Tussen de schapen

Een weekje door Snowdonia, het nationaal park van Wales. Mijn dochter had een vriendin uitgenodigd en ik een vriend. Maar die moest op het laatste moment afzeggen, waardoor ik met twee ‘dochters’ op pad mocht. De dames zijn fan van Oostenrijk, want daar heb je ‘hoge’ bergen. Mount Snowdon vonden ze eigenlijk een beetje minderwaardig. Maar na een weekje door weer en wind, door moerassen en op steile paadjes, zijn ze bekeerd. Ze hoeven geen ‘hoge’ bergen meer om prachtige tochten te maken. We zijn nat geregend tot op onze onderbroek, terwijl de schapen op de foto er in de drassige omgeving ook het beste van probeerden te maken. De ontmoeting met hen leerde me dat die wandelingen eigenlijk dienen om jezelf te hoofd op dat moment nog een totaal onhaalbaar plan. Maar hé, het kon geen kwaad om te kijken hoe onhaalbaar precies. En hoe langer ik ermee bezig was, hoe meer ik wou dat het onhaalbare idee werkelijkheid werd. Van mijn familie kreeg ik te horen dat het een superzalig avontuur leek. En dus vertrok ik een kleine twee maand later met een klein hartje. Op de allereerste dag maakte ik deze foto. Ik kan er niet naar kijken zonder dat er een lach op mijn gezicht verschijnt. In mijn hoofd ben ik dan terug op die plek in Zeeland, kijkend naar die prachtige vuurtoren, met de wind die altijd mijn haar in mijn gezicht waait. Genietend van de zee die me tijdens mijn reis gezelschap zou houden. En mijn lieve Koga die me naar zoveel mooie plekken en zoveel geweldige ontmoetingen zou brengen. Telkens ik deze foto zie, voel ik weer het enorme enthousiasme en de nieuwsgierigheid naar wat zou komen.

Jana Demunster (deelneemster Zomerwedstrijd Op Weg 2022)

ontmoeten. En dat hebben we gedaan. Ingepakt en nat. Ieder voor zich, genietend van de open ruimte, van het water, van de regen en van de pure natuur die zich niet laat temmen. Ieder voor zich, alleen, maar toch samen. Dat smeedt banden voor het leven.

Jos De Groote (deelnemer Zomerwedstrijd Op Weg 2022)