OBELISK 224 - SHKURT 2020

OBELISK SHKURT 2020

224

Revistë periodike letraro-artistike Viti XII-të i botimit Nr.224/2020 Organ i Shtëpisë Botuese “ADA” Çmimi 100 lekë/ 1 €

Shën Valentini në OBELISK

ADIVIJE HOXHA AGIM BAJRAMI ALFRED MOLLOHOLLI ALMA FERUNI ARBEN BLLACI ARMIR SHKURTI BASIR BUSHKASHI DAVA NIKOLLI ELIZABETA MYFTARI ELTONA LAKURIQI ENKELEJDA PASHAJ ERGET CENOLLI ERJON MUÇA EVA GJONI FLORA MEÇAJ GENCI MUÇOLLARI EDITORIAL

KUSH NA E DIKTON KULTURËN?

Nga Armir Shkurti

GERTA BANDILLI HAVA MUÇOLLARI HEKURAN MIRAKA ILIRIANA SULKUQI ILIAZ BOBAJ ILIR MAGJISTARI ILIRIAN ZHUPA IRMA KURTI KOLEC TRABOINI KUJTIM STANA LEONARD BIXHILI LIDA LAZAJ LILJANA FURXHIU LUMTURI PLAKU MIGENA ARLLATI NDUE LAZRI

Cikël poetik Fytyra e diellit

SKËNDER RUSI

OLTJONA SELAMAJ PANDELI KOÇI PËRPARIM HYSI PIRRO LOLI POZAET QOSE PRANVERA GJONI RADIJE HOXHA RAKELA ZOGA RESHIDA ÇOBA REXHEP SHAHU RITA PETRO ROLAND MUSTA SKENDER LAZAJ SUZANA MALAJ VLADIMIR MUÇA

Për ta lënë pas këtë realitet të trishtë...

Nga Endri Shabani

1

...........................

REVISTA OBELISK

12

botime vetëm

1200L Obelisk 224

Organ i Shtëpisë Botuese”ADA” www.botimetada.com Periodike letraro-artistike Viti XII-të i botimit - Nr.224 Shkurt 2020 Del në datë 15 të çdo muaji.

Rregjistruar në ISSN International Centre 45 rue de Turbigo, 75003 PARIS FRANCE

ISSN: 2225-7896 Adresa e redaksisë: Rruga : Mihal Grameno Pall.32 Ap.7 Tiranë cel: +355 68 221 9016 e-mail: rlushi@yahoo.it

Përshëndetje!

Nëse ju pëlqen revista”OBELISK”, dhe shpresojmë t’ju pëlqejë, do të donim t’ju ftonim që të abonoheni për të qenë bashkëpunëtorë dhe lexues të rregullt të saj.

...........................

ABONOHU TANI

Revistën “Obelisk” mund ta gjeni në të gjitha pikat e shitjes së gazetave dhe në libraritë kryesore në Shqipëri (me çmim 100 lekë), në Kosovë (me çmim 1 euro), e në Greqi (me çmim 1 euro).

“Obelisk” mund ta lexoni edhe në internet në adresën: www.botimetada.com Abonimet Europë: 1 vit - 15 euro+pp, Amerikë: 1 vit - 20 usd+pp.

Për çdo vërejtje, sugjerim bashkëpunim kontaktoni në e-mail: rlushi@yahoo.it

1200 LEKË

12muaj 2

Nr. llog. B.K.T Lekë: 515001834 IBAN – AL0220511650001834VAIDALLA Shtypet në shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese “ADA” Tiranë 2020 Tirazhi: 500 copë

apo

SHKURT 2020

Editorial

Kush na e dikton kulturën?

Nga Armir SHKURTI Në festivalin e fundit të këngës në RTSH, ndër shumë debate lindi edhe ai i teksteve.

Pra jo vetëm fukarallëk në përmbajtje por edhe mjerim në formë. Rima me folje a me "la la la" janë për fat të keq standarti i këngës sonë '90 e këtej.

Për hir të së vërtetës poezia nuk është se ka qenë shumë në tokë të vet këtu në Shqipëri.

Pasaportë ka patur vetëm vargu për partinë e shokun Enver. Të tjerët kanë përfunduar në litar, si Vilson Blloshmi apo në harresë të imponuar, si Lasgushi. Ka sot edhe prej atyre që teorizojnë se edhe në globin mbarë ylli i poezisë ka perënduar.

Po kush e vendos këtë?

Në televizione janë një grusht i vogël që e ka mbërthyer për gryke artin dhe vetëm këta vendosin kush do të bëhet artist e kush jo. Kush fitues e kush humbës. Këta kanë konkurset, spektaklet, festivalet, lojrat, koncertet. Shumë e quajnë "mafia e artit" por në Shqipëri është pjesë e Oligarkisë.

Si të mos qenë mjaft këta, na duhet edhe... markata e librit!

Dy pika uji me markatën e peshkut! Një miku im botues qe së fundi në një nga këto "markatat e mëdha" bashkë me katalogun përkatës. Pra për t'i thënë shitëses së qefullit se ç'prodhon ky, ç'përmbajtje kanë botimet

etj. Me luspat që i shkëlqenin gjithandej (këtë herë jo luspa peshku por teminat e një fustani të shtrenjtë) zonjusha thotë se: - Nuk pranojmë libra me poezi! (!!)

Në këtë markatë të madhe, në kërthizë të Tiranës, ka libra për gatim, për rritje lulesh, për motivim personal, kujtime a refleksione nga të njohur e të panjohur...por s'ka vend për poezinë?! ....dhe ligjin, që në fakt duket se e bën vajza me luspa, e ka në dorë pronari i markatës.

DORË!Sepse OLIGARKI do të thotë pikërisht mbledhje në një dorë.

Krimi i madh ndaj kulturës sonë në fakt nisi që në vitet '90, kur edhe ajo u quajt mall, si çdo send tjetër dhe se vlerën e saj e vendoste tregu. Në të vërtetë ky vend kishte dhe ka nevojë për një politikë krejt të veçantë për rindërtim shpirtëror dhe identitet kombëtar, ku arti e kultura janë themeli. Por edhe në i zemë se janë mall e duhen trajtuar si të këtillë, nuk mundet shitësja të vendosë. As i zoti i dyqanit. Vendos klienti. Libri s'është si peshku. Nuk qelbet brenda ditës. Sidomos këta që botohen me kursimet e shkrimtarit a sakrificat e botuesit. Shitësi ka luksin ta vendosë në raft. Nëse për një periudhë nuk i shitet, lirshëm mund ta kthejë. Por pasi e ka vendosur tregu e jo markata!

3

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

Për ta lënë pas këtë realitet të trishtë...

Nga Endri SHABANI Kur ishim të vegjël, në fillim të viteve 1990, ju na thatë “mëso se pa shkollë do mbetesh gjithë jetën pa punë”. Por po shohim Noizin, me 4 klasë shkollë që promovohet nëpër librat e shkollës si artisti më i famshëm në Shqipëri. Pamë edhe ministra me mesatare 5, si dhe dekanë universitetesh me doktoratura të vjedhura.

Na thatë “lexo libra, se pa lexuar nuk do arrish gjëkundi”. Por po shohim deputetë që ende nuk njohin të gjithë gërmat e alfabetit, apo tabelën e shumëzimit. Pamë edhe shtëpitë miliona euroshe të pasanikëve të Tiranës, që në mijë metra katrorë nuk kanë një raft librash.

Kur ishim të vegjël na thatë “puno fort, se po nuk punove do përfundosh i varfër”.

Por po shohim politikanë miliarderë që nuk kanë punuar një ditë në jetë. Pamë edhe se si u pasuruan Taçi, Beso, Zamiri, Çeti dhe gjithë “klientet” e privatizimeve, të cilët ranë në gjumë si përkthyes, kambist apo shoferë dhe u gdhinë si pronarë fabrikash e minierash të ndërtuara me punën e miliona shqiptarëve.

4

Na thatë “thuaj gjithmonë të vërtetën, se gënjeshtra i ka këmbët e shkurtra”. Por po shohim se si për 19 vjet në krye të bashkisë janë zgjedhur, dhe rizgjedhur, tre gënjeshtarë patologjikë, nga më të mëdhenjtë që ka parë ky vend.

Kur ishim të vegjël na thatë që “për t’u bërë artist duhet shumë talent, dhe shumë punë”.

Por po shohim se si arti është marrë peng nga mediokriteti, ndërkohë licetë dhe akademitë e arteve vazhdojnë të përgatisin kamerierë dhe punonjës për call-center. Pamë edhe se si festivalet e këngës i ngjajnë paradeve në rrugicat me drita të kuqe të Amsterdamit.

Na thatë “bëhu i zoti i vetes, se nuk të ndihmon njeri”. Por po shohim se si shteti i jep “ndihmë ekonomike” (pa bërë asnjë punë) 5 milionë euro në vit Klodjanit që djeg plehrat, dhe 3 milionë euro Çetit që ngre traun.

Kur ishim të vegjël na thatë “Bëj jetë të ndershme. Mos vrit dhe mos vidh, nëse do të nderohesh dhe respektohesh nga shoqëria”.

Por shohim dhjetëra kriminelë që mbahen

SHKURT 2020

Për ta lënë pas këtë realitet të trishtë... me tituj e me nderime, në Parlament, në krye Sot shqiptari puntor dhe i palodhur është të ministrive, bashkive, apo bizneseve më të kthyer në skllav i një kaste të pangopur, që medha në vend. Pamë edhe se si titujt e nderit ka marrë peng çdo sferë të jetës, në politike, dhe dekoratat tregetohen si mall në tregun e media, akademi apo biznes. gjësë së gjallë.

Sot shqiptari atdhetar po braktis ëndrrat Na thatë “duaje vendin tënd, sepse këtu dhe po shet pronat për të blerë një biletë që do kanë jetuar gjyshërit e tu, dhe këtu do të rrojnë ta çojë edhe në fund të botës, mjafton të gjejë edhe fëmijët e tu”. Por po shohim se si për një vend ku të trajtohet si njeri dhe të ndihet 29 vjet këta po kontaminojnë ujin, tokën dhe pjesë përbërëse e shoqërisë… ajrin. Pamë edhe se si kanë prerë pyjet, kanë vjedhur shtratin e lumenjve, kanë zaptuar Prandaj, në përfundim të këtyre tre bregun e detit dhe kanë gërryer malet. dekadave, ne, brezi i lindur dhe rritur pas 1990, kemi përpara dy zgjedhje: ose të ndryshojmë Na thatë shumë gjëra, por deri më sot del realitetin ku jetojmë, ose t’u mësojmë të tjera se na keni gënjyer… gjëra fëmijevë tanë.

Në 29 vite pamë se realiteti në Shqipëri ka Urimi im është që të bëjmë të parën, dhe qenë krejt ndryshe. më 2019 të lëmë pas jo vlerat me të cilat jemi rritur, por këtë realitet të trishtë që na ka Sot shqiptari i zakonshëm jeton një jetë të shoqëruar për 29 vite. mundimshme, i lënë në një ishull varfërie, por i rrethuar nga një det me pasuri natyrore.

Le të jetë 2020 jo vetëm fillimi i një dekade, por fillimi i një epoke të re për të gjithë ne Sot shqiptari i ndershëm jeton pa krenari, i qe kemi vendosur të rrojmë e te vdesim me lënë në fund të sallës, në një skenë të dominuar dinjitet në këtë vend! nga gjithëfarësoj horrash pa din e pa iman.

Sot shqiptari i edukuar, që ka sakrifikuar Shënim: Marrë nga Facebook, me lejen e një jetë në shkollë, është vënë përfund nga autorit. mediokriteti i shefave të partisë, të cilët nuk Titulli i redaksisë kanë mend as sa për të lexuar gazetën.

Sot shqiptari i talentuar është në kërkim të një pune çfarëdo për të mbyllur muajin, dhe i ka harruar ëndrrat me karriere artistike.

5

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

ADIVIJE HOXHA PUTHJA E MËNGJESIT! Do ia marr krahët erës, puthjen e mëngjesit të ta nis ty... në ylberet e pranverës, më bëjnë dritë veç dy sy...

Do t'i vras klithmat e natës, që qajnë boshësinë e krevatit tim, kurorë çastit do t'i vë, që vlen sa jeta, kur jam me ty...

Merre puthjen e mëngjesit!

Më mendo, se jam aty...

Pastaj një si dritë u ndez papritur Sikur kishte ngjarë një mrekulli Ai vend s'kish qen kurrë kaq i ndritur Se kur buzēt e tyre u bēnë nji Dy tre meteorē nga qiejt u ulēn Dhe fole ju bënē pērmbi qerpikē Njē moment i tillē ēshtē kaq i bukur Por me ta u bë dhe me magjik Asaj nēpor mend diçka i erdhi Ndaj dhe buzēqeshi krejt pafaj Vjeshta s'mumd tē ikte dot e qetë Pa marr pas si peng puthjen e saj

ALFRED MOLLOHOLLI NUK ISHTE DASHURI!

AGIM BAJRAMI PUTHJA E PARË Ç'ju kujtua vallē ato momente Ndërsa buzēqeshi paksa lehte Ndofta ju kujtua mbrēmja e djeshme Puthja e tyre e parë në bregdet Lart në qiell , një hënë ish pikturuar (Nga ato qē rrallē mund ti shikosh ) Trupi i saj pranë tij ishte shtrēnguar Ndērsa lehtë nën zë diçka i thosh

6

Nuk ishte dashuri gjithë ç'më fale mua!

T'i japësh dikujt puthje s'do të thotë, dashuri!

Janë të tjera ''shenja'' kur marroset një grua, (Disa ''të vockla'' fare që Ti,... nuk i di!)

Nuk quhen dashuri dhuratat e shtrenjta!

Kostumet ''Armani'' dhe orat ''Rolex,'' Ofertat turistike nëpër vendet e nxehta,

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK Nuk janë asgjë tjetër, thjesht,... ''ftesë'' për seks!

Nuk quhen dashuri darkat që të japin!

Biseda mes kodoshësh pa ''din e iman,'' Horra, syfishnjarrë që eurot të zgjasin; Ti,... s'je për t'u shitur si plaçkë në pazar!

Nuk quhet dashuri dashurisë t'i fshihesh!

Të lodhësh një zemër që me ankth të pret, Të luash me ndjenjën si me fantazma hijesh, Jo vetëm e ke vrarë, por... dhe e rivret!

Pranvera e Vivaldit kudo. Në ajër, në shpirt zjarrmi.

Dhe shkoj shtratit të mëndafshtë aty ku qiell e tokë bëhen një.

Gri deti, dhe lulet kthyer gri.

Dhe bari i jeshiltë ish kthyer ujvarë.

Më vonë retë braktisën universin.

E qiell u err.

Blu, sa blu.

Dhe pak mantelin hodhi nata.

Pikturë blu.

Dhe yjet blu.

E shkova në shtrat, nën duvakun ëndërr.

Prisja çastin e pa ardhur kurr.

E zhvishem si gjethe plepi, një nga një largoj stolitë.

Dhe krahët e pemës të lakuriqtë.

Pozoj nudo aty.

Por, ah…mungojnë yjet sonte.

Veç Hëna lehonë.

Na lutet, lutet përgjëronë.

Dhe ngrihem. Vishem.

Mbuloj kraharor.

Atë që e preke qiellor.

ALMA FERUNI PRANVERA E VIVALDIT… Kam fjetur pothuajse aty ku bari porsa kish mbirë.

Zhveshur lakuriq.

Si një fillim stine a si lulja margaritë, që dorëzohej verbërisht.

U zhvirgjërua çasti.

7

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

ARBEN BLLACI

ARMIR SHKURTI

SHFAQESH TI

DY KUPA BOSH

Këtej vij një dorë kocka, vij skelet i frikshëm, Vij zhguall i krisur, vij kafkë që nxi.

Shfaqesh ti e më vishen filizët, më behen qerpikë, Me vishet blu e liqenit, më bëhet lot me gjithë sy.

Këtej vij xixëllonjë e vetme, verbuar nga terri, Një dorë kashtë majë drurësh që nxijnë nëpër re.

Shfaqesh ti më bën galaktikë, mijëra harqe ylberi, Farfurimë, për mijëra zogj shtegtarë ndihem fole...

Këtej vij tabut i mbërthyer me kock' e kokallë, Shtrirë vetë në të, një i vdekur fatzi.

Shfaqesh ti, qefini bëhet borë qē shkrin rrallē, Bëhet copēz luadhi ndezur ngjyra - ngjyra. Stuhi...

Këtej vij lugat t'iu shti drithmë atyre që puthen, Mes zjarrit të buzëve të vërvitem copë kallkan.

Shfaqesh ti dhe zbardh, fantazmat zënë shuhen, Për dashnorët ndihem kasolle e grohtë në tufan.

Shfaqesh ti dhe pelènë më bëhet nata e varrit, Tinguj ninullash më vijnë këmbanat e zisë.

Shfaqesh ti dhe unë flak zhgunin e të marrit, Tulatem, foshnjë e dëlirë në gji të perëndisë...

3 janar 2020

Pulëbardhat lanë tallazet Shkumuar nga shiu dhe era Ushqim kërkojnë pa naze Nëpër kazanët me plehra Mjellma aristokratë të përmbysur Pa mëshirë nga turma në rrugë Dalin lypin në të ngrysur Në breg një krodhë bukë Asgjë si më parë!

Gjethe bojëbaltë përzjerë me dhè I shkund erë e marrë dhe i zhyt atje Në gjol si në një varr Më i ëmbël ai varr pa diskutim Sesa ky shtrat hoteli sot Ku brenda teje shtyhet mishi im Por asgjë s'ndjej më dot E shtrenjtë!

Veç lotit s'na ndrin më gjë në sy As fjalët s'kanë kuptim më Veç mishi në epsh piqet si në barbeky Ndërsa zemrat s' ndjejnë asgjë Asgjë!

Asgjë!

Asgjë!

"Asgjë" domethënë "Dashuri"

8

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK Se zemra vetëm atë di Të ndjejë, shjojë, nuhasë veç ATË ATË ose ASGJË "Sa bukur bëmë dashuri"!....

Sa vulgare ...jashtë zuri shi E ti ndez një cigare Në tjetrën dorë një penel Si të jeshë Van Gogh Pudër, krem, rimel Fuçe, kapëse për flokë Në pasqyrë autoportreti yt Faqet kuq, vetullat në zi Me lejla qepallat me të kaltër sytë Buzët trashur bojë mavi Ngjyrë e kufomës së dashurisë E hidhur, e mrehtë, e ftohtë.

Sërish mavija lëviz: "Çohu, zemër vishu"! - thotë ...Vishu!

Zemër e zhveshur...!

Zhveshur jashtë dhe brenda bosh Oh Perëndi!

Si mund ta thuash a ta mendoshë: "Sa bukur bëmë dashuri"?

Ne? As çaj të bëjmë s'na vjen n'dore Mendo të bëjmë dashurinë Kryeveprën hyjnore Që Qielli e bëri veç për veten dhe njerinë

Ikim , si nga vendi i krimit Dy zemra bosh më kallin tmerrin!

Ikim! T'i shpëtojmë mallkimit Pa dashuri mos pafsha as ferrin!

BASIR BUSHKASHI TI, BEFAS, MË TROKET...

Kur unë kujtoj, Se të kam harruar, Mjegullës së kohës Nëpër jetë...

Si diçka e shkuar, Si diçka e fshehtë...

Ti, befas, m’troket Zemrës, aq lehtë...

Sepse, siç duket, Aty ke mbetur, Diku mënjanë, E fshehur, e fjetur...

Dhe s’di sesi Zgjohesh aq papritur, Sa mallin më ndez, Gjer në të zhuritur...

Dhe e vuri në një kupë të artë "Zemër" e quajti atëherë Kur e puth një buzë e zjarrtë E deh si më e shijshmja verë.

9

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

DAVA NIKOLLI DASHURITË Dashuritë janë shenjtëri, herë zemërohen, herë flejnë gji në gji.

Egërsohen largësisë munguar, psherëtin shpirti, pritjes së gjatë për t'u takuar!

Rrinë pranë njëra-tjetrës, ngjitur përmallshëm frymë e buzë.

S'ka shi as breshër, që shpirtrave t'jau fikë atë shpuzë...

Nuk vdesin kurrë dashuritë, as varrit kurrë s'treten!

Janë si lisi shekullor, që syth e degë jetojnë vetveten!

Sado që t'ja mohojnë kohës ndjenjën për njëra-tjetrën... të dyja palët do të lotojnë, për aq kohë sa ato u prekën...

Mos bëni llafe, as fjalë, se kurrë nuk vdesin dashuritë!

Ato jetojnë sa yjet, jetojnë të shenjta si Perënditë!

U keputen si kufoma fjalet Fushe pasbeteje koha mbeti Tani me duhet te mbledh armet Qe kjo lufte dot s`i treti Dhe s`eshte e thene qe patjeter Duhet te bej dicka me to Do t`i le ne meshire te fatit Ndoshta do t´i demontoj!

ELTONA LAKURIQI "NATA E QIELLIT TIM" Qielli im ka ndyshuar Në hapësirat midis majave të pemëve hije zogjsh shkëmbejnë udhët.

Qielli im ka ndryshuar Mijëra re të vogla vrapojnë mes yjeve.

23 janar 2020

ENKELEJDA PASHAJ ELIZABETA MYFTARI KUJTIMET...!

E gjate kjo lufte si rralle here Tek-tuk ndonje arme edhe u mbajt Motivi shkoi duke vdekur Beteja perdite e me e vakte.

10

SA DO TË DOJA Sa do të doja, të isha krehër e flokët e mëndafshtë të ledhatoja.

Të isha peshk e në kaltërsinë e syve të tu të notoja.

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK Të isha make-up e faqet kadifenja të lëmoja.

Të isha parfum e trupin tënd të prekja me aromë Të isha orë dore e pulsin tënd ç' do çast të ndjeja.

ERGET CENOLLI

ERJON MUÇA EFIMERE DASHURI RELAE Hana sonte ndriçon, si prej miljona vjetësh, si çdo ditë.

Me rrathët e errët, si prej një mplakje të ngadalëshme që i rrethon sytë.

Eh, në këto të pafundme vite, sa dritë ka hedhur mbi andërrat, dëshirat, dhimbjet, dashuritë e të përgjumurve.

Futet ftohtë, nën krahët e efimerit, u jep dritë kotësive, përndez ethet e dashurive, verbon imazhet e maktheve.

LULE MË LULE Flutura krahëbardha është krjuesja zanafillore e vargut të lirë, në flatrat e saj u shkrua boja e polemit, me pendën e pistilit, ndërsa thekët performonin, në vallëzimin e tyre lesbik.

Flutura krahëshkruara n’ ajri konfiguronte figura plebishitare, derisa përfundoi në gjembin e drandofillit, në pozicionin 47 të vesit kamasutrian.

Flutura dritëshigjetuesja, ngatërron llambën inkandeshente me shtratin e farave të lulediellit e sulet e marrosur drejt puthjes buzëpërzhitëse.

Unë jam zgjuar dhe ti po fle, hëna e akullt i jep dritë fytyrës tënde, edhe një pike loti që nga qepallat e mbyllura është arratisur pa u shtypur.

Ndoshta është bija e një makthi të mbytur që kjo hanë prej kobalti ka zbehur.

Ulem dhe puth lotin tand, kripa e pjellë nga andrra më ngjitet në buzë. " mos u tremb e dashura ime, nuk është reale aty ku je ti, realiteti është nën këtë dritë".

E nis poezia, hallakatur si nje rrjetë merimange.

Ti si erë e shqyen, une si merimanga pas pak castesh shtangur, filloj një rithurje.

Po ku vallë është efimeria dhe ku relaja? Ke burimi i lotit tand apo tek kripa që po thehet ndër buzët e mia?!

11

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

EVA GJONI PËR TY! Në mundesh përtej trupit të mē duash Në mundesh frymën të më ndjesh Në mundesh të më dëgjosh mes zhurmës Nuk mundem dot të mos të dua E jotja do të jem përjetë ....

Duke të pritur ty, kisha kohë që prisja veten Në mes të trazirës u hap një rrugë Kishte qënë aty, unë se kisha parë Ishte e bukur dhe e ngrohtë Si natë krishtlindjesh në shtëpi .....

A mundesh andrrën me ma kuptu A mundesh andrrën me ma dasht Se veç andrrën kurkush s’mundet me ma ndal .....

N’andërr ti je andrra jeme Tutem të zgjoj andrrën Kapërcyllem realitetesh t’rreme menime t’mrapshta largoj ....

Jam aty nuk mund të ikja Frymēn time të lash Në çarçafët e mëndafsh Mbëshjellur në natën e gjatë ....

E tash asgja nuk du me ndryshu Gjanat le të ngrinë e të mesin kështu E kur të kthem në tjetërën herë Kohës i kam kthy shpinën, jam siç isha atëherë

12

...

Dashurite e tua brënda teje më banë udhë E unë nuk e pata vështirë me të dasht E lëshova veten ndërt ty e fjala mu mbyt.

FLORA MEÇAJ LE TË PIMË KUPËN E QIELLIT Gjysma e botës është një hënë mbërthyer pas murit.

Qelqi i natës kthehet në pasqyrë, shtrirë mbi qerpik të kripur, përkulur mbi timin gjumë.

Ti mblidhmi kokrrat e shiut mjegullës, kupën e kuqe të qiellit të pi, flokët t'i pleksim me gishtërinj hëne, mendje e zemër dehur, t'i bëjmë bashkë tym e zjarr, mëkat ta quajmë natën e ndarë në mes, bredhur largësive të ftohta.

Lermi dhe pak ëndrrat hutuar, të hyj në tëndin zë, të zbardh ditën e artë, shëtitur jargavanëve.

Gjithçka e tejdukshme merr trajtën e syve të kaltër, sy që bëhen bebëza të mi.

S'di sa thellë gërmojnë brenda vështrimit, frymë mjegullnajash të kripura, tokë me ujëra të kthjellëta ku pi ujë qielli, atë që i dha, vesë e hollë më qëndron mbi flokë shkëlqim, dritë kur s'ka vaj për kandil, vendos ty si yll që shndrit mbi zemër vetmi të paqtë.

Ta lëmë të tashmen të na gërvish shpirt e lëkurë, ta lëmë dhe erën të iki e lirë, të shtrihet ngado.

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK Lajmëtari i stuhisë me krahët përkulur sillet mbi det, më bën një shenjë ndryshe, morsin i deshifroj; Po afron stuhi e çmendur e dashurisë.

GENCI MUÇOLLARI FALEMNDERIT Led Zeppelin Dhe pse dielli s’dëshiron të shkëlqejë, Ne do jemi duke bërë dashuri, Kur mali të shkërmoqet në det, Atje, do jemi bashkë, unë dhe ti.

Grua e bukur, po t’jap gjithçka, e bukur grua, asgjë më shumë.

Pikat e shiut pëshpërisin nga dhimbja, Lotët e dashurive humbën në ditët që ikën tej.

Dashurinë time asgjë s’e tund, me ty asgjë s’më mposht, Bashkë do jemi deri në fund, Oh e imja, imja; Ti më je i vetmi frymëzim, Më mbush plot me tëndin shikim.

Dhe sot bota ime buzëqesh, Dorë për dorë do ikim larg, Sajë teje do ia dalim mbanë, Se për mua s’ka tjetër grua.

GERTA BANDILLI NJË KAFE ME TY Të pish një kafe me ty është si të prekësh Hënën dhe ta vendosësh në cilin cep të ëndrrës që dëshiron. Është si të lexosh librat e pa shkruar që do të doje t’i shkruaje nën dritën e yjeve.

Të pish një kafe me ty është si të ecësh në rrugët e qytetit e të ndiesh avujt e frymës në pritje të çastit kur buzët bashkojnë ngrohtësinë e fjalëve që i mendojmë të panevojshme. Është të kuptosh kujdesin për kohën kur sheh minutat që vrapojnë në një rreth të bardhë me numra të rastësishëm dhe kujdesin tënd për të parë më thellë sesa bluza ime e bardhë ngjitur pas trupit.

Të pish një kafe me ty është si t’u japësh ngjyrë pemëve në dimër, të turbullosh mendimet e në fund të shohësh vetëm një portret; atë të vetes që ma kthejnë vetëm sytë e tu.

Lumturi, jo më trishtim, Sa lumturi ndiej në shpirtin tim.

13

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK HAVA MUÇOLLARI AJO KËRKONTE DASHURINË Shpesh dridhjet e zemrës ke provuar, Nën qiellin e kaltër mbrëmjeve vonë, Dhe kur agimi puth dritaren, Hëna e përlotur rrugës vajton.

Ke pyetur drurët e trishtuar, Ke ëndërruar të kesh një jetë, Të luash me botën e adhuruar, Të kesh një zemër që quhet det.

Ngjitesh në kupën qiellore, Midis yjesh një yll do të gjesh, Dhe kur s’e gjen e ndjen mërzi, Me vete flet....oh!- aq herë.

Po dëgjon hëna që s’ka vesh, Një histori të re,vërtet, Ish koha e re e dashurive, Për një Romeo e një Zhulietë.

HEKURAN MIRAKA ... HEDHJA E KRYQIT...

U linda asaj kohe, kur e mohuan zotin.

Më rritën të mos dija asgjë për të.

Kur sytë e tu të mëdhenj u bënë.

Se kush hodhi kryqin.

U hodha i pari ta gjej. "Ç'besimtar i devotshëm", thanë.

Pashë se ti mbushe grushtat me ujë pas meje.

Dhe lave sytë.

14

Na vunë kurorë.

Unë qesh, e ti qesh Thirrën pas nesh.

"I bekofsh, o zot "! ... paskam harruar pa ta thënë.

Ditën e Hedhjes së Kryqit qenkemi parë ...

ILIARIANA SULKUQI ËNDRRA TË THINJURA... ËNDRRA TË NGRIRA...

(Zgjas një krah, diku larg.. Ç'm'u tremb ëndrra e pafajtë...)

DASHURI, të kërkoj vetëm një nder: Më pëshpërit mbi varr vetëm një fjalë, që s'ma the në sy asnjëherë... ...

Dashuri, nga ty mësova si qahet në heshtje.

Mësova t'i lutem Hënës e t'i rrëfej sekretet...

Mësova si t'i mbaj sytë qiellit të natës ku joshem nga yjet...

Dashuri, nga ty ç'nuk mësova përgjatë viteve në ikje...shijen e lotit mbi buzën që dridhej... kokërrzat e kripës cepave të syrit, mësova që edhe qerpiku i lagësht prej lotëve ngrinte.

Mësova, ah, ç'mësova...Si thahet pështyma,

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK përse meket fjala, se si thinjen ëndrrat netëve gjer në zgjime...

Mpaket silueta dhe mbetesh në kllapa, thjesht si një relike (...)

Dashuri, trupëzuara prej dhimbjesh, gënjeshtare e pa strehë, sikur një çast t'më lumturoje si një të çmendur të kuptimtëNjë Botë të Re do të ndërtoja me emrin tënd, si dritë në Shpirt...

Tashmë dhe netët paskan ftohtë...

M'i ngrinë ëndrrat, n'djep të lindjes, si hakmarrje të pazakontë..., vetëm pse e lodhën pritjet...

ILIAZ BOBAJ PËRSE MË SHKROVE SËRISH LETËR ?

Përse më shkrove sërish letër, kur koha jonë flinte në hi?

E di ç'më bëre? Më ke ndezur, për të më djegur përgjithnjë.

E mbaj në duar, më djeg dorën, e hedh matanë, shpirtin më djeg, në zjarrin që më ke dërguar, më thuaj, ku ta gjej një shteg?

Përse s'më le në punën time, të flija lirshëm në harresë, ç't'u desh t'i dilje kohës kundër, të fshije pluhur në kujtesë?

Nëse tek ti lash disa borxhe, mos m'i përmend, të lutem, kot, më thuaj, pra, kush dashurisë, iu dha dhe nuk i mbeti borxh?

Përse më shkrove sërish letër, kur koha jonë flinte në hi?

E do ç'më bëre? Më ke ndezur, për të më djegur përgjithnjë.

ILIR MAGJISTARI Të dua pranë Po kur nuk të gjej...

E braktis ditën time, Fle e zgjohem Me shpresën të jetoj një dashuri.

Të dua E kur nuk mund të jem...

E braktis sa herë k’të ndjesi Vdes, E ngjallem përsëri.

Të dua, Përmbi ëndrrat që thur E le veten të tretem Të bëhem lëng E të ngrij tek ti përsëri.

Të dua si di unë, E kur ti vjen Bëhem varg E bëhem këngë, E mbi buzë të rri.

15

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

Cikël poetik

fytyra e diellit

SKENDER RUSI Gjithmonë poeti banon brenda një shpirti që nuk vdes dhe poezia edhe në realitetin e sotëm mund të shihet nga të rinjtë si një mundësi e çmuar e komunikimit dhe e shprehjes, duke edukuar vlera të lirisë, të së vërtetës, të së mirës dhe të së bukurës.

Poezia për Skënder Rusin është si muzika, duhet të ketë një logjikë të sajën, duhet të mund të interpretohet dhe të ngacmojë emocionet, ndjesitë, kujtimet, përmes fjalëve. Poezia është liri, dhe nëse do t’i vishnim asaj një fytyrë, poeti do të pëlqente fytyrën e diellit.

Jeta, vdekja, dashuritë, ditët e mjegullta dhe trishtimi i brishtë, dhimbja dhe ankthi i ekzistencës, por dhe dëshpërimi i rrallë i bukur që jeta është unike, lëvizin në krijimin artistik të poetit. Në një kopsht, siç është ky i poezisë, poeti ka aromën e tij, e cila është e veçantë dhe nuk mund ta ngatërrosh me të tjerat.

Kjo është aroma e dashurisë, dhe kush e ndjen atë, ka ndjerë jetën. Poeti i bën të tijat edhe dashuritë e të tjerëve, të miqve dhe shokëve, të cilët janë shumë dhe i japin mundësinë t’i përsosë artistikisht në vargje.

KA QËNË DIKUR Ka qënë dikur një muzg i gjelbër, Që unë e kisha pasuri!

E mbaja fshehur në xhep të zemrës, Atje ku rrije vetëm ti!

Atje ti ishe e padukshme, Asnjë s’të shihte dot, asnjë!

Dhe s’bënim ne asgjë të turpshme, Bota na desh dhe për këtë!

16

E bukur është çdo gjë e fshehtë, Që kemi ne në këtë muzg!

Dhe bota është jo dhe aq qelq!

Dhe dielli, jo dhe aq absurd!

ÇAST SUREAL Të dy jemi ulur përballë

edhe heshtim, Dy kafe po ftohen

e s’po i pi asnjëri!

Vjedhurazi ia hedhim sytë njeri-tjetrit, Ti s’je këtu e tëra,

unë s’jam këtu i tëri!

Unë ende s’e marr vesh

nëse jemi vërtet, Apo e gjithë kjo,

nga truri im ka dalë!?

Nëse është i vërtetë ose jo

ky mëngjes, Apo ne të dy jemi surrealë!?

Të dy jemi ulur përballë

edhe heshtim, Ti si murgeshë,

unë si murg!

Kurrë s’kemi ikur më larg njeri-tjetrit, Sesa në këtë mëngjes absurd!

Cikël poetik

SHKURT 2020

fytyra e diellit

NJË GRUA E ÇUDITSHME U dashurova me një grua

pothuajse të bukur, Ajo është herë-herë

pothuajse e çuditshme!

I pëlqen sidomos

shtëpia e muzgut, Ku gjithçka është

pothuajse lunatike!

U dashurova me një grua

pothuajse të këndshme, Ajo është herë-herë

pothuajse e pazakonshme! Është e pa arsye

po unë, pikërisht për këtë, E kam ngritur kasollen

në pyllin e saj të flokëve!

U dashurova me një grua

pothuajse të rrallë, Ajo është herë-herë

pothuajse e pakuptimtë!

Njëlloj si unë

që jam kjo re e bardhë, Që e mbështjell të gjithën

se s’dua të më ikë!

TË LUTEM TË MË TRADHËTOSH Të lutem të më tradhëtosh Që mos më vijë keq kur të të humbas, Të gjitha rrugët janë bosh, Dhe zogjtë kanë ikur larg!

Po bie borë,si në çdo dimër, Këmbët më çojnë veç atje, Kush e ka njohur tradhëtinë, Patjetër që dashurinë e njeh!

Ti e kupton që të kam falur Bëj edhe sot pak dashuri, Po ndrroje vendin që ke pasur, Një më të mirë gjej se ti!

Të lutem të më tradhëtosh, Se dua moj të të urrej, Ja,zogjtë e lanë qiellin bosh, Kërkojnë ata të tjerë qiej!!

BRENDA NJË JAVE E HËNA Të hënën Kam njohur një grua,jo t ë zakonshme, Që e kisha parë vetëm nëpër ëndrra, Ja ku është,nuk e sheh,më thonë sytë Duhet ta pushtosh,më thotë mendja!

Të Martë i zurra pritë,po ajo nuk më priti, Ia zgjata dorën,po ajo s’ma zgjati mua Unë e di ,që kjo nuk është dashuri Po nuk e di pse sillet si e papushtuar!

Të Mërkurë përdora gjithë armatimet e mia, Nuk lashë vend pa e bombarduar!

Por avionët e saj ishin më të rinj, Dhe më shumë se unë më kanë lënduar!

Të Enjte ishte sulmi im i madh, Që ia shkatërroi çdo gjë me të cilin mbrohej, Çdo gjë që kish, ajo peng e la, Si duket i pëlqeu që sulmohej!

Të Premte erdhi përqafimi i parë, Që ajo ma dha kur po largohej, Ajo nuk kishte qenë si çdo vajzë Që të jepej edhe kur s’dashurohej Të shtunë arriti më në fund puthja, Më preu një copë prej saj sikur të ishte tortë Unë nuk i kam ngrënë asnjëherë ëmbëlsirat Po kësaj rradhe “Po” se mbajnë erë Korçë!

TË DIELËN e bëmë edhe ne pushim, Kishim lënë të dy një takim me zogjtë!

N a morën ata në krahët e tyre, Dhe “OKEJ” një shëtitje nëpër botë!

17

...........................

...........................

Cikël poetik

REVISTA OBELISK

fytyra e diellit

ANDEJ Më shkojnë këmbët andej nga shkon dhe ti, Andej, Le të jetë rruga me asnjë njeri, Me asnjë, Në këtë jetë rrezikun unë pëlqej, Pëlqej, Por ju nuk mund ta kuptoni dot këtë Këtë, Më shkon mendja gjithnjë tek ti, Më shkon, Kam zgjatur dorën,ma zgjat edhe ti, Ma zgjat, Eh,çdo njeri e ka një fat, Një fat, Dora vjen vetë edhe tënden kap, E kap, Më shkojnë sytë andej nga je ti, Andej, Hyj Brenda tyre po ty s’të gjej, S’të gjej, As gjithandej!

KOHË S’KAM AS PËR TË VDEKUR Ti je më e mirë se unë, Sytë i ke edhe më të bukur, Lumë jam brenda tyre e ndoshta kurrë, Unë,biri i trishtimit ju jam dukur!

Më trishtojnë lumenjtë që janë tharrë S’mund të kem aq fat sa të jem zhdukur!

Për dreq s’po bie as shi nga lart, As ndonjë kitarë buzë lumit!

Ju kujtoni se vërtet kam humbur Më pëlqen kur nuk më gjeni dot, Unë ju bëj që tmerrësisht të vuani Si çdo e dashuruar në këtë botë!

Edhe ditët kur janë gri, Kokën e mbështesin mbi mua, Ka një shekull që më flet v azhdimisht , Për ato marrëzitë e tua!

Ju kujtoni se mund të jem zhdukur, Dhe po ju bëj të vuani sadopak, Mund të ma gjeni mbrëmjen më të bukur Dhegjithë bota do më vijë përqark!

18

Ti je më çapkëne se unë, Dhe vishesh Trendi për të nxjerrë ca inate!

Ky fustan është prerë nga qielli në Gusht, Dhe vetëm ti të tillë pate!

Ti je më e mirë se unë, Edhe sytë i ke zjarre të pa fikur, Nuk pata kohë të të desha më shumë, E kisha mendjen për të ikur!

MË TEPËR SE NJË EVË Kjo botë është e mbushur plot me gra, Që na e bëjnë të bukur Planetin!

Unë brenda jam, zërit të saj!

Të tjerat duhet që të heshtin!

Ajo është më tepër se një Evë, Përpara saj unë s’vë asnjë!

Të bukura Zoti mund të zgjedhë, Po unë kam zgjedhur veç atë!

Ajo është mëngjesi që vjen për mua, Më zgjon nga ëndrrat ku jam futur, Ndër ato milionat gra të botës, Ajo ka qeshjen më të bukur!

Ajo është mesdita kur dielli, Na rri më afër përmbi kokë, Do marr një grusht prej tij me reze, T’i bëjnë dritë atje mbi flokë!

Ajo është mbrëmja që më rri pranë, Ku unë qetësisht mbështetem, Ne gjërat e bukura dimë t’i mbajmë, Ato që veç një here jepen!

KTHEMA AJRIN Sa bosh ky qytet pa ty, Sa bosh!

Ti ike duke marrë me vete edhe ajrin!

Tani jam pa peshë sikur të jem në Kozmos, Më dërgo një anije të më marrin!

Në të kundërt Kthema ajrin!

SHKURT 2020

ME TY DHE PA TY

EMRI I NJË GRUAJE

Unë jam me ty.

Sa larg me të tjerët! Ç’është ky kontinent i ri që është zbuluar!?

Aty mund të shkoj unë, fare vetëm, Domethënë kur të jem i dëshpëruar!

Dikush shkroi mbi xham Emrin e një gruaje, Dhe iku pastaj duke qeshur!

Erdhi një tjetër, Po s’e prishi dot!

Unë jam pa ty, Sa afër me të tjerët! Ç’është ky planet i ri,

që e mban për dore tokën?

Unë pres atë që nuk ka për të ardhur asnjëherë, Që sot po e mban peng gjithë botën!

Ai iku Dhe u kthye në mbrëmje, E bëri xhamin copë-copë!

Unë jam dhe s’jam

në të njejtën kohë, Me ty dhe pa ty

dhe i tëri vjeshtë!

Tufa të mëdha me zogj

më rinë mbi kokë, Më thërrasin në qiell

Ti ke një moshë me time bijë, Me babin tënd, unë, moshatar!

Kush të dha urdhër të më duash, Me hirin tim të ndezësh zjarr!?

ku do të jem nesër!

TI MË KE DASHUR PAKËZ Ti më ke dashur pakëz dje, Por shumë do më duash nesër!

Jam rruga nën hapat që ti hedh Dhe poshtë saj ka rrugë tjetër!

Për ty unë mund ta ndërroj dhe qiellin, Vetëtimë bëhem që përzë retë!

Po kur e shoh që nuk më binden, Nuk bëj atë që bëjnë rrufetë!

Në se do ik unë ndonjëherë, Nga ikja ime do të vuash, Nëse më ke dashur pakëz dje, Më shumë nesër do më duash!

Cikël poetik

fytyra e diellit

Eh,ç’botë!

TEPËR VONË

Ata thëngjij që ishin shuar Ti si guxon me dorë i prek?!

Kush të dha urdhër të më ndezësh Pa patur frikë se unë të djeg?!

Ke ardhur vonë. Tepër vonë.

Kur dimri krejt më ka pushtuar, Kur vdekja firmën më kërkon Ndoshta në ferr për të më çuar!

Ti gjysma-hënë je kur zhvishesh Dhe gjysma tjetër-perëndi!

Me çdo të puthur m'i ul vitet, Më kthen në moshën që ke ti!

Me këto gjysma, unë poeti, Mund të ndërtoj tjetër planet.

Në djall pastaj të shkojnë vitet, Dhe moshat le të shkojnë në dreq!

Po prapëseprapë një frikë ndjej, Po mora zjarr, si mund ta fik?

Prandaj dhe po vonoj të zgjohem, Them ndoshta ik.

Them ndoshta ik...

19

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

ILIRIAN ZHUPA

IRMA KURTI

FJALËT E MIA PËR TY

KUJTIM IRREAL

Gjithmonë ke qenë e fshehur në vargjet dhe fjalët e mia, siç fshihet uji në mugullimën e barit, Siç fshihet gjethi dhe lulja nën lëvoren e rreshkur të pemës, njollë e zezë nën degët e mpira.

Flokët e tu me krela, që më mbulonin fytyrën, kanë qenë dallgët e shkumëzuara të detit dhe ajrit, Drita dhe errësira.

Ti largohesh ngadalë në udhën e gjatë, era luan e shkujdesur me flokët e tu, të shikoj, siç shikohet një kalimtar unë, që për ato flokë çmendesha dikur.

Krahët e shpendëve nuk fërfërijnë nëpër natë, s’i besojnë pamjeve të veshura nga heshtja dhe terri, Me kokat e tulatura nën pupla, bëjnë gjumin e bukur të çlodhjes dhe lagen nga ëndërra të bardha ndijimi, Gjersa të ç’mpikset agu, si një alkimi e fshehtë nga brufullon dita me linja dhe ngjyra ylberi, Triumfi dhe flijimi.

Po unë nuk jam dita, e dashura ime, as nata.

Ashtu siç nuk jam mëngjesi, mesdita dhe mbrëmja, Unë jam një shtjellë e beftë dëshirash, midis klithmës dhe mekjes, midis zgjimit të beftë dhe gjumit, Midis lëndës së gjallë dhe gjendjes, midis epshit të ndezur dhe stepjes, si midis jetës dhe vdekjes, Diçka midis zjarrit dhe brumit.

Kështu janë dhe fjalët e mia që t’i nis përditë, si mesazhe që hidhen në det, mbyllur mirë në shishet e vargjeve, Në mos mbërrifshin te ty, me siguri do të mbërrijnë në rrjetat e peshkatarëve.

20

Sa herë gishtat më plekseshin në to, sa herë humbja në përqafime e puthje, ëndërroja që kjo të zgjaste një jetë, po mbeti vetëm një fragment rruge.

Mendoja se do të ecnim dorë për dorë, magji e dashurisë do zgjaste pafund, por udhëtimi në dy ishte i shkurtër, sa më duket se s’të kam njohur kurrë.

Brenda meje ka keqardhje, nostalgji, por nuk mundem të të thërras: “Ndal!”.

Të shikoj, kthehesh në një njollë, pastaj mjegullohesh si kujtim irreal.

Ti largohesh ngadalë në udhën e gjatë, era luan e shkujdesur me flokët e tu, të shikoj, siç shikohet një kalimtar unë, që për ato flokë çmendesha dikur.

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK KOLEC TRABOINI BILBILAT HARBOJNË NË PRANVERË Kur fryjnë erërat e jugut bulkthi na thotë një të fshehtë bilbilat harbojnë në pranverë atëherë kur bora e akujt shkrijnë e rrjedhin bregoreve për të shkuar të gëzuar në det.

Kur dielli përqafon luginat e avujt duan të bëhen re atëherë kur bari zgjohet në dashuri me pikëzat e vesës kur quk-quk qukapikët flirtojnë me drurët.

Kur zgjojnë ëndrrat e ketrave me bulëzime sythësh në degë gjithçka del në udhë shtegun ta zë blerimi retë bëhen më të bardha si fustan nusëria për vajza.

Tulipanët kërkojnë buzëqeshje e buzët rreshkën nga etja për puthje trëndafilash, të nxehta si mund të heshtin bilbilat para polenit të bletëve pëllumbave që enden në qiell.

Duke pritur dallëndyshet balerinat e viseve të largëta nëpër korie të fshehta kemi dëgjuar për dashnorët që i fshehin dashuritë nden gjethe.

Bilbila këndojnë në mbrëmje por në pranverë ndodh ndryshe dita puth e nduk natën

dashuritë në kaltërsi shfaqen të tillë këngë kurrë s’kemi dëgjuar ndoshta mund të thuhet kësisoj.

Nga dëshira e përvëluar e ngjizjes bilbilat harbojnë në pranverë nxitur prej lëngëzimit të drurëve.

Ah, kjo pranverë dashurie tundon njerëzit, tokën dhe qiejt e si mund të heshtin bilbilat.

KUJTIM STANA KU KISHE HUMBUR VAJZË BUKUROSHE? Ku kishe humbur, vajzë bukuroshe Poshtë një ombrelle, në kohësi?

Të kam kërkuar, gjithë këto mote Laureshë askund, s`mu çfaqe ti.

Ku ishe fshehur, moj ëmbëloshe Luginës së Matit, te një lëndinë?

Mes lulesh të kuqe, të verdha, kaltëroshe Konkurs hijeshie, bëje sfilim.

Ku kishe humbur, vajzë magjiplote Mjafton të më vish, për Shën Valentin!?

Si këngën e parë, kur mua më njohe Për tjetrën, të renë, shpirtrat t`i shkrijmë?

Mos mbete ndër libra, rafteve pa fund Ndër vjersha poetësh, që grinden për ty?

Pjalm trëndafilash mbi djemt ti shkund E zemrën sa Deja ua rrit ndër sy!

I hodha në vargje, të gjitha pyetjet Pa të marr leje, vashëz aspak, Pra mora guximin e theva mëdyshjet Për vajzën matjane që kisha merak.

21

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

LEONARD BIXHILI KËNGA IME PËR DASHURINË Sa shumë të kam dashur dua që ta dish, nga jeta ime kalove dhe le gjurmë, shpresoja bashkë të prisnim shiritin në finish, por ti humbe në turmë.

Nuk luftova të të bind, as të të mbaj me zor, mbasi pash se s'të preku as loti im i ngrohtë Të urova duke të përcjellë deri në obor: ‘’E mbarë të qoftë'' !

Pastaj më ndoqën ditë dhe netë pa gjumë, hodhi rrënjë në shpirt dhe më treti vetmia, imazhi yt më ndjek nga e hëna gjer të shtunë, në ëndrat e mia.

Kur një ditë këngën time në ‘’talent show ‘’ do dëgjosh, me motiv nga historia jonë e dashurisë, mos u ngut menjëherë shpejt e shpejt ta vlerësosh, lerja më mirë në dorë spektatorit dhe jurisë dhe jam i sigurtë se rezultati do ju çudisë.

LIDA LAZAJ KU PO SHKOJNË KËTA TË DY? Kapërcyer kanë fjalën, malin , shiun, vetëtimën, në duar- zjarrin, teksa hapërojnë në ajër në pllajën e dielluar bujarisht.

22

Përballë tingëllon jeshili përanash asgjëja qielli përmbi.

Për ku janë nisur këta të dy?

Mali hijerëndë fija e barit përkundur nga era kundërmimi rigonit cinxëri, thellë gëmushës livadhi blegëruar nga luleshqera kanë dijeni, se jo më larg se koha e mjaftueshme për tu shuar zjarri do shfaqet kroi, kalldrëmi, kisha dhe mermeret rradhë rradhë që heshturojnë hijshëm përkarshi.

Ku po shkojnë këta të dy të lidhur gjuhësh iu purpuron këmisha?

Përballë pylli përanash asgjëja qielli përmbi.

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK LILJANA FURXHIU

Të bësh kryqin në altaret ku zoti dëgjon serenata bilbilash.

TE DASHUROSH...

Të dashurosh ... do të thotë: të ndiesh ne stomak përpëlitje fluturash! ... do te thote te jesh flutur.

... do të thotë: - t'i bësh fatit surpriz, një lak me puthje.

Të shtrosh në nëntokë, që mos të marrësh mësysh veten.

Të jesh e ngrënë e uria të ulëras.

Të pish gotë lumturie e të ndiesh morrnica më pas. ... do të thotë: të marrësh mendjen e ta kyçësh në bodrum.

Zemrës t'i japësh çelsin e pallatit ku ëndrra e virgjër ruhet.

Të shikosh yje në mesditë të vallëzojnë.

Të marrësh prej dore ankthin e të bësh shpirtin balonë.

Te peshperitesh refrenin e takimit te pare e preherin ta kesh mbushur me diamant te bardhe puthjesh. ... do të thotë: të gënjesh orët e ditës, për të afruar natën.

Të zhvishesh nga frika e të endesh këmbëzbathur.

Të bësh dhe gardhet, të bëjnë roje për ty.

T'i shkosh në shtrat Erosit, t'i thuash: - Të dua! Sy për sy. ... do të thotë: të presësh bileta për koncertin e pëllumbave.

Të shijosh marrëzinë në arratisjet kur s'lë adresë.

Të presësh trenin e të këndosh me vete.

Të thurësh me tik-tak-un e zemrës, më të bukurin refren premtimesh. ... do të thotë: të bëhesh para pasqyrës ujvarë gëzimesh.

Të krehësh me gishtat e pasionit flokët e ngatërruara.

Të flasësh, si e dehur me liko trëndafilash.

LUMTURI PLAKU LIDHJA E ASAJ DITE...

Oh, ç'magji ajo e shtrira jonë buzë detit, poshtë diellit, atë ditë!

Ti, si sirenetë, me fytyrë e krahë hapur drejtë qiellit i merrje rrezet dhe e lumturuar, ju shtoje syve shkëlqimin...

Unë, i përgjëruar, përmbysur me zemrën mbi rërë, i kërkoja tokës forcën e fjalës, tek ti t'më zinte vënd, e t'më hapje rrugët e zemrës e të shpirtit. Ç’emocione pati ajo ditë, në prehjen tonë, poshtë diellit!

Unë zgjasja dorën, ta kaloja lehtë nëpër flokë, mbi qaf, mbi sup, në krahë, e prekja ëmbël kurmin femëror të brronxuar, Ti... në nxehtësinë e diellit zjarr, ndjeje dridhërimat e mia e si përcëllimë elektirke, prej poshtë lëkurës tënde. më përgjigjeshe me dridhërimat e tua.

Oh, çfarë lidhje u gërshetua atë ditë ... lidhje e rrallë !!!

Me forcën e përjetësisë, që unë i mora zemrës së tokës, me ngrohtësinë e rrezeve dritë, që ty të dhuroj dielli, me frymën e muzikës së flladit, bredharak, 23

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

buzëve të bregut lidhje e vulosur për jetë me mijra puthje zjarr... me shijen e krypës së detit e sherbetosur me ëmbëlsirë të mjalt.

Vetëm një dëshirë edhe pikë dhe më pas, të ik, të ik, me të voglën dashuri me të madhin zjarr në gji le të mbesë veç shkrumb e hi!

MIGENA ARLLATI

NDUE LAZRI

LUTJE PËR DASHURINË

KUR TI VJEN NGA PUNA

Zot i madh e i vërtetë Ty që me sy të kërkoj sa herë yjet në qiell kundroj, plotësoma një dëshirë vetëm një dëshirë edhe pikë, e mandej, pa u ndjerë, nga kjo botë të ik, të ik

Lodhjen dhe të ftohtin i le prapa derës, buzëqeshjen e çel dy kanatash në prag, sjell brenda gjithë cicërimat e pranverës e me sytë yjorë më frymëzon një varg.

Zot i madh i lartësive që bëre qiellin, tokën, detin, Ty që me vete kudo të kam dhe prapë askund nuk të gjej, përmbushma të vetmen ëndërr që nesër ta prek dhe kthej në çëndërr, vetëm një herë edhe pikë e mandej, pa bërë zë nga kjo botë të ik, të ik Zot i madh i times botë, Zot i madh i fatit tim, këtu në pëllëmbë të dorës ta kem të voglën, të madhen dashuri, atë që më dha të parën frymë e më ndez pa ndalë në gji nga i pari der’ në t’përhershmin çast e sërish mbetet dashuri, po ajo qelizë që më krijoi mua kur këtë jetë ma fale Ti

24

Krahët i zgjas për një përqafim, ti buzët e ngrohta i ofron ngadalë si zog i vogël strukesh në gjoksin tim e mbrëmja nuk ka nevojë për fjalë.

Ditëve drejt njëri-tjetrit vrapojmë, nuk është loja për kapjen e shamisë, edhe pse një çast fëmijëve u ngjasojmë, ndjejmë vetëm thirrjen e ëmbël të dashurisë.

OLTJONA SELAMAJ MËSHIRË, O SHPIRT...

Me zemrën time, endesh krenar Udhëve të qytetit, mbetur jetim...

E mora gjysmën, e shpirtit të vrarë Gjysmën tjetër zemër, të lashë si kujtim...

E lava me lotë dhimbjesh, udhën e fatit Të fatit, që jeta, zgjodhi për mua Ty, që të gjeta në mesin e saj, Pranë nuk të kam, edhe pse të dua...

Jam e mallkuar, të vuaj dashurinë

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

Me lotë shpirti, djegur-përvëluar...

Mbeta veç në luftë, me këtë shpirtin tim Pa ty zemra ime, jetën më s' e dua...

Nuk kam më guxim, të jetoj pa ty As motiv nuk kam, të shkoj unë përpara Dashuromë të lutem...

Duaje shpirtin tim...

Vetëm me ty, do t' më prijë e mbara...

Me ç' dryn e ke kyçur, atë shpirt të mirë?!

Që dot nuk t' a hap, as me dashuri?!

Gjeje çelësin vetë, është në shpirtin tim Por ti, aty ke frikë, të shohësh me imtësi Mos u tremb prej meje Unë jam dashuri...

Eja të më njohësh, do të mbushesh plot...

Jam unë, çfarë kërkon, ndonëse ti s' e di Jam unë gjysma jote, që të plotëson...

Ki mëshirë o shpirt...po vuaj për ty Për zemrën e ëmbël, e imja pulson...

Do të jetë shumë vonë, kur t' më duash ti Do t' kem shkuar larg, ku dot s' më lëndon.

PANDELI KOÇI NË LIMION

Deti shtrirë para nesh si lumturi e pafund...

Po a ka lumturi?

Të nesërmen që në agim do të ndahemi dhe ndoshta nuk do të takohemi më kurrë, veç do ta kujtojmë njëri-tjetrin të turpëruar.

Horizonti – kjo vijë mistershme që bashkon e ndan hapësirën, na fton për askund si kjo dashuri pa rrënjë e lule që lahet nga kotësia.

Kjo dashuri – leckë e zhubrosur mbetur në kazanin pa fund të natës – virus i pangordhshëm që nuk e shplan asnjë lumë.

Kjo dashuri – një puçër e dalë nën buzë pas dështimit të puthjes së parë.

Deti nën këmbët tona psherëtin e qan...

PËRPARIM

HYSI

MIKES PËR SHËN VALENTIN !

Herë më je si re puplore, Herë më je si fllad maji Dhe në dimër flokëdëbore Se ka kohën e saj, Herë më je si dritëdielli, Herë më ngjan si luleprilli Ti je gazi, ti je shendi Se me ty,ikën dhe dimri.

Ikën dimri, vjen pranvera Rreth e qark ka ngjallëri Pse më duket që tek dera Po më pret mike tani?

Edhe dalim të dy tok (Sot është SHËN VALENTIN) O mor çast, bëmu shok Dhe kënaqma shpirtin tim.

Ca nga malli, largësia Gati malli po më mpik Sa e madhe dashuria Sa e shenjtë është kjo ditë.

25

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

PIRRO LOLI PËR GRUAN TIME Unë asnjëherë nuk i kam falur trëndafila gruas sime As për Shën Valentin.

Nuk i premtova fustane me lulet e qershisë as puthje folklorike te burimi, në buzët e prillit tim, i thashë mund të pish dhe ujë bore nga një pus pikëllimi…

Ti sa vjen e bëhesh dhe më fine, Derdhur elegancës fund e majë, Si një çast i çmendur vetëtime, Që di si të ndrijë, por jo të qajë. Çasti, që të ndjek, pranon flijimin, Për të shpallur ty zbulesë të re, Tretur tok me mbrëmjen e agimin, Si fytyrë e engjëllt nëpër re.

S’e ndal dot ç’ke nisur me kaq ëndje, Për ta bërë gjithçka si një dëshirë, Për të shterur heshtur fjalë e mendje, Që të mbjellësh veten, aq të dlirë…

Në lirinë e njëri tjetrit banonim dhe në tokë dhe në qiell Që të mos më humbiste mes shoqesh, Në gushë I vara një kumborë të argjentë.

Ajo shpesh i kujton lëndinat me vesë E vrapon si drenushë e plagosur.

Në injë ka gjurmët e mamuzeve të mia Dhe shpesh qan, këndon, hingëllin Nëpër turma grash të bukura, Kumbora e argjentë tringëllin....

POZAET QOSE HIMN Ti sa vjen e bëhesh më e mirë, Të ma shterësh mendjen gjer në fund, Si firojnë sakaq një gotëz birrë Buzët, që prej vapës janë bërë shkrumb.

...........................

26

PRANVERA DRITA GJONI ... S’ËSHTË METAFORË!

Dashuria e epërme, ka fizionomi shpirti.

Ka muskulaturë graniti.

Ka kockë, të salduar mbi kockë... ... në dy trupa të thjeshtëzuar që japin e marrin ajër, kohës së individualizuar jashtë pubilicitetit, me dekretimin e qënies të dua ma shumë se shumë masës së pamatshme... si sinonim i oqeanit, qiellit, të padukshmes...

E ndjeshmja, kurrë e përceptueshme, ndjek kompozimin e zemrës

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK me vrull uragani, përtej brigjeve të lejueshme...

RAKELA ZOGA

E përsosura s’do lëmim!

Në zhvirgjërinë e saj mbetet gjithmonë e virgjër, duke shtuar hire e lindur trëndafila, dimensionit real, të kundrueshëm, e krejt të lundrueshëm, binarëve të pa cënuar furtunave të oksidantëve...

DITA QË ZGJATET!

E epërmja, s’lejon krahasime...!

RADIJE HOXHA KUR MENDOJ PËR MARKO EMILION Njëzet e katër vjetë përshkoi botën Marko (Emilio) Polo Një milion kujtime solli nga parajsa e ferri Rruga e mëndafshit shtroi një milion bekime Nga Buharaja tek Fusha e sheqerit (Samarkanda-persisht)

Të gjeta një ditë, pa pritur pa ditur..

E mbeta sedi, padashur me ty.

Sa herë isha larg, gjithnjë e uritur, Tani që të shoh, nuk di si të fryj.

E zgjas këto duar, të prek në fytyrë.

Me gishta të flas, në heshtje pa zë.

Afrohem ngadalë e të puth në buzë.

Gurgullon një zjarr e ti nuk flet me.

E sjell atë kohë, hap portën e vjetër.

S'ka çelës, as reske, as zhurmë, as vetmi.

Hyj si dikur në kujtimet e shtrenjta.

E shtroj atë qiell, që mban ti ne gji.

Sikur të kthehej, ajo ditë dhe njëherë..

Ato pak çaste, që prekëm të dy..

DO doja të bija në gjumin e thellë..

Dhe vdekja e ëmbël s'do kishte mundim.

RESHIDA ÇOBA

Marrëzisht dashuroi Bibi hanumen e vet Timur Lenku i Uzbekistanit

PUTHJA STATUJË

Marko Polo (apo Mark Pali nga Korçulla!?)

Zbuloi numrin "Një milion" "Il milione" u bë libri i tretë pas Biblës dhe Kur'anit.

Të kam nxjerrë Nga të gjitha bagazhet Me shpresën e mospaketimit përsëri E rëndë për udhëtime Kjo statujë mermeri Gdhendur për puthjen tonë Me aq dashuri

Kur mendoj për Marko Emilion Një milion herë vras mendjen: Pse nuk vdiqa në Samarkandë?!...

Sot do të isha Mumtazja e Shah Xhahanit!

Nganjëherë mendoja se mundesha Fshehur nga vetja të të hiqja Të t’lija diku 27

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK Sa herë që ndërroja aeroportet Radhë-radhë Eh… sikur aq shpejt të lëvizej statuja Për të vënë aty… një të gjallë.

Sa naïve më dukej vetja pastaj.

Doja të harroja statujën Sytë blu nga më shikoje Besoja në ngushticën e harrimit Dhe pse kurrë-kurrë nuk të harrova.

Nga mbrapa më vinte puthja Kujtoja çdo fjalë tënden... statujën grua të Canova-s (e mban mend…?)

I ngjan në forma… sa shpesh më thoshe.

Fillova të mendoja të tjera puthje Netë që nuk do të kishin emër Të harroja dashurinë e burrit Me drithërima statuje në zemër.

Dhe ndodhi…

Shpesh e gjeta kozmosin tim Dy hapa më tutje arsyen Për të harruar statujën dashuri Kur shkoja të puthja një tjetër fytyrë Mbërthyer atje të gjeja …Ty!

REXHEP SHAHU ZOT RUAJE PËR MUA KËTË GRUA Zot Ruaje këtë grua këtë grua perëndi këtu para meje që ma mbështjell fytyrën me dorën e ëndrrave këtë grua me qeshjen prej dielli me dritë hyjnore në sytë e saj.

Zot Ruaje për mua këtë grua që është zemra ime jashtë meje kur nuk jam me të.

Nuk dua gjë tjetër prej teje zot kjo grua është fillimi që s’ka fund kurrë është ajo që më bën burrë që mbledh në vete lakmitë e burrave dhe nderimin e tyre pa cak zilitë e grave që i japin shkëlqim dritës së saj.

Kjo grua është lufta e pambaruar kurrë dhe paqja është zemra ime jashtë meje që rreh e pulson në mua.

Zot Ruaje për mua këtë grua që më bën të ëndërroj.

28

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK RITA PETRO PËR TY Me duart e tua prej burri Më ke shtrënguar për krahësh Dhe ke lënë atje Shenjën e bardhë të gishtërinjve, Me zjarrin e syve Ma ke përpirë vështrimin Në bebëzat e tua, Me çmendurinë e ëndrrave të fundme Më ke pështjellë në rrjetëzën e tyre.

Magjepsem dhe trembem Prej fuqisë sate, Me bisht të syrit kërkoj Një shteg të lirë arratisjeje.

Ti më ndien, Zemërohesh dhe më lëshon Krahëkëputur, Por unë, Pa bërë një hap prapa Sulem e vetëpështillem Mes fijeve të mëndafshta.

Dashuria është tingull, Prelud është dashuria.

Eshtë stina e pathinjur, Dhimbja që më shtoi thinja.

Dashuria,dashuria Edhe vritet here-here, Ne shpirt fle dhe ligesia Dhe si helm apo si ferre.

Dashuria eshte bore, Eshte rrezja,eshte hija.

Eshte prova e perkore Shtjella qe larg, s'mund t'i rrija!

Dashuria nuk ka emër.

Dashuria nuk ka kohë.

Ajo lind e vdes në zemër, Ajo rron dhe,kur nuk rrojmë...

ROLAND MUSTA DASHURIA Dashuria është këngë Dhe stres,është dashuria.

Dashuria,sa e rëndë, Sa nuk është gjithësia.

Dashuria është borë Sa e nxehtë dashuria, I shkrin gjithe meteorët Prej saj buron gjithësia.

29

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK

SKENDER LAZAJ

SUZANA MALAJ

PUTHJE ESENIANE

HËNA ËSHTË MALL !

Puthe, puthe e puthe prapë ti ndizen thëngjijtë e shpirtit Gjer në dhimbje gjer në gjak por si puthjet e Eseninit !

Trokit këmbët në tokë e ndieja dhimbjen!

Persefoni ka pak që ka zbritur në Had asnjë lot-shi nuk derdhet për mua - ti qan, Demetra qan!

Shtttttt – mos bëj zhurmë!

Dëgjoje!

Nëse ka ndonjë fjalë që ia vlen të dëgjohetajo është – mall!

Vaji – liqen i Demetrës në barkun e hënës është mall!

Hëna është mall!

Nën projeksionin e syve të mallit këputet fija fatale e flokuttoka shterpë është bërë…

Shpirti është mall!

Habitem si zotat vazhdojnë të duan për hiret…

Trokit këmbët në tokë një herë dy herë tri herë e mos i mbaj mëri për tërmetet lulimi është kaq delikat ... ...kaq i egër!

Nuk dita të rroj – nuk dita!

Të tjerë sy qajnë e mbushin liqenet e mallit… e unë mall nuk kam…

Hëna është mall!

Pengu i gurit që qan në mua

Eseninin si ç’kish dëshirë puthe dhe do t’ngjallet prapë S’mund ta duroj errësirën zemrën ndezur zjarr e flakë .

T’pati thënë në të ngrysur; “Puthjes mike, mos vër fre Por derdhe e dallëdisur veç njëher rron mbi dhe” .

Pa do ngrihet errësirës të të shoh se ku je Hëna si një korb i verdhë do ta sjell tek ty atje.

S’mund të koritej jo, prej shijesh në një shekull në atë botë Puthja me shushurima vishnjesh “Jam e jotja” - edhe sot !

Vij nga një racë e fuqishme, e lashtë stolitë e mia, thesaret e mia, janë varrosur nën këtë gur!

Muret ciklopike që ndërtova, paraheronjtë , janë varrosur nën këtë gur!

Zanat e reve, gojëdhënat e mia, janë varrosur nën këtë gur!

30

SHKURT 2020

MAGJIA E DASHURISË në OBELISK A e njihni dhimbjen e gurit?!

Lotët e gurit?!

Pengun e gurit që piu shekujt?!

Qan me lot gjaku prushet e tij të rrëfimeve janë doket e mia, profili im, portreti im ballor!

Bir i tokës e i qiellit isha bota lindtte e unë këndoja bard malsor i verbër si vetë Homeri të miat ishin rrufetë, e imja ishte udha!

Nën këtë gur është varrosur dija është mbuluar me kafkën time të ashprat punime, poezia e mirë, vera e mirë, shijonin në gjuhën time!

Jam thyer e tulatur nga humbjet betejat e mia, luftërat e mia, m'u vodhën mbi varrin tim!

Asgjë nuk është si më parë lezioni i palcës sime rënkon në këtë gur!

Cfarë ligjërate tragjike mbart në vete kjo tokë, cfarë pengu! pse tragjedia e vërtetë nuk është shkruar akoma nuk ka skenar të mbledhë thesaret e mia, stolitë e mia, nuk ka shekspir të gërmojë gjuhën time si dheun e të qajë për këtë gur?!

Asnjë Hamlet s'po mund ta shohë kafkën time e të më clirojë nga ky peng! Është pengu i gurit që qan në mua...

VLADIMIR MUÇA ZONJA IME Zonja ime e dashur Ngulmoj fort të vish, Për Ty përpij rrugët e diellit, Nuk lakmoj për tu dukur Si hija pas drite qirijsh.

Forca jote më lartëson Kokëfortësinë e brishtë letante, Me dritë syri rreze mërgimi, Të një malli emigrimi Pikante.

Nga shtegtimi yt Si pegas rrugëve të botës U tret dhe fati i shpirtit tim, Dëshirës qiejve të lirë, Me një tjetër zgjim.

Për të bashkuar rrugët tona Me shpirt nuk privoj lirinë, Përpij çdo gjë pranë teje, Çdo gjë që luan me Ty, E mbyllur të mban si në kuvli.

I trishtë shikoj qiellin e mërgimit Mbuluar me ngjyrat e shpirtit, Kompozoj për Ty këngë dashurie Në pentagrame falenderimi, Si pegase mirësie.

Gjurmë e botës më je Ti, E admirueshme,shtangur nga kuqëlimi I perendimit të kuqërremtë, Me mijëra yje në qiellin tonë të jetës, Me reflekse të bukura Të një bote të vërtetë.

31

...........................

...........................

REVISTA OBELISK

32