Charyzmat nr 31

Kupując nasze pismo wspierasz cele statutowe Ruchu Światło-Życie w Archidiecezji Przemyskiej.

Pismo Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej • nr 31 • rok 2019 • ISSN 2450-7695 • Cena 3,50 zł

10

O ŚWIADECTWIE Sięgnijmy do źródeł. Do tekstów Założyciela. Tam znajdziemy pierwsze, niezatarte upływem czasu wskazówki. I nie przestaniemy się dziwić, jak wciąż pozostają aktualne.

www.oaza.przemyska.pl /oazaprzemyska

16

3 MODERNIZACJA HELUSZA Z dumą informujemy, że kolejny etap prac został zamknięty.

GŁOŚCIE. Dodatek Diakonii Misyjnej

WIELKIE SPRZĄTANIE Archidiecezjalne Centrum Misyjne to na razie plan pięknego budynku, sporządzony przez fachowca z wykorzystaniem odpowiedniego programu graficznego. Diakonia Misyjna robi wszystko, by plan ten przekuć w rzeczywistość.

Zobacz wizualizację gotowego budynku.

17

AMEN. Biuletyn Diakonii Liturgicznej

JEST MISJA Eucharystia nie tylko jest źródłem i szczytem życia Kościoła, ale również jego misji. ŚWIADECTWO ŻYCIA - CZTERDZIEŚĆI SŁÓW Jakiś czas temu ludzie zaczęli rzucać sobie wyzwania – „10 year challange”. Proponuję inne...

2

CHARYZMAT

SŁOWO MODERATORA ks. dr Marcin Koperski Moderator Diecezjalny Ruchu Światło-Życie o intensywnym początku nowego roP ku i rozpoczęciu okresu Wielkiego Postu, oddajemy do Waszych rąk świąteczny

numer Charyzmatu. Z perspektywy moderatora Ruchu działo się w tym okresie bardzo wiele i to zarówno w gałęzi rodzinnej jak i młodzieżowej, nie pomijając przy tym wspólnot kapłańskich i rosnących powoli i systematycznie wspólnot Oazy Dorosłych.

W centrum tych wydarzeń były ferie wypełnione rekolekcjami oazowymi Domowego Kościoła, Kursem Oazowym dla Animatorów (KODA), Oazą Rekolekcyjną Diakonii (ORD), Kongregacją Odpowiedzialnych Ruchu Światło-Życie, Oazami dla młodzieży szkoły podstawowej (Zimowa Oaza Dzieci Bożych), Oaza Światłości, Oaza Ewangelizacji. Dziękuje wszystkim moderatorom i animatorom, którzy po-

mimo zmęczenia i możliwości feryjnego odpoczynku poświęcili swój czas, aby prowadzić powyższe dzieła. Jest to ważny dowód i konkretny przykład poczucia odpowiedzialności za dzieło Ruchu, które nie sprowadza się jedynie do teoretycznych dywagacji - jaka powinna być oaza, a jaka nie jest?

W kontekście rozpoczętych działań możemy zauważyć wiele pracy włożonej przez Ruch zarówno w sferze materialnej jak i duchowej. Pięknieje Ośrodek w Heluszu, trwają poważne przygotowania do gruntownego remontu i rozbudowy Centrum Formacji Ruchu- Collegium Marianum w Przemyślu. Obok tradycyjnych form powoli wyrastają w naszych miastach wspólnoty Oaz Dorosłych. Przeżyliśmy już niemal całą, roczną serię Rejonowych Dni Wspólnoty. Trwają intensywne przygoto-

wania do Spotkania Młodych Archidiecezji Przemyskiej, Triduum paschalnego i do rekolekcji wakacyjnych. W Rzepedzi odbyły się Dni Wspólnoty Diakoni Diecezjalnych, podczas których pochylano się nad tematem nadchodzącego roku formacyjnego „Wolni i Wyzwalający”.

Składając życzenia wielkanocne, modlę się za Was Drogie Siostry i Bracia, aby Chrystus Zmartwychwstały swoim światłem rozświetlił mroki dusz smutnych, zagubionych. Niech źródło wody żywej wypływające z Jego Najświętszego Serca obmyje serca pełne grzechu i zniewolenia. Życzę „nowego życia” i nowej gorliwości na wszystkich frontach działania, zarówno tego związanego z Ruchem jak i w przestrzeni życia osobistego. 

deł. W konferencji „Wiara a świadectwo Ducha Świętego”, Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki dokładnie omawia dziewięć zasad owocnego dawania świadectwa. W dodatku „Amen” ks. Grzegorz Urban zachęca, by nie przekroczyło ono czterdziestu słów.

Każdy z nas miał okazję jeżeli nie głosić – to słuchać świadectwa innych. Może warto zweryfikować nasze wyobrażenia o nim w świetle przedstawionych tekstów? Nie wszystko, co nazywamy świadectwem, jest nim w istocie. Zwracamy również uwagę na sytuację odwrotną: coś, co nie wydaje nam się świadectwem, tak właśnie jest odbierane i rozumiane. Pisze o tym Wiola Szepietowska w tekście o świadectwie w mediach. Forma i treść naszej obecności w Internecie, to co komentujemy, udostępniamy, oznaczamy w mediach społecznościowych – mówią o nas więcej, niż chcielibyśmy przyznać. Jasno pokazują, czym żyjemy i co jest dla nas ważne. Czy widać tam odblask Boga? Czy widać miłość?

Poszukującym odpowiedzi na to pytanie przedstawiamy inicjatywę „Oaza pomaga”, zawiązaną w niewielkiej miejscowości Przysietnica, a zataczająca co raz szersze kręgi właśnie dzięki mediom. Starsi i młodsi członkowie Ruchu, niosący materialną i modlitewna pomoc chorym dzieciom,

pokazują drogę. Każdy może się do nich przyłączyć, wspierając na miarę własnych sił i możliwości. A jeżeli nie odnajdujesz się w dziełach miłosierdzia, to może Pan Bóg wzywa Cię do posługi na rzecz misji?

Dzięki bezpośredniej relacji zamieszczonej w dodatku „Głoście” wiemy nie tylko, co dzieje się na polu misyjnym, ale również jak będzie wyglądało Diecezjalne Centrum Misyjne. Specjalnie dla naszych Czytelników publikujemy plan, który z pewnością zostanie przełożony na realne dzieło. Nie mamy żadnych wątpliwości znając wytrwałość i inwestorsko-remontowo-budowlane talenty ks. prałata Adama Wąsika, moderatora Diakonii Misyjnej.

Może nie wszyscy wiedzą, ale to właśnie ks. Adam remontował Collegium Marianum i dom rekolekcyjny w Heluszu, zanim jeszcze ten ostatni stał się własnością Domowego Kościoła. Informacje o aktualnym stanie ośrodka oraz planach na najbliższą przyszłość znajdziecie w tym numerze „Charyzmatu” oraz – oczywiście – na stronach internetowych. Już dziś zapraszamy na II Piknik Oazowy Dla Mamy, który odbędzie się w Heluszu 26 maja br. Do zobaczenia!

Diecezjalna Diakonia Komunikowania Społecznego

Od Redakcji „Lubię dostrzegać świętość w cierpliwym ludzie Bożym: w rodzicach, którzy z wielką miłością pomagają dorastać swoim dzieciom, w mężczyznach i kobietach pracujących, by zarobić na chleb, w osobach chorych, w starszych zakonnicach, które nadal się uśmiechają. W tej wytrwałości, aby iść naprzód, dzień po dniu, widzę świętość Kościoła walczącego. Jest to często świętość z sąsiedztwa, świętość osób, które żyją blisko nas i są odblaskiem obecności Boga (…)”. Ten fragment z adhortacji apostolskiej „Gaudete et exultate” Papieża Franciszka jest doskonałym wprowadzeniem do wiosennego wydania naszego kwartalnika. Czy przeczytacie tutaj o świętości? I tak, i nie. Pochylamy się bowiem nad świadectwem. Nie jest, a raczej nie powinno ono być niczym innym, jak widocznym znakiem mojej i Twojej zażyłości z Bogiem, mojej i Twojej świętości. Miłość, cierpliwość, pracowitość, uśmiech i wytrwałość – mogą jaśnieć w codzienności i stawać się dla innych „odblaskiem obecności Boga”. Czy potrafię tego dokonać?

Jakie jest moje świadectwo?

Mamy wielką nadzieję, że publikowane przez nas teksty przyczynią się do pogłębionej refleksji na ten temat. Szczególnie polecamy – jak zawsze – sięganie do źró-

CHARYZMAT - pismo Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej. Wydawca: Diecezjalna Diakonia Komunikowania Społecznego. Adres: 37-700 Przemyśl, ul. św. bpa Pelczara 4, tel. 166760966, dks@przemysl.oaza.pl Redaktor naczelny: Monika Jasina. tel. 668179414, mjasina@przemysl.oaza.pl Zespół redakcyjny: Zbigniew Wawrzyński. Współpracownicy: Ela Jasina, Wiola Szepietowska, Patrycja Staniszewska, ks. Krzysztof Mierzejewski. Skład: Aneta i Paweł Socha. Prenumerata: Paweł Socha, tel. 601496124, charyzmat@przemysl.oaza.pl. Dodatek „AMEN” redaguje Diecezjalna Diakonia Liturgiczna. Dodatek "GŁOŚCIE" redaguje Diecezjalna Diakonia Misyjna. Kupując nasze pismo wspierasz cele statutowe Ruchu Światło-Życie w Archidiecezji Przemyskiej. Dziennikarze, redakcja oraz technicy pracują nieodpłatnie. Nakład 800 egz.

CHARYZMAT

3

Helusz. Pierwszy etap modernizacji zakończony Czy ktoś się spodziewał, że o kolejnych zmianach w naszym domu rekolekcyjnym będziemy pisać już trzy miesiące po ostatnich wiadomościach na ten temat? Z dumą informujemy, że kolejny etap prac został zamknięty.

Rozliczono też, niemal co do złotówki, fundusze zgromadzone dotychczas w ramach akcji „Helusz 400”.

Od marca emitowane będą nowe cegiełki na finansowanie kolejnych celów. Tymczasem…

J

est już gotowy i w pełni wyposażony aneks kuchenny, zlokalizowany na pierwszym piętrze budynku. To oczko w głowie pary diecezjalnej, a ich troskę doceni każdy, komu przyjdzie w środku nocy szykować jedzenie dla niemowlaka. Lodówka, mikrofalówka, czajnik z funkcją podgrzewania wody oraz komplet garnków, naczyń i sztućców już oddano do dyspozycji rodzin. Aneks sfinansowano z funduszu rekolekcyjnego, nie uszczuplono zatem składek zebranych w ramach akcji, z których to zakupiono natomiast m.in. nowe krzesła do jadalni oraz oczywiście materiały budowlane. Środki, które tak wielu członków Domowego Kościoła przekazywało na remont i wyposażenie domu, były wydawane bardzo rozważnie i oszczędnie. Uzyskano duże upusty cenowe i rabaty od sprzedawców, producentów i usługodawców. To pozwoliło zakupić więcej materiałów i poszerzyć zakres prac. Nikt nie ma wątpliwości, że wstawiennictwo św. Józefa działało w tej sferze nadzwyczaj skutecznie. Śmiało można powiedzieć, że nie osiągnięto by obecnego efektu gdyby nie dobra organizacja i dziesiątki ludzi dobrej woli sprawnie współpracujących. Setki godzin przepracowali bezpłatnie

członkowie i sympatycy DK. Do pomocy włączali się okoliczni mieszkańcy, dbając o miejsce do którego przecież co niedzielę przychodzą, by uczestniczyć w eucharystii. Wiele elementów nowego wyposażenia znalazło się w ośrodku dzięki gospodarności dyrektora ośrodka, ks. Jacka Zarzycznego (jak zauważono, ks. dyrektor gorliwie włączał się również z fizyczną pomocą we wszelkie prace remontowe). Zarówno bywalcy ośrodka, jak i czytelnicy naszych wieści z Helusza pamiętają z pewnością opisywany ze szczegółami ratanowy komplet wypoczynkowy, stojący w hallu na parterze. Otóż staraniem ks. Jacka został ona zamieniony na… dwa komplety z litego drewna i ze skórzaną tapicerką. Jeden pozostał na dole, przy wejściu. Drugi umieszczono na piętrze, tuż obok aneksu kuchennego. Jeżeli kolejne zmiany będą szyły w tę stronę, to zaczniemy się chyba starać o kategoryzację obiektu. Trzy gwiazdki na wejście – murowane. Wystarczy spojrzeć na terminarz publikowany na stronie by stwierdzić, że ośrodek jest zajęty we wszystkie weekendy, aż do wakacji.

Poza inwestycjami ze środków pochodzących z różnych źródeł, bardzo istotną pozycję w budżecie domu rekolekcyjnego stanowią darowizny celowe,

hojnie udzielane przez osoby pragnące pozostać anonimowymi. Do takich darów należy m.in. instalacja oddymiania o wartości 50 tys. zł, czy oddelegowanie pracownika własnej firmy na dwa miesiące do pracy w Heluszu. Na początku lutego wyposażenie kaplicy powiększyło się o dodatkowe trzy ornaty, stanowiące komplet na wszystkie okresy roku liturgicznego z tym poświęconym w niedzielę Świętej Rodziny. Darem ks. Zbigniewa Malca, moderatora Domowego Kościoła w Archidiecezji Przemyskiej jest monstrancja wraz z tronem. Dodatkowe oświetlenie kaplicy to z kolei inwestycja ze środków ks. dyrektora.

Zakończono także wymianę ławek.

Spotykająca się w odnowionych wnętrzach Rada ds. Helusza zgodziła się, że obecny etap prac należy uznać za zamknięty. W najbliższym czasie przewiduje się jeszcze wymianę drzwi prowadzących z hallu na

klatkę schodową. Kupione okna dachowe oczekują na rozpoczęcie remontu strychu, gdzie ma powstać sala konferencyjna, bawialnia i dodatkowe pokoje.

Na dodatkowe pokoje zostaną także przerobione dotychczasowe ogólnodostępne łazienki.

Czeka nas także dokończenie remontu jednego z domków letniskowych. Lada dzień do kuchni zostaną zakupione nowe lodówki, w tym, wymagana przepisami sanitarnymi, specjalnie przystosowana do przechowywania próbek żywności.

Przed sezonem należałoby by jeszcze kupić kosiarkę i podkaszarkę. Jak wiadomo, terenów zielonych w obrębie ośrodka nie brakuje. Zatem koniec jednego etapu otwiera jednocześnie etap kolejny. Św. Józef będzie zatem nieustannie przez nas zatrudniany, choć i bez tego z pewnością wie, co należy zrobić. A Ty?  Monika Jasina fot. R. Czepiński

4

CHARYZMAT

OAZA REKOLEKCYJNA DIAKONII 2019 W Krośnie, u sióstr Klawerianek, od 19 do 24 lutego miała miejsce Oaza Rekolekcyjna Diakonii.

Pod okiem księdza moderatora Adama Wąsika, pary odpowiedzialnej Urszuli i Stanisława Radłów oraz animatorek ze wspólnoty Miłosiernego Chrystusa Sługi we Wrocance, zgłębialiśmy wiele treści. Przede wszystkim to, co właściwie znaczy diakonia i służba.

N

a tegorocznym kursie spotkało się trzy małżeństwa z Domowego Kościoła i 17 osób z oazy młodzieżowej. Podczas tych kilku dni dzieliliśmy się Słowem Bożym oraz doświadczeniami w małych grupach.

ORD to także czas wielu konferencji. Mieliśmy okazję każdego dnia słuchać tego, co miał nam do przekazania ks. Adam oraz para odpowiedzialna. Moż-

na powiedzieć, że skupiliśmy się na powrocie do źródeł. Dogłębnie analizowaliśmy charyzmat i to, co przekazał nam ks. Blachnicki. Wybrzmiało też bardzo mocno, że po okresie kilku lat czerpania z bycia w Ruchu, przychodzi w końcu moment na podjęcie decyzji o odnalezieniu w nim swojego miejsca. Aby dawać siebie mamy wiele dróg do wyboru.

Wiele diakonii. To, że zaczyna-

my dawać, przynosi nam owoce z których nadal możemy czerpać. Krótko mówiąc: posiadanie siebie w dawaniu siebie. Słowa, w które również były warte zapamiętania brzmią: Ruch może rozwiązać wszystkie problemy współczesnego świata. Rekolekcje, to także czas na wspólną radość i integrację. Nie zabrakło długich rozmów przy kawie i herbacie czy muzykowania w sali misyjnej. Atmosfera

w domu sióstr była niezwykle przyjazna. Mogliśmy obserwować ich radość i determinację w codziennej służbie. Ponadto mieliśmy wielkie szczęście być obdarowani ich modlitwą.

Te pięć dni w wielu z nas z pewnością obudziło chęć realizowania charyzmatu na nowo. Teraz czas na podjęcie ważnych decyzji. Za to, czego doświadczyliśmy Bogu niech będą dzięki.  J. Ostafińska

CHARYZMAT

5

W uroczystość Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny, obchodzone jest święto patronalne Ruchu Światło-Życie.

Miejscem spotkania członków Ruchu w tym dniu było Collegium Marianum, Archidiecezjalne Centrum Formacji; tam zawierzano Maryi przyszłość naszej Ojczyzny w chwili wyjątkowej, w stulecie odzyskania niepodległości. Zgromadzonym przedstawiono w zarysie wydarzenia jakie miały miejsce w Przemyślu w listopadzie i grudniu 1918 roku. Oddano też hołd bohaterom tamtych dni, zwłaszcza tym najmłodszym – Orlętom Przemyskim.

Świadkowie historii o wiekach świetności, Polska w 1772 roP ku dostaje się pod panowanie trzech zaborców: Rosji, Prus i Austrii. Ostatecznie

w wyniku III rozbioru w 1795 roku przestaje istnieć państwo polskie. Polska na długie lata zostaje wykreślona z mapy Europy.

Przemyśl oraz ziemia przemyska znalazła się pod rządami Austrii. Miasto w okresie tzw. reform cesarza Józefa II poniosło bardzo dotkliwe straty. Dokonano kasaty przemyskich klasztorów: Karmelitów, Dominikanów, Dominikanek, Bonifratrów.

Rozebrano monumentalny gotycki kościół Dominikanów, kościółki ss. Dominikanek i oo. Bonifratrów. Kościół pojezuicki zamieniono na magazyn. Klasztor i kościół oo. Karmelitów oddano we władanie grekokatolików. Z rynku zniknęła reprezentacyjna budowla miasta – przepiękny renesansowy ratusz. Nie ostały się brama lwowska, wodna, grodzka, w dużym stopniu zniwelowano baszty i mury miejskie.

Polacy organizowali powstania: listopadowe, krakowskie i styczniowe, w których nie zabrakło przemyślan. Te zrywy narodowe nie przyniosły jednak upragnionej wolności. W 2. połowie XIX wieku, dostrzegając szczególne walory strategiczne Przemyśla, ze względu na sytuację polityczną w ówczesnej Europie, postanowiono właśnie tutaj zbudować jedną z najpotężniejszych twierdz, która miała bronić monarchię austro-węgierskią przed najazdami wojsk rosyjskich. Ogromnym kosztem i wysiłkiem rąk ludzkich otoczono miasto podwójną linią potężnych fortów, zgromadzono ponad 120 tysięcy żołnierzy.

W 1914 roku wybuchła I wojna światowa. W pierwszym uderzeniu twierdza się obroniła. Wojska rosyjskie w sile ok. 250 tys. żołnierzy, rozpoczęły drugie oblężenie.

Kiedy zabrakło lekarstw, amunicji, żywności, wsparcia z zewnątrz, kiedy szerzyły się choroby i śmierć, wówczas twierdza skapitulowała. Ponad sto tysięcy żołnierzy armii austro-węgierskiej, w tym tysiące Polaków, dostało się na wiele lat do niewoli rosyjskiej. Wielu z nich z wycieńczenia i głodu umarło w obozach na dalekiej Syberii, tylko nieliczni zdołali powrócić do Polski. Po bitwie pod Gorlicami, w wyniku kontrofensywy, wojska austriackie wspomagane przez oddziały pruskie, ponownie wkroczyły do Przemyśla. Polacy pod wodzą Józefa Piłsudskiego organizowali Legiony.

W wyniku klęski Niemiec i Austrii 11 listopada 1918 roku zakończyła się ta tragiczna w skutkach, straszna wojna. Polska, dzięki wysiłkom wojskowym i dyplomatycznym, przy wsparciu państw zwycięskich, zaczęła wybijać się na niepodległość. Po 123 latach

niewoli niełatwa to była droga. To kolejne krwawe walki o granice państwa, obrona przed nawałą bolszewicką, to odbudowywanie gospodarki i ujednolicanie struktur państwa, obronności, prawa, systemu monetarnego, edukacji, komunikacji itp.

Mieszkańcy Przemyśla, wycieńczeni latami wojny oczekiwali, kiedy ostatecznie wojska austriackie opuszczą miasto i będzie tu znów wolna Polska. W tych trudnych dniach zaogniły się stosunki z Ukraińcami, którzy chcieli na tych ziemiach tworzyć swoje państwo. Na przełomie października i listopada 1918 roku rozpoczęły się walki o Lwów. Gdy ta wiadomość dotarła do Przemyśla, stacjonujący tu żołnierze polscy rozpoczęli organizowanie obrony miasta. Od straży austriackiej przejęto dworzec, magazyny kolejowe i inne obiekty wojskowe. Rozbrajano żołnierzy austriackich. Miasto znalazło się w rękach polskich.

w grudniu 1918 roku zginęło m.in. siedmiu uczniów zasańskiego gimnazjum i szkoły kupieckiej. Ci młodzi ludzie oddali życie za swoje miasto i powstającą wolną Ojczyznę.

Dlatego w roku obchodów 100. rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości na murach budynku dawnego gimnazjum przy ul. Piotra Skargi umieszczono tablicę upamiętniającą te dramatyczne wydarzenia i bohaterów tamtych czasów.

Grób Orląt Przemyskich znajduje się na cmentarzu przy ul. Słowackiego i jest masowo nawiedzany przez przemyślan i osoby przyjezdne. Szczególnym symbolem oddania hołdu młodym bohaterom walk o polski Przemyśl jest pomnik Orląt.

Pierwotnie wzniesiony na pl. Konstytucji 3 maja, był uroczyście odsłonięty w dniu 11 listopada 1938 roku. W latach okupacji niemieckiej, w kwietniu 1940 roku, pomnik poważnie uszkodzili nacjonaliści ukraińscy. Następnie z ich inicjatywy po-

MIESZKAŃCY PRZEMYŚLA, WYCIEŃCZENI LATAMI WOJNY OCZEKIWALI, KIEDY BĘDZIE TU ZNÓW WOLNA POLSKA. Pomimo wcześniej zawartego porozumienia między Polakami i Ukraińcami, w nocy z 3 na 4 listopada 1918 roku oddziały ukraińskie zajęły prawobrzeżną część miasta. Mieli oni plany przyłączenia do Ukrainy jeszcze dalej na zachód położonych ziem polskich. W odpowiedzi Polacy organizowali obronę Zasania i przejść na rzece San. W rękach polskich utrzymane były koszary w Żurawicy. To pozwoliło w następnych dniach skutecznie odeprzeć ataki oddziałów ukraińskich na Zasanie.

Podejmowano próby rozmów, ale wzajemna niechęć wśród ludności była coraz to większa. Przybywali ochotnicy z innych miast, aby bronić Przemyśla. Z Krakowa z odsieczą wysłano regularne wojska.

W dniu 11 listopada rozpoczęły się walki o odzyskanie prawobrzeżnej strony miasta.

Wojsko polskie przekroczyło San i zaczęło zajmować centrum. Wieczorem tego dnia opanowano niemal całe miasto. Sukces Polaków był oczywisty.

W zdobyciu Starego Miasta i wyparciu Ukraińców brali aktywny udział uczniowie, głównie gimnazjum zasańskiego. Młodzież przemyska wraz z oddziałami polskimi wyruszyła na odsiecz Lwowa. W walkach pod Niżankowicami, niedaleko Przemyśla,

mnik rozebrano. Dopiero po przemianach politycznych 1989 roku, dzięki staraniom społeczności miasta, szczególnie usilnym zabiegom Komitetu Odbudowy Pomnika, w dniu Święta Niepodległości, 11 listopada 1994 roku dokonano ponownego odsłonięcia pomnika. Na placu przy moście drogowym, na wysokim postumencie ustawiono rzeźbę młodzieńca z bronią, skierowanego ku wschodowi. Na cokole umieszczono figurę orła legionowego oraz napis: „Orlętom Przemyskim poległym za Ojczyznę1918-1921”. Wokół pomnika zainstalowano tablice upamiętniające bohaterskie czyny oręża polskiego, walkę Polaków o wolność i niepodległość od czasów insurekcji kościuszkowskiej po II wojnę światową.

Współcześnie na placu Orląt Przemyskich odbywają się uroczystości patriotyczne z licznym udziałem mieszkańców, w tym dzieci i młodzieży.

Szczególnie podniosłą chwilą był dzień 11 listopada 2018 roku, kiedy to w stulecie odzyskania przez Polskę niepodległości, tysiące przemyślan odśpiewało hymn państwowy i oddało hołd poległym za wolność Polski i Przemyśla.  Andrzej Koperski

6

CHARYZMAT

ŚWIADECTWO W MEDIACH Przed nami czas rekolekcji, a więc czas, w którym o świadectwie mówi się chyba jeszcze częściej niż zwykle. Będziemy ich słuchać na dniach wspólnoty i w czasie godziny świadectwa, w grupach rekolekcyjnych i tych „stałych" formacyjnych, w czasie powakacyjnej pielgrzymki i spontanicznie wypowiadane podczas rozmów ze znajomymi i bliskimi.

DOŚWIADCZENIE DOBRA Ksiądz Franciszek Blachnicki wymieniając warunki owocnego dawania świadectwa o Chrystusie podkreśla fakt, że w życiu chrześcijan ma ono być czymś oczywistym, fundamentalnym, a jednocześnie źródłem wielkiej radości. Rodzi się z radości i jego owocem jest radość. Krótkie, radosne, chrystocentryczne. A jednak dość często zdarza się, że świadectwo jako uporządkowana forma wypowiedzi sprawia trudność. Ile opowieści o trudach podróży i czyhających za rogiem przeszkodach udało się nam usłyszeć (i powiedzieć)? Ilu nadmiernie bogatych i szczegółowych opisów przeżyć wewnętrznych? Jak dużo czasu niekiedy poświęca się ludziom, a jak niewiele Panu Bogu i jego działaniu? Jak trudno jest odrzucić oazowy slang i pobożne wtrącenia, by mówić prosto i zrozumiale, bez waty słownej? Wszystkie te trudności i jeszcze kilka innych pojawiają się wtedy, gdy świadectwo ma zostać udostępnione w mediach.

ŚWIADECTWO RODZI SIĘ Z RADOŚCI I JEGO OWOCEM JEST RADOŚĆ.

INTERNET JEST WIECZNY Przede wszystkim jakakolwiek wypowiedź w mediach musi mieć swoją formę.

Nawet jeśli jest to antyforma jak w snapchatach. Lub forma minimalna jak na Twitterze czy Instagramie (choć ta minimalna forma wymaga sporego nakładu pracy, jeśli ma osiągnąć cel). A jeśli świadectwo ma się pojawić np. na stronie diecezjalnej a nie tylko indywidualnym profilu, w procesie tym bierze udział więcej ludzi mających wpływ na jego kształt poza osobą "świadczącą".

Ważne jest odróżnianie świadectwa od relacji. Świadectwo opowiada o działaniu Boga w życiu człowieka (i naprawdę na palcach jednej ręki mogę policzyć długie świadectwa, które od początku do końca są świadectwami), relacja może pokazać koloryt grupy, ciekawsze przeżycia (i lepiej nie upubliczniać zdjęć diakonii ogarniętej wybaczalną, ale niemedialną "głupawką").

Czasami okazuje się, że formę trzeba dostosować do medium. Oraz że to, co można bezpiecznie powiedzieć w zamkniętej gru-

pie rekolekcyjnej, niekoniecznie powinno się upubliczniać. Jesteśmy odpowiedzialni za treści, które udostępniamy, za wizerunek nie tylko swój, ale i innych ludzi, Kościoła, samego Ruchu. Internet jest wieczny. Nawet jeśli my chętnie się przychylamy do skorzystania z prawa do zapomnienia, Google mogą nie być tak bardzo skłonne do współpracy.

ZRÓBMY SOBIE ZDJĘCIE Jak często i przy jakich okazjach słyszymy te słowa? Kiedyś była to ekstra okazja, która z każdą dekadą przestawała być taka ekstra. Współcześnie możemy utrwalić poranną kawę, codzienny makijaż lub jego brak, drogę do pracy lub cokolwiek innego i podzielić się tym z tą częścią ludzkości, która zechce to oglądać. Zapisanie swojego życia, swojego doświadczenia w formie obrazu stało się potrzebą czy wręcz nałogiem dla wielu ludzi - posiadanie fotografii wykonanej w trakcie jakiegoś wydarzenia wydaje się być równoznaczne z przeżyciem tego wydarzenia.

Jest to jedna z wielu zmian kulturowych, które ostatnio dokonują się na naszych oczach. Spokojnie można mówić o świadectwie opowiedzianym za pomocą jednego zdjęcia. Chyba najkrótsze z możliwych, a stosunkowo rzadko pojawia się w oazowych relacjach i tekstach, i to czasem pomimo pękających w szwach kart fotografów.

OPOWIEDZ COŚ OBRAZEM Zdjęcia utrwalają nasze życie – pracę, zabawę, zwyczaje. Mogą być wiadomościami, portretami, sztuką, dokumentem – którymkolwiek z tych gatunków, ale przede wszystkim są dokładnym obrazem swoich czasów. Wpływają na odbiorcę mocniej niż słowo. Są łatwiejsze w odbiorze, przekazują szybciej i więcej informacji niż tekst.

Naszym zadaniem jest ukazywanie ambitnego i trudnego modelu życia. Pokazywać wszystkim – wierzącym i niewierzącym – że Bóg i jego prawo nie są przeciwko człowiekowi, jego dążeniom i marzeniom o szczęściu. Wręcz przeciwnie – te wielkie marzenia i aspiracje mogą być zrealizowane tylko przy respektowaniu podstawowych norm moralnych, wynikających z prawdy uniwersalnej. Jak to przekazać obrazem? To prawdziwe wyzwanie.

Od czasu, kiedy co drugi gadżet na rynku zawiera choćby prymitywny aparat fotograficzny, zaistniała tendencja robienia zdjęć byle czego i byle jak. Jedni zatem fotografują wszystko (naprawdę wszyst-

NIE MOŻEMY ZREZYGNOWAĆ Z PUBLIKOWANIA W MEDIACH ŚWIADECTW, RELACJI, WYWIADÓW, OPISYWANIA NASZEGO OAZOWEGO ŻYCIA. ko!), inni uznają tylko prawdziwe wyprawy łowieckie przy użyciu profesjonalnego sprzętu. Nie trzeba jednak wydawać wielkich pieniędzy, aby robić dobre zdjęcia.

Ważniejszy jest pomysł, umiejętność obserwacji, wyobraźnia, dobre oko, dbałość o prostotę. Sprawny warsztat oczywiście nie zaszkodzi – zawsze trzeba dążyć do tego, by uzyskać zdjęcie niepozbawione walorów artystycznych, ale kiedy trzeba wybrać zdjęcia do ilustracji artykułów czy świadectw i rodzą się dylematy, raczej rzadko są one związane z techniczną jakością zdjęć.

UCZ SIĘ MÓWIĆ RÓŻNYMI JĘZYKAMI Pojawienie się nowych technologii komunikacyjnych, mediów społecznościowych, zmienia sposoby porozumiewania się ludzi, ma ogromny wpływ na kulturę współczesnego świata. Zadaniem chrześcijan jest poszukiwanie ludzi tam, gdzie oni są, co oznacza również obecność w świecie wirtualnym. Nie możemy zrezygnować z publikowania w mediach świadectw, relacji, wywiadów, opisywania naszego oazowego życia. Nie możemy też jednak pozwolić sobie na robienie tego byle jak.

Przy czym to „byle jak" wyraża się w podejściu „masz mnie Panie Boże takiego, jakim mnie stworzyłeś". Trzeba nauczyć się rozumieć media, współpracować z tymi, którzy mają większe doświadczenie albo są profesjonalistami, nie bać się poprawek dokonanych w wypowiedzi okupionej czasem dużym wysiłkiem. To jest akurat w tym świecie normalne. Pozwala nadać wypowiedzi najbardziej czytelny kształt. I trzeba się nauczyć mówić różnymi językami. Zapomnieć o szkolnych wypracowaniach, sprawozdaniach – teksty dziennikarskie w ogóle ich nie przypominają. Zamiast przydługiego elaboratu z rekolekcji lepiej przygotować coś w rodzaju krótkiego meldunku: zdjęcie, kilka słów o grupie i kilka pojedynczych zdań świade-

CHARYZMAT

7

Wiara kobiet w księgach Biblii. Rut Najbardziej wiarygodny świadek to taki, którego życie przemienia innych. Historia opisana w jednej z ksiąg Starego Testamentu opowiada o skutecznym świadectwie starszej, doświadczonej kobiety. Przemiana pod wpływem świadectwa i zawierzenie Bożej opatrzności niemal dosłownie połączyło nawróconą z Chrystusem; została jedną z pięciu kobiet wymienionych w rodowodzie Jezusa.

D

fot. pixabay

ctwa uczestników. Tak łatwo traci się uwagę odbiorcy... Trzeba zatem szukać nowych form wyrazu dla świadectwa. Zdjęcia, filmy, audycje, kolaże. Coś, co pasuje na stronę www, i coś, co się nadaje na Facebooka czy Instagram. Krótkie. Radosne. Chrystocentryczne.  Wiola Szepietowska Zobacz też: [1] Warunki owocnego dawania świadectwa o Chrystusie, Serwis Ruchu Światło-Życie, [dostęp 28.02.2019], http://www.oaza.pl/warunki-owocnegodawania-swiadectwa-o-chrystusie.

[2] Jankowiak Agata, Godzina świadectwa, Wieczernik, [dostęp 28.02.2019], http://www.wieczernik. oaza.pl/artykul/godzina-swiadectwa_ id1073.

[3] Zasady fotografowanie w czasie liturgii, Serwis Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Wrocławskiej, 7.12.2018 [dostęp 28.02.2019], http://wroclaw. oaza.pl/zasady-fotografowania-wczasie-liturgii.

zieje Rut, przedstawiające wydarzenia sprzed ponad 2000 lat, przekazywane z pokolenia na pokolenie, zostały zapisane przypuszczalnie po 538 roku przed Chr. Celem Księgi jest nakreślenie rodowodu króla Dawida. Ta piękna opowieść historyczna jest nadal pomocna w rozwoju duchowym i moralnym wiernych.

Rut to Moabitka – poganka, synowa Noemi – Izraelitki. Porzuca swój dom i rodzinę, aby udać się z Noemi do Betlejem. Przyjmuje Jahwe za swego Boga i deklaruje prznależność do narodu Izraela. Noemi, kierując się prawem lewiratu, doprowadza do małżeństwa Rut z bogatym krewnym Boozem, z plemienia Judy, z Betlejem.

Bóg im błogosławi, rodzi się syn Obed - dziadek króla Dawida. Z tego rodu narodził się Jezus Chrystus. Rut wymieniana jest w Ewangelii wg św. Mateusza(1,5), w podanej genelogii Jezusa.

Rut pełna ufności łączy swoją przyszłość z Noemi, matką swojego zmarłego męża. Wierzy, że Noemi działa zgodnie z wolą Bożą, decydując się na powrót do Judy „Pan zlitował się nad swoim ludem i dał mu chleb (...) wyruszyła więc”. (Rt 1,6-7). Rut postanawia też wyruszyć z teściową Noemi. Opatrzność Boża i ludzkie zaangażowanie nie zawodzą nawet w trudnych okolicznościach życiowych. Bóg potrafi wypowadzić człowieka z największego nieszczęścia.

Rut czuje się mocno związana z teściową, jest wyjątkowo jej oddana. Zapewne świadectwo życia bogobojnej Noemi miało wpływ na zmianę tożsamości i niewymuszone zaakceptowanie nowej religii przez Rut. Rut

choć jest poganką, Moabitką, wyznaje uroczyście wiarę w Jedynego Boga Jahwe i chęć przynależności do narodu wybranego. Mówi do Noemi: „gdziekolwiek pójdziesz, tam i ja pójdę, gdzie ty zamieszkasz, tam i ja zamieszkam, twój naród stanie się moim narodem, a twój Bóg będzie moim Bogiem” (Rt 1,16). Przysięga Rut, jej włączenie do społeczności izraelskiej jest świadectwem, że Pan jest Bogiem wszystkich narodów. Rut dobrowolnie opuszcza ojca, matkę, swoją ojczystą ziemię, aby chronić się pod skrzydła Pana, Boga Izraela (Rt 2,11). Posłusznie wypełnia wskazówki i rady teściowej Noemi, która staje się narzędziem w realizacji Bożych planów i zamierzeń. Mówi: „zrobię wszystko co mi powiedziałaś” (Rt 3,5). Poddaje się prawom i obyczajom obowiązujących Izraela (Rt 3,9b-14a). Kieruje się właściwą motywacją i wolą realizacji prawnie akceptowanego dobra jakim jest prawo lewiratu. Pragnie też zapewnić trwałość domu swojego teścia Elimeleka. Rut swoją pokorą i wdzięcznością pozyskuje sympatię i przychylność Booza, bogatego rolnika, powinowatego Noemi. Najbardziej zdumiewa go, że Rut z tak wielką i wyjątkową wiarą oddała się Bogu Izraela. Bóg jest tym, kóry wszystko widzi i wszystkim kieruje. Czuwa nad każdym, kto się Mu powierza. Połogosławił Rut i Boozowi. Małżeństwo zostało obdarzone synem Obedem, który był ojcem Jessego, a Jesse był ojcem króla Dawida.

Wiara Rut, przyjęcie Boga Jahwe do swojego życia, jest głoszeniem chwały ukrytego kierownctwa Boga w historii ludzi i całego narodu.  Andrzej Koperski

8

CHARYZMAT

ODKODOWALI LIPNIK Ośmiu niezwykłych dżentelmenów, trzydzieści sześć eleganckich panienek, czterech animatorów krzyżowych, jeden mały wzrostem, wielki duchem, wielbiciel dobrej kawy, właściciel oklejonej serduszkami Skody oraz najważniejszy, ten który nas gromadzi wokół siebie - JEZUS. W takim składzie spędziliśmy dziesięć dni podczas Kursu Oazowego Dla Animatorów w malowniczym dworku w Lipniku.

B

ył to niezwykle ważny czas dla wszystkich, którzy zdecydowali się na przygotowanie do pełnienia posługi animatora naszego Ruchu. Wiele osób przyjechało z ogromem pytań i wątpliwości. Czy ja na pewno chcę się nadal formować? Czy się do tego nadaję? Czy będąc tutaj nie „zmarnuję” sobie kolejnych ferii, bo przecież szkoła, a dla niektórych zbliżająca się matura... Mimo tego, z każdym kolejnym dniem kursu wszystkie te pytania zanikały, a na twarzach pojawiał się wyczekiwany uśmiech.

KODA to niezwykle intensywny czas. Codziennie każdy z nas mógł spotkać się z żywym Bogiem w Eucharystii, Namiocie Spotkania, osobistej modlitwie, ale też i w drugim człowieku. Znaczna część uczestników podczas kursu przystąpiła do sakramentu pokuty, dzięki czemu mogli oni przyjąć do swego serca prawdziwego Boga ukrytego w Najświętszym Sakramencie.

Pomimo, że nie były to typowe rekolekcje, każdy mógł odczuć, że to właśnie On był najważniejszy. Intensywność KODA przejawiała się też w naszej

pracy w grupach. Każdego dnia animatorem był ktoś inny, nikt nie mógł się wywinąć od tego zadania. Przeprowadzenie spotkania w grupie, przygotowanie i dopilnowanie dyżuru, pogodnego wieczoru - to były zadania dla każdego z nas.

Uświadomiliśmy sobie przez

to jaki człowiek jest mały, bez prawdziwej wspólnoty nie jest w stanie niczego sam dokonać.

Była to dla nas ogromna lekcja pokory i służby, bo animator ma być przede wszystkim sługą!

Poczucie prawdziwej wspólnoty okazywane było nie tylko na zasadzie pomocy przy przygotowywaniu choćby jutrzni, ale również poprzez wspólne spędzanie wolnego czasu. Chyba nigdzie dookoła Lipnika, w ciągu tych dziesięciu dni nie

BYŁ TO NIEZWYKLE WAŻNY CZAS DLA WSZYSTKICH, KTÓRZY ZDECYDOWALI SIĘ NA PRZYGOTOWANIE DO PEŁNIENIA POSŁUGI ANIMATORA.

CHARYZMAT

9

CZŁOWIEK BEZ PRAWDZIWEJ WSPÓLNOTY NIE JEST W STANIE NICZEGO SAM DOKONAĆ. było zużytych tylu litrów mleka, opakowań po kisielu czy choćby wykorzystanego szarego papieru, co u nas. Aż panie w kuchni były zaskoczone, że jesteśmy takimi kawoszami (nauka moderatora nie idzie w las). Było czuć wśród nas, że jesteśmy jedną, wielką rodziną, która dąży do tego samego celu - świę-

tości. Wśród nas znaleźli się nie tylko wspaniali muzyczni (każdego dnia śpiew prowadziły inne osoby), oddani liturgiści, odpowiedzialni za kwiaty w kaplicy, ale także nauczyciele tańca! „Na tej Kodzie to nawet uczą nas tańczyć”. Te słowa jednej z uczestniczek mówią same za siebie. Dzięki temu na-

sza agapa – zwieńczenie całego kursu – mogła być jeszcze piękniejsza, bo nie było takiego momentu, aby parkiet był pusty. „Animator, aby ożywiać, sam musi żyć” można powiedzieć, że jest to motto naszej tegorocznej KODA. Czy każdy z nas dotrwa do bycia animatorem Ruchu?

Tego jeszcze teraz nie można

powiedzieć, ale wiadomo już dziś, że ten czas nie był zmarnowany. Nauczyliśmy się jak być nie tylko dobrym oazowiczem, ale przede wszystkim dobrym człowiekiem. Nadchodzi czas owocnych zbiorów, dzielenia się z innymi oraz intensywnej pracy!  Julia Sroczyk

10

CHARYZMAT

O ŚWIADECTWIE Sięgnijmy do źródeł. Do tekstów Założyciela. Tam znajdziemy pierwsze, niezatarte upływem czasu wskazówki. I nie przestaniemy się dziwić, jak wciąż pozostają aktualne.

Jeżeli uwierzyliśmy w Chrystusa naprawdę, to musimy mieć pokój.

Jeżeli uwierzyliśmy w Chrystusa, a mimo to lękamy się jeszcze ciągle różnych rzeczy, to znaczy, że jeszcze w pełni, w sensie biblijnym nie uwierzyliśmy w Chrystusa. [...]

Jeżeli rzeczywiście wierzymy, to wtedy nasze życie samo przez się staje się świadectwem.

Jeżeli potrafię pójść do tych ludzi, z którymi się spotykam, a którzy są kłębkiem nerwów, czują się zagubieni i nie potrafią sprostać problemom życiowym, jeżeli potrafię wobec nich pokazać ten pokój głęboki płynący z uwierzenia w Ewangelię Chrystusa, to wtedy jest to świadectwo, które może tym ludziom pomóc.

Jeżeli natomiast ja sam wpadam w ich styl lęku, narzekania, zabezpieczania się, to moje świadectwo jest negatywne pokazuję im, że wiara na nic się nie przyda w konkretnym życiu, bo nie rozwiązuje problemów.

WIARA A ŚWIADECTWO DUCHA ŚWIĘTEGO Mówić będziemy w tej konferencji o dawaniu świadectwa w Duchu Świętym nie w znaczeniu dawania świadectwa o swoim spotkaniu z Chrystusem na jakimś zgromadzeniu chrześcijan czy podczas rekolekcji ewangelizacyjnych, ale w znaczeniu prowadzenia ludzi do Chrystusa zawsze i wszędzie oraz wykorzystywania każdej okazji do mówienia o Chrystusie i uznawaniu tego za najważniejsze zadanie swego życia.

W jaki sposób mamy dojść do takiego sposobu świadczenia o Chrystusie? Uczestniczymy w tym szkoleniu animatorów właśnie po to, aby się tego nauczyć. Na wstępie tej konferencji musimy stwierdzić, że dawanie świadectwa wyrasta z pewnej świadomości ogólnej chrześcijanina, z pewnej koncepcji życia chrześcijańskiego.

Jeżeli postawimy pytanie co to znaczy być chrześcijaninem, to

otrzymamy na to pytanie różne odpowiedzi. W naszych środowiskach – katolików – z pewnością najczęściej usłyszymy, że być chrześcijaninem to znaczy być ochrzczonym, chodzić do kościoła w niedzielę, wierzyć w to, czego naucza Kościół, spełniać przykazania, przyjmować sakramenty święte. Otóż w świadomości ludzi, którzy w ten sposób odpowiadają na to pytanie, być chrześcijaninem oznacza przede wszystkim spełnianie pewnych praktyk, czy spełnianie pewnych warunków, które trzeba wypełnić, aby można było powiedzieć ,,Jestem chrześcijaninem.” Chodzi tu przy tym przeważnie o warunki jakieś formalne, zewnętrzne, można by powiedzieć nawet – organizacyjne. Tak niektórzy rozumują: należę do organizacji, która nazywa się Kościół Katolicki, muszę więc spełniać pewne warunki przynależności do tej organizacji. To jest jedna forma dawania odpowiedzi na pytanie, co to zna-

CHARYZMAT

TRZEBA OKOŁO TYSIĄCA ŚWIECKICH I CZTERECH DUCHOWNYCH, ABY JEDNEGO CZŁOWIEKA PRZYPROWADZIĆ DO CHRYSTUSA. czy być chrześcijaninem, ale możemy spotkać jeszcze inny sposób odpowiadania na to pytanie. Możemy kogoś zapytać: co uważasz za najważniejsze przeżycie w swoim dotychczasowym życiu? Jeżeli usłyszymy odpowiedź: najważniejszym przeżyciem w moim dotychczasowym życiu było poznanie Chrystusa i przyjęcie Go jako mojego Pana i Zbawiciela, jeżeli usłyszymy taką odpowiedź, możemy postawić wtedy drugie pytanie: co – twoim zdaniem – najlepszego możesz uczynić dla drugiego człowieka, aby mu pomóc? Jeżeli wtedy otrzymam odpowiedź: mogę pomóc temu człowiekowi do tego, żeby i on poznał Chrystusa i przyjął Go jako swojego Pana i Zbawiciela, to o takim człowieku, który tak mówi, można powiedzieć: on jest naprawdę chrześcijaninem, bo dla niego najważniejszą sprawą życia jest Chrystus, przyjęcie Chrystusa i dzielenie się z innymi radością z przyjęcia Chrystusa.

Zwróćmy uwagę, jaka jest duża różnica pomiędzy tymi dwoma postawami. Jeden uważa: być chrześcijaninem, to znaczy takie czy inne spełniać praktyki, ale wśród tego wszystkiego można właściwie zagubić Chrystusa, Chrystus nie jest wcale sprawą najważniejszą. I właśnie jeżeli ktoś w ten sposób pojmuje swoje bycie chrześcijaninem, to czy taki człowiek będzie zdolny do dawania świadectwa? Dla tego człowieka będzie rzeczą oczywistą, że dawanie świadectwa należy do istoty chrześcijaństwa.

Natomiast kto przeżył spotkanie Chrystusa jako najważniejsze wydarzenie w swoim życiu, to dla niego jest sprawą oczywistą, że musi się tym dzielić, że musi o tym świadczyć, musi dawać świadectwo. Co by było, gdyby chrześcijanie pierwszych pokoleń tak pojmowali swoje chrześcijaństwo – jako wypełnianie pewnych praktyk czy warunków organizacyjnych? Czy my dzisiaj bylibyśmy chrześcijanami? Na pewno nie.

Ale oni przeżywają swoje spotkanie z Chrystusem jako rzecz

najradośniejszą w życiu, dzielili się tym wszędzie i dzięki temu świadectwo o Chrystusie się rozchodziło, było przekazywanie od jednego człowieka do drugiego, przechodziło od jednego narodu do drugiego, od jednego pokolenia do następnego i dzięki temu świadectwu my jesteśmy dzisiaj chrześcijanami.

Ale czy następne pokolenia będą chrześcijańskie, jeżeli my nie zrozumiemy, że naszym podstawowym obowiązkiem chrześcijańskim jest dawanie świadectwa? Świadectwo jest więc prostą konsekwencją życia chrześcijańskiego, ale życia pojętego właśnie jako spotkanie z Chrystusem w Duchu Świętym. Jeżeli tak pojmujemy życie chrześcijańskie, to dawanie świadectwa jest dla nas jakoś prostą konsekwencją. Niestety, tylu chrześcijan współczesnych zatraciło zdolność dawania świadectwa. Ich świadectwo jest słabe i dzięki temu coraz więcej ludzi ochrzczonych w prawdzie, przestaje być chrześcijanami i dzięki temu tylu ludzi w świecie współczesnym nie słyszało jeszcze o Chrystusie. Ktoś obliczył, że w tradycyjnych środowiskach chrześcijańskich trzeba około tysiąca chrześcijan świeckich i czterech duchownych, aby jednego człowieka w ciągu roku przyprowadzić do Chrystusa. Dlaczego tak jest? Wydaje się, że jest z nami podobnie jak z Szymonem Piotrem. Przypominamy sobie tę scenę ewangelii, kiedy to Chrystus, który nauczał tłumy z łodzi Piotrowej, powiedział potem: Wypłyń na głębię i zarzuć sieci.

A Piotr wtedy mówi: Panie, całą noc żeśmy pracowali i niceśmy nie ułowili, ale na Twoje słowo zarzucę sieci. I kiedy zarzucił sieci na nowo na słowo Chrystusa zagarnął tyle ryb, że sieci się rwały i z trudem mogli te ryby wyciągnąć na brzeg. Otóż każdy z nas może przeżyć taki moment w swoim życiu. Każdy z nas mówi, albo powinien mówić do Chrystusa na modlitwie: Panie, tyle się trudziłem, dziesięć lat, może dwadzieś-

cia, może trzydzieści, jestem chrześcijaninem, uważam, że prowadzę życie chrześcijańskie, modlę się, chodzę do kościoła, ale nikogo jeszcze nie przyprowadziłem do Ciebie. Nie wolno nam wątpić, że kiedyś taka chwila nastąpi, bo przecież jest wolą Chrystusa, ażebyśmy Go przyjęli jako swojego Pana i Zbawiciela i żebyśmy innym głosili tę radość, to szczęście, jakie płynie z przyjęcia Go i życia z Nim. Chciałbym w tej konferencji przekazać pewne wypróbowane już przez wielu ludzi zasady owocnego dawania świadectwa Chrystusowi. Tych zasad jest dziewięć. Krótko je przedstawię.

Zasada pierwsza. Zasada ta domaga się pewności, że Chrystus jest moim Panem i Zbawicielem, pewności, że Chrystus wszedł w moje życie. Chodzi o pewność opartą na obietnicy Chrystusa, na Jego słowie.

Jest to warunek konieczny, albowiem z tej pewności dopiero wypływa przekonanie, że trzeba iść do innych ludzi aby to głosić, że mamy do przekazania coś radosnego, coś, co innym jest potrzebne, co także im da radość, pokój, szczęście. Jeżeli sam nie doświadczyłem tego, to nie będę odczuwał żadnej potrzeby, żeby świadczyć o tym wobec innych i dlatego tego momentu, tego warunku nie można pominąć. Nie idziemy do ludzi po to, aby ich czegoś nauczyć, jak na przykład nauczyciel, który uczył się matematyki, fizyki, historii przekazuje innym te wiadomości. Naszym zadaniem jest świadczyć o Chrystusie, o żywej osobie. Musimy z tą żywą osobą najpierw nawiązać kontakt bezpośredni, bliski, musimy w Niego uwierzyć, do Niego się modlić, jemu polecać swoje problemy życiowe. Dopiero wtedy, kiedy Chrystus jest naprawdę moim przyjacielem, kiedy mam do Niego osobowy, bezpośredni jakiś stosunek, wtedy dopiero mogę iść głosić, dawać świadectwo. Muszę się narodzić na nowo, mówiąc innymi słowami, bo właśnie te nowe narodzimy w Duchu Świętym polegają na

11

takim osobowym, bezpośrednim przyjęciu Chrystusa i trwaniu w takim kontakcie z Nim. Wiara w znaczeniu biblijnym to jest bezpośrednia ja-ty relacja, to jest pierwszy dar Ducha Świętego w nas. Otóż na tej relacji, na tym bezpośrednim przeżywaniu kontaktu z Chrystusem opiera się całe świadczenie, dopiero wtedy odczuwam wewnętrzną potrzebę dawania świadectwa i moje świadectwo może być przekonywujące.

Zasada druga. Polega ona na przekonaniu, że moje grzechy są przez Chrystusa odpuszczone. Nie mogę w sobie nosić lęku, niepewności, czy jestem uwolniony od grzechu, bo wtedy nie mógłbym świadczyć z radością. Świadectwo musi być świadectwem radosnym o tym, co zostało mi dane jako niezwykły dar, odpuszczenie grzechów. Muszę być pewnym tego, że moje grzechy uznane, wyznane przed Chrystusem, są odpuszczone. I wtedy, kiedy mam w sobie tę radosną pewność, ten pokój, mogę iść do innych, aby dawać świadectwo o tej radosnej rzeczywistości, o tym niezwykłym darze, który przyniósł nam Chrystus.

Trzecia zasada to pewność, że jesteśmy napełnieni Duchem Świętym. Musimy prosić Ducha Świętego, żeby kierował naszym życiem, żeby dał nam moc prowadzenia prawdziwego życia chrześcijańskiego, życia Słowem Bożym, życia poddanego kierownictwu Chrystusa. Musimy być o tym mocno przekonani, musimy w to wierzyć, bo otrzymaliśmy obietnicę. Przekazuje ją św. Jan w swoim liście: Ufność, którą w nim pokładamy polega na przekonaniu, że wysłuchuje On wszystkich naszych próśb zgodnych z Jego wolą. Opieramy się na tej obietnicy, wierzymy słowom obietnicy, nie polegamy na uczuciu, emocji. Jeżeli mam taką wiarę, jeżeli jestem przekonany o tym, że prowadzę życie w Duchu, że jestem napełniony Duchem Świętym, wtedy ciąg dalszy na str. 12

DOPIERO WTEDY, KIEDY CHRYSTUS JEST NAPRAWDĘ MOIM PRZYJACIELEM, MOGĘ IŚĆ GŁOSIĆ, DAWAĆ ŚWIADECTWO.

12

CHARYZMAT ciąg dalszy ze str. 11

mogę iść, aby dawać świadectwo.

Te trzy zasady dotychczas tu przedstawione to są zasady podstawowe. Z ich wypełnienia wyrasta świadectwo w jakiś sposób spontaniczne, naturalne, gdyż świadectwo jest prostą konsekwencją tego, co nazywamy przyjęciem Chrystusa, odpuszczeniem grzechów, napełnieniem Duchem Świętym.

To równocześnie stanowi istotę życia chrześcijańskiego i dlatego, jeżeli mamy prawdziwe życie chrześcijańskie, to wtedy jesteśmy nie tylko zdolni do świadectwa, ale to świadectwo przeżywamy jako naturalną konsekwencję, potrzebę swojego życia chrześcijańskiego. A teraz dalsze zasady.

Zasada czwarta mówi, że trzeba się dzielić swoją wiarą w Chrystusa, wykorzystując każdą okazję do rozmowy z innymi o Chrystusie. Trzeba się dzielić swoją wiarą w sposób prosty i jasny zarazem. Trzeba się pozbyć wszelkich lęków, zahamowań, wszelkich obaw przed jakąś trudnością czy niewykonalnością tego zadania. Musimy pamiętać o tym, że w drugim człowieku, z którym rozmawiamy, też działa Chrystus i Duch Święty. Dlatego nie trzeba liczyć tylko na siebie, nie trzeba sobie zbyt wyobrażać to zadanie jako niewykonalnie trudne, bo zależne w końcu od nas. Wielu ludzi odczuwa lęk przy dawaniu świadectwa dlatego, że ostatecznie polega na sobie.

Jak ja to zrobię, jak ja go przekonam, jakich użyję argumentów? A tymczasem chodzi tylko o proste dawanie świadectwa, mówienie o tym, o czym jestem sam głęboko przekonany. Resztę zostawiam Bogu, bo Bóg chce wejść do wnętrza także drugiego człowieka. On przygotował jego serce. Ale Chrystus ustanowił taki porządek, że nasze świadectwo, zewnętrzne świadectwo, jest potrzebne, żeby tego drugiego człowieka wezwać do wiary. Jest takie prawo, że osoba reaguje na osobę, rezonuje – jak mówimy – na osobę, która mówi o swoich wewnętrznych przeżyciach. Dlatego moje świadectwo jest narzędziem, jest jakimś przekaźnikiem, tego co chce przekazać Chrystus, który – z drugiej strony – przez swego Ducha przygotowuje naszego bliźniego na to, by był zdolny przyjąć świadectwo. A więc nie trzeba się wysilać, nie

trzeba na siłę przekonywać, ale świadczyć w sposób prosty, jasny, opierając się na mocy Bożej, a nie na własnej swojej mądrości, inteligencji, uczoności, czy na własnej jakieś sile przekonywania. Przyjęcie Chrystusa to jest ostatecznie tajemnica, która dokonuje się pomiędzy Bogiem, który chce dać człowiekowi siebie i człowiekiem, który przyjmuje tego Boga też tylko dzięki temu, że w nim działa Bóg, Duch Święty. Ostatecznie tylko Bóg w nas może przyjąć Boga. O tym musimy pamiętać, a równocześnie pamiętać, że my włączamy się w to tajemnicze spotkanie człowieka z Bogiem jako narzędzie, które jest potrzebne, bo Bóg chce się nami posłużyć i dlatego nie wolno nam dopuścić do tego, żeby drugi człowiek został pozbawiony tej łaski spotkania z Chrystusem, bo zabrakło świadectwa, zabrakło właśnie tego narzędzia.

Piąta zasada owocnego świadczenia mówi o modlitwie. Trzeba się modlić za tych wszystkich ludzi, którzy jeszcze nie doznali szczęścia poznania i przyjęcia Chrystusa. Najpierw za tych, których znamy, może w najbliższym otoczeniu. Może we własnej rodzinie, na uczelni, w pracy spotykam ludzi, którzy nie wierzą w Chrystusa. Za nich muszę się modlić, ale i za wielu innych, o których czytam może w gazetach, o których wiem. Są to miliony, może miliardy ludzi na całym świecie. Modlitwa jest ogromnie ważna w dziele ewangelizacji, bo przez modlitwę, którą zanoszę do Boga w Duchu Świętym, mogę wpływać na Boga, który z kolei może zmienić wnętrze człowieka.

I dlatego modlitwą moją mogę ogarniać ludzi na całym świecie i rzeczywiście dawać swój wkład w dzieło ewangelizacji.

Szósta zasada: w Słowie Pana idąc nauczajcie. Mamy więc wziąć inicjatywę w swoje ręce, nie czekać aż ludzie przyjdą do nas, nie siedzieć bezczynnie, a potem mówić: nikt nie przyszedł i nie miałem okazji głoszenia Ewangelii. Mamy iść, mamy planować różne akcje ewangelizacyjne, zaplanować nawet systematyczne akcje czy kampanie ewangelizacyjne.

Wtedy spełnimy nakaz Chrystusa, który powiedział: idźcie, idąc nauczajcie.

Szósta zasada uzupełniona jest przez siódmą zasadę, która brzmi: idźcie w miłości. Św.

Paweł mówi: miłość Chrystusa mnie przynagla. Jest to bardzo

ważne uzupełnienie, bo często gdy idziemy do ludzi mamy różne kompleksy, czy też wolno nam mówić do ludzi o Chrystusie, czy mamy do tego prawo. Jeżeli mamy miłość, to mamy prawo, bo miłość chce dobra drugiego człowieka. Wiemy, że niesiemy im autentyczne prawdziwe dobro. Jeżeli widzę w czasie powodzi człowieka, który ratuje swój dobytek, to nie pytam się, czy on sobie będzie życzył pomocy, czy mam prawo pomagać. Wiadomo, że w tej sytuacji trzeba iść i pomagać. I tak samo jest z głoszeniem Ewangelii, bo głosimy to, co jest ludziom koniecznie potrzebne do zbawienia. A więc idziemy z miłością i dlatego nie mamy żadnych oporów, żadnych lęków, nie pytamy się, czy mamy prawo, ale po prostu wszystkim głosimy to, co im jest potrzebne dla zbawienia. Ósma zasada jest pewną praktyczną radą. Mianowicie

bo tak nam się wydaje, że udało mi się dzisiaj tak pięknie prowadzić rozmowę. Nieraz nam się wydaje, że to było bardzo złe, a wyniki są nieoczekiwane. Nieraz jesteśmy zadowoleni z siebie, pięknie przeprowadzamy rozmowy, a rezultatów nie ma żadnych. Robimy to, co do nas należy, pamiętamy o słowach Chrystusa: Kiedy wszystko zrobicie, co do was należy, to musicie mówić ,,Słudzy nieużyteczni jesteśmy, wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać”.

I wtedy, jeżeli Bogu zostawimy rezultaty, spełnimy swój obowiązek, owoce, wyniki objawią się może kiedyś nam dopiero na sądzie ostatecznym.

Takie są zasady owocnego świadczenia o Chrystusie. Zbiorę je wszystkie razem, przypomnę. Pierwsza zasada: wierzyć, że Chrystus jest moim Panem i Zbawicielem, że jest w moim życiu, żyje we mnie, a ja w Nim. Druga zasada: uznać i wyznać

NIE TRZEBA NA SIŁĘ PRZEKONYWAĆ, ALE ŚWIADCZYĆ W SPOSÓB PROSTY, JASNY, OPIERAJĄC SIĘ NA MOCY BOŻEJ. trzeba rozmawiać o Jezusie, tzn. nie zaczynać od jakiejś filozofii, nie szukać jakiejś okrężnej drogi, ale wprost, bezpośrednio zacząć rozmowę o Chrystusie. Niektórzy myślą, że potrzeba długich przygotowań, inny próbują przy pomocy systemu jogi czy innych filozofii zbliżyć ludziom Chrystusa. To jest droga okrężna, niepotrzebna. Ludzie potrzebują Chrystusa, czekają na Niego w swoim sercu i dlatego bezpośrednio mówimy o istotnych rzeczach, bez długich wstępów, bez krążenia wokół tego tematu. Mówimy o pogodzie, o sporcie, jeszcze się często przy tym kłócimy i wtedy ten człowiek nie jest przygotowany na przyjęcie Chrystusa. Dlatego świadczyć bezpośrednio o Chrystusie, unikać niepotrzebnych krążeń wokół tego tematu, dlatego, że Chrystus jest naprawdę wszystkim ludziom potrzebny i oni czekają, żebyśmy z nimi na ten temat rozmawiali.

Wreszcie dziewiąta i ostatnia zasad mówi: trzeba rezultaty zostawić Bogu. Nie zniechęcać się, kiedy nie widzimy tych rezultatów, albo nie widzimy ich od razu. Z drugiej strony nie być zadowolonym, nie wynosić się, kiedy nam się udało, al-

wszystkie swoje grzechy przebaczającej Krwi Chrystusa, przelanej na krzyżu. Trzecia: prowadzić życie w Duchu, sprawić, żeby Chrystus zasiadał na tronie mojego serca moje ,,ja” było Mu podporządkowane.

Czwarta: dzielić się przy każdej okazji, w sposób prosty, swoją wiarą w Chrystusa z innymi. Piąta: modlić się. Szósta: iść, to znaczy wziąć inicjatywę w swoje ręce. Siódma: iść w miłości, w przekonaniu, że jestem narzędziem miłości Boga. Ósma: rozmawiać bezpośrednio o Chrystusie. I w końcu dziewiąta zasada: pozostawić Bogu rezultaty, Jemu przypisywać owoce. Jeżeli będziemy stosować wszystkie wymienione zasady, to nasze świadectwo na pewno będzie owocne i będziemy przeżywali wielką radość.

Wtedy na pytanie: ,,Co uważasz za najradośniejszą rzecz w twoim życiu?” będziesz mógł powiedzieć: ,,To, że przyjąłem Chrystusa, że mogę innych do Niego prowadzić. To jest najradośniejsze moje przeżycie i tym najlepiej mogę służyć innym ludziom, moim braciom.”  ks. Franciszek Blachnicki (teksty pochodzą ze strony blachnicki.oaza.pl)

CHARYZMAT

OAZA POMAGA

Św. Jakub w swoim liście dobitnie przypomina, że wiara nie połączona z uczynkami, jest martwa. „Pokaż mi wiarę swoją bez uczynków, to ja ci pokażę wiarę ze swoich uczynków” – mówi dalej. Oazowicze z Przysietnicy poszli bez wahania za tym wezwaniem, czyniąc wiele dobra i dając mocne świadectwo swojej wiary.

Charyzmat: Kto wymyślił akcję „Oaza pomaga”?

Na pomysł akcji „Oaza Pomaga” wpadło jednocześnie kilka osób m. in. Domowy Kościół z Przysietnicy wraz z ks. moderatorem Andrzejem Urbowiczem i animatorzy oazy młodzieżowej: Zuzanna Więcek oraz Jakub Szczepek.

nowotworowych i odwiedzając ją zauważyliśmy potrzebę niesienia pomocy także innym dzieciom.

Skąd się biorą środki na udzielenie pomocy? Okres przedświąteczny to czas nasilonej dobroczynności.

Bardzo wiele osób prosi o wsparcie. Czy łatwo jest znaleźć sponsora? Środki na udzielanie pomocy pochodzą od ludzi dobrego serca, którzy ochotnie włączyli się nasza akcję. Ponadto cześć środków to także nasz wkład własny. Ze znalezieniem sponsorów na naszym terenie nie było większych trudności.

Okres, kiedy prowadziliśmy akcję także temu sprzyjał. Ponadto ludzie chętnie pomagają chorym dzieciom.

13

zyty. Mało tego, jeszcze więcej radości sprawiło to ich rodzicom, którzy często sami borykają się z wieloma problemami.

Zobaczyli tym samym, że nie są w tych trudnych chwilach zdani tylko na siebie, ale jest obok nich ktoś, komu na nich zależy.

Czy macie zamiar otoczyć je stałą opieką i wsparciem? Na przykład odwiedzać w ciągu roku szkolnego, pomagać w nauce, odciążyć w opiece rodziców?

Podjęliśmy modlitwę w intencji tych osób, które spotkaliśmy. Pomagamy także na stałe matce jednej z pacjentek, która sama wychowuje córkę wymagającą 24 godzinnej opieki.

Byliśmy już kolejny raz z odwiedzinami w tych miejscach i mamy nadzieję, że na tym nie poprzestaniemy. W planie jest już akcja podczas zbliżających się Świąt Wielkanocnych. 20 lutego tego roku mama jednej z naszych oazowiczek zawiozła na ten oddział figurkę Dzieciątka Praskiego, o które prosili pacjenci. Każda taka drobnostka dla nas jest wielkim gestem dla osób, które odwiedzamy.

Co było do tej pory najtrudniejsze?

Najtrudniejszym w całej akcji dla nas było samo spotkanie z tymi dziećmi. Z jednej strony dało nam ono wiele radości i pięknych wspomnień, a z drugiej strony było dla nas doświadczeniem cierpienia drugiego, zwłaszcza młodego człowieka.

Co trzeba zrobić, by do Waszej akcji dołączyć?

Nie ma specjalnych wymagań do tego, by się włączyć w pomoc drugiemu człowiekoDO NIESIENIA POMOCY MOTYWUJE wi. Wystarczy tylko odrobina NAS WRAŻLIWOŚĆ SERCA NA chęci i dobrej woli. Można doPOTRZEBY DRUGIEGO CZŁOWIEKA. łączyć się do naszej grupy na Facebooku: "Ruch Światło-Życie Pomaga". się w nią cała oaza młodzieżowa Byliście także na oddziałach z Przysietnicy w sumie około szpitalnych. Czy takie wizyty W czasie trwania akcji 100 osób, a także ludzie spoza różnią się od innych? Czy zaistnieliście w lokalnych Ruchu. Łącznie w całym przed- potrzeba spełnić jakieś mediach. Czy to w jakiś sięwzięciu wzięło udział około szczególne wymagania? sposób pomogło, zwiększyło Zaskoczeniem dla nas by- Wasze możliwości 130 osób. ło to, że na oddział onko-he- oddziaływania?

Co Was motywuje do niesienia matologiczny miały wejść tylko Zaistnienie w Radiu Fara dwie osoby. Jest to oddział za- faktycznie pomogło nam jeszpomocy?

Do niesienia pomocy moty- mknięty. Tymczasem Pan Bóg cze bardziej rozpropagować wowała nas wrażliwość serca tak wszystkim pokierował, że naszą akcję pomocową. Już na potrzeby drugiego człowie- w odwiedzinach dzieci uczest- zgłaszają się do nas osoby, któka. Tej wrażliwości chcieliśmy niczyli wszyscy, którzy wybrali re chcą się włączyć w kolejne także uczyć młodzież z naszej się do Rzeszowa – ok. 10 osób. nasze przedsięwzięcia. Żeby wejść na ten oddział muoazy. sieliśmy być w 100 % zdrowi, Zachęcamy również naszych aby przypadkiem nie wyrządzić czytelników do dawania Jak dowiadujecie się więcej szkody niż pożytku. o potrzebach dzieci? świadectwa wiary przez O potrzebach ludzi dowiapomoc bliźniemu. Niech Pan dujemy się niemal z pierwszej Jak przyjmują Was dzieci, Bóg błogosławi Waszemu ręki. Jedna z naszych uczest- którym pomagacie? dziełu. Dziękuję za rozmowę.

Dzieci które odwiedziliniczek oazy przebywała w Rzeszowskim oddziale chorób śmy bardzo cieszyły się z wiDlaczego postanowiliście działać w ten sposób?

Postanowiliśmy pomóc dzieciom chorym i niepełnosprawnym. Chcieliśmy w ten sposób pokazać, że Ruch Światło- Życie to nie tylko osoby biorące, ale także dające wiele od siebie. W akcję zaangażowana była cała armia ludzi. Włączyła

14

CHARYZMAT

Po-wołanie Konferencja wygłoszona podczas porekolekcyjnego Dnia Wspólnoty Ruchu Światło-Życie w rejonie przemyskim.

J

eżeli kiedyś zastanawialiście się nad słowem „powołanie”, to niewątpliwie kojarzymy tutaj to: „po-wołanie”. Jeśli usłyszysz Boży głos, co uczynisz?

Jeżeli słyszysz, Bogu Dzięki. Jeżeli nie słyszysz, módl się, abyś miał uszy otwarte, bo Bóg mówi. Z równych względów my tego głosu albo nie słyszymy, albo właściwie nie interpretujemy.

Wydaje nam się, że to jest inny głos. Na pewno dobrze kojarzymy to szczególne wołanie „Samuelu, Samuelu!”. Niesamowity przykład, jak woła Bóg.

Z delikatnością, z cichością.

Chciałbym żebyście nie raz, klęcząc przed Najświętszym Sakramentem, w chwili adoracji, spróbowali usłyszeć swoje własne imię. Bo Bóg je wypowiada, a wraz z nim nasze miejsce.

Tak, jak do mnie powiedział „Władysławie, Władysławie!

Powołuję cię do kapłaństwa”.

Każdego dnia wierzę, że to jest ta droga i każdego dnia modlę się, żeby być jej wiernym.

Ponieważ zwłaszcza wy, małżonkowie, dobrze wiecie, czym jest wytrwanie na tej drodze, jaką jest wzajemna miłość, a na tej drodze wzajemnej miłości wzajemne przebaczenie, zmaganie się z trudami, walka o dzień jutrzejszy, o dobro, o chleb, na który trzeba zarobić. To jest praca, wielka praca i Bóg daje nam siłę, abyśmy ją spełniali. W kapłaństwie, ktoś to kiedyś pęknie powiedział, zamienia się komplikacje, jakie zdarzają się w małżeństwie, na inne. Droga każdego z nas jest taką, jaką realizujemy po usłyszeniu Jego głosu, po wołaniu.

Dla kapłana każda chwila, każdy oddech – dla Chrystusa, wśród ludzi i dla ludzi. Tak jak wy, każdy oddech, każda chwila dla swojego małżonka, dla swojej rodziny, z Chrystusem. On jest pierwszy przy każdym naszym powołaniu. Jeśli spojrzycie na siebie, na swoje życie i ucieszycie się tym co macie, macie wielki dar. Święty Jan Paweł II mówiąc o powołaniu wypowiedział kiedyś bardzo szczególne słowa: „Każde powołanie w swojej najgłębszej

warstwie jest tajemnicą. Jest darem, który nieskończenie przerasta człowieka. Powołanie jest tajemnicą twego wybrania. Nie wyście mnie wybrali, ale ja was wybrałem i przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili”. I by owoc nasz trwał. Nikt sam sobie nie bierze tej godności; czy ten, kto jest powołany przez Boga jak Aaron: Zanim ukształtowałem cię w łonie matki, znałem cię.

Prorokiem dla narodów ustanowiłem cię. Te natchnione słowa muszą przeniknąć drżeniem każdą kapłańską duszę. Dlatego też, gdy w różnych okolicznościach mówimy o powołaniu, winniśmy czynić to w stanie głębokiej pokory, świadomi, że Bóg nas wezwał swoim świętym powołaniem nie na podstawie naszych czynów, lecz stosownie do swego istnienia w nas. I dodaje św. Jan Paweł II: Równocześnie zdajemy sobie sprawę, że ludzkie słowa nie są w stanie udźwignąć ciężaru tajemnicy, jaką kapłaństwo w sobie niesie. Jest to „tajemnica”. Po 50 mniej więcej latach kapłaństwa Jan Paweł II tak wypowiedział się o powołaniu: „tajemnica”.

Nigdy nie możemy zapomnieć, że Bóg powołując nie pozostawia człowieka swojemu losowi. On wybrał nas, on nas kocha i dzieje się to zanim jeszcze się narodzimy, daje nam to słowo Pismo Święte. Zanim pomyśleli o nas nasi rodzice, zanim nas zobaczyli, zanim pokochali… Kochający Bóg przygotował dla nas drogę. I jeśli my, właściwie wzrastając w miłości, odpowiemy na tę miłość, wejdziemy na szlak. I tutaj zaczyna się nasz trud, ponieważ sami sobie i innym musimy pomóc, by tę drogę odnaleźli. Niewątpliwie, jeśli chcemy to jakoś szczególnie podkreślić i wypowiedzieć: ta miłość jest też powołaniem, bo odpowiada sercem na serce, wdzięcznością na wdzięczność i rodzą się w tobie tak głębokie uczucia, że w pewnym momencie zaczynają cię przerastać. Pokonują twój egoizm, twoją pychę, twoją słabość, twoje zacietrzewienie, Zaczynasz żyć dla…, ale

już nie siebie, tylko dla drugiego. Bóg powołał cię, abyś pomógł komuś wzrastać, zbawiać się. A słuchając Boga, nie zawiedziesz się. Dlatego zawsze warto słuchać bardziej Boga, niż ludzi. Warto słuchać bardziej Boga, niż samego siebie, własnego ciała, własnych przekonań, emocji czy marzeń. Bo to jest głos, który zagłusza wołanie Pana. Bóg mówi do nas, a my słyszymy siebie. Bóg powołuje nas na różne piękne, wspaniałe drogi zbawienia świata, a my na przykład słyszymy swoje lęki. I mówimy „Bóg do mnie nie przemówił”.

Nie zapomnijmy: powołanie jest zawsze myślą opatrznościową Boga względem każdego stworzenia. Jego ideą, dzięki której dokonuje się uświęcenie człowieka. Moglibyśmy tak spojrzeć, myśląc tylko o sobie: tylko ja, moje życie i moja rodzina, To nie do końca tak… Jesteśmy powołani, aby w swoich rodzinach, w swoich wspólnotach zakonnych, swoją posługą kapłańską budować jeden, święty, powszechny i apostolski

z tym się spotykamy. Często wy, jako rodzice, poświęciliście czas, swoje umiejętności, wszystko miało być dobrze, a dziecko jakby… nie słucha.

Bo nie możemy zapomnieć, wy rodzice, my kapłani, że nie jesteśmy jedynymi wychowawcami. Nie jesteśmy jedynymi, którzy zabiegają o serce tych ludzi, również tych młodych dzieci. Ci młodzi powinni mieć tego świadomość że tak, jak my dla Chrystusa próbujemy ich we wspólnocie, w Kościele porywać do świętości, tak też są i ci, którzy próbują porywać ich w drugą stronę. I głuszą głos ich powołania.

Bóg kocha, Bóg marzy o nas swoją miłością. Stawia nas w na różnych pięknych drogach.

Kto przykłada rękę do pługa, a wstecz się ogląda, nie jest mnie godzien. Bardzo szczególne słowa Jezusa. Można by tutaj wielowątkowo o tych słowach powiedzieć. Ja chciałbym zwrócić waszą uwagę na jedno: stałość, stałość… i wiemy już. To wielki trud dzisiejszego czasu.

Chcesz zmienić? Zmień. Tak,

WIELKA JEST TAJEMNICA POWOŁANIA I NIKT Z NAS NIE MOŻE POWIEDZIEĆ DZIŚ, ŻE JUŻ WSZYSTKO SPEŁNIŁ.

Kościół. Budować wspólnotę wierzących w Chrystusa. Zbawić ten świat, który nie raz zapomina o Bożym głosie.

Bardzo wiele osób dziś wyciąga rękę po dusze młodych ludzi. Ktoś kiedyś pięknie powiedział, że jest wielu takich, którzy marzą o sercu młodych.

Ci marzyciele to producenci kosmetyków, telefonów komórkowych, dyrektorzy zakładów, producenci reklam. Jeśli gdzieś szukać zagrożeń, które tłumią próbę dotarcia do nas Boże głosu, to właśnie w tych najprostszych, otaczających nasz dzisiaj problemach: wszechobecna reklama, wszechobecna wolność obyczajów, możliwość wybierania – bezkrytyczna. Dzisiaj

jak kanał w telewizji, kolejny program. Tak, jak tapetę w telefonie, tak jak awatar na portalu społecznościowym. Zmień wszystko, masz prawo, jesteś wolnym człowiekiem. Możesz też, jeśli chcesz, kłamać. Możesz, jeżeli chcesz, posłużyć się podstępem. Możesz wszystko, bo to daje ci współczesna technika; jeśli kryjesz się – to też.

Dzisiaj telefony, komputery, tablety – tak wiele technologii, w której żyją młodzi ludzie i mogą się w tym ukryć. Ale nie można zapomnieć, że przecież z technologii korzystają też starsi, mężowie, żony. Gdzieś zagubione jest ich powołanie.

To by można było mnożyć przez lata… Przecież tak wiele roz-

CHARYZMAT

dartych małżeństw, rozbitych wręcz tylko z powodu Internetu czy gier. Gdzieś zagubiła się pomiędzy nimi umiejętność słuchania. Można nawet postawić taką szczególną tezę: problemem nie jest dziś Internet, telewizja, reklama. Problemem jest serce człowieka, który nie potrafi być wobec tych zagrożeń stały, wierny. Nie potrafi powiedzieć „nie”. Ulega. Jeśli gdzieś mielibyśmy szukać drogi na umocnienie każdego powołania, to musimy zacząć już od dzieciństwa. Przygotowywać, wychowywać do pewnej stałości, do wierności. Czy nam się to uda? Wierzymy, że tak. Im większa będzie nadzieja, tym większe będą owoce naszego działania.

Ksiądz Gilbert, znany z tego, że dość niekonwencjonalnie odkrył swoje powołanie do pracy wśród młodych, swego czasu tak opisał właśnie te początki: pewnej nocy miało miejsce spotkanie, które okazało się fundamentalne w moim życiu.

Wracałem ze spotkania z młodzieżą, gdy zauważyłem na brzegu chodnika chłopca dwunastoletniego. Pytam go: – Co robisz tu o drugiej w nocy? Ten zaś, z ogromnym smutkiem na twarzy mówi mi: – Nie chcę wracać więcej do domu, ponieważ tam jem z miski psa. Tej nocy przyjąłem Alana i mieszkał w moim domu siedem lat.

Pewnego dnia powiedział do mnie: – Jest to piękne, że wyciągnąłeś mnie z błota, ale czy możesz się zając także moimi przyjaciółmi, którzy mieszkają na ulicy? I tak oto stałem się księdzem ulicy, nie chcąc tego ani nie szukając. Moje ojcostwo nie jest fizyczne i równocześnie czymś takim jest, bo przygarniam ludzi młodych, których nie zrodziłem i pomagam im wzrastać, dla nich wylewając pot mojego ciała i mojego serca, aby mogli znaleźć trochę miłości, jedyną drogę życia.

To jest piękne ojcostwo. Gdy miałem trzynaście lat, Bóg stal się pasją mojego życia. Bez tej pierwszej i jedynej miłości nic nie stałoby się możliwe. Niezwykłe świadectwo, które może

nas prowokować do głębokiego przemyślenia, zastanowienia się nad tym, na jakim etapie życia jesteśmy dziś. Bóg mógłby, a może i pragnie, wtargnąć z całą miłością w tą naszą stabilizację i zmienić wszystko.

Znakiem realizowania prawdziwego powołania jest gotowość na przyjęcie Bożego głosu: jeszcze raz, i jeszcze raz, i jeszcze…

Trudno to zrozumieć, ale tym, którym jest to dane, przychodzi to łatwiej.

Młodość, to czas szukania swojego miejsca w świecie. Dziś mówi się, że młodość to niekoniecznie czas do ukończenia któregoś tam roku życia, ale okres w którym dokonujemy życiowych wyborów. O tej młodości swego czasu mówił św. Jan Paweł II: Młodość, to nie tylko pewien okres życia ludzkiego, odpowiadający określonej liczbie lat, ale to jest zarazem czas dany każdemu człowiekowi i równocześnie zadany mu przez Opatrzność.

W tym czasie szuka on odpowiedzi na podstawowe pytania, jak młodzieniec w Ewangelii; szuka nie tylko sensu życia, ale szuka konkretnego projektu, wedle którego to swoje życie ma zacząć budować. Jednak, nawet jeśli już wybraliśmy drogę życia, trzeba wracać do pytania: jak mam realizować moje powołanie? Co wynika z tego, że na owo pytanie odpowiedzi szukam? Św. Jan Paweł II wzywa więc tak naprawdę każdego z nas, żebyśmy mieli w sercu odwagę i gotowość, by jeszcze raz, nie szukać nowej żony, czy nowego męża, ale wraz z małżonkiem, który jest przez nas wybrany, szukać tej nowej miłości, która otworzy nas może na nowe obowiązki i trudy pracy z Kościołem, w swojej rodzinie czy na drugiego człowieka, dziś może nam nieznanego.

Wielka jest tajemnica powołania i nikt z nas nie może powiedzieć dziś, że już wszystko spełnił, nikt z nas…

Chciałbym, żebyście w swoim życiu potrafili słuchać Bożych natchnień, które czasem zagłuszamy myśląc: wszystko już mam, wszystko jest ułożo-

ne. Być może to odkrywanie własnego powołania przyniesie wam tak niezwykle piękne doświadczenia, zachwycicie się, będzie marzeniem ciągle obiecującym. Tak ja widzę te Boże natchnienia w trwającym już powołaniu. Niestety, wielu młodych, którzy tego głosu szukają ulega pokusie zamykania swoich uszu, dlatego, że w istocie nie wiedzą ani kim są, ani po co żyją. Nie wiedzą po co się uczą, pracują, zdobywają pieniądze, nie stawiają sobie wymagań. Nie wiedzą po co nawiązywać głębsze kontakty, ani nawet nie snują większych planów na przyszłość. To powszechny problem. Łatwo jest, gdy rodzice mogą zabezpieczyć ich potrzeby. Trudno im wejść w samodzielność; wydaje się ona odległa, jakby nie dla nich.

Musimy się zmagać z tym problemem. Zainspirować niezainspirowanych, przypomnieć o powołaniu powołanym, otworzyć uszy tym, którzy jeszcze nie potrafią usłyszeć. Człowiek, który nie odkrywa Bożego powołania w myśleniu o swojej przyszłości, będzie bowiem właśnie – bez tego otwarcia – ograniczał się do wyboru zawodu, do zdobycia pieniędzy, do zaspokojenia potrzeb cielesnych, do szukania dobrego nastroju za wszelką cenę. Ale taki człowiek nie będzie stawał się sobą, nie będzie stawał się co raz bardziej pięknym i dobrym.

Będzie co raz mniej człowiekiem, a bardziej swoistym wyrobnikiem na potrzeby swojej rodziny i swojego życia. Ilu jest dzisiaj tak bardzo zgaszonych młodych ludzi? Nie widzą sensu, gdzieś się zagubili… Chcemy im pomóc, więc to oznacza, że może trzeba im ukazać, jak piękne jest człowieczeństwo, jak dobrze jest marzyć. Pokazać pasję w słuchaniu Bożego głosu. Oni muszą mieć świadków. My musimy być tymi świadkami. To prawda, mamy różne osobowości, mamy różne temperamenty, mamy tak bardzo różne doświadczenie życiowe, ale one nas nie ograniczają. Jesteśmy tylko różni i tą różnorodnością można głosić.

15

Właśnie dzięki tej różnorodności możemy przemówić do tak różnych ludzkich sumień, młodych sumień. Bądź tylko świadkiem powołania, autorytet zostaw Bogu.

Im więcej w realizacji naszych powołań będzie egoizmu, przekonania, że w zamian powinniśmy coś otrzymać, tym częściej będzie przychodziło rozgoryczenie. Może to jest też kłopot, kiedy młodzi ludzie oczekują wręcz natychmiastowej gratyfikacji, jakiegoś takiego „lajka”, „super”, „fajnie”, wszystko się udaje, jesteś ekstra, napisałeś świetny tekst, zrobiłeś super zdjęcie, ekstra minę, tysiąc osób to lubi… To jest coś, co się dzieje natychmiast. Czekanie to nie jest tylko próba, to jest też miłość. W czekaniu na to, aż owoce twojego powołania staną się co raz piękniejsze, powinna być cierpliwość. Zwłaszcza wy, rodzice, którzy czekacie aż wasze pociechy dorosną, usamodzielnią się, dobrze wybiorą, ułożą sobie życie… Chcielibyście, żeby wszystko było jak najpiękniej. Poczekajcie, oni też muszą nauczyć się życia. Kiedy będzie w was zniecierpliwienie, taki raptus, który chciałby „już”, zaczniecie ingerować w sprawy, które was podzielą, będziecie doświadczać zawodu.

Miejcie odwagę czekania. Miejcie odwagę takiej miłości. Ufajcie, że Bóg nie pozostawia nas bez pomocy. Nikogo. Zawierzajcie. Tych młodych chłopców i dziewczyny, tych starszych już, panie, panów… Wszystkich. Miejcie odwagę zawierzenia. Oddawajmy się Panu, a on uczyni, co chce z każdym z nas.

Przecież dla każdego z nas przygotował konkretny plan życia i każdy z nas dzięki miłości może go wypełnić. Słuchajmy więc bardziej Boga, niż ludzi, bardziej Boga niż samych siebie. Szukajmy wszystkiego, co uczyni nas naprawdę słuchającymi, naprawdę odpowiadającymi na to wszystko, co Bóg nam powiedział. By w tym „po-wołaniu” był zawsze Bóg i całe nasze serce. ks. Władysław Hajduk

16

DODATEK DIAKONII MISYJNEJ GŁOŚCIE

CHARYZMAT

Wielkie sprzątanie Archidiecezjalne Centrum Misyjne to na razie plan pięknego budynku, sporządzony przez fachowca z wykorzystaniem odpowiedniego programu graficznego. Diakonia Misyjna robi wszystko, by plan ten przekuć w rzeczywistość. przedostatnią sobotę W marca na Polu Misyjnym w Woli Komborskiej odbyło się

wielkie sprzątanie. Po okresie zimowym potrzebne były ręce do pracy, żeby zaprowadzić nowy ład w miejscu, które jego gospodarz Czesław Kwolek, nazwał Winnicą Pana. A pracy jest, było i będzie wiele. Już przed ósmą rano rozpoczęto akcję, której inicjatorem był gospodarz. Co jakiś czas dojeżdżali kolejni pomocnicy. W sumie pojawiło się 12 osób, w tym oczywiście moderator Diakonii Misyjnej, ksiądz Adam Wąsik.

Pomagaliśmy przy rozbieraniu stodoły, na której ruinach

ukończony zależy właściwie od nas – członków Ruchu i wszystkich, którzy chcą pomóc. Dlatego też zapraszamy wszystkich chętnych na kolejne akcję ma powstać Archidiecezjalne sprzątania i przygotowywania Centrum Misyjne oraz sprząta- Pola Misyjnego, aby mogło słuniu pola. Każdy odnalazł swo- żyć misjom i Panu Bogu. Spoje miejsce przy pracy. W samo południe zatrzymaliśmy się na chwilę, by odmówić Anioł Pański i zjeść ciepły posiłek. Następnie wróciliśmy do swoich obowiązków. Po skończonej pracy zmęczeni, ale pełni radości i nadziei rozjechaliśmy się do swoich domów.

Należy przypomnieć, że celem do którego dążymy naszą tegoroczną pracą, jest głównie budowa Centrum Misyjnego.

Wizualizację gotowego już budynku publikujemy, by podzielić się z Czytelnikami naszymi Wizualizacja Centrum. planami. Kiedy zostanie on

tykamy się oczywiście w Woli Komborskiej. Chcesz wesprzeć misje i Ruch Światło-Życie?

Pragniesz poświęcić trochę czasu w pracy dla Boga? A może po prostu masz wolną sobotę?

Przyjedź!  an. Justyna Ostafińska

A w Misyjnej praca wre Świat nieustannie potrzebuje Dobrej Nowiny. Chrystus wciąż woła nas, byśmy głosili ją aż po krańce Ziemi. Dlatego 16 lutego 2019 roku odbyło się kolejne, w tym roku pracy, spotkanie członków Diecezjalnej Diakonii Misyjnej, które zwołał i poprowadził ks. Adam Wąsik, moderator diakonii.

S

potkanie podzieliliśmy na dwie części. Podczas tej pierwszej wsłuchaliśmy się w słowa Dziejów Apostolskich (Dz 22, 1-21) o świadectwie nawrócenia św. Pawła. To co nas najmocniej dotknęło, zostało wypowiedziane. Co wybrzmiało? Przede wszystkim to, jak ogromna jest miłość Chrystusa do grzesznego człowieka; mało tego - jak przedziwne jest posłanie tak słabej istoty do głoszenia Ewangelii. Zastanawialiśmy się także, jaka jest nasza otwartość na głos Jezusa, który wzywa nas do pójścia z Dobrą Nowiną. Skoro już ziarno pad-

ło na grunt, przyszedł czas na planowanie kolejnych inicjatyw Diakonii, a także podsumowanie tych, które zakończyły pewien etap. Pomyślnie przebiegła akcja „Smaczek na maczek”, w którą zaangażowało się wiele osób, także spoza Ruchu.

Do tego akcja choinkowa, która również cieszyła się popularnością. Wujek Czesław Kwolek z zapałem opowiadał nam, z jakim trudem przychodziło mu nieraz zdobywać drzewka. Oprócz tego zakończył się pierwszy etap zbierania i sprzedawania truskawek z Winnicy Pańskiej. Kontynuacja akcji rusza już niebawem!W planach

Diakonii jest przede wszystkim budowa Centrum Misyjnego.

Miejsce to ma stać się w naszej archidiecezji przystanią dla osób, szczególnie członków Ruchu, którzy wspierają inicjatywy misyjne. Fundusze na tę inicjatywę czerpane będą z prywatnych środków. Nie są to zatem pieniądze z wszelkich akcji

organizowanych w ramach Diakonii Misyjnej. Ponadto w roku 2019 wielu animatorów Ruchu z archidiecezji wybiera się na misje w różnych stronach świata. Należy tutaj jednak dodać, że nadal potrzebni są chętni do posługi.

Wymagania nie są zbyt wygórowane: umiejętności organizowania gier, warsztatów rysunkowych, malowania, kompozycji z papieru i innych materiałów; wykorzystanie możliwości, jakie daje teatr

Oto bieżąca lista: • miejsce: Sambor (Ukraina), termin: czerwiec (dokładny zostanie podany) potrzebne są 3 animatorki, • miejsce: Suchumi (Abchazja), termin: 4-13.07.2019 lub 22.07-3.08.2019, zgłoszone osoby to: Anna Sowa, Jakub Szal, Bartosz Głowacki, Anna Babiarz, Maciej Dorotniak, • miejsce: Kutaisi (Gruzja), termin: 1-24.08.2019, potrzeba 5 animatorów/animatorek.

AMEN DODATEK DIAKONII LITURGICZNEJ

17

nej wspólnoty, które wymagają zaangażowania.

JEST MISJA Eucharystia nie tylko jest źródłem i szczytem życia Kościoła, ale również jego misji. Pierwszą i podstawową misją, jaka rodzi się z celebrowania świętych tajemnic, jest dawanie świadectwa naszym życiem. Zachwyt wobec tego daru wzbudza w naszym życiu nową dynamikę, która zobowiązuje do świadectwa o Jego miłości. siądz zapytał ucznia na katechezie, jaK ka jest jego ulubiona część Mszy świętej? Młodzieniec szczerze odpowiedział: „Błogosławieństwo”. Na prośbę katechety o uzasadnienie stwierdził: „bo potem to już tylko <<Bogu niech będą dzięki>> i można iść do domu”. Liturgia Mszy świętej jest zasadniczo zwartym obrzędem, ma jednak swe etapy. Najbardziej podstawowy podział obrzędów mszalnych wyznacza dwie części: liturgię słowa i liturgię eucharystyczną. Niekiedy, całkiem słusznie zresztą, dopowiada się, że Eucharystii nie rozpoczyna czytanie, ale cały zestaw tzw. obrzędów wstępnych.

CZTERY LITURGIE Idąc dalej tym tropem, zauważamy, że także Msza nie kończy się wraz z przyjęciem komunii świętej (ani nawet, wbrew zwyczajom niektórych wiernych, z rozpoczęciem ogłoszeń), coś jeszcze jest na końcu – obrzędy zakończenia. W ten sposób zarysowuje się czteroczęściowa struktura Mszy świętej: obrzędy wstępne, liturgia słowa, liturgia eucharystyczna i obrzędy zakończenia. O ile znaczenie trzech pierwszych części wydaję się dość jasne, przynajmniej dla osób, które miały okazję przeżyć formację w Ruchu, to ostatnia może nam nieco umykać, choć i ona nie jest pozbawiona głębszego sensu. Można nawet zaryzykować stwierdzenie, iż jest to część najważniejsza, jeżeli udział w liturgii ma

lub pantomima. Zajęcia kierowane są do dzieci i młodzieży od 6 do 14 lat. Dobrze by było znać trochę języka rosyjskiego.

Z wolontariuszami gruzińskimi możliwy jest kontakt w języku angielskim.

Mamy także okazję podzielić się radością z tego, że 1 lutego 2019 r. na misję do Brazylii wyjechała nasza animatorka Ruchu Światło-Życie - Agnieszka Kluz (obecnie wspólnota Shalom). Diakonia Misyjna przekazała na ten cel 3500 zł. Ponadto ze środków Diakonii w całości sfinansowany został również kurs języka hiszpańskiego dla misjonarek jadących do Ekwadoru: an. Aleksandry Śnieżek i an. Anity Świątoniowskiej. Ze wszystkich zebranych i wydanych środków Diakonia Misyjna będzie się systematycznie

CHARYZMAT

być czymś więcej, niż tylko wypełnieniem religijnego obowiązku.

Usłyszałem kiedyś alternatywne nazwy „skrajnych” części Mszy: liturgia zgromadzenia i liturgia misji. Choć w księgach liturgicznych z takimi wyrażeniami nie spotkamy się, to moim zdaniem warto je zapamiętać, gdyż dobrze wyrażają istotę obu rzeczywistości.

OGŁOSZENIA PARAFIALNE LITURGIĄ?

Mszał przewiduje następujący układ obrzędów zakończenia: 1) „krótkie ogłoszenia” dla ludu, jeżeli są potrzebne; 2) pozdrowienie „Pan z wami” i błogosławieństwo, mogące mieć formę uroczystą lub być poprzedzone „modlitwą nad ludem”; 3) rozesłanie i powrót celebransa i posługujących do zakrystii. Można powiedzieć, że niewiele, choć w niedzielę punkt pierwszy bywa elementem „rozbudowującym” tę część liturgii. Warto jednak zauważyć, iż ogłoszenie są według prawa częścią liturgii(!). Nie chodzi o to, że kiedyś trzeba powiedzieć, to mówmy teraz. Takie umiejscowienie ogłoszeń ma swój sens teologiczny. Stanowią one pomost między celebracją wspólnoty a życiem wspólnoty nawet wtedy, gdy dotyczą prozaicznych spraw. Liturgia ma wpływać na nasze życie, ma je kształtować. Ogłoszenia, oczywiście mądrze przygotowane i podane, wskazują na konkretne obszary kościel-

rozliczać. Co jeszcze szczególnie zapadło w pamięć po spotkaniu z ludźmi pełnymi pasji do misji (nie tylko tych poza granicami, ale także tych blisko nas)? Pierwszym pytaniem, jakie należy sobie zadać dołączając do każdej Diakonii, jest pytanie: co ja mogę dla niej zrobić? Jaką posługę podjąć?

Jeśli chcesz oddać choć trochę swojego serca by wspierać działania Diecezjalnej Diakonii Misyjnej w Archidiecezji Przemyskiej, mamy dla Ciebie propozycję. Już 23 marca rozpoczynamy wielkie sprzątanie na polu misyjnym. Przyjedź, zobacz i dołącz do nas! Chrystus w obfitości udziela swoich łask tym, którzy otwierają serce na Jego posłanie. an. Justyna Ostafińska

POSŁANIE Udział we Mszy świętej zobowiązuje do podjęcia misji. Ojciec Święty Benedykt XVI w 51 numerze adhortacji apostolskiej Sacramentum Caritatis pisze: „Chciałbym również zatrzymać się nad tym, co Ojcowie synodalni powiedzieli w związku ze słowami rozesłania na końcu celebracji Eucharystii. Po błogosławieństwie diakon lub kapłan rozsyła lud słowami:<< Ite, missa est>. Wyrażają one związek pomiędzy sprawowaną Mszą św. a chrześcijańską misją w świecie. W starożytności słowo missa oznaczało po prostu «rozesłanie».

Jednak w użyciu chrześcijańskim nabyło ono jeszcze głębszego znaczenia. Wyraz dimissio — «odesłanie» — w rzeczywistości przemienił się w «misję».

To słowo pożegnania wyraża w sposób syntetyczny naturę misyjną Kościoła.

Dlatego dobrze jest przy okazji dopomóc Ludowi Bożemu w pogłębieniu tego konstytutywnego wymiaru życia kościelnego.

Dlatego może się okazać pożyteczne dostarczenie odpowiednich, zatwierdzonych tekstów modlitwy nad ludem oraz do końcowego błogosławieństwa, które wyjaśnią ten związek pomiędzy Mszą św. a chrześcijańską misją”. Papież Senior nawiązuje do łacińskiego tekstu Mszy. Wyraźnie widać, że polskie tłumaczenie nie zawsze pomaga w należytym zrozumieniu liturgii, jednak skojarzenie pomiędzy słowami: „missa, missio” i „Msza”, jest raczej oczywiste.

ZE SKARBCA LITURGII Owe teksty, mające wyjaśniać związek pomiędzy Mszą święta a chrześcijańską misją w świecie, po części już istnieją. To przede wszystkim formuły uroczystego błogosławieństwa, które mogą stanowić źródło wielu cennych inspiracji, w tym, jak liturgia ma kształtować nasze życia, chociażby piąte uroczyste błogosławieństwo na okres zwykły: „C. Niech Bóg wszechmogący oddali od was wszelkie przeciwności * i udzieli wam swoich darów. W. Amen. C. Niech otworzy wasze serca na swoje słowa * i przygotuje was na nieprzemijające radości. W. Amen. C. Niech wam da poznać, co jest dobre i sprawiedliwe, * abyście biegli drogą przykazań Bożych * i stali się dziedzicami Królestwa niebieskiego. W. Amen”.

W obrzędach zakończenia pojawić się mogą modlitwy nad ludem. Są to krótkie teksty, w których celebrans zwraca się do Boga o konkretne działanie w życiu wiernych. Szczególnym czasem ich stosowania jest okres Wielkiego Postu, który nie posiada własnej formuły uroczystego błogosławieństwa. Przed reformą soborową każdy dzień Wielkiego Postu miał własną modlitwę nad ludem. Mszały używane w naszych parafiach zbierają wszystkie modlitwy nad ludem w jedno miejsce. Podany zbiór liczy 24 oracje. Trzecie wydanie wzorcowe Mszału, którego tłumaczenie na język polciąg dalszy na str. 18

18

CHARYZMAT

DODATEK DIAKONII LITURGICZNEJ AMEN

ciąg dalszy ze str. 17 ski jeszcze trwa, wraca do dawnej tradycji ubogacając każdy wielkopostny formularz modlitwą nad ludem.

To Editio typica tertia zostało uzupełnione za czasów Benedykta XVI m. in. rozszerzonymi formułami rozesłania. Są one trzy: „Ite, ad Evangelium Domini annuntiandu” – „Idźcie, ogłaszając Ewangelię Pana”, „Ite in pace, glorificando vita vestra Dominum” – „Idźcie w pokoju, chwaląc waszym życiem Pana”, „Ite in pace” – „Idźcie w pokoju”.

LEX ORANDI – LEX CREDENDI – LEX VIVENDI Podsumowaniem tego tekstu niech będzie kolejny fragment papieskiej adhortacji (n. 85-86) : „«Nie ma nic piękniejszego, niż zostać dosięgniętym, zaskoczonym przez Ewangelię, przez Chrystusa. Nie ma nic piękniejszego, niż poznać Go i dzielić się z innymi przyjaźnią z Nim» . To stwierdzenie zyskuje na intensywności, jeśli pomyślimy o tajemnicy eucharystycznej. Nie możemy bowiem zatrzymać dla siebie miłości, którą celebrujemy w tym sakramencie. (...) To, czego świat potrzebuje, to miłość Boga, spotkanie z Chrystusem i wiara w Niego. Dlatego Eucharystia nie tylko jest źródłem i szczytem życia Kościoła, ale również jego misji: «Kościół autentycznie eucharystyczny jest Kościołem misyjnym». (...) Naprawdę nie ma nic piękniejszego niż spotkanie i udzielanie Chrystusa wszystkim. (...) Nie możemy przystępować do stołu eucharystycznego bez włączenia się w dynamikę misji, która bierze początek w samym Sercu Boga i zmierza do tego, by objąć wszystkich ludzi. Dlatego częścią konstytutywną eucharystycznej formy egzystencji chrześcijańskiej jest duch misyjny.

Pierwszą i podstawową misją, jaka rodzi się z celebrowania świętych tajemnic, jest dawanie świadectwa naszym życiem.

Zachwyt wobec daru, jaki Bóg nam dał w Chrystusie, wzbudza w naszej egzystencji nową dynamikę, zobowiązującą nas, byśmy dawali świadectwo Jego miłości.

Stajemy się świadkami, gdy poprzez nasze czyny, słowa i sposób bycia ktoś Inny objawia się i udziela. (...) Chrześcijanin, który ofiaruje swoje życie jako męczennik, wchodzi w pełną komunię z Paschą Jezusa Chrystusa i w ten sposób sam staje się wraz z Nim Eucharystią.

Również i dziś nie brak Kościołowi męczenników, w których odsłania się w najwyższy sposób miłość Boga. Również wtedy, gdy nie wymaga się od nas próby męczeństwa, wiemy, że kult Bogu przyjemny domaga się takiej wewnętrznej gotowości, i znajduje realizację w radosnym i pełnym przekonania świadectwie spójnego chrześcijańskiego życia wobec świata w tych środowiskach, do których Pan nas posyła, byśmy Go głosili”.  Oprac. Diecezjalna Diakonia Liturgiczna

Świadectwo życia – czterdzieści słów Jakiś czas temu ludzie zaczęli rzucać sobie wyzwania – „10 year challange”.

Proponuję inny: „w czterdziestu słowach przedstaw swoje świadectwo”.

Jeśli nie wiesz jak to zrobić, popatrz na świętych, oczywiście przez pryzmat liturgii. eforma liturgiczna dokonana po SoR borze Trydenckim miała za zadanie ochronienie katolickiego kultu przed ska-

żeniem błędną nauką. W tym celu Rzymska Kuria wydała księgi liturgiczne, które miały być obowiązujące zasadniczo w całym Kościele, aby nikt na własną rękę nie zmieniał świętych obrzędów. Ksiąg tych było siedem: Brewiarz, Mszał (zawierający także czytania), Rytuał (sakramenty i sakramentalia sprawowane przez prezbitera), Pontyfikał i Ceremoniał (dla liturgii biskupiej) oraz Martyrologium. O ile pierwszych sześć ksiąg identyfikujemy i kojarzymy (choć bywają, jak rytuał, wydawane w częściach), ostatnia może nam w pierwszej chwili sprawić trudność.

SŁOWA O ŚWIADKACH Najprościej mówiąc, martyrologium to księga zawierająca listę świętych, zwłaszcza męczenników, czczonych w danym dniu. W odróżnieniu od kalendarza liturgicznego, lista ta jest obszerna i dotyczy całego Kościoła. Pierwsze takie spisy powstawały już w III w. Chrześcijanie chcieli uporządkować i ocalić pamięć o tych, którzy dali Chrystusowi najwyższe świadectwo wiary i miłości. Za najstarsze martyrologium uważa się jeden listów św. Cypriana z Kartaginy z 250 r., którego tekst jednak nie zachował się do naszych czasów.

W ciągu lat powstawało wiele takich martyrologiów, bardziej i mniej oficjalnych. W XVI wieku (czas reformy trydenckiej) papież Grzegorz XIII zlecił przygotowanie nowej księgi, która mogłaby służyć całemu Kościołowi. Zadania tego podjął się kardynał C. Baronius. Dzieło opublikowane przez niego w 1583 roku zostało uznane oficjalnym Martyrologium.

AMEN DODATEK DIAKONII LITURGICZNEJ

CHARYZMAT

19

Oczywiście, w kolejnych wiekach było uzu- go jako ze źródła i głowy wypływa wszelka tyrologium, a po nim przypominano pełniane, ze względu na nowe pokolenia łaska i życie Ludu Bożego”. W kulcie świę- regułę zakonną oraz wspominano zmarświętych w Kościele. tych nie chodzi o ich samych, ale o uwiel- łych współbraci i dobrodziejów. Całość bienie Boga, który w życiu ludzi okazuje miała miejsce po Prymie. Tę godzinę breREFORMA, REFORMA... swoją wszechmoc i łaskawość. wiarzową, dodawaną po obecnej JutrzTak jak wszystkie księgi liturgiczne, Łatwo można to skojarzyć z zasadami ni, zniesiono na ostatnim soborze. Obecne tak i ta doczekała się nowego wydania po dawania świadectwa przez nas, tzw. „RKS” przepisy przewidują, że w czasie chóroII Soborze Watykańskim. Trochę to jed- – radosne, krótkie i skoncentrowane na wego odmawiania Jutrzni, po modlitwie nak trwało. Pierwsze posoborowe wyda- Chrystusie. Martyrologium przypomina końcowej lektor odczytuje same elogia danie Martyrologium opublikowano w 2001 zatem, że w ewangelizacji i świadectwie, nego dnia, kończąc je obrzędowym dialoroku. Księga zawiera imiona ponad sześ- najważniejszy jest Jezus, a nie ewange- giem podanym w księdze: K. Cenna jest ciu tysięcy świętych i błogosławionych. lizator. Charakterystyka poszczególnych w oczach Pana. W. Śmierć Jego świętych.

Wprowadzenie do księgi zaznacza jednak, not (tzw. elogiów) o świętych może być Do tego dodaje się krótkie czytanie biblijne, że nie jest to lista pełna: ,,27. Martyrolo- cenną inspiracją, jak powinno wyglądać zakończone aklamacją: Oto słowo Boże. Po gium Rzymskie, które należy uznać za księ- świadectwo: „39. Poszerzone elogia nie po- nim następuje jeszcze modlitwa i kończące gę liturgiczną, z założenia nie ma stanowić winny być komponowane w gatunku lite- wszystko błogosławieństwo. Do zwyczajwyczerpującego spisu wszystkich świę- rackim „żywotów” lub „legend”, lecz – na nych słów: Niech nas Bóg błogosławi, brotych i błogosławionych ani dawać ich ob- ile to możliwe – winny ukazywać paschal- ni od wszelkiego zła i doprowadzi do życia szernych elogiów, na podstawie których ne zwycięstwo Chrystusa w Jego sługach wiecznego, prowadzący dodaje jeszcze: można by tworzyć budujące traktaty asce- oraz różnorodność łaski udzielonej każde- A dusze wiernych zmarłych przez miłotyczne lub przedstawiać historię Kościoła mu wiernemu. Zawsze powinna być ściśle sierdzie Boże niech odpoczywają w pokojako rodziny świętych i świętego ludu z Bo- zachowana prawda historyczna; nie na- ju. Można też w podobny sposób połączyć żego nabycia (por. 1 P 2, 9; 1 Tes 5, 9-10; 2 leży też dołączać elementów homiletycz- lekturę Martyrologium z inną częścią LiTes 2, 13). nych ani „budujących”. Takie elogium nie turgii Godzin, np. z Modlitwą w ciągu dnia. ,,28. Martyrologium bowiem obejmu- powinno mieć więcej niż około czterdzie- Księga przewiduje także stosowanie odje listę wspomnień upamiętniających prze- stu słów”. dzielnego obrzędu, o strukturze podobnej de wszystkim Najświętszą Maryję Pannę, Bożą Rodzicielkę, następnie aniołów i na koniec wiernych chrześcijan, którzy uczestniczą w kulcie Kościoła powszechnego lub partykularnego oraz w kulcie każW KULCIE ŚWIĘTYCH NIE CHODZI dej rodziny zakonnej w obecnych czasach, O ICH SAMYCH, ALE O UWIELBIENIE a nie stanowi pełnego katalogu wszystkich, BOGA, KTÓRY W ŻYCIU LUDZI OKAZUJE którzy cieszą się uszczęśliwiającym i wieczystym widzeniem Boga”.

SWOJĄ WSZECHMOC I ŁASKAWOŚĆ.

Z tego względu może się okazać, że nasz ulubiony święty nie figuruje w martyrologium. Nie znaczy to jednak, że świętym nie KTO I KIEDY? do tej z Jutrzni. Zasadniczym problemem Martyrologium jako księga liturgicz- związanym z Martyrologium jest brak jejest. Wymienienie danego świętego w księdze oznacza pewność, że istnieje jego kult na posiada dwa zastosowania. Po pierw- go polskiej edycji. Z tego względu trzeba zaaprobowany przez Kościół; jego nieobec- sze, jest swoistym źródłem kultu świętych jeszcze trochę poczekać, aż czytane (lub w ciągu roku. Kalendarze poszczególnych śpiewane) elogia o świętych będzie można ność jest znakiem braku tego kultu.

Kościołów lokalnych zasadniczo opiera- usłyszeć w polskich Kościołach w wydaniu ją się na układzie zawartym w Martyrolo- ściśle liturgicznym. Funkcjonują co prawNIE CHODZI O LUDZI Redaktorzy Martyrologium pominę- gium, chyba że poważne racje sugerują, by da różne zbiory o świętych, ale jeżeli nali niektórych świętych z pierwszych wie- danego świętego czcić w innym dniu. Może wet ich nazwa rozpoczyna się na literę „m”, ków ze względu na wątpliwości co do ich się tak zdarzyć, jeżeli obchód ku czci dane- nie są księgą liturgiczną. Na koniec warto tożsamości. Ma to też uświadomić istot- go świętego nie może mieć miejsca z racji wspomnieć o Martyrologium Uroczystości ny szczegół – Martyrologium nie jest księ- na wspomnienie, święto czy uroczystość Narodzenia Pańskiego. W Bazylice św. Piogą historyczną. Nie chodzi bowiem o samo „wyższe rangą”. Stąd „wędrówki” niektó- tra przed Pasterką kantor z ambony śpiewspomnienie. Zasadniczą częścią roku li- rych świętych po kalendarzu, jak np. św. wa elogium przewidziane przez księgę na turgicznego jest wspomnienie tajemnic Jana z Dukli (obecnie 8.07, dawniej 3.10) ten dzień. Kto zatem ogląda transmisję tej Chrystusa Pana, a zwłaszcza Jego Męki, czy św. Jadwigi (kiedyś 17.07, dziś 8.06). Mszy sprawowanej przez Ojca Świętego, Śmierci i Zmartwychwstania. Kult świę- Kiedy zaś nie ma żadnego wspomnienia słyszał i widział praktyczne wykorzystatych jest ich swoistym dopełnieniem. We w okresie zwykłym, a kapłan chce Eucha- nie tego liturgicznego tekstu. Od kilku lat, Wprowadzeniu czytamy: „11. Dlatego to rystię czy Liturgię Godzin sprawować we- w niektórych parafiach, wykonywane jest właśnie liturgiczne wspomnienie świętych dług formularza poświęconemu jakiemuś owo Martyrologium z użyciem nieoficjalnie polega na tym, że wiernym ukazuje świętemu, Martyrologium wskazuje, kogo nego tłumaczenia. „Przykład świętych nas tylko ich przykłady jako godne naślado- wybrać w pierwszej kolejności. pobudza” – głosi jedna z prefacji o święSam obrzęd czytania martyrologium tych. Niech duch liturgii zaczerpnięty z 23 wania, ale raczej na tym, że jedność całego Kościoła umacnia się w Duchu (por. Ef miał miejsce codziennie podczas mona- księgi liturgicznej wydanej po II Sobo4, 1-6). Jak bowiem chrześcijańska wspól- stycznej Liturgii Godzin. W wiekach póź- rze Watykańskim pobudzi wszystkich do nota wędrowców doczesności doprowadza niejszych wprowadzono ten zwyczaj także owocnego dawania świadectwa.  nas bliżej do Chrystusa, tak obcowanie ze do oficjum chórowego w kościołach ko- ks. Grzegorz Urban świętymi łączy nas z Chrystusem, z które- legiackich i katedralnych. Czytano Mar-

FOTOGALERIA

SMAP DUKLA 2019, fot. P. Dziob