Ervaringen vanuit diverse locaties

Kinderdagcentrum Klim Op

Maureen Markink, begeleider

Mijn locatie ging dicht, ik kwam op het centrale rooster te staan. Al snel kreeg ik het verzoek of ik wilde bijspringen op de Muldersmanhoek, een woonlocatie voor jong volwassenen. Een hele andere doelgroep dan ik gewend was, maar ik wilde de uitdaging zeker aangaan.

Omdat ik daar geen rapportages hoefde te maken, was ik in de luxepositie om er helemaal te zijn voor de cliënt. Ook in mijn hoofd werd ik tijdens de dienst niet afgeleid door alle randtaken die andere begeleiders op dat moment wel hadden. Zeker door corona was het voor hen heel druk. Ik merkte dat cliënten het heel prettig vonden dat ik de volledige aandacht voor hen had. Er gewoon zijn, cliënten voelen dit heel goed aan waardoor een hele prettige sfeer ontstaat. Dat is wat me vooral heel erg is bijgebleven van deze periode. Dirk Jan Koeleman (samen met Priscilla en Denise) thuis te zijn. Het leek een beetje vakantie. We konden nog rondtoeren met de auto, wandelen en naar de winkel. En vanaf de dag na sluiting van de dagbesteding (16 maart) kreeg ik 1 op 1 begeleiding van Denise en Priscilla van de Akkerstaf. Na een paar weken vond ik het wel vervelend om niet naar mijn werk te kunnen. Ik begon mijn collega’s te missen, autorijden en naar de winkel mocht ook niet meer. Via beeldbellen kon ik toch contact houden, dat vond ik wel fijn. Af en toe werd ik boos omdat het allemaal zo lang duurde. Samen met Denise en Priscilla verzonnen we dan toch iedere keer wel iets om weer even door te kunnen. Daarnaast was ik thuis druk om het contact met de ouders van de Klim Op-kinderen te behouden. De ouders vroegen om tips hoe om te gaan met verschillende situaties met hun kind. Ineens waren hun zorg intensieve kinderen 24 uur thuis, daar wilden we bij helpen. Toen ik weer begon op Klim Op met een klein groepje EMB kinderen, merkte ik dat er een rust heerste in het gebouw en zeker op de groep. Ik zag ook dat de kinderen hier heel goed op reageerden, dat we er gewoon zijn. Door deze ervaring gaan we als cluster het onderwerp ‘rustmomenten’ verder uitwerken binnen Klimop.

Het was een hele heftige, drukke tijd maar ik heb veel geleerd. Daarbij ben ik er nog meer van overtuigd dat ik uiteindelijk heel graag werk met kinderen met een ernstig meervoudige beperking. Hoe leuk jong volwassenen ook zijn,

Ouderenlocatie Johannesklooster

De eerste twee weken vond ik het niet zo erg om

mijn hart ligt bij mijn huidige doelgroep, de kinderen. We hebben veel gewandeld om er toch even uit te zijn. We hebben samen cake gebakken en getrakteerd aan andere bewoners, daar ben ik erg trots op.

Denise en Priscilla hebben kunnen zien hoe ik woon, wat we in de avond doen en wie er op het Johannesklooster werken. Dit is wel handig omdat ze elkaar soms nodig hebben. Samen met mij kunnen ze nu makkelijk overleggen over wat ik fijn vind en wat ik niet fijn vind.

Vanaf maandag 15 juni mag ik weer naar de dagbesteding, erg fijn! Wel zijn er allerlei regels en veranderingen en zal het niet meer zo zijn als voor de corona. Dit vind ik niet erg want ik mag weer gaan werken, ik spring een gat in de lucht!

Jongerenlocatie Molenwiek

Kim Leushuis, senior begeleider

In mijn werk ben ik vooral bezig om cliënten zoveel mogelijk zelfstandigheid bij te brengen. Maar in coronatijd werden er nogal wat uitzonderlijke beperkingen opgelegd. Ik zag dat cliënten daardoor steeds creatiever werden in het bedenken van oplossingen. Bijvoorbeeld manieren bedenken om toch even naar oma te kunnen of haar in ieder geval even te kunnen zien. Ook kwamen cliënten met ideeën om te gaan wandelen op afstand, zodat zij tijdens de wandeling konden vertellen hoe het ging met ze.

Een aantal cliënten heeft zich het beeldbelprogramma Teams eigen gemaakt. Deze vorm van contact had voor mij echt een meerwaarde, ik kon de cliënt dan even zien. Door de lichaamshouding en uitdrukkingen te zien kun je beter inspelen op hoe een cliënt zich voelt. Behandeling gewend was, kon ineens niet meer. Ik had veel vragen over hoe dat nu moest met het behandelen. En daarbij een huishouden met twee werkplekken en drie schoolplekken onder een dak, dat was een flinke klus. Op ons vakgebied zag je ineens héél veel webinars en online scholingen over online behandelen. Dat heeft mij wel geholpen bij mijn drempelvrees en weerstand voor digitale communicatie. Zo heb ik toch een redelijke weg gevonden. Sommige cliënten kunnen niet meer bij mij komen. Dan ga ik naar de cliënt toe en doen we al wandelend de gesprekken. Het geeft een mooi inkijkje in de dagelijkse omgeving van de cliënt, dat had ik anders niet gehad. Bij andere cliënten In een andere situatie hielp creatief zijn helaas niet. Omdat alle ideeën die je maar kon bedenken de pijn niet minder maakten. Een kind van een cliënt was op bezoek bij vader terwijl de grenzen dicht gingen. Vader woont op afstand van moeder, waardoor moeder hem moet missen. Door de beperking van de zoon was het voor hem niet mogelijk om zelf terug te reizen. Deze moeder heeft dus haar zoon, die normaal gesproken alleen tijdens vakanties naar vader gaat, lang moeten missen.

Een van mijn cliënten heeft de afgelopen periode bij haar ouders thuis gewoond. Dit was twee jaar geleden nog ondenkbaar. Nu waren zowel de cliënt als haar ouders zo blij verrast over hoe zij zich had ontwikkeld. Het thuis zijn werd een hele fijne ervaring. Zo heeft zij samen met haar ouders een hele mooie herinnering gemaakt, die er zonder deze

Patricia Kuiper, gedragswetenschapper | orthopedagoog-generalist NVO

In het begin zag ik vooral veel obstakels. Veel van wat ik

situatie niet geweest was. ging het contact via beeldbellen. Soms was dat juist mooi aanvullend op de therapie. Lastig voor mij als behandelaar is dat ik met beeldbelbehandeling veel minder grip op het gesprek heb. Zo komt er plotseling een hond in beeld, of wordt iemand gestoord door een huisgenoot. Dan moet je flexibel kunnen reageren en daar het positieve van in kunnen zien.

Bij een cliënt heb ik zelfs EMDR (traumabehandeling met behulp van oogbewegingen) gedaan via het beeldscherm. De begeleidster was bij haar en vertelde wat ze zag omdat ik het niet kon zien. Bijvoorbeeld spanning in het lijf, dat zie je via een scherm bijna niet. Ik hoorde later dat ze er enorm mee geholpen was. Met goede afstemming is er dus veel meer mogelijk dan we vooraf hadden bedacht!