Στρατής Παρέλης, Στοχεύσεις

αζρασ

΢τίγμα του φκαρμζνου εαυτοφ!

Διανζμονται ςτο φωσ του μεςθμεριοφ φυλλϊματα

ςτιλπνά όπωσ θ καλογυαλιςμζνθ αυταπάτθ και Ράνε να ςμίξουνε μεσ τον άτμθτον αζρα

Μζλιςςεσ εκελοφςιεσ τθσ αςτραπισ. Λευκά όλα γφρω μου ι Υπερεκτιμθμζνα ι Τιποτζνια· κάνουν κόρυβο και Μετουςιϊνονται ςε ‘’κάτι’’. Ηουλϊ τθν ςάρκα του φροφτου· τςιρίηει. Ζνασ τριγμόσ από φωνιεντα που ςυμφφονται με ταράηει· είναι ο πλθκυντικόσ των εννοιϊν, το αβρό ποδάρι τθσ γοργόνασ που, ςτον βράχο επάνω, ξαποςταίνει και Ρλατςουρίηει ςτα ρθχά νερά. Ρόςεσ εικόνεσ δθμιοφργθςε θ ρζμβθ;! Υπάρχει μια λακραία επιβολι Ρόκου επάνω ςτα γυμνά κορμάκια Θ Άνοιξθ ειςζβαλε ορμθτικι, τόνιςε τα υπάρχοντα τουσ. Διευκετϊ τθν φιλαυτία τουσ. Με προτρζπουν ςε ςυνδιαλλαγι. Ο μινασ τελειϊνει ςπζρνοντασ αμφιβολίεσ ανάγκθσ πάνω ςε ξεκωριαςμζνεσ εβδομάδεσ. Ρεριαυτολογϊ. Σε κανζναν πια δεν πιςτεφω! Εγϊ ειμί ο υδάτινοσ ο χοϊκόσ

Ο φωτεινόσ ο ερεβϊδθσ

Ο λζγων και ο ςιωπθρόσ

ο απελπιςμζνοσ

Ο μελετθρόσ και ο άμακοσ

Ο τϊρα που γελά και φςτερα ο που κλαίει

Εγϊ ειμί ο τθν μελαγχολία ενορχθςτρϊςασ

Ο πάμπλουτοσ και ο ρακζνδυτοσ…

Ο ζνασ κι ο μοναδικόσ

ωςτόςο!...

Πλοσ αυτόσ ο κάνατοσ ςκορπιςμζνοσ γφρω μασ μουγγόσ

Και απροςπζλαςτοσ ςαν ζνα μυκικό γαϊτανάκι.

Εκβάλει μεσ τθν πραγματικότθτα. Στιγματίηει

Τα πάντα· τον ςχθματοποιοφν τα δάκρυα των οικείων μασ και οι θμζτεροι που

λείπουν ξαφνικά απ’ τισ καταμετριςεισ.

Εδϊ επικυρϊνονται όλα! Κι ενϊ

βλζπεισ το οδυνθρό, ραγιςμζνο ςε αφινει το κακετί που δεν είπεσ. Είναι το ςτιγμιότυπο που μασ ξεφεφγει, δφναμθ ανίκθτθ, είναι θ κόλαςθ θ τρζχουςα θ φευγαλζα Σθμάδι αφινει και ίχνοσ μελαγχολικό· είναι θ τραγωδία μασ. Κι αφοφ τελεςίδικα ςκοτεινιάηει, μαηζψου ςτο κονάκι ςου, ςκεπάςου τισ ωραίεσ ςου αντιφάςεισ Και πολζμα να αφιςεισ ςτον καιρό ανζπαφο το αχνάρι ςου: κα ςε μοιράςει ςε φριχτά κομμάτια θ Λςτορία ςου· είςαι Τεκνεϊσ πίςω από το φωσ των δακρφων· και ανικεισ Σε ζνα μυκικό βαςίλειο τθσ καρδιάσ.

Φρίττω κι ενίςταμαι· πολλαπλαςίαςα τθν ζκπλθξθ τθσ νφχτασ. Κακθλϊκθκα κάτω από κρφα φεγγάρια και μου ‘’τα ζψαλε’’ θ κατεργάρα γλαφκα. Ακάκιςτοσ φμνοσ, ίςωσ ο τελευταίοσ που κα πω Με εγκαταλείπει ςτισ ςβιλάδεσ του αζρα. Γεννικθκε παλίνδρομοσ Απρίλιοσ. Αφομοιϊνει τθν κτιςθ μου, είναι θ ςιωπθρι μου ςυνκθκολόγθςθ. Τϊρα περιβάλλον βακυκφμαντθσ νφχτασ κατατροπϊνει τθν αδιαλλαξία μου, πουκενά δεν λυγίηω, μετρϊ τθν Στιγμι, μετρϊ να μθν μετρϊ, ζχω τον τρόπο μου να απουςιάηω, με μακαίνουν φλυαρία τα πουλιά, τα άςτρα καιροδθλϊνουν ευδία, άκου: είναι ό,τι δεν ζχουμε που μασ εξουςιάηει το ιξερεσ;

Βάνδαλθ όςο το ορμθτικό νερό Ηεφοντασ τον ιλιο ςτο ακάματο υνί τθσ Θ μζρα ιρκε. Με μια λιακάδα απριλιάτικθ, μια ευωχία Και μυςτθριακό ψικυριςμό Επάνω ςτα φυλλϊματα, κάτω απ’ τον γαλανό ουρανό, Να υπόςχεται κάτι. Διάβαςα τθν ςιωπι τθσ. Άκουςα το πουλί που κελαθδοφςε. Ο λίγοσ που ιμουνα ιτανε πολφσ Ξεςκλαβϊκθκα. Και είπα, ‘’κα ςε πιςτεφω πάντα αιςυμνιτθ ιλιε, Κα ςε λατρεφω μζςα μου!’’. Ριρα τον δρόμο μου. Ο τρόποσ μου πάντα αυτόσ κα είναι. Ζςπειρα μια γλαυκι καλθμζρα!

Ο Αχιλλζασ τθσ Άνοιξθσ!..

Με φοφρια επάνω ςτισ επάλξεισ των χελιδονιϊν, Ο αζρασ και ο ιλιοσ και πολλά τςαλιμάκια Σφυρίηοντασ το φωσ επάνω ςτισ ξερολικιζσ Ακινθτϊντασ.

Και ςτο βλζμμα μζςα θ χλόθ ανατρίχιαηε Αφινοντασ τθν ςαφρα να αποκαλφπτεται Με τθν πράςινθ ςυςτολι τθσ. Τείχθ και Τφχθ, οντάσ τθσ μαργαρίτασ, αναςκζλωςε ο ουρανόσ ανκάκια και ελπίδεσ. Κι όλα ςτον νου μου ξαναφάνθκαν τα καφματα, εδϊ Κι εκεί, όπου ο μφκοσ προςτάηει, Νικάσ και ζρχεται ο Αχιλλζασ ςου Να πάρει πίςω τον μαγνιτθ των ερϊτων!

2/4/2022

Η λυρικι ευχι ενόσ μπουμπουκιαςμζνου μίςχου!

Εδωνά θ Αλικεια ςυντρίβεται και θ γθ Μιλά με τισ ςιωπζσ τθσ. Αρκεί Ρου μια θλιαχτίδα μεταςτοιχειϊνεται και κάνει Τα πάντα να λυγίηουν κάτω από το παραμφκι τθσ πραγματικότθτασ Υπάρχει; Αυτι; Τζτοια που δεν τθν καταγράφει οφτε ξαφνικό φωσ οφτε Θ λφπθ ενόσ ηωγράφου γιατί Του λείπει πια το φρόνθμα να ‘’βλζπει’’ είναι ζνασ άτολμοσ πρίγκιπασ τιποτζνιοσ εδωνά λοιπόν βρίςκω ταπεινι φλθ να ηει κάτω και πάνω από κακετί· μεταγλωττίηω: ςε μια γλάςτρα όπου ηει ζνα λουλουδάκι το θλιοβαςίλεμα αφινει τθν κωπεία του να μου λαλιςει· κι είναι από τον μίςχο ενόσ χαριςάμενου λόγου φψουσ και βάκουσ να θ προςευχι θ μπουμπουκιαςμζνθ: ‘’Κεζ μου, προςτάτεψε ετοφτο το Ελάχιςτο Υψιπετζσ τθσ όλθσ ςου Δθμιουργίασ!’’….

Ηαλιςμζνθ ουςία τθσ νφχτασ επικακιμενθ επάνω ςτα φυλλϊματα, Τςιρίηει αφινοντασ και το φεγγάρι να φοβάται. Εςφ κοιμάςαι ακόμα, κακόλου δεν ζχεισ ςτον νου Τθν λφπθ μου. Απουςιάηεισ. Ο διαβιτθσ των άςτρων μετρά καλά τθν απόςταςθ. Ηω ςτον απόθχο των γεγονότων. Θ αυγι ειςβάλει μζςα μου. Είναι αιϊνασ των πραγμάτων και αιϊνασ των ανκρϊπων. Είναι θ απαρχι των κλιβερϊν αρικμϊν…

Ο ουρανόσ…

Βαφτιςμζνοσ ςε άγρια παρακάλια είναι ο ουρανόσ

μζςα του

πλζουν ολοκάκαρα πουλιά και ελπίδεσ Τον πιάνω και τον αφινω από τισ ραφζσ, Ππωσ τον μεταφράηω οι αγωνίεσ μου ξεχφνονται, Δραπετεφουν αςφμμετρα οι άπειροι χρωματιςμοί του Ππωσ προχωρά θ μζρα, όπωσ βαςιλεφει ο ιλιοσ και ςτο ςοφρουπο Ο Κεόσ κανονίηει τισ υποκζςεισ του, Κακόλου ματαιόδοξα!

Κακαρό φεγγάρι γυμνό οδεφει ςτισ πλάτεσ του ουρανοφ· Άςτρο μου παινεμζνο Αράγιςτοσ είναι ο κόςμοσ μου, Φυλϊ εικόνεσ ςτο μυαλό μου, ζτςι αντζχω, Το όνειρο εκβάλει από μζςα μου Γίνεται μφκοσ ηωντανόσ Θ αγάπθ κεντά τθν καρδιά μου Σαν μια βελόνα επικι, Τρζχει το αίμα μου Ροτίηει λυρικζσ παπαροφνεσ Θ Άνοιξθ κα ςβιςει τα κρίματά μου, Κα ςωκϊ ναυαγόσ!

Σεκμιριο κανάτου..

Λοιπόν κάτω από το δζντρο φφτρωςε αχάραγο γυαλί λουλοφδι, Μια πζτρα ςικωςε το βάροσ τθσ Στιγμισ, Χρϊματα ζηωςαν με παρκενία εκ προοιμίου το τοπίο, Το μεςθμζρι γζλαςε, ταρακουνικθϋ.

Δεν βρζχει, θ λιακάδα βάηει και ψφχρα ταυτόχρονα, Ο Απρίλιοσ απόλυτοσ και δαιδαλϊδθσ, Στο χϊμα βάδιςε χαροφμενθ θ ςουςουράδα, Με θδονζσ ηωισ όλα ςκθνοκετικθκαν ςπουδαία…

Βακφ μυςτικό τθσ Αττικισ, βακφ και διψαςμζνο, Στισ ράγεσ του ιλιου τεκμθρίωςε θ μζρα τα καλά τθσ, Ζχοντασ λείψει θ ψυχι ςου κάπου εδϊ ςε κόντεψα κάπου ςε ζνιωςα ςιμά, Αυτό που ξζρω πια δεν είναι κάνατοσ, είναι ζνα παράξενο πλθςίαςμα…

Μινυμα εξ αδιαιρζτου..

Μελαγχολϊ και για όλα δικάηομαι Τα πλουμιςτά πουλιά

Ρετοφν χαροφμενα μεσ τον ουρανό μου·

Συντροφεφω μπουκζτα λουλουδιϊν Απλοφςτατεσ είναι οι ελπίδεσ Εκτυφλωτικό το φωσ και με μακαίνει δεξιότθτεσ

Ζνα αεράκι υποβάλλεται ςε εκμυςτθρεφςεισ

Ζχω μια λάμψθ ανταμοιβι που μου αξίηει ‘υχαριςτθμζνοσ είμαι με τα λίγα μου Ξζρω πωσ κάκε ηιλεια ςε αδικεί Ο χρόνοσ με κεντά και το διαςκεδάηω Από ζρωτεσ ζρχομαι και πουκενά δεν πάω Χαρμόςυνα μθνφματα μου ςτζλνεισ κόςμε Χαρμόςυνα ποιιματα και το θλιοβαςίλεμα αργεί…

Δφει θ αγάπθ μζςα ςου ματϊνεται·

Τα άςτρα τρίηουν ςαν μια ακραία κατάλθξθ·

Γεμάτο αζρα το βράδυ αδειάηει τθν ηωι κάπου μακριά·

Πλα είναι τίμια τα φεγγάρια.

Καυμάςια πάμε ςτον φπνο

Ειπϊκθκαν αυτά που ιτανε να ειπωκοφν

Τρυφερά καταγράφονται οι λζξεισ μασ τρυφερά

Οι νουκεςίεσ μασ κα μασ αναςτατϊςουν

Στον βρόντο του φπνου πνζουν όνειρα και αυταπάτεσ

Στον βρόντο ενόσ παράξενου χαμοφ…

Κακϊσ ξθμζρωςε τελειϊνει θ ναυςιπλοΐα των άςτρων, Μθρυκάηουν φυτά τισ γεωμετρίεσ του ουρανοφ, ακοφγεται κόρυβοσ λφπθσ, Μια επωδόσ του φεγγαριοφ τα δζνει όλα πιςκάγκωνα. Τϊρα πάμε καλά οι ελπίδεσ ξαναγεννιοφνται, Κάτι που περιμζνουμε κα ϋρκει Θ ηωι ςχθματίηει τισ αιςιοδοξίεσ τθσ ςτο δεντρολίβανο Ράνω ςτισ πικροδάφνεσ το αεράκι ςφφριξε τα μυςτικά των πόλεων…

Πίςτθ ςτον Άνκρωπο!..

Κατά τασ γραφάσ λοιπόν, αενάωσ λοιδοροφμε τον αγαςτό παράδειςο!

Σκζφτομαι με διπλοπενιζσ και με αςτοιχείωτα ςτιχάκια.

Να ο κακαρόσ φμνοσ του λουλουδιοφ εντόσ μου να θ ςφηευξθ

Ιλιοσ να αγαπά τθν πζτρα να! Λαλοφςα φζρουςα καταςκευι Ροιιματοσ που ορκοποδεί και δείχνει Φιλοςοφίεσ απροςμζτρθτεσ.

Πλα όπωσ τα κωρϊ είναι ζνασ κρίαμβοσ του Ανκρϊπου!

Τι κι αν με απογοιτευςε θ κωριά του; Σε δικαςτιρια δεν κα πζςω. Συντάςςω τθν ψυχι μου να ιριδίηει αλλιϊσ.

Σε τοφτο το διανοθτικό ξαςτζρωμα που περπατϊ

Μια αιςιοδοξία είναι εδϊ και πάντα λάμπει…

Καταγραφι τω τρόπω που κατζχω εγϊ!...

Ροιόσ βαφτίηει το εγϊ του μζςα ςε τρομερζσ αυταπάτεσ; Κινεί Τα νιματα τα αόρατα. Κι αυτό δεν είναι αλχθμεία, είναι ζναρξθ Ενόσ παράξενου επιτθδεφματοσ: να μπαίνεισ Σοφμπιτοσ μεσ τθν πραγματικότθτα και απ’ τθν άλλθ Να βγαίνεισ των ιλαρϊν υδάτων, εξαγνιςμζνοσ Και με καλερι προςευχι κι αφοφ κανζνασ πια δεν ςε καταλαβαίνει Αφινεισ να ποντάρουνε ςτθν ηιλεια τουσ μείνε εδϊ Ρου θ αικρία ςου παραςτζκεται Κι εξανεμίηεται το βιόσ ςου· λιγότερθ πικρία ζχουνε Τθσ νφχτασ οι ςκιζσ και οι τςουρουφλιςμζνεσ νυχτερίδεσ!

Εγϊ, ο αλίμονοσ εγϊ!..

Στθν φωτεινι δίνθ τθσ μζρασ κεόςταλτα επικράτθςαν τα χαμθλά βουνά και ςκίαςαν Τθν κάκε ραγιςμζνθ ςκζψθ μου.

Αυτό το πρόδθλο ςυμπζραςμα από πικροδάφνεσ και ουρανοφσ Ανκιςμζνουσ ςε καλό κα μου βγικε Επάνω ςε ςτρωτά λιβάδια και ευδόκιμα Ραραδομζνα ςε μια αιςιοδοξία τεκμιρια.

Στθν χαραμάδα του αρχαίου Χρόνου επαρκι Υπιρξαν τα αόρατα και κατανοθτά ι όχι ζηεψαν τον νου μου ςε κραυγι.

Δεν ιμουν βζβαιοσ για τίποτα.

Δίχωσ άλλθ φωνι υπιρξα κιαςϊτθσ μιασ ιδζασ κριάμβου..

Εγϊ ο αλίμονοσ εγϊ…

Μικρι ςπουδι γφρω από ζναν εξαπλωμζνο κάνατο…

Βεςτιάριο των δζντρων, ντυμζνα με άμφια πουλιά, ιχοι από λάμψθ, αζρασ κρουςτόσ και ιερατικόσ, ο Κεόσ μελαγχολίεσ ςπουδάηει, ξθμζρωςε. Πλεσ οι αταξίεσ μασ μια μαφρθ τρφπα που αναγνϊκει κάνατο. Ροφ είναι το τςαλακωμζνο ςκοτάδι τθσ νφχτασ; Γεωγραφίεσ που αναιροφνται γφρω μασ, πυρπολθμζνεσ πόλεισ, ςφνορα που αλλάηουν, υγραςία ςαρωτικι, καμία Άνοιξθ δεν κα βελάξει φζτοσ, κανείσ αμνόσ. Κα πεκάνουμε πίςω από εξαςκενθμζνα χειροκροτιματα, ανικοντασ ςε κείνουσ που αδιαφοροφνε…

Από το λιβάνι ςτο λιβάνι μια διαδρομι ξεκυμαςμζνθσ κρθςκείασ. Αποκρυπτογράφθςα τα δεδομζνα. Κάτι μάγιςςεσ ιρκαν ςτον φπνο μου και μου μίλθςαν. Άκουςα και δεν άκουςα. Πταν ξθμζρωςε είχαν φφγει. Ιρκε θ Δευτζρα με τθν φοφρια τθσ. Αρχαγγελικόσ ο αζρασ ζςμιγε τισ κορφζσ των ευκαλφπτων και τισ λίκνιηε. Ιξερα να ςιωπϊ… Καλθμερίηω τισ τάξεισ των ρόδων..

Να μείνω λίγο μόνοσ κάτω απ’ τα φαρδιά φρφδια των δζντρων.

Αγαπϊ τθν απουςία μου.

Κοιμάται ζνασ κεραυνόσ μζςα μου.

Μθδενίηει τθν μνιμθ και τθν όρεξθ του αζρα.

Ξεδιπλϊνοντασ τισ ςκιζσ ανακαλφπτω τθν τόλμθ των θλιαχτίδων. Μεςθμζρι ο ιλιοσ εφορμά ςτθν καρδιά μου.

Απόλυτο είναι τι κακετί που αγαπϊ.

Το βράδυ το φεγγάρι ανοίγει τισ πλθγζσ αποκαλυπτικά.

Θ νοςταλγία είναι θ κακαρότερθ αλικεια μου.

Μιλϊ αλλά λζξθ δεν λζω που να αφυπνίηει. Κωφεφω…

Σο ζποσ του ντουνιά…

Χορεφει μία μπαλαρίνα πάνω ςτθν λφπθ του αιϊνα·

Δεν νφχτωςε και δεν ξθμζρωςε ποτζ· Ακοφςτθκε ηωι μα ιταν ολόγυρα απλωμζνοσ ο κάνατοσ Θ αιςιοδοξία αυτοκτόνθςε.

Ρερίπου περιςπάται ο βιοποριςμόσ Εξαρτόμαςτε από ανάγκεσ και πόνο Κάπου υπιρξαμε και δεν αφιςαμε κακόλου ίχνοσ· Κάποτε κα μασ μνθμονεφςει μια μακάβρια Λςτορία. Υπολογίηουμε κζρδοσ ψυχισ μα μόνο μια ηθμιά ςυμβαίνει· Κοίτα να δεισ που λίγοι κα μασ υπεραςπιςτοφνε· Με αυταπάτεσ τι κρθςκεία να οργανϊςεισ; Εκλιπαροφμε για ζνα ζλεοσ κανάτου…

Άπνοια βακιά άπνοια και ηοριςμζνοσ ο περίγυροσ· Ρροειδοποιθτικι ςιωπι, ζγιναν αγάλματα οι ςκζψεισ μου Ξεδιπλϊνεται χάοσ πίςω από τον φλοίςβο τθσ καλάςςθσ Λευκά ςκοτείνιαςε ο ουρανόσ. Α νυχτολοφλουδο που πάνω μου δοκιμάηεισ τθν ζλξθ! Ηω με μθδενικζσ απαντιςεισ και πολλαπλά ερωτιματα, Απόλυτα ηυγίηω κακετί, Οφτε κακεφδω οφτε και ςχετίηω όνειρα και ουρανό… Κατάπλθκτοσ και μου αποκρίνεται θ μοίρα κι ο κεόσ…

Π,τι απόμεινε από νφχτα το κλθροδότθςε θ ηωγραφικι ςου ςτον ουρανό. Φεγγάρια ιδρωμζνα κατζλθξαν ςτθν μζςα τςζπθ του ςκοταδιοφ. Μια νυχτερίδα ιρκε πζταξε πίςω απ’ τισ κουρτίνεσ του μεςάνυχτου. Πμωσ θ λιακάδα ειςζβαλε από παντοφ. Μάηεψε τα ςκουτιά τθσ κι ζφυγε θ νφχτα πίςω απ’ τα βουνά του διςταγμοφ. Θ μζρα ιρκε μαηί τθσ κι εςφ. Ζδωςεσ νόθμα ςτθν αγρφπνια. Ζκρεψεσ πάντα ανίκθτον τον ζρωτα!

Ανικω ςε ςυμπζραςμα θςυχαςμοφ…

Στα τρανά αλϊνια ο ιλιοσ προχωρά χιλιοςτό χιλιοςτό

Εργολάβοσ ωραίων. Στριφογυρίηει μζςα ςτισ μεγάλεσ περιπζτειεσ Κεότρελοσ και μόνοσ. Ξεκυμαίνω κάποτε από λζξεισ και με ςυνδράμει Με τθν ακάματθ λεβεντιά του. Ζχει φωνι αμπζλου και από κάπου μζςα του αναβλφηει το μεκυςτικό κραςί. (Πςα μου επιτρζπονται να λζω είναι από μοναςτθριοφ ιςτορίεσ και καμϊματα..) Αρχαιότροπα μιλά και για κακετί ςυναρπάηει. Ρυκνά και όμορφα χρωματιςμζνα τα γαλάηια δόκανα τθσ Αςτραπισ. Από γεωγραφίεσ που από παλιά ςπουδάηω ζρχομαι και ομιλϊ μια ελευκερία που δεν αποκτιζται. Μςωσ να ηω πιο πάνω από τα πολιτεφματα. Μςωσ Να βαυκαλίηομαι με μια αρετι Ρου κρυμματίηεται μεσ τον φτενόν αζρα και ςε όλουσ φςτερα ανικει. Ανικω και ςε ζνα ςυμπζραςμα θςυχαςμοφ εγϊ!

Κομπάρςοσ ςτο αρχαίο βαςανάκι τθσ ηωισ…

Ζννοιεσ κεςπζςιου ςτοχαςμοφ κάνει πρόδθλεσ θ ηωι, Αλλιϊτικα θχεί το πεπρωμζνο, Πντωσ ό,τι ψαχοφλεψα διαλφκθκε Ρίςω από το τηάμι τθσ μελαγχολίασ, Μια ελαφίνα ςκζψθ ζτρεξε κατά το ανοιχτό λιβάδι, Σκίρτθςε θ καρδοφλα τθσ, Ρου να τθν δω τθν ερμινευςα, Με μια ςυμπάκεια τόςθ Στοχαςτικά και ςμίγοντασ όλα τα ενδεχόμενα Να είμαι λίγοσ ο ζρμοσ για να διακονεφςω Ζλεοσ παρά του αμόλυντου αζρα Του κακθλωτικοφ! Για τοφτο και για κείνο που δεν είπα, ςτάκθκε μπροςτά μου ςαν ο διαλογιςμόσ Του θλιοβαςιλζματοσ θ Απόφαςθ, είδα και οφτε μίλθςα οφτε είπα, Ζμεινα να γκρεμίηω φυλακι τθν φυλακι Τον μαφρο τοίχο κάκε νφχτασ Ραίηοντασ ςαν κομπάρςοσ ςτο μεγάλο βαςανάκι τθσ ηωισ Στο αρχαίο κζατρο τθσ Λφπθσ…

14.4.2022

Οργαςμόσ των χρωμάτων..

Ρζτρινο χζρι που κωπεφει τθν γαλινθ Τθσ κάλαςςασ φωνθτικόσ αζρασ που ςκουντά τισ φιςτικιζσ Ανικει ο μφκοσ ςτθν κόψθ του ςπακιοφ τθν τρομερι

Τίποτα δεν προχϊρθςε ποτζ χωρίσ αμάχθ Ο νουσ μου παίηει με αιςκιςεισ και γελά Θ μζρα ηεφει τισ γεωμετρίεσ ςε οργαςμό Ρλθμμφριςαν τα πάντα τα ωραία χρϊματα Νικάνε!

Υπάρχουν εφνοιεσ των ςωμάτων και ο ζρωτασ ο αγνόσ

Ρου ςτα κρυφά βαδίηει κι όλα τα ανατρζπει Χαρμόςυνα χάδια, γελάκια πονθρά, μια γάργαρθ Θλιαχτίδα που μεταγλωττίηει τον κόςμο Στθν διάφανθ ωραία διάρκειά του Υπάρχουν οι ςυνουςίεσ τθσ φωτιάσ, ο κακαρόσ φμνοσ Τθσ ευτυχίασ Ππου ςυντυχαίνω τθν ςάρκα που ανκίηει Θ Ροίθςθ ζρχεται απρόςκοπτα: ςαν ζνα μακθματικό τερτίπι που αποςυμφόρθςε τθν ταραγμζνθ μασ ψυχι.. Από το άλφα ςτο βιτα ςτο όμικρον Ζνα τςιγάρο δρόμοσ και μία παράδοςθ Άνευ όρων και αιτιϊν…

Μζρα του Απρίλθ…

Μια πνιγθρότθτα που ςκοντάφτει επάνω μασ και μασ ξεφλουδίηει·

Σαν πρόςφατθ λαχτάρα θ λιακάδα Λαχανιαςμζνθ ςτζκεται ςιμά ςτον οκνθρό αζρα· Ο Απρίλιοσ μια λεοντι παραφκαρμζνθ Εγκαταλείπει τθν αξία του πάνω ςτο ςτζρνο το δαςφ τθσ γθσ Πραςθ όπωσ είναι ταγμζνθ κάπου θ όραςθ Και μια πλάνθ να νομίηω τισ αιςιοδοξίεσ εφικτζσ και να μθν είναι Ζρχεται θ μελαγχολία με τα παςουμάκια τθσ Ακοφγεται επάνω ςτα ςτρωτά πλακάκια, Λαχταρϊ μιαν θςυχία ςαν άφταςτο μπαχαρικό που νοςτιμίηει Το μεςθμζρι μου και μου επιςτρζφει χρϊματα μεσ τθν μουντάδα· Στακερό άςπρο φωσ κρουςτό κάτω από τισ φιςτικιζσ και τισ ατςαλάκωτεσ πικροδάφνεσ: Γελά και παίηει με τθν πιο καλι διάκεςι μασ να ξορκίςουμε αυτό το μελαγχολικό ολόγυρά μασ ςκθνικό…

Για να ξεγελαςτοφν οι αυταπάτεσ μασ μία

Ψιλι βροχι και ζνα κυκλοκυμικό

Αεράκι

που ρθμάηει

τθν μζρα.

Καλά τα είπαμε με τον φίλο· ‘’οι ρόλοι’’

Ναι ζτςι που το λζω, ‘’οι ρόλοι’’

και ταχτικαμε κακείσ Σε κάποιον τζτοιο και νομίηω δεν αλλάηει.

Κι οι άλλοι όλοι ζτςι μασ ςυνικιςαν μπορεί

Εγϊ να είμαι μια γαλακτοφόροσ αγελάδα και Κάποιοσ άλλοσ είναι ο εκτροφζασ, ι αυτόσ Ρου αρμζγει και λογαριαςμό κα δϊςει Μόνο ςτθν ιςτορία. Ζτςι τα είπαμε. Μετά Γελάςαμε κακϊσ ωραία κφλθςε θ κουβζντα Και ιπιαμε καφζ γελϊντασ μζςα ςτθν πολφτιμθ φιλία. Ωραία θ Κυριακι! Σιμερα που δεν δοφλεψα και είχα χρόνο για τον εαυτό μου. Κάτι φορζσ κα πρζπει να μου κυμίηω Να βρίςκω χρόνο λίγο και να ηω…

΢κθνικό ενόσ κόςμου που αναρωτιζμαι αν υπάρχει…

Οι επικυμίεσ πάντα είναι αντιπολίτευςθ· ηθτοφν Ζδαφοσ να ςτακοφν και τότε Ρραγματϊνονται ςαν τα πλοιάρια που προςάραξαν ςε απόμακρθ ακτι Κι ο ιλιοσ με τθν λάμψθ του τα δζνει. Φτάνω με κόπο ςτθν Αλικεια. Κι ακοφω το ςυλλείτουργο Των πουλιϊν, μόλισ που κα ξθμζρωςε και θ γαλινθ Κάνει ετοφτθ τθν δαρμζνθ ανατολι Να γυαλίηει, μζςα ςτον απαλόν αζρα και τον φλοίςβο τθσ καλάςςθσ. Για τισ εικόνεσ ζηθςα. Ακριβά Ζγιναν τα φτθνά και ζμακα Να ομιλϊ πολφχρωμα όταν και θ ςιωπι ιταν διάλεκτοσ Σπουδαία. Αραδιάηω ζνα ζνα τα γραφτά μου Ράνω ςτο παγωμζνο πεηουλάκι Του κιπου. Ιχοι ξεχφνονται από το ευλαβικό πθγάδι Ζνκεν τθσ γθσ Κι εκείκεν του ουρανοφ που γαλανίηει. Α κωπευτικζ Μάγε αζρα Ρερπατάσ πάνω ςτθν ράχθ τθσ χλόθσ και ανατριχιάηεισ Τα φυλλϊματα· Οι επικυμίεσ είναι πάντα αντιπολίτευςθ Δεν λζγονται όςα λζω Είναι το πυρ που το ςκθνοκετϊ Δαγκϊνοντασ το μιλο το αφρόψυχο. Και τϊρα Ρου τα καταγράφω όλα οφτε θ Στιγμι περνάει οφτε Ο Χρόνοσ. Επάνω ςτθν αιωνιότθτα νομίηω περπατϊ και τρίηουνε Κλαράκια που ολοζνα ςπάηουν κάτω από τα βιματά μου!

Σε κυμάμαι να ανατζλλεισ

δεςποτικι και υπεροφςια

Επάνω απ’ το κοιμθτιριο όπου θ κάλαςςα

Νανοφριηε τουσ τεκνεϊτεσ

με τον απαλό φλοίςβο τθσ…

μελαχρινι κι απζραντθ

ζςβθνεσ κάκε κλίψθ του ορίηοντα

ανοίγοντασ τα μάτια ςου ςτθν γαλανι ευδία όπου πουλιά τιτίβιηαν ευτυχιςμζνα…

και ςε καμάρωνα

ερωτευμζνοσ όςο ποτζ που ιςουν ζνα όνειρο που πραγματοποιικθκε

εκεί που θ μζρα ζντυνε με μουςικι το κφμα

και διαλαλοφςε νικθτιρια λόγια ο ουρανόσ…

Εφχρθςτοσ είμαι ςτισ διακζςεισ των ανζμων. Λοιπόν: Αιχμθρόσ που άλλο δεν γίνεται Και κλειςτόσ ερμθτικά κλειςτόσ, βελάηω και ουρλιάηω Αμνόσ και λφκοσ. Τι παράπονο αρκρϊνω και ςιτίηομαι τισ αντιφάςεισ μου; Κλείνει ο κφκλοσ και με γραπϊνει. Σκζφτομαι: Είναι θ ηωι κι θ Τζχνθ Κφκλοι ομόκεντροι. Πμωσ εδϊ Ρου όλα τα ςυλλογιζμαι και τα λογαριάηω αλλιϊσ Καλά το ξζρω πωσ αντιπαρζρχομαι τθν ουτοπία μου· Κι όμωσ με τοφτθ Τθν αδθφάγα ηω και πορεφομαι· Σαρκίο που ρθμάηει ςτον αιϊνα…

Αυτό είςαι…

Μζςα ςτθν γαλινθ των κάςτρων

Εςφ κρατάσ το δϊρο του Κεοφ

Κι αναςτυλϊνεισ τθν Ρίςτθ ςτα επουράνια.

Μια μορφι είςαι αγγζλου που ςυναπαντθκικαμε.

Ζνα Αίςκθμα που τρφπθςε το ςκεναρό ταβάνι τθσ νφχτασ. Και ςε αςπάηομαι

ςαν μια διάπυρθ αίγλθ που ςβινει ζνα ζνα τα κόκαλά μου

Αφινοντάσ με να παραςφρομαι από ζναν αζρα ντελι!

Σθσ Ιδζασ ο ακάματοσ ςιδθρουργόσ..

Ράνω απ’ το κεφάλι μου ο ιλιοσ ςχεδιάηει ουρανοφσ·

Με ποδθγετοφν λόγια του μζλλοντοσ·

Κάκε ςκιά είναι πάνω ςτο ςϊμα μου ρυτίδα·

Ηω ιδρωμζνοσ ςε κλαυςίγελο.

Άκουςζ με πρωινό πουλί που τιτιβίηεισ ευτυχιςμζνο:

‘’θ μελαγχολία μου είναι μια πράξθ ολζκρου Ακοφω μζςα ςτθν ερθμιά του κόςμου Ρουκενά δεν πθγαίνω…’’

Πταν κοιμάμαι δεν κοιμάμαι· ςτ’ αλικεια Είμαι περίπτωςθ κανάτου εγϊ· Σφυρθλατϊ επάνω ςτο κρανίο μου μία Λδζα: Σαν όπωσ ςε αμόνι που ςφυροκοπά περίτεχνα ο ςιδθρουργόσ…

Η διδαχι του χοροφ και του ανζμου…

Πταν θ κίνθςθ είναι ζνα νεφμα εςφ είςαι πάνω απ’ τθν κίνθςθ, ζνασ κορφολογθμζνοσ ανκόσ Στο περιβόλι του πελάγου!

Κι εκκινοφν όλα από τθν αξία ςου ομιλίεσ που το κορμί ορίηει, λογάκια τρυφερά ι και εκείνα Ρου λαλοφν οι ςιωπζσ όταν τα μοφςκουλα παρατεντϊνονται και δείχνουν τόςθ ενζργεια Ρου και ςυντρίβονται λεσ οι επιδερμίδεσ Και φανερϊνεται το ζςω βάκοσ Ενόσ καθμοφ. Ναι με τθν πεικαρχία πασ. Και οργανϊνεισ το ςαφζςτατο ςου φφοσ τθν ςτιγμι που αυτό που είςαι είναι μία διδαχι που κάνει ο Μζγιςτοσ Χοροδιδάςκαλοσ πολλά να πει ςωπαίνοντασ και το κορμί που εξαχλϊνεται τα παρακολουκεί ςιωπϊντασ κι αν μιλϊντασ…

Μεγάλθ Πζμπτθ…

Κοφφιοσ ιχοσ ο ουρανόσ φωτίηεται ςυνεπαρμζνα και λυγίηει

Σαν ζνα τόξο θ ομολογία του. Ηεφω με μάτια κλειςτά το ςϊμα ςε αναπαμό.

Τουλάχιςτον μου αποκρίνεται ο ζρωτασ και με κζλει.

Αυτό το ανκάκι μεσ τα χζρια μου είναι το ειςιτιριο για αδυςϊπθτθ αιωνιότθτα. Ρροάςτιο αναςτατωμζνο από βοι. ΢ζπει προσ τον χαμό του είναι ζνα ςφννεφο χαμθλά που κάκιςε μεταςχθματιςμζνο. Άδειαςε θ πλατεία οι βιαςτικοί Καμϊνεσ ζφυγαν για αλλοφ. Κατάνυξθ ςτθν κατάνυξθ καταλαβαίνω τθν μιλιά Σου. Αποταμίευςα προκζςεισ και ςε καλό δεν μου βγικανε. Τϊρα που μεςθμζριαςε θ τεκλαςμζνθ ζγινε ευκεία Και ςτόμωςε θ λάμα του παλιοφ μαχαιριοφ. Σκοτϊνω με τισ αντιφάςεισ μου. Φυςάει λίγο και καμϊνεται τον κάποιον ο ουρανόσ. Με τρϊνε οι ςτεναχϊριεσ. Το ςπίτι ςαν μια ναυαγιςμζνθ τριιρθ με απάγει ςτον μαρτυρικό δρόμο του εγκλειςμοφ. Βάφω λευκά τα ςκοφρα μου Ναυαγϊ αυτοβοφλωσ. Μεγάλθ Ρζμπτθ και δακρφςασ ο ουρανόσ τθν λφπθ μου υπολιπτεται Και ερυκριά. Για ποφ το ζβαλεσ Λθςοφ και τρίηουν οι ραφζσ του κρανίου μου για δεν χωροφν Το άδικο και τον χαμό ςου; Αλλά και πάντα ο κόςμοσ ζτςι δεν είναι; Μζκυςα από άνκθ που ξεπλζνουν τθν ντροπι μασ μζκυςα· Και αναβλζπω ςτον ορίηοντα μανάδεσ δακρυςμζνεσ να αναηθτοφν ελπίδασ τόπο να ςτακοφν. Ξαφνικό είναι το Απρόςμενο και δεν το ζπιαςε ςε καταμζτρθςθ κανείσ λογαριαςμόσ. Είναι θ ψυχολογία μασ που τρζμει Σαν ζνα δζντρο κεραυνοβολθμζνο και που ζπιαςε φωτιά. Κλάψε επάνω ςτο άγαλμα του Τίποτα οδοιπόρε! Από τθν Ακωότθτα μονάχα μιαν ανάμνθςθ κρατϊ Μονάχα μιαν ανάμνθςθ!

Η Μυςτικι Διαφυγι και θ απ’ τθν ψυχι μου εκπόρευςθ..

Ξθμερϊνει το άνκοσ μου μζςα ςε ανείπωτουσ κιπουσ

Ρροςμζνω ανζμουσ ριηικοφσ που ξεπατϊνουν τθν ανάμνθςθ

Αγγίηοντασ τον πόνο μου ο πόνοσ πόνοσ άλλο δεν είναι

Είμαι ελεφκεροσ ςτο διάβα μου είμαι ςυμπαντικόσ

Δράκοσ που ψελλίηει κάτι που είναι Το ζνςτικτο που ακονίςτθκε επάνω ςτο λαδάκονο του ιλιου.

Λδοφ λοιπόν το φάςμα των αοράτων

Είναι χρυςό και κρατά κάτι από αςτραπι Λριδίηει κάτω από τθν όμορφθ ςελινθ Ρροβαδίηει του ονείρου και από τον φπνο εξζχει Σαν ευτυχιςμζνο τιτίβιςμα πουλιοφ.. Ηω τθν ευτυχιςμζνθ μου μοναξιά Ανοίγω το παράκυρο ειςβάλουν οι ςκιζσ όλεσ τρωτζσ και άτρωτεσ Με κατοικοφν απ’ όπου θ αγρφπνια κερδίηει Αυτό που είναι θ κρθςκεία μου είναι ζνα χαροφμενο γελάκι που μεταγλωττίηεται Σε ψίκυρο επιτετραμμζνο να μοιράςει Υπεροψίεσ άςτρων ςτον βακφ μου φπνο. Ζλα πίςω λζξθ μου που αποςκίρτθςεσ Από το Ροίθμα ςαν για να πασ αλλοφ Ζλα πίςω αρχζγονθ λζξθ φκόγγε μυςτικζ και τριςάγιε Ζλα να νιϊςω το ςκορπιςμζνο λιβάνι ςου Φζρε τα ςφνεργά ςου ςτθν αρχαία αυλι που απίκωςε Ο ςιδθρουργόσ το αμόνι του Και ςφυρθλάτθςε τθν ζννοια που κα αποδϊςει Εκείνο που δεν παραδίνεται όςο και να μασ πολεμοφν Εκείνο που αντζχει πάντα Ωραίο και βακφ και αιχμθρό ειπωμζνο που απ’ τθν ψυχι μου εκπορεφεται… Κι είναι το φψοσ από όπου πια κωρϊ τα πράγματα που ενϊ ςυμβαίνουν ςθμαςία άλλθ ζχουν και ίςωσ δεν μπορϊ ν’ αντιλθφκϊ μιασ και εγϊ ο λίγοσ μεσ τα πολλά αναλϊκθκα. Μεσ τα πολλά… 21/4/2022 Μεγάλθ Ρζμπτθ, Ακινα…

Μεγάλη Παραςκευή…

Φουρκιςμϋνοσεςαεύοουρανόσ Αφόνεικατϊμϋροστηνςοφύατου Λύθινοσγύνεταιςετρομϊζει Ενώϋναςυννεφϋνιοπαραπϋταςμα

ΑνούγεταιναφανεύοΘεόσ.

Πότεόρθεσκαιπότεϋφυγεσ;Δενκατϊλαβα. Μόνοηοςμόςουςτϋκειπϊνωςταϊγριαβρϊχια Καιςκεπϊζειακόμακιεκεύνητουδεντρολύβανου

Δικαιωμϋνη.

Έχωαμαρτόςειαλλϊαμαρτύαδενδϋχομαι

Δϋχομαιμόνοναπεθϊνω ΓιατισΙδϋεσμου

Κουβαλώτοδικόμουφορτύο Εύμαιεντολοδόχοσϊλλωνουρανών.

Καιπουμιλώύςωσναεύναιβλαςφημύα Αλλϊεντόσμουεύμαικαθαρόσ Καιξεςκεπϊζομαιγιαναμεκρύνουνόλοι Βελϊζωαπόαθωότητα. Τώραεδώπουφτϊςαμετικαιναπεικανεύσ; Μόνοκοιτϊζωτηνμεγϊληανηφόραςου Εύςαιςανκϊτιμϋςαςτηνμυθολογύα ΔενξϋρωανηΙςτορύαςεϋχει. Καιςυντελεύταιοθϊνατοσόπωσναεύναικϊτιφυςικό Εγκληματούντεσγύρωμασμυριϊδεσ Όςεσφορϋσκαιναδικϊςουνεοιδιψαςμϋνοιγιααύμα Πϊντατούδιοθα’ναιαποτϋλεςμα: Πϊνταθαξεπληρώςεισμόνομεψυχό!

Λεπταύνω τηνςυμπεριφορϊ Ταπϊθηκαιτονχαρακτόραμου.Εκτύω Ποινόφωτόσ.Καιαν Δεισλύγομακρύτερα ΣαφόσεύναιολόγοστουΑπόλυτου Πουκουβαλώ.Γιατύ Επϊνωμου δϋνειςιρόπιτοχϊοσ Κιοιαντιφϊςεισμεοργώνουνε· ϊςπου να αποδεκατιςτϊ

Ζρανο κάνοντασ μεσ τθν παλάμθ μου Από μια θκικι αλλιϊτικθ και μιαν αρετι…

Τοζόριτωνπραγμϊτωνπερνϊςτισαμφιςβητόςεισ. ΜεαγωνύεσθανϊτουπλϊθεταιηΑνϊςταςη. Πώσνατοπεισπουχρώμαδενϋχει Ούτεκαιαύμαημοιραύαπαρϊςταςη; Ξϋρωπωσξϋρεισ. Κοινώνηςεσςτοφωσαλλϊςεςκοτεινιϊζουνοιροπϋσςου. Όςομιλϊωτόςοςιωπώ. Εύμαιοτρούλοσπουςτεγϊζειτηνφοβύαςου. Σεαποκαλύπτω! Ένανεύμαςουαρκεύναδιαρκϋςειαιώνιαημουςικό. ΣτηνΠύςτηςουριζώνουνόλα..

Απώτατη ομολογία…

Γραμμϋνοςτακατϊςτιχατησλύπησ Τοπεπρωμϋνομου καιφτιϊχνω κοςμοθεωρύεσ Καιιδϋεσγλιςτερϋσ, μελϋπια Πουγλιςτρούν Σανψϊρια ςεβαθύνωκεανό· Ροιό είναι το κουράγιο μου; Ηθτϊ Μια πλεφςθ που να ζχει ελπίδα Κι ίςωσ τθν βρίςκω και τθν χάνω κάποτε μεσ τθν ηωι. Ροιόσ απελπίηεται μεσ τουσ αγϊνεσ; Κρατά Τον ςβζρκο του ορκό κι υποδεικνφει Τον επικεντρωμζνο του Σκοπό! Αφουγκράηομαι γφρω: θ εποχι μιλά Με φοβζρεσ. Κα αφιςω κατά μζροσ τον καλό μου εαυτό Και κα ςκουριάςω μεσ τα μζλλοντα. Αυτό Από μόνο του είναι ‘’κάτι’’. Μθν λείψεισ χαρακτιρα μου ελπιδοφόρε Από καμιά γιορτι του πνεφματοσ! Τςαλακϊνομαι μα πάντα ζχω αποςτολι τον ιλιο! Ρολφ με δυςκολεφετε μα ολοζνα πιο πολφ ςασ αγαπϊ!

Χάνω αυτό που χάνω μα δεν χάνω Ροτζ μου τον προςανατολιςμό.

Είμαι μια ρίμα ςφνοψθ

του πελάγουσ, μια τρικυμία με ςκοπό. Ρνζω μουςικζσ που αφθνιάηουν Και ςυντελοφν ςτθν αγρφπνια μου. Είμαι το αγωνίασ γινόμενο και το εμβαδόν κατορκωμζνων ιδεϊν. Ο ταπεινόσ ςασ νεφελθγερζτθσ!

Πουφοβόμαςτεϊλλο,όμωσ

ντεραπαριςμϋνηπϊεικαιτρομερόεξελύςςεταιηπραγματικότητα.

Βουύζειςανμϋλιςςαςεοργαςμό

καιμιασφωτιϊσαφόνειύζημαποιητικό αδεύανααποκρυπτογραφόςουμε. Νϊτοπουδενεύςαιεςύκαιδενεύμαιεγώοχαμαιλϋοντασ! Προςαρμοςμϋνοσςεόλακαιτςουρουφλιςμϋνοσαπόόλα.Νϊτο πουπϊντα,κιευτυχώσ,αντιςτϋκεςαι!

Φεγγαρόςκονθ και ςυλλαβιςμζνοσ ςωςτά ο Απρίλιοσ…

Ρρόοδο αινιγμάτων φζρει θ νφχτα και που πατϊ ςτρωτά

Ακοφγονται τα βιματά μου ςτα ςτενά δρομάκια

Ππου οι ιχοι ανατρζπονται και αφανίηονται.

Δοξάρια των ςκιϊν αφινουνε να τρζμει θ μουςικι

Μεσ τον αζρα. Φιλόκαλθ. Και φςτερα

Ενάντιοσ κι ασ είναι ο καιρόσ, εμείσ οςμιηόμαςτε Κάνατο και τα Κακά εξορκίηουμε, πιςτεφοντασ Και λατρεφοντασ τθν ηωι.

Τότε κριαμβεφει

Στον φπνο μασ ζνα κακαρτιριο, που αφορά Συνείδθςθ που ξόδεψα και ξόδεψεσ για να μασ ςτζρξει θ μοίρα. Ο χαρτοπαίχτθσ των ςκιϊν και Των φανταςμάτων δζνει με μαγείεσ το αργυρό φεγγάρι και ςαν πυροτζχνθμα θ ςκζψθ εκριγνυται και κατακοκκινίηει, αφινοντασ Τθν λαμπερι ουρά τθσ να κραδαίνεται μεσ τθν ατμόςφαιρα όςο να ςβιςει Αφινοντασ τον φπνο μόνο οχυρό Τθσ Ουτοπίασ!

Επικυμία…

Ακόμα να φζξει και κρατϊ τθν νφχτα αγκαλιά αρραβωνιαςτικιά μου.

Ο κόςμοσ είναι μία λανκαςμζνθ πλεφςθ, βοά κι εναντιϊνεται

και ςτον ίδιον ακόμα. Οι διμοιρίεσ τθσ φιλοςοφίασ ποτζ τουσ δεν νίκθςαν πουκενά. Κριαμβεφει ναυαγιςμζνοσ ορίηοντασ και νουσ που ταριχεφει τθν ανάμνθςθ ενόσ κόςμου ςπουδαίου. Ρότε ξεψφχθςε θ αιςιοδοξία δίπλα μασ και χαμπάρι δεν πιραμε διόλου; Ω μονομζρεια ω πολυμζρεια ω πρόοδοσ τςαλακωμζνθ! Απονεκρϊνεται θ φωνι και ςτο λαρφγγι μου μια πίκρα μζνει πίςω από ελεεινολογίεσ και ςαπιςμζνα ςυμπεράςματα. Με τθν δίψα μου πάω. Ραντοφ: ακρίτασ άλλθσ οδφνθσ. Εςϊκλειςζ με ςτο άνκοσ μιπωσ μυρίςω παράδειςο κι αναςτθκϊ κρατϊντασ το ακάνατο νερό ςτθν αγκαλιά μου…

Μια ιςτορία ζρωτα και μφκου βαςανιςτικοφ…

Μεταλλικό απόγευμα ςαν να γυρίηει Ρίςω ο κεόσ και να μετάνιωςε Για τα πραγμζνα του. ΢αγίηει ο ιλιοσ τα ςιμά του Και τα απόμακρα ο ίδιοσ μια τα ςπρϊχνει Να πζςουν μεσ ςε βάρακρο.

Κοίταξζ με που ομιλϊ Φλογερόσ κατακόκκινοσ και κθριϊδθσ Διαψεφδοντασ τθν απαρζγκλιτθ βιολογία, αφινοντασ Απ’τα ρουκοφνια μου τισ φλόγεσ τθσ αναπνοισ, τρομάηοντασ Τουσ ζτςι και αλλιϊσ που γζννθςε θ ηωι αιϊνια τρομαγμζνουσ. Τζτοια ταυτότθτα αγριμιοφ ποιόσ ζχει Να ηει με λυρικό μεγάφωνο Μζςα του και ταυτόχρονα μια λφπθ να ζχει Για κείνα που το νιϊκει πωσ κα τονε βροφνε; Είμαι αυτόσ που δεν το ξζρω αν ιμουνα Μεσ τθν Δθμιουργία, αετόσ Θ λζων άπλαςτοσ ακόμα.. Εξάλλου Ροιόσ αποφαςίηει για το πϊσ κα ςυνεχίςει θ ηωι; Χορόσ μπροςτά μου οργανϊνεται, ζνα ςυνταραγμζνο Αλϊνι που από παντοφ ο κφκλοσ του βοά Και τρίηει από δυνατά χοροπθδιματα να ίπτανται οι λεβζντεσ Κι οι κόρεσ να τουσ κρυφοκαμαρϊνουν Ανάβοντασ ςτα ςτικια τουσ ερωτικι επικυμία. Α νότα ςίγουρο δοξάρι που είςαι! Α ζρωτα το κθλυκό που ςμίγεισ με τ’ αρςενικό! Για μουςικι μιλϊ που μζςα μου αναγαλλιάηει Και φτιάχνει κόςμουσ όμορφουσ! Κι ζτςι αλαφροΐςκιωτοσ που γίνομαι Στα ποιιματα βρίςκω και ζχω αρχζγονα υπάρξει Εγϊ ο εκείνοσ και εκείνοσ ο εγϊ: Από ερϊτων ο επιςτρζψασ το βαςανιςτιριο…

΢ϊμα του προ κανάτου και του κατοπινοφ…

Στθν παραλία μζνει ο ιχοσ ςου και θ βακιά γνωριμία με το νερό, Οι λάκκοι που άνοιξε θ περπατθςιά ςου Και το θχείο τθσ φωνισ ςου το εντατικό. Στυλϊνεςαι ξόανο μιςοςβθςμζνο και Ακουμπάσ τθν άξεςτθ αρίδα ςου ςτθν άμμο που απ’ τον ιλιο καίει. Ζχεισ όνομα; ςε λζει κάποιοσ άνεμοσ; Μπα… Είςαι το πζρασ των διοργανϊςεων, θ άκλαυτθ Κθδεία, το άκαιρο Τριαντάφυλλο, το ςπζρμα που ζλθξε. Μεσ τον αζρα ςτζκεται θ αποφορά ςου Σαν ζνα γραμμάτιο ανεξόφλθτο, μια εικαςία Πτι δεν κα ‘ρκει θ αυγι, κα νικιςεισ με ζρεβοσ τα πάντα. Και τςοφηει επάνω ςτθν επιδερμίδα ςου θ φκιςικι Τάξθ των πραγμάτων, τςοφηει. Ανάλαφροσ και τιποτζνιοσ δθμιουργείσ τισ ανάγκεσ Του κανάτου μζνεισ εκεί που κανείσ δεν κα ζμενε, και κάνεισ Τθν μυκολογία ανυπόφορθ κι υποφερτι…

Σαυτοπροςωπία…

Κουραςμζνοσ τόςο και Λδρωμζνοσ ωσ τα μελίγγια μου

Κορυβϊ ερυκρά και ςφφηω Από κακαρότθτα αιςκιματοσ Κρθςκεφοντασ ϊςμε τα νφχια μου Θλιόδοξα Ροικιλοτρόπωσ.

Ακοφγεται μζςα μου ο μφςτθσ τθσ κοιλάδασ Κουβαλϊντασ τα καυτά ριματά του Μιλά και με ςτεντόρειεσ ζννοιεσ κακθλϊνει Τα αόρατα ακροατιρια.

Ρόρπθ χρυςι ςτον χιτϊνα τον πάλλευκο του ιεροφάντθ Από ζνα παραμφκι βγικεσ και Ηωι ζδωςεσ ςτον μφκο τον ευαγγελικό.

Τϊρα κυλάει το κραςί ςτο διάφανο ποτιρι Και κάνει κρίςθ πάνω απ’όλα το γαλάηιο φωσ Αφινοντασ ακάλυπτα τα ορμθτιρια. Ρίνω κι αναγαλλιάηω. Είμαι ο ίδιοσ ο αυτόσ Ρου ντφκθκε τθν ιλαρι ενδυμαςία τθσ χαράσ Και ωραία Και φιλοςοφικά ξιπάςτθκε…

Δάκρυ ςτο μάγουλο του πονεμζνου

Ρζφτει ςτθν γθ

Μαργαριτάρι

Θ γθ αναςτατϊνεται

Κι ανκίηει!

μζρα ζλαμψε!

Σε πίνει το τοπίο ςε ρουφά Μνιμεσ αφινεισ διάςπαρτεσ Στα βλζφαρά ςου γζρνει ο ουρανόσ Βαςανιςμζνοσ ηω βουλιάηω ςτθν ονειροπόλθςθ!

Αγωνιϊδικοσ μίηεροσ εαυτόσ…

Τι κι αν εμείσ ανικαμε πάντα ςτισ γενναίεσ φράξιεσ των ουρανϊν Στρογγυλόσ ζγινε ο κόςμοσ και δεν βγάηουμε άκρθ Ηοφμε τισ ματαιόδοξεσ αποςκιρτιςεισ μασ Απ’ το νεφζλωμα των κοςμοκεωριϊν Ρουκενά δεν μασ πάει θ ορμι μασ Ο Χρόνοσ μασ ςκεπάηει ιαματικά Αλλά κανζνασ πια δεν επουλϊνεται Στθν άςχθμθ πλθγι του Εδϊ είναι ζνασ εντεταλμζνοσ πόντικασ που μασ δαγκϊνει Ζνασ αγωνιϊδθσ δοφλοσ τθσ περίςταςθσ Μδιοσ ο εαυτόσ μασ που μιηζρεψε Και κζλει πια πειςματικά να μασ ξεκάνει…

Αυτοαναίρεςθ μα τθν αλικεια….

Κατά πολφ με καταργϊ Αφινοντασ τισ αποδράςεισ να είναι κφριεσ. Αψθφϊντασ τον κίνδυνο Να γίνει θ πραγματικότθτα αναμπουμποφλα Ρου κατατρϊει κακετί. Εδϊ που λείπεισ λείπει λείπω επικεντρϊνομαι Σε κάτι που ζχει νόθμα κυςίασ. Εδϊ Ρου είναι χλεφθ θ αυγι Και μασ αρπάηει απ’ τον φπνο αποφαςιςμζνθ. Στα ανοιχτά δωμάτια του ορίηοντα ακοφγονται Τα πατουςάκια του ουρανοφ που πάει Ρολφ μακριά, μεσ τθν αγρφπνια που δεν ςϊνεται. Κι αυτό με τα όνειρα τα αδιάκοπα κάκε βραδιά Βαςανιςτιριο αλικεια. Ροφ βγάηει Και θ ελπίδα κι ο πόνοσ; Ζνασ Χαμόσ να ςε πυροβολοφνε ολοηωισ τα τεκταινόμενα κι εςφ ‘’Αγρόν θγόραηεσ’’ και λεσ που ι δεν κατζχεισ τι ςου γίνεται ι κωφεφεισ…

Σαυτότθτα…

Ρολλαπλαςιαςμζνθ ματαιότθτα

φουρκιςμζνθ

που επιςκζπτεςαι τον φίλο ςου!

Κροφω Κφρεσ εφταςφράγιςτεσ να ςυνταράξω τθν νεκρίλα των ανζραςτων ςυνδαιτθμόνων

Διαπρζπουν γφρω μου μπαρουτοκαπνιςμζνα λόγια Ζχω τον ρυκμό δεν ζχω το ςτιλπνό ξινόμθλο τθσ απουςίασ

Νυχτϊνουν τα ςτιχάκια μου μζνουνε ακατζργαςτα που ξιλωςε τισ ζννοιζσ τουσ τισ εραςιτζχνθσ

Εννοϊ εςζνα και ςτθν ουςία είμαι εγϊ Ρου νομίηω κάτι πράττω και ουδζν ο δόλιοσ πράττω

Λάμπω ςτθν καταξίωςθ των αναμνιςεων και τθσ ευφράδειασ κάκε λογισ κρθςκείασ…

Αδειάηουν χρϊματα τα χζρια μου μεσ τθν ατμόςφαιρα τθν φορτιςμζνθ. Ζνασ άγγελοσ ςκθνοκετεί των αγίων τα ςουρουπωμζνα μονόπρακτα. Θχοφν οι αντθρίδεσ των θλιαχτίδων ςτθρίηουν τθν λιακάδα πιο καλά. Εκείνο που δεςπόηει γφρω δεςπόηει και μζςα μου. Και ουδζν προεξζχει…

Οι ονειροπόλοι μου…

Αγγίηω ζνα ντοκουμζντο αιωνιότθτασ και ξεφεφγω Από τθν μοίρα μου. Στο ρεηουμζ: κάπωσ πεκαίνω Ρου δεν ξζρω κι εγϊ. Μα κα μου πεισ Στθν Ροίθςθ χωράει μια αμφιςβιτθςθ τόςθ; Εγϊ που ζχω ανθφορίςει ςτο φεγγάρι Τόςεσ φορζσ και ζχω ανοίξει τρφπεσ ςτον αόριςτο Χρόνο εγϊ Ηαλίηομαι από μια ςκοτεινι κατάκλιψθ Ανικω ςε μια ρίηα οικουμενικι Ακοφω τθν διαπνοι μου Αφινει όλα τα φυλλϊματά μου ελεφκερα Να αναπνζουν όπωσ φάροι που καταδεικνφουν κάτι Ζχω κλειςτεί ςε εαυτό που με ξεπζραςε Ροφ είςαι φιλαράκο μου κλιμμζνε; Δυςκόλεψεσ τα μάλα τισ αποκαλφψεισ μου Για ουτοπίεσ ζηθςα Για να με ακοφω μόνο εγϊ Ξζρω πϊσ ξζρεισ ςυ που με ακοφσ Σε ουρανό αλιεφω Τοισ κείνων ριμαςι πεικόμενοι, τοισ κείνων Μιλϊ για τουσ ονειροπόλουσ που εντόσ μου πάντοτε φιλοξενϊ…

Ανοιχτόκαρδθ νφχτα Χφνει όλο το ερωτικό μαράηι τθσ ςτον ουρανό Τθν παραςτζκονται άςτρα Κι αυτι θ φωνι που δεν ςβινει ποτζ Σαν μια ςκιά που απομακρφνεται ο Κεόσ διαλζγει τθν κραυγαλζα απουςία Ενϊ άγγελοι πετοφν τριγφρω και δοξάηουν Ππου είςαι είναι θ γαλινθ του πνεφματοσ Θ ςιωπθλι προςευχι πάνω απ’ τα μνιματα των ταπεινϊν…

Πάλι και πάλι και αιϊνια προδοτικι νομενκλατοφρα…

Αναςκευάηονται οι κεωρίεσ προσ όφελοσ Μιασ πονθρισ νομενκλατοφρασ

Ραγκοςμιοποιοφνται

Π,τι είναι κερδοφόρο κα κρατθκεί Το κράτοσ κα ςυντρζξει υμζτερουσ, το κράτοσ βρωμίηει Ανικοντασ ςτθν παρακμι Ππωσ και να το δεισ πυοφοροφν οι επαναςτάςεισ Κάτι μολφνει τθν ορμι τθσ μάηασ Ο ςκεπτικόσ διανοοφμενοσ μζνει ςτθν ιςτορία ςαν δειλι φιγοφρα Ρου όλα του μυρίηουνε υποταγι Ο νουσ απαγορεφεται, που ζλεγε κι ο ποιθτισ μασ Κεοποιοφνται κομματόςκυλα τα πλζον τολμθρά Επικρατοφνε Και όταν κα επιςτρζψουμε ςε ‘’μία από τα ίδια’’ Σιγά ςιγά το ςφςτθμα κα αλωκεί Κα επιςτρζψουμε ςτθν ηοφερι ανάγκθ Να κάνει το κουμάντο ο ιςχυρόσ Και φςτερα κα ζρκουνε ανίερεσ ολιγαρχίεσ Σαπίηοντασ τθν κοινωνία ολοςχερϊσ Καθμζνε μου τι δεν καταλαβαίνεισ;; Το προλεταριάτο βοφλιαξε ςτθν μαφρθ ρίηα του Κακοφ, ςτθν ατολμία του ςυνόλου… Ασ όψονται οι φκαρμζνεσ μασ ψυχολογίεσ..

Κοίτα που ζγινε και θ ςυνείδθςθ βιομθχανία Και τθν πατςίςαμε με ζνα παρά που φκάρθκε και πάει

Α ρε πϊσ γίναμε οι τςαρλατάνοι του Ραντόσ και του Τίποτα!

Ουδζν απ’ το ουδζν κα αφαιρζςουμε και κα μασ μείνει θ υπομονι που λείπει

Κοφραςα φφοσ για να μθν είμαι αρεςτόσ ςε κείνουσ που κι εγϊ δεν αρζςω…

Ζνα αδιάφορο χάραμα που κορδακίηει Χωρίσ ιδιότθτεσ, ςβινοντασ τα χαντάκια του κανάτου κι αυτι Θ ϊρα τθσ θςυχίασ που αγαπϊ· μόνο τον κότςυφα ακοφω Ρου μπαινοβγαίνει μζςα ςτα φυλλϊματα Αιςιόδοξοσ και ραςοφόροσ. Τετάρτθ Ρου από ζνα όνειρο μου ιρκε μια ηαλάδα Και κάκιςα εδϊ να γράψω τθσ αγρφπνιασ μου Το φωσ και τθν ςκιά που μ’ ανταμϊνει πάλι…

Χαρτογράφθςθ…

Διαςχίηω τθν αρτθρία του χάουσ Ρθγμζνθ μζςα ςτο φωσ Και διαςταυρωμζνθ με μια ελπίδα προσ βρϊςθ, Σκοτεινό μαρτφριο του λαλθμζνου πετεινοφ. Ο Χρόνοσ μια μπουρδουκλωμζνθ κουταμάρα Αφινει να φανεί που χανόμαςτε, ενϊ Επικετικά λόγια μασ αφινουν ακάλυπτουσ Μζςα ςτθν αδειανι πλατφόρμα των ποιθμάτων. Εδϊ εγϊ κι εςφ εκεί Ταριχεφουμε μια αιςιοδοξία που μασ λιγοςτεφει Αφινοντάσ μασ ςε ερμθτικι φυλακι Να αναλογιηόμαςτε τςιγκοφνικα τθν ηωι μασ τθν ίδια.

Διαςχίηω τθν αρτθρία του χάουσ Από μια αταξία ζρχομαι Α εντροπία Ρου βαυκαλίηεισ τθν Αλικεια μου, Α αταξία Ρου νζμεςαι το κάλλον κφμα που με ηϊνει!…

΢τθν Μφκονο…

Μελετϊντασ τον Μάιο θ Μφκονοσ τρεμίηει μζςα ςτον αζρα και απογειϊνεται Ματαιόδοξθ όπωσ και τόςα και τόςα ςτον κόςμο Αφινει ςτα βράχια τθσ τον πιπεράτο ιριδιςμό Και βάλει κατά τθσ προςιλωςθσ: Θ Μφκονοσ κόρθ του ανζμου. Εδϊ ςε επιςκζπτομαι με τον νου, αφινοντασ Να με ξυπνά, αχάραγα ακόμθ, θ καταιγίδα Των ςκζψεων. Και ςυλλαβίηω Τθν όψθ τθσ κάλαςςασ όταν που ζρχομαι να περπατϊ Κοντά τθσ, μου μιλά εκείνθ Ρου εγϊ ποτζ μου δεν ξζχαςα. Ανθφορίηω μετά· Τα ςπίτια κατθφορίηουν Και μοιάηουν ςαν ςθμαιοφλεσ λευκζσ μ’ζνα γαλάηιο επιμφκιο Ρου ςθμαδεφει τθν κραυγι του ουρανοφ. Εδϊ ςε φτάνω, μζςα από λζξεισ και ποιιματα Στθν κακαρότθτα των ςυμπεραςμάτων, ςτθν γαλανι κόψθ του ουρανοφ αφινεισ Να ςε λζει ο ορίηοντασ Αφινεισ να μθν είςαι εςφ· μόνο τα μελαχρινά ςου Μαλλιά ανεμίηουν λεσ και εξζχουνε απ’όλα τα μπαλκόνια του ουρανοφ Κι ωσ τθν απζραντθ αιωνιότθτα!

Σθμείο Μθδζν και ςθμείο Ζνα Άπλθςτο παιχνιδάκι τθσ αφισ Φιλί και χάδι αφθνιαςμζνο Σε κζλω ςε ζχω ςε ζχαςα Είςαι θ πλθμμυρίδα μου Είςαι θ άμπωτθ, είςαι Θ περίπτωςθ ενόσ ολοκλθρωτικοφ χαμοφ!

Φιλί και χάδι αφθνιαςμζνο Σε κζλω ςε ζχω ςε ζχαςα Είςαι θ πλθμμυρίδα μου Είςαι θ άμπωτθ, είςαι Θ περίπτωςθ ενόσ ολοκλθρωτικοφ χαμοφ!

Σφγχυςθ ζξω από τα περιγράμματα τθσ ςκζψθσ

Μπαλωμζνο φόρεμα που ςε κακορίηει

Φορϊ ταλαιπωρθμζνα όνειρα

Φοράσ μια αινιγματικι ςιωπι

Στο βράδιαςμα είςαι θ απουςία

Νυχτϊνει κρίνοντασ το φωσ καταδικαςτικά

Πλα τα αποκάλυψε

Πλθ θ ηωι μια νφφθ ανφμφευτθ

Κοίτα παράδοξο!

Πςο γερνάω τόςο ςκυκρωπάηουνε οι κόςμοι μου

Πςο ηθτϊ υγεία τόςο γφρω μου όλα αρρωςταίνουν·

Επενδφω ςτθν κακθμαγμζνθ ςου νιότθ Μπορεί οι δυο μασ να αφαιροφμε από κείνα που κα ζπρεπε λογικά να πλθκαίνουν…

Μπλοκαριςμζνο φωσ τθσ Άνοιξθσ παντοφ κοντά μου…

Μπαγαπόντικθ Άνοιξθ και ξιπαςμζνθ Βάφει τα φυτά με το πάκοσ τθσ Στθν πζτρα πάνω ακονίηει τα μαχαίρια τθσ Φλυαρεί.

Στθν μζρα μζςα διαολίηεται να υπάρξει Ακοφγεται πάνω από τισ κορυφογραμμζσ και κάτι λζει Ρου να το μεταφράςω δεν μπορϊ· Ανικω ςτουσ κανοφντεσ και ςτουσ κιαςϊτεσ τθσ. Κι από τον κόςμο των κεκοιμθμζνων φζρνω πίςω Μια μυςτικι αποκάλυψθ Διαβουλεφεται αχάριςτα για μζνα ο κάκε κφνασ Ρου πάνω ςτον κορμί μου ζρχεται να απειλιςει όλεσ τισ ακωότθτεσ…

Σου Μαΐου του ορκοδόξου και του επικοφ!..

Αποςβολωμζνοσ μζςα ςτον παχφ ιλιο που τονίηει τα νομίςματα των φυτϊν·

Τίποτα δεν ανάβει και τίποτα δεν ςβινει

Ο Μάιοσ μόνο που κανονιοβολεί επάνω ςτθν ξζρα τθν απωκθμζνθ

Τςακίηει τθν χζρα του τθν δεξιά·

Κα ςε νικιςω ϊριμο φωνιεν τθσ αυγισ, κα αγκαλιαςτοφμε

Κα πλακϊςουν οι νεράιδεσ να μασ μάκουν ανάγνωςθ Κα κελαρφςουνε νερά πίςω από τισ φιςτικιζσ

Κα είναι θ Τρίτθ των δαςϊν και κα ‘ναι θ Τρίτθ των ωραίων χρωμάτων

Κα ςε κάψει θ ηιλια ςου κα ςε μαςτιγϊςει Θ ομορφοκκλθςιά του κάμπου κα δεκεί με τθν ανάμνθςθ Ο πιο νταισ Χρόνοσ κα μασ δικάςει αλφπθτα Πςο και να αγαπθκοφμε κα πονζςουμε και κα ςε νοιάξει κι εςζνα Αχ θ Άνοιξθ τερτίπια τζτοια που μασ κάνει! Ροφ πιγε ο ζρωτασ και ζμεινε θ κακαρι φωτιά του; Πταν νυχτϊνει πλζκω φμνουσ ςτισ πυγολαμπίδεσ Ωραία αντιχθςθ αφινουν από ζνα φωσ παρακμαςμζνο…

Καταγραφι…

Αόρατο βαρόμετρο ποιεί τθν ακολουκία των ςυμβιβαςμϊν

Είμαι εδϊ για να ςκαρφαλϊνω ςτθν τρανταχτι αλχθμεία μου: Ηϊνομαι λζξεισ και ανθφορίηω Οι ουρανοί ανκίςτανται ςε ποιθτικά κατορκϊματα Νοθτικό παιχνίδι θ ανάμνθςθ Καταςταλάηει

Και ςτον λογαριαςμό πάλι ριγμζνοσ είμαι· Σθμαςία δεν δίνω Αφινω να ματϊνω αλλά ςυγκεντρϊνω επάνω μου εκμυςτθρεφςεισ Για να πανθγυρίςω, πάνω απ’ όλα, μελαγχολϊ!

Μπορεί να ηω ςτον βυκό μιασ πραγματικότθτασ ξεπεραςμζνθσ. Δρζπω ουτοπίεσ και τολμιματα ζξω απ’τθν φφςθ μου. Και ςτθν ουςία, είμαι κλζφτθσ που δεν κα μπορζςει να χαρεί για τθν καπατςοςφνθ του. Γίνομαι πιο ςκοτεινόσ ολοζνα. Τυμβωρυχϊ ςτθν νφχτα που ωραία με ςκεπάηει. Νοιάηομαι. Σασ νοιάηομαι που δεν μπορζςατε να με αποκαλφψετε ςτο φωσ. Άρχοντεσ και πριγκίπιςςζσ μου!

Αλζξανδροσ ο ζγκλειςτοσ μιλά:…

Στενό κλουβί, ηακό ο αφρικανικόσ ο γκρίηοσ, ςχεδόν και όλα του τα χοφγια ομιλθτικά Σχεδόν είκοςι χρόνια δίπλα μου ςυνικιςα να τονε βλζπω φιλικά

‘’αγόρι μου’’, ‘’αγάπθ μου’’ ‘’πόςο ςε αγαπάω;’’ ‘’ζλα φιλάκι’’, ‘’Στράτο μου’’ ‘’ποφ είςαι;’’, ‘’φεφγω’’, ‘’γειά ςου!’’, ‘’άςε μασ’’, ‘’Μαριάννα μου’’

Και πίςω απ’τα κάγκελα ο τόνοσ του αχρθςτεφει τθν μικρι του φυλακι Αζρινοσ ςαν μια εκελοφςια ςτάςθ που υπαγορεφεται από ςφνεςθ λεσ παιδικι

Εκείνο που με ξζνιηε παλιά τϊρα ο ίδιοσ άκοπα πια με κερδίηει Συνεννοοφμαςτε και δίχωσ λόγια και ο χρόνοσ που μασ ζνωςε μασ ςυγκλονίηει Α ρε Αλζξανδρε ακϊοσ που είςαι και πόςο κατζχεισ που ζχω ανάγκθ πια τθν παρουςία ςου Δεκικαμε ωραία και κατανοϊ και τθν ςιωπι ςου και τθν μιμικι θκοποιία ςου Απ’ του κλουβιοφ ςου τθν ςτενότθτα διαμθνφεισ Ρωσ ζχει ςφνορα αςφνορα και θ φιλία μασ και θ απλότθτα…

Μικρι διόρκωςθ ςε ζνα κόςμο που δεν ντρζπεται και αςχθμονεί…

Κάπου ςτθν μζςθ είναι θ Αλικεια Κόβει ςαν αμφιμονοςιμαντο ςπακί

Δεν ςτομϊνει

Ροτζ

κάτω από των ουρανϊν τθν διάταξθ… Γυρίηει ο μφλοσ·

λιγουν και χάνουν βάροσ τα φωνιεντα Πλεσ οι λφπεσ μου ςυντεταγμζνεσ Στο φωσ ςταυρϊνεται θ διάρκεια Μπορεί μπαροφτι να ζχει θ αρετι μπορεί και διςταγμό Μόνο ςτα μάτια των παιδιϊν μζνει ανζπαφο αυτό που λάμπει! Είπα και είπεσ και είπαμε. Και τι χρειάηονται τόςα και τόςα λόγια για να ποφμε τθν αγάπθ; Κλείςε το ςκοτεινό βιβλίο ςου και άκου· Ρονά θ εγωιςτικι αντωνυμία ςου Πςο κωφεφεισ τόςο δάςκαλοσ δεν κα ςου γίνει θ ςιωπι Για των παιδιϊν τον κόςμο μόνο πράξε· Θ φωτεινι ςου απελπιςία να βρει ζνα ξόδεμα ςωςτό..

Μζρεσ και μζρεσ, ςυνθγορϊντασ να περνά ο καιρόσ Και παραβολζσ ωραία αποφλοιωμζνεσ για να παραμυκιαηόμαςτε Φρεςκάδα του ιλιου όταν ξεκινά να ςτζκεται ςτο πόςτο του Μειλίχιοσ

Τρζμω και ςτθν ιδζα ότι κα χακοφν οι πεταλοφδεσ που αγαποφςα Σθμαίνουνε για μζνα ελευκερίεσ που δεν ζηθςα Ρνευματικι είναι θ μεταμόρφωςι τουσ και ςφφηει Από ποιθτικό βαςανιςτιριο θ ανάςα τουσ Ππου φτεροκοπά το φωσ γράψε θλιαχτίδα διψαςμζνθ!

Χαςομζρι ςτον ρυκμό ενόσ επιφωνιματοσ…

Χρωςτϊ, ςε όλουσ χρωςτάω Και το ομολογϊ αφινοντασ να με τςακίηει θ λφπθ μου Α άτυχό μου ςτιχάκι ςε γκρεμό μζγα που ζπεςεσ! Σε αγαπϊ αλλά εγϊ εμζνανε μπορεί και να μθν μ’ αγαπάω…

Είςαι ο υπερκετικόσ μιασ φανταςίασ Για να νικιςεισ ςτα μζςα μου παίηεισ πεντόβολα μάτια Στον άνυδρο αζρα τρζμεισ και είςαι μπαλαρίνα φανταχτερι Αγαπϊ τθν κωριά ςου τθν κάκε κωριά ςου!

Ραράξενθ αφρα μαγιάτικθ, καρφϊνει πάνω μου τα αποκαΐδια μιασ αγάπθσ ο καιρόσ βογκά, λεσ και χορτάριαςε ςαν μνιμθ θ εποχι. Εδϊ απομζνει να αποκρυπτογραφιςεισ τα απόκρυφα και να τα ςφρεισ ςτο φωσ. Κάκε εγχείρθμα ζχει τθν δυςκολία του. Ράντωσ εγϊ που είμαι λάτρθσ των δυςκολιϊν δεν ξζρω Αν μασ αναλογεί ςτο τζλοσ μια μικροφλα δόςθ δόξασ ι κανάτου… Είναι ο εαυτόσ ςου αυτι θ ςκιά που υποκικευςε το μζλλον μου; Και τίνοσ το όνομα ζχει θ απουςία ςου; όταν φεφγω από κάτι το ίχνοσ μου είναι ζνα πορφυρό ρόδο που και εςζνα ςε εξουςιάηει…

Συντριπτικι ατηζντα να ζχω αποςτθκίςει

πουλιά κι εκείνα

όμορφα μου τραγουδάνε.

Δζκα δϊδεκα βιματα μόλισ μεσ τον κιπο τθσ Ανάςταςθσ. Δζνονται

όλεσ οι λεπτομζρειεσ τθσ ευτυχίασ ςωςτά.

Κελαρφηει θ ψυχι ςαν ςτο μακρφ ρυάκι το νερό και φτάνει

Στο φωτεινό Σθμείο τθσ· αφινοντασ

να είναι ορατζσ προκζςεισ κι αυταπάτεσ…

Σε κερδίηει θ μουςικι Σαν ζνα ςτοίχθμα που κι εγϊ ςε κείνο προςφεφγω· Σε κερδίηει θ μζλιςςα των οράςεων Θ φωταγωγία του μθδενόσ Θ άμεμπτθ ςτάςθ τθσ κάκε ζκπαγλθσ νότασ Ακίνθτθ και όμωσ προχωράσ Τιμϊντασ τθν ελευκερία των πραγμάτων Τθν κακυπόταξθ του δουλικοφ Είςαι θ κακθλωμζνθ ρίμα μεσ το φωσ των γεγονότων…

Ο από μθχανισ κεόσ λζγεται ςυμβιβαςμόσ!

Ηουν οι παράδειςοι μζςα μασ και ξαφνικά Τίποτα δεν είναι παράδειςοσ όλα είναι τελειωμζνεσ ελπίδεσ Και μπουχόσ από των ονείρων μασ τθν ςυντριβι. Εκείνοσ που καταλαβαίνει καταλαβαίνει οι άλλοι Μετροφν μπόλικα τάλιρα και αδιαφοροφν για τον μικρόκοςμό μιασ πεταλοφδασ Ρου ηει ανικοντασ ςτθν ςφντομθ ηωι. Φιλοςοφίεσ δεν χωροφν εδϊ. Και όλα Ρου λζω είναι με ποιθτικι αδεία να τα νιϊςεισ ςτο πετςί ςου που κα ςκλιρυνε Ππωσ ςε ζβαλε ο βιοποριςμόσ να προςκυνάσ χυδαία είδωλα και του ςυμβιβαςμοφ τθν άλθκτθ αλυςίδα! 17/5/2022

Ενδοςκόπθςθ…

Ππου ςυναντϊνται τα κφματα εγϊ είμαι μια ανάγνωςθ επί των κανάτων. Το κακετί για να το ςτθρίξεισ Κζλει πολλζσ εδραιωμζνεσ λογικζσ. Μςωσ Ανερμάτιςτοι πάμε Και υπεραςπιηόμαςτε τοξοβολίεσ χωρίσ πάκοσ όμωσ Με πάκθ όλα τροφοδοτοφνται Και βαίνει φςτερα καλϊσ θ παράξενθ πορεία τουσ… Σκφβει επάνω μου ο ουρανόσ. Ζχω ηωςτεί κάρρθτα που δεν ιξερα αποδομοφμαι και ξαναςχθματίηομαι υδάτινοσ και τρικυμιϊδθσ. Φουρτοφνα που ζχουν τα μζςα μου!..

18/5/2022

Φκίνοντασ Μάιοσ για να μασ είναι ο Χρόνοσ πιςτευτόσ…

Γιορτάηουμε τα φωτεινά γενζκλια Των κρίνων. Τότε που ηοφμε με το ςκζνοσ μασ που λιγοςτεφει. Άτμθτθ και ςχεδόν απουςιάηουςα Θ ςιωπι καρφϊκθκε ςτο πζρασ τθσ πραγματικότθτασ. Ονοματίςτθκαν με ηωθράδα τα ειςβάλοντα ςτο φωσ ψαγμζνα ανεξουςίαςτα Ροιιματά μασ. Ω κόρθ του καθμοφ, επζςτρεψε ξανά ςτα ηωθρά θλιοτρόπια βαδίηοντασ ςτουσ πζντε ανζμουσ! Τι κα ςε πει θ μουςικι τι ο φωταγωγθμζνοσ ςου περίγυροσ Στθν ζκπλθξθ ακοφγονται οι χαρζσ ςου Πταν νυχτϊνει, άςτρα ςυναντοφν τθν πορεία ςου και ζνα χωρατό του ουρανοφ τθν όμορφθ καρδιά ςου κάνει να γελάει!..

Εγϊ και εςφ…

Εγϊ είμαι αυτόσ ο ξφλινοσ πυρετόσ αυτι θ αλφαδιαςμζνθ ανατριχίλα

Είμαι θ ςιγι προ τθσ κάπου κατάλθξθσ Εςφ είςαι αλικεια τι απ’ όλα είςαι εςφ; Ο ευανάγνωςτοσ τριγμόσ να ςχιςτοφν οι ουρανοί και να πζςουνε κάπου Βάηεισ ςτοιχιματα με τθν τςαλακωμζνθ λιακάδα Απαγγζλεισ τθν θλιαχτίδα και τθν νιφάδα του χιονιοφ Είςαι ο εγγαςτρίμυκοσ ιλιοσ Μιλάσ μζςα απ’ τα θχεία τθσ χαράσ!

Σοφτο το ‘’κάτι’’ και εγϊ ο αγρυπνϊν…

Τοφτο και τοφτο το λεχκζν ονόματι ‘’κάτι’’

Τοφτο και ‘’τοφτο’’ που με βάηει να ςκζπτομαι και να ιδρϊνω ςφμφωνα και φωνιεντα ροφχα

Ξεραίνεται ςτθ άκρθ τθσ καλάςςθσ Ι ςτθν απλϊςτρα το φυςά ο αζρασ και κουράηει τα ςφιγμζνα μανταλάκια

Ενεργοβόρο όπωσ του κεφαλιοφ μου θ κυκλοκυμία

Δεν παίηει, ςοβαρεφεται λεσ και το κζλει πιο πολφ να με τρομάξει Με δανεικι κουλτοφρα απ’το Τίποτα Αυτό το τοφτο που επάνω απ’όλα ςυντθρεί άκαιρεσ κεωρίεσ Ρρόβλθμα άλυτο και μάνα των καινοφριων προβλθμάτων Τςουγκρίηει τα κεφάλια των κοςμοκεωριϊν Καυματουργεί με τον μπαγάςα ςοςιαλιςμό του Και όμωσ ζχει μία δομι καπιταλιςτικι

Χρυςι θ ειςβολι του μεσ τθν αργυροχρυςοχοΐα Μαςτίηει τισ αιςκιςεισ μου και με μπερδεφει Κακϊσ εγϊ ο λίκινοσ αεροβάτθσ πάω Να φτιάξω Λςτορία από φφκια και αιςκιματα

Εκεί που ο κόςμοσ είναι κάτι που μου αρζςει Και ‘’τοφτο’’ είναι ζνα ‘’κάτι’’ που λογίηεται οφκαλμαπάτθ Στο ποίθμα μου και ςτθν ψυχαναλυτικι μου αγρφπνια…

Πραγματικότθτα θ ευάλωτθ και μόνθ…

Δείχνει να είναι άνευ ςθμαςίασ θ πραγματικότθτα

Βουλιάηει

Μοιράηω ιμάτια πια Δεν νοιάηομαι για τισ εκμυςτθρεφςεισ

Ξιφαςκϊ επικόσ ςε διάςταςθ Είμαι εγϊ αλλά κιόλασ δεν είμαι Φερτόσ ςτον ρου τον απϊτατο Κλυδωνίηω το μζλλον, επαφίεμαι Στο γαϊτανάκι τθσ μοίρασ Θ Ροίθςθ τα όνειρά μου βαυκαλίηει Μάνα παραδουλεφτρα που με βφηαξε Τϊρα μεγάλωςα και ανικω ςτισ αμφιςβθτιςεισ Π,τι με βάφτιςε είναι για να ςκλθραγωγιςει ελόγου μου ο πόνοσ Για δεσ που ςκοτεινιάηω ακζλθτα Για δεσ που άνευ ςθμαςίασ τρζχει γφρω μου θ πραγματικότθτα… 20/5/2022

Παραδοχι…

Ξεκολλθμζνα λόγια από ζνα ευλογθμζνο παράπονο Και μαςτίηουν οι ςιωπζσ τον μακάριο φπνο Μια φυςαλίδα ανεβαίνει απ’ τον βυκό και εκελοφςια Το ψάρι πιάνεται ςτθν ηοφερι απόχθ·

Θ μζρα ζρχεται δυναμομετρθμζνθ και ιλαρι Βάφει με φωσ τισ αναμάρτθτεσ μυρςίνεσ· Ο αζρασ ςκυκρωπάηει· του Κεοφ οι παρορμιςεισ Κάνουν τον κόςμο πιο ςυνεςταλμζνο Διαβάηουμε τον ουρανό μια πλάνθ Μασ κρατά ποφ είναι θ ϊρα θ καλι που άλλαξε το ςφμπαν; Ρικρόσ καθμόσ τϊρα εκβάλει από τθν ςιωπι· Είμαςτε και μοιραίοι κι άβουλοι ςυνάμα…

Πλατφόρμεσ ιδεϊν και χρωμάτων…

Πταν ο πλουραλιςτικόσ Μάιοσ είναι θ ηεφξθ των ςωμάτων

Ακοφγεται θ ευκραςία που χυμάει παντοφ·

Καλλικζλαδεσ μαργαρίτεσ ηεφουν το ποίθμα ςε κατάνυξθ

Οι παπαροφνεσ μίλθςαν με τθν φωνι τθσ Διμθτρασ

Πλα εδϊ κι όλα εκεί που ο κεόσ τα ςυνάντθςε·

Αεί θ εφςτοχθ γονιμοποίθςθ των ιδεϊν

Αεί ο δραγουμάνοσ του ιλιου·

Το μεςθμζρι χφνεται από τον αμφορζα τθσ λιακάδασ·

Ραίηω με το χαμόγελο εγϊ…

Ζτςι, ςαν καλθνφχτα…

Ετοφτο το προφορικό μαρτφριο που γίνεται ςιγά ςιγά ςαράκι που κεντά· Ρρόβλθμα που δεν λφνει το πρόβλθμα, χιονοςτιβάδα προβλθμάτων Αφάνταςτο να ςμίγεισ τα πνευςτά με τα κρουςτά και να ςε κζλει θ μελωδία! Αχόρταγο απόγευμα, με κρυμματίηει και ματϊνομαι· Στοχεφω ςτο ‘’εφ’ άρπαξ’’ των ςυλλογιςμϊν Ξεράκθκα ςτθν ζρθμο των ςυναπαντθμάτων Ρόςο με δαςκαλεφεισ άνεμε και χάνω τον καλό μου μποφςουλα τον κοφτερό; Μπορεί να εκκολάπτω τα κθλαςτικά μιασ ανίκθτθσ κφελλασ Το μυαλό μου ζχει για ςυνοδό το φεγγάρι·

Κλζβω από το φωσ του και κρυφομιλϊ

ακοφςετε! Μεγάλθ καλθνφχτα!

Ροφ πάνε οι καλόκαρδοι και δεν τουσ ςυναντοφμε τακτικά; Ζχουν ζνα βαςίλειο φωτιάσ που καταφεφγουν.. Τισ νφχτεσ δεν κοιμόνται, αγγίηουν τα άςτρα Και ξθμερϊνονται μιλϊντασ λόγια ακατάλθπτα και λίγα. Τουσ ζμακα, ξζρω το βλζμμα τουσ, τουσ αποκρίνομαι. Τουσ ανοίγω τα ποιιματα να μπουν να ςουλατςάρουν Εκείνοι με χαιρετοφνε με νεφματα· Ο χρόνοσ τελειϊνει, αρχίηει ο πόνοσ κι θ αλικεια…

Μνιμθ τθσ γθσ… Το χϊμα τρίηει ςαν απόλυτο μεγάφωνο· αγκάλιαςζ με απόψε που κυμϊνει το φεγγάρι, Ζλα ςτον φπνο μου, ξζρω πωσ μ’ αγαπάσ, απόδειξζ το, οι ρίηεσ μου φτάνουν μακριά και λυπθμζνοσ Φτάνω απόψε ςτα απϊτατα, γυρίηω Στθν ςκοτεινι γεωγραφία μου, ζνασ περιπλανϊμενοσ Είμαι που ηει ζξω απ’τον εαυτό του, ςτθν δίνθ μζςα Των καιρϊν και των ερϊτων…

Γενζκλιοσ …

Αν με ςυνκζτουν και με αποδομοφν οι αρικμοί, τι είμαι

Άλλο από ζνα φερζφωνο Τφχθσ

και του κανάτου; Κι εδϊ

Σε αγκίςτρι πιάνομαι που οφτε ξεφεφγεισ, μιασ κι θ μοίρα

Κακενόσ γραμμζνθ είναι ςτα άτεγκτα άςτρα Ρου πυροβολοφν ςτον αζρα και ςχθματίηονται

οι κεωρίεσ και τα οπτικά γεωμετριματα

και οι ευφάνταςτοι κφκνοι

Του ψεφδουσ και τθσ αυταπάτθσ…

Εδϊ, όλα εδϊ λοιπόν.

Κι εγϊ να ςυμπακϊ το τςαρλατάνικο Ραιχνίδι του ουρανοφ, χωρίσ κουςοφρια Και που το μελετϊ μθδζν να βγάηω Μθδζν από μθδζν μεσ τθν αιωνιότθτα…

Α δίδυμο μπουρδοφκλωμα και ςτου ηωδιακοφ Το παραμφκι τιποτζνιο ελάχιςτο Κατόρκωμα! Ππου γενζκλιοσ μπελάσ κι εγϊ που ικελα μονάχα να φυτρϊνω Ραντοφ και όπου δεν με ςπζρνανε! Α δίδυμο τςαλακωμζνο παρατςοφκλι μου! Από μια ρίμα λίκινθ ίςωσ γεννικθκα και αμφιςβιτθςα τα πάντα. Τϊρα να ςυμπεράνεισ φωσ αλλά ςε μζνα ανικουνε τα κλοπιμαία: Κραφςματα αιςκθμάτων και τθσ μοναξιάσ πολφτιμα αποκτιματα, Κυριότθτεσ των χρωμάτων, ςυλλογιςμοί Ππου επάνω τουσ εδράηεται κρουςτό φεγγάρι· Διαςαλεφω ίςωσ τθν τάξθ αλλά πϊσ αλλιϊσ Να γεννθκεί ζνα παράξενο ποίθμα; 24 Μαΐου 2022

Αρχαία καταγραφι…

Μζςα ςτθν μνιμθ ο αζρασ περπατάει ςαν Χάροσ, Φωνιεντα ςυμβαίνουνε παντοφ Απ’τισ επετθρίδεσ των πυροτεχνθμάτων προβάλει ηείδωρο ζμβλθμα Γονιμοποιϊντασ καλά τθν ανάμνθςθ

Ξθμερϊνει μεσ το μυαλό μου διορκϊνοντασ του κόςμου τα ςτραβά Απόκοςμα ακοφγονται και τα ςτιχάκια μου Πποιοσ καταλαβαίνει πια ασ το καταλαβαίνει Ανκίηει παντοφ όπου χωρίσ επιχειριματα θ ζμπνευςθ λειτοφργθςε Δείχνει ευάλωτοσ ο άνκρωποσ και κρφπτεται Κάτω από τα κοφτερά γρανάηια του καιροφ Ρλθκφνονται οι οδφνεσ του τα γεγονότα πραγματοποιοφν τθν ςυντριβι του Ρρωτεφει ο ςωςμόσ του, ςφννεφα τον κρφβουν ςτθν κοιλιά τουσ και Τον απάγουν ςτθν παλαιά Βίβλο τθσ προ κρθςκείασ το ανάγνωςμα…

Μζςα ςτθν ευγενικι μζρα προχωράσ ανικοντασ ςε κόςμουσ άλλουσ Πλα χορεφουν για ςζνανε· Διονυςιακό και απολλϊνιο φορτίο το φορτίο ςου Συςκζπτεςαι με τον καθμό μου απόψε!

Κάποιοι ηουν ματαιόδοξα απαλείφοντασ το φεγγάρι και το όνειρο Εγϊ ςτον φπνο μου ζχω άλλουσ κουρςάρουσ· Τελαλίηω μεςτά φωνιεντα που ςθκϊνουν ςτθν ράχθ τουσ εςμοφσ ποιθμάτων Και ςζβομαι εςζνα και τθν ‘’αςτραπι’’…

Βόλοσ προ των πυλϊν…

Σκαρϊνω κάτι ανταφγειεσ ψυχικζσ που είναι φορτωμζνεσ και μόχκο και ζμπνευςθ

Ο Βόλοσ ηυγίηει όςο ζνασ καλάςςιοσ λζοντασ·

Κουραςμζνοσ από ανοικτίρμονα ιλιο Ξαπλϊνω πάνω ςε ςεντόνια κακαρά·

Το ξενοδοχείο με τρανταγμζνο τςιμζντο Με φιλοξενεί

Είμαι ο ςίφουνασ των παρομοιϊςεων·

Κρατϊ ζνα ςυμπονετικό χαμόγελο για όλουσ τουσ πονεμζνουσ·

Τουσ χωρϊ μεσ το ποίθμα μου!

Βόλοσ 25/5/2022

Η Άνοιξθ είναι ζνασ ζρωτασ προκλθτικόσ κι αμετανόθτοσ,…

Κρυμμζνοσ πίςω από το τηάμι μιασ ςωςτισ ςυγκυρίασ.

Δεν μιλά, είναι ζνα μπαροφτι αιφνίδιο Δυναμωμζνο με κατάνυξθ τθσ ξιφαςκίασ. Θ Άνοιξθ είναι ζνα φερζφωνο τθσ Ομορφιάσ, μια λοφμπα Ρου πζφτει το ζνςτικτό μασ το παρθκμαςμζνο. Είναι ζνα γζλιο κακαρό, μία ςπουδι Αιϊνων πάνω ςτο κορμί μιασ μαργαρίτασ. Θ Άνοιξθ είναι ζνα κρυμμζνο πάκοσ που ςαν κα φανερωκεί Κα ςβιςουνε τα ίχνθ τθσ απελπιςίασ…

Σα μάτια ςου…

Τα μάτια ςου πιςτοποιοφν βαςίλεια των καλαςςϊν

Ω γαλανό βάκοσ, μυςτιριο τθσ αρχζγονθσ κυριαρχίασ!

Ηεισ γαλάηια ςτθν ςυνάντθςθ των μυςτικϊν

Ρϊσ ςε ανακαλφπτω ςμίγοντασ τθν ςκζψθ ςου με τθν ςκζψθ μου κι ο ζρωτασ τότε αναπάντεχα ζρχεται; Ζςο ο δαίμονασ που επάνω μου τα πάντα δαμάηει Ζςο θ φλογερι κατάλθξθ των γυμνϊν ςωμάτων Από φιλί κα ξεκινιςει θ γενναιοδωρία των πόκων Εδραιϊνεισ τθν ςιγουριά των άοκνων αιςκθμάτων που κινοφν τον άξονα του απλοφςτατου Σφμπαντοσ!

Διεκδικϊ άςτρα και το φεγγάρι ηεςταίνει τον φπνο μου. Φοβερά όνειρα με αγριεφουν. Ηθτϊ θςυχίεσ νθςιϊν. Θ κάλαςςα με ηϊνει ςαν δερμάτινθ λουρίδα. Κρατϊ πορεία προσ τθν αυγι. Στολίηω τον τροφλο με πάντερπνα άςτρα. Ηουλϊ τθν ερθμιά και βγάηει ιχο ςοβαρό. Τρίηει το αδόξαςτο ςτερζωμα. Γράφω όπωσ ο μοναχόσ που ςε υπερκόςμια ηιςθ πιςτεφει. Ανθφορίηω το βουνό και ξζρω ότι ο μζγασ λζων κα φανερωκεί. Κα με καταςπαράξει…

Ρου δεν μιλάσ, είναι τομι ςτον αζρα. Ζτςι ςε ζμακα κι εγϊ. Φζγγει επάνω ςου θ νότα κάκε μουςικισ. Είςαι απλό μεγάφωνο που υπερβάλει. Με τα μαλλιά ςου και τον ουρανό μπερδεφεισ και τον κάνατο. Εκπζμπεισ μφχιεσ ςκζψεισ θλιαχτίδεσ..

Ζρωτασ ςτο μεςθμζρι…

΢ίηεσ φωτεινζσ και τρζμει γεωμετρθμζνθ κάκε φανταςία· πουλιά διαβάηουνε το ριμα που ανατίναξε Τθν γλϊςςα να αυτομολιςει Στθσ μζρασ το ξόανο το γαλάηιο. Μετά Οι ψυχολογίεσ δεν ζχουνε κζςθ Μπορεί να ερμθνεφονται απ’ τα κακζκαςτα οι ουρανοί· πάντωσ του ποιθτι το μάτι παίηει Επάνω ςτα μεςτά τριαντάφυλλα και τισ ωραίεσ γλαςτροφλεσ Ρου κοιτοφν απ’ τθν αυλι τον ιλιο τον αςφφταςτο να λάμπει. Γράφεται παραμφκι επικό. Κι όςα μεταγλωττίηονται λουλοφδια είναι μία διάςταςθ που οφτε είχα φανταςτεί· Ρζφτω να κοιμθκϊ κάτω από τον ίςκιο του πλατάνου Ριο πζρα το νερό που μουρμουρίηει αφινει ζνα ρυάκι ηωντανό να βοά μζςα ςτθν εξουςία Του μεςθμεριοφ Κακεφδω και ςε ςκζφτομαι καρδιά μου!

Καταςτραφικαμε από απουςίεσ

δεν πιςτζψαμε κι οι ίδιοι ςτθν τόλμθ μασ

κι θ εποχι που ςκλιρυνε και μασ χλευάηει

Δυναμομζτρθςε τισ αντοχζσ μασ και τισ βρικε λάκοσ.

Εδϊ λοιπόν είναι το βουλιαγμζνο πλοίο

Θ αγάπθ που λοφφαξε μεσ τισ θμζρεσ Το δαγκωμζνο φροφτο που του ζφυγε ο χυμόσ

Ζνα κρθςκευτικό παράπονο που είναι άνευ ςθμαςίασ Ρια…

Διαβάηουμε και γράφουμε ανικουν όλα Στο παρελκόν του μζλλοντοσ κοίτα παραδοξότθτεσ! Μια ςκόνθ ςθκϊνεται όπου περνάμε, μπουχόσ Και κολϊνει τθν αγρφπνια και το όνειρο Μασ κάνει μοιραία τυφλοφσ…

Διεκδικϊ άλλα τοπία

Και ντάπιεσ του ουρανοφ που κανείσ δεν τισ ζψαξε

Εμοφ του ιδίου τα πάκθ και οι πόκοι που καίνε

Α ζρωτα δρεπανθφόρε, πολλά που μου πρόςαψεσ!

Κι εςφ κορμάκι ντελικάτο που περνάσ απ’ τθν γειτονιά μου και θ καρδοφλα μου φλζγεται!

Τι καθμόσ!

Τι καθμό που μου βάηεισ, αλικεια!

Ρολυτζλεια το ον να αναπνζει ελεφκερο, δεν κζλει το

με τίποτα θ εποχι

Στον αςτράγαλο τθσ ελπίδασ μια μπάλα βαριά

Δεμζνθ με χοντρι αλυςίδα·

Ζλα απ’ όπου κεσ, δεν κα αλλάξει τίποτα, δεςμά κα είναι πάντα τα δεςμά ςου

Κρυϊνεισ μζςα ςτθν μιηζρια που ςε κυνθγά, μιτε κεόσ

μιτε και τίποτα μπορεί να ςε λυτρϊςει…

Γλυκό ξθμζρωμα αφινοντασ να εξζχει θ αγάπθ. Θ νφχτα τςουρουφλίςτθκε ςτο φωσ των αςτεριϊν. Οφτε αεράκι οφτε μίςοσ για κανζναν. Πλα πια δείχνουν πϊσ το καφμα μάλλον κα πραγματωκεί..

Δοκιμαςία Ιουνίου μινα…

Ράκοσ γυμνό για να δοξάηεται ο Λοφνιοσ Το κατόπι των θλιαχτίδων πάνε ευανάγνωςτα λόγια, Αποκεφάλιςαν τισ μαργαρίτεσ τα ευδιάκριτα ςπακιά των επικυμιϊν, Ο ρακζνδυτοσ χρόνοσ μαίνεται πάνω ςτα τείχθ πόλεων που εκπορκικθκαν, Ο Κεόσ υπάρχων ι ουτοπικόσ Συγυρίηει τον οίκο του Ραντόσ και του Τίποτα, Θ φωνι των αγαλμάτων είναι μια φροφδα ζμπνευςθ ςυνεςταλμζνθ, Υπολογίηω κάλαςςα και θ γθ μόνο μου μζνει Δίπλα μου, μζςα μου, κάτω μου, γφρω μου: ςαν μία κάψουλα που με περικλείει και με εγκλϊβιςε Ξαφνικά είναι τεράςτιο το μθδενικό και καταβρόχκιςε όλουσ τουσ αρικμοφσ· Τι μου ζλεγεσ ‘’μθδζν άγαν’’, εγϊ δεν υπολόγιςα ποτζ ςωςτά Πμωσ με μζτρο, που ποτζ του δεν υπιρξε, ζηθςα Ρϊσ κα κατζγραφα μια αυταπάτθ φυλακι; 1/6/2022

Με ςτίγματα εγωιςμοφ κι όταν περιπλανιζμαι μζςα ςε ζρθμα βαςίλεια… Ο νουσ μου βολοδζρνει ςε εκείνα που με μίκρυναν ζςβθςαν επάνω μου τα τςιγάρα τουσ οι απογοθτεφςεισ·

ςκοτεινό που είναι το ριμα του κανάτου! Κρατϊ από απαιςιόδοξθ κοίτθ κάπου ςκάλωςα ςτα ςπλάχνα μου τθν γθ με τον ουρανό Και γεννικθκε μιςαλλόδοξο‘’κάτι’’ Ρου μπουκάρει τα βράδια ςτισ κάμαρεσ των κουραςμζνων Και τουσ αναςτατϊνει. Πταν ξαναδιαβάηω το φεγγάρι ξζρω πωσ τίποτα δεν άλλαξε. Τόςα και τόςα χρόνια λφπθςθ και φυλακι… Νφςταξα μζςα ςτισ ευωδιζσ Μίλθςε θ νφχτα και άκουςα Να χαρϊ ςε που απ’όλα με πραςτάτεψεσ Νυχτολοφλουδο!

Φιλοςοφίασ άνευ…

Ρολφ αφθρθμζνθ θ ιδζα του ‘’υπάρχουμε’’ Και κατά κάποιαν ζννοια μπορεί να είμαςτε χορτάτοι Από ψευδαίςκθςθ και ατοπιματα· Νυχτϊνει ξθμερϊνει, ποφ πατάμε Αλλοφ παρά ςε ουτοπίασ ςκαλοπάτια κι ανερχόμαςτε Σε λερωμζνο ουρανό;…

Ζςκυψα ςιωπθλόσ πάνω ςτον βράχο. Θ ψυχι μου δραπζτευςε. Πςθν είχα ανάςα, ξοδεφτθκε Άτμθτοσ πάω να διαιρεκϊ ςε κλθροδότθμα κανάτου. Ρονάω. Θ εποχι με χλεφαςε κανονικά. Σιχάκθκα! Μεταγλωττίηω όνειρα και ουδζν μζνει Σφριγθλό μζςα ςτον ςίγουρο αζρα είναι που πάντοτε ξεφεφγει από τα εγχειριματα Ο πόνοσ που ςαν κακρεπτίςτθκε ςτα μάτια Ζγινε μία λίμνθ ουτοπικι Για να πετοφν ‘ποπάνω τθσ πουλιά και να βουλιάηουνε ςε μαφρα ςκότθ…

Αλλάηω δρόμουσ και με βρίςκει το ξθμζρωμα, αλλάηω Συνικειεσ, αλλάηω φυλακζσ. Το καλοκαίρι δζνεται με τθν χρυςι κλωςτι του ιλιου. Είναι επθρμζνθ θ κάκε αυγι που κάτι κζλει να υποςχεκεί αλλά και όχι. Κατά τα άλλα, ηοφμε διανφοντασ τισ θμζρεσ που μικραίνουν και μεγαλϊνουν μζςα ςε άκρα κατάνυξθ…

Για να ανταμϊςουμε κα πρζπει να ςβιςουν τα όνειρα και να ανάψει θ οδοςτρωτιρασ ελπίδα. Με κρατάσ, ςε κρατϊ. Ζνα μυςτιριο βαςανάκι δζνει τισ ηωζσ μασ πίςω από τον ζρωτα. Σκάβω ςτθν γθ των ποιθμάτων. Ο Χρόνοσ πια δεν είναι ουςιαςτικόσ. Ορζγομαι μιαν αγάπθ αφράτθ όςο τα μάγουλα ι τα χείλια ςου. Είςαι θ κακεςτθκυία τάξθ των πραγμάτων που αναιρεί τόςων αιϊνων τισ πραγματικότθτεσ. Είςαι το μζγα ‘’γεγονόσ’’…

Σου ςϊματοσ και του χοροφ…

Στο κορμί και ςτον χορό είναι το αίνιγμα κάτι να αγιάςει. Καταλαβαίνω τα τολμιματα που μου ταιριάηουν. Σε διάβαςα μυϊνα κουραςμζνε. Ξζρω τον πόνο ςου. Πμωσ θ ωραιότθτα είναι ανάγνωςθ ψυχισ. Για να ςε πω πόςο αλικεια βαςανίςτθκα! Κι είναι θ κίνθςθ επάνω ςτο μαχαίρι τθσ προςιλωςθσ Ρου γζννθςε τα καφματα. Είναι ο ουρανόσ που ςτα ρθχά ςυνουςιάηεται και ςε μια θκικι αντιβαίνει Σχθμάτων και χρωμάτων. Στο τοφλι πίςω κάκε αποκάλυψθσ Κωπεφεται θ γαλινθ και αντιλαλεί πζρα απ’ τα ανκρϊπινα…

Νφχτια καταγραφι…

Κάτι κα γράψω κάπου κα ξεγελαςτϊ

Πτι μου ανικουν οι λζξεισ, κα περάςει θ νφχτα. Θςφχαςε φεγγάρι μου κα ηιςουμε ακόμα. Αδειάηω τισ τςζπεσ μου και βγαίνει ατθμζλθτο διάςτθμα, όπου

Θ ερθμιά λεσ και το κρζφει. Και θ ςιωπι, μεςάνυχτα και κάτι, τι κυοφορεί που κατεβαίνουν άγγελοι και παρακαλεςτικά Φζρνουν τα άςτρα πιο κοντά, ςαν επίγεια. Θ μιςκοδοςία μου ςτουσ ουρανοφσ, μα όχι Ππωσ οι υποςχζςεισ κρθςκειϊν. Θ μιςκοδοςία μου ζνα νζφοσ γυμνό μεσ τθν λιακάδα και που μίλθςε Με τθν φωνι του μία ξαφνικι βροχι Ρου ζςβθςε του λίκου τον καθμό και του τριαντάφυλλου το πάκοσ. Μακριά από όλα ηω Τα υλικά πονιματα και ίςωσ να πρωτεφω Στθν μνιμθ μζςα των καιρϊν αφινοντασ βαριά παράπονα…

Η γλαφυρότθτα μιασ ιττασ και θ μουςικι…

Σκθνοκετϊντασ πάνω ςτο φετίχ των ουρανϊν

Εντείνοντασ τθν διακικθ των ονειροπόλων Τι ςτόχαςθ δυνθτικι για να ανάψουν τα μπουρλότα του ιλιου!

Καρφϊκθκε θ ‘’ςθμαςία’’ πάνω ςτο βελοφδο του ερμαφρόδιτου πανςζ Στθν μουςικι καταφεφγουν οι κόλοι τθσ πραότθτασ Ειςβάλουν ςτον χαρακτιρα μασ Ραρορμθτικά. Κρατϊ ζνα αρχαίο κάτοπτρο τθν όψιν ειδζναι Σφίγγει πάνω τισ γαλαρίεσ του ο ουρανόσ Ρζφτουνε φλόγεσ κραταιζσ αποδεκατίηουν Τισ αιςιοδοξίεσ μασ Για να γραφεί ζνα ποίθμα κατζρχομαι ανζρχομαι ςε αποτρόπαιεσ επάλξεισ Ρροςφζρω καρδιά και νου, προςφζρω προςιλωςθ Είμαι ο νοςταλγόσ άλλων πολιτευμάτων Σεμνφνομαι και ςυγκλονίηομαι Συντετριμμζνοσ…

Να κλωτςιςω το ςφμπαν ςαν ζνα τόπι πολφχρωμο και να με αγκαλιάςει το φωσ

Λλαρό, επουράνιο

Να μθρυκάςω τθν ςιωπι και να με κρζψει ο αζρασ

Να βγω ςτθν μζςθ τθσ θμζρασ με εγωιςμό και να με ςεβαςτοφνε τα πουλιά Να μείνω ξάγρυπνοσ όλα τα βράδια που τα όνειρα κυοφορϊ και τθν κακαρι αυταπάτθ!

Οι ιλιοι μου φτιάχνουν αόρατα τείχθ και εςωκλείουν τα πάκθ μου Σπουδάηω ερθμιά εκ προοιμίου Σμάλτο ελπίδασ ςτα ςτιχάκια μου, ο ζρωτασ τα γανϊνει με αςθμζνια μια φλόγα· Ελάχιςτοσ που είμαι όταν ςε κερδίηω καλι μου και ασ το φιλί ςου πάντοτε ζκλεψα! Μόνο θ χορδι του τόξου με καταλαβαίνει και ευκζωσ βάλει ςτθν καρδιά μου Μόνο μια μελαγχολικι ςε όλα ςυνδιαλλαγι!

Η μοναξιά του ποιθτι ςτθν μελαγχολικι Θεςςαλονίκθ…

Ο ουρανόσ είναι ζνα μάγοσ που εξαπολφει πάνω

ςτθν γθ βαρφκυμεσ ςκζψεισ· Ππωσ λογάριαςα λογάριαςα Τϊρα διαρρθγνφω τα ιμάτιά μου και εμμζνω ςε αβρότθτεσ·

Σθμειωτόν πάω για τα ψθλά· Ζχω απεμπολιςει όλεσ τισ ςκλθρζσ μου πανοπλίεσ Δακρφβρεχτο το μεςθμζρι και κατιφεια Τρζπει τα νζφθ ςε φυγι· Λοφνιοσ ο βοϊδομάτθσ και ο κυμωμζνοσ Θ βόρεια Ελλάδα μουντηουρϊκθκε· Αν μ’ αγαπάσ ςυνζφερε τισ λζξεισ και μθν τισ αφινεισ να ςαπίςουν Τα ςφννεφα κρατοφν τον μφκο μακριά Κι από Λοφνιο καλά αρματϊνεςαι και κυκλοκυμικά Κεςςαλονίκθ Τρζμοντασ τισ βεντάλιεσ ςου ωσ ανθκζςτου βλάβθσ ζρειςμα Αφινοντασ να τρζχει ‘πα ςτα ρείκρα ςου θ μελαγχολία ενόσ ποιθτι που υποφζρει Μόνοσ κατάμονοσ και να τον ςυνδαυλίηει θ εποχι κι θ ϋζγνοια!

17/6/2022 Κεςςαλονίκθ

Φιλοςοφικόν ανάλογο και ψυχολογικά μπερδζματα προ ουτοπίασ…

Εκκολάπτονται μικροί δεινόςαυροι ουτοπίασ πάνω ςε μια κακθμαγμζνθ πραγματικότθτα Οφτε ςε είδα οφτε με είδεσ βιοπαλαιςτι τθσ ανάγκθσ Συναντθκικαμε πίςω από το παραβάν τθσ απελπιςίασ· Κατά τα άλλα, εςφ αγαποφςεσ τα λουλοφδια και εκείνεσ τισ Τριανταφυλλίτςεσ που, λεσ και ξεφφτρωναν απ’ τθν καρδιά ςου· Κι εγϊ ςυνζλεγα λζξεισ ςτιλπνζσ, ςαν βότςαλα ςε ερθμικι παραλία Να ςυνκζςω τον πίνακα μιασ Στιγμισ!

Κουραςτικαμε να πρωταγωνιςτοφμε και κάποια ςτιγμι Κελιςαμε να ηιςουμε αποτραβθγμζνοι απ’ όλα. Βαφτικαμε με χρϊματα επαναςτάςεων μα και υποταγισ. Ζτςι ο άνκρωποσ! Και, μζςα μασ, ςκοτϊςαμε τισ ακωότθτεσ Σαν για να μείνει μια μελαγχολία γφρω μασ και νικθτιρια να επιπλζει…

Αυτοφςια μοίρα του θλιοβαςιλζματοσ…

Αντίκρυ ςτθν πελϊρια κάλαςςα

θ ατμόςφαιρα εκδικείται τα πάμπολλα μυγάκια

Ρου πετοφν αφθνιαςμζνα για αίμα κυςίασ.

Τα πουλιά αρπάηουν ζνα κομμάτι του μζλλοντοσ και το καταβροχκίηουν

Βουλιμικά.

Μια ματαιόδοξθ δφςθ μαντρϊνει το ζλεοσ ςε ζνα χρϊμα ροδαλό. Θ Ρφλοσ ι το Ναφπλιο! Θ Μυτιλινθ ι θ Αίγινα! Μια θλεκτρικι κατάςταςθ που εκκινεί από ζνα Τίποτα και εδράηει μζςα μασ μελαγχολίεσ μπαγιάτικεσ, όπωσ θ εγγραφι μίασ κρθςκείασ κάποτε αφινει Τθν παρακμι να γίνεται κζςθ κυριαρχοφςα…

Σόπου αρχαίου μυςτικό…

Ο φπνοσ μου αργομιςκεί Και απλϊνεται λιανόσ μεσ τον φτενόν αζρα·

Κουρντίηω αίςκθςθ του μζτρου, καλζσ μου φαίνονται οι αναλογίεσ Φαίνεται ο αρχαίοσ ναόσ Σωριαςμζνοσ πια κάτω Κι οι κίονζσ του διαλαλοφν τθν ςυντριβι μιασ κρθςκείασ· Ροφ κρφφτθκεσ εςφ Ακθνά Ι Διμθτρα ι Δία; Ο κόςμοσ ςχθματίςτθκε από φωτιά ι κακαρό νερό που τρζμει; Πλα μια ηάλθ μεσ τον Νου του ςφμπαντοσ. Πλα υπακοφουν για να μθν Υπακοφουν. Απλϊνω δίχτυα κι αλιεφω μζςα ςτθν κατάνυξθ. Ηεφξθ ελπίδων και παρωχθμζνθσ πίςτθσ…

Λειψό φεγγάρι Σαν λειψι δφναμθ Σαν λειψι ψυχι… Μαηεφω τα ςφνεργά μου Π,τι ηωγράφιςα απθχεί μια δόξα τθσ φωτιάσ Τϊρα που ξθμερϊνει Απλϊνω λόγια ςτον ιλιο Ο κόρυβοσ τθσ μζρασ χτίηει γφρω μου Χιλιάδεσ μεγεκφνςεισ Αποκαλυπτικζσ!

Οίςτροσ ςτο μεςθμζρι κακαρι ςτιγμι Ππου βελάηει ο αμνόσ και το Ακϊο εκβάλει Μεσ τθν πραγματικότθτα Να θ φιλοςοφία που επαίρεται για τα ακριβά να ο ιλιοσ Ρου χρυςϊνει το μειδίαμα των ουρανϊν Ρερπατάμε ςτθν άλλθ άκρθ των γεγονότων Αφομοιϊςαμε ςυγχφςεισ και φεγγάρι Τϊρα δαψιλϊσ υπεραςπίηεται θ ηωι μασ κάκε ςτίχο Π,τι ειπϊκθκε μασ γζννθςε και δζςμιουσ ςε όλα μασ κρατεί…

Φιλαυτία όπωσ για να γεννθκεί ξανά ζνα Σφμπαν εγωιςμοφ. Μετά παρατθρϊ μια μζλιςςα: τι ωραία διαλζγει τα άνκθ που κα επιςκεφτεί! Θ μζρα είναι ηεςτι, φωτιά ο Λοφνιοσ. Κρεμϊ τισ ςκζψεισ μου πάνω ςτα φφλλα τθσ μουριάσ, όλα γυαλίηουν τα Αςιμαντα. Ραίηοντασ ηάρια λζξεων κάπου κα ςφάλω και κα χακϊ ςτθν λιγουςα των γεγονότων. Ντετερμινιςμόσ πίςω από όλθν αυτι τθν πραγματικότθτα που βοά και πλθγϊνει. Ραραδίδομαι τότε κι εγϊ. Μετάφραςα τθν ανάγκθ μου πάνω ςτα διάφανα φτερά τθσ μζλιςςασ. Είναι γλυκό το μεςθμζρι και θ λιακάδα κι θ υποταγι…

Ράντα κα ηοφμε ςτθν ανάποδθ πλευρά Τθσ ηωισ. Τθγανίηοντασ ψάρια ι ξεφλουδίηοντασ ζνα αυγό. Θ ςυνικεια μασ κάνει Ρροςεκτικοφσ. Πμωσ είμαςτε αόρατοι και δεν αξίηουμε καμιάν ευκαιρία. Τοκίηουμε τθν αδεξιότθτά μασ και μασ επιςτρζφεται μια αποτυχία Σαν μποφμερανγκ που δίνει πίςω τθν ατολμία που ενορχθςτρϊςαμε…

Κζρδοσ και ηθμία προ του μθδενικοφ αποκτιματοσ…

Πλθ θ αγρφπνια μου μια ςτάλα μζλι πολλά μου απζδωςε μζςα ςτθν θςυχία. Μεταβολίςτθκαν όλα τα υλικά παιχνίδια που μου ζδωςεν θ μοίρα. Κερδίηω κάτι που δεν λζγεται. Δυςβάςταχτθ θ περιοχι τθσ φανταςίασ. Κζλει ςτρατεφματα αξιόμαχα για να τθν υπεραςπιςτείσ. Λάμπουνε οι ςτίχοι πίςω από τα ερωτθματικά μου. Λάμπουν και ςυγχωνεφονται. Α όμορφθ εμφανισ ηάλθ, ςε κράτθςα με κράτθςεσ μεσ τουσ αικζρεσ. Και όπωσ καταρρζω ςτα βακιά και ςτα ρθχά Μετακινοφμαι από τθν όραςθ προσ τθν τυφλότθτα κι αυτό πολφ αποδίδει Σε φιλοςοφικζσ ενατενίςεισ και ςε ςφνεςθ…

Μανιφζςτο…

Επινοοφμε ολοζνα μια ‘’δικαιολογία’’.

Ουδζν από ουδζν και πζφτουμε

ςαν τςακιςμζνοι μεσ τα ωροςκόπια·

θ ζκφραςι μασ λεκτικά εκπεφραςμζνθ

από ςφμφωνα και φωνθζντων ςίγουρεσ αιχμζσ ποιόσ πίςτεψε επαναςτάςεισ και ποιόσ Κατζλθξε ςτθν ςιγουριά του μικροαςτικοφ παραμυκιοφ του! Λζω. Και λζω. Και λζω… Πλοι οι κόρυβοί μου είναι ακόρυβοι! Κοίτα παραδοξότθτεσ! Το αίμα μου πονάει και με ςυλλαβίηει από κει που είμαι ακϊοσ κι ζνοχοσ πάντα για ‘’κάτι’’…

Η ταραχι μίασ γνωμάτευςθσ…

Σοβαρεφω μζςα ς’ αυτιν τθν απομάκρυνςι μου

από τουσ πολλοφσ και ςφίγγω Τον κλοιό γφρω μου, αφινοντάσ με ζκκετο να με πολιορκοφν οι περιπτϊςεισ Μιασ λφπθσ ανικουςτθσ, ενϊ

Ξαφνικά βυκίηομαι ςτο ηοφερό μπετόν τθσ πόλθσ και θ αδθφάγα Μελαγχολία μου με κάνει ζρμαιο μίασ πραγματικότθτασ Ντεραπαριςμζνθσ. Να εδϊ Ρου βρίςκω ομοϊδεάτεσ μου μόνο των λουλουδιϊν τισ κεφαλζσ, μυραίνουν τον χϊρο Σβινοντασ τθν απαιςιοδοξία των πάντων. Ζτςι Τελεςίδικα κερδίηω και κάτι Επιτζλουσ! Γιατί ανικοντασ ςε άκαιρεσ μειοψθφίεσ Μζνω ςε κάτι μιςοτελειωμζνα ποιιματα που βρίκουν και παραμυκιϊν και αυταπάτθσ. Λοιπόν υπάρχω, υπάρχουμε. Ρίνω τον ιςυχο καφζ μου ςτο μπαλκόνι μου και τρϊω κουλουράκια· Αφινω να με γδζρνει ο Χρόνοσ όπωσ ζνα ςφάγιο. Ππου υπιρξα κφτθσ κα επανεξεταςτεί. Ππου υπιρξα κφμα κα με αποκθριϊςουνε οι ουτοπίεσ. Κι ευτυχϊσ! Γιατί επάνω μου θ ςκλθράδα Τθσ εποχισ πολλά ποντάρει!

25/6/2022 Ακινα…

Σο καλοκαίρι…

Το καλοκαίρι ρζει αφινοντασ εκτεκειμζνεσ τισ επικυμίεσ…

Βαρφνοντασ ςτον ενεςτϊτα του, χυμϊδεσ και αναγωγικό Ενςπείρει λαίλαπα κεαμάτων και κάνει

Το θλεκτρικό του όνειρο διαςκεδαςτικό. Το καλοκαίρι θμικανζσ και αυτόκλθτο, γενναιωμζνο Ρίςω από αςπριςμζνεσ αυλζσ, ςτον ιλιο των νθςιϊν, ςτθν κακαρι ζκπαγλθ κάλαςςα… Το καλοκαίρι εκελοφςια πεκαίνοντασ Επάνω ςτα πεηοφλια των ανζμων, ςυντθρϊντασ Τθν φυςιολατρία μασ, ατζρμονο Και λαχανιαςμζνο Ράνω ςτον δρόμο του μεςθμεριοφ, κουβαλϊντασ Το τηιτηίκι και το μυρμιγκι ςτθν ράχθ του…

Λυγίηει το τόξο, θ ευπρζπεια των ουρανϊν ςθμαδεφει με φοφρια, Μια λφπθ μια μελαγχολία ηϊνει τα πάντα ςε χορό, Το παιδί ςταμάτθςε μαρμαρωμζνο μζςα ςτο ςοφρουπο που μανταλϊνει Τθν περίπτωςθ των καυμάτων· Ακοφγεται ζνασ τριγμόσ από κθπευτικά που μεγαλϊνουν, Ραντοφ φιδίςιοσ ςκοφροσ διάκοςμοσ, Θ νφχτα ζρχεται, Ο οφειλζτθσ κα αποδϊςει το χρζοσ του κακαρά και τίμια…

Αργό ςυρτάκι μεσ τθν λιακάδα και μεσ τον άνεμο…

Λουνίου ιερατικοφ Ηζςτθ και ο λεκζσ τθσ αιωνιότθτασ Απλϊνει·

μια ςτιχομυκία το φωσ Με τθν ςιωπι, όπου τοφτθ δεςπόηει· Λερογλυφικά ςτοιχεία τθσ ανάγκθσ, μαρτυρίεσ Του άμεμπτου αποτελζςματοσ Πλα να λειτουργοφν ςωςτά·

αυλι των καυμάτων, ςιγανόσ χορόσ Να φφγει απ’ το κορμί θ δφναμθ και να πάει Στο λζπι το διάφανο τθσ κάλαςςασ Οφτωσ ειπείν Εκεί που ςε καυμάηω εκεί Και χάνεςαι: ςαν μία οπταςία που γυρεφει τα ψθλά Και φλερτ αρχίηει με το Ακάνατο του κόςμου…

Ποίθςθ!...

Εμμζνω ςε μια μνιμθ πεντακάκαρθ από κείνεσ

που θ κοινωνία δεν αντζχει γιατί Αγαπά ςτουσ λεκζδεσ να δείχνει φιλότθτα.

Αναρριχϊμαι ςε μια αγιάτρευτθ ακωότθτα. Ροφ αυτοκτονείσ καθμζνε μου και ποφ λαχανιαςμζνοσ ιδρφεισ

Κράτθ τθσ φωτιάσ και του πολζμου τισ ζχιδνεσ; Α Ροίθςθ, ςαν υφιςτάμενο ΢όδο που κραυγάηει πορφυρό μεσ τουσ αικζρεσ! Σπουδαία θ καταβολι ςου! Εγϊ που ξζρω από απλότθτεσ που διαβρϊνουνε το μιαρό Σϊμα τθσ νφχτασ, εγϊ Ξιφαςκϊ για να διαλαλιςω τθν χάρθ ςου! Σε ζναν ςτίχο κα πεκάνω, κλίνθ ερωτικι μου παράφορθ!

Ράνω από τον κόςμο εμείσ Κα τραμπαλιηόμαςτε ανικοντασ

ςε ζνα ερωτικό χάοσ

Πςο κι αν μ’ αρνθκείσ κα ςε μαγνθτίηω

Πςο κι αν ς’ αρνθκϊ υποφζρω Είμαςτε θ φυλακι κι θ ελευκερία του Ζρωτα, Θ ανιςόρροπθ ιςορροπία του ενόσ με τον άλλον, Θ δίνθ που καταβροχκίηει Ράντα τουσ δφο…

Ανοίγουν τα ςφνορα τθσ ελπίδασ Καλφτεροσ ο κόςμοσ μου φαίνεται Το φωσ διζλυςε τισ ςφθκοφωλιζσ τθσ απάτθσ

Μια θλιαχτίδα ηζςτανε τθν ηωι Πλα ςπουδάηονται αλλιϊτικα Ευτυχοφμε!

Τόςοσ Λοφλιοσ και οφτε ζνα ιλιο δεν οικειοποιικθκα αφαίρεςα από τισ προςκζςεισ μου και μου ζμεινε ζνα ψθφίο μθδενικό, που τρζμει μζςα ςτον ορίηοντα ρθμαγμζνο και φορτωμζνο πάνω ςτθν οδυνθρι μοναξιά μου!

Σακατεμζνθ διμοιρία που βαδίηει ςτα τυφλά Ραςχίηοντασ να ςϊςει τα απομεινάρια Ζπεςε θ νφχτα και βρεκικαμε με ανάρια Υπάρχοντα και ωσ τον φπνο μασ ςερνόμαςτε ςτα χαμθλά.. Λοφλιοσ που μπικε λάβροσ και πολφ μασ καίει Ο ζρωτασ που ζχουμε μασ ζπεςε βαρφσ Το καλοκαίρι ιρκε και δεν θςυχάηουμε εμείσ Μεσ τθν καρδοφλα μασ το αίςκθμα βαρφ και παραπαίει.

Δθμιουργία ψυχολογικοφ τοπίου…

Χειραγωγιςιμο φωτεινό ςφμπαν Άγουρο ακόμθ, άκοπο από το μζλλον Βυκίηει τθν ςκζψθ μασ μζςα του Συνουςιαηόμενο με το υπερπζραν·

Ελευκερία κάκιδρθ, αλιτικθ, μυςταγωγικι, Εδράηεται πάνω ςτον τοκογλυφικό Χρόνο που φλερτάρει Με τθν ξεκυμαςμζνθ κρθςκεία μασ·

Μπαρουτοκαπνιςμζνο όνειρο, ουτοπία μασ γυάλινθ ΢αγίηεται και ςπάει ςε χιλιάδεσ κομματάκια Σαν ρφηι που αποφλοιϊνεται και εκπυρςοκροτεί Θ ζννοια του φωτόσ τςουγκρίηει το κεφάλι τθσ με τθν αγρφπνια

Τθν ϊρα που εμείσ δεν είμαςτε εμείσ είμαςτε οι χαμαιλζοντεσ που αςχθμονοφνε Με τθν πραγματικότθτα και ζνασ εςμόσ γινόμαςτε Εργολάβων του αδθμιοφργθτου ποιιματοσ…

Σο διάβα του Χρόνου…

Μια αράχνθ που υφαίνει, μια ηζςτα που εγκακίςταται

Ράνω ςτο ιςυχο απόγευμα· τα φυτά ηθτοφν νερό

Και ςυμπάκεια· οι ϊρεσ είναι τθσ ανάπαυλασ, ζνα αεράκι

Λιανό ςκουντά τισ τζντεσ των ςπιτιϊν Ρου τρίηουν ςαν αλάδωτοι μεντεςζδεσ και γεμίηει

Φλυαρία θ λιακάδα. Ο καταδότθσ Χρόνοσ Ρερνά μζςα απ’ τα βλζμματα και όλοι Καταλαβαίνουν ότι γζραςαν, πωσ κα γεράςουν Αφινοντασ μια ψυχι να περιφζρεται μζςα ςτα άδεια διαςτιματα Μιασ μζρασ που γεμίηει μόνο με επιδιϊξεισ και Ανοφςιο πλουτιςμό…

Βεβαιότθτα…

Υπάρχει ζνα αςκθτικό αγακό γαντηωμζνο

Ράνω ςτα φφλλα των δζντρων· υπάρχει

Μια ςιωπι τθσ καλάςςθσ, περικάλπουςα Τθν ηωι τθν ίδια ςαν μφκοσ υπάρχει Ζνα φωνιεν τετραπζρατο, που ανεμίηει Σαν παντιζρα ςτα ψθλά οροπζδια, αφινοντασ Τθν ελευκερία ολοκάκαρθ πάνω ςτισ ντάπιεσ των χελιδονιϊν

Υπάρχει ζνα αίνιγμα που δεν λφνεται, μια ζννοια Ράνω από τισ ζννοιεσ, ζνασ κεόσ όχι όπωσ ο κεόσ μασ, ζνασ κεόσ Λεβζντθσ, λυγερόκορμοσ που κινεί Ράντα για τθσ ουτοπίασ τα ολόφρεςκα λιβάδια…

Χορόσ των ‘’εντυπϊςεων’’…..

Λθςτεφοντασ τθν αυγι οι ϊρεσ περνοφν αφινοντασ το κακαρό ίηθμά τουσ πάνω ςτθν κουραςμζνθ ψυχι ςου. Διαρκεί όςο ζνασ αιϊνασ αυτό το ςφμπλεγμα που ςε περιζχει και το απαρτίηει Το πάκοσ και ο πόκοσ ςου, διαρκεί όςο ζνασ αιϊνασ. Τισ άλλεσ μζρεσ είςαι μια μπαλαρίνα των ανζμων Ρου φλυαρεί μεσ τα υποδεκάμετρα τθσ ςιωπισ. Ραράξενο! Δεν είςαι τίποτα άλλο από μια ‘’εντφπωςθ’’ φανταςμαγορικι που εκποιεί των ερϊτων τθσ τα αγγελτιρια. Και Μειδιάσ πίςω από ενόσ ποιιματοσ τθν ςμίλθ, γράφοντασ Το κορμί ςτισ ατθμζλθτεσ φωτοςκιάςεισ του παρόντοσ…

Βακιά βακιά είναι

Και τα πόδια ςου που τθν πατοφν Δομικζσ κολϊνεσ του φωτόσ Στθρίηεςαι ςτθν αιωνιότθτα, Μυϊνεσ τθσ προςιλωςθσ αγκαλιάηουν το χάοσ Το αναδομοφν, Ξθμερϊνει, Στο μάγουλο τθσ αυγισ αχνοφαίνεται το χαμόγελο μιασ ελπίδασ! Κα νικιςουμε!

Ενορχιςτρωςθ ψυχισ και ουρανοφ..

Μικρι γαλανι ςφηευξθ Ο ουρανόσ ςφφηει από δαιμόνια Στισ παρυφζσ του Ολφμπου του Χωριά κατοίκων βρίκουν από ςτίχουσ γλυκαντικοφσ..

Ρλζκει γιρλάντεσ ο άνεμοσ Μια πεμπτουςία του φωτόσ κλονίηει τισ μυρςίνεσ Ευκεία γίνεται θ τεκλαςμζνθ Με ακουμπά τθν ακουμπϊ.. ‘’Ππου κοιτάηω να κοιτάηεισ’’ ζλεγε ζνα παλιό τραγοφδι, Εδϊ που φτάςαμε κα γίνουμε ονειροπόλοι πιο, Μασ ςφάηουνε οι εκδορείσ των ςυςτθμάτων Ματϊνουμε κι όμωσ αίμα δεν βγάηουμε Καμιά πλθγι δεν είναι θ δικι μασ θ πλθγι.. Μιλϊ μιλάσ και μία μοφγκα μζνει Κάτω από τα μιλθμζνα μασ κάτω απ’ τα γραφόμενα Ρλθκυντικζσ προκφψαν οι μελαγχολίεσ μασ Πμωσ τα πείςματα κι οι αιςιοδοξίεσ μασ Κι αυτζσ πλθκυντικζσ…

Μιλιςανε οι νφχτεσ με τα όνειρα τθσ νυχτερίδασ, Αςχιμυνε εν τοφτοισ ο καιρόσ, Άςεμνα καρφιτςϊκθκαν οι ςκζψεισ μασ ςτου ςκοταδιοφ τθν άτςαλθ κουρτίνα, Χάςαμε και δεν χάςαμε, Νοιςαμε όςα νοιςαμε για να μασ κάνουν κφτεσ ενόσ παιχνιδιοφ που το ςτθρίξανε οι αυταπάτεσ, Στθρίξαμε τα παραμφκια των παραμυκιϊν…

Σαν μια αζρινθ ςκζψθ θ μζρα καιροφυλακτεί να μασ αρπάξει Ράκοσ κι ορμι. Εςφ πετάσ, δίχωσ φτερά πετάσ, μζςα ςτον πυρετό τθσ. Αφινεισ πίςω ςου τθν κακεςτθκυία Ρραγματικότθτα

και κινείσ νιματα άλλα, κακϊσ Χορεφεισ μζςα ςτθν εξωπραγματικι αιωνιότθτα…

Λευκι φλφαρθ ςάρκα ςαν ζνασ κφκνοσ που μιλά· Γφρω τθσ ςβινουν ζνδοξα τα πάλαι Ροτζ κυςιαςτιρια Λικνίηεται κινϊντασ φωσ τθσ αυταπάτθσ· Μυϊνεσ που επιβραδφνουν τθν τελετουργία του κανάτου Φωτίηονται ςαν για να μθν υπάρχει τζλοσ ςτον βραχνά ενόσ κοπιαςτικοφ ονείρου· Σχολι του νου και του κορμιοφ που από όλα δυναςτεφτθκε…

Βροχι που ιρκε απ’ το ‘’βραδιάτικα’’…

Υδάτινθ υπεκφυγι ςάλοσ μζςα ςτα φρζνα τθσ θμζρασ

βροχι ςκλάβωςε όλα τα φυτά βραδιάτικά

γθ το ὐχαριςτικθκε ζλαμψε με τα βραδινά φορζματά τθσ

λειψό φεγγάρι ςυνωμότθςε για τεκμθρίωςθ αλλόκοτων ιδεϊν

μα τθν αλικεια

ζγραψα ςτα παλιά παποφτςια τισ ανθςυχίεσ μου

ςκθνοκζτθςα καλά

είμαι εδϊ μα και ςυγχρόνωσ οφτε να υπάρχω!

Εγκόλπιο ακραίασ φιλοςοφίασ…

Ππωσ να τρζχει ζνα νερό πάνω ςτα πράςινα τετράδια μιασ γιινθσ ευφράδειασ

Ππωσ να ηοφνε οι αναμνιςεισ όλου του κόςμου μζςα ςε μια άπεφκθ νεροςταγόνα

Χλιδάτα φφλλα τθσ μουριάσ κάτω από τον άςπιλο ουρανό Βρίςκω ςυντζλειεσ ωραίεσ πίςω από κείνεσ τισ ανείπωτεσ μελαγχολίεσ μου Ππου κινοφνται αλλιϊσ τα νιματα ςωςτά αφουγκράηομαι Ραραδομζνοσ είμαι ω αζρα ςτισ ανάγκεσ μου Τρίηεισ τα όμορφα κλωνάρια και ωραία ςείεται θ κάκε αβζβαιθ ιςορροπία Πλα διακυβεφονται τα πλοφτθ και το ξζρουμε εμείσ ότι ποτζ δεν μασ ανικαν Πταν κα φφγουμε ανζςτιοι από τοφτον τον ντουνιά ίςωσ να λείψουμε μονάχα ςτθν παραμυκζνια αίγλθ…

Συμβιβάηομαι με το ξθμζρωμα και όλα γφρω μου μιλοφν από μια κζςθ κακίηθςθ

Ρου τα αφανίηει και τα εδραιϊνει. Είναι το ουςιαςτικό τουσ βαςανάκι

φκοράσ κακϊσ εκμθδενίηονται

και ςτα κοντζρ τουσ τρζχουν άγρια τα αδθφάγα τουσ χιλιόμετρα.

Εδϊ ξυπνάω.

Ανικοντασ κι όμωσ ςτο όνειρο και τθν παραμυκζνια

Τάξθ πραγμάτων.

Μετά ςιωπι. Για να μακαίνω ςφνεςθ που κζλει να κρατϊ

τον νου μου κακαρό και ςτον ουράνιο δίςκο να γλυκαίνω

πάνω μου οράςεισ και αιςκιςεισ..

Ξάπλωςε για λίγο ακόμα

Δίπλα μου αφινοντασ τον μαχαραγιά Χρόνο

Να λυπάται που δεν μπορεί να εξουςιάςει

Επάνω μασ ξάπλωςε

Και ρίξε ςτα ροκανίδια τθσ ςιωπισ

Τα άςτρα τθσ νφχτασ

Ξθμερϊνει

Είμαςτε πια ευτυχιςμζνοι αλλοφ…

Σε ερωτεφομαι και κερδίηω τθν δζςμευςθ των ουρανϊν.

Ζχεισ μια γλυκφτθτα

Ρου ςαρϊνει όλο το χάοσ. Δίπλα ςου ςτζκει ο άνεμοσ

Και το βακφ γεράνι τθσ ερθμιάσ. Αντιςτζκεςαι

Στο φωσ.

Ζνα δαςφ φεγγάρι ςτόλιςε κι απόψε τα μαλλιά ςου.

Και θ ϋνφχτα α, θ νφχτα! πυρπόλθςε

Τα αινίγματα που διζφυγαν από του ζρωτά ςου τισ μελαγχολίεσ!

Βάηω τα πράγματα μπροςτά ςε ταχφτθτεσ που δεν αντζχουν. Μεταλλάςςονται. Θ κίνθςθ κάνει το κακετί λιοντάρι Καταβροχκίηει και τον εαυτό του ακόμα. Μετά Ηεφω το Τίποτα ςτον ρου τθσ πραγματικότθτασ. Κι αλικεια εκεί το ίδιο είναι κι είναι όπου ανικει. Κόβει καπίςτρι θ αλαηονεία μασ. Και όταν ο κάποιοσ χάνει τα γκζμια τι να περιμζνεισ ζνδοξο από εκείνον;;;

Κακζτωσ μζςα ςε αυτιν τθν ςφιχτι ομάδα ζρχομαι, πρζπει με κάτι επιτζλουσ να ενκουςιαςτϊ , Ο αζρασ τρυπάει τ’ αυτιά μου, τρίηουν οι ςκζψεισ που δεν πρόλαβα, Θ Ροίθςθ με βρίςκει ςτο φτερό, πϊσ κα πετάξω επάνω ςτα αραιά διαςτιματα, διαβάηοντασ και ςβινοντασ όλεσ τισ πάγιεσ αντιλιψεισ που κάνουν να μου παραδίνεται ζνα ςκλθρό Τιποτζνιο περίβλθμα από ςυνικειεσ και αποςτεωμζνο κεό που ξεψφχθςε;;;;

Σκζψεισ που ξεψυχοφν τθν αυγι, τιτάνιεσ ςκζψεισ

Ρεκαίνουν και ακολουκοφν τον ςχθματιςμό

Των πουλιϊν που κατζρχονται ςτο αντικρινό γθπεδάκι,

γυρεφοντασ

Να πατιςουν το πόδι τουσ μεσ τθν αιωνιότθτα.

Μετά

Πταν ξθμερϊςει

Ο ιλιοσ ωριμάηει τα ηαρηαβατικά, αφινοντασ

Μία κωπεία πάνω ςτα ςτιλπνά φυλλϊματά τουσ. Αφουγκράηομαι.

Ζχει γαλινθ ο τόποσ.

Ο Χρόνοσ ηει ζξω και μζςα μου.

Με αποφλοιϊνει!

Μόνο θ κάλαςςα είναι γυμνι, πάντα γυμνι, και Με τον αζρα ςυνουςιάηεται…

Απαςφαλίηω απ’ το βουλοκζρι Λόγια ςμιγμζνα με κάνατο·

ακοφγεται ζνα κλάμα υποδόριο Σαν να μιλάνε οι πεκαμζνοι

τθσ γθσ·

Ροφ πιγε ο ζρωτάσ μου, ποφ χάκθκε; Ρθγι εςόδων

Συναιςκθματικϊν απόψε το φεγγάρι· Ηεφει τθν φυλακι μου ςε κατάνυξθ Ρνίγομαι μζςα μου ακολουκϊ Μια λάμψθ που ολοκλθρωτικά με τυφλϊνει·

Δεφρο ζξω από τον τάφο ςου ςεςθμαςμζνε Ρόκε

Δεφρο ζξω από τθν κάκε ιςτορικι Στιγμι, Τοφτο το ‘’κάτι’’ είναι ζνα μνιμα τθσ αγάπθσ Εγϊ το ηω με ζναν πόκο που ολοζνα Φουντϊνει!

Σελευ τουργία!

Ππωσ ανακεωρϊ τισ αλικειεσ μου ζρχεται πράο βραδάκι. Ρριχοφ ο ιλιοσ δφςει δφει και θ πάςα μία Αλικεια. Στθν ράχθ τθσ ελιάσ φορτϊνονται οι προδοςίεσ και οι διςταγμοί. Καμία μεταμζλεια όλα εξαργυρϊνονται τα κλιβερά ςυμβάντα. Ο πασ Λοφδασ πλζον το κατζχει… Σαν ςκοτεινιάηει ςφίγγει ο κάνατοσ κθλιζσ ςτα αντικρινά μπαλκόνια. Ηθτάνε μια ςυγχϊρεςθ οι αποφαςιςμζνοι. Μάταια. Αφοφ μεσ τθν αγρφπνια ςυντελοφνται όλα Τι κζλεισ να ςε μάκει απ’ τθν καλι θ ανκρωπότθτα; Μείνε με το μαράηι που ζχεισ και ανατινάξου! Απ’ τθν ανάποδθ! Με κόρυβο το αίμα ςου να το πουλάσ! 29/7/2022

Κάτω ςτο λιβαδάκι των ανζμων, παράγεισ αίνιγμα που δεν είναι των ςυναντιςεων. Καρφιτςϊνεισ τθν χαρά ςου πάνω ςτισ γλαφυρζσ μαργαρίτεσ Και ςκουντάσ τισ θλιαχτίδεσ να ξυπνιςουνε. Τρομερά αιςιόδοξθ ξθμερϊνει θ μζρα. Ηεισ ςτθν άλλθ πλευρά των πραγμάτων: Ρίςω από ιαχζσ και κορφβουσ ξεπεραςμζνουσ. Επάνω ςτθν επιδερμίδα ςου γελά το άφωνο ηεςτό νερό..

Αυτοκριτικι…

Ο λογαριαςμόσ να μθν κλείνει και να βρίςκομαι ςυνζχεια υπόχρεοσ Μζλλοντοσ ςχζδια ςτον νου μου και ωςτόςο άδεια θ γκλάβα μου από όλα· τι να επινοϊ τι όχι, ίδιο πράγμα· Εμμζνω ςε ψθφία δυςανάγνωςτα Με περιςκόπια κοιτάηω και με ναυαγεί ο ουρανόσ· Πλο κα χειρουργϊ μου φαίνεται και κα ιδρϊνω Ριρα ‘’ςτα ςοβαρά’’ τθν κάκε πράξθ μου Ολωςδιόλου φαςαρίεσ ςκθνοκζτθςα πολφ προςθλωμζνοσ ςε Αλικειεσ ‘’ηόρικεσ’’· Αν εξαιρζςουμε τισ αντιφάςεισ μου ςτα άλλα Καλοφτςικοσ είμαι Φαίνεται το κυτταρικό μου ςφνολο καλά αρμόςτθκε· Ρρόκειται για ζνα είδοσ τθσ ηωγραφικισ που εγϊ ο ίδιοσ ςυμμετζχω και θ Ροίθςθ με κατακρεουργεί…

οι προκζςεισ μου ςαν ζνα άλογο αφθνιαςμζνο·

Χρόνοσ είναι πόλεμοσ, ζνασ πόλεμοσ ακιρυχτοσ Και ερεβϊδθσ. Ακοφω φυτά Ρου μεγαλϊνουν. Τρίηουν ζξω από τον φπνο μου. Ενϊ Αφινω ζξω από τον φπνο μου να γίνεται θ ςυνδιαλλαγι Χαράσ κι ελπίδασ. Εκεί τελειϊνουν όλα. Κι ο κόςμοσ Ραλιϊνει. Μζνω αμετάκετοσ εγϊ!

Καταπίνει θ νφχτα όλεσ τισ γεφςεισ του ςκοταδιοφ Σαν δυνατι μελάςα που υποβόςκει ενόσ ζρωτα κι ενόσ ονείρου Μετά

Τα άςτρα τςαλακϊνονται και κακοφορμίηουν Αφινουν ζναν πνιχτό ιχο ςαν κατιτίσ παράπονο ι πόνο Ρζφτει το βράδυ Θ φρυκτωρία ξεκυμαίνει Τι να μθνφςεισ ςτουσ απζναντι; Αλυχτοφν ςκυλιά Και ο τςοπάνοσ εκοιμικθκε επάνω ςτο άτςαλα διπλωμζνο παλτό του Ο δαίμονασ κρυφοκοιτά Και το φεγγάρι ξεμφτιςε πίςω από τα κυπαρίςςια Μειλίχιο φεγγάρι, …και αινιγματικό..

( ΢χζδιο για ζναν μαραςμό…)

Μεσ το μυαλό μου κάνουν φαςαρία οι εποχζσ

Α ρε Μαρία τι φορτϊςαμε μεσ τθν ψυχι μασ και Δεν είμαςτε πια προςπελάςιμοι! Δυςανάγνωςτοσ, γυρεφω ςφνεςθ μζλιςςασ για να δικαιωκϊ Αλλά και οφτε που κανζνασ κα με καταλάβει· Ρολφ ο Χρόνοσ με τυράννθςε, πολφ· Ακοφω λόγια και γκρεμίηω ζργα να το πιο καλό μου αποτζλεςμα! Και φζρ’ ειπείν, όλα τα παραμφκια που ζπλαςα πιγαν να ςυνταχτοφνε με τα ειπωμζνα μου τα άλλα τα κακζκαςτα Ανικω ςε κορφβαντεσ που ξεκυμάναν Λεσ να ελπίηουμε ςε κάτι που ποτζ του δεν κα ῤκει; Ράντων χρθμάτων βζβαια μζτρον ο άνκρωποσ και αν Είναι ζτςι ασ χαμογελάμε που ελαφρϊσ κα αποτφχουμε Κζλει αβρότθτεσ απ’ τον κακζνα μασ να λείπουν, θ εποχι… Εμείσ δεντροφυείσ κα αιςκανόμαςτε ωσ να χακοφμε…

΢φίξεισ και όνειρα ςτον ανοργάνωτο φπνο μου… Κακεφδω και αεί με πλθςιάηει το όνειρο· Ραράξενο όνειρο, και τρομερό: Εκεί που τρζχουν οι αμνοί κοντά ςτον δυόςμο του βουνοφ και Στθν απλωςιά κοντά τθσ κάλαςςασ Να που, ζνασ ζνασ, αναρπάηεται από ζνα μυςτιριο αεράκι και εξαχλϊνεται, γινάμενοσ Νζφοσ του ουρανοφ, μια τςακμακόπετρα του Τίποτα και αναςαίνει Ρλθκυντικά μεσ τθν γαλάηια αιωνιότθτα, λαχανιαςμζνοσ Από τθν κζωςθ που βόςκει ςτο τοπίο και τον αφανζρωτο Ταχυπόδθ κεό που ηεφει τθν αγρφπνια μου ςε προςοχι!!!

Δφςκολο βαςίλειο το βαςίλειο τθσ φκοράσ. Αναφανδόν γενναίοι που μιηζριαςαν τθν τελευταία ςτιγμι Και κροφει τουσ με φοφρια ο κάνατοσ. Πλα Τα ζψαξα ςωςτά. Αφομοιϊκθκα Απ’ τισ δροςοςταλίδεσ. Ζηθςα Ράνω ςτα πζταλα ενόσ ρόδου. Αιττθτοσ! Και όταν με πλθςίαςε θ νφχτα Ιςυχοσ ςτζλνω τθν ςτραμμζνθ προςοχι μου Στα άςτρα, κζλοντασ να γίνω ςκόνθ Και βακφσ καθμόσ του διαςτιματοσ…

Καλθμζρα!..

Μια βακφκολπθ νφχτα, ςαν

για να γεννιςει κάτι φοβερό

και αλλόκοτο.

Μοιράηει τα ροφχα τθσ για να ςυμμετζχει

ςε ςπονδι.

Μετά ξθμερϊνει.

Οι άγριεσ κραυγζσ του φεγγαριοφ διαδζχονται τθν θςυχία των άςτρων.

Οι ςκιζσ περπατοφν ςτον μαχαλά των νεκρϊν.

Μια ανατριχίλα κάτω από τα κυπαρίςςια, πίςω απ’ τα κοιμθτιρια. Ο αιϊνασ είναι που ξεφουςκϊνει. Τα τηιτηίκια τετερίηουν βραδιάτικα. Ρολλι ηζςτθ μασ ζρχεται. Ζνασ φμνοσ από κακαρό ουρανό ηϊνει τθν Λιμνο και τθν Λζςβο μου. Πλα ςτον νου μου τα ζχω. Ρεριδιαβαίνω ςτον ορίηοντα Ρλάι ςε ακροκαλαςςιζσ και κιπουσ κραυγαλζουσ. Ζχω μία αγάπθ ςτθν καρδιά. Για μζνα ο κόςμοσ ζγινε. Για να τον διαλαλϊ και να τονε ςπουδάηω!

Ακινα 9/8/2022

Πλθ θ δφναμθ όλθ θ Χάρθ Είναι πάντα ςτο ποδάρι Μ’ ζνα κοφνθμα ςωςτό Φτάνεισ ωσ τον ουρανό

Και να πεισ και να γελάςεισ Κυριάρχθςεσ τθσ πλάςθσ Νίκθςεσ όλουσ τουσ νόμουσ κι ζγινεσ μικρι κεά

Ρου ςαλεφει με ευτυχία Και κατζρρευςε θ Τροία Ρζςαν τα βαςίλεια Τι διαλζγεισ ςτο χαρίηω

Και κανζνα δεν ορίηω Ρια δικό μου απόκτθμα Αν ο ζρωτασ φροντίηει Οφτε ο κόςμοσ δεν γυρίηει!

Ο ποιθτισ κι θ ειμαρμζνθ του…

Σαν ζνα βερίκοκο ηουλιγμζνο Ο χρόνοσ ςταλάηει το μζλι του·

Στισ αψίδεσ των κριάμβων τρζχει μια ηεςτι βροχι· Οφτε ζπαρςθ ςε όλο αυτό οφτε κάνατοσ Μόνο μια αιςιοδοξία επικι που μανταλϊνει τθν ζμπνευςθ ςτα ουράνια· Αναντίρρθτεσ μοναξιζσ ςαλπίηουν για ζφοδο και το αποτζλεςμα; Συντριπτικό! Θ ωραία τθσ θμζρασ χτενίηει με φιλαρζςκεια τα μαλλιά τθσ Και γεμίηει ο ορίηοντασ ωδικά πουλιά. Μυρίηει γιαςεμί των Λδεϊν! Θ Ροίθςθ και ςτισ υδρίεσ ξεχειλίηει και ςτισ ψυχζσ των γφρω. Εικοςτόσ πρϊτοσ αιϊνασ, αποταμιεφονται τοκογλυφίεσ ρόδων και των κιπων οι καλοί ςχεδιαςμοί. Ο ποιθτισ γελάςτθκε και τον κορόιδεψε το ποίθμα: μεσ απ’ τα χζρια του ζφυγε να ςυναντιςει τθν κακζτου εφόδου μόνθ τελεςίδικθ ειμαρμζνθ..

Ακινα 10/8/2022

Από το ςτικοσ μου, θχείο ευφάνταςτο, ξεπθδά καλοκαίρι κεοτικό·

Μια μαγγανεία καλάςςθσ χτυπά τθν πόρτα Του νου μου και κάκιδροσ βγαίνω Στο άςπρο πλατφςκαλο του γιαλοφ.

Με μιςοφν οι μικρότθτεσ· παραμζνω Στον ομφαλό τθσ ακρογιαλιάσ Γυμνοπόδθσ.

Βάηω αυτί ςτο κοχφλι ακοφω τον φλοίςβο, Θ ηωι παίηει ηάρια μαηί μου, Ανικω ςτθν ϊρα Του μεςθμεριοφ που αυτοαναφλζγεται…

Αβεβαιότθτα…

Είμαι ςφννεφο και αναβλφηω τθν μνιμθ μου είμαι αζρασ Και ξεφυςϊ των ςπλάχνων μου τισ ςυγκομιδζσ Είμαι καυτθριαςμζνοσ ουρανόσ και εκβάλω ςτο υπερπζραν το μζνοσ μου Είμαι ταριχευμζνοσ όφισ που το δθλθτιριό του ακόμθ τον κρατά Σε εγριγορςθ Είμαι ο ςτίχοσ που ευδοκίμθςε μεσ τθν αγρφπνια Είμαι ο λυπθμζνοσ κι ο χαροφμενοσ κϊνωπασ που παρενοχλεί Τον μζγα ελζφαντα τθσ κάκε βεβαιότθτασ Είμαι ο που δεν είμαι και γι’ αυτό δεν ξζρω αν υπιρξα ι αν ποτζ μου κα υπάρξω!

Σου λυριςμοφ κατά πόδασ!..

Ξυπόλθτοσ ςε μια ςπθλιά, ςυνδζομαι Με τθν κεραία τθν γεωλογικι του ςταλαγμίτθ.

Τι μου εκπζμπεισ γθ, ρόδα και χαρωπζσ μυρςίνεσ; Αφουγκράηομαι: ωραία τερτίπια ζχουν οι ιριδιςμοί! Το μάγουλο τθσ πζτρασ είναι ζνα επιφϊνθμα βαρβάτο!

Σχίηει το μεςθμζρι τα ςεντόνια του φπνου. Θ ηζςτα φτιάχνει ζναν ιςτό από αχάραγο γυαλί. Πλο το ςφμπαν ςε μια μόνο διάςταςθ

όλεσ οι αντιφάςεισ κι όλθ θ διάκλαςθ εδϊ!

Οι ιδρυτζσ μιασ κρθςκείασ…

Το γζλιο μασ είναι μια διχοτομθμζνθ πατρίδα

που κι ακόμα τθν απειλοφν

Ακοφγονται μζςα του γλάροι που ηθτοφν ελευκερία αλλιϊτικθ·

Στθν ςιωπι αναβλφηει κρουνόσ θ φωνι που μασ καταπάτθςαν Τα δουλικά πολιτεφματα·

Εχζμυκα να κινείςαι, θ κάκε λζξθ ςου εκριγνυται Μεσ τθν φαρδιά Λδζα τθσ πεδιάδασ Και γεμίηει ο κόςμοσ με αφρόντιςτα ποιιματα Ρου καιροφυλακτοφν να ςε κάνουν αγαπθμζνο τουσ Εχζμυκα να κινείςαι Θ ςιωπι μασ είναι μια επανάςταςθ ςυμπαγισ Κακιηάνει ςτον Χρόνο αλλά εμείσ που ξζρουμε από αιωνιότθτα Ηθτάμε να μασ παραςτακοφν ςεβάςμιοι Δζςποτεσ Τθσ ερθμιάσ και τθσ προςιλωςθσ Γιατί, ςτο κάτω κάτω τθσ γραφισ, ίςωσ κάποια ςτιγμι ιδρφςουμε κρθςκεία Από άμωμο άςπιλο ουρανό…

Ακινα 13/8/2022

΢κθνικό Αυγοφςτου και βακφ καλοκαίρι…

Πταν ςουμάρω μινεσ και χρόνια ζνα αποτζλεςμα βγαίνει Εξουςιαςτικό. Και ξάφνου, λεσ και δεν είμαι εγϊ ο υποφαινόμενοσ, Κάποιοσ κρατάει ζναν ρυκμό ςε άδεια από ιχουσ φυςαρμόνικα και ηεφει

Πλθ τθν ηζςτα του μεςθμεριοφ ςε ατονία. Ρολυκοςμία και κόρυβοσ ςτο κζρετρο. Ρερπατοφν ηευγαράκια πλάι ςτθν κάλαςςα και ο ιλιοσ Είναι τςουχτερόσ. Μια γάτα ζχει φλερτ με του ψαρά τα δίχτυα αλλά δίχωσ αποτζλεςμα. Φυςάει κάτι ςβιλάδεσ και ο αζρασ Σθκϊνει μία άμμο που ςτο δζρμα τςοφηει Σαν ςκάγια που βρικαν τον ςτόχο άλλα ιτανε αδφναμα να προκαλζςουνε κακό..

Ξζρω κάτι ξαφνικοφσ κανάτουσ από εκείνουσ Ρου δεν ςε αφινουν να αποχαιρετίςεισ, ςε αφινουν άφωνο Και τρζμεισ απλά μπροςτά ςτο γεγονόσ. Είναι θ ηωι βλζπεισ τόςο αινιγματικι, ςαν μια ςφμβαςθ ακακορίςτου διάρκειασ, ςε κάνει να υποτάςςεςαι Στα κελιματά τθσ. Και κάτι ςτιγμζσ ςου ξεφουρνίηει ζνα αίνιγμα που δεν κα το λφςεισ, απλά το ακοφσ Και κάνεισ προςπάκειεσ να είςαι ο παίχτθσ ςε ζνα παιχνίδι Ρου ςφυρίηει τθν λιξθ του και χάνεισ πάντα ο διαιτθτισ…

Η άλλθ διάςταςθ…

Π,τι απόπειρεσ κάνω Να εγκλωβίςω το φωσ ςε ζναν γυάλινο ιχο Αποτυγχάνουν· μζνω ανίδεοσ κι εραςιτζχνθσ Ράντα, μόνο όταν κοιμάμαι Κάτι παράξενα πουλιά με κουβαλάνε Στθν μακρινι φωλιά τουσ και ξυπνϊ Τρομαγμζνοσ μζςα ςϋ ζναν παράξενο ορίηοντα Κοιτάηω γφρω μου και είναι μία καραμπόλα τθσ αυγισ που πζτυχε Τον ιςυχο ςκοπό τθσ ο ιλιοσ ανεβαίνει, κάτι τιτιβίςματα Τρυποφν το δίχτυ τθσ μεγάλθσ θςυχίασ και Εγϊ ανεβαίνω, ςαν προφιτθσ κάποιασ αποκάλυψθσ Στον λαγαρό ουρανό μιασ άλλθσ μου ευαιςκθςίασ!

Αποχι..

Αποδεκατίηει ςυντάγματα και ςυντάγματα θ ορμι του Ιλιοσ ςυμπυκνωμζνοσ χιλιόδοξοσ Κι Αφγουςτοσ μινασ τθσ καρτερίασ και των οραμάτων Σκοντάφτω ςε μια ζμπνευςθ ξιπαςμζνθ Ραρακάμπτω τισ εξαλλοςφνεσ μου Κατά βάκοσ αγαπϊ αυτό το γρζηι που αφινει ο λόγοσ μου Ρίςω απ’ τισ λζξεισ, ςαν κακοακονιςμζνο μαχαίρι που ςτόμωςε Για τα καλά και κόβει μα λεσ πϊσ οφτε που κόβει. Ρερίπτωςθ κανάτου ς’ όλα γφρω μου Εντρυφϊ ςε μυςτιρια ηωντανά Ο φπνοσ ποτζ καλά δεν με παίρνει· Αφινομαι να κατρακυλϊ ςτθν κουρδιςμζνθ πεδιάδα Μιασ φανταςίασ που με ζκρεψε. Οι αντοχζσ μου ευκολοςφντριφτεσ Κουλουριάηονται ςαν γάτεσ ςτα πόδια του Χρόνου, Το αίμα μου πονά κοίτα παραδοξότθτεσ! Και ουςιαςτικά απουςιάηω Απ’ όλθ τθν ομιγυρθ και οφτε που μιλϊ πια με τουσ άξεςτουσ ςυνδαιτυμόνεσ..

Μοιράηεται ο κόςμοσ ςαν μια τράπουλα Και άντε να τα βάλεισ με τθν Τφχθςου! Τι ςου ζλαχε ςκζψου· τςαλακωμζνθ εποχι, Ροφ καταφεφγουν οι ελπίδεσ; Κάκε πολίτευμα που ζηθςεσ ‘’ μπάηει.῎.. Ουδζτερο το ςκάφοσ που πλζουμε και φτενό. Τςακιςμζνο. Α ρε άτιμε Χρόνε ςτραβά που δικάηεισ!

Σιχάκθκα και όλα τα βαρζκθκα!

Εφκολα κα αποδθμιςουμε!

Ακροίηοντασ ηοφερζσ μζρεσ, κυρτωμζνοι Από τισ αγωνίεσ μασ.

Και θ οςμι μασ κα παραςυρκεί από ζνα ςκλαβωμζνο αζρα Στο μακρινό κονάκι τθσ αιωνιότθτασ.

Εφκολα κα εξαφανιςτοφμε!

Κάνοντασ νόςτιμο τον φπνο μασ και τα λεχκζντα μασ που δεν λογάριαςε ποτζ κανζνασ…

Ζτςι, ανεπιφφλακτα…

Κάτι άλλο από αυτό που υποψιάηομαι κα ‘’παίηει’’

Μπορεί μζςα μου να κυρτϊνονται οι αναλαμπζσ

Ενόσ πνεφματοσ που βαφτίηεται ςε κακαρι ουςία

Ενόσ μελαγχολικοφ ουρανοφ.

Κατά τα άλλα δονοφνται οι ϊρεσ ςαν επουράνιεσ χορδζσ που ςτζλνουν ιοβόλα βζλθ.

Και θ Τετάρτθ του Αυγοφςτου χλιμιντρά ςαν άλογο αφθνιαςμζνο. Π,τι είναι λίγο καταλιγει ακόμα λιγότερο και το περιμαηεφουν Ου εςοχζσ του Χρόνου. Ζςχατο είναι το μθδζν Κι από μθδζν τι και γιατί να ηθτιςεισ; Συςκζφτομαι με τθν αςτραπι. Θ μζρα ζχει καλερι όψθ. Κροταλίηει ςαν ζνα μζγα φίδι ςυμπαντικό. Τραβά θ κλίψθ μου κατά τθν δφςθ τθσ. Ζχω αποδεχτεί φυγόκεντρεσ δυνάμεισ που τραβοφν κατά τθν ςκοτεινι ςελινθ. Τισ νφχτεσ ακροίηω και δεν καταλιγω πουκενά. Μόνο ενόσ αγγζλου θ όψθ καιροφυλακτεί να με παρθγοριςει. Ζτςι, ανεπιφφλακτα…

Κάτι βάναυςο ανικει ςτθν καταγωγι μου και από ζνα νζφοσ προζρχομαι Αινιγματικό. Διακόπτομαι από παφλαςμοφσ κυμάτων και υποκαλάςςια ρεφματα. Με ςτθλιτεφει ζνα βιολογικό κρίμα· είμαι ωδικόσ και ενάντιοσ Σε κάκε μοίρα που τθν κλίψθ τρζφει Του ουρανοφ. Αφγουςτε μοναξιά μου ζδωςεσ μα δεν λυπάμαι· Είμαι ο δυνατόσ αντάπτορασ παράξενων ςυναιςκθμάτων. Πλοσ ο ιδεαλιςμόσ μου ςτρζφει τθν κερμοκραςία του ςε μεταφυςικό αεράκι. Για δεσ, αναςαίνω γαλινθ του απογεφματοσ κι ενϊ ακόμθ με τραβά απ’ το μανίκι ζνα ζνρινο καλοκαίρι…

Οφτε και αυτοκριτικι οφτε και κάτι να το ζλεγεσ ‘’κάτι’’…

Ρροςκζτω αταςκαλίεσ ςτο ενεργθτικό μου

Ράντωσ υπιρξα πάντοτε ειλικρινισ Μιδεν Άγαν ςου λζει, και κουραφζξαλα·

Πλεσ τισ αμφιςβιτθςα ςοφιςτικζ ςυγκεντρϊςεισ· Σιγά που τουσ πολλοφσ λογάριαςα μπα! Εξζφραςα πολλά κι όλα όπωσ παράπονα μου βγικαν. Ανακεμάτιςα, ε είναι τςουχτερόσ ο χαρακτιρασ μου! Μόνο τισ λζξεισ πιο πολφ λογάριαςα απ’ όλα Μόνο να είμαι ο εαυτόσ μου, μόνοσ, ζνασ και αφρόντιςτοσ! Και Σ’ όποιον αρζςω!

Ακινα 20/8/2022

Κρατοφν τα πανθγφρια Κρατά θ Ελλάδα τθν επιταγι τθσ, Κρατά θ επικράτεια το φωσ που κλθρονόμθςε· Στα θμζτερα φψθ, ο Χρόνοσ μασ αλλιϊσ προςμετράται· Είναι θ αςάλευτθ ηωι που κι όμωσ τρζμει και ςαλεφει Είναι θ επιςτροφι ςτο γλζντι που γεννά ο μφκοσ και παράλλθλα θ κακαρι αυταπάτθ μασ · Είναι θ ςφςφιξθ χαλαρωμζνων εννοιϊν και των μπαγιάτικων εικαςιϊν μασ Είναι που είμαςτε για νάμαςτε και πουκενά δεν χωράμε…

Εξικοντα μνιμεσ πραγμάτων εξικοντα παραιτθμζνοι αρικμοί Και ο τρόποσ να ςτζλνω μθνφματα ςτα βακιά μιασ αγρφπνιασ Μπορεί να ςυλλάβιςα ςωςτά μα μιτε που ζχει ςθμαςία· Ρια είναι μόνο ο ζρωτασ που καταμαρτυρά τισ ωραίεσ αξίεσ Αλλιϊτικα τι να ςου πω και να μου πεισ; Συγχρωτιηόμαςτε Με κείνουσ που δεν ζχει νόθμα και να ξοδεφεισ χρόνο· Ο Αφγουςτοσ περπάτθςε ςωςτά Μζςα μασ ςυντελζςτθκε το καφμα Τελικά. Κι εκεί που είπαμε ‘’ουφ’’ και ηθτιςαμε μιαν άλλθ ανάςα Ρυρπολθμζνοσ ιρκε και μασ ςκοφντθςε ο καιρόσ. Στθν εφπλαςτθ ηωι μασ τισ αλικειεσ τισ κομίηει των ερωτευμζνων το φεγγάρι….

Ο άγγελοσ τθσ ακωότθτασ κι εςφ…

Ρίςω απ’ τα αςπρόρουχα τθσ μπουγάδασ των άςτρων

Ζνα κακαρό αςιμι φεγγάρι

Κελαθδά.

Τι ωδικό που είναι το Σφμπαν αν του ομονοοφμε!

Και ςτο πλατφςκαλο του ουρανοφ άγγελοσ μεροκαματιάρθσ και απ’ όλουσ μασ ακωότεροσ!

Σφυρίηει κάτι ςαν κομιτθσ τελειωμζνοσ

Στθν κακαρι τεκλαςμζνθ νφχτα του Αυγοφςτου

Τα πεφταςτζρια αξιϊνουν μιαν ευχι

Ηθτϊ να μου αποδοκεί, για όλα μου, παράδειςοσ!

Ζντομα με παρενοχλοφν και μου κεντοφν τθν κνιμθ. Μια νυχτοπεταλοφδα με το φωσ φλερτάρει τθσ Λάμπασ που κανονιοβολεί. Αδιάκοπα μεταμορφϊνομαι και ςε α μορφϊνομαι γίνομαι λφκοσ Ρου κυνθγάει ςφννεφα ποίμνια που ςτα πρανι ςταλίηουν του βουνοφ. Αν βρεισ ηωγραφικι να ςυγκεντρϊνει όλεσ τισ φανταςμαγορίεσ, ‘’όρμα τθσ’’. Ροιόσ άλλοσ κα οργάνωνε τθν Ουτοπία καλφτερα; Τρϊγεςαι με τα ροφχα ςου, κανζνασ δεν ςε πλθςιάηει. Είςαι τρομακτικόσ και που καμϊνεςαι τον ιςυχο ακόμα! Τι κζλω ο ζρμοσ και ςου λζω ςου λζω;….Μα ςε καλθμερίηω´..

Ακινα 21/8/2022

Θ νφχτα άφθςε κάτι καχεκτικζσ ςκιζσ να περιφζρονται επάνω ςτα πλακάκια Του δρόμου. Φςτερα ζφυγε για μακριά. Θ νυχτερίδα επραγματοποίθςε αυτά τα ςλάλομ τα περίτεχνα που τθν φανζρωςαν και τθν αφάνιςαν ςωςτά. Νφςταξε ο Κεόσ, ξάπλωςε ςτθν ωραία κλίνθ του. Κόρυβοσ κόρυβοσ απόγονοσ αρχαίων κορφβων. Και ζνασ ραγιςμζνοσ ουρανόσ ζξω απ’ το ςπίτι μου που μπάηει χίμαιρεσ και που μου ςτζλνει Σινιάλα να κινιςω κατά τα βακιά…

Ατθμζλθτο μεςθμζρι πίςω από τισ αγροικίεσ και τα δροςερά πθγάδια· Ο Χρόνοσ κυλά όπωσ ροι των ‘’άπιαςτων’’ και των ‘’αόρατων’’ Βελάηουν αμνοί, ο ιλιοσ βελάηει Είναι μια ςιωπι ερμθτικι που αν πεκαίνω αναςταίνομαι και τοφμπαλιν Κνθτόσ που ζλαχε λοξοδρομιςει μεσ τθν ιερότθτα μίασ παράξενθσ Δθμιουργίασ!

΢υμβάν…

Ρεριφραςτικά, το τιποτζνιο μου φορτίο με αμφιςβθτεί

Υφίςταμαι πάκθ κι εναγϊνια Διάγω· Μπορεί να ηω απαρχισ ς’ ζναν πυρετό αλθςμόνθτο Ωραία είμαι μάρτυρασ μιασ ανοικτισ καλάςςθσ!

Σαν χρθςμόσ ‘’ζνα πράγμα’’ ςαν βακοφλωμα που γζμει αντιρριςεισ μζςα ςε κρθςκεία· Διαςτζλλομαι και βιάηομαι βίαια να γίνω Νομοτελειακόσ οι φωνθτικζσ μου Χορδζσ πάλλονται για να ομοιάηει ο κάκε ιχοσ μου με τιτιβιςμό Δεν ζχω ζρμα να με ςϊςει, καταποντίηομαι Μζςα ςε μια αρχζγονθ Ουςία!

Χωρίσ δικαίωμα φωνισ ζνα κφμβαλο είμαι Εγωιςτικό. Θ μζρα υπιρξε άξεςτθ και δεν ‘’με γζμιςε’’. Άδειαςα μζχρι τζλουσ. Θχϊ ςαν κάτι που το κάλπει θ παρακμι. Θ νφχτα είναι ζνασ αναίςκθτοσ κακρζφτθσ. Μζςα του περνοφν φρικαλζοι βρικόλακεσ. Στο αίμα μου οι ηωζσ ςυναντοφν τθν αβάφτιςτθ γζννα τουσ. Ο κάνατοσ ψεφδεται και ςωςτά….

Με ςφάηει θ γλυκιά μου αρρϊςτια, με ςκάβει ςτα εςϊτερα. Και ενϊ τα πρωινά είμαι λζων ακάματοσ, τα απογεφματα Ηω τθν αλλθγορία των λθγμζνων καυμάτων. Πμωσ… ( Ράει να πει: μάλλον να μθν πιςτεφεισ τίποτα!) Είναι κρθςκεία ξεκυμαςμζνθ το γραφτό. Ράω… Ριο ιδιϊτθσ που δεν γίνεται το λοιπόν. Και βρζχει τϊρα ζξω, βρζχει θ προςευχι μου απευκφνεται ςε ζναν απρόςεκτο μάγο που ζκανε τον κόςμο όλον μαντάρα…

Εγγφθςθ θ νφχτα κι θ ανατολι. Άντε να περιμζνεισ το λοιπόν ωραία πράγματα. Σκίηω ςελίδεσ και πετϊ, ςαν κυμωμζνοσ είμαι Ταφροσ, που λζνε, ςε υαλοπωλείο. Γαντηϊνομαι από το κζρατο τθσ γλαφυρισ ςελινθσ. Σε άδειουσ δρόμουσ περπατϊ. Αφινω πίςω μου μπελάδεσ άςτρων. Σαν ξθμερϊςει Κα ζχω ηζψει τον πλανιτθ ςε κακικοντα αςτεία…

Σραχφσ και αμετανόθτοσ…

Με τςιγκλάει ο Χρόνοσ και αντιδρϊ Σαν υπεραςπιηόμενοσ μια κεωρία ενςτίκτων.

Ρϊσ ςυναρμολογϊ μια κζλθςθ που ξεχαρβαλϊκθκε και οφτε Να τθν αναςτυλϊςω μπορϊ;

Είναι μια αναρχία ακόρυβθ· μαςτίηει κάκε ζναν που τθν μοναξιά του ζβαλε πάνω απ’ όλα.

Αποκυιματα φανταςίασ, εικαςίεσ επί εικαςιϊν, οφειλζσ ςτον αδυςϊπθτο Δζςποτα Χρόνο Δείχνουν τθν κίνθςθ που είναι ίδια θ φκορά, δείχνουν που είμαςτε με το κεφάλι ςκυμμζνο ακόμα.

Αντιδικϊ και ςτον εαυτό μου, δεν ξζρω αν ςε καλό μου βγαίνει, οφτε εξουςίεσ λιβανίηω οφτε ςε διάολο άναψα ποτζ κερί, μόνο τον μποφκωςα παχφ λιβάνι… Ρρόκειται για μια ςφιγκα που είναι μζλιςςα και που ςκαρφίηεται αντιφάςεισ να καταρρακϊςει το λερό τθσ πεπρωμζνο…

Θ μεςθμεριανι μπόρα θχεί ςαν πλαςτικό όργανο μιασ μουςικισ που καλπάηει. Βρζχει για να μθν κοιμθκεί κανείσ. Νιϊκω να γίνομαι αντίδικοσ ςε δίκθ που αποφαςίηει για μια ευάλωτθ ιςορροπία. Εξαιρϊ από μζςα μου τα υψιπετι και μπουκϊνομαι ψυχολογικι κλίψθ. Κατζχω μαφρθ ηϊνθ τθσ μελαγχολίασ! Μιπωσ ο καταλφτθσ που με κεραπεφει πζκανε ςτο γάργαρο νεράκι τθσ βροχισ; Αν ναι, λογικά ςυντόμωσ πεκαίνω…

Ιεροτελεςτίασ του Αυγοφςτου…

Δαγκϊςανε οι Λδζεσ το πρωινό και το καρατομιςανε· Μια πόλθ που είχα ςαν φυτϊριο να με φιλοξενεί, Τϊρα ηθτάει νοίκι· Ο Αφγουςτοσ πολυπλθκισ και αντιβαίνει ςτθν ψυχολογία και τα γοφςτα μου· Σκιάηομαι από χίμαιρεσ κι ίςωσ πεκαίνω. Τι δεν καταλαβαίνεισ τελικά, φερζφωνο των ουρανϊν υπιρξα· Ακροίηει μζςα μου ο καιρόσ ςτυφζσ ελπίδεσ Π,τι ςου είπα κράτα το, πορεφεςαι και με ςιωπι και με φλογάτο ιλιο Μα να κρατάσ του Τίποτα το πανωφόρι πάνω ςου βαρφ φορτίο… Μιλάω το λοιπόν και λζω όςα λζω για να με ματϊνουν· Γεφυροπλάςτθσ ο ανάμεςα ςτισ αντιφάςεισ άοκνοσ ςυμβιβαςτισ Τι διαλεκτικζσ αγάπθςα και τι ςυμπυκνωμζνεσ φανταςίεσ! Ζγινε το κεφάλι μου ο ςτίβοσ μάχθσ αοράτων κι ορατϊν… Κι αφοφ ο εντεταλμζνοσ να προςδιορίηει Πςα οι κρθςκείεσ δεν καλοφπωςαν και αποςτρζφονται Εμμζνω ςε ζνα δάκρυ κακαρι ιεροςταγόνα Ρου λάμπει ςαν διαμάντι που φυλάκιςε ελπίδεσ κι ουρανό…

Ακινα 27/8/2022

΢όφια…

Θ Βουλγαρία ςαν ζνα φλφαρο γραμματόςθμο Κοιμάται ιςυχθ μζςα ςτθν πραςινάδα τθσ Κομίηοντασ ςτον κόςμο ειρινθ. Θ Σόφια ςτολίηεται με τα πάρκα τθσ Και ςυνοδεφει τισ μζρεσ του καλοκαιριοφ ςτθν αιωνιότθτα. Ατςαλάκωτθ πόλθ, πλουραλιςτικι! Κυριαρχεί μεσ τα τοπία τθσ και νιϊκει ςπουδαία αφινοντασ Μια οςμι από δζντρα μιασ άλλθσ επανάςταςθσ Αυτισ Ρου είναι ςτα ποιιματά μου ηωντανι ουςία!

Σόφια, Βουλγαρία 16/7/2022

Μετράω ευκφνεσ και μετράω ςυμπεριφορζσ

Και μετράω λόγια και ςιτίηομαι μ’ αυταπάτεσ·

Π,τι μυςτικό είχα τοι κατζδωςαν Οι τςαρλατάνοι χρόνοι· ανικω ςτο Ρουκενά Και ςτθν γαλινθ των μοναχικϊν που ςκάβουν Βακιά βακιά και πάντα Μοναχά μζςα τουσ… 16/7/2022 Σόφια, Βουλγαρία…

Πταν βραδιάηει τα βουνά είναι μια χαμθλι περίφραξθ γφρω απ’ τθν πόλθ· ο ουρανόσ ροδίηει ευτυχιςμζνοσ· τα ςφννεφα Είναι ζνα ανεπίδοτο γράμμα Ρου αμζλθςε να παραδϊςει ο κεόσ. Κοφρνιαςαν τα πουλιά· Ρζρα ςτο βάκοσ το αεροδρόμιο και πιο κοντά Οι αλάνεσ των γθπζδων· απογειϊνονται Τα αεροπλάνα και οι προςδοκίεσ μασ α νεφελθγερζτθ Ρόςο κόντεψεσ ςε ζνα ταξίδι που δεν ςου ανικε! Αφοφ ςου ανικει πάντα μόνο Θ ονειροπόλθςθ!

Σόφια, Βουλγαρία 16/7/2022

Τα ςφννεφα ςχθματίηοντασ παράξενεσ τουρμπίνεσ Ακολουκοφν τισ ςυνικειεσ των αεροπλάνων: Ανζρχονται και κατζρχονται ρυκμικά Αγγίηοντασ τθν τελειότθτα του ουρανοφ. Ζςκαψα βακιά μζςα μου για να ηιςω νθφάλια Σχεδόν με άγγιξα ςτα κατάβακα Ιπια οδφνεσ. Τϊρα παρατθρϊ. Απζναντι από το αεροδρόμιο Στθν νωχελικι Βουλγαρία Αδειάηω τθν ψυχολογία μου προςπακϊντασ να δεχτϊ Να είμαι αεροπλάνο Ι ζςτω αερόςτατο Ρου ςυμβιβάηεται με ζνα πλάνο κακαρό του ουρανοφ. …κι ζτςι που ςυνεχίηεται θ κάκε πράξθ που κα ςυμμετάςχουμε Μζςα ς’ ζνα βακφ ανταλλακτιριο ηωισ… Χαμογελϊ και περιςτρζφομαι, ςαν ςε ζνα χορό, ςβινομαι Μζςα ςε αργά διαςτιματα Ανακυμιάςεισ λαμπρζσ με αποδίδουν με γυμνότθτα μεσ τον αζρα, ςμίγω Με το παράξενο είδωλό μου Ππου ςυντίκεμαι είναι το μζροσ που με αναςυνκζτει, α ηωθρι ςελινθ! Ράνω μου Σαν μια αινιγματικι ιζρεια παίηεισ τισ ζξαλλεσ αντανακλάςεισ ςου αφινοντασ Να ςβινω ςαν ζνασ νεκρόσ μζςα ςτο πζνκοσ Του άτιτλου γιαςεμιοφ και τθσ μαινάδασ Ζκφυλθσ πικροδάφνθσ!

Σόφια 25/7/2022

Τίποτα να διευκρινίςω: οφτε ο φπνοσ μου ςτα κλεφτά ανάμεςα ςτθν κοφραςθ ςτθν κλίνθ αυτι που βρικα να πλαγιάςω Στο βουερό ξενοδοχείο ορκογϊνιο άγαλμα από τθν γθ ςτον ουρανό Εδϊ ςτθν Βουλγαρία του Λουλίου του 22.. Απόγευμα ςαν μυκικό. Σουρϊνω νζφθ και κα πιω αυτό το απόςταγμα· ζχω τθν κζλθςθ τθσ πεταλοφδασ· ποιθτισ των νεφϊν· πουκενά δεν εδράηομαι ει μθ μόνον ςτο ριμα ‘’κακεφδω’’ να θ ουςία Κι όλα κινοφν από αυτό που ςθμαίνει ενϊ δεν ςθμαίνει Ουδζτερο και κθλυκό ουδζτερο κι αρςενικό Αρςενικό και κθλυκό ταυτόχρονα Τα κυβερνάει όλα μζςα από όλα… Α φωτεινι μου ‘’αντίφαςθ’’… Μοίρα που ςπζρνεισ μεσ τθν οικουμζνθ. Αγγίηεισ όλεσ τισ εκλάμψεισ που Ηοφνε ςτο βαςανάκι μου το πακιαςμζνο Τθσ ηωισ!

Σόφια 25/7/2022

Δροςίηει ςιγά ςιγά. Τα πλατανόφυλλα μθνοφν φκινόπωρο· άνοιξε το βιβλίο των ωρϊν Και κοίταξε: Λικνίηεται Σεπτζμβριοσ παρθκμαςμζνοσ· Αόριςτα πάνε τα πάντα να βουλιάξουν ςτον αιϊνα τον άπαντα Αςκμαίνω· Υπερφίαλο φωσ μαςτίηει τισ κορμοςταςιζσ των ελαιόδεντρων Θ Ρφλοσ είναι φυλακι κι ελευκερία Πλα πουλιοφνται κι αγοράηονται Από παντοφ και για παντοφ υποφζρω! 20/9/2022

Αν βάλω μια τάξθ ςτθν αταξία μου ίςωσ γίνω ζνασ ενάρετοσ πολίτθσ που δεν του αρζςει θ φυλακι. Αν βάλω μια φυλακι ςτθν φυλακι μου ίςωσ γίνω ζνασ επαναςτάτθσ που τον ςτρίμωξαν για τα καλά οι Λδζεσ του. Αν ηαλιςτϊ πίνοντασ το ροςόλι τθσ μζκθσ των λζξεων ίςωσ με καταπιεί μία βουλιμικι λογοτεχνία. Αν χαλάςω με κάρροσ τθν εικόνα μου αδιαφορϊντασ για τον περίγυρο ίςωσ κανείσ δεν με παραδεχτεί… Μα… Σκαςίλα μου… Εγϊ κζλω να ηιςω όπωσ επικυμϊ, μθν ςεβόμενουσ τουσ ελεεινοφσ ςασ ςυμβιβαςμοφσ.. Κζλω να ηιςω τοκίηοντασ μόνο τα δικά μου κεφάλαια των ονείρων!

Η ακραία και θ πάντα μόνθ τθσ…

Ρεριπζτειεσ φζρνει το φεγγάρι ςε ςζνα και μελαγχολία απίςτευτθ. Αποκαλφπτει τα φτερά ςου και τθν λυρικι ςου ενδυμαςία. Τθν βολι ςου που ξεβολεφει τα κατεςτθμζνα. Τθν κτιςθ ςου όταν καμία κτιςθ δεν μπορεί να υφίςταται. Τθν ζπαρςθ να είςαι και να μθν είςαι εκεί. Τθν φιλαυτία ςου! Και εδϊ που ανοίγει ο κφκλοσ των αντιφάςεων Μια διαλεκτικι γαλινθ ξεδιπλϊνει ζννοιεσ που παραωρίμαςαν Και πζφτουν. Στοχάηεςαι όςα ςτοχάηεςαι και λείπει ακόμα κάτι. Είναι ζνα ςφμπαν κουφό που δεν κατανοεί τισ επικυμίεσ ςου. Οφτε τον ζρωτά ςου δεν κατανοεί που οριοκετεί ςυνζχεα καινοφρια πάκθ… Ρφλοσ 20//9/2022

Αυγάηει ςτα μάτια ςου το φωσ, εκπορκεί αόρατεσ πφλεσ Θ ςφναξθ ςυντρίβεται των νεφϊν, θ νφχτα εκμθδενίηεται Και τότε Ερωτεφομαι τον τρόπο που κοιτάσ Εςφ θ αβρι πεταλοφδα των αποςκιρτιςεων, ακολουκϊντασ Καταπόδασ τθν τρεμάμενθ αιωνιότθτα!

Γεμίηουν τα φτερά τθσ μπαλαρίνασ Μεταλλικό ιχο του φωτόσ Για να αναλθφκεί ςτουσ ουρανοφσ. Και μετά θ περίπτωςθ των ανζμων Σιγεί Αφινοντασ μιςοτελειωμζνο το παραμφκι Και τον μαζςτρο των νεφϊν εμβρόντθτο Απορϊντασ για όλα…

Σελευταίο…

Επίςταται θ Γνϊμθ μου ςτα πάντα Εμμονικά

Και ςτα καταςτρϊματα του ουρανοφ εξουςιάηω χίμαιρεσ που δζνονται ςτον κάβο των ονείρων

Αρχίηω λεξιλόγια φωταγωγθμζνα

Οι λζξεισ με αναςτθλϊνουν τον διαλυμζνο Λδρϊνω και τςιρίηοντασ ςτθν νφχτα πάω Κάτω από το φωσ των αςτεριϊν

Ουαί αν λείψουν οι ελπίδεσ μου Ο κόςμοσ τρζμει ςφγκορμοσ και καταρρζει…