ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
ΑΘΗΝΑ 2024
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ
ΔΙΚΗΣ ΟΦΘΑΛΜΟΣ
ISBN : 978-618-5609-10-8
Δίκης οφθαλμός…
Το χρειαζούμενο φως για να μην μείνει το μάτι μου παραπονεμένοΚαι η πέτρα η λυρική- σαν μια σχεδία στην θάλασσα·
Μήτε ο αέρας που εκπυρσοκροτεί βαφτίζει την ακρογιαλιά δική του
Μήτε το μεσημέρι πάνω στις γυαλιστερές πλώρες που ασχημονούν
Με θάρρη απρόσμενα, μήτε
Και η βαθιά καρίνα η εντολοδόχα ονομάζουνε την ιστορίαδική τους·
Μύθοι και μύθοι ξετυλίγονται
Ακούω και βλέπω
Οσφραίνομαι το αεικίνητο σύμπαν
Μια μουσική που πλέει πάνω στα νερά ακονίζει την νότα της επάνω στην
ευφράδεια του μεσημεριού
Ο θύτης πίσω από πράξεις ματωμένες που βοάνε
Ο θύτης πάντα ο αμετανόητος-
Στον φόβο κρέμονται όλα στον φόβο· μα πίσω
Από το φως που αποκαλύπτει
Να που μια θεϊκή ανάσα σκίζει την ατμόσφαιρα
Ο τραγωδός απίστευτα υπάρχει εκεί
Κι ο οφθαλμός που βλέπει
Τα πάντα
Ζει μέσα στο μακάριο ποίημα μου….
Άγιοι Ανάργυροι 23/10/2023
Υλικά φαινόμενα…
Τότε που μάθαινα να ζω με ‘’να μην έχω’’, τότε που με διαμελίζανε οι φτώχειες με τα άγρια δόντια τους Σφιγμένος
Κάτω από του ήλιου την αφράτη λεοντή
Άφραστη η Ιδέα σαν μάννα του ουρανού που με χορταίνει με την δόξα του Έπλασα
Κανένας δεν αγγίζει τα φτερά του ουρανού δεν τα άγγιξα
Κρύφτηκα μες το λαύρο μεσημέρι
Κάτω απ’ τις μηλιές στην ανηφόρα του αύριο
Πόνταρα στην ασυμμετρία και τα έχασα όλα
Μόνο ένα ποίημα άυλο σπιτάκι που με φιλοξένησε
Μέσα σε κάθε νύχτα κάθε νύχτα εξουθενωτική Μόνο αυτήνα έχω
Και λέξεις λέξεις του ασχημάτιστου καιρού
Που εισβάλλον μέσα μου σαν από θεϊκή μεριά
Με σκίζουνε και με μπλαστρώνουν
με κατακάθι των νεφών
Λείπω απ’ όλα εκείναπου αγάπησα
Λείπω από την πεδιάδα των οράσεων
Ένας παράξενος μοναχικός
καβαλάρης είμαι
Των στίχων και των ανέμων…
Άγιοι Ανάργυροι 25/10/2023
Με τίτλο μία άκαιρη αθωότητα…
Ξεγλιστρώ από το φλέγον ζήτημα της αστραπής
Αλλά συνδιαλέγομαι αιωνίως με το χάος.
Τρύπια είναι η τσέπη μου
Και δεν αποταμιεύει ούτε μία μονέδα.
Και στον νου μου
Βροντερή είναι η σκέψη
Η κάθε σκέψη
Και μου πυρπολεί το κρανίο.
Α πόσο θέλησα να αχρηστέψω τα μελλούμενα, νασμίξω κεραυνούς και αυταπάτη!
Μοιράστηκα σε τύχεςπου με ζόρισαν.
Μακάριος είναι ο ύπνος μου.
Ο κάθε αθώος όμορφα κοιμάται!
10/11/2023
Για έναν έρωτα της νύχτας και της σκοτεινής λατρείας μου…
Ξεφεύγεις απ’ το θέλημα των ουρανών, Ένα παράξενο άστρο είσαι που χλιμιντρά μοναχόστο στερέωμα, Η νύχτα σε άγιασε κι η μοναξιά, λαφυραγωγείς τον σκοτεινό θόλο Της συνείδησης, παίζεις στα ζάρια την αγάπη, Συμπεραίνεις όνειρα καιεκστασιάζεσαι καθώς ο Χρόνος προχωράει τα πάντα προς την απώλεια.
Δεν θα μας αγαπήσουν -να το ξέρεις- θα πολεμήσουν Τον ακραιφνή λόγο μας, θα χιμήξουν
Επάνω μας σαν λυσσασμένες ύαινες, θα μας κατασπαράξουνΑλλά εσύ θα νέμεσαι την αθωότητα κι όλο το σύνολο μιας ηθικής
Που αγγίζει τα σεμνά γαρύφαλλα και να μοσχοβολούν τα στέλνει
Στο κράτος του προσωπικού σου παραδείσου!
ΆγιοιΑνάργυροι 11/11/2023
Όταν όλες οι απουσίες προστεθούν
Το τελικό αποτέλεσμα θα είναι μόνο μάτια, μάτια
που θα δικάζουν τον παράδεισο- κι εσύ
Θα στέκεσαι στην πιο ακραία ερημιά και θα απορείς
Που οι στυγνοί σου δολοφόνοι ζουν
Χωρίς μια στάλα έρωταακόμα!
Το όνειρο όπως ξεχείλωσε κάτω από δυσκολομετάφραστο ουρανό…
Σιγανή βροχή και θόρυβος από ξεπλυμένο απόγευμα
Θλίψη παντού, θλίψη καιάγονη μελαγχολία· Σε πλησιάζω κλείνοντας τις ανοιχτές λέξεις που ουρανοδρομούνε· Όλος ο πόθος μου είναι αίμα.
Πίσω από τις τζαμαρίες των ψευδαισθήσεων υπάρχει μια κραυγή· Συγκεντρώνεις επάνω σου όλων των ποιημάτωντην ουσία· εγώ Κάνω πλάνα για μια ατακτοποίητη μυθολογίαΨεύτικος είναι ο κόσμοςμας και μικρός.
Δεν ξέρω αν η πόλη μαςδεν θα βουλιάξει πίσω από ασύνορα διαστήματα·
Σφυγμομετρούμε κάθε μέρα την αγάπη·
Όλο επάνω μας θα πέσει το μοιραίο και το οδυνηρό·
Πού περπατάμε που δενέχει το σκοτάδι κάθε αγωνίας απλώσει;
Γράφω πηγαίνοντας γιαξημερώματα· η λύπη είναι πάντα λύπη και κρατά
Το τελεσίδικο μαχαίρι· περνώ κλωστή σε μία ράθυμη βελόνα· ακούω
Τον ουρανό της νύχταςπου χλευάζει
Όσα προκύψαν όνειρα και έγιναν ακραίοι εφιάλτες!
ΆγιοιΑνάργυροι 11/11/2023
Σχάση ενός Ποιήματος που έχει την ψυχή να αντιπαλεύει….
Η βάρβαρη απόληξη ενός συμφώνου εκεχειρίας, Η ματωμένη ανάμνηση εκεί που ένας πόλεμος δενσταματά, Σφυρίζουν γύρω μας οι λέξεις και τα εκρηκτικά σύμφωνα Οι βόμβες σφυρίζουν μες τον βρόμικο αέρα Βάλλουνε εναντίον μας τα απογυμνωμένα δολάρια Το χρήμα σχηματίζει έναν ρούφουλα όλα που θα τα καταπιεί μια μέρα Ποιός αντέχει πίσω από τα παραπετάσματα του θανάτου; Κοιμήθηκε η ειρήνη στο πλατύσκαλο του κόσμου
Κοιμήθηκε η ανθρωπιά μέσα στο γκρεμισμένο περιβόλι της συνείδησης
Αγγίξαμε την κάθε απώλεια έξω από τα όρια της απουσίας
Τώρα πια ξέρουμε πώςκαλουπώνει ο θάνατος τις συντυχίεςτου
Τι μαγειρεύεις Χρόνε που δεν έχει ούτεψήγμα αιωνιότητας
Αρίθμηση ελπίδας έχει η καρδιά μας
Θα νομιμοποιήσουμε το πλέριο φως που λούζει του κοσμάκη την ελπίδα
Θα αφήσουμε το Ποίημα ν’ αλωνίζει στις πλατείες των θαυμάτων…
Άγιοι Ανάργυροι 11/11/2023
Σκέψη την σκέψη και ξανά εσκλαβώθηκα
Πίσω από μια τιποτένια κατάληξη.
Τι με ωφέλησε η φιλοσοφία; Απογυμνώθηκαν
οι επιθυμίες μου
Και πνίγηκαν μέσα στηνάπονη πραγματικότητα.
Φτιάχνω τα γεγονότα που
Θα με καταπιούνε. Εξάλλου
Και ό,τι πραγματοποιώ
βάρος μου αποδίδει
Και στεναγμό…
Ξεκεφαλώνουμε σε ένα σύμπαν που χλευάζει·
Είμαστε αντιρρησίες σθεναρών φαινομένων.
Ο
ήλιος έχει στρίφωμα είναι η λαμπρότητα μιας αβεβαιότητας.
Συμπιέζεται η ζωή μας συμπυκνώνεται σε μια τραγική πεταλούδα.
Δεν υπάρχει αναπνοή έχουμε κιόλας πεθάνει….
Εκκίνηση επάνω στην γραμμή μιας συμπάθειας-
Όλα είναι ένας βραδύτατος διασκελισμός-
Πουθενά δεν πάμε που να είναι σημασίας!
Αφομοιώνουμε χειμώνες δυνητικούς χειμώνες ψυχολογικής κατάρρευσηςΑνθίζουν μέσα μας μόνοοι βροντερές μελαγχολίες…
Με λάφυρα από χαμένο ουρανό θα χαθούμε.
Θα σβήσουν τα ίχνη μας.
Είμασταν δούλοι των δούλων- και δούλοι θα μείνουμε.
Σφαλίσανε τα όρια των διεκδικήσεων
μας. Βυθιζόμαστε
Σε μιαν άγονη έρημο
Φρικτή.
Μόνο το αίμα μου ακούω που μιλά- σαν όπως ναμου παραγγέλνεικάτι
Η ουτοπία μου.
Σαν να με συντηρεί μια ζέση ονείρου.
Εγώ ο φυλακάτορας και των ονείρων
ο προπάτορας…
Λοιπόν μηδενίζεται η λογική και μόνο
Οι προσταγές των ταμείων αφηνιάζουνε
Αιματοβαμμένες όλες.
Αυτό σαν συμπέρασμα.
Κατά τα άλλα
Εμείς προσφεύγουμε στην ανάμνηση
Ή στην πλευρά ενός ονείρου που ξεκαλουπώθηκε
Και μοιάζει ανώφελο
Κοίτα που ολισθαίνει ο Χρόνος και ο κομπορρήμονας βοεβόδας του
Ακολουθεί μια τιποτένιααιωνιότητα.
Στην ρέμβη μου μέσα κλυδωνίζονται οι κοιλάδες.
Αψηφώ ολοένα την μεταφυσική. Περιλούζομαι καυτή αισιοδοξία.
Όσο πέθανα, πέθανα.
Τώρα χειροκροτώ τις αυταπάτες!
Η νύχτα κάνει στερεό το δάκρυ μου, πετώ
Σαν ένα πουλί πληγωμένο, η Στιγμή
Δεν με ακούει, κοιτώ μες το σκότος, συρρικνώνομαι·
Ο Χρόνος εκβάλει σε μια άγονη θάλασσα, είμαι ηθρυαλλίδα
Η έτοιμη θρυαλλίδα να ανατινάξει τα μέλλοντα, βαστώ
Μια χούφτα άμμο- ο κόσμος θα ξαναπλαστεί ανήκοντας
Σε μια πιο όμορφη αιωνιότητα!
*******************************************
Υποτιθέστω ότι όλα τα λόγια μου είναι μία αγκύλη που χωρά όλη η λύπη κι όλη η
χαρά του κόσμου!
Εκείνο που με εμπνέει είναι μια φωτιά που συντηρεί την κάθε αγωνίαπιο ψηλά απ’
την πραγματικότητα. Οργώνω τις μελαγχολίες μου και σπέρνω μια κατακόκκινη
παπαρούνα. Έχω δρομολογήσει κάτι που αφορά μοναχά την συνείδησή μου και τον
κάθε λογής ποιητικό μου παράδεισο!
Κλοπή….
Κάποιος κλέβει την μορφή σου και αποκτά πρόσβαση στο φως της Ομορφιάς!
Γύρω του όλα όμως σκοτεινά παραμένουν·
Ξημερώνει, βραδιάζει- ίδια σαπίζουνε τα γεγονότα·
Εμείς βραδυπορούμε σ’ έναν άδειο δρόμο
Από συγκινήσεις και επιφωνήματα·
Ο
άνεμοςξεριζώνει τηνκάθε ανάμνηση·
Στον ύπνο έρχεται η μορφή σου:
Άδειος ύπνος και αβαθής·
Γράφουμε- με το μολύβιδεν θα κατακτήσουμε και τίποτα·
Ο Χρόνος είναι ένα ξεπούλημα ονείρων που κερδίζει μόνο η αιωνιότητα·
Χυμούν οι λέξεις πάνω στα κούφια πληκτρολόγια·
Ασθμαίνουν·
Ο
ήχος μόνο μένει από δάχτυλα τυφλά
Που βαρούν τα πλήκτρα με στόμφο και έπαρση·
Όμως κανείς δεν θα στολίσει αυτήν την μοναξιά με αποτέλεσμα!
Άγιοι Ανάργυροι 21/11/2023
Ουτοπίας το ανάγνωσμα…
Απ’ τα συμβαίνοντα ό,τιπιο επιγραμματικό είναιπάντα ο ήλιος
Νουθετεί τις ακύμαντεςΣτιγμές της πελώριας θάλασσας και αφήνει Μια οσμή λεβεντιάς μες τον ναό
Τον καθεδρικό της μέρας.
Όλα προκύπτουν ρόδινα
Και το φως ακόμα που ανήκει στην προσήλωση·
Εγώ διαβάζω το εγκόλπιο των ουρανών, αφήνω
Κατά μέρος την ηχηρή πόλη που μου σκοτίζει ταφρένα
Και προσηλώνομαι στις στιχομυθίες του μεσημεριού.
Λες και γεννιέται μία νέα θρησκεία
Τα πουλιά κανοναρχούνμες σε νέο παράδεισο.
Ό,τι είπαμε σβήνει σωστά.
Ό,τι επιθυμήσαμε πίσωαπό μια μάχη περιμένει.
Λαμβάνουμε τον τόκο ενός άγουρου καιρού….
Άγιοι Ανάργυροι 22/11/2023
Οι μπαλαρίνες είναι λυρικές δυνάμεις….
Το σώμα ψαύει την εντύπωση, άμετρος κόπος
Και τίποτα να λυπηθείς
σε πόνο, φωνάζει σε όλα ηπροσπάθεια·
Πατά το πόδι στην μεριά της δυσκολίας, εάν δενξέρεις
Τι μόχθο θέλει η Ομορφιά δεν θα μπορέσεις
να εργάζεσαι
Κάτω από την φαντασία.
Εδώ φωνάζουν οι μυώνες, αν ακούς Ξέρεις πόσο θα αφιερώσεις χρόνο στο ανάερο βήμα
Εκεί όπου την έκφραση την δίνουν τα αισθήματα, καθώς
Ίπτασαι μες τον βουλιαγμένο αέρα
Που σε σηκώνει
ολοένα ψηλότερα: στο ύψος
μιας ανάμνησης που την ζωή κερδίζει και την καλουπώνει
αλλιώς…
Άγιοι Ανάργυροι 24/11/2023
Μέσα σε αρωματική γεωγραφία…
Σεβαστικό αεράκι, σμίγει
αφιονισμένο μέσα στην κατάνυξη
Η πύλη του Αοράτου άνοιξε και ο γενναίοςύπνος απελευθερώνει
Τα όνειρα· η γραφή
Είναι μιαφρυκτωρία που θα μεταφέρει
Τα άοκνα μηνύματα τηςαστραπής· ταξίδεψε
Μες το σκοτάδι κι έλα
Απόψε που η σιωπή παντού εδράζεται, έλα
Εδώ που σμίγουν οικουμενικά τα λεξιλόγια κι οιπόλεμοι
Σβήνουν- έλα
Θα ακούσουμε χαρούμενα μαντάτα, έλα
Αλλάζει η γεωγραφία και ανοίγεται
Αλλιώς ο κόσμος
Σαν ένα κάστανο που σκάει και είναι
Καρπός γλυκός, πολύ γλυκός!
24/11/2023
Ο λόγος είναι ο φωνακλάς της Ιστορίας…
Το φως αδιόρατα σχίζειτην κρούστα της μέρας και
Το Σάββατοκυριαρχεί
επί πάντων
των ομολογουμένων ευχών.
Όμως
αυτό το χυδαίο ξεμπρόστιασμα
λαός να είναι δουλικός και με σκυμμένο το κεφάλι
τι λυπηρό!
Κανένας να αναχαιτίσει την αυθάδεια.
Ο Χρόνος επιβάλλει τιςαξίες του κι εμείς που οξειδώσαμε την θύμηση
ζούμε ιδιωτεύοντας λαμπρά…
25/11/2023
Πάντα προτων μεγάλων
πολέμων μια αποφορά κυριαρχεί και μια ναυαγισμένη σκέψη.
Σιγά που δεν το ήξερα.
Λες κι εμποδίζει κάτι να έχει η λογική παντιέρα. *********************************************
Έβαλε ψύχρα. Εσκουντούφλησεν ο ουρανός.
Μια υγρασία ζώνει τα φυτά. Νικάει.
Πόσον χειμώνα εθησαύρισα για να με κάνει
Υποχείριό του; Αθροίζω μνήμες. Δόκανα δυνατά
Γραπώνουν την σκέψη μου και την σωριάζουν κατάχαμα.
Το λεξιλόγιο λαχανιασμένο ακουμπά στην απόγνωση.
Πώς να σταθείς αντάξιος στην ιστορία μιας βραδιάς και στο ποίημα;
Α. Ανάργυροι 29/11/2023
Σβήνονταςτο καλοκαίριμια γυμνή Ελλάδα αποφεύγει ξυστά το μαρτύριο.
Σχεδόν σαν ψέματα. Ο Νοέμβριος είναι μειλίχιος όπως μια ταλαιπωρημένη προσευχή. Τσουρούτικος γυμνός χειμώνας. Μπαλωμένος σαν παντελόνιαπου φορούσαν άλλεςεποχές. Γράφω κλυδωνίζοντας τις υπόνοιες. Είμαι ενός παραμυθιού ο πρωταγωνιστής ο ακόλουθος.
29/11/2023
Οι εξουσίες απογυμνώνονται όταν έχουν να χάσουν κάτι από τα βδελυρά τους
ταμεία.
Κεντούν επάνω στον καμβά της Ιστορίας εγωιστικά επιχειρήματα.
Ή
ζω ή και πεθαίνω!
******************************************
Μαλώνουνε οι γάτες έξω απ’ το παράθυρο.
Οι ψυχέςμαλώνουν με τον εαυτό τους.
********************************************
Όσο και αν ομολογούμε τον φόβο μας
Εκείνος πάντα επιστρέφει
Ανίκητος.
Και εκεί χαλούν όλα.
Χαλάμε πολλούς εαυτούς γιανα επιβιώσουμε.
Έτσι κι αλλιώς κατακρεουργημένοι…
Ετούτη η αράγιστη συγκομιδή
Λύπης όπως την συλλέξαμε μες τον χειμώνα
Πολύ μας γκρέμισε σε σκοτεινό μαρτύριο
Και κολασμένο. Δεν υποψιαστήκαμε
Ότι περνάει η ζωή και κούφια μένει
Σαν ενός τζίτζικα το άμοιρο κουφάρι που
μένει στο δέντρο γαντζωμένο εκεί
Μνήμη μιας κάποτε ζωής και μίας περασμένης
Ευθυμίας!
Λήγει η σκέψη όταν σμίγει το απόγευμα με το πάθος των ερώτων.
Βουβαίνεται το αίσθημα, κατσιάζει.
Ένα κορίτσι ανηφορίζεικατά τηνπλατεία του κόσμου.
Ένα αγόρι το κοιτάζει.
Το ποίημα γκρεμίζεται.
Το απαγγέλει ένας παράξενος ζητιάνος.
Φωνήεντα πηδούν επάνω στα πλακάκια.
Συνομιλεί καθένας με τον εαυτότου.
Τόσος κόσμοςμαζεμένοςτόση μοναξιά.
Τυχαίνουν ομιλίες που δεν καταλήγουν πουθενά.
Ωραία ξετυλίγεται ένα ανούσιο παραμύθι.
Μπαλώνω το νόημα με φράσεις καθαρής αυταπάτης.
Ο νέος ερωτεύεται το όμορφο κορίτσι.
Δένονται όλα μέσα στιςσκιές τους και την τσακισμένη νύχτα!
Αστοχία…
Υπάρχει φως εσπερινό περιλάλητομυστηριώδες
Υπάρχει εφάμιλλη κατάνυξη με την έσω των εκκλησιών
Υπάρχει μια αλήθεια που μαστίζεται από χειμερινό βοριά
Υπάρχει ένα πικάντικο έδεσμα που σε αιχμαλωτίζει
Υπάρχει συνουσία της ύλης με το άυλο σύμπαν
Υπάρχει ένα ασυντόνιστο βράδυ που εκ φεύγει από το μπουκέτο της εβδομάδας
Υπάρχει μια καρδιά πουχτυπά ερωτευμένη και μαγνητικήΜόνο εσύ δεν υπάρχεις!
Ο άνεμοςόταν μπουκώθηκε οδύνεςόταν λιποψύχησε
Έστειλε ένα κορίτσι όμορφο να σπάσει όλα τα δεσμά…
Και γιατί να στηριχτώ σε ένα άλλο ποίημα;
Έτσι που είναι η ψευτιά βασίλειο
Εγώ είμαι ο αντιβασιλέας του φαιδρού!
Για να πιστέψεις το Σύμβολο
ο κόσμος χάνεται και ασφυκτιά
μέσα σε κλειδωμένες φυλακές-
εσύ είναι ψυχή που λογαριάζει ‘’ άλλα’’ , νομιμοποιείς τα όνειρα και στέκεσαι στο πιο ψηλό σκαλοπάτι της ευπρέπειας, λάμπεις
Μέσα στον λιγοστό αέρα, γαμπρός μιας νυκτωδίαςπου παρηχεί επάνω
από τα σεμνά τριαντάφυλλα, ανήκοντας
Στην ασχημάτιστη αιωνιότητα!
Πού αλήθεια κοιμάσαι;
Επάνω σου εκμηδενίζομαι, είμαι μια δύναμη
αδυναμίας, ένας πυρετός
εξακολουθητικός, μια σχέση
Άσχετη
που με λιώνει.
Διαλάμπει λόγος ικανός να ανατρέψει
τα πάντα
Σμίγοντας τα ιλαρά φώτα της Αποκάλυψης-
στέκεται έξω απ’ τα λεξιλόγια
Και νουθετεί τον έχοντα διάθεση να ξεχωρίσει
Την ήρα από το σιτάρι·
πόσο τερπνό είναι το δύσκολο βασανιστήριο
της ηθικής!
Άκου Αναγνώστη!...
Ουδέτερο, πίσω από κάθε ιερουργία, το απόγευμα
Κι ο ήλιος που βυθίζει μέσα στα βουνά
Λαμπρός.
Διάβασε τα μηνύματα και συγκεντρώσου
Στην κρυφή σημασία των λέξεων, ψάξε
Την κορωνίδα των ειπωμένων- ωραία φανερώνεται το θείον
Μέσα από το πουθενά· άγγιξε
Το αίνιγμα: όλη η ζωή ένα αίνιγμα, και μείνε
Εκεί που η φωνή μου δεν σε φτάνει, μύρισε
Τον καθαρόν αέρα, νιώσε
Το δριμύ άρωμα του νυχτολούλουδου- ένα ψέμα όλα γύρω σου είναι
Κι εμείς ένα ψέμα, ναυαγισμένο έωςτην αυγή, τότε
Που το πουλί ωραία ψάλλει
Φορώντας τα πλουμιστάάμφιά του, μέσα
Στις πικροδάφνεςπου λικνίζονται
Σαν σκούνες που ταξίδεψαν στην θάλασσα· άκουΑναγνώστη:
Όλα για σένα τα νοήματα, και οι καημοί
Μου, οι επιθυμίες μου· σκαρφαλώνω
Βουνά ψηλά για χάρη σου, κουβαλώντας
Την Ιδέα μου μακριά
Από τον θόρυβο του κόσμου· και έχω
Ποντάρει επάνω σου όλα επιχειρήματα
Για να κερδίσει ο κόσμος την αξία του, ανήκοντας
Στο ιερό βιβλίο που δενγράφτηκε ακόμα…
ΆγιοιΑνάργυροι 15/12/2023 **********************************************
Ένα αλύγιστο βράδυ, φιμωμένες
Και φοβισμένες οι ψυχούλες μας· υγρός
Πανταχού ο αέρας, και οι σκιές
Που έπαιζαν το δύσκολό τους σκάκι, πάνω
Στις βρεγμένες πλάκες, κάπου ύστερα απ’ τα μεσάνυχτα· κρύβομαι
Κι απ’ τον εαυτόμου ακόμα, ανοίγω
Με προσοχή το βήμα, ένας οδοιπόρος είμαι
Που περπατά στα βροχερά προάστια, εκεί που είναι μάταιο
Να ζεις με όσα σκηνοθέτησες μες το μυαλό σου και πιο μάταιο
Να ελπίζεις σε όλα όσα από δω και μπρος εκ νέου θα σκηνοθετήσεις!
16/12/2023
Όλα τα μυστικά φανερωμένα- και σημασία
έχουν πια τα απόκρυφα.Στολίζονται
οι μέρεςμε την αίγλη των αιώνων και ο Άνθρωπος
κλείνεται στον καθαυτόν εαυτό του.Αποκρυπτογραφούνται
οι ουράνιες μέδουσες
και ο κολυμβητής
αναζητά το Μέγα Βάθος- σαν όπως
και ο μύστης πιο σοφός ολοένα επιστρέφει
από το γύρω γύρω εις των Ιδεών το πλησίασμα και φέρει
το άπεφθομαργαριτάρι καρφωμένο στην καρδιά του:
Κλήρος καιπόθος του κρυφός!
16/12/2023
Το σύννεφο…
Ένα σύννεφο που θα φέρει βροχή
Ένα σύννεφο λάθος απέναντι σ’ όλα τα γήινα πράγματα
Ένα σύννεφο με μηδενισμένη ευθύνη
Ραγίζεται με υγραμένη κατάληξη
Ο ουρανός το βαφτίζει επικό
Ομιλεί μια υγρασία πλουραλιστική
Ομιλεί για να κλάψει
Φέρει το σήμα κατατεθέν της άτσαλης βροχής
Ξεπλένει όλεςτις φρικαλεότητες
Ένα σύννεφο παραγεμισμένο με αίγλη χειμερινή
Ένα σύννεφο τοκογλυφικό όπως μια καταιγίδα έτσι το θέλει…
17/ 12/ 2023
Ορθίας ειμαρμένης…
Μέρες από ναυαγισμένοσύννεφο
Μέρες από πηγμένο νερό
Σφυρίζει ο άνεμος οικωδωνοκρουσίες του ήλιου
Γέμουν την μέρα με κατάνυξη όταν πιείς το ροσόλι των ηλιαχτίδων
Έλα κοντά μου μεθυσμένη όπως θα είσαι έλα κοντά μου
Άνοιξε τις φτερούγεςσου και σκέπασέ με καμιάλέξη δεν στερεώνει το χάος
σωστά
Κι ο έρωτας
είναι μια αφετηρία φωτιάς
έλα κοντά μου
Γουλιά γουλιά να πιούμε την αναστάτωση
γουλιά γουλιά
Μου εκμυστηρεύτηκες τις χίμαιρες των κυμάτων
Με έμαθες την αδιάβαστη θάλασσα
σε μαθαίνω
Μέσα σε όλεςτις κρυφέςσυναντήσεις
πανηγυρίζω την εμφάνισή σου
στο ζοφερό θέατρο τωνκαιρών
ξέρω
πως θα σβήσεις την λύπη μου
κατακτώντας
την αχανή χώρα των θαυμάτων
έλα κοντά μου
να μην μιλάμε και με τηνσιωπή να πούμε
την ευτυχία μας!
20/12/2023
Συντέλεια τω άλλω τρόπω…
Μπέρδεψα τους αναλυτές και ελειτούργησα
σαν κεντρομόλος που υπερασπίζεται μιαν άκαιρη Ιδέα Σε όλα υπερέβαλα
μπορεί να σφάλλω
Ή
να κρατώ ντορό από μιαν άλλη εποχή καίγομαι
μες σε κραυγαλέες ψευδαισθήσεις
τσουγκρίζοντας το γερασμένο σώμα μου
μες την αγρύπνια
ορκισμένα θνητός.
Ποιός μαζεύει
τα σκόρπια λόγια μου που πέφτουν
πέρα από την μουσική,
σ’ ένα χωράφι που ορίζει
τις νέες συγκομιδές, εγώ
ο μάγος ο ρακένδυτος
ο τσαρλατάνος…
Σάββατο των ψυχών - ή μήπως δεν υπάρχουν;Μήπως είναι μια δαιμονο-
ποιημένη φούρια του θεού που θέλει
να σβήσει πάνω μας την κάφτρα των τσιγάρων του κι ενώ εκείνος
θα κάθεται να λογαριάζει πόσον έβαλε μπελά
με τέτοια άστοχη Δημιουργία
Λέω πολλά και ύστερα τα αναιρώ:
Όπως να ενστερνίζομαι τις αντιφάσεις· σε όλα σφάλλω
κοιτώ τον ουρανό και μειδιώ ενώ εκατέρωθεν
των βουνών κάπου ορθώνεται μια λάμψη
φοβιστική·
Ήζω
όλα εφαρμόζοντάς τα επάνω μου ή
πνευματοποιημένη
με ζώνει η φύση η νύχτακαι η λύπη που δεν έλυσα….
ΆγιοιΑνάργυροι 23/12/2023
Μικρός εσώτατος απολογισμός…
Πριν από τα μεσάνυχτα, αυτό που ψαλιδίζει την σιωπή είναι μια λάμα από ατσάλινο
φεγγάρι.
Εκεί στης Πύλου το βασίλειο.
Μονάσαμε χωρίς να το καταλαβαίνουμε- από ευαισθησία.
Τώρα ο καιρός προσπέρασε και γράφουμε αλλιώς τις βεβαιότητες.
Φιλίες που ήρθαν, φιλίες που πέρασαν· όλος γυμνός από αισθήματα ο περίγυρος.
Σκηνοθετώ ατασθαλίες που νοώ από μια λύπη και μια ολοζώντανη κατάθλιψη.
Πορεύομαι όρτσα και αντέχω!
Εν τη γενέσει…
Για να φωταγωγούνται οι επικράτειες ο ήλιοςκάγχασε αισιόδοξα.
Γαντζωθήκαμε πάνω σε ξεθυμασμένη ελπίδα. Κιενώ
Άγουρο ήταν το φρούτοπου κόψαμε, εμείς δαγκώσαμε με πείσμα την γαλήνη.
Όλα καλά λοιπόν συντελέστηκαν.
Το βόλι βρήκε στόχο, η ανάσα
έτρεξε λαχανιασμένη μες της φαντασίας το ακρολίβαδο.
Στο στήθος μας αναπαύονται οι λέξεις.
Τα βράδια μας ξυπνούν να καταγράψουμε. Λες
Και έχουμε έναν άλλο εαυτό. Που ζει και καταγράφει καταιγίδες.
25/12/2023
Κοίτα πρόθεση που έχουνε τα γεγονότα να μας εκθέτουν!
Αναστέλλοντας τις αποφάσεις μας, σαν το πιο καθοριστικό απ’ όλα να είναι η ανάγκη. Ε ρε θυμάρι που μυρίζειη πλαγιά κι ύστερα τίποτα! Σβήσαν τα σύμπαντα,η γη
στράγγισε, και το απόγευμα σαν χρώμα συρρικνώθηκε που θα πετάξει.
Όσο το σκέφτομαι τόσο με τσουρουφλίζει η κατάληξη.
Τούτες τις μέρεςπου μοιράζουν δώρα οι ουρανοίκι οι άγγελοι κάπου κρυμμένοι
απουσιάζουν.
Και τι να πεις που να κολλάει πάνω στο μεγάλο παραμύθι που δημιουργούμε!
Ό,τι προσφέρεται είναι λίγο και απατηλό.
Πάλι θα χάσουμε!
Η Αλήθεια όπωςσαλεύει, αχάραγα, πάνω από τις βοκαμβύλιες
Η γυμνή Αλήθεια των νεφών…
Εμείς ενστερνιζόμαστεθάνατο και πουλάμε
Την ψυχή μας παντού.
Φτήνια.
Με ένα Τίποτα αγοράζεις τα Πάντα.
Κι ο Χρόνος προχωρά
Δρασκελώντας τον αιώνα που ζεις, τον αφράτο καιρό που πεθαίνεις.
Εξαλείφονται όλα.
Σβήνοντας την ορθογραφία μας.
Θα χαθούμε.
Εκμηδενισμένοι πολλαπλά θα χαθούμε!
Ραφιναρισμένο φως, σε λούζει και σε απορρίπτει, ακολουθώντας
το μείον σου-
όπως ένας αδέξιος τυφλοπόντικας
που στενάζει…
Φιλοσοφίας άνευΚερδώον το βλέμμα, κερδώον το ‘’συμπέρασμα’’-
Είσαι η λήξη του δράματος, η κωμωδία των πάντων·
Ακραία τα λεχθέντα σου· τα πλησιάζουν
οι άλλοι που δεν σε καταλαβαίνουνε·
Δρεπανηφόρο άρμα η ζήλεια- θα σε πετσοκόψουνε: Κάτι βαρύμαγκες επηρμένοι που γεμίζουν τον κόσμο κατάπληξη·
Κάτι σκατόψυχοι που βρωμάνε και ζέχνουν κάτω από τον ήλιο τον μέγα·
Όσο και αν πληρούται από εσάς το σύμπαν ματαιοδοξία
Τόσο από την λογοτεχνία θα εξέχει
Το μακρύ ποδάρι σου
Ανελέητε! ***************************************
Μετρώντας την απώλεια!...
Χρόνος που παρέρχεται χρόνος εκφυλισμένος
Ακούγεται που κάνει κρότο πίσω από τις περιλήψεις του
Κάθε μέρα είναι χωλός είναι μαθηματικός σκύλος
Γαυγίζει μέσα στα περίχωρα της ανάγκης
Απατεώνας, σπέρνει οράματα ψευδαισθήσεων
Πίσω του συμπυκνώνεται η ώχρα της έμπνευσης
Την κλέβουν οι βαρυσήμαντοι ποιητές
Την ξεραίνουν στον ήλιο
Την πίνουν σαν βροντερή ρακή
Μεθώντας στον τρόπο και στο φέρσιμο και στην συμπεριφορά τους!
Άγιοι Ανάργυροι 30/12/2023
Ακούω την αναπνοή μου·
Οι νυχτερίδες σφυρίζουν τριγύρω μου
Άτσαλα το φεγγάρι φοβερίζει το φως·
Ζητώ έναν ύπνο γαλήνιο
Ζητώ μια λυπημένηφυλακή·
Όταν ξημερώσει θα παραβγώ τις γαλάζιες πεταλούδες
Που τρέχουν μες την μέρα ξέροντας πως απλά θα πεθάνουν·
Είμαι ταγμένος στην ηλιαχτίδα που τρυπά την ζωή μου
Αφήνοντας την ζωή μου εκτεθειμένη στο φως…
Πολύ δύσκολο το να πάω σε απολογισμούς. Σημασία έχει το ότι ζω αρμονικά με τον
εαυτό μου: τον ανέχομαι, με ανέχεται. Κάτι είναικι αυτό! Θα μου πεις, ‘’σπουδαίο κατόρθωμα!’’- Εμ, πώς· δεν είναι; Νιώθω να επιβιώνω σε μια δύσκολη εποχή. Όλα
ψεύτικα μουφαίνονται γύρω. Υποκριτικά, κίβδηλα. Τα ανέχομαι.Προσπαθώ να
στύψω την πραγματικότητα και να κρατήσω μόνο το ζουμί της!Ας έχω τουλάχιστον
αυτή την δύναμη! Τα άλλα θα τα βρούμε…
Πρωτοχρονιά 2024
Όλα όλων δυσερμήνευτα
Και γεμάτα πλάνη κι οδύνη. Ο καιρός της άμετρης γνώσης, ο καιρός της αμάθειας
Λυγίζουν τα μυαλά σαν τα κλωνάρια τον χειμώνα και φυλλορροούν
Μετά βγαίνει ένας απίστευτος ήλιος και διατηρώ μια κάποια ελπίδα.
Έλα τώρα εσύ που ζειςπληγωμένος τόσο να μαζέψεις μία μία τις σκέψεις σου
Ανοίγοντας μιαφλέβα στην σκοτεινή γαλαρία τηςπραγματικότητας, έλαεσύ
Και σκήνωσον εν ημίν…
Ακούμε και δεν ακούμε,διδασκόμαστε
Μοναχά από ανάγκη.
Ελθέ λοιπόν και τα ωραία ποιηματάκια σου προσκόμισε
Μήπως και βρούμε μία εσωτερική γαλήνη.
Περπατάει ο Χρόνος και φοράει άτσαλα παπούτσια. Κι έχουμε
Πολύ δρόμο να βαδίσουμε μαζί του ακόμα.
Ελθέ
Και φέρε λίγο φως να ξεδιψάσουμε όπως το πάμε
Ίσως με λίγη όμορφη σπατάλη
Καρδιάς θα τους γκρεμίσουμε για πάντα τους πολέμους
Θα ζήσουμε μια φωτεινήοχλαγωγία!
Άγιοι Ανάργυροι 1/1/2024
Μονόλεπτο συλλογισμού και όχι μόνο…
Μέσα στην λάσπη παίζεται κάθε μυστήριο της Δημιουργίας. Και, μετά, ο αέρας: προδότης καθησυχαστικός: σκουντά τα πάντα προς την ολοκλήρωση.
Συνωμοτεί στο ‘’κάτι’’ ναυπάρχει.
Αφουγκράζομαι χρόνια τον ουρανό.
Πότε δεν μου έδειξε συμπάθεια.
Όλο βουλιάζω μέσα τουκαι νιώθω αδαής που αφήνει
να τον παραπλανούν τα παραμύθια.
Εδώ εγώ.
και, παραπέρα,
οι άλλοι.
Βέβηλοι σκώληκες των ουρανών.
Τι θέλω
άλλο από το να σας πω να μην ορκίζεστε
σε καμία Αλήθεια-
έτσι κι αλλιώς παραπλανόμαστε
από μια ησυχία που θα είναι πάντοτε ανησυχητική..
2/1/2024
Σονέτο της ψυχής και της ανάγκης…
Ταριχεύοντας την μνήμη και την επιθυμία·
Ανασταίνεται μέσα σε ένα σύννεφο ο ουρανόςΝομίζω λευκά και θρησκεύω ο δόλιος κατακόκκινα· Μέσα μου όλες οι νομοτέλειες ετελεύτησαν..
Δαγκώνω το φρούτο το ζουμερό της αμφισβήτησης· Ο Χρόνος είναι ο κούφιος μάγος και ο λαοπλάνος· Γυρεύω ανέμους και μουεπιστρέφονται άγριεςθύελλεςΕυτυχώς σε όλεςτις καταφάσεις κωφεύω..
Πώς μπουρδουκλώθηκε ο βιοπορισμός με τις ανάγκεςμου! Κρατώ τα όσα συμπεράσματα και μόνο για τον εαυτό μου· Τσίγκλησέ με Στιγμή καιαίμα σκοτεινό θα βγάλω-
Ανήκω σε μια Ιστορία που δεν κατανόησαν οι προύχοντες..
Ζω; Ή μήνα είμαι κιόλας ο νεκρός που αναστήθηκε;
Λείπω απ’ τα σονέτα και μοντέρνα ξεκαλούπωσα το χάος! ΆγιοιΑνάργυροι 3/1/2024
Το φρέσκο κουκουνάρι ο φρέσκος αέρας
Πρωί που ξύπνησα μες την μεγάλη πεδιάδα
Απογυμνώνοντας τις κοιμισμένες αισθήσεις μου
Το άγουροφως η νύχτα
Που ώριμη αποσύρεται μες το γαλάζιοΑ πόσο την ευτυχία πλησίασα
Και έγινα σαν ένας μύστης που του ουρανού εξερεύνησε
Την αιώνια γνώμη! *********************************
Του παιδιού η θάλλουσα κοσμοθεωρία..
Μαύρες τραγικέςυποψίες και ο θάνατος αλλάζοντας την προοπτική Ύλη τρεμουλιαστή όπως να εμφορείται από ολοστρόγγυλο παράδεισο Γεωμετρία ανέμωνΟλομόναχος τώρα πια μέσαστην ιδρωμένη ατμόσφαιρα
Κλείνω κι άλλο τα σύνορα ένας χθόνιοςείμαι
Που νομίζει πως ξέφυγε από τις αντιφάσεις
Ποντάρω στην γαλήνη του μηδενός
Ζω την επερχόμενη επανάσταση όπου ένα
Παιδί βροντά τα άρματά του κάτω και γκρεμίζεται των λόγων η συνάφεια
Αρχίζοντας να έχουν νόημα καθέκαστα ποιήματα που μόνο φλόγα και τα πάθη
του μυρίζουν…
Πορεία νυχτερινή…
Βουβό λοιπόν και άνευ σημασίας το ‘’συμπέρασμα’’
Ανοίξανε οι πύλεςκαι μετάλαβα μυστήρια των ουρανών
Σκλήρυνε τόσο η εποχή
Τώρα ακολουθώ ένα γλάρο αργοπλεύστη και λευκό όπως ο έρωτας
Ποικιλοτρόπως βελάζω
Η νύχτα
φουμάρει τα άοκνα άστρα
Άσεμνα βεβηλώνει τις σκιές η κραταιά πανσέληνος
Αποποιούμαι όλεςτις περιουσίες της γης
Κωφεύω
Δες βάρη που με επιφόρτισε ο Ιανουάριος
Σαν ένας άστεγος κοιμάμαι που τα άστρα αγαπά με την ψυχή του
Όταν σεμνύνεται η σιωπή εγώ σεμνύνομαι και μεγαλώνω
Γερνώ μέσα σε πλουραλιστικό λιβάνι και ξεθυμασμένο χόρτο
Γερνώ μυρίζοντας τεκμήρια από παράδεισο…
ΆγιοιΑνάργυροι 10/1/2024
Ξεκαθάρισμα…
Εγώ οφείλω να μην σου οφείλω.
Εξάλλου, όλεςοι παραδοξότητες
Είναι το Ποίημα.
Εστεμμένο με μια διάρκεια αιωνιότητας…
Λιγόλογος και βυθισμένος στην οφθαλμαπάτη.
Στα χρόνια πολύ ελαβώθηκα.
Είδα που γκρέμισαν οι αυτοκρατορίες.
Τώρα μόνο στην μουσική πιστεύω, μόνο
στον καθαρό ήχο της Στιγμής.
Εδώ προσκυνώ!
Στρέψε το πρόσωπο κατά τον ήλιο
Ποιοι ψάχνουνε τις παπαρούνες έξω απ’ την Άνοιξη;
Ο Χρόνος ξεχειμωνιάζει στην καρδιά σου·
Έλα να πούμε τοφως·
Μας πλησιάζει το ‘’νόημα’’
Η Αγάπη προσπέρασε-
Έλα να σου ανήκω… *********************************
Καταρρακωμένη πραγματικότητα
Φωταγωγημένη με ξεκάθαρη απειλή
Αισθάνομαι μόνος στο πέρας μιας μέρας
καμωμένης με φούμο της φρίκης
τούτος ο χαρακτήρας μου κάνει διστακτικές τις επιθυμίες
σκάβω στο μέλλον
τυμβωρύχος μιας τότε ανάμνησης…
Η γραφή επωδός μιας τσαλακωμένης νύχτας…
Όλα υποταγμένα στον ρυθμό τους·
Και το χέρι του θεού που απλώνει την σκόνη των άστρωνΚι εμείς, βέβηλοικαι ξιπασμένοι που αγρυπνούμε·
Σκιές πάνω στην άσφαλτο,
Τα προάστια γαλουχήσανε φοβισμένους ανθρώπους·
Ξεχύνεται μία οργή ακαθόριστη
Πάνω σε ένα κόσμο πουστενάζει·
Νιώθω την θλίψη του, Όλα έχουνε κι άλλη ανάγνωση,
Όπως και ηγραφή που μπουρδουκλώνεται και λοιδορεί
Τον εαυτό σου και τον άνεμο
Που σπέρνει αμφιβολίες στην καρδιά σου.
12/1/2024
Με την φούρια των φαινομένων…
Ο θάνατος αποκρούει την μπάλα της ζωής.
Στερέωσε το γήινο φεγγάρι σου
Στην αδιαπραγμάτευτη νύχτα και κλάψε
Κάτω από τον πληγωμένο ουρανό.
Με βρίσκεις και σε χάνω-
Πώς παίζεται το παιχνίδι αυτό;
Πάνω που άρχισα να σεαποστηθίζω
Μου λείπεις. Να, τώρα, εδώ
Σκαρφίζομαι μιαν ιστορία να σου την διηγηθώ κι ενώ
Ο ύπνος δεν με παίρνει- λιώνω
Μες την συντέλεια του έρωτα.
Άφησέ με να στολίσω τα λυμένα μαλλιά σου.
Είσαι από φωτιά, είσαι
Μια όαση που καταφεύγω για να μην με σβήσει
Η ανυπαρξία…
Τα πουλιά…
Από την χούφτα μου πίνουν νερό τα άσωταπουλιά
Ο ουρανός ξενίζει
Κρυώνει κάποτε τσούζει για τακαλά ο Ιανουάριος
Βαλσαμώνει ο ύπνος τους τα όνειρα που δεν ευοδώθηκαν
Ξημερώνει
Ο αέρας είναι μια ελευθερία που πληθαίνει
Μέσα στο λίγο φως
Της αυγής πετούν με φτερά παγωμένα
Κερδίζει ύψος η μέρα
Ιδού εμείς που φτιάχνουμε μία ποιητικήφωλιά να καρφωθεί πάνω στα δέντρα και να
δείξει παράδεισο
Ιδού εμείς που λείπουμε από τα γεγονότα και από τον καθένα
Μόνο κάτω από τις τρυφερές τους σκέψεις
Το ράμφος τους το μικρό αθώοράμφος τους πίνει
Νερό από την χούφτα μου,
μόλις δυο βήματα πριν από την ακοστολόγητη αιωνιότητα…
Αφιονισμένος ο περίγυρος- τον αποκρυπτογραφούμε
Αφήνοντας να πέφτουν από τις τσέπες μας
τα αποδεικτικά στοιχεία
Της ενοχής
Λιγάκι,
Εδώ ξιπαζόμαστε
μπερδεμένοι σε μιαν όμορη συντριβή.
Λαθρεπιβάτες ονείρων
Φορτώνουμε τα λίγα μας υπάρχοντα
Στον κόκορα
Τον πρωτοξυπνητή.
Μάγουλο πάνω στο σκληρό μαξιλάρι της κατάθλιψης
Εντύπωση την εντύπωση
Φωτογραφίζουμε το χάος!
Πόσο να ασωτέψεις μέσα στα ποιήματα;
Και κουραστήκαμε να μην κρατούν τα μάτια μας μια στάλα
Υγρόν ουρανό.
Εδώ θα τελειώσουμε
Αβέβαιοι και ωραίοι
Συμμαθητές του Τίποτα!
Μπουκώνομαι με δισταγμό ένας άσεμνος γίνομαι
Φωνακλάς που ξεστομίζει λόγια πτερόεντα
Που χτυπούν πάνω στον τοίχο
Όπως πουλιά που ζαλίζονται και αμέσως πεθαίνουν
Αφανισμένα από την ταραχή… *********************************
Φτάνονταςστον μηδενικό προορισμό σου, στην αποβάθρα
Της λύπης·
σε στεναχώρησαν οι αβεβαιότητες·
ο κόσμος
μικραίνει
Ολοένα,
γίνεταιφυλακή
Και άναστρη νύχτα.
Κάτω απ’ το παλτό σου χτυπά μια καρδιά
Που μπόρεσε να αντέξει και αυτά που δεν αντέχονται·
τώρα
Σχίζεται σεκομμάτια το αίνιγμα·
Θ’ αναχωρήσεις
Για μια μοναξιά ισάξια με την δική σου
Μοναξιά!
Λεξιλόγια που σέρνουν τις εθνικότητες προς την αρχαιότηταΤι εφηύρεο άνθρωπος για να αρέσει!
Είναι σαν ένα ξίφος η λέξη, οξειδώνει την ευθύτητα των γεγονότων·
Αποφεύγω την συντριβή,
Αυτόπου έχω στο μυαλό μου εκπηγάζει από μια μουσική που με εγκλώβισε·
Περπατώ έναν δρόμο κατάνυξης…
15/1/2024
Οι ενοχές είναι τρικλοποδιές στην ανάμνηση.
Ανάμεσα στα στήθη σου και την σκέψη μου
κυκλοφορεί η Ομορφιά.
Ζω τον πληθυντικό σου
Σε όλα!
Εκτεθειμένος σε μια θαλερότητα που από την σάρκα έρχεται μες το κυρίαρχο φως
της ημέρας
και λούζει του προσώπου σου τις εκφράσεις-
Την ώρα
που ούτεμια τόλμη δεν μπορώ πουνα θέλει να σε αρπάξει
και να σε χορτάσει ατέλειωτα ολόγλυκα φιλιά!
Επιβάλλομαι
Στην απόμακρη εποχή
που βαυκαλίζει τις τσουρουφλισμένεςπεταλούδες
Ο ήλιος διστάζει να πει τις αξίες του
Προκύπτω από βεβαιότητα
Όλη η στιχομυθία των αγνώστων αναγνωστών στον χαρακτήρα μου
Μια έκφραση αγρύπνιας στα καμώματά μου
Βελάζω
Ξεθυμασμένο άσμα μιας ερωτικής επιθυμίας…
Είναι σαν να με σκάβει από κάπου η κατάληξη, είναι σαν να με κάνει ξαφνικά κουφάρι η μοναξιά, Ιδρώνω τρέχοντας μέσα στο Πουθενά, και ούτε όμως πουθενά ανήκω Που είναι κράτος της Στιγμής- λεςκαι με ντύσανε με ρούχα ξένα· ανηφορίζω Αυτήν την νύχτα, ψάχνοντας το απομακρυσμένο χνώτο σου που λάμπει Όπως ατμόςπου ασημίζει μέσα στον ωραίο σεληνόφωτο, εκεί
Που έρχομαι για να ζωστώ την πιο ωραία μου αυταπάτη
Πως σε κατέχω, είσαι δική μου, είσαι μία καθαρογραμμένη οπτασία
Που διάβηκε από εδώ, από αυτά τα μέρη
Της καθαρής συνήθειαςμου να μην μιλώ ούτε στον εαυτόμου, αλλά να αραδιάζω
Λόγια αδιάφορα και που τα σιγοψιθυρίζω
Όταν κοιμούνται πια καιδεν ακούν οι άλλοι….
17/1/2024
Λυγισμένο μεσημέρι αυξάνει μέσα στην αιωνιότητα·
Δυο ωρίτσεςπριν ο ήλιος εφορμήσει στην καρδιάτου όμορφου λουλουδιού-
Πώς να τα πεις που αρχέγονα είναι όλακαι σαν μυστικά;
Χώνω το χέρι μου μες την αψάδα της λιακάδας και την αισιοδοξία ξεγεννώ
Της μέρας…
Τα πάντα που απόδιωξασαν ένα αιφνίδιο μηδενικό ξαναεισβάλουν στην ζωή μου
Πού πόνταρα λάθος; Κέρδος μηδέν
Μέσα στις μέρες
Κούφιος ήχος και συμπέρασμα λάθος
Μέτρησα είδα είπα
Όσο λογάριασα λογάριασα- τώρα κοιμίζω την ανάμνηση και όλα γύρω μου βουίζουνε
θνησιγενή
Μαζεύω τιςφτερούγες μου- νυχτώνει- θα ξαναπετάξω
Μιμούμενος του εαυτού μου τις ωραίες ηλικίες…
Υγρασία παντού· λίγο πριν ξημερώσει· οριοθετούνται οι γυμνέςαποφάσεις των
δέντρων. Έναςφτυστός άγγελος
σκιά, λεςπερπατά επάνω στο νοτισμένο δρόμο.
Το προάστιο ακόμη κοιμάται.
Μπορεί κι ο θεός.
Ό,τι αποφασίσαμε οι άνθρωποι είναι ξανά υπό αμφισβήτηση.
Προτού τζογάρει η πραγματικότητα με την ψυχή μας, ένα αεράκι στέφεται ο νικητής
των πάντων.
Ένα αεράκι: η ψυχή!
18/1/2024
Περιφερόμενος, όπως αλαφροΐσκιωτος, μέσα στον αυγινόν αέρα. Τι αποκρούω και τι με κεραυνοβολεί; Αρρωστημένος από χίμαιρες καημού· βγάζω έναν ήχο, σαν το
‘’σκοτεινό τρυγόνι’’ του θανάτου. Συρρικνώνομαι!
*****************************************
Έτσι το φως
πιτσιλίζει τα δέντρα
και οι ταλαιπωρημένεςράχες τους
φουρφουρίζουν
μες τον γαλανό αέρα·
Εκείνο πουχάσαμε ποτέ δεν θα ανακτηθεί, θα σκύβει το κεφάλι του όπως αμνός που νιώθει επικείμενη θυσία·
Εδώ, εκεί, ή κάπου αλλού:
βιδώνονται μες την ανάμνηση οι πόθοι-
Το ωραίο κορίτσι γερνάει και εναντιώνεται
Στο άμετρο πυρ που συδαυλίζει τα πάντα·
Χειραγωγούμε μόνο λέξεις που κι αυτές αμφίβολα συμπεριφέρονται…
Με τηνφροντίδα που έχει ο ζωγράφος ναανακαλύπτει
την ζωντανή αλήθεια του χρώματος…
Λείπεις απ’ την ζωή και αναγεννιέσαι μες τον άκαμπτο πόνο
Ένα ζουζούνι είσαι που συγκεντρώνει επάνω του σκληρότητα των ημερών
Δεν θα σε μάθω γιατί είσαι από αστραπή
Ο
έρωτας αφήνει ίζημα φιλιών μες τα μάτια σου.
Παρακολουθώ τις ατασθαλίες σου, σφίγγεις τον κλοιό της αγάπης ωραία
Είσαι σκληρό αποτύπωμα που δεν το γλιτώνω
Ντεραπάρεις των στίχων μου το ζωηρό παραλήρημα
Λείπεις· αλλά είσαι εκεί που το φιλί έχει το νόημα κάθε ερωτικής σου σφραγίδας…
Δημιουργία Σύμπαντος…
Διαστέλλεται αφήνονταςίχνη φωτιάς
Και, μετά, σφύζει από μουσική, ξεπερνά το στερέωμαΣκάβω στις ζοφερές αλήθειες του, πελαγοδρομώ Ανήκοντας στους κουρασμένους του ακόλουθους, ευτυχώ Να έχω φιλοξενηθεί στον πόνο της Δημιουργίαςτου, είμαι
Ένα παιδάκι που γκρινιάζει να του αποδοθούν οι μοίρες του ΩραίουΚάπου θα σφάλλω τελικά, κάπου θα παρασύρομαιαπό μια καλλικέλαδη κατάπληξη
Την ώρα που όλοι γύρωμου δεν θα καταλαβαίνουν και εγώ
Θα τους διδάσκω νότεςχαρωπέςκαι τριαντάφυλλα…
ΆγιοιΑνάργυροι 20/1/2024
Ιερατείου του διαφορετικού..
Δυσκολότερο πια το τέλος των πάντων
Και μέσα μας στριφογυρίζει παραζαλισμένη η μέλισσα
Ανοίγοντας τις μικρούλες φτερούγεςτης
Πεταρίζει γύρω από ένα λουλούδι
συμπερασματικό
Φτιάχνονταςχιλιοστό χιλιοστό την ίαση
Και -ω του θαύματος!- ξεκουφαίνοντας την βαλτωμένη μας κατάσταση
Φέρνει το μέλι στην χούφτα του κόσμου.
Α ρε θεέ, που κρύβεσαικαι μόνο με διαίσθηση σε πιάνουν οι κεραίες μας!
Να δω προσπάθησα πίσω από τα κραταιά βουνάσου
Τις λίμνεςπου έφτιαξεςνα ξεδιψώ
Τις μεταξένιες ηλιαχτίδες σου.
Έκαψες το μυαλό μου μετα πάθη μου
Ένιωσα να με αγγίζει η μιλιά σου
Ούτε στον ύπνο με ησύχασες
Α τι ωραία πεταρίζεις μέσα στα κρυφά μεγάλα
Αιώνια λεξιλόγια των ελπίδων μου!
Αποσυνάγωγος κάτω από τον απλωμένο ουρανό
Ούτε υπάρχω και- θα έλεγες- ούτε και δεν υπάρχω
Βάφομαι χρώμα του πολέμου, ένα αστέρι γίνομαι
Που εύκολα συντρίβεταιστην φουρκισμένη του μελαγχολία…
2024
ὐχαριστημένος είμαι!
Σύνορα της αγρύπνιας μισοκοιμισμένος πετεινός
που λαλεί σιγανά ανοίγοντας προοπτικέςστο ξημέρωμα.
Ένας ήχος από θρυμματισμένο άστρο
που καίει ακόμα με την συντριβή του πάνω
στην χλόη την υγρή πάνω
στη καθαρή νεροσταγόνα
που φυλακίζει κλέος από την ατμόσφαιρα.
Εδώ γυρίζω· αφήνοντας να παραμένω αλαφροΐσκιωτος ιππότης
που ζεύει την πραγματικότητα επί σκοπόν!
Μετά, ξυπνώ· είναι μπελαλής ο ήλιος, κουράζει τα μάτια μου.
Φορώ τα σκούρα μου γυαλιά, ανασαίνω
την πρωινή δροσιά, μένω
εκστατικός κάτω από του ουρανού τα κολπάκια.
Έσωσα μιαν ανάμνηση από εκείνο που δεν λέγεται, έχω
κατορθώσει την υπέροχη μνήμη του φεγγαριού.
ὐχαριστημένος είμαι!
Πάντα μια τόλμη φαντασίας θα με ξελασπώνει!
21/1/2024
Μονόπρακτο και ούτε…
Το τοπίο μπερδεύεται σαν στεναγμόςκαι γίνεται
Η σπονδυλική στήλη μιας πραγματικότητας.
Ακύμαντο και νωχελικότο πρωινό.
Μαστίζει την μελαγχολία η ατμόσφαιρα.
Λυγίζει όπως επικό τριαντάφυλλο η εικόνα·
Από την φαντασία εκβάλει.
Ρίχνω τα ζάρια,η Τύχη λείπει·
Ο ουρανός σκευωρεί ναέχουν όλα σκουριάσει.
Έγινε και το παραμύθι μου αυτόπεπερασμένο.
Όπως το ψυχικό κατεστημένο που
Με ξεπέρασε. Πάντως,με σθένος, αντιστέκομαι.
Δίχως χρώματα, δίχωςπάθη.
Ψάχνοντας το λιγόλογο δράμα που σκηνοθετεί μια κάποια ανάμνηση.
Η κοσμοθεωρία πάνω απ’ όλα, υπερέχει.
Μετά, υιοθετείται από πλήθη και σαφώς αλλοτριώνεται.
Και ποιός μετά την πιστεύει;
22/1/2024
Η αποχώρηση του ποιητή…
Για να μην ελαττωθείς δεν μιλούσες
σε κανέναν, έσκαβες
κάτι μυστικέςγαλαρίες και από την γη
δραπέτευες προς το ασημένιο φεγγάρι
Εσύ, ο μέγαςΑπών.
Όλεςτις νύχτες ανοιγοκλείνονταςτην λάμψη
ενός κόσμου που δεν θα κατανοήσουμε, έφτασες
κάποτε στην ύστατη τόλμη να ζητάς
πληθυντικό παράδεισο, κι ενώ το ήξερες
πως τέτοιος δεν υπήρξε ούτε θα υπάρξει.
Τώρα το φιλέρημο ποίημα σου ψιθυρίζει στο μυστικό σκοτάδι
εσύ κλιμακώνεις την αθωότητα
γεννάς την σημασία κάθε άστρου.
Κι εγώ
αναρωτιέμαι πόσο δύσκολα καθένας μας καταλαβαίνει
ετούτη την θυσία την μυστική
να είσαι μόνος σου κι όλα τα πλήθη να σε προσκυνούνε
κάτω από βιαστική αιωνιότητα
που ετοιμάζει θάνατο
και δροσερή λησμονιά…
Το δικαστήριο του έρωτα…
Κανένας δεν αγιάζει μαδώντας
όμορφες μαργαρίτες.
Τούτο με τυράννησε ωςσυλλογισμός, -μα όμως
ήξερα πως ο έρωτας πάντα ζητά πάντα ζητά και
ποτέ δεν χορταίνει· κι είναι
αφιλοσόφητος ο τρόπος του, ρηχός
και ποτέ δεν βαθαίνει, γραπώνεται
από έναφιλί και μένει
τυφλός
όπως τον κάνει πιο ρηχό το
ανέγγιχτό του μαρτύριο.
Να που θα αγκυροβολήσω.
Και θα περάσω πάνω από στίχους, πάνω από ποιήματα, πάνω
από μια λύπη που θα μ’ εγκλωβίσει
κάνοντάς με σαθρό υποχείριο, την ώρα
που θα με τσούζει η έμπνευση
όπως μια τσούχτρα πουδεν παίζει μόνο αφήνει τα σημάδια της
στην κουρασμένη μου επιδερμίδα
Ωραία λογική να αναστατώνεις
την μέρα κυνηγώντας το μεστό ακραίο όνειρό σου!
Πόνος η κάθε προσπάθεια,
και βουλοκέρι η ανάμνηση, σφραγίζεις
την Στιγμή μ’ ένα πάθος που σε σχημάτισε
και σε χαρακτηρίζει.
Εδώ είναι το πεπραχθέν και όμορφα
σε καταβυθίζει
Στην μαινόμενη λάβα των γεγονότων- κι ενώ μ’ ένα μαχαίρι δίκοπο η ηλιαχτίδα προκαλεί
χαμό από αποκαλύψεις:
προς το μεσημέρι των τυφλών…
Βίος μαλθακός σιγούρεψαν πολύ τα σίγουρακαι μας σκουριάσανε·
Επαναστάτησε ο υδράργυρος, πυρετός αδιαβάθμητος, εξαπλωμένος σε όλα·
Όμως
Ποιός χαρίζει το άδειο φως της αποκάλυψης; Επιχειρώ
να σμίξω τα αόρατα με την φωτιά-
Προκύπτει ηδονικός θάνατος·
Η αγωνία μες τα μάτια μου, Κεντρίζει την μελαγχολία πριν να μπολιαστεί
Και γίνει μια κραυγή που σύγκορμα μας
Δονεί· κραυγή μισή ψυχή, κραυγή αιώνια…
Από καθέτου εφορμήσεως οδοιπορικό…
Α ορίζοντες που μου επιτρέπονται και α
Τι καταχωνιάζει στον καιρό η ελπίδα! Μετι νου πάμε
Αποδιοπομπαίοι στην κατακραυγή; Ακατάπαυστα ποτισμένοι από Ανέραστη μοναδικότητα. Πάνω από λευκά χαρτιάπου μας διαμελίζουν
Και νύχτες με ακραίο μαρτύριο. Ξύπνησα ένα πρωί και έκλαψα
Κάτω από τον αυτοκρατορικό ήλιο της Ξάνθης
Προσβλέποντας στον εαυτό μου τον ‘’άλλο’’
Εκείνον που με παραδίδει δέσμιο
Σε έναν φορτωμένο νόημα ορίζοντα
Εγώ κι ο θεός
Εγώ και εγώ
Και να με αμφισβητώ ολόκληρον ακόμα…
24/1/2024
Στιγμιαίο φως του αφανισμού..
Πάθος του μυαλού ενστερνίζομαι
λουλούδια ωδικά διάγω
Μέσα σε ανυπολόγιστεςφλόγεςπου τσουρουφλίζουν
την θέληση παρεκτρέπομαι
Και ο σελιδοδείκτης τουαύριο υποδεικνύει λεκτική πεταλούδα
Που κάνει του ποιήματος την τάξη πιο φαντασμαγορικά αυθύπαρκτη.
Δεν είναι τώρα για να υπολογίζω το ύφος μου
μπορεί να πέθανα και ναμε ενοχλούν κι αυτά ακόμη τα κτερίσματα βάλω
Εναντίον όλων αρρωσταίνω
Από μια ματαιοδοξία μεταχρονολογημένη είμαι ανώνυμος
Και στολισμένος βακχική χαρά κανένας
δεν καταλαβαίνει την λεκτική ύλη μου που εξέχει
με χαρά μες τηνπραγματικότητα αφήνοντας
Και την ανάσα μου να θαμπώνει
Το τζάμι το ιδρωμένο του έρωτα- κι αυτό
το φως το σκοτεινό πουμε σκεπάζει
Λυτρωτικό… 25/1/2024
Αλλάζουν θέση τα επίπεδα, οργανώνεται η μοίρααλλιώς, ένας αέρας εισβάλει στον νου, σκυλιάζοντας δαγκώνει, ο χειμώνας δεν έχει καλή διάθεση καθόλου.
Εδώ είναι το τέρμα της συγκυρίας, σκυθρωπότέλος, έχω γίνει άγαλμακαι προσφέρομαι για πειράματα θανάτων, τί χάλια και τί άπονη η εποχή! Συστήνομαι στην κατάθλιψη, απόλυτος όπωςπάντα, κωλυσιεργώ μέσα σε κάθε κατάσταση.
Και αυτό το πνεύμα που παραδίδεται, πληγωμένοκαι βαρύ, εξετάζει το οκνηρό φεγγάρι, στέκεται ενάντιο στους συλλογισμούς και, βουλιάζει μέσα σε κάθε πέπλο
της αγρύπνιας…
Η επέκτασή μου μέσα στην Αλήθεια…
Αδιαφορώ για τις μέδουσες των θρησκειών
Πλέω σε άλλαπελάγη
Μάλλον σφυρηλατώ μιαχίμαιρα κι ούτε με νοιάζει
Μπαρούτι που έχει η μετάνοια
Άπλωσα ύφος ως τα επεκτατικά Ιεροσόλυμα
Εγώ δεν είμαι καμωμένος από ντούρο ευυπόληπτο πηλό
Είμαι πλασμένος από ζοφερή ανάγκη
Κρατώ από γενιά ανήσυχων μεταναστών, μάλλοντο πάω
Προς έναφως που σκοτεινιάζει
Τις ιλαρέςσας κωμωδίες..
Άγιοι Ανάργυροι 25/1/2024
Φιλοσοφεί μοναχός και τρέπει τις ιδέες του σε φυγή.
Δεν έχει ανάγκη από ύλη λέξεων, και έτσι ρακένδυτος μπορεί
Να φιλοξενεί την αγρύπνια.
Τα πρωινά φυλούν αρώματα και θρησκεία. (πάντα τα αποστρεφόμουνα…)
Κάτι φεγγάρια ζωηρά, ταριχευμένα
Ακουμπούν μες τα θάρρη του, εκλείπουν
Από ένα μεγάλο δυσανάγνωστο ουρανό. Εξάλλου
Πώς να μεταφράσεις την Στιγμή; Αυτός που ξέρει
Μιλάει με τον ήλιο μόνο·η λιακάδα
Είναι ένα βιβλίο μπρος του, ανοικτό…
Τούτο το λιγνό αεράκι φουριόζικο ανάμεσα στις λεμονιές.
Σούσουρο απ’ το μεσημέρι και να φουρφουρίζουνοι μέλισσες
Φωτεινέςστην διαφάνεια της ατμόσφαιρας.
Ευθύβολη ευέλπιδη Παρασκευή.
Ενεργό ψυχικό μελτεμάκι.
Διακρίνω: ο άφαντος σαϊτευτής που τοξοβόλησε στον μακρινό φελλό τουΙανουαρίου,
Και το παράξενο πουλί που ασωτεύει στο ωραίο γαλάζιο·
Λόφοι και βουναλάκια χαμηλόδοξα, που συγκλίνουν
Πίσω από μια λευκότη απίστευτη.
Χυμάει ένας ήλιος στο κονάκι των αγγέλων.
Όλα με μία αισιοδοξία κρίνου…
Καταληκτικό…
Αποφασισμένος για κατάληξη, ο μήνας
τελειώνει, άκαμπτα παραμένουν τα ουσιαστικά
Και ελεητικά και ορθόπλωρα τα επίθετα· τα επιχειρήματα της ζωής προκύπτουν στους δρόμους των διεκδικήσεων, ανάβουν
Και σβήνουν κάτω από οργανωμένεςφατρίες·
Ταλαιπωρίες των θνητών – εξάλλου
Και πότε το θείον συνέβαλε
Σε καλυτέρεψη;- αγνοήθηκαν
οι δυστυχίες του όντος.
Τώρα αθροίζω τα μηδενικά και μου προκύπτουν άκαμπτοι αριθμοί, Τι μέλλον να αραδιάσω στην αριθμητική σκοτεινήμου αγκύλη; Εμπιστεύτηκα τα άνθη και μόνασα κάτω από το φως των αστεριών, Νυχθημερόν μπαρουτοκαπνισμένος σε βαρύν αγώνα, Συρρικνώνομαι, ήχους βγάζω
Καταγεγραμμένους στο άπειρο και
Στον μακρινό ελαιώνα κάθε φιλοσοφικής χαραματιάς…
Άγιοι Ανάργυροι 27/1/2024
Η όψη του κόσμου…
Απίθανο απλωμένο το απόγευμα: ζεύει την λιακάδα σε ύμνο.
Άφταστο φως και όπωςνα εισχωρεί εντός της αδέξιας ύλης.
Αέναο τσούγκρισμα να προδώσουν όλα την μορφή τους. Αφηρημένος χρόνος, βραδυκίνητος.
Εισπράττει την μετάφραση των αισθημάτων.
Σύρονται τα αόρατα βαγόνια των εκπλήξεων.
Τροχοδρομούν
Οι εικόνεςναυαγούν στον ορίζοντα· εύκρατεςκαθ’ όλα. Τρέμουλο πάνω στα φυλλώματα, αήθη ψιθυρίσματα του αέρα.
Τα δέντρα συντηρούν αστειότητες.
Παρατηρώ: υπάρχει ένα θεόπνευστος ήλιος που μανίζει στην χλόη καιτις
φιστικιές.
Ένας κοκκινολαίμης φτιάχνει την ερασιτεχνική φροντίδα του Ωραίου.
Όλα καλώς!
Η διάρκεια των πάντωνείναι βέβαιη και σκανδαλώδης.
Τα σπίτια στο προάστιο κολλούν το ένα πάνω στο άλλο ευτυχισμένα.
Οι σιωπές εντείνονται.
Σκεύος άχρηστο η λύπη.
Μέσα της μαγειρεύονται τα εξωφρενικά σενάρια.
Ατυχή και ερεβώδη.
Ολόγυρα οι σκιές κερδίζουν την σημασία τους- ξαφνικά και τελειωμένα.
Αυτή η όψη του κόσμου-αυτή…
27/1/2024
Πόλη της δόξας και ουχί…
Για ευθεία βολή η πόληαπλώνεται και χλευάζει
την νύχτα που έπεται. Τα γλαφυρά φεγγάρια
δεν την εγκαταλείπουν
όταν σέβεται
κι η ίδια έναν εαυτό τηςτον πυρπολημένο.
Παντού αντίφαση.
Μπορεί και αντιδράσεις στο ανθρώπινο φορτίο
που κουβαλά δυστυχισμένη.
Ο
κόσμος, πάντως, κουφός.
Δεν δίνει σημασία στα ποιητικά του περιεχόμενα.
Ξερνούνε τα άστρα μακρινές επαναστάσεις.
Υπάρχει ένας έρωτας που υποβόσκει:
στα φτωχά σπίτια, στα πλούσια οράματα.
Με διαλεκτική θανάτου κοκορεύονται όλα.
Το μείζον θέμα
της Στιγμής.
Κοιμούνται οι ένδοξοι.
Κάνανε το καθήκον αφιλοκερδώς.
Τώρα οι υπερασπιστέςπεθαίνουν.
Και ερημώνει η πόλη τυλιγμένη
το σκληρό της σάβανο
του χλευασμού…
28/1/2024
Ευτυχές κληροδότημα πριχού της συντέλειας των ανέμων…
Οφθαλμός που αναγνώθει την λύπη και όπου μονάζει ο ένας εκεί οι πολλοί καιφοβούνταικαι
κολάζονται.Έτσι που είναι το ‘’γραμμένο’’.
Ανακαλύπτοντας λείψανα κομητών καιφωσφορικά συντρίμμια των άστρων. (Καημένε μου!)
Χλιμιντρούν πάνω σου οι πέρλεςτου απείρου· κυλάς
Ένα φεγγάρι σε ωραία εξίσωση· ιδού ο Κάιν!
Και ιδού εσύ, ο ακόλαστος και ο απέραντα μόνος. Λιβάδια της όρασης, φορτωμένα σπουδαίες άλικες παπαρούνες
Ξιφομαχούν μες τον φτενό αέρα:κουτρουβαλήσου
μέσα σ’ ευτυχία ανείπωτη!
Μικρή ραχούλα, ποταμάκι ήσυχο, φλύαρο
Καθαρό νερό-
Όλα ο λυρικός μπελάς σου, όλα
Αυτόπου θα κληροδοτήσει η πίστη σου στα ψυχικά γεράματα,
Όλα η Ιδέα πριν από την κάθε σου ιδέα!
28/1/2024
Το καθετί που αποστρέφομαι μαστορεύει
Μια θηλιά στον λαιμό μου·
Είναι η όψη που επάνω μου εφαρμόζει επιδέξια ημελαγχολία·
Εγώ ασχολούμαι με μια πρωτεύουσα αγάπη επί των νεφών, κοιμάμαι Κάτω από επιφωνήματα·
Να, δες: είναι η φωταγωγία επί των αοράτων- μεγάλη μανία μουΚαι νιώθω σίγουρος για τον απλωμένο ουρανό
Που ζωντανεύει όλες τις κοσμοθεωρίες!
Μηχανεύομαι μια τάξη ποιημάτωνΣτρέφουν το κάτοπτρο επάνω μου· βλέπω
Τον Χρόνο σαν το φρούτο που ωραία ωριμάζει!
Ξεφορτώνομαι τα αιχμηρά προσωπεία
Όλα τα γιατρεύει η θάλασσα
Κρούω θύρεςκινδύνων
Ο κόσμος είναι ένα όνειρο κολασμένο
Το απόγευμα ερεθίζει την θέλησή μου
Είμαι λίγος
είμαι πολύς
είμαι κανένας
σβήνομαι μέσα σε χειμωνιάτικεςαλυσίδες
παλάβωσαν όλα γύρω μου
πού να πάω με λέξεις;
Ανάκτηση των επιθυμιών της ψυχής
Ανάκτηση σε όλα πνεύμα με πνεύμα-
Ζω μια παθιασμένη ανάμνηση…
Καταδεικνύω την φωνή μου πριν
αλλοτριωθεί
από λόγχες άξεστες της πραγματικότητας.
Τώρα μια όμορφη λιακάδα! Ο Φεβρουάριος
Φωτίζει λαβωμένα παραμύθια του χειμώνα.
Μας την στήσανε
από παντού.
Μάλλον θα σβήσουμε αποστεωμένοι,
Θα σωριαστούμε ερείπια
κάτω από ένα μέλλον υποθηκευμένο…
Άντε φούρια του μηνός να σε ενστερνιστώ και ναμε αποφλοιώσεις Αφήνοντάς με γυμνό κάτω από την ηλιαχτίδα- ένας καλόγερος είμαι Μιας δραματικής ερημιάς…
Σφυγμομετρώ μες την μέρα
Και κούφιος μου ακούγεται ο ορίζοντας· λαχανιάζω Τρέχοντας μες τα χαμηλά τριαντάφυλλα και τα υψηλά Έντονα λόγια.
Ό,τι συλλέγω, είναι του ποιήματος η έξαψη!
Απόλυτα, σε όλα, αυτή!
Το φεγγάρι πρήζεται μες το σκοτάδι και γίνεται οκνηρή σορός που δεν το σώνει
ουδεμία αιωνιότητα.
Αντιτάχτηκε στις λεγεώνες των άστρων και μου έδωσε αφορμές για ποιήματα
μνημειώδη.
Αγγίζω τον στυφό χειμώνα ανυπεράσπιστος σε αγωνιώδη κατάσταση.
Το είπα ή δεν το είπα, το να σκέφτεσαι με σκλαβωμένη ελευθερία
είναι ανάλογο με μία μυγδαλιά που ανθίζει και την βανδαλίζουν οι άνεμοι.
Κανένα άλλοθι πια, καμία σπουδή. Καρατομούμαικαι ίσως να ζήσω πάλι απ’ την
ανάποδη, γεμίζοντας
ντουμάνι του καπνού τα ντελικάτα πνευμόνια μου…
Δίχως να λήγει το αίνιγμα και η ζωή είναι ένας απέραντος μύθος
ξεφούσκωτος.
Συγκεντρώνει τα ακραίατολμήματά της και γερνάμες σε παρακμασμένη ασυνέπεια.
Πώς μας εξουσιάζει!
Καταλαβαίνω όλα τα σβησμένα ρήματα που βαρυγκωμούνε.
Ξαστεριά απόψε και στο στήθος μου πλώρη είναι το αίμα και με πάει σε μια
μυστηριακή γαλήνη.
Ωραία περνάει πάλι ο καιρός!
Νύχτα κι όταν ο έρωτας πονεί…
Το λουλούδι φανερώνει το άρωμά του εκπυρσοκροτώντας.
Η ψυχή σου έχει το ύφος ενός γνώριμου σκοπούπου φέρνει την Άνοιξη.
Σε κατοικεί ο χαρακτήρας σου, είσαι
μια ευγένεια που διαχέεται στο μεσημέρι μιας λιακάδας.
Ω γύρω γύρω απελπισίες αστραφτερές!
Καλές διδασκαλίεςαστεριών φτάσαν τον ουρανό της νύχτας να ‘ναι επίγειος.
Βραδάκι γιασεμιού.
Οι σκιές θάλλουν σαν αναρίθμητες ανεμώνες.
Απ’ το αγκάθι του ματιού μου ξεπηδά μια κλεισοσπίτικη ζωή.
Στον άδειο ύπνο μόνο ένας χαλικισμός από το άλογο του ονείρου
Που καλπάζει κατά τονάφρακτο έρωτα!
Υπερπηδούν οι νότεςπάνω από φωνήεντα στιβαρό είναι το καθετί που δεν ξέρω Αναρριχώμαι πάνω σε σκελετωμένο Χρόνο αναγαλλιάζω Κινώντας τα αόρατα φτερά μου όταν Οι κόσμοι γύρω μου συνενώνονται και αυτοκαταργούνται. Είμαι κουρελοντυμμένος, σαν ένας αλητάκος που γυρίζει μέσα στα ακραία γεγονότα
Καθόλου ένοχος, παρακολουθεί τον παράξενο θύτη
Που κοπιάζει να ανασκευάσει όλεςτις κατηγορίες.
Εδώ
Λοιπόν, καμουφλαρισμένος μέσα σε άγονη παραμυθία, τινάζω
Από πάνω μου την σκόνη
Τινάζω από την κουβέρτα του ύπνου μου τις σκέψεις
Που μείναν έξω από τον νου μου και ξυλιάσανε·
Κι αυτοί οι στίχοι
Οι ελεητικοί, είναι ένα επίχρισμα
Ευδαιμονικό πάνω
Στο σώμα του ποιήματος που με καθαίρει απ’ ταπάντα και σε άβυσσο βαθιά με
στέλνει…
Προσέγγιση όπως δεν την περίμενα…
Ο
έρωτας αγαπάει τις τεθλασμένες και επαναστατημένες συλλαβές.
Τα λόγια του αιχμηρά και δακρύβρεχτα.
Λικνίζονται στον αέρα
σαν φανοστάτες μέσα σε απρόσμενη θύελλα.
Σιγή ολόγυρα,
και το αίμα μου την καταλαβαίνει
Και την αποκρυπτογραφεί όπως με μια γραφίδα λέει τον αιώνιο ήλιο·
Πόσο βραχύβιος είμαι θεέ μου! Κι ακατάδεκτος- ξημεροβραδιάζω
σε κατεστραμμένους κόσμους
Νιώθοντας ολοένα πιο κοντά την αηδία τους.
Ετούτο το σπαραχτικό μαρτύριο εγώ να είμαι ό,τι απόμεινε από μια συντριβή
Και όταν θα βραδιάσει και θα ορθωθούν τα τολμηρά πυροτεχνήματα
Σημάδι της ζωής μου λυπημένο· ακολουθώ
Το μυθιστόρημα των συγκινήσεων, με σφίγγει
Αόρατο επάρατο σκοινί…
3/2/2024
Ταυτοπροσωπία…
Ντύθηκες χαρακτήρα άστρου.
Γδύθηκες την ανάγκη.
Έτσι φλυαρεί ο κόσμος της πραγματικότητας
Το νιώθω.
Κι η συμπεριφορά σου, ανθισμένο φως της ψυχολογίας.
Ο Βουκεφάλας του αίματος χλιμιντρά μες τα στήθη σου
Και τα στήθη σου γίνονται αιχμηρές εξουσίες που απαλλοτριώνουν τον έρωτα.
Αφήνεις άφωνους τους επικριτές, χαράσσεις άλλον δρόμο Από ετούτον της φιλαυτίας.
Ποιός να ιδρύσει κράτη στοχασμών μέσα στην κάθε ιλαρή πεποίθηση σου;
Τα έκδηλα τολμώνται και τα τολμηρά βουβαίνονται και εκδηλώνονται
Όπως από φωτιά το κάρβουνο κρατά μία ανάμνηση μεγαλαυχίας.
Βρίσκω το ύψος σου σε κάθε χαμηλό λοφάκι
Της συμπεριφοράς.
Ανήκεις σε ένα πάθος που τον σεβασμό πρεσβεύει.
Γελά μπροστά σου κάθε διαλεκτικό παιχνίδι ερμηνείας.
Στον κούφιο Χρόνο της αντίφασης φλέγεσαι κι όμως είσαι πάντα ίδια εσύ…
Έχω μεγάλες προσδοκίες…
Αγίου Δημητρίου όπλων, προχωρώ
Προς την σκουριασμένη Αχαρνών αφήνω πίσω μου
Τον βοεβόδα των κρυμμένων πόθων αρχίζει
Να νυχτώνει είμαι ο νους που πονά
Τινάζω από πάνω μου σκόνη των γεγονότων βουλιαγμένη
Η Ιστορία τηςΑττικής παλαίφατη διήγηση να επαναστατεί ο καταπιεσμένος
Πού στάθηκαν οι τρόποι του Καραϊσκάκη στο ’21;
Πού ντύθηκαν με φουστανέλα οι Μενιδιάτες;
Πίσω από όλες τις αγκύλες της πραγματικότητας με αποφάσεις
Φωτιάς μπουκώνονται τα καριοφίλια
Λυμένες όλεςοι αποφάσεις στον βαθύ περίγυρο
Της Χασιάς
Δεν θα το καταλάβουν οι πολλοί αλλά με αίμα πλένονται οι χούφτες των αγίων
-και άγιοι
Σε κανέναν καιρό δεν υπάρχουνΜόνο αποφασισμένοι οπλαρχηγοί…
Σύμπνοια των πουλιών και των στίχων…
Ετούτο το γοερό πρωινό σαν αυτεπάγγελτο βάθρο
Στερεωμένο μέσα στην λιακάδα, τονίζει
κι άλλο τα χρώματα,φλυαρεί
Μες το φως με το προνόμιο να είναι ο μαγνήτης του Ωραίου.
Σπουδάζουμε την αγνότητα προσφέροντας θυσίατον εαυτόμας·
Κανένα ποίημα δενπετυχαίνει την σκέψη
Πριν γίνει μία αψεγάδιαστη φιλοσοφία· έρχομαι από μέρες γύρης, γονιμοποιώ
Τα αιθέρια όλα· ακατάδεχτος να μπω στο αμαξάκι της συνήθειας· στα λεξιλόγιά μου
Τόλμη και ερημία.
Να ο κεραυνός που διεκδικεί να πλάσει απαρχής τον αόρατο κόσμο, Να το αρχέγονο πάθος το ιερατικό που πάνω του στηρίζεται ηΑρετή, Νιώθω να μην τελειώνει η ‘’ανάμνηση’’, Από μιαν άλλη συγκυρία βάφεται και διαρκεί ο ουρανός, Όλος βακχεύει ο αιώνας-
Α Ελλάδα πληγωμένη και ανθεκτική,
Α δύσμοιρη πατρίδα ακρωτηριασμένη-
Τυφλώνονται στην προδοσία τα παιδιά σουΕτούτος είναι ο σπαραχτικός μου λόγος που σιγάσιγά θα ξεθυμάνει ανέλπιδος
Και θα τον τιτιβίσουν πάλι τα πουλιά
Αργότερα
Μες τους αιώνεςτων αιώνων!
5/2/2024
Σονέτο ενός λόγου που λαχάνιασε…
Ένα σημείο στίξης που διαλαλεί μια φωτεινή ειρήνη, Ένα ουσιαστικό που παραληρεί κάτω από το ανθισμένο μεσημέρι, Κήποι πέρα μακριά κήποι ενός παρηκμασμένου βασιλείου, Όλα αιχμάλωτα μέσα στον νου μου.
Και οι σκιές που ταλαιπωρούνται μέσα στην λιακάδα Του Φεβρουαρίου, παγωμένες στον χρόνο τον ατέρμονο, Σκαρφαλώνοντας στον απολιθωμένο στίχο
Πότε ξαφνικέςκαι πότε αιώνιες.
Στρυμωγμένες στον λακωνικό λόγο, σκιές σαν την ψυχή μου
Ζυγίζονται στην απουσία και στην πλάστιγγα
Μορφές από μιαν άυλη ζωή, λοξοπατούν
Κάτω από την χθόνια ερώτηση εγώ να είμαι ο τελάλης του έρωτα
Προσδιορίζοντας την ειμαρμένη έωςκαι θανάτου, πάλι εδώ
Που του ποιήματος η κόψη είναι τρομερή και απ’ τα μέτρα όλα διαφεύγει…
ΆγιοιΑνάργυροι 5/2/2024
Το δόγμα των κρυφών πραγμάτων…
Μουσικός ουρανός και υπεροψία επί πάντων και πάντων.
Διανύω φλογερά πάθη και ανομολόγητη σοφία που εμβολίζει του νου μου την συστολή.
Σκαμπανεβάζοντας πάνε οι πόθοι μου να αφομοιωθούν
σ’ ένα κορμί που αδέκαστα λάμπει!
Κι η ύλη
μυσταγωγική, παρεκτρεπόμενη
μες τηνΑλήθεια
σώζει το αναμάρτητο φορτίο μου
προ ποιημάτων και μετά της έμπνευσης όπουκαι να φανεί.
Ετούτο το λεχθέν μια φλόγα έχει
συμβαίνουσα και μη συμβαίνουσα, διαζευγμένη
και απελευθερωμένη, ιριδίζουσα
στην άσπρη φαντασία του ξημερώματος.
Αποκόπτομαι με τα προσωπικά μου βάσανα
από όλα: -το λες‘’μισανθρωπήσας’’- και τα καταφέρνω
να κουβαλώ στο μέγα δύσβατο λιβάδι
το κομπολόι των ανέμων, όπως και αυτόχτυπάει χάντρα ‘πα στην χάντρα
τον καθαρό καημό που βόσκει
σαν γελάδι
μέσα στην σιγή…
6/2/2024
Αναδύεσαι μυστικός τωνμυστικών ανάμεσα
από σκουπίδια της παραλίας.
Ευεπίφορος. Σκανδαλώδης.
Δεν μιλάς· αγωνίζεται
μια λέξη να ξεπεράσει τα μάτια σου.
Είσαι η απουσία.
Σε τσαλακώνει ο Φεβρουάριος- σαν ένα περιτύλιγμα
σοκολάτας,
και σε πετά χάμω
στην αμνησία τουΧρόνου.
Ψάχνω το συντελεσμένο σου ύφος.
Ξημερώνει.
Αναμερίζω τις κουρτίνεςτου νου μου
να σε έχει το φως σε υπόληψη…
Αλιεύω την συμπάθεια των ουρανών.
Τίποτα δεν είναι το Τίποτά μου.
Το καταλαβαίνω, αργώ
μες το ξημέρωμα,
αναπολώ όσα δεν πρόλαβα, κάπου πεθαίνω.
Η συννεφιά ποτίζει το μεδούλι μου.
Στις τσέπες μου έχω περιμαζέψει ένα άστρο.
Τα βράδια το κρατώ στην παλάμη μου.
Είσαι εσύ που μαντρώνεις επιτυχώςτην μελαγχολία.
Τον ουρανό δεν τον σκεπάζει κανένα συναίσθημα, είναι ένας αναντίρρητος μάγος
Που σκοπεύει πάντα στα χαμηλά
Περιφρονημένα άτοκα ευαγή τα αισθήματά μας.
Τούτο μου εστί το ποίημα το αφελές, το εναγώνιο
Όμως, όπως το βάφτισε η Στιγμή κι όπως το έχρισε σπουδαίο η πραγματικότητα·
Ακούγεται που βοά και σκαρφίζεται τόσα
Και άλλα τόσα μυστικά που μου ξεφεύγουνε·
Ομοούσιον του πόνου μου να σώσω το σκατζοχοιράκι της γλώσσας
Που αγκυλώνει πάντα μια κατάληξη·
Ντράπηκε μες τα γεγονότα, βαρυγκώμησε
Και τώρα είναι ένα πάθος που ολοένα ξεθυμαίνει…
Να γλεντάς σαν να σου περισσεύει το λευκό επιφώνημα, να γλεντάς
αφήνοντας πίσω σου τις χειρότερες μέρες, τον καπνό
των ειδήσεων, το σπασμένο γυαλί
των υποσχέσεων. Να γλεντάς
συνθέτοντας ύμνους χαρούμενους της καλής αγγελίας. Να παραδίνεσαι
στην γιορτή των παθών, στην θρησκεία
των μίσχων
Φιλοξενώντας στην ψυχή σου
άλικα τριαντάφυλλα,
νικητήρια!
Σάββατο πρωί…
Όπως μια ρίζαπου ολοένα εισχωρεί
Μες το χώμα, κλέβοντας κι άλλο κι άλλο την παράσταση
Είμαι· και περιμένω τώρα
Στην στάση του λεωφορείου για να ῤθει
Να πάω στην μακρινή αγαπημένη εξοχή μου.
Γλυκό μου φαίνεται το σαββατιάτικο πρωί.
Ο
ήλιος κάτι βάζει από ραβασάκια
στις τσέπες μου.
Δεν μιλάω, σωπαίνω
Και περιμένω, υπομονετικά, ν’ αρχίσει το ωραίο κατηφόρισμα
Προς την λιακάδα που αποδομήθηκε,
σε όσα, εκ των οποίων, συνετέθη…
Με το λευκό χαρτί και το γενναίο μολύβι Μισοκατεστραμμένος, στην μυσταγωγία του θανάτου, Σπρώχνω στα πέλαγα την θλίψη μου όλη Και ξεμακραίνω στην ανάμνηση, αφήνοντας Διδασκαλίες των παιδιών να με σκαλίζουνε, όταν Τίποτα δεν είμαι κι όλα τον φουκαρά με ξενίζουνε.
Ξεφεύγω από χίλιες τρύπες, είμαι
Κορυφαίο αντίσκηνο μέσα στον πυρετό της μέρας, τα λόγια
Με συγκλονίζουνε- όπως, εφικτό εκ νέου να γίνει, Το απόγευμα που βηματίζω με θέληση λιονταριού στον κρύο
Περίγυρο της φαντασίας, στην γη
Του σταλακτίτη του ποιήματος, στην καθαρή
Άπεφθη ευθεία!
Ομολογία ‘πα στην άκρη της βδομάδας…
Δευτέρα γλυκόπιοτη -όπως ροσόλι του ουρανού·
Σχηματίζομαι από μακρινές καμπάνεςπου βαρούν σαν σήμαντρα στερεωμένα·
Καλά ο Χρόνος απιστεί κανένας δεν μπορεί να τον περιμαζέψει·
Έχω φλυαρήσει τόσο μες την νοσταλγία!
Τα μάτια μου δακρύζουν πια, είμαι σε όλα ευαίσθητος είμαι χειμαρρώδης·
Εξοπλισμένος με απίθανες λοβιτούρες- λεςκαι γεννώ την Ποίηση
Πριν κι η ίδια υπάρξει!
12/2/2024
Κληρονομιά…
Ό,τι κληρονομείς σ’ αναστατώνει, καλύτερα
‘’μη έχων’’, τι να τα κάνεις
τα πράγματα
βαραίνουν την ψυχή σουμε σκουριά και
ανώφελο- που θα σε κατατρώει- βασανάκι…
Εδώ, σάμπως καλά τα λογάριασα,
και άφησα πίσω μου τις τρανταχτές αυταπάτες, κανόνισα
να μου αρκεί το ψωμί
και οι ελιές και το τσουχτερό μαύρο τσάι
καυτό
που μου οργώνει τα σπλάχνα όπως για μια νέα σποράΚαλά τα κανόνισα
κι αρνήθηκα την συντριβή της ύλης· υπάκουσα
στα ήσυχα ωραία ποιήματά μου
που άστραψαν παντού και γύρω μου
απίθανα βρόντηξαν!
13/2/2024
Το νερό…
Το νερό καταργεί όλα τασχήματα γιατί είναι όλα τα σχήματα
Ερεθισμένο και ζωηρό, διψασμένο και άφθονο.
Αρσενικό και θηλυκό, έχει την μνήμη
Την απαρχής.
Την ιερή αγνότητα των πόλων.
Δίχως τέλος και αρχή, εξαγνίζει το όλον του.
Αιολικό και δωρικό. Ιωνικό και παγκόσμιο, δώρο και ‘’αίτιο’’
Πόλεμος και ειρήνη.
Φέρνει την αναγέννηση και τον μύθο
Την ιστορία και την διδαχή
Την γνώση και το ανήξερο, επαναφέρει
Τις ιερές ισορροπίες
Ανθοβολά στις οράσεις
Λείπει και αφθονεί
Πλημμυρίζει και χάνεται..
Οι νύμφεςτου ορίζουν
Τις ανεξήγητεςχάριτες
Λίμνεςποτάμια θάλασσες
Ένας θεός με τρίαινες εξουσιαστικές
Το νερό είναι σπουδή στο προ-πρώτο σχολείο..
Η βάφτιση και η ανάνηψη
Το ξανάνιωμα το ξύπνημα -
Όλα ορισμένα δροσερά να μας θορυβούνε…
5.7.2007
Το φως…
Βακχεύει ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια των εκπλήξεων
Τρίβει μια ρίγανη μυρωδική στα δάχτυλά του
Θεραπεύει τηνκαρδιά της ώρας
Έρχεται νικηφόρο μέσααπό τις καλαμιές
Σκορπίζεται αμετάφραστο στην λιμνοθάλασσα
Και κανακεύει τα θαλασσοπούλια…
Το γνώρισα καθώς περπατούσα αργά μισός
μέσα στον μύθοκαι μισός
Απ’ έξω του
Τρύπησε την καρδιά μου όπως
βέλος από έναν αδέξιο τοξότη
Αρχαίου πολέμου
Με διαπέρασε η αλήθειατου
Όπως στα βλέφαρά μου άνοιξε μια πορφυρήκουρτίνα
Και είπε: ‘’Κοίταξε
Μέσα σου
Βαθιά!’’
Αργότερα από το αργότερα είναι μια βουλιαγμένηανάμνηση και εμείς
Που στηρίζουμε την θολή ευτυχία.
Ίσως ο έρωτας ίσως η αστιγμάτιστη φωνήπου πνίγεται μες το λαρύγγι μας ίσως
Η επικοινωνία που δεν βρίσκει λόγο ύπαρξης- τώρα εδώ
Ένα λουλούδι σου προσφέρω που βοά αλήθειεςμέσα στο δωμάτιο κάτω
Από το φως μιας λάμπας που τολμά να σε αγγίζει
Με το φως της, σεμνή προφήτισσα μιας έσω ομορφιάς.
Τόση, αλήθεια, απλότητα!...
Να είναι εύθικτο το καθετί που πρεσβεύω, να είναι θνησιγενές. Να με καίει:
Σαν καθαρόαιμος καημός να κάνει
ουσιαστικό το οτιδήποτε λέω, να το κρεμώ στους τοίχους του ναού.Να μηνκαταλαβαίνω.
Να μην υπάρχει μύθος πάνω
στα ρόδα που αγαπώ- κιεκείνα
όλο να μοσχοβολάνε,
ανήκοντας έξω από κάθε προκατάληψη.
(
Εδώ κι εγώ ίσως να μην υπάρχω!)
Ίσως οι στίχοι μόνον ναμε συντηρούνε- αυγάζοντας
μέσα σε καθαρή κατάνυξη, στο όνειρο μόνο.
Όπως αντιλαμβάνομαι τον κόσμο είναι
ένα δακρυσμένο σύννεφο που ρίχνει μια ψιλή βροχούλα
στην όρασή μου μέσα, στην αντικρινή
πλαγιά
όπου ένας βοσκός μαζεύει το κοπάδι του και πάει
κατά το απερίφρακτο μαντρί
των συγκινήσεων…
14/2/2024
Δώρα θεοτικά του λιβαδιού…
Ζωντανή ερημιά και απλόχερη που μου δόθηκε
Πέρα απ’ τις μολόχεςκαι τα κράτη της τσουκνίδας
Τα μανιασμένα εντομάκια και το πολυσύλλαβο νερό
Την ιδρωμένη χλόη και την πρωινή δροσοσταλίδα
Χάραξα πάνω στο αφρισμένο χώμα, πραγματικές
Λεμονιές και πορτοκάλια θεωμένα
Ζουμερά στην όμορφη όψη τους, μελετημένα
Της ευτυχίας
Μου μιλήσαν τερπνά, με αίσθηση πάθους, κατευθείαν
Στην ζωγραφιά του ουρανού, κι η Άνοιξη
Να μεταβάλλει όλα τα προτού ταπεινά σε σπουδαία- α πώς
Τα επινοημένα δικαιώνονται και λάμπουν
ξαφνικά οι ουρανοί
Την αρετή που δεν καταλαβαίνουμε αναγγέλλοντας!
14/2/2024
Έσβησα τις πολλές εικόνες των θαυμάτων
Μέσα μου και ακολούθησα
Την καθαρή σιωπή· αυτόπου ήταν χάδι
Απ’ του αέρα την περπατησιά, σιγανά
ενστερνίστηκα, αφήνοντας
Πίσω μου τις σκιές της νύχτας, τους θορύβους
Ενός υγραμένου περίγυρου, εκεί που το να σε βρω
μια απέλπιδα είναι
Προσπάθεια στο καλντερίμι
της νύχτας και
Έπιασα το μολύβι πάλι να γράψω
Λογάκια που στο τέλος θα σκιστούνε
Στο άσπρο χαρτί απέραντες στεγνές
Απογοητεύσεις…
Στο ατσάλι της ράγας ακούγονται πολλές υπόκωφες συναντήσεις
Ο αέρας ακονίζεται πάνω της όπως ένα μαχαίριστο ακάλυπτο μασάτι
Εσύ έφυγεςκάποτε λογαριάζαμε την συντροφιά μαζί
Ζωγράφισες μέσα μου μια αυτοκρατορία του μοιραίου
Νύχτωσε απόψε τα τραίνα απομακρύνθηκαν μες την ανάμνηση
Σε βλέπω ακόμα με την μικρή βαλίτσα σου να σέρνεις την λύπη σε χορό
Και δεν μιλάω τι να πει κανείς μες την απώλεια;
Μπολιάζω την σκέψη μου με δύναμη πεταλούδαςκαι αλαφροπετώ μες τοσκοτάδι
Ο φόβος είναι ο καλύτερος μάστορας των ψευδαισθήσεων…
Με νοηματικό προσδιορισμό…
Σε μια επουράνια κατάπληξη η Ομορφιά πρήζεται σαν ώριμο μήλο
Μιλάς επιφωνήματα καιδεν καταλαβαίνω
Καταλαβαίνω του φιλιούτον διαξιφισμό
Καταλαβαίνω την κατάκτηση φως να είσαι και ναμην μπορώ να σε μεταγλωττίσω
Ακουμπάς την ψυχή μουσαν λάβα καταστροφική
Συνεργούν οι σιωπέςναμας απομακρύνουν
Εμμένεις σε απόλυτο αίνιγμα
Αλλάζουν γύρω μας όλα αλλάζουν οι μοναξιές μας
Υποψιαζόμαστε δύσκολα πράγματα μας κατακαίουν οι μελαγχολίες
Ω κόκκινο που είναι το πάθος σου, ω κόκκινο!
Πώς να σε ψιθυρίσω θεέ μου, πώς;
16/2/2024
Διάφανο και αχνό το είδωλό σου μες τα σταροχώραφα πάει και πάει…
Πρωί·
οι νύφες του γαλάζιου δε ξυπνήσαν ακόμα·
Το φως αγγίζει την σεμνή καμπύλη τηςσιωπής·
Ένα αραχνούφαντο φουστάνι μπλέκει αποξαρχής τα πράγματα·
Στον ήλιο θα ποντάρουν όλοι·
Εσύ, αν θα μιλήσεις, θα είναι για να διατρανωθεί η ομορφιά!
Η μυστική προσέγγιση μ’ έναν θεό που άλλα θέλει…
Ας παρασέρνω γύρω μου ένα ηχηρό κενό. Τσαλαπατώ
ψευδαισθήσεις. Ένας
κόσμος γκρεμίζεται κάτω από την φτέρνα μου, ένας
κόσμος που χώραγε στο νοτισμένο μου παλτό.
Είχα κρατήσει μια κραυγή και την έπνιγα
μέσα στο στήθος μου, είχα
κρατήσει μια κραυγή.
Τώρα έγινε σιωπή η κάθε λέξη που ξέρω.
Οι φανοστάτες του δρόμου κλέβουν τον ήχο
κάθε φωνής.
Αυτά που αιωρούνται μπερδεμένα μέσα στο σκοτάδι
είναι τα ψιλά από την τσέπη του θεού· ακούγονται
με τον μεταλλικό τους ήχο και εξαργυρώνουν το μαρτύριο
να ζούμε απομονωμένοικάτω από τρύπιο ουρανό
που σέρνει για ελόγου μας βαθιάκατάθλιψη!
19/2/2024
Όλα απάτη· και δαγκώνουν σαν φίδιαπου παραμονεύουν το θήραμα·
Όλα απάτη· και στρώνουν με δηλητήριο τον επικείμενο θάνατο·
Στην πίκρα δεν χωράειψέμα·
Ακολουθούμε την φυσαλίδα που θα σπάσει·
Ο θάνατος και ο έρωταςπάντα κοντά!
Τελική σφυγμομέτρηση…
Ό,τι σου δώσω ανταλλακτήριο της σιωπής
Θα είναι, κερκόπορτα επαναστατικών ιδεών· έτσι
Όπως τα παρασέρνει όλα ο ενθουσιασμόςκι ο θάνατος· ψηλά
Ψηλά μες τον αέρα της πραγματικότητας βοούν
Τα δύσκολα ν’ αποκτηθούν- και δεν πειράζει·
Θα εμμένουμε σενοσταλγίες που καρατομούνε
Απέλπιδεςσφυγμομετρήσεις: - βλέπεις οι προσηλώσεις μας
Πάντα ένα σύννεφο λιποψυχίας παρασέρνουν!
23/2/2024
Σμίγοντας κάτω από παράξενες συγκυρίες…
Ήρθαμε εδώ, αφήνοντας πίσω μας, τον καθαρό πυρετό
Των ερώτων. Τα βράδια
διαβάζαμε τον ουρανό, ονειρευόμασταν
με πάθος. Καμία αυταπάτη
δεν μας έφτανε ως την συντέλεια.
Όμορφα άστρα μας έγνεφαν από εκεί ψηλά, αφήνοντας
να τρέμει από μέθη η καρδιά μας. Στον ύπνο
όλα ταιριαγμένα και σωστά
έφτιαχναν απαρχής το παραμύθι που οι άνθρωποι ζούμε
τυφλοί. Καιγράφαμε
και σχίζαμε ποιήματα, νομίζοντας
ότι θα είναι προσιτή η αιωνιότητα.
Μπα!
Μ’ έναν καημό θα ζήσουμε
και θα πεθάνουμε. Μ’ έναν καημό!
Στο αμόνι της λύπης και του θανάτου…
Το άοκνο φεγγάρι δαιμονίζει απόψε την αγρύπνιαμου.
Όλα μαρτυρούν φυλακή-μια γενεαλογία μυστικών που φανερώθηκανπίσωαπό
ατολμίεςκαι προκαταλήψεις. Η νύχτα
είναι πυρετός θρασύτατος.
Το ποίημα κομπιάζει.
Ταϊσμένο με σκέψεις καισκέψεις.
Ποιός κινεί τις υποψίες του ερημίτη που υπήρξα;
Μάλλον κρυφάκουγα στον κύκλο έξω της πραγματικότητας
όταν με πλήγωσε η λύπηη κραυγαλέα.
Συλλέγω στίχους και σκιές αναθεματίζω που μπερδεύονται
μέσα μου-
κατσικοπόδαρα που μουχαλούν την ευρυθμία. Και πού θεός; Έξω από τον ύπνο συνάζω άστρα και ακραίες μελαγχολίες.
Η σιωπή μου είναι αντίφαση.
Ταριχεύω σεμνά την ανάμνηση.
Με ταριχεύω ξέροντας πως κωλυσιεργώ τον θάνατό μου
σαν μία αλλοπρόσαλλη προκαταβολή.
27/2/2024
Ξημερώνει και ξαφνιάζω τα υγρά σκαλοπάτια των εκπλήξεων.
Ο χρόνος αφαιρείται από τα προστιθέμενα.
Περίγυρος από χειμωνιάτικη ασυδοσία.
Ο
ουλαμόςτων στίχων στρατοπέδευσε μες την
Παγωνιά του κυκλοθυμικού μήνα. Νικώντας.
Έστησα αυτί: ανάσαινε βαριά ο Φεβρουάριος.
Εδώ είναι μια κάλπη που μου δίνει ψεύτικα αποτελέσματα.
Το ρύγχος του ποιήματος χωμένο
Στην ζοφερή κοιλιά της απογοήτευσης…
Μανιφέστο άκαιρο του ύπνου και της λιακάδας…
Ανάγνωση στην ανάγνωση καθώς ανταποδίδω
Την ηλιαχτίδα που με κέντησε
Με τιμαλφή μικρά στολιδάκια
Προ οφθαλμών και μετά
Της συνείδησης.
Ήμουν
Βυθισμένοςσε ύπνο, ταβλέφαρά μου ρουφούσαν
Το φως, και κάτω από το ραγισμένο δέρμα μου εισχωρούσε
Ο ήλιος, μέσα μου, όπως γιανα εγείρει
Θωπείες μυστικές, να ξεδιαλύνει αινίγματα, και τις προθέσεις
Ενός αγίνωτου θεού.
Η
Πέμπτη παιχνιδίζει γύρω μου
Μεσημεριάτικα ο κάθε ήχος είναι ένα απρόσμενο συμπέρασμα, ακούω
Και βυθίζομαι ολοένα
Σε ένα μισούπνι που με φέρνει σε μια μέθη ακραία, λαλούν πουλιά και το λιβάδι
Έχει μια όμορφη θέα- σχεδόν εγκαταλείφθηκε
η αμαρτία, δουλεύω
σκέψεις και καλά γαντζώνομαι
από την ερημιά,
κάτι μου υπαγορεύει κάποιος που δεν τον γνωρίζω, του ποιήματος
Ο συγκερασμόςκάθετος ύμνος.
Να μείνω εκεί ή να ξυπνήσω, ιδρωμένος
και λαχανιασμένος ολότελα
Μες την λιακάδα, ανοίγοντας τα μάτια σε μια περισυλλογή που ωραία αφήνει
ιζήματα φωτιάς και πάθους κάτω από τον αφάνταστο ουρανό;
Εδώ με βρήκα- εδώ με άφησα.
Ασκεπής μες σε ακμαίο παράδεισο, κι αντιρρησίας
Επί του συνόλου
Ενός κόσμου που βαραίνει επάνω μου σαν βδέλλα που απομυζά
Των ιδεών μου την ικμάδα. Εδώ
Που βουλοκέρι στάζει επάνω μου μια κοσμοθεωρία
Που θέλει πιο νεόκοπη να γεννηθεί…
29/2/2024
Αυτό το βράδυ ‘’κουμπώνει’’ πάνω σε μυστικά που δεν θα σου πω.
Ανεβαίνω την σκάλα της έκπληξης.
Μέσα στον σύθαμπο κόσμο. Ίπταμαι
Και διαολίζομαι ο φιλέρημος πάνω απ’ τηνπολιτεία που ασχημονεί.
Χαθήκαν οι θρησκευτικότητές
Μου. Γελώ από μέσα μου. Αστράφτω. Δεν μιλώ.
Δαιμονοποιούμαι
Επάνω στην αιχμή του ουρανοξύστη. Δεν νυστάζω.
Θα κοιμηθώ εσένα που αγρυπνάς
Και κάνεις όνειρα ρομαντικά που φλυαρούνε!
Οι νύμφες και το αβύθιστο φεγγάρι…
Πιο εγκλωβισμένο φεγγάρι και αποδίδει το νερό ατασθαλίες.
Οι νύμφεςπαίζουνε στον απλωτό ωκεανό.
Σαν ραγισμένο παιχνιδάκι, οι ιέρειες τωνκυμάτων
ανασαίνουνε με βράγχιατης ευαισθησίας.
Υπερπόντιο ύφος, κρυψώνα μυστική, μες την τσαλακωμένη νύχτα, ο θεός συζητά για μια έκπληξη,μια αυτοκρατορία που σε κανέναν δεν δόθηκε- και επαναστατεί.
Κι εγώ
που σ’ αγαπώ
πίσω από όλα ταφαινόμενα, εγώ
δασκαλεύω το ξημέρωμα να πλέξει τα μαλλιά σου
με χίλιες κι άλλες τόσεςαντιρρήσεις!
2/3/2024
Φωνασκούν μες τον νου μου οι ψεύτικες μάσκεςτων αφελών.
Σβήνονταςκαι ξεριζώνοντας κρανία των υποταγμένων.
Πραγματικότητα να θες να συμπονάς και τίποτα επί τούτου να μην σε αφήνει.
Κραύγασα εσωτερικά
Πόνεσα ως το αίμα μου.
Αυτά που λέω είναι βήματα από αρχαία τραγωδία.
Με δεκανίκια ολέθρου δεν
συμμορφώνεται ηπεριρρέουσα κατάσταση.
Είδα ουλέςνα ξεχειλώνουν και ναπνίγονται σε μαύρο πύον.
Όλον τον δρόμο τον θυμάμαι ως
την ζοφερή μου απώλεια. Όλον.
Έχω ένα αντικοινωνικό γεράκι που κατασκοπεύει το κεφάλι μου.
Έχω ένα απόκοσμο ρίγος που με ενταφιάζει μέσα στον θρήνο των ποιημάτων όταν
τα ποιήματα είναι μια λύπη
οικουμενική.
Στιχομυθία μου με το φεγγάρι…
Απλούστατες συλλαβέςαπλούστατοι ήχοι
της γλώσσας, κρεμασμένοι επάνω
στα κλαδάκια των δέντρων, αποσιωπούν την κατάληξη, ενώνονται
με άλλεςφασαρίες έξω απ’ το ποίημα, σαρώνουν
μαζικά την ατμόσφαιρα,κι ενώ
ούτε εγώ είμαι ο εντολοδόχος τους, μαθαίνω
να απουσιάζω
απ’ την ομήγυρη,
με ένα καρδιοχτύπι ευτυχισμένο, την ώρα
που είναι βαθιά η νύχτα, πολύ βαθιά, και συλλαβίζει
τις προθέσεις μου, κι ενώ,
πριν ξημερώσει, στέκομαι πίσω απ’ το παράθυροκοιτάζοντας
τον ουρανό, ώρα που φτάνει μια παράδοξη γαλήνη
στον νου μου, και ας έχω χάσει
την λύση από όλα τα αινίγματα κι ας περιμένω
μια λύπη απροσδιόριστη, και ας
τελειώνει επιτέλους αυτή η βραδεία πρόταση που συμμαζεύει
της νύχτας τα ασυμμάζευτα προτού να πάω
να κοιμηθώ πίσω απ’ την στιχομυθία μου
με το φεγγάρι που με κοροϊδεύει!
Άγιοι Ανάργυροι 3/3/2024
Τσιγγανάκι…
Αφιονισμένεςκιθάρεςνα τρεμίζουνε την μουσική κι εσύ τσιγγανάκι ευτυχισμένο
Να χορεύεις φωτόδοξη αναπέμποντας
Με την ευφράδειά σου της απλούστευσης, λέξεις που δεν σου φτάνουνε
Να πεις την όμορφη ψυχή σου που αντερτεύει
Μες της χαράς τα δρώμενα!
Με ξεφυλλίζει ο αέρας για να γίνω μια Ανάγνωση υποθέσεων.
Στον νου κι έξω από τον νου μου
Η συνέπεια αποδιοργανώνεται.
Ρέπω πως το προσωπικό μου χάος.
Αφιερωμένο!..
Στην Nikoletta Simonos
Υποθέτω την μέρα, όπως αυτή δοξάζεται απ’ την αυγή, την στιγμή που ο κόσμος
συγκλονίζεται, αφήνοντας να ζει ο μύθος μιας Αφροδίτης γεννημένης στα Κυπριακά νερά· τι μιλάει το φως, τι
o παφλασμόςτων κυμάτων, όταν
αγκυροβολούν μες το τοπίο δυο μάτια
και σαϊτεύει ο λυράρης τις καρδιές· τι
ραγίζει το υψιπετέςλεξιλόγιο, εφάμιλλο
Ομηρικής ραψωδίας- σκηνοθετούν
με φαντασία οι ποιητικέςανάσες και
στο πονεμένο νησί που είδα να παλεύει ζωηρά νασβήσει τις πληγές του
ένα κορίτσι υπερασπίζεται τις λέξεις με την αθωότητα
του καθαρού ουρανού· εδώ
που σβήνονται τα ρήματα επάνω στης ακρογιαλιάς το κυματάκι
ανασαίνει μπαρούτι η νύχτα, ασφυκτιά
μες το σκοτάδι η κάθε σκιά που στην σκηνή δραματουργεί των γεγονότων
το άσωστο μαρτύριο ανοίγει μια παράγραφο άλλη,εδώ
που είναι η συλλαβή σουσυλλαβή που λες συγκλόνισε
αυτό που ζούμε και, μετά,
μικρό ναυάγιο κατέληξεσε ένα βλέμμα
Κυπριοτοπούλας που ακρίβυνε όλες τις ποιότητες, έσπειρε
αθωότητες γενναίες
να καρπωθεί ευφράδειαο ουρανός
και να μεθύσει όμορφα ο ύπνος που βυθίστηκε για να την ζήσει
τρανό τραγούδι ευτυχισμένο…
5/3/2024
Φεύγω από τα λόγια αλλά έρχομαι στην μουσική- μητέρα αγαπημένη των θαυμάτων·
Είναι τα διάπυρα μάτια, το φέγγος της αυγής, η ενεργητική αυταπάτη
Κάτω από τον σκούφο μου· είναι
Αυτό το μικροσκοπικό ζωύφιο, μελισσάκι επουράνιο
Που αφήνει το γλυκύτατο μέλι του
Στον ουρανίσκο μου, στην θαλπωρή της ψυχήςμου!
Πρωτόλεια αυτογνωσία…
Ο
λαγαρός ήλιος εγκιβωτισμένος σε μια ατμόσφαιρα λυρική
Φλογίζει την ματαιοδοξία της λιακάδας
Ο
σκελετός μου βελάζεικαι πώς να το πω
Ανθίζω ολόκληρος μες από οριζόντιες παρομοιώσεις
Άσκοπο: γυρίζω στα γήπεδα των βιβλίων
Ανήξερος από Σκοπό, γυρίζω
έρμος των έρμων, κάτω από του ουρανού την μπέρτα
Γυρεύω λάθητης θεότητας, διευθετώ
αταξίες ξεγυμνωμένες ζαβολιές, είμαι
Ένα βραβείοπου δεν δόθηκε
Μαζεύομαι στο σώμα μου και, όμως, με συνείδηση εξέχω
Από τα όλα μου!
5/3/2024
Αυτογνωσία μοιρασμένη αλλιώς…
Απ’ το κατάβαθο γέλιο, η συνείδηση είναι
μια προσέγγιση εφικτή·
κι εκεί που δεν θα σε γνωρίζουν οι άνθρωποι, το πραγματικό ύψος σου
είναι ύφος και ήθος.
Όσο απομακρύνομαι από την εποχή μου, το καταλαβαίνω:
καρφώνεται πάνω σε ξεφτισμένες
πραγματικότητες η θέλησή μου.
Άντε να είμαι τυχερός να μείνω αέρινος μέσα σε ένα γήινο τιποτένιο φυτώριο!
Η κρίση μου, που όλα τααναλύει σε καπνό και σε φωτιά,
είναι μια μαχαιριά στο σπλάχνο που δεν θα ιαθεί ποτέ μου!
Πρωινή κτήση..
Αγκυροβολεί ο δυόσμοςμες το πρωινό σαν έναςέποικος σε αλύτρωτη πολιτεία Οι αφερέγγυες σκέψεις της ψυχής με μαντρώνουν σε ένα ποίημα δαιδαλώδες
Η μέρα λιώνει σαν να ήτανε από ομοιοκατάληκτο νερό Τι με συντροφεύει αν όχι ο απολυμαντικός αέρας της νοσταλγίας;
Ανάλαφρο χώμα, ενταφιάζει τις μνήμεςμου κάνω πως τις πιστεύω
Μαχαίρι στομωμένο με ταλαιπωρεί ο Χρόνος, σε όσα υπήρξα μέλλεται πικρά και να χαθώ
Παραμερίζοντας τις αυταπάτες μου όπως μια δίνη της θαλάσσης την ευτυχία
παραμερίζει των κυμάτων
Πόσα ψηλάφησα για ναταχθώ με ώτα ορθάνοικτα μπροστά στο χάος!
Θραύομαι πίσω από θάμνους τρυφερούς της γαλήνης
Σαρώνω τις ευωδιαστές γιρλάντες της αυγής
Ο
αέρας πάλι και πάλι τραντάζει την μεγαλοθυμία μου
Ίσως – αν δεν ήμουν θνητός- να είμαι ένας ακλόνητος βράχος που αντιμάχεται
Κύματα που κάτι του είπανε και κάτι πάλι θα του πούνε
Μια λύπη η ζωή μια δολερή μαύρη κατάληξη
‘’ Από κάπου μπάζει’’ το νιώθω, όπως εισβάλει μέσα μου φρενιτώδης η θάλασσα
Λυσσαλέα η λέξη πολιορκεί την άσπιλη σελίδα
Εδώ το δράμα και εδώ η κωμωδία η αστραφτερή
Ταριχευμένο ένα στιχάκι που αμφέβαλε για την πραγματικότητα, ταριχευμένο
Όπου εδραιώνω την κυριαρχία μου είναι μιανίκηπου μεκάνει ολότελα πιο
πικραμένο!
Άγιοι Ανάργυροι 7/3/2024
Εναγώνιος προσδιορισμός…
Υπερπληρούτε η ψυχή μου λύπης και σαρκασμού·
Δεν είμαι ο γενναιόδωρος σκύλος που δίνει ωραία τα χάδια του
Σε ένα αχάριστο αφεντικό·
Αγαθοδαίμων που εκτελεί το έργο του Άδη·
Κωφεύω στις μεθοδεύσεις του Χρόνου-
Σαν να μην πίστεψα ποτέ στην αγρύπνια·
Καιροφυλακτώ μανιώδικες θύελλες
Του νου που σκέφτεται σοφά απ’ όλα να απέχει·
Βρε μήπως είμαι ένας αναχωρητής
Απροσδιόριστος;;;
Δυσκολίες ινσουλινευόμενου…
Ταραγμένος σε ύπνο ξύπνιο, έξω
από της ινσουλίνης την ορατότητα, κρυφακούω μέσα στου μέλλοντος την κατάληξη την σκιώδη.
Και απλούστερο το βράδυ κυλάεισαν να το καρατόμησαν οι μάγισσεςκαι κάπου
πέφτει η κεφαλή του όπως
του Ιωάννη Βαπτιστή, στην εποχή
του ανεκλάλητου έρωτακαι του διαμοιρασμένου
φωτός.
Κρύβει τα γεγονότα από την πραγματικότητα η Αλήθεια·
κρύβει ακραία συμπεράσματα και τα βυθίζει
στην μελαγχολία μου· με κάθε τρόπο
συστέλλομαι και διαστέλλομαι, όπως εκείνος
που γεμίζει τα πνευμόνια του καπνό και τον φυσάει
προς τον πολύπτυχο ουρανό- μιαν ώρα
που το να ονειρευτεί παράτολμο του μοιάζει
και τολμηρό.
Άγιοι Ανάργυροι 8/3/2024
Πιο ανθισμένος από ποτέ, πιο ευρύνοος
Πιο εύκρατος πιο ειλικρινής
Πιο ατρόμητος πιο αποφασισμένος
Πιο ‘’γλυκός’’ πιο μελένιος
Πιο ευαγής πιο καλόθυμος
Πιο σοβαρός πιο αστείος
Πιο υποταγμένος στα χάδια σου πιο πιο πιο
Βρε πόσο ερωτευμένος μαζί σου υπήρξα!
Πόσο πιο…
Ένα αεράκι χειμωνιάτικο βλάσφημο που σβήνεικάθε επικράτεια
Επαναδιατυπώνει την ατμόσφαιρα γκρεμίζει την σαθρή πραγματικότητα
Χλιμιντρά μέσα μου επικό
Το αποστηθίζω με νικά
Στο ημερολόγιό μου εγγράφεται σαν η μόνη αλήθεια
Ψιθυρίζει πίσω από τις τριανταφυλλιές
Πολυόμματες όλες…
ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ ΔΙΚΗΣ ΟΦΘΑΛΜΟΣ
ISBN: 978-618-5609-10-8