Pook jaargang 1, editie 4

POOK JAARGANG 1 EDITIE 4

0 JEUGDHUIZEN IN EVERGEM

1

REDACTIE

SVEN DE SCHEEMAEKER LIESELOT MECHELINCK MICHIEL VERGAUWE TIM VAN LAERE EVELYN DE CRAENE BERT CAMBIER

MEETJESLANDS MUZIEKPLATFORM JOKE WILLEMS DIE ZUKUNFT ERIEK VERPALE BRAM DE SAEDELEIR TELEFOENK DEFCOM JOHAN WILLEMS JOHAN SPIER MARNIX VAN LANDSCHOOT JOHANNES VERMEER JOHAN VAN HOLLE FRANK CHINITOR WIM DE PAUW

POOK

JAARGANG 1 EDITIE 4

MET DANK AAN

BRUNO SMET POEMTATA JOS VERGAUWE VZW OEMTATA KARL SEGERS JOHAN BALCAEN LUC VAN HIJFTE MARC DE BAETS N9 JUSTIN WEBB NEREA BLANCO GONZÁLEZ CIRQUE CONSTANCE JAN DE BOEVER BERNARD SCHUERMANS

JAARGANG 2 EDITIE 1 MEI 2012

2

INDEX 2

DE EINDEJAARSVRAGEN

4

ERTVELDSE EXOTEN

V

GESCHIEDENIS VAN DEN OEMTATA de muzikale eighties

12

21 RONY ROMAIN maakt voor ulder kokossoep en monkey balls 26 MEER VAN VERMEER pook leest de schilderijen van johannes vermeer 28

DE COLLAGE

FACELIFT VAN EEN WERELDWINKEL

44

ATHEÏSME IS ZEER BOEIEND 6 interview met meneer pastoor slash filosoof johan balcaen HISTORY IN THE MAKING verkiezingen in congo

10

MET ALLE CHINEZEN MAAR WEL MET DEN DEZEN 20 interview met luc van hijfte, vzw voorzitter en coach tax treasury & legal DE REBEL VAN DE FAMILIE een paus met ballen

29

ROOK AAN DE VOET VAN DE GIPSBERG

30

DE ONDERGANG VAN HET JEUGDHUIS HET PRIKBORD

32

38

EEN DOODSVONNIS VOOR DE BELGISCHE MUZIEK

14

VERSLAG FINALE OOST.BEST! 22 24

WERELDBEELD CULTUUREMMER 27 POËZIE eriek verpale 31

DE FOTO

36 HET VERHAAL het middelpunt van de wereld 37 COLUMN hanekoppen die huilen 40

ALS DE ARTIEST DE PASSIE PREEKT telefoenk

EDITORIAAL

39

oor de journalist is het pompen of verzuipen.

Snel is niet meer snel genoeg. Er moet in een dodelijk tempo oneindig meer worden gepubliceerd.

Voorgekauwde artikels, onvolledige informatie en platte aardeverhalen blijken meer norm dan uitzondering.

Om te kunnen blijven concurreren, hebben media adverteerders nodig. En om plaats te maken voor reclame worden kranten en tijdschriften continu bezwangerd met extra bijlagen en edities, die op hun beurt worden gevuld met letterkundige rommel. Onlinekranten willen scoops onmiddellijk op het web, waardoor spelling en duiding bijzaak wordt.

We worden danig overspoeld met ‘nieuws’ dat we er niet meer in slagen de essentie te grijpen. Wie kan het wat schelen dat de dikste paaldanseres ter wereld 113 kilogram weegt, of hoe vaak Latijnse uitspraken het parlement doorkruisen? Veel scribbelaars willen wel, maar kunnen niet meer. Geen tijd, geen geld, geen motivatie.

Gelukkig is de bevolking argwanender geworden tegenover de vierde macht. Maar omdat sommige programma’s het niet te nauw meer nemen met de menselijke waardigheid durft niemand nog een journalist te woord te staan. Ze weten dat ook in de montagekamers altijd wel een en ander wordt verdraaid.

W

aar vindt u een betere cursus mediakritiek dan in uw eigenste Pook? Omdat een mens maar zoveel kan absorberen van wat de media over hem heen kotsen, biedt alleen Pook u die extra spons om de boel mee op te kuisen. Want helaas, de wereld is er nog steeds niet beter aan toe.

Gelukkig huist in de Oemtabird een promiscue wijfje met vele truken in haar doos. Pook blijft poken in heden en verleden. In het licht van al het voorgaande, zal Pook in 2012 in licht gewijzigde vorm uw brein bestoken met kritische lettercombo’s.

Als onafhankelijke publicatie zal Pook zich ook nimmer laten verleiden tot commercieel verraad. Om evidente redenen introduceren wij in 2012 een abonnementensysteem, waardoor u nooit meer een Pook kan mislopen.

Niet drummen beste vogeltjes, geïnteresseerden kunnen zich wenden tot oemtata.vzw@gmail.com of moeten maar even de bird poken op onze facepookpagina. Geen nood sympathisanten van het laatste uur, uw Pook blijft beschikbaar in uw favoriete bruine kroeg.

Als forum staat Pook natuurlijk blijvend open voor elk gek of geïnspireerd idee. Rochel vol overtuiging op het bureaucratisch apparaat, voeder uw creativiteit en laat deze genoegzaam gewaarworden. Uw sluitspier zet u open met een simpele boodschap naar eerder vernoemd e-mailadres.

De wereld is wat u ervan maakt beste vogels. Geniet, en niet met mate. 2 (lm)

DE EINDE JAARS VRAGEN WIM DE PAUW

MARNIX VAN LANDSSCHOOT

JOHAN VAN HOLLE

RONY ROMAIN

FRONTMAN THE HOOK

CHEFKOK

MOLENAAR

ROCK ‘N ROLL KOK

Vanwege de ijzige temperaturen die wij in de winter kennen zullen een groot deel van de rokers nu eerder sterven aan een ernstige longontsteking dan aan longkanker. Ongehoord!

De sfeer, vooral in bruine cafés, heeft toch een zekere daling heeft gekend. Maar ja, onze kleren stinken nu niet meer en de niet-rokers zijn blij dat hun longen nu enkel nog bevuild worden door Sidmar.

Daar heb ik een dubbel gevoel bij. Roken is en blijft ongezond, maar je mag de mensen niet alles afnemen.

Ik was ooit verstokt roker, maar het verbod is een goeie zaak.

Het is aangenamer op café en ons kleren stinken niet meer naar de rook. Aan de andere kant stel ik me vragen bij het geleidelijk aan verdwijnen van onze vrijheden.

Wa goan ze nog ammal uitvinde? Sebiet mogeme ook al nie meer klappen op café. Ziet dat er eenen zit die wil genieten van de stilte! Ziever, geziever!

Mooie vrouwen.

Ik heb daar geen problemen mee. Ik ben gewoon een Belg.

Ik ben toevallig in Vlaanderen geboren, maar als ik 100 km zuidelijker was geboren was ik Waal geweest. Zo simpel is het.

Ik kom daar best goed mee overeen. De politieke impasse wordt ons gedicteerd, maar voor mij is dat een futiliteit.

Gezellige menschen he, gelijkik. Alleen spijtig dat er in Brussel van die apen zitten die kasseien kunnen loaten vechten. Ik heb geen problemen mee die manne, toch nie meer of mee negers.

WELKE NOBELPRIJS ZOU U NOG WILLEN UITREIKEN ?

De Nobelprijs voor de vrede aan het Belgische volk, vanwege de passiviteit omtrent de regeringscrisis.

Aan chirurgen. Mensen die echt tot aan hun ellebogen in een mens wroeten om zijn leven te redden. Die mensen doen in mijn ogen evenveel goed als mensen die een of ander geneesmiddel uitvinden.

Diegene die de corruptie in de derde wereld aanpakt verdient wel een prijs. Het geld voor ontwikkelingssamenwerking verdwijnt al te vaak in de verkeerde zakken. Of nee, doe maar een Nobelprijs voor de kunst. Dat is dan eens positief, mijlen ver van kommer en kwel.

De Nobelprijs voor de moedigste beslissink, een beslissink die misschien onpopulair, maar absoluut noodzakelijk is.

Zoals gaan pissen tijdens uw trouwceremonie.

UW TIP VOOR DE LEZER ?

“Wie op zee naar vissticks vist, is geschift of wellicht kubist.”

Van mijn vriend de zeeman

Je leeft nu, niet morgen. Gewoon alles geven.

’t Is niet omdat een boerenU goestink doen, en nooit paard gouden hoefijzers heeft, vergeten afkruiden. dat het prijzen gaat rijden. Pluk de dag, en wees verdraagzaam.

ERGERLIJKE MEDIA EVOLUTIE ?

Het puur op sensatieberuste nieuws en Geert Faes van AVS.

We worden gebrainwashed.

Elk medium heeft nog steeds een eigen agenda. Je krijgt een stroom aan informatie waar weinig mensen iets aan hebben.

Facebook. Zelfs een scheet wordt nieuws. Er is gewoon geen privacy meer. Alles wordt danig uitvergroot dat ze overal een probleem van maken.

Twitter, Facebook, ... Big Brother is watching us? Nieje nieje.

Please Big Brother, watch me!!

Een generatie exibitionisten da zijme wulder!

SPAT DE EUROZONE UITEEN ?

Neen.

De Eurozone zal blijven bestaan, ook al marcheert het systeem niet. Er is veel te veel geld mee gemoeid om heel de boel af te blazen. Geld dat naar vriendjes en kakkerlakken gaat. ’t Is allemaal maffia en cinema.

Ik zou dat heel spijtig vinden.

Overal met dezelfde munt kunnen betalen is erg handig.

Neuro en Zeuro is ook geen goed plan. En wij Belgen zitten daar tussenin he!

Twitter, Facebook, ... Big Brother is watching us? Nieje nieje.

Please Big Brother, watch me!!

Een generatie exibitionisten da zijme wulder!

WAT VINDT U VAN HET ROOKVERBOD ?

WAT VINDT U VAN DE WALEN ?

BRUNO SMET

JOHAN WILLEMS

FRANK CHINITOR

JOHAN SPIER

GEERT FAES

JEUGDCONSULENT

BANKDIRECTEUR

HULPVERLENER

FRITURIST

REPORTER

Ik ben geen roker en heb er dus ook geen last van. Het is wel leuk om ’s avonds thuis te komen zonder naar de rook te stinken.

Op restaurant vind ik dat ok.

Maar ook al ben ik zelf geen roker, het verbod heeft heel wat van de gezelligheid van de kroeg weggenomen.

Wij zouden meer zoals de Walen moeten zijn. Het werktempo ligt daar beduidend lager. We zouden ook wat meer moeten genieten van het leven.

Persoonlijk heb ik niks tegen Ce sont mes amis, ces gas. de Walen. Zij hebben dezelfde (grinnikt) zorgen als ons: ze proberen evengoed voor hun kinderen te zorgen en hun werk te doen. Ze dragen echter een zware erfenis uit het verleden mee, met name een hele industrie die is ineengestort. Men moet in Wallonië en Brussel echter meer werk maken van activering.

Ochot, dat zijn stoffe gasten hé. Ik heb familie in Wallonië. Ik vind het een opgeklopte discussie. Dit conflict situeert zich boven de hoofden van het volk.

De politiek is niet in deze niet bezig met essentiële maatschappelijke problemen.

Aan diegene die nog merci zegt bij de bakker. Ik ben niet zo aan grote prijzen. Beter duizend schouderklopkes uitdelen dan grote dure prijzen.

Een Nobelprijs voor het Mijn Nobelprijs gaat naar John Milieu. We leven ondertusMassis, de beheerder van het sen met 7 miljard mensen op ijzer! deze aarde. Dat is deel van het probleem. Ik was in ZuidAfrika getuige van een systeem waar de kinderbijslag één vierde bedraagt van een gemiddeld maandloon. Gevolg daarvan is dat men massaal aan gezinsuitbreiding gaat doen. Vervolgens worden die kinderen dan nog vaak verwaarloosd.

De nobelprijs voor de Verkiezingsfraude. En ik geef ‘m aan Joseph Kabila en Vladimir Poetin.

De Nobelprijs voor de anonieme vrijwilliger.

Geniet meer van de geneugden des levens.

Kom uit je kot i.p.v. te facebooken. Richt een vereniging op rond vogels. Stop met etiketten plakken en werp die oogkleppen af. Neem, ook in het openbaar, uw verantwoordelijkheid als deugdelijk mens op.

Lees de Pook uit. (Maar dan Koop aandelen in de storm. moet je de eindejaarsvragen wel vooraan plaatsen he)

Ze worden hoe langer hoe zotter. Ik vind dat graaf Davignon gelijk heeft: ‘Iedereen een pijp’!

Live young, die fast!

Dat is een goede zaak voor de gezondheid, maar een slechte zaak voor de individuele vrijheid.

Het kan me geen sigaret schelen. Al kom ik nu niet langer stinkend thuis. De teloorgang van de bruine kroeg is echter een jammere zaak.

Ik mis Piet Huysentruyt, die is way cooler dan Jeroen Meus. Ik heb de Piet nog weten stagediven in de Vooruit.

De verkleutering en het Die kookprogramma’s! Iedereen overaanbod van simpele vreet zich te pletter! programma’s. Tv-shows als Superfans bijvoorbeeld. Die mensen beseffen niet dat er met hen wordt gespot.

Ik stel mij soms vragen bij de persvrijheid. Journalisten krijgen te weinig de kans om hun werk grondig te doen.

Iedereen en alles moet op tv komen. Er is een normvervaging aan de gang tussen de realiteit en fictie.

Neen, die mannen hebben geld genoeg om de boel recht te houden.

Als het zover komt, zal België afzien. Maar ik denk het niet.

Anders gaan er teveel banken kapot gaan, en men weet dat een dergelijke situatie moet vermeden worden.

Ik ben bang van wel. Het worden peperdure Spierburgers!

Ik hoop van niet. Het is verdomd handig overal te kunnen betalen met dezelfde munt. Ik krijg echter de kriebels van die omhooggevallen ratingbureau’s, die veel te veel macht krijgen toebedeeld dan ze verdienen.

Spatten luchtbellen uit elkaar?

5

ERTVELDSE EXOTEN JUSTIN EN NEREA VERVOEGDEN DE POPULATIE VAN ONS BESCHEIDEN GEHUCHT

WHAT THE F ARE U DOING HERE Nerea: Ik kwam hier in principe om talen te studeren. Ik zou hier tien maanden blijven. Na twee maanden ontmoette ik echter mijn vriend Kristof.

Justin: De liefde bracht me naar België.

Ik ontmoette Siska in 2009 in Sevilla. Ik werkte er als leerkracht Engels en deed er stage als voetbalcommentator bij FC Sevilla. De allereerste keer dat ik hier kwam, was echter met een Amerikaanse vriend.

We bezochten een Belgische vriendin in Brussel. Brussel, Brugge, Amsterdam.

Brussel heeft een internationale uitstraling.

In Spanje lijkt iedereen op een Spanjaard.

De mensen hier lijken fysiek meer op ons Amerikanen. Iedereen spreekt hier ook vlot Engels, iets wat je van de Spanjaarden niet mag verwachten. De eerste dag had ik al de Bible of Belgium Beer in handen, waagde ik me aan Mussels in Brussels (mosselen nvdr) en at ik mijn eerste Belgische frieten.

Nerea: Mijn eerste dag hier was 14 september 2010. Ik arriveerde met twee medestudenten uit Sevilla. Het was een veelbelovende zonnige dag. We begaven ons onmiddellijk naar ons kot in Gent, waar we ons die avond meteen lieten verleiden tot een korte depressie. De volgende dag gingen we naar Ikea voor de inrichting van ons kot. Die eerste week regelden we alle formaliteiten: inschrijven voor cursussen, boeken bemachtigen, uitzoeken wat waar en hoe. De tweede week infiltreerden we de Gentse studentennachten. We strompelden richting Porterhouse, de Irish Pub aan de Overpoort. Ik dronk er Bush bier, Leffe en Kasteelbier. Daar ontmoette ik ook voor het eerst mijn huidige vriend.

AARDEN IN DEN VREEMDE Nerea: Het moeilijkste aspect is absoluut de taalbarrière. Aanvankelijk versta je niks.

Dat is pijnlijk duidelijk als je zelfs hulp nodig hebt om een adres te vinden. Straatnamen, gemeenten, ze klinken soms ook gewoon zo anders dan ze worden geschreven. Gelukkig zijn vele mensen in staat om je bij te staan in het Engels. Zelfs oudere mensen doen moeite. Na enkele van zulke

positieve ervaringen, voelden we ons al snel heel wat beter.

Justin: Mijn land, vrienden en familie achterlaten was niet makkelijk. De Nederlandse taal lijkt wel een steile helling. Gelukkig spreekt zowat iedereen hier Engels. Toch krijg ik van velen de indruk dat ze niet zijn geïnteresseerd in wat een Amerikaan hier komt zoeken. Mede door het feit dat ik nog geen Nederlands spreek, is een job vinden niet evident. Ik hoop ook snel eigen vrienden te maken en me gewoon thuis te voelen.

THIS IS A SAFE ZONE Nerea: Waar ik vandaan kom, sneeuwt het nooit. Sneeuw is fantastisch! Ik weet sinds deze winter wel dat ik mijn schoeisel moet aanpassen. Ik ben wel duizend keer op mijn bek gegaan!

Justin: In Wisconsin is het weer stukken extremer; strenge winters en hete zomers.

Het klimaat hier is erg gematigd. Ik vind het wel schitterend dat als het ’s morgens regent, het na de middag evengoed heel mooi weer kan zijn.

Nerea: Inderdaad, dat is best gek. Als het

“Ik dacht dat alle Belgen blond zouden zijn en blauwe ogen zouden hebben” “In Spanje zijn geen opportuniteiten voor jonge mensen. Hier doe ik wat ik graag doe” “Ik vind het schitterend dat als het ’s morgens regent, het na de middag evengoed mooi weer kan zijn”

in Spanje regent, is dat ook gewoon voor de rest van de dag.

Justin: Jullie lijken hier ook nooit last te hebben van tornado’s, overstromingen, vulkanen of aardbevingen.

Je moet je hier echt geen zorgen maken.

This is a safe zone.

EEN BAR WAAR MENSEN OPGROEIEN Justin: Ik kom nu wel al wat meer in de Oemtata. Het is een bar waar mensen opgroeien. Je moet er eerst geaccepteerd worden, maar eens dat is gebeurd maak je deel uit van de familie. Het is een hippiebar waar iedereen iedereen kent. Waar ik woon hebben we ook wel zulke bars, maar we komen er enkel op feestdagen. Het hele dorp komt er dan samen, maar het lijkt wel alsof je geïnterviewd wordt. But in the Oemtata, it’s never gonna be just one beer.

Nerea: In de Oemtata kan je met iedereen een goed gesprek voeren. In mijn thuisdorp hebben we ook een dergelijk plek, maar het verschil zit ‘m in het feit dat de mensen hier echt met je praten. Het blijft niet bij oppervlakkige vragen.

VRETEN EN ZUIPEN OP BELGISCHE BODEM Justin: Huisbereide stoverij is the best!

Stukken beter dan die van de frituur..

Nerea: Vol au vent is nog beter!

Justin: What the F is dat nu weer? Mijn favoriete dranken zijn voorlopig Westmalle Triple en Gentse Triple. Al zijn er nog meer dan genoeg te gaan om mijn top twee bij te stellen.

Nerea: Geef mij maar een frisse kir.

Voor de Kerst van 2010 had ik daar eigenlijk nog nooit van gehoord.

Voor ik naar België kwam, had ik zelfs nog nooit bier gedronken.

Justin: Ik eigenlijk ook niet. Van de Amerikaanse bieren moet je oneindig veel drinken om tipsy te geraken, en de lekkere (Belgische) bieren zijn er veel te duur.

LIEFDE EN AMBITIE Nerea: Ik ben hier om ervaring op te doen.

In Spanje zijn geen opportuniteiten voor jonge mensen. Hier doe ik wat ik graag doe. Ik geef Spaanse les.

Eens ik jullie taaltje onder de knie heb, wil ik graag aan de slag als vertaler. Ik hoop hier toch zeker nog een drietal jaar te blijven.

Justin: Ik wil een goede job vinden. Thuis werkte ik voor een bank. Ik hoop dat ik hier ook in die sector aan de bak kan.

Nederlands leren is prioritair, al is dat geen gemakkelijke opgave.

Ik wil me vooral gaan thuis voelen hier, en de internationale ervaring in me opnemen. Ik ben hier voor de liefde, maar ben daarom niet minder ambitieus.

7

DROMEN OVER BELGIË Nerea: Ik wist eigenlijk heel weinig over België, en heb er heel wat over moeten opzoeken. Het onderwijs is hier erg professioneel. Je wordt erg goed begeleid en geïnformeerd. Met een probleem kan je onmiddellijk terecht bij een consulent van de faculteit. In Sevilla zijn er vier personen die instaan voor drieduizend universiteitsstudenten!

Justin: Ik dacht dat alle Belgen blond zouden zijn en blauwe ogen zouden hebben. Ik verwachtte een proper en ontwikkeld land, wat het ook is. En ik wist wel af van al die geschiedenis, maar het aantal authentieke geschiedkundige bouwwerken hebben me verrast. Ik was ook erg verrast over het feit dat hier nog regelmatig bommen uit de wereldoorlog worden gevonden. En blijkbaar staan er ook nog overal bunkers? België leek me ook een land met een degelijk onderwijssysteem. Ik dacht wel dat veel mensen hier Engels zouden spreken.

Nerea: Het valt op dat studenten hier toch veel harder studeren, en dat wordt ook verwacht. Studies worden hier serieuzer genomen dan in Sevilla.

Justin: Spanje is more relaxed. Amerika is ook meer zoals België: studies, ambitie, een gezin stichten, een goede job vinden.

Nerea: Dat mag dan waar zijn, maar hier is wel veel meer stress! 2 (mv)

ATHEÏSME IS ZEER BOEIEND DE HERDER VAN ONZE KUDDE INTERVIEW MET MENEER PASTOOR

N

ietzsche en priesters, het lijkt een onmogelijke combinatie.

Niet zo bij Johan Balcaen, de huidige pastoor van de gemeentes Ertvelde, Rieme, Sleidinge, Kluizen en Oosteeklo. Filosoof van opleiding, culturele fijnproever, begenadigd verteller, dwarse denker: voor deze herder geen clichés en dogma’s, wel een bovengemiddelde interesse voor de wijsbegeerte, geschiedenis, kunst en hoe kan het ook anders: de ware zin van het leven.

(Pook speurt bij het binnenkomen zonder dralen in de boekenkast van meneer pastoor) We zijn wel verrast door het aanbod, eerlijk gezegd: boeken over Darwin, Nietzsche, Foucault, niet bepaald de meest voor de hand liggende lectuur voor een priester, toch?

Ja, iedereen is verrast door het aanbod. De meeste mensen denken dat priesters dwaze kloten zijn, hé. Maar ik ben als filosoof gevormd, en wil mijn denkkader zo ruim mogelijk houden. Ik ben ook bijzonder geïnteresseerd in geschiedenis (geeft de redactie onmiddellijk een handvol leessuggesties mee).

Er circuleert momenteel een petitie, ‘Gelovigen nemen het woord’, waarin een heleboel priesters, kunstenaars en intellectuelen vragen naar meer openheid binnen de kerk en naar het opheffen van het celibaat. Kent u die petitie?

Natuurlijk! Ik heb die petitie ook ondertekend.

U staat er volledig achter?

Ja en nee. (herhaalt) Ja en nee. We weten allemaal dat er veel moet veranderen. De kerkelijke overheid haast zich precies niet, wordt ook steeds rechtser, en het wordt tijd dat een andere stem wordt gehoord.

Ook vrouwen en leken moeten kunnen voorgaan in de mis?

Ja, ja, ja, maar een petitie heeft natuurlijk het nadeel dat het slogans zijn. Ik ben niet voor slogans, ik ben voor het geven van uitleg. Ik ben een filosoof hé (grinnikt).

Laat ons zeggen dat de zaken niet mogen beperkt blijven tot een kleine groep die toevallig mannelijk en celibatair is. Maar

“Verstaan is beter dan begrijpen. Begrijpen is al meer beheersen.

Verstaan is jezelf positioneren in het besef dat van die heel lange geschiedenis van de westerse cultuur je een heel klein deeltje meemaakt, dat de mensen heel lang geleden geen dwaze kloten waren.”

na een petitie moet er een uitleg komen, anders zit je binnen de kortste keren met dwazigheden.

Om het debat aan te zwengelen?

Het debat… Tsja, het debat is weggekwijnd de laatste decennia. Ik heb veel mensen weten weggaan. Ik ben nu vijfentwintig jaar priester en gedurende die periode is het debat verarmd, de kerk is niet populair meer.

Wat heeft u in de kerk gehouden?

Dat ik geloof niet dwaas vind. Als ik de bijbel lees, en ik tracht die kritisch en aandachtig te lezen, vind ik nog steeds: daar staan heel verstandige dingen in. Heel verstandige dingen. Helemaal geen dwaze dingen. Veel minder dwaze dingen dan in moderne benaderingen van spiritualiteit, new age en zo. Het is ook een traditie van drieduizend jaar. En ik lees dat ook, omdat het mijn traditie is. Ik ben Europeaan, ik ben geen Aziaat. Ik lees wel boeken over taoïsme of boeddhisme, ik vind dat interessant, maar ik lees dat als buitenstaander.

Dat is volledig uitwendig. Dat is niet mijn traditie, dat is niet mijn cultuur. Ik heb mij voorgenomen om mezelf mijn cultuur,

mijn traditie eigen te maken, maar die dan ook te proberen verdiepen. Zelf mijn steentje bijdragen. Proberen dingen te begrijpen. Vanaf mijn vijftiende al. En ik sta nog altijd aan het begin. De goudmijn is nog helemaal niet opgedroogd. Ik lees mijn boeken niet als een pamflet, je bent voor, of je bent tegen. Ja, zeg hé (gebaart afwijzend). Spiritualiteit zit voor mij in het groeien, het is een proces.

Om eerlijk te zijn, als ik boeken over Darwin lees, dan kan ik dat niet combineren met het bestaan van God. Dat leidt bij mij bijna tot atheïsme.

Ok, da’s zeer boeiend. Da’s zeer goed.

Ik heb daar niet zoveel problemen mee.

Iemand die zich wil verdiepen in geloof, die moet dat doen met heel veel vragen.

Als filosoof vind ik de vragen belangrijker dan de antwoorden. Je moet je de Vragen durven stellen. Atheïsme is een ernstige vraag. Ik heb daar absoluut geen probleem mee. Waar gaat het immers over? Wij, mensen, wij bekijken de wereld om ons heen met ons verstand, onze gevoelens, en je probeert dat te begrijpen. Te verstaan.

Verstaan is beter dan begrijpen. Begrijpen is al meer beheersen. Verstaan is jezelf 9

positioneren, in het besef dat van die heel lange geschiedenis van de westerse cultuur je een heel klein deeltje meemaakt, dat de mensen heel lang geleden geen dwaze kloten waren, helemaal niet.

U zegt dat de vragen belangrijker zijn dan de antwoorden, maar u zit wel in een instituut dat heel duidelijke antwoorden geeft, onder andere via dogma’s.

Neen. (beslist) Dit instituut geeft niet zomaar duidelijke antwoorden. Dogma’s zijn… ik ga een metafoor gebruiken. Dogma’s zijn boordstenen langs de kant van de weg, en in die zin enigszins beperkend, ze bepalen waartussen je je reis moet maken, ze zomen het pad af, maar leggen de weg niet vast, het reisdoel is niet vooraf gekend.

Is die petitie niet bedoeld om die dogma’s te verbreden, te veranderen?

Neen, ik heb het hier echt over geloofszaken. Die petitie klaagt de structuur aan, de organisatie. En die is slecht momenteel, voor alle duidelijkheid. Ik zit natuurlijk zelf wel in die structuur, als priester, maar ik hou me toch liever bezig met het geloof.

Nu, ik word uiteraard geconfronteerd met

“Ken je de filosoof Derrida?

Die stelde de vraag: hoort het kader al dan niet bij het schilderij?

De structuur is natuurlijk niet los van de inhoud.

Maar structuur is niet inhoud.

Je kunt zoveel palaveren over het kader van een schilderij dat het schilderij eruit verdwijnt.”

die organisatie en haar gebreken, deze middag nog bijvoorbeeld. Je weet wellicht dat de Vlaamse overheid van plan is een aantal kerken te sluiten en een andere bestemming te geven, maar dat moet wel met de nodige wijsheid gebeuren. Maar toch, voor mij is dat de oppervlaktestructuur. Maar het is een belangrijke zaak. Kijk, ken je de filosoof Derrida? Die stelde de vraag: hoort het kader al dan niet bij het schilderij? Zeer interessante vraag, zeker ook in de kunst. De structuur is natuurlijk niet los van de inhoud. Maar structuur is niet inhoud. Je kunt zoveel palaveren over het kader van een schilderij dat het schilderij eruit verdwijnt.

Dat is een mooie vergelijking.

Dat vind ik ook. (bulderlach) Is het niet zo dat de discussie in WestEuropa teveel over het kader gaat, waardoor het schilderij compleet dreigt te verdwijnen?

Ja, dat is een deel van de discussie, maar ik zou het zo willen zeggen: als ik naar de samenleving kijk, dan stel ik vast dat grenzen verdwijnen. Niet alleen grenzen tussen landen, ook andere grenzen, in de winter kun je nu ook naar tropische stranden en in de zomer naar skioorden, de grens tussen dag en nacht verdwijnt, in elke grote stad neemt het verkeer ook ’s nachts niet meer af, men slaapt op de meest rare momenten. Transseksualiteit is ook zo’n grens die verschuift. Ook de persoonlijkheid van de mens is dus aan het verschuiven, aangezien seksualiteit toch bepalend is voor de

persoonlijkheid van een mens. De roep om waarden moet gezien worden vanuit die bekommernis. Maar let op, altijd voorzichtig zijn met mensen die roepen om waarden. Het voordeel van grenzen en wetten is dat je die kunt overtreden. Maar als grenzen verdwijnen, kom je op een punt dat mensen grenzen gaan opzoeken. Alles moet grensverleggend zijn. En dat kan na verloop van tijd zelfvernietigend zijn.

Kan religie een antwoord bieden?

Ja! (beslist) De hedendaagse mens is erg gesteld op autonomie. Ik stel mezelf de wet, ik stel mezelf de grens. Ik zoek die grens, ik speel daarmee, waar ik overigens niet tegen ben. Het houdt alleen ook risico’s in.

Het woord religie betekent verbondenheid: de mens vindt een deel van zijn identiteit buiten zichzelf. En dat hem dat voorafgaat, dat het groter is dan hemzelf. Met andere woorden, hoe autonoom de mens ook denkt te zijn, hij is dat fundamenteel niet.

Ik zal het anders zeggen: fundamenteel heb je jezelf niet gemaakt, je DNA-structuur, je genen, zijn je gegeven. Het woord gegeven is al een religieus woord. Als geschenk en als opdracht. Iemand die de volle autonomie wil: on-doen-baar! Ook je sociale structuur, iets dat je meer bepaalt dan je zelf beseft, is je gegeven, en daar ontsnap je niet aan. Je veegt je eigen geschiedenis niet uit. Niemand. Wat zegt religie? De belangrijkste titels in je leven kun je niet opeisen, je kunt die enkel krijgen. Als je

een lief hebt, ben je een geliefde. Je kunt dat enkel krijgen, niet zelf nemen. Het zijn enkel dwazen die applaus eisen. Zoals Kaddhafi. ‘Het volk houdt van mij’. Ja, ja, da’s wel zeker. Da’s wel gebleken. Een kind geeft aan de ouders de identiteit van een mama en een papa. Die identiteit krijgen ze. Religie heeft het in die zin niet over autonomie, maar over heteronomie. De wet, de identiteit, de zin, de bepaaldheid, ligt buiten jezelf, niet als een lot, niet als een fatum, niet als een kansspel, het ligt buiten jezelf. Ik vind dat erg belangrijk. Je behoort tot een netwerk. Networking is iets van deze tijd: hoe minder verbanden er tussen mensen zijn, hoe meer netwerken we uitvinden.

Netwerken zijn toch niet het exclusieve domein van gelovigen. Ook atheïsten kunnen een netwerk opbouwen.

Natuurlijk, natuurlijk, absoluut. Maar het christelijk geloof voegt er nog iets erg essentieels aan toe: het loslaten van autonomie hoeft geen bedreiging te zijn, het is net een positief gegeven. Dat bedoel ik met: God ziet u graag. Maar als je naar God verwijst als naar de bebaarde wijze man op die iconische schilderijen, dan ben je natuurlijk zwaar gezien.

God definiëren heeft geen zin?

Natuurlijk niet. De bijbel zegt dat heel uitdrukkelijk. Een jood spreekt nooit de naam van God uit. Jahweh. Een jood zal dat nooit uitspreken. En Jahweh, dat is eigenlijk een werkwoord, zeer moeilijk te vertalen. Het betekent ‘Zijn’, ‘Hij die is’, ‘het Zijn’, ‘Degene die is’. Als Mozes van de berg komt, en hij heeft God ontmoet in

te maken? Hij zag dat als het fundamentele probleem van zijn tijd. Het denken over tijd, over geschiedenis, over verandering, hoe verzoen je ‘tijd’ met ‘zijn’, voilà, da’s geschiedenis. En dat geschiedenis niet willekeurig is. Einstein zou zeggen dat er een pijl is in de tijd.

Euh, we raken het spoor bijster… (lacht) Ben ik niet meer te doen? Ben ik niet meer te doen? (schatert) Moeilijk hé.

Je begrijpt, zo’n manifest, waar je voor of tegen moet zijn, dat is niks voor mij. Ik probeer dieper te graven.

de wolken rond de bergtop, waar niemand God kan zien, vraagt hij zich af, als hij de berg afdaalt: wat moet ik tegen de mensen vertellen? Wie heeft mij nu gezonden? En dan staat in de bijbel: ‘Hij die is, zendt mij tot U’. Fantastisch. Dat is iets anders dan identiteit, dat is iets anders dan hokjesdenken. Dat is iets totaal anders. Compleet anders. Bestaat God? Da’s zo’n onnozele vraag. Je moet je dan eerst afvragen wat bestaan betekent. De Duitse theoloog Hans Küng heeft een boek geschreven: Existiert Gott? Maar existieren, een woord dat zijn betekenis vindt bij de filosoof Martin Heidegger, is niet zomaar ‘bestaan’. Het betekent ‘uitstaan naar’, ‘gericht zijn op’.

Een relatie dus. Daarom is het een interessante gedachte om aan te nemen dat God verandert. Als ik verander, waarom zou God dan niet veranderen? Ik verander nog steeds, en ik hoop nog veel te veranderen, in de weg is het boeiende. Iets dergelijks is ook God. Als ik over God denk, dan denk ik niet aan iets vast, iets onveranderlijk, iets aan het beginstadium, een klok die in gang is gezet, en we zijn ervan af. Daar heeft het niks mee te maken. De bijbel laat God zien als de God van de geschiedenis, niet als de God van de kosmologie.

Moeilijk hé. In zijn hoofdwerk Sein und Zeit tracht Martin Heidegger zijn met tijd te verzoenen. Zijn, wat heeft dat met tijd 11

Betreurt u het dat zo weinig jongeren zich geroepen voelen tot de Kerk?

Ja. Wil ik dat anders zien? Ja. Maar het antwoord dat ik daarop kan geven, is beperkt. Ik ben maar een beperkt mens, met beperkte mogelijkheden, en de ene dag heb ik meer zin, ben ik enthousiaster dan de andere. Van de gelegenheden die ik heb, maak ik gebruik. Ik ga ervan uit dat jouw beeld van de Kerk niet ten kwade is beïnvloed door mij te ontmoeten. Door wie ge zijt, kun je de zaken pas ten goede keren. Maar dat is heel beperkt. Ik moet mij inzetten, maar het resultaat ligt niet in mijn handen. Om het met de bijbel te zeggen: ‘ik zaai, maar geloof is een genade’.

Prachtig. Het is een illusie van deze tijd te denken dat je via mediatechnieken de tijdsgeest naar je hand kunt zetten. De vorige paus dreigde in die val te trappen.

Hij was Freddie Mercury niet, maar het scheelde niet veel. Een frisse, sportieve, krachtige paus, die als geen ander de massa kon bespelen. Ik heb het gezien, hij kon dat fantastisch goed. Mag ik terugkomen op de figuur van Mozes? Mozes leidde zijn volk veertig jaar door de woestijn, van de ene ontbering naar de andere, gegeseld door plagen en moeilijkheden, en plukte nooit zelf de vruchten van zijn inspanningen. Zo zie ik het ook voor mezelf. Het is niet essentieel dat ik zelf de resultaten zie van mijn inzet. 2 (woord sds beeld mv)

HISTORY IN THE MAKING “DON’T UNDERESTIMATE THE POWER OF DICATORSHIP” VERKIEZINGEN IN DEMOCRATISCHE REPUBLIEK CONGO

O

p 28 november jongstleden trok Congo richting stembus. Met 32 miljoen geregistreerde kiezers, 18.600 door China aangevoerde stembussen, 18.385 kandidaten voor 500 parlementzetels en 11 presidentskandidaten voor slechts 1 postje op het hoogste schavot beloofde het een aartsmoeilijke organisatorische opdracht te worden. En dat werd het ook; vele stemlokalen werden uren te laat geopend en hier en daar werden geregistreerde kiezers het stemmen ontzegd omdat ze niet op de namenlijsten stonden van de kiescommissie. Bovenop die organisatorische problemen kwamen echter gewapende onlusten met dodelijke slachtoffers, verkrachtingen en hardnekkige geruchten over fraude.

Pook duikt in de loopgraven van de Congolese dictatuur en rapporteert vooralsnog onafhankelijk.

51 JAAR CONGO, 3e STEMBUSGANG Verkiezingen in Congo zijn eerder uitzondering dan regelmaat. Deze verkiezingen zullen de geschiedenis ingaan als derde ‘democratische’ stembusgang. De eerste keer dat de Congolese bevolking ging stemmen, in 1960, luidde dat zowel de onafhankelijkheid als een algehele politieke chaos in. Pas toen Mobutu Sese Seko een staatsgreep pleegde in 1965 kwam er een relatief stabiel regime, hoewel het dictatoriale, corrupte en megalomane karakter ervan niet te ontkennen valt. Na zijn hoogdagen in de jaren zeventig bleef hij nog tot 1997 aan de macht, ondanks

de toenemende haat van de bevolking.

Ondertussen kwam Laurent-Désiré Kabila ten tonele. Als voormalige verzetsleider verving hij Mobutu, die in 1997 het land was ontvlucht. Toen in 2001 Kabila werd vermoord, nam Joseph Kabila het roer over van zijn vermoedelijke vader (sommige bronnen betwijfelen de biologische band tussen beiden).

Pas in 2006 zou het weer aan het Congolese volk zijn om hun president te kiezen.

Joseph Kabila bestendigde zijn presidentschap maar had daarvoor twee rondes en een akkoord met de derde kandidaat

nodig. In sommige landsdelen werd hij beschouwd als een held die in 2003 min of meer een einde had gemaakt aan de Congolese burgeroorlog, terwijl hij in Kinshasa werd versleten voor een pionnetje van het Westen. Zijn beleid laat in ieder geval te wensen over; een recent rapport van UNDP (United Nations Development Programme) toont aan dat Congo helemaal onderaan het Human Development Index-lijstje bengelt. Met de 187ste en laatste plaats moet de voormalige Belgische kolonie Afghanistan (172ste), Irak (132ste) en Palestina (114ste) laten voorgaan. Arme en hongerige mensen zijn de regel; corrup-

MEER WETEN? www.congoforum.be : betrouwbare website die zeer regelmatig bericht over gebeurtenissen in Congo. http://hdr.undp.org/en/statistics : verschaft meer informatie over de Human Development Index.

Human Developement Index Congo.

Van boven naar onder: Wereld // Sub-Sahara Afrika // Low human Developement // Congo

tie en geweld de strategieën bij uitstek om een uitzondering te worden. Samen met het gebrek aan persvrijheid, gerechtelijke willekeur en een politieke graaicultuur zorgt het ervoor dat mensen met nostalgie terugdenken aan het tijdperk van Mobutu.

Of hoe er toch nog gradaties bestaan in het dictatorschap.

STEMMEN OP EIGEN RISICO Op 28 november trokken de Congolezen opnieuw naar het stemhokje na verhitte verkiezingscampagnes van zowel Kabila (PPRD) als Etienne Tshisekedi (UDPS), zijn voornaamste opposant. In de dagen voor de verkiezingen vielen bij protesten van de oppositie 3 à 10 dodelijke slachtoffers, naargelang de bron. Ook de stembusgang zelf verliep in sommige streken heel onrustig. Zo overvielen gewapende bendes kiescentra aan in Mbuji-Mayi, de provinciale hoofdstad van Oost-Kasaï. Daarenboven verkrachtten en bestalen ze vrouwelijke medewerkers en werd in een nabijgelegen dorp een man dood aangetroffen voor een kiesbureau. Elders werden journalisten een tijdlang opgepakt omdat ze hun job deden; vragen stellen. Op verschillende websites en in Congolese kranten berichtte men over pogingen tot het binnensmokkelen van vooraf ingevulde stembrieven. Drie oppositiekandidaten vroegen daags na de verkiezingsdag dan ook de nietigverklaring wegens onregelmatigheden. Ook plaatselijke ngo’s zoals ‘La Voix des Sans-Voix pour les droits de l’homme’ trekken aan de alarmbel. Hoewel de internationale waarnemers opperen dat alles relatief rustig is verlopen, moeten we vaststellen dat ze sterk in aantal zijn verminderd in vergelijking met de vorige verkiezingen, in overeenstemming met de tanende wereld-

wijde media-aandacht. Daarenboven nam Kabila reeds preventieve maatregelen om zijn winstkansen te vergroten; voor de verkiezingen liet hij een wet goedkeuren waardoor een tweede verkiezingsronde uitblijft en er geen meerderheid nodig is om als winnaar uit de bus te komen.

Wanneer iemand 10% van de stemmen binnenhaalt en niemand dat overtreft, wint die kandidaat. Dat de oppositie er niet in slaagde een alliantie te vormen speelde dus in het voordeel van Kabila.

NAAR EEN IVOORKUST-SCENARIO? De bekendmaking van de partiële resultaten, het uiteindelijke verdict waarbij Kabila als winnaar uit de bus kwam, en ook de naloop, zorgden voor verhoogde onveiligheid en instabiliteit. Het werd de bevolking onmogelijk gemaakt te sms’en om de organisatie van betogingen tegen te gaan en er wordt gevreesd voor de ijzeren hand van de Republikeinse Garde van Kabila.

Honderden oud-kolonialen, missionarissen en welgestelde Congolezen sloegen bij de bekendmaking van de eerste resultaten op de vlucht naar het nabijgelegen Congo Brazzaville uit angst voor het nakende geweld. Nadat duidelijk werd dat Kabila de verkiezingen had gewonnen, vielen nog eens minstens tien doden in de straten van Kinshasa en rapporteerden journalisten over ontvoeringen van jonge mannen.

Daarenboven zijn in het kamp van Tshisekedi kalasjnikovs opgemerkt, en wordt er dus gevreesd voor toenemend geweld. Ook in de Brusselse Matongéwijk leidden de Congolese verkiezingen tot een uitbarsting van onrust. Aanhangers van Tshisekedi betoogden voor de nietigverklaring van de uitslag op gronde van verkiezingfraude, een piste die hoe langer hoe meer wordt 13

www.radiookapi.net : Congolese radiozender die wordt ondersteund door de Verenigde Naties.

bevestigd door binnen- en buitenlandse journalisten. Ze klopten aan bij de Congolese ambassade en aan het partijbureau van de PS, maar daar kregen ze geen gehoor.

In tegenstelling tot Karel De Gucht, die enkele jaren geleden een diplomatieke rel op gang bracht tussen België en Congo, blijft de nieuwbakken federale regering met Didier Reynders als minister van buitenlandse zaken, vooralsnog zeer afzijdig.

Desinteresse, diplomatieke voorzichtigheid of economisch opportunisme? Inzake de vermoedelijke fraude maande Reynders Tshisekedi en de andere oppositieleiders aan zich te wenden tot het gerechtelijk apparaat van Congo, maar of dat veel zal uithalen is maar de vraag. Het wordt immers bemand door Kabila-adepten.

Ondertussen liet het regime nog weten dat ‘de bescherming van de burgers en de buitenlanders op het Congolese grondgebied voor de regering een voldoende motief is om de vrijheden te beperken van wie dan ook die handelingen zou durven plannen of steunen die de openbare orde en veiligheid in gevaar brengen’.

De vrees blijft dan ook dat er zich een herhaling van het Ivoorkust-scenario zal afspelen in Congo. In mei weigerde de Ivoriaanse president Gbagbo zich neer te leggen bij een nederlaag, wat het land bijna in een burgeroorlog duwde. Outtara werd op 21 mei dan toch de nieuwe president en eind november kwam Gbagbo aan in Nederland waar hij zal terechtstaan voor het Internationaal Strafhof voor misdaden tegen de menselijkheid. Of het ook zo een vaart zal lopen in Congo blijft voorlopig koffiedik kijken, maar zoals een Kinois me toevertrouwde: ‘de mensen hier hebben er genoeg van’. 2 (edc)

GESCHIEDENIS VAN DEN OEMTATA THE CREEZIE OEMTA EIGHTIES THANK YOU FOR THE MUSIC

D

en Oemtata bestaat in 2011 35 jaar. Elke editie van Pook kijken we nog eens achterom. De oneindige mogelijkheden die de vzw biedt aan vrijbuiters van alle aard, zijn gevolg van de inspanningen van vele peetvaders en -moeders. Pook pookt gerne in de aarde waaraan hij is ontsproten. Voor deze vierde Geschiedenis van den Oemtata worden de herinneringen van Marc De Baets publiek bezit. Hij herinnert zich op zijn minst erg muzikale Oemta eighties.

DEN TOOG VOLDRINKEN Op een loze vrijdagavond van het jaar 1982 betrad Marc als zestienjarig winterkoninkje voor het eerst heilige grond.

Een makker alsook lid van de Chiro van Ertvelde loodste hem binnen na een voetbaltraining op KV Sparta. Net op leeftijd voor een eerste pint, stond Marc onwetend aan de bron van de stroom der geschiedschrijving. De eerste persoon die hem aansprak was een zekere Frits Debaets. Onmiddellijk gevolg van dat gesprek was dat ie de volgende namiddag mocht opdraven met het Oemta-voetbalteam tegen het team van de KLJ. Al snel werden de vrijdagavonden nachtelijk. Luc Van Hijfte en Frits De Baets waren nooit veraf.

Eén van de favoriete avondvullers was het spel ‘Den toog voldrinken’. Niemand ging huiswaarts voor de hele toog van achterwand tot voordeur werd verbonden met een slang lege bierflesjes. Uiteindelijk ontdekte Marc er ook de voordelen van het andere geslacht. Zodoende draaide hij mee in de toogcarroussel van vzw Oemtata.

‘T KOOLMEESJE In die tijd lag wat men ’t koolmeesje is gaan noemen nog in den hof. Het was een grote houten boot, die vol overtuiging geen enkel nut diende. De boot werd echter functioneel toen menig bronstige koppel laat op de avond diens verhullende eigenschappen eer aandeed. De boot werd uiteindelijk ook een mooi decor tijdens de kermisvieringen. Met kratten bier en een roedel planken was een vers podium snel een feit.. Joris Buysse was de man van de techniek. De aankleding der omgeving was ferm improviseren geblazen. Alle brol werd

Optreden van Eton Crop in het zaalke van den Oemta

met simpele doeken aan het zicht onttrokken. De augustuskermis werd traditioneel ingevuld met gevleugelde hardrockbands, en daar kwam best wel wat ruig volk op af.

Marc: “Ik herinner me een jofele kerel die ik vriendelijk een aantal glazen aanbood om zijn pinten in uit te schenken. Hij keek me star in de ogen en beet de kroonkurken van de bierfleskes.. Slik.”

GEBOORTE VAN EEN ZAALKE De Chiro kwam ook wel pinten pakken in den Oemta, al kwamen die mannen niet direct goed overeen met het reguliere Oemtavolk. Op den duur leidde dat alsnog tot kruisbestuivingsinitiatieven, zoals de blokhutfuiven achter de kerk. 50 franken voor een hele avond stevig zuipen.

Sommigen waren van mening dat cultuur misschien wel iets was dat meer aandacht

verdiende. Met dat idee in het achterhoofd werden de drie ruimtes achteraan herleid tot één zaalke. Muren werden neergehaald, en achteraan werd een stukje bijgebouwd.

Broodnodige nieuwe toiletten werden operationeel en achteraan in het zaaltje stond opeens een podium. In ’86 was ‘t zaalke voorzien op een vloedgolf optredens. Marc en Luc schuimden de Vlaamse jeugdhuizen af op zoek naar de betere organisten en triangelisten.

Marc: “We wilden enkel kwaliteit. Enkele namen die bij me opkomen zijn The Mud Gang, Jayson Rawhead, Eaton Crop, Paranoiaks, The Stoneage Romeos, Hot Lips. De Hot Lips konden we strikken om in de Oemtata hun Europese tour af te ronden.

In het contract eisten ze 3000 Watt aan lichtsterkte. Die passage hebben we geschrapt en vervangen door ‘vier gekleurde

“Uiteindelijk ontdekte Marc er ook de voordelen van het andere geslacht.

Zodoende draaide hij mee in de toogcarroussel van vzw Oemtata”

kalender. Den Oemtata was ook vaak open op zondag. De kinderen moesten dan plichtsbewust naar de zondagsmis.

Dan kwamen zij lekker pingpongen in de Pastorijstraat tot na de afloop der De volleybalploeg ergens in de jaren ‘90. Bovenaan van links naar rechts; Luc Van hijfte*, psalmen.

Geert Vercruysse°, Jan Van Eesvelde*, Patrick De Muynck*, Marc De Baets*°, Christoff Van Marc: “We orgaHoecke*°(onder), Koen Mathijs, Tom Croquet°, Frank Van Hijfte°. De personen met * zijn leden niseerden ooit een die de ploeg die opstartten. Personen met ° spelen mometeel nog steeds in Vobog competitie Heren 2. tentoonstelling met aquarellen en peetvaders der tachtiger jaren danig veel gedichten op zijde. contacten dat van overal ter wereld bands Die werken hingen in het café. Op een ONAFHANKELIJK & DIVERS voor het grijpen lagen. Dat ging onder goede dag kwamen die kunstenaars met Van De Media in Eeklo kon niet worden andere via het bookingkantoortje Some potentiële klanten naar de werken kijken. gezegd dat zij constante kwaliteit boden.

Noise, waar met een budget van 5 à 10.000 Wij waren druk bezig met een indoor Den Oemtata deed dat wel, en bleef BEF wel iets aan te vangen viel.

Het verdosneeuwballengevecht. We hadden de bovendien ook gratis. Alle inkomsten ken vogelkot kreeg naam.

Sollicitaties van werken omgedraaid, maar content waren kwamen uit de drankconsumptie. Daargroepen die wilden komen spelen liepen die mannen niet. Natuurlijk staken we nog enboven werd de 10%-regel gehanteerd, vlot binnen. allerlei ludieke activiteiten ineen. Sangriwaar evenveel procenten van de inkomsten Marc: “Kid Coco kwam hier ooit een demo avoetbal en plastrondag bleven gevestigde naar het goede doel werden versluisd. Dat binnensteken en ik kreeg ook elke maand waarden. Er werden ook wielerwedstrijden gratis kwaliteitsvol aanbod zorgde voor de een elpee van Womad, het wereldmuzieklageorganiseerd: door ‘t café, langs de stoep nodige paniek in de regio. De Media en bel van Peter Gabriel.“ naar de oprit en via de koer terug ‘t café andere kwamen aanzetten met voorstelDe gevleugelden zakten ook af naar alterbinnen. Peter van de Veire zette Radio len tot samenwerking. Wanneer duidelijk natieve festivals zoals Futurama in Deinze Paling op poten. Vanuit de keuken werden werd dat dat ten koste zou gaan van het voor optredens van onder meer een jonge dan cafégangers betrokken bij allerlei vzw-statuut, werden die voorstellen met Nick Cave en Chris Isaac.

In de Panne stupide radiospelletjes. Dat was ronduit overtuiging afgewimpeld. Onafhankelijklandden zij op het Seaside Festival voor The hilarisch.” heid, het hoogste goed!

Cure en The Stranglers.

De tweede helft Zowat iedereen werkte in die tijd mee aan Marc: “We lieten zowat alle genres aan bod van de jaren tachtig vonden wel 100 bands de affiches. Het nodige werd met alcoholkomen. Ik heb zelfs ooit een blokfluitduo hun weg naar de Pastorijstraat.

Begin de stift op A4 gescribbelt, waarna het resultaat besteld. Het werd een aperitiefconcert op jaren ‘90 nam Johan Chinitor de programwerd gefotokopieerd op A3-formaat. Pol zondagnamiddag, in samenwerking met matie voor zijn rekening, wat resulteerde De Neve verzorgde bij momenten de node directeur van het Gentse conservatoin een explosie van het punkaanbod. dige marketing. Pol kende wel wat kraaien rium. Met diversiteit in het aanbod lok en uilen in het wereldje. In die tijden je ook een meer verscheiden publiek. We SPORT EN ANDERE HILARITEIT stond Oemtata dan ook regelmatig met brachten ook heel wat jazz; Dré Pallenaerts, allerlei activiteiten in de TTT-agenda van Elke woensdag werd er gevolleybald.

Er Philip Aerts, Jeroen van Herseele, Eric Ver Humo. Pol, een bak Sparta als ge dat nog werd enkel gevoetbald op uitnodiging. meulen en Felix Smithane.” eens weet te forceren! 2 (mv) Ook film en museumvisites sierden de Op een bepaald moment hadden de spots’. Die mannen konden daar mee lachen. Ze hadden echter nooit op een dergelijk klein podium opgetreden.

Die gasten speelden met zendersystemen voor de versterking van hun gitaren, speciaal voor grote podia, en ze pasten met moeite allemaal op het podium..”

15

OOST.BEST! VOOR U UITGETEST (EN GOED BEVONDEN)

W

e schrijven zondag 4 december. Terwijl door commercie bezoedelde kinderen en hoogbegaafde en/of manipulatieve pubers Playstations en Smartphones uit hun schoenen peuteren, maken wij ons klaar voor wat Sinterklaas de muziekminnende Oost-Vlaming heeft meegebracht: de finale van Oost.Best. De rockpuriteinen zijn er sinds dit jaar aan voor de moeite; het voormalige ‘Oost-Vlaams Rockconcours’ gooide haar Nirvana-oogkleppen overboord en heette nu ook vredelievende reggaebands, bedeesde singersongmeesjes en pompende electroboys welkom. Die diversiteit blijkt meteen uit de line-up; de acht finalisten, die zich via preselecties en halve finales onderscheidden van 192 andere bands, zullen vandaag ska, stonerrock, bluesrock, pop, elektronica, britpop en alles daartussenin brengen. Met een camera en een notitieboekje in de aanslag zijn we klaar voor een journalistieke krachttoer die ons van de uitzinnige menigte in de concertzaal naar de gespannen luwte van de catacomben van Vooruit zal loodsen, en terug en opnieuw. Ziehier het ongecensureerde Pookverslag.

808SNKRHDS

HUSH HUSH

“ Wat een dijk van een stemtimbre, wat een charisma”

PUKKELPOPPOTENTIEEL Het is 808SNKRHDS die de finale opent voor een halfvolle zaal, wat gezien het koffie- en gebakuur best meevalt. De enige elektronicaband van de dag trapt meteen af met tonnen goesting en enthousiasme. Al bij het eerste nummer zien we hoofden en hielen voorzichtig mee bewegen en even later betrappen we onszelf op na-aapgedrag. Deze band, met synths, laptop én gitaarwerk is gretig en dat merk je; hoewel de songs af en toe alle kanten lijken uit te gaan, blinken ze uit in originaliteit en aanstekelijkheid. De andere groepen zijn meteen gewaarschuwd; wie doet beter dan deze vernieuwende, met catchy beats en Pukkelpoppotentieel doordrenkte performance?

We vragen het meteen aan de nog door adrenaline bedwelmde Sander Lambrechts zelf, één van de bezielers van het project: “Wij hopen op een podiumplaats maar zijn ons bewust van het hoge niveau van de andere bands.” Wat hun ambities zijn, willen we graag nog weten. “In de concertzaal van Vooruit mogen spelen is op zich al kicken. Het belangrijkste voor ons is om ‘platte electronica’ te overstijgen door goeie songs te schrijven. We hopen uiteraard op steeds grotere podia, maar zijn daarin heel realistisch. Het is niet evident om van muziek te kunnen leven in België”, aldus Sander.

De spits is eraf. We trakteren onszelf op een eerste pintje terwijl het besef doorsijpelt dat er heel wat holwerk aan te pas zal komen om elke band én aan het werk te zien, én te interviewen. Maar geen missie te groot, te gevaarlijk of te belastend voor Pook. Noot voor volgend jaar: ander schoeisel.

EEN TEXAANSE SALOON De tweede band heet Hush Hush en van zodra de stem van de leadzanger door de boxen schalt begrijpen we waarom. Hier wordt men letterlijk stil van. Wat een dijk van een stemtimbre, wat een charisma.

Gedeeltelijk ontsproten uit de restanten van Nailpin en met de TMF-celebrity Sean D’Hondt nog steeds in de gelederen (op drum), heeft deze band het voordeel van podiumervaring en dat valt op. Daarenboven kunnen ze rekenen op zeer degelijk opgebouwde songs en wanen we ons al snel in een Texaanse saloon van waaruit we, tussen de klapdeuren door, de ondergaande zon aanschouwen. Na drie nummers is het nieuwe er een beetje af en krijgen 17

we het oncomfortabele gevoel dat we het allemaal al eens eerder gehoord hebben (misschien op een Kings of Leon-plaatje?), maar dat zal het publiek worst wezen. De respons is groot en dat is volledig terecht.

Dit zijn kanshebbers voor het goud, zo besluiten we misschien een tikkeltje voorbarig, en gaan die stelling meteen voorleggen aan Shaun, de begaafde zanger.

“We beschouwen onszelf zeker niet als één van de favorieten. Hier loop heel wat talent rond. Voor ons is het gewoon leuk dat we kunnen tonen dat er meer muziek in ons zit dan wat we met Nailpin hebben bereikt”, zegt hij bescheiden. We feliciteren hem nog met zijn puike zangprestatie en reppen ons terug naar de zaal voor alweer de derde band.

DELUXE DADDY RED JULIETTE

HET FRÊLE EGO VAN EEN FRONTMAN Op het podium staat Deluxe Daddy, een zeskoppige band met roots in Destelbergen en Wetteren. Hun volle geluid en het mysterieuze, frêle ego van de frontman lijken meteen moeiteloos de zaal te kunnen vullen. Wanneer de frontman laat vallen dat dit slechts hun derde optreden is (na de voorronde en de halve finale van Oost.

Best), en onze gerenommeerde Pookfotograaf zich ‘cocky bastard’ laat ontvallen, valt het plaatje samen.

Terwijl de frontman zich perfect zou kunnen inpassen in de Britse Oasis-, Blur- en The Verve-hoogdagen, valt op dat de muzikanten bijzonder goed weten waar ze mee bezig zijn. Boeiend? Meestal. Innemend?

Jazeker (die samenzang!!).

Wanneer we de frontman tegenkomen op het ‘rookterras’ blijkt hij de arrogantie

achtergelaten te hebben op het podium. Cool.

“We hebben ons rotgeamuseerd!

Er waren wel wat technische problemen waardoor de ‘extra geluidjes’ achterwege moesten blijven, maar dat is rock ’n roll hé. Wat een toffe wedstrijd!”, klinkt het enthousiast. De heren blijken inderdaad niet groen achter de oren; ze beschikken over de drummer van The Arquettes en de Daltons en de gitarist van Tom Dice, terwijl de frontman zelf hoge toppen scheerde in het VRT-programma Zo is er maar één met Fosco. Als we hem vragen wat hij in het dagelijkse leven doet, blijkt hij acteur te zijn in een veelbekeken VTM-soap. Een BV als het ware! Shame on us.

“Deze band is een uit de hand gelopen

hobby die werkt als een drug. Acteerwerk is vooral technisch, maar hiermee kan ik dingen creëren. Dit is echt een passie”, vertelt hij. We wensen hem veel succes en stellen vast dat het volgende optreden alweer begonnen is. Holwerk hadden we gezegd? Jip! TALENTVOLLE APPELS KLINKEN ALLERMINST LIEFLIJK Red Juliette klinkt omgekeerd evenredig aan hun naam. Hard, strak, allerminst lieflijk. Hoewel de formatie nog maar een jaar bestaat, kan ze toch al op een heuse fanbase rekenen.

SIC BO

“Zeven mannen in zwart pak en witte das, en één vrouw in knalrode jurk”

Voorzien van rode glitterpruiken en overweldigend applaus tussen de nummers door, stuwt hun aanhang de jonge knapen naar een behoorlijk hoog niveau. De naakte, ouderwetse bezetting van gitaar, basgitaar en drum werkt, ondanks het grote podium en de bescheiden leeftijden van de muzikanten. Het daagt ons dat de jury een helse taak te wachten staat; hoe talentvolle appels met potentiële AB-peren te vergelijken?

In de backstage ontfutselen we Nicolas een eerste reactie. “We zijn heel blij met het optreden en de ondersteuning die we van de fans kregen. Dit was echt een zalige ervaring”, stelt hij.

“Toen we onze demo opstuurden hadden we nooit durven dromen hier te mogen staan. Het oorspronkelijk opzet was vooral stonerrock te brengen, maar ondertussen proberen we meer poprock te maken met catchy hooks, hoewel dat misschien wat flauw klinkt”, lacht hij schamper. Flauw, nee hoor. Strak!

VAN RESERVE TOT FINALIST De volgende in rij is Sic Bo. Zeven mannen, uniform gehuld in zwart pak en witte das, en één vrouw in knalrode jurk brengen als enige band ska ten berde.

Hoewel het er allemaal mooi uitziet, en de blazerssectie met de vrouw op saxofoon veel goedmaakt, lijkt deze band de meest verdwaalde tot nu toe. Dit is degelijke skamuziek, maar zoals vaak met het genre kan het maar matig boeien. Desalniettemin brengen ze heel wat ambiance in de zaal en stroomt het plezier van het podium af. Aan de Palmstand komen we twee van de goedlachse heren tegen. Daar vertellen ze ons dat hun deelname aan de finale een aaneenrijging van toevalligheden is: “Aanvankelijk waren we niet geselecteerd voor de voorrondes. Toen er een band wegviel waren wij de eerste reserve. Daarna zijn we via de publieksprijs hier geraakt. Dit was echt een amusante, indrukwekkende ervaring, maar we beseffen dat het niveau van de andere bands heel hoog ligt”.

19

OERDEGELIJK DOCH NIET FOUTLOOS Cosmic Fools is aan de beurt. Dit is de enige band die we al eerder aan het werk zagen (ondermeer op RE 2011), en zijn dan ook benieuwd naar hun performance.

Ze starten veelbelovend met Dionysus en laten meteen zien waarom zij een finaleplaats verdienden. Hoewel de band muzikaal geëvolueerd is, blijven ze trouw aan hun magische formule van in blues en stoner gedrenkte hardrock die nooit verveelt dankzij vettige gitaarrifs en verrassende ritmewisselingen.

Net wanneer ze op weg zijn een oerdegelijke set af te leveren, blijkt bij het inzetten van het laatste nummer de gitaar niet goed gestemd te zijn. Het blijft enkele minuten stil, de presentator Han Solo gooit er een grap tussen en wanneer de mannen hernemen, spelen ze bevrijder dan ooit en nemen ze zo alsnog the cosmic high road.

Of de jury dit door de vingers zal zien, is echter de vraag.

COSMIC FOOLS

“Vettige gitaarrifs en verrassende ritmewisselingen”

Wanneer we hen over het voorval aanspreken, zegt Tim (frontman): “Het is heel jammer dat dit net hier moet gebeuren. Dit is een slordigheid waaruit we lessen moeten trekken”. Sensatiebelust als we zijn, vragen we of dit geen reden is tot een split, lachen ze die insinuatie weg en verzekert de bassist ons dat Cosmic Fools een bende vrienden is die zoiets niet aan haar hart laat komen. Oef! TORENHOGE AMBITIE Met Joni Sheila staat er voor het eerst een vrouw in het middelpunt van de belangstelling. Het eerste nummer wordt akoestisch ingezet en meteen blijkt het 21-jarige meisje van Filipijnse-Gentse afkomst over een gou-

den stem te beschikken. De band brengt eerlijke pop en hun frontvrouw beweegt zich opvallend comfortabel op het podium, alsof ze nooit iets anders gedaan heeft.

We begrijpen waarom deze band in de wandelgangen wordt getipt als favoriet, maar stellen na drie nummers toch vast dat onze aandacht verslapt en de toog plots heel aanlokkelijk lijkt. Het cliché van de wijn die nog moet rijpen is hier bijzonder goed van toepassing. Wanneer we achteraf vragen naar haar ambities klinkt het complexloos: “de wereld veroveren met mijn muziek”.

Als ze hetzelfde tempo aanhoudt (ze speelt nog maar vier jaar gitaar), kan dat eventueel een optie zijn.

“De band brengt eerlijke pop en Joni beweegt zich opvallend comfortabel op het podium, alsof ze nooit iets anders gedaan heeft” JONI SHEILA

ENVY ADAMS

REALITYCHECK Envy Adams mag de avond afsluiten maar kent een rommelige start. Ze zweven ergens tussen indierock en punk of… We kunnen er onze vinger niet opleggen en voor één keer is dat geen goed teken. De meezingende drummer tilt het niveau een paar trappen hoger en de frontman bulkt van de goesting, maar na wat we vandaag reeds gezien hebben, zijn we niet zo snel meer onder de indruk. We gaan de groep opzoeken en vragen naar hun beleving.

Daaruit blijken gemengde gevoelens; “dit was een realitycheck” zegt de ene, terwijl de andere “wat een fantastische ervaring!” uitroept. Op 17 december krijgen ze alweer een nieuwe kans in de finale van Popallure. We wensen hen veel succes en wachten in spanning de uitslag af.

JONG GEWELD OP EEN Omstreeks 22u is het zover. Han Solo, bijgestaan door de juryleden, verschijnt op het podium met De Enveloppe. De jury komt naar ons gevoel verrassend uit de hoek. Op drie staat Hush Hush, het zilver is voor 808SNKRHDS en de hoogste trede wordt beklommen door de jonge mannen van Red Juliette. Verbaasd?

Jawel. Ontevreden? Zeker niet, hoewel we Deluxe Daddy en Cosmic Fools ook graag in het lijstje hadden zien voorkomen. We besluiten dat dit een heuglijke dag was voor de Oost-Vlaamse muziekscene. Wat een charisma! Wat een houthakkershemden! Wat een talent! 2 (woord: edc // beeld: mv) 21

MET ALLE CHINEZEN

E

MAAR WEL MET DEN DEZEN

lke Pook gaat Greet Stroels, algemeen directeur van de Raffaisenkas te Rieme, op zoek naar de financieel-economische toekomst van Ertvelde en omstreken. Voorwaar geen klein bier, maar Greet wist zowaar de voorzitter der voorzitters te strikken, Oemtata-CEO Luc Van Hijfte! In zijn vrije tijd is de Luc tewerkgesteld bij Volvo Cars Gent, waar hij uit de losse pols weetjes over Btw-tarieven, vennootschapsbelasting, pensioenfondsen en notionele intresten opdist, als een wonderfee die fonkelende fiscale sterretjes uit haar sprookjesstafje tovert. De Volvo-fee heeft volgens aloude Angelsaksische traditie ook een diamant van een functietitel gekregen: coach Tax, Treasury and Legal. Alstublieft.

Wat vindt u van de federale begroting?

Zwak. Erg zwak. Deze begroting is absoluut niet consequent. Dit is gewoon putjes vullen, maar er is geen spoor van een visie. Zo lijkt het stimuleren van een groene industrie compleet onbelangrijk geworden, in tegenstelling tot vroeger. Alle maatregelen die een duurzamere economische groei moeten bevorderen zijn afgeschaft. Dit heeft ook een erg negatieve impact op de tewerkstelling in die sectoren. Onbegrijpelijk.

Had u de financiële crisis zien aankomen?

Da’s misschien wat veel gezegd, maar ik was wel al een hele poos erg ongerust over die financiële spitstechnologie. Talloze financiële producten hielden op geen enkel moment nog rechtstreeks verband met de reële economie. De financiële wereld was voor 2008 één grote speeltuin geworden.

Te veel gebakken lucht, te veel hypercomplexe constructies. Eén grote zeepbel.

Hoe is het ooit zo ver kunnen komen?

Simpel: greed. Hebzucht.

Geen voorstander van bonussen dus?

Toch wel. Iemand die veel welvaart gecreëerd heeft, mag van mij gerust een dikke bonus opstrijken. Ik heb alleen iets tegen die excessieve bonussen. Niemand is 200 miljoen euro waard. Dergelijke bonussen zijn representatief voor dat waanzinnige financiële model van niet te stillen hebzucht. Weg ermee.

Spat de eurozone binnenkort uiteen? (twijfelt) Ik denk het niet. Er staat teveel op het spel. De Europese Centrale Bank, die onafhankelijker is dan je zou denken, gaat niet lijdzaam blijven toekijken tot

het hele zaakje naar de verdoemenis gaat.

De ECB gaat niet verbaasd vaststellen, tiens, dat stuikt hier in elkaar, zonder in te grijpen.

Leggen die ratingbureau’s de vinger op de wonde, of zijn ze wortel van het kwaad?

Hun rol is erg dubbelzinnig te noemen.

Niet vergeten dat zij tot voor kort bijzonder hoge ratings gaven aan al die toxische financiële producten en aan bankinstellingen en landen die nu hopeloos in de knoei zitten. Op zijn minst is er nood aan een onafhankelijke Europese instelling naast de ratingbureaus, die zich kan opwerpen als neutrale stem in het debat.

Hoe zit het eigenlijk met die vermaledijde concurrentiepositie van ons land?

We kunnen niet ontkennen dat we onder de laatste regeringen verdomd veel industriële en financiële hefbomen verpatst hebben aan het buitenland en dat heel veel eenvoudige intellectuele arbeid uitbesteed werd aan landen als Indië. Denk maar aan de callcenters, maar ook het ingeven, verwerken en boeken van simpele transacties en facturen wordt momenteel gedaan aan de oevers van de Indus. Aan de andere kant is het onderzoeksniveau hier absolute wereldtop. Ook onze universiteiten leveren uitstekend werk. Dat is op zich veelbelovend. Innovatie en openheid zijn de troeven voor de toekomst. We hoeven dus niet zo’n duivelse schrik te hebben van die Oosterse grootmachten. Wij zijn echt niet dommer dan Indiërs. Wel moeten we vaststellen dat er niet echt een productieapparaat klaarstaat om die schitterende innovaties op te vangen. Het resulteert te weinig in productie, werkgelegenheid en welvaart.

Enkele jaren geleden kwam Volvo in Chinese handen. Vrezen voor het ergste?

Niet echt. Die Chinezen hebben geen bom geld betaald om na vijf jaar de hele zwik op te doeken. Ook puur geografisch is het nog altijd bijzonder aantrekkelijk om in het hart van Europa te kunnen produceren. Betaal eens alle vrachtkosten van elke Volvo die je uit China naar hier moet verschepen, de rekening is vlug gemaakt. En misschien komt er in de toekomst wel een nieuw economisch model dat meer rekening houdt met de ecologische impact van onze industrieën.

Dan zullen die transcontinentale transporten met de huidige CO2-uitstoot helemaal not done worden. Probleem op dit moment is dat het voorlopig eenrichtingsverkeer vanuit China is. Omgekeerd kunnen wij onze producten veel moeilijker aan de man brengen. Maar niet vergeten, de consument heeft veel macht. Als hij resoluut voor duurzame goederen gaat, zal het vlug gedaan zijn met kledingstukken die luttele euro’s kosten.

Money is the root of all evil, zong de legendarische rasta man Horace Andy (Massive Attack). Geef maar eens wat muziektips voor de jeugd van tegenwoordig, i.p.v. de coach Tax, Treasury and Legal uit te hangen.

Daar moet ik geen seconde over nadenken: Scott Walkers Tilt, I See A Darkness van Bonnie Prince Billy en Sabotage/Live van John Cale. Alsjeblief.

Waarop Greet bij het verlaten van de ambtswoonst van onze voorzitter gretig op de klink van zijn voordeur stroelde.

De geurvlag van Pook en een keurmerk voor journalistieke deugdelijkheid! Leve de voorzitter! 2 (sds)

RONY ROMAIN DE NAAKTE KOK MAAKT VOOR ULDER

KOKOS SOEP

MONKEY BALLS

e 4 tenen look 1 chilipeper gember kokosmelk Thaïse vissaus limoen rivierkreeftjes koreander

ajuin koreander gehakt sambal oelek shitake’s savooikool lachouffe neil young

Goe na de prentjus kijkn mannekus. Kookt dien kokosmelk in en wipt r look, ne nest gember en chilipeper bij. Tons n paar goei scheuten vissaus en n neepe limoen toevoegen en de rivierkreeftjes nie ammal zelf opeten. Afwerken met peper en zout en verse koreander. Ja dadde!

Oapekluuuteee! Elken oap kunnet! Al die skoon ingrediënten in da gekapt masseren en der twie tetjes van draaie. Gooit die oapekluuten de pan in en bak ze moar bruine.

Een paar savooikoolblaren stomen mee wa suiker en get n schoon spel om op te dressere! Lik mie balls!

23

WERELDBEELD GOOGLE STREET VIEW SUMMUM VAN EEN VIRTUELE MAATSCHAPPIJ

25

CULTUUREMMER MEETJESLANDSE MUZIEKCOLUMN

I

k zit eigenlijk een beetje heimelijk te wachten tot er één of andere muziekboy in het Meetjesland de pen opneemt om me het vuur aan de schenen te leggen. Ik voel me een beetje als een rapper in een battle maar er is godverdomme niemand die met mij wil vechten. Hoe saai is dat niet?

Ik ben een jager, een echte vent. Ik wil strijd. Graaaauw lieve tijger! Een eenzaam bestaan is het, Meetjeslandse muziekcolumnist zijn. Ware het niet dat ik toch hoe langer hoe meer leuke dingen rondom mij zie. De muze daalt hier werkelijk wel neder in dit stukje Vlaanderen waar ze hoogst waarschijnlijk in Limburg laat staan in Wallonië zelfs niet van weten dat het bestaat.

Ik vergaap me gek aan het clipje Captive van Obverse Reality van een gast uit fucking Lembeke. Dit gaat richting Hooverphonic als je het mij vraagt. Prachtige vrouwenstem en in het clipje een reeks Meetjeslandse deernes die onwelvoeglijk mooi door de Lembeekse bossen dretsen aan 100 bpm. Want laat ons eerlijk zijn, voor de gemiddelde rock’n rollartiest draait het toch allemaal daarom: aandacht van en voor vrouwen. Niet?

Ik weet wel zeker dat de prachtige Hilde voor Michel Goessens van Aardvark het canvas is waarop hij zijn van Sleidingse verhalen doorspekte songs schildert. Of dat de grootste interesse van Manu van Evil Pony’s ook twee prachtige borsten heeft, het

staat zelfs op zijn facebookpagina. Ga maar na. Ja, ja, ik ben een superfan. Ik volg dat allemaal.

Denk je echt dat Piet Notteboom van Summerbummerdownerfolk de vrouwtjes niet in gedachten heeft op het moment dat hij zijn van weltschmerz doordrongen liedjes laat geboren worden in één of ander hip repetitielokaal in dat mooie vlakke Meetjesland vol knotwilgen en rietkragen langs de expresweg? Of dat Jasper Steverlinck destijds de muzikale handschoen in Evergem heeft opgenomen omdat hij toen al wist dat hij een megatalent was? Vergeet dat maar. De wijven, mannen, daar is het allemaal om te doen toch? Trouwens, Arid komt in december naar Eeklo. Ik zal er ook zijn, girls...

De meisjes van plezier. Tja, het is ook de drive van Tarma en Island On om aan Sleuterrock deel te nemen. Al die goeie talentvolle songschrijvers in dat vlakke Meetjesland. Allemaal met een sleutel op zoek naar het gaatje. Kijk tijdens een optreden van Lula Sweet maar eens naar de ogen van de gitarist, de drummer en de rest van het publiek. Do I need to say more?

Het is een fenomeen van de wereld, hoor.

Vraag aan de prachtige mens Erik Van Biesen, bas bij Gorki, waarom zijn haar soms groen, soms geel, bijna altijd grijs en soms blauw wordt geschilderd. Om de songs in te kleuren, nee toch? Songs

inkleuren en dus verbeteren doet hij als muzikant. Het andere, de show, dat is voor de madammekes. Geloof het maar. Net zoals de Kluizense artiest Nico Kochuyt de dames graag behaagt terwijl hij schildert of zingt, klassiek of Cave. Allemaal voor Eva, de kern van ons bestaan.

Ik voel een tegenvraag opkomen. Bij gebrek aan tegencolumnist zal ik ze zelf stellen. En de vrouwkes zelf die muziek maken? Allemaal lesbiennes misschien? Beetje vooroordelen Bard? Natuurlijk niet. Ook dat geheim ken ik. Vrouwen zingen om te vergeten en mannen om bij de vrouwen te kunnen zijn. Dat is de oplossing. Dat is de onuitgebrachte stelling van Pythagoras.

Dat maakt Karen Willems van Yuko tot het prachtige monument van een drumster die ze is, dat maakt Sophie Buyck, Lize Accoe of Kaatje Heene zo mooi. Ze zingen om te vergeten. Prachtig toch? En wij mogen erbij zijn. Wij, de gespierde van testosteron voorziene venten. De grote monden met de kleine hartjes en de vierkante ballen.

We staan erbij en we kijken ernaar. Als een uil op een kluit, zeggen ze in Sleidinge.

Maar het is wel zo. Het is wel zo.

Beste Pooklezer, dit gezegd zijnde. Uw columnist is al oud en moet van zijn halve trouwboek dringend naar bed. Ik kom hier nog wel eens op terug. Ik kom schatje!

Volg het verder op www.meetjeslandsmuziekplatform.be. Ik blijf je schrijven.

Liefs, Bard. 2

JOKE’S THEATERSELECTIE De Koe met ‘De wederopbouw van het Westen – ROOD’ 27-31 maart – Vooruit – www.vooruit.be ‘ROOD’ is het tweede deel van de trilogie die De Koe maakt over ‘De wederopbouw van het Westen’. Kwam Lady Gaga nog voor in hun eerste voorstelling ‘Wit’, dan zoeken acteurs Natali Broods,Willem de Wolf en Peter Van den Eede nu inspiratie bij Liz Taylor. ”Rood is grappig en scherp, slim en prikkelend, vormelijk interessant. Een reflectie over deze tijd om je tegenover te verhouden. Een ode aan het theater dat toch in de

eerste plaats de speeltuin blijft van sterke spelers. Een avond vol beelden en zinnetjes en gedachten om mee te nemen, de nacht in. De KOE heeft weer maar eens haar noodzaak bewezen.” (De Morgen) Het KIP met ‘Put’ 8 maart – CC De Herbakker www.ccdeherbakker.be Er is dit jaar al heel wat te doen geweest rond het Gentse theatergezelschap Het KIP (Koninklijk Instituut voor Podiumkunsten): op theater aan zee besloten Het GEIT (Het Groot Europees Instituut voor

Theater) en Toneelgroep Ceremonia (van gerenomeerd overleden theatermaker Erik De Volder) te fuseren. De zalige combinatie van Het GEIT en Ceremonia leidt tot voorstellingen met toegankelijke, chaotische taal om het absurde, pijnlijke en grappige in het dagelijks bestaan te duiden, te verbeelden en te becommentariëren. Met Put onderstrepen ze veelzijdige en getalenteerde makers te zijn die piepjonge acteurs en gevestigde waarden in een uitgepuurd beeldend gezinsdrama kunnen ensceneren.

Een echte aanrader voor wie houdt van verhalen met veel mededogen en gezonde anarchie! 2 (jw)

MOVIE TIME: THREE YEARS THREE TRAMPS

T

he Three Tramps blazen deze winter drie kaarsjes uit! En dat wordt gevierd met maar liefst drie movienights, allen in de gekende Three Tramps-traditie. Trouwe movienight-gangers weten dat dit onder andere gratis frisco’s, boeiende inleidingen, en een vlekkeloze projectie met dito ondertitels betekent. En dan hebben we het nog niet eens gehad over de programmering! In een recente tevredenheidsenquête klonk het bij een willekeurige bezoekster als volgt: “Ik vind de films steeds erg goed passen bij de Oemtata. Vaak is het een verrassing, en nog vaker een ware ontdekking. Ook de mix van underground films en kwaliteitsfilms gericht op een groter publiek is volgens mij een schot in de roos.” De vertoningen gaan steeds door in de Oemtapolis, die met de Filemon-zaal sinds enige tijd over een vaste cinemazaal beschikt. Vanwege het overdonderend succes van de vertoningen wordt echter ook geregeld gebruik gemaakt van de iets grotere Ritz-zaal. Volgens Val, wellicht de meest verfijnde programmator van The Three Tramps, is de Oemtapolis “naar mijn weten de enige cinema in België

waar nog gerookt wordt. Maar de echte reden waarom we zoveel volk trekken is volgens mij omdat de mensen beseffen dat The Three Tramps tenminste weten wat goed voor hen is. Zo herinner ik me dat we Titanic eens op de affiche gezet hadden. Wel, op het uur dat de film moest

valt te bewonderen. Dit overzicht reveleert welk een diversiteit The Three Tramps aan de dag weten te leggen; van een Chaplinnight over een fiets-drive-in tot een heus science fiction-filmfestival. Snorro, het technische kneusje van het vierkoppige team, verduidelijkt: “Op het eerste gezicht

beginnen hebben we een rituele verbranding van een VHS-cassette van Titanic gehouden. Ik krijg nog steeds reacties van mensen die beweren dat ze sindsdien met andere ogen naar films én de wereld zijn beginnen kijken.” Louis, het grafisch talent van de Tramps, licht toe dat er momenteel ook een tentoonstelling met de beste movienight-affiches van de afgelopen jaren

kan het inderdaad erg eclectisch lijken, maar een rode draad hierbij is dat het Three Tramps-label steeds garant staat voor een cinefiele en tegelijk erg open en gemoedelijke sfeer waarin de films in ideale omstandigheden ondergaan kunnen worden, en waarbij er achteraf ook ruimte is voor analyse en discussie.” 2 (die Zukunft www.diezukunft.be)

CD VOORSTELLING: MONKEY C * ANIMAL BEHAVIOUR

T

ijdens de preselecties van Oost.Best! wisten ze de jury in JC De Kadans in Aalter al te bekoren. Die gig leverde hen een plaats op in de halve finale van ons provinciale muziekconcours.

De twintig minuten airspace die ze kregen op Oost.Best! hebben me geprikkeld.

Op een zekere dag kwam mijn oor te weten dat Monkey C een cdvoorstelling zou gaan brengen. 3 december, Charlatan, Gent. Zodus was ik paraat.

Het was de derde keer in korte tijd dat ze in de Charla speelden, en dat merkte je meteen. Alsof ze in hun repetitiekot stonden te spelen. Met hun funky soulrock brengen ze nummers die doen denken

aan flarden van Jamiroquai of Prince.

De gitarist doet me tijdens het nummer Heartbreaker denken aan de jonge Rolling Stones; lekker arrogante bluesrock. De bas-

nog eens vlot met de bindteksten en af en toe wordt hij vergezeld door twee bevallige backings. Bref, het geheel is erg amusant om zien.

Niet dat ik ze binnen de kortste keren op een groot podium zie staan, maar Monkey C is zeer zeker een aanrader voor al wie zin heeft in een feestje met enthousiaste funky band.

sist brengt met heel erg knappe baslijnen de funk in de band, terwijl in de zanger eerder een soulstem huist. Aangevuld met een keyboard en een minimalistische drum zorgt Monkey C voor een heel apart geluid. De sympathieke leadzanger is ook 27

En hun cd? Wel, ik heb ‘m gekocht. Zeven euroots.

Geen geld, dacht ik. Zeven euroots voor slechts vier nummers?! Het moet wel gezegd, het zijn vier heel erg goede nummers die ook professioneel zijn opgenomen. Wel jammer dat Heartbreaker er niet opstaat, want die song heeft hitpotentieel!

Maar met Always gets the girl en Little Saturday ben ik ook al heel content. 2 (tvl)

MEER VAN VERMEER WIE WAS DE SFINX VAN DELFT?

J

ohannes Vermeer (1632 - 1675) is een der beroemdste Nederlandse kunstschilders uit de Gouden Eeuw. Hij werd later de Sfinx van Delft genoemd omdat er zo weinig details over zijn leven bekend zijn. Vermeer had bovendien een voorkeur voor tijdloze, ingetogen momenten. Hij blijft raadselachtig vanwege de onnavolgbare kleurstelling en het verbijsterende lichtgehalte. In ‘Meer van Vermeer’ probeert Pook enkele details van het leven van de meester-schilder naar de oppervlakte te halen. Vermeer verwoof immers op subtiele wijze symbolische verwijzingen in zijn werken.

Het valt moeilijk te ontwaren, maar achteraan in de ruimte staat een neger of negerin geparkeerd in de schaduwpartijen. Verschillende biografen bogen zich over deze contextuele fout.

Iedereen weet immers dat de voetwassende bediende de neger had moeten zijn. Sommigen menen dat Vermeer hier een pleidooi opvoert tegen de slavernij. Andere bronnen suggereren echter dat Vermeer op regelmatige basis negerslaafjes de achterzijde van zijn hand liet zien.

Dat doet ook vermoeden dat de oorsprong van deze vergissing eerder te zoeken is in drankmisbruik en het overmatig snuiven van lijm.

Vermeers hond Reuzel kakte ooit in een pot olieverf. Vermeer ontdekte te laat Reuzels ongelukkige actie, maar de uitkomst ontketende in hem een liefde voor oker en later ook voor diepbruin. Naar verluid experimenteerde Vermeer continu met pruimen, clementienen en vezelrijk brood, immer op zoek naar het ideale bruin.

Diana en haar nimfen * omstreeks 1655-1656

De veelbesproken ‘doek die op dode duif lijkt’ laat opnieuw ruimte voor speculatie. Vermeer zou met dit doek hommage hebben gebracht aan zijn lievelingsduif. Vermeer speelde al als jonge tiener graag met de duiven. Toen zijn pennevere Henk de pootjes omhoog richtte, besliste Vermeer trouwe ouwe Henkie te vereeuwigen in dit schilderij, alvorens hem bruin te bakken. Het kwam echter niet bij hem op Henkie opnieuw tot leven te brengen in het schilderij. Een dode duif schetsen bleek al moeilijk genoeg.

De ontdekking van dit schilderij leerde ons ook dat in de 17e eeuw wratten behandeld werden met een Prince koek. Daarna werd de koek steevast aan de hond gevoerd, iets dat Vermeer uiteindelijk zou doen filosoferen over de origines van bruin pigment. (mv)

POËZIE ERIEK VERPALE ‘LOFLIED’

Ik hou van mijn Uzi. Niets zou ik willen ruilen tegen mijn Uzi. Ik draag dan ook veel zorg voor mijn Uzi. Hij is bijvoorbeeld heel snel.

Met andere woorden: het klikt wel tussen mij en mijn Uzi. Dat moorden neem ik er zomaar een beetje bij. Ja, wat wil je.

Dat ik met knikkers speel en zíj met raketten? Wat wat zou ik zijn zonder mijn Uzi? Een beetje bloed op de grond, een stuk stront in de zon en ‘s avonds in een tent geen leuk meisje meer dat mij lachend haar jonge blote tietjes toont.

Juist dààrom immers hou ik zoveel van mijn Uzi.

foto Paul Vergauwz

29

DE REBEL

VAN DE FAMILIE

“De Kerk voelde niet de minste behoefte om ooit nog een keertje een paus met een foef aan te stellen”

DEEL I: EEN PAUS MET BALLEN?

I

n deze onstuimige rubriek belichten we kort het leven van een uitzonderlijk persoon, een notoire dwarsligger, een voorvechter of vrijheidsstrijder, een revolutionair intellectueel of verdediger van de zwaksten en armsten onder ons, een relschopper en een stokebrand, iemand die lak heeft aan conventies en traditie, een virulente vrijdenker, een militante mensenrechtenactivist, kortom de niet te stuiten rebel van de familie.

Woman is the nigger of the world, dat hoeft geen betoog.

En wie vrouwen wat minder neger kan maken, verdient ons diepste respect. Daarom halen we niet een of andere mistige marxistische denker uit het archief, of het even gewelddadige als voorspelbare icoon van de andersglobaliseringsbeweging, Che Guevara, of de klassieke pacifisten Gandhi en Martin Luther King. Niets van dit alles, de eer valt te beurt aan de onvolprezen paus Johannes Anglicus (paus Johannes VIII).

Het betreft hier namelijk de allereerste (en allerlaatste) vrouwelijke paus, en dit zowaar in het niet bijster vrouwvriendelijke jaar 854!

Als vrouw het hoogste echelon van de kerkelijke hiërarchie inpalmen, in een mannenbastion par excellence, lang voor de invoering van het vrouwelijk stemrecht (in ons land in 1948, nvdr) en lang voor de katholieke Moederkerk vrouwen laat voorgaan in de mis (nog steeds niet, mocht u het nog niet opgevallen zijn, nvdr), il faut le faire! Een wijf met ballen dus, en haar tijd ver, ver vooruit. Maar dieptragisch aan haar einde gekomen, of wat dacht u?

Laat ons zeggen dat onze jonge Engelse, echte naam onbekend, geboren te Mainz in 833, een beetje vals gespeeld heeft.

Ze liep namelijk de godganse dag rond verkleed als man. Trok zowat heel Eu-

vormen te verbergen onder de pauselijke gewaden.

Deze pausin had misschien een ware revolutie kunnen ontketenen binnen de katholieke Kerk, een revolutie die in een klap de Inquisitie, het feminisme en Operatie Kelk overbodig had kunnen maken, ware het niet dat ook zij maar een mens was, gezond libido incluis, en tijdens de Paasprocessie van 856 enigszins onaangekondigd een kind baarde. Moeder en kind werden zonder veel omhaal en op wrede wijze ter dood gebracht. Doffe ellende.

Het Instituut zat geen klein beetje verlegen met deze blijde geboorte en de volgende paus, Benedictus III, wie anders, sloeg onmiddellijk de hand aan de ploeg om elk officieel spoor aan haar nagedachtenis voor eeuwig uit te wissen. De Kerk voelde ook niet de minste behoefte om ooit nog een keertje een paus met een foef aan te stellen, en besloot pront La Sedia Gestatoria uit te vinden. Die bewuste sedia was een stoel met een groot gat in de zitting, waarop de kandidaat-paus diende plaats te nemen.

De jongste geestelijke in de zaal mocht dan via het gat in de stoel de bijna-pauselijke genitaliën bepotelen en zo luid als ie kon toeteren: ‘Testiculos habet et bene pendendes!’

Vrij vertaald: hij heeft testikels die er goed bij hangen!

Een troubadour bezong het ooit als volgt:

ropa door, in een monnikenpij en maakte daarbij, zo wil de legende, ontzettend veel indruk op jan en alleman met haar scherpe verstand en encyclopedische kennis van zaken. Net die enorme eruditie gaf haar carrière een reusachtig zetje: een kleine drie jaar slaagde ze erin om haar vrouwelijke 31

“De vaste wet die voortaan geldt, is dat geen paus wordt aangesteld hoezeer belezen en gezien, voordat men al zijn vingers telt en daarbij verder komt dan tien.”

Deze scrotumzetel staat trouwens nog steeds te blinken in het Vaticaans museum.

2 (sds)

ROOK AAN DE VOET VAN DE GIPSBERG V

olgens een hardnekkige urban legend bevat de gipsberg van Rieme, waar de Ring rond Gent en de E34 mekaar raken ter hoogte van Callemansputte, een fikse dosis radioactiviteit. De volksmond fezelt al decennia dat je beter geen konijnen stroopt op de fosforwitte dijken van het vroegere Kuhlmann, wegens een teveel aan foute vitamientjes. Reden genoeg voor POOK om even in het gips te gaan peuteren. We wisten Karl Segers, dokter bij Geneeskunde voor het Volk in de aanpalende wijk Klein Rusland, bij de kraag te vatten om feit van fictie te scheiden. Deze arts is lid van de PVDA-fractie in de Zelzaatse gemeenteraad en volgt in die hoedanigheid enkele belangrijke milieudossiers in de Gentse Kanaalzone op. De ideale man om de impact op de volksgezondheid te schetsen.

Klopt het dat de gipsberg radioactief afval bevat?

Toch wel. Om fosforzuur te maken heb je zwavelzuur en fosforerts nodig. Het afvalproduct is Calciumsulfaat oftewel gips.

Vooral de eerste generatie fosforerts, afkomstig uit Marokko en Togo, bevatte uranium.

Dat radioactief materiaal is nog altijd in bepaalde mate aanwezig in de meer dan 750.000 ton gipsafval. Vooral de oudste, onderste lagen bevatten radioactieve deeltjes.

Euh, dat klinkt niet zo goed, eerlijk gezegd.

Met uitspraken over radioactiviteit moet je natuurlijk voorzichtig zijn, alles hangt af van de stralingsdosis. Volgens het milieueffectenrapport valt dat hier nogal mee. De hoeveelheid radioactieve straling wordt uitgedrukt in de meeteenheid millisievert.

Hier bedroeg het meetresultaat 0,2 millisievert per jaar. De normale, natuurlijke radioactieve straling, de zogeheten achtergrondstraling, bedraagt 2,5 millisievert per jaar en het wettelijk maximum voor werknemers in BelgiĂŤ is vastgelegd op 20 millisievert per jaar.

Met een resultaat van 0,2 millisievert blijf je daar uiteraard ver onder. De kans op gezondheidsschade door inademing van radioactieve deeltjes is erg klein: 1 op 1 miljoen (1/10.000 %) . Als je weet dat de strengste normen spreken van een maximale grens van 1 op 100.000, kan dat risico als aanvaardbaar beschouwd worden.

Let wel, voor arbeiders op de gipsberg is dit risico duidelijk hoger: 56/100 %.

Kortom, is er werkelijk geen vuiltje aan de lucht?

Voorzichtigheid blijft geboden. Het is toch wel een teken aan de wand dat het Federaal Agentschap voor de Nucleaire Controle (FANC) een persoonlijke dosimetrie heeft voorgesteld voor de vier werknemers van Terranova die op dit moment op de site tewerkgesteld zijn (Terranova is het consortium van baggerreuzen Jan De Nul en Dredging International dat de terreinen opgekocht heeft in juni 2010, sds). Hierdoor gaat men na of de wettelijke limieten inzake stralingsdosis niet overschreden worden.

Dat geeft toch te denken. Ook in het percolatiewater, het geloosde afvalwater in het Kanaal, in het grondwater en in nieuw aangevoerd gips moeten radioactieve producten opgevolgd worden. Een ander aspect is de straling die mogelijks binnenshuis in de Zelzaatse wijk Klein Rusland aanwezig kan zijn.

Binnenshuis? Hoe kan dat?

Wel, als het uranium in de gipsberg vervalt, komt er radon vrij. Radon is een radioactief gas dat zich vrij in de omgeving kan verspreiden. Bovendien heeft het als alfastraler een hoog mutageen effect (mutagene stoffen veranderen het DNA, waardoor ze ook kankerverwekkende eigenschappen kunnen hebben, sds). De kans dat je gezondheidsschade door radioactiviteit in de buitenlucht ten gevolge van het gipsstort oploopt, is zoals al gezegd bijzonder klein: 1 op 1 miljoen. Radon kan echter in bepaalde hoeveelheden binnenskamers toch een aanzienlijk risico opleveren. In theorie kunnen door het open raam of een

foto Terranova

openstaande deur radioactieve deeltjes in de woning binnenwaaien die er vervallen tot radongas. Een ingeademd radondeeltje kan in het longweefsel achterblijven en zo straling afgeven die tot kanker kan leiden.

In theorie?

Laat ons hopen dat dit niet meer dan een theoretische mogelijkheid is. We hebben in een zestal woningen in Klein Rusland en omgeving radonmeters geplaatst. Om betrouwbare resultaten te verkrijgen, zullen we gedurende een drietal maanden metingen moeten verrichten. Hierdoor kunnen we het stralingsrisico eindelijk objectief vaststellen. Voor alle duidelijkheid: we hopen van ganser harte dat de testen een geruststellend resultaat opleveren. Maar aan de andere kant zijn we het aan onszelf verplicht om dit onderzoek met de radonmeters uit te voeren om de effecten van de gipsberg op de volkgezondheid correct te kunnen inschatten. Want laat er geen twijfel over bestaan, als dit onderzoek, een onderzoek dat de overheid altijd verzuimd heeft om uit te voeren, verontrustende resultaten oplevert, dan zijn we vast van plan om hiermee verder te gaan.

Dan zullen we eisen dat de overheid passende maatregelen treft om de bevolking van Zelzate en omgeving te beschermen. Maar nogmaals, hopelijk hoeft het nooit zover te komen.

In de volgende editie van POOK verschijnt een volledig dossier over de economische en ecologische gevolgen van de gipsberg van Rieme. 2 (sds)

DE FOTO LIESELOT MECHELINCK, ERTVELDE, 2009

33

DE ONDERGANG VAN

HET JEUGDHUIS 0 JEUGDHUIZEN IN EVERGEM

I

n Evergem zijn er geen jeugdhuizen meer. Jeugdhuis Den Orbit in Sleidinge sloot in 2010 de deuren. Ook Jeugdhuis Exploot in Wippelgem, vroeger gekend als Tentakel, zag zich rond dezelfde periode genoodzaakt de boeken neer te leggen.

Hoe is het zover kunnen komen? Pook zocht het voor u uit!

“Wie een jeugdhuis wil oprichten dat aan een van de categorieën voldoet heeft daarvoor geld nodig. Dat geld kan het alleen krijgen indien het aan een van deze categorieën voldoet. Een vicieuze cirkel.”

“Een jeugdhuis met een beroepskracht is een volledige utopie” “Een jeugdhuis openhouden is meer dan pinten tappen alleen”

‘T BEGIN VAN ‘T EINDE… Den Orbit in Sleidinge heeft het een tiental jaar volgehouden, maar moest de deuren sluiten wegens een gebrek aan opvolgers in het bestuur. Vele van de bestuursleden waren er tien jaar eerder bij de oprichting al bij. Ze begonnen de voeling met hun jeugdig publiek te verliezen. Sommigen vonden ook dat de tijd rijp voor wat anders. Studies, werk en het stichten van een gezin kregen de prioriteit. Via een originele actie, Win je jeugdhuis, werd gezocht naar waardige opvolgers. Er doken een aantal geïnteresseerden op, maar die bleken niet voldoende op de hoogte te zijn van de werking en organisatie van een jeugdhuis.

Den Orbit staat nu leeg. De zaal is echter nog volledig in orde en het door de jaren heen goed aangedikte spaarpotje blijft bewaard. De overkoepelende vzw achter Parochiaal Centrum Het Klokhuis, waar Den Orbit onderdak vond, hoopt nog altijd een jonge enthousiaste ploeg te vinden om het jeugdhuis uit te baten.

Bij Tentakel horen we hetzelfde verhaal.

Ook daar was de laatste bestuursgroep begin 2009 uitgeblust en vond men de tijd rijp voor opvolging. Die werd nog lastminute gevonden bij de KAJ van Evergem.

De ploeg was aanvankelijk enthousiast en begon vol goede moed met de verbou-

wingen van het gebouw, eigendom van Brouwerij Bios uit Ertvelde. Het jeugdhuis kreeg een nieuwe naam: Exploot. De brandweer strooide echter roet in het eten.

De zaal achter het jeugdhuis, die vroeger vaak werd gebruikt voor optredens en fuiven, werd afgekeurd en mocht niet langer gebruikt worden.

Ook het café moest grondig aangepast worden om te voldoen aan steeds strenger wordende normen. De vele investeringen die de jonge ploeg al gedaan had bleken weggesmeten geld te zijn, en de gedesillusioneerde bestuursleden gooiden de handdoek in de ring. Een nieuwe ploeg kon de uitbating van Exploot niet meer bolwerken. Een onveilig jeugdhuis, waar fuiven en optredens niet mogelijk zijn, is niet bepaald aantrekkelijk. Ondertussen waren er ook heel wat schulden opgehoopt bij de brouwer.

Het probleem met het vinden van vrijwilligers die een jeugdhuis willen trekken is geen alleenstaand geval. Ook andere jeugdhuizen merken het: de jeugd van tegenwoordig is niet zo makkelijk te motiveren om zich in te zetten voor een jeugdhuis, en degenen die het wel willen, onderschatten de taak vaak.

Een jeugdhuis openhouden is meer dan pinten tappen alleen. Er moet rekening gehouden worden met allerlei reglementeringen en het financiële plaatje moet kloppen.

35

EN DE OVERHEID? Het einde van Exploot en Den Orbit betekende het einde van de erkende jeugdhuizen in groot Evergem. Enkel de werking van Oemtata in Ertvelde komt nog het dichtst in de buurt van die van een jeugdhuis.

De rol van de gemeente Evergem in de sluiting van de twee jeugdhuizen is opmerkelijk. De werking van Den Orbit was al van in het begin onafhankelijk van de gemeente, en dat was een bewuste keuze van het bestuur. De organisatie kreeg een jaarlijkse subsidie van 1.500 euro van de gemeente, maar was structureel volledig onafhankelijk. Toen het duidelijk werd dat de dagen van Den Orbit geteld waren, werden wel een aantal overlegmomenten ingelast met de gemeente. Den Orbit heeft echter nooit gevraagd aan de gemeente om het jeugdhuis te redden, en de die liet dan ook begaan.

De structuur van Tentakel zat anders ineen. Tentakel had een convenant aangegaan met de gemeente Evergem. Het jeugdhuis kreeg onder dat convenant een ruime subsidie. Met die subsidie werd een beroepskracht betaald die de dagelijkse werking van het jeugdhuis regelde. Uiteraard waren er ook verplichtingen verbonden aan deze subsidie. Zo was er minstens een maal per jaar een overlegmoment tussen de vzw achter Tentakel en vertegenwoordigers van de gemeenteraad.

De problemen met het gebouw waar Tentakel, en later Exploot, gehuisvest was, zijn er niet van de ene dag op de andere

“Het dossier zit muurvast.

Er is na tien jaar zoeken nog altijd geen geschikte locatie voor een jeugdontmoetingscentrum gevonden.”

huis zich bevindt. De categorieën worden dan weer bepaald door het aantal effectieve leden van het jeugdhuis. En daar wringt het schoentje. Zelfs Tentakel, het grootste van de twee ex-jeugdhuizen in Evergem, had vroeger misschien net genoeg leden gehad om in de tweede categorie te vallen, en zou nu 6.500 euro kunnen krijgen.

Tentakel kreeg onder de oude regeling een som die groot genoeg was om het brutoloon van een beroepskracht te betalen.

Onder het huidige reglement zou dat nooit gelukt zijn. De invoering van het nieuwe reglement blijkt in de praktijk een verdoken besparing.

gekomen. De vertegenwoordigers van de gemeenteraad moeten, via de overlegmomenten en jaarverslagen, zeker op de hoogte geweest zijn. Extra steun of lobbywerk van de gemeente om deze problemen op te lossen kwam er echter nooit.

De gemeente gaf wel een eenmalige subsidie bij de doorstart naar Exploot. Dit geld werd gebruikt om het café en de zaal te renoveren. Het café en de zaal waren op dat moment echter al afgekeurd door de brandweer. De nieuwe ploeg zou daarvan niet op de hoogte zijn geweest. Een grote som belastingsgeld werd dus gebruikt voor nutteloze investeringen.

WAT MET KAPITAAL? Geeft Evergem dan zomaar geld aan jeugdhuizen? Zeker niet, integendeel. Sinds 2010 is er een nieuw subsidiereglement van kracht in de gemeente. In dat reglement wordt er onderscheid gemaakt tussen jeugdclubs en jeugdhuizen. De jeugdhuizen worden dan nog eens onderverdeeld in drie categorieën. Het grootste verschil tussen een jeugdclub en een jeugdhuis is dat achter de tweede een vzw moet zitten.

Een jeugdclub kan een jaarlijkse subsidie van 1.500 euro krijgen. Bij jeugdhuizen varieert het jaarlijks bedrag van 5.000 tot 20.000 euro. De hoogte van dat bedrag hangt af van de categorie waarin het jeugd-

De vraag is ook wat er nu gebeurt met het geld dat vroeger naar Den Orbit en Tentakel ging. Enkel Oemtata krijgt, als jeugdclub, een subsidie van 1.500 euro. De overschot van het geld wordt blijkbaar niet meer geïnvesteerd in jeugdbeleid.

Mensen die nu nog een nieuw jeugdhuis zouden willen oprichten hoeven dus niet snel veel geldelijke steun te verwachten van het gemeentebestuur. Wie een jeugdhuis wil oprichten dat aan een van de categorieën voldoet heeft daarvoor geld nodig.

Dat geld kan het alleen krijgen indien het aan een van deze categorieën voldoet. Een vicieuze cirkel, dus. Het huidige jeugdbeleidsplan (JBP 11-13) voorziet in een jaarlijks budget van 8.000 euro voor subsidies aan jeugdhuizen en jeugdclubs. Het is duidelijk dat de gemeente er niet op rekent de hoogste subsidies te moeten uitkeren in de periode van 2011 tot 2013.

EEN STUURGROEP ZONDER KAPITEIN Doet de gemeente dan helemaal niets aan het probleem?

Toch wel. Er bestaat een stuurgroep JOC. De stuurgroep werd zo’n 15 jaar geleden opgericht, omdat er toen vraag was bij de jeugd naar een Jeugdontmoetingscentrum.

De bedoeling van het centrum is om jeugdhuis, fuifzaal en de jeugddienst onder een dak te verenigen.

Gemeentes als Ninove en Deinze, die ongeveer even groot zijn als Evergem, hebben er een. Een vergelijkbaar project wordt momenteel uitgevoerd in Eeklo.

Het dossier zit echter muurvast. Er is na tien jaar zoeken nog altijd geen geschikte locatie gevonden.

De meest recente piste is die van het braakliggend terrein aan de Zwartestraat, achter het kerkhof van Evergem. Om daar een jeugdcentrum te kunnen inplannen is het echter noodzakelijk het Ruimtelijk Uitvoeringsplan (RUP) te wijzigen. Dit is een werk van lange adem. De financiering van het project is ook nog lang niet rond. Het dossier sleept nu al tien jaar aan, en het ziet er niet naar uit dat er snel een oplossing zal gevonden worden. In de huidige legislatuur zal er niets meer kunnen beslist worden, en de kans dat het RUP gewijzigd raakt in de volgende is ook klein.

Ze lijkt dus alleen nog op papier te bestaan.

NEEMT DE JEUGD HET ROER OVER? Is er dan echt geen beterschap in zicht?

Is het tijdperk van jeugdhuizen in Evergem definitief voorbij? Een volledig nieuw jeugdhuis uit de grond stampen lijkt onder de huidige subsidiereglementering in ieder geval amper mogelijk.

Een jeugdhuis met een beroepskracht is een volledige utopie. In Sleidinge blijven het lokaal en de middelen van Den Orbit wel beschikbaar. Daar is het wachten op een nieuwe ploeg enthousiaste jongeren.

Het is ook niet duidelijk of de jeugd, drie generaties verder, nog wel wakker ligt van zo’n JOC. De meesten weten niet wat het inhoudt en dat er een stuurgroep bestaat.

De verenigingen die regelmatig fuiven organiseren hebben ondertussen eigen oplossingen gevonden, en wijken uit naar tenten of hun eigen lokalen.

Maar anderen die op eigen houtje een fuif willen organiseren hebben niet echt veel opties.

De stuurgroep JOC valt onder de verantwoordelijkheid van de jeugddienst, maar wordt daar niet echt prioritair behandeld.

37

Van waar deze nieuwe ploeg zou moeten komen is echter de vraag.

Er is zeker genoeg potentieel onder de huidige generatie 16-tot-20-jarigen die een jeugdhuis succesvol zouden kunnen besturen. Maar het lijkt ook zo dat deze jongeren een duwtje in de rug kunnen gebruiken.

De jeugddienst zou hierin een sleutelrol kunnen spelen, en wat meer sturing en communicatie vanuit het gemeentebestuur is zeker welkom.

Maar een goed draaiend jeugdhuis begint uiteraard nog altijd bij de jeugd zelf. 2 (woord beca // beeld mv)

HET MIDDELPUNT VAN DE WERELD I

n zijn boek Uiteinde van de wereld beschrijft Lawrence Millman een ontmoeting met een ivigtoc, een kluizenaar bij de Inuit in Groenland, temidden de Groenlandse wildernis, desolate vlaktes bezaaid met rotsen, plassen en mossen, grassen en bloemen. Millman vraagt de man wat hij hier in godsnaam op deze verdoemde plek doet en hoe hij daar overleeft. De man antwoordde hem: “Waar je je ook bevindt op deze aardkloot, je bevindt je steeds in het middelpunt van de wereld.”

Deze woorden laten mij sindsdien niet meer los. Het middelpunt van de wereld, daar draait het steeds en altijd weer om.

Als kind, toen we op zondagmiddag bij Mémé Van Töeurp (‘t dorp, nvdr) op bezoek gingen, en zelfgemaakte vlaon aten met veel te slappe koffie met nen goeie schep chichorij, nog opgegoten met een moorke me een stoomfluitje... Al snel verveelden de gesprekken van de volwassenen ons en dan trokken we erop uit om op straat te spelen. In de Lindenlaan was het toen nog veilig en we werden als een magneet naar de destijd waterstralende zeehond getrokken. In mijn herinnering was het een donker, bijna zwart beeld, helemaal gladgepolierd, mede door toedoen van allen die op de rug van het dier kropen. Het was veel, véél schoner dan het betonnen afgietsel dat er vandaag nog staat. In die dagen spoot het zeewezen trouwens in noordelijke richting. De kunst was om dan je wijsvinger op de spuitende muil te leggen en de druk zo te regelen dat je broers en zussen, kozijns en nichten, nat kon spuiten, ver over de rand van het toen nog aanwezige vijvertje (dat later op mysterieuze wijze verdween om plaats te maken voor beton en klinkers, parkeerplaats voor koning auto, of omdat ene zekere W.C., plaatselijk industrieel en invloedrijk politieker er toen kwam wonen en ‘s nachts door het klaterende waterfonteintje steeds moest opstaan om te gaan pissen). Wel op zo een middag, zittend op de rug van de zeehond, Koning van het spuiten, daar, ja, DAAR was toen het middelpunt van de wereld!

Een zonnige herfstwoensdagnamiddag begin jaren zeventig. Met een bende jongens van een jaar of elf vaarden we op een zelfgemaakt vlot als vikings over de wal van den Hogen Wal. Door omstandigheden sukkelde ik in het water, waarna ik kleddernat richting huize fietste. Toen, bevond ik mij alweer, jawel, in het middelpunt van de wereld.

Jaren later, in 1992, toen ik voor de derde maal Jamaica bezocht, ditmaal met mijn vrouwe ende ega, bezochten we een godvergeten plaatsje dat het bij toeristen niet eens zo slecht doet, genaamd Black River, aan de zuidkust van het Caraïbische eiland.

Eigenlijk is daar helemaal niks te beleven.

Daarom dat het toch aantrekkelijk is. Nou ja niks? Het enige guesthouse in town, gebouwd in 1819 door de familie Shakespeare die naar men zegt nakomelingen waren van dé Shakespeare, was toevallig wel het allereerste huis op het eiland waar in 1893 electriciteit geintroduceerd werd. Die sfeer van vervlogen dagen straalt het guesthouse met de heuglijke naam “Waterloo” (genaamd naar de beroemde veldslag waarvan men in Engeland rotsvast van overtuigd is dat dit op Engelse bodem ligt), nog steeds

uit. Daar op de patio wordt je steevast aangeklampt door ene Delroy met een gouden tand, Dale met een gouden ketting of Leroy met een zilveren oorring, om er je er te laten overhalen een boottocht op de Black River te maken.

Afspraak ‘s anderendaags enkele kilometers verderop bij een vissersdorpje, alwaar ene Garth ons beiden, samen met een Duits koppel, in een vissersloep met buitenboordmotor over een spiegelgladde oceaan naar de inham van de Black River vaart. De Black River is een schat van een natuurreservaat, waar nog zeekoeien, beschermde en uitterst kwetsbare, uitsluitend vegetarisch levende (echte rastafarians dus!) zeezoogdieren leven, de West Indian manatees, Manatee Trichechidae Trichechus (West Indian omdat Colombus via het westen naar India probeerde te varen maar op de Caraïben stootte). Jammer genoeg krijgen we geen manatee te zien. Wie we ook niet te zien krijgen is Ray, de bekendste krokodil van Black River, blijkbaar die dag op bezoek bij zijn schoonmoeder.

De pracht van de mangroves zal ik nooit vergeten. Dik twee uren varen we door de swamps alvorens aan te leggen bij ‘n kleine nederzetting - dat kon je het bezwaarlijk noemen. Blijkbaar wonen er toch overal mensen, ook in dit door god vergeten paradijs. Ze verkopen ons de lekkerste bananen die ik ooit gegeten heb, samen met een ‘warme’ Red Stripe, de Jamaicaanse Sparta. De zon brand op ons lijf en het water van de moerasrivier brengt verkoeling.

Ik duik net zoals de kwajongens uit deze moeras-negorij, die indruk op ons willen maken, uit een hoge mangroveboom het koele sop in. Dat levert mij voorwaar wel respect op voor een whitie.

We keren terug de wereld in wanneer we de rivier verlaten. Een stevige wind is die middag komen opzetten en de oceaan is bezaaid met golven van één tot anderhalve

“En dan, eindelijk, pis ik, zeik ik, op de aarde.

Zaaaaalig zeik ik recht in het enige echte middelpunt van de wereld.”

meter hoog. De visserssloep beukt hard tegen de golven in en zoekt zijn weg terug naar het vissersdorp. We moeten ons stevig vastklampen aan de houten bank waarop we zitten, zoniet worden we zeker en vast overboord gekatapulteerd wanneer we op het schuimende wateroppervlak smakken.

Het wordt zelfs even erg spannend als de motor verzuipt door inslaand zeewater en de sloep evenwijdig met de golven dreigt komen te liggen. Reddingsvesten zijn hier niet aan boord!

De blik in de ogen van de visser staat ernstig en de stilte van de man zegt genoeg. Gelukkig start de motor opnieuw na enkele paniekerige trekken aan het ontstekingskoord. We varen opnieuw, maar botsen op golven die steeds hoger lijken. Als overmaat van ramp heb ik al sinds het vertrek uit het moeras een volle blaas (van twee warme Red Stripes), die bij elke stamp van het neerkomende bootje op de oceaan gemarteld wordt en zich koste wat kost niet mag ontspannen.

te vinden alwaar ik de blaas kan laten leeglopen. De dichtste palmboom bevindt zich echter nog driehonderdvijftig meter verder. Lopen gaat eenvoudigweg niet, daarvoor spant de blaas te hard. Dan maar snel en cool proberen te stappen. Na weer een tergend trage vijf minuten, bereik ik eindelijk de plaats van verlossing. Eindelijk kan ik mijn spuit uit mijn broek halen en de brand blussen. Alleen, het gaat helemaal niet! Mijn blaas is in zo gespannen toestand dat het zeker nog drie of vier lange minuten duurt alvorens ik en mijn blaas volledig zen zijn. En dan, eindelijk, pis ik, zeik ik, op de aarde. Zaaaaalig zeik ik recht in het enige echte middelpunt van de wereld. 2 (jv)

COLUMN HANEKOPPEN DIE HUILEN En dan plots is ie daar. Geheel en onverwacht. Effectief doch zonder doel; de dood. Hanenkoppen huilen, geruite frakken verhullen het verdriet. Tevergeefs. Was dit dan wat Einstein bedoelde met zijn relativiteitstheorie?

Wat wordt er immers van onze mallemolen, dat gemekker over stress en ambities, niet snel genoeg ingeruild voor harde cash? Wat dan nog met die oude vetes en de straatsteen die niet tijdig werd verlegd?

Hoeveel dagen en hoeveel nachten, vooraleer te aanvaarden dat de laatste penseelstrijk niet op het tableau vereeuwigd werd?

Crisis is hier. Ter hoogte van de borst.

Wetmatigheden: verloren kost.

Anarchisme kenmerkt de doden. De vuilbak op maandag, de sloffen in de kast; zwanworst zal het hen wezen. Parmantig lappen ze hun laars aan het ritme van alledag. Machtig zijn zij aan de oeverloze overkant; beterweters, gehuld in mystiek en anekdotes van albast.

Na een half uur dat eigenlijk een halve dag leek te duren zetten we weer voet op het strand waar we eerder die morgen vertrokken.

Ik laat de vrouwe het afrekenen doen.

Mijn enige bekommernis is nu zo snel mogelijk een boom

Als olifanten drummend in de porseleinen kast; gevangen in een te kort leven. Aldus, huppelend in een miljoen paradoxen, eer ik de überanarchisten en toost ik op het nieuwe jaar. En op hanenkoppen die huilen. 2 (edc) 39

+ EEN DOODSVONNIS +

VOOR DE BELGISCHE MUZIEK

D

e Belgische muziekscène bloeit. Muziekwedstrijden als Humo’s Rock Rally, of dichter bij huis Oost.Best! en Cirque Constance Roadshow bewijzen het: er zijn telkens honderden aspirant-rocksterren die hun kans willen wagen. Wie nadien echt doorbreekt heeft vaak al een lange weg afgelegd in kleine cafés, jeugdhuizen en festivalletjes. Spijtig genoeg ligt er een plan op tafel dat het einde van deze boeiende wereld kan betekenen. Ondanks fel protest vanwege de muzieksector blijft Vlaams minister van Cultuur Joke Schauvliege bij het idee om op muziekevenementen in Vlaanderen een maximale geluidsnorm van 100dB in te voeren. Een ingewikkeld plan, met vele categorieën en regeltjes.

Een maximumnorm van 100db betekent het doodsvonnis voor de Belgische livemuziek.

Voor organisatoren van grote concerten en festivals zal deze regel in principe niet veel problemen opleveren. De grote festivals in Vlaanderen hanteerden tot nu toe uit eigen initiatief eigen geluidsnormen. Het is voor hen technisch zeker mogelijk om het geluid in de toekomst te beperken tot de voorgestelde grens van 100dB. Dit betekent in de praktijk wel een halvering van de geluidssterkte ten opzichte van de huidige maximumnormen.

Op die manier kan het voor de muziekliefhebber minder aangenaam worden om een concert bij te wonen. Bij livemuziek - in eender welk genre - is dynamiek namelijk erg belangrijk. Wie zich niet vlak voor het podium bevindt zal al veel missen. En je zal maar de pech hebben om op je favoriete festival net voor dat groepje ongeïnteresseerde luidruchtige Hollanders te staan die de muziek zonder veel moeite met hun gelal overstemmen.

Voor jeugdhuizen, die teren op jonge vrijwilligers en een klein budget hebben, zijn de gevolgen van de toekomstige regels echter veel zwaarder. Ze worden nog maar eens geconfronteerd met een nieuwe vorm van regelneverij. Volgens het plan moeten de jeugdhuizen kunnen voorzien in een constante meting én registratie van het geluidsniveau tijdens een muzikaal evenement. Er moet dus een meet- en registratiesysteem aangekocht worden en er moet iemand verantwoordelijk gesteld worden om dit constant te bedienen. Voor een kleine organisatie is dit geen sinecure.

Kleine concertzaaltjes en cafés die regelmatig liveoptredens van (beginnende) Belgische bands organiseren zullen dit na invoering van het plan-Schauvliege niet meer kunnen doen. Een normaal, akoestisch en onversterkt drumstel gaat in een kleine ruimte gemakkelijk over de grens van 100dB. Een drumstel kan je niet stiller zetten. Om een goede geluidsbalans te krijgen is het daarenboven nodig om de andere instrumenten en de zang te versterken.

Ook het aanwezige - en hopelijk enthousiaste - publiek produceert geluid. Tel al deze factoren samen en je merkt dat een 100dBgrens onhaalbaar is. Zelfs wie de nieuwe normen zou willen volgen kan dit praktisch gezien niet. De voorgestelde dB-norm betekent dus in de praktijk een verbod op livemuziek in kleine ruimtes.

Uiteraard zouden organisatoren kunnen investeren in geluidsschermen of in de aanpassing van de inrichting van hun café, zaaltje of jeugdhuis, om het geluidsniveau te beperken. Maar er duiken hier twee problemen op. Ten eerste is niet elke ruimte hiervoor geschikt. De charme van optreden 41

in kleine zaaltjes is net dat deze zo klein zijn, waardoor de afstand tussen muzikant en publiek miniem is. Vaak staan de muzikanten zelfs tussen hun publiek. Hier is dus geen plaats om grote infrastructuurwerken uit te voeren. Ten tweede kosten zulke aanpassingswerken honderdduizenden euro’s, een kost die kleine organisatoren moeilijk kunnen dragen. Als organisator heeft men dus maar twee opties meer: stoppen met liveoptredens of clandestien verdergaan en zware boetes riskeren. Je hoeft geen groot intellectueel te zijn om te voorspellen welke optie de meesten zullen kiezen…

Het zijn echter net deze jeugdhuizen en kleine zalen die een Belgische groep nodig heeft om te groeien. Een band wordt niet zomaar opgepikt door StuBru, en zal zijn eerste optreden niet geven op een groot festival à la Rock Werchter. Een Belgische band moet vaak een lange weg afleggen in het livecircuit om enige vorm van aanhang en bekendheid te krijgen. Indien het plan van Schauvliege doorgang vindt, is dit livecircuit ten dode opgeschreven en verliezen jonge talentvolle bands alle kansen om te groeien.

Dat de minister het publiek en de muzikanten tegen gehoorschade wil beschermen is uiteraard niet slecht, maar met dit plan toont ze nog maar eens aan dat ze totaal geen voeling heeft met de sector waarvoor ze bevoegd is. Misschien is het promoten van gehoorbescherming en het terugbetaalbaar maken van gepersonaliseerde oordoppen een beter idee? 2 (beca)

ALS DE ARTIEST DE PASSIE PREEKT

TELEFOENK A

fgelopen zomer had het Meetjesland zowaar een eigen internethype. The Sloofs scoorden een onverwachte youtube-hit met hun Ode aan ’t Meetjesland. Mike C en Bart Soens, die verantwoordelijk waren voor het nummer, zijn ook lid van Telefoenk. In Telefoenk worden frontman Mike en bassist Bart vergezeld door Wim De Roeck op synth, en David Huylebroeck op drum.

IN DEN BEGINNE… Hoe hebben jullie elkaar gevonden?

Mike: Ik was al lang bezig met thuis muziek te maken en in 2008 vond ik dat de tijd rijp was voor een liveband. Bart en David kende ik al vaag, maar Wim kende ik zeer goed van in de Pingouin in Eeklo.

Ik wist dat hij drummer en keyboardspeler was bij verschillende projecten. Ik heb hem als eerste aangesproken. Bart was rond dezelfde periode gestopt bij Waldorf omdat hij net vader was geworden. Ik was hem tegengekomen op het Herbakkers Festival in de zomer. Hij zij me dat hij binnen een half jaar wel weer wat tijd zou hebben voor iets nieuws. Begin 2009 hebben we voor het eerst gerepeteerd in de oude chocoladefabriek, Daskalides, in Gent, vlakbij de watersportbaan. Ons eerste optreden was op Patjellifeesten op 1 mei.

David: Hoe veel keer hebben we daarvoor gerepeteerd? Vier keer ofzo?

Mike: Het kwam in ieder geval iets te vroeg.

David: Ik zat toen in mijn volwassenenonderwijs en had examens. Mike had wat muziek meegebracht naar onze eerste repetities. We zijn begonnen met dat na te spelen. Maar een maand en een half voor ons eerste optreden hebben we dat allemaal weggesmeten.

David: Dan is Wim met heel veel ideeën afgekomen. Op vier weken hebben we toen tien nummers gemaakt.

Mike: Kort daarna heb ik Jan De Boever van N9 aangesproken om het voorprogramma te mogen doen van Hump, een hiphopband. Daar was véél volk. Als je voor een van de eerste keren optreedt met een nieuwe groep dan komt iedereen af die je uitnodigt. Wij waren die avond de local heroes.

Wim: Eigenlijk is het in de N9 echt begonnen. Dat optreden heeft veel in gang gezet.

Lag jullie stijl al van in het begin vast?

David: We wisten dat het hiphop ging zijn, met een MC over.

Wim: Het is allemaal redelijk organisch gegroeid. Zo gaat het nog altijd eigenlijk.

David: Wat Mike niet zag zitten was een funkband met een MC erover.

Mike: Ik vind dat zoiets rap gedateerd klinkt. Begin jaren ‘90 kon dat nog. Ik vond dat in die tijd zeker niet slecht, maar ik vind niet dat je daar nu nog mee kunt afkomen. Het was dus wel even zoeken met de liveband.

Wim is begonnen met één synth, en die heeft het geluid enorm bepaald. Nu staat hij daar met een hele hoop knoppen, pedalen en bakskes. We klinken niet elektronisch, maar hebben wel een zekere klank die typisch Telefoenk is.

Waarom wilde je eigenlijk met een liveband spelen en niet met een dj?

Mike: Ik wil kunnen optreden voor iedereen. Telefoenk is wel ergens een hiphopband, maar wij hebben nog nooit op een gig gestaan in het hiphopmilieu, en dat was een bewuste keuze. Ik wil overkomen als iemand van hier, en niet als een gettho boy. We leven in Vlaanderen, het land van de gitaren en drums. Ik wou ook een liveband om festivals te kunnen doen.

David: Je bent ook heel beperkt als je met een dj werkt. De sound is altijd hetzelfde en er gebeurt niet veel op het podium.

Van waar komt de naam Telefoenk?

Mike: Van het merk Telefunken. We wilden niet in problemen komen met plagiaat dus hebben we het eerst verkort tot Telefunk, maar er bestond al een band met die naam. We moesten het dus anders doen.

Bart: Ik heb de naam dan eens gegoogeld met “oe”, en dat gaf nul hits.

David: Wij zijn dus de Vlaamse versie van Telefunk.

Is het een bewuste keuze om in het dialect te rappen? Waarom niet in het Engels?

Mike: Omdat ik geen Engels kan.

Wim: Allez, dat is nu toch geen goed antwoord…

David: (sarcastisch) We doen het bewust in het Nederlands omdat we onze eigen moedertaal fantastisch vinden!

Mike: Dat hangt wel samen hé. Moest ik nu echt heel vlot Engels kunnen, zou ik het misschien wel willen doen. Maar je kan maar rappen in je moedertaal. Ik begrijp de mensen niet die zo straight out of the soul iets kunnen doen, als ze het eerst moeten vertalen. Je moet toch altijd een vertaling maken in uw hoofd, en dat lijkt mij echt niet te doen. Ik denk dat veel groepen in het Engels zingen uit commerciële overwegingen. Stel je dEUS in het Nederlands voor. Ik denk niet dat ze daardoor in Frankrijk of Duitsland zouden kunnen spelen.

Jullie hebben dus geen commercieel plan?

David: Toch wel, maar we zijn er ons ook van bewust dat we niet snel in Engeland zullen staan.

“Denk je dat ik echt overloop van het talent? Nee. Ik had gewoon zin om op een podium te staan en ik heb mij bekwaamd in iets.”

Wat is jullie bedoeling op een optreden: de mensen aan het lachen brengen of ze doen dansen?

Wim: Beide, denk ik.

David: Niet alles is trouwens om te lachen, er zitten ook teksten tussen die dieper gaan.

Mike: ‘Al lachend zegt de zot zijn mening.’ ’t Zit niet in mij om op een echt serieuze manier de dingen aan te klagen. Ik vind het leuk om op een ludieke manier mijn gedacht te zeggen. Het nummer Brak is niet gemaakt om te lachen met marginalen. Ook niet om ze op te hemelen. Ik heb het gemaakt omdat die wereld mij iets doet. En ook om mensen te tonen hoe het er in die wereld aan toe gaat. Ik hoop dat de mensen ons niet carnavalesk vinden, want dat is niet de bedoeling.

David: De muziek biedt ook tegengewicht voor de humor. De teksten zijn misschien soms grappig of luchtig, maar de muziek is genoeg uitgekiend.

Mike: Mijn teksten zijn ook geëvolueerd.

In het begin kon het soms niet grof genoeg zijn. Maar mijn leven is veranderd en mijn teksten dus ook. Er zit nog altijd humor in, maar er worden ook serieuze dingen in gezegd. Ik ben nu aan het denken…

Bart: Ja, geef ne keer een voorbeeld?

Mike: Een van de laatste nummers die we gemaakt hebben op de repetitie, Da besan niet, relativeert de dingen een beetje. Als je te veel tilt aan de zaken word je depressief.

Kreeg je ooit al negatieve reacties uit het publiek op je teksten?

Bart: Ik denk dat we nooit te grof geweest zijn.

Wim: Wat is er in de huidige maatschappij nog grof? Als je kijkt wat komieken als Hans Teeuwen kunnen zeggen.

Mike: We gaan ook nooit persoonlijk iemand aanvallen: ej doare, nen brak.

David: Het is niet de bedoeling om te choqueren.

Wat moet je daar tegenwoordig nog voor doen?

Bart: De Marilyn Manson van de hiphop worden.

David: De Kraaien, een Hollandse hiphopband, die mannen zijn pas grof.

Mike: Er komt wel eens een vuil woord voor in mijn teksten. Maar als dat erin staat, dan is dat omdat de tekst het nodig heeft. Het is nooit van: “Kga ne keer zoad schieden op ui lekkere tieten”. Allez, ge hebt al een goede kop voor uw interview.

Bedankt. Als jullie optreden hebben jullie altijd hetzelfde trainingspak aan. Is dat om spot te drijven met de hiphopclichés?

Mike: Ondertussen doen we dat niet meer, omdat we dat een beetje beu zijn. Ze zaten trouwens ook niet zo goed. We hebben daar lang naar gezocht, naar die vintage kleren. Moderne kleren zijn gemaakt om goed te zitten, bij die pakken zat er wel altijd ergens een naad te spannen.

David: Het was wel de bedoeling om iets te brengen dat visueel aantrekkelijk was.

Bart: Een beeld dat je herkent.

Wim: Maar het was ook een beetje een knipoog, een beetje relativeren.

Bart: In het begin heeft dat wel zijn effect gehad, die pakken. We hebben eens een fotosessie gedaan en die foto’s verspreid, en nadien werd de link wel gelegd.

Mike: Voor mij waren de pakken ook een link naar old skool hiphop als Run DMC. Ik vind die nog altijd veel krachtiger klinken dan hiphop van nu. Wij zijn geen 50 cents, maar eerder LL Cool J’s.

43

Wat zijn jullie grootste invloeden?

Mike: Voor mij de twee eerste platen van Urban Dance Squad. Beastie Boys mag ik ook niet vergeten.

Wim: Ik heb nooit echt in de hiphop gezeten, ik heb er zelf mijn weg in moeten vinden. Los daarvan zijn mijn grootste invloeden Zappa en Wizards of Ooze. En veel jazz natuurlijk.

David: Wizards of Ooze is toch wel de beste Belgische band ooit. Voor mij zijn ook The Roots een grote invloed, zeker hun drummer ?uestlove. Ik ben ook zeker geen pure hiphopper. Ik luister evengoed naar rock, latin, jazz, afrobeat en jungle.

Zolang het maar goed klinkt.

Bart: Ik heb naar de bas gegrepen door bassisten als Les Claypool en Flea aan het werk te zien. Die invloeden wegen niet zwaar door in mijn spel, want ik slap niet.

Mike heeft trouwens niet veel meer nodig dan een strakke beat, een goede baslijn en goede opvulling door de keys.

Is het zo dat de nummers ontstaan?

Wim: Het varieert. Sommige nummers komen voort uit een jam, soms uit ideeën die iemand thuis in mekaar gestoken heeft en doorgestuurd naar Mike.

David: Wim is bescheiden, maar het komt meestal van hem. We kunnen wel besluiten dat Wim onze grootste componist is.

Mike: De laatste tijd komt Wim altijd met de ideeën af. Hij flanst iets in mekaar en stuurt dat op. Ik zet er dan tekst op en dan wordt dat op repetitie verder gefinetuned.

Bart: Maar we zitten geen weken op een nummer te sjieken.

David: Het duurt meestal drie repetities voor we een structuur hebben.

Wim: Aan sommige nummers blijven we wel wat langer schaven, maar over het algemeen gaat het vrij snel.

Zijn jullie veelschrijvers?

Mike: Wij horen vrij vlug of een nummer werkt. Dat zit meestal al in de groove.

Bart: In het begin waren we blij dat we snel 10 nummers hadden zodat we konden optreden. Nu zijn we veel kritischer over nieuwe dingen die we maken, en smijten we oudere sneller weg.

“’t Es schuone he, ’t Meetjesland!”

Wat zijn de grootste successen na drie jaar Telefoenk?

Bart: Ik zou toch zeggen: Cirque Constance.

Mike: Ja, absoluut.

Wim: Voor mij was het Eeklo For Life vorig jaar. Dat was hét concert. 2010 was eigenlijk over het algemeen een superjaar.

Mike: Eeklo For Life was wijs omdat er een goede PA, zaal en sound was, maar ik vond het publiek iets fijner op Cirque Constance.

Wim: De timing van Eeklo For Life was perfect. We zaten toen volop in de opnames van onze EP en ’t was de eerste keer dat we redelijk wat nieuwe dingen konden live spelen.

David: Ik denk dat voor Bart en Mike Cirque Constance super was omdat het volk mee ging, maar ik heb als drummer minder contact met het publiek en mij valt dat dan wat minder op.

Mike: Ik weet nog dat toen het optreden gedaan was we tegen mekaar zeiden: dit moet je koesteren, want voor hetzelfde geld maken we hetzelfde nooit meer mee. Qua interactie was dit top.

De tent zat stampvol en alle aanwezigen brulden de teksten mee. We voelden ons voor de eerste keer een goede band.

Bart: ’t Was ook de eerste keer dat we stukken muziek moesten blijven herhalen omdat het publiek dingen overnam. Dat was echt wijs.

Mike: We speelden ook op het ideale uur, rond half twaalf. De mensen waren al wat zat, maar ze lagen nog niet te slapen op de monitors. Iedereen had zich op zijn top gedronken, en toen kwamen wij. Cirque Constance heeft altijd een tof publiek, allemaal muziekliefhebbers.

Zelfs de zwaarste metalheads van ’t Meetjesland deden mee, heb ik gezien.

David: Ja, op een of andere bizarre manier hebben wij de metalscène blijkbaar ook mee. Ik denk dat dat komt door de sound.

We durven wel eens zwaar gaan.

Mike: En we zijn een liveband.

Bart: En de teksten zijn begrijpbaar.

Wim: Onze muziek gaat over alledaagse zaken in onze eigen taal. Het zijn herkenbare thema’s.

Bart: Het is wel een eer dat de metalheads ons goed vinden. We hebben niet eens gitaar.

David: De gasten van The Evil pony’s zijn trouwens de max.

Jullie zijn allemaal dertigers. Voelen jullie zich soms niet te oud om op het podium te staan springen?

Mike: Ik ben nog maar net begonnen.

Daarvoor heb ik wel eens een gelegenheidsoptreden gegeven, maar ik durfde eigenlijk niet. Met Telefoenk dacht ik: ’t is nu of nooit, want anders ben ik echt oud.

Op muzikaal vlak ben ik nu 22 ofzo.

Je hebt vroeger toch nog in Over Dijzerz gezeten?

Mike: Ja, maar we hebben hoop en al twee keer opgetreden. Dat is eigenlijk een stille dood gestorven.

Bart: Een paar weken geleden stond Spinvis in de Humo. Hij heeft zijn debuut pas uitgebracht op zijn 41ste. Als het goed is, en de mensen zijn geïnteresseerd, dan maakt het niet uit hoe oud je bent.

Mike: ’t Is niet omdat je de dertig gepasseerd bent dat je leven plots saai moet zijn en je alleen nog maar aan een gezin, een huis en genoeg geld mag denken. Ik vind dat een wreed idee. Ik ken mensen waarvoor vroeger alles kon: zwijnen in de Overpoort, met vier vrouwen tegelijk vieze dingen doen en kotsen op een ander zijn velo. En nu wordt alles plots serieus, zijn ze directeur van een bedrijf, en moet alles stijf en plechtig.

David: Dat is waanzin, ik walg ervan.

Mike: Wat ook vreemd is: als je succes hebt mag wel alles. Iggy Pop is in de zestig, maar gedraagt zich als een zot van zestien.

Misschien is er hier in Oostakker wel een lokale Iggy Pop die niet bekend is. Die heeft in mijn ogen even veel recht om zich zo te gedragen.

Mike, jij bent jeugdpreventiewerker in Eeklo. Is die functie verzoenbaar met een artiestenbestaan?

Mike: Ik ben vormingswerker, en werk vooral rond drugs. Ik werk halftijds zodat ik mij genoeg kan focussen op muziek. Ik probeer daar ook wat geld mee te verdienen, want ik geef ook workshops en heb een kinderrapprogramma, Meneer Megaferm. Ik denk dat bij Telefoenk spelen een voorbeeld is voor de jeugd. Ik toon aan jongeren: durf. Als ik workshops geef zeg ik dat ook aan de jongeren. Denk je dat ik echt overloop van het talent? Nee. Ik had gewoon zin om op een podium te staan en ik heb mij bekwaamd in iets. Ik ga trouwens niet dronken op een podium staan en mensen verwijten naar het hoofd slingeren.

Dat is niet omdat ik voor de stad werk, maar gewoon omdat ik zo niet ben. Als vormingswerker móet ik ook creatief zijn.

Hebben artiesten een voorbeeldfunctie?

David: Ik studeer voor leraar.

Wim: Ik ben leraar.

Mike: Ik denk dat dat allemaal perfect combineerbaar is. Ik vind het net een meerwaarde voor leerlingen. In de week voor de klas, maar in ’t weekend rock ’n roll. Ik zou het triestig vinden moest een directeur iemand daarvoor op het matje roepen. Een leerkracht is ook een mens.

David: Mijn probleem is net dat leerkrachten vaak niet in de realiteit staan.

Ze zijn misschien wel te lang naar school geweest. Eerst middelbaar, dan hoger of universitair onderwijs, en daarna werken in een school. Ze zijn nooit uit dat schoolmilieu geweest.

Wim, jij bent eigenlijk drummer.

Wim: Ik heb drums en piano gestudeerd aan het conservatorium, specialiteit jazzdrum. Maar ik voel mij eigenlijk meer allround muzikant. Ik ben met vanalles bezig. Klassieke jazz…

Mike: … met schone zangeressen!

Wim: … en vuile hiphoppers hier. ’t Was dus niet omdat je de drummermoppen beu was?

Wim: Ik heb ze allemaal uitgevonden.

ODE AAN HET MEETJESLAND Ik wil het ook eens over The Sloofs hebben. Is dat een volwaardig project?

Bart: Het eerste nummer is er gekomen wegens een overschot aan tijd. Telefoenk lag even in een lagere versnelling. Wim had werk met andere projecten deze zomer.

Mike: Het is niet echt een nevenproject. ’t Is inderdaad ontstaan wegens tijd te veel. Ik wou eens iets anders doen.

Heb je de Ode aan het Meetjesland echt enkel gemaakt omdat je tijd te veel had of wou je het Meetjesland onder de aandacht brengen?

Mike: Het voelde ook wel goed aan om een nummer te maken over mijn eigen regio. Het gaat over het Meetjesland, het cultureel achtergestelde gebied waar zelfs Europese subsidies naartoe gaan. Dat vond ik wel een leuke tegenstelling. Het gevoel dat veel mensen hadden na het horen van het nummer hebben wij natuurlijk ook.

Zijn jullie echt trots op jullie roots?

Mike: Ik wel. Ik ga hier nooit weg. Ik woon nu wel in Oostakker maar ik werk in Eeklo en ik ken de streek. Als ik erdoor rijd voel ik wel: dit is mijn grond.

Bart: Vroeger in Aalter, in ’t jeugdhuis, zei zowat de helft van mijn maten: ik moet hier weg, ik wil in Gent gaan wonen. Ik heb dat gevoel nooit gehad. Veel van die mensen zijn dan inderdaad in Gent blijven hangen, maar ik zie ze nu bijna allemaal terugkeren. Ik heb ook in Gent gestudeerd, maar heb er nooit op kot gezeten. Ik had in Aalter mijn bezigheid. En ’t es schuone he, ’t Meetjesland!

Er is zware kritiek gekomen van Lieven Scheire op het nummer. Jullie zijn Zelzate vergeten…

Mike: We hebben het al goedgemaakt.

Wim: Tong gedraaid?

Mike: Hij had een EP besteld, en ik ben hem persoonlijk gaan afgeven.

Bart: We konden natuurlijk niet over alles iets zeggen, of we hadden nog een ode of drie erbij moeten maken.

Mike: ’t Is ook het schoonste bewijs dat het geen beredeneerd liedje was. Maldegem, Zelzate en Zomergem zitten er niet in, maar geen haar op ons hoofd dat daar bij stil gestaan heeft. Wisten wij veel. Nu ja, terechte kritiek hé!

DE TOEKOMST Wat zijn de grote plannen voor de toekomst?

Mike: Aha! Bart: Mike kwam de vorige repetitie met een goed idee.

Mike: Wij zouden graag een tour opzetten. Het doel is om in de regio, maar ook buiten ’t Meetjesland op te treden. We zijn nu volop op zoek naar organisatoren die ons willen boeken. Den Oemtata zou wel leuk zijn…

Bart: ’t Is ook de bedoeling een nieuwe show op te zetten. We hebben een tijdje geteerd op onze set. We gaan nummers langs de kant zetten of herwerken en nieuwe nummers maken.

Mike: We nemen na nieuwjaar ook een nieuwe single op en gaan daar een videoclip bij maken. We willen dat professioneel doen. In de nieuwe show zullen er herkenbare dingen zitten van vroeger, maar dan in een nieuw jasje gestoken.

45

Komt er binnenkort een full cd?

Wim: Dat is momenteel budgettair nog niet mogelijk.

Mike: Ik kan mij niet inbeelden dat die cd er niet zal komen. Maar dat zal eerder voor 2013 zijn. Als de tijd rijp is. Misschien kunnen we door op nieuwe plekken te spelen ook een groter draagvlak creëren.

We zijn altijd geïnteresseerd. Nu zijn we nog onafhankelijk, maar we zijn zeker niet vies van een label of een management dat op Telefoenkmaat gesneden is.

En het buitenland?

Mike: Dat zit niet in mijn hoofd. Ik heb nog geen enkele band in een dialect zien doorstoten naar het buitenland.

En in Nederland is er misschien al te veel hiphop. Maar ik denk wel dat het doel is om gans Vlaanderen Telefoenk te leren kennen.

Bart: Ik zou ook niet weten wat we in Duitsland zouden moeten staan doen, als ze ons in Antwerpen nog niet kennen.

Mike: Op de radio komen lijkt mij ook wel realiseerbaar. In Vlaanderen moet het zeker te doen zijn.

Streef je naar een hit?

Wim: Ik vind dat een beetje een gevaarlijke vraag. We moeten proberen goede nummers te maken. Of daar een hit tussen zit, dat heb je zelf niet volledig in de hand.

Je kan wel wat dingen proberen pushen via allerlei kanalen en sociale media.

David: Zie Isbells. Die zanger werkte bij Ikea en zat daar wat gitaar te spelen, en plots scoort hij een gigantische hit. Hij wist dat ook niet op voorhand.

Mike: We doen gewoon ons ding, maar ’t neemt niet weg dat opgepikt worden wel cool zou zijn. Maar we gaan niet zitten luisteren: wat werkt er, dat gaan we eens proberen.

Anderzijds wil ik wel muziek maken voor iedereen. Ik denk wel dat de Telefoenk sound voor iedereen met een open geest kan werken.

Denken jullie dat Meetjeslandse muziek de wereld kan veroveren?

Mike: Pura Vida is goed bezig. Op reggaevlak, als je met de Congos een plaat kunt maken… Dat is alsof ik met Chuck D van Public Enemy een plaat zou maken. Dat is zowat dezelfde grootorde.

Bart: Kan ’t Meetjesland het verschil maken? Weet ik niet.

Er zijn in ieder geval genoeg muzikanten en er wordt veel muziek gemaakt. Het kan dus haast niet anders.

Mike: Eigenlijk doet het er niet toe van waar je komt. 2 (woord: beca // beeld: lm)

FACELIFT VAN EEN

WERELDWINKEL INTERVIEW MET EEN EERLIJKE WERFLEID(ST)ER

E

ttelijke weken al moet de bewuste Ertveldse consument zijn eerlijke producten op woensdagochtend inkopen, bij wereldwinkelmarktkramers Frank of Johan. De Ertveldse Wereldwinkel is namelijk tot nader order gesloten en ondergaat onderwijl een heuse facelift. Voor de schermen lijkt alles wel windstil. Achter de schermen waait echter een woelige en eerlijke wind.

De wereldwinkel is nu al een tijdje gesloten en toch zie ik geregeld licht branden in het kotje naast Den Oemtata. Lieve Lieve, wat is er aan de hand?

Lieve De Schepper: Verbouwen he, verbouwen!!

Na de renovatie van de Oemtata hebben jullie dus nog volk gevonden om ook de wereldwinkel aan te pakken. Waar blijven jullie die enthousiaste medewerkers vinden?

Lieve: Eerst wil ik toch even stellen dat wij als Wereldwinkel los werken van het café.

Slechts enkelen zijn werkzaam in beide.

Wat de verbouwingen betreft doen we dit eigenlijk eerder uit noodzaak. Toen vorig jaar Els De Vos het voor bekeken hield na jarenlang de kar te hebben getrokken, zijn we met de overige medewerkers in crisisberaad gegaan. Al vlug bleek dat er nog heel veel enthousiasme leefde onder ons. Het feit dat Els ermee stopte heeft ons allemaal wakker geschud. Er moest iets veranderen of het einde van de Ertveldse Wereldwinkel zou akelig dichtbij komen.

En dus zijn jullie aan het renoveren geslagen?

Lieve: Niet echt. ‘Verfraaien’ was de bedoeling: een likje verf hier, een leuk kadertje daar, enkele nieuwe kasten, het gamma updaten, enzovoort. We begonnen eigenlijk aan een grote kuis. Toen Bram (De saedeleir, nvdr) met het idee afkwam om een muur uit te breken, werd de winkel al snel een bouwwerf. Onmiddellijk grondig tewerk gaan werd het motto: de centrale muur uitbreken, muren herplakken, een nieuwe houten vloer leggen, een nieuwe

plafond steken, isoleren, nieuwe elektriciteit. En dat zijn dan enkel nog maar de ideeën die al uitgevoerd zijn.

Ik hield letterlijk mijn hart vast tijdens de breekwerken, maar uiteindelijk zijn we heel erg blij met de verfraaiingen die we nu al gerealiseerd hebben. En het is nog niet af he!!

Ja, inderdaad, was november niet de richtdatum?

Lieve: Eigenlijk zijn de werken voor het grootste deel afgewerkt. Nu rest er ons enkel nog het meubilair bij elkaar te zoeken. We zouden het onszelf gemakkelijk kunnen maken en in Ikea enkele goedkope hippe kastjes bijeen kopen. Maar we willen het ook goed doen, weloverwogen. We willen met de Wereldwinkel de boodschap van eerlijke handel uitdragen. Misschien leggen we best eerst alle mogelijkheden eens naast elkaar.

Oxfam Nationaal biedt in zijn gamma ook kasten aan die in een beschutte werkplaats op maat gemaakt kunnen worden. Wij vinden dit alvast een heel mooi alternatief.

Momenteel wachten we op een offerte.

Daarna maken we de afweging. Als je ziet hoe wij te werk gaan, kan je al raden dat ons investeringsbudget beperkt is. Dit alles heeft ervoor gezorgd dat het allemaal wat langer duurt dan we verwacht hadden. Maar we gaan onze Wereldwinkel afwerken met een goed gevoel en dat is toch het belangrijkste.

Wij, de medewerkers, kunnen binnenkort weer met herwonnen goesting in de winkel gaan staan. Ik kijk er al geweldig naar uit!

Voor mij zit een gedreven, idealistische jonge vrouw. Ben jij het prototype van de ideale Oxfam-medewerker?

Lieve: Neen, helemaal niet. Uiteraard is idealisme het sleutelwoord. We doen dit niet alleen om de goeie producten of de merknaam van Oxfam. We doen dit ook om de mensen wakker te schudden en bewust te maken dat het ook anders kan. We willen erop wijzen dat op deze dolgedraaide wereldbol, zelfs in tijden van bankenverraad, eerlijk handel kan worden gedreven. Met het hart op de juiste plaats is alles mogelijk. Naast de winkel openhouden zijn er echter nog heel wat taken achter de schermen, zoals de bestellingen doen, rekken aanvullen, schoonmaken, de boekhouding.

Moet je daar jong voor zijn? Absoluut niet!

Als ik naar ons team kijk dan zie ik een heel gevarieerde groep, met alweer enkele nieuwe gezichten, jongeren en ouderen van alle slag, en waarbinnen iedereen klaarstaan om de nodige taken te vervullen. De een pakt achter de schermen een levering uit en sorteert de producten in de rekken, de andere zorgt ervoor dat de winkel zaterdagmorgen geopend is en de mensen hun weekenddosis Oxfam-koffie of wijn mee naar huis kunnen nemen, nog een ander persoon houdt zorgvuldig alle rekeningen bij.

En dan nog een andere die zorgt dan voor de PR in een plaatselijk magazine.

Lieve: Haha, inderdaad.

Alvast bedankt en veel succes met de opening. Wat wordt nu weer de datum?

Lieve: Februari?! Ik durf niks meer luidop zeggen, maar we zullen zeker niet onopgemerkt opnieuw de deuren openen.

Je hoort nog van ons!! 2 (tvl)

OOK EEN SPONSORPAGINA IN POOK? MAIL NAAR OEMTATA.VZW@GMAIL.COM

SPONSORPAGINA

CIRQUE CONSTANCE NABESCHOUWING EDITIE 7

W

anneer het einde van het jaar nadert en de dagen zich hullen in mist en duisternis, begint men traditioneel met allerhande nabeschouwingen, waarin alle ellende van de voorbije 12 maanden nog maar eens wordt samengevat.

Gelukkig was er temidden al die apocalyptische rampspoed (de opstanden in het Midden-Oosten, de hongersnood in Afrika, de nieuwe plaat van Lou Reed en Metallica) nog het Cirque Constance Festival, editie 7.

DE CIJFERS Bijna 40, dit gold zowel voor het aantal bands dat er verspreid over 2 dagen speelde, als voor het aantal vaten bier dat u heeft helpen leegdrinken. En dan zwijgen we nog over het aantal bakken Duvel, LaChouffe en Augustijn die soldaat zijn gemaakt. Over het aantal bezoekers lopen de meningen uiteen; de schatting van de medewerkers gaat van 1.500 (vroeg op de avond) tot 15.000 (iets minder vroeg op de avond).

HET WEER Dit jaar was het bij uitzondering eens geen zonnig Cirque Constance festival, maar dat hield op zaterdagmiddag een record aantal smullers allerminst tegen om te genieten van een uitgebreide barbecue. Later die dag veranderden felle regenbuien het terrein in

een modderpoel, wat dan weer als positief effect had dat de mensen gezellig dicht bij elkaar kropen in de tenten. De organisatie laat alvast weten dat de regenval niet wordt erkend als natuurramp en dat bijgevolgd de tickets niet worden terugbetaald. Ter compensatie zouden er eventueel nog drank- en eetbonnen ter beschikking worden gesteld op de website, maar dit is niet meer dan een gerucht.

DE MUZIEK De line-up van dit jaar was ongetwijfeld de strafste ooit. Op vrijdag wonnen de Kaprijke trashers van Devastation de nu al legendarische Grote Prijs Luc Saté. De fans die de moshpit tijdens het optreden bevolkten – en dat waren er veel – spreken er nog altijd over. Op zaterdag ging het er iets fijnbesnaarder aan toe, met onder

47

andere een subliem optreden van muzikale grootheid Bruno Deneckere. In de latere uurtjes brachten ook headliners Muffler Men, Summerbummerdownerfolk en Yuko menigeen in vervoering.

Tussen deze ronkende namen bleven ook de (voorlopig nog) minder bekende artiesten goed overeind, wat aantoont dat er heel wat talent schuilt in het Meetjesland.

Speciale vermelding ook voor de originele en fel gesmaakte offstage performance van the Bad Ass Motherfuckers in de merchandising stand!

Breng een bezoekje aan onze site (www.cirqueconstance.be) of word lid van Cirque Constance op Facebook. U kunt er onder andere een heel mooi filmpje bekijken over het voorbije festival. Tot in 2012 op de Roadshow en/of het festival! 2

35JAAR

OEMTATA

OEMTATA KALENDER zon 18/12 vrij 23/12 zat 24/12 maa 26/12 vrij 30/12 zat 31/12 vrij 06/01 zat 07/01 vrij 13/01 zat 28/01 zon 29/01 vrij 10/02 vrij 02/03 vrij 09/03 vrij 16/03 zat 05/05

BIJ DIANE

KOFFIE EN GEBAK OP ZONDAGMIDDAG

VINYL NIGHT

VERZOEKPLATEN MET DJ PEPSIEDT & JIMMY OMDAT ER VOOR HEN GEEN PLAATS MEER WAS IN DE HERBERG CAFE OPEN OM 24u

OEMTATRAVEL

BEZOEK AUSCHWITZ & KRAKAU (26-30/12)

OMER & VALEIR NIGHT PART III

THE FORGOTTEN ‘45s & PRE-NEWYEARS EVE PARTY MET DJ LUCAS SYS

AAJAR

NEWYEARS EVE PARTY MET DJ RIL

THREE YEARS THREE TRAMPS PART III MOVIE NIGHT

NACHT VAN DE VOORZITTER ALKERDEEL METAL GIG

POEMTATA & GEDICHTENDAG JOHAN DE BOOSE & LE TRIO PERDU

NIEUWJAARS RECEPTIE CHIROFUIF SINT POL

CHIROFUIF SJALOOM

CIRQUE CONSTANCE ROADSHOW

4 MEETJESLANDSE BANDS IN VOORRONDE 2

STUDIO 69

JONG REGIONAAL TALENT ON STAGE

POEMTATA & KOEN STASSIJNS VERHALEN OVER WAALSE POËZIE 48