Het verhaal van de vrouw die Californische geitenkaas voor altijd veranderde

Het verhaal van de vrouw die Californische geitenkaas

voor altijd veranderde

Veertig jaar geleden was geitenkaas in de Verenigde Staten nog niet bekend. Buiten Europa bestond geitenkaas – en geitenmelk, geitenkefir en geitenyoghurt - gewoon niet. Maar in 1978 veranderde een kleine boerderij in Sebastopol en de eigenaar, Jennifer Bice, alles. Je zou nooit weten dat Redwood Hill Farm in Sebastopol, Californië, een van de meest productieve geitenmelkerijen in het land is zonder met de bescheiden eigenaar te praten. Verscholen in het mozaïek van landbouwgrond aan de Green Valley Road, is het land sereen en weelderig, met een olijfgaard, een hoptuin, een fruitboomgaard, een bloemenveld en een moestuin. Verschillende maanden van het jaar blaten en stuiteren babygeiten in de kinderkamer, terwijl melk producerende oppasgeiten luieren in bedden met vers hooi in de schuur en de paddocks beneden. Toen de ouders van Jennifer Bice de kleine verlaten appelboomgaard kochten die Redwood Hill Farm zou worden, maakten geiten nooit deel uit van het plan. In 1964 verhuisde Jennifers vader, een postbeambte, van Los Angeles naar Sebastopol op zoek naar het rustige leven van zelfvoorziening. Hij werd vergezeld door zijn vrouw en hun 10 kinderen.

In hun nieuwe huis moesten de kinderen wennen van het rollerskaten op stadstrottoirs naar zichzelf vermaken in de landelijke omgeving. Zij begonnen met het fokken van dieren. Geiten werden al snel de favoriet, vooral voor de 10-jarige Jennifer, de oudste van de kinderen. In die beginjaren produceerde hun groeiende geitenkudde zoveel melk dat de familie dumpte wat ze niet konden gebruiken. Er was niets anders mee te maken - tenminste totdat de natuurvoedingswinkels kwamen snuffelen.

Aan het eind van de jaren zestig ontstonden in vooruitstrevende gemeenschappen van Californië tot New York natuurvoedingswinkels en markten die lokale, biologische, onbewerkte voedingsmiddelen verkopen. Geitenmelk werd tot die tijd verkocht aan mensen in een soort ondergronds wellness-netwerk. Maar met de opkomst van de natuurvoedingswinkel hoefden degenen die op zoek waren naar geitenmelk niet langer iemand te kennen die iemand kende die geiten had. In 1968 bouwden de Bices hun eerste geitenmelkerij en begonnen ze hun overtollige rauwe melk in glazen flessen te bottelen voor verkoop in de schappen van de nieuwe ‘hippiewinkels’.

Het werk was intensief en betaalde weinig en naarmate de Bice-kinderen groter werden, verloren ze hun interesse in hun geiten. De familie sloot hun melkveebedrijf en tegen het einde van de jaren ‘70 begonnen ze aan een nieuw avontuur in Hawaï. Jennifer, toen in de twintig en pasgetrouwd, bleef op het vasteland en kocht het landgoed samen met haar echtgenoot.

In tegenstelling tot haar ouders waren de geiten het enige waar het echtpaar aan dacht. “We houden van onze geiten en laten ze zien en fokken”, zegt Bice. “Het zijn de geiten, niet het product dat ze produceren, die de hele operatie aandrijven.” Op de boerderij zijn meerdere rassen geiten te vinden, zoals de Saanens, de LaManchas en de Nubiërs. Tegenwoordig zijn de geiten van Redwood Hill Farm enkele van de meest gewaardeerde fokdieren in het land, met veel nationale kampioenen onder hun nakomelingen.

Eind jaren zeventig was er verandering gaande in Californië en de beweging ‘van boer tot bord’ was aan de gang. Geitenkaas was naar Amerika gekomen - niet via de schappen van speciaalzaken maar in de gerechten van high-end restaurants. Met behulp van een Frans boek over het maken van geitenkaas dat ze woord voor woord vertaalde, kreeg Bice het onder de knie om haar eigen geitenkaas te maken. In 1994 was de kleine operatie van de Bices financieel tot bloei gekomen en bouwden ze hun eerste fabriek.

Redwood Hill werd al snel bekend om zijn complexere, met korst gerijpte geitenkazen in Franse stijl - boterachtig, aards en donzig. Ver na de eeuwwisseling van de 21e eeuw, als je Amerikaanse geitenkaas ten westen van de Mississippi wilde, was dit je enige optie, met nog twee bedrijfjes. In 2011 werden ze opgenomen in de Academy of Cheese van de American Cheese Society als de eerste pioniers van geitenkaas in het land.

Nu de Bices de basis hebben gelegd voor Amerikaanse geitenmelkerijen, is ambachtelijke geitenkaas alomtegenwoordig. Het is bijna onmogelijk om een high-end Californisch restaurant te vinden zonder een bepaalde stijl van lokale geitenkaas op hun menu.

Bice blijft een van de peetmoeders van de Amerikaanse geitenkaas en begeleidt jonge kaasmakers door haar rol in de California Artisan Cheese Guild. Maar op Redwood Hill Farm is ze teruggekeerd naar haar eerste liefde, de dieren zelf. In 2015 verkocht Bice de commerciële zuivelactiviteiten aan Emmi, een Zwitsers bedrijf dat onder andere eigenaar is van Cypress Grove, Cowgirl Creamery en Meyenberg.

“Door de melkfabriek te verkopen, konden we de boerderij behouden”, legt Bice uit. “Het was moeilijk voor me maar de koper hield iedereen aan en veranderde de dingen niet.” Jennifer woont nu in de oude fabriek. En twee keer per week wordt melk van haar geliefde geiten per vrachtwagen naar de originele Redwood Hill Farm Creamery gebracht, waar het wordt verwerkt tot kefir, melk, boter en yoghurt van Redwood Hill Farm en in het hele land wordt verkocht.

Ondertussen gaat de ambachtelijke voedsel- en bloemenproductie van Redwood Hill Farm, met de hulp van Scott en andere broers en zussen door. En de geiten, zoals ze al sinds 1968 zijn, zijn nog steeds de sterren van de show.

Voor meer informatie www.redwoodhill.com

S N 