Zdjęcia autorstwa redaktor surreal
Pierwszym obiektem, który nie może umknąć mojej uwadze jest Grande Arche de la Fraternité, czyli Wielki Łuk Braterstwa, uważany za współczesną wersję słynnego XIX-wiecznego Łuku Triumfalnego. Zbudowany w zachodniej części dzielnicy ogromny monument tworzy paryską Oś Historyczną wraz z Luwrem oraz wspomnianym już L’Arc de Triomphe. Został zaprojektowany przez duńskiego architekta Johanna Otto von Spreckelsena. Do jego budowy użyto 300 000 ton betonu, elewację pokryto hektarami szkła, a w środku zainstalowano 4 przeszklone windy. Jego wymiary sprawiają, iż swoim kształtem przypomina sześcian. Wielki Łuk nie jest jednak tylko i wyłącznie stojąca sobie od tak bryłą – w jego wnętrzu znajdują się biura, galeria sztuki nowoczesnej, muzeum komputerów oraz restauracja. Ponadto stanowi symbol idei ochrony praw człowieka oraz humanitaryzmu.
tysty Vassilakisa Takisa. Dzieło nosi nazwę „Arbres lumineux”. Jest to kompleks niezwykłych rzeźb- różnej wysokości metalowych prętów zwieńczonych kolorowymi geometrycznymi kształtami. Wracam na promenadę. Idąc na wschód dzielnicy zauważam kolejny interesujący obiekt w pobliżu wyjścia ze stacji metra. Zastanawiam się, jak mogłam go wcześniej nie zauważyć, zwłaszcza, że owa rzeźba zdecydowanie nie należy do niepozornych. Mowa o słynnym ogromnym kciuku autorstwa francuskiego rzeźbiarza Césara. Dzieło nawiązuje do gestu władców rzymskich, którzy opuszczając lub wznosząc kciuk decydowali o losie gladiatora walczącego na arenie. César, jako przedstawiciel francuskiego Nowego Realizmu przedstawił kciuk z niesamowitą dokładnościąprzechadzając się wokół rzeźby z łatwością zauważam linie papilarne czy pory skóry.
Idę dalej. Przekraczam Idąc na wschód zmierzam schody Grande Arche, a moim w stronę „Deux Personnages oczom ukazuje się nietuzin- Fantastiques”, obiektu stwokowa instalacja greckiego ar- rzonego przez słynnego ka-
surreal
talońskiego malarza i rzeźbiarza – Joana Miró. Rzeźba jest tak charakterystyczna dla stylu artysty, iż nawet ze sporej odległości potrafię określić jej autora. Mająca kilkanaście metrów praca została wykonana z żywicy poliestrowej oraz pomalowana w trzech kolorach często obecnych w twórczości Miró – żółtym, niebieskim i czerwonym. Podobnie jak inne dzieła autora, „Deux Personnages Fantastiques” również przywołuje skojarzenie z pracami małego dziecka pełnego nieskalanej światem dorosłych wyobraźni. Patrząc na rzeźbę jednego ze swoich ulubionych artystów nie tylko popadam w zachwyt, lecz również dostrzegam, jak kontrastuje z ultranowoczesną szklaną architekturą La Défense. Patrzę na zegarek. Niestety pora już wracać. Zmierzając w stronę stacji metra widzę przepiękny zachód słońca. Szare chmury z refleksami różu rozpościerające się za Wielkim Łukiem dodając budowli jeszcze więcej uroku. Wchodząc do wagonu linii numer 1 mam nadzieję, że jeszcze tu wrócę...
[17]