B iegnij koniku przed siebie, uciekajmy... RELACJA
102
Tętent końskich kopyt. „Biegnij koniku przed siebie, uciekajmy z Montrealu”. Psychodeliczne, powtarzane przez aktorów zdania, a przy tym urzekająca sceneria skansenu archeologicznego – Grodzisko w Sopocie nieoczekiwanie wpisujące się w tajemniczą aurę z dramatu kanadyjskiego pisarza Daniela Damisa Kamień i popioły w reżyserii Justyny Bartoszewicz. Historia wydawałoby się, jak wiele innych, nieco być może powikłana i pełna zakrętów, ale również emocjonalnych blizn, z którymi mierzą się porozrzucani po terenie skansenu artyści. Clermont, w tej roli Marek Tynda, próbuje pozbierać się po śmierci ukochanej żony Eleonory. W tym celu wyjeżdża z miasta razem z córką Pascale (Agata Wożnicka) w gruncie rzeczy po to, aby odzyskać siebie na nowo, postarać się o inne spojrzenie na gorzkie doświadczenia. Gdzieś w tle rzucają się w oczy nieustannie układane kamienie. Clermont siedzi i buduje, być może wyimaginowane schronienie, które pomoże mu odzyskać siły. Wymowa tego działania, ale też nagłe zawalenie się leciwej wieżyczki, ma zapewne znaczenie symboliczne. Clermont jest kamieniarzem, jego zadaniem jest budowanie, stwarzanie czegoś stałego. Niestety, przeciwieństwo stanowi jego życie, któremu towarzyszy bezustanny rozpad i zwątpienie. Uciekajmy koniku, uciekajmy, ale od siebie nie da się uciec. Całe rozczarowanie życiem, zwątpienie w sens jakichkolwiek poczynań podkreślone jest jeszcze przez zapach palonego drewna, dym unoszący się znad ogniska w sopockim grodzisku. O tej pustce opowiada między innymi Pascale. O nieistniejących relacjach z ojcem, trudzie komunikacji, czy kłopotliwych doświadczeniach z własną seksualnością. Można nawet podejrzewać, że niezwykle trudne kontakty z ojcem rzutują na obraz partnerów Pascale. Spustoszenie w życiu dziewczyny, to też rezultat braku matczynej opieki. Pascale przygotowuje się do egzaminów, potrzebuje wsparcia w trudnym okresie dorastania, musi się zakotwiczyć, poszukać swojej przestrzeni do egzystencji. To ona, jako pierwsza, rytmicznie zaczyna powtarzać: „Biegnij koniku przed siebie, uciekajmy z Montrealu”. Te słowa zostaną ze mną już do końca trwania
POST SCRIPTUM
