DEATH ALLEY
Met onze muziek komen we in een andere dimensie tekst: Arjan van Sorge | foto’s: Latoya van der Meeren
De reacties op de nieuwe plaat van de Amsterdamse punked-out proto-metal groep Death Alley zijn enthousiast. De mix van hardrock, rock ’n roll, stoner, punk en psychedelica raast in acht nummers keihard over alle gevoelige hobbeltjes heen.
Tijd voor een goed gesprek dus, zonder gitarist en bassist maar met drummer Ming Boyer en zanger Douwe Truijens. Er is geen ontkomen aan, drie van de bandleden speelden eerder in de punkband Gewapend Beton, dus daar moeten we het wel even over hebben. Ming: “We waren echt klaar met Gewapend Beton, we hebben er een mooi einde aan gegeven en zijn begonnen met nieuwe muziek te maken, in een nieuwe samenstelling. En dat is dus echt een nieuwe band. Het liep
66
op z’n eind omdat we de grens hadden bereikt van wat we met Gewapend Beton konden en wilden doen. Na een tijdje ga je binnen zo’n punkkader grenzen ervaren waarbinnen je kan opereren, en daar wilden we graag vanaf.”
kent Dennis van een andere band, en daarna hebben ze nog een lange tijd gejamd met elkaar. Nu valt alles samen in Death Alley, en treden ze op voor een uiteenlopend publiek, van hanenkammen, laveloze punkers, metalheads tot bikers, en alles daar tussenin. Douwe: “Je begint met een breed idee, het moet rock ’n roll worden, je hebt je punkroots, het wordt hard en je hebt je favoriete bands. Dat verandert niet zomaar.”
Breed idee
Andere dimensie
Oeds, Douwe en Ming kennen elkaar van de middelbare school, sinds ze twaalf waren. In het oefenhokje van de school begonnen ze met spelen. Oeds
Wat wel veranderde is het aantal joints dat voorbijkomt. Ming: “Er zijn wel joints, vooral bij mij en de bassist, die rookt ook wel als je een jointje hebt.
