραία μεσ τθν μοναξιά μου! 26/1/2022

Φιλί χαριςάμενο!... Απιχθςθ ζχουν ςτον ουρανό οι ευδίεσ μου, Ναρκοκετοφν τθν αρχζγονθ κλίψθ. Αχόρταγεσ μελαγχολίεσ μπολιάηουν τα ερωτευμζνα ρόδα ςυνωκοφνται ςτων ερωτευμζνων τα ςκαλιά. Ζλα να με βρεισ βαςανάκι ζλα να με βρεισ! Διαλζγω να ςου πονϊ και διαλζγω να αντζχω ακόμα. Εκείνο το κορίτςι που αγάπθςα ξεκλείδωςε όλεσ τισ λφπεσ και τισ εξαπόςτειλε ςτο Ρουκενά! Ζχω ακόμθ τθν μορφι τθσ μεσ τον νου, κυμάμαι το φιλί που ςαν Τφχθ του πιρα!

Στοχαςτικά που ηοφμε μζςα ςτθν περίςταςθ! Και ςαν μασ ςπρϊχνει μία μοίρα, αντθχοφμε κάπου ψθλά Με τισ ιδζεσ μασ. Κζλω να πω βελάηουμε ακϊα! Ρόςο με ςυγκίνθςεσ μζρα Ρου είδα μεσ τα ςπλάχνα ςου γεννιζται Φωσ ελπίδασ και να τςοφηει το κρφο- βαδίηουν οι άνκρωποιπροσ τον ςκυφτό εαυτό τουσ Αφομοιϊνουν ςυμπάκειεσ, μαλϊνουνε τα ξαναβρίςκουν- κι θ ηωι Ρροχωρά αγχωμζνα. Να τϊρα που μακαίνω να μθν νοιάηομαι Για όλα τα μικρά και δίνω ςθμαςία Στα πιο ςπουδαία: εκείνα που ωραία λάμπουνε Στον κακαρό αζρα τθσ προςιλωςθσ- και όπωσ τϊρα με παίρνει το αεράκι τθσ γραφισ Κι ωραία με ταξιδεφει ςτον κενό Χρόνο ενόσ ονείρου πριν και να ςθμαίνει κάτι: Ευαιςκθςία θ ςυντριβι!

Ιρκεσ πίςω από τισ λεμονιζσ Με το λευκό ςου φόρεμα, θρωίδα ανάγκθσ Στον τοίχο που ακοφμπθςεσ τον εγωιςμό ςου Θ ϊχρα ιρκε και βαςίλεψε Τα φυτά δαψιλϊσ ζςτειλαν το ςινιάλο Να φζγγουν τα αιςκιματά ςου ζωσ άπειρον Και αναχϊρθςεσ για τθν ςιωπι Ενϊ ςε είχα ερωτευτεί κι ενϊ κα ιςουν πάντα ζνα ‘’όχι!’’ Κάκιςα ςε μελζτθςα ςαν μια αράδα από ζνα ποίθμα τθσ αιωνιότθτασ Κάκε φιλί που ικελα ιτανε δόκανο κανάτου Ζτςι πλθρϊνει ο ζρωτασ τα ηοφερά δικά του γραμμάτια· Ζτςι για τθν αγάπθ πάντα αναλϊνεςαι…

Μθν ξεχνάσ! Ποτζ μθν ξεχνάσ!.. Για να απελπίηονται τα χελιδόνια Μάλλον θ Άνοιξθ φοράει όςτρακα! Τθν αφουγκράηομαι που λείπει· Ζνασ κακόσ χαμόσ ςτον φπνο μου και ηοφνε γφρω μου φαντάςματα: Είναι οι ψυχζσ των πεκαμζνων που κυκλοφοροφνε μεσ το κρφο, Είναι οι ςκοτωμζνοι που δεν κζλουν να χακοφνΣτουσ ίδιουσ διαδρόμουσ που υπάρχουμε Νιϊκουμε να γυρνοβολάει το Τζρασ Ο αιματολάφτθσ που δεν χόρταςε ποτζ· Κινεί τα πιο μακάβρια νιματα, Βρωμίηει τον αζρα με τθν ηοφερι χολζρα του. Κοιμάμαι και ξυπνϊ, είμαι ζνασ ονειροβάτθσ που του λείπει θ ελπίδα· Είμαι ζνα νοφμερο ςτο μπράτςο χαραγμζνο όπωσ του αρνιοφ το τελευταίο μαρκάριςμα Ρροτοφ κανατωκεί, Είμαι ζνασ κάνατοσ ς’ ζνα κορμί ςοφιλιαςμζνο, Είμαι μια δίκθ που το μζλλον κα ςτοιχειϊςει και κα γίνει μια κατάρα οικουμενικι..

Δίκαιθ καλι ψυχι Τθν νιϊκω ςτα περιβόλια των ονείρων Ζνα ψφχοσ ακουμπά τισ ορτανςίεσ του δειλινοφ Ο χειμϊνασ μασ αποδεκάτιςε και ετελεφτθςεν…

Ο αζρασ είναι ζνασ γλεντηζσ που πάνω ςτα φυλλϊματα χορεφει και γελά· Απόψε θ νφχτα είχε μυςτικά και όλα ςου τα είπε· Να που κα μάκεισ να καλλιεργείσ αιςκιματα ςτο βάκοσ βάκοσ τθσ γραφισ και κα ς’ αρζςει! Συναπαντάσ αρχαίεσ κόρεσ και ςου είναι βολετό να μθν παραδοκείσ ποτζ ςου ςε κανζναν… Απόψε ονειρεφτθκεσ ηωι που δεν τθν ζηθςεσ οφτε ςτα όνειρά ςου· Τςαλακωμζνα τα ςεντόνια μαρτυροφν τθν αγωνία ςου, κνθτόσ που είςαι καθμζνε μου! Χειμϊνασ που μονάχα τα πουλιά αντιςτζκονται και ονειρεφονται επαναςτάςεισ· Ο αζρασ δζνει κόμπο τθν καρδοφλα ςου, ςτζλνει ζνα γράμμα οξυγονοφχο ςτθν καλι ςου!

Εφκολα ςκαρφαλϊνουμε ςτον ενικό αφοφ Ο πλθκυντικόσ μασ είναι μια ευαγισ κατάλθξθ. Τι φοβόμαςτε αλικεια; Ηθτά να μασ ξεπερνά θ οντότθτα. Μεσ το νεράκι το χρυςόψαρο κολυμπά και δεν το νοιάηει τίποτα· Ατάραχοι μζνουμε, όλοσ είναι μια ελευκερία ο ουρανόσ· Στον νου μασ μια υψιπζτεια παρθκμαςμζνθ· Ο γευςιγνϊςτθσ άνεμοσ ςκουντά τισ μυρςίνεσ· Μζλι των ωρϊν αφινει πάνω ςτα ςταφιδιαςμζνα δζρματα μια νιότθ· Ακοφμε όπου ςυμφζρει να ακοφμε· Του ςκότουσ μόνιμοι αποταμιευτζσ…

Σου απολογιςμοφ θ αγανάκτθςθ…

Μάταια μάταια όλα, βγαίνει μια ςυντθρθτικι αντιχθςθ από τον νου μασ, μελαγχολεί το μζςα μασ Ανοιχτόκαρδο ςχζδιο είχαμε εκπονιςει, αλλά ποφ; Κάποιοσ μαχαιρϊνει τθν νφχτα και τα χρϊματα όλα ακυρϊνονται ει μθ μόνον το δακρφβρεχτο κόκκινο Σαν ζνα φζρετρο ανοικτό ο ορίηοντασ εγκολπϊνεται τθν λυπθμζνθ μασ νιότθ Ρεριζχουμε λυρικζσ αυταπάτεσ, αυτόσ είναι ο διαρκισ προςανατολιςμόσ Αν μπεισ ςτθν Ροίθςθ κοίτα να είςαι ανυπόδθτοσ και ειλικρινισ Κουλουριάηεται ςτα πόδια ςου ο ιμεροσ κφωνκαι θ γαλι θ αςυνουςίαςτθ Σθμάδια υποταγισ ςου δείχνουν τα άνκθ Κατάλαβε! Ρου να ςε πάρει και να ςε ςθκϊςει, κατάλαβε!

Εν ςυντομία…

Αδιόρατα τα πάντα βουλιάηουν ςτθν παρακμι· Με αυτοςυγκζντρωςθ κρατϊ τθν μορφι τουσ μθν λείψει. Βρζχει από χτεσ, ςθμάδεψα ςτον ουρανό τθν απουςία ςου. Πλα τα κακιερωμζνα τςαλακϊκθκαν και κα κλειςτοφν ςτον εαυτό τουσ πριν αυτόσ καλά καλά φτάςει ςε τοίχο. Γράφω ανάγκεσ και με ανάγκεσ μοναχά ςυναναςτρζφομαι. Θ υγραςία με οξειδϊνει· γίνομαι ζνα ςκουριαςμζνο ρουλεμάν· Γυρίηω τθν ηωι μου τρίηοντασ και μια ςτιγμι βογκϊντασ μζςα ςτθν κατάςταςθ. Ακινθςίεσ ηω τρεμάμενεσ μεσ τον υγρόν αζρα. Π,τι υπογράψω κα είναι κάνατοσ επί κανάτων. Π,τι…

Άγκυρα τθσ κατάφαςθσ…

Κάλμα ςτισ ϊρεσ που φεφγουν απολθςμονθμζνεσ· Πλα ολιςκαίνουν επιγράφοντασ ζνα εξαίςιο απόγευμα· Μεταφυςικόσ πόνοσ πόκοσ μεταφυςικόσ ζρωτασ χωρίσ ξαντίμεμα… Θ λφπθ μια φλόγα κεοτικι.. Αμζριμνα άκου τθν πραγματικότθτα και ορκϊςου: Κρίνε όπωσ ο αζρασ που με τα δζντρα διαβουλεφεται· Ευχζλαιο πάνω ςτα φυλλϊματα τθσ ελιάσΑρχαιότροπα ςου μιλά θ αςτραπι και για μια αργοπορία ςτραπατςάρεςαι Οι αντικζςεισ ςε ηουλοφν να βγάλεισ τθν ουςία ςου.. Και γφρω ςου οι κοινωνίεσ ςιπονται, βοοφνε· Ανά κατά διά: ςε τόςεσ πράξεισ ειςχωρείσ και πάλι είςαι ο χρεοφειλζτθσ· Μοίρα που ςε ταράςςει και ςε ςυνταράςςει…

Στον κρφο αζρα κινοφνται χρεωςτικά πουλιά Και θ ατμόςφαιρα αναβοςβινει τισ εξάψεισ τθσ να γίνει Ο χειμϊνασ πιο κραταιόσ. Αταςκαλίεσ του φωτόσ πριν ξθμερϊςει, μάγουλα παγωμζνα, περπατάσ Στθν ψφχρα του κακικοντοσ- διαβάηω Τισ προκζςεισ ςου, ανοίγω το πανωφόρι μου, χωρά ζνασ ςτίχοσ Πλο το αίμα μου είναι μια βίβλοσ που κα ςβιςει· Στον χειμϊνα χωρά θ παρουςία ςου και μια λατρεία αυξθτικι! Εναποκζτω ςτα ςκαλοπατάκια ςου μια καλθμζρα!

Προςωπογραφία ςτθν ςιωπι…

Αποποιοφμαι τθν νεφελϊδικθ μελαγχολία του όντοσ Είμαι μια μικρόςωμθ λφπθ που αποδεκατίηει τα καλερά ςυναιςκιματα Αποςτάςεισ με απάγουν και αποςτάςεισ με επιςτρζφουνε πίςω Στο αβρό βαςανιςτιριο των θμερϊν, μια λακκοφβα φιλοςοφίασ γεμίηει με φδατα ακάκαρτα του πάκουσ Με ξζρω μα δεν με ξζρω- είμαι ζνασ αγνωςτικιςτισ ελζφαντασ Βάηω τισ μπουγάδεσ μου βάηω τα άςτρα να γίνουνε λζξεισ ξεπλζνω τισ ακάκαρτεσ ςυνειδιςεισ μου Δζχομαι να αποτυπωκεί επάνω μου το κρίμα ςου ω κοινωνία των ςκλάβων και των δοφλων και των αμετανόθτα ρουφιάνων.. Πμωσ, Αν με γδάρεισ, Κάτω απ’ το τομάρι μου Είμαι εγϊ: Ο ςκοτεινόσ, ο φωτεινόσ ο ζνασ!

Ανάγνωςθ τω τρόπω που κατζχω εγϊ…

Αποφαςίηει ενάργεια θ Στιγμι κι εγϊ το νιϊκω, ςυναινϊ ‘’για πάρτθ τθσ’’.. Σπουδαία ζχω απουςιάςει απ’ τισ γιορτζσ τθσ ματαιοδοξίασ, Συνειδθτοποιθμζνα! Τϊρα ραγίηω τον κορμό μου και φυλλοβόλα αιςκιματα γεμίηουνε τθν Λςτορία του πράγματοσ με μοίρα καταρρακωμζνθ. Το χζρι μου πράττει ςτον ιλιο Το βλζμμα μου νιϊκει ςτθν ερθμιά Συγγενισ είμαι τθσ λφπθσ ςασ, προςπακϊ να τθν ξεκάνω Στα ποιιματα μόνον ηθτϊ καταφφγιο, ιδιωτεφω μζςα ςε κορφβουσ ιλαροφσ Βακιά βακιά ςτθν φπαρξθ τθν πλθγωμζνθ ζνα αχνό ςθμάδι είναι ότι κα διαβοφν οι πίκρεσ και κα ςυνεχίηεται απρόςκοπτα θ ηωι.. Βακιά βακιά ςτθν φπαρξθ διαβάηω τθν μελαγχολία που ξεγράφεται από τθν κάκε απόφαςθ να ηοφμε…

Εκείνθ… ‘’Θ λιακάδα με τον τρόπο τθσ ασ τθριςει το γαλάηιο’’, μου είπε. Μετά δίπλωςε κάτι μικρά χαρτιά, (προφανϊσ ατζλειωτα ποιιματα…) και τα ζχωςε ςτο ςκοτεινό τθσ μπουφάν. Φλεβάρθσ τϊρα. Είχε ξεμείνει ζνα άςτρο ςτθν καρδιά τθσ και το περίφερε από προάςτιο ςε προάςτιο, αφινοντασ Ανοικτό το κάκε ενδεχόμενο. Μπλζκονταν θλιαχτίδεσ με θλιαχτίδεσ, τα μαλλιά τθσ ιτανε όμορφα, τθν κοιτοφςα λατρευτικά, ζμοιαηε απόκοςμθ και αικζρια, κεά Αλλοτινϊν εποχϊν. Ρροχωριςαμε ωσ το ανοικτό αλςφλλιο- ‘’Φεφγω’’, μου είπε, ‘’Κα τα ποφμε..’’, μεςθμζριαςε και θ μπουκαπόρτα του ουρανοφ τθν καλοφςε. ‘’Εντάξει’’, είπα. Π,τι άκουγα ιταν από ζνα θχείο του φωτόσ· αναπάντεχα χάκθκε και ιξερα ότι κα ςυνζχιηε να γράφει εκείνεσ τισ λυρικζσ αράδεσ τθσ που με γοιτευαν· δεν μίλθςα, δεν είπα τίποτα· ‘’κα τα ξαναποφμε’’ ψικφριςα· και πιρα τον δρόμο του γυριςμοφ. Εκείνθ ίςωσ ζγινε άςτρο, ίςωσ ζγινε μια ιζρεια που κάνει τθν φωτιά πιο φωτιά. Σάββατο. Ζμεινα να κοιτϊ τθν πόλθ που μου ζμοιαηε μια λυπθμζνθ αντωνυμία που ςτραβϊνει μπροσ ςτον ιλιο και παλεφει με βοριά και με νοτιά…

Μια μζλιςςα… Το πρωινό είναι μια χλόθ χωλι όπου μια ςαφρα ςζρνεται και προςπακεί να μθν τθν καταλάβει κανζνασ. Θ Ροίθςθ νουκετεί τισ πικροδάφνεσ να ςιωποφν. Λιακάδα ςιμερα- θ ενζργεια ςτεφανϊνει τθν γθ. Κυριακι ευχισ ελζουσ. Σφντμθςθ των αποφαςιςμζνων, κατάτμθςθ τθσ πραγματικότθτασ, βοι. Μεγεκφνω τισ λζξεισ μου ζωσ βροντισ, ο αζρασ τισ ςπζρνει ολόγυρα. Μια μζλιςςα παςχίηει να μου δείξει πϊσ θ απλότθτα παρουςιάηεται. Μια μζλιςςα θ διδαχι μου και ο τρόποσ μου: μια μζλιςςα…

Μπαλαρίνα…

Κάκε ςϊμα ζχει τθν ρθτορικι του· Κάκε μοναξιά τθν ςιωπι τθσ που δεν μεταφράηεται· Πλα ςε ζναν χορό επιςυνάπτονται που είναι ιερότθτα εκπεφραςμζνθ· Ροιόσ κρατά τα νιματα και ςείονται Και λυγιόνται οι μαριονζτεσ; Πμωσ εδϊ που αναγνϊκω Ομορφιζσ Ο Χρόνοσ εκκολάπτει Μυςτικά· και μια ενιςχυμζνθ μνιμθ επί των πραγμάτων Βλζπω να μθν με αφινει πίςω από το κακετί να δω Ρου δεν γερνά μα που απλά κοιμάται. Στα πόδια ςου το βλζμμα: Είςαι θ μπαλαρίνα του Υψίςτου- πόςεσ Ερμθνείεσ να δϊςω ςτθν εκκωφαντικι ςιωπι; Ο κάνατοσ είναι μία ηωι προεκτεινόμενθ Στθν κακαρι χαρά που κόπο ενζχει και ζναν κόπο τόςο! 6/2/2022

Ο λιλιποφτιοσ ςκαντηόχοιροσ… Συλλαβίηω το φωσ και με πλθμμυρίηει κεότθτα· Μπορϊ να είμαι άςτρο, μπορϊ να είμαι ζνα ηωάκι κρυμμζνο Φοβιςμζνο μεσ τθν αγριότθτα του δάςουσ· Δαγκϊνω τα κλαριά των κάμνων, ςτο ςτόμα μου μια πικρίλα και μια ςτυφι ακρίβεια να μθν μπορϊ Να χορτάςω τθν δίψα μου. Αποςτθκίηω τθν ακωότθτά μου· Είμαι ζνασ άτακτοσ λιλιποφτιοσ ςκαντηόχοιροσ που κεντά τθν ειρινθ Τθσ νφχτασ που ζφταςε. Δροςιά επάνω ςτα φυλλϊματα, αγκάκια άκαρδα, αρραβωνιαςμζνεσ ςκιζσ ςτον κόςμο του φεγγαριοφ Με χαροποιοφν και με φοβίηουν· Οι ςτιγμζσ μου βελάηουν αιϊνια Στο κζατρο του ςκοταδιοφ, γυρεφω κάτι που δεν βρίςκω, μακάρι να ‘μουν χαμαιλζοντασ Ρου αλλάηει χρϊματα και προςαρμόηεται ςε μια πραγματικότθτα που ςφφηει Από ηωι και γεγονότα κοφτερά. Ρλθςιάηω ςτον κίνδυνο που δεν ξζρω, Ζχω μια ηωι φτθνι, είμαι το αναδυόμενο κφμα, περπατϊ Στο ιδανικό μονοπάτι του λαβυρίνκουΑν κα βγω από δω, ζνα καλφτερο αφριο κα μου φανερωκεί· Στοχεφω ςε ζνα ατόφιο ξθμζρωμα· Μςα απζχω από όλα· Μπορεί να είμαι ο που δεν είμαιΚι ζχω γνϊςθ γι’ αυτό…

Η γθ… Τθν γθ μθν τθν αγνοιςεισ, είναι θ υπεράςπιςι μασ και θ φςτατι μασ καταφυγι! Ράνω τθσ ορκϊνονται δζντρα και γράφει τθν ορκογραφία του ο ουρανόσ. Μια κρθςκεία ηωισ τθν χτενίηει και τθν ςτολίηει με λαμπερζσ θλιαχτίδεσ. Μθν τθν αγνοιςεισ! Ξεςπά κάτι φορζσ ςε παράπονα, αφινει τα ςτζρνα τθσ ανοιχτά, οργϊνουν Τθν κοιλιά τθσ οι λφπεσ. Μθν τθν αγνοιςεισ! Κα μασ δεχτεί Φιλόςτοργα, όπωσ να μθν αφιςουμε ςτον κόςμο άλλο ίχνοσ παρά αυτό: Μια χλόθ πάνω μασ, που καλερι ανατριχιάηει ςτον αζρα και μθνφει Ρωσ κάτι είμαςταν, κάτι που υπιρξε: μια λιγοςτι φωτιά που ζςβθςε κάτω από τον φςτατο ςυλλογιςμό…

Ζχουμε γνϊςθ… Ππερ μεκερμθνευόμενο και το ριμα κάπου αλλάηει και θ θλιαχτίδα ςε χτυπά ςτθν καρδιά… Ρερίφθμα κλωνάρια τθσ Σκζψθσ διακλαδίηονται γφρω ςου- εςφ πια δεν υπάρχεισ- και Φζρελπισ είναι μόνον ο αζρασ και θ ιςυχθ βροχι. Κα μασ τςακίςει ο Φεβρουάριοσ. Λιγοςτεφουμε και όλα γφρω μασ κουτςομπολεφουν. Ηιςαμε τολμθρά και κα αφιςουμε να μασ φαν τα ςκουλικια. Πςο ηθτοφςαμε να βροφμε τόςο απομακρυνόταν ο κεόσ. Μπορεί να αποφεφγουνε οι ακϊοι άξεςτουσ Φαφλατάδεσ όπωσ ελόγου μασ. Μπορεί… Τϊρα ςτον τροφλο του ουρανοφ χαηεφουμε που μια λιακάδα τον φωτίηει περιςςότερο. Κι εμείσ ταλαίπωροι και με μεγάλεσ αγωνίεσ, χτίηουμε ζνα μφκο που κα εκλείψει…

Ερωτικισ τθσ μοίρασ και τθσ νφχτασ όμορθ ςιωπι…

Θ νφχτα εκκολάπτει τθν ςιωπι Οι ίςκιοι τθσ είναι οι φευγαλζεσ ψυχζσ μασ Πποιοσ ακουμπά ςτθν κουπαςτι του ονείρου Αφουγκράηεται κιόλασ παράδειςο Επικρεμάται ζνα άςτρο ςτο ςφμπαν το αγζρωχο Πλθ θ μαγεία τθσ πλάςθσ ζνασ ιχοσ κρουςτόσ Σαν μουςικι που μακρινι αφινει ζνα ςυμπζραςμα ποιθτικό Λαχανιαςμζνα ςτικθ που φωλιάηει ο ζρωτασ Και ςε μια κάμαρα μικρι αγγίγματα και αναςτεναγμοί ωραίοι Ζτςι που μεςοβδόμαδα αναςτατϊνεται θ καρδιά και θ κοιλάδα!

Περιςτατικό… Ρρωινό από φλθ και μζταλλο ςυμπάκειασΕξαίςια ντεραπάρει πίςω από τισ πικροδάφνεσ, Θ αρχιτεκτονικι του είναι ενόσ τριαντάφυλλου ακφμαντου, Ραραςφρεται μεσ τθν λιακάδα, γελά κάτω απ’ τα μουςτάκια του ιλιου, Άναυδοι μελετάμε τθν ευδία του, Γράφουμε αλαλαγμοφσ και επικζςεισ Ράνω ςτα πεδία μάχθσ του Φεβρουαρίου που γεμίηει με μπαροφτι τα ακραία βόλια του Να μασ εκπλιξει!

Αλθτάκι εςφ… Εκεί που αλθτεφεισ ο κόςμοσ είναι ωραίοσ και μου μιλά μεσ απ’ τα μάτια ςου! Ζςω κυκλοκυμικι λοιπόν, κανζνασ δεν ςε αρνιζται, όλοι υποκφπτουν ςτον παρορμθτιςμό ςου Και μαδοφν γλαφυρζσ μαργαρίτεσ ΢ωτϊντασ: τουσ αγαπάσ- δεν τουσ αγαπάσ; Ρϊσ να ςε αποςτθκίςει κανζνασ; Ζχεισ τα πάκθ ορκά και ςυντελοφνται μζςα ςου μυςτιρια. Πποιοσ ςε πλθςιάηει νιϊκει τθν δφναμι ςου. Σε τόςο ερωτιςμό μόνο μια λαίλαπα αντιςτοιχεί που βουλιάηει Τα πάντα ςε μια δίνθ υποταγισ και ςυντριβισ αλθτάκι καρδιά μου!

Προςωπικι ταλαιπωρία και μυκολογία!..

Τθν ςοφία τθσ ςιωπισ πολφ τθν εκτίμθςα Κι ασ υπιρξα ςτθν ηωι μου φλφαροσ τόςο! Δεν βγαίναν οι λογαριαςμοί του αιςκιματοσ και αςφυκτιοφςα Τονίηοντασ τισ λζξεισ μζςα ςτο μυαλό μου Αςφφταςτα. Μπορεί να προτιμοφςα ερθμία τθν ςφριγθλι, μπορεί Να νεμόμουνα τθν πλουραλιςτικι ςυγχορδία Των κόπων! Κι όπωσ οι ποιθτζσ ηθτοφνε αυτό το ζνκετο φωσ που τςακίηει τθν κλίψθ τουσ- εγϊ Στο μελαγχολικό μου βαςίλειο εγκακιδρφω Ρεταλουδζνια φανταςία που με λφτρωςε πολλζσ φορζσ. Μζςα ςε ζναν Χρόνο που με πολιόρκθςε ποικιλοτρόπωσ Από τθν φωτεινι γραφι μου και τθν ςκοτεινι γραφι μου πάντα με το ζτςι κζλω εγϊ δραπζτευςα Ανικοντασ ςε μία παραμυκία μεταξζνια· Σχεδιάηω κι απουςιάηω Στον εαυτό μου μθν ανικοντασ και ανικοντασ ς’ όλουσΕγϊ ο αμετάκλθτοσ αντιρρθςίασ των όλωνΒαφτίηω ςτθν μοναχικι ηωι μου φωτεινά τα οράματαΛαγοκοιμάμαι και όταν ξυπνϊ θ ομίχλθ τθσ πραγματικότθτασ Ρραγματικά ζχει φφγει… 13/2/2022

Γζνεςθ του Ποιιματοσ… Με ζνα μολφβι χάραξα το ςχζδιο: παντοφ ιλιοσ, μζνω άφωνοσ να τον κοιτϊ! Το φωσ ευςτακεί πάνω απ’ όλεσ τισ λογικζσ μασ· κι ασ είναι ο κάνατοσ επικείμενοσ και κοντά. Δοκιμάηω το φφοσ μου απζναντι ςτα φυτά: με αποδζχονται. Σφίγγω το χζρι μου ςτα δζντρα. Το πάρκο με ακολουκεί. Ζχω εντολζσ ποιθμάτων να ςαρκϊςω. Το ξζρω και θ καρδιά μου χτυπά δυνατά. Ρίςω απ’ τα κροΐςματα τθσ πικροδάφνθσ ζνασ κοκκινολαίμθσ μου γνζφει να μθν κακυςτερϊ: πιάνω δουλειά αμζςωσ ςτισ ςθμειϊςεισ! Του Ροιιματοσ θ ουςία κρουςτι γεμίηει το ςφμπαν μου…

Θ νφχτα είναι μια ςυντροφικι υπόκεςθ, ακοφγονται Ομιλίεσ και ςτο ςκοτάδι περπατοφν οι ςκιζσ Των αγίων που τζλειωςαν το ευχολόγιο του φεγγαριοφ· μία ςιγι Ακολουκεί μετά που θ πάχνθ επιπλζει πάνω ςτων φυτϊν τθν ικμάδα Και μζνουνε ςυνεςταλμζνεσ οι μυρςίνεσ. Εκεί ςπουδάηω αποκαλφψεισ! Στον κενό Χρόνο του Ρουκενά, όταν οι μνιμεσ με αφινουν λίγο ν’ αναςάνω· και φςτερα Λεσ και τυμβορυχϊςτθν φανταςμαγορία του ςκότουσ, μια Στιγμι Με κάνει να ανακαλφπτω εκείνα που κρυμμζνα μζνουν κι ασ τα ανακάλυψα: Ακόρυβα το Ροίθμα προςαρτϊντασ ςτθν διάρκειά τουσ και ςτθν λικθ φςτερα προτοφ να τα ςκεπάςει με τθν τφρβθ θ αιωνιότθτα…

Αλικειεσ… Νζφθ αόρατα μου ςτζλνουν τθν βροχιΖχω κόψει δεςμοφσ με τα ουράνια· Ζνκεοσ άκεοσ που λζει θ κόρθ μου- τι να ςυλλογιςτϊ Ρου να μθν αλικεια με νοιάηει; Κρατοφν Οι ςκζψεισ μου μια μυρωδιά Από λιβάνι ιερατικό· Ράντα εδϊ και όμωσ πάντα εκεί, ξαςτερϊνω τισ αγωνίεσ μου, κουνϊ λευκά μαντιλια για τουσ άφαντουσ ςυμμάχουσ, ζχω Αυτομολιςει ιδθ ςτον κάνατο, κανείσ Ρια δεν καταλαβαίνει· ζγινε Τοκογλυφία θ εποχι, ζνα ρθμάδι που τςαλάκωςε τισ ανκιςμζνεσ μασ ψυχολογίεσ· Καιρόσ Τϊρα να ποφμε αλικειεσ: ποιόσ βακχεφει και ηθτά Ρολζμων κίνθτρα μεσ τουσ αιϊνεσ; Αν μια ςτιγμι τελειϊςουν όλα κζλω να τα πω Ζτςι όπωσ είναι: καταματωμζνα…

Ορκϊνεται μια ςιωπι και ο ευκάλυπτοσ αγγίηει ηαλιςμζνοσ το ςτερζωμα· Μια ψφχρα πρωινι, μια ψφχρα ακανκϊδθσ Ρονά τα κόκαλά μου και μουντηϊνει Τον περίγυρο. Κάπου κα είςαι κάπου ξφπνθςεσ κάπου Το όνειρο ςε εκβάλει μζςα ςτθν πραγματικότθτα, κι ενϊ Θ αυγι που ζρχεται κομίηει αλθκινζσ εκμυςτθρεφςεισ Στον κόςμο των πραγμάτων. Π,τι να βρεισ ωραία πεσ το- δεν αλλάηει Και τίποτα· με αγωνία ‘’κα το πάμε’’- όςο να πεισ ‘’το ζφτιαξα’’ τόςο Απλά θ φουρτοφνα όλα ςτα χαλάει..

Επζύλνπην ην όλεηξν κνπ θαη κε απηό ζθαξθαιώλσ ςειά θαη ζηνπο αηζέξεο θαη ζηελ γαζηέξα ηνπ νπξαλνύ. Τζνπγθξίδεη κε πξαγκαηηθόηεηα ε θαληαζία. Αλ ιηκπηζηείο ηζαθκάθη ην ηζηγάξν ζνπ αλάβνπκε νη κάγθεο ησλ λεθώλ. Τη λα ηελ θάλεηο ηελ ξηκάδα θνηλσλία; Μπάδεη από παληνύ θαη δελ ζ' αθήλεη λα μεθεθαιώζεηο πνπ δεηάο λα δεηο κε ρίκαηξεο θαη αο πνλάλε πάληνηε ηα ζσζηθά ζνπ!

Ελζθςον!

Πτι που πρόλαβα να δω τα άνκθ και τον ςτολιςμζνο κιπο. Μετά μαράκθκαν όλα. Ζνασ μπουχόσ τα πιρε και τα ςικωςε. Ζτςι ςκορπίςτθκαν που ακόμθ δεν το πιςτεφω. Κοίτα λοιπόν που άναρκρθ είναι θ μζρα και μζςα τθσ ασ κελαθδοφν πουλιά και θ λιακάδα ασ παίηει με τόλμθ. Απ’ τθν ψυχι μου για τθν ψυχι μου δίνονται ερμθνείεσ και καυτζσ κατευκφνςεισ. Διςτάηω μα πλθςιάηω. Ζξω απ’ τθν μικροφλα μάντρα τθν αςπριςμζνθ βλζπω τουσ πεςμζνουσ κίονεσ, απομεινάρια τθσ αβφςςου και μια εκκλθςιά από εκείνεσ που, απόμερα, ηθτάνε δίκιο και τθν καλοςφνεψθ. Εξαίςια δειλόσ τα πλθςιάηω. Μςωσ όπωσ ο πάλαι μφςτθσ ζφτανε ςτο πιο κρυφό του μαρτφριο. Εδϊ είμαι αλλά είμαι αλλοφ. Ο ιδεαλιςτισ ο μεταφυςικόσ ο υλιςτισ ο φοβιςμζνοσ ο άκαιροσ ο μάγοσ! Ελζθςον!

Στερεϊνονται καλά μζςα ςτθν νφχτα: Κάτι ςκζψεισ που τισ είχα παράμερα· αγγίηουν τον ουρανό μου, ςπικοβολοφν και λάμπουν Μεσ τον κρφο αζρα τθσ αυγισ! Μετά μετρϊ αντίςτροφα: Ζνα ρόδο, ζνα περιςτζρι, ζνα δζντρο μια γάτα ζνα βρζφοσ που μπουςουλά. Τι μπορείσ να φτιάξεισ με τοφτα εκτόσ από ζναν κόςμο αβρό που τίποτα να μθν του λείπει και επάνω του δεςπόηει κάτι απόλυτα ποιθτικό; Αρχίηω και ξαναρχίηω. Κι επειδι ξζρω πόςο φπουλα δουλεφει ο κάνατοσ Αφινω τισ καλλιζπειεσ και πιάνω ςφνεργα πόνου: Κζλω να πω κα χτίςω με τισ λζξεισ μου μιαν αδυςϊπθτθ πραγματικότθτα..

Μςωσ όλα ίςωσ και τίποτα… Στον αντίλαλο τθσ ψυχισ μου. Ρραγματικι απουςία, ςαν Από μια αμετάκλθτθ ςυντυχία, φεγγάρι να ςμίγει με φεγγάρι και να κακαρίηει ο ουρανόσ. Τραγοφδθςα μεσ τθν ερθμιά. Ο ιχοσ τθσ φωνισ μου μια κατάξερθ κλίψθ που με κατζκλυςε. Σιγανό μαρτφριο όταν και που να λζω κατιτίσ ίδια ςωπαίνω. Στενοχωροφμαι πίςω από χειμωνιάτικουσ βαςιλικοφσ. Στισ γλάςτρεσ κόντρα των ανζμων..

Ο χειμϊνασ ξεχαρβαλϊνεται μζςα από μικρζσ λιακάδεσ και οδφνεσ! Βαρυκυμεί ο Φεβρουάριοσ και ςκοφηει Σαν ζνα δαρμζνο ςκυλί που κανείσ δεν λυπικθκε. Είμαι πιο λυπθμζνοσ από τθν ίδια τθν λφπθ! Ρονάει το αίμα μου – κοίτα παραδοξότθτεσ!- κι απ’ τθν αγρφπνια Συμπεραίνω τα πάκθ που ταλανίηουν ζναν αιϊνα ηοφερό. Μοίραςε τον πλουραλιςμό ςου μζλιςςα Κανείσ δεν κα ςου αντιμιλιςει Πλεσ οι ευφράδειεσ των ουρανϊν κα ςου παραδοκοφν Κα είςαι θ Μεςςίασ τθσ οικουμζνθσ! Νομίηω προκφπτει Ομορφιά απ’ το ποιόν ςουΖχεισ μια νόςτιμθ Λδζα ευφροςφνθσ, Δθλϊνω αγαπθμζνοσ ςου δθλϊνω επιςκζπτθσ ςτον μελζνιο οίκο ςου, Διδάςκεισ μια ειρινθ που εγϊ ακολουκϊ!

Ζρχομαι από ζναν τοίχο φυλακιΣακρό φεγγάρι με εξζβαλε· Σκουπίηω τα μπάηα μου, οι κοςμοκεωρίεσ μπαγιάτεψανΚοίτα που ξζρω να τισ ξεπερνϊ! Ππωσ πεκαίνει μία κοινωνία ζτςι βοφλομαι ανανιψαι Από τισ ςτάχτεσ τθσΠμωσ και όμωσΣαν να με επιςτρζφει θ φωτιά Στα δίκαια μνιματα απ’ όπου μια ελπίδα κα προζλκει…

Θ ςάρκα πολεμά τθν ςάρκα ανελλιπϊσ. Βλζπω τον ςκοτεινό νερόλακκο όπου για τα πουλιά θ μοίρα παίηει ευχαριςτιςεισ. Πςο φωταγωγικθκα φωταγωγικθκα. Τϊρα κα με διαμελίςουνε οι ποταμοί. Μζνω με τθν ςοφία του μοναχικοφ. Κάτοχοσ ενόσ μυςτικοφ που οφτε ςτον ίδιον εαυτό μου φανερϊνεται. Φοβάμαι πάμπολλα κι ιδιωτεφω…

Τϊρα με κάλπουν οι ευεργεςίεσ των κιπων και ςιτίηομαι το ευτυχζςτερο βερίκοκο του ουρανοφ! Μεγαλϊνουν μζςα μου πολλαπλαςιαςμζνα αιςκιματα και με απομυηοφν όπωσ οι βδζλλεσ κάνουν ςτο κορμί το φουρτουνιάρικο. Συνάμα με τα μυςτικά μου κάτι μου ψικυρίηεται ςτο αυτί που είναι μφκοσ ανοικτισ καλάςςθσ. Ανοικτζσ όλεσ οι εκδοχζσ: Ι πλζω ι και ςυμπλζωΜε τον πουνζντθ με τον ηζφυρο με ςυμπλθγάδεσ και με ουτοπίεσ· Ζτςι που εγϊ ςε κζλω θ κάκε μζρα δικαιϊνεται!

Ο ςεβαςμόσ καλά κρατεί…

Ππωσ ανείπωτοσ κελαθδιςμόσ κα ζλεγε κι ο ποιθτισ μασ, όπωσ… Και πϊσ να ςυμμαηζψεισ τα λακραία λόγια; Εκβάλουν ςτο Ρουκενά και δεν ςε λογαριάηουν κακόλου! Ζνασ ποταμόσ κακαρότθτασ απιςτεφτου που ζχει τον ρου του μζςα μου και νιϊκω να με κατακλφηειλάλοντο φδωρ! Ραράξενα ςυμπεράςματα που βγάηω αναιρϊντασ κάποτε τον εαυτό μου και να με ςυμβουλεφουν οι χίμαιρεσ! Μπορεί κι θ Ροίθςθ να είναι ζνα φερζφωνο ενόσ ουρανοφ κατεςτραμμζνου που εκςτομίηει νοςταλγίεσ και όνειρα… Αυτό κρατϊντασ ςτον νου μου, κρατϊ τθν αγάπθ! Συγγενισ πάντοτε των λουλουδιϊν, ελπίηω να αξιωκϊ ζναν κιπο αποςτομωτικό για όλουσ αυτοφσ που δεν πιςτεφουν ςτο άνκοσ! Κατά τα άλλα, κρατϊ από γενιά που ζχει ςεβαςμό ςτα όμορφα φεγγάρια και ακολουκεί τθν πεπατθμζνθ των Λδεϊν! Αν ςφάλλω, καλϊσ ςφάλλω!

Ο αςτροπόροσ και ο ποιθτισ… Οπόταν ηωγραφίηουμε όνειρα, θ ηωι ποντάρει ςε αιςιοδοξίεσ… Εκείνεσ τισ φορζσ που δεν μιλϊ εγϊ αλλά μία προγονικι μου ενκφμθςθ, και με βυκίηει ςτακερά ςε μία δίνθ ςυνειρμϊν κι άλλων βουβϊν κι ανείπωτων καυμάτων… Ρζρα δϊκε ο δρόμοσ μασ μζςα ςτον ουρανό! Στιγμιαία εξαχλωνόμαςτε και βριςκόμαςτε με άλλο, τίποτα βάροσ, να βολοδζρνουμε μζςα ςε μιαν ενκφμθςθ Ραραδείςου… Ρολυπλοκότθτεσ που ζχουν οι λζξεισ αν τισ χρθςιμοποιιςεισ ςωςτά! Και νομι εξουςίασ ςου αποδίδουν χωρίσ να το ξζρεισ, βάηοντασ και βγάηοντασ τα πράγματα ζτςι ςτθν κζςθ τουσ. Θ φλθ πάντωσ κζλει να αυκαιρετεί… Τςουβαλιάηει τα εδικά ςου αποκτιματα και ς’ αναγκάηει ςε ταχφν αγϊνα περί τον βιοποριςμό! Ράντοτε ξεχωριςτά πόνταρα ςτα ελάχιςτα! Κι ανζβαινα μια κλίμακα που ιταν γεωμετρικι και γυάλιηε μεσ τουσ αικζρεσ… Μπορεί μια κλίμακα μουςικι, μπορεί μια υψθλισ ποιότθτασ ορκογραφία- ζτςι που ευδιάκριτα ιταν ςτον νου μου τα ωραία ςκαλοπάτια τθσ- κρουςτά μεσ τον απόλυτο αζρα… Τϊρα μετζχω πια ςε κείνα που δεν τόλμαγα να πλθςιάςω! (κοίτα παραδοξότθτεσ!), και νιϊκω αςτροπόροσ ςτο νεφζλωμα: κουράηω ζνα κορμί που κάποτε κα φφγει και κα αφιςει μικρζσ πολλζσ ςυμπάκειεσ για τα πολλά και ταπεινά βαςίλεια του κόςμου!

Εγϊ ο ζνκεν τθσ γαλινθσ ςκφλοσ… Θ ζμπνευςθ φυςά μζςα από αγίνωτα νεράντηια… Τα δζντρα είναι εφπιςτα και μθχανεφονται παρομοιϊςεισ. Με μεγάλο κόπο καταλαβαίνει κανείσ. Μετά πζφτουν όλα ςε λικθ. Κι οι λεμονιζσ γίνονται ςουρεαλιςτικά παράςθμα που ανκοφοροφν. Ζτςι τα ςυντυχαίνει ο ηωγράφοσ και με μασ τα μοιράηεται. Μακάρι να μποροφςα να ηιςω με ακλόνθτθ πίςτθ και να μθν ανακεωρϊ Και τον εαυτό μου ακόμα. Αλλά με ζκαναν τρωτό οι κοςμοκεωρίεσ μου. Ράω ςτθν απϊλεια μου πάντωσ με ςυνείδθςθ. Ερωτϊ και ερωτϊ- καμιάν απάντθςθ δεν δίνω- άλλωςτε και τι γνωρίηω; Πλα είναι ζνα παιχνίδι μιςοτελειωμζνο. Το αντιλαμβάνομαι Μοιράηοντασ τα φφλλα- ζχω καεί από τθν ατυχία μου. Ραρειςφρζουν γνϊμεσ των άλλων που δεν ςυμμερίηομαι και κρατϊ ζνα πολλαπλαςιαςμζνο Τίποτα που μου ανικει. Δικαιωματικά. Επανζρχομαι ςε μια δεκάρα που ειρωνεφεται όλα τα νομίςματα και τθν κρατϊ φλερτάροντασ με τθν τρφπια ματαιοδοξία τθσ. Εγϊ ο ζνκεν τθν γαλινθσ ςκφλοσ που γαυγίηει κάνοντασ τον μάγκα ςτο πιο λυρικό φεγγάρι! 23/2/2022

Δυςτυχϊσ, πόλεμοσ! Κάποιοσ να ξεδιψάςει τα λιοντάρια, παντοφ αίμα Και ςυλλαβζσ πολεμικζσ. Κανονιοβολοφν οι ορζξεισ του χριματοσ Τθν οικουμζνθ, λακραία οι ειςβολζσ διαδραματίηονται, αχοφν Οβίδεσ διατεταγμζνεσ- ο ουρανόσ είναι ζνασ δράκοσ ςκυκρωπόσ. Ρουκενά θ Αλικεια, μόνο ςυμφζροντα Των ιςχυρϊν, μαςτίηουν τα ειρθνικά αιςκιματα- ποιόσ να το ξζρει Ροφ καταλιγουν οι φρικαλεότθτεσ; Οι ςυνοικίεσ εριμωςαν· ςτισ πάνω γειτονιζσ Δεν παίηουν τα παιδιά· ςκοτείνιαςε Θ μζρα· Οι ςάρκεσ όλεσ λερϊκθκαν- ςαν τι κι οι ψυχζσ μασ! Βρωμίηει από ντουμάνι ο ουρανόσ, Ο πόνοσ εξαπλϊνεται και μασ χλευάηει! Δυςτυχϊσ, πόλεμοσ! Ναι οι κρφεσ μασ νφχτεσ Κα φιλοξενοφν πια εφιάλτεσ μασ- αν δεισ Μεσ τθν κόλαςθ των ανκρϊπων το δικό ςου και το δικό μου πρόςωπο πια μόνο κα βλζπεισ!

Τικονται τα λόγια ςτθν καρδιά Σβινοντασ τισ οβίδεσ του πολζμου· Τικεται θ Άνοιξθ του κόςμου Κυςιάηοντασ τα άνκθ τθσ να μαρακοφν· Ο άνκρωποσ τικεται και μικραίνει μικραίνει Γινάμενοσ πιο αςιμαντοσ ολοζνα Ραιχνιδάκι κανάτου!

Στο ςφκαμπο βουλιάηει ραγιςμζνθ και αράγιςτθ θ Κεςςαλονίκθ· Βολτάρουν τολμθροί ςτθν απλωμζνθ παραλία τθσ· Φανοί αυτοκινιτων, διπλωμζνα όνειραΩ λεωφόροσ Νίκθσ! Στον ιςυχο Κερμαϊκό βουλιάηουν φτϊχειεσ και μια τόλμθ Εργατικι· εκεί που ο μεροκαματιάρθσ ζναν βιοποριςμό ενορχθςτρϊνει· Μθν λεσ πολλά, όςα που είπαμε είπαμε- φτάνει· Συντελεςμζνο καφμα θ υπομονι και όμορφα τριγφρω ςου εκβάλει…

Σφννεφα διδάςκει ο ουρανόσ και ςυντζλεια ανκρωπίνων καυμάτων· Ρϊσ να ςκεφτείσ που όλα πζφτουν ζξω απ’ το ηφγι και χάνονται; Και όμωσ καρατομθμζνοι είναι οι άγιοι και αενάωσ κνιςκοντεσκαι καταφρονεμζνοιΡοιά θκικι να διαςϊςει ο Ροιθτισ, ποιάαλλθλεγγφθ ηυγϊνει; Για ζνα ςτίχο πόνεςα και για μια ςτροφι απομονωμζνοσ διάγω· Οφτε αετόσ δεν είμαι οφτε ςπίνοσ ακωότατοσΑνοίγω μιαναγκφλθ ανκρϊπινθ να ςε χωρζςει κοινωνίαΤα οικουμενικά που βλζπω ςκαλοπάτια πολλά ψθλά με πάνε· Και όςο να με πόνεςεσ ρθμαδιαςμζνε βίε μου, ποτζ Δεν ζχω ςταματιςει να ελπίηω ςε εςζνα Άνκρωπεποτζ μου!

Μαρτίου του αφοριςτικοφ, καίγονται τα αιςκιματα ςαν κυπαρίςςια Ηοφνε οι λφπεσ μασ ςτον πόλεμο, ςκουριάηουνΕςφ που είςαι εγϊ κρφβεςαι πίςω από τα κανόνια και φοβάςαι τισ αντωνυμίεσ Σε μια παραφροςφνθ ηει κι ο ουρανόσ Ροφ περπατϊ και είναι αδιάβατο το Κάτι; Πςο να ψάχνω τόςο χάνω κι άλλα περιςςότεραΚαίγονται τα αιςκιματα ςαν κυπαρίςςια, Σκουριάηουν οι καρδιζσ μασ αποταμιεφοντασ μονάχα δάκρυαΚαι ο ορίηοντασ κι αυτόσ οξειδϊνεται…

Όπωσ ςτθν μνιμθ μου ιρκανε…

Κατευκείαν από μία γωνιά του παραδείςου Θχθρά κυκλάμινα και αφρόντιςτεσ κραςεμζνεσ λεμονιζσ Σπρωγμζνα όλα μζςα ςτον φακό τθσ ηωισ μου- όπωσ Τ’ αγάπαγε και ο παπποφσ μου και ζμενε Κοντά ςτισ τριανταφυλλιζσ του, καπνίηοντασ και μ’ ζναν Σουγιά ςτα χζρια να ξεκακαρίηει τα ξερά Φυλλϊματα, με περιςςι ςπουδι και νιϊςθ. Δοκιμάηομαι να αντζχω και πάλι. Κι εκείνοσ είναι εκεί να μου μιλά για τον Άγιο Νεκτάριο που τον ςυνάντθςε Ζνα πρωί, αχάραγα, να κόβει βόλτεσ Ζξω από το βορινό παρτζρι μασ Με μαντηουράνα και τον εφφλεκτο δυόςμο… Α ρε, περνοφν τα χρόνια και νομίηω τίποτα δεν ξεκακάριςα! Ζμεινα μόνο να κοιτάηω κάτι ιςυχα απογεφματα που είχα ςχόλθ Ρίςω απ’ το τηάμι που ζπεφτε θ βροχι Και γυάλιηαν τα τρυφερά κορμάκια Των λουλουδιϊν – εκείνα Ρου τουσ μιλά θ φωνι ςου, βρε παπποφ μου, ακόμθ!

Δυο δυο οι ακωότθτεσ Μυςτικά προςφζροντασ ςτθν αιωνιότθτα κι εγϊ να ακοφω Δυο δυο οι Ομορφιζσ- ποτιςμζνα όλα ςτισ εκπομπζσ τουσ Κυνθγϊ ουτοπίεσ ολοηωισ και πουκενά δεν λακεφω: Μ’ ζναν τιτιβιςμό και μ’ ζνα μοςχοβόλθμα ωραίοσ ο κόςμοσ και λαμπρόσ!

Αυτό που ψάχνουμε…

Άδουςα μζρα που ςαν φλφαρθ φλογζρα αποχρθςμοδοτείσ μεσ το άπειρο! Και θ φωνι μου φλεγόμενο λευκό που ςυδαυλίηει όλα τα χρϊματα Στον Μάρτιο μζςα ξεςαλϊνει. Φανταςία παντοφ! Κι ειςβάλει ςτο ξεκοφμπωτο μπλουηάκι ςου Ταράηοντασ του ςτικουσ ςου τισ καλερζσ ρωγίτςεσ! Να ο καθμόσ! Στθν μεταγλϊττιςθ όλα ετοφτα που ςασ λζω χάνονται και μόνο Ο γθγενισ αριςτοκράτθσ των ερϊτων τα καταλαβαίνει! Εξάλλου Στθν Ροίθςθ ζχει μεγάλθ Σθμαςία θ κεματολογία και το κουτουροφ καΐκι που οδθγά ο ποιθτισ! (όπωσ το λζω και ουδζν λιγότερο!) Ράντωσ κι εγϊ που ερωτεφτθκα Σ’ άλλουσ καιροφσ και φίλθςα Κόκκινα χείλθ κι ζβαψε και το δικό μου Καθμό μεγάλο ζβαλα και μζςα μου Καίει ακόμα! Αυτό που δεν μποροφμε να το θμερϊςουμε Αίςκθμα πορφυρό μεσ τον αζρα Λάμπει ατόφιο και θμερινό φεγγάρι είναι μεσ τον παγωμζνο κόςμο μασΤρεκλίηοντασ ςαν μεκυςμζνο ςφμφωνο Ρου ψάχνει το γλαυκό φωνιεν του και ποιοσ Ξζρει τι ακόμθ… 5/3/2022

Ερωτικό μυδράλιο…

Σε φζρνει θ νφχτα των θχθρϊν αναμετριςεων Σε φζρνει ο διάκοςμοσ των Στιγμϊν Το ςκοτάδι κρυμματίηει τθν αποκρουςτικι όψθ του Κι εςφ λοφηεςαι ςτων ερϊτων τθν πανδαιςίαΕδϊ είναι ο χορόσ μασ, το φιλί που ςου πιρα Αζρινθ πατάσ επάνω ςτα πλακάκια και ακοφγεται το τακουνάκι ςου Είςαι μελζνια, ευωδιαςτι, μυρίηω τα λυτά μαλλιά ςου Και διϊχνω μακριά τον φπνο μου, δεν κζλω ποια να ξανακοιμθκϊ! 6/3/2022

Σο τοπίο χορταίνει τθν ακοι και τθν φανταςία μου….

Κα ‘ρκουν οι μαργαρίτεσ να διατυμπανίςουνε Άνοιξθ! Τι όμορφα που κα λαλιςουνε με τα ελλθνικά χρϊματά τουσ! Και αφινοντασ λίγθ αινιγματικότθτα για τον ζρωτα: ‘’με αγαπάδεν μ’ αγαπά;’’. Ρροϊόν τθσ ρζμβθσ και θ κοιλάδα. Αφθγείται τθν θρεμία τθσ· μπορεί ζξω από το Ναφπλιο ι λίγο πιο απόμερα από τθν Αττικι. Συμβαίνει. Α ρε μπερμπάντθ Δίαποφκε ζςπειρεσ και κράτθςε! Μιπωσ κι οι παπαροφνεσ δεν βαςτοφνε απ’ το αίμα ςου και τον παλμό ςου κάτι; ΢ιματα ποιθμάτων, ςφμφωνα, φωνιεντα, κραταιζσ εκμυςτθρεφςεισ Μεγαλϊνουν μεσ τθν ξεχαςμζνθ κρθςκεία ςου- κι όμωσ Άπιαςτο είναι το νόθμα· πικρό και γλυκό·μασ χορταίνει με τρόπο που δεν ξζρω να πω και να τον ερμθνεφςω ακόμθ…

Απόκρεω κι όπωσ τινάηει άνκοσ αινιγματικό θ Άνοιξθ!

Ο χρόνοσ γκρεμίηεται και πζφτει Λαχανιαςμζνοσ μεσ το πουκενά. Τςακιςμζνεσ αντζνεσ ηεφουν τθν γεωμετρία ςε ζξαψθ. Ρόςο μαρτφριο το μαρτφριο, πόςο εξαχλωμζνοσ πόνοσ; Απόκρεω το μινυμα- ποιά μθνφματα μασ ταιριάηουν; Γζμιςα το ςτζρνο ςου γλαφυρζσ παπαροφνεσ. Κράςεψε θ φφςθ κοντινά και μακρινά. Μεσ τισ ιερουργίεσ του αςβζςτθ βοφλιαξαν τα γαλανά νθςιά. Ροντοπόροι καθμοί μασ,τελάλιςαν μια ευτυχιςμζνθ κατάλθξθ. Ο κεόσ Κεόσ- ο κεόσ μια καρικατοφρα τςαλακωμζνθ. Και μόνο των παιδιϊν θ ευτυχία ευτυχία με γζμιςε. Και μόνο των παιδιϊν το μπόι εξζχει από κάκε Λςτορία!

Θ μζρα αφινει τισ χορεφτριεσ μεσ τθν ζπαρςθΖχω τισ φιλίεσ μου ολόγυρα απλωμζνεσ, Ο πλανιτθσ ςτριφογυρίηει ςαν τρελόσ, Ντεραπάρει· Ακοφγονται τριξίματα, δεν αντζχουν τα ρουλεμάν του, Συννεφιάηει και ρίχνει κάποτε μια ψιλι βροχι, Ι μια λιακάδα φζρνει τθν ευαιςκθςία· Πλα καλουπϊνονται ςτον ουδζτερο ρόλο, Ρόλεμοι για τθν Δφναμθ, φονικοί πόλεμοι Σφίγγουνε μια κθλιά γφρω απ’ τθν φτϊχεια· Και προχωροφν τα χρόνια δίχωσ να μπορϊ ν’ αποφαςίςω αν οι άνκρωποι Γελοφν ι κλαίνε πίςω από τισ κοινωνίεσ που ζφτιαξαν… Μπα, δεν μπορϊ!...

Κελαρφηοντασ μνιμεσ ο Μάρτιοσ ξεκουμπϊνεται και πζφτει Ολόβαροσ ςτθν κάλαςςα που δεςπόηει Στον ξφπνο μου- μια αναντίρρθτθ όμορφθ κάλαςςα Ετοφτο που ςασ λζω είναι μια χορογραφία απαλι Λεφκεσ ςείονται μεσ τον άνεμο, λεφκεσ ςυνεπαρμζνεσ Από το ψιλόβροχο και τον βοριά Θ μζρα ςυμβαίνει κανάςιμθ και ξιπαςμζνθ, αναγγζλλοντασ Θχθρά ςυμβάντα και κοπζλεσ που ερωτεφονται ξανά και ςκιρτοφνε Σαν ελαφίνεσ τρζμοντασ ςτον ζρωτα μπροςτά Ξεκλειδϊνω τθν αγάπθ Ξεκλειδϊνω τθν πραγματικότθτα με τθν μουςικι Ο Χρόνοσ με δικαιϊνει κακϊσ ςε ςκζφτομαι πάλι και πάλι Σβινοντασ και ανάβοντασ τα λυρικά λαμπάκια μου!

Επειςόδιο από φωσ και ςκοτάδι Κομμζνο και ραμμζνο ςτα μζτρα μασ Το ηοφμε αφινοντασ πίςω μυαλό και ψυχι Είμαςτε αποφαςιςμζνοι να χακοφμε. Και το πρωί Οι νυχτοφφλακεσ απουςιάηουν Βακφ χαντάκι θ μοναξιά Ρζφτουμε μζςα τθσ πιο λυπθμζνοι Και πιο δυςτυχιςμζνοι από ποτζ…

Τι αναγγζλλει θ ςιωπι πίςω από τα βουνά τθσ ςελινθσ; Ραγωμζνο απόψε φεγγάρι και λοιπόν Αςχθμονοφν οι ςκιζσ πάνω ςτθν ράχθ τθσ γθσ. Μπαροφτι μυρίηει, θ ςάρκα καταβροχκίηει ςάρκα. Βάηω με τον νου μου μια νίκθ- και νίκθ δυςτυχϊσ δεν υπάρχει. Βάηω με τον νου μου μια ιττα- και θ ιττα υπάρχει παντοφ. Μζνω ανιςυχοσ. Κυνθγϊντασ τον δραματικό εαυτό μου!

Υποδεκάμετρο και να γεννά πλοκάμια θ Αλικεια Κυματίηουν κανάςιμεσ ςθμαίεσ ςτον φπνο μου Ραραφυάδεσ Λδεϊν ςυγκλονίηουν τα απλωμζνα γφρω μου όνειρα Ροφ κακεφδω και με ςκεπάηει θ άκανκοσ του ορίηοντα; Πλα τα θχθτικά ςκοτάδια που πλανϊνται κοντά μου ςυνκζτουν μια καλερι μουςικι που τθν αναγνϊκω εκπνζοντασ φωνιεντα που με ζκρεψαν Είμαι ζνα αλθτάκι του ουρανοφ…

Τονίηεται ςτθν παραλιγουςα θ αγρφπνια μου Θ κλωςτι περιςφίγγεται γφρω από το μπουκζτο με τα τριαντάφυλλα Θ κλωςτι τα χλευάηει Ζτοιμθ είναι θ νφχτα να ςε δεχτεί Αριάδνθ να με κακοδθγείσ ςτο Τίποτα του κόςμου Με τα ενϊτιά ςου και τθν όμορφθ εςκιτα Επιμζνω ςε λατρείεσ αρχαίασ κοπισ Ακτιμονασ εδϊ και τςιφλικάσ ςτα απζραντα λιβάδια του ουρανοφ Επιμζνω ςε ομορφιζσ που ςφφηουν από καλερότθτεσ αταλάντευτων αιςκθμάτων… Ο μινϊταυροσ Χρόνοσ καταβροχκίηει του ζρωτα τισ κόρεσ Α εμπόλεμο ραγιςμζνο statusτων προςδοκιϊν μασ! Διαλφκθκεσ! Ξαναγυρίηω ςτα παλιά λθμζρια μου Ξαναγυρίηω ςε μια μπαγιάτικθ νίκθ Ο Αιγζασ κα λάμψει μζςα ςε κάνατο οικουμενικό Μαφρα πανιά και το πλοιάριό μασ καρυδότςουφλο ςτθσ Λςτορίασ και τθσ μυκολογίασ το νεφμα…

Μανιφζςτο μιασ μίνι αιτιολογίασ…

Ωραία αμφιςβθτοφμε τθν πραγματικότθτα Λεσ και γυρίηουμε αποδεκατιςμζνοι από μια μάχθ που, ςτο ξεκίνθμα, τθν κερδίηαμε ωςτόςο Ρροκφπτει φίλε μου αποτζλεςμα διόλου ποιθτικό Ερωτθματικά λαβυρίνκου γεννά θ ανάγκθ Ανάμεςα ςτα δάχτυλά μου ο φϊςφοροσ τθσ Αλικειασ περνά και ξαναπερνά Κάνοντασ επίςθμο τον φανατιςμό του βιοποριςμοφ μασ Θ ηωι είναι φειδωλι ςε πλθκυντικά ςχιματα, κωλυςιεργεί Τα πάντα μεγεκφνοντασ τθν μανία μασ Αλίμονο, για τθν λευκότθτα το πορφυρό ξοδζψαμε και χάκθκε το χρϊμα που μασ ζδινε το Ράκοσ Διαπνζομαι από γαλαντόμεσ ςυνικειεσ χτίηω με υλικά ετερόκλθτα πετυχαίνω τον Σκοπό μου ωςτόςο Αιωνιότθτα ποντάρω ςε ςζνα τθν ωραία άγνοιά μου Μάλλον αυτό το ‘’κνιςκω’’ κα με παραδϊςει αμαρτωλό θλεκτρίηομαι από εφμορφθ ςάρκα με αναλφουν ςε αινίγματα οι ϊρεσ ζρωτεσ ζχω μζςα μου γενναία κραταιοφσ… 12/3/2022

Αιχμζσ ςκοταδιοφ και κρφο του Μάρτθ. Σάββατο κυλιόμενθσ κλίψθσ. Ριραμε τα ποδιλατα και φφγαμε μζςα ςτθν ςκοτεινιά. Ηωοποιόσ ο αζρασ και παγωμζνοσ, ζμπαινε μεσ το πνευμόνι και το ζςφαηε· Ουδζν γνωςτόν από το άγνωςτον κι ουδζν που πρζπει να εξθγθκεί. Σε ζρωτεσ παράξενουσ κα εμπλεκόμαςτε οι ανκρϊποι και πολφ κα πονοφμε. Άςτα τϊρα αυτά! Μθδζνιςε τα ςκοτεινά κοντζρ ςου και ασ προχωριςουμε. Κοντά ςτθν παραλία, κοντά ςε μια χαρά και μία ευτυχία που δεν τθν καταλαβαίνουμε…

Αυτόκλθτο το φωσ ςαβανϊνει τουσ εφιάλτεσ τθσ νφχτασ· Τίποτα δεν ζχουμε πάρεξ ςκιζσ και μελαγχολίεσ· Στοιβάηουμε τα αινίγματα ςτθν ψυχι μασ, φοβόμαςτε· Θ μζρα ακουμπά ςτθν καρδιά μασ, είναι μια κακαρι επικράτθςθ. Στον βουλιαγμζνο ορίηοντα όςα είχαμε ποντάρει ναυάγθςαν· Ρλθςιάηει μια κλίψθ πρθςμζνθ, μια κακαρι ουτοπία· Μαςτιγϊνουμε μια αιςιοδοξία που δεν υπάρχει· Ζνα ξεφλουδιςμζνο όνειρο καίγεται ςτα ςκαλοπάτια του κρφου φεγγαριοφ…

Μια φλφαρθ επιςτροφι… Αυτόσ ο φλφαροσ διμιοσ του ψφχουσ Είναι ζνασ αλθτιριοσ που φοβίηει τθν Άνοιξθ! Μετρϊ Τον κάκε λόγο μου· Κι θ ομιλία είναι Γραφι· ςπουδάηω Αυτά που δεν επαίρονται, μόνο μζνουν Μεσ τα κατάςτιχα τθσ χλόθσ και περνοφν απ’ τισ πατοφςεσ μασ Στο ηωντανό δζρμα τθσ αφισ. Να τϊρα ο κάμποσ Τθσ Κιβασ, όπωσ επιςτρζφω Από τον εφςχθμο Βόλο και μετά Θ Τανάγρα με τισ όμορφεσ κόρεσ·κοντεφω Στο αςχθμάτιςτο Σχθματάρι και μετά Θ Ακινα με περιμζνει ςαν με μία ζλξθ που δεν και οφτε προςδιορίηεταιΝεφελϊδικθ μζρα, βαράει ο μινασ το ταμποφρλο του, εδϊ που οι μεταμορφϊςεισ είναι απουςίεσ και ο κιποσ του Κεοφ ορκάνοιχτοσ με ξενίηει που φιλοξενεί, και πάντα, νεράιδεσ! 21/3/2022

Φιλοξενικθκα ςε μάτια που ζκαιγαν τθν καρδιά‘φχαριςτθμζνοσ είμαι· Οι ουρανοί όλοι κατζβθκαν μπροςτά μου· Ζτςι που ς’ αγαπϊ θ κάκε μζρα δικαιϊνεται!

Λακραία βολι…

Τι κα μείνει μετά από όλον αυτόν τον κόρυβο κανείσ δεν ξζρει Οφτε εμείσ που ςιωπιςαμε ςτρυμωγμζνοι Ρίςω από ιδιωτικότθτεσοφτε Κι εςείσ που αναγνϊκετε τουσ εγωιςμοφσ του ςυνόλου, νομίηοντασ Ρϊσ κάπου κα φανερωκεί θ Αλικεια. Συντρζχουν λόγοι να γεννά ανθςυχία το μζλλον. Ζνα φερζλπιδο ςτιχάκι ςαν μαχαίρι δίκοπο ακονίηεται Ράνω ςτον ιλιο του μεςθμεριοφ· κι εδϊ Ρου ςτοχαηόμαςτε ςπουδαία μζςα ςε μια όμορφθ λιακάδα Του Μάρτθ, εδϊ Καμία ματαιοδοξία δεν χωρά, κανζνασ Λόγοσ κενόσ- μόνο θ απλότθτα του Φωτόσ υπάρχει που Δεν ξιπάηεται από κανζναν επθρμζνο μαςκαρά Ρου να παραπλανιςει κζλει τισ αγνότθτεσ…

Ράντα θ μουςικι Είναι θ ίδια χαροφμενθ ζπαρςθ. Αχαλίνωτθ, τζρπει τον νου τζρπει τθν πεταλοφδα τθσ ψυχισ τθν πολφχρωμθ. Οι πραγματικότθτεσ πάντα μασ απειλοφνε. Στον αμζριμνο καιρό θ μουςικι είναι μια λφςθ ςτο άγχοσ που ζχει αγκάκι. Α Ομορφιά, πόςο ωραία εδράηεςαι ςτθσ νότασ επάνω τον αςφφταςτο ςκοπό! Α μουςικι, α Ομορφιά, α μουςικι!