OBELISK 218

OBELISK QERSHOR 2019

218

Revistë periodike letraro-artistike Viti XI-të i botimit Nr.218 2019 Organ i Shtëpisë Botuese “ADA” Çmimi 100 lekë/ 1 €

LETËRSI NË KOHËN E ÇARJEVE IDEOLOGJIKE Nga Dr. Silvana LEKA

Në brendësi: DIELLI LIND NGA PERËNDIMI nga Astrit Bllaca

William Shekspir

SONETE me shqipërimin e Maksim Rakipajt

Friedrich Nietzsche

Kllounët e kulturës së sotme

Përkthyer nga Dhori Qiriazi

Tregim

Në

park

nga Ruzhdi Keraj

Azis Nesin

SIKUR TË ISHA GRUA

Të rinj në OBELISK Kurora e lashtë e Paraardhësve

Cikle poetike nga:

nga Olga KOSTA

ELTONA LAKURIQI

Përkthyer nga Iliaz Bobaj

DORIS LESSING FLETORJA E ARTË Përgatitur e përkthyer nga Adriana Koxha

KOHA E ARTË E NJË POETI (Rreth vëllimit poetik “Kohë e artë” i Ahmet Mehmetit) - nga RAKIP ZHGUNI

FATMIR MUSAI

HAVA MUÇOLLARI

1

...........................

REVISTA OBELISK

12

botime vetëm

1200L Obelisk 218

Organ i Shtëpisë Botuese”ADA” www.botimetada.com Periodike letraro-artistike Viti XI-të i botimit - Nr.218 Qershor 2019 Del në datë 15 të çdo muaji.

Rregjistruar në ISSN International Centre 45 rue de Turbigo, 75003 PARIS FRANCE

ISSN: 2225-7896 Adresa e redaksisë: Rruga : Mihal Grameno Pall.32 Ap.7 Tiranë cel: +355 68 221 9016 e-mail: rlushi@yahoo.it

Përshëndetje!

Nëse ju pëlqen revista”OBELISK”, dhe shpresojmë t’ju pëlqejë, do të donim t’ju ftonim që të abonoheni për të qenë bashkëpunëtorë dhe lexues të rregullt të saj.

ABONOHU TANI

Revistën “Obelisk” mund ta gjeni në të gjitha pikat e shitjes së gazetave dhe në libraritë kryesore në Shqipëri (me çmim 100 lekë), në Kosovë (me çmim 1 euro), e në Greqi (me çmim 1 euro).

“Obelisk” mund ta lexoni edhe në internet në adresën: www.botimetada.com Abonimet Europë: 1 vit - 15 euro+pp, Amerikë: 1 vit - 20 usd+pp.

Për çdo vërejtje, sugjerim bashkëpunim kontaktoni në e-mail: rlushi@yahoo.it

1200 LEKË

12muaj 2

Nr. llog. B.K.T Lekë: 515001834 IBAN – AL0220511650001834VAIDALLA Shtypet në shtypshkronjën e Shtëpisë Botuese “ADA” Tel: +355 4 450 53 12 Tiranë 2019 Tirazhi: 500 copë

apo

QERSHOR 2019

LETËRSI NË KOHËN E ÇARJEVE IDEOLOGJIKE Nga Dr. SILVANA LEKA Seria e romaneve të shkrimtarit të mirënjohur Luan Starova po pasurohet përmes përkthimeve në gjuhë të ndryshme të rajonit ballkanik. Së fundmi shtëpia botuese e njohur kroate, Tim–Press në Zagreb ka publikuar në një vëllim të përbashkët dy romane të këtij autori, duke për herë të parë si një të vetëm ato që lexuesi shqiptar dhe ai europian i ka lexuar prej vitesh ndarazi.

Bëhet fjalë për romanet“Koha e dhive” dhe “Kthimi i dhive”. Nuk është hera e parë që romani kult i Starovës “Koha e dhive” botohet në gjuhën kroate.

Kjo vepër e publikuar deri më sot në 20 gjuhë të botës, është publikuar në Kroaci edhe dy dekada më parë, si pjesë e edicionit të mirënjohur “romanet–hit”. Në të vërtetë kjo zgjidhje e shkëlqyer editoriale bën të mundur që veprat të funksionojnë si një vijimësi e pandërprerë dhe si vepra në funksion të njëra–tjetrës.

Mbërritja e këtij shkrimtari është përjetuar si ngjarje e rëndësishme letrare dhe kulturore edhe përmes fjalëve të filozofit dhe sociolog francez të njohur

ndërkombëtarisht Edgar Morin i cili, teksa e paraqet përballë lexuesit francez Luan Starovën, shkruan: “Franca ka zbuluar me habi dhe me emocion shkrimtarin Luan Starova, romancierin e papërsëritshëm, të veçantë si ai, të paklasifikueshëm dhe megjithatë, të mirëvendosur, të mirëankoruar.”

Pritja e jashtëzakonshme që iu bë që në botimin e parë këtyre veprave rezervoi vite më parë zgjoi kureshtjen të gjerë edhe për botimet e mëvonshme, përfshi edhe romanin e dytë, titulluar “Kthimi i dhive”.

Dihet tanimë se romani “Koha e dhive” u prit mjaft mirë jo vetëm nga lexuesi, por u vlerësua lart edhe nga emrat më të shquar të kritikës së kohës. Mes tyre ishte edhe studiuesi dhe shkrimtari Predrag Matvejević e përcolli kështu botimin e librit: “Kjo vepër që lindi në kohën e çarjeve ideologjike, ia del të shpërfaqë shumëçka prej kuptimit të kufizuar të realitetit që mund të jetë magjik si tek G. G.Marquez.”

Po ashtu, romancieri i njohur Erik Faye thekson në artikujt e tij kushtuar krijimtarisë së gjerë të Luan Starovës se “Letërsitë e

Ballkanit na kanë dhuruar përherë perla të vërteta, si romani i Starovës ‘Koha e dhive’. Lexuesit e Kadaresë, Pekićit ose Stepanovićit, në romanet e tij do të gjejnë edhe një dritare në kulm, të hapur drejt motiveve”.

Po ashtu akademiku Georgi Stardellov, ndërmjet të tjerash shkruan për këtë roman: “U rrëmbeva që nga leximi i parë i dorëshkrimit, jo vetëm nga origjinaliteti i temës së tij, jo vetëm nga shtresat e shumta kuptimore dhe etike, por edhe nga shkrimi artistik, në të cilin ndërthuren realja me irealen, historia dhe poezia, tragjedia dhe parodia, realistja dhe fiksioni, epikja dhe lirikja, ajo melankolia andriçiane dhe ajo ironia e heshtur dhe e njohur çingoviane, e gjitha e amalguar në një tërësi komplekse artistike dhe estetike”.

Në parathënien e botimit grek, Vasilikos, i njohur edhe si skenarist i filmit të famshëm të Kosta Garvrasit “Z”, mes të tjerash, theksoi: “E lexova me shumë kënaqësi romanin ‘Koha e dhive’. Në veçanti më befasoi simbolika dhe butësia e romanit. Është romani i parë që kam lexuar prej Luan Starovës. Ai ka cilësitë e një shkrimtari të lindur. Jam i lumtur që lexova një 3

...........................

REVISTA OBELISK

LETËRSI NË KOHËN E ÇARJEVE IDEOLOGJIKE libër të bukur për Ballkanin tonë të dashur”.

Shtëpia botuese Tim–press botoi më herët në gjuhën kroate edhe romanin “Erveheja – libri për një nënë”, libër ky i shpallur si romani më i mirë i vitit 2005. Romani “Erveheja...” u prezantua përpara publikut lexues të Zagrebit.

Në përurimin e tij, mes shumë emrave të tjerë, foli edhe shkrimtari i njohur në mbarë rajonin Milenko Jergović. Romani u prezantua me sukses edhe në Panairin Ndërkombëtar të Librit në Pula, ku mori pjesë edhe autori. Për këtë vepër, shkrimtari i mirënjohur francez Filip Delavo shkruan: “Në Sagën ballkanike paraqitet figura e bukur dhe diskrete e nënës Ervehe, shoqëruesja e lexuesit të madh, përherë në shërbim të librave, por edhe si një vitore e rrallë e mbijetesës së familjes. Starova, njësoj si Margerit Jursenari, që shkruan dhe dëshmon para se apokalipsi të zhbëjë reliket, arkivat e mbrame, gjurmët e venitura të rrugëtimeve”. Deri më sot romani “Erveheja” është përkthyer në gjuhën gjermane, turke dhe bullgare.

I njëjti botues (Tim–press), në vitin 2018 botoi të përkthyer në kroatisht edhe romanin e katërt të Luan Starovës “Dashuria e gjeneralit” (Generalova ljubav), veprën e frymëzuar nga ngjarjet ballkanike në kohën e Luftës së parë botërore. Kjo vepër e shquar u botua fillimisht në periudhën e shënimit të përvjetorit të 100 të Luftës së Madhe (Lufta e Parë botërore).

Për këtë vepër u shpreh sërish Predrag Matvejević, i cili ka shkruar: “Ky është roman falënderimi për përfaqësuesit e ndershëm dhe të urtë të Francës, të cilët në një periudhë të rëndësishme historike, kur hidheshin themelet e shtetit shqiptar, me guxim dhe të vetëdijshëm e ndihmuan Shqipërinë. Për këtë, dimensioni historiografik i romanit nuk është vetëm plotësim faktografik i personalitetit të Babait... Rrëfimi mbi dashurinë e Komandantit Eduard Mortie dhe Shqiptares Atina Lazarit meriton rreth të gjerë lexuesish”.

Ndërkaq, shkrimtari i njohur maqedonas Gane Todorovski, me rastin e botimit të romanit “Dashuria e gjeneralit”, në parathënien e veprës thekson: “Në romanin ‘Dashuria e gjeneralit’ ka një çiltërsi të jashtëzakonshme shpirtërore, një guxim kërlezhian, madje dhe një evrocentrizëm tërhjekës, por ka edhe pozicione morale që lënë mbresa të fuqishme. Mbi të gjitha, romani shpërfaq të dhënën se Ballkani nuk është vetëm vend përplasjesh etnike e religjioze, por edhe vend kulturash të ushqyera nga Lindja dhe Perëndimi, Veriu dhe Jugu, duke 4

mundësuar kësisoj jetën e fisme dhe të drejtë.”

Poeti i mirënjohur i maqedonas Mateja Matevski thekson gjithashtu, duke vënë në dukje vlerat e mëdha të veprës: “Romani ‘Dashuria e gjeneralit’ i ngjanë versionit shqiptar të romanit të Tolstoit ‘Lufta dhe paqja’”.

Botimi i këtyre katër romaneve të shkrimtarit të mirënjohur Luan Starova shënon depërtimin e mëtejmë të “Sagës ballkanike” të autorit tonë të njohur në hapësirën kulturore dhe gjuhësore kroate, ashtu siç ndodh me botimin e shumë romaneve të kësaj Sage: në Francë, Gjermani, Itali, Turqi, Bullgari dhe në disa vende të tjera.

Kjo, gjithsesi, është rezultat i qasjes origjinale dhe të sinqertë ndaj një materieje komplekse jetësore, aq të rëndësishme për të ardhmen e popujve ballkanikë dhe Evropën. Jo rastësisht, në Francë, ku gjer më tani janë përkthyer dhe botuar më shumë romane të “Sagës ballkanike”, kritika letrare parisiene (Livres Hebdo, 8 maj 2009) “ato i vlerëson ndër romanet më të arrirë evropianë”.

Dihet tanimë se veprat e Luan Starovës janë pjesë e një koncepti–sagë.

Libri i parë i “Sagës ballkanike” është romani “Librat e babait”, botuar më 1992 në gjuhën maqedonase dhe më 1996 edhe në gjuhën shqipe.

Deri më sot kjo vepër është botuar disa herë në gjuhën shqipe dhe maqedonase, si dhe shumë herë të tjera në gjuhën frënge, turke dhe italiane.

Romani është “matrica” e projektit të prozës romanore të Luan Starovës, strategjia e vetë Sagës.

Afro pesëdhjetë tregime miniaturale e shpërfaqin gjenezën e pranisë së thuajse të gjithë librave të bibliotekës së babait, të përbashkuar tematikisht, në një renditje shumëkuptimëshe dhe të ndryshueshme.

Ky libër i parë i “Sagës ballkanike” shenjon dhe gjurmimin e qartë të një figure simbolike (përkatësisht, të një “metafore globale”) – vetë bibliotekës, me libra për dhitë, për ngjalat, për jeniçerët dhe për periudha të caktuara historike të Ballkanit etj. “Këto janë mite te frikshme – do të vërejë me rastin e botimit të romanit në frëngjisht, Yves Bonnefoy – por janë mite të pasura me shpresë për Ballkanin që e duam, kurse autori bën që ta duam edhe më shumë përpara horizontit të përjetimeve historike, duke ia dalë me këmbëngulësi dhe parimësi të krijojë një vepër monumentale në këto vite të vështira, që ndoshta do të jenë vendimtare për Ballkanin”.

QERSHOR 2019

LETËRSI NË KOHËN E ÇARJEVE IDEOLOGJIKE Kohët e fundit, krijimtaria e Luan Starovës i është bërë e njohur mjediseve të lexuesit përmes revistës “POETEKA”, e cila në numrin e saj të 48–të, në verë të vitit 2018 i kushton rubrikën “Personalitet i ftuar” Luan Starovës, duke paraqitur të gjithë opusin prej 17 romanesh të çmuar. Pjesë e këtyre është edhe romani i mirënjohur “Shtegtimi i ngjalave”.

Në këtë roman ngjalat e zënë vendin e dhive, si mbretëresha të ujërave liqenorë, udhëtimi i fshehtë i të cilave në pjesën ujore të planetit tonë ka domethënie thelbësore në zbulimin e harmonisë ndërmjet njeriut dhe natyrës. Udha që bëjnë ngjalat duhet të jetë paradigmë e udhës të cilën duhet ta bëjë njeriu në planetin tonë, udhë pa kufij dhe pengesa, udhë e lirë e lundrimit të tij në këtë botë…

Autori i këtij romani zbulon se udha e ngjalave është më e vjetër se njeriu, se ajo ekzistonte përpara lindjes së njeriut, prandaj çdo pengim i saj do të jetë tragjik për të. Në këtë udhë të botës ngjalat nisen në të njëjtën mënyrë drejt Liqenit, arrijnë nëpërmjet lumenjve në det dhe prej atje shkojnë në Oqeanin Atlantik, arrijnë afër brigjeve të Amerikës, pastaj, nëpërmjet pasardhësve të tyre, kthehen përsëri nëpër udhën e njëjte në Liqen. Kjo zgjat nga fillet e botës gjer në kohën tonë.

Së këndejmi, përse njeriu nuk i bashkëngjitet udhëtimit të tyre, në atë udhëtim kthyes? Nuk duhet harruar se Universi natyror dhe njerëzor është një dhe i vetëm dhe kjo që po ndodh në natyrë mund të krahasohet me frymën e njeriut. Kështu, për të, fenomenet natyrore ndodhin në të njëjtën mënyrë si edhe fenomenet e shpirtit njerëzor. Udhën e ngjalave babai e sheh nga prizmi mitik, përkatësish metafizik, duke kërkuar dalje utopike, duke kërkuar vendin që nuk ekziston (toposin).

Në këtë betejë ai e sheh një epope të madhërishme…

Udha e ngjalave për babain është inkarnacion i gjallë dhe organik i udhës së madhe ndërmjet vdekjes dhe jetës”. Ky roman, i përkthyer në gjuhën frënge nga Kleman d’Isartegi, nxiti gjerësisht vëmendjen e lexuesve dhe kritikëve të njohur të Sagës ballkanike të Luan Starovës.

Kështu, fituesi i njohur i çmimit Goncourt Moris Droun, për versionin francez të “Shtegtimit të ngjalave” shkruan: “Shtegtim i ngjalave” ndërlidhet dhe e plotëson me sukses “Sagën ballkanike” të Starovës. Ajo është vepër alegorike, tejet përfaqësuese

në letërsitë ballkanike. Romani shpërfaq një histori tragjike shekullore, që dëshmon për popuj me fate të rënda, i simbolizon familjet e shkulura me shpresa të përhershme kundërthënëse.

Ai parashtron njëkohësisht pyetje ekzistenciale dhe metafizike dhe kjo nuk është meritë e vogël”.

Në romanin “Shtegtimi i ngjalave” Edgar Moren nuk sheh “vetëm një vepër të shkëlqyer letrare, por edhe një krijim me dimensione historike, poetike dhe mitike”, ndërkohë që Predrag Matvejević, autori i parathënies së këtij romani, e konsideron veprën si “dëshminë më të rëndësishme për kufijtë e Europës”.

Brenda pranverës së këtij vitit, romani “Shtegtim i ngjalave” do të jetë në duart e lexuesit shqiptar nga “Botimet POETEKA”, duke çelur kësisoj serinë e romaneve të Luan Starovës dhe rikthim në atdheun e gjuhës së tij. Më herët “Botimet POETEKA” kanë publikuar edhe vëllimin me poezi të Luan Starovës “Kartagjena nuk mposhtet”.

Poeti i shquar Adonis në parathënien e shkruar enkas për botimin në shqip, shprehet: “Në të dukshmen, Luan Starova e vëzhgon të padukshmen.

Duke udhëtuar, ai i prek kufijtë e vendqëndrimit...

Luan Starova e vështron historinë dhe atë që është përtej saj, udhëtar në vende dhe në kohë. Po ku e shpie, ajo udhë në të cilën niset, ajo, fytyra më bredharake ndërmjet fytyrave që reflektohen në pasqyrën e udhës, udhëtar–banor në çrrënjosje, bredhje dhe dykuptimësi?

Kështu poeti flet nëpërmjet Kartagjenës dhe simbolikës së saj të atdheut–nënë të tij, të atyre gjërave që i ka të afërta, ndonëse jeton në çuditshmëri.

Ai flet për të tanishmen duke përsiatur mbi të kaluarën.

Ribotohet sipas Nr. 51 të revistës “Poeteka” - pjesë dhe partner i revistave kulturore europiane EUROZINE. Me lejen e botuesit

5

...........................

REVISTA OBELISK

Cikël Poetik nga

HAVA MUÇOLLARI JARGAVANI

I pashë sytë e tu të mjergullt,

Pika e lotit si margaritarë, Peshoi dhimbjen time, Dhe u ul në rrënjët e një jargavani, Ta ndihmonte të gjethonte sërish.

Tashmë s’ishe vetëm ti dhe loti yt...

Isha unë,ti dhe jargavani midis...

NJOHJA NUK KA CAK

Më duaj kështu siç jam pa komplekse,

Me dhimbjen,mangësitë,ëndërrat e mia, Përpiqu vetëm një sekondë brenda tyre të hysh, Të shohësh ç’është brenga,pafundësisht liria.

Më duaj kështu siç jam,thjeshtë, Me buzëqeshjen,shikimin e dlirë, Lodro brenda tyre vetëm një çast, Do shohësh do harrohesh,të bën mire

Pas kaq vitesh ndihesh ngusht:je ti a s’je ti?

Po zgjidhja, zgjidhja kush është?

Një plus një normal bëjnë dy.

Jo,jo kohët kanë ndryshuar, Një plus një ta dish bëjnë një…

TË MENDOSH ME ZEMËR

Më pyet në zemrën mund t’a hap,

Plagë bëhet e rrjedh pa pushim, Dhe mëefundit orë e saj, Mbaron me fundin e mendimit tim.

DO JEM ATY

Në zhurmën e hapave të mia,

NJË PLUS NJË

Ndihet hutueshëm padurimi yt, Djeg në zërin tim fjala jote, Si vështrim që pjerrtaz del nga sytë.

Më duaj kthjellët,pa paragjykime, Pa e përcëlluar të vëmendshmin shikim, Kanë ikur e do të vijnë aritmetikisht …shumë mote, Në çdo gjethe viti, do gjesh emrin tim.

Lajm i trishtueshëm të vërtetën vret,

SIKUR TË ISHE FLLAD?

Njëzet e katër orë thërret pa pushim, Minutat bëhen orë,orët s’mbarojnë, Përse s’di gjë unë e di vetëm ti?!?

Kohët kanë ndryshuar, ngjyra del në pah, E zbeh euforishëm të drejtin mendim, E përditshmja humbet zmadhohet në cast, 6

Më lodhën ëndërrat, heshtja më lodhi,

Mendimi nëse do të ikësh a do të vish…

Pasiguria ime fjongo – shprishur, Natyrshëm rrodhi, s’mund ta stis.

Mos m’i lëndo vargjet me ojnat e tua,

QERSHOR 2019

Cikël Poetik nga Futu midis tyre, lehtë pa bërë zë, Si gjethet në degë kur dridhen nga flladi, Ndjejnë hapat e tij, pa e parë atë.

KAÇURRELAT

Kur larg e larg treten kujtimet,

Kur vite të tëra na ikën e shkuan, Kur treten emrat,psherëtimat, Dhe shumë fytyra u harruan.

Imazhi i krelave të tua, Diku pas xhamit m’u fanit, Një dorë që zgjatet,më përshëndet, Një mall i fshehur thellë në shpirt.

Të pata fyer kohë më pare, Apo kështu ndoshta t’u duk, Ti mezi bëje tok dy fjalë, Nga çadra ika,më s’u duka.

Atëherë pata ikur vrap, Pa u menduar kë lashë pas, Mallkoje veten,guxim s’pate, Të më ndaloje veç një çast.

Më patën thënë se ende prisje...

Që të harroje kujtimin tim?

Apo prapë të më shikoje?

Tek kjo dritare me tim bir.

Dhe në atë cast kur ti mendoje, Se mund të qe dhe djali yt, S’mora guxim të t’a shikoja, Lotin që fshehin cepave sytë.

Tani kaq larg rri dhe mendoj, Të kesh dhe ti gëzimin tënd, Dhe ai mall,dikur për mua, Të gjej diku një zemër vend.

HAVA MUÇOLLARI DIMRAT E SYVE TË TU

U përpoqa t’i numëroja dimrat në sytë e

tu, Të gjeja burimin nga vinin rrëketë, U laga në shpirt trishtimin se fsheha dot, Si gjethe e vetmuar, mbeta mes erërash në degë.

Më kot prisja pranverën çdo vit, Si zogu në fluturim më largohej mëtej ajo, Fillova të mendoj se s’do kishte stinë, Si libër i palexuar, gjatë shfletimit më kalonin ato. Ç’ti bësh kohës që të sjell veç dimër,zymti?

Edhe si meteorolog s’do bëja dot më shumë, Varet nga ty nëse do e lije akullin të shkrijë, Mandej s’do lexoja më dimra, në sytë e tu.

MOS IK

Pikë-pikë pikon malli nëpër qerpikë,

Ecën mendimi thellë në kujtesë, Fjala e pashprehur mbin vetëvetiu, Ditë qershori!Mëngjes me vesë.

Një zë i brendshëm thërret nga larg, E,a të kujtohet vallë?

Nga sytë e qeshur rigoi shi, Dhe drapri i hënës i ndriti në ballë.

Krahë të përthyer përqafojnë trishtimin, Hënë e vetmuar,mos ik!

Jashtë dritares era flet si e marrë, Ngricë .....,ngricë.

7

...........................

REVISTA OBELISK

Skicë

DIELLI LIND NGA PERËNDIMI

Do të mjaftonte vetëm kjo fjali. Vetëm kjo!

Qoftë edhe e pëshpëritur në veshin e një prifti rrëfenjës, në shtratin e moskthimit, aty ku kandili i arsyes jep grahmat e fundit. Dhe turra e druve do të ishte gati. Mund të ndodhte që degë e trungje të tëra të stivoseshin vetvetiu për të djegur në një flakadan madhështor herezinë e padëgjuar, shoqëruar me kërcime makabre turmash, klithma hareje, thirrje drejtuar gjithfarë perëndish për të pranuar fli-në.

Herezi !

Herezi ???

Njerëzit përgjithësisht jetojnë ditë pas dite.

Që në kohërat që s'mbahen mend ngrihen me shpresë e shohin nga lindja. Ah, sa bukur! Sot do të jetë ditë me diell! Se dielli është shpresë!

E keni vënë re sa të plogët jemi në ditë të zymta kur barku gri i qiellit pjell vetëm mërzi ?

Patjetër!

Oh, po ndryshon puna kur dita është e dielltë.

Ka ca kohë, ka, që dielli nuk lind më andej nga lindja.

Më kot zgjaten kokat e përgjumura mëngjeseve. Kërcasin kanata të ndryshkura shpirtrash, dritaret e pluhurosura nga pritja pastrohen mundimshëm në një cep për të parë më mirë atë, Diellin!

Po diell nuk ka. Bota është gri. Shpirtrat janë gri. Shoqëria është gri.

I ka humbur ato ngjyrat e gjalla të dikurshme.

Fantazmë e vetvetes është bërë. Ne nuk presim më asgjë. Të paktën jo në të ardhmen e afërt.

E dimë me një siguri thuajse matematikore që e nesërmja, dita, do ngjajë si dy pika uji me të sotmen.

Jetojmë në një ‘deja-vu’. Pjesa më e madhe.

Se diellin na e kanë vjedhur ashtu siç na kanë vjedhur ngjyrat e jetës. Po na kthejnë pas, atje ku ishim para 90-tës. Një grusht njerëzish më së shumti injorantë e kokëbosh, na mbajnë peng diellin e shpresës.

8

Astrit Bllaca E ç'bëjmë ne?

Ne shkojmë nëpër plazhe. Rivierë. Gjithandej.

Dhe vdesim, e përsëris, vdesim për të parë pak perëndimin e diellit. E fotografojmë në 1001 mënyra dhe do të shpikim dhe një milion të tjera nga jahtet, hotelet, nga shezlongjet, apo balonat.

I bukur dielli! E fut në grusht po të duash!

Dhe oh, sa mirë që ndihemi! Perspektiva luan lojëra të çmendura. E harrojmë ditën e rrogës, kredinë e pambaruar, shkollimin e fëmijëve, frikën e papunësisë së nesërme dhe i gëzohemi si fëmijë atij momentit. Bukur ëëë?

Shumë bukur! Mos harro ta fokusosh mes 2 palmave! Ose më mirë, prit sa të ceki horizontin!

Ky është dielli ynë! Ato 10 minuta perëndim është njësoj sikur të ketë lindur atë çast aty dhe të mos ketë përshkuar trajektore marramendëse.

Në USA, është një vend ku thuhet se ndodh perëndimi më i bukur në botë e mblidhen nga ana e anës, qindra e mijëra njerëz për të parë perëndimin!

Për ne këtu, dielli lind në perëndim!

Dhe vdes po aty!

Më kot i mbani sytë nga lindja. S'do shihni asgjë.

Mbase do t’ju lejojnë një herë në 4 vjet të lëbyrni sytë me dritën e ndonjë rrezeje, por vetëm kaq. Koha tjetër do të jetë gri.

Herezi nuk është të thuash se dielli lind nga perëndon! Mos kini frikë! S'do të ketë as çarje toke, as vullkane gllabëruese.

Herezi është të të kenë vjedhur diellin e shpresës!

Mos dilni shëtitje mëngjeseve! As dritaret e shpirtit mos i hapni kanat!

Sytë mos i mbani nga lindja se diell ... nuk ka!

Derisa ...

Marrë nga libri “Muzat vdesin vetëm të martave” i Astri Bllaca, Botimi i shtëpisë botuese “ADA”

QERSHOR 2019

William Shekspir

SONETE me shqipërimin e Maksim Rakipajt SONET NR. 1 Urojmë për çdo të bukur krijesë Përherë trëndafil me vesë qoftë, Dhe para se t'i vijë koha të vdesë, Burbuq'e tyre kujtesën vazhdoftë: Ti, ke vetëm bukurinë në mëndje Uri mbjell, kur ke gjith'këto pasuri, Vetveten djeg të ushqesh flakën tënde, Ti, armiku yt, për tënden ëmbëlsi.

Tani që je si një lule e freskët, Gonxhet e tua i mbyt në lulëzim, E vetmja lajmëtare e pranverës, Edhe koprace, dhe prish me shpërdorim.

Ki pak mëshirë, se nga kjo grykësi, Të vdekur varri, të gjallë na ha ti.

SONET NR. 2 Kur dyzet dimra mbi fytyrë të t'çfaqen Jotja hijeshi, sot e adhuruar, Plot rrudha do t'i ketë ballin, faqet, Si gjë pa vlerë, do t'jetë harruar.

Në të pyetshin, ç'tu bë bukuria, E rrëfejnë sytë gropë, të mekur, Në netë epshi, humbi dashuria, Nuk ke pse mburresh, veç turpi ka mbetur.

Eh, ç'kënaqësi do t'kishe, për besë!

"Ja, kjo do t'ma mbushë pleqërinë", Të mundje të thoje: "Imja kjo krijesë Trashëgim i lashë dhe bukurinë!"

Rinohesh kur sheh, edhe pse e plakur, Gjakun tënd valë, kur yti ësht' akull.

SONET NR. 3 Kqyru në pasqyrë dhe thuaj vehtes Përtëri freskin'e rinisë tënde, Tani tjetër jetë t'i japësh jetës; Ndryshe botën rren, haren' e çdo nëne.

Por femër kaq e besës, është gjendur, Që s'do martesën dhe qilizmën e saj?

Ndonjë burrë, do t'jetë kaq i çmendur, Ta mbyllë jetën pa fëmijë, beqar?

Je pasqyr'e nënës, që në ty jeton, Në sy të vështron, sikur Prill i saj je, Nga dritar'e muzgut dhe ti shikon, Këtu me rrudha, ja përballë, e re.

Nëse jeton dhe s'do të të kujtojnë, Beqar vdis, dhe shpejt do të të harrojnë.

9

...........................

REVISTA OBELISK

William Shekspir

SONETE me shqipërimin e Maksim Rakipajt

10

SONET NR. 4

SONET NR. 6

Djalosh fort i hijshëm, por plangprishës je, Përse çon dëm një hijeshi të tillë?

Natyra nuk fal gjë, veç me qira jep, Thënë çkoqur, veç njerëzve të lirë.

Mos prit dor'e dimrit të të japë fund Ke verën para, që nxjerr e shtrydh lëngje: Ëmbëlso një poçe; mbushe' mbaj gjëkund Mos prit zbehjen e hijeshisë tënde.

Bukurosh koprac, pse më kot shpërdoron Çka bujarisht t'u dha për ta dhuruar?

Fajdexhi zemërgur, mban, e gjë s'fiton Me kaq pasje, s'ja del për të jetuar?

Fitimi që nxjerr, s'është i ndaluar, Në ajo që merr huan e do vetë; Një jep, një si ti ke për të fituar, Lere pastaj, nëse për një merr dhjetë.

Në tregti me veten të shkon dëm mundi, Kështu, veç veten gënjen me ëmbëlsi.

Qysh do t'përgjigjesh kur të vijë fundi, Para se të shkosh, çka le në llogari?

Dhjetë si ti, më mirë se ti janë, Nëse në të dhjetë veten tënde gjen: Atëhere vdekja hiqet mënjanë Dhe ti mbetesh gjallë në brezin që vjen.

Në varr me vete, e merr hijeshinë, Në e përdorsh, lë pas përjetësinë.

Mos u gënje, ngaqë je i pashëm, trim Dhe vdekja s'të bën dot për krimbat ushqim.

SONET NR. 5

SONET NR. 7

Ajo Kohë, që të ngjizi ëmbëlsisht, Vështrimi i ëmbël, që çdo sy pëlqen, Ka për të luajtur po aq tiranisht Dhe do të nxirosë gjithçka që shkëlqen.

Ja: nga lindja çfaqet ndritshëm dielli Kokën e zjarrtë ngre gjithë madhështi Me nderim mbajmë sytë nga qielli, Ndjekim rrugën e madhërisë së tij,

Pa ndalur Koha drejt verës na shpie Pastaj drejt dimrit për të na fundosur: Gjaku bëhet akull dhe gjethet bien, Hir e bukuri nën borë varrosur:

Në kupën qiellore lart kur ngrihet, Djalosh kokorroç në lule të moshës, Ne të gjithë ja adhurojmë hiret Dhe' përcjellim me vështrim të devotshëm;

Sikur shtrydhjet e verës të mos qenë, Ai lëng mbyllur, brenda nëpër qelqe, Nga hir, bukuri, s'do të mbetej shenjë Dhe as kujtim i tyre s'do të mbetej.

Por kur fillon e zbret, i lodhur, ngadalë, Si në pleqëri, çapitet i vetëm, S'ja hedh asnjeri sytë, si më parë Dhe fillojmë e shohim gjëkund tjetër:

Se lules së shtrydhur s'ka ç'i bën dimri, Pamje' tyre ndrron, por jo kundërmimi.

Kështu edhe ti, sa kalon rininë, I vetmuar vdes, po s'pate fëmijë.

QERSHOR 2019

SO NE T

E

Kush pasurinë shpenzon nëpër botë, Shkon ku do dhe bota e sheh me nderim; Shpenzim'i hirit, kur është i kotë Dhe s'e përdor, ke veç vetmi dhe mjerim.

SONET NR. 8 Vetë kënga je, pse' dëgjon sëndisur? Ëndja ëndjen do, gëzimi do gëzim: Thua, kënaqesh të jesh e mërzitur, Përse dëgjon këto gjëra plot trishtim?

Kur një melodi, ëmbëlsisht kurdisur, Që veshin ta kënaq, por ty ta lëndon, Ç'është veç, nga e tëra e ujdisur, Hap sytë pra, se je ti që ngatërron.

Shih, çdo tel, të tjerët, sa ëmbël shkojnë, Secili dridhet më vete, sa bukur!

Dhe të gjithë tok, një këngë këndojnë: Ngjajnë at e bir dhe mëmë e lumtur.

Sado shumë, tok, sikur të jenë një, Ja ç'thonë: "E vetme ti nuk vlen asgjë".

SONET NR. 9 Ndoshta, nga frika se vejushë mbetesh Të ikësh, fëmijë pa pasur kurrë, Paske vendosur në vetmi të tretesh?

Bota do t'të qajë si grua pa burrë;

Dhe nuk ka dashuri në zemër të tij, Ai që vetvehtes ja bën këtë krim.

SONET NR. 10 Asnjë nuk do ti, turp e faqe'zezë Dhe për veten, fare s'ke kujdes, e shoh, Vështro sa djem të pëlqejnë, për besë, Por e marr vesh, që ti asnjërin s'do: Se je verbuar fare prej urrejtjes Dhe kështu ndërtesë e bukur prishet, S'përton të luftosh edhe kundër vetes, Më mir' ta mbaje, mirë do të ishte.

Ndrro mëndje, që të ndrroj ndjenjat e mia: Të jesh kjo që je, e sjellshme dhe plot hir, Urrejtja më mirë, a dashuria?

Provoji vetvetes që je zemërmir': Nxirr prej vetes ç'je, vetëm për hatrin tim, Që dhe hiri yt të jetojë tek ti.

Bota do t'ankohet se mbetet e vè Njëherë çdo vejushë do të qajë, Por ama, shëmbëlltyrën e vet e le, Kështu, tek fëmijët sheh burrin e saj.

11

...........................

REVISTA OBELISK

-Tregim satirik-

SIKUR TË ISHA GRUA nga AZIS NESIN

Selameti u caktua roje porte në një fabrikë endjesh. Do të merrte 80 lira në muaj. Asnjë portier nuk mund të jetojë me 80 lira. As një e katërta e njeriut nuk mund të jetojë me to. Por Selameti mbështetej në zellin e tij për punë. Pronari i tij, në fund të fundit, do ta kuptonte gatishmërinë e tij dhe do t’ia ngrinte pagën. Sigurisht, puna e portierit ishte e ulët për të, po ç’të bënte ? Pa shih, sot njerëzit e kanë humbur ekuilibrin e vet. Sa e sa e bëjnë punën e portierit, ndërsa nuk ia vlejnë as për roje !

Selameti kishte arritur deri në vitin e dytë të gjimnazit. Në atë kohë ndodhi një nga dramat më të zakonshme familjare dhe u detyrua ta braktiste shkollën.

Punonte pa llogaritur vuajtje dhe sakrifica, për të marrë atë shtesën e vogël të pagës së vet. Ah, të ishte roje nate !

Roja i natës së fabrikës merrte bram në dorë 200 lira në muaj. Dhe punë në qejfin e vet, nuk lodhej.

Kur njeriu dëshiron diçka me gjithë shpirt, dëshira e tij plotësohet. Një ditë të bukur pronari e thirri Selametin në zyrën e vet: - Jam i kënaqur prej teje, - i thotë.

- Faleminderit, faleminderit !

- Je i martuar ? – e pyet pronari.

12

- Po, - i tha Selameti, duke u rrudhur, sikur ta kishin zënë duke kryer ndonjë krim.

Duke e kuptuar gabimin e vet dhe për ta çliruar pakëz shpirtin e tij, shtoi duke ulur kokën: - Kam edhe dy fëmijë, bej efendi.

Pronari e mëshiroi dhe psherëtiti: - E, e ... dhe si ia del mbanë ?

- Shumë vështirë, bej efendi.

- Hajde, diçka do të bëj edhe për ty. Do t’ia dalësh mbanë të bësh edhe punën e rojes së portës edhe atë të rojes së natës ?

- Do t’ia dal, bej efendi.

Që të themi të drejtën, vetëm gjashtë orë në ditë rri tek porta. Vur edhe tetë orë natën, na bëjnë katërmbëdhjetë. Të mbeten edhe dhjetë orë. Në rregull ?

- Faleminderit, bej efendi !

- Për punën e natës do të të jap edhe 30 lira në muaj.

- Faleminderit !

Roja i natës, i cili merrte 200 lira në muaj, u pushua menjëherë, se flinte në orarin e punës dhe vendin e tij e mori portieri ynë. Ditën qëndronte tek porta, ndërsa natën ruante fabrikën me orën e kontrollit të varur në qafë. Tashmë paga e tij u rrit. U bë 110 lira.

QERSHOR 2019

SIKUR TË ISHA GRUA * * * Ishte shumë i përkushtuar dhe i kujdesshëm. Në fund të fundit, pronari nuk është budalla. Do ta vërrejë menjëherë gatishmërinë e tij dhe për këtë mund të bëjë diçka. Ja, nëse fjala vjen, do ta caktonte sekretar në fabrikë, sa mirë që do të ishte !...

Sekretari merr 300 lira në muaj.

Kur njeriu dëshiron diçka me gjithë zemër, atëhere dëshira e tij i plotësohet.

Pronari e thirri Selametin në zyrën e vet: - Jam i kënaqur nga puna jote, - i thotë.Dua të bëj edhe diçka tjetër për ty. Natën pothuajse nuk bën asgjë. Mund ta mbash korrespondencën tonë ? Do të të jap edhe 60 lira të tjera.

Selametit ishte gati t’i binte të fikët.

Tani do fitonte 170 lira...

Sekretari, i cili merrte 300 lira, u pushua menjëherë, se me bisedat, kafenë dhe cigaren, nuk i mbetej kohë për punë dhe në vendin e tij morën portierin tonë. Tani, ditën rrinte tek porta, kurse natën vinte para makinën e shkrimit dhe shkruante. * * * Punonte me gjithë shpirt. Në fund të fundit, pronari nuk është budalla. Herët a vonë do ta kuptojë gatishmërinë e tij dhe do ta shpërblejë. Llogaritari i fabrikës merrte 400 lira në muaj... Ah, të mund të bëhej llogaritar !

Kur njeriu dëshiron diçka me gjithë zemër, atëhere dëshira e tij plotësohet.

Një ditë të bukur pronari e thirri

Selametin në zyrën e tij: - E di që sot 170 lira nuk janë asgjë, - i thotë.- Dua të të shtoj rrogën.

- Faleminderit, bej efendi !

- Sigurisht që të mbetet mjaft kohë. Në vend që të rrishë në shtëpi dhe ta shkosh kohën kot së koti, a mund ta mbash llogarinë e fabrikës ?

- Mundem, bej efendi.

- Në rregull, do të marrësh edhe 45 lira të tjera.

Llogaritari i fabrikës, i cili merrte 400 lira në muaj, pasi në vend të shtesës, bëri ulje, madje edhe pjesëtim të shumëfishtë.

Tani Selameti merrte 215 lira në muaj.

Gjashtë orë në ditë rrinte tek porta, tetë orë natën ruante fabrikën, duke punuar njëkohësisht në makinën e shkrimit dhe kur kthehej në shtëpi, rrëmbente llogarinë. * * * Lodhej jashtëzakonisht shumë, ishte i respektueshëm, mundohej të bënte më tepër nga ato që i kërkonin. Tani ëndërronte vendin e magazinierit. Magazinieri merrte 450 lira në muaj.

Kur njeriu dëshiron diçka me gjithë zemër, atëhere dëshira e tij plotësohet.

Një ditë pronari e thirri Selametin: - Dua të bëj diçka për ty. Ç’do më thoshje, nëse të bëja magazinier ?

- Do të ta dija për nder të madh, bej efendi.

- Në rregull. Do të të shtoj edhe 35 lira të tjera në pagën tënde. Eja të shkojmë në magazinë !

13

...........................

-Tregim satirik-

REVISTA OBELISK

SIKUR TË ISHA GRUA

- Do të shtoj 90 lira në pagën tënde, - i Magazinieri, një njeri tepër i tha pronari. pandërgjegjshëm, i cili e kishte bërë zakon Përderisa pushoi së qeni portier, do t’i të merrte sa më shumë gjëra nga fabrika në ulnin 80 lira nga paga. Por do të bëhej shtëpinë e tij, u pushua në çast dhe vendin drejtor dhe do t’i jipnin 90 lira shtesë, e tij e zuri roja ynë i natës. domethënë do të kishte edhe 10 lira më tepër. Do të merrte 260 lira në muaj. * * * Ish drejtori, i cili merrte 500 lira, u pushua menjëherë, pasi ngacmonte Punonte ditë e natë, pa llogaritur sekretaren e pronarit. as lodhjen, as orët. Në fund të fundit, pronari ynë nuk është qorr, do ta vlerësojë * * * vetëflijimin e tij. Dhe vërtet...Pronari e thirri: Fabrika kishte 40 punëtorë, 2 - Jam tepër i kënaqur prej teje. Sa më kryepunëtorë dhe 20 makineri. Punëtor shumë punon, aq më mirë ia del mbanë. nuk mund të bëhej, nuk e dinte punën. As Puna e portierit nuk të shkon. Do të mbash kryepunëtor, pasi nuk e njihte fare atë punë. të gjitha punët e tjera dhe do të të bëj edhe Të punonte ai në vend të makinerive? Nuk drejtor të fabrikës. bëhej.

Drejtor ? Selametit ishte gati t’i binte të Në zyrat e fabrikës, përveç tij, kishin fikët. Prej kohësh e ëndërronte atë vend. mbetur vetëm pronari dhe sekretarja e tij.

Kur njeriu dëshiron diçka me gjithë Kur i mbetej pakëz kohë, bisedonte me zemër, atëhere dëshira e tij plotësohet. sekretaren dhe t’i bënte elozhe pronarit.

Ja ku u bë edhe drejtor !

14

QERSHOR 2019

Friedrich Nietzsche - Zoti i dhëntë shëndet ! Flori njeri !

Hyra në fabrikë si portier me 80 lira në muaj.

Më bëri roje nate dhe më dha 110 lira.

Më pas më bëri sekretar dhe ma ngriti pagën në 170 lira. Më emëroi llogaritar dhe filloi të më jepte 215 lira. U bëra magazinier dhe mora 250 lira. Tani jam drejtor dhe marr 260 lira.

Por edhe sekretarja nuk mbetej pas në elozhet e saj për pronarin.

- Erdha këtu si pastruese me 40 lira në muaj. Pastaj fillova të pastroja dhe të laja edhe shtëpinë e pronarit dhe më dha 60 lira. U bëra daktilografiste dhe paga ime u ngrit në 80 lira. Fillova të gatuaja dhe të ndihmoja në ekonominë e shtëpisë të pronarit dhe paga m’u bë 100 lira. Më pas, e dini, u bëra ...dhe atëhere më dha edhe 15 lira të tjera. Kështuqë tani marr 115 lira.

Një ditë Selameti i thotë sekretares: - Punoni shumë, lodheni.

Sekretarja iu përgjigj: - Dhe ju mos pandehni se punoni më pak ? Dhe nuk paguheni mirë. Sigurisht që do të donit shtesë.

Selameti e vështronte. U kujtua që në zyrat e fabrikës nuk kishte mbetur asnjë tjetër, përveç atyre të dyve. Mendoi detyrimet e vajzës...

- Jo, jo, - tha. Nuk dua asnjë shtesë.

Faleminderit shumë. Ah, sikur të isha grua... E dini se çfarë do të bëhej ? Pronari do t’ju zbonte dhe do më shtonte edhe 20 lira në pagën time...Jo, jo...Jam shumë i kënaqur...Sikur të isha grua...

Përktheu: ILIAZ BOBAJ

Kllounët e kulturës së sotme

A

Ashtu siç kanë qënë kllounët ose gazetarët në oborret e mesjetës, të tillë janë sot fejtonistët. Këta janë një soj njerëzish që kanë pak mençuri, por kanë sy të mprehtë dhe anojnë më shumë nga hiperbolat, shesin dokrra. Ata duhen sepse me anën e tyre zbutet pathos i trillanëve dhe i fjalamanëve. Ata mbytin zhurmën e paduruar të këmbanave të ngjarjeve të rëndësishme. Dikur, njerëz të tillë i gjeje në rrethet e princave, si dhe të atyre që ishin miq të diturisë, kurse tani janë në shërbim të partive ( në përgjithësi duan që kështu të vënë popullin nën këmbë të sundimtarit dhe ta marrin në patronazh, sipas frymës së partisë së tyre). I gjithë rendi i sotëm i letrarëve ngjet me fejtonistët. Këta janë kllounët e letërsisë së sotme, të cilët me pak zgjuarsi mund t’i vlerësosh jo si shumë fajtorë.

Me sa duket edhe jeta e shkrimtarëve të njohur vijon të shikohet si një lloj psikopatije.

Përkthyer nga Dhori Qiriazi 15

...........................

REVISTA OBELISK

Miq në“OBELISK”

Rrëfimi i Zeusit Cikël poetik nga Fatmir Musai PLAGA E HESHTJES (Monolog i Luftëtarit të Panjohur) Ushtar, gjeneral e ushtar përsëri Kam qenë me ju në dhjetra beteja, Shenjat e plagëve më rrinë hajmali, Më therin, vikasin, porsi gra të veja!

Po dhembje të re ndjej brenda vetes, Nën vraga plagësh qëndisur lëkurës…

Eshtë heshtja juaj nën Qiellin e Paqes Që dot s'e duroj, kurrën e kurrës!

… Po sot, ti të ishe, o Safa Imeri, Si zor do ta gjeje shtegun që do, Janë njëqind rrugë që të çojnë te nderi, Njëmijë të tjera përzihen me to!

Dhe s’do të lehtonte shuplaka e nxehtë, Që kësaj Bote t’i jepje në surrat, Të gjithë do të thonin: - Qenka i leshtë!

Të gjithë do të thonin: - Po ky qenka trap!...

S'DI TE BEHEM DEPUTET

Më mirë në betejë të bija gjoksshpuar, Aspak të mos dija se ç'bënit ju lart, Veç arkeologët, kalasë së rrënuar, Të mund të kërkonin një kockë a një shpatë!

Shpesh më thua, miku im, “Bli më lirë e shit më shtrenjtë!”…

Ah, ta njihja alkiminë, Sot do isha deputet!

UDHEKRYQ

- E ke mik, veçse një pesë!Thotë tjetri gjithë siklet…

Këndon pyetja si këndez: - Pse s’u bëra deputet!?

Kohë të vështirë gjete për dasëm Dhe dasma, Safa Imeri, t’u prish, Lufta nuk ishte lule në basëm, Duhej të ecje dhe në rrugë dhish!

Një udhë të degdiste në prehër të hasmit, Tjetra të nxirrte në shteg të Lirisë…

Me dy flakërimat në fytyrë të djalit, E shleve borxhin në shilten e rehatisë!

16

Po më çmend dhe ti, komshi, Që kërkon një punë në shtet…

Ta kam thënë pa stoli: - Kur të bëhem deputet!

Rrëfimi i Zeusit

QERSHOR 2019

Ma çukit përditë mëlçinë Për një tokë në bregdet: - Më fal, krushkë, me gjithë krushqinë, Po ç'të bëj, s’jam deputet!

Mërmërit nën zë, ti grua: “Si s’të mbeti lek në xhep?!”…

- Të kam thënë kur u martuam, S’di të bëhem deputet!

- Eh, or ba, as një liçensë!?Më thotë djali gjithë lezet…

Më djeg thumbi, porsi grenxë: - Ah, të isha deputet!

Pa kur vinë për një tender, Me tepsinë me sherbet, U them prerë: - Ah, me nder, Prit të bëhem deputet!

E vendosa: Te heqimi Do të bëhem unë synet, Do ta ngre si kartë votimi! … Të jem, s’dua, deputet!

ELIKSIR

Shpesh ju më thoni se një dërrasë mangët E kanë të gjithë sa janë poetë, Ju them: Dërrasën gratis j’ua kam falur, Nëse me të bëni një zgjua për bletë!

Bëjeni atë zgjua të mbushet me mjaltë, Që jeta më e ëmbël të bëhet ngado, Ashtu si Adami, ne shkulim një brinjë, Dhe bukurira gjithkund ngjizim me to!

Ne ngjizim shpirtin, kryemagjinë, Që kjo botë të bëhet më e mirë, Se mjati ynë është për Njerëzinë, Na e japin zotat e quhet eliksir!

Ky mjaltë i Olimpit nuk është për trupin, Po, çdo trup që e merr, bëhet Njeri... ... Bletarit të mirë nuk ia ngulin thumbin, Thumbin e saj e ka pëerkëdheli!

REKUIEM PËR LIBRIN...

Kohë të vështira kanë ardhur për librin, Ashtu si për drutë që digjen në oxhak, Me gaz e rezistenca e mikrovalë, Lumturohet kjo botë që zë e vjell gjak!

Na qenka angari të lexosh një Shekspir, Dhe “Hamletin” në trurin tënd ta ndërtosh, Kur para ekranit, si në një botë-qyl, Fantazinë e qindra artistëve të përfitosh!

Dhe rrudhat e trurit të bien në rehati, Si një bletë që me sherbetin-qyl mbijeton, Dhe vjen një ditë kur, pa imagjinatë, Në shilten e rehatisë i palibri vegjeton!

Sepse nektari nuk është sherbet, Me sherbetin s’ngre dot fantazi, Lëndinat luleshumta, kur i kullot vetë, Me mjaltin e librave e ngjizin një Njeri!

LUGINE E PRESHEVES Luginë e Preshevës, Luginë e Dhembjes, Si ngrysesh e gdhihesh në mëngjes?

Këmbë e duar, tërkuzë e urrejtjes, Në luginën-djep gjakun të ndez!

Je dorë Kosovë, legjendë murimi, Jashtë Vatanit dridhesh n'ajrì, Pak qumësht lirie kërkon kah agimi, Po qiellin s'e sheh nën saçin Serbi...!

17

...........................

REVISTA OBELISK

Rrëfimi i Zeusit

BUÇJA IME PLAKE

Ajo ishte një buçe e madhe plakë, Dhe shpesh më avitej kur s’kishte njeri, Me gjuhën e gjatë, djaloshin motak, E llapuriste paq, për ta patur zili!

Nga këmbët te koka, gjuhë e përjargur, Pisllëqet m’i hiqte porsi me sfungjer, Siç bënte me këlyshët e vet disa javësh Që i njihte nga larg vetëm me erë!

Këmbadoraz dhe unë në kolibe i shkoja, Natyrisht, për t’i kthyer vizitë, Ajo kthehej në brinjë, qumështin t’i thithja... ... Se, me se tjetër një buçe i qeras miqtë?!

Po vetëm këlyshët i suleshin mbi bark, Unë rrija në bythë, si murg, si budist, Sigurisht ka menduar: - Më doli gallof, Po këta të tjerët i kam artistë!

Pa ndodhi një ditë, kur vija nga shkolla, Buçja e madhe plakë nuk ishte më, Im atë e kish’ mbuluar nën një mollë... ... Librin e zoologjisë unë vura mbi të!

NE KOPSHTIN E ATIT...

Me fal, o Atë, që artin e pemëve Dot nuk e nxura porsi bujk i mirë, Sot, unë plangprishësi, trastën e këngëve, Varur e kam në dardhën erëmirë.

Kandid i vonuar, punoj kopshtin tënd, Në çdo syth që çel të ndjej, je këtu, Zgjaten lastarët, krasitja më tremb, Më duket se pres krahët e tu...!

Në origjinë po kthehem edhe unë, o atë, Në artin e lashtë që ma ngjize ti, Tani që mësova sekretin e lashtë, Këtu do të prehem, ku gjethon një hardhi!

18

QORRAZI Ika në një natë me hënë, Qorrazi, as vetë s’e di, Ndjeva portën që kërciti, ... Sigurisht, e mbylle ti.

Shkuan muaj, u mbush viti, Qorrazi, nuk di se si, Një lumë drite brenda shpirtit Më risolli prap te ti.

Tak-tak-tak trokita lehtë, Ti u shfaqe krejt magji: - Kaq shumë punë paske patur?Thjeshtë më pyete, pa habi.

Dhe çudirat nuk vonuan: Pakëz djathë e një raki… … Që të ndjehesh qen i rrahur, Të rreh paq një Dashuri!

RREFIMI I ZEUSIT Gra që ju kam dashur para erës sonë, Dhe e vluara ime, Hera, më akuzonte për tradhti, Në trupat tuaj njerëzorë, unë Zeusi kam zbritur, Ani që ju s’e kuptonit se kam depërtuar si shi.

Së bashku ne lindëm me dhjetra Herkulë, (Gjysmëperënditë që këndonte bardi Homer,) Tash ju na mohuat e doni veç një zot, Për zotërit e djeshëm mbillni veç vrer!

Harroni, o të mjerë, dashurinë tonë, Kur me bukuroshen Tetis bëja dashuri?

Ne, perënditë, ishim më tokësorë, Afrimin me njerëzit kishim strategji.

QERSHOR 2019

Rrëfimi i Zeusit

Bijtë tanë të përbashkët do ju prinin, Herkul e Akil e heronjtë sa janë, Që ju të ishit më të mirë, mes qiellit e tokës, Një urë komunikimi bashkë të ndajmë.

Po ju zgjodhët që perëndi të kishit veç një, Dhe ne pa mëshirë na flakët në mitologji, Tani luteni më kot në në kishë e xhami, E kërkoni që t’ju dëgjojë veç një perëndi.

Në Olimp ne ishim, jo larg, ja, mbi re, E kishim një adresë ku të na gjenit pa mund, Heronjtë - shembëlltyrë ju dërguam mbi Tokë, Po ju deshët një zot, kudo e hiçgjëkund!

E prap u tërhoq e u sos, As dallgë s’u bë më dot kurrë, Cunami që nisi si “mors”, Në valëz e ktheu një burrë!

Po ti mos e lag synë e bukur, As dorën, as zërin mos dridh, Ca gjëra jetojnë sa një flutur, Po jeta me vdekjen i lidh!

Ndërsa ne ishim dhjetra atje lart në Olimp, Kur me ju pushtetin e ndamë me heronj, Tash ju që betoheni për Demokraci, Në dhjetra fe ulurini: Veç një zot besoj!

Si Polifemi që më kot i lutej Poseidonit, Ta dënonte Odisenë me emrin Askush, Ju njerëz të mjerë, ende s’e kuptoni, Se po i luteni një zoti me emrin Kurrkush!

MOS MA LAG SYNË E BUKUR… E plakur, moj mike, e plakur...

S’të njoha nga dorë e tretur, Shkëndija, nga sy i përflakur, U ndez e u shua e trembur.

Gishtërinjve më mbeti një dridhje Nga prekja e dorës-voltazh, Dhe zëri, aaahhh zëri, përshpirtje, Si valëzat që puthin një plazh.

Një Hënë e fshehur rinie Që s’dukej prej vitesh, shumë larg, Baticën më ngjalli prej hijesh, Baticën që syrin e lag!

19

...........................

REVISTA OBELISK

Doris Lessing

Fletorja e artë Doris Lessing-ut i kujtohen vitet e saj të rinisë, kur dëshira për të ndryshuar botën nuk përkonte si duhej me dëshirën për të shkruar. A duhej të shpërndante trakte apo të shkruante romane ? Një alternativë që ajo diti ta kapërcente.

Kur shkruaja Fletoren e artë, isha

rreth 40 vjeçe, një moshë dramatike në jetën e një gruaje. Ishte edhe epoka e zhgënjimeve politike dhe rreth meje shihja njerëz që nuk ndiheshin mirë. Pyesja veten se mos një prej shkaqeve të kësaj mërzie të përgjithshme qe zakoni që ne kemi për të ndarë në kutikuti emocionet, përvojat, jetën nga njëra anë dhe ndërgjegjjen politike nga tjetra, seksualitetin në një të tretë. Për librin doja një formë që të t’i mbante të gjitha këto kutiza të padepërtueshme. Kështu më lindi ideja e fletoreve që përbëjnë secila një ditar intim. Çdo fletore trajton një temë të veçantë dhe ajo në të cilën shkrimtari i bën pyetje vetes mbi të shkruarin përbën gurin e provës në këtë tërësi përsiatjesh të shpërndara. Kam shtjelluar dhe « zmadhuar » edhe një ide tjetër, ide e të majtëve dhe imja, por them se është e gabuar, se të shkruarit nuk i shërben asgjëje, përsa letërsia është e pafuqishme për të ndryshuar botën.

Të shkruash dhe të militosh.

Në kohën e Fletorës së artë, isha në po atë gjendje shpirtërore që jam sot. Gjendje apokaliptike.

Mendoja se duhet që gjërat të ndryshonin shumë shpejt dhe, nëse 20

letërsia nuk qe në gjendje ta bënte këtë, atëhere përse duhet shkruar?

Kur militoja në Afrikë, shokët e mi dhe unë qemë të sigurt se do të arrinim të transformonim botën brenda një dhjetevjeçari. Çdo përpjekje, që nuk kontribuonte në mënyrë të menjëhershme në këtë transformim, na dukej e kotë. Ishtë një nga nenet e besimit tonë politik.

Sot pyes veten për atë që ndieja.

Sidoqoftë nuk qemë budallenj, qemë të zgjuar dhe të edukuar.

Por ishim besimtarë, mitet fetaret të ferrit dhe shëlbimit qenë bërë doktrina jonë. Tani e di se të shkruash shërben gjithësesi për diçka, për të dhënë informacion.

Nuk është kjo ëndrra e rinisë sime, por gjithësesi është diçka.

Kur isha e re, qëndrimi i majtistëve kundrejt letërsisë ishte se më mirë të shpërndanim trakte derë më derë së të shkruanim. Një shkrimtar, i cili rritet në një mjedis të politizuar shpesh bëhet objekt i kritikave të hidhura, të ashpra. E di se ajo që frymëzon sot këto kritika është sidomos dëshira, xhelozia, sepse njerëzit që bëjnë kritika janë vetë, në shumicën e rasteve, shkrimtarë të dështuar. Kjo shpjegon ashpërsinë e kritikave të tyre. M’u desh kohë për ta kuptuar këtë. E vë re përsësi të njëjtin proces te e shoqja e një mikut tim, e cila po

shkruan një libër. Ajo është lidhur me një grup njerëzish, që u përket grupeve të ndryshme të majta.

Këta njerëz nuk ia kursejnë kritikat armiqësore dhe synojnë të ndikojnë në atë që ajo shkruan, secili sipas ndjeshmërisë së tij politike. Është e qartë, për dikë nga jashtë, që këyre njerëzve u vjen inat se ajo ka talent. Ajo vetë nuk e ndjen këtë… në moshën e saj edhe unë s’do ta kisha ndierë këtë gjë.

Romancieri, epokës së tij.

dëshmitar

i

Jashtë vlerave të tij letrare, një roman na jep një sërë mësimesh.

Në njëfarë mënyre romacierët e kanë ndarë botën kuti-kuti dhe kanë krijuar një bazë të gjerë informacioni.

Për shembull, Proust-i, cili është një nga shkrimtarët e mi të preferuar, jep një portret te plotë të shoqërisë së kohës së tij, bën të ditur, nëpërmjet personazhevet ë tij, ngritjen e një klase shoqërore dhe rënien e një tjetre, tregon se si një klasë honxhobonxhosh u kthye dalëngadalë në aristokratë. E njëjta gjë të Buddenbrook nga Mann-i.

Asgjë nuk do të dinim për Rusinë parasovjetike pa romancierët, pa Çehov-in, Tolstoi-n, Dostoievski-n apo Tourgueniev-in. Një miku im, të cilit po ia tregoja këto mendime, më kundërshtoi duke thënë se asnjë autor rus i shekullit të XIX-të nuk përmendi fillimin e revolucionit industrial që ndodhi në Rusi dhe se imazhi që këta romacierë i dhanë vendit të tyre ishte i rremë. Mbase në këtë rast, por ka romacierë që bëjnë të ditur gjithçka. Gjithësesi unë lexoj shumë romane me qëllim informimi. Të mirë dhe jo shumë të mirë. Pas një muaji do të nisem për në Australi. Gjithçka di për Australinë e kam mësuar prej romaneve.

Përgatitur e përkthyer nga Adriana Koxha

QERSHOR 2019

Tregim

Në park Nga Ruzhdi Keraj

U ula të çlodhem ne stol. Eca shumë. Është një mëngjes i bukur mbas shiut.

Ka gjallëri, duken njerëzit sikur kanë hequr këmishët e lagura nga shiu qe ka dite qe nuk pushon, dhe tashti te lumtur i tregojnë gjoksin e krahët rezeve aq te ëmbla te diellit.

Stolat janë mbushur me pleq qe pushojnë, te rinjtë vrapojnë te qeshur bëjnë humor me njeri-tjetrin. Nxora gazetën nga xhepi edhe e hapa. Para meje ndalen dy re rinj. − Ulemi këtu se qenka vetëm një plak. - foli vajza. − Plako, shtyjë bythën me andej- foli djali. Me dha një te shtyre de u ul.

Vajza qeshi. − Pse nuk shkon tek ai stoli ku rrinë ata dy plakat e bëni muhabet? - foli vajza dhe i hypi djalit sipër.

U puthen e kur u lodhen, ndezën nga një cigare. − O gjysh, akoma je këtu? - Pyeti djali. − Lene se qenka qejfli - foli vajza dhe u kthye nga unë. - He gjysh, a ke bërë kështu kur ke qene i ri? – pyeti vajza. − E ku i linte Enveri, ua priste ato foli djali dhe qeshi.

Unë qesha. Vajza është një surrat i shëmtuar me një fytyrë tërë rrudha si breshka. Djali duket më zoteni, por ka një çehre sikur vuan nga një sëmundje venerianë, me sytë te rrethuara me rrathë te zi. − He o gjysh, fol një fjale. – foli vajza e me zgjati paketën e cigares. − Faleminderit, nuk e pi. - I fola dhe e ktheva kokën se pata neveri me e pa ne sy. − Gjyshit i është prish zemereku, nuk i punon me, a po jo gjysh? - Me ngacmoj djali dhe u shkri gazit.

Unë ruaj qetësinë edhe mendoj për prindërit e këtyre dy te rinjve, mësuesit, shokët. Mendoj dhe...

Një e shtyre e forte gati me rezoj nga stoli. − Hajde plak ik pirdhu. Ik ose do te lajmëroj policinë se na ngacmove – Thirri vajza.

U ngrita nga stoli e fillova me ec ne park.

Eca shume. Kur u ktheva, i pashe ato te dy te shtrire ne stol, dhe një qen rrugësh qe po ja u lëpinte fytyrën.

21

...........................

REVISTA OBELISK

Nga botimet “ADA”

KOHA E ARTË E NJË POETI (Rreth vëllimit poetik “Kohë e artë” i Ahmet Mehmetit) nga RAKIP ZHGUNI

Fjala!

Kjo shenjtëri e shenjtërisë!

E ëmbla, e hidhura, e buta, e serta, e madhërishmja, e këndshmja, tragjikja, komikja, sarkastikja, dhelpërakja...

Po në poezitë e poetit Ahmet Mehmeti ajo mbetet shenjtore që pagëzon dashurinë për vendin e të parëve, me gjithë dhembjet, plagët e rënkimet e nënave, që përballojnë me buzëqeshje masakrat e racistëve grekë kundër çamëve.

E në qendër të shpirtit të tij buron me gurgullima të ëmbla fjala, fjala poetike, ajo fjalë që ndez zemrat, që përçon dashuri e që, në fund të fundit, të këndell: Fjalën e kam rrënjosur Fort Në shpirtin tim thellë Në taban, - shprehet poeti dhe më tej: Dhe nuk guxon Ta prekë në botë Asnjë tufan, Asnjë cunam.

Siç kuptohet, poeti i mëshon fort fjalës, pasi arti i të shkruarit ka mjetin themelor fjalën dhe jo çdo lloj fjale, por atë poetike, që të prek në zemër, që të ngjiz në shpirt, që të rrëmben në krahë të frymëzimit e të fantazisë e të shpie në një botë sa fantastike, aq edhe reale.

Ahmet Mehmeti i përket atij brezi intelektualësh e krijuesish që jetojnë në dy kohë. Me intuitën e tij të mprehtë me përmbledhjen poetike “Kohë e artë”, që e kemi në duar, poeti na shëtit nëpër këtë kohë

22

të artë përmes dashurisë për vendlindjen e të parëve të tij, Çamërinë, tek e cila ai gjen burimin e frymëzimit për të na dhënë artistikisht dheestetikisht motivet që i burojnë nga shpirti, nga një shpirt i ndjeshëm e i butë, veti gati e magjishme e poetëve.

Të gjitha poezitë që përmbledh libri i Ahmetit kanë si veçori që janë të shkurtëra, por që shprehin ide e mendime më shumë se dhjetëra leksione. Lexon poezinë “Buzëqeshja” dhe të rrëqethet mishi nga torturat çnjerëzore që i bëjnë një nëne çame racistët grekë, por ajo si kreshnike tmerron xhelatët e saj vetëm me buzëqeshje. Edhe pse edogjën të gjallë para syve të fëmijëve, ajo përmes flakëve ngrihet si një monument akuze për genocidin e shfrenuar që i është bërë popullsisë çame. Ndaj me anë të kësaj figure poeti risjell në vemendje tragjizmin, por edhe indiferencën e shtetit e të shoqërisë ndaj zgjidhjes së Çështjes Çame.

Thamë në fillim që poeti jeton në dy kohë e kjo është shprehur edhe në poezitë e këtij vëllimi. Nëse atij i ka mbetur peng se pse nuk i janë botuar disa poezi në kohën e çensurës, nuk ka qenë se ato janë të paarrira, përkundrazi, ishte vetëm paragjykimi, ngaqë ai ishte çam me origjinë dhe aso kohe gjykohej si përçmim. E vërteta është se ai nuk u tërhoq nga rruga e bukur e artit.

Nëse bëjmë krahasimin e poezive të viteve 70 me këto të viteve të fundit, vëmë re shpirtin e madh e human të poetit Ahmet Mehmeti. Në të parat ndihet një farë hovi rinor. Siç shprehet ai poezinë e ka shkruar "në kondak të pushkës", se të tillë na donte regjimi: gjithë populli ushtar. Në këto

QERSHOR 2019

KOHA E ARTË E NJË POETI poezi shprehet një lloj epizmi më tepër heroik, edhe pse ka edhe lirizëm. Nëse ai do të merrej me lirizmin, me fjalët e tij të shpirtit, fati i tij kushedi si do të përfundonte.

Në poezitë e kohës së sotme, fjala e tij bëhet më shpirtërore, më e ndjeshme, më e këndshme, më e larmishme, larg lustrimeve apo ilustrimeve. Nëpër to fryn flladi jetëdhënës i jetës, i besimit dhe optimizmit për ta jetuar artistikisht kohën, pavarësisht vështirësive a pengesave kryeneçe. Si në një panoramë madhështore, në poezitë etij shprehet shpirti ëndërrimtar, ndjeshmëria e hollë, herëherë na jepet vetë jeta e poetit, peripecitë e tij dhe në themel qëndron dhembja e dhembjeve, plaga e rëndë e Çamërisë së tij të dashur në kushtet e një genocidi të shfrenuar, dhembje që i tejkalon përmasat njerëzore. Dhe poeti ngre zërin e tij për këtë ndarje, aq sa kufiri Shqipëri-Shqipëri është si Krisht e nuk guxon ta prekë kush. Në anë tjetër Europa bën sehir.

Motivi i dashurisë në këtë vëllim ngrihet mbi një nostalgji të së shkuarës, ku vetëm nga një fotografi sillet ndër mend koha e artë, kur me të dashurën fluturonte gjer në qiell të shtatë.

Kaq madhështore, kaq e thellë është dashuria, sa siç shprehet poeti për të dashurën:

Fytyra, trupi

në çdo vënd,

Sikur më deh

e po më çmënd,

Më fton të thith

nektarin tënd.

Në emër të dashurisë njerëzore edhe natyra sikur bëhet protagoniste në këtë mozaik dashurie, sa edhe rrapat trishtohen e, kur pranë i afrohet e dashura, edhe drurët e fjetur e të drobitur (ndoshta nga pritja e gjatë) do të gjelbëronin. Dashuria e bën poetin që të ndjekë të dashurën e tij duke u shndërruar në fllad, pse jo, edhe në stuhi, sepse zemrat janë të lidhura si yjet dyfish. E kjo dashuri e bën

atë të ndjeshëm, plot energji e shpresë, plot ëmbëlsie vendosmëri për të bukurën.

I rritur e burrëruar mes pyjeve, nuk ka se si poeti të mos shprehë edhe dashurinë për natyrën, për virgjërinë e së cilës ai vazhdon të japë ndihmesën e tij.

Bashkë me mua pylli sikur merrte flakë Duke tundur degët n' erë, - poetizon ai.

Poeti është i drejtpërdrejtë në ato që thotë e shpreh. Nuk i pëlqejnë vargëzimet e zgjatura. Strukturuar në këtë mënyrë ato formojnë një mozak, të cilit nuk i mungojnë ngjyrat. Nëpër poezitë e tij jepen detaje të këndshme figurative. Nuk mungojnë metaforat, epitetet, krahasimet etj, si: vështrime përvëluese, i shtron qilimat e reve, ngrijnë shikimin, përpëlitet nata dërrmuar në mijëra copa etj. Me të drejtë poeti Agim Vinca e quan poetin Ahmet Mehmet Çami.

I urojmë poetit të na japë krijime të tjera në të ardhmen!

23

...........................

CIKËL POETIK ELTONA LAKURIQI

REVISTA OBELISK

24

"Humbur pas botës së tij" Kërkoj të ngopem me copëza të vogla imazhi... pa i ndjekur... pa i prekur... pa u lutur...

Tjetërsohet shpirti gati në përhumbje krahësh... përpëlitet... trembet... merr jetë nga fryma që lëshon kënga e zogjve...

QERSHOR 2019

CIKËL POETIK ELTONA LAKURIQI "Pesha e fjalëve" Ndjej peshën e fjalëve para syve, Ato më rëndojnë qerpikëve të zinj.

Ike... nuk e ndoqa hijen tek zhdukej nëpër gjurmë lëngonte lëndimi im.

"Shija e jetës" E di...

Jeta të ka shijuar kur s'më njihje.

Njësoj si ti më ka shijuar e njëjta botë, i njëjti qiell më ka sjellë ëndrrat.

Dje... nuk t'i njihja hapat, as ti gjurmët e mia.

Sot... të njëjtën jetë shijoj, shijon ndryshe...

Kur nata na zë rrugëve të errëta, më pëlqen të rri shtrënguar me ty...

"Pakëz dritë për të ekzistuar nesër" E shikon? Tani është natë...

Yjet kanë nisur të lexojnë vargjet e mia, hëna vëzhgon dallgët e detit tek përplasen brigjeve, si në mol anijet.

Engjëjt u hedhin pluhur magjik shpirtrave, dëshirojnë lumturinë tonë edhe nesër.

Koha nuk ndalet nga era e malit, as ne nuk humbim shkretëtirave të rërës.

E shikon, ne nuk e ndjejmë se është natë!

Me dritën e syve ne zgjojmë agimet.

"Përgjithnjë" Kur nata na zë rrugëve mbështetem si fëmijë supit tënd, ndez zemrën në vend të yjeve, frika largohet drithëruar në tjetër vend.

I ndjej tik-taket e tua kraharorit, tek më mban shtrënguar mes frymës, i shoh sytë që ndrijnë si dritë meteori kur lehtë ta hedh dorën fytyrës.

25

...........................

REVISTA OBELISK

Kurora e lashtë e Paraardhësve nga Olga KOSTA Fillimi nga numri kaluar

26

elementët. Unë jam Impure, por kam mësuar artin e krijimit të lëngjeve magjikë, dhe Ariela është një Idle.

Disa ditë më parë, asaj ju shfaq një vizion që tregonte se ti ishe në rrezik, kështu ne të gjetëm ty. Sidoqoftë, Sethi është një nga Elementët e paktë që ekzistojnë, por ai e përdor këtë për të shkaktuar kaos dhe rrëmujë, prandaj Paraardhësit, të cilët janë të ngarkuar nga Daenery, përdorën një magji të fuqishme për ta kapur dhe ai të përdori ty për të shpëtuar".

"Si? Për çfarë "barrë" po fliste?" pyeti Rose. Ajo ende kishte nevojë për shumë informacion për të kuptuar plotësisht se çfarë po ndodhte.

Ariela kafshoi lehtë buzën e poshtme. "Ti je një vajzë me shumë fuqi Rose. Ti je një Element, ashtu si Seth. Ti ishe e destinuar ta përmirësoje atë në një farë mënyre, kështu që ai mendoi se duke të dhënë dënimin e tij, ai do të jetonte i lirë. Burgu në të cilin ai u mbajt, ishte i përcaktuar vetëm për Daeneryt më të fuqishëm, të tjerët do të shembeshin nën presion.

Duket që je mjaft e fuqishme saqë shpëtove nga ai burg. Ai të dha dhimbjen e tij. Nëse ne nuk gjejmë ndonjë kurë në ditët e ardhshme ... ", ajo ndali për një sekondë, mori frymë thellë dhe duke gëlltitur lotët tha - "mund të vdesësh". "Çfarë!" bërtiti Rose. Ajo po bënte shaka, pse papritmas duhet të vdiste.

▼

Ai pohoi me kokë. "Rose, kjo është Ariela, nëna jote" – tha ai, duke i bërë me shenjë Arielës që të ulej pranë tyre.

Ariela buzëqeshi dhe eci në drejtim të tyre. "Ua, ti je kaq e bukur" - pëshpëriti ajo. Ishte ekzaktësisht një shprehje prej nëne, por Rose gjithsesi u skuq.

"Faleminderit" – mërmëriti ajo. Ariela i dha të gjithë përbërësit Cassielit dhe ai bëri një ilaç të ri.

"Kjo do të të lehtësojë migrenën" - tha ai duke ia dhënë Rosës. Ajo e gëlltiti, duke u përpjekur të shtyjë poshtë shijen e hidhur, por ia vlejti. Sapo mbaroi pikën e fundit, iu duk sikur koka i doli nga errësira në dritë.

"Më mirë tani?" - pyeti ai.

"Po, faleminderit" u përgjigj ajo duke i kthyer gotën bosh. "Çfarë ndodhi dje?" - pyeti Ariela. Ajo dukej e shqetësuar. Rose kuptoi se ata nuk e dinin që Seth ishte çliruar nga burgu i tij i përjetshëm, sepse kur u tregoi, ata u shokuan.

"Ku qëndron problemi?" - pyeti Rose. "Çfarë është ky burgu i përjetshëm?" Ajo kishte dëgjuar shumë për të, por ende nuk kishte kuptuar asgjë.

Cassiel psherëtiu. "Ne jemi Daenery, kështu quhen qeniet tona. Ne nuk kemi fuqi magjike, por mund ti mësojmë ato. Mund të jemi një Idle, që do të thotë se kemi vizione për të ardhmen. Ose mund të jemi Elementë, domethënë mund të kontrollojmë katër

QERSHOR 2019

"Kjo për shkak se ai ndodhet në botën tonë, Orrinshire. Mali Aerilon është vendi ku Seth u kap dhe u burgos. Unë mund ti kërkoj një mikut tim që të na çojë aty, ai është një Element, që do të thotë se ai mund të përdorë fuqinë e erës për të shkuar më shpejt" - tha Cassiel, duke futur në çantë ushqim, ujë dhe disa shishe me ilaç.

Rose u mendua për një moment. "Mund t’ju çoj unë aty. Dua të them se dhe unë jam një Element e mund të përdor fuqitë e mia për të shkuar tek mali Aerilon. Kështu do të arrijmë më shpejt" - sugjeroi ajo jo fort e sigurt nëse Cassiel dhe Ariella do të pranonin.

"Nuk jam i sigurt për këtë. Ju jeni ende mjaft e dobët pas asaj që ndodhi me Sethin dhe unë nuk dua që "sëmundja" tuaj të përkeqësohet"- tha Cassiel.

“Unë mund t’ia dal” – tha Rose e bindur. “Ti vetë the se unë jam një Element shumë i fortë, kështu që më lër ta provoj. Ti mund të më udhëzosh ndërkohë që unë përpiqem.

"A je e sigurt se je gati" - tha Cassiel, duke menduar nëse ishte një ide e mirë të lejoje një fëmijë të plagosur të përdorte fuqitë e papraktikuara.

Rose pohoi me kokë. "Epo, nëse duam të arrijmë në kohë, duhet të lëvizim" - tha Ariela duke marrë pallton dhe duke ia dhënë Rosës. Ata dolën së bashku nga kasollja.

"Jeni e sigurt se jeni gati?" - pyeti Cassiel edhe njëherë për t'u siguruar. "Nuk është tepër vonë për t'u kthyer".

"Jo, gjithçka është në rregull. Unë mund ta bëj" - tha Rose. "Çfarë duhet të bëj?"

"Mendoni se ku doni të shkoni dhe era do t'ju çojë atje. Por sigurohuni të mbani lart përqendrimin.

Asnjëherë mos mendoni për dy gjëra në të njëjtën kohë, ose elementi që ju po përpiqeni të kontrolloni do të ngatërrohet" - tha Ariela, sikur ajo të dinte gjithçka mbi të qenit Element.

"Si dini kaq shumë gjëra për Elementët? A nuk je një Idle?" - pyeti Rose.

"Vëllai im ishte një Element dhe unë gjithmonë e ndihmoja të praktikonte fuqitë e tij, sepse ato zakonisht i dilnin nga kontrolli" – tha Ariela duke vënë buzën në gaz.

Rose u përqendrua në malin Aerilon.

Ajo u fokusua në fortesën që Ariella kishte

▼

"Ne sigurisht do të gjejmë një kurë dhe Sethi do të marrë atë që meriton" - tha Cassiel, duke u treguar shumë i vendosur.

"Po si do ta arrijmë këtë?" - pyeti Rose, duke menduar sesi mund të gjenin një kurë për disa ditë, kur Seth nuk e kishte gjetur për një kohë kaq të gjatë.

Papritmas, Ariela filloi të bërtiste, duke shtrënguar kokën dhe duke u shembur në dysheme. "Ariela" bërtiti Cassiel i shqetësuar, pasi u ul pranë saj për ta ndihmuar. "Çfarë po ndodh?" pyeti Rose, duke u shqetësuar për Arielen.

"Ajo ka një tjetër vizion" - tha Cassiel - "Ajo kurrë nuk kishte dy në të njëjtën javë. Nuk është e mundur."

Cassiel ishte duke gulçuar, dhe kjo e bënte Rosen shumë nervoze. "A do të bëhet mirë?" - pyeti ajo, e sigurt se nuk ishte koha e duhur për të bërë këto pyetje.

"Do të bëhet mirë" - u përgjigj ai me qetësi.

"Unë vetëm duhet t'i jap një lloj të veçantë ilaçi për ta ndihmuar në qetësimin e nervave. Ai nxori nga rafti një ilaç në ngjyrë të purpurt me pika të vogla. E hapi dhe ia vuri në buzë Arielës, në momentin që ajo gëlltiti disa pika, ndaloi së bërtituri dhe drejtoi trupin.

"Ariella, a je mirë?" pyeti Cassiel. Ariella pohoi me kokë. "Pate një vizion apo jo?" - pyeti ai. Ariella pohoi me kokë përsëri.

"Në vizionin tim, pashë një kështjellë të madhe buzë një mali" - tha ajo, duke shpjeguar çdo gjë në detaje. "Brenda, kishte një grumbull ushtarësh që ruanin një lloj ..." ajo u ndal për ta menduar mirë".

Dukej si një perlë. Dhe unë jam e mendimit se kjo është ajo që ne kemi nevojë për të kuruar Rose, dhe për të mposhtur Sethin. " "A mund të më shpjegosh si ishte mali?"- pyeti Cassiel.

"Epo, ishte shumë i madh, me majë të thepisur.

Kishte dëborë në të, por pjesa tjetër ishte e errët, si tokë e mbuluar nga re të zeza" - tha ajo duke shpresuar se kjo do ti ndihmonte.

"Unë mendoj se e di ku është” - tha Cassiel i emocionuar. "Është mali Aerilon!"

“Nuk kam dëgjuar më parë për këtë mal” – tha Rose, duke u përpjekur të imagjinonte vendin.

27

...........................

REVISTA OBELISK

Kurora e lashtë e Paraardhësve përshkruar, duke u përpjekur ta pikturojë në mendje, në mënyrë që era të mund ti shpinte aty ku dëshironin.

Papritmas, një puhizë i përfshiu duke shpupuritur flokët e Rose.

"Mirë, por mendo pak më qartë" - bërtiti Ariela për të mposhtur zhurmën.

Rose vuri në zbatim këshillën e Arielës dhe u përqendrua më tepër tek mali dhe kështjella duke mposhtur të gjithë shqetësimet e tjera. Papritur fryu era dhe i shtyu ata përpara.

"Ne po lëvizim" - tha Cassiel i tronditur. "Punë e mirë Rose. Mos lejo përqendrimin të luhatet" - shtoi ai.

Rose vazhdoi, duke pyetur veten dhe sa do të zgjaste kjo situatë duke konsideruar sa vështirë ishte nën atë presion. Papritmas, migrena mbërtheu kokën e saj dhe ajo rënkoi nga dhimbja. Të gjithë po binin nga qielli.

"ROSE!" thirri Ariela, duke u përpjekur ta kapte.

"Mund t’ia dalësh. Përpiqu të harrosh dhimbjen.

Shtyje poshtë. Përqendrohu. Vetëm na zbrit në tokë".

Rose u përpoq ti zbriste poshtë, por nuk mundi.

Dhimbja ishte e padurueshme pavarësisht përpjekjeve të saj. Por kur ajo mendoi të ulej, era e kuptoi menjëherë. Një sekondë para se të preknin tokën, era i ndaloi, duke i ulur butësisht.

Rose u shemb në tokë pa ndjenja. "Roza!" thirri Cassiel. Ai menjëherë nxori një shishe nga çanta dhe ia dha Rosës e cila u përmend. "A je mirë?"

Rose piu ilaçin e hidhur. Ai i la shije të thartë në gojë ndërsa po e gëlltiste, por e ndihmoi në qetësimin e migrenës. "Jam mirë" - tha ajo.

"Të thashë që kjo nuk ishte një ide e mirë" – mërmëriti i ati.

"A je i sigurt?" - tha Ariella, duke vështruar në drejtim të malit ku po shkonin. "Shikoni ku jemi".

Mali Aerilon ishte përtej, me një fortesë të madhe, pikërisht siç e kishte përshkruar Ariella. Kishte kolona të gjata dhe re të zeza që e rrethonin.

"Ky duhet të jetë vendi ku qëndron Perla" - tha Cassiel. "Ne do t’ia dalim, do të shpëtojmë vajzën tonë". Ai dukej shumë i ngazëllyer.

"Saktësisht si do të shkojmë aty?" - pyeti ajo.

Mali ishte kaq i lartë, sa edhe era nuk mund t'i ngjiste.

"Unë kam një formulë magjike për të na çuar në vende të larta" – tha ai. "Ti e di unë i kam studiuar magjitë. Epo, isha më i miri i klasës. Kjo magji do të na çojë direkt atje, por së pari kemi nevojë për një përbërës tjetër. Një që nuk e kisha, quhet zambaku i zi.

28

Ai prodhon një helm vdekjeprurës, por është pikërisht ai që na nevojitet për të funksionuar kjo magji. " "Po ku mund ta gjejmë zambakun e zi" - pyeti Ariella. Ajo pa përqark, por nuk mundi të gjente asnjë shenjë të tij.

"Thuhet se ndodhet në këto anë, por është shumë vështirë për t'u gjetur. Unë do t'ju kërkoj të përdorni fuqitë tuaja të Tokës, por duke parë sa të dobëta jeni, nuk mund t'ju detyroj ta bëni” - tha Cassiel duke iu drejtuar Roses.

"Mund ta bëj. Mos u shqetëso" – tha ajo. Ata po rrezikonin jetën e tyre për të, kështu që ajo do përpiqej të përballonte dhimbjen e kokës për ta.

"Ajo çka duhet të bëni është të arrini deri në fund të stomakut tuaj dhe të mendoni për zambakun e zi.

Mund të shfaqet këtu në çdo moment. Por, ashtu si kur komandonit erën, nuk duhet të lejoni që përqendrimi tuaj të lëkundet. Mos mendoni për asnjë gjë tjetër" tha Ariella, duke mësuar Rosen si të përdorte fuqitë e saj.

Rose u përqendrua në atë pak që dinte për zambakun e zi. Ajo u përpoq të mos humbiste përqendrimin para se t’i shpërthente përsëri dhimbja e kokës, po papritur zhurma e çarjes së shkëmbit rrëmbeu vëmendjen e saj. Para saj u hap toka, duke zbuluar një zambak të zi në qendër.

"A është ky ai që po kërkonim?" - pyeti ajo duke u zgjatur për ta kapur.

"Mos e prek" - thirri Cassiel. "Të thashë që është shumë helmues". Ai tërhoqi çantën e tij nga e cila nxori një kapëse për të këputur zambakun e zi.

"A ju ndodh shpesh që të keni kapëse në çantë?"

- pyeti Rose.

"E dija që do të na duhej zambaku i zi, kështu që i mora me vete këto kapëse për t'i shpëtuar helmimit.

Ndërsa fliste ai futi zambakun e zi në një shishe ilaçi.

Ai menjëherë u shpërbë, duke lënë gjurmë të zeza në lëng.

"Të lutem, mos më thuaj se duhet ta pi" - tha Rose, duke u shëmtuar në fytyrë.

Cassiel qeshi. "Mos u shqetëso. Ajo çka duhet të bëjmë është lyejmë duart me të. Unë do t'ju them se çfarë duhet të bëni më pas. " Pasi Rose, Ariella dhe Cassiel zhytën duart në ilaç, ai i udhëzoi të dyja të drejtonin duart andej nga donin të shkonin.

Ata të gjithë të sinkronizuar shtrinë duart në drejtim të kështjellës. Pasi qëndruan ashtu për disa minuta, këmbët filluan të valëviten lart në drejtim të

QERSHOR 2019

Kurora e lashtë e Paraardhësve fortesës.

Sapo arritën në anë të kështjellës, Cassieli u kërkoi të shkundnin duart për të zhdukur efektet e magjisë. "Çfarë do bëjmë tani" - pyeti Rose. "Ka disa ushtarë tek porta e hyrjes që bllokojnë kalimin".

"Kjo nuk do të thotë se nuk ka hyrje tjetër" tha Ariella. Ajo tregoi me gisht një dritare të hapur vetëm pak metra larg. Ata vrapuan drejt saj dhe u hodhën brenda duke shmangur dy rojet që po kalonin pranë.

"Ku është perla" - pyeti Cassiel.

"Përshëndetje ju atje. Nuk e prisja t’ju shihja kaq shpejt" - tha një zë i njohur nga prapa tyre.

Të gjithë u kthyen të tronditur për të parë Sethin me dy ushtarë krah tij. "Seth" u ngrys Cassiel "Si guxon të më dalësh përpara pas asaj që i ke bërë vajzës sime!"

"Po ti si guxon të hysh në fortesën time?" - tha Seth. "Vërtetë mendoje se nuk do të të kapja? Kam sy kudo. Edhe në rrethin tënd të ngushtë".

"Për çfarë po flet?" - pyeti Rose. Zëri iu drodh, por në sytë e saj kishte një vështrim të guximshëm.

Seth u kthye nga Ariella, e cila dukej se ishte duke buzëqeshur turpshëm dhe duke kafshuar buzën e poshtme. “Ariella ka vendosur të jetë pjesë e ekipit fitues" – tha ai. Të gjithë kthyen sytë tek ajo.

"Ariella" - tha butësisht Cassiel. "A është e vërtetë kjo? Na ke shitur?"

"Po" - tha ajo. "Është e vërtetë. Ai më premtoi pushtet, Cassiel, më premtoi diçka që ti nuk mund të ma jepje kurrë: vëmendjen. Në çdo moment të ditës mendimi yt ishte për të" - tha ajo me xhelozi, duke treguar Rose. "Seth nga ana tjetër, më premtoi se do të më jepte gjithçka për të cilën kam ëndërruar. Gjithçka që duhej të bëja ishte t’ju sillja këtu. " "Pse e bëre këtë?" - tha Cassiel, duke u tallur me tradhtinë njerëzore.

"Sepse ajo kishte mendjen e duhur për të pranuar ofertën time" u përgjigj Seth. "Mos më thoni që nuk do të kishit bërë të njëjtën gjë dhe ju – tha ai.

"Jo, unë jo. Sepse familja do të thotë gjithçka për mua dhe nuk do ta shisja për asgjë duke përfshirë këtu dhe pushtetin. Pse na deshe këtu gjithsesi? " - pyeti Cassiel.

"Për shkak të saj" - tha ai duke treguar Rosen.

"Unë nuk do t’ju lejoj ta prekni" - tha Cassiel, duke qëndruar para Rose për ta mbrojtur. "Ne jemi këtu për Perlën dhe kjo është ajo që do të marrim".

Seth qeshi. "Mendoni se kjo është e vërtetë?"

- tha ai. "Ky 'vizion' për të cilin ju foli Ariella ishte padyshim i rremë. Ajo e përdori atë si justifikim për të ardhur këtu. 'Perla' nuk ekziston. Nuk keni asnjë rrugë për të shpëtuar vajzën tuaj! " "Atëherë, pse na solle këtu?" pyeti Rose.

"Sepse këtu do ta shpejtoj procesin e vdekjes tënde. Ti je shumë e fuqishme, Rose. Ti ke fuqinë e një “Paraardhësi”. Ti je e destinuar të jesh një dhe e vetme. Nëse unë marr fuqitë e tua kur të vdesësh, unë do të jem i pandalshëm".

"Unë nuk do të lejoj që të ndodhë kjo! Unë nuk do t'ju lejoj ti bëni gjë asaj" - tha Cassiel. Ai ishte ende këmbëngulës. Kjo e ngushëlloi Rosen, ajo tashmë e dinte se kishte dikë që e donte vërtet dhe do të sakrifikohej për të.

"Oh, qetësohu" - tha Sethi. Me një kërcitje të gishtërinjve Cassiel ra në dysheme, në krahët e Rose. "Çfarë bëre ?!" - pyeti Rose, duke u siguruar që babai i saj po merrte ende frymë.

"Oh, mos u bëni merak. Ai thjesht është i pavetëdijshëm" - tha Seth, duke i afruar Roses.

Në momentin që e preku, ai fluturoi mes përmes dhomës, duke u përplasur në mur. "Si munde ta bësh këtë?" - Rose pyeti Arielen e turpëruar.

"Unë dua fuqinë, diçka që babai yt nuk mund të ma japë" - u përgjigj ajo thjesht, edhe pse ende kishte një ngjyrë pendese në zërin e saj.

"Ua, ti je shumë e fuqishme" - tha Seth ndërsa u ngrit dhe eci përsëri në drejtim të Rose. "Unë jam shumë i ngazëllyer që do të marr gjithë fuqitë e tua për veten time!"

Ai qeshi mizorisht dhe para se Rose ta godiste përsëri, ai kërciti gishtat dhe një fushë force rrethoi Rosen. Ajo u përpoq të komandonte tokën për ta sulmuar, por sulmi i saj u kthye për shkak të fushës së forcës.

"Le të fillojë rituali"- tha Seth, duke buzëqeshur.

Ariella pohoi me kokë dhe u largua për të marrë disa gjëra. Ajo u kthye duke mbajtur një qiri dhe një kurorë.

"Kjo është kurora e lashtë e Paraardhësve. Është provuar se ajo përmirëson aftësitë, por mund të përdoret vetëm një herë, prandaj e kam ruajtur për këtë moment" - tha Seth. Ai vuri kurorën dhe psherëtiu me kënaqësi.

"Ariella, më jep qirinjtë" - i tha ai Arielles. "Çfarë bën ky qiri?"- pyeti Rose. Qiriri ishte i gdhendur me spirale dhe simbole, por asgjë nuk dukej

29

...........................

REVISTA OBELISK

Kurora e lashtë e Paraardhësve e veçantë në të.

"Ky? Oh, ky është vetëm një qiri i zakonshëm, por do ta kryejë funksionin” - u përgjigj Sethi teksa vendosi qiriun para tij. Ai filloi të murmurisë një lloj yshtjeje duke rrotulluar duart përqark qiririt të ndezur.

Pas disa sekondash heshtjeje, Rose filloi të pyeste veten se çfarë do të bënte me qirinjtë, kur papritmas shkëndija u përhap në fushën e forcës dhe u shndërrua në flakë. Fusha e forcës rrethoi Rosen. Ajo përqafoi gjunjët e saj dhe filloi të lutej.

Në ato momente Ariela filloi të bërtiste, dhe Rose hapi sytë menjëherë. Flakët ishin ende aty, por ato nuk kishin mbështjellë Rosën por Ariellën. "Çfarë bëre ?!" - bërtiti Seth. Fytyra e tij ishte skuqur plotësisht dhe gjaku i vlonte.

"Unë nuk mund të shikoj vajzën time në atë gjendje. Më vjen keq Seth, por unë zgjedh dashurinë mbi pushtetin" - tha Ariella. Ajo ra në gjunjë.

"Ariella" - bërtiti Rose, ndërsa ajo u përpoq të shkonte tek nëna e saj përmes flakëve.

Ajo u kthye nga Sethi, fytyra iu nxeh dhe venat duket sikur do ti shpërthenin. Ajo ishte kaq e çmendur sa mund ta vriste menjëherë atë. Ajo urdhëroi tokën të mbyllte rrënjët rreth Sethit, duke e shtrydhur fort. Por më pas e la të shkojë.

Sethi ra në gjunjë duke gulçuar. "Pse ... pse nuk më vrave" - pyeti ai.

"Nuk të vrava, sepse nëse e bëja, nuk do të isha më e mirë se ti. Lakmia dhe epshi për pushtet nuk është arsye për të vrarë, por kështu nuk janë as zemërimi e hakmarrja" - tha Rose e bindur.

Papritmas, një tym u përhap nëpër dhomë, dhe Rose u kthye për të parë Cassiel i cili i hodhi një shishe ilaç Sethit. Kur tymi u zhduk, Seth u rrethua nga një fushë force, por ndryshe nga Rose ai nuk mund të përdorte fuqitë e tij.

Cassiel dhe Rose u sulën drejt Arieles dhe një lot rrodhi në faqet e tyre. "Ajo sakrifikoi jetën e saj për mua" - tha Rose.

"Kështu bëjnë nënat për fëmijët e tyre" - tha Cassiel. Ata u përqafuan kur një zë i panjohur u dëgjua nga prapa.

"Roselyn Trevain" - tha. Rose u kthye dhe sytë i zunë një grua të bukur me flokë të gjatë, të bardhë dhe sy jeshile. Ajo kishte veshur një fustan blu të çelur dhe po dilte nga toka.

"Kush je ti?" - pyeti Rose.

"Mos u shqetësoni Rose, kjo është Madeline Cohorst. Ajo është drejtuesja e Paraardhësve" - tha 30

Cassiel.

Rose nuk dinte ç'të bënte, kështu që u përkul. "Ju nuk keni pse të përkuleni, ju jeni një prej nesh!" - tha ajo duke qeshur. "Çfarë?" – u gëlltit Rose.

“Ne të kemi vëzhguar Rose. Ti je shumë e fuqishme, kështu që ne të dhamë një mundësi si Paraardhëse. Por na duhej të dinim nëse kishe zemër të pastër. Duke mos e vrarë Sethin, ti e provove këtë.

Ti nuk e lejove zemërimin ose frikën të turbullojë gjykimin, ti bëre zgjedhjen e duhur. Këtë javë ne do të organizojmë një ceremoni për t'ju kurorëzuar dhe prezantuar me botën tonë, Orrinshire " - tha Madeline.

"Nuk di çfarë të them" – belbëzoi Rose.

Madeline qeshi. "Nuk duhet të thuash asgjë. Vetëm sigurohu të kesh një fjalim të përgatitur. " "Ok" - tha Rose. Para se të dilte Madeline, Rose kishte një pyetje për të. "Meqenëse Seth u kap, a do të largohet 'sëmundja ime'?" - pyeti ajo.

"Për fat të keq jo" tha Madeline "Por mos u shqetësoni, ne do të gjejmë një kurë, vetëm na duhet pak kohë."

Rose pohoi me kokë dhe Madeline u largua. "Unë jam shumë krenare për ty" tha Cassiel dhe e tërhoqi atë në një përqafim".

"Faleminderit" - tha Rose e skuqur. Kishin ndodhur kaq shumë gjëra në dy ditët e fundit. Pastaj u kujtua. "Po familja ime tjetër? Po Kayla" - pyeti ajo.

"Do të shqetësohen shumë për mua ndaj duhet të dinë të vërtetën, sidomos Kayla!" - tha Rose me zë lutës.

"Në rregull. Si mendon t'i vizitojmë çdo javë?

Edhe unë dua të takoj njerëzit që u kujdesën për vajzën time" - tha Cassiel. Ata qeshën dhe filluan të ecnin.

Rose u kurorëzua Paraardhëse në një ceremoni të veçantë dhe Cassiel u takua me familjen e saj, duke u shpjeguar atyre gjithçka që kishte ndodhur gjatë dy ditëve të fundit. Asgjë nuk ishtë më si në fillim, por peripecitë i kishin bërë më të fortë dhe më të bashkuar se kurrë më parë. Gjithçka shtrihej e mjegullt dhe misterioze drejt së ardhmes. Ata i priste një udhëtim i ri përpara, më i vështirë dhe plot me të papritura përpara. Si dukej, mund të gjendej ajo që të gjithë shpresonin përherë e më pak, një mjekim i ri dhe i përhershëm për Rosen...

Fund (Apo jo?)

QERSHOR 2019

Ftesë për lexuesin e revistës OBELISK

Të nderuar studiues, profesorë, studentë, shkrimtarë e nxënës!

Nëse keni shkrime gjuhësore e letrare (ese, punime seminari, punime shkencore, poezi , prozë, analiza të ndryshme letrare e gjuhësore etj) dhe doni t‘i publikoni që të jenë më afër lexuesve tuaj, e që këta të kenë më shumë njohuri rreth krijimeve tuaja, atëherë ne ua kemi mundësuar këtë gjë juve në këto faqe të revistës. Punimet tuaja mund t‘i dërgoni në e-mail: rlushi@yahoo.it

NJË SHËRBIM I RI NGA SHTËPIA BOTUESE “ADA” Revistën”OBELISK”, mund ta gjeni në librarinë pranë Qendrës Stefan (Sheshi Avni Rustemi), librari Art’s pranë bustit “Zogu I” dhe librarinë “ADA” pranë redaksisë, në adresën: Rruga “Mihal Grameno” Pall.

32 Ap.7 (pranë Shkollës së Baletit) si dhe me abonime.

Gjithashtu mjafton një telefonatë nga ana juaj dhe ne mund t’ju sjellim librat e botuar në shtëpinë botuese “ADA” dhe revistën letrareartistike “OBELISK” në adresën, që ju doni pa kosto shtesë.

Cel:+355 68 22 19 016

31

...........................

REVISTA OBELISK