Цецилия Надь/Михаил Рамач - Чаривни нїтки/З молу до дуру

МАКoff 18

ь д а Н я и л Цеци

МАКoff 18 Поезия

и к т ї н и н в и р а Ч ь д а Н я и л Цеци

Цецилия Надь ЧАРИВНИ НЇТКИ Михаил Рамач З МОЛУ ДО ДУРУ (поезия) Директорка: Мартица Тамаш Одвичательна редакторка: Мая Зазуляк Рецензенти: Каролина Папуґа Мирон Джуня Дизайн и компютерски обробок: Златко Емейди Язична редакторка: Блажена Хома Цветкович

Авторе фотоґрафийох на насловних бокох: Александра Мецек Михаил Рамач Видава: НВУ “Руске слово” Булевар ошлєбодзеня 81/VII Нови Сад Тираж: 400 прикладнїки Друкує: “Maxima graf” Петроварадин Кнїжка состойна часц часопису МАК 03-04/2015 и осемнаста кнїжка едициї МАКoff

*** Цала велїчезносц того швета змесци ше до остатнього завераня очох

***

Ти за мнє чарни цинь, же уж кед це дорушим ти скапеш. И вец ознова лєм цмота за тобу останє. За мнє: чежке обтерхованє, превельо одреканя. Забувам на основни ствари. Єдна за другу преходза коло мнє. А одредзени су зоз датумом. Преходза як тоти гайзибани на станїци. И аж кед прейду и нє видно их вецей, я похопим же требало войсц нука... Зисц на новей и шлїдуюцей станїци. На крочай буц блїжей при цилю.

х о з и л с у а в о н Оз

Сама. Без це, я ше ознова трапим. Злїваю ше слизи, пробуєм их контроловац, нє идзе ми. Вичерпал ши зо мнє шицку моц и тераз ю на сламки помали уцагуєш до себе. Бунїм ше же плачем, медзитим, слизи ми тераз найблїзши приятель. Кеди ши ме розумел? Одбранєл од “зла”, од злих язикох цо ґажа по мнє, од бешедох хтори боля? Ти вериш им, а нє мнє. Як вец най прейдзе дзень без гнїву и звади? Нє можем буц нєпреривно тота хтора ришує проблем. И прецо тераз я ознова плачем сама, нє знаюци дзе ши, можебуц дакому другому слизу уцераш. А подумаш и на мнє? На “гевту” цо ци живот загорчує и нє розуми це. Боль. То єдине цо чувствуєм тераз. Боїм ше. Кед заврем очи, цо кед ше индзей пребудзим?

Пребарз сом млада, же квитки моїх рокох на пальцох можем почитац. Часто смутна и забута шедзим сама. И думам на ноци страсци... И питам ше, дзе правда? Дакеди було: охаб ме, спреведнї, лєм престань трапиц любов, бо жажду нє ма твойо око... А тераз: я ходзим по забутих дражкох осамена, гоч их сом, лєм за нас правела. Обрацам ше нєпреривно, и ище вше чекам познату силуету мойому оку. Лєм вона заблукала давно, гет далєко одо мнє и безо мнє.

***

Пошептай ми тайну свойого шерца. Укаж ми слизу у оку и руку хтора витрапена. Нагаднї ми и тот застарани погляд хтори скриваш у себе. Подзель зо мну и найчарнєшу думку. Опиш ми боляцу памятку и перши грих хтори ши почувствовал на своїм целу у цмей ноци. Бо, я будзем розумиц... И кед будзе чежко, дам ци руку. Алє, теди кед скапе шицко нашо, слова спадню до води. И ти подумай на мнє. На мойо пирхаци власи и благи руки. Здогаднї ше наших заєднїцких ноцох, ранох хтори зме дочекали будни и облапени. И обецай же нє забудзеш як зме вєдно випровадзали мешац и трацели ше по улїчкох у ранших годзинох. Бо, и тоти хвильки раз виприповедаш другому.

Кажде твойо нєдоповедзене слово знам як закончиц. Кажди твой страцени попатрунок знам як врациц. Кажди твой возбудзени рух знам як ублагац. Лєм нє знам як розбудзиц ровнодушносц. И кед ме видзиш, як кед биш патрел през мнє... Збачуєш шицко цо ше находзи за мну и коло мнє. Док краднєм тото остатнє заренко твоєй уваги, ошмиху и поцулунку... Знам же оставам сама. И вец ше питам, роздумуєм наглас. Цо баржей болї? Моя безусловна и нєврацена любов? Твойо загашени чувства? Чи жимна ровнодушносц?

Ровнодушносц

ц с о в и д в а р п є Н

Даваш ми шицко цо потребне єдней дзивки же би мала. Ту ши. Вше. И кед сом смутна, и кед сом щешлїва. Твойо слова нє боля нїґда, з поглядом ме лїґаш и знам же уживаш у мнє. Жадаш будовац живот зо мну. Можебуц буц оцец моїм дзецом. Гей, роздумуєш о нас и укладаш цалого себе до “нас”. Намагаш ше буц мой глас розума, бо кед заблукам, вец ме врациш назад, ґу себе. И гоч я давам менєй, тебе то нє завадза, вше ши при мнє блїжей. Прешвечел ши ше же “наша” приповедка будзе мац щешлїви конєц. Лєм... Мнє постава буц допито. Гартушиш мою шлєбоду. И вец ше гомбам и чекам паданє. Бежим по ноци, скривам ше од очох...

Уцагуєм ше ґу це и знам же ми и тото пребачиш. Бо, любиш ме, баржей як я тебе.

о П р е м Гей, т и бр и и д у м аш ж ґ Ти ше и хтора и е знаш ри шенє с у хто упущуєш д нує. ка ж д ри х з ому п о деба Ти дн н робле ю обр аш же бу тох му д зе ш а ош м ац аш п Чарн и хуєш ше хрибет, ора жени и оме о н рже н Вишм му и шиво оци. и. м е ю у є у ш к А нє ви дзи ше зоз сл азуєш поч абши и И нє ш ше. х од с тованє. п ебе. Исти оровнуєш ш Гриш ши, як и ш е зоз дру гима ни , бе и . О тв о зциль цки. р може очи и оп ни и забр а буц т у ам ув ть ше у му дзени. и д зи ш сво тней води й цин , ь.

ц е е є н

С к р и т и

Скрити, нємирни од больох ми ше валяме у словох хтори зме сами виповедли. А заш, таки млади, спокусом ше придали. Мили ошмих, поцилунок, поволанка, попатрунок... Одводза ме там далєко. Я идзем. Бежим так шлєпо. И шнїєм габи любови, занєшеносц. Страсци нови виполнюю душу мою, а скриваюци зoгинам главу свою. Нашу судьбу будую други, тоти цо животни круги твардо у рукох тримаю. И вельо, вельо того знаю.

б л у к а н я

Високи мури ше валяю з бешеду. Глїбоки води ше преплївюю з довирийом. Далєки краї ше злучую з червену нїтку. И за тото вше потребни двойо. Биле и чарне. Хлоп и жена. Добре и зле. Кажде ма свою пару. Єдно кед ше затраци, друге остава задумане и скрите, у швету розпуки, мрийох и вичного самованя.

Бависко праве започало, а уж замерковюєм же ми вельо. Вельо ми шмишкац ше и ґлумиц пред вами. Меркуй на вигварене слово, нє попать боком на дакого и махай з главу на їх празни слова. Завадза ми шицко. И тот глас. И тот пах. И тото чувство збунєтосци. Знам же нє припадам ту, бо мой швет далєко од того вашого завидного штредку. Єдни другим подкладаце ногу, а я научела подложиц хрибет. Тераз вам требам, бо ище вше єст цо вицицац зо мнє. А потим спаднєм до дзири ґу тим цо мнє подобни, бо вашо погубене бависко нє за мнє. У вашим швеце, плїваю шицки исти жвири и шарканї.

Сцекам од горуцей и печацей драги.

Похмарени, шиви дзень нагадує пополадньови диждж.

Чувствуєм капки влаги на своєй дланї, блукам и понаглям найсц зацих. Сила нєбесна нагнївана на єства, на створеня хтори исную;

а заш лєм, санує плоди на полю

и прето пуща свойо пар драгоцини слизи. Забрудзени дзеци сцекаю дому;

лапиц ше за мацеров чисти фартух и там находза потїху. У мацерових рукох чувствую цеплоту и защиту. Видумани страх одогнати.

Лєм брудни дзивки и нєподзековни леґинє

оставаю мокнуц же би так змили грих зоз себе. А познєйшe, шицко ше враца на старе,

забриґовани людзе предлужую робиц исти дїї. И у тей мутлянки живота, забуваю ше ошмихнуц,

нєсвидомо правя исти гришки.

о т н Бу ного будинку. Преходзим коло огром ивени надписи и Порозбивани ск ла, викр лївого харак теру... рижни пору ченя увред тац ровнодушна Нє поспишує ми ше ос овох... и трацим ше у морю сл я по глави. Читам и думки ми ше ро Вше их вецей єст. ли. Гей, бунтовнїци то зробе И вец подумуєм... А цо я...? . Можебуц и я бунтовнїца и, тед м Aлє лє рвени ґамби че єм кед себе намалю жаданє заблїшнє у очох. и кед ми ше прикрите

а ц ї овн

Дзе правда Сцигла сом и чекам свой шoр. Свидома стоїм ту пред вами. Зогинам главу прето же знам же мойо гришки вельки, блудни, а преполни пихи. Шицко сом робела зоз дзеку и здумано. Нїхто ме нє нагварял на крочаї хтори сом нє жадала. Цалком правдиво випатрали поступки мойо, думаня мойо, слова мойо. Оправданє сом нашла вше и за шицко. Кед требало, перша сом осудзела, перша поплювала и дала свой суд. З циґанством сом ше порядно служела.

Дзекеди сом аж з ошмихом на твари до очох цудзих патрела и спреведала. Ишла сом далєко. Бавела сом ше, и виглєдовала кельо ме други пуща ґу себе. Найволєла сом випробовйовац схопносци моєй нєвиносци. А тераз стоїм ту пред вами. Поцихи вигварям гришки, гласно модлїм же бисце ми пребачели и чекам кару свою. Твой глас вредзи вецей як шицки нашо.

Єден за другим, рука руку нє сцигує. Осушене гарло, ринґишпил у глави и хмара шивого диму коло мнє. Замолгавена простория остава зоз вше менєй швижим воздухом. Преполнєта пирньовка и циґарчки сами вискакую з нєй, як проблеми хтори ше громадза. Док ше ґар лукаво и швидко розтреса, я страцена у своїм швеце. Лєм кеди-нєкеди, дотхнє ме розбовчена жирячка зоз циґара хтори ше гаши. Запече ме и розбудзим ше. А як по розказу, берем и палїм други.

После одредзеного числа загашених циґарох, поставам свидома ирониї... Гей, я горим. Так исто як и тот опиваюци циґар. Вон огранїчени зоз минутами, а я зоз роками. Патрим на новонастату ситуацию. Гистерично скакам и ставам од стола, отверам облак и луфтирам. Швижи воздух ме облїва. Думки поцискуєм и починам ше сама зоз собу нарату шмеяц. Циґар загашим я. А мнє...?

Загашим ше и я

и Т

Чекаюци тебе,

забувам на преходносц часу.

Випатра ми як цошка нєпостояце и нєстварне. Роздумуюци о це,

поставам свидома своєй потреби и любови ґу це.

Нєпреривно це доволуєм и зоз жажду чекам.

Поцихи вигварям початни букви твойого мена, а вони так гласно одгукую коло мнє. Кажде слово ма свойо значенє и кажде з нїх ме заболї.

А я ше и далєй наздавам.

Радуєм ше блїзкосци твоєй.

Заш лєм, тота витирвалосц черпа зо мнє шицко мойо. Поставам твоя, поставам ти.

Нїтка повязаносци И нєшка ше здогадуєм твоїх малих пальчикох и розплаканих кафових очох. Таки малючки ши бул, а знова, таку радосц ши виволовал. До парку на гомбалку поряднє зме ишли. У улїчки нашей, кажде за нас знал. И перши зуб зме вєдно вицагли и скло на веранди розбили. А тераз поставаме вельки людзе, и обидвойо будземе мац свойо, а розлични драги.

през живот И знам, останєме повязани зоз памятками, заєднїцким дзецинством и нашу нєсташносцу. Зоз ошмихом на твари ше дзечнє будземе здогадовац и повторйовац тоти приповедки, занавше. А през живот, потримовку и порозуменє вше найдземе єдно при другому.

Можем повесц лєм дзекуєм. Гевто шицко то мало у поровнаню зоз тим цо сце ми дали. Я постала чловек прето же ви так сцели. З кажду мою трапезу, трапели ше и ви; кажду мою слизу и ви лїґали. Цепли дом то тото цо ме здогадує на вас. Порозуменє и миле слово нєпреривно ме окружовали. Виросла сом з ошмихом на твари и тот ошмих и нєшка ношим... Безбрижно, нєпогубено и щиро. Знам же кед спаднєм ви будзеце тоти, хтори подложице хрибет най ме нє заболї дотхнуце жеми. Научели сце ме патриц на швет и розликовац добре и зле. И за шицко тото здобуте знанє и чувства, я вам можем подзековац и намагац ше буц цо лєпша особа у живоце. Особа у хторей увидзице праве вашо намаганє.

дж о же ярнї диж л а в о ч у сл е ш Часто о слизи. скрива л мой исти, Правел а сом и. юбени гришк л б о и т о т а заш лєм було. Превельо и х б ов и , а л а плоди лю И док сом глєд вони пренай д у мнє; л а сом же ац нє розд умова лїво буд у чек же ме сцерпез тота права. же я и чувствовац к лєгко Тераз та оту, швету и жив е ш ц у н х и м а. ош мишкам сам ш є н е ш ей бо вец И знам... и и шиви, Будземе стар лїви. а заш лєм щеш

Найдзене

щесце

Маґийне виреченє “Ти єдна розумна жена”. Одгуковало ми у ухох. У морю моїх слизох и громади твоїх виповедзених словох, до глави ми ше урезало праве тото виреченє. Наисце ши то думал? Патриш на мнє розплакану и я на дну шерца. Приповедам ци о шицким. Указуєм на место хторе заболєло у предходней розгварки зоз “нїма”. Поносуєм ци ше, прето же сом розчарована, прето же сом нє обчековала таке преобраценє

у тей видуманей ситуациї. И ти после шицкого вигвариш тоти маґийни слова. Як кед биш одразу однєсол здобуте розчарованє и чувство нєпотребносци у тим материялним швеце. Мушим припознац же сом поцисла брудни слова, боляци дотик и збунєти думки. Поцисла сом их праве пре тото маґийне виреченє.

Нєпреспана ноц Твойо очи кафово так моцно ме лїґали. Твойо пальци нємирни так лєгко ше бавели. Твоя блїзкосц нєсвидомо шлїди охабяла. Мале заренко з украднутого часу поставало вше сладше и цикавше. Осушени ґамби ше пробовали ошмиховац, а поспишовало ше им лєм ище баржей збунїц хвильку хтора вишела у воздуху. Огромне и вельке чувство залюбеносци виполньовали цихи слова твойо. Гей, за нами остала ище єдна нєдошнїта и нєпреспана ноц.

, а в ї л ж о м є Н

а к ь л и в х а к з ї л б а

. н о к тв о й у р т а п о єм п тв о й Ч у в с тв у и н є мир и х у р ш , а л є за е. Ци хо ши нємож лїв и м ю а т шеп и т и д у мк П р ик р и н ос ц а поверх н и л а їв в ип л и. на д нам ю у н а п ни и л є м во а н ос ц и с тр и м х и м ш о Бл аги од ходза. пома ли ме блїзки а в а т с о П е н я, пр е п р е ч й е ц е в т и нє и... й хвильк е н е ц а р й ст уте, н є т в е це м п он у к н а н о ц о е шицк ого, Хаснуєм дно друг є ц и ц и с е ше за . пробуєм є ше нам у ш и п с о нє п а з н ов а , а, , н єс т а в е п а к с а Ч ас... б у ва н а н а з ц с о н ре а л джу пкох диж а к у е м у. траци про с т о р А ми ше м и н а м , за д у , цеплим м и л а м и

***

Сцекнї зо мну до видуманого и нєобичного швета. Укаж ми желєни дражки и белави пространства. Допущ ми най дотхнєм и пребудзим ше у твоїм нїжним сну. И люб ме. Замерв руку до моїх власох и упивай пах цела мойого. Будз мой... Нє давай ме другим и остань при мнє. Будз мой ошмих. Нє забувай на таїнствени сходзеня и шептаня, бо у змерку вечара остали скрити поцилунки нашо. И нїґда ми нє украднї надїю. Знам, мойо жаданя лєм вираз любови моєй.

. ц с о н л а е р й є , и . н и с н с й Є еалносц, єй р й Є

К

а ґ у п а П аролина

Пред нами маме єден формовани, чисти, лєгко препознатлїви поетични вираз виразно женского сензибилитета. Поетеса одмерено и меркуюцо виберала слова же би єй стихи були на гранїци же би постали приватна споведз особи котра преклїнаюци модлї, и нє поглєдує помоц од других, алє ше на свой способ тарга и глєда ратунок од пораженя. До своєй поезиї нас уводзи на самим початку ганьблїво, як кед би дзвери були лєм приварти, а такой у шлїдуюцим стиху нащежар отворени дзе нас заплюскує зоз свою щиросцу и уводзи нас до швета любови, наздаваня и обчекованя. Поетеси любов жридло щесца, вершина дожицох, совершенство опитосци духа и цела. То циль ґу котрому ше вона намага, а без котрого єй живот траци значносц и розсипує ше зарно по зарно, як писок у дланї. То єй смисел у безсмислу реалносци, правда о доброти и бездна котра нас цага долу, на сам сподок. Од любови ше жиє, рошнє и розвива, а без нєй ше умера, висушує и препада. Любов ключ котри райски дзвери отвера, як цо неґация истей ключ дзверох до пекла. Праве пре значносц любови, поетеса ю кладзе на перше место, нє охабяюци простору анї можлївосци за смуток. Прето Цецову поезию треба розумиц и прилапиц як красну можлївосц же би ше врацел ошмих на твар, а понайвецей же би ше зняли маски з тварох котри преткани з бриґами и нєзадовольством. Єй сни, єй реалносц. Єй реалносц, єй сни. На таки способ, наганя нас ознова вичитовац. Власни сни знука реалносци. Нєзвичайне, алє є присутне. Пречитайце.

уметнїцким формом вецей уметносцох, та и сценских, дзе ше (удатно) представя злучованє двох, або и вецей уметнїцких дисциплинох. Треба зато и дзеки и таланту, припознайме. А пионирски подняца Рамачового типа при нас, Руснацох, треба вшелїяк потримац. Понеже за мнє кед у питаню публикованє (його) писньох то ма вредносц єдного, наприклад, либрета за виводзенє опери. Важне тиж наглашиц же тота свойофайтова петраркистична поезия и у нас, та и у околїску на хторе ше нашо поетове упатрали ма свойо заварти рамики знука рускей литературней библиї, та аж и тей Тамашовей. Нє осамени сом, знам то, же найвреднєйши надїї (новей) рускей литературней традициї (споминал сом їх мена нєраз – Надь, Ґарянски, Няради, Дудаш...) на хторих ше раховало же виведу роботу по єй оптимални гранїци самовитвореносци, метафорично лєбо буквално – мертви. Рамач ми ту здабе на точку такволаного, дошлєбодзце ми таки вираз – ресетованя (роби ше о младому чловекови), дзе нам остава виховац нови блїщаци мена витворени у милей нам, насущней, мацеринскей бешеди. Так же – рушаме до ещи єдного старту, хторого нам младши авторе напевно анї нє свидоми (а прецо би и були?). Повесц би дацо и о писньох, нє лєм о феномену тей и такей литературней обяви; ту бим вельо нє уходзиц до материї – Михаил ше виражує благо емфатично (пренаглашено емотивно), алє пише на язику цо и нашо баби розумя. То вшелїяк препознатлїви швет общих искуствох младого залюбеного шерца, и трепецацей (панонскей) души. Рефлексия нїжна, лирска, аж благо наївна, можебуц оптимални приказ психи тутейшого чловека – наисце ю лєгко провадзиц. Гварим, кажде то може розумиц, же сце послухац. Понеже права єй вредносц приходзи до вираженя у живим виводзеню – Михаилов перформанс ту насправди ше указує у своїм правим шветлє.

жуня / Мирон Д я и ц к и у Реконстр ия литератур ц а рекапитул Рима як поетска форма у нєшкайшей, нє лєм рускей поезиї може векшини обще литературно образованих читачох здабац (благо) анахроно. Кед же ше у рамикох жанру найобщейше дума на писню як таку, а нє наприклад на гип-гоп, або творчосц за наймладших. Та и єден Славко Роман Рондо, лєбо (ещи вше активни) Мирко Горняк Коле уж покус класики нашей (новшей) творчосци, агейце! Звикнути зме на шлєбодни стих, ниа, цо да ше роби... Михаил Рамач ше вицагнул з алибийом свойого трубадурско-романтичарского стилу, цо традиция кантавторства у жеми и швеце, алє яка досц раритетна у нас, заправо нє можем ше здогаднуц нїкого хто би то у нас на таки способ ше представел потераз. Гоч ше препознава потенциял, наприклад, єдного Звонимира Кочиша Цолея, лєбо Мирка Папа, алє повторюєм, нїхто потераз хто би то винєс по (явну) интерпретацию. Особнє сом барз прихильни гибридним

Брацику, мой, штиророчни чловек зна буц червоточни, я це чувам, ти таки нє будзеш... Брацику, мой, чувай младших слухай и почитуй старших, будз дошлїдни и на себе нє дай. Люб, будзеш любени зна ше, добре з добрим вше враца ше ту сом за це, шлєбодно ме глєдай!

Брацикови

Брацику, мой, штиророчни чловек зна буц червоточни, я це чувам, ти таки нє будзеш. Будзе з тебе чловек вельки нє годни ци нїч малєнки, кед свою доброту нє забудзеш.

Я ту стоїм коло тебе мнє ше тримай, вер до себе, шицка подлосц слаба за це будзе. Укажем ци же цо твойо, цудзе чувай, пестуй свойо хто ши, цо ши, так ше нє забудзе. Будзеш вредни, вредно робиц креативне дацо твориц, за цо ше розум твой одлучи. Будзеш чловек ти роботни, оцец, пайташ доживотни тварди кед ше дацо подле случи.

Твой ошмих, справди, моцне оружиє на швеце кажди панцир пребиє. Кулька зоз нього моцно пребива трафя до шерца, лїчи, нє забива. Познате ми, бо сом це провадзел ище кед ши ше нє так ошмиховала. Зоз ангелчками сом ше о тебе радзел бул сом смаркош, а и ти була ище мала. Нашо стретнуца, нє були славни, алє у нашим филму ми, юнаки главни. Сценарий того филма у Божей режиї, тераз ми з тобу крашнє яґод у мриї. Бициґла, шиви асфалт, михалово лєто прави час и праве место. Нє знам одгаднуц же як и прецо, з ошмихом ши заштрелєла мойо шерцо. Од теди ранше слунко будзи ме з ошмихом на рижних польох я ше стретам зоз успихом.

Яґод у мриї

Нє можем лєгнуц, а нє чуц твой глас нє можем нїяк нє думац на нас, нє можем нїч, бо ти мила нє знаш як барз хибиш ми и кельо ши ми потребна. Без тебе нє мож без тебе нє можлїве без тебе нєбо нє белаве, алє цалком шиве. Без тебе нє мож без тебе цмота. Без тебе шицко допите уф... права “ґадота”... Алє кед ше зявиш писню ми виправиш... Зоз тобу прекрашнє и вецей нє цмота зоз тобу воздух пахнє уф... права красота!

Любов у шпиванкох часто шива, ридко є кеди весела и щешлїва. Нє шме буц смуток при любови змесцени, будзме весели и щешлїво залюбени! Знам, щесце нє квитнє як квеце, алє вшелїяк єст го на тим швеце. Щесце як дзиве маче цо ше скрива, нїґда нє допущ смутку най ци допива! Весели ноти жадам ту, випишем ЛЮбов з вельку ЛЮ, бо коло мнє моя шумна дзивка шедзи! Кед вона коло мнє ту панує ЛЮбов з вельку ЛЮ, вона уникат, нєпреценїво вредзи! Одлучно побегнї ґу щесцу там єдна часц, твойому хиби шерцу, бо гевто маче, скрива ше и сцека, алє потребни ши му, воно лєм тебе чека. Тераз кед щезла любов шива, червенї ше при це ЛЮбов правдива. Уживай у нєй яґод у найкрасшим сну, ЛЮбов лєм раз ше пише зоз вельку ЛЮ!

ЛЮбов з вельку ЛЮ

Пробовал сом зложиц з пузлох сказку, часу мам, зложим ю як уж знам. Складал сом сказку, длугоку, а кратку, лєм нїяк сом ю нє могол зложиц сам. Зоз двох пузлох, зложиц требало так же би шицко на своїм месце стало. Дїя мушела буц у стварносци, ЛЮбов и щесце без преходносци. Околносци ше нєобчековано пременєли, два пузли ше перше зблїжели, а пошвидко ше цалком злучели. Сказка почала, а вони ю писац предлужели. Живот зна дакеди буц замервени кажде з нас ма свойо ґузли. Вона и я, два пузли залюбени, од теди идеално зложени.

О двох пузлох

Гибай

Твойо слова, твоя нїжна твар, твойо очи красни яґод Божи дар. Провадза ме, нєпреривно шлїдза, при мнє ши вше, гоч други нє видза.

Як дзива дзивка, зоз цмоти ше зявиш, у моєй глави гаос направиш. Забул бим це, на хвильку голєм, пробуєм, алє нїяк нє можем. Гибай, так бим це моцно облапиц нє жадам шерцо вецей трапиц. Гибай, гоч цо най ше случи, я будзем ту, нїч нас нє розлучи. Зоз тобу бим лєцел, зоз тобу падал шицки препреченя лєгко звладал, лєм кед мал бим тот твой глас русалки, за тобу остал бим шалєни таки.

Нароком покус зруцує ше думам себе, случує ше... Алє нє става, почина бависко Почина танєц, а конєц филма блїзко. Барз нам крашнє, же би так остало нараз, шицко ше прервало... Шнїл сом, шицко було у сну, кед би лєм була коло мнє ту...

Сон Як приємни пах дижджу ми придзе нєнаявена, нєволана розум ми ше од цела розидзе, красша є як гоч хтора з екрана.

Приходзи и шеда за мой стол думам же тото шицко лєм “фол”... У хвильки без слова оставам роздумуєм, нїґда ше нє придавам. З єдну руку бабре власи у другей погар трима, шалєни сом од єй краси биє ме горучка, а и жима.

Лєм ЛЮбов

в н и

Нє рушай ме кед вчас станєм нагнївани сом и ґаднє лаєм. Нє отверай дзвери без дурканя, будзе галайку и спричканя. Нє надзерай ше ми до слухалки чуєм це и лєпше як добре, нє пущай ми народнякох виженєм це вонка, нїч ме нє зопре! Нє понукай ми подлу палєнку розбиєм до мура склєнку! Нє пущай ми подлу музику, бо пукнєш як склєнка до мурику! Вер ми я нїґда нє аґресивни алє сом анї кус нє наивни. З розгварку цо мож, та ше зредзи, та, нїч ци нє будзем, бо нє вредзи.

Н є а ґ р е с и

Миколка нє сце єсц шицко, часто нє сце кед ше го понука. У шлєбодним чаше бежи швидко дзвига кулї и покус стука. Найвекши є нєприятель терхи ноши пейдзешаткилово мехи. Так олєгко яґод мещки зоз зубами отвера орещки. Вибера лєм протеини, минерали, витамини. Миколка вельки фанатик пре мускули и косцанїк. Кед Kулянци кус попили зоз Миколком ше побили. А вон цихи, нєзбитлїви побил их таки ганьблїви. Кед зме хижу будовали Миколку зме поволали. Яґод фурик витресол, коч преполни жеми нїхто слово нє гварел, остали зме нєми!

Нєприяттеерлхьи

Най нє драмим, опитам ше вам тельо сом дознал, и тельо знам. Ви роздумуйце, нє понагляйце най чуєм Руснаци цо ви думаце?

Я нє знам, а сцел бим знац лєм шицки якош иншак гваря, капитализем боляци ланц цошка ми нєсмачне варя.

Особнє нїч нє обчекуєм алє цошка од людзох чуєм, гвари ми мой сушед Яни же крадоше буду покарани.

Европска уния? Цо то? Щесце, чи траґедия? Гоч цо...

У политики єст вше голєм два боки бешеда о тим вецей як дзешец роки, а мнє цикави як граждана чи атмосфера будзе прибрана. Гваря же лєпше будземе жиц нє будзе часу пред карчму пиц, нє годни дохторе питац коверту бо таки буду гнїц у гарешту. Гваря же шорови будземе мац плаци ту озда нєт цо най ше страци, ми уж тельо научели препадац же чудне на час плацу доставац.

Европска уния

Любовна приповедка, рокер и турбо фолкерка

Писня праве так глаши: “Най це Господ спаши, мойо ши найкрасше квеце я шицко поробим пре це!”

На нєутралним терену кед ше стретнєме звонка звуку котри нас дриля, можебуц ше прето и спреведнєме алє дармо кед у шерцох така нам хвиля.

Уж длугши час ше оглядаш на нас и жадаш писню одо мнє достац. Достанєш ю, ниа, гварим наглас гоч слухно нормална нє можеш постац.

За тот напрям музични мойо думаня подло критични. Ти заш нє любиш рокенрол музику бо вона давно страцела публику.

Спричканя музични нє преставаю же зме шалєни людзе думаю, уж зме околїску шмишни постали нє бриґа нам, ми вєдно остали.

Тебе нє чаривни швижи лєтнї рана вонкашнї швет це нє барз цикави. Порядна ши опрез ТВ екрана кед на ТВ-у турбо фолк бави.

Одкеди ю видзел вон лєм ю шлїдзел. Ю нє била трема вона була нєма. У його цеплих рукох вона була на вельких мукох. У його рукох ше зноєла и зогривала, як ю любел – нє знала. Видзел вон же му сцела дацо повесц дармо була ту, нє могла ше озвец. Дотикал ю нїжно зоз ґамбами и так шором вечарами. Кричал же барз ю люби а пре ню трацел власи и зуби. Кед му ше питали же дзе тота бива теди дознали же любел фляшу пива. Пошвидко гварел же ю зохабел гварел же лєпшу до рукох хвацел. Наишла нова, красна, оштра и ценка преклята була тота палєнка. Зоз ню бивал, ю випивал зоз ню робел и допивал. Сцел вон буц якиш критичар лєм остал майстор и алкоголичар.

ова Майстр любов

И док ше вона нє обрацела анї уж полни кишенки ма тота панї. Квалитет нє спорни, лєм друкуй ище, квалитет нє постої, лєм тарґовище.

Надумана писателька На дружтвених мрежох почина шицко, таки статуси як вона нє пише нїхто. Широки народни маси таке шорово читаю, а других єй дїла нє занїмаю. Цикави ма описи дожицох з посцелї, то любя велї хлопи и жени велї. Прето єй кнїжка кажда длугока, а нова видзе уж о пол рока. Лєм най ше дурка и най ше пише лєгко коло того робиц инше, активно мож робиц у явносци риялити програми и подобни глупосци. Теми єй романох маю моцни слупи дїя о тим же шицки хлопи глупи, а вона кралїца и шицких круци бегаю за ню як за лабду дзеци.

Вон “писатель”, “прави ґениє” дроґира ше, кури, пиє. Клайбас му найблїзше средство вон цалком окремне єство. Каждодньово инспировани ма сто “збирки” написани. Ридко є обявйовани жада буц афирмовани. Надумани и озбильни надосц вон и суицидни. Три раз дньово ше забива околїско злєка и допива. Тот нєпохопени ґениє налїва ше, каждодньово пиє. Вон нє люби кнїжки читац лєм свою кнїжку жада видац. Нє люби риму, бо нє зна римовац у шлєбодним стиху люби паратовац. Надумал твардо, писатель постанє кнїжку преда зоз пращком за райбанє.

Надумани писатель

Ей хорото, пластична красото ей глупосци, шалєна младосци... Од себе биш сцекац пре красоту себе резац. Нач же тебе вони, нач ци силикони? Намира ци ясна, жадаш постац красна, ище биш и векши ґамби ноги ценки яґод Бамби. Дармо напудеровани лїца гиперпродукция, кажда дзивка красавица. Дармо шицки доробки з пластики, себе ши страцела, претворела до барбики. Оберва ши поштригала цудзи там нарисовала, тирвацо ше нашминкала же биш лєпше ше одала. Остало ци кус лєм души на нєй робиц ше нє муши, богата ши, крашнє тебе алє нє маш праву себе.

красота

а

Пластичн

Нєздраве, лєбо нєвитримовне

Рушел бим даґдзе, алє нє мам кадзи у шицким видзим лєм тебе вшадзи. Ти шицко можеш мац у гарсци та так и з мойого шерца часци. Рушел бим, бо час лєци роки преходза, вецей зме нє дзеци. Прешли мешаци, прешли роки тераз мушиме на розлични боки.

Горка писня

З часу на час на це ше здогаднєм пробуєм рушиц и знова спаднєм идзем далєй так як треба, знам же любов нє пада з нєба.

Нє важне же ши позабувала шицко нашо цо ши чувала циґанства муша подло болїц лєм час може шерцо загоїц. Прейдзем будни длуги ноци будзем сам шедзиц коло Дунаю придзе ми друга до помоци яґод и ти, гевтого маю...

Ноц ми вше лєци и швидко преходзи, роздумуєм, на исте ше зводзи. Закурена простория остали лєм вина и я.

Ноц уж цалком вжала свойо шалєни зме обидвойо, до хижи ме з руку цага на нєй шицка ми увага.

Ноц ме вжала, а и вона очи ми чежки як кили слона, же бим остал ше намага по дом ми далєка драга.

За мнє цалком красна слика, попалєни швички и романтика. Єй руки и голи плєца пошвидшую крочай шерца...

к и я, Яґод ти, та у ма... п рип о в е д к каж де свою ли ас витри нєс Р о з лич ни н етли. зме ше с тр озда прето нов е знал повесц Вше сом ци нє у чула. цо ши нїґда , е нами готов Тераз кед з . любов була знаш, же то е”, м: “любим ц Нє гварел со а. раз ши чул бо то тельо , е нами готов Тераз кед з . любов була знаш, же то

Лю б о в б у л а , яґод други Нє таки сом и н ш а к и. лєм свой и и терни смуг Мойо харак таки. вше ос таню

У морю класкох Шицко було так як треба шедзели зме и бешедовали, а вец спадли яґод з нєба, слова хтори ме розчаровали. Гварела ши же вецей вєдно нє будземе наютре ше занавше розидземе, сцела ши мирно и без звади повесц же одходзиш до Канади. Дзе щесце найдзеш, кед думаш же го ту нєт? Можеш преглєдац и цали швет нє лєпша тота судьба канадска витирва моя душа панонска.

Ище лєм ютре и хто зна кеди будзем мац зоз тобу бешеди, скриє це город, лярма городска, а ту останє моя душа валалска. Шицко цо маш тебе допиє, озда ци ше прето, ту вецей нє жиє. Вежнї лєм кус витру у власох я останєм ту у морю класкох.

Лєжим сам, цмота ме скрива звук витру ше през облак злїва, у моїх думкох як да ше скрива твой ошмих котри стину розбива. Рушела лавина роздумованя, школских дньох и уживаня. Шицко цо ме на це здогадовало у єдней часци шерца остало. Була ши нєзвичайносц, була ши єдна дзивка справди окремна. Гоч мур далєкосци нас розлучує модлїм ше за це, Бог шицко чує. Нємилосердно преходзи тот час вон анї кус нє дума на нас, знам же нїяк го врациц нє можем рахуй на мнє, вше ци помoжем. Нє жадам же биш на мнє думала цо пожадаш, жадам же биш мала. Розлучени зме и дармо смуткуєм, прето лєм щиросц тебе даруєм.

Мур далєкосци

м уєш и ро з д у с ц с па ц ш е п ой у є ш. Ри х т аш ищ е у ч о с лов а ц ч и м ой є ц и хо с у н а хижи п сц. У т воєй а нїжно т о ци д дах то х х и би ц и нє т , в е ц ей ц о б ул о . т е в ш Ши ц к о н ша к и тої”, а л ком и с т ера з ц є ше, то ре т нє м ос тої. ши: “с т нїч нє п Гварела и в е ц ей д зи н а м лє м ме ц а, г ом у л є о ґ у д ру ци д авн е с ц а. Ду мки буд зе щ е ц ей н є би с т и з а на с в я к о в ей ри К у з м т и. ме ше п з ем е ис Ст р е т н є й нє буд д а в ец е лєм нїґ , е в рац и лю б ов ш ши же т р а ц и. Гварела йш е ш е е ча с т е у в аш ж та а лє заб у т на т о м с а ш а. Тебе на к хо р о т о рша я т ера з г пре це, а л лєм ом ж а д з це. е б м Ве ль о с – м у ши я к зна м е я на м ш а т ера з їва и на а на. м щ еш л х т ац з р Буд з лє буду ри у би л им ке д ц е

Думки

Лєм кед бим могол знац... Лєдво ше уж здогадуєм децембер, чи януар бул... Якош чежко нагадуєм од кого сом твойо мено чул.

Завята драга, а на нєй ми двойо голєм да зме исте знали обидвойо, мушела ши дому, мац ци наказала лєм же биш ше зо мну кус нє затримала. Лєм кед бим могол знац цо бим тебе могол дац, кед и на нєбе гвиздочка нє красша од твойого очка. Пошла ши так швидко, нїч ми нє остало шерцо ми тей ноци барз моцно дуркало. Стретнєме ше ище, о тим роздумуєм лєм най ище раз, твой глас учуєм. Шкрипи шнїг под крочаями... Дзе ши тераз вечарами? Чи ше сама коло огня греєш, лєбо вєдно зоз другим ше шмеєш?

ецей но же в Так дав равда анї нє п

Так давно же вецей анї нє правда Нєздраве, лєбо нєвитримовне Лєм ЛЮбов

CIP - Каталогизација у публикацији Библиотека Матице српске, Нови Сад 821.161.2(497.11)-14 НАДЬ, Цецилия, 1991Чаривни нїтки / Цецилия Надь ; [авторе фотоґрафийох Александра Мецек, Михаил Рамач]. - Нови Сад : Руске слово, 2015 (Петроварадин : Maksima graf). - 53, 53 стр. : илустр. ; 17 x 16 cm. - (Mak off ; 18) Насл. стр. приштампаног текста: З молу до дуру / Михаил Рамач. - Оба текста штампана у међусобно обрнутим смеровима.

- “Кнїжка состойна часц часопису МАК 03-04/2015” --> прелим. стр. - Тираж 400.

ISBN 978-86-7105-287-0 COBISS.SR-ID 295200007

З молу до мач

Михаил Ра

дуру

МАКoff 18 Поезия

З молу до мач

Михаил Ра

дуру

МАКoff 18