Portugese lente op de Rota Vicentina

50! Bij de start van de tweede helft van mijn leven leek een kleine camino wel gepast. De vele filmpjes op de website van de Rota Vicentina in de provincie Alentejo charmeerden me meteen. Elf dagen wandelen op het tempo van de natuur en me elke dag laten verrassen door de prachtige omgeving, daar was ik naar op zoek. Het pad heeft twee varianten: een Vissermansroute langs de Atlantische Oceaan en een Historische Route wat meer het binnenland in. Omdat kiezen verliezen is, besloten mijn stapgenote en ik een combinatie te maken van beide.

Æ Tekst Anje Timmerman Foto’s Anje Timmerman en Nancy Baervoets geconcentreerd in drie of vier maanden. Het pad leidt ons een authentiek stukje Portugal in.

Dag

Het wordt heuvelachtiger en de wandeling vraagt meer inspanning. Maar de beloning is steeds bredere panorama’s. Zoals vanop de Serra de São Domingos. De berg ligt net naast de route maar is wel de moeite waard om te beklimmen.

Dag 6. Op het hoogste punt van de tocht wanen we ons heel even in een maanlandschap. De grond kleurt oranje en rondom werden heel wat eucalyptusbomen geplant.

Dag 5. De kurkeiken duiken weer op en het wordt groener. Het wordt een wandeldag opgefleurd door vele watertjes en enkele van hun bewoners, allerlei soorten libellen.

Even genoeg van de zee, ik kies ervoor om het groene binnenland op te zoeken, met de oceaan achter me.

Dag

Dag 11. De klif richting Sagres is rood gekleurd en brengt ons naar de bekende vuurtoren. We staan op het meest zuidwestelijke punt van Europa!

De trip naar Vila Do Bisop is kort (maar 16 km …), maar wel de mooiste langs de kust. Veel klimmen en dalen langs smalle bergpaadjes en met prachtige uitzichten.

Dag

Alle nodige info voor een prachtige lentetocht vind je op de meertalige website rotavicentina.com. Wij vlogen naar Lissabon, namen de bus naar Santiago do Cacém en vlogen terug vanuit Faro. De Vissermansroute is drukker dan de Historische Route, met meer wandelaars en meer toerisme. Er zijn ook meer mogelijkheden om te logeren en te eten. Maar ik vond het binnenland authentieker.

Eens in de modus van het rondtrekken over ‘lange afstand’ komt van het één altijd het ander. Een tandem in Finland leidt naar een stalen ros in Hongkong, een baby in Kopenhagen naar een team van vijf in de Beierse Alpen. Charlotte Vandenberghe kan er het één en het ander over vertellen.

Samen met haar man Geert en hun drie kinderen Paulien (10 j), Wies en Stan (beiden 8 j) fietste Charlotte in de heetste zomer ooit in vijf weken van thuis in Tielen tot de DuitsOostenrijkse grens in Zuid-Beieren. Goed voor één keer of smaakte het naar (nog veel) meer? Het antwoord is snel duidelijk.

Onkreukbaar, al trappend alle dagelijkse verplichtingen en ontspanningsmomenten aan mekaar rijgen, dat is allicht het devies van zo’n supergemotiveerd fietsgezin? Goed getraind op pad dus?

Helemaal niet. Je kan ons echt vakantiefietsers noemen. We fietsen geregeld naar ons werk, de school of de supermarkt 500 m verderop, maar voor de rest hebben we echt niets met het wielertoerisme in Vlaanderen. We vertrekken gewoon. De eerste dagen zijn altijd een beetje taai, als een eerste training. Maar wij houden van de traagheid, het onderweg zijn en het avontuur. En de afspraak is: als het niet meer fijn is, stoppen we en nemen we de trein. Maar dat hebben we deze zomer niet moeten doen!

Als de magen maar goed gevuld zijn, kan je veel aan. Want fietsen maakt hongerig. Gigantische hoeveelheden pasta, groenten, fruit en mueslibars moesten we aansleuren. Op ons lijstje voor volgend jaar staat op nummer één nu al een extra kookpot. laatste eind en enkele tussenstukjes zochten we uit via cycle.travel, een fantastische gratis website. Die tekent je route uit over bestaande fietswegen tussen twee zelf gekozen punten. Met het gps-bestandje ben je direct weg. Kaarten of een fietsgids hadden we niet nodig. Die waren trouwens niet mee want de bestelde gids was niet tijdig aangekomen.

Welke routes hebben jullie gevolgd op weg naar Kufstein? Was de etappeindeling inspiratie van het moment of toch vooraf goed uitgerekend?

Via de fietsknooppunten in Vlaanderen en Nederland reden we tot Düren, daarna de Reitsma-route (een deel van de route naar Rome) tot iets voor Garmisch-Partenkirchen, vervolgens de Bodensee-Königssee-Radweg tot in Bad Feilnbach. Dat stuk telde wel wat klimwerk, maar dat realiseerden we ons al niet meer. De kinderen waren op dat moment al zo goed getraind dat ze er geen last van hadden. Tot slot ging het langs de Inn richting Oberaudorf. Dat

We fietsten zo’n 50 km per dag, afhankelijk van de afstand tot de volgende kampeerplaats. Tegen het einde van de trip zat er af en toe een tocht van 70 km tussen. ’s Middags belden we meestal om onze camping voor die avond vast te leggen. Voor fietsers maken ze graag een plaatsje vrij. Maar verwacht in Duitsland niet te veel kleine idyllische kampeerplekken, wij hebben ze toch niet gevonden. Het voelde vaak aan als een ‘mobilhome-parking’. Wel is er overal schoon sanitair en liggen ze meestal aan een meer, een rivier of met een zwembad in de buurt.

De fietswegen in Duitsland zijn een aanrader: goed onderhouden, rustig en meestal volledig afgescheiden van het snelle verkeer. Het pittigste stuk, de Beierse Alpen, kwam op het einde. Door onze training onderweg konden we echt genieten van de bergen en was dat laatste stuk het schoonst en het leukst.

Naar een eindbestemming fietsen geeft altijd het probleem van de terugkeer. Zeker met een groepje van vijf?

Het leek ons fijn om in plaats van een toertje België-Nederland eens gewoon ‘rechtdoor’ te rijden. Reisvrienden die we twaalf jaar geleden voor het eerst ontmoetten in China, wonen nu bij de Duits-Oostenrijks grens, vlakbij Kufstein. Onze bestemming was dus snel gekozen. We keerden terug met de trein, maar dat draaide uit op een ware beproeving. In de drukke zomermaanden is het bijzonder moeilijk om een plekje te vinden voor vijf fietsen. Toen we uiteindelijk toch een traject in mekaar hadden gepuzzeld, misten we een trein en moesten we

Bodensee‑Königssee

Charlotte en haar gezin fietsten zo’n 1200 km en volgden onder meer een stuk van de Bodensee-KönigsseeRadweg (Lindau- Berchtesgaden).

Deze 450 km lange fietsweg staat alom bekend om zijn prachtige Alpenlandschappen, waarvan je kan genieten zonder daarvoor hoog in de bergen te klimmen. Maar reken toch op een 3000 hoogtemeters. De route kruist vele prille riviertjes zoals de Iller, de Isar en de Inn. Vanaf het hoogste punt in Oy-Mittelberg (900 m) krijg je een overweldigend uitzicht op de Allgäuer Alpen, de Zugspitze en Schloss Neuschwanstein. Niet te missen dus voor wie nog eens wil wegsmelten in Beierse Alpenromantiek.

verder met nachttreinen. We tilden ons een ongeluk om onze zware fietsen op alle roltrappen en hoge opstappen te krijgen.

zijn we met onze gastvrouw op zoek gegaan naar degelijke fietsen. We kochten twee stevige Surly’s en sindsdien vergezellen die stalen rossen ons op elke reis. Onderweg in China ontmoetten we het koppel uit de buurt van Kufstein.

Was er tijdens jullie tocht door Duitsland nooit zo’n moment waarop jullie dachten: waar zijn we in godsnaam mee bezig? Zouden we hier niet beter mee stoppen?

Beierse vrienden gemaakt in China? Op een fietstocht?

In 2010 trokken Geert en ik een jaar op reis. Vrienden deden het al eerder en ik wilde het een kans geven. We hadden een deal: we vertrekken van thuis voor twee maand, op de fiets naar Finland. Daar zouden we wel verder zien. Als het zou tegenvallen, verkopen we de boel en trekken we met de rugzak verder. Zonder training, zonder een echt plan en met de slechtste tandem ooit, gingen we op weg. In Helsinki ontmoetten we een dame uit Hongkong die met een goede fiets reed. Ze maakte ons enthousiast voor haar stad én voor haar fiets. Ondertussen was duidelijk dat we de vrijheid, het tempo en het contact in de kleine dorpen en op niet toeristische plaatsen fantastisch vonden. Het trainen kwam onderweg en de planning groeide vanzelf in de ontmoetingen met andere reizigers. We zouden dus verder fietsen. Maar in Helsinki verkochten we onze brolfiets om eerst met de trein door Rusland naar Hongkong te reizen. Daar

Nooit. Hoewel, soms was het wel te heet. Maar omdat het fietsen zelf de nodige wind creëert die dertig graden nog net draaglijk maakt, waaien die rare gedachten snel weer weg. Op hete momenten is de fiets nog de beste plek om te vertoeven. Maar met de klimaatverandering word je als fietser – vijf weken altijd buiten onder een brandende zon – des te meer geconfronteerd. Je kan er ook niet naast kijken: de Rijn stond schrikbarend laag, vrachtschepen konden niet meer verder.

Maar de kinderen stonden er niet alleen voor?

De supporters waren inderdaad op post. Bewondering alom. De ‘bravo’s’ en andere kreten van respect waren niet uit de lucht. De lokale bakker, de caféuitbater en medetoeristen strooiden ze vlot in het rond, samen met een overdaad aan bananen, extra chocolade en snoep. De uitzonderlijke ‘Achtung’s als we even teveel plaats innamen op de rijweg, zijn ze al lang vergeten. Paulien, Wies en Stan fietsten voor het eerst ook volledig zelfstandig mét hun bagage, inclusief kledij, schoenen, stoeltje, matje en slaapzak. Als je een beetje ‘eenvoudig’ inpakt, lukt het prima om alles in fietszakken, zonder kar, mee te krijgen.

Veel peptalk van hun ouders hadden ze dus niet nodig?

Tijdens het reizen merkten we dat onze kinderen, net als wijzelf, enorm konden genieten van machtige landschappen, van een pittige klim en een lange afdaling, van heerlijke ijsjes en patisserie. Motiveren en omkopen was niet nodig. We ontmoetten helaas ook een Franse familie, ongelooflijk geëquipeerd met prachtige fietsen en top kampeergerief, maar ze hadden één probleem: hun dochter van tien weigerde te trappen. Bijgevolg geldt, in het bijzonder voor een fietsgezinsvakantie, dat je maar zo sterk bent als je zwakste schakel. Maar wij hadden geen zwakke schakel en dus was onze ketting heel sterk. Voor gezinnen die nog twijfelen om de sprong te wagen, één tip: vertrek en geniet er van. Het is heerlijk om zoveel tijd samen door te brengen. Al fietsend krijg je de kans om lange tijd met één kind te mijmeren, te genieten van het land- schap en onderwijl lange gesprekken te voeren. En telkens we zagen met hoeveel energie onze drie na aankomst nog een speeltuin of een rivier indoken, dan moet je hun fysieke kracht en weerbaarheid echt niet onderschatten. En ‘het thuisfront’, de gootouders, die zijn allicht soms een beetje bezorgd, maar ze zijn toch ook wel fier en vinden het knap wat we doen.

Welke fietsavonturen staan er nog op jullie palmares?

Twaalf jaar geleden was er dus dat ZuidoostAziatische avontuur vanuit Hongkong. We fietsten door Zuid-China, Cambodja en Thailand en vandaar keerden we met de fietsen op het vliegtuig terug naar Parijs. Die laatste 400 km naar huis deden we er bovenop. Met onze babydochter trokken we later van Berlijn naar Kopenhagen. En vorig jaar volgde een rondje Zeeland met de drie kinderen. Paulien op haar eigen fiets, de jongens wisselden af: zelf trappen of uitrusten in de follow-me.

Zelf duwen we op eigen kracht onze stalen rossen vooruit, maar het is mooi om zien hoeveel mensen, dankzij een elektrische fiets, nog fietsreizen maken. Zo ontmoetten we een koppel Nederlandse fietskampeerders, beiden 75-plus, die de volledige Reitsma-route naar Rome peddelden.

En het volgende grote fietsplan? Een tocht vanuit Tielen via de Vlaamse Ardennen naar de Belgische kust wordt het allicht niet?

Hoe meer we lezen, rondkijken, opzoeken, hoe meer we dromen. Deze reis was een echte natuurtocht, maar de volgende keer zouden we graag wat meer cultuur en stedenbezoekjes inplannen. We broeden op iets en zodra het plan uit het ei breekt mag de wereld het weten.