J2 N7

Onafhankelijk Maandblad voor de vrije Wetteraar Jaargang 2NR 7juni 2009€ 2,5

Urbain Blondeel wandelt naar Santiago de Compostella Site De Witte werd het masterplan wel correct uitbesteed?

JOC EXIXION

speelbal van gemeente, eigenaar en brouwerij?

*" /- 1 *

/Ê -/ +1 -I

-/6 , °°°ÊÊ / ,

"E %PNVT %JFOTUFODIFRVFT CWCB M )PHF -BOEXFH M 4DIFMMFCFMMF 5FM M 'BY EJFOTUFODIFRVFT!EPNVTDMFBOJOH CF M XXX EPNVTDMFBOJOH CF

Ƚ CFMBTUJOHTWFSNJOEFSJOH

26-28

Kijk nu ook op kwets.be

8-10

INHOUD

JUNI 2009

4-5 6 7 8-10 12-14 15-17 18-20 20-21 22-24 26-28 30-33 34-35 36-38 39 40-41 42

Beeldspraak: vluchten langs de E40 Edito – Winnaar en Verliezer van de maand Kwetsuur: waarom nog meer huishoudhulp in Wetteren?

Het Kunstkabinet: Freddy Bové, verzamelaar in hart en nieren Het Masterplan voor site De Witte krijgt vorm Vervolg Site De Witte: ging de gemeente wel eerlijk te werk?

Urbain Blondeel blijft wandelen voor het goede doel Willy Van Poucke trekt voor boek door Waals mijngebied Erfgoed: de Wetterse schutterstoren La Peinturette: Westrem leeft Dossier: wordt het gebouw van het JOC verkocht?

Wetteren Toen en Nu: cinema vs cc Nova Thomas Mortier, motor achter Look’n’Trees Kwetswoordraadsel Culinair – Wetterzooi Balderop

HOOFDREDACTIE PETER DIRIX REDACTIECOORDINATIE ERIC BRACKE, ANN VEECKMAN, GUY JOORIS, ANKE VERSONNEN VORMGEVING CADERO DRUK DE CANCK ADVERTENTIES RAF DE GRAEVE 0495/5214664 VERANTWOORDELIJK UITGEVER PIET DE KEULENAER INFO INFO@KWETS.BE FOTOREDACTIE DIDIER VERBAERE CARTOONS GEERT BRAECKMAN REDACTIEADRES VICTOR VAN SANDELAAN 134-9230 WETTEREN-REDACTIE@KWETS.BE ABONNEMENTEN PIET DE KEULENAER 0496/572609-PIET@KWETS.BE-WWW.KWETS.BE (€ 25 VOOR 12 NRS). VERKRIJGBAAR BIJ WETTERSE DAGBLADHANDELS.

Abonneer via www.kwets.be of door overschrijving op 891-6340350-52 25 euro voor 12 nummers

34-35

36-38 ¿kwets • juni 2009 • 3

¿kwets • juni 2009 • 4

beeldspraak VLUCHTELINGEN LANGS DE E40 We buigen meewarig het hoofd of voelen medelijden bij het zien van vluchtelingenkampen in Darfour of OostCongo. Zelfs de rijke burgers die in tenten hokken na de aardschok in Italië kunnen op onze sympathie rekenen. Maar deze harde realiteit is niet enkel een buitenlands probleem. Dagelijks zwerven vluchtelingen door onze regio. In Westrem, tussen de spoorweg en de E40, zoeken ze elke nacht onderdak in een geïmproviseerd kamp. Tussen hun schaarse bezittingen, verscholen achter een verlaten sparrenbos, wachten ze het moment af voor hun vlucht naar Engeland. Ondanks de razzia’s die de federale politie uitvoert, glippen er nog steeds veel door de mazen van het net, op zoek naar het beloofde land. En dit op amper vijf kilometer van het centrum van Wetteren.

Foto D idier Verbaere

¿kwets • juni 2009 • 5

Edito Beste lezer, Wanneer de werken aan ’t Kasteeltje De Warande afgerond zullen zijn, weet alleen onze Lieveheer. Aangezien die toch tijdens de kermisperiode het Wetterse burgerschap wordt toegediend, zou begin september de datum kunnen zijn. Of haast en spoed nodig zijn om het Kasteeltje in zijn nieuwe glorie te laten schitteren, is de vraag. Want wie gaat het uitbaten?

Op 5 juni mogen kandidaat-concessiehouders zich weer aanmelden op het stadhuis. Naar verluidt werd er geen buffet besteld om de waarden in spe te plezieren. Logisch, gezien de opkomst van welgeteld nul kandidaten op de eerdere ronseldag. Nul! Bizar. Geef toe, uitbater van een Kasteeltje, het staat mooi op een cv. Maar die titel is duur. Zeer duur.

Wie de concessie van ’t Kasteeltje wil, moet maandelijks 3000 euro ophoesten. Btw incl. wordt dat 3630 euro. Veel pintjes tappen.

Neem daarbij de rekeningen voor water, elektriciteit en verwarming en u mag als cafébaas hopen dat er ook veel zware bieren worden genuttigd. Om de klanten naar behoren te bedienen, is één personeelslid geen luxe: 2500 euro per maand. Een totale rekensom leert ons dat ’t Kasteeltje uitbaten maandelijks zowat 7500 euro zou kosten. En de kastelein moet ook zelf zijn zaak inrichten. Waanzin!

Dat het te duur is, daar wil de gemeente niet van horen. Om de zaak leefbaar te maken, wordt van de concessiehouder verwacht dat hij zijn ruimtes verhuurt. Pardon? Als we de Kwetsprijs niet de hoogte willen injagen, gaan wij elders vergaderen. In De Poort, gratis! De concessiehouder wordt geacht bedrijven aan te trekken om er activiteiten te organiseren. In volle crisis. Gekkenwerk!

Wat als er op 5 juni weer geen kandidaat opduikt? ‘Dat zien we dan wel‘, klinkt het op de Markt. Leven op een kasteel, al is het maar een –tje, is niet voor iedereen weggelegd. We zijn dan ook een ‘Vijfsterrendorp van de Ronde met een voetbalploeg in tweede klasse’, hé.

Peter Dirix ¿kwets • juni 2009 • 6

Winnaar en Verliezer van de maand Winnaar:

Verliezer:

Loods 12

De Kultuurschuur

De Kultuurschuur mag dan wel uit Overbeke vertrekken. Met Loods 12 heeft de wijk er een nieuwe cultuurtempel bij. Loods 12 is een kunstgalerij of vrijplaats voor actuele beeldende kunst. Op 3 mei opende de galerij met namen als Leo Copers en Jan Wiels.

Café ‘t Pleintje Wetteren heeft er ook een nieuw volkscafé bij. Vrijdag 16 mei vierde Filip Van Dorpe de officiële opening van zijn nieuwe zaak ’t Pleintje.

Voor Van Dorpe baatte Patrick Uyttendaele het volkscafé 23 jaar uit. Van Dorpe heeft de zaak een opsmukbeurt gegeven. Het café werd ook iets groter.

Tijdens de opening was het bakje vol. De aanwezigen lieten zich gaan op muziek van Laura Lynn tot the Cure.

Jonge en minder jonge muzikanten zakten op 3 mei 2009 af naar de Kultuurschuur voor de tweede editie van Confituur in de Schuur. Een honderdtal bezoekers genoten van akoestische sets en taart onder de eerste lentezon.

Er was echter ook minder goed nieuws.

De vereniging verblijft al sinds 2001 in de schuur van het Schollaertshof, het voormalig klooster van de Zusters Apostolinnen in Overbeke. Ze organiseert er onder andere tentoonstellingen, lezingen en muzikale evenementen. De Kultuurschuur kreeg de boodschap dat de terreinen van het Schollaertshof vermoedelijk in september verkocht zullen worden.

Herman Van Assche, voorzitter van de Kultuurschuur, weet nog niet hoe het verder moet. Het is moeilijk om een andere locatie te vinden met evenveel charme. Voorlopig worden er geen activiteiten meer gepland.

Hij wacht op meer informatie van het klooster en zal zich daarna met de andere bestuursleden beraden over de toekomst van de Kultuurschuur.

Wannes Haghebaert Foto Raf De Graeve - Sander Franck

Waarom

opent Landelijk Dienstencoöperatief een regiokantoor in Wetteren?

Sinds een dikke maand heeft het Landelijk Dienstencoöperatief, een aanbieder van huishoudhulp via dienstencheques, een regiokantoor geopend in de Molenstraat. Waarom hier? En is de markt nog niet verzadigd?

Landelijk Dienstencoöperatief behoort tot de groep KVLV, de vrouwenvereniging die vroeger de Boerinnenbond werd genoemd. De coöperatieve, die in Oost-Vlaanderen ook een regiokantoor heeft in Eeklo, is een van de vele ondernemingen die huishoudhulp en strijkdiensten verlenen via het systeem van de dienstencheques.

‘We hadden sinds een vijftal jaar een kantoor in Sint-Lievens-Houtem’, vertelt Mariken De Ruyck, die de regio van Wetteren tot beneden Oost-Vlaanderen coördineert. ‘Omdat we bleven groeien en er een tweede coördinator werd aangetrokken, was het te klein geworden.

Toen zijn we op zoek gegaan naar een vestigingsplaats die centraler gelegen is en die meer zichtbaarheid biedt. Zo zijn we in de Molenstraat in Wetteren beland.’

Voorlopig wordt vanuit Wetteren de regio bedient die zich uitstrekt van Zuid-Oost-Vlaanderen (de streek van Geraardsbergen, Ninove, Ronse) tot het Waasland. Bij het regiokantoor zijn ongeveer vijftig mensen ingeschreven als huishoudhulp. Zij gaan bij de klanten vooral poetsen, maar mogen ook in beperkte mate boodschappen doen, maaltijden bereiden en strijken. Op het kantoor in Wetteren leiden momenteel twee coördinatoren en een administratief medewerkster alles in goede banen.

Maar met de geplande opening van een regiokantoor in Sint-Niklaas zal het in de Molenstraat binnenkort wat minder druk worden.

Landelijk Dienstencoöperatief heeft op diverse plaatsen ook strijkateliers, onder andere in Overmere en SintLievens-Houtem, maar niet in Wetteren zelf. In onze gemeente zijn trouwens al twee strijkdiensten gevestigd, een op de Gentsesteenweg (Het Strijkpunt) en een in de Koningin Astridlaan (Servitus). ‘Rond Wetteren hebben we wel zogenaamde strijkpunten, onder meer in Laarne en Balegem’, vertelt De Ruyck.

‘Dat zijn mensen die thuis de strijk doen voor klanten.’

Tevreden in Wetteren Een maand na de opening zijn de medewerkers van het regiokantoor Wetteren tevreden over hun nieuwe vestigingsplaats. ‘De centrale ligging en de zichtbaarheid hebben duidelijk effect.

We merken een groot verschil met SintLievens-Houtem. Sollicitanten en klanten springen nu spontaan binnen om inlichtingen te vragen.’

In totaal hebben in Vlaanderen meer dan 2.000 bedrijven een erkenning gekregen

om met dienstencheques te werken. De Ruyck ontkent niet dat de concurrentie in de dienstenchequebranche in OostVlaanderen groot is, maar volgens haar zit er nog rek in. ‘De markt is blijkbaar nog niet verzadigd, want de vraag blijft stijgen.’

De Vlaamse overheid voerde de fiscaal voordelige dienstencheque goed vijf jaar geleden in om zwart werk te bestrijden en mensen zonder hogere diploma’s aan volwaardige banen te helpen. De maatregel heeft zijn doel niet gemist. Het voorbije jaar werkten ongeveer 90.000 mensen in deze sector.

Maar voor de Vlaamse schatkist heeft de populariteit van de dienstencheque ook een keerzijde omdat de overheid te veel moest bijdragen. Daarom zijn de cheques sinds 1 januari een halve euro duurder geworden. Ze kosten nu 7,50 euro, maar na de fiscale aftrek is de reële kostprijs voor de klant 5,25 euro.

Eric Bracke / Foto Raf De Graeve

¿kwets • juni 2009 • 7

Het Kunstkabinet Freddy Bové: ‘J’ai deux amours’

Praatvaar Freddy Bové (43) is geboren naast de Wetterse Schelde, opgegroeid aan Den Aard en houdt momenteel restaurant in Gent: The House of Eliott. Kenners weten dat de kreeft er dik in orde is.

Tussen de horecabedrijvigheden door vindt de man nog de tijd om een tentoonstelling op poten te zetten.

‘Smalle taille, dikke poep’. Onder deze noemer loopt de tentoonstelling nog tot 31 juli in het Huis de Lalaing te Oudenaarde.

Meer dan zo’n titel had Kwets niet nodig om spoorslags naar de grote brouwerstede te reizen. Het Huis de Lalaing is een oude patriciërswoning die zich uitstekend leent als kader voor een expositie over kledij van rond de vorige eeuwwisseling. De periode 1850 tot 1920, wie het meegemaakt heeft mag zijn vinger opsteken.

Wanneer ik de machtige ruimte binnenstap en Freddy Bové gepassioneerd zijn exposé zie geven aan enkele verenigingen, word ik overdonderd door de overvloed aan oud textiel en, toegegeven, ook wel door de erotische verborgen kracht die ervan uitgaat.

Kousenbanden, porte–jarretelles, open ondergoed en weelderige bruidsjurken kletsen me om de oren.

Hoe heeft deze frivole gekte jou ooit te pakken gekregen?

Ik ben altijd al een verzamelaar geweest.

Hadden ze de moederkoek niet weggenomen, ik had hem bewaard. Plots ben je door iets begeesterd, en in mijn geval was dat kleding. Als kleine jongen bewaarde ik alles. Het was net of mijn slaapkamer met een containerkraan in het ouderlijk huis was neergepoot. Vol, vol, vol. Gaandeweg ging ik mij verdiepen in dameskledij.

Jaja.

Een man draagt gewoon zijn kleren af. Vrouwen sparen hun kledij, hun stukken zeg maar, en kiezen meer voor variatie. Van de kledij kan je de tijdsgeest aflezen. Filosofie, sociologie: het zit er allemaal in. Vooral de

¿kwets • juni 2009 • 8

Smalle taille, dikke poep

periode die ik hier evoceer, was er een van danige veranderingen. De nieuwe rijkdom kwam wegens de industrialisatie vanaf 1850 ook tot uiting in de dameskleding. Een hoepelrok onder een wespentaille werd de norm, vandaar de titel van de tentoonstelling. Vanaf 1875 deed de naaimachine haar intrede in meerdere huiskamers en nog eens tien jaar later kwam de fiets op de markt. Lossere kledij werd een noodzaak en het keurslijf begon letterlijk en figuurlijk te knellen. Vrouwen die fietsten werden aanzien als wilde, losgeslagen dellen. Maar ze hebben wel de mode bepaald.

Er bleef natuurlijk wel een groot verschil tussen de hogere klassen en het gewone volk.

Tuurlijk, maar het volk hechtte er steeds meer belang aan hoe ze erbij liepen op feestelijke of plechtige gelegenheden. De mooiste kledij diende ook voor dubbel gebruik. Er werd in het zwart getrouwd, maar

ook gerouwd. Dezelfde schoonste stukken waren voor de diepste momenten. Mooi toch. Enkel de hoogste adel huwde toen in het wit. Terecht of niet, wie zal het zeggen? (lacht).

Met de Eerste Wereldoorlog veranderde er uiteraard veel.

Tijdens de oorlog niet echt. Dan was het voor iedereen overleven geblazen. Maar de vrouwen hadden geleerd wat het betekende er alleen voor te staan. Bovendien beseften ze plots dat ze dit konden. Ze hadden vrijheid gesnoven, werden vrijgevochten en frivoler. We vinden die eerste seksuele be-

’Als ik dat ondergoed eens opstrijk, ruik ik dat Marie in de jaren twintig een zweterke was’

vrijding ook terug in de mode, de charleston, de jazz, lippenstift en andere make-up, sigarettenpijpjes en de eerste heuse korte rokken. Les années folles zijn een feit. Mijn absolute favoriete periode, met sterren als Josephine Baker en Coco Chanel.

Had je in die tijd willen leven?

Mocht ik in het juiste beddeken geboren zijn wel, anders niet. Ach, de vorstenhuizen... Ik heb aan koningin Paola en koningin Fabiola een uitnodiging verstuurd voor mijn tentoonstelling. Fabiola beschouw ik trouwens nog altijd als mijn echte koningin. Ik heb ook antwoord gekregen. Ze konden niet komen, maar wensen me wel alle succes toe.

Hier, ik heb die brieven mee. Lees maar (het klopt, JVH).

Naai of ontwerp jij zelf ook?

Thuis stuurden ze me naar Scheppers om een stiel te leren zodat ik mijn boterham zou verdienen. Metaalbewerking. Ik stond te sterven bij een schoolbezoek aan Cocke¿kwets • juni 2009 • 9

Het Kunstkabinet

rill Sambre. De leraar zei: ‘Bové, gij gaat nooit ne mecanicien worden.’ Tja, dat wist ik ook wel. Maar ondertussen zat ik wel al op de avondschool voor snit en naad. Dat is toch ook lassen, nietwaar. ‘Snit en naad’, vroegen ze op school, ’zijde gij nen homo misschien?’

Van bij mijn geboorte was mijn antwoord: ‘Ah, ja toch.’ Ik heb hier in de streek voor enkele toneelverenigingen de kostumering mogen doen. Overbeke, ’t Werkmanshuis, Laarne … plezant, man! Na mijn legerdienst werkte ik in de horeca. Eerst hier in Wetteren, de discotheken in de Nieuwstraat, en dan in Gent, ondermeer ’t Vosken op SintBaafs. Een fijne periode. Ik leerde er nogal wat mensen uit de toneelwereld kennen en heb onder meer de kostuums kunnen doen voor een eindejaarsproject onder leiding van Chris Lomme.

Ondertussen run je een eigen restaurant.

Ja, dat is ook zo’n passie van mij. J’ ai deux amours, om het met Josephine Baker te ¿kwets • juni 2009 • 10

zeggen. Te zingen eigenlijk. Het restaurant is ook ingericht met allerlei verzamelspullen uit die periode. De mensen zien dat en bieden soms spontaan waardevolle spullen aan. Op deze manier vloeien mijn werk en mijn hobby moeiteloos in elkaar over.

Ik vroeg het mij al af. Hoe geraak je aan al dat materiaal? Oude en waardevolle kledij, de juiste etagères, spulletjes en prulletjes. Dat kost een fortuin.

De juiste oude markten, ogen open houden, contacten onderhouden. Maar ’t is waar, verdienen doe ik er niet aan. So what, ’t is een ferm uit de hand gelopen hobby en ik ben gewoon enorm blij met de appreciatie die ik ervoor krijg. Daarvoor doe je het toch? Het besef dat je goed bezig bent en dat de mensen er plezier aan beleven.

Je moet die stukken ook stockeren, wassen, onderhouden…

Ja, en dat doe ik met veel zorg en toewijding. Sommige stukken mag ik niet meer

wassen of ze vallen uit elkaar. Als ik dat ondergoed eens opstrijk, ruik ik dat Marie in de jaren twintig een zweterke was. Dat is toch de max. Ik raak zo graag oude stoffen aan, echt waar. Dat zo eens door je vingers laten gaan is zalig.

Ben jij een kunstenaar, een verzamelaar of een ontwerper? (denkt na) Een gepassioneerd verzamelaar die blij is dat hij na al die jaren alles eens kan tonen. Jouw burgemeester is toch ook fier op zijn eierdopjes. Dat is misschien ook wel kunst. Ik weet dat niet. Nogmaals, ik ben gelukkig als mensen genieten van wat ik kan laten zien. Ik kom uit een volks doch warm nest. Ik heb geleerd wat het is om voor elkaar op te komen en elkaar graag te zien.

Mijn familie zal wel content zijn dat ik in de Wetterse Kwets sta. En ik ook, maat.

Joris Van Heddeghem / foto’s Didier Verbaere

¿kwets • juni 2009 • 11

EIS maakt masterplan site De Witte (I)

Begin dit jaar kocht de gemeente de site De Witte. De gronden achter en naast de Sint-Gertrudiskerk zijn de oorspronkelijke locatie van het bedrijf in bouwmaterialen dat nu langs de E40 ligt. Het terrein ligt er sinds jaren min of meer verwaarloosd bij, maar de gemeente heeft nu grootse plannen om er een administratief centrum neer te poten en bij uitbreiding om de plaats van de Schelde in Wetteren te herdefiniëren.

De uitbouw van de site De Witte kan uitgroeien tot de grootste verandering in de ruimtelijke organisatie in Wetteren sinds tientallen jaren en kan het hart van de gemeente zelfs verleggen van de Markt naar de Schelde. Voor de plannen die zo belangrijk zijn voor Wetteren doet de gemeente een beroep op Euro Immo Star, of kortweg EIS, in het kader van de intergemeentelijke samenwerking Schelde-Landschapspark.

Het Schelde-Landschapspark is een initiatief om de natuurlijkheid van de Schelde beter te profileren en een omkadering voor projecten langs de ¿kwets • juni 2009 • 12

Schelde. Wetteren is van bij de start één van de drijvende krachten in deze samenwerking die de Schelde tussen Gent en haar monding moet opwaarderen als regio, over de gemeentegrenzen heen. Voor de begeleiding van de projecten kwam Schelde-Landschapspark tot een kaderovereenkomst met het consortium 3EW8. EIS maakt deel uit van dit consortium en juridisch is het contract met hen afgesloten.

3EW8 bestaat naast EIS (Euro Immo Star) ook uit Eurostation, ERM en West 8. EIS en Eurostation zijn aan de NMBS gerelateerde bedrijven die vooral actief zijn in de ontwikkeling van stationsomgevingen. ERM zijn dan weer consultants gespecialiseerd in milieuvraagstukken en West 8 is een bureau van landschapsarchitecten dat kan uitpakken met projecten in steden als Londen en Berlijn.

Juiste partner?

Het is niet de bedoeling om het station van Wetteren naar de Schelde te verleggen en het zal nog even duren voor Wetteren een miljoenenstad is, is 3EW8 dan wel de juiste partner voor dit

project? We vroegen het aan gemeentesecretaris Jef Bracke: ‘De informatie op het web van de respectievelijke bureaus geeft een wat vertekend beeld omdat de bureaus de neiging hebben om met hun grootste realisaties uit te pakken. EIS heeft een ruime expertise inzake ontwerp van publieke ruimte en mobiliteit. Bovendien werkt EIS steeds nauw samen met lokale overheden en de vastgoedsector, en is ze vertrouwd met PPS-constructies.’ (Publiek Private Samenwerking, projecten waarin overheid en privépartners samenwerken) Waarom werkt Wetteren voor dit project binnen het kader van het Schelde-Landschapspark?

De ontwikkeling van de site De Witte en omgeving is niet alleen van lokaal maar ook van regionaal belang voor de verdere ontwikkeling van het Scheldebekken. Door de sanering van de site De Witte wordt een van de kankerplekken langs de Scheldeoevers omgevormd tot zeer waardevol woongebied, met plaats voor recreatie, horeca en diensten. De inpassing van een project in het Schelde-Landschapspark

impliceert ook een kwaliteitslabel door de opvolging van het proces door de Vlaamse Bouwmeester en de Kwaliteitskamer.

Enkel een nieuw gemeentelijk administratief centrum is moeilijk te kaderen binnen het Schelde-Landschapspark. Waarover gaat de samenwerking met 3EW8 precies?

De rol van 3EW8 bestaat erin ontwikkelingsscenario’s voor de site De Witte uit te werken. Aangezien deze terreinen recent door de gemeente zijn verworven, vormen zij de kernzone van het op te maken masterplan. Tegelijk wil de reconversie van de site een meerwaarde bieden voor het ruimere gebied gesitueerd tussen Markt, Scheldedreef, Scheldekaai en Kattestraat, waar ook de Aard deel van uitmaakt. Ook daar moeten bijkomende kansen voor kleinstedelijke vernieuwing, die daar toch wel nodig is, worden gezocht.

Het projectgebied moet in de loop van de studie verder worden afgebakend.

Doorheen het procesverloop kunnen er zich immers in samenspraak met de betrokken partners verschuivingen voordoen in de begrenzing van het projectgebied, in functie van de mogelijkheden die zich aandienen, rekening houdend met de wenselijke ontwikkelingen op ruimtelijk vlak en de financiele haalbaarheid.

Hoe zit het met het financiële plaatje? De gemeente betaalde meer dan twee miljoen euro voor het terrein, wat komt daar nu nog allemaal bij?

De studiekosten voor het masterplan worden in eerste instantie gedragen door 3EW8 en worden, zoals omschreven in de kaderovereenkomst, verrekend in de projectkosten bij realisatie van het project. Dat wil zeggen dat de gemeente nu nog niets betaalt maar dat bij de uitvoering van de plannen,

Het lijkt aangewezen om alle Wetteraars de kans te geven hun mening kenbaar te maken de kosten van het ontwerp worden verrekend. Als we het plan afwijzen, zullen we ook moeten betalen.

Aan de studieopdracht is een haalbaarheidsstudie gekoppeld die de uitvoeringskost van het project en de mogelijke opbrengsten moet ramen. De bedoeling is dat opbrengsten en kosten in evenwicht zijn. Er is op dit moment nog geen specifiek bedrag begroot.

Wanneer zullen we onze kinderen kunnen aangeven in het nieuwe centrum en daarna een pintje drinken op een terrasje met uitzicht op de Schelde?

De studieopdracht voor het uittekenen van het projectopzet duurt in principe

zes maanden vanaf de ondertekening van de intentieovereenkomst. Het masterplan zelf, nog geen uitvoeringsplan maar een uitgewerkt concept, zou midden 2010 kunnen afgewerkt kunnen zijn. Deze intentieovereenkomst kan pas getekend worden na de oprichting van de NV SLP (Schelde-LandschapsPark), voorzien in juli 2009. Over de uitvoeringstermijn van de resultaten van de studie durf ik mij niet uit te spreken, maar de bouw zou in 2012 toch al moeten begonnen zijn.

Voor dergelijke ingrijpende veranderingen in de ruimtelijke organisatie is het enorm belangrijk dat de belangengroeperingen, de direct betrokken bewoners en zelfs de totale Wetterse bevolking zich kunnen terugvinden in het project. Hoe zit het met de inspraak in de totstandkoming van het masterplan en bij de goedkeuring ervan?

Op lokaal vlak is er een begeleidingsgroep voorzien waarvan zowel politici, ambtenaren als de voorzitter van

¿kwets • juni 2009 • 13

EIS maakt masterplan site De Witte Enkel de gemeenteraad zal het masterplan goed- of afkeuren de Gecoro (Gemeentelijke Commissie Ruimtelijke Ordening) deel uitmaken.

Ik veronderstel dat de Gecoro het verloop van het project op de voet zal volgen en zijn rol als adviesorgaan ten volle zal spelen.

De bevolking kan misschien best geraadpleegd worden van zodra het voorstel van projectopzet gekend is.

Gezien het belang van het project lijkt het aangewezen om de consultatie niet te beperken tot eigenaars en bewoners van het projectgebied, maar alle Wetteraars de kans te geven hun mening kenbaar te maken. De formule die gebruikt werd bij de opmaak van het structuurplan lijkt mij daarvoor aangewezen. Enkel de gemeenteraad zal echter het masterplan zelf goed- of afkeuren.

¿kwets • juni 2009 • 14

Oppositie klaagt De site De Witte zal potentieel uitgroeien tot de uitvoering van het gemeentelijk structuurplan dat Wetteren moet omvormen tot Wetteren aan de Schelde. Dit is een ontwikkeling met verregaande implicaties: niet alleen het ganse gebied tussen Scheldedreef, Markt en Aard maken deel uit van dit project, ook het fietspad langs de Schelde naar Jabeke voor de scholieren van het Sint-Gertrudiscollege, een nieuwe fietsers- en voetgangersbrug over de Schelde en zelfs de ontwikkeling van oude industriële gebouwen aan de overkant van de Schelde kunnen in dit project meegenomen worden.

Met de penibele mobiliteit in Wetteren in het achterhoofd, vraagt ook dit aspect een doorgedreven benadering: een ondergrondse parking zal de verkeerstoevloed richting Schelde doen toenemen. De toegangswegen Scheldedreef, Moerstraat & Koningin Astridlaan hebben allemaal belangrijke beperkingen. Brandweer en politie ruk-

ken uit langs de Aard…

Tenslotte lijkt de aanpak van het project te veel gestuurd vanuit de gemeente en te weinig gedragen vanuit de bevolking. Een poging om de politieke oppositie mee inspraak te geven strandde nog voor ze gelanceerd was: de vier oppositiepartijen, die samen op een zetel na de helft van de gemeenteraad uitmaken, waren niet tevreden dat slechts twee mandaten voor hen voorbehouden waren. Enkel de sp.a vertegenwoordiger was bereid te zetelen in de begeleidende werkgroep. Of de gewone Wetteraar effectief in het plan zal betrokken worden, is nog niet duidelijk.

Bart Van Kerckhove Foto’s Koen Bracke - Sander Franck

Van het Scheldefront veel nieuws: hommeles site De Witte (II)

Treedt de gemeente de wet op overheidsopdrachten met de voeten?

Op 23 april heeft de gemeenteraad dus meerderheid tegen minderheid besloten om voor de site De Witte/Scheldefront een intentie-overeenkomst te tekenen met de firma Euro Immo Star. Er is beweging in de keet, maar aan die gemeentelijke beslissing hangt wel een geurtje.

In het verslag vinden we terug dat deze intentieovereenkomst vastlegt dat er tussen enerzijds het Intergemeentelijk Samenwerkingsverband ScheldeLandschapspark, de Gemeente Wetteren en de NV Schelde-Landschapspark, als opdrachtgevers, en anderzijds de NV Euro Immo Star een overeenkomst wordt getekend ter ontwikkeling van de site De Witte.

Euro Immo Star krijgt als opdracht een projectopzet op te stellen voor het project Scheldefront. Indien uit de projectopzet blijkt dat het project niet zelfvoorzienend zou zijn, wordt de gemeente opdrachtgever van een rechtstreekse opdracht, en vertrouwt zij het project rechtstreeks toe aan Euro Immo Star tegen een vaste vergoeding van 5.000 euro.

De oppositie is ongerust over deze evolutie en vreest dat Euro Immo Star, dat eerder berucht is van grootschalige stationsbuurtvernieuwingen zoals Leuven of Gent-St-Pieters, de site De Witte maximaal zal volstorten met beton in de vorm van een parkeertoren, shoppingcenter en brede toegangswegen. Ook een actiecomité van verontruste buurtbewoners is in de maak.

Verder rijst de vraag of een rechtstreekse toewijzing juridisch zomaar kan, gelet op de Wet Overheidsopdrachten. Wij vroegen het aan Patrick Praet, Wet-

teraar en advocaat met een ruime ervaring in het administratief recht.

Heeft de gemeente de wet overheidsopdrachten overtreden?

Het is onmogelijk hierop te antwoorden zonder het volledige dossier en inzonderheid de kwestieuze intentie-overeenkomst te kennen. Het is inderdaad juist dat de essentie van de wetgeving overheidsopdrachten het beroep op de mededinging is. Dit is niet alleen de geest maar ook de letter van de wet.

Wat betekent dit concreet?

Telkens wanneer de overheid of een overheidsinstelling tegen vergoeding werkt, diensten of leveringen bestelt, dient zij de concurrentie te laten spelen en de opdracht toe te wijzen aan de goedkoopste dan wel de beste mededinger. Zij dient de markt op de hoogte te brengen van de opdracht door bekendmaking, vanaf bepaalde bedragen zelfs door een Europese publicatie. De uitzonderingen op deze principes van bekendmaking en mededinging zijn schaars, bv. studie- en onderzoeksopdrachten onder de 5.500 euro en worden door de rechtspraak beperkend uitgelegd. De eerste vraag is dus of de intentie-overeenkomst wel degelijk valt onder de definitie van een overheidsopdracht.

Staan we voor een overheidsopdracht?

Verschillende punten zijn hier van belang. Het is belangrijk in het oog te houden dat de wet overheidsopdrachten in principe ook speelt bij opdrachten tussen overheden onderling, tenzij het een loutere ‘in-house’-opdracht is waarbij de aanbestedende overheid de opdrachtkrijger volledig controleert en laatstgenoemde hoodzakelijk werkt voor de overheid in kwestie, bijvoorbeeld een verzelfstandigd gemeentebedrijf. Dan speelt de wet niet. Maar hier is het niet zo dat de Gemeente Wetteren en de intergemeentelijke samenwerking Scheldelandschapspark controle kunnen uitoefenen op de NV Euro Immo Star, die tussen haakjes een kleindochter is van de NMBS Holding met slechts een minieme privé-participatie. Euro Immo Star werkt ook niet hoofdzakelijk voor de gemeente. De ‘in-house’-uitzondering speelt dus niet al zal men zich hier waarschijnlijk proberen achter verschuilen. Bovendien is het kennelijk de

bedoeling om snel tot een publiek-private samenwerking, afgekort PPS, te komen door de oprichting van een vennootschap NV Scheldelandschapspark.

Onder punt 13 van dezelfde gemeenteraadsbeslissing staat zelfs dat de oprichting voorzien was voor 5 mei jongstleden.

Terzake stelt artikel 78 van het Vlaamse Decreet van 6 juli 2001 betreffende de intergemeentelijke samenwerkingsverbanden duidelijk dat een PPS tussen een IGS en een privé-partner geen afbreuk mag doen aan de wetgeving overheidsopdrachten. Met andere woorden, alle actoren – de gemeente, IGS en PPS - vallen onder de wet overheidsopdrachten.

Tweede vraag is of het type contract eronder valt.

Inderdaad, welk type contract heeft men eigenlijk afgesloten?

Dit is moeilijk te beantwoorden. Het verslag van de gemeenteraad is terzake niet duidelijk. Enerzijds spreekt men over intentie-overeenkomst, anderzijds blijkt het te gaan over een volledige valorisatie van de site. Ik citeer: ‘Indien het projectopzet besluit dat het project zelfvoorzienend is dan gaat het over een kaderovereenkomst waarvan het IGS de opdrachtgever is en de opdracht toevertrouwt aan EIS zoals voorzien in de kaderovereenkomst. Indien het projectopzet niet zelfvoorzienend is, zullen de gemeente en het IGS, in beginsel, het project toch door EIS laten realiseren, namelijk het opmaken van een haalbaarheidsstudie en het verlenen van een koopoptie op de projectgronden tegen een objectief geschatte prijs.’

Anders gezegd: het is enerzijds een opdracht van studie, dus een dienstverlening die zonder meer onderworpen is aan de wet met dien verstande dat er onder de 5.500 euro rechtstreeks gegund mag worden zonder bekendmaking. Anderzijds is er het element koopoptie. Huren en verkopen van onroerende goederen zijn niet onderworpen aan de wet overheidsopdrachten. Het hangt er dus van af wat de doorslag geeft. Ook gewaagt men van het ‘toevertrouwen van het project’, d.w.z. de ontwikkeling van de site. Het is dus blijkbaar een continuum waarbij Euro Immo Star niet enkel de studie gaat doen.

Welnu, de rechtspraak gaat ervan uit dat het deel van de opdracht dat de grootste financiële waarde ¿kwets • juni 2009 • 15

Van het Scheldefront veel nieuws: hommeles site De Witte

vertegenwoordigt, bepalend is voor het karakter van de gehele opdracht.

Tweede onzekerheid: het statuut van de intentieovereenkomst. Betreft het hier een loutere intentie, een gentlemen’s agreement, een princiepsakkoord dan wel een rechtens bindende overeenkomst?

Daarvoor zou men de overeenkomsten zelf moeten kunnen inkijken.

Is deze onduidelijkheid gewild?

Een flou artistique in het recht is altijd nuttig. (lacht) Immers, om te procederen moet een beslissing vatbaar zijn voor vernietiging: voorbereidende beslissingen die geen rechtsgevolgen sorteren vallen hier dus buiten. Dit is een klassieke ‘truc’: het beslissingsproces wordt sluipend genomen in een aaneenschakeling van deelbeslissingen, studies, voorbereidingen enz, zodat het zeer moeilijk wordt te weten vanaf wanneer men precies kan tussenkomen in rechte.

Maar zelfs als de wet (nog) niet overtreden is, voelt men toch dat hier iets schort.

Sowieso. Zelfs indien de wetgeving overheidsopdrachten misschien niet geschonden is of zelfs niet van toepassing is, maar nogmaals daarvoor zou men

¿kwets • juni 2009 • 16

het volledige dossier moeten kunnen bestuderen, dan nog bestaat er zoiets als het gelijkheidsbeginsel of het transparantiebeginsel. Een dergelijk kolossaal project doorduwen zonder bekendmaking en zonder marktbevraging schendt deze algemene beginselen. De communicatie van de IGS Scheldelandschap blinkt bovendien uit door vrome intenties en natuurbetrokkenheid, terwijl het bij nader inzien om beton en nog eens beton blijkt te gaan.

Hoe kan men hier tegen opkomen? Bijvoorbeeld bij de Raad van State?

Dit hangt af van de hoedanigheid die men heeft.

Gewone burgers kunnen helemaal niets ondernemen omdat er in België geen action publique bestaat waarbij iedereen in het algemeen belang kan klacht indienen. Men moet een direct en persoonlijk belang bij het proces hebben. De hoedanigheid zal in dit stadium aanvaard worden vanwege concurrenten van Euro Immo Star die niet gekend werden: architecten, studiebureau’s, bouwpromotoren e.d.

Lokale actiecomités met een welomschreven doel hebben ook die hoedanigheid. Bovendien is er het administratief toezicht. Gemeenteraadsleden zijn het best geplaatst om een zaak aan te brengen.

Welk advies kan u de oppositie geven?

Oh, ik denk niet dat dat mijn taak is maar omdat u aandringt: ‘Palaveren is goed, procederen is beter’ (lacht) Peter Dirix/ Foto Koen Bracke TIJDSLIJN 1 december 2004. De burgemeesters van 25 gemeenten aan de Zeeschelde, waaronder Wetteren, ondertekenen plechtig het “Scheldecharter”.

26 april 2007. Het Ruimtelijk Uitvoeringsplan Marktdreef wordt goedgekeurd.

11 augustus 2008. Oprichting door 13 gemeenten van het Intergemeentelijk samenwerkingsverband Scheldelandschapspark.

21 januari 2009. De beslissing tot aankoop van de terreinen van het voormalige bedrijf De Witte.

23 april 2009. Goedkeuring door de gemeenteraad van de intentie-overeenkomst met Euro Immo Star.

5 juli 2009. Geplande oprichtingsdatum publiek-private samenwerkingsvennootschap NV Schelde-Landschapspark.

1 -ĂŠUĂŠ , -- -ĂŠUĂŠ "17 -/ ĂŠUĂŠ/"/ , /

+1 / -ĂŠ 1 -ĂŠ /ĂŠ/ -ĂŠ

Ê7 7 , Ê6 "/Ê , ,° N ZÊÊr sterke prijs/kwaliteit N ZÊÊr vriendelijk onthaal N Totaal vrijblijvende prijsofferte N Alle topmerken toestellen N Alle maatwerk voor schuifdeurkasten, bureau, badkamermeubelen, enz...

N Eigen plaatsingsdienst

uw kasten binnenin in dezelfde kleur als de buitenkant ZONDER MEERPRIJS

6" ĂŠ ĂŠ ", -ĂŠ ĂŠ ĂŠ," ĂŠ*

KEUKENS Ăš JvÂťvĂ“ĂœĂ?JJĂœĂšÂłÂłĂ—ĂšaĂšÂŠĂŁĂ˜Ă´ĂšB˜b•vÂ&#x;v¨ .

7vÂ&#x;Ă€ĂšĂ´ÂˆĂŁĂ€Â‹ĂŁĂ€{ÂˆĂ€ÂŠÂŠĂšaĂš JĂ­ĂšĂ´ÂˆĂŁĂ€Â‹ĂŁĂ€{ÂˆĂ€ÂŠĂž Wij zijn gelegen op de grote baan LEDE-WICHELEN. Rechtover sportcentrum Sanitas (Âą1,5 km van Droomland en Brantano).

Open alle dagen van 9.30-12 u. en van 13.30-18 u. Gesloten op woensdag en zondag

www.qualitas-keukens.be

38 K E EFF UKENS TEN E TOO CTIEF NGE STE ¿kwets • juni 2009 •L17 D

Santiago zien en leven

Urbain Blondeel Veel Wetteraars kennen Urbain Blondeel waarschijnlijk al van zijn vorige bedevaartstochten naar verre bestemmingen. Op 21 juni is het weer zo ver: dan vertrekt de 74-jarige kankerpatiënt te voet naar het Spaanse Santiago de Compostela, een tocht van 1900 kilometer. Hij zal daarmee geld inzamelen voor Kom op tegen Kanker.

Urbain kreeg zeven jaar geleden te horen dat hij prostaatkanker had, uitgezaaid door zijn hele lichaam. Op een botscan waren zwarte vlekken te zien van zijn bekken tot in zijn hoofd. Ondertussen is hij nog niet genezen, maar de ziekte is wel onder controle: een maandelijkse injectie en dagelijkse pil zorgen ervoor dat hij normaal kan leven.

U kwam een ergere fase te boven.

Heeft dat te maken met mentale weerbaarheid?

Dat zegt mijn huisdokter toch. Ik kan in ie¿kwets • juni 2009 • 18

der geval lachen om mijn ziekte. Als ik bij de apotheker om mijn injectie moet gaan, zeg ik: ‘geef mij nog eens een spuitje doping’. En als ik om mijn pilletjes moet, vraag ik om een dooske rattenvergif (lacht).

Dit wordt niet uw eerste tocht. Naar welke steden bent u al gewandeld?

In 1994 ben ik voor de Wetterse vereniging Sint-Vincentius (die zorgt voor anonieme armen) ook naar Santiago de Compostela getrokken. Maar toen ben ik nog verder doorgetrokken, naar Fatima in Portugal. In 1998 heb ik die reis opnieuw gedaan voor de blindenzorg van ‘Licht en Liefde’. Toen ben ik ook nog te voet teruggekeerd.

Dat is een reis van ongeveer 5.000 kilometer!

5.400, want ik maakte een grote omweg om verschillende bedevaartplaatsen na elkaar te bezoeken. Daardoor moest ik afwijken van de kortste route. Die tocht bracht toen meer dan een half miljoen Belgische frank op. In 2004 stapte ik naar Rome, ook met sponsoring. Maar ik weet niet welk bedrag daarmee binnengehaald werd. Mijn grootste drijfveer voor die tocht naar Rome was mijn schoonzoon. Hij had net een zware hersenoperatie ondergaan en de dokters

Ik ga zoals een slak: ik neem mijn huisje mee wisten niet of hij het zou overleven. Het was echt kantje boord. En indien hij het wel overleefde, wist men absoluut niet wat de hersenschade zou zijn. Toen heb ik gezegd: ‘als hij hier nog goed doorkomt, ga ik te voet naar Rome’. Hij is er dus behoorlijk goed uitgekomen.

Waarom hebt u nu opnieuw voor Santiago gekozen?

Omdat ik de weg al wat ken, maar ook omdat Santiago momenteel heel populair is: je leest of hoort er dikwijls iets over. Ook de strijd tegen kanker is heel actueel. Vandaag

las ik in de krant nog dat er een film uitkomt van een Amerikaanse ster (Farrah Fawcett, AP) die terminaal is. Ondanks het feit dat ze terminaal is, zegt ze nog altijd dat het de moeite loont. Dat is ook mijn lijfspreuk: ‘beleef elke dag dat je er nog bent voor honderd procent en maak nog plannen voor de toekomst’.

Is iets hebben om naartoe te leven de beste manier om zo’n periode door te komen?

Ja. Toen ik 50 jaar werd, vertelden mijn kinderen al lachend: ‘allez pa, ge zit halverwege’.

Als dat mocht lukken, als ik honderd word… dan ga ik nog eens te voet naar Santiago.

Alhoewel dat zeer optimistisch is Hebt u er enig idee van hoeveel km u afgelegd hebt tijdens uw leven?

Dat zijn in elk geval tienduizenden kilometers, maar ik weet het niet exact. Ik heb het nooit opgeschreven. Naast die supertochten heb ik ook al dertien keer de Dodentocht van Bornem uitgewandeld. Ik ben vijftien keer te voet naar Scherpenheuvel geweest.

Dan zijn er ook nog de wandeltochten met onze wandelclub hier in Wetteren. Eigenlijk heb ik nooit aan véél tochten of evenementen deelgenomen. Maar àls ik aan iets begin, is het meestal de moeite . Zo hebben we 25 jaar lang Brussel-Wetteren gedaan. En in 2000 was ik nog in IJsland Ik deed er toch ook 500 kilometer in drie weken tijd.

Wat is uw doelstelling qua tijdsspanne voor deze tocht naar Santiago?

Eind deze maand krijg ik opnieuw een injectie, eentje die goed is voor drie maanden.

Ik moét terug thuis zijn voor 28 augustus, want dan moet ik een nieuwe krijgen.

Is er een noodscenario voorzien indien je niet op tijd terug zou geraken? Kan je daar bijvoorbeeld ook aan zo’n spuit geraken?

Die injectie krijg je op doktersvoorschrift. Ik denk dus wel dat ze dat middel in het buitenland ook zullen kennen? Dan nog: ik kan wel een klein beetje Spaans en wat school-

frans, maar het zal in ieder geval niet simpel zijn om dat daar uit te leggen… Ik mag die spuit ook niet te vroeg in handen krijgen, want er staat een vervaldatum op. Het is bovendien ook een product dat de dokter moet mengen en onmiddellijk inspuiten.

Veel keus is er dus niet. Vandaar moet ik de tocht klaren in 64 dagen tijd. Voor mij is dat redelijk ruim. Mijn tocht van ’98 naar Santiago –met een serieuze omweg langs Rocamadour en Lourdes- legde ik af in 63 dagen.

Als ik honderd jaar word, stap ik nog eens naar Santiago Hoe bereidt u zich voor op een reis als deze?

Ik zorg dat al het papierwerk voor mijn reis in orde is, dat is alles (lacht).

Het enige wat ik nog oefen, is het hanteren van mijn fameuze karretje dat ik meeneem.

Ik heb al twee proefritten gemaakt en ik heb enkele dingen toch wat moeten aanpassen. Het is dan ook een experiment, want in tegenstelling tot mijn vorige karretjes heeft dit exemplaar maar één wiel. Zo kan ik – vooral in Spanje dan- ook de eenmansweggetjes nemen.

Een karretje met twee wielen kantelt daar vrij gemakkelijk om. Over het algemeen ben ik tevreden over het resultaat van mijn twee proefritjes: het karretje loopt vlot, zolang je maar genoeg snelheid haalt.

Hoe hou je contact met het thuisfront?

Neem je een gsm mee?

Ja, ik neem een gsm mee. Het telefoonverkeer moet wel bij een strikt minimum blijven. Bellen vanuit en naar het buitenland is immers absoluut niet goedkoop. Elke avond van acht tot negen uur zal de telefoon aan liggen voor mijn kinderen, niet langer.

Ze mogen me een of twee keer per week bellen. Ik heb vijf kinderen, dus ze moeten elkaar dan maar wat doorvertellen hoe het met me is. Verder wil ik rust. In tegenstelling tot mijn tocht in ’98 zijn er nu ook een aantal cybercafés op mijn route. Ook van daaruit kan ik dus contact houden.

U zegt dat u rust wil onderweg. Zijn dit soort tochten voor u een soort van bezinningsreis?

Neen, niet echt. Het enige wat in mijn achterhoofd zit, is zo veel mogelijk geld inzamelen voor het goede doel. Verder heb ik mijn volle aandacht en energie nodig onderweg. ’s Avonds moet ik mijn potje koken, want elke dag op restaurant is veel te duur. Ik slaap op campings, ook om de kostprijs te drukken.

Waarschijnlijk kan je slechts beperkt bagage meenemen. Wat gaat er in je karretje?

Ik ga zoals een slak: ik neem mijn huisje mee (lacht). Er zit een tent in, een slaapzak, een zichzelf opblazende luchtmatras, een matrasje van mousse, keukengerei, twee campingvuurtjes met bijbehorende patronen, wat kleren en een pakje waspoeder. Eten koop ik onderweg.

Je bent er zelf blijkbaar heel gerust in.

Toch zou je dokter je de reis serieus afgeraden hebben?

De dokter heeft het me niet afgeraden. In 2004 ging ik naar Rome. Hij vroeg me of ik dat nog wel aandurfde, of ik geen schrik had dat er me onderweg iets zou overkomen.

Ik antwoordde hem: ‘ik kan maar één keer doodgaan’. Ik heb dan misschien wel kanker, maar moet ik daar alles voor laten? Moet ik

hele dagen thuis zitten jammeren? Neen, zo zit ik niet in elkaar. Ik heb nog tegenslagen gekend. Zo ben ik nu al 32 jaar weduwnaar.

Maar je moet vooruit en dat is nu niet anders. Ik ben positief ingesteld.

Je kinderen hebben er ook wat schrik voor?

Ja, dat weet ik. Maar de meesten weten al dat het geen zin heeft me te proberen tegenhouden. Ook mijn broer is er niet gerust in, hij zou het niet aandurven.

Zijn er dingen op je reis die je als een risico beschouwt?

Een reis als deze kan altijd vol risico’s zitten natuurlijk. Het ergste dat me kan overkomen is dat ze me overvallen, maar dat kan hier in België ook gebeuren. Daarnaast ga ik uit van het volgende: wie weet er wanneer ik waar ben? Om maar te zeggen dat ik het risico toch ook niet al te hoog inschat.

Arne Prové / Foto’s Didier Verbaere

U kan Urbains kilometers sponsoren met een storting op rekeningnummer 4886666666-84, met vermelding: “GIFT attestnummer 110-202-193” van de Vlaamse Liga Tegen Kanker, Koningsstraat 217, 1210 Brussel. Het bedrag dat u stort gaat integraal naar Kom op tegen Kanker.

¿kwets • juni 2009 • 19

Willy Van Poucke schrijft beklijvend boek

De Wetterse auteur Willy Van Poucke lag mee aan de basis van ’s lands populairste komediereeks ‘FC De Kampioenen’. Verschillende romans sieren zijn oeuvre, maar voor zijn laatste boek ‘Langs Bergen van werk’ trok hij zelf door de Waalse mijngebieden, op zoek naar de vergane industrieglorie aldaar.

‘Langs bergen van werk. Voetreis ver weg in België, over het terrilpad van Bernissart naar Blegny’ werd niet zomaar een reisverslag, het kreeg een maatschappelijk en zelfs politiek tintje. Maar hoe kwam Van Poucke eigenlijk op het idee om een turf over de terrils te schrijven.

‘Het thema van het boek is breder dan enkel de terrils’, wil de auteur meteen duidelijk stellen. ‘Het is de combinatie van een voetreisbeschrijving van het Grote Routepad GR412 en een historische, sociale en culturele verkenning van het Waalse industriegebied. Alhoewel, eigenlijk moet ik ex-industriegebied zeggen. Al jaren passeren vele vakantiegangers de terrils ¿kwets • juni 2009 • 20

wanneer ze langs Luik of Charleroi de snelweg naar het Zuiden nemen. Toch stop je er nooit, terwijl het een heel intrigerend landschap is. In 2007 had ik tijd om de streek te verkennen, want eind 2006 was de GR412 uitgestippeld en geopend. Het traject van 280 kilometer leidt door een landschap dat de mijnwerkers creëerden.

Het was een echte ontdekkingstocht. Het relaas daarvan heb ik aangevuld met heel wat opzoekingswerk over het historische aspect van de streek.’

Had u verwachtingen of doelstellingen voor u vertrok?

Mijn grootste doel was een gebied te leren kennen dat door arbeid en arbeiders was gemaakt in de 19de eeuw, een periode die me sowieso zeer interesseert. Het is dé eeuw waarin het modernisme volop is doorgedrongen op economisch, industrieel en cultureel vlak. De industriële revolutie heeft er werkelijk de hele regio overhoop gehaald: de steenkoolexploitatie en de afgeleide nijverheden zetten het tot dan toe eeuwig lijkende landelijke karakter

volledig op zijn kop.

Wellicht had die verandering ook op andere vlakken een impact?

Ook cultureel en sociaal waren er grote aardverschuivingen: er kwam een immigratiegolf uit zestig verschillende landen, meer dan een eeuw voor Vlaanderen dit fenomeen leerde kennen. Wat deze als een pletwals over de streek denderende industrie had betekend voor de manier van samenleven, was de vraag die me dreef.

Heeft u een bepaalde band met het thema?

Ik ben zelf ook van arbeidersafkomst, dat maakte het voor mij dus een beetje speciaal.

Uw boek is deels een politiek pamflet.

Is dat in deze politiek turbulente tijden niet gevaarlijk om een stempel te krijgen?

Als je je een mening vormt, moet je de moed hebben daarvoor uit te komen, punt. Het was initieel ook niet mijn bedoeling een politiek pamflet te schrijven, ik was van plan enkel een verslag van de voettocht gecombineerd met een sociaalcultureel exploratieverhaal te schrijven.

Maar ik deed mijn trektocht in 2007, zowat de meest idiote politieke periode uit onze Belgische geschiedenis. We hadden een non-regering die het ongeveer twee jaar uitzong zonder een beslissing te nemen.

Maar intussen bracht ze de bevolking langs beide kanten van de taalgrens wel in verwarring. Deze toestand leidde tot een grote politieke apathie bij de bevolking.

Dat was nog niet zo toen ik aan mijn tocht begon. Toen merkte ik tot mijn verrassing dat op vele plaatsen Belgische vlaggen door het raam hingen. Ook bij heel kleine arbeidershuisjes, waar waarschijnlijk nooit iets anders dan een rode vlag buiten had gehangen. Dat zette me aan het denken over de relaties tussen de cultuurgemeenschappen in dit land. En over de eenzijdigheid –of vertekening zo u wil- waarmee de

over de vergane Waalse industrieglorie

geschiedenis van dit land bekeken wordt, vooral door nationalisten.

Hoe werd u op uw tocht ontvangen door de mensen?

Bij het kruisen van een tegenligger tijdens een fietstocht langs de Schelde krijg ik zelden ‘goeiedag’. Je wordt hier als een halve gare bekeken wanneer je iemand hardop groet. Tijdens mijn wandeling was dat eventjes anders: nog nooit in mijn leven kreeg ik zó veel bonjours te horen. Plus, als je er iemand aansprak, vertelde die meteen zijn hele verhaal. De wil om je te helpen en informatie te geven was bijzonder groot. Ik kon niet anders dan te besluiten dat Walen het meest vriendelijke volk ter wereld zijn (lacht). Ook veel van de vooroordelen over Walen blijken onjuist. Zo zijn ze niet apathisch, wel eerder melancholisch. Ze kijken graag terug naar het verleden. In de volkscafés hangt het vol met foto’s over het industriële mijn- en staalverleden. Een beetje zoals in de Gouden Kraan op de Markt van Wetteren. Ze zijn ook niet twistziek,

Walen zijn het vriendelijkste volk ter wereld

zoals het cliché wil, hun vriendelijkheid en warmhartigheid verbaasden me echt. Het beeld dat de streek een wat troosteloos gebied is geworden, klopt soms wel.

Waarom moeten mensen uw boek over de terrils lezen?

Moeten is een groot woord, maar indien ze het willen lezen, is dat waarschijnlijk om dezelfde reden als waarom ik het schreef: iets ontdekken waar we weinig over weten.

Het oude Waalse industriegebied is zonder overdrijven een van de meest boeiende Europese regio’s. Ooit het meest geavanceerde gebied van het vasteland, nu een van de meest achterop hinkende. Door de combinatie met een fysieke ontdekkingstocht leerde ik de geschiedenis van een eigen landsdeel kennen. De geïnteresseerde lezer kan het boek gebruiken om samen met een verrassende staptocht ook een duik in het sociaal-cultureel en economisch verleden te nemen. Als mensen hun bezoek aan de oude mijnstreek willen aanvullen met historische kennis over de streek, kan het boek bijzonder nuttig zijn.

U was ooit scenarioschrijver voor de twee eerste afleveringen van ‘FC De Kampioenen’ en schreef al tal van romans. Wat doet u nu het liefst?

Ik ontwikkelde mee het idee voor ‘FC De Kampioenen’, maar al snel bleek toch dat ik meer een boekenman dan een scenarioschrijver ben. Een boek is honderd procent van jezelf, een scenario maar een klein beetje. Onwaarschijnlijk veel mensen bemoeien er zich mee: producers, regisseurs, script doctors, acteurs. Zonder twijfel terecht, maar het bederft de schrijfpret.

En wat zijn de toekomstplannen?

Qua non-fictie heb ik niet meteen iets gepland. Ik ben wel weer bezig aan een roman. Maar ik heb geen haast. Een roman mag best wel wat meer tijd krijgen om uitgeschreven te worden. Een tipje van de sluier oplichten?

Dat doe ik liever niet, want als je over een boek vertelt –zo weet ik uit ervaring- kom je niet meer aan schrijven toe (lacht).

Arne Prové / Foto’s Raf De Graeve ¿kwets • juni 2009 • 21

De schutterstoren in het vizier

Treinreizigers vergapen zich op het perron aan een bizarre constructie die boven het Stationsplein uitsteekt en zetten grote ogen op als je ze als schutterstoren benoemt.

Ingeplant in een bebouwde kom in hartje Wetteren – wat al een rariteit is- is deze schutterstoren een exponent van een zeer verspreide volkssport in Vlaanderen. Hij is bovendien een baken, een oriëntatiepunt. Met de kerktoren, de dakruiter met koepelvormig dak van het gemeentehuis, de torens van de villa Julia en de Sint-Jozefkapel in de Wegvoeringstraat en ¿kwets • juni 2009 • 22

de watertoren vormt hij de skyline van de gemeente.

Het boogschieten heeft een rijk verleden dat onlosmakelijk verbonden is met de geschiedenis van de schuttersgilden die in de Vlaamse steden tot in de veertiende eeuw teruggaat.

Eertijds was het een elitaire sport.

Vanaf de jaren 1830 schoten de verenigingen als paddenstoelen uit de grond en na de Eerste Wereldoorlog werd het handboogschieten op de staande en de liggende wip de volkssport bij uitstek. Aloude gilden dragen steevast de naam van hun

beschermheilige Sint-Sebastiaan. In de derde eeuw na Christus was hij soldaat onder keizer Diocletianus. Hij bekeerde zich tot het christendom en viel daardoor in ongenade bij de keizer. Op het marsveld werd hij gedood, doorzeefd met pijlen. Onder meer Andrea Mantegna en Sandro Botticelli hebben die tragische ge-

Een authentieke toren die de volkscultuur belichaamt

beurtenis op doek vastgelegd. Ook Wetteren heeft haar Koninklijke SintSebastiaangilde. In 1981 vierde ze luisterrijk haar 300-jarig bestaan!

Au Comte d’Egmont In 1921 koopt Edgard Groeninckx een gebouw en bijhorende zaal van Henri Libbrecht aan het Stationsplein.Hij richt het aanvankelijk in als hotel en restaurant Comte D’Egmont.

Achteraf houdt hij uitsluitend een café open Au Comte d’Egmont dat een liberale en burgerlijke stempel draagt. Edgard ziet echter ook brood in de vele schuttersclubs uit Wetteren en omstreken die in de winter actief willen blijven. Hij beschikt achteraan op het erf over voldoende ruimte om een schutters- of wintertoren te laten bouwen. Zo gezegd, zo gedaan. In 1933 wordt hij opgetrokken. Ook na Edgards overlijden* in 1957 blijft de schutterstoren een pleisterplaats voor de amants van pijl en boog. Maar de tand des tijds heeft eraan geknaagd. Momenteel oogt hij troosteloos en vervallen, ondanks een opknapbeurt in 1998. Vele sierelementen onder het dak zijn losgeraakt, weggewaaid. De korf van het dak is tot schuiloord en verblijfplaats van duiven verworden.

De overdekte staande wip Terug naar de oorsprong. In 1933 laat Edgard Groeninckx een overdekte staande wip ontwerpen. Het bouwplan vermeldt: Jn Rooms&Zonen Bouwmeester Maart 1933 Ontwerp tot bouwen eener overdekte wip Eigendom van Mr E.Groeninckx hoogte: 29,75m. Het grondplan is rechthoekig en meet 8,75 bij 5,50m. De toren versmalt naar boven toe en eindigt op een uitkragend gedeelte met ¿kwets • juni 2009 • 23

De schutterstoren in het vizier een tentdak. De constructie bestaat uit een ijzeren geraamte aan de buitenzijde bedekt met golfplaten. Het uitkragende gedeelte is versierd met roodgekleurde elementen. Opvallend zijn de lichtbronnen: de vijf rechthoekige vensters in de torenzijden en de acht rechthoekige venstertjes, netjes per twee, op elke hoek van het uitkragende gedeelte. Intussen zijn de grote vensters gedicht.

De schutterstoren wordt op 3 juni 2005 bij Ministrieel besluit beschermdals materieel erfgoed van de volkscultuur Daarom is de toren van kunstlicht voorzien. Binnenin is de toren met houten planchetten bekleed. Je ontwaart aan een zijde een trapinstalla-

¿kwets • juni 2009 • 24

tie die door een tussenschot volledig is afgescheiden. De overblijvende ruimte wordt alweer door een wand opgesplitst in twee delen. In elk deel is een staande wip aangebracht.

De schutterstoren wordt op 3 juni 2005 bij Ministerieel Besluit beschermd als materieel erfgoed van de volkscultuur en wordt waardevol beschouwd door de toepassing van een ijzerconstructie, ontworpen door bovengenoemde bekende bouwmeesters uit Sint-Amandsberg, die typisch is voor de jaren 1930.

Heden ten dage is het stil en donker in de schutterstoren. Maar er is goed nieuws voor de liefhebbers van de staande wip: in september zouden de restauratiewerken aanvangen. *Au comte d’Egmont bleef eigendom van Edgards dochter Marguerite en haar man Jacobus De Brauwere.

Verschillende verenigingen vonden er onderdak, zoals de oud-strijdersbond en wielerclub Guidon. In 1977 verkochten ze het pand op lijfrente aan de vennootschap nv Brouwerij

In september zouden de restauratiewerken aanvangen Haacht. In de loop der jaren wisselden de huurders en veranderde het café van uithangbord. Gasthof Wetthra was het clublokaal van Standaard Wetteren en in 1998 werd het omgedoopt tot Den Gevallen Engel.

Guy Jooris / foto’s Sander Franck

¿kwets • juni 2009 • 25

Willem Fouquaert

geeft kleur aan de

Werk aan je eigen droomdecor in La Peinturette

Terwijl het dorpsplein van Westrem nog steeds verder wegdeemstert, koketteert sinds kort de pastorij als een fleurig schilderspalet. Op 19 maart werden de deuren er opengezet en kan iedereen er genieten van de charmes van La Peinturette, een ideeënjuweeltje voor stijlvolle en creatieve huis- en tuindecoratie.

Willem Fouquaert, de exploitant, organiseert er actieve workshops en dagcursussen, die de doe-hetzelver op weg zet om eigenhandig en met betaalbare middelen zijn droomdecor uit te werken. ¿kwets • juni 2009 • 26

De Westremse pastorijwoning dateert van 1862 en bevindt zich in vrij goede staat. De buitengevel en de dakbedekking werden immers in de jaren 70 vernieuwd. Pastoor Vereecken bleef er wonen tot zijn dood, zo’n vijf jaar geleden. Het pand stond vanaf dan te verkommeren. Een tijdlang werden er vluchtelingen in ondergebracht tot de kerkfabriek besloot om het complex te verkopen.

In 2008 ging de oude pastoorswoning onder de hamer, figuurlijk althans. Gelukkig gebruikte men geen ‘sloophamer’ en kwam Willem Fouquaert op de

proppen met een puik argument. Hij had namelijk plannen om het gebouw open te stellen voor het publiek. Het lot was beslecht: het woonhuis zou worden ingericht als verkoopsruimte voor interieurartikelen, met aanpalend een koffiehuisje. De zaal bood voldoende ruimte voor een atelier, waar ook workshops konden plaatshebben.

De restauratie, waarbij gevoel en respect voor authenticiteit domineerden, werd aangevat. Met man en macht ging men een weddenschap aan tegen de tijd. In minder dan een jaar doorstond de oude pastorij een ware

oude pastorij van Westrem

facelift: alle kamers lijken meesterwerkjes, uitgeknipt uit een of ander exclusief decoratietijdschrift.

In een eerste fase werd het gebouw beschermd en alle nutsvoorzieningen vernieuwd. De zaal onderging een opknapbeurt. Daarna werd de tuin aangepakt. In het volgende stadium werd het zijgebouwtje gerenoveerd. Heel lang geleden kwamen de Westremenaren er naar de zondagschool. Het kreeg een nieuwe bestemming als eethuisje voor de ingeschreven cursisten. Het werd een pareltje waar de nostalgie uit grootmoeders tijd als sfeerscheppend element zijn doel niet mist. Momenteel herstelt men de tuinmuur in zijn oorspronkelijk uitzicht en zijn er plannen om van de aangebouwde garage een metalen orangerie te maken. In een laatste fase zullen de buitengevels worden opgekalefaterd en de kunstleien op het dak vervangen worden door grijze pannen.

La peinturette: van droom tot realiteit ‘Het verwezenlijken van je droom lijkt eerst onmogelijk, daarna onwaarschijnlijk, maar uiteindelijk onvermijdelijk’. Deze uitspraak van acteur Christopher Reeve staat te lezen op het bord in de kelder. We vroegen Willem naar de achtergrond.

‘Ik ben afkomstig uit Landskouter en was nog heel jong toen mijn vader overleed’, zegt hij. ‘Als misdienaar werd ik zo’n beetje opgevangen door de pastoor en kwam dus vaak op bezoek in de pastorij. Pastoor Joos, later de omstreden kardinaal van de achterhaalde uitspraken, ligt dus aan de oorsprong van mijn fascinatie voor oude pastorijen en hun meubilair. Hij was een zeer beminnelijk man en leraar kunstgeschiedenis. Door zijn goede smaak kreeg ik ook de bacterie te pakken. Ik was slechts veertien toen ik mijn eerste meubel onder handen nam.’

Willem studeerde marketing en werkte twintig jaar bij de verbruikersunie TestAankoop. Daarnaast bleef hij passioneel in de weer met het zoeken en herdecoreren van oude meubeltjes en het volgen van cursussen die daarmee gerelateerd konden worden. De volgende stap lag dan ook voor de hand: de hobby werd bijberoep en het bijberoep uiteindelijk een fulltime job. Oorspronkelijk vond hij een onderkomen in de fermette van het Geuzenkasteel te Massemen en meteen krijgen we een verklaring voor de naam die hij aan de pastorij gaf. La Peinturette is namelijk een neologisme waarin we het Franse woord ‘verf’ herkennen en het tweede deel van het woord is afgeleid van ‘fermette’.

‘Decoratief verven’. Zijn tweede boek, ‘Meubelmagie’, verscheen in 2006 bij Lannoo. Momenteel zijn er reeds 12.000 exemplaren verkocht en is het boek aan zijn vijfde druk toe. Meubelmagie biedt een kritische, creatieve leidraad aan wie meubels een tweede leven wil geven. Tijdens de opening van de nieuwe zaak te Westrem werd ook zijn volgende boek voorgesteld: ‘Kalkmagie’ waarin Willem richtlijnen geeft om met kalk, leem en kalei een authentieke look te geven aan het interieur.

Beide boeken zijn zeer praktische handleidingen doorheen allerlei technieken, doelgericht geïllustreerd en gebruiksvriendelijk als een kookboek.

Er bestaan ook Franstalige uitgaven, vandaar dat Willem onlangs tijdens het middagjournaal van de Waalse televisie La Une live werd geïnterviewd.

Willem verklaart het succes van zijn boeken als volgt: ‘Ik ben een autodi-

La Peinturette, theoretisch In 2003 schreef Willem een eerste boek: ¿kwets • juni 2009 • 27

Willem Fouquaert dact en dus geen vakidioot die gaat schermen met moeilijke terminologie. Ik vertrek van eenvoudige basisproducten. Omdat ik jarenlang bij TestAankoop heb gewerkt, zal ik ook kritisch oordelen. Daarnaast ben ik van nature consumentgericht. Ik zal nooit dure producten aankopen die ik zelf kan vervaardigen. Ik geef ook steeds de voorkeur aan producten van eigen bodem. Er bestaan inderdaad andere boeken over deze onderwerpen, maar de meeste zijn vertalingen. Die gebruiken vreemde verfculturen of zijn vertaald door iemand die de techniek niet kent. Hollanders spreken bijvoorbeeld over een emulsieverf en daar begint het: wat is dat, emulsieverf?’

¿kwets • juni 2009 • 28

La Peinturette, praktisch Willem geeft op regelmatige basis dagcursussen over het opknappen en restylen van meubelen en over het decoreren van muren met kalkproducten. De workshops behandelen de volgende onderwerpen: Nieuwe look voor uw meubelen, Verouderen en patineren van meubelen, Kalken en kaleien en Stucco en tadelakt.

In het woongedeelte van de oude pastorij kan iedereen het resultaat bekijken van wat in de cursus wordt aangeleerd: de proef op de som, als het ware.

Het cursusaanbod en de agenda staan op www.lapeinturette.be.

Ludwine Versporten / foto’s Johan De Cock

¿kwets • juni 2009 • 29

Jeugdontmoetingscentrum

Exixion te koop? van zijn duivenlokaal, dat er toen was gevestigd, verzekerde. De huurovereenkomst bleef al die tijd van kracht. Gustaaf verhuurt aan Haacht, Haacht verhuurt aan NV Demoja, een patrimoniumvennootschap van de familie De Moor, die onderverhuurt aan de uitbater van het pand.

Sedert 1998 is dat het gemeentebestuur, dat het gebouw ter beschikking stelt van het JOC. Het JOC wordt beheerd door een gemeentelijke vzw.

In de raad van bestuur van zo een vzw zijn de politieke partijen volgens de zetelverdeling in de gemeenteraad vertegenwoordigd met afgevaardigden van de jongeren.

Locatie Wetters jeugdcentrum op de helling?

De handelshuurovereenkomst die rust op het jeugdontmoetingscentrum (JOC Exixion) aan de Bookmolenstraat loopt af. Op zich geen noemenswaardig feit, ware het niet dat met het aflopen van de overeenkomst ook de mogelijke verkoop van het pand ter sprake komt. En dus ook de huisvesting van het JOC, dat daar sedert september 1998 is gevestigd. Aangezien het gemeentebestuur huurder en geen eigenaar is van het gebouw, dwingt de mogelijke verkoop ervan de meerderheid tot een beleidskeuze op langere termijn. Een investering in infrastructuur voor het JOC in plaats van een vrijblijvend engagement.

Zo’n handelshuurovereenkomst met een brouwerij is geen unicum. Vroeger waren brouwerijen of bieruitzetters vaak eigenaar van de cafés.

En als ze het niet waren, was zo’n overeenkomst het beste middel om te garanderen dat de uitbater op alle mogelijke manieren gebonden was aan de eisen van de brouwer. Eisen die gaan van het verplicht afnemen van dranken van hun eigen merk, een beperking van het assor¿kwets • juni 2009 • 30

timent dat mag aangeboden worden als er van het huismerk ook een vergelijkbaar alternatief is, het aanduiden van een bieruitzetter door de brouwerij zelf, tot de verplichte afzet van een paar honderd hectoliters per jaar, op straffe van uitzetting. De tegenprestatie van de brouwerij?

Investeringen in de toogaccomodatie van het café en het onderhouden ervan.

Sedert enkele jaren is bij alle brouwerijen de uitbater zelf verantwoordelijk voor het onderhouden van de tapleidingen en beperken de investeringen van de brouwerij zich tot het in stand houden van de initiële accommodatie en niet het vernieuwen ervan.

Wat het JOC betreft loopt de handelshuurovereenkomst tussen de eigenaar van het gebouw, Gustaaf De Moor, en brouwerij Haacht af eind oktober 2009. Maar liefst 36 jaar is ze van kracht geweest. Initieel was ze afgesloten tussen de vroegere brouwerij Excelsior uit Gent en de oorspronkelijke eigenaars van het gebouw, Albert De Cock en Alice Bulthé. Excelsior werd overgenomen en ontmanteld door Haacht. Het gebouw zelf is gekocht door Gustaaf De Moor, die als fervent duivenliefhebber de huisvesting

Jongeren worden speelbal Wie nog kan volgen: het wordt nog mooier. In het oorspronkelijke contract met Excelsior is er sprake van een voorkooprecht van de brouwerij bij verkoop van het gebouw. In de hernieuwing van het contract bij overname door Haacht is die vermelding niet opgenomen, maar door de verwijzing naar het contract met Excelsior blijft het voorkooprecht wel van kracht. Als de eigenaar een verkoopprijs bepaalt, is de brouwerij de eerste gegadigde. Dus als de brouwerij het pand wil verwerven, is daar weinig aan te doen.

Of toch niet? Het gemeentebestuur kan namelijk in een aantal bijzondere, op voorhand aangeduide gebieden in het kader van de Vlaamse Wooncode of in het kader van een RUP (Ruimtelijk Uitvoeringsplan) een wettelijk recht op voorkoop uitoefenen. Wetteren heeft dit gebied bij gemeenteraadsbesluit op 26 januari 2006 vastgelegd. En u raadt het al: de Bookmolenstraat ligt in het desbetreffende gebied.

In deze juridische materie dreigen de jongeren de speelbal te worden tussen de financiële belangen van de eigenaar of brouwerij en de beleidskeuzes en de financiële mogelijkheden van het gemeentebestuur. Het woord is aan Bram De Winne, voorzitter van het JOC, en Eveline Didier, de permanent verantwoordelijke.

‘Het contract loopt inderdaad in oktober dit jaar op zijn eind’, zegt Bram. ‘Er is daarover al contact geweest tussen brouwerij Haacht en Gustaaf De Moor en Haacht heeft laten verstaan dat het in-

teresse heeft om het gebouw aan te kopen.

‘Gustaaf heeft gezegd dat hij in deze optiek de gemeente op de hoogte heeft gesteld van dit feit, omdat hij ze niet voor een voldongen feit wil stellen’, voegt Eveline toe.

Indien de gemeente moet investeren om het JOC in stand te houden, hoeft dit niet per definitie aan de Bookmolenstraat te zijn. Onder meer Wouter Bracke (gemeenteraadslid Vlaams Belang en lid van de raad van bestuur van het JOC, PDK) pleitte op de gemeenteraad voor de site Cordonnier als locatie voor accommodatie voor de jeugd.

Eveline: Wij zouden toch graag hier blijven, in het centrum. Men gaat er nogal vlug van uit dat er in de gebouwen van Cordonnier plaats kan worden voorzien voor de jeugd. Maar daar is nog niet over gepraat, ook niet op de jeugdraad.

Bram: Mits de nodige aanpassingen willen we hier graag blijven. Het gebouw is qua indeling niet aangepast aan de noden van een jeugdhuis. Het is ingericht als café, en dat is nog iets anders dan een JOC. Ook de zolderverdieping boven de zaal die niet wordt gebruikt, moet in orde worden gebracht. Maar qua ligging is het perfect: voor ons ligt de Zeshoek en achter ons de Stadstuin.

Eveline: Het zou niet slecht zijn dat er wordt geïnvesteerd. Onder meer de voorgevel met de witte PVC bekleding moet worden aangepakt.

Het trekt op niets en in het laatste brandveiligheidsverslag is dit trouwens één van de grote aandachtspunten.

Bram: Ook om die reden hebben we een architect aangesproken, niet alleen om aan te tonen wat de mogelijkheden zijn, maar ook om duidelijk te maken dat investeringen echt nodig zijn.

Eveline en Bram : ‘Mits de nodige aanpassingen zouden wij hier graag blijven

Eveline Didier

Bram De Winne

Alle investeringen van de voorbije jaren werden betaald met de subsidies van de Vlaamse Gemeenschap voor jeugdwerk in Wetteren. In het kader van het Jeugdwerkbeleidsplan werd in de jaren 90 een reservefonds aangelegd, waarin jaarlijks een bedrag werd opgespaard voor de opstart van het JOC. In 1998 en 1999 zijn daarvan de geluidsisolatie en renovatie van instuif en zaal betaald, en evenals de centrale verwarming.

De kleinere veranderingen achteraf, zoals de tuin of de aanbouw van de toog in de instuif, zijn betaald door het JOC zelf. Per definitie heeft de gemeente zelf nog geen euro verloren aan het JOC. Hetzelfde geldt voor de eigenaar en de brouwerij, die behalve kleine reparaties of de tooginstallatie in de zaal, niets hebben geïnvesteerd. Graag een woordje uitleg van Gustaaf (Staf) De Moor.

‘Na 36 jaar zal de brouwerij eindelijk niets meer te zien hebben met het lokaal’, zegt hij. ‘Tenminste, als ze hun voorkooprecht niet uitoefenen.’

Heeft de brouwerij al in zijn kaarten laten kijken?

De directie heeft haar interesse laten blijken. Ik weet niet wat haar plannen zijn, maar volgens Haacht wordt er bij een investering naar een meerwaarde op infrastructuur gezocht van 6 tot 6,5 % . Als we rekenen komen we zo op een maandelijkse huurprijs van 1250 euro (zowat het dubbele van wat het gemeentebestuur nu als huur betaald, PDK).

Deze prijs kan toch enkel worden terugverdiend door een professioniële uitbating?

Het is veel geld, ja. De huidige drankenleverancier van het JOC, Creve Drinks uit Waarschoot is nogal actief hier en in Schellebelle, maar hij staat

niet echt hoog aangeschreven bij Haacht. Van die kant heb ik in elk geval nog niets gehoord.

Wat zou jij het liefste doen : verkopen aan de gemeente of aan de hoogste bieder?

Ik ben 81 jaar, voor mij speelt het financiële minder een rol. Het gebouw kan perfect aansluiten bij de bestaande accommodatie van de gemeente aan het Jeugdcentrum en de Stadstuin. Dus als zij een goed bod doen, ben ik bereid om het na overleg met mijn kinderen aan de gemeente te verkopen. Vroeger bij Excelsior zaten we goed, een vat hier en daar en een goed contact. Bij Haacht is dit er alleen maar op achteruitgegaan.

Haacht karig met commentaar Een telefoontje naar brouwerij Haacht levert niets op. De vragen moeten schriftelijk worden gesteld, maar het antwoord blijft uit. De vertegenwoordiger van Haacht voor de regio, Geert Vlaeminck, is wel bereid tot commentaar. ‘Het klopt dat Haacht de intentie heeft om het pand te kopen. Als er tenminste een aanvaardbare prijs wordt gevraagd. Gezien het voorkooprecht zijn wij de eerste gegadigde. Maar deze beslissing ligt in de handen van de directie, die al contact heeft gehad met de eigenaar. Momenteel liggen de gesprekken stil, maar binnenkort zullen wij een voorstel formuleren.

Bent u op de hoogte van het feit dat er ook een mogelijk voorkooprecht door het gemeentebestuur kan worden uitgeoefend?

Neen. Als dat zo is, dan is dat voer voor onze juristen. Wij zijn ook bereid om tot een vergelijk met het gemeentebestuur te komen. Als zij willen kopen, kunnen wij gerust door middel van een contract zorgen voor de uitbating van het pand.

Zijn de jongeren van het Jeugdontmoetingscentrum in geval van aankoop door Haacht nog een mogelijke uitbater?

Brouwerij Haacht: ‘Wij hebben interesse om het gebouw aan te kopen’ ¿kwets • juni 2009 • 31

Jeugdontmoetingscentrum

Schepen De Geyter : ‘Wij gaan er vanuit dat het JOC blijft op de huidige locatie’ Die beslissing ligt in de handen van de directie of de afgevaardigd bestuurder. Het is niet onze politiek om die mensen zomaar uit het gebouw te zetten.

Hebt u hierover al contact gehad met het gemeentebestuur?

Neen. Ik heb de bevoegde persoon een tijdje geleden ontmoet, maar zijn naam ontsnapt me.

De schepen van jeugd, Albert De Geyter?

Die was het. Hij heeft toen op geen enkel moment blijk gegeven van interesse voor aankoop van het gebouw.

Straffe taal, maar Albert De Geyter is formeel.

¿kwets • juni 2009 • 32

Exixion te koop?

‘Wij hebben van geen enkele partij een officieel schrijven ontvangen met de melding dat het gebouw wordt verkocht’, zegt de schepen. ‘Officieus heeft meneer De Moor aan de voorzitter van het JOC gemeld dat de brouwerij zijn oog op het gebouw heeft laten vallen. Wij zijn ervan overtuigd dat hij ons in deze zaak niet voor een voldongen feit zal stellen. Maar het staat hem vrij te praten met wie hij wil.’

Gaat het schepencollege hierin dan zelf een initiatief nemen?

Nog voor de zomervakantie wil ik een onderhoud met meneer De Moor, ook naar aanleiding van een technisch verslag van architect Geert Vieren, dat toch een aantal mankementen blootlegt aan het gebouw. Meneer De Moor is als eigenaar betrokken partij. Vanuit het college van Burgemeester en Schepenen is reeds op 7 april, als antwoord op een schrijven van de raad van bestuur van het JOC, een brief gestuurd waarin

het stelt dat het schepencollege de bezorgdheid over de verkoop van het gebouw deelt, en in deze zaak alle mogelijkheden zal onderzoeken. Ik wil een totaaldossier opstellen met alle elementen erin om naar het schepencollege te trekken.

Kan het gemeentebestuur zijn wettelijk voorkooprecht uitoefenen?

Dit is een mogelijkheid die we moeten onderzoeken.

Vanuit sommige hoeken wordt de site Cordonnier als mogelijk alternatief geopperd. Is dit een valabele piste?

Het heeft geen zin met een plan B op de proppen te komen, dat betekent enkel dat je in plan A niet gelooft. Wij gaan er dus vanuit dat het JOC blijft op de huidige locatie.

Piet De Keulenaer/ foto’s Sander Franck

¿kwets • juni 2009 • 33

Wetteren Toen en nu jaren doorgebracht voor en achter de coulissen van cinema Nova. Die filmzaal was gekoppeld aan de Christelijke zuil, met het café Werkmanshuis, en deed ook dienst als feest- en toneelzaal. De bioscoop stond bijna op dezelfde plaats als het huidige cc Nova. Onder de zaal was een kelder die, onder de eerder toevallig gekozen naam ’t Kelderken, bij fuivend Wetteren goed bekend was.

Karel De Graeve en Van Hoecke Gilbert In cc Nova is er een maandelijkse filmprogrammatie op donderdagavond in samenwerking met videotheek At the movies. Onlangs was er ook het jaarlijkse Filmfestival van de Scouts en er zijn schoolvoorstellingen. Toch is de frequentie waarmee je in Wetteren naar de cinema kan in vergelijking met een halve eeuw geleden enorm gedaald.

Wetteren telde in 1960 nog vier echte bioscopen. Halverwege de Stationsstraat had je het Socialistische Volkshuis met Ciné Max, waar nu het appartementsblok Vilain XIIII staat. Meer naar het Stationsplein, waar vandaag het ING-kantoor is gevestigd, was er cinema Forum met het café De Katholieke Kring, later omgedoopt tot Middenstandshuis. Bij de schoolgaande jeugd was cinema Forum bekend door FilmForum, een maandelijkse filmprogrammatie op woensdagavond die door leerkrachten van het College werd georganiseerd. In de Nieuwstraat, waar nu de Poolplanet is, was er ooit cinema Royal.

Ikzelf heb een groot deel van mijn jonge ¿kwets • juni 2009 • 34

Blote boezem Wellicht herinneren zich velen de toegangspoort aan de Wegvoering-straat met de glazen raamkasten met foto’s van films die werden gedraaid. Als er al eens een te blote boezem op stond werd die met een Christelijk stickertje gecensureerd. De fan van de iets blotere film werd beter bediend bij de concurrentie in de Stationsstraat. Wat ik me nog herinner is de kloeke baskuul met grote wijzerplaat in de poort. Voor één Belgische frank kon je toen publiekelijk uw weight watchen. Mijn vader Karel maakte destijds op een marktdag een mevrouw, die op de weegschaal stond, er attent op dat ze beter de zakken met boodschappen op de grond liet staan. Waarop de dame in kwestie streng corrigeerde: ‘Ik hou ze toch naast de weegschaal zeker!’

Anekdotes genoeg vanuit cinema Nova en ik wil er u enkele niet onthouden. Zo duurde een film op maandagavond nu en dan een kwartier korter dan tijdens het weekend.

Operator van dienst, alias De Langen, was ervan overtuigd dat het niemand opviel als er een bobijn minder werd getoond.

Op maandagavond zat het gros van de bezoekers toch vanuit de bar met gastheer Staf Fransaert tussen pot en pint naar de film te kijken, en sommigen wisten na de Artic-pauze niet meer welke film er speelde.

De meest spectaculaire stunt van één van de filmoperatoren van weleer, ene Etienne De Boever, was de truc met de vliegende filmspoel. Vanuit de projectiecabine keek

je door de gevelbrede ramen uit op de binnenkoer tussen de toegangspoort en de trappen naar de inkomhal van ciné Nova.

De CM-machinist Etienne was ijverig bezig met het overspoelen van een filmbobijn om ze terug klaar te zetten voor de volgende voorstelling. Hij was vergeten de veiligheidsklep achter de spoel dwars te zetten en in een poging het snelheidsrecord peliculespoelen-zonder-kijken te breken schoof de spoel langzaam maar zeker van de as. De bobijn schoot dwars door het raam een verdieping lager de koer op en rolde wel dertig meter verder tot aan de toegangspoort.

Schietspoele, sjerrebekke, spoelza! Djikkedjakke, kerrekoltjes, klitsklets … en volgende voorstelling afgelast. En wanneer een zaal leerlingen lawaaierig zat te wachten op de eerste filmbeelden, kon je er van op aan dat het horloge van operator Mone alweer verkeerd op zijn arm stond. De uitleg van Mone was dan: ‘Het uur stond wel juist maar de wijzerplaat zat aan de verkeerde kant van mijn pols.’

Ik kreeg mijn opleiding als opérateur op mijn zestiende van vader Karel. Toen ik voor het Scoutsfilmfestival in de projectiecabine van dienst was, leerde ik aan den lijve de doortastendheid van burgemeester Marc Gybels kennen, toen groepsleider van de scoutsgroep Sint-Jan. Mijnheer Gybels zat aan de kassa en ik had met hem afgesproken dat

Cinema Nova vs cc Nova

meester van Wetteren te worden.

hij op de rode belknop boven de kassa zou duwen als de film mocht starten. Naast die rode belknop, duidelijk voorzien van een sticker ‘Bel’, stond een identieke rode drukknop met klevertje ‘Brandalarm’. Een projectiecabine was destijds goed beveiligd tegen brand omdat de filmpellicule ontvlambaar was. Er waren slechts zes kleine projectieen kijkraampjes in de betonnen muur naar de zaal toe en die waren voorzien van een elektrisch gestuurd loden valluik. Toen het tijd werd om de film te starten duwde Marc op de verkeerde knop en met een doffe harde slag vielen de loden luikjes beneden. Eén voor één moest ik ze terugzetten maar dat duurde iets te lang voor Marc en hij duwde een tweede maal op de verkeerde knop. Ik ben toen eerst naar beneden gelopen voor een gesprek met Marc en pas daarna kon de film starten en was Marc klaar om burge-

Beetje techniek Voor de geïnteresseerden ook wat technische info over de projectiecabine. Er stonden twee 35mm projectoren van het merk Zeiss Ikon. Het felle licht nodig voor de projectie werd gegenereerd door een elektrische ontlading tussen een positief en een negatief geladen koolstaaf. Deze lichttechniek noemt men de booglamp en is best te vergelijken met de werking van een laspost.

Terwijl in de meeste bioscopen in de jaren 70 de projectoren werden omgebouwd waarbij de koolstaven plaats maakten voor ontladingslampen, werd in cinema Nova tot de laatste projectie in 1997 met koolstaven gewerkt. De twee oude filmprojectoren van cinema Nova zijn niet verloren gegaan. Eén ervan staat in de inkom van videotheek At the movies aan de Gentsesteenweg, de andere in de hal van het CM-gebouw aan de Wegvoeringstraat. Wat er met het grote Pontiac-horloge is gebeurd dat rechts van het filmscherm hing is al een even groot mysterie als het verdwenen paneel van de Rechtvaardige Rechters. Als iemand zich geroepen voelt om dit mysterie op te helderen, kan hij of zij dit melden via onze website Kwets.be.

De nostalgische verhalen uit de projectie-

cabine horen al lang tot het verleden. In de nieuwe Nova staat nu op de plaats waar de 35mm projector stond een digitale beamer aangesloten op een dvd-speler. Heel uitzonderlijk werd onlangs voor de filmvoorstellingen van Loft nog eens gebruik gemaakt van een gehuurde 35mm projector omdat de dvd van de film nog niet beschikbaar was. Dankzij mijn cinema Nova-ervaring kon ik de projector bedienen. Het typische ratelende geluid van de vierentwintig beelden per seconde gaf mij toch wel een goed gevoel en mijn vader Karel was die avonden niet ver weg. Een geluk dat onze burgemeester niet aan de kassa zat.

Raf De Graeve Foto’s Wetteriana 1882-1982 Daniël De Mol

¿kwets • juni 2009 • 35

Het leven als melodie:

Velen omschrijven hem als een muzikaal talent, anderen dichten hem een moeilijk karakter toe. Eén ding staat vast: de bassist, zanger en medesongwriter van Look & Trees is een interessant en misschien zelfs wat mysterieus heerschap. Een blik in het muzikale leven van Thomas Mortier.

We vallen meteen met de deur in huis: wat is voor jou goede muziek?

Oei, meteen een zware vraag. Ik heb graag dat je in muziek twee kanten voelt, dat muziek twee gezichten heeft. Zo bewonder ik bijvoor¿kwets • juni 2009 • 36

Thomas Mortier

beeld vrolijke nummers waarin ook iets triest zit, woorden en klanken die door een bepaalde combinatie allebei verbreden. Dat is natuurlijk niet dé definitie van goede muziek, maar het is wel wat ik zelf vaak zoek in nummers.

Vind je zelf dat Look & Trees goede muziek maakt?

Hopla, een tweede zware dobber! (lacht) Ik vind van wel. We hebben al dingen gemaakt waar ik echt trots op ben. Songs die veel schoonheid samenbrengen: verschillende stijlen, invalshoeken en verschillende beelden. Ik ben er wel tevreden over, ja.

Jullie drummer Christophe Claeys vertelde in het meinummer van Kwets dat jullie soms eindeloos lang schrijven en proberen aan één nummer.

Wij proberen inderdaad veel verschillende dingen uit in een nummer. Soms heb je songs waarvan je voelt dat er iets in zit, maar waarbij je op zoek moet naar het juiste arrangement om het helemaal te doen kloppen. We steken veel energie in het uitproberen van verschillende arrangementen. Toch hebben we ook nummers waaraan we slechts twee repetities hebben gewerkt, maar die ook kloppen.

Wat maakt jullie muziek speciaal? Is het die gelaagdheid?

We schrijven voorlopig met twee liedjesschrijvers: Koen (Van Assche, AP) en ik. Die combinatie op zich doet al iets. Daarnaast is er het dubbele slagwerk van Maarten (Buyst, AP) en Christophe, er is veel samenzang, er zijn veel verschillende klanken en instrumenten. Waar we in het begin heel akoestische muziek maakten, werken we tegenwoordig dikwijls met effecten en vervormingen. Daarin is onze gitarist Janko (Beckers, AP) heel straf. Maar de song en de eenvoud van de melodie blijven wel steeds centraal staan.

Eigenlijk is Look & Trees dus speciaal omdat jullie in één bezetting redelijk veel mogelijkheden hebben?

Schrijf maar dat ík dat gezegd heb. (lacht) Het is inderdaad zo dat we een song uit verschillende hoeken invullen en daar een geheel van maken. We hebben een ruime kern.

Kan je ook genieten van andere muzieksoorten: pop, electro, …?

Ja, volgens mij is pop trouwens ongeveer wat wij maken. Maar ook daarnaast kan ik van vele soorten muziek genieten. In elk genre zijn er wel groepen die ik goed vind.

Jij bent zanger, bassist en gitarist?

Ja, dat klopt. Bij Look & Trees speel ik vooral bas, maar voor sommige songs wissel ik van plaats met de gitarist. Vroeger was ik puur gitarist, nu kan ik me meer vinden in de baslijnen. De bas zit echt in het ritme, op de gitaar heb je meer vrijheid. Maar ik vind het best fijn om in dat ritme te zitten.

Speelt een goede muzikant volgens jou per definitie meer dan één instrument?

Neen, zeker niet. Je kan ook uitblinken in één instrument. Er zijn vele soorten goede muzikanten. Sommige blinken uit in de communicatie met hun medemuzikanten tijdens het spelen.

Anderen spelen puur op zichzelf: je moet ze gewoon volgen. In die laatste categorie kan je ook fantastische muzikanten vinden. Laten we het erop houden dat een goede muzikant meestal weet wat hij doet, en wat hij met zijn luisteraar doet.

Vind je jezelf ook een goede muzikant?

Als ik mezelf op opnames hoor, is dat eerlijk gezegd niet altijd plezant. Maar ik werk nu al jarenlang om iets te bereiken in de muziek, dus natuurlijk geloof ik dat ik een goede muzikant ben. Ik ben slechts zelden onder de indruk, maar ik geloof wel dat we er met de groep iets van zullen terechtbrengen.

Men zegt dat je echt wel getalenteerd bent.

Wat vind je zelf je grootste kwaliteiten?

Ik ben nogal perfectionistisch als het gaat over het eindgeluid van de groep. Ik wil dat het goed zit, daar ga ik echt niet licht overheen.

Als bassist ben ik heel melodieus ingesteld. Ik probeer gewoon naar leuke dingen te zoeken.

Dat hoeft niet altijd heel ingewikkeld of technisch te zijn. Songs schrijven vind ik eigenlijk het moeilijkste. Daar heb ik heel veel tijd voor nodig, soms maanden. Mijn troef is, denk ik, dat ik de tijd neem en gewoon ga voor een goed eindresultaat. Er zijn ook mensen die veel losser te werk gaan, maar dat is mijn stijl niet.

Dan ben je waarschijnlijk ook vrij kritisch voor jezelf.

Ja. Wanneer ik naar andere groepen kijk, vind ik niet snel iets goed. Maar net hetzelfde geldt voor onze groep of voor mezelf.

Zorgt dat perfectionisme binnen de groep soms voor frustratie?

Ik denk dat het best meevalt. Bij Look & Trees gaat niemand er licht overheen. Perfectionisme is besmettelijk, hé.

Je speelde ook bij Taranis. Wat is het grote verschil met de muziek die je nu maakt?

Bij Taranis zochten we het soms wat te ver: we gingen vaak op zoek naar moeilijke structuren.

Met ouder worden zouden we dat waarschijnlijk wel afgeleerd hebben. Een groot verschil is dat we bij Look & Trees de structuren veel eenvoudiger houden: we zoeken het speciale vooral in de kleuren van de arrangementen en minder in een afwijkende structuur. We durven eenvoudig klinken, terwijl je daar op jongere leeftijd soms schrik voor hebt: je denkt dan al vlug dat het niet goed genoeg is.

Waren er alleen muzikale verschillen?

Het zijn twee volledig verschillende groepen.

Een gelijkenis is dat bij beide de hele band invloed had/heeft op de muziek, hoewel ik bij Taranis de enige songwriter was. Omdat ik van nature uit eerder trage, donkere songs schrijf, is Look & Trees qua stijl vrolijker dan Taranis.

Je zegt net dat jullie met Taranis dikwijls gingen voor moeilijke structuren. Deden jullie –zeker op die jonge leeftijd- jezelf niet de das om door net voor die technisch lastige songs te gaan?

Vaak wel, al moet ik zeggen dat het naar het einde toe soms écht goed begon te zitten.

Maar we hebben er vaak problemen mee gehad, ja.

Een commentaar over Taranis luidde dat jullie in de regel negen barslechte optredens afwisselden met een stééngoed. Klopt dat?

Ja, we hebben gigantisch veel flutoptredens gegeven. We speelden soms rotslecht, hoewel we ons best deden. Daarenboven had ik dikwijls nog een ander probleem: als er iets misliep, was ik daar soms een heel optreden

¿kwets • juni 2009 • 37

Het leven als melodie:

Het is niet simpel om aan de bak te komen, maar muziek is eigenlijk mijn enige levensdoel lang slechtgezind over. Dan kon ik puberaal – en misschien ook wat uit onzekerheid - weleens foert zeggen. Een tweede factor was ons gebrek aan controle over de technische kant.

Dikwijls begonnen de micro’s en versterkers te piepen en te rammelen wanneer dat absoluut niet de bedoeling was. Daarnaast waren er ook lange periodes waarin we veel fouten speelden en ik vals zong. Zet die drie factoren samen en je komt aan veel slechte optredens. Toch was er af en toe ook een gig waarbij alles meezat, maar meestal hadden we wel een of ander probleem. Ik denk dat we voor buitenstaanders soms best wel grappig waren: alle materiaal dat begint te piepen en dan een zanger die een heel optreden lang naar de grond staat te kijken met een kwaad gezicht (lacht).

Wat heeft Taranis als project voor jou betekend?

Ik ben trots op sommige – maar zeker niet alle songs die we daar realiseerden. En we hadden vaak een bepaalde kracht wanneer we samen speelden. Ik heb er ook veel van opgestoken, bijvoorbeeld qua samenspel met verschillende

¿kwets • juni 2009 • 38

Thomas Mortier

mensen. Verder heb ik in die periode geleerd om vol te houden en voor mezelf te staan.

Maar op een bepaald moment was Taranis echt uitgebloeid. Voor een deel was dat omdat ik wel wat verder wou gaan met muziek, er stond voor mij meer op het spel. We zijn gewoon op het goede moment gestopt, want ik denk niet dat we nog konden verbeteren.

Plafond bereikt.

Beschouw je dit dan als een experiment?

Meer dan dat, want het is vaak goed geweest.

Het was een leerproces, maar de slechte dingen verdwijnen. Wat ik toen leerde, gebruik ik nu nog steeds. Dat proces is nog steeds bezig, maar Taranis was een belangrijke episode: ik ontdekte er dat muziek mijn stiel is.

Waar wil je in de toekomst nog naartoe met muziek?

Bij de toekomst denk ik vooral aan Look & Trees.

We zijn nu stilaan bezig met onze eerste EP: we nemen nummer per nummer op. Daarna zijn er verschillende manieren om die EP tot bij het publiek te krijgen: via rockconcours, maar om daar binnen te geraken heb je kwaliteitsvolle opnamen nodig. Natuurlijk blijft er ook altijd een factor geluk mee gemoeid, want zelfs met een goede demo vang je soms bot. Een andere manier is om via via in voorprogramma’s van andere groepen terecht te komen, zodat de mensen ons aan het werk zien. Ik bekijk de toekomst optreden per optreden en opname per opname, anders zou ik er nooit zoveel kunnen instoppen. Het is zowat mijn enige levensdoel, maar het is niet simpel om aan de bak te ko-

men. Gelukkig denk ik daar niet te veel aan. Het zou verlammend werken.

Je spreekt over je levensdoel. Wat heb je daarvoor over?

Bijna alles. Voor mij is muziek hét belangrijkste.

Al van toen ik begon te spelen en dat is niet veranderd.

Men zegt dat je een moeilijk karakter zou hebben. Is dat zo?

Wie zegt dat (lacht)? Neen, ik denk niet dat ik een moeilijk karakter heb. Ik kan wel boos worden als ik ontevreden ben, vooral vroeger kwam dat voor. Maar ik denk niet dat iemand van de mensen waarmee ik samenspeel zal zeggen dat ik echt moeilijk ben.

Spelen jullie deze zomer op het vernieuwde Wackorock?

Voorlopig niet. Vorig jaar speelden we er, maar niet met de voltallige groep. Dat is tegengevallen want het optreden ging de mist in. Blijkbaar rust er een vloek op dat festival, want ook met Taranis hebben we er enkele keren zwaar gesuckt. Ik vind het nochtans een goed festival. Ze hebben ons nog niet gevraagd, maar als ze dat wél doen, komen we zeker! (lacht).

Arne Prové / Foto’s Bert Ydiers Look & Trees aan het werk 22 juni: Trefpunt (Gent) om 21u 26 juli: Boomtown (Korenmarkt, Gentse Feesten) om 21u Meer info op www.myspace.com/lookntrees

Kwetswoordraadsel 019/2009 Horizontaal 1. Wetterse straatnaam • 2. zeer nauwkeurig • 3. shilling (afk) – muzieknoot • 4. tegenover (afk) – ten laatste (afk) – hartelijk • 5. wijde riviermonden • 6. dwarsmast – vervoermiddel • 7. landelijke • 8. gevlochten handtas • 9. Klein Duimpje – muzieknoot – voegwoord • 10. boom – European Textile Network • 11. tourtje – Wetterse wijk (Ten …) • 12. sluispoort • 13. hoofddeksel – links-rechts • 14. Wetterse straatnaam

Verticaal 1. Wetterse straatnaam • 2. nagalmen – ontvangtoestel – muzieknoot • 3. rechter-commissaris – chroom – scharnier • 4. keelklank – persoonlijk voornaamwoord • 5. senior – kleine laadruimte • 6. boomdeel – Romeinse ‘twee’ – rivier • 7. radium - postnummer 3012 • 8. astatium – tweeklank – caesium – cultuur • 9. francium – uitroep – goedkope (dialect) • 10. Wetterse straatnaam – Amerikaanse TV-ziekenhuisserie

Bezorg voor 15/06/2009 het sleutelwoord via onderstaande KWETS-strook aan : Klem De Gussem, Cooppallaan 32 Wetteren en win een boekenbon van 30 euro (DAGBLADHANDEL ‘T CENTRUM, Florimond Leirensstraat 5) Als abonnee kunt u het sleutelwoord telefoneren (09/369.35.44) of e-mailen (klem@ kwets.be). De winnaar wordt geloot uit de juiste inzendingen.

Oplossing (kwetswoordraadsel én sleutelwoord) en naam van de winnaar in het volgende nummer.

Sleutelwoord 1

2

3

4

5

6

7

Samenstelling Klem De Gussem

Oplossing kwetswoordraadsel 18/09 Hor. 1.BIEZEN – UZI 2.UNI – NIETIG 3.YGREC – CR 5.SEE – YAMAHA 6.EOS – NIKS 7.SR – BOIC – AE 8.TGV – PAKAAN 9.ESSERE 10.GODOT – TG 11.AZE – INRI 12.TERNE – ASEL 13.RATS 14.HEURISTIEK Ver. 1.BUYSSESTRAAT 2.INGEBORG – ZEGE 3.EIRE – VAGER 4.NOR 5.ENCYCLOPEDIE 6.NI – AH – IASON – RS 7.EEMINCKSTRAAT 8.UT – ALI – AE – ISTI 9.ZICHTKAART – ESE 10.IGRA – SENEGAL Sleutelwoord: HABITAT Winnaar : Arents Filip, D. De Wolfstraat 22 - 9300 Aalst

SLEUTELWOORD KWETSWOORDRAADSEL 19/2009: Naam: ...................................................................................................................................................

in samenwerking met DAGBLADHANDEL

BVBA

‘T CENTRUM

Adres: ...................................................................................................................................................

LOTTO-PERSWINKEL

Telefoon: .............................................................................................................................................

Florimond Leirensstraat 5 9230 Wetteren Tel. Fax 09 368 24 34

¿kwets • juni 2009 • 39

Kwets kletst uit de keuken

Wetterzooi

Een zat babykreeftje in ‘t groen

Wetteren blijft scoren. De klasse is duidelijk aanwezig. De voetbaleuforie zindert nog na terwijl onze Lady, het jazzkonijn van Serskamp – toch ook een beetje Wetteren - zowat de hele FM-band overhoopvost met de hit waarin ze te kennen geeft dat ze liever niet meer danst met een baby. We hadden deze maand ook een Maria op tv, al was het een Elisabeth en heeft ze het in de zesde episode verknald.

Maar ook eersteklassepolitiek vindt hier zijn strijdperk. Alhier resideren zowel de slippendragers als de dissidenten van een burgerDecker die klaarblijkelijk net iets te dikwijls op zijn toeter naast de tatami is terechtgekomen. Een omhooggevallen volksverleider die venijnig aas gooit voor al wie met hem compleet de kluts kwijt is, weze het aangeboren of accidenteel. De LDD-loyalisten sturen zelfs een dubbelDecker naar ons front. Gebrek aan Respect vind ik. Straks ook nog een Boeing. Maar wij malen daar niet om. Wij dulden die mensen en zij mogen erbij zijn. Zolang ze Wetteren maar in de kijker zetten. En als het even kan niet te negatief. En dat valt hier wel mee. Van drama’s zoals aanslagen, rampen en moordpartijen bleven we vooralsnog gespaard. Onze scholen en crèches zijn oorden van peis en vree, Onze stoeten onbedreigd door zwarte suzukietjes.

Pandemieën? Niet voor ons, meneer.

Al zijn die pandemieën nog van de ergste niet.

Als onze getrouwe huis-, tuin en keukengriep er jaarlijks zonder ommekijk een paar honderdduizend naar pieregem helpt, doe mij dan gerust dit jaar een mexicaantje. Het virusje mag dan wel onbekend en onbemind zijn, maar qua mortaliteit moet het voorlopig de duimen leggen tegen zweetvoeten en muggenbeten.

Wie weet zitten de vuurmuren en antivirusscanners van McAfee en Symantec daar voor iets tussen. Dokters en apothekers wezen gewaarschuwd.

Mexico heeft intussen zijn marktbekendheid mooi opgekrikt. Eens die griep ontmaskerd als onschuldige snotvalling wil alleman Mexico gezien hebben. Laat ons creatief zijn: waarom niet eens een Ebola Boerenol, de Boskantsen

Het Kwetsrecept werd ons deze maand niet geheel toevallig aangereikt door Jean Van Acker. Jean is al acht jaar chef-kok in The House Of Eliott, het bekende kreeftenrestaurant van Wetteraar Freddy Bové in de Jan Breydelstraat in Gent. Over Freddy en zijn passies vind je elders meer in deze Kwets. Zijn kok ging aan de slag met Kwetsbier en kreeft en het resultaat is verbluffend. Het bord oogverblindend. Een streling voor alle zintuigen en, voor wie het aandurft, een aanrader om ook thuis aan de slag te gaan. Hier is exclusief voor Kwets: ’een zat babykreeftje in ’t groen’ Ingrediënten 2 Canadese babykreeften 1 bot waterkers 1 bot platte peterselie 1 bot citroenmelisse 1 bot koriander 1 bot dragon 1 bot dille Enkele takjes verse munt 2 banaansjalotten (langwerpige fijngesnipperd 3 teentjes look, ontkiemen en pellen 2 takjes witte selder, fijn te snijden een snuifje tijm 20 cl Kwetsbier 20 cl visfumé sap van een halve citroen peper en zout

sjalot),

Aan de slag Breng een grote pot gezouten water aan de kook, pluk en was de verse kruiden. Hou een bosje kruiden apart voor de afwerking van het bord. Blancheer de kruiden en mix tot een fijne mousse Stoof de gesnipperde sjalotten met de look en de selder. Voeg na één minuut de tijm toe en laat alles zo’n acht minuten stoven op een zacht vuurtje Blus met Kwetsbier en de visfumet en laat dit ¿¿kwets kwets • juni 2009 • 40

tot de helft inkoken. Mix en zeef het door een fijne zeef. De kruidenpulp hierbij toevoegen en op smaak brengen met peper, zout en citroen Kook ondertussen de kreeften in een courtbouillon een zevental minuten gaar. Snij de kreeft in stukken en warm op in de saus van het bier en de visfumé Dresseer op een voorverwarmd bord, werk af met geprakte aardappelen, gebakken radijs en een wortelzalf van fijn gepureerde wortelen. Versier het bord met de kruidenpulp en verse kruiden Omgord een slabber, geniet en drink er een kurkdroge witte wijn bij, iets met een chardonnaydruif (Chablis is een optie). Het Kwetsbier zelf drink je best in je veilige thuishaven.

Smakelijk!

DubbelDeckers, pandemieën, volkscafé’s en schetenlaters

buikloop of de Jabeekse schaamluis de wereld ingestuurd? Stel u voor: beelden van Belgische passagiers die bij aankomst op internationale luchthavens een kwak wit poeder in de voorbroek gekieperd krijgen. Wetteren in de wereldpers. Toegegeven, efkens heel gênant, maar dat slijt. Eens die zure pil doorgeslikt, staat Wetteren op de wereldkaart. Internationale investeringen en citytrips zijn dan nog een kwestie van maanden.

De relance hebben we hier inmiddels ingezet. De Wetterse horeca herleeft. Deze maand kwam er alweer een café bij. Aan een pleintje nabij de poorten van Korea en Tivoli. De wijk had ons Montmartre kunnen worden, ware het niet dat een bende stedenbouwkundige kiekens er in de sixties een autostrade hebben doorgetrokken. Na de Grote brand van Londen zowat de best bewaarde stadsverkrachting ooit. Ieder initiatief om de buurt terug een wezen te geven verdient sympathie. Maar we dwalen af. Een volkscafe dus. Eentje voor iedereen. Laagdrempelig en pretentieloos. ’t Pleintje.

Mét jukebox!

Voor doppers, metsers en high potentials van Links en Rechts. Je hoeft er niet margy te zijn, maar het helpt. Geen mens die je zal bekijken

omdat je je krant ondersteboven vasthebt.

Je mag er drinken, roken, vloeken, zingen en zat worden. Je kan er geen boeken kopen en Randy Newman is er nooit geweest, maar je mag er wel uren slijten, haar los in de wind, een beetje vogelvrij. De opening was alvast geslaagd met prachtige foute muziek en dito zang en dans. Blijd- en dronkenschap alom.

Vooral geen kapsones, eerlijk amusement.

Misschien zijn we daar wel aan toe. Het vergt wat aanpassing, maar nu vele welvaartsballonnetjes doorprikt worden en de maskers vallen van de kostelijke elite die het allemaal zo goed onder controle had, moeten we misschien maar met z’n allen een toontje lager zingen.

Op een gesmaakte personeelsmeeting van Recticel in zaal Nova kwam bestuursvoorzitter, ons aller Davignon, laconiek verkondigen dat het er al lang zat aan te komen. Dat men niet moet verwachten dat beleggingen zeven procent opbrengen wanneer de economie met amper twee procent groeit. Met zijn ontwapenende olijkheid oogstte hij de sympathie van de vergadering. Dat notoir burggraaf en schetenlater Etienne himself al die decennia tegen waanzinnige verloningen - met zijn pijp instemmend heeft zitten stinken in de dure

salons van de Brusselse city waar dit economisch miskraam is bedacht, willen we op zulke momenten efkens niet geweten hebben.

Maar soit, zij deden het dankzij onze verkeerde stemmetjes dus niemand gaat vrijuit. Tijd voor bezinning. Laat ons op 7 juni eens een pot pakken in ‘t Pleintje alvorens ter stemkote te trekken.

W. uit W.

¿kwets • juni 2009 • 41

Balderop Zout in een open wonde Balderop, de buitenwipper.

Het goede voornemen om me hier niet met politiek in te laten, heb ik laten varen. Wat zich de afgelopen weken aanbood, was te sterk om links of rechts te laten liggen. Politici zijn nu eenmaal het best genietbaar net voor verkiezingen. Losse handjes die ernaar hunkeren te schudden waar het kan.

Waarna je het achteraf zelf kan schudden, zo zijn ze wel.

Politiek in juni. Nochtans ben ik in deze periode liever opnieuw het kind met het vlindernetje, hollend achter vrolijk fladderende vliegenbouten. Niet echt met de bedoeling er ooit een te strikken. Vrijheid, blijheid. Ik zou me wel eens aansluiten bij die partij van de dieren. Die bestaat echt alhier.

Vlaamse verkiezingen: Partij voor de Dieren dinsdag 05 mei 2009

Ook de Partij voor de Dieren zal in Oost-Vlaanderen deelnemen aan de verkiezingen voor het Vlaams parlement. De partij zal zich verkiesbaar stellen via de lijst Respect van Walter Govaert. Respect zal de kandidaten later nog voorstellen. Er is op de lijst een blokje voorbehouden voor Partij voor de Dieren, een idee van Luc Eeckhaut naar analogie met een gelijkaardige partij in Nederland.

Via meanderende partijpolitieke sluipwegen her en der eindigen als dierenactivist, tjonge. Inheemse dieren eerst, dat spreekt.

Maar ondertussen wel een winkeltje uitbaten met exotica allerlei. Akkoord, ik pleit als blauwtje in deze materie voor vrijheid van handel en tutti quanti, maar tevens voor enige consequentie.

Met datzelfde vlindernetje van vroeger waren reeds dikkopjes opgevist. Dubbelgebruik. Een kind in die dagen was economisch ingesteld. Dikkopjes die in juni kekke kikkertjes werden. Affiches vol dikkoppen vind je momenteel in het verhakkeld straatbeeld op inderhaast geplaatste staketsels.

Maar ik overdrijf wat dikkoppen en dito padden betreft. Er zijn namelijk ook andere. De live présence van ene Jean-Jacques tijdens de Wetterse donderdagmarkt ging niet onopgemerkt voorbij. Aan mij niet althans.

Eventjes schrikken wel: dat Elvis niet echt dood is, daar zijn we het allen over eens, maar Kurt Cobain? Manman, de rockster ¿kwets • juni 2009 • 42

onder de toekomstige parlementariërs kuierde over de Markt en met zijn staalblauwe ogen stak hij me een folder in de handen.

Wat zeg ik, een folder? Een liefdesbetuiging, ja. ‘Voor een goeie stem’, sprak hij met een idem dito zoetgevooisde. De man die in alle top honderden het laatst gedraaid wordt. Ik smelt gelijk toen spirit.

Vroeger werd in een debat al eens gesproken over de zwevende kiezer. Op zich niets op tegen. Wie moet kiezen, zweeft een beetje. Keuzes maken is hoe dan ook iets verliezen. Maar wat dan met de zwevende politici? Als de modale kiezer al twijfelt, wat moet hij dan verwachten van een zwevende leider? Duidelijke taal! Van de ene naar de andere partij zweven omdat je al eens een blauwtje oploopt? Komaan zeg.

Van een andere tint blauw dan de ogen van Jean-Jacques is onze populaire burgemeester. De heer Govaert Walter. Zo las ik in een dagblad dat zichzelf een kwaliteitskrant noemt.

Maar wij zeggen: ’t is niet omdat je over een eigen privéjet beschikt dat je burgemeester mag zijn van Double You City. Harde inspanningen, oeverloos geduld, aanwezigheid in het straatbeeld en op de buis. Dat is wat de ondertussen veeleisende dorpeling hier verwacht.

Hoebeke een ‘harde werker’ maar ‘kan wel nog aan haar zichtbaarheid werken’. Wij zouden hier liever hebben dat ze wat aan haar accent werkt.

Gaandeweg heeft W-City zich gepimpt tot London-City. Hippe lui en blitse boetieks?

Overvolle pubs? Mwah, niet echt. Een machtige stroom met prachtige bruggen midden door de stad? We doen ons best, dat wel. Dubbeldekkers? Jazeker! Ze rijden elkaar hier voor de wielen. In Het Dorp wordt de verkiezingsstrijd gevoerd middels lege dubbelbussen die van pier naar pol bollen. Al eens gehoord van carpooling, beste politici? Een echte stunt is dat je die bussen volstouwt met forenzen, schoolgaande jeugd en shopaholics. In dat laatste geval heb je relatief weinig parkeerplaats nodig voor een massa klanten, die in plaats van dure parkingtickets te betalen hun laatste crisiscenten kunnen spenderen aan onze middenstand. Want daar staan die partijen toch voor, nietwaar. Of is net dat gratis openbaar vervoer het grote struikelblok?

Over struikel- en andere blokken gesproken. In een Wetterse school dient het zout niet om in hun keukenopleiding te gebruiken maar om hardnekkige wijnvlekken te verwijderen. Zonde van de wijn denk ik dan, meer zelfs, zonde van het zout. In de prachtige maand juni spaar je beter het zout om op alle slakken te leggen, zo niet peuzelen ze al het groen in je tuin op.

Maar dat alles zijn we volgend jaar alweer vergeten. Want de tijd heelt alle zonden.

J. uit W.

Volgens diezelfde kwaliteitskrant is A.M.

Jazz 1.2i Limited Edition x x x x x x x

90 pk - gemengd verbruik: 5,3 l/100 km - CO2-emissie: 125 g/km ABS + EBD + remassistentie + 6 airbags “Magic Seats”: neerklapbare rugleuning achterbank, wegklapbare achterbank en opklapbare achterbank (60/40) Ruitenwisser achteraan Airco met pollenfilter Verwarmbare buitenspiegels in koetswerkkleur Radio-CD (MP3 compatibel) + aansluiting voor externe audio-apparatuur (AUX) + luidsprekers voor– en achteraan

INBEGREPEN EXTRA’S: x Lichtmetalen velgen 15 duim x Mistlichten vooraan

Nu voor slechts:

€ 13.990

BTW inclusief

Autobedrijf OST Honda hoofdverdeler in Oost-Vlaanderen

Zuidlaan 296 9230 Wetteren

www.abost.be

09 369 19 65

¿kwets • juni 2009 • 43

BEELDENSTROOM @]\]f\YY_k] cmfkl dYf_k \] k[`]d\] ]f \] CYdc]fk] NYYjl lmkk]f O]ll]j]f ]f :]jdYj]

Ha]l]j N]je]]jk[`$ mflald]\ :]]d\]fkljgge!$ *((1

*/ bmfa lgl */ k]hl]eZ]j *((1 Gh]faf_ko]]c]f\ rYl]j\Y_ */ bmfa$ nYfY^ ).&(( mmj rgf\Y_ *0 bmfa$ nYfY^ ),&(( mmj A]\]j]]f o]dcge

;mjYlgj2 Cmjl NYfZ]dd]_`]e @]l hjgb][l nYf Ha]l]j N]je]]jk[` klYYl gh_]kl]d\ dYf_k \] K[`]d\] ]f \] CYd% c]fk] NYYjl$ lmkk]f O]ll]j]f ]f :]jdYj] gn]j ]]f ljYb][l nYf )0 ce& @]l ak YYf% _]jY\]f ge \]r] afklYddYla] e]l \] Õ]lk l] Z]rg]c]f& >a]lk]f cmff]f _]`mmj\ ogj\]f nggj rYl]j\Y_ */ rgf\Y_ *0 bmfa& ?]da]n] l] j]k]jn]j]f gh Z]]d\]f% kljgge8Z]]d\]fkljgge&Z]& 9dd] af^g gh ooo&Z]]d\]fkljgge&Z] BLOEMENLUST HOTEL-BISTRO FIETS- EN PRAATCAFE

pouxfsq;!Lbsblufst-!Hfou

¿kwets • juni 2009 • 44