Каролина Папуґа - Пиха и жажда

Пиха и жажда

MAKoff 15

Каролина Папуґа

Каролина Папуґа - Пиха и жажда

Каролина Папуґа ПИХА И ЖАЖДА (лирична поезия) Директорка Мартица Тамаш Одвичательни редактор др Борис Варґа Рецензент Синиша Сопка Дизайн и компютерски обробок Иґор Орсаґ Лекторка Блажена Хома Цветкович Фото на насловним боку Марияна Павлович Видава НВУ "Руске слово" Булевар ошлєбодзеня 81/VII Нови Сад Тираж 400 прикладнїки Друкує "Maxima graf" Петроварадин Кнїжка состойна часц часопису МАК 09-10/2013 и петнаста кнїжка едициї MAKoff

MAKoff 15

Пиха и ажда

ж

Каролина Папуґа

Лирична поезия. Рукопис писани од 1995 по 2003. рок.

Рай

Крачам високо понад хмари, боль и розпуку,

бруд и блато,

слизи и шмерц.

Горе ме чекаю перли любови,

швижи радосци,

горуци поцилунки.

Гм... Драга ґу це преткана з цернями, мили мой.

раК

Чувствуєм ше... наисце добре.

Карма

Руки ми у кишенкох, циґаретла за ухом,

ноги ше ритмично рушаю... Шацуєм слункову шветлосц през замолгавени погляд и з ошмихом на твари. Нукашня енерґия мира нє да. Знам же жиєм,

любим,

можем,

и знам

же причина тому чека же бим сцигла и дотхла му лїцо зоз цеплима ґамбами.

Сли

ика Ослухуєм шицки гласи живота. Отверам уста.

Зачаровано ше шмеє моя твар облята зоз креву.

Чекаюци же би ми дахто дацо гварел постала сом нєма яґод риба. Єдноставно сом ше претворела до цихосци. Чекаюци же би ме дахто видзел, оцемнєла сом и остала у цмоти. Єдноставно сом ше претворела до чарнїни. Чекаюци же би ше дацо случело постала сом водова пара и остала без форми и живота.

Груда

Цма сом. Чарна як ноц. Смутна сом. Була сом рабиня твоя. Окована, повязана. Облюбена, а нєлюбена. Душа моя кридла достала. Одпирхла до вселени. Сама сом. Чарна. Циха. Смутна. Жем ми крев цица.

В

Визия

Припатрам ше – мури ше приблїжую ґу мнє. Обнїма ме страх, безфарбово шлїди бридзеня чувствуєм на твари. Зной ме порушує на сцеканє, а ноги ми злядзени. Цошка страшне ше случи, а я, безпомоцна и сама з думками при мешацу и шокирана зоз думку же ми цело збудоване зоз бетону.

Ноц... Цмота... Цихосц попретаргована зоз цихим диханьом цела твойого... Шмати на жеми.... Швичка запалєна... Горуци ґамби и руки гладни...

Забуванє

У цихосци шедзим и забувам це. Коло мнє жимни витор, цме нєбо... и нова заря у оку. У нас тирваца пустиня настала, а врацаня вецей нєт. Гоч як цернї джобу, таки су приємни. Замикам душу же би огень ознова нє збовчал – за це. Шлїди дотикох и поцилункох нєставаю як ранши цинї... Шветлосц сцера кажду вязу з реалносцу. Патрим на гвизди, єдна пада. Жадам... Затримац голєм часточку души у себе. Жадам... Жиц.

У власней конфузиї проєктованей у зациху розума мойого нєставаю цми точки. Палїш ми думки злобни и претваряш их до пирнї, зродна душо моя. Квет любови зме засадзели и пущели най рошнє у загради полней з яблуками и пахом спокуси. У царстве шалєнства нє иснуєм вецей... Я герой. Находзим свою драгу жадаюци руцац заренка щесца же би – нє лєм у мриї власней – пущели коренї. Патраци през призму моцней, ясней шветлосци похопюєм же надїя остатня умера.

Ш л є б о д а

глїбини часу. Сладкосц спокуси и маґичносц хвильки наводза на грих. Крик чуц зоз устох моїх жадам ше страциц у це, у себе мира нє мам. Чудни и нєзвичайни цек иснованя. Витворюєм себе будучносц зоз спознаньом же дзелїме исти страх и исту безочносц. Я и ти. Ти и я.

а

Мешац ше зявює у

Симбиоз

Спокойна ярня ноц.

Психоделична конфузия ме руца до глїбини. Глєдам ше у линиї дланьох твоїх. Шветлосц ме оляла нєобчековано и нєгамуюци енерґични набой емоцийох. Трансцеденталне зло ше витаргло зоз першох моїх. Лєцим високо, кридла ми пишно розширени, кажди квет лєм за мнє пахнє.

т є

є н а в о Пут Водзи ме кажда гвизда ґу тебе. Ище тей ноци скоштуєм спокусу у цмей ноци, полней цеплоти. Водзена з духом любови намагам ше ґу це... Ище тей ноци притулїш ме ґу себе и будзем конєчно дома, цемни путнїку, зродна душо моя. Ище тей ноци – спознам це конєчно.

Фалшивосц

У твоїх очох ошвицує ше комплементарна парализа любови. Зоз твоїх ґамбох чече мед, твойо руки вично гладни ґрабу щесце, а през пальци ше препущує лєм зарйови прах часу...

хвильки

простору...

надїї...

Питанє Универзалносц психи,

виєдзени мозґово клїтинки, шалєнство у нормали, нормала у шалєнстве. Брудна нєвиносц, нєвини бруд. Боль... Пиха... Страх... Хто Я? Цо Я? Дзе и кому припадам?

танєц ду ш и . ро зт а рг а не й у ец кв о п м К ра ч а у гл а ви К он ф у зи я м и ч но сц и ер ла м и бу ду п з на ка т п ре п ре ш ло сц и . и ка м ен ям и є и ґу ра ш е ро зк он а рю ня на оз сп Д ре во т и до кв и т ки кр а со нц а ви х. ру ко х м ої х ра бу дз и ц. Н є сц ем ш е зо ц, ж а да м лю би Ж а да м ш нї ц, е. ж а да м ... Т еб

При каждому здихнуцу Твоїм родзи ше поцерпанє. У мнє цмота настава и трацим ше ознова и ознова у кругох шалєнства. Кед жирячки штреляю, з устох отрова ше сипе и знїщує кажду красоту. У моїх венох чече белава крев. Твоя крев – моя.

Дзвигаш ме до нєбесох. твойо руки стаємни, погляд тварди, а мур уж по хто зна хтори раз дзвигнути. Душа твоя чарна и нїґда вецей нєдотхнута. Високи лєт вимага боляце паданє. Таргам ше и похопюєм же кридла мойо зламани, а ноги зарабровани у бетону.

Визия Часто це видзим у полней красоти. Богиня сом болю твойого. Цагаш ме, а ляд пука спод ногох. Глїбина ме долу цага. Кирвава бара стої подо мну. Окруцам ше коло себе як гад. Удихуєм ци свидомосц и витворюєм це у снох своїх.

а ч Ве

ар

пт иц ох Пр и гла сни м шп ив ан ю хе пл ак ан є. чу єм сво йо гор ке и ци м як ке д би го ре за л Су хе лїс це па да на же нєв ид лїв и ме ч.. . єд не й бо ля це й У мо єй за гра дк и шл їди пр еш ле й єш ен ї... ва нє тр ац и як ка жд е на зда Жо вт е лїс це у шн їгу ше у мн є.

здо гад ов ан я У веч ар ше й цм от и од гор им ...

У єй спальнї мутне скло на уходних дзверох полне з тварами. Длугоке пасмо мешацовей шветлосци шлїзка ше напредок и сипе на жем стрибло и вец ше ламе зоз тоном розбитого скла. Твари на дзверох вовчи. Крев ше гушнє у углох їх усто х.

Илузия

Гей, приповедала сом алє ме нїхто нє чул. Слухала сом, алє сом нїч нє чула. Людзе преходзели коло мнє помали, поцихи... нєдзбаюци... Попробовала сом направиц огромни крочаї, алє ми ноги були злядзени. Птици лєцели коло мнє кридла ламаюци... нєдзбаюци... Улїчки були преполни зоз ґиґантску цихосцу, руки ше ми спинали влапиц цошка цо нє иснує, жадаюци подаровац дакому фалаток щесца у тей нїчомносци.

а ш На реалносц Шицко ше обраца

у завартим кругу шалєносци. За мнє и за це ратунку нєт. Молитва давно закончена и нє помага нїч... Любов, нїжносц и розуменє лєм шмишни поняца котри ми нє можеме похасновац. Квиток любови зме требали глїбоко посадзиц и допатрац го, алє, жем змарзла и шнїг спаднул... Пребарз позно... Нє важне – ми и так лєм маски без твари и цела без шерцох...

Глєдам це у линийох дланьох твоїх у ранцох здобутих, швижих... Нє можем вирвец криж зоз першох. Прициска ме и дави, умертвює и знова оживює. Мешац у ноци подозриво патри на мою подобу и цинїчно ше шмишка... Вистатосц ме обнїма од златного круга цо ме окружує... Блукам по тим швеце зазберуюци мали часточки совершеносци зоз жаданьом же би мозаїк котри стварям випатрал совершено...

Дакеди, врацаюци ше дому, зразу бим це влапела. Твойо лїцо мегке яґод памук. Одмахуєш з главу геваль-тамаль. Ти, и тот рак цо це виєдал... Упознала сом твой страх як власне жаданє, страсц. Нє бала сом ше, алє ти нє сцела остац. Тераз зме ше нашли... Сами конєчно... Вчера, була сом опатриц твой гроб. Була ши там цала и нєдотхнута.

Ланєц Дакеди ше чувствуєм

зарабрована у шалєнстве глави своєй и духа твойого. Учим ше рушац, пробуєм чувствовац ознова. Дотик ми жимни, душа давно кридла достала. Нєбо достава нєзвичайну фарбу. Ти ангел мой... Приношиш ми иснованє нове. У очох твоїх нєутрализує ше цмота моя. Удихуєш ми живот. Ратуєш ме. Завше поставам рабиня твоя.

лю

ц о М

ь

Вони ше любели – нє прето же були наисце вєдно – як цо було познєйше записане. Вони ше любели – прето же дзелєли исти страх – и исту безочносц. Длуго ше шпацирали

а ьб по старих часцох варошу

и витворели єдно другому будучносц:

"... Пирня ґу пирнї,

прах ґу праху..."

Було раз єдно дзивче котре спало у картонскей, цукровей шкатули. Воно лєм спало. Мило. И нїжно. Раз, єдного дня ше зобудзело. И видзело людзох зоз паперу коло нєй. Кус познєйше, витор задул и оддул их. Дзивче ше врацело нука, и ознова заспало.

Карти

Кажда карта ма свойо мено. Чаривнїк. Царица. Шалєняк. Круг щесца. Моц.

Шицки означую судьбу и спокусу. Позитивносц и неґативносц. Завиши од того дзе спадню и як ше отворя. Дзепоєдни щица од страху. Дзепоєдни од себе самих. Прето же зоз цмоти ше щесце родзи.

Зменюю ше слики. Помишани. Змервени. Бляди. Моцни. Нєставаю! Дзе иду? Благи ошмих ми колє очи. Гварим єй – нє шмеш умрец. Дай най це облапим. Погласкам. Поцилуєм. Очи ми полни. Плачем. Вона ме нє чує.

ог

нїє

м,

ал єи ер –я бо зн ва ам – ґа Нє м зн ил ам ат ве це цо о й ше Нї с о чм м сл нє уч ен Те вя ує єг ра з . ан зм ам и а у ам мо є. за же кр же Са ид м м. ма лє ла ци со Нє ц. м мо ше же ат вя м и за з ц а ла На иґ ду –с ан шл м ац ст ам и др во зм же аш аг . ес у я еи во цо по й ош с на ом та л м л е су а п єбод ст дз о, зи ра ен м. вд а.. а, .а нє ви тв ор ен а.

дв

Ш

гра

и

авита

ция

м у з о р

Шка

Чувство змухавеносци обнїма ме кед видзим же мешац уходзи до хижи моєй, шерца мойого. Облак ми дзирави. Чуєм звук розбитого живота. У мнє дихаю и зло и любов источашнє. А, цо я ту можем?

атула Така сом.

Мено ми Пандора.

Круг ше очиглядно завера, а чловек ше прави шалєни. Живот котри жиєме, насампредз, найлєпши шведок каждодньовосци цо ше зявює як мрежа котру ми нє вибрали. Чудни случай оцудзованя – Я ше нє боїм. Я герой. Мнє нє залапюю мрежи, анї павуки. Нє возбудзує ме ноц, анї витор, анї мержня. Нїч ме нє дотика. Я герой. Я нє постоїм.

к е с л Ф и

л и и я б Од кого мам учиц же бим була лєпша? Шицко ше меня. Пах квеца, дижджу, хмара, глас, ошмих. И сон. Нацагуєм руку влапиц цошка нєдолаплїве, а погляд през глїбину тлєє и гаши кажду думку же вичносц, там дзешка, постої.

правда

У моєй глави пада диждж. Капка по капку здогадованя сцера. Умерам помали, стихийно ше розтверам под дланю твою. Преставам чувствовац боль. Забудз кажде слово котре тебе наменєне було. Пробуй ходзиц пишно, з главу до горе. Мой шмих залядзени, дотик ми фалшиви. Нє препознаваш ме? Жимна, нєдоступна, горда и пишна. И сама. Нє знаш хто сом? Вично чарна, оградзена з мурами. Я, то – ти. Попать ми глїбоко до очох. Там ше пренайдзеш.

Siniša Sopka

Venus in Furs Každoho človeka poezija joho intimne dožice. Scec podzeľic svoju intimu z druhima často zachodzi do ňesmaku, do viživjovaňa kojdzejakich frustracijoch, a ňeraz i do previdnoho mačizma. Zoz Kaju to aňi kus ňe slučaj. Dokazuje nam že može buc emancipovana i osvidomena žena, a pritim ňe buc bosorka, že prave jak taka može buc interesantna i zabavna, a ňe buc incidentna i ekstremna.

Naš obľubeni krasni jazik dostava prez ňu išče jednu prikrasku jak ho vona schopno chasnuje, jak špiva joho prirodnu melodiju. Calkom trezbo, jasno i prijemno prevad za nas prez fantastičnu podsvidomosc nazad do racionalnoho.

To poezija ňeobterchovana zoz dajaku usiľenu tradiciju, a autentično je keresturska, noši tot pečac joho ducha i (sub)kulturi, chtoru ňe mož najsc ňigdze indzej. Na daskeľich mestoch je i dakus dziva i, jak še to ňeška pove, nahaduje coška kontraverzne, aľe ľem pocichi, teľo keľo to čitač sce i može prilapic. Ľehko odbuva zoz formu, ňe obmedžena z metriku, ľem intuitivno osluchuje muziku svojich, jagod obdumanich a kontrolovanich čuvstvoch.

Jest vše jakešik ščesce u ňeščescu, jest rozuma u šaľenstve, ta jakbaču že jest i pri ženoch logiki. Kajova poezija, či to vona sama, odmerano i šmelo krača calkom spokojna zoz sobu i švetom, znajuci že je sama sebe kovač svojoho ščesca. Ňet tu samoľubivej patetiki i egzaltiranoho zanošeňa, ponosovaňa,

sanovaňa i viľizanich floskuloch. Jagod ked bi točno znala co robi, odkriva nam teľo keľo sce, keľo dobri smak to došľebodzuje. I popri takej prerachovanej strimanosci to emotivna, ženska poezija, ľem že je zbudovana od falatkoch rozuma chtori še jeden druhoho hľedaju u konfuznim i daraz dakus jagod bezzmislovim švece. Čuvstvuje še osamenosc človeka i joho hľedaňe sebe i druhich, daraz i dakus cinizmu, podšmichu spram banalnosci, jak cudzej tak i vlasnej, žažda za komunikaciju na jednim cepľejšim, mudrejšim, čiže, ľudskejšim urovňu.

Take rozdumovaňe bizovňe že ňe pochopľive takim co ňe hľedaju šľebodu, aľe ľem autoritet pod chtori bi še skrili. Doscihnuc šľebodu prez samokontrolu nas vedze do suptilňejšej duchovnosci i visšej osvidomenosci. Dobre znac že i naš mali štredok hevtot veľki švet ňe zaobichodzi i hoč keľo še dzepojedni zakladaju, morduju i ňeščiro pravja že žiju u paralelnim univerzume kolo toho šveta co je naspravdi, jest i takich co ho možu pochopic, co ho čuvstvuju i čiji strach ňe od života i toho co von prinoši. Ňet pričini probovac klasc totu poeziju do dajakej ladički, davac jej visokoparni mena i učeni prehnati epiteti. Ľem še puščic z dobru dzeku i dobru namiru. Ňe kusa!

CIP – Каталогизација у публикацији Библиотека Матице српске, Нови Сад 821.161.2 (497.11) - 14 ПАПУҐА, Каролина Пиха и жажда : лирична поезия : рукопис писани од 1995. по 2003. рок. / Каролина Папуґа . - Нови Сад : Руске слово, 2013 (Петроварадин : Maxima graf). - 78 стр.; 16 cm. (Mak off ; 15) "Кнїжка состойна часц часопису МАК 09-10/2013" --> прелим. стр. - Тираж 400.

ISBN 978-86-7105-270-2 COBISS.SR-ID 280994311

"Zoz svoju poeziju, Kaja nam dokazuje že može buc emancipovana i osvidomena žena, a pritim ňe buc bosorka, že prave jak taka može buc interesantna i zabavna, a ňe buc incidentna i ekstremna… To poezija ňeobterchovana zoz dajaku usiľenu tradiciju, a autentično je keresturska, noši tot pečac joho ducha i (sub)kulturi, chtoru ňe mož najsc ňigdze indzej"

Siniša

Sopka