Charyzmat nr 23

Fragment portretu ks. F. Blachnickiego autorstwa Ewy Zgórniak, fot. archiwum, montaż Redakcja

Pismo Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej • nr 23 • rok 2017 • ISSN 2450-7695

12

MIEJSCA KS. FRANCISZKA TEN CZŁOWIEK PRZEJECHAŁ PÓŁ ŚWIATA SZUKAJĄC NATCHNIENIA, INSPIRACJI I POMYSŁÓW DLA CZEGOŚ, CO NAZWAŁ RUCHEM ŻYWEGO KOŚCIOŁA. W WIELU MIEJSCACH W POLSCE ZGROMADZONE PRZEZ NIEGO DOŚWIADCZENIA, WZBOGACONE O WŁASNE REFLEKSJE, ZOSTAŁY ZAMIENIONE W RZECZYWISTOŚĆ

www.oaza.przemyska.pl /oazaprzemyska

20 6

ROZEZNAĆ POWOŁANIE

O życiu charyzmatem Ruchu na co dzień i jego owocach w rodzinie

16

W KAŻDYM CZASIE, W KAŻDYM MIEJSCU

AMEN. Biuletyn Diakonii Liturgicznej

KOBIETA KONTRA LITURGIA Czy płeć piękna ma cokolwiek do powiedzenia w sprawie liturgii?

CELEBRACJA MIŁOSIERDZIA Cała Biblia jest niezwykłą opowieścią o cudach Bożego miłosierdzia, którego Kościół ma być stałym narzędziem

2

CHARYZMAT

Od Redakcji Pod koniec lutego Ruch Światło-Życie w Polsce i na świecie będzie obchodził 30. rocznicę narodzin dla Nieba swojego założyciela, czcigodnego Sługi Bożego ks. Franciszka Blachnickiego.

W październiku 2016 r. Watykan ogłosił heroiczność cnót ks. Franciszka, co jest uznawane za ostatni etap przed ogłoszeniem beatyfikacji. W naszych oazowych wspólnotach od dawna modlimy się o tę szczególną łaskę, trwając jednocześnie w przekonaniu, że Ojciec wstawia się za nami zawsze, gdy prosimy. Zbliżająca się rocznica, a może również przekonanie o rychłej beatyfikacji, skłaniają media do pochylenia się nad życiem i dziełem niezwykłego kapłana. Są więc artykuły w najpoczytniejszym katolickim tygodniku, a nawet film, wyemitowany w paśmie regionalnym TVP Katowice oraz tematycznym TVP Historia. Nie aspirujemy do zasięgu mediów ogólnopolskich, jednak na okładce naszego kwartalnika reprodukujemy portret ks.

Blachnickiego autorstwa pani Ewy Zgórniak, znajdujący się w Collegium Marianum, Centrum Formacji Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej. Poza tym proponujemy, jak zwykle, pochylenie się nad tekstem Ojca, przedstawionym wraz z komentarzem ks. Krzysztofa Mierzejewskiego.

Wybrany do tego numeru fragment odnosi się do bardzo istotnej kwestii, jaką jest świadectwo życia; sensem i istotą charyzmatu naszego Ruchu jest niesienie Bożego światła w codzienność własną i innych ludzi. Ks. Blachnicki zdawał sobie sprawę, że zadanie nie jest łatwe. Trzeba przyznać, ze mimo upływu lat niewiele się w tej sprawie zmieniło.

Tematem pierwszego w tym roku numeru „Charyzmatu” jest zatem świadectwo. Proponujemy teksty różnych autorów, dotykające rozmaitych aspektów życia, jednak – co do zasady – odnoszące się do rzeczy fundamentalnej dla każdego oazowicza: postawy świadka. Nie wolno zapominać, że tak nas właśnie świat odbiera, nierzadko oczekując na potknięcia i niekonsekwencje, by wytknąć błędy lub wykpić wartości. Nie o to chodzi, by błędów nie popełniać, a popełnione ukrywać. Chodzi o to, by szukać wsparcia we wspólnocie, w historii Kościoła, przystępować do źródła, jakim jest Eucharystia, sprawowana w oprawie liturgicznej godnej wagi wydarzenia (o czym szerzej w dodatku „Amen”).

Trzeba tak nad sobą pracować, by nasze świadectwo było naturalną konsekwencją życia. Wtedy będzie nie tylko prawdziwe, ale również piękne i radosne.

Rozpoczynamy nowy, 2017 rok. Przed nami możliwość skorzystania z rekolekcji tematycznych i przeżywanie kolejnych etapów formacji. Bądźmy uważni, nie zaniedbajmy niczego, co – dobrze przeżyte lub wykonane – może stać się darem dla naszego założyciela, gdy przyjdzie czas jego beatyfikacji.

CHARYZMAT - pismo Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej. Wydawca: Diecezjalna Diakonia Komunikowania Społecznego.

Adres: 37-700 Przemyśl, ul. św. bpa Pelczara 4, tel. 166760966, dks@przemysl.oaza.pl Redaktor naczelny: Monika Jasina. tel. 668179414, mjasina@przemysl.oaza.pl Zespół redakcyjny: Maciej Dorotniak, Zbigniew Wawrzyński, Anna Kamińska. Współpracownicy: Edward Jodłowski, Ela Jasina. Skład: Aneta Socha, Paweł Socha.

Prenumerata: Anna Kamińska, tel. 725606223, anna.kaminska@przemysl.oaza.pl. Dodatek „Amen” redaguje Diecezjalna Diakonia Liturgiczna.

CHARYZMAT

ks. dr Marcin Koperski Moderator Diecezjalny Ruchu Światło Życie d czasu ukazania się ostatO niego numeru Charyzmatu byliśmy świadkami wielu nie-

samowitych wydarzeń zarówno w naszej ojczyźnie, jak i w rzeczywistości naszego Ruchu. Pan daje nam nowe doświadczania i pobudza do dynamicznego rozwoju i animowania rzeczywistości duszpasterskiej nie tylko „in se ipso”, czyli w swojej strukturze wewnętrznej, ale dla dobra całej naszej archidiecezji. Istotnie, mamy ostatnio w naszej przemyskiej oazie bardzo dynamiczny i żywiołowy czas. Formacja idzie do przodu, trwają różnego rodzaju kursy, rekolekcje ewangelizacyjne i tematyczne, rekolekcje dla bierzmowanych, szkoła ceremoniarza i wiele innych bogatych inicjatyw, które szczelnie wypełniają nasze dni.

Wielką radością pozostaje bezsprzecznie niezapomniany dzień 19 listopada 2016r., kiedy to w licznym gronie, wraz z ogromną rzeszą Polaków przybyłych z całego kraju, w Sanktuarium Bożego Miłosierdzia – Krakowskich Łagiewnikach, zawierzyliśmy Chrystusowi naszą ojczyznę, ogłaszając go naszym Panem, Królem i Zbawicielem. Znak ten pozostaje bezsprzecznie bardzo wymowny i szczególny. Jest to tym piękniejsze, że jest to znak tak bardzo bliski wszystkim tym z pośród nas, którzy w ramach ONŻ i OR I° doświadczyli uroczystego przyjęcia Jezusa jako Zbawiciela i Pana podczas czwartego dnia rekolekcji.

Niedługo potem, bo w dniach od 20 do 24 listopada, w gronie 15 kapłanów mieliśmy okazje uczestniczyć w rekolekcjach kapłańskich w Krościenku, gdzie pochylaliśmy się wspólnie nad formacją i innymi elementami budującymi rzeczywistość Domowego Kościoła. Myślę, że ten czas wiele nas nauczył, pozwolił wiele zrozumieć i otworzył nasze oczy na potrzeby gałęzi rodzinnej ruchu. Dzień później, 25 listopada, rozpoczęła się w Częstochowie trzydniowa Oaza Rekolekcyjna Diakonii Jedności. To rekolekcje głównych odpowiedzialnych Ruchu, stanowiące zarazem pierw-

3

SŁOWO MODERATORA Formacja idzie do przodu, trwają różnego rodzaju kursy, rekolekcje ewangelizacyjne i tematyczne, rekolekcje dla bierzmowanych, szkoła ceremoniarza i wiele innych bogatych inicjatyw, które szczelnie wypełniają nasze dni. sze wejście w temat następnego roku pracy, który przebiegać będzie pod hasłem „Sługa Niepokalanej”, nawiązującym do 30. rocznicy śmierci ks. Blachnickiego. Moderator generalny przedstawił ponadto plan budowy Centrum Ewangelizacji Światło-Życie w Krościenku.

Zaproponowano też konkurs na piosenkę i logo nowego roku formacji.

Kolejnym pięknym wydarzeniem był Odpust w Collegium Marianum, któremu przewodniczył ks. dr Arkadiusz Jasiewicz, wykładowca patrologii i języka greckiego w Wyższym Seminarium Duchownym w Przemyślu. Po uroczystej Eucharystii zawierzyliśmy Ruch wstawiennictwu Niepokalanej Matki Kościoła. Zawierzenie było też celebrowane we wspólnocie oazowo - ewangelizacyjnej we Wrocance oraz w wielu oazowych wspólnotach parafialnych naszej archidiecezji.

Z chwilą oddania tego numeru Charyzmatu do rąk naszych Czytelników rozpoczynamy czas rekolekcji zimo-

wych. Posiadamy szeroką gamę propozycji dla rodzin, dzieci i młodzieży. Czas ferii to okres wzmożonych wysiłków w procesie formacji podstawowej: Dziesięciu Kroków, Kursu Oazowego Animatorów czy Oazy Rekolekcyjnej Diakonii.

W nowym, 2017 roku, życzę więc wszystkim członkom Ruchu Światło Życie, aby postępując na drodze formacji i diakonii odkrywali bogactwo spotkania z Nowonarodzonym Zbawicielem, aby spotkanie z Bożym Dziecięciem otwierało w nas przestrzenie prawdziwego dziecięctwa Bożego, charakteryzującego się wzajemną serdecznością, opiekuńczością, szczerością i prostotą serca.

Niech rodzina z Nazaretu, piękna miłość oblubieńcza Józefa i Maryi staje się inspiracją dla naszych małżeństw, a postawa oddania i wzajemnego zrozumienia uczy budować dobre relacje z waszymi dziećmi, tymi całkiem małymi i tymi dorastającymi, poszukującymi swojego miejsca w przestrzeni wertykalnej i horyzontalnej świata.

Niech postawa Jezusa posłusznego rodzicom, a zarazem umiejącego wyrazić swoje zdanie, stanie się drogą dla naszej młodzieży. Niech świadectwo Chrystusa Sługi, w sposób szczególny wyrażone w jego relacji wobec uczniów i apostołów, wobec każdego człowieka, uczy wszystkich animatorów i odpowiedzialnych za dzieło Ruchu postawy pełnej służby, pokory, a zarazem szczerości i odpowiedzialności. Niech nie zabraknie również tego wszystkiego, co istotne w codziennym funkcjonowaniu: zdrowia, wielu radosnych chwil, sił w chwilach trudnych, sukcesów w życiu osobistym, zawodowym, w pracy szkolnej czy uniwersyteckiej.

Cieszmy się radością Świąt, wpatrujmy się z nadzieją w nadchodzący rok, pełen ogromnych wyzwań, które staną przed naszym Ruchem w duchu misji ad extra i ad intra. Mobilizujmy się i koncentrujmy nasze siły na zbliżający się czas zimowych rekolekcji. 

4

CHARYZMAT

„Ewangelizacja to nie głoszenie teorii o możliwości życia ewangelicznego, ale to sprawozdanie z tego, co Bóg czyni z tymi, którzy wierzą jego Ewangelii” ks. Franciszek Blachnicki

agrzmiało nad Zatoką Neapolitańską po Z południu, 24 sierpnia 79 roku po urodzeniu Chrystusa. To Wezuwiusz, śpiący

od niepamiętnych czasów wulkan, oznajmił o swoim przebudzeniu. W górę wytrysnął pióropusz popiołu. W Neapolu nawet to widzieli. W Pompejach zabawa trwała w najlepsze, pijani i podnieceni mieszkańcy tego największego na świecie domu publicznego nawet nie pomyśleli by uciekać, oto kolejna atrakcja. Lawina piroklastyczna ruszyła ze zboczy wulkanu, roztopione kamienie i gazy o temperaturze 1500 stopni gnały w doliny z zawrotną prędkością (piros - ognisty, klastós - rozkruszony kamień), paliły wszystko na swej drodze.

Gdy dotarły do miasta trochę ostygły, ale 400 stopni to nadal dla człowieka zbyt wiele. Wszyscy zginęli upieczeni żywcem przez ogień, przysypani popiołami pozostali w powykręcanych pozach na wiele lat. 1928 lat później jeden z archeologów odkrywających ruiny spod warstw popiołów odnalazł jednego z mieszkańców leżącego pod ścianą, na której tuż przed śmiercią zdążył napisać: Sodoma i Gomora. To straszne świadectwo zapisane na ścianie zasypanego ogniem miasta.

Gdy Ron Wyatt i Richard Rives w październiku 1990 roku odnaleźli ruiny Sodomy i Gomory, miast spalonych siarką i ogniem z nieba za niegodziwości, ze zdziwieniem patrzyli na znalezisko: wśród słupów soli, skamieniałych jak uciekająca z pogromu żona Lota, znajdowały się olbrzymie pokłady spalonego na popiół miasta. Siarka, ogień i sól tam, gdzie królowało cudzołóstwo, zatwardziałość w kłamstwie i popieranie złoczyńców, wyniosłość, obojętność na ubogich i nieszczęśliwych, pycha, obrzydliwość (Ez 16:49).

Na pytanie jakie świadectwo dajemy dzisiaj, Pan Jezus odpowiada „gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami w Jerozolimie i w całej Judei, i w Samarii, i aż po krańce ziemi" (Dz 1, 8) - to ostatnie słowa przed wniebowstąpieniem. A są wśród nich takie, które w greckim oryginale wiele nam powiedzą: moc to dynamin, świadkowie to martyres, kraniec to eschatou. Tak: wzywa nas Pan Jezus do dynamicznej martyrologii eschatologicznej, z całą mocą mamy świadczyć w tych ostatecznych czasach; jak Pan Jezus przyszedł by dać świadectwo prawdzie, jak świadectwo dawał kamienowany Szczepan, tak każdy z nas wezwany jest do dawania świadectwa.

15 lat przed tragedią Pompejów Piotr (Petros - fragment skały), poproszony przez braci z Azji Mniejszej, pisał przy pomocy Sylasa list, w którym odpowiadał na ich wątpliwości. Mieszkańcy Galacji i Kapadocji prosili Piotra o rady, jak żyć w świecie, w którym nie ma zasad, nie ma norm moralnych. Pisał im o godności, o chrześcijańskim powołaniu, nawoływał do dawania świadectwa chrześcijańskiego życia i o prześladowaniach za czynienie dobra. Pod koniec listu napisał: "Umiłowani! Temu żarowi, który w pośrodku was trwa dla waszego doświadczenia, nie dziwcie się, jakby was spotkało coś niezwykłego" (1P4:12).

W latach 40. w Spytkowicach wikarym był młody ksiądz Franciszek Paciorek. Wojna, aresztowanie proboszcza, część parafii wcielona do Rzeszy, część w Generalnym Gubernatorstwie. Każdego dnia trzeba dawać świadectwo. Pojawiają się uciekinierzy, jeden z nich niby partyzant, niby uciekinier z Auschwitz prosi

POSOLENI OGNIEM fot. Pixabay.com

CHARYZMAT

o pomoc. Jak każdy otrzymuje ją od księdza. Bo to dobry człowiek był, ten młody ksiądz, godny Polak, potrafił skupić wokół siebie całą wieś. Był życzliwy, szczodry, pomagał biednym i starym. Młodzieży oddawał swój wolny czas. Pięknie śpiewał, grał na organach, zajmował się fotografowaniem, prowadził chór. Do młodych mówił: "Ksiądz Paciorek prosi Was o paciorek".

Zaraz zjawia się Gestapo, więzienie Montelupich, tortury. Więźniowie rozpoznali ks. Paciorka. Armia Krajowa rozpoczęła przygotowania do odbicia go z więzienia.

Gdy zwrócono się z tym do księdza odmówił, liczył się z konsekwencjami, jakie Gestapo może zastosować wobec rodziców, parafian. Obóz koncentracyjny Auschwitz, po trzech miesiącach na bloku śmierci wywleczony do łaźni i pod ścianę śmierci. Po drodze szepnął jednej ze sprzątających korytarz więźniarek - znajomej ze Spytkowic: w bunkrze na dole pozostawiam po sobie pamiątkę. Rozstrzelany jak inni. Wiele lat po wojnie, w celi nr 21 odnaleziono pamiątkę po ks. Paciorku: wydrapany na ścianie Chrystus na krzyżu. Takich świadectw jest wiele (w Krośnie ks. Zawrzycki, sprawiedliwy wśród narodów świata), Rodzina Ulmów, nasz Goryl, wielu bezimiennych. Za każdym razem powtarza się ta sama droga: wiara, życie, świadectwo, krzyż. Tego Chrystusa wydrapuje się przez całe życie, każdego dnia, w każdym kroku, we własnym sercu trzeba go wydrapać - to jest dynamiczna martyrologia eschatologiczna.

Takie wydrapane krzyże są drogowskazami nowego człowieka, drapanymi na każdym kroku. Jednak pamiętać trzeba, że aby dojść do ósmego kroku ku dojrzałości chrześcijańskiej, trzeba przejść wszystkie od początku, a pierwszym jest Jezus Chrystus, moje Światło i Życie. Ósmy wtedy bę-

5

CHRYSTUSA WYDRAPUJE SIĘ PRZEZ CAŁE ŻYCIE,KAŻDEGO DNIA, W KAŻDYM KROKU, WE WŁASNYM SERCU TRZEBA GO WYDRAPAĆ dzie krokiem pełnym mocy: "Świadectwo słowa i życia jest nakazem Pana który chce, aby światłość nasza świeciła przed ludźmi i dlatego obiecał nam moc Ducha Świętego, abyśmy mogli stać się Jego świadkami; ufając tej mocy i modląc się o nią chcę przy każdej okazji wyznawać Chrystusa, mojego Pana i Zbawiciela".

Gdy tonął Titanic trwała zabawa, gdy niezatapialny szedł na dno, orkiestra stała na pokładzie i według świadków grała „Nearer, My God, to Thee”, XIX-wieczny hymn unitariański znany w Polsce jako „Być bliżej Ciebie chcę”. To świadectwo wiary w tragicznej chwili często jest wyśmiewane, ale wiele wiary trzeba, by w obliczu śmierci stać i nie patrzeć w lodowatą wodę, ale w chmury, wypatrywać drabiny Jakubowej i Chrystusa.

dania się w tym, co drogą jest w Bożym planie. Czasem trzeba zrobić krok do tyłu, czasem trzeba pójść na pustynię i szukać w ciszy i samotności, czasem trzeba stanąć w prawdzie przed samym sobą – wszystko po to, by iść dalej, z mocą. Sługa Boży ks. Franciszek Blachnicki tak o tym pisał: „Jeśli chrześcijanin wciąż jest świadomy, że żyje w grzechu, to czyż w jego życiu może objawić się radość, pokój, moc? Czy może on dawać świadectwo, czy może wołać: Słuchajcie ludzie! Przyszedł Chrystus Zbawiciel, odpuścił wam grzechy, wszystkie problemy są do rozwiązania! Cieszcie się razem ze mną! Przeciętnemu chrześcijaninowi naszych czasów daleko od takiej postawy. Nie pozwala mu na to świadomość grzechu. Chciałby ten ciężar zrzucić z siebie, zaczyna usprawiedliwiać się przed sobą, przed Panem Bogiem, tłumaczy sobie, że wszyscy talk robią, że księża przesadzają, że to wcale nie jest grzech. Chcąc uzyskać spokój działa wbrew sumieniu. Systematyczne zagłuszanie sumienia powoduje, że nie staje się wrażliwy na grzech, neguje istnienie grzechu w ogóle” (Pewność wiary).

By iść i głosić trzeba przejść całą tę drogę, uwierzyć, głosić, dawać świadectwo.

Z mocą, z odwagą, radością. Bo każdy ogniem będzie posolony. (Mk 9:49) 

Nie jest istotne kto z kogo kpi, jaka kpin jest przyczyna, w jakim celu to robi. Idźcie i głoście – takie wezwanie przed każdym stoi, niezależnie od przeszkód, bez względu na trudności. Każdy znajduje z natchnieniem Ducha Świętego siłę, słowo, miejsce i sposób tego głoszenia, każdy odpowiada na to wezwanie na swój sposób i brak zrozumienia nawet u najbliższych, nawet we własnej wspólnocie, nie zwalnia z wezwania do głoszenia Dobrej Nowiny. To prawda: wielkiej wiary trzeba na takie gło- Łukasz szenie, łaski i siły, by nie ulec pokusie pod-

fot. autor

6

CHARYZMAT

Rozeznać powołanie O życiu charyzmatem Ruchu na co dzień i jego owocach w rodzinie opowiadają Edyta i Darek Tkaczowie.

POSŁUGA UMOCNIŁA NAS W UFNOŚCI DO BOGA, POKAZYWAŁA, ŻE TAM, GDZIE MY NIE DAWALIŚMY RADY BYŁ BÓG, KTÓRY ROZWIĄZYWAŁ RÓŻNE TRUDNOŚCI I UKŁADAŁ WSZYSTKO WEDŁUG SWOJEJ ŚWIĘTEJ WOLI

Charyzmat: Jak długo należycie do Domowego Kościoła?

być dla siebie darem, że powinniśmy walczyć z egoizmem, aby obdarowywać się wzajemnie bezinteresowną miłością. I wtedy Pan Bóg postawił na naszej drodze przyjaciół: Ewę i Darka Koperskich, którzy zaprosili nas na rekolekcje.

Edyta Tkacz: Jesteśmy małżeństwem z 26-letnim stażem.

Sakrament małżeństwa zawarliśmy w grudniu 1990 r. Od września 1999 r. należymy do Domowego Kościoła – gałęzi Jak je wspominasz rodzinnej Ruchu Światło-Życie. z perspektywy czasu?

Dlaczego postanowiliście dołączyć do tej wspólnoty?

Darek Tkacz: Do wspólnoty dołączyliśmy po przeżyciu rekolekcji dla małżonków „Poślubiłem Cię, aby kochać”. Byliśmy wtedy dziewięć lat po ślubie, mieliśmy już dwoje dzieci: ośmioletnią Dominikę i czteroletnią Madzię. Przeżywaliśmy wtedy trudny czas w naszym małżeństwie. Ulegałem wpływom moich kolegów z pracy, nadużywałem alkoholu, mało czasu i troski poświęcałem żonie i dzieciom. Oboje nie mieliśmy wtedy jeszcze świadomości, że jako małżonkowie, poślubieni sobie, powinniśmy

Edyta: Myślę, że każda z tych posług była dla nas wyzwaniem. Posługę pary rejonowej podjęliśmy we wrześniu 2007 r. Zgoda na jej przyjęcie poprzedzona była walką duchową, która szczególnie we mnie się toczyła. Mieliśmy już wtedy cztery córki, dwie młodsze były kilkuletnie i bardzo nam chorowały. Nie mogliśmy liczyć za bardzo na pomoc ze strony rodziny, a posługa wiązała się z częstymi wyjazdami i spotkaniami. Bałam się ogromnej odpowiedzialności za powierzone nam sprawy i ludzi – za ich formację. Trudne też było dla mnie stawanie przed ludźmi i mówienie do nich – to mnie bardzo stresowało.

Darek: Przeżyliśmy je głęboko, to był początek innego myślenia, patrzenia i kochania siebie nawzajem. Nasi przyjaciele zatroszczyli się też o to, aby owoce rekolekcji rozwijały się w naszym małżeństwie i rodzinie; zaprosili nas do kręgu rodzin, w którym oni już trwali.

Teraz jesteśmy we wspólnocie działającej w naszej obec- Co zatem zaważyło nej parafii, św. Brata Alberta ostatecznie na decyzji? w Przemyślu.

Edyta: W podjęciu decyzji pomogła nam dotychczas przeDo tej pory posługiwaliście żyta formacja. Mieliśmy świaw różny sposób: jako para domość, że to Pan nas wybiera, rejonowa, pilotująca, a skoro wybiera – to też uzdalodpowiedzialna za diakonię.

Co było dla Was największym nia – daje nam wszystko, co jest potrzebne do wypełnienia tego wyzwaniem?

zadania. Sam Pan nam to powiedział w swoim Słowie, które przeczytaliśmy przed daniem ostatecznej odpowiedzi. W ciągu trzech lat posługi w rejonie otrzymaliśmy wiele łask, ale też zmieniliśmy się sami. Posługa umocniła nas w ufności do Boga, pokazywała, że tam, gdzie my nie dawaliśmy rady był Bóg, który rozwiązywał różne trudności i układał wszystko według swojej świętej woli. Do dziś zadziwia mnie Jego wielka dobroć i wszechogarniająca opatrzność.

Czy mieliście dużo pracy?

Edyta: Z Bożą pomocą udało nam się utworzyć w rejonie diakonie modlitwy, liturgii i życia. Ściśle współpracowaliśmy wtedy z ówczesną para diecezjalną, Ewą i Darkiem Koperskimi. Natomiast już w ostatnim czasie, przez dwa lata pilotowaliśmy nowy krąg przy parafii Ojców Karmelitów. Z Bożą pomocą sześć małżeństw z tego kręgu rozpoczęło od września 2016 r. samodzielną pracę formacyjną.

CHARYZMAT

Bogatsi o te doświadczenia możemy dziś powiedzieć, że każdy człowiek, choćby miał świadomość swojej małości, niezdolności i po ludzku niemożności, jeśli zaufa i odda swoje zadania i wszystkie sprawy Bogu, zda się na jego prowadzenie, dobrze wypełni to, co zostało mu powierzone.

DOMINIKA, BĘDĄC NA DRUGIM ROKU STUDIÓW, ODCZYTAŁA W SWOIM SERCU POWOŁANIE DO ŻYCIA ZAKONNEGO. KONKRETNIE – DO KLASZTORU SIÓSTR KARMELITANEK W PRZEMYŚLU

Macie cztery córki, czy również dla nich Oaza jest sposobem na życie?

Edyta: Jeśli chodzi o nasze córki, to zostawiamy im wolność wyboru. Wszystkie wychowały się (dwie młodsze nadal się wychowują) w klimacie oazowym. Gdy były młodsze, jeździły z nami na dwutygodniowe rekolekcje oazowe, później jeździły na swoje rekolekcje młodzieżowe. W ciągu roku szkolnego uczestniczyły w spotkaniach formacyjnych w parafii. Najstarsza, Dominika, przeszła całą formację w Ruchu Światło-Życie i otrzymała krzyż animatorski. Gdy wyjechała na studia do Lublina, służyła jako animatorka na rekolekcjach wakacyjnych i innych, gdy była potrzeba takiej posługi. Druga nasza córka, Madzia, również jeździła na rekolekcje wakacyjne i posługiwała w parafii, ale nie zdecydowała się na pełną formację do krzyża animatorskiego. Obecnie studiuje w Krakowie i angażuje się w duszpasterstwo akademickie. Dwie młodsze, Karolina i Małgosia, podobnie jak starsze siostry, żyją duchem oazowym, przezywają co roku na wakacjach swoje rekolekcje, uczestniczą w formacji parafialnej i na razie zastanawiają się, czy kontynuować ją aż do posługi animatorskiej.

Jak przyjęliście decyzję Dominiki do wstąpieniu do zakonu klauzurowego?

Darek: Dominika, będąc na drugim roku studiów, odczytała w swoim sercu powołanie do życia zakonnego. Konkretnie – do klasztoru Sióstr Karmelitanek w Przemyślu. Gdy nam o tym powiedziała, nie ukrywam, było to dla nas dużym zaskoczeniem. Dominika zawsze była (i nadal jest) dziewczyną energiczną, lubiącą sport, podróże, pełną zwariowanych pomysłów. Życie w klasztorze kojarzyło nam się jednoznacznie z cichym, spokojnym temperamentem, wycofaniem…

7

nością, są nam dane na jakiś czas i są nam zadane – mamy je nauczyć wszystkiego, czego będą potrzebowały w dorosłym życiu, a przede wszystkim miłości do Boga i każdego człowieka. Uczymy się też szanować wolność i wybory naszych dzieci, wspierać je modlitwą, dobrą radą, a przede wszystkim własnym, dobrym przykładem.

Czy teraz jesteście w jakiś szczególny sposób zaangażowani w życie przemyskiego klasztoru Sióstr Karmelitanek?

Darek: Dominika jest w klasztorze już trzy lata i rzeczywiście w tym czasie Karmel stał się nam bardzo bliski. Poznajemy wciąż życie wspólnoty karmelitańskiej, a wszystkie siostry w naszym przemyskim klasztorze traktujemy jak własną rodzinę. Zresztą siostry, nawet te starsze od nas, zwracają się do nas „mamusiu”, „tatusiu”; przybyło nam kolejnych kilkanaście córek (śmiech).

Edyta: Dla mnie jej decyzja była trudna, gdyż uświadomiłam sobie, że w pewnym sensie ją stracę. Z Dominiką łączyła mnie szczególna bliskość duszy, rozumiałyśmy się świetnie, czasem nie trzeba było słów aby wyrazić to, co czuło serce.

Zrozumiałam, że będą ją rzadko widywać, słyszeć, że nie będę mogła jej przytulić… Ale w tych wszystkich naszych rozterkach otrzymaliśmy światło z Nieba; dotarło do nas, że jest to szczególne wybranie, niczym przez nas nie zasłużone, że to ogromna łaska od Boga dla niej i dla całej naszej rodziny. Dlatego z pomocą Ducha św., pomimo naszych ludzkich odczuć, wspieraliśmy Dominikę modlitwą, towarzyszyliśmy jej przez kilka miesięcy w rozeznawaniu tego powołania. Po trzecim roku studiów wstąpiła do klasztoru.

Dominika to animatorka krzyżowa, mówiliście o tym. Czy jesteście w stanie ocenić, w jaki sposób formacja w Ruchu pomaga w rozeznaniu powołania? Czy

Edyta: Darek czasami pomaga siostrom w konkretny przy tym pomaga najbliższym sposób, np. robiąc im zakupy w przyjęciu wyboru dziecka? czy załatwiając jakieś sprawy.

Uczestniczymy w ich radośEdyta: Myślę, że formacja ciach i trudnościach, otaczamy dziecka w Ruchu, czy jakiejkol- modlitwą – jak to w rodzinie. wiek innej wspólnocie kościelnej, jest dla rodziców ogromDarek: Z Dominiką spotykana pomocą w wychowaniu go my się raz w miesiącu, w rozzgodnie z nauką Jezusa. Dzie- mównicy klasztornej. Mamy cko uczone w domu rodzin- wtedy około trzech godzin na nym miłości do Boga i każdego rozmowę. Od czasu do czaczłowieka, uczy się też tego we su jeździmy do Sióstr na mszę wspólnocie, wśród swoich ró- św. i staramy się uczestniczyć wieśników. Wydaje mi się, że w różnych uroczystościach kartak wychowane dziecko, gdy melitańskich. stanie przed wyborem swojej drogi życiowej, będzie pytać nie W jaki sposób członkowie tylko siebie ale też Pana Boga, Ruchu mogą wspierać co chce robić w życiu. Forma- siostrę Marię Dominikę od cja czyni dusze dziecka bardziej Niepokalanej? wrażliwą i pomaga w przyjmowaniu Bożego planu miłości.

Darek: Na pewno modlitwą.

Ci, którzy znają ją bliżej, co jaDarek: A powołanie, takie jak kiś czas odwiedzają ją, wysyłają Dominiki, jest czystą łaską od życzenia z okazji świąt, zapewBoga, może dotknąć każdego, niając o swojej pamięci. Wielu niekoniecznie formującego się powierza jej swoje sprawy prowe wspólnocie. sząc o wsparcie modlitewne.

Edyta: Czy formacja poma- Monika Jasina ga najbliższym? Myślę, że tak. fot. z archiwum domowego Przeżywając formację uczymy się, że dzieci nie są naszą włas-

8

CHARYZMAT

DAWAĆ i PRZYJMOWAĆ Prawdopodobnie każdy z nas, podejmujących formację w Ruchu Światło – Życie, wielokrotnie już spotkał się bądź z samym tylko terminem „świadectwo”, bądź ze świadectwem sensu stricto: dawanym lub przyjmowanym. Kto chociaż odrobinę pojmuje konieczność tego, aby w naszym życiu jaśniało światło Chrystusa pojmuje także, że dzisiejszy świat ogromnie potrzebuje świadectwa miłości, radości z życia, mądrych wartości. ażdy z nas jest powołany do K tego, by dawać świadectwo na taką skalę, na jaką potrafi -

w rodzinie, wśród przyjaciół, znajomych, na uczelni, w pracy. Pewnie wielu z nas postawi sobie w tym momencie pytanie: jak być świadkiem wiary w środowisku, w którym bycie katolikiem jest „obciachem”? Co ja, zwykły, szary człowiek mogę zrobić na rzecz wiary w Boga, który jest miłością i dla którego człowiek jest bezcenną wartością? Tymczasem dawanie świadectwa jest na tyle ważną kwestią, aby stwierdzić jej niemal fundamentalne znaczenie w sposobie percepcji świata jakim jest

… poznawanie.

Używając słów naszego założyciela z dokumentu „Wiedza i wiara” możemy stwierdzić, że są dwa zasadnicze sposoby poznania, dwie zasadnicze drogi przyjmowania nowych treści do naszej świadomości. Te dwie drogi określamy najogólniej jako drogę wiedzy i drogę wiary.

Poznanie drogą wiedzy możemy też nazwać bezpośrednim sposobem poznania. Polega on na tym, że my sami, przez czynność władz poznawczych, dosięgamy przedmiotu poznania i wprowadzamy nowe treści do naszej świadomości. W ten sposób widzimy pewne rzeczy,

KAŻDY Z NAS JEST POWOŁANY DO TEGO, BY DAWAĆ ŚWIADECTWO NA TAKĄ SKALĘ, NA JAKĄ POTRAFI W RODZINIE, WŚRÓD PRZYJACIÓŁ, ZNAJOMYCH, NA UCZELNI, W PRACY słyszymy dźwięki, odczuwamy cierpienie lub przyjemność, mamy świadomość swoich wyobrażeń i myśli, przeprowadzamy pewne operacje myślowe, które nazywamy rozumowaniem lub wnioskowaniem i przy ich pomocy dochodzimy do no-

wych treści poznawczych. Inne jest natomiast poznanie drogą wiary. Możemy je nazwać poznaniem pośrednim, w tym znaczeniu, że tutaj kto inny dosięga przedmiotu poznania swymi władzami poznawczymi, a my przyjmujemy jego świadectwo

CHARYZMAT

9

CZĘSTO JAKO RODZICE PATRZYMY Z PODZIWEM, Z UZNANIEM NA TO, JAK RADZĄ SOBIE W ŻYCIU NASZE DZIECI, PRZYJMUJEMY WŁAŚNIE TAKIE ICH ŚWIADECTWO

przede wszystkim sumiennie podchodzić do swoich obowiązków, odnosić się do innych ludzi z szacunkiem i miłością, jak najlepiej, czyli w zgodzie z zasadami Ewangelii, wychowywać swoje dzieci. Jednym słowem uczmy innych miłości i dobroci przez swoją postawę, samemu mądrze i radośnie kochając.

Niezmiernie istotna jest odwaga przyznawania się w najbliższym środowisku czy w pracy zawodowej do wyznawanych wartości.

fot. pixabay.com

Przyjmowanie… czegoś za prawdę na mocy samego świadectwa, nie dysponując przy tym żadną obiektywną możliwością sprawdzenia jego prawdziwości, stanowi w naszym życiu dość częste wypadki. Na przykład ktoś przynosi wiadomość o śmierci jakiegoś człowieka. On sam był jej świadkiem i nie posiada żadnych obiektywnych dowodów.

Przyjęcie i uznanie jego świadectwa jest czystym aktem wiary;

prawd. I chociaż z czasem okoliczności, czy to wewnętrzne, czy zewnętrzne, zmuszają człowieka do krytycznego zastanowienia się nad uzasadnieniem prawd, to ta pierwotna postawa uczy nas przyjmowania świadectwa innych w duchu chociażby poznawczym, by wyciągać potem wnioski dla siebie. Zdrowy krytycyzm zaś pozwala nam przyjmować właściwe dla nas, na danym etapie rozwoju życia duchowego, wartości. Wierzę w rzeczywistość ukazaną w zaistniałym (werbalnie lub jako postawa) świadectwie, mogę zatem czynić podobnie.

Bywa, że z konkretnego świadectwa niekoniecznie musimy zaczerpnąć coś dla siebie, a przyjmujemy je radując się przeżyciem osoby dającej świadectwo. Wypowiadane przez nasze dzieci słowa, ich godna postawa, właściwe zachowanie adekwatne do sytuacji jest dla nas sposobem weryfikacji metod wychowawczych. Często także powodem umocnienia, duchowego ubogacenia.

UCZMY INNYCH MIŁOŚCI I DOBROCI PRZEZ SWOJĄ POSTAWĘ, SAMEMU MĄDRZE I RADOŚNIE KOCHAJĄC

o tym przedmiocie. Olbrzymią ilość wiadomości przyjmujemy w życiu tą drogą. Niemal w każdej dziedzinie wiedzy przyjmujemy świadectwa uczonych i badaczy, nie sprawdzając na ogół ich prawdziwości. Poznajemy więc drogą wiary. Poznanie drogą wiedzy jest poznaniem na mocy dostrzeżonej oczywistości, poznanie drogą wiary jest poznaniem na mocy czyjegoś świadectwa.

Dawanie… świadectwa nie wymaga wielkich czynów. Najważniejsze są te rzeczy, których dokonujemy codziennie. Starajmy się

nie ma obiektywnej możliwości sprawdzenia prawdziwości danego faktu. Akt wiary w prawdziwość tego świadectwa opiera się tylko na zaufaniu prawdomówności świadka, jest aktem zaufania jego wartości etycznej.

Z postawą wiary spotykamy się nie tylko na terenie religijnym, jednakże dziedzina religijna jest w szczególny sposób dziedziną wiary. Od dzieciństwa słyszymy w domu rodzinnym, w kościele, na nauce religii, prawdy wiary podawane w sposób autorytatywny i obowiązujący.

Nie zastanawiamy się za bardzo nad ich uzasadnieniem, przyjmujemy je bezkrytycznie, bez oporu, jak zresztą wiele innych

Rodzina… jest takim miejscem, takim terenem, gdzie chyba najczęściej element świadectwa zyskuje nie tylko właściwe, ale i głębokie znaczenie; jest sposobem oddziaływania, a może nawet dyskretnego wpływania na poszczególnych członków rodziny. Na ich postawy życiowe, zachowanie, wybierane wartości. Niebagatelnego wymiaru zyskuje świadectwo, jako postawa życiowa rodziców wobec dzieci. Media są pełne przykładów zachowań dzieci, jako odpowiedzi na zachowania rodziców. Sami także jesteśmy w stanie mnożyć przykłady

z życia naszych rodzin, kiedy to bez specjalnego tłumaczenia nasze dzieci przyjmowały nasze postawy, nasze wartości.

I chociaż dzieci dorastają, ich krytycyzm się rozwija, poszerzają się w grupie rówieśniczej możliwości weryfikacji niekiedy automatycznie zaimplementowanych do ich życia naszych rozwiązań, chociaż naturalny, na pewnym etapie rozwojowym, bunt wobec starszych prowadzi do zmiany pewnych postaw, zachowań, itp. to całkiem spora część tego, czego doświadczyły w domu rodzinnym, pozostaje im niemal do końca życia. Zastanówmy się nad tym spoglądając na życie naszych dziadków czy rodziców.

Napisano wiele mądrych słów, sentencji, książek o tym co i jak wynosi się z rodzinnego domu, o tym, że jest to świadectwo wychowania, świadectwo o stosunkach rodzinnych. Często jako rodzice patrzymy z podziwem, z uznaniem na to, jak radzą sobie w życiu nasze dzieci, przyjmujemy właśnie takie ich świadectwo. Cieszymy się, kiedy dokonując wolnych wyborów realizują swoje marzenia, domyślamy się (lub wierzymy), że tak realizują wolę Bożą – umiejętności tych wolnych wyborów uczyliśmy ich.

Czasem bywa i tak, że niezwykle trudno nam jest przyjąć świadectwo dziecka, któremu poświęciliśmy wiele czasu, trudu, itd. To dziecko, już przecież dorosłe, wybrało własną drogę, jakże odmienną od tego, nie tylko czego oczekiwaliśmy, ale i od tego, co mogło wydawać się logiczną konsekwencją procesu przekazywania wartości, zasad wiary, postaw moralnych. Zmagamy się z takim świadectwem.

Warto wówczas pamiętać, że w tym konkretnym czasie jest ono konsekwencją wolnego wyboru, do którego Bóg uzdolnił wszystkich jednakowo. Trzeba wierzyć, że nadejdzie czas wyboru równie wolnego, jednak mądrzejszego. W tym również powinno pomagać twoje i moje świadectwo.  Edward Jodłowski

10

CHARYZMAT Animatorki Ruchu, Nina, Ewa i Joasia, wyjechały na wakacyjną posługę do Abchazji, kierując się słowami Chrystusa: „Jak Ojciec mnie posłał, tak i ja was posyłam” (J20, 21B).

Z kraju, którego nie ma na mapie

U podnóża Kaukazu.

bchazja jest położona nad A Morzem Czarnym i na Zachodnim Kaukazie. Jest pań-

stwem nieuznawanym - to gruzińska autonomia, choć szerokie wpływy na ten kraj posiada też Rosja. W latach 19921993 trwała tam wojna, której skutki widać do dziś. Ludziom żyje się ciężko. W stolicy Abchazji Suchumi, gdzie stacjonowałyśmy, działa jedna katolicka parafia. Ksiądz proboszcz Jerzy Piluś jest Polakiem, który od ponad dwudziestu lat posługuje w parafiach na terenie Kaukazu (m. in. w Czeczenii, Azerbejdżanie, Gruzji).

Dzięki fundacji „Pro Spe” („Ku nadziei”), pomagającej misjom w Gruzji, zaistniała możliwość współpracy z Diakonią Misyjną Ruchu Światło-Życie. W ramach tej współpracy, 8 sierpnia 2016 r., razem z Niną i Ewą wyjechałyśmy do Abchazji. Celem było powstanie wspólnoty ożywiającej suchumską parafię. Projekt adresowany był do młodzieży, którą zaprosiliśmy najpierw na animowaną przez nas półkolonię. Liczyliśmy, że zapragną kontynuacji i poszerzania tego dzieła.

Na miejsce dotarłyśmy dzień przed rozpoczęciem obozu, aby przygotować wszystko do mającej odbyć się kolonii. Już następnego dnia od rana na plebanię zaczęli przychodzić pierwsi uczestnicy. Dziewczynki, chłopcy, w różnym wieku, przeważnie uczniowie. Dzień rozpoczynaliśmy rozgrzewką sportową. Następnie wspólnie zasiadaliśmy do śniadania.

Południe mijało przy śpiewach i tańcach. Uczestnikom najbardziej podobały się zajęcia manualne i plastyczne, właśnie przy takich pracach dzieci mogły odkrywać swoje talenty.

Wnętrze auli zdobiły wykonywane każdego dnia przez nas ornamenty. Sięgaliśmy do Pisma Świętego i wspólnie rozważaliśmy treść wielu przypowieści, często kończąc je krótkim przedstawieniem. Po obiedzie zazwyczaj spędzaliśmy czas na wyprawach bądź rozgrywkach sportowych. Okolica jest piękna, było co zwiedzać. Widzieliśmy Jezioro Ritsa i wysoki Kau-

CHARYZMAT

11

WIZYTA W ABCHAZJI POZWOLIŁA NAM ROZKOCHAĆ SIĘ W… POLSCE

Piknik.

Wyjście nad Morze Czarne.

DZIĘKI FUNDACJI „PRO SPE”, POMAGAJĄCEJ MISJOM W GRUZJI, ZAISTNIAŁA MOŻLIWOŚĆ WSPÓŁPRACY Z DIAKONIĄ MISYJNĄ RUCHU ŚWIATŁO-ŻYCIE kaz, spacerowaliśmy brzegiem morza. Podziwialiśmy architekturę, choć wspomnieć trzeba, że wiele monumentalnych, klasycznych budowli przeplatało się z powojennymi ruinami. Dzieci oprowadzały nas po swoim mieście, a my opowia-

Poobiedni spacer.

dałyśmy o Polsce i pokazywałyśmy zdjęcia z kraju. Późnym popołudniem uczestnicy rozchodzili się do domów.

Wspólne posiłki niewątpliwie pomagały w zacieśnianiu więzi. Z każdym dniem uczestników przybywało, z czasem

utworzyliśmy niemałą, silną wspólnotę. Kiedy zbliżał się koniec półkolonii, zaprosiliśmy rodziców oraz parafian. Świętując wspólnie niedzielę przedstawialiśmy to, do czego udało nam się razem dojść w ostatnim czasie. Goście byli zachwyceni, a obraz prawdziwej wspólnoty z pewnością na długo pozostanie w ich pamięci. Wielu uczestników z niecierpliwością wyczekuje kolejnych wakacji.

Po koniec sierpnia wróciłyśmy do naszych domów, prac, szkół. Także dla nas był to czas wyjątkowy, silne doświadcze-

nie Opatrzności. Pierwsze loty samolotem i bariery językowe.

Zadziwiające obyczaje, nieustanne obserwacje tubylców.

Owszem, był lęk, ale przy obfitości modlitw, jakie spływały na nas w tym czasie, lęk znikał równie szybko, jak się pojawiał.

Najbardziej zaskakujące wydaje się to, że wizyta w Abchazji pozwoliła nam rozkochać się w… Polsce! Jej obrzędowościach, wierze Polaków, pięknie i prostocie naszego kraju.

Joanna Hałys fot. z archiwum autorki

12

CHARYZMAT

Krościenko nad Dunajcem, fot. wikipedia.org

MIEJSCA KS. FRANCISZKA

Ten człowiek przejechał pół świata szukając natchnienia, inspiracji i pomysłów dla czegoś, co nazwał Ruchem Żywego Kościoła. W wielu miejscach w Polsce zgromadzone przez niego doświadczenia, wzbogacone o własne refleksje, zostały zamienione w rzeczywistość. ajważniejsze miejsca związane z ks.

N Franciszkiem Blachnickim każdy oazowicz potrafi wymienić jednym tchem.

cierpieniem. Poszukiwanie śladów niezwykłego człowieka może być fascynującą przygodą.

Dla wielu są one do dzisiaj miejscem docelowym krajowych lub zagranicznych po- Auschwitz dróży. Coś przyciąga, ponagla, zaciekawia.

Myśl, trwalsza niż ludzkie życie, dzieło Nie będzie chyba nadużyciem powtórzeokupione ogromną pracą i nie mniejszym nie za Janem Pawełm II: to tutaj wszystko

się zaczęło. Groza obozu koncentracyjnego, do którego młody Blachnicki trafił za działalność konspiracyjną, musiała być dla dziewiętnastolatka niezwykle trudnym doświadczeniem. Z czternastu miesięcy pobytu, dziewięć spędził w kompanii karnej, a prawie miesiąc w bunkrze. Z obozu został wywieziony do więzienia w Zabrzu we wrześniu 1941 r., miesiąc po bohaterskiej, męczeńskiej śmierci o. Kolbe, którego duchowość w późniejszych latach wywarła ogromny wpływ na ks. Blachnickiego. Czy młody więzień nr 1201 wiedział o tym, co wydarzyło się podczas jednego z obozowych apeli? Zapewne wiedział; być może

CHARYZMAT

13

W KOŚCIELE PARAFIALNYM W KROŚCIENKU, ZNAKOMICIE WIDOCZNYM Z KAŻDEGO NIEMAL PUNKTU W CENTRUM, ZNAJDUJE SIĘ GRÓB CZCIGODNEGO SŁUGI BOŻEGO, KS. FRANCISZKA BLACHNICKIEGO

nawet stał na tym samym placu. Oczekując ponad cztery miesiące w więziennej celi na wykonanie wyroku śmierci, Blachnicki mógł wiele rozmyślać o nadzwyczajnym czynie kapłana, który nie miał prawa się wydarzyć w obozowej rzeczywistości. Ten, który przeżył ponad rok w Auschwitz rozumiał także, że nie powinien liczyć na wiele, jeżeli chodzi o swoje własne życie. Wobec takiej rzeczywistości, głębokie doświadczenie osobowej wiary w Chrystusa, połączone z decyzją oddania życia na Jego służbę, wydaje się nierealne. A jednak tak właśnie było. Od chwili nawrócenia życie młodego więźnia nie należało już do hitlerow-

ców, nie należało także do niego. Wbrew okupacyjnej logice terroru Blachnicki został ułaskawiony, a karę śmierci zamieniono na dziesięć lat więzienia po zakończeniu wojny. W roku 1945 III Rzesza przestała istnieć, wyrok nigdy nie został wykonany, a Franciszek wstąpił do Śląskiego Seminarium Duchownego w Krakowie.

Dzisiaj wycieczkom zwiedzającym kompleks obozowy pokazuje się celę o. Maksymiliana, okryty złą sławą blok nr 13, ścianę straceń, krematoria. Zapytany o więźnia Franciszka Blachnickiego przewodnik nie potrafi nic powiedzieć.

Katowice Po święceniach kapłańskich w roku 1950, ks. Blachnicki pracował w kilku śląskich parafiach. Z Katowicami związał się cztery lata później, gdy w okresie wysiedlenia biskupów śląskich uczestniczył w pracach tajnej Kurii. Biskupów usunięto z diecezji za podpisanie skierowanej do władz petycji, w której domagali się przywrócenia religii w szkołach. Niepokorny kapłan nie podporządkował się kolaborującemu z komunistami, tymczasowemu zarządcy diecezji. Informował znajomych

14

CHARYZMAT

Katowice. fot. pixabay.com

NIEPOKORNY KAPŁAN NIE PODPORZĄDKOWAŁ SIĘ KOLABORUJĄCEMU Z KOMUNISTAMI, TYMCZASOWEMU ZARZĄDCY DIECEZJI

o represjach względem biskupów, apelował o powstrzymanie się od udziału w nielegalnym (przygotowywanym bez zgody Watykanu) synodzie diecezjalnym, głosił krytyczne kazania. Z tego powodu przez rok przebywał poza diecezją, w Niepokalanowie. Usunął się tam na własną prośbę, a czas wykorzystał, zgłębiając duchowość i metody pracy apostolskiej o. Maksymiliana Kolbe. W październiku 1956 roku ks. Blachnicki uczestniczył w organizowaniu powrotu biskupów do diecezji. W tym samym roku rozpoczął pracę w Referacie Duszpasterskim Kurii diecezjalnej w Katowicach i w redakcji tygodnika „Gość Niedzielny”.

Biskup katowicki Herbert Bednorz dowcipnie scharakteryzował kiedyś ks. Blachnickiego: „to taki, który ino gaz i gaz, hamulca nie używa”. I wiele było prawdy w tym określeniu. W Katowicach ks.

Blachnicki zorganizował i prowadził Ośrodek Katechetyczny oraz społeczną akcję przeciwalkoholową pod nazwą Krucjata Wstrzemięźliwości. Mały, nieistniejący już dziś barak, miejsce prowadzenia działalności oraz jej inicjator pozostawali pod stałą obserwacją Służby Bezpieczeństwa. Centrala Krucjaty Wstrzemięźliwości powstała w roku 1957, trzy lata później została przez ówczesne władze zlikwidowana, a w marcu 1961 roku, ks. Blachnickiego aresztowano. W katowickim więzieniu przesiedział cztery miesiące, po czym otrzymał wyrok 13 miesięcy więzienia z zawieszeniem na trzy lata.

Owocem tego etapu życia jest działająca do dziś Krucjata Wyzwolenia Człowieka, której członkowie wznieśli w Katowicach kościół-wotum. Powstała w 2001 r. Świątynia pw. Matki Kościoła, Niepokalanej Jutrzenki Wolności to wyraz wdzięczności za wyzwolenie narodu. Jest częścią większego zespołu sakralnego, na który składają się kościół, dom parafialny, kaplica Chrystusa Sługi, amfiteatr i dzwonnica z trzema dzwonami. Zlokalizowany przy ul. Gawronów kościół sąsiaduje z Ośrodkiem Profilaktyczno-Szkoleniowym im. ks.

Franciszka Blachnickiego, w którym odbywają się rekolekcje i warsztaty dla osób borykających się z problemem nadużywania alkoholu.

KS. BLACHNICKI ODBYWAŁ PODRÓŻE PO EUROPIE I STANACH ZJEDNOCZONYCH, GROMADZĄC WIEDZĘ I DOŚWIADCZENIA O SPOSOBACH DZIAŁANIA RÓŻNEGO RODZAJU WSPÓLNOT EWANGELIZACYJNYCH

CHARYZMAT

WBREW OKUPACYJNEJ LOGICE TERRORU BLACHNICKI ZOSTAŁ UŁASKAWIONY, A KARĘ ŚMIERCI ZAMIENIONO NA DZIESIĘĆ LAT WIĘZIENIA PO ZAKOŃCZENIU WOJNY

Auschwitz. fot. pixabay.com

Lublin Miejsce zamieszkania, studiów i działalności naukowej ks. Franciszka. Miasto, w którym miała powstać wspólnota życia, zorganizowana i prowadzona na wzór pierwszych gmin chrześcijańskich. Zanim jednak kupiono pierwszy dom na Sławinku, ks. Blachnicki związał się z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim; przez osiem lat pracował tam jako asystent i adiunkt, współorganizował Instytut Teologii Pastoralnej. Publikował, prowadził wykłady.

Zaangażował się w posoborową odnowę liturgii w Polsce, założył Lubelski Zespół Liturgistów i przez dziesięć lat redagował Biuletyn Odnowy Liturgii, był Krajowym Duszpasterzem Służby Liturgicznej.

Równolegle do tej działalności powstawały miejsca do dziś związane z Ruchem Światło-Życie, rodziły się pomysły na rekolekcje wakacyjne, przygotowywano materiały formacyjne. Ks. Blachnicki odbywał podróże po Europie i Stanach Zjednoczonych, gromadząc wiedzę i doświadczenia o sposobach działania różnego rodzaju wspólnot ewangelizacyjnych.

W trakcie niezliczonych spotkań i dyskusji, dzięki wielu ludziom dobrej woli i ogromnego zaangażowania, Ruch nabierał swojego obecnego kształtu.

Na Sławinku, dzielnicy przyłączonej do Lublina 1959 r., a wcześniej niewielkiej, samodzielnej miejscowości o charakterze uzdrowiskowym, ks. Blachnicki kupił dwa budynki. Z tym miejscem silnie wiązał wizję i nadzieję powstania wspólnoty-parafii, tworzącej odpowiedni klimat i środowisko dla wzrostu ściślejszych wspólnot, postępujących konsekwentnie w duchu soborowej odnowy. Z czasem miały one zyskać niezależność materialną, przez pracę ich członków na własne utrzymanie. Idea „nowego miasta”, budowanego wspólnie przez chrześcijan, we wczesnych latach 70. ubiegłego wieku była zbyt rewolucyjna. W Lublinie nie powstała wówczas wymarzona przez ks. Blachnickiego wspólnota. Jej czas nastał blisko 45 lat później, gdy we Wrocance na podkarpaciu, zgodnie z wolą abpa przemyskiego Adama Szala, powołano do

15

istnienia Wspólnotę Życia pw. Miłosiernego Chrystusa Sługi. Domy na Sławinku do dziś służą celom oazowym: mieści się tu krajowe archiwum Ruchu Światło–Życie oraz Instytut Niepokalanej Matki Kościoła, czyli diakonia stała Ruchu Światło–Życie.

Niestety, próżno szukać jakiejkolwiek tablicy informacyjnej, kierującej przybysza do tych ważnych miejsc.

Czcigodnego Sługi Bożego, ks. Franciszka Blachnickiego. Niestrudzony, niepokorny kapłan zmarł na emigracji, w niemieckim Carlsbergu 27 lutego 1987 r. Siedem lat później został odznaczony pośmiertnie Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, a w roku 1995 roku otrzymał pośmiertnie Krzyż Oświęcimski. W tym samym roku rozpoczął się jego proces beatyfikacyjny; Watykańska Kongregacja ds.

Kanonizacyjnych 22 września w roku 2016 Krościenko nad Dunajcem uznała heroiczność cnót założyciela Ruchu Najważniejsze dla polskiego oazowicza Światło-Życie.

Centrum Ruchu Światło-Życie jest miejPrzegląd dokonany w tym artykule nie scem odniesienia, punktem orientacyjnym, a od roku 2015 siedzibą moderatora gene- jest oczywiście kompletny. Opisuje jedyralnego. Początki sięgają roku 1963, kiedy nie niewielką część bogatej historii niezwyto ks. Franciszek Blachnicki zakupił gó- kłego człowieka, wskazując na materialne ralski dom na wzniesieniu, zwanym przez ślady, jakie po sobie pozostawił na polokoliczną ludność Kopią Górką. Duży jak skiej ziemi. O wiele bardziej istotne wydana ówczesne czasy budynek znajdował się je się jednak to, że miejsca ks. Franciszka, przy ul. Kościuszki 28, która obecnie no- Jego myśl i dzieło są wciąż żywe w sercach si imię ks. Franciszka Blachnickiego. Wraz ogromnej rzeszy ludzi i dzięki nim trwają, z rozwojem Ruchu rosła też Kopia Gór- rozwijając się dla wspólnego dobra.  ka. W 1973 r wybudowano Namiot Światła - miejsce słuchania Słowa Bożego oraz Monika Jasina konferencji i spotkań a przy symbolicznym źródle życia stanęła figura Niepokalanej, Podczas pisania artykułu Matki Kościoła. Trzy lata później powstakorzystałam z następujących ła pierwsza w Polsce kaplica pw. Chrystuźródeł: sa Sługi, której wystrój wyraża charyzmat • ks. F. Blachnicki, Życie diakonii (służby). Przed I pielgrzymką Ojswoje oddałem za Kościół, ca Świętego do Ojczyzny na Kopiej Górce Wydawnictwo Światło-Życie, zbudowano Wieczernik im. Jana Pawła II. Kraków 2005.

Do dziś jest to miejsce sprawowania Eu• A. Gieroba, Czas umocnienia, charystii, zwłaszcza podczas Dni WspólnoGość Lubelski 25/2014 ty, które jest w stanie pomieścić ok. 2 tys.

• A. Grajewski, Wysłannik osób. Na krótko przed Jubileuszem roku w drodze, Gość Niedzielny nr 2000 oddano do użytku nowy dom piel45/2016 grzyma, utrzymany konsekwentnie w gó• Materiałów zebranych ralskiej stylistyce. przez an. Macieja Dorotniaka Fakt istnienia Centrum Ruchu na Kopodczas wizyty u ks. abpa piej Górce został doceniony przez władze A. Wodarczyka w Katowicach gminne Krościenka, które 30 maja 1998 (grudzień 2015 r.) przyznały Ruchowi Światło-Życie wyróż• Stron www: blachnicki. nienie od Rady Gminy Krościenko nad oaza.pl, facebook.com/ Dunajcem za rozsławienie tego miasta na InstytutKsBlachnickiego, całym świecie. facebook.com/pg/kopiagorka, W kościele parafialnym w Krościenkrajjoznawca.org, wikipedia.org ku, znakomicie widocznym z każdego niemal punktu w Centrum, znajduje się grób

16

CHARYZMAT

W każdym czasie, w każdym miejscu

fot. K.Olbrycht

Coraz częściej możemy spotkać się ze stwierdzeniem, że wiara to prywatna sprawa każdego człowieka. Można pokusić się o stwierdzenie, że temat Chrystusa staje się współcześnie tematem tabu. Wobec tego są dwie drogi: albo dopasujemy się do tłumu i będziemy milczeć, albo stawimy temu czoła, wyłamiemy się.

wiadectwo jest jednym Ś z głównych zadań chrześcijanina. Nie będzie miała sen-

su modlitwa, cały wysiłek życia wewnętrznego, jeśli nie wpłynie to na codzienne życie. Każdy kto doświadczył prawdziwej Miłości Boga, chciałby podzielić się tym ze wszystkimi ludźmi. Któż z nas nie miał w sobie pragnienia nawrócenia całego świata po powrocie z rekolekcji lub nawet ze Mszy Świętej czy adoracji? W głowie pojawia się tysiąc pomysłów na rewolucję w parafii, przestawienia czyjegoś myślenia czy jakiejś innej formy nacisku duchowego. Ale jaki to ma cel? Należy pamiętać, że swoim świadectwem mamy rozsławić Boga, a nie samych siebie. Przez swoje słowa, uczynki i sposób życia nie powinniśmy wywyższać siebie ponad innych, ale ukazywać jak działa w nas Bóg. Nie możemy

COŚ, CO Z POZORU WYDAJE SIĘ BŁAHE I ZWYCZAJNE, A CZASAMI POZORNIE PRZEZ NIKOGO NIEZAUWAŻONE, MOŻE MIEĆ DUŻY WPŁYW NA DRUGIEGO CZŁOWIEKA liczyć na to, że wszyscy będą nas podziwiać i chwalić za naszą postawę, bo nie takiej nagrody powinniśmy oczekiwać.

Jak mówi Pismo Święte: „albowiem zapłata wasza obfita jest w niebie” (Mt 5,12). Świadczyć można nie tylko słowami, ale przede wszystkim uczynkami. To one pokazują, jacy jesteśmy naprawdę. Ogromne znaczenie ma także to, jak zachowujemy się w danej sytuacji, jaką postawę przyjmujemy wobec konkretnej sprawy

mi przebywamy najczęściej, a nam, jako ludziom grzesznym, zdarzają się również upadki, które, chcąc nie chcąc, zostają przez nich zauważone.

Chodzi też o to, żeby świadectwo nie było czymś co kontrolujemy, tylko żeby naturalnie wypływało z naszego serca. Nie można go udawać przez sztuczne postawy, czy zaaranżowane zachowania. Czasem jednak możemy nawet nie wiedzieć, że naszą postawą przybliżamy drugiemu człowiekowi Boga. I właśnie na tym to polega.

Jeżeli rzeczywiście doświadczamy miłości Jezusa i chcemy zmienić dla Niego swoje życie, to nie musimy nikogo udawać.

Pozwólmy kierować się Duchowi Świętemu, aby to On przejął stery naszego życia.

Musimy troszczyć się o to, aby świadectwo nie było narzucaniem komuś swoich poglądów, a jedynie pokazaniem, że można, a przede wszystkim warto żyć inaczej, niż pokazuje nam współczesny świat. Swoją postawą nie powinniśmy krytykować, ale skłonić kogoś do refleksji na temat wartości jakimi się kieruje. Pozwólmy innym samodzielnie podejmować decyzje.

Musimy być jednak gotowi na to, że nie zawsze będą one zgodne z naszymi oczekiwaniami. I wtedy może pojawić się myśl, że ponieśliśmy porażkę.

Nic bardziej mylnego! Owoce nie zawsze od razu są widoczne, często potrzeba po prostu czasu, aby mogły się one pojawić. „Otóż nic nie znaczy ten, który sieje, ani ten, który podlewa, tylko Ten, który daje wzrost Bóg” (1Kor 3, 8). Tak naprawdę jesteśmy tylko siewcami posłanymi przez Pana, narzędziem w Jego ręku. Przez nasze świadectwo Bóg daje początek, a to jak i kiedy rozwinie się ziarno w tej osobie zależy tylko i wyłącznie od Jego woli. Dlatego bądźmy stałymi sługami Pana.

czy problemu. Coś, co z pozoru wydaje się błahe i zwyczajne, a czasami pozornie przez nikogo niezauważone, może mieć duży wpływ na drugiego człowieka.

Chrześcijanin ma świadczyć o Jezusie w każdym czasie, w każdym miejscu, zarówno w środowisku w którym przebywa, wśród bliskich, rodziny, znajomych, nawet wśród nieznanych osób. Paradoksalnie, dużo trudniej jest głosić Bo- Karolina Olbrycht ga najbliższym, gdyż to z ni- Katarzyna Dziadek

17

fot. Pixabay.com

CHARYZMAT

ŻYJESZ? MOŻE TYLKO ODDYCHASZ Twoje serce bije. Czujesz ból. Potrafisz oddychać. Śmiejesz się, marzysz, podejmujesz decyzje, ryzykujesz, czekasz, myślisz, rozumiesz. Mówisz, że żyjesz. Muszę cię zaskoczyć – już dawno umarłeś. rzeciskam się przez zatłoczony dworzec, P wychodzę na jeszcze bardziej zatłoczone ulice i wsiadam do tramwaju, w którym,

oczywiście, nie jestem sama. Normalna rzecz, dzień jak każdy inny, zmieniają się tylko twarze. Przypatrz się im kiedyś. Co można zauważyć? Raczej mało emocji. Kamienne, często zmartwione, rzadko zdarzają się uśmiechnięte. Przeważnie zmęczone i zaniepokojone. Powiesz, że ci ludzie żyją.

Ale czy na pewno?

Myślę że życie, jak wszystko inne, ma swoje źródło. Z biologicznego punktu widzenia nie jest ciężko określić jak to się dzieje, że zaczynamy żyć, chociaż i tak nie można pojąć wspaniałości tego cudu. Ale co dalej? Podtrzymać życie wcale nie jest tak łatwo. Ciało może wiele znieść i dalej możesz chodzić robiąc to, co do tej pory, ale w środku okazuje się, że już dawno wszystko się skończyło. Zgasło to, co kiedyś było

zapalone. Zostało ciało, jak pusta skorupa.

Słowa ze wstępu nie brzmią optymistycznie, ale też nie są bezpodstawne.

Przyglądam się sobie i zastanawiam, gdzie są te wszystkie źródła, które przecież powinny tryskać z wnętrza, gdzie są rwące strumienie z życiodajną wodą. Badam, odkopuję, nie daję spokoju – szukam życia.

Odpowiedź w Ewangelii wg św. Jana: Jeżeli nie będziecie spożywali Ciała Syna Człowieczego i nie będziecie pili Krwi Jego, nie będziecie mieli życia w sobie (J 6, 53). Nagle jasne staje się stwierdzenie, że Eucharystia jest źródłem i szczytem.

Można ich spotkać każdego dnia – ludzie, którzy mają imię mówiące że żyją, a są umarli (por. Ap, 3,1). Być może nie odkryli jeszcze Źródła. Być może trzeba im pomóc.

Wystarczy garść uprzejmości, uśmiech i otwarte serce, żeby inni mogli zauważyć to Życie w nas. Myślę, że świat potrzebuje

ŚWIADECTWO ŻYCIA TO PO PROSTU ZOBACZENIE CZŁOWIEKA W CZŁOWIEKU

bohaterów codzienności. Może świadectwo życia to po prostu zobaczenie człowieka w człowieku. Może wystarczy trochę ciepła i życzliwości w szkole, w pracy, na uczelni.

Może mniej roszczeń, więcej poczucia humoru i troski o innych będzie dowodem, że gdzieś jest jakieś Światło, za którym warto pójść. Chodźmy do Źródła, odpocznijmy i żyjmy.  Anna Kamińska

18

CHARYZMAT

Wrocanka - co słychać?

Wrocańska Wspólnota Miłosiernego Chrystusa Sługi zakończyła okres noworodkowy i od trzech miesięcy jest niemowlakiem. Z dumą donosimy o postępach najmłodszego dziecka Ruchu Światło-Życie w Archidiecezji Przemyskiej. aczęliśmy we wrześniu Z 2016r. Wrocanka to mała miejscowość, a początki zawsze

są trudne. Ludziom wychowanym w tradycyjnym stylu duszpasterstwa na pewno nie przychodzi łatwo przyjęcie jakiekolwiek nowości. Spotkałem się z wieloma pytaniami, czasami z zachowawczością, było i jest też wiele życzliwości. Potrzeba czasu, żeby nastąpiła akceptacja. Pewnie jako Wspólnota wzbudzamy zainteresowanie lokalnej społeczności, choć póki w Domu nie zamieszkają konkretne osoby, więcej będzie ukrytych obserwacji i dyskusji.

Z biegiem czasu jednak zauważam także bezpośrednie zainteresowanie.

Na pytanie zasadnicze dla wielu: z czego obecnie się utrzymujemy, mam tylko jedną odpowiedź: z Bożej Opatrzności – to jest najpiękniejsze doświadczenie. Środki na remont i modernizację pochodzą od darczyńców. Czasami jestem zaskoczony, bo są to ludzie, których zupełnie nie znam.

Myślę, że ostateczne przeznaczenie Domu okaże się z biegiem czasu. Czuję jednak wewnętrznie, że będzie to Dom przeznaczony dla Wspólnoty z możliwością korzystania dla ludzi z zewnątrz np. na dni skupienia. Nie możemy natomiast zapraszać tu na rekolekcje większych grup; budynek nie jest do tego przystosowany ze względu na współczesne wymogi. Dla tego celu będzie niezbędny osobny Dom Rekolekcyjny. Potrzeba jednak najpierw rozpocząć życie wspólnotowe, żeby odczytywać plany Boże.

Jeżeli natomiast chodzi o nasze plany, to w sierpniu chcemy przeprowadzić tygodniową ewangelizację parafii Wrocanka, podobnie jak dwa lata temu w parafii Rogóżno. Zachęcamy do uczestnictwa. W przyszłości oczywiście chcemy rozwijać różne inicjatywy jak np. rekolekcje, dni skupienia, dni wspólnoty. Pan Bóg pokaże kierunki.

Wspólnota obecnie liczy trzy osoby, choć jeszcze nie miesz- NA PYTANIE kające razem, ze względu na ZASADNICZE DLA trwające prace. Chcą się do nas przyłączyć trzy małżeństwa: WIELU: Z CZEGO jedno z archidiecezji przemy- OBECNIE SIĘ skiej, jedno z krakowskiej i jed- UTRZYMUJEMY, no z zamojsko-lubaczowskiej.

Konkretnie wyrażają chęć za- MAM TYLKO JEDNĄ mieszkania, co staje się powoli ODPOWIEDŹ: możliwe dzięki postępującemu Z BOŻEJ remontowi, do którego przyczyniło się i wciąż przyczynia OPATRZNOŚCI wiele osób. Nie jestem nawet – TO JEST w stanie określić dokładnej ich NAJPIĘKNIEJSZE liczby. Ludzie przychodzą na DOŚWIADCZENIE chwilę, na dłużej. W zależności od chęci, czasu i zrozumienia idei (z tym to nie jest zbyt łatwo). Są jednak osoby, które poświęcają dużo prywatnego czasu na pomoc. Dom liczy ok.

15 pomieszczeń. Dotychczas przeznaczony był na wakacyjne rekolekcje oazowe oraz na potrzeby duszpasterskie parafii.

Tym celom służył przez 16 lat, przyjmując ok. 4 tys. osób m.in. uczestniczących w rekolekcjach wakacyjnych. Powoli kończymy remontować znaczną część parteru tak, aby mogły zamieszkać pierwsze osoby. Przygotowane są trzy pokoje z łazienkami, po-  kój na spotkania z aneksem kuchennym i małe pomieszczenie ks. Daniel Trojnar na kaplicę dla Wspólnoty. fot. ze zbiorów autora

CHARYZMAT

19

ZAŁOŻYCIEL O… ŚWIADECTWIE ŻYCIA Można zachować optymizm i radość wary nawet wówczas, gdy wydaje nam się, że jesteśmy jedyną osobą w towarzystwie, która nie tylko wierzy w Boga, ale jeszcze do tego wierzy Bogu.

„Jeżeli rzeczywiście wierzymy, to wtedy nasze życie samo przez się staje się świadectwem. Jeżeli potrafię pójść do tych ludzi, z którymi się spotykam, a którzy są kłębkiem nerwów, czują się zagubieni i nie potrafią sprostać problemom życiowym, jeżeli potrafię wobec nich pokazać ten pokój głęboki płynący z uwierzenia w Ewangelię Chrystusa, to wtedy jest to świadectwo, które może tym ludziom pomóc. Jeżeli natomiast ja sam wpadam w ich styl lęku, narzekania, zabezpieczania się, to moje świadectwo jest negatywne - pokazuję im, że wiara na nic się nie przyda w konkretnym życiu, bo nie rozwiązuje problemów”.

Fragment konferencji wygłoszonej przez ks. F. Blachnickiego 29 grudnia 1976r. ([w:] ks. Franciszek Blachnicki, Wiara i świadectwo, Lublin 1997, s. 19).

Diagnoza Niezwykle trudno jest zdiagnozować stan własnej wiary, zarówno dlatego, że należy ona do rzeczywistości, którą trudno zmierzyć, jak i dlatego, że nikt nie jest dobrym sędzią we własnej sprawie. Nie tyle sama wiara, co jej przeżywanie, a więc wiara zakorzeniona w konkrecie ludzkiego życia, jest rzeczywistością bardzo indywidualną. Składają się na nią nasza relacja z Bogiem, a więc obraz Boga, który nosimy w sercu, nasza modlitwa, przeżywanie różnych sytuacji życia w kontekście wiary oraz wiele innych aspektów. Tym bardziej cenne są sposoby, dzięki którym mimo wszystko można coś powiedzieć o stanie własnej wiary. Odnoszą się one nie tyle do samej wiary, co do owoców, jakie przynosi ona w życiu człowieka. Można powiedzieć, że wiara jest dojrzała na tyle, na ile przynosi określone owoce. Oczywiście, skala owocności wiary również będzie uzależniona od okoliczności życia konkretnego człowieka, niemniej owoce wiary pozwalają nam nieco zobiektywizować jej kształt i ukazać, na ile jest dojrzała.

wiarą w Boga, co wiarą Bogu – zaufaniem względem Niego i zawierzeniem Mu swego życia. Można zadać pytanie: dlaczego tak wielu chrześcijan, ludzi, którzy rzeczywiście spotkali w swoim życiu Jezusa, wciąż boi się oddać Mu swoje życie, albo inaczej: dlaczego my sami, choć wielokrotnie przyjmowaliśmy Jezusa jako Pana i Zbawiciela, tak często odczuwamy niepokoje, zapominamy niejako, w czyich rękach złożyliśmy nasze życie? Często dzieje się tak dlatego, że choć chcemy szczerze Bogu zaufać, to zapominamy, że On jest Miłością, że rzeczywiście Mu na nas zależy i że pragnie naszego szczęścia. Tymczasem, jak mówił, ks.

Blachnicki, Bóg, który nie byłby miłością, nie mógłby być bogiem. Przekonanie o Bogu Miłości, któremu nieskończenie zależy na człowieku jest fundamentem chrześcijańskiego pokoju serca.

Walka Ten właśnie pokój ma ogromną siłę rażenia. Zwłaszcza wtedy, gdy inni widzą w jak trudnej sytuacji się znajdujemy, jak wiele musimy poświęcić, gdy rezygnujemy z naturalnej tendencji do walki o swoje racje; wówczas pozwalamy żeby pokój, który w sobie nosimy, nabrał mocy świadectwa.

Oczywiście, ktoś powie, że to prosta konsekwencja życia Ewangelią: nie stawiać oporu złu, nie prawować się o płaszcz, iść dwa tysiące kroków, nadstawić drugi policzek.

Ale właśnie taka postawa jest gigantycznym świadectwem. Może wręcz sparaliżować kogoś, kto chce wystawić naszą wiarę na próbę, albo kto nieświadomie realizując własne interesy spotka się z postawą, której nie mógł nawet przewidzieć. Co zrobić jednak, gdy ktoś atakuje Kościół, rzuca sloganami typu krucjaty, inkwizycja, pedofilia… Myślę, że przede wszystkim warto się zastanowić, po co ktoś to robi. Może tylko po to, żeby podtrzymać rozmowę? Tematy okołokościelne są lepsze pod tym względem od pogody i polityki. A może dlatego, że szuka potwierdzenia dla swojej niechęci wobec Kościoła, który stawia mu niełatwe wymagania? Z pewnością i zawsze dlatego, że nie wie, czym naprawdę jest Koś-

ciół, nie doświadczył piękna Oblubienicy Chrystusa, rzuciły mu się w oczy jedynie jej zmarszczki i rany na jej ciele. W końcu może, wiedząc o naszym przywiązaniu do Kościoła, chce przeprowadzić nam egzamin z miłosierdzia. Minął czas, kiedy Kościół porównywano do twierdzy, którą należało mocno okopać i bronić strzelając z różnorakich armat. Jak zatem reagować, kiedy ktoś pastwi się nad kolejnymi przypadkami grzechów ludzi Kościoła? Stawać w prawdzie, w pokoju płynącym ze świadomości, że wszystko to mieści się w ekonomii zbawczej, dodając świadectwo swojego doświadczenia Kościoła – wspólnoty. To naprawdę działa. I sprawia, że agresor przestaje być agresorem nie czując się pokonanym. A od tego już blisko do refleksji mogącej skłonić do nawrócenia. Żródło Nie jest wielkim odkryciem stwierdzenie, że antyświadectwo jest szczególnym rodzajem zła, jakie możemy wyświadczyć drugiemu człowiekowi. Nie tylko w aspekcie zgorszenia, także wtedy, gdy choć nie robimy niczego złego, nie widać w nas życia wiary, gdy osoby z naszego otoczenia nie potrafią dostrzec różnicy między ich i naszym życiem. Co zrobić, żeby wśród świata, który nie szczędzi nam trudności, który zasiewa w serca zwątpienie i niepewność, nie stracić tej nadziei, która w nas jest?

Ktoś porównał wiarę do płomienia. Czy będzie to ledwie tlący się knotek, czy buchający ogień zależy od ilości i jakości paliwa.

Wiara nie może żyć bez modlitwy, Bożego słowa, liturgii – które są konkretnymi momentami spotkania z osobowym Bogiem.

Nie da się też wierzyć głęboko bez wspólnoty, która nie tylko daje wsparcie w trudnościach, ale jest rzeczywistym środowiskiem chrześcijańskiego wzrostu. W końcu – w wierze ważne jest, aby wciąż mieć przed sobą horyzont zbawienia, nadzieję na spotkanie z Bogiem w wieczności, która pozwala podporządkowywać doczesność temu najważniejszemu celowi.  ks. Krzysztof Mierzejewski

Pokój Głęboki pokój jest jednym z najpiękniejszych owoców wiary. Pochodzi z przekonania, że Bóg, któremu zaufaliśmy, jest najwyższym gwarantem naszego szczęścia i o nic nie musimy się zbytnio martwić.

Jeśli to przekonanie jest głębokie, niweluje wszystkie nasze ludzkie obawy, niepokoje, wątpliwości. Sprawia, że niczego się nie boimy, bo nic złego nie może nas spotkać, skoro jesteśmy w Jego rękach. To przekonanie jest istotnym elementem wiary osobowej, a więc wiary, która jest nie tyle

GŁĘBOKI POKÓJ JEST JEDNYM Z NAJPIĘKNIEJSZYCH OWOCÓW WIARY. POCHODZI Z PRZEKONANIA, ŻE BÓG, KTÓREMU ZAUFALIŚMY, JEST NAJWYŻSZYM GWARANTEM NASZEGO SZCZĘŚCIA I O NIC NIE MUSIMY SIĘ ZBYTNIO MARTWIĆ

20

CHARYZMAT

KOBIETA KONTRA LITURGIA Część 1 O ile chłopcy mogą spokojnie pełnić funkcje liturgiczne, bardziej typowe dla dziewcząt – jak np. komentator, czy służba ładu, w drugą stronę tak to nie działa.

Można odnieść wrażenie, że wciąż kobiety są w liturgii dyskryminowanie, co rodzi głosy o wpuszczenie płci pięknej za ołtarz. Wynika to jednak z niezrozumienia istoty kapłaństwa i roli kobiety.

AMEN.BIULETYN DIAKONII LITURGICZNEJ

obieżny rzut oka na duszP pasterstwo liturgiczne pokazuje, że jest to sfera niemal

w całości zastrzeżona dla mężczyzn. Czy płeć piękna ma cokolwiek do powiedzenia w sprawie liturgii? Kwestia przez wieki nie istniała. Tyle że jakkolwiek nie byli byśmy związani z tradycją, to tradycyjny podział ról między mężczyzną a kobietą odszedł już do lamusa. Różnie możemy oceniać współczesny feminizm, nie da się go jednak całkowicie przekreślić i wystawić poza Kościół, tym bardziej, że ostatni papieże bardzo doceniali katolicki nurt feminizmu. Św. Jan Paweł II postulował utworzenie „nowego feminizmu” (Evangelium Vitae, 99),

podobnie mówił Benedykt XVI na międzynarodowej konferencji „Życie, rodzina, rozwój: rola kobiet w promowaniu praw człowieka”, zwołanej z inicjatywy Papieskiej Rady „Iustitia et Pax” w Rzymie w 2009 roku.

Z kolei papież Franciszek, o ile przestrzega przed pokusą radykalnego feminizmu, otwarcie mówi o „kobiecym geniuszu” i potrzebie większego udziału kobiet w życiu Kościoła.

Jeszcze w pierwszej połowie XIX wieku sprawa była w miarę jasna. Wysoka śmiertelność wśród noworodków wymuszała konieczność spłodzenia licznego potomstwa, by choć część dożyła pełnoletniości i zapewniła rodzicom w miarę godne

BIULETYN DIAKONII LITURGICZNEJ.AMEN

RÓŻNIE MOŻEMY OCENIAĆ WSPÓŁCZESNY FEMINIZM, NIE DA SIĘ GO JEDNAK CAŁKOWICIE PRZEKREŚLIĆ I WYSTAWIĆ POZA KOŚCIÓŁ, TYM BARDZIEJ, ŻE OSTATNI PAPIEŻE BARDZO DOCENIALI KATOLICKI NURT FEMINIZMU życie na starość. Skutkiem tego, kobieta po wyjściu za mąż rozpoczynała maraton ciąż, który kończył się dopiero wraz z wejściem w okres menopauzy. Kobiety w sile wieku były więc albo w ciąży, albo połogu.

Nawet jeśli podejmowały aktywność zawodową, bardziej były obciążone troską o dzieci, szczególnie małe. To uniemożliwiało oficjalne zaangażowanie w sferę publiczną.

Rozwój cywilizacyjny w XIX i XX wieku pociągnął za sobą olbrzymią zmianę społeczną.

Udoskonalenie i upowszechnienie skutecznej ochrony zdrowia zmniejszyło śmiertelność wśród niemowląt. Upowszechniła się również wiedza z zakresu regulacji poczęć (której formy możemy krytykować, lecz nie da się tego czynnika pominąć). Rzadziej zachodząc w ciążę, kobiety mogły „założyć spodnie” i wejść na uniwersytety, do parlamentów, czy na wyższe stanowiska w dużych przedsiębiorstwach, choć niekiedy trwało to całe wieki. Niektóre środowiska domagają się, by analogicznie wejść do zakrystii i prezbiterium. Innymi słowy, postulują obalić dominację mężczyzn także w dziedzinie liturgii.

Chłopcy w żeńskim zespole liturgicznym?

Ale czy rzeczywiście liturgia jest tak bardzo zmaskulinizowana? Z punktu widzenia oazowej formacji liturgicznej można by temu zaprzeczyć. Ks. Blachnicki, tworząc program wakacyjnych rekolekcji, rozdzielił szkołę liturgiczną na zespół męski i żeński. Chłopcy uczyli się posługi w prezbiterium, dziewczęta skupiały na nie mniej ważnej posłudze poza prezbiterium, czyli śpiewie w scholi (śpiew jest przecież integralną częścią liturgii, podobnie jak czytania biblijne czy procesje, por. OWMR 393), modlitwie wiernych, posłudze komentatorki, lektorki, psalmistki (w zasadzie w odniesieniu do tych posług dokumenty posługują się rodzajem męskim), niesieniu darów w procesji, czy służbie ładu.

Sęk w tym, że nie jest to – jak chciał widzieć ks. Blachnicki – podział na męski i żeński zespół liturgiczny. W istocie jest to podział na funkcje zastrzeżone i niezastrzeżone dla chłopców, a że pobożnych dziewcząt dziwnym trafem zawsze znajdzie się więcej, w tej drugiej grupie płeć

CHARYZMAT piękna przeważa. Nikt przecież nie zabrania chłopcom śpiewać w scholi – ba, znamy przecież świetnych animatorów muzycznych-mężczyzn. Modlitwa wiernych jest w pierwszej kolejności przypisana do posługi diakona (por. OWMR 71; 94). Z kolei czytania powierza się wiernym świeckim, „gdy nie ma ustanowionego lektora” (OWMR 101) – chodzi o ustanowienie specjalnym obrzędem, które w archidiecezji przemyskiej dotyczy kleryków na III roku seminarium. Pozostałe funkcje liturgiczne, jak czytanie komentarzy czy niesienie darów w procesji mogą być pełnione zarówno przez chłopców, jak i dziewczęta.

Rodzi się wobec tego pytanie, dlaczego np. ministrantem ołtarza nie może być dojrzała w wierze siostra zakonna, a może być Jasiek z II klasy gimnazjum, nie radzący sobie z nieczystością. Oboje przez chrzest mają udział w powszechnym kapłaństwie Chrystusa. Czy więc nie mogą w podobny sposób swego powszechnego kapłaństwa realizować? I czy nie można tu rzeczywiście dopatrywać się pewnej dyskryminacji kobiet?

21

„stopniach zaawansowania”.

W rzeczywistości są to jednak różne zagadnienia.

Najprostszym do rozważenia jest postulat trzeci, mianowicie dopuszczenie kobiet do święceń kapłańskich. W 1994 roku papież Jan Paweł II wydał list apostolski Ordinatio sacerdotalis, w którym odniósł się do pomysłu udzielania święceń kobietom. Przytoczono tam trzy zasadnicze argumenty.

Po pierwsze Chrystus na Apostołów powołał wyłącznie mężczyzn. Jego stosunek do kobiet świadczy o tym, że nie krępowały go ówczesne normy społeczno-kulturowe. Po drugie, praktyka Kościoła, zarówno na Wschodzie jak i na Zachodzie, przez cały czas pozostała wierna postanowieniu Chrystusa. Po trzecie zaś, Magisterium dowodzi, iż wykluczenie kobiet z kapłaństwa urzędowego jest zgodne z Bożym ustanowieniem Kościoła. Papież wspomina również o Najświętszej Maryi Pannie, która nie otrzymując urzędu kapłańskiego, jest wspaniałym przykładem kobiecej godności i roli w Kościele. Św. Jan Paweł II przypomniał również, że „jedynym i największym charyzmatem, jakiego można i należy pragnąć, Czemu Maryja nie była jest miłość”. Na zakończenie księdzem? oznajamia, powołując się na papieski charyzmat nieomylności, Na pierwszy rzut oka tak to iż Kościół nie ma władzy udziewygląda, stąd też w niektórych lania święceń kobietom, więc środowiskach podnosi się kwe- sprawa jest zamknięta.  stie równouprawnienia kobiet w liturgii. W praktyce dotyczy Wojciech Urban to trzech postulatów: mini- fot. A.Kamińska strantek, diakonis i święceń kapłańskich dla kobiet. Pozornie wydaje się, że jest to w zasadzie Ciąg dalszy w kwietniowym jeden postulat o trzech różnych numerze „Charyzmatu”

22

CHARYZMAT

AMEN.BIULETYN DIAKONII LITURGICZNEJ

Celebracja miłosierdzia

fot. Mazur/catholicnews.org.uk

List Apostolski „Misericordia et Misera” to podsumowanie Nadzwyczajnego Roku Jubileuszowego. Papież Franciszek pokazuje, że stale potrzebujemy miłosierdzia. Pisząc o konkretnych wymiarach doświadczanie miłosierdzia, Franciszek nie zapomina o liturgii.

a zakończenie Roku MiłoN sierdzia Franciszek utrzymał dalej władzę rozgrzeszania

z grzechu aborcji wszystkim kapłanom oraz kompetencje nadane „misjonarzom miłosierdzia”. Do tego ustanowił przedostatnią niedzielę roku liturgicznego „Dniem ubogich”.

W komentarzach akcentowano przede wszystkim te sprawy i trudno się temu dziwić, jednak z boku pozostały rzeczy według mnie również ważne, jeśli nie chcemy wypaczyć idei Bożego miłosierdzia. Zwróćmy uwagę na dwa wskazania papieża, które gdzieś się „zagubiły” niektórym czytelnikom (komentatorom) listu. W piątym punkcie Ojciec święty napisał: „Po pierwsze jesteśmy wezwani, by celebrować miłosierdzie.

Ileż bogactwa jest w modlitwie Kościoła, kiedy przyzywa Boga jako miłosiernego Ojca! W liturgii miłosierdzie jest nie tylko wielokrotnie przywoływane, ale jest rzeczywiście przyjmowane i przeżywane. Od początku do końca celebracji eucharystycznej miłosierdzie powraca wiele razy w dialogu między modlitewnym zgromadzeniem a ser-

cem Ojca, które raduje się, gdy Kiedy je wyznajemy jako żywe Miłosierne słowo może rozlewać swoją miłość i realne, rzeczywiście nas przemienia” (n. 5). Miniony rok był miłosierną”.

W kontekście liturgii, w tym czasem głębszej refleksji nad także sakramentów uzdrowietajemnicą miłosierdzia, w tym nia, Ojciec święty podkreśla Liturgia także nad jej objawieniem w li- wagę słuchania słowa Bożesprawia miłosierdzie turgii, co mogło stanowić wiel- go: „W proklamacji czytań biJuż w Psalmach Izraelici ką pomoc, by uczestnictwo blijnych ponownie bowiem wysławiali Boga miłosiernego, w niej było bardziej świadome. przebywamy historię naszego który lituje się nad Narodem, Warto jeszcze raz powrócić do zbawienia poprzez nieustanne wybacza grzechy i wybawia tych tematów i za wskazaniem dzieło miłosierdzia, które zoz niedoli. W liturgii chrześcijań- papieża Franciszka zachwycić stało ogłoszone (…). Jego słowo skiej motyw miłosierdzia wy- się pięknymi ujęciami tajem- staje się wyrazicielem naszych brzmiewa równie często, je- nicy miłosierdzia, na przykład potrzeb i trosk oraz owocną odpowiedzią, abyśmy mogli śli nawet nie częściej. Bł. ks. w obrzędach Mszy świętej.

Także członkowie Diece- konkretnie doświadczyć Jego Michał Sopoćko, spowiednik s. Faustyny, w 1937 roku wy- zjalnej Diakonii Liturgicznej bliskości” (n. 6). Cała Biblia jest dał książkę: „Miłosierdzie Boga pochylali się nad tym tematem niezwykłą opowieścią o cudach w liturgii”, w której wyliczał, ile miłosierdzia w liturgii, czego Bożego miłosierdzia, którego razy mszał, brewiarz i rytuał owocem jest zeszłoroczny nu- Kościół ma być stałym narzęodwołuje się do miłosierdzia. mer biuletynu „Amen”, poświę- dziem. I jest niezwykle ważna, Cały czas, niezależnie od for- cony znakom miłosierdzia w li- bo poprzez te historie, Bóg pomy, liturgia była miejscem gło- turgii (dostępny do pobrania na kazuje także swoją „pedagogikę szenia prawdy o miłosierdziu stronie oaza.przemyska.pl). miłosierdzia”, w którą wpisane Bożym. Ojciec święty zwraca jednak naszą uwagę także na to, że liturgia nie tylko mówi o miłosierdziu, ale też je spraPOSŁUGA MIŁOSIERDZIA MA wia: „W modlitwie Kościoła RÓŻNE OBLICZA, odniesienie do miłosierdzia nie TAKŻE LITURGICZNE. jest jedynie pouczeniem, ale jest wysoce sprawcze, to znaNIE JEST ONO JEDYNE, czy, że gdy wypowiadamy je z ALE NIE MOŻEMY GO POMIJAĆ wiarą, jest nam ono udzielane.

BIULETYN DIAKONII LITURGICZNEJ.AMEN

CHARYZMAT

23

W LITURGII MIŁOSIERDZIE JEST NIE TYLKO WIELOKROTNIE PRZYWOŁYWANE, ALE JEST RZECZYWIŚCIE PRZYJMOWANE I PRZEŻYWANE jest doprowadzenie grzesznika do nawrócenia. W ten sposób możemy się obronić przed wypaczeniami miłosierdzia w postaci np. bagatelizowania czy usprawiedliwiania grzechu, a zarazem, zyskać inspirację, by miłosierdzie nie stało się jedynie pięknym sloganem, ale skutkowało konkretnymi czynami i dziełami miłosierdzia.

Może dlatego Ojciec święty kieruje do nas apel: „Jest moim gorącym pragnieniem, aby słowo Boże było coraz bardziej czczone, znane i upowszechnione, aby poprzez nie można było lepiej zrozumieć tajemnicę miłości, która wypływa z tego źródła miłosierdzia” (n. 7). Regularną praktykę „namiotu spotkania” i formację w Ruchu można uznać za właściwą

mogły się ukazać w pełnej krasie zawarte w czytaniach, modlitwach czy obrzędach prawdy o miłosierdziu, „które nadal chce być celebrowane i przeżywane w naszych wspólnotach”.

Posługa miłosierdzia ma różne oblicza – także liturgiczne. Nie jest ono jedyne, ale nie możemy go pomijać. Pokusa koncentrowania wszystkiego jedynie wokół spraw, z którymi ja jestem związany, grozić może wszystkim. Uważne wsłuchiwanie się w głos Kościoła może nas przed nią ustrzec.

Rok miłosierdzia dobiegł końca. Ale przecież Kościół tę prawdę głosił i przeżywał przed jubileuszem, a po zakończonych obchodach nikt nie zamierza z niego zrezygnować. Być może dlatego na zakończenie

Szkoła Ceremoniarza Archidiecezji Przemyskiej ma charakter kursu liturgicznego, przygotowującego do pełnienia funkcji ceremoniarza.

Zaproszenie na kurs jest skierowane do ministrantów i lektorów od 3 klasy gimnazjum do końca szkoły ponadgimnazjalnej oraz członków innych wspólnot formacyjnych, pragnących pełnić tę funkcję.

W pierwszym spotkaniu wzięło udział ponad 50 osób.

fot. Claude TRUONG-NGOC, wikipedia.org

Drugie spotkanie odbędzie się w dniach 17-18 marca 2017r. w Collegium Marianum w Przemyślu. Poświęcone będzie liturgii Triduum Paschalnego Trzecie spotkanie odbędzie się w dniach 21-22 kwietnia 2017 r. w Collegium Marianum w Przemyślu. Poświęcone będzie w głównej mierze celebracjom pod przewodnictwem biskupa.

odpowiedź na wezwanie Ojca Świętego. Rzeczywiście pozwala ona poznać, czcić i upowszechnić Boże Słowo, o czym przekonałem się będąc na I roku seminarium, gdy od jednego z kolegów usłyszałem pytanie: „ty to chyba całe Pismo Święte przeczytałeś?” Kolejnym krokiem w „upowszechnianiu Słowa” jest diakonia, np. w postaci przygotowania komentarzy mszalnych, posługi podczas liturgii czy troski o pełnię znaku poprzez poprawne ale i świadome wykonanie funkcji, aby

tego czasu papież raz jeszcze poruszył ten temat. A skoro papież napisał do nas list, to dobrze by było go przeczytać i wcielić w życie, abyśmy za motto mogli przyjąć zaczerpnięte z niego słowa: „Jestem przekonany, że w działaniu duszpasterskim ożywianym żywą wiarą musimy pozwolić namacalnie odczuć, jak bardzo znaki liturgiczne i nasze modlitwy są wyrazem miłosierdzia Pana” (n. 15).  ks. Grzegorz Urban

Więcej informacji o Szkole można znaleźć na stronie http://przemyska.pl/lso Kurs organizuje Duszpasterstwo Liturgicznej Służby Ołtarza oraz Diakonia Liturgiczna Ruchu Światło-Życie Archidiecezji Przemyskiej.

ADWENTOWE DNI WSPÓLNOTY Sanok, fot. Z. Wawrzyński

Sanok, fot. Z. Wawrzyński

Przemyśl, fot. R. Jasina

Przemyśl, fot. R. Jasina

Krosno, fot. G. Hagel

Leżajsk, fot. A. i P. Kamińscy

Łańcut, fot. R. Kudyba

Łańcut, fot. R. Kudyba