Τζίμι, είπες στην ομιλία σου στη Νομική πως κατατάχτηκες στο στρατό, εξ’ αιτίας των οικονομικών προβλημάτων που αντιμετώπιζες τότε. Τι θυμάσαι απ’ αυτήν την περίοδο της ζωής σου; Αποφοίτησα απ’ το λύκειο το 1990 και πήγα σ’ ένα τεχνικό κολέγιο για να σπουδάσω μηχανικός αυτοκινήτων. Έμεινα εκεί για ένα χρόνο, στη διάρκεια του οποίου έκανα δυο δουλειές για να τα βγάζω πέρα. Βλέπεις, ο πατριός μου ήταν εργάτης στη μεταλλουργία και συνδικαλιστής –όταν το συνδικάτο διαφωνούσε με τις εταιρείες, συχνά ο ίδιος έχανε τη δουλειά του- και η οικογένεια μας κάθε εισόδημα. Δε μπορούσαν να υποστηρίξουν οικονομικά τις σπουδές μου και τα παράτησα. Ξεκίνησα να δουλεύω στις πετρελαιοπηγές, στο Τέξας αρχικά και αργότερα στη Νέα Ορλεάνη. Αλλά ήμουν πολύ νέος, δεκαεννιά χρονών… πήρα μερικά λεφτά στα χέρια μου και «ξέφυγα», έπινα πολύ και συνεχώς «γλεντούσα» –έχασα το σπίτι μου, το αυτοκίνητό μου και τελικά έμεινα άστεγος. Καθώς λοιπόν πήγαινα σε μια συνέντευξη για δουλειά, είδα έναν πεζοναύτη στρατολόγο. Δεν είχα απλά ανάγκη για δουλειά, στην κυριολεξία πεινούσα, ζούσα ζητιανεύοντας ψιλά στο δρόμο. Μίλησα μαζί του και δέχτηκα να γίνω πεζοναύτης -γιατί κανείς δε με ανάγκασε– όταν κατάλαβα ότι είχα δύο επιλογές: να γίνω γκάνγκστερ του καπιταλισμού ως επαγγελματίας στρατιώτης ή γκάνγκστερ κυριολεκτικά… στους δρόμους. Τη στιγμή που κατατάχτηκες, είχες σκεφτεί ότι υπάρχει ένα ρεαλιστικό ενδεχόμενο να πολεμήσεις; Και να σκοτώσεις ανθρώπους ακόμα; Αρχικά σκεφτόμουν τα λεφτά, τη μόρφωση και τη στέγη που μου έλειπε. Φυσικά ήξερα ότι υπήρχε περίπτωση να πάρω μέρος σε μάχη, να σκοτώσω ανθρώπους. Γνώριζα όμως επίσης, ότι αν η Αμερική εμπλεκόταν σε έναν παράνομο πόλεμο είχα σαν πεζοναύτης το δικαίωμα να αψηφήσω τις εντολές μου και να φύγω. Απολαμβάνει κάθε στρατιώτης ένα τέτοιο δικαίωμα; Ναι, τυπικά τουλάχιστον. Αλλά το ρίσκο είναι μεγάλο, μπορεί να φυλακιστείς, να χαρακτηριστείς δειλός ή προδότης για όλη σου τη ζωή. Εκείνο τον καιρό προτεραιότητά μου, σου ξαναλέω, ήταν πως, ο Τζίμι Μάσεϊ θα καταφέρει να επιβιώσει στην Αμερική. Σαν πολίτης, σα νέος άνθρωπος πριν το στρατό, σε γοήτευε καθόλου η ιδέα του πολέμου; Νομίζω ότι κάθε αμερικανός είναι λίγο πολύ φιλοπόλεμος. Γενικά η αμερικάνικη νοοτροπία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί «φιλοπόλεμη». Μεγαλώνουμε με την ιδέα ότι η χώρα μας είναι ένα είδος «παγκόσμιας αστυνομίας» και τα βιβλία της ιστορίας μας δεν απεικονίζουν τους πραγματικούς λόγους που κάθε φορά μας οδηγούν σε πόλεμο.
Υπάρχουν συγκεκριμένοι τύποι ανθρώπων τους οποίους οι στρατολόγοι «στοχεύουν»; Ο στρατός δέχεται όποιον έχει σφυγμό. Δεν έχει σημασία αν έχεις σπουδάσει ή αν δεν έχεις καν τελειώσει το λύκειο. Πολλοί κατατάσσονται αμέσως μετά το σχολείο για να σπουδάσουν με τα χρήματα που θα κερδίσουν. Άλλοι, που έχουν σπουδάσει ήδη με δάνεια, κατατάσσονται για να τα αποπληρώσει η υπηρεσία. Ο στρατός επίσης συνηθίζει να στέλνει κάποιους στο κολέγιο –ήμουν κι εγώ ένας απ’ αυτούς, σπούδασα ενόσω υπηρετούσα. Για να καταλάβεις ότι οι στρατολόγοι εμφανίζονται όπου μυριστούν «ανάγκη», μετά τον τυφώνα «Κατρίνα», έσκασαν μύτη στη Νέα Ορλεάνη και πρόσφεραν «δουλειά με μέλλον» στους πληγέντες αφροαμερικανούς, κίνηση που αποδείχτηκε όχι ιδιαίτερα σοφή. Σκέψου τις σκηνές απείρου κάλλους που ακολούθησαν. Άκουσαν αρκετά «Get the fuck outta here» για όλη τους τη ζωή… Αυτοί, που στρατολογούν ακόμα και ανθρώπους διανοητικά καθυστερημένους. Πόσο πιστά αναπαριστούν ταινίες σαν το «Full Metal Jacket» την πραγματικότητα της εκπαίδευσης στο σώμα των πεζοναυτών; Ότι βλέπεις στην αρχή της ταινίας είναι εκατό τοις εκατό αληθινό. Ο R. Lee Ermey, ο ηθοποιός που παίζει τον εκπαιδευτή, είναι πρώην πεζοναύτης και βετεράνος του Βιετνάμ. Στη διάρκεια της πραγματικής εκπαίδευσης, εξευτελίζεσαι με κάθε τρόπο, ηθικά, πνευματικά, σωματικά. Σκοπός της εκπαίδευσής μας είναι να νικήσουμε το φόβο. Και για να γίνει αυτό, θεωρούν πως πρέπει να μας μετατρέψουν σε κάτι διαφορετικό από ανθρώπους. Ποια ήταν η πρώτη σου αποστολή στο Ιράκ; Η πρώτη σου μέρα εκεί; Την πρώτη μέρα, ένας από τους άντρες της διμοιρίας μου έχασε το πόδι του από μία νάρκη, ενώ προσπαθούσε να απομακρύνει ιρακινούς πολίτες απ’ την περιοχή. Το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα τότε, ήταν πόσο καθάρματα είναι… Τοποθέτησαν νάρκες σε κατοικημένη περιοχή, παραβαίνοντας τη συνθήκη της Γενεύης και κάθε άγραφο νόμο του πολέμου. Τελικά, εκείνη τη μέρα, ένας αμερικανός στρατιώτης ακρωτηριάστηκε και παραλίγο να σκοτωθεί από τις νάρκες του αμερικάνικου στρατού. Και το αστείο με την ερώτησή σου είναι πως τα περισσότερα ειδησεογραφικά δίκτυα εκείνο τον καιρό, δημιουργούσαν την αίσθηση πως πρώτη προτεραιότητα της