Aşk... Ne güzel bir duygu değil mi? Sürekli 'O'ndan konuşmak istediğimiz, sokaklarda bizi anlamsız güldüren, ismini duyunca bile irkildiğimiz, sabah "Acaba mesaj göndermiş mi?" diye telefona sarıldığımız, benliğimizi, ruhumuzu, kendimizi değiştiren o duygu. Ama... Ama bu güzelliğe, illa ki o "stratejik oyun"u sokuyoruz. Belki istemeden. Çünkü bu genel geçer öğretilerle büyüyoruz. 'Kaçan kovalanır' deniyor. "Kaçan balık büyük olur" deniyor. Ve gün geliyor; ilişkilerimizi bu çerçeve içinden yaşamaya başlıyoruz..
başladı ilişkiyi hep kovalayan olmak. Ve o sevgi erimeye başladı, içinde olmamız gerektiğini düşündüğümüz oyundaki rollerle. Kaçan kovalanır oyunu, bir andan sonra zevk vermez oluyor.. Kovalayan sıkılıyor, yoruluyor; içindeki istek sönüyor. Kaçan, kovalayanın bir gün yorulacağını gözden kaçırıyor bu oyunda. "Nasıl olsa beni seviyor" diyor çünkü. Ama kovalayan, süper kahraman değil ki... *** "Aşk"ı stratejik bir oyun olmaktan çıkarmak gerekiyor. Güven ve sadakati diskalifiye etmeden yaşamak gerekiyor.
Ve kovalayanlardan kaçıp; kaçanları kovalıyoruz.
"Aşk"ı kısa ömürlü hale getirmeden aşka bağlanmak gerekiyor.
Bir ilişkimizde kaçanken, diğerinde kovalayan oluyoruz..
Oyunu abartmadan oynamak gerekiyor.
Kıymetli olan kaçan olduğunu düşünüp, oyunu uzak hedef olarak parlatıyoruz..
Kimseyi yormadan,
Ancak, işler değişmeye başladı. Kaçan tembelleşti; çünkü kovalayan her şeyi verdi bilmeden. Belki de kaybetmemek için. Kovalayan yoruldu, sıkıldı. Bir yere kadar gizemli olsa da, yormaya
Bıktırmadan, Üzmeden, Dengede, Yetişkince!
Burcu Aksoy
111