Που τέτοια τύχη. Το μυαλό συνέρχεται, καταλαβαίνει τι συμβαίνει και τι πρόκειται να συμβεί και προσποιείται ότι κοιμάται ακόμα. Ας το αφήσω να νομίζει ότι με ξεγέλασε. Σηκώνομαι, θάβω το πτώμα τραβώντας το καζανάκι και πλένω τα χέρια μου. Αιφνιδιάζω το μυαλό μου ρίχνοντας μπόλικο κρύο νερό στο πρόσωπο. Χα, νόμιζες ότι θα τη γλιτώσεις σήμερα. Την πέφτω στον καναπέ, αυτός μου αντιστέκεται λίγο, αλλά τελικά ενδίδει στις πρόστυχες επιθυμίες μου. Ανοίγω την τηλεόραση και το μυαλό καταβροχθίζει λαίμαργα τις ηλίθιες τροφές που του πασάρω. Είναι τέσσερις παρά τριανταπέντε. Πατάω το κόκκινο κουμπί και ο κόσμος κλείνει. Σηκώνομαι, ντύνομαι, ανοίγω την πόρτα και οδεύω προς τον γκρεμό. Είναι τρεισήμιση και εικοσιπέντε και είμαι κάτω απ’ την Καμάρα. Σε λίγο έρχεται ο μαλάκας. Δεκαπέντε χαμένα λεπτά απ’ τη ζωή μου περνάνε. Αυτά θα μπορούσαν να είναι τα δεκαπέντε λεπτά δημοσιότητας που μου αντιστοιχούν κι εγώ τα έχασα. Σκέφτομαι. Μία, μιάμιση ωρίτσα για να πιω έναν καφέ και μετά θα είμαι πάλι ελεύθερος. Θα είμαι κύριος του εαυτού μου, να με κάνω ότι γουστάρω. Βλέπω το δήμιο να έρχεται. Φοράει το άθλιο κουστούμι του που του προσδίδει κύρος. Άλλωστε είναι ένας λειτουργός, παρέχει υπηρεσίες στον απλό κόσμο, πρέπει όχι να είναι καλός, αλλά απλά να φαίνεται καλός. Γεια σου ρε Τζόνι. Γεια σου ρε Μπίλι. Τι γίνεται; Ανούσιο τι γίνεται, γαμημένο τι γίνεται, αηδιαστικό τι γίνεται. Καλά. Περιμένουμε κανέναν άλλο; Όχι. Γαμώτο, ένα μαρτύριο είναι πάντα πιο εύκολο όταν έχεις κάποιον δίπλα σου για να σου αποσπά την προσοχή το δικό σου μαρτύριο. Αν ο βασανιστής είναι ένας και οι κρατούμενοι δύο, τότε τα βασανιστήρια είναι λιγότερα κι έχεις και χρόνο να ξαλαφρώσεις λιγάκι όταν ο πούστης ασχολείται με τον άλλο. Πού θα πάμε για καφέ; Ρε Γιάννη, πάμε να φάω κάτι πρώτα γιατί δεν έχω φάει τίποτα όλη μέρα. ΟΚ Μπίλι. Ψόφα από την πείνα κάθαρμα. Σκατά, αυτό αυξάνει το μαρτύριο κατά τουλάχιστον είκοσι λεπτά γαμώτο. Πάμε στη διάβαση. Τα χέρια μου πάνε να τον σπρώξουν στις ρόδες των διερχόμενων αυτοκινήτων, αλλά τελικά τον χτυπούν φιλικά στην πλάτη. Ανάβει πράσινο και περνάμε απέναντι. Καθόμαστε σ’ ένα μεταμοντέρνο φαστφουντάδικο και παραγγέλνει κάτι. Δεν προσέχω τι, γιατί είμαι απασχολημένος με τις προσευχές μου. Μακάρι να είναι χαλασμένο και να πάθει τροφική δηλητηρίαση, μακάρι να του κάτσει στο λαιμό, μακάρι να γλιστρήσει στο φρεσκοσφουγγαρισμένο πάτωμα και να πάθει καμιά ανεπανόρθωτη μοιραία βλάβη στα γεννητικά όργανα. Έρχεται, σα φυλακισμένος με το δίσκο στα χέρια και το βλέμμα να γυρίζει τριγύρω λες κι ελέγχει τους συγκρατούμενούς του. Κάθεται. Σηκώνεται. Πάω να πλυθώ λέει και χάνεται στη σκάλα που πάει στις τουαλέτες. Θέλω να φτύσω στο φαγητό του, θέλω να το κατουρήσω, θέλω να εκσπερματώσω στην κόκα-κόλα του, αλλά για την ώρα διώχνω τη μύγα που πλησιάζει. Γυρνάει με τα χέρια ακόμα βρεγμένα. Πιάσε λίγο τα χαρτομάντηλα που έχω στο σακκάκι μου. Πάρ’ τα μόνος σου ρε μαλάκα. Ανοίγω το πακέτο, βγάζω προσεκτικά ένα, του το δίνω, κλείνω προσεκτικά το πακέτο και το ξαναβάζω στην τσέπη του. Σκουπίζεται κι αρχίζει να τρώει. Τρώει αργά, πολύ αργά. Μασάει την κάθε μικρή μπουκιά τριανταέξι φορές. Κάνει παύσεις για να ρουφήξει το αναψυκτικό του και να πει καμιά βλακεία. Είδα στο βίντεο κλαμπ μια ταινία που πρέπει να είναι γαμάτη. Είναι μ’ έναν τύπο που τρακάρει με το αυτοκίνητό του κοντά σ’ ένα χωριό στο οποίο έχει να βρέξει χρόνια. Όταν τον μαζεύουν και τον πάνε στο χωριό αυτό, αρχίζει να βρέχει και τον θεωρούν θεό. Πρέπει να είναι γαμάτη, θα πάω αύριο να την πάρω. Πρέπει να είναι μαλακία, πάνε αύριο και βάλε την πούτσα σου σε μια πρίζα. Δεν μπορώ άλλο, καθόμαστε
εδώ μια ολόκληρη ώρα κι ακόμα τρώει. Είμαι σίγουρος ότι το φαγητό θα έχει αρχίσει να μουχλιάζει, οπότε αισθάνομαι λίγο καλύτερα. Ίσως όταν πάει στο σπίτι του τον πιάσει κόψιμο. Ίσως τον πιάσει πριν πάει σπίτι. Ίσως την ώρα που οδηγάει. Θα είχε γέλιο. Άραγε τι θα έκανε, θα σταματούσε στη μέση του δρόμου για να χέσει ή θα έχεζε μέσα στο πολυαγαπημένο του αυτοκίντο; Γελάω. Νομίζει ότι γελάω με αυτό που είπε αλλά εγώ δεν το άκουσα καν. Αισθάνεται καλά με το γέλιο μου. Το καταλαβαίνω και σταματάω αμέσως. Αποφασίζει να σταματήσει να τρώει. Έχει φάει μόνο τα τρία τέταρτα και μου προτείνει αν θέλω να τσιμπήσω τίποτα απ’ αυτά που έχουν μείνει. Λέω όχι ευχαριστώ και εννοώ άντε γαμήσου που θα φάω τ’ αποφάγια σου γαμιόλη. Το χρονοδιάγραμμά μου έχει γαμηθεί. Κανονικά σε μισή το πολύ ώρα από τώρα θα τον είχα αποχαιρετήσει φιλικά και θα ελευθερωνόμουν. Τώρα έχω άλλη μιάμιση. Σκατά. Καθόμαστε στην καφετέρια. Τι να πάρω; Κώνειο του λέω. Γελάμε. Αυτός από υποχρέωση γιατί νομίζει ότι το είπα γι’ αστείο κι εγώ επειδή το εννοώ. Δε θέλω να πιω καφέ γιατί έχω το στομάχι μου. Ε, τότε πιες μια σοκολάτα, μια πορτοκαλάδα. Πιες ένα λίτρο βενζίνη έχω αναπτήρα. Μην πιεις τίποτα, κρεμάσου, πάρε ένα πιστόλι και τίναξε τα μυαλά σου στον αέρα, πήδα στις ράγες ενός τραίνου. Έρχεται η σερβιτόρα. Έναν φραπέ σκέτο, λέω. Έναν γλυκό με γάλα αυτός. Συνεχίζουμε τη μαλακισμένη την κουβέντα λέγοντας για νέα απ’ τους γνωστούς μας. Τι μαλακία έκανε ο ένας μαλάκας, τι βλακεία έκανε ο άλλος, τι έπαθε ο ένας, πώς την πάτησε ο άλλος. Κριτική. Οτιδήποτε για να κρίνουμε τους άλλους και να ξεφύγουμε απ’ τις δικές μας μαλακίες. Δε λέει τίποτα γι’ αυτόν και δε λέω τίποτα για μένα. Τουλάχιστον τίποτα που να είναι σημαντικό. Οι καφέδες έφτασαν. Δεν έχω όρεξη να ανοίγομαι στο μαλάκα. Σιγά μην καθίσω τώρα να του λέω για τα προβλήματά μου, για τις ανάγκες μου, για τα κατορθώματά μου. Στ’ αρχίδια μου γι’ αυτόν. Δε με νοιάζουν τα προβλήματά του και οι ανάγκες ττου. Δε με νοιάζει τίποτα που να έχει σχέση μ’ αυτόν. Μετά από δυο γουλιές καφέ σηκώνεται. Πάω στην τουαλέτα για λίγο, λέει. Περιμένω. Περιμένω. Περιμένω κι άλλο. Χα, χα. Μάλλον τον έπιασε κόψιμο. Μετά από ένα τέταρτο γυρνάει. Δε λέει τίποτα. Έχει πάρει τρία περιοδικά για αυτοκίνητα και μια αθλητική εφημερίδα από μέσα κι αρχίζει τη μελέτη. Κάθομαι και τον κοιτάω. Παίρνω λίγο την εφημερίδα και την ξεφυλλίζω. Έχει προσηλωθεί στο διάβασμα και, που και που, μου δείχνει καμιά φωτογραφία. Αυτό είναι αμάξι ή ένα τέτοιο θα πάρω ή το δικό μου είναι καλύτερο απ’ αυτό και άλλα τέτοια. Αφήνω την εφημερίδα και τον κοιτάω. Συνεχίζει να διαβάζει λες και θα τον εξετάσουν πάνω σ’ αυτά. Τι μαλάκας. Συνεχίζει να διαβάζει ενώ εγώ ρουφάω τον καφέ μου νευρικά. Συνεχίζει να διαβάζει ενώ εγώ ξύνω τη μύτη μου. Συνεχίζει να διαβάζει ενώ εγώ κάνω μπαλάκι την ανακάλυψή μου και του την πετάω. Συνεχίζει να διαβάζει ενώ εγώ πάω και ρίχνω ένα κατούρημα. Αρχίδι. Απλώνω τα χέρια μου να πιάσω το λαιμό του. Να σφίξω το λάρυγγά του μέχρι να σταματήσει να αναπνέει τη βρομερή του ανάσα. Αστοχώ και πιάνω τον καφέ μου. Κατεβάζω δυο ρουφηξιές. Έχει μείνει μόνο αφρός. Αυτουνού του έχει μείνει όλο το υπόλοιπο. Τελειώνει με την ανάγνωση και κλείνει τα περιοδικά. Την κάνουμε; ΟΚ Μπίλι. Αφήνουμε τα λεφτά στο τραπέζι, σηκωνόμαστε και περπατάμε δυο μέτρα. Εγώ πάω προς τα κάτω Βασίλη. Ψέματα, προς τα πάνω πάω, αλλά επειδή κι αυτός πάει προς τα πάνω θέλω να τον αποφύγω. Εντάξει Γιάννη, χάρηκα που τα είπαμε, τα ξαναλέμε και άντε μην κάνουμε πάλι κάνα μήνα να βρεθούμε. ΟΚ Μπίλι.