Wiersze: Józef Baran, Renata Cygan, Marcin Zegadło

Józef Baran

UKRAINO UKRAINO

Ukraino Ukraino cierpienia kraino szkielety domów rozburzonych rzeki bezdomnych wypędzonych płyną drogami ulicami kobiety z dziećmi z tobołkami ich żywe miasta oślepione obrócone w perzynę w na kamieniu kamień

Ukraino Ukraino cierpienna kraino Chrystus na krzyżu umiera ty we mnie Ukraino śpiewasz pieśń o dzielności sen o potędze czy zawsze musi się płacić ofiarną cenę i niemożliwe bez niej przeistoczenie brzydkiego kaczątka w łabędzia Ukraino Ukraino

otwarta bolesna rano jesteś nią cała gdy wypuszczasz z siebie skrzydła wciąż obcinane mieczem najeżdźcy Ukraino Ukraino

ile jeszcze musisz wybroczyć z siebie krwi i potu by do kielicha historii mogła się wtoczyć kropla miodu …lub tylko goryczy

Renata Cygan

PO BITWIE

Po grząskim polu biegają wrony topole stoją w odwiecznym rzędzie pod ziemią szczeka pies przyczajony a szaman bębni w gliniany bęben

na horyzoncie – piętra kosmosu słońce niemrawe jęk całkiem ustał dusze się snują wśród mokrych wrzosów smukłe Walkirie sposobią usta

Marcin Zegadło

M. SKŁADA JEDNO Z LICZNYCH OŚWIADCZEŃ

Niczego od ciebie nie chcę. Nie chcę mocnej złotówki i nie chcę śmierci powstańców o twarzach rozbrykanych dzieci. Nie chcę dziewcząt, których ciała nie zdążą dojrzeć i nie chcę palić świeczek na ich błyszczących kościach. Nie chcę miasta jasnego jak listopadowy cmentarz, gdzie kamień został na kamieniu, a reszta to jest wojskowa piosenka, to są szable marszałków, srebrnych jak sen o przedwojniu, łańcuszek ze świętym. Nie chcę ginąć tutaj bez wieści, czekając na przelew, na świadczenie rodzinne, na pracę. Nie chcę od ciebie nic na pocieszenie. Żadnej nagrody, żadnego międzymorza, międzyrzecza, międzygórza.

Żadnej nadziei.