Bókasafn Kópavogs
Bókasöfn eru galdrastaðir
ARNDÍS ÞÓRARINSDÓTTIR rithöfundur starfaði á Bókasafni Kópavogs frá hausti 2007 til vors 2018.
„Ég er lestrarhestur frá barnæsku en ég ólst upp á þannig stað að það var ekkert bókasafn í göngufjarlægð. Sá staður var Vesturbær Reykjavíkur,” segir hún kímin. “Þannig að já, ég kannski var ekki bókasafnsormur þegar ég var barn en bókaormur. Svo þegar ég var háskólanemi fór ég að vinna með námi á Kringlusafni og þegar hér var auglýst starf sótti ég um.”
Þegar Arndís byrjaði að vinna á Bókasafni Kópavogs var það nokkuð ólíkt því safni sem nú er. „Þegar ég var ráðin hérna var ég sett yfir deild sem hafði titilinn Fornog dægurmenningardeild. Hún innihélt íslensk fræði og Íslendingasögur, ritgerðir og aðra svona skrýtna flokka og svo allar myndasögur og fantasíur þannig að þetta var mjög víðfeðm deild en mjög skemmtileg,” segir hún en þegar hún hóf störf var safnið frekar hefðbundið bókasafn. „Eins og á öðrum bókasöfnum færðist áherslan svo yfir á alhliða menningarstarfsemi. Það má því segja að ég hafi skipt um vinnustað án þess að skipta um vinnu sem var mjög skemmtileg reynsla.” GALDRASTAÐIR OG GRIÐASTAÐIR „Bókasöfn eru svo miklir galdrastaðir,” segir Arndís. „Þetta eru einu staðirnir í samfélaginu þar sem þú mátt bara vera og enginn ætlast til að þú kaupir eitthvað eða gerir eitthvað. Það er svo dýrmætt að það sé hefð fyrir þessum stofnunum og sérstaklega núna þegar þjónustan er stöðugt fjölbreyttari, fólk getur komið hingað og fengið aðstoð við skattframtalið eða heimanámið, svo dæmi séu tekin, og ef
það er óþægilegt að vera heima hjá þér þá geturðu verið hér.” Hún bætir við að þrátt fyrir þetta sé grunnhlutverk safnsins líka óskaplega mikilvægt. „Það er dýrmætt að fólk geti óháð efnahag verið þátttakendur í bókmenntalegri og samfélagslegri umræðu með því að nálgast það sem um er rætt án tilkostnaðar. Ég held líka að góð almenningsbókasöfn stuðli að heilbrigðum bókamarkaði, á söfnunum verða til lesendur sem kaupa svo bækur handa sjálfum sér og öðrum. En fólk þarf að lesa meira en bara það sem það kaupir.“
ENGIN ÁHÆTTA AÐ PRÓFA Arndís segir lífið á Bókasafni Kópavogs sveiflast eftir árstíðum eins og annars staðar. “Mér fannst mest gaman á haustin þegar nýju bækurnar koma, allir bíða spenntir og bækurnar eru plastaðar á vöktum, verið að skipuleggja upplestra og aðra viðburði vetrarins. En það er líka gaman á öðrum árstímum, til dæmis á sumrin þegar fjölskyldur koma enn meira saman á safnið,” segir hún og bætir við, „Maður finnur að það er mismunandi hvað fólk vill lesa. Á veturna er oft bið eftir nýju bókunum en á sumrin er fólk kannski meira
