Każdy, kto tu przyjdzie, zobaczy coś, czego nie ma nigdzie na świecie.
Yasuhisa Toyota
Nie mam żadnych wątpliwości, że gdyby trzeba było wymienić 5 najlepszych sal koncertowych na świecie, ta znalazłaby się między nimi.
sir Simon Rattle
Jestem zachwycony i wyglądem sali i niesamowitą akustyką. (…) jak się dotyka skrzypiec na tej scenie, to po prostu one same śpiewają
Daniel Stabrawa
Dziękujemy za 10 lat niezapomnianych przeżyć!
Świętując dekadę nowej siedziby NOSPR, dziękujemy za Państwa obecność.
Wspólnie tworzymy miejsce, które żyje, przyciąga i inspiruje.
Życzymy, aby nasza wspólna droga przez świat muzyki była dla Państwa niewyczerpanym źródłem pięknych emocji i niezwykłych doświadczeń.
Z wyrazami szacunku
Ewa Bogusz-Moore
Dyrektor naczelna i programowa
Narodowej Orkiestry Symfonicznej
Polskiego Radia
wraz z zespołem NOSPR
Wszystkie drogi prowadzą do NOSPR
Szanowni Państwo,
od oficjalnego rozpoczęcia działalności nowej siedziby Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia przy placu Wojciecha Kilara 1 w Katowicach mija dekada – 10 lat wypełnionych niezapomnianymi koncertami, pełnych estetycznych doznań, wielkich wzruszeń, znakomitych osiągnięć, innowacyjnych projektów – bezcenny wkład instytucji w rozwój kultury muzycznej i kształtowanie wizerunku Polski.
Dziś Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach jako jedyna polska instytucja należy do międzynarodowej organizacji ECHO (European Concert Hall Organisation) elitarnego grona 23 najbardziej opiniotwórczych instytucji w świecie muzyki klasycznej zrzeszającej orkiestry – gospodarzy największych sal koncertowych w Europie – i pełni szczególną rolę w nadawaniu tonu europejskiemu życiu muzycznemu, kreowaniu krajobrazu muzyki klasycznej i wytyczaniu nowych trendów w kulturze.
Z okazji tego jubileuszu dziękuję za realizację szlachetnej misji i służbę sztuce. Doceniam codzienny wysiłek, pasję, niesłabnącą energię oraz zaangażowanie Dyrekcji i wszystkich Pracowników, którzy wspólnie sprawiają, że NOSPR stał się prawdziwym artystycznym domem, miejscem odkryć głębokich sensów i wzruszeń. Łączy pokolenia i oferuje przestrzeń do spotkań z muzyką dla wszystkich, niezależnie od wieku czy doświadczenia.
Jestem przekonana, że obchody jubileuszowe otworzą kolejny ważny rozdział w historii instytucji, obfitujący w sukcesy.
Serdecznie zapraszam do odkrywania piękna świata dźwięków w podróży z tak znakomitym przewodnikiem – Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia.
Hanna Wróblewska
Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego
korzystając z okazji, jaką jest jubileusz 10-lecia nowej siedziby NOSPR, pragnę złożyć serdeczne gratulacje oraz życzenia dla wszystkich pracowników i współpracowników kierowanej przez Panią instytucji.
NOSPR od początku swego istnienia pełni rolę ambasadora polskiej kultury, reprezentującego nasz kraj na międzynarodowej scenie artystycznej. Z wielkim uznaniem przyglądam się, jak Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach kultywuje tradycje poprzedników poprzez ukazywanie bogactwa muzyki polskiej oraz światowej spuścizny muzycznej, krzewienie współczesnej twórczości muzycznej ze szczególnym uwzględnieniem muzyki polskiej oraz upowszechnianie kultury muzycznej w kraju i poza jego granicami.
Dbałość o reprezentatywność programów muzycznych sprawiają, że NOSPR jest miejscem wyjątkowym, łączącym różne gatunki muzyczne na najwyższym poziomie artystycznym. Gratuluję wielkiego uznania na całym świecie i dziękuję za stałą obecność na antenach Polskiego Radia przez te wszystkie lata. Transmisje koncertów z sali koncertowej NOSPR sprawiają, że słuchacze Polskiego Radia mają możliwość uczestniczenia w wyjątkowych wydarzeniach muzycznych na światowym poziomie.
W imieniu własnym i pracowników Polskiego Radia życzę Państwu kolejnych tak wspaniałych jubileuszy oraz nieustającej dumy i satysfakcji z wykonywanej pracy.
Paweł Majcher
Redaktor Naczelny
Polskiego Radia
Szanowni Państwo,
jubileusz 10-lecia istnienia nowej siedziby Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia w Katowicach to szczególne wydarzenie, które zachęca do refleksji nad niezwykłą historią pierwszej w kraju orkiestry, jej wkładem w rodzimą kulturę, a także nad jej przyszłymi wyzwaniami. W ciągu ostatniej dekady to miejsce stało się jednym z najważniejszych filarów polskiego życia muzycznego i miało niebagatelny wpływ na zmianę współczesnego wizerunku Katowic.
Nowa siedziba Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia odegrała kluczową rolę w transformacji naszego miasta, przyczyniając się do jego rozwoju kulturalnego, społecznego i ekonomicznego oraz pomagając Katowicom odkryć ich wielki potencjał kulturowy. NOSPR i jej imponująca siedziba stały się jednym z symboli przemiany miasta w nowoczesne centrum kultury i sztuki.
Nowe możliwości, jakie otworzyły się przed Orkiestrą dzięki nowej siedzibie, sprawiły, że adres przy pl. Wojciecha Kilara 1 stał się atrakcyjnym miejscem dla miłośników muzyki klasycznej i szeroko pojętej kultury. Liczne koncerty i widowiska muzyczne, w tym występy wybitnych artystów światowej sławy, przyciągają do miasta gości z całej Polski i zza granicy.
Nie można zapominać o roli NOSPR-u jako edukatora. Programy edukacyjne, koncerty dla dzieci i młodzieży oraz warsztaty muzyczne organizowane przez Orkiestrę są niezwykle ważnym elementem jej działalności. Dzięki tym inicjatywom młode pokolenie Polaków ma szansę poznać i pokochać muzykę klasyczną, co jest jednym z kluczowych celów działalności NOSPR-u.
Jubileusz 10-lecia istnienia nowej siedziby Narodowej Orkiestry Symfonicznej Polskiego Radia to nie tylko wielkie święto dla symfoników, ale również hołd złożony dziedzictwu, które pierwsza w Polsce orkiestra kontynuuje, oraz ludziom, którzy je budowali i nadal tworzą – muzykom, dyrygentom, mecenasom i miłośnikom sztuki.
Gratulując jubileuszu, pragnę życzyć wszystkim sympatykom tego miejsca, abyśmy nadal mogli spotykać się w jego przyjaznych przestrzeniach, wsłuchując się w puls muzycznego życia Katowic, który bije tutaj szczególnie mocno.
Marcin Krupa
Prezydent Miasta Katowice
4.10 / 19.30
SALA KONCERTOWA
INAUGURACJA SEZONU 2024/2025
DYRYGENTKA
Marin Alsop
FORTEPIAN
Hayato Sumino
NARODOWA
ORKIESTRA SYMFONICZNA
POLSKIEGO RADIA
Samuel Barber
I Symfonia op. 9
Władysław Szpilman
Concertino na fortepian i orkiestrę
Johannes Brahms
Wariacje na temat Haydna op. 56a
George Gershwin
Błękitna rapsodia
Czas trwania (łącznie z przerwą): ok. 90 min
Cztery spojrzenia na klasykę
Andrzej Sułek
I Symfonia „poczęła się” w Stanach Zjednoczonych, ale Barber ukończył ją w Europie w tym najbardziej bodaj ikonicznym dla zachodniej kultury i cywilizacji mieście, do którego „wszystkie drogi prowadzą”. Była ona zarazem swoistym ukoronowaniem wczesnego sukcesu, wyrazem uznania dla kompozytorskiego talentu, jakie 25-letni Barber zyskał w swoim amerykańskim środowisku muzycznym, i otwarciem wrót do prawdziwej twórczej kariery. Stypendium, które otrzymał z Curtis Institute of Music, pozwoliło mu studiować od 1935 do 1937 w Akademii Amerykańskiej w Rzymie i to tam ukończył jednoczęściową symfonię, której plan formalny i tematyczny objawia się niemalże w jednym, inicjalnym rozbłysku.
Pierwsze wykonanie utworu w rzymskiej Villa Aurelia w grudniu 1936 roku przez Orchestra Sinfonica dell’Augusteo pod batutą Bernardina Molinariego okazało się spektakularnym sukcesem 25-letniego kompozytora. Amerykańskie prawykonanie utworu poprowadził Artur Rodziński z Cleveland Orchestra w styczniu 1937 roku, a w ciągu dwunastu miesięcy utwór pojawił się w programach Filharmoników Nowojorskich i London Symphony. Latem tego samego roku kompozycja wykonana została przez Wiedeńczyków na Festiwalu w Salzburgu – jako pierwsze w historii amerykańskie dzieło symfoniczne.
„Forma mojej Symfonii w jednej części jest syntetycznym ujęciem czteroczęściowej symfonii klasycznej – wyjaśnił wówczas Barber w nocie programowej. – Opiera się na trzech tematach początkowego Allegro ma non troppo, które przez cały utwór zachowują swój zasadniczy charakter. […] Rozpoczyna się zwyczajowym przedstawieniem tematu głównego, bardziej lirycznego tematu drugiego i tematu końcowego”.
Pomimo całego konserwatywnego sztafażu Barber prowadzi tu wyrafinowane gry planów metrycznych i rytmicznych. Łukowa forma, zachwycająco rozwinięte liryczne centrum o pieśniowej proweniencji, intensywna dramaturgia i żywa orkiestracja składają się na łatwo wyczuwalny neoromantyczny charakter utworu. Neoklasyczna forma I Symfonii – mimo jej kompaktowej budowy – także niewątpliwie przyczyniła się do jej sukcesu, bo stanowiła swego rodzaju antidotum na „wybryki” panoszącej się awangardy i drugiej szkoły wiedeńskiej: przywróciła amerykańskiej publiczności wiarę w coś, co można określić mianem „cywilizowanego modernizmu”.
Mimo sukcesu Barber przeredagował I Symfonię w 1942 roku, gdy pełnił wojskową służbę artystyczną w US Army Air Corps. Prawykonania nowej wersji dokonali Bruno Walter i Orkiestra Filadelfijska w lutym 1944 roku.
W czasie, gdy przebrany w wojskowy mundur Barber szlifował swój klejnot kompozytorskiej chwały, w innym miejscu ogarniętego wojną świata – za murem warszawskiego getta – Władysław Szpilman przeżywał najczarniejszy los, jaki człowiekowi może zgotować inny człowiek, zarabiając m.in. jako solista orkiestry Simona Pullmana. Wykształcony na klasycznym repertuarze pianistycznym, obdarzony instynktowną zdolnością improwizowania i proteuszowym darem nieuchwytnego przeistaczania stylistycznej i gatunkowej materii w 1940 roku stworzył miniaturowy koncert będący wyjątkowym w polskiej muzyce przykładem crossoveru , zanim jeszcze ktokolwiek wymyślił to pojęcie. To muzyka naprawdę trudna do zaszufladkowania, w Concertino słychać bowiem i wybujały romantyzm, i jazz, czuć rękę wytrawnego pianisty i kompozytora szlagierów.
Zdumiewająca w tych okolicznościach beztroska splata się z czułym liryzmem. Szeroki temat główny operuje gershwinowskimi zwrotami. Jego zamaszysty gest w lirycznej postaci podejmuje fortepian, by od razu poddać go subtelnym przekształceniom. Potem z towarzyszeniem pogwizdujących beztrosko fletów wkracza ewokujący atmosferę pogodnej przechadzki temat poboczny. W orkiestrowych partiach odzywają się echa partytur Rachmaninowa. Przetworzenie to niejako ekwiwalent części środkowej. Dominuje w nim zabarwiony smutkiem ton minorowy. Motyw główny pojawia się w lustrzanym odbiciu, a tęskne solo skrzypiec aluzyjnie wnosi żydowski koloryt. Jako repryza i namiastka części trzeciej powraca drugi temat, a po fanfarowym przygotowaniu jest miejsce na liryczną, podbarwioną chopinowsko kadencję. Na koniec główny temat w swojej w przetworzeniowej wersji formuje mocno i zdecydowanie nakreśloną konkluzję.
Amerykańska publiczność lat 20. XX wieku nie tylko wykazywała pełen rezerwy sceptycyzm wobec europejskiej awangardy, ale też w swych najszerszych konserwatywnych kręgach twardo rozgraniczała muzykę poważną od pozostałej. Jazz grano w klubach, piosenka i musical miały swoje miejsce na Broadwayu. Nie w salach koncertowych. Kropka! W 1922 roku Gershwin napisał dla Broadwayu jednoaktówkę Blue Monday, która zniknęła z afisza już po pierwszym wieczorze. Jedynym, który dostrzegł jej efemeryczny żywot i docenił kompozytora, okazał się Paul Whiteman, nowojorski samozwańczy „król jazzu”. Whiteman podsunął wtedy Gershwinowi luźny pomysł napisania koncertu fortepianowego w stylu jazzowym. O premierze swojego utworu Gershwin nieoczekiwanie dowiedział się dwa lata później z gazety. „Król” postanowił zorganizować koncert, który miał złamać tabu i wprowadzić jazz na muzyczne salony. Bez uzgodnienia z kompozytorem Whiteman publicznie zaanonsował pierwsze wykonanie „jazzowego koncertu fortepianowego” Gershwina, pozostawiając kompletnie zdezorientowanemu tym faktem i formą twórcy cztery tygodnie na wywiązanie się z nieoczekiwanego zobowiązania. Whiteman oddał do dyspozycji Gershwina swojego aranżera Ferde’a Grofé, aby pomógł w opracowaniu partytury najpierw dla jazz bandu, a później pełnego składu symfonicznego. Premiera koncertu,
który ostatecznie stał się Błękitną rapsodią, miała miejsce zgodnie z planem 12 lutego 1924 roku w Aeolian Hall w Nowym Jorku. Utwór wykonany na zakończenie długiego programu z Gershwinem jako solistą stał się hitem wieczoru. Zniewalająca mieszanka jazzu i brawurowej wirtuozerii uwiodła nawet obecnego na widowni Waltera Damroscha, surowego dyrygenta Nowojorczyków, który natychmiast zlecił Gershwinowi skomponowanie pełnowymiarowego koncertu fortepianowego. „Wielu sądziło, że moja Rapsodia to tylko szczęśliwy przypadek – napisał Gershwin. – Postanowiłem udowodnić, że mam o wiele więcej do zaoferowania”.
Brahms nigdy nie zdobył gruntownego wykształcenia. Wychowany w dość surowych warunkach w rodzinie dalekiej od intelektualnych ambicji był jednak obdarzony niezwykłym słuchem i wrażliwością, nie tylko w sferze stricte muzycznej. Jego słyszenie było szczególnie wyostrzone na muzyczną tradycję i dziedzictwo przeszłości: ścisły kontrapunkt renesansowej proweniencji, wczesny barok Schütza, twórczość Bacha i Haendla – to zjawiska, z którymi Brahms był zżyty niemal fizycznie. Do Haydna żywił szacunek najwyższy.
Te wieloletnie fascynacje w końcu zmaterializowały się w sferze jego symfonicznej twórczości wraz z Wariacjami na temat Haydna. Dzieło to okazało się zarazem kluczowe w procesie krystalizacji formy i idei I Symfonii, ku której Brahms zmierzał ścieżką długą i krętą, zatrzymując się i co rusz potykając wobec własnych chwil zwątpienia i twórczych kryzysów. W Wariacjach Brahms mógł udowodnić (przede wszystkim sobie), że jako kompozytor symfonicznej muzyki absolutnej jest gotowy i dojrzał do dzieł wielkich.
Tematem stał się tak zwany Chorał św. Antoniego podsunięty Brahmsowi przez Carla Ferdinanda Pohla, wiedeńskiego historyka muzyki, archiwistę i kompozytora, a zarazem autorytatywnego „haydnoznawcę”. Mimo tych kompetencji Pohl zapewne popełnił omyłkę, bo melodia skopiowana przez niego z Feldpartity na orkiestrę dętą (Hob. II:46) nie została raczej napisana przez Haydna, lecz przez któregoś z jego uczniów, najprawdopodobniej Ignaza Pleyela.
Brahms zręcznie odniósł się do kolorytu oryginalnej obsady, orkiestrując chorał na dwa oboje, dwa fagoty, kontrafagot (w miejsce serpentu) i dwa rogi, a także niskie smyczki. Prosty melodycznie temat zapewne zaintrygował go pięciotaktowym porządkiem fraz i subtelnymi detalami rytmicznymi.
W rozwoju wariacyjnego cyklu Brahms kieruje się „zasadą intensyfikacji” i dekompozycji: tempo sukcesywnie wzrasta z wariacji na wariację (z wyjątkiem spowolnienia w Wariacji VII), a struktura kolejnych ogniw cyklu staje się coraz bardziej zwarta. Odniesienia do tematu są fragmentaryczne i coraz bardziej aluzyjne. W figurze basowej finałowej Passacaglii najpierw pojawiają się dodatkowe, „zagnieżdżone” wariacje na temat basowej linii chorału, a na koniec powraca temat w odsłonie szczególnie uroczystej i ukazującej całe bogactwo symfonicznego świata dźwiękowego, który miał stać się Brahmsowską domeną i spełnieniem jego kompozytorskich aspiracji.
Marin Alsop
Jedna z najlepszych dyrygentek na świecie. Pierwsza kobieta, która stanęła na czele najważniejszych orkiestr w Stanach Zjednoczonych, Ameryce Południowej czy Europie. Ceniona za innowacyjne podejście do pracy z zespołem, zaangażowanie w edukację i propagowanie muzyki w szerokich kontekstach kulturowych na arenie międzynarodowej. We wrześniu 2023 roku objęła stanowisko dyrektor artystycznej i pierwszej dyrygentki NOSPR. Od 2019 roku pełni także funkcję pierwszej dyrygentki Wiedeńskiej Radiowej Orkiestry Symfonicznej, dyrygentki honorowej Orquestra Sinfônica do Estado de São Paulo oraz pierwszej dyrygentki gościnnej londyńskiej Philharmonia Orchestra i Philadelphia Orchestra. Jej obszerna dyskografia obejmuje nagrania dla wytwórni takich jak Decca, Harmonia Mundi i Sony Classical. Nagrodzona stypendium MacArthura oraz nagrodą Crystal Award przyznaną przez Światowe Forum Ekonomiczne. Jest pierwszą dyrygentką w historii, która poprowadziła koncerty podczas festiwalu BBC Last Night of the Proms. W 2002 roku założyła stypendium Taki Alsop Conducting Fellowship, które promuje młode dyrygentki. Jest bohaterką filmu dokumentalnego The Conductor, pokazanego premierowo w 2021 roku podczas Tribeca Film Festival w Nowym Jorku.
Hayato Sumino
Urodził się w 1995 roku. Studiował na Uniwersytecie Tokijskim pod kierunkiem Katsuko Kaneki i Tomoakiego Yoshidy. Umiejętności pianistyczne doskonalił także we Francji pod okiem Jeana-Marca Luisady. Zdobywca wielu prestiżowych nagród, m.in. na Konkursie Pianistycznym w Lyonie (III nagroda), Konkursie PTNA Piano Competition w Japonii (nagroda główna) oraz na Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym Chopina w Azji (złoty medal). Koncertował w Europie i Azji, współpracując z Japan Philharmonic Orchestra czy Narodową Orkiestrą Symfoniczną Polskiego Radia, z którą w 2022 roku odbył tournée po Japonii. Latem 2024 roku wystąpił na trzech renomowanych festiwalach muzycznych: Rheingau Musik Festival (Niemcy), Gstaad Menuhin Festival (Szwajcaria) oraz Ravinia Festival (Stany Zjednoczone), gdzie koncertował po raz pierwszy z Chicago Symphony Orchestra. Nagrywa na wyłączność dla wytwórni Sony Classical. Artysta jest aktywny w Internecie: na swoim kanale YouTube, który zgromadził już ponad 1,3 miliona subskrybentów, prezentuje autorskie kompozycje i aranżacje łączące klasykę z improwizacją, wnoszące do muzyki świeże i innowacyjne podejście.
Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia
Narodowa Orkiestra Symfoniczna Polskiego Radia w Katowicach to jedna z najważniejszych polskich orkiestr symfonicznych, a także wszechstronnie działająca instytucja kultury. Historia zespołu sięga lat 30. XX wieku i nierozerwalnie łączy się z osobą Grzegorza Fitelberga, któremu powierzono zadanie stworzenia pierwszej w Polsce samodzielnej radiowej orkiestry symfonicznej. Zespół zadebiutował na antenie 2 października 1935 roku i od tamtej chwili jest stale obecny na falach Polskiego Radia. Po II wojnie światowej orkiestra została reaktywowana w Katowicach, a jej odbudowę powierzono w 1945 roku Witoldowi Rowickiemu.
W kolejnych dekadach zespół sukcesywnie wzmacniał międzynarodową renomę, występując w najważniejszych salach koncertowych świata i współpracując z największymi artystami naszych czasów, w tym z Leonardem Bernsteinem, Marthą Argerich, Plácido Domingo czy Arturem Rubinsteinem.
Prawykonania swoich utworów powierzali orkiestrze m.in. Witold Lutosławski, Wojciech Kilar, Henryk Mikołaj Górecki i Krzysztof Penderecki, a płyty NOSPR wydawane były przez renomowane wytwórnie, m.in. słynne wydawnictwo NAXOS.
Na przestrzeni lat orkiestrą kierowali znakomici dyrygenci: Jan Krenz, Kazimierz Kord, Tadeusz Strugała, Jerzy Maksymiuk, Antoni Wit, Gabriel Chmura, Jacek Kaspszyk, Alexander Liebreich czy Lawrence Foster. Bogate tradycje muzyczne zespołu są obecnie kultywowane pod kierownictwem dyrektor artystycznej Marin Alsop. Funkcję dyrektor naczelnej i programowej NOSPR sprawuje Ewa Bogusz-Moore.
Skład Narodowej Orkiestry
Symfonicznej Polskiego Radia
w sezonie 2024/2025
I SKRZYPCE
Piotr Tarcholik koncertmistrz
• Rafał Zambrzycki koncertmistrz
• Sulamita Ślubowska koncertmistrz
Patryk Laburda
• Roland Orlik
Grzegorz Witek
• Krystyna Kowalska
• Janusz Klich
• Jacek Siemek
• Dorota Paliwoda
• Lucyna Fiedukiewicz
Katarzyna Laburda
• Karolina Szefer-Trocha
• Dorota Cieślińska
• Katarzyna Jawor
• Beata Ogryzek
• Aleksander Daszkiewicz
• Krzysztof Katana
• Anna Pacholczak
• Jan Mazur
Maria Traihel
II SKRZYPCE
• Kinga Tomaszewska
Nikola Frankiewicz
• Maria Strzelczyk
• Beniamin Czech
• Grzegorz Bartoszek
• Ewa Bychowiec
• Małgorzata Bugdoł
• Joanna Szafraniec
Jolanta Sobczak-Smołka
• Adam Gajdosz
• Anita Bartłomiejczyk
Marcin Josz
• Piotr Marcinowicz
• Teresa Mercik-Szopa
• Małgorzata Krzeszowiec
• Magdalena Ziętek
• Michał Kowalczyk
Maciej Marcinowicz
ALTÓWKI
Dariusz Korcz
• Beata Raszewska
• Mieczysław Krzyżowski
• Wincenty Krawczyk
Andrzej Żydek
• Irena Jarosz-Marcinkiewicz
• Eugeniusz Mikołajczyk
• Joanna Tesarczyk
• Agnieszka Hałuzo
Maria Shetty
• Sandra Kałuża
• Dawid Jadamus
• Adam Brakowski
Marta Zębik
Nina Kusek
Roksana Krechowiecka
WIOLONCZELE
• Łukasz Frant koncertmistrz
Adam Krzeszowiec koncertmistrz
Natalia Kurzac-Kotula
• Karolina Nowak-Waloszczyk
• Roman Hałoń
• Bogusław Zaremba
• Marek Szopa
• Magdalena Czech
• Anna Tumidajska
• Norbert Pióro
Antoni Smołka
• Aleksandra Baszak
• Michał Hałoń
KONTRABASY
• Jan Kotula
• Aleksander Mazanek
Krzysztof Firlus
• Michał Paliwoda
• Bogusław Pstraś
• Łukasz Bebłot
• Krzysztof Wąsik
• Marek Romanowski
• Michał Wermiński
FLETY
• Łukasz Zimnik
Joanna Dziewior
• Jan Chłap
• Ryszard Sojka
FLETY PICCOLO
Małgorzata Otremba
Ryszard Sojka
ROŻEK ANGIELSKI
Piotr Pyc
OBOJE
• Maksymilian Lipień
Karolina Stalmachowska
• Piotr Pyc
Urszula Lipień
• Alicja Matuszczyk
KLARNETY
Aleksander Tesarczyk
Arkadiusz Adamski
• Zbigniew Kaleta
• Maciej Niewiara
Bartosz Pacan
• Tomasz Żymła
FAGOTY
• Krzysztof Fiedukiewicz
Cezary Rembisz
• Marek Barański
• Damian Lipień
Grzegorz Popławski
WALTORNIE
• Krzysztof Tomczyk
• Tadeusz Tomaszewski
Mariusz Ziętek
• Paweł Cal
• Wiesław Grochowski
• Damian Walentek
• Rudolf Brudny
• Adrian Ticman
• Agnieszka Ciszewska
TRĄBKI
Stanisław Dziewior
Benedykt Matusik
• Piotr Nowak
• Piotr Pyda
• Wojciech Kaszuba
PUZONY
• Michał Mazurkiewicz
• Tomasz Hajda
Piotr Rybicki
Karol Gajda
• Eryk Mencner
TUBA
• Jakub Urbańczyk
KOTŁY
Małgorzata Szymecka
• Wojciech Morcinczyk
PERKUSJA
• Michał Żymełka
Dariusz Brauhoff
Mateusz Garstecki
• Adam Bonk Krzysztof Jaguszewski
HARFY
Krzysztof Waloszczyk
• Elżbieta Korelus
FORTEPIAN
Piotr Kopiński
ORGANY
Arkadiusz Bialic
Inspektor orkiestry
Michał Kowalczyk
Lutnik
Dariusz Korcz
Stroiciele
Paweł Kochanek
Sebastian Grima
• Skład orkiestry koncertu inaugurującego sezon 2024/2025
ŚWIĘTUJEMY 10-LECIE SIEDZIBY NOSPR
4.10 / 16.00-18.00
Wybieram Dwójkę
FOYER NOSPR
Audycja na żywo
Adam Suprynowicz prowadzenie
4.10 / 19.30
Jubileuszowa inauguracja
SALA KONCERTOWA NOSPR
Marin Alsop dyrygentka
Hayato Sumino fortepian
5.10 / 10.00, 11.00
Koncert familijny
SALA KAMERALNA
Iga Fedak śpiew, baraban, prowadzenie tańców
Karolina Fedak skrzypce
Jakub Fedak akordeon
5.10 / 10.00-13.00 Gra terenowa
5.10 / 16.00
Potańcówka
familijna
FOYER NOSPR
Iga Fedak śpiew, baraban, prowadzenie tańców
Karolina Fedak skrzypce
Jakub Fedak akordeon
5.10 / 19.30
Koncert jazzowy
SALA KONCERTOWA
Urszula Dudziak wokal
Big Band Śląski
Grażyna Auguścik wokal
Grzech Piotrowski wokal
Mika Urbaniak wokal
6.10 / 12.00
Koncert orkiestr dętych
PLENER NOSPR
Cieszyńska Orkiestra Dęta Uniwersytetu Śląskiego
Orkiestra Dęta Katowice
6.10 / 18.00
Recital fortepianowy
SALA KONCERTOWA
Hayato Sumino fortepian
WYDARZENIA TOWARZYSZĄCE
OPROWADZANIE PO NOSPR w języku polskim, ukraińskim oraz po śląsku
SPACER Z PRZEWODNIKIEM
PO DAWNYCH
SIEDZIBACH NOSPR
Projekt „Co słychać w NOSPR?” jest realizowany w ramach wsparcia Krajowego Planu Odbudowy i Zwiększenia Odporności, w inwestycji A2.5.1: Program wspierania działalności podmiotów sektora kultury i przemysłów kreatywnych na rzecz stymulowania ich rozwoju. Podcast sfinansowano przez Unię Europejską NextGenerationEU.
Prosimy o niefotografowanie i wyłączenie telefonów komórkowych.
Prosimy o powstrzymanie się od oklasków między częściami utworów.
Nikt – ani Londyn, ani Paryż, ani Bruksela, ani Madryt, ani Rzym czy nawet Berlin nie mają takiej sali.
Krystian Zimerman
Sala NOSPR jest wspaniała – to jedna z nielicznych sal koncertowych na świecie, których akustyka wydobywa ze złożonej całości orkiestry każdy niuans barwy poszczególnych instrumentów.
Bachtrack
Patroni medialni NOSPR współfinansują
Partner motoryzacyjny
W Katowicach w Polsce znajduje się nowa, fenomenalna sala, być może najlepsza na świecie.
