J2 N4

Onafhankelijk Maandblad voor de vrije Wetteraar Jaargang 2lNR 4lmaart 2009lâ‚Ź 2,5

Nieuwe band Snowithes in de studio met Dirk Blanchart Jan Van Steenberghe destijds te licht voor de Standaard

Lieve Blancquaert

hekelt het aanzicht van Wetteren

12-13

22-24

Kijk nu ook op kwets.be

7

Inhoud

maart 2009

4-5 6 7 8-11 12-13 14-16 18-20 22-24 26-27 28 29-31 32-34 35 36-37 38 39 40-41 42

Beeldspraak: Valentijnswals Edito – Winnaar en Verliezer van de maandag Kwetsuur: de werken aan de Massemsesteenweg Het Lam Gods en De Rechtvaardige Rechters (deel 2) Het Kunstkabinet: Gaston Van der Gucht Dossier: de bestemming van de site De Witte Jan Van Steenberhe, keepertrainer bij KAA Gent Erfgoed: Het Posthotel Kristina Coolens, ambassadrice Dorp Van de Ronde De Schakel bouwt nieuw centrum Wetteren Toen & Nu: de Scheldebrug Topfotografe Lieve Blancquaert D’Eaux Sérieuses aan het tapdansen Snowhites in zee met Dirk Blanchart De Wetterse gedupeerden van ‘Mijn Restaurant’ Kwetswoordraadsel Culinair - Wetterzooi Balderop

Hoofdredactie peter dirix Redactiecoordinatie Eric bracke, ann veeckman, GUY JOoRIS, ANKE VERSONNEN vormgeving cadero druk de canck advertenties Raf de graeve 0495/5214664 verantwoordelijk uitgever Piet de Keulenaer info info@kwets.be FOTOREDACTIE DIDIER VERBAERE CARTOONS Geert braeckman REDACTIEADRES VICTOR VAN SANDELAAN 134-9230 WETTEREN-REDACTIE@KWETS.BE ABONNEMENTEN DIDIER VERBAERE 0477/97.26.46-DIDIER@KWETS.BE-WWW.KWETS.BE (€ 25 voor 12 nrs). verkrijgbaar bij wetterse dagbladhandels.

26-27

38 ¿kwets • maart 2009 • 3

beeldspraak Liefdeskoppels dansen op Valentijn Het Geuzenkasteel van Massemen ligt er doorgaans piekfijn, doch een beetje troosteloos bij. Niet zo tijdens het Valentijnsweekend. In de voortuin van het kasteel konden koppeltjes van alle leeftijden dansen op de ultieme liefde. En dat werd, ondanks het twijfelachtige winterweer, dan ook gretig gedaan. De koppels strekten de beentje op de Noordkaap-hit ‘Ik hou van u’. Love was absoluut in the air, deze valentijn in Wetteren.

Foto D idier Verbaere

¿kwets • maart 2009 • 4

¿kwets • maart 2009 • 5

Edito Beste Lezers, Ik weet niet hoe u erover denkt, maar blij dat carnaval achter de rug is. De spot drijven met politici, lol maken om snuivende wielrenners en de Ingnace Crombé-en van deze wereld te kakken zetten, ik vind het best. Maar ik ben er niet aan, nooit geweest, aan die hoogdag van confetti, serpentine en oelewappermuziek.

Jawel, ik pleit voor feest en pint, maar niet met een belachelijk masker op mijn voorgevel en een apenpakkie aan. Voor carnaval heeft men bij mijn weten Aalst uitgevonden, niet?

Maar bon, ’t is gepasseerd en weer sneller dan verwacht, want van een langgerekte stoet is in onze gemeente al jaren geen sprake meer.

Ook de publieke opkomst was traditioneel mager. Akkoord, ’t was koud en druilerig, maar die klimatologische omstandigheden zijn me dunkt eigen aan februari. Van feestvieren was weinig sprake. Geen wonder, aan het station doen cafébazen met opzet de deuren dicht wegens allergisch aan carnavalstoeten en ook op de gezichten van de meeste andere Wetterse waarden was geen joepie-sfeer af te lezen. Of ze moeten een belachelijk masker op hebben gehad.

Het lijkt me dan ook duidelijk dat ik duidelijk niet de enige Wetteraar ben die niet aan carnaval is.

Vergis ik me, of rijst terecht de vraag: waarom houden we deze traditie hoog? Ligt er, op die paar noeste papier machéhobbyisten en die enkele prins(es)kandidaten ook maar iemand wakker van onze stoet der schaamte? Ik twijfel.

Onze burgemeester wou enkele jaren geleden, na een dramatisch carnavalsweekend, de festiviteiten afschaffen, maar zijn puike idee werd door het confettikanon afgeschoten.

Meneer Gybels, nu u nog burgemeester bent: waag aub een tweede poging!

Als we voor enkelingen een dure en tijdrovende – spreek maar eens met de opruimdiensten – stoet in ere moeten houden, is dat te belachelijk voor woorden. Op zoek naar een vervangingsfeest met allure?

Waarom niet. Zoek mee op www.kwets.be.

Peter Dirix ¿kwets • maart 2009 • 6

Winnaar en Verliezer van de maand Winnaars:

Verliezer:

Winnaar 1: Pieter Bracke

De gemeente Wetteren

Pieter Bracke werd recent in Wetteren tot sportman van het jaar verkozen. Pieter was genomineerd als sportindividu naast Kathy De Greef, Kevin Eeckhout en Arne Poelman.

De jonge, talentvolle atleet verdiende de titel ruimschoots.

Pieter werd het voorbije jaar Belgisch kampioen op de winterduatlon en werd verdienstelijk tweede tijdens het Belgisch k ampioenschap duatlon. Bracke is tevens organisator van de Wetterse Duathlon. Pieter is vader van Juul en Jef, en is directeur van het cultureel centrum Spikkerelle in Avelgem.

Na Fata Morgana en de Dorp-van-deRondetitel kaapte Wetteren bijna een glansrol in het vtm-programma ‘Mijn Restaurant’ weg. Het is de droom van elke centrumgemeente om wekelijks het decor te zijn van een bekend televisieprogramma.

De streek van Dender en Rupel trekt nog steeds bezoekers aan sinds ‘Stille Waters’ er zijn kamp opstelde. Gent zag na het einde van ‘Flikken’ ‘Louislouise’ maar al te graag komen. En ook de provincie Limburg hoopt van de populaire serie ‘De Smaak van de Keyzer’ de vruchten te plukken, wat ze ook al deed na ‘Katarakt’.

Begin dit jaar konden we in verschillende kranten lezen dat Wetteren, naast Kortrijk, Diest en Sint-Truiden, het toneel zou worden voor de volgende editie van het razend populaire ‘Mijn Restaurant’. Hete Wetterse koppel dat de strijd zou aangaan reageerde zeer ontgoocheld toen zij vernamen dat ze slechts reserve waren.

Een Gents paar zou immers een nieuwe horecazaak starten in het centrum van onze gemeente. De Kwetsredactie begon vlijtig de geheime locatie op te speuren.

Maar we waren er snel aan voor onze moeite. Niet Wetteren, maar Sint-Niklaas zal de Oost-Vlaamse eer verdedigen. Jammer, maar helaas.

Winnaar 2: Kristine Coolens Kristina Coolens is uitgeroepen tot Wetterse ambassadrice van het Dorp van de Ronde. Ze is aangesloten bij de damesploeg MD-CT-Team.

Wannes Haghebaert / Foto Didier Verbaere

Waarom zitten de werken aan de Massemsesteenweg in het slop?

In augustus vorig jaar startte de ambitieuze en broodnodige heraanleg van de Massemsesteenweg. De werken zouden in december 2008, ten laatste januari van dit jaar afgerond meten zijn, maar zullen nu waarschijnlijk tot eind maart, begin april aanslepen. Wij vroegen ons af waarom.

In een eerste fase wordt het stuk tussen de Zuidlaan en de Diepenbroekstraat voorzien van een nieuwe asfaltlaag, komen er afgescheiden fietspaden en een gescheiden riolering, waarbij het afvalwater gaat naar het waterzuiveringsstation aan de Schelde en het regenwater naar de Molenbeek. Normaal zou u nu al rustig over de nieuwe rijweg moeten kunnen bollen, maar dat is niet het geval. De vertraging is deels te wijten aan het winterweer, maar ook problemen met de busmaatschappijen gooiden roet in het eten.

Belgacom en Eandis waren namelijk niet op tijd klaar met hun deel van de werken en Aquafin had een probleem met een overstort. Deze rioolput lag in de oorspronkelijke plannen deels op privéterrein, maar de eigenaar verkreeg dat dit gewijzigd werd. Door een misverstand werd deze wijziging echter niet gedocumenteerd in de plannen en ontdekte men pas tijdens de werken zelf dat het overstort toch op privéterrein zou komen te liggen. Aquafin moest dan met de eigenaar onderhandelen om het nodige stuk grond te kopen zodat de werken verder konden uitgevoerd worden.

Nico D’Haese, diensthoofd patrimonium, coördineert wegen- en rioolwerken voor de gemeente. Hij bevestigt dat er problemen zijn geweest met de nutsleidingen, maar wijst erop dat de grootste vertraging te wijten is aan het winterweer: ‘De asfaltproducenten stoppen met hun

leveringen als het begint te vriezen’, zegt D’Haese. ‘Hun fabrieken liggen dan wekenlang stil voor onderhoud en daarna zit hun planning overvol. We houden trouwens vast aan de planning voor de hele Massemsesteenweg.

Het is niet omdat de we een paar maanden vertraging hebben voor fase één dat alles maanden opschuift.

De aannemer is reeds begonnen aan het volgende stuk en we hebben er vertrouwen in dat de algemene planning zal gerespecteerd worden.’

Communicatie Voor de werf aan de Massemsesteenweg staat Aquafin in voor de informatie. Via hun website kan iedereen een duidelijk overzicht krijgen van de werken en de vooruitgang ervan. Aquafin belegde ook al twee infovergaderingen voor de bewoners en stuurde drie nieuwsbrieven om de bewoners op de hoogte te houden van de evolutie van de werken.

Johan Braeckman, zaakvoerder van doe-hetzelf zaak Safti, vindt dat de samenwerking met Aquafin en met de aannemer vlot verloopt: ‘We hebben een eerste vergadering gehad met Aquafin waarin we afgesproken hebben om borden te plaatsen over de bereikbaarheid van de zaak en ook de andere handelszaken in de buurt zijn daarop vermeld’, zegt Braeckman. ‘We krijgen spontaan mails over de vooruitgang en we zijn welkom op de werfvergadering.

We kijken nu vooral uit naar de afwerking van de eerste fase en we hopen dat er asfalt

ligt vóór onze opendeurdag van 28 maart.’

Vinden klanten de weg nog?

Rita De Neve van Frituur 2000 aan de Massemsesteenweg klaagt wel, want zij ziet haar klandizie week na week achteruit gaan.

Ook zij hoopt dat er asfalt ligt tegen midden maart; ze plant dan een heropening. De vaste klanten van Tonneke vinden nog hun weg naar het café, maar de passanten blijven weg. Uitbaatster Brigitte Coppens vindt het vooral jammer dat ze een wielerwedstrijd die voor begin april was gepland, moeten uitstellen.

Bij Safti zien ze het rooskleuriger. Johan Braeckman: ‘Natuurlijk waren er in het begin problemen met klanten en leveranciers die moeilijk de weg vonden maar na een paar dagen bleek dat de meeste mensen onze zaak toch weer wisten te liggen. We zullen binnenkort iedereen opnieuw moeten informeren dat ze ons niet langer kunnen bereiken vanuit richting Massemen maar we denken dat we fase één het moeilijkste stuk achter de rug zullen hebben.’

Bart Van Kerckhove/ Foto’s Raf De Graeve ¿kwets • maart 2009 • 7

Dossier Lam Gods

De diefstal bood Arsène een gelegenheid om weerwraak te nemen ‘Mijn naam moet niet in uw blad’, zegt Luc V. ‘Het enige wat ik wil is dat het parket de plaats die ik aanwijs als bergplaats van het paneel van de Rechtvaardige Rechters met professioneel materiaal zou onderzoeken.’

Volgens de gepensioneerde tandtechnicus klopt zijn theorie over de mysterieuze diefstal van het zijpaneel van het Lam Gods als een bus. Wetteraar Arsène Goedertier is volgens hem geen dief maar een man die wraak heeft willen nemen voor een onrecht dat hem is aangedaan.

De kiemen van V.’s fascinatie voor de diefstal van het paneel van de Rechtvaardige Rechters, op 10 april 1934, werden meer dan vijftig jaar geleden gezaaid. De twaalfjarige Luc zat met zijn vader aan de waterkant te vissen, toen vader V. erover begon. Hij vertelde dat hij, nadat de diefstal in de kranten was verschenen, zijn eigen vader had horen uitroepen: Dat is het werk van de Zotte Lievens en de Fransman.

‘Als kind hecht je daar niet veel belang ¿kwets • maart 2009 • 8

aan’, vertelt Luc V in zijn living in Vrasene, ‘het verhaal van mijn vader is vijftig jaar in mijn hoofd blijven sluimeren. Maar zes jaar geleden kwam alles als in een flashback terug en ben ik beginnen te zoeken. Ik heb de woorden van mijn vader en de mogelijke bergplaatst getoetst aan de uitspraken en brieven van Arsène Goedertier en alles valt als een puzzel in elkaar.’

Zotte Lievens Maar laten we met het begin beginnen.

‘Mijn grootvader woonde in een klein visserhuisje langs de Scheldedijk in Jabeke en ging geregeld klusjes opknappen in de villa van Lievens om wat bij te verdienen. De villa lag aan het eind van een lange oprijlaan aan de Dendermondsesteenweg net voor de gemeentegrens met Schellebelle. Oscar Lievens was een zonderlinge en eenzame figuur. Niemand kon zeggen waarmee hij de kost verdiende. Vanwege zijn bizarre gewoonten werd hij Zotte Lievens genoemd.

Blijkbaar had hij veel invloed en er werd gezegd dat hij tijdens de Eerste Wereldoorlog

spion in Nederland was geweest. Sommige getuigen zagen hoe hij verschillende keren buiten het station de trein liet stoppen in de buurt van zijn bestemming. Lievens had ook een grote zwarte auto zoals er op de avond van de diefstal een is opgemerkt in de buurt van de kathedraal. Zijn enige vertrouweling was een Fransman die in een afgedankte steenkolenopslagplaats in Schellebelle een geïmproviseerde garage dreef. Hij was een lenige man die vroeger nog met een circus zou hebben rondgetrokken.’

Volgens V. hebben Lievens en de Fransman de Rechtvaardige Rechters gestolen.

Lievens (1877-1935) blijkt net als Goedertier afkomstig te zijn van Lede. In zijn villa leefde hij alleen, maar tweeënhalf jaar voor zijn dood trouwde hij voor een tweede keer met kleermaakster Gabriëlle Lebbe uit Watou. Vreemd genoeg bleef Lebbe in de Westhoek wonen. Op haar vraag om in Watou te komen wonen, zou Lievens volgens haar geantwoord hebben dat ‘zijn alaam zijn leven was’. Sommige bronnen beweren dat Lievens een relatie had met de

Waar zijn de Rechtvaardige Rechters? (Deel II)

zuster van de vrouw die samenwoonde met de Fransman. Maar of het hier over Lebbe of een andere vrouw ging, is niet duidelijk.

Lievens was in elk geval al eens getrouwd geweest met Julia De Swaef, ook afkomstig van Lede en zus van Achiel De Swaef. Laatstgenoemde deed wel eens boodschappen voor zijn verre verwant Goedertier. Hij overleed op de dag van de begrafenis van Goedertier, 29 november 1934, en was in 1935 ook een tijdlang een verdachte in het dossier van de diefstal.

Florent Depauw, een Wetterse schoenmaker wiens familie afkomstig was van Schellebelle, bevestigde indertijd dat Goedertier en Oscar Lievens elkaar kenden.

Hij had Lievens een paar keer gezien in het kantoor van Goedertier. En toen Depauw in 1931 eens meereed met Goedertier naar Schellebelle, stopte de wisselagent onderweg bij Lievens. Ze vervolgden hun weg met een fazant die Goedertier van Lievens had gekregen.

Lievens werd begin maart 1935 dood aangetroffen in zijn villa. Officieel werd een natuurlijk overlijden vastgesteld dat toegeschreven werd aan Lievens’ maagzweren. In Wetteren fluisterde men dat Lievens vergiftigd was, een gerucht dat werd aangewakkerd door een artikel in L’indépendance Belge van 13 juni 1935. De krant vond dat er een autopsie uitgevoerd had moeten worden na de verdachte overlijdens van Lievens en De Swaef.

Wraak Volgens V. wist Goedertier op een of andere manier dat Lievens en de Fransman het paneel van de Rechtvaardige Rechters in hun bezit hadden en heeft hij zichzelf als onderhandelaar met het bisdom opgeworpen. De Wetterse wisselagent zou op die manier de kans gegrepen hebben om zich te wreken op het bisdom en op een vooraanstaande familie. ‘Zoals Karel Mortier in het vorige nummer van Kwets al zei, zat

Goedertier zelf zeker niet in geldnood.

En ik geloof Valère Goedertier die zoveel jaren later op zijn sterfbed zei: Mijn broer is geen dief. Voor Arsène was de diefstal een gelegenheid om weerwraak te nemen nadat hij door het bisdom onrechtvaardig werd behandeld. Goedertier schrijft trouwens in zijn brieven aan het bisdom een paar keer over wraak en een publieke nachtmerrie. Hij heeft het meer bepaald over de omvang van de wraak, die door intelligente, wraakzuchtige en koppige mannen wordt voorbereid en elders schrijft hij ik ben zeer gelukkig alle weerwraak te kunnen opschorten tot mijn terugkeer. Door het paneel na de betaling van het losgeld boven water te laten komen bij de brouwersfamilie Matthijs, zou hij zowel bisschop Coppieters als de familie Matthijs zelf voor de hele wereld te schande maken. Zelf heeft Goedertier verklaard dat de bergplaats nog meer ophef zou maken dan de diefstal zelf. Stel u voor: de Rechtvaardige Rechters gevonden binnen een ommuurd privédomein van een rijke en machtige familie die veel magistraten en

De Brouwerij Matthijs in Schellebelle was schuin tegenover de dreef gelegen die naar de villa van Zotte Lievens liep advocaten telde en relaties had tot op het hoogste niveau.’

Over de precieze toedracht van het onrecht dat Arsène Goedertier is aangedaan, blijft V. vaag. Een bekend gegeven is dat vader Goedertier tijdens de eerste Schoolstrijd (1878-1884) ontslag nam als onderwijsinspecteur om, zoals veel katholieken in het onderwijs, het bisdom terwille te zijn. Daarna verhuisde het gezin Goedertier naar Overmere waar vader Goedertier koster werd. De kleine Arsène leerde er Honoré-Jozef Coppieters kennen als speelmakker. Door deze opgedrongen carrièrewending moest het gezin Goedertier het voortaan met minder doen en de ambities bijstellen.

Het is niet duidelijk of de familie van de liberale brouwer Matthijs enig profijt uit deze situatie heeft gehaald. V. suggereert veeleer dat er daarna nog iets moet zijn gebeurd waarbij Coppieters zijn jeugdvriend Arsène heeft benadeeld ten voordele van Louis Matthijs of iemand uit diens entourage.

Eigen bescheiden pogingen om daar aanwijzingen voor te vinden, leverden echter niets op.

Tuinier Toch meent V. dat de dieven het gestolen paneel bij Matthijs hadden verstopt. De brouwerij was schuin tegenover de dreef gelegen die naar de villa van Lievens liep, op het grondgebied van Schellebelle. En er zijn de uitspraken van de tuinier van ¿kwets • maart 2009 • 9

Dossier Lam Gods

Matthijs, een man uit Dendermonde die wel eens samen met de Fransman werd gezien. De tuinman zou met een glas te veel op een paar keer hebben gezegd dat er in de tuin van Matthijs een fortuin verborgen lag. V. heeft dat zelf vernomen van een bejaarde Schellebellenaar. Voorts kloppen volgens hem de (al dan niet gecodeerde) aanwijzingen over de vindplaats in de afpersingsbrieven met elementen uit de omgeving van de brouwerij Matthijs, al klinkt deze argumentatie niet steeds even overtuigend.

V. ziet ook allerlei iconografische gelijkenissen tussen de afbeeldingen op het Lam Gods en de site van Matthijs. ‘Als je de linkerzijpanelen van het Lam Gods dichtvouwt, komen de Rechtvaardige Rechters in het waterbekken terecht en de seqouiaboom staat er dan bovenop of voor. De waterput, de seqouia, die vijf ¿kwets • maart 2009 • 10

jaar geleden helaas is afgezaagd, vind je ook terug bij Matthijs. Goedertier had dat natuurlijk ook gezien. Er was zelfs een heuveltje in de tuin en rond het domein was vroeger alleen maar groen van planterijen, dat herinner ik me uit mijn kindertijd. Je stond daar bij manier van spreken met je voeten in het schilderij van Van Eyck! D.U.A., zoals Goedertier zijn brieven ondertekende, staat voor Dans Une Alcôve, wat zoveel betekent als een afgesloten kleine ruimte.

En de intialen ANS, die hij liet gebruiken voor de antwoorden in de zoekertjesrubriek van de krant La Dernière Heure staat voor A Notre Schellebelle. De afkorting AMDG in een van de brieven komt dan weer van Arsène tegen Matthijs, Dendermonde (politieke arrondissementshoofdplaats) en Gent (zetel bisdom). Alles valt als een puzzel in elkaar. Maar Goedertier is door het noodlot uiteindelijk in de val getrapt die hij voor

Matthijs en Coppieters heeft opgezet.’

Vandaag is het brouwershuis van Matthijs mooi gerenoveerd en het domein errond verkaveld en sinds enige jaren bebouwd. V. is in de omgeving zelf nog met een spade en een schop in de weer geweest, maar uiteindelijk hadden de nieuwe bewoners liever dat er niet meer op hun grond werd gespit. Ook rond de fundamenten van het afgebroken Sint-Barbarakapelletje heeft hij gezocht. ‘Het was bovenop een steenput gebouwd’, zegt V. Het kapelletje werd in de tijd van de mysterieuze dood van Lievens al genoemd als bergplaats. In de buurt ligt ook nog altijd een gemetselde privériool van de familie Matthijs. ‘Het enige dat ik zou willen vragen is dat het parket eens zou onderzoeken wat daar allemaal in de ondergrond zit’, besluit V. Eric Bracke / Foto’s Koen Bracke

¿kwets • maart 2009 • 11

Het Kunstkabinet Wetthra en Gaston M. Van der Gucht: twee namen die onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Maar Gaston was veel meer dan Wetthra. Zijn actieradius was o zo verbluffend uitgebreid en verscheiden. De onderwijzer klom op tot directeur van het basisonderwijs van het Sint-Franciscuscollege, publiceerde artikels in diverse pedagogische tijdschriften en schreef een taalwerkboek voor het lager secundair onderwijs.

Iedereen herinnert hem als toneelmens: acteur, regisseur, auteur van bekroonde toneelstukken en massaspelen. Hij was ook een gelauwerd jeugdschrijver en romancier met een omvangrijk oeuvre.

De kleine, wondere wereld van Gaston

¿kwets • maart 2009 • 12

Met toneelspelen raakt hij van jongs af vertrouwd in zijn geboortedorp Mere. Het is de tijd van een drama en een blijspel in een marathon-middagvoorstelling. Eén stuk uit die tijd zal hem altijd bijblijven, het sterk sociaal geëngageerde Honger van Nestor De Tière.

Het gezin verkast naar Oordegem, nadat vader er als gemeentesecretaris wordt aangesteld. Daar richt hij met zijn broers Bob en Willy, André Bossaer en nog enkele andere studenten de toneelbond Hoger Leven op. De groep trad in 1943 in het Werkmanshuis op.

‘Intussen liep ik toneelschool te Aalst bij Gaston Van Den Bossche’, vertelde Gaston in betere tijden. ‘Hij heeft me in heel mijn theaterloopbaan het meest bijgebracht.

Een rustige, bescheiden man. Maar wat voor een talent! Toen was er nog geen sprake van een regisseur in een gezelschap.

Iemand begeleidde het toneel, een andere leerde een materie aan. Er was echt behoefte aan regisseurs. Luister, je hebt twee soorten regisseurs: zij die vooral technisch gericht zijn en zij die het spelen belangrijk vinden. Wij spreken toch altijd van toneelspelen. Ik meen dat het tweede deel van die samenstelling van primordiaal

belang is. In het liefhebberstoneel heb je een opleidingstaak. Je moet iemand leren lopen, leren staan, leren praten, leren kijken.

Je moet het gevoel aanleren om op de zaal in te spelen. Verdorie, ik doe het zelfs honderd keer voor als het nodig is’.

Gaston heeft een onderwijzersdiploma op zak, maar wordt fabrieksarbeider in Aalst om zich na de werktijd voluit met het schrijven bezig te kunnen houden. Schrijven obsedeert hem. Tot directeur Hye hem na het bijwonen van een toneelvoorstelling overhaalt om in het College les te geven.

In 1947 trouwt hij met Blanche De Kegel.

Een vruchtbaar huwelijk dat bezegeld wordt met negen kinderen. Het jonge koppel vestigt zich in de Hoenderstraat, later in de Sportstraat. In de Katholieke Cerkel heeft men weet van een jong talent en Gaston komt in de operette terecht. Niet zijn ding, het gesproken toneel blijft zijn dada. In 1947 sticht hij het Jeugdtheater Nele en de groep verwerft over het hele Vlaamse land bekendheid.

1948 is een gedenkwaardig jaar voor Wetteren. Het massaspel Wetthra staat in de steigers.

‘Om Wetthra te vatten, moet je Steven Daem gekend hebben. Een fantast! Hij was een geboren verteller, had fantasie zat en bezat de magische gave om iemand wild enthousiast te maken. Op een nieuwjaarsdag vertelde hij over Wetthra, een allegorische figuur die het Wetterse volk incarneerde. Het openluchtspel was in wording!’ Wetthra, met de gerenommeerde Staf Bruggen als regisseur, is een doorslaand succes en wordt in 1951 hernomen.

In de jaren vijftig en zestig stort hij zich voluit op het schrijven. Jeugdboeken en romans komen geregeld van de pers. Zijn honger is niet te stillen. Het sociale thema, het engagement, de betrokkenheid, de marginaliteit zijn vaste items. Zijn

Gaston M. Van Der Gucht 1922-2009 jeugdromans en kinderboeken zijn fel opgemerkt, zelfs in het buitenland met vertalingen naar het Duits en het Afrikaans.

‘Wat niet altijd in dank werd afgenomen!

Jeugdboeken als Bunkerratten en Boefjes uit mijn straat waren al te gedurfd, ze botsten met de tijdsgeest. Waar haal je het uit om problemen bij de kinderen te brengen! Ja, kinderen moesten brave-Hendrik-boeken lezen. Ik beschreef kinderen van gescheiden ouders, kinderen die in de goot leefden, die vochten en diefstal pleegden!’

Ook als prozaschrijver wordt hij geprezen.

Met De moordenaar leeft gelukkig wint hij de prijs voor Letterkunde van de provincie Oost-Vlaanderen. In de jaren vijftig groeit hij uit tot één van de belangrijkste vertegenwoordigers van de priester- en probleemromans in Vlaanderen.

Toneelspelen en regisseren blijven Gaston in de ban houden. Hij komt voor het voetlicht bij Dageraad, de toneelgroep onder leiding van Rudi Van Vlaenderen

en sticht Ploeg met collega’s van het SintFranciscuscollege. Hij raakt alom bekend en regisseert bij verschillende toneelbonden uit de regio. Toch blijft zijn hart in Wetteren.

In 1969 blaast hij Zucht naar Kunst in het Werkmanshuis nieuw leven in.

De traditie van het sociaal engagement wordt met Rerum Novarum op de bühne verdergezet. Met kermis komen de volkse blijspelen onder de schijnwerpers.

‘De mensen houden van volkstoneel. Ze kunnen zich ermee identificeren. Met volkse stukken grijp je terug naar vroegere lokale toestanden. Je kijkt met een zekere nostalgie terug op gisteren. Een lach en een traan. Ingrediënten van het dagelijkse leven gekruid met figuren zoals de burgemeester, de schoolmeester, de koster, de pastoor.

Heerlijk!’

de cultuurraad, de ontzuiling van de bibliotheken en de oprichting van één gemeentelijke bibliotheek voor iedereen.

De leeftijd krijgt geen vat op de zeventiger.

Hij schrijft nog de theaterstukken Daens en De Traktor, de massaspelen Frere Pachters en De heksen van Laarne en zet in 1992 met de herwerking en de regie van de derde uitgave van Wetthra de kroon op het werk.

Gaston M. Van der Gucht was een streekgebonden man.

Hij reisde voortdurend in zijn verbeelding, aan zijn schrijftafel. De kleine, wondere wereld van Gaston. De jongste jaren vervreemdde hij ervan. Het werd stil rond hem. Hij verdween uit het straatbeeld. Maar de herinnering aan die altijd bezige artiest blijft. Chapeau!

Als ACW’er wordt hij tot gemeenteraadslid verkozen. In de politiek vindt hij echter zijn draai niet. Toch ijvert hij met burgemeester René Uyttendaele voor de stichting van

Een selectieve bibliografie vind je in de brochure Hommage aan Gaston M. Van der Gucht (cc Nova – 8 oktober 2005).

Guy Jooris / foto P.Lorré

¿kwets • maart 2009 • 13

Aankoop site De Witte

Nadat het er jaren troosteloos en aan verpaupering ten prooi bij lag, heeft Wetteren het terrein van de onderneming Bouwmaterialen De Witte aan de Aard eindelijk gekocht. Met die investering heeft onze gemeente de ontwikkeling van het gebied tussen het centrum en de Schelde zelf in handen. Maar wat zal er precies met de site gebeuren?

Begin dit jaar kondigde het Wetterse gemeentebestuur aan dat zij de intentie had om de gronden van de onderneming Bouwmaterialen De Witte te kopen. De ¿kwets • maart 2009 • 14

gemeente trok daarvoor 2.128.400 euro uit.

De site van meer dan 1 ha ligt tussen de kerk en de Scheldekaai. Naast een betonnen vlakte en een paar oude hangars omvat dit terrein ook een herenhuis, garages en een schoolgebouw. In dat laatste pand wordt momenteel het provinciaal volwassenenonderwijs gehuisvest, in afwachting van de nieuwbouw in de Nieuwstraat, die ondertussen bekendstaat als ‘de spookschool’.

Burgemeester Marc Gybels (CD&V) weet al goed wat hij concreet met de site wil aanvangen. Hij riep de pers bijeen nog

voor dat de gemeenteraad de aankoop van de gronden goedkeurde. De site wordt de locatie voor de bouw van een nieuw administratief centrum voor de gemeentelijke diensten. Daarnaast wil onze burgervader er sociale woningen, kantoorruimte en horeca- en handelszaken inplanten. De eerste realisaties zouden al zichtbaar moeten zijn in 2012.

Wandelen, fietsen en parkeren In 2007 werd voor de site het Ruimtelijk Uitvoeringsplan (RUP) Marktdreef opgemaakt. ‘Dit RUP werd opgemaakt toen

brengt de Schelde dichter bij het centrum

om de internationale uitstraling van de Scheldestreek naar een hoger niveau te tillen.

In Wetteren kan de site De Witte een cruciaal punt zijn op de groene as tussen de Kalkense Meersen en de Ham. Gemeenteraadslid Paul De Moor (Groen&Co) pleitte eerder in de gemeenteraad voor wandelpaden en een arboretum aan het scheldefront. de eigenaar van de gronden aanstuurde op een verkaveling’, zegt Marc Van Damme, voormalig schepen van Ruimtelijke Ordening (SP.A). ‘Het gemeentebestuur zag dit niet zitten en legde samen met de eigenaar in een RUP vast wat de bestemming voor de site is.’

Het RUP voorziet een wandelpad van de Aard naar de Scheldedreef bovenop de dijk.

De site De Witte krijgt een verhoogd niveau, waaronder een parkeerzone komt. Het wandelpad wordt via een brug verbonden met het verhoogde niveau. Op die manier kunnen wandelaars en fietsers gemakkelijk via de Marktdreef van het centrum naar de Schelde.

De herontwikkeling van de site De Witte kadert in het bovengemeentelijke samenwerkingsverband ScheldeLandschapspark, waarbij 25 gemeenten zijn aangesloten. Dit samenwerkingsverband wil verschillende openbare en particuliere, toeristische, stedenbouwkundige en groene projecten langs de Schelde van Gent tot Antwerpen bundelen. Deze initiatieven maken deel uit van de pogingen

Vlucht vooruit Het ziet er naar uit dat de gemeente Wetteren kiest voor de vlucht vooruit met het dossier van de site De Witte. Op het stadhuis klinkt het dat al op 10 maart 2009 een eerste concept van een voorontwerp voor de site zam worden voorgesteld aan de gemeenteraad. Wetteren laat zich voor de opmaak van dit ontwerp steunen door het bureau van het Schelde-landschapspark.

Dit bureau werd via Europese mededinging aangesteld.

Oppositiepartij Groen&Co huivert voor die haast. ‘Ik hou mijn hart vast’, zegt gemeenteraadslid Piet Van Heddeghem.

‘Wij hebben de aankoop van de gronden in de gemeenteraad goedgekeurd omwille van de cruciale ligging van de site. De herontwikkeling van de gronden zal het gezicht van Wetteren voor honderden jaren bepalen. Wetteren, en de kerk nogal letterlijk, leeft met haar rug naar de Schelde. Dit project is een unieke kans om het centrum dichter bij de Schelde te brengen. Maar Wetteren moet nu zelf het stuur in handen nemen. Ik stel mij de vraag of burgemeester Gybels zich niet zal laten leiden door het Schelde-Landschapspark uit gemakkelijkheidsoverwegingen. Ook als het RUP, dat opgemaakt werd in overleg met de vorige eigenaar, de ontwikkeling hypothekeert, moeten we samen met hogere overheden het RUP aanpassen’.

De partij vraagt naar een visie en een globaal plan. ‘Er is de Warande, den Blakken en de stationsomgeving. We hebben de aankopen

De herontwikkeling van de site De Witte zal het uitzicht van Wetteren voor honderden jaren bepalen. van de site Cordonnier, de Hekkerstraat en nu van De Witte. Die sites zijn geen eilanden.

Ze staan in verbinding met elkaar, met het centrum en met de Schelde. Hopelijk wordt er iets met die opportuniteit gedaan. We hebben op de gemeenteraad ook gevraagd om naar een grote betrokkenheid van de bevolking te streven. Er wordt nu veel in een beperkte groep van vooral architecten beslist. Iedereen moet zijn gedacht kunnen zeggen, iets kunnen schetsen of schrijven.

Achteraf kan de gemeente nog kiezen welke ideeën ze meeneemt in een ontwerp. Als ik een reis plan, kan ik de kaart van Europa op tafel leggen en samen met vrienden bekijken wie waar al geweest is en daarna nog zelf een keuze maken. Maar ik kan ook naar een reisbureau stappen. Ik verkies het eerste’.

Wordt zeker vervolgd!

Wetteren aan de Schelde Wist u dat de golven in het logo van de gemeente Wetteren verwijzen naar de Schelde? Het communicatiebureau dat het logo destijds ontwikkelde en Piet Van Heddeghem, voormalig schepen van Communicatie, wilden ‘Aan de Schelde’ als baseline. Het college van burgemeester en schepenen schrapte de verwijzing.

¿kwets • maart 2009 • 15

Aankoop site De Witte Wonen op de Aard De herinrichting van de Scheldekaai gaat verder dan de gronden van De Witte alleen.

Ook de Aard en de Passarelle kunnen een stevige opknapbeurt gebruiken. Een paar jaar geleden maakte de Wetterse architect Geert Vieren op eigen initiatief een ontwerp voor de herinrichting van de Aard.

Het ontwerp had als bedoeling om het centrum dichter bij de Schelde, maar ook bij Overschelde te brengen via een nieuwe fiets- en voetgangersbrug. Op de Aard zou een wooncomplex kunnen komen waarin ook ruimte is voor horeca.

Geert Vieren zag de realisatie van dit ontwerp als een publiek private samenwerking.

Wannes Haghebaert / Foto’s Raf De Graeve en Didier Verbaere

¿kwets • maart 2009 • 16

Afbeelding: copyright Groep Planning

foto maquette - Copyright Geert Vieren

¿kwets • maart 2009 • 17

Jan Van Steenberghe ’Als Michel Preud’homme er op aandringt om met je samen te werken, twijfel je niet’

’De trainer van Standaard Wetteren zei me destijds dat ik in eerste provinciale thuishoorde’, zegt Jan Van Steenberghe (36). ‘Kort na zijn uitspraak tekende ik een contract bij Eendracht Aalst. Eerste klasse, niet provinciale.’ Niet goed genoeg voor groengeel speelde de Wetterse goalie 14 jaar in de hoogste voetbalafdeling, waar hij nu als keeperstrainer van de Buffalo’s aan de slag is.

Jan Van Steenberghes carrière is er één vol toevalligheden, ups maar evenveel downs, mislukkingen en triomfen. Als zesjarig ventje sloot hij zich aan bij Racing Wetteren, maar voetbal was niet zijn ding.

Als veldspeler deugde hij ook niet en hij ruilde de groene grasmat voor de chloor van het zwembad. Jan was een beloftevol zwemmer en vergaarde heel wat trofeeën, maar op zijn twaalfde gooide chronische sinusitis roet in het eten. Misschien een geluk bij een ongeluk, want de rijzige tiener koos weer voor de bal, deze keer bij Standaard Wetteren. En hij vatte post in het doel. Met succes, want na een jaar werd hij al door de talentscouts van Lokeren weggeplukt.

‘Ik beleefde mooie jaren bij de jeugd op Daknam’, blikt Jan terug. ‘Maar de concurrentie was er moordend. Bob Hooghenboom was een monument, Danny D’hondt stond klaar om door te breken. En dan was er nog de Nigeriaan Peter Rufai. Op mijn negentiende zat er voor mij niet meer in dan bij de reserveploeg spelen. Maar ik wilde keepen, dus keerde ik terug naar Standaard Wetteren, waar ik wel een plaats onder de lat kreeg.’

Een echt groot succes werd dat niet.

De eerste twee seizoenen speelde ik, maar toen was ik plots niet goed genoeg meer.

Toenmalig trainer Julien De Landtsheer geloofde niet in mij. Kort voor het einde van het seizoen zei hij: ‘Jij hoort niet thuis in

¿kwets • maart 2009 • 18

derde klasse, eerste provinciale is voor jou het hoogst haalbare niveau.’

Dat cowboyverhaal klopt dus toch?

Maar natuurlijk, ik kreeg deze gortdroge mededeling over me heen. Het was een klap in mijn gezicht, maar ik was ervan overtuigd dat ik beter kon dan eerste provinciale. En toen kwam Eendracht Aalst op de proppen.

Jan Ceulemans was er trainer en zijn scouts hadden me gevolgd. De rapporten waren lovend, hoewel achteraf bleek dat ze enkel matchen hadden gezien waarin ik me niet eens echt had kunnen tonen. Maar bon, ik kon bij Aalst terecht. Ik herinner me goed hoe ik licht triomfantelijk op De Landtsheer afstapte en zegde: ‘Ik heb getekend in eerste.’ Hij beweerde dat dat niet kon, want hij kende alle trainers uit de provinciale reeks en had niks horen waaien. ‘Ik ga niet in eerste provinciale spelen, maar in eerste klasse bij Eendracht Aalst’, antwoordde ik.

Die moet een gezicht hebben getrokken, niet?

Amaai. Nu ja, niemand had verwacht dat ik plots in eerste klasse zou belanden. Maar het was wel zo. Die vernedering bij Standaard Wetteren was dus snel weggeslikt. Voor mij is het enkel een anekdote, ik lig er niet meer wakker van. Maar Julien De Landtsheer loopt nog steeds in een bocht om me heen. (lacht) Begrijpelijk. Van toen af liep het crescendo met het jouw carrière.

Ik speelde graag bij Aalst. Jan Ceulemans was een fantastisch trainer. En die ploeg...

Gilles Bilde, Yves Vanderhaeghe, Koen De Vleesschauwer, Harold Meyssen, om er maar een paar te noemen, hebben hun sporen verdiend in het voetbal. Maar toen kwam het faillissement en was het sprookje over. Gelukkig kwam promovendus La Louvière op de proppen en kon ik in eerste klasse aan de bak blijven.

La Louvière was een grijze muis in eerste klasse, maar in 2003 verrasten jullie vriend en vijand.

keeperstrainer bij KAA Gent

Als kleine club wonnen we dat jaar de Beker van België op de Heizel, met 3-1 van Sint-Truiden. Dat was één van de hoogtepunten uit mijn carrière. Ik zag een mooi seizoen bekroond met een sterke bekerfinale. Maar de euforie was alweer van korte duur, want niet lang daarna sloeg ook bij de Wolven de financiële crisis toe.

Van bekerheld tot werkloos doelman, het was de harde realiteit.

En toen kwam een onverwacht telefoontje uit Brussel.

Ik zat drie weken zonder werk toen Anderlecht inderdaad aan de telefoon hing met de vraag of ik niet in het Constant Van den Stock-stadion wilde spelen als derde keeper. Eerlijk, ik dacht dat het om een grap ging. Maar dat was het niet. Jacky Munaron, die toch een beetje een rode draad vormt door mijn carrière, had mij aangeraden.

Ik tekende meteen. Ik wist ook dat ik met Tristan Peersman en Daniel Zitka voor me niet veel speelkansen zou krijgen, maar ik had geen werk en het was wel Anderlecht dat me vroeg. Ik was altijd overtuigd van mijn kwaliteiten als doelman, maar bij de grootste club van ’t land spelen, nee, daar durfde ik nooit van te dromen.

De kans om je te tonen, kwam er sneller dan verwacht.

En wat voor een kansen. Doordat Zitka out was en Peersman op een zijspoor belandde, was ik plots de nummer één. Mijn eerste twee wedstrijden voor paarswit waren het Champions League-duel op Inter Milaan, in een kolkend Meazza-stadion, en de topper tegen Club Brugge. Ik speelde tweemaal sterk. Jacky Munaron had altijd gezegd: ‘Jan, jij bent een doelman die beter tot zijn recht komt als hij voor 50.000 man kan spelen dan voor lege tribunes.’ Hij kreeg gelijk. Ik heb een soort aangeboren rust als ik in doel sta, ook als ik voor het oog van de wereld speel. Die match tegen Internazionale, dat vergeet ik nooit meer.

Veel wedstrijden heb je niet meer

gespeeld voor Anderlecht nadien. Nooit gedacht aan vertrekken?

Nadat Peersman van het toneel verdween, kocht Anderlecht Silvio Proto. Ik kreeg toen heel wat aanbiedingen van andere, kleine eersteklassers, maar ik verkoos toch bij Anderlecht te blijven. Voor het geld? Vooral om er bij te leren van sterke doelmannen en goede trainers. En een stuk voor de zekerheid. Ook al was ik maar derde doelman, ik werd enorm geapprecieerd in Brussel. Ik kreeg garanties om er na mijn actieve carrière aan de bak te komen.

Toch verliet je de club in 2006. Waarom?

Ze trokken ook nog Davy Schollen aan, zodat ik vierde goalie werd. Zo werd de kans op speelminuten nihil, en eigenlijk was ik nog te goed om me te begraven. Ik trok naar Dender, waar ik tweede keeper werd achter Erwin Lemmens. Maar na een half jaar, in november 2007 hing ik de handschoenen aan de haak.

Had je toen al een trainersfunctie in gedachten?

Absoluut. Ik heb de nodige diploma’s en wilde in de voetballerij blijven. Anderlecht hield zijn belofte. Ik kon er fulltime jeugdtrainer worden en zou er de Uefajuniores onder mijn hoede krijgen.

Maar het werd AA Gent. Waarom?

Omdat ik daar keeperstrainer kon worden van de eerste ploeg, mijn droom. Als Michel Preud’homme, toch een ongelooflijk monument, op je komst aandringt, dan twijfel je geen seconde. Dat was een eer.

Preud’homme had met Ferrera en Van den Buys zijn hulptrainers van Standard meegebracht naar Gent, maar wilde mij per se als keepertrainer.

Waarom precies? Als trainer had je je sporen nog niet verdiend.

Preud’homme heeft met veel mensen gepraat en kreeg positieve signalen over mij en mijn manier van werken, onder anderen van alweer Jacky Munaron. Ons eerste gesprek was positief. Preud’homme en ik zaten op dezelfde golflengte wat onze visie op doelmannen trainen betreft. ¿kwets • maart 2009 • 19

Jan Van Steenberghe We hadden hetzelfde profiel keeper voor ogen. Mijn contract was snel getekend.

Je tekende maar voor één jaar. Zijn er intussen al gesprekken geweest over een verlenging?

Dat gebeurt later dit jaar, in maart of april. Ik hoop op een langere verbintenis, want onze samenwerking verloopt vlot.

Preud’homme wilde dat ik maar voor één seizoen tekende, om elkaar af te tatsen en te zien of het klikte. En dat doet het, denk ik.

Brengt dat niet veel druk mee, een hoofdtrainer hebben die zelf doelman is geweest? En wat voor één!

Het vergemakkelijkt het werken.

Preud’homme heeft ook veel oog voor zijn doelman en weet perfect waarover hij spreekt. Nogmaals, we willen dezelfde richting uit.

Wat maakt jou een goede trainer?

Het is moeilijk om jezelf te beoordelen.

Maar het is een feit dat veel mensen zich geroepen voelen om keepertrainer te worden, maar er slechts weinig zijn die het echt kunnen. Een doelman begeleiden is meer dan hem op training wat ballen toe te trappen en hem fysiek in orde te maken. Je moet je doelman beter maken, fysiek, mentaal en tactisch. En daar kruipt veel werk in. Ik maak video-analyses, praat veel en werk op de zwakke punten van de doelman. Zonder te willen stoefen, denk ik dat ik een goede visie op mijn job heb en een goalie echt beter kan maken.

AA Gent krasselde voor nieuwjaar, maar op de prestaties van Jorgacevic was weinig aan te merken, niet?

Bojan is een sterke keeper, dat staat buiten kijf. Zeker na de jaarwisseling speelt hij op heel hoog niveau. In het eerste deel van het seizoen, waren me enkele zwakheden in zijn spel opgevallen.

Dewelke?

Dat is tussen mij, Bojan, Preud’homme en de andere mensen van de technische staf.

Maar tijdens de winterstop hebben we ¿kwets • maart 2009 • 20

hard op Bojans mindere punten gewerkt, zoals zijn positiespel. En dat werpt nu al zijn vruchten af.

Enkele weken geleden vloog Preud’homme naar de tribune nadat hij zich heel kwaad maakte toen de ref penalty floot nadat Jorgacevic Charleroi-spits Mboyo torpedeerde.

Was het strafschop of niet?

Volgens mij niet. De spits had de bal al weggetikt, Jorgacevic maakte zich breed om zijn doel te verdedigen. Ach, ik wil daar niet te veel over zeggen. Wat ik wel weet, is dat we tegen Genk een penalty tegen kregen, maar er zelf een overduidelijke werden onthouden.

Moet een ervaren rot als Preud’homme zich toch niet kunnen beheersen?

Waarom worden zijn recente uitbarstingen zo uitvergroot? Dat zijn explosies van een winnaar. Preud’homme is niet tevreden als er niet wordt gewonnen, punt. En zo zitten wij allemaal op de bank bij Gent. En als je al een heel seizoen flagrant wordt benadeeld door de refs, ja, dan kan je wel eens ontploffen. Ik wil geen polemiek hierover,

ik stel alleen maar vast.

Heerst er geen frustratie bij KAA Gent?

Jullie haalden de kampioenentrainer in huis, niet om ergens rond de zevende plaats in het klassement te kamperen, neem ik aan.

Ook al loopt het niet altijd zoals je wil, van frustratie is geen sprake. Als je Preud’homme haalt dan verwachten de supporters, en niet in het minst de pers, knalprestaties. De lat werd buiten onze wil om ontzettend hoog gelegd, de druk was enorm groot. Maar KAA Gent heeft nooit geroepen dat het dit seizoen zou schitteren.

Preud’homme kwam om op lange termijn te werken. Hij is met een project bezig dat binnen twee à drie seizoen vruchten moet afwerpen. Het mag natuurlijk vroeger, maar ik denk dat we op de goede weg zijn. We hebben enkele wintertransfers gedaan die een schot in de roos lijken. Dat zal ooit resultaten opleveren. Maar heb nog wat geduld. Jammer genoeg heeft de pers dat niet.

Peter Dirix / Foto’s Didier Verbaere

¿kwets • maart 2009 • 21

Het Posthotel

In 1883 kreeg Theoduul Polfliet van het ministerie van Openbare Werken de toelating om een vervoersdienst op te starten pour la conception d’un service d’omnibus entre Wetteren et Gand par Laarne et Heusden. Hij had een onbebouwd perceel aan het Stationsplein gekocht en beoogde een combinatie van koets- en koerierdienst met huurhouderij, restaurant en hotel. Het multifunctionele gebouw avant la lettre werd rond 1887 opgeleverd.

De herberg, ingericht met hout- en snijwerk in neo-Vlaamse renaissancestijl en wandschilderingen in de geest van zeventiende-eeuwse meesters was toentertijd de ontmoetingsplaats van de burgerij.

Na de aanleg van de spoorlijn MechelenGent in 1837 en de bouw van het station in 1848 werd het Stationsplein geleidelijk aan ¿kwets • maart 2009 • 22

aangelegd. De braakliggende gronden in de onmiddellijke omgeving waren lokazen voor grondeigenaars, onder wie Constantin Van Cromphaut en Jan-Baptist Ackerman. Ook vele burgerfamilies lieten later een huis bouwen in de buurt van het station. De herenhuizen en de gevels in art nouveaustijl zijn er nog altijd stille getuigen van. Theoduul Polfliet, een man van liberale komaf, had een neus voor commercie en vond aan het plein een uitgelezen locatie om zijn grootschalige project te realiseren. Het Post-Hotel was ideaal gelegen aan de overkant van het stationsgebouw om er postverkeer, vervoersdiensten, een huurhouderij en veertien hotelkamers voor handelaren, reizigers en passanten te concentreren.

En de Wetterse burgerij kon genieten van ontspanning, vermaak en banketten in het smaakvolle interieur!

In 1903 liet Theoduul Polfliet de zaak over aan zijn zoon Charles. Hij nam zijn intrek in het

aanpalende herenhuis met stemmige voortuin.

Toen het buurtspoorwegstation van de tramlijn Gent-Wetteren-Hamme van Kapellendries naar het station verhuisde, kende de koets- en koerierdienst een terugloop. Charles ontdekte evenwel nieuwe commerciële mogelijkheden.

Een uithangbord vermeldt: Aanvaarding van gastmalen voor huwelijken en begrafenissen, verhuur van rijtuigen met prachtige modellen voor huwelijken, communies, gouden of diamanten bruiloften, verhuur van kamers voor reizigers, bergplaats, vervoer per auto in alle richtingen.

De koets moest het veld ruimen voor de automobiel en zijn zoon Theoduul werd de eerste taxichauffeur in Wetteren. Rond 1914 bleek het hotel zo goed als opgedoekt. Het ontbreken van waterleiding en sanitaire voorzieningen op beide verdiepingen was de belangrijkste beweegreden. Eind jaren twintig verliet Charles het Posthotel en verhuurde het pand. Het werd achtereenvolgens betrokken door de families Vruchterman, De Landsheere en De Bruycker. Nadien baatten Georges Bossaert en Alphonsine De Bruycker het café meer dan een kwarteeuw uit, tot eind 1996. Uiteraard zijn de activiteiten in en rond het Posthotel in de loop der jaren grondig gewijzigd. Het bleef enkel in bedrijf als café.

De stallingen achteraan het gebouw werden tijdelijk verhuurd aan een garagehouder, later kwam er een fietsen- en motorenstalling voor de treinreizigers.

Rond de jaren zeventig kocht de RTT (het huidige Belgacom) het herenhuis van de Polfliets. Het werd gesloopt om er een weinig inspirerende nieuwbouw op te trekken. En in 1981 lag het Posthotel zelf op apegapen! In januari van dat jaar werd het pand - sedert 10 juni 1980 door de erfgenamen Polfliet verkocht aan de PVBA Scala Plastics - onteigend voor Openbaar Nut ten voordele van de RTT. De doodsklokken luidden. Om het behoud te vrijwaren diende het College van Burgemeester en Schepenen van Wetteren in 1983 bij de bevoegde instanties een aanvraag in om een beschermingsprocedure in te leiden. Het

een model van een negentiende-eeuws burgerlijk cafe

Posthotel kwam op voorontwerp en ontwerp van lijst en werd bij Ministerieel Besluit van 1 augustus 1986 definitief beschermd als monument en dorpsgezicht.

In september 1991 diende het café als locatie voor de opname van een sequentie van de film Daens . Hiermee werd de historische waarde ervan nogmaals in de verf gezet.

Na ingrijpende restauratiewerken, onder meer aan de wandschilderingen en het interieur, heropenden Paul en Hilde De Moor-Van der Sypt het Posthotel in 1999. Het werd een café waar men bij kaarslicht en gedempte achtergrondmuziek gezellig kan keuvelen en een krant of tijdschrift kan lezen. In de aanpalende leeskamer hebben tijdelijke tentoonstellingen plaats.

Het gebouw in baksteen, naar een ontwerp van Camiel Raes-Maenhout, telt vijf traveeën onder een (kunst)leien zadeldak met een houten kroonlijst op klossen.

De straatgevel is zeer evenwichtig opgebouwd.

De vensteropeningen met lijstwerk in imitatienatuursteen werden per bouwlaag boogvormig of rechthoekig uitgewerkt. De houten vensterdeuren tot op de grond naast de eigenlijke toegangsdeur zorgen voor de lichtinval, het verrassend fascinerende spel van licht en schaduw, en voor een uitzicht op het va-et-vient van mensen op het plein.

De deuren en vensters zijn vervaardigd uit pitchpine, hout van de grove den.

De eerste travee met ingangspoort vormt een hoekrisaliet (een deel van de voorgevel dat wat vooruitspringt). De scheiding tussen de eerste

en de tweede bouwlaag is geaccentueerd door een balkon: een houten platform, afgeboord met een laag gietijzeren hekwerk.

Aan de achtergevel vallen de verspringende vensterniveaus, de traptravee en de brede poortopening op. Enkele muuropeningen bevatten nog bogen. De overige zijn allemaal rechthoekig. Bezijden en achteraan, waar nu onder meer de tuin en het vijvertje zijn aangelegd, bevonden zich de ommuurde stallingen. Dat het gebouw wel degelijk van 1887 dateert, staat te lezen op een ingemetselde steen, links van de terrasdeur, Ch.Polfliet 1887, refererend aan Theoduuls zoon Charles, geboren in 1874.

Verfijnd houtsnijwerk Ook in de rechthoekige gelagzaal duikt het jaartal 1887 op. Een cartouche in het midden van de toog vooraan verwijst ernaar, Anno 1887. Het interieur is volledig uitgewerkt in neoVlaamse renaissancestijl. Daarvoor tekende de Wetteraar Séraphine De Maertelaere, één van de vermaarde tenoren die deze stijl uitdroeg. Zijn atelier stond voor zuiver ambacht en vakmanschap. De lambriseringen, de deuren, de vaste zitbanken en de toog zijn van Europees eikenhout. De Maertelaere weet de kijker te verbazen met weelderig verfijnd houtsnijwerk: cartouches, rolwerk, rijkelijk versierde panelen, diamantkoppen, palmetten, sierlijsten met rozetten, arabesken en vegetatieve motieven geconfronteerd met gotische motieven en invloeden van de Spaans-Moorse stijl. Hij bewijst hiermee zijn doorgedreven kennis en voorliefde voor de

eclectische stijl .Toch behoudt hij zin voor orde, regelmaat en evenwicht in de uitwerking van zijn concept. Hij wordt nooit exuberant.

De cafétoog staat centraal. De toonbank heeft een uitkragend bovenblad, ondersteund door Ionische zuiltjes. De toogwanden zijn ingedeeld in sterk versierde panelen, afgeboord met een rozettenlijst. Achter de toog bevindt zich aan beide zijden een nis voor de opberging van de glazen. Beide nissen lopen schuin naar de deur van de traphal. Er is een uurwerk in het glas-en-lood bovenlicht verwerkt met errond een rozettenlijst en bladmotief. De rechthoekige paneeltjes zijn met een schelpmotief versierd. Het geheel is met een kroonlijst afgewerkt. Een glas-inlood bovenlicht en een kroonlijst werden ook aangebracht in de twee flankerende vleugeldeuren en de verbindingsdeur naar de voormalige koetsdoorrit met opschrift Koer. Naast de toog rust een vitrinekastje (het vroegere sleutelkastje van de hotelkamers) op consoles en is eveneens bekroond met een kroonlijst.

Plots krijg je aandacht voor details: je ontdekt de kapstokjes versierd met een hoofd aan beide dubbele deuren naast de toog. De omlopende hoge lambrisering met zitbanken heeft een geprofileerde kroonlijst en is eveneens uitgewerkt met rozetten.

Schilder-clown De wandschilderingen dateren vermoedelijk van rond 1890. Ze zijn van de hand van Louwie Duponcheel. Zijn naam vind je op de meeste doeken onderaan in een hoek terug. ¿kwets • maart 2009 • 23

Het Posthotel Weet Ghy Wat Er Hierboven Staet, Betalen Vooraleer Ghy De Deur Uytgaet Gentenaar of West-Vlaming, we hebben het raden naar zijn origine. Maar hij was ontegensprekelijk een man met kleur, deze minnaar van la vie bohémienne. Volgens de overlevering was hij freelanceclown en trad hij geregeld op in het circus Fernando, de cirque belge bekend tot in het Parijse Montmartre. Dat circus overwinterde naar jaarlijkse gewoonte in de Kattestraat. Duponcheel overwinterde in het Posthotel. Hij vond er vermaak en logies, maar strandde in het zicht van de afrekening: hij was blut!

Om zijn schulden te vereffenen, beloofde hij de wanden van het café te beschilderen. De factuur was gepeperd. Theoduul Polfliet moest duizend frank ophoesten. Effen rekening is nu eenmaal de beste vriendschap.

Duponcheel was niet aan zijn proefstuk.

Achter de lach en de traan van de clown stak een geoefend schildersoog. Hij genoot meer dan waarschijnlijk een schildersopleiding.

Bovendien kende hij zijn klassieken. Hij werkte in de geest van zeventiende-eeuwse meesters

¿kwets • maart 2009 • 24

als David Teniers, Adriaan Brouwer en Adriaan van Ostade. Het volkse leven wordt in al zijn facetten voorgesteld : dansende, feestvierende gezelschappen met muzikanten, goedgedekte eettafels, Vlaamse kermissen, kaarters, het aanprijzen van het Vlaamse bier. Een landelijk decor, een huizenrij, een schutting of een wazig bos staan op de achtergrond. De doeken zijn boven- en onderaan omlijnd met een fries, waarop oude spreuken en volkswijsheden zijn aangebracht. Nu eens met een badinerende, dan weer met een moraliserende ondertoon.

Vrienden Moghen Kijven, Maer Moeten Vrienden Blijven Drinckt Schinckt / Die Wat Eet En Wat Laet Staen, Kan Tweemael Aen Tafel Gaen Dansen Springhen Is Het Leven= Wat Kan Een Kermis Beter Geven Als De Dranck Is In Den Man Is De Weysheyt In De Kan Een Kleyn Begin Is Groot Gewin

By Grys en Jeught Wekt ’t Vlaemse Bier De Gulste Vreught En vergeet vooral de volgende aanmaning niet, mocht je in de bekoring raken om een Duponcheelken te doen: Weet Ghy Wat Er Hier Boven Staet = Betalen Vooraleer Ghy De Deur Uytgaet!

Guy Jooris / Foto’s Sander Franck

¿kwets • maart 2009 • 25

Kristina Coolens evenementen van Wetteren als tiende Dorp van de Ronde, zal ze de fiets en de studies best even aan kant zetten. Tot nu toe zijn er namelijk al ruim tachtig activiteiten geregistreerd op de gemeentelijke website.

De fietsproeven op rollen zijn op het lijf geschreven van onze Ambassadrice. Er is het ‘Dorp van de Rollen’ van 2Many Bikers, de ‘Dorpelingen’ op 6 maart in Massemen en de virtuele ronde tijdens het feestweekend zelf op de markt.

Wie dat allemaal een beetje te vermoeiend vindt en liever alleen de hersencellen in beweging zet, kan beginnen te blokken voor de quizzen. Als het resultaat op de quiz van het Davidsfonds en de gemeente (7 maart) tegenvalt, krijgt u van wielerclub West-Rem een herkansing op 2 april.

Fietsgedichten Verder is er voor elk wat wils: in de categorie ‘amusement met een matige hoeveelheid beweging’ hebben we een rondezoektocht langs winkeletalages in het centrum Het is een nek-aan-nekrace geworden tussen vier kandidates, maar uiteindelijk mag de 22-jarige Kristina Coolens tot 5 april het lint dragen van Ambassadrice van het Dorp van de Ronde. Kristina is intussen net terug van een, jawel, wielerstage in Benidorm met MDCT Ladies. Maar tot de Ronde van Vlaanderen zal er van fietsen niet veel meer in huis komen.

Kristina Coolens was nog geen vijf minuten verkozen tot Ambassadrice van het Dorp van de Ronde, of ze werd al voor de leeuwen geworpen. Als een volleerde miss – pardon, ambassadrice -, mocht Kristina de sporttrofeeën uitreiken, o.m. aan sportindividu en duatleet Pieter Bracke. Dat de drie kussen nog even achterwege bleven, zullen we wijten aan de beginnerszenuwen.

Als onze Ambassadrice erbij wil zijn op álle ¿kwets • maart 2009 • 26

(Curieus), en de wielergerelateerde tentoonstellingen van Curieus, de Tekenacademie, de heemkring, Toerisme en Evenementen en kunstkring De Galm.

Zèlf creatief zijn, kan bij MPI Sint-Lodewijk in Kwatrecht. Daar zoekt men naar originele ontwerpen voor een aangepaste fiets.

Handiger met woorden? Dan is er de gedichtenwedstrijd en het Rondelied.

Gezien de wielerambities van onze Ambassadrice slaan we de calorieën van de Gastronomische Ronde maar over.

Dat onze lokale restaurants op vraag van de Dorpelingen iets overheerlijks uit hun kookpot zullen toveren, daaraan valt niet te twijfelen.

En dan moet het feestweekend zelf nog beginnen. Het startschot wordt vrijdagavond gegeven op het Bal Buysse.

Daarna zal het kiezen worden, tenzij we mogen meerijden met de Ambassadrice.

Op het menu op zaterdag: pleinfeest aan de Zeshoek, Bal Populair in Massemen en varken aan ’t spit in Westrem. Dat spit

fiere ambassadrice van het Dorp Van De Ronde

wordt aangedreven door een fiets op rollen, of wat dacht u.

Op zondag nog meer van dat, de hele dag feest in het centrum, in Massemen en in Westrem.

En dan hebben we het nog niet gehad over de inspanningen van de boomkwekers, de bakkers,…

Wie er na 5 april nog niet genoeg van heeft, kan alles herbeleven op de fototentoonstelling van de VTB Fotoclub.

Om al in de stemming te komen laten we u tenslotte nog even meegenieten van het verslag van onze Ambassadrice van de finale van de Ronde in 1994, een spurt met Museeuw, Ballerini, Tsjmil en Bugno, tijdens haar finaleproef.

Beelden en Wuyts-achtige

intonatie denkt u er zelf maar bij.

‘Daar gaan ze dan, ze gaan de spurt inzetten, Ballerini reageert, daar gaan ze, ik denk dat ze te laat zullen komen, de vogel is gaan vliegen, Johan, ja, Johan probeert, pas op laat u niet insluiten! Maar ik vrees dat ze te laat zullen komen, daar gaan ze, het zal Bugno worden, komaan Johan, nog efkes!, daar gaat hij, nee, net geklopt, net te laat...’

En wie won uiteindelijk? Vraag dat maar aan onze Ambassadrice.

Anke Versonnen/ Foto’s Didier Verbaere

¿kwets • maart 2009 • 27

Een huis voor

de Schakel in het Dorp van de Ronde

Revalidatiecentrum De Schakel, gelegen in de Hoenderstraat bouwt aan een nieuw huis. Eén miljoen euro moeten ze daarvoor bijeenkrijgen. Ze hebben al een projectrekening van de Koning Boudewijnstichting en in december plannen ze een kerstconcert in de SintGertrudiskerk. In het voorjaar 2010 volgt een meer profaan optreden. Maar de eerste activiteit waarmee ze Wetteren willen aanspreken, is de kunstveiling ‘Wetteren Dorp van de Ronde.

Het Centrum voor Ambulante Revalidatie De Schakel bestaat al sinds 1970. Het huist in een parochiecentrum dat dateert uit de jaren ‘40. In de loop der jaren werden er zaaltjes en bureaus bijgebouwd, maar zelfs aan creatief verbouwen komt een einde.

Vochtproblemen, reukinder, te weinig licht en verluchting, heel de dag werken met kunstlicht: echt verantwoord was het niet meer. Komt daar nog bij dat het centrum intussen flink uitbreidde, zowel in qua ¿kwets • maart 2009 • 28

aantal kinderen dat begeleid wordt als qua begeleiders. Er moest dus een nieuwbouw komen, op de plaats van de vroegere gebouwen in de Hoenderstraat 53, naast het CLB. Trui van Michel Vaarten ‘Sinds onze start in 1970 behandelen wij wekelijks 80 à 90 kinderen tussen 3 en 18 jaar’, zegt voorzitter Paul Van den Bossche. ‘Dat zijn kinderen met spraak- en taalstoornissen, complexe leerproblemen, ontwikkelingsen autismespectrumstoornissen, gedragsstoornissen, randbegaafdheid en kinderen met NAH, wat staat voor een niet aangeboren hersenletsel, veroorzaakt door bijvoorbeeld een auto-ongeval. Vooral die laatste groep kinderen neemt toe.’

Het is de bedoeling dat de nieuwe Schakel de deuren kan openen in augustus 2009, of ten allerlaatste met de kerstvakantie 2009.

Maar daarvoor moet er eerst geld in het laatje komen. Aan mensen als André Missiaen en Christiane Van Impe zal het niet liggen.

Christiane organiseert na Kunstveiling Wetteren-Dakar en Kunstveiling Kom op tegen Kanker, met de Schakel-kunstactie haar derde veiling voor het goede doel. En het gaat de goede richting uit.

‘We hebben het thema Dorp van de Ronde gekozen omdat daar momenteel veel aandacht voor is in onze gemeente’, zegt Christiane. ‘En er is ook sprake van een Schakel-effect.’

Als deze Kwets in druk gaat, zullen al ruim 40 kunstenaars hun medewerking hebben bevestigd. Sommigen schenken een eigen werk, andere maken een nieuwe creatie in het kader van fietsen, Dorp van de Ronde, wielen, noem maar op. Het is immers de bedoeling om ook een ander publiek aan te spreken dan het ‘traditionele’ kunstpubliek.

‘We voorzien echte collector’s items voor wielerliefhebbers’, aldus Christiane.

‘Zo wordt de Olympische kampioentrui van Michel Vaarten geveild en doen kunstenaars als Pieter Bracke en Wim Finck mee. Toch zijn er ook andere grote namen zoals Leo Copers, Fernand De Keulenaer, Marc Van Gijsegem of Willy Seghers. Voor de liefhebbers van het woord schrijft Roland Jooris een gedicht.’

AL deze werken zijn te bezichtigen op donderdag en vrijdag 26 en 27 maart, tussen 10 en 18 uur in De Poort.

Kunstveiling op zaterdag 28 maart om 14.30 uur in de Poort.

Hilde Van Durme/ Foto ???

Wetteren Toen en nu De 13 Wetterse Scheldebruggen Walter Govaert zou een tweede arm over de Schelde willen, maar of die er ooit zal komen, is maar zeer de vraag. Misschien beter wel, al was het maar om van een ongeluksgetal af te geraken, want de huidige constructie is namelijk de dertiende brug die de machtige stroom in onze gemeenschap overspant. Een overzicht.

Jan Broeckaert maakt in zijn geschiedschrijving over Wetteren melding van een octrooi verleend te Brussel in mei 1571 waarin toestemming werd gegeven voor de oprichting van een brug over de Schelde en voor het heffen van tol om de bouw en het onderhoud te bekostigen. Deze brug zou al in 1579 terug zijn afgebroken. Over de periode daarna schrijft Broeckaert: ‘Den 19 Mei 1580 werden te Wetteren verscheidene bruggen over de Schelde geslagen, om de soldaten in het land van Dendermonde te brengen …’ en ook nog in maart 1584 ‘werd eene brug over de rivier geworpen….’

Deze brugconstructies hadden alles van doen met de Spaanse veroveringstochten in onze contreien. Broeckaert maakt ook nog melding van bruggen in 1676 en 1677 die door de Fransen werden aangelegd. Dat er verder weinig over deze constructues wordt vermeld, heeft wellicht te maken met het feit dat legers die uit onze regio’s wegtrokken

meestal de bruggen vernietigden om achtervolgers af te schudden.

Na 1677 zou het duren tot 17 maart 1789 toen Jozef II bij octrooi Wetteren de machtiging gaf opnieuw een brug over de Schelde te bouwen. Onze gemeente had hiervoor uitvoerige argumentatie aangevoerd die de noodzaak van een brug moest duidelijk maken. In een acte van een vergadering van 28 juli 1787 lezen we (of liever, proberen we te lezen): ‘Ten voornoemden daege is vooren gehouden dat in de jaren 1580 door wylent den heere Prince van Iseghem, heere deser prochie, op ’t versoeck soo van d’insetene als andere, is vervolght en van de Majesteyt becommen, gehoordt die het behoordt, octroy om over de Schelde alhier te maecken en leggen eene Brugghe om door dien middel weg te nemen menigvuldighe peryckels, voorvallende door de passagie met de veerschuyte en ponte, mitsgaders om te faciliteren en geven gemackelyck acces aan de commercie, negotie ende passagie over de geseyde Schelde, waertoe alsnu meer redens occureren als in de jaeren 1580, …’ Hierbij werd wellicht verwezen naar het octrooi van mei 1571.

Dure draaibrug De bouw van de brug met bijhorend brughuis, naar een ontwerp van P. De Somere uit Gent, kostte aan onze gemeente toen 120.391 gulden en 19 stuivers. Het voor die tijd gigantische werk ging gepaard met heel wat hindernissen met zowel bouwtechnische als financiële perikelen.

Uiteindelijk kon de draaibrug in het midden van 1792 feestelijk worden ingehuldigd.

Deze brug zou bijna 100 jaar dienst doen tot ze in 1891 uiteindelijk werd afgebroken. Er werd hetzelfde jaar nog gestart met de bouw van een nieuwe draaibrug, ditmaal een staalconstructie (zie foto uit het jaar 1905).

De bouwheer was deze keer de Belgische staat. Om de tussenperiode letterlijk te overbruggen werd een tijdelijke ‘wipbrug’

of ophaalbrug geplaatst naar het voorbeeld van de brug anno 1914 (zie foto). Dankzij de fel verbeterde bouwtechnieken werd de nieuwe brug, zonder noemenswaardige problemen, al in 1894 opgeleverd en in aanwezigheid van eerste minister De Bruyne ingehuldigd. In 1902 werden er op de brug sporen aangelegd voor de stoomtram die nog hetzelfde jaar de eerste maal in Wetteren over de Schelde reed. Op 20 september 1913 deed zich trouwens een spectaculair ongeval voor toen de koopwarentram vanuit Gent over de opengedraaide Scheldebrug reed en in het water terecht kwam. Gelukkig konden de machinist en de stoker er nog net op tijd afspringen.

In 1909 werd een telling gedaan waarbij men tot de vaststelling kwam dat er in Wetteren evenveel rijtuigen over de brug reden als in Schoonaarde, Uitbergen, Melle en Heusden samen en zelfs het dubbele als in Dendermonde. Vanaf dan werd de Wetterse Scheldebrug als ‘klasse één’ gerangschikt.

Oorlogsslachtoffer In 1914 tijdens WO1 werd op de maandag van de Wetterse septemberkermis de brug gedynamiteerd door de Belgische strijdmacht. Een maand later, na de val van Antwerpen, gebeurde dit nog een keer omdat het de eerste maal niet zo goed was gelukt. Toen was het draaiende gedeelte volledig verwoest en de Duitsers construeerden er een nieuwe ophaalbrug naast. Op de foto van eind 1914 zie je

¿kwets • maart 2009 • 29

Wetteren Toen en nu

links voor de ophaalbrug de resten van de draaibrug. In 1919 werd de bouw aangevat van een nieuwe Scheldebrug, terug met een ijzeren draaiend gedeelte. De brug werd met een groot volksfeest ingehuldigd in 1922 (zie foto 1929).

Maar hetzelfde verhaal herhaalde zich toen de Tweede Wereldoorlog uitbrak. Op zondagavond 19 mei liet het Belgische leger de brug opnieuw ontploffen.

Naderhand werd deze daad door velen als volkomen nutteloos bestempeld omdat het Belgische leger heel snel tot overgave werd gedwongen. In slechts 3 dagen tijd werd er opnieuw een noodbrug aangelegd (foto 1941). Deze keer konden er geen schepen onder doorvaren, maar op bevel van de Duitse legeroverste Fisher werd deze houten brug omgetoverd tot een ophaalbrug zodat ook het scheepverkeer kon passeren. Het was ene Arthur Verstuyft die deze klus klaarde zonder dat het verkeer over de brug één ogenblik moest worden stilgelegd.

Er werd hetzelfde jaar nog gestart met de bouw van een nieuwe ophaalbrug, deze keer een voornamelijk houten constructie. Op de foto uit 1947 zien we deze laatste houten wipbrug met op de voorgrond de werken voor de aanleg van de nieuwe kaaien.

¿kwets • maart 2009 • 30

Definitieve constructie Reeds tijdens de oorlog werden plannen gemaakt voor het optrekken van een definitieve Scheldebrug. Tot dan werden alle bruggen gebouwd ter hoogte van waar nu de voetgangersbrug ligt. Voor de definitieve brugverbinding werden echter drie mogelijke bouwplaatsen voorgesteld.

Of aan de Scheldestraat, ofwel 50 meter verder stroomafwaarts, of aan de Astridlaan.

De voorkeur van de gemeente ging naar de Astridlaan en dit werd uiteindelijk definitief beslist op de gemeenteraadzitting van maandag 8 april 1946. Pas vier jaar later waren de definitieve plannen klaar, getekend door het team van de heer Willems bij Bruggen en Wegen. De brug had voor die tijd met 21.250.000 Belgische frank een hoog prijskaartje. Ze heeft een middenoverspanning van 35,2 meter met twee zijoverspanningen van 23,4 meter. Het was destijds de bedoeling van het Ministerie om aansluitend aan de nieuwe brug een rechtstreekse verbinding te realiseren met Beervelde, maar in afwachting daarvan werd een afdraaiende oprit aangelegd zoals we die nu nog steeds kennen. Van de wegverbinding met Beervelde is immers

nooit iets in huis gekomen. Toen op dinsdag 30 mei 1954 de laatste steen was gelegd werd een fles champagne tegen de brugleuning geslagen en verklaarden de ‘officiële instanties’ van de ‘republiek’ Beirstoppel de brug meteen voor geopend, gevolgd door een groot volksfeest op linkeroever. Officieel werd de Nieuwe Brug feestelijk en in de gietende regen opengesteld door burgemeester Joseph Du Château op zaterdag 17 juli 1954. Tijdens zijn toespraak had Du Château het over de ‘twaalfde brug’ te Wetteren.

Gelijk met de plannen voor de twaalfde brug werd ook de wens geopperd voor een dertiende brug over de Schelde, ditmaal een voetgangersbrug. Na de opening van de nieuwe brug werd de oude ophaalbrug nog in hetzelfde jaar 1954 afgebroken.

Door de lange omweg die de bewoners van Overschelde-Gransvelde moesten maken langs de veel verder gelegen nieuwe brug, viel de directe verbinding met het centrum voor velen weg. Ook vreesde men er voor de totale teloorgang van handel en nering. Er werd een actiecomité opgericht onder leiding van de heer Van de Wiele met honderden sympathisanten. Om de

noodzaak van de voetgangersbrug te staven werd in oktober 1954 nog een telling gedaan op de oude brug (de nieuwe brug was toen al in gebruik). Daaruit bleek dat er op donderdag 28 oktober niet minder dan 2007 voetgangers en 2695 fietsers de brug overstaken. Reeds op 4 juni 1956 besloot de Wetterse gemeenteraad de

uitvoering der werken toe te kennen aan ‘De Gentsche Bouwwerken’ voor een bedrag van 2.526.050,37 Belgische franken. En op 10 augustus werd, na toekenning van de zestig procent staatssubsidies, opdracht gegeven aan de aannemer de werken te starten. Er waren 238 van de toegestane 240 werkende dagen nodig om de Passarelle op te leveren.

Op 4 september 1957 werd de dertiende brug over de Wetterse Schelde plechtig ingehuldigd.

Nu, een goede vijftig jaar later, wordt in bepaalde kringen gewezen op de noodzaak van een bijkomende Scheldebrug om het verkeersinfarct in en om Wetteren op te lossen. Ook werd al herhaalde malen het probleem van de voor fietsers moeilijk toegankelijke passarelle aangeklaagd. Of en wanneer brug veertien en vijftien er komen is voorlopig koffiedik kijken.

Tekst en foto’s Raf De Graeve Bron: Brochure Kermistentoonstelling “Over de Passerelle” door Walter De Wolf voor de Heemkundige kring Jan Broeckaert Historische foto’s: Wetteren fotoarchief 18601962 / Wetteriana 1882-1982

¿kwets • maart 2009 • 31

Topfotografe

Lieve Blancquaert

’Wetteren is het slachtoffer van een heel slecht beleid’ Lieve Blancquaert (45) is fotografe, schrijfster, mediafiguur, echtgenoot van Nic Balthazar, maar bovenal afkomstig uit Wetteren.

Haar fotoboeken, werk voor tv en interviews worden alom gesmaakt.

Kwets mocht haar interviewen in haar woning te Gent. ‘Ik heb de guts niet om oorlogsfotograaf te worden’, zegt Lieve.

Lieve, je kocht onlangs een lap grond in Nicaragua, ben je van plan er te gaan wonen? ¿kwets • maart 2009 • 32

Nee, ik ben niet van plan om definitief te verhuizen, al lijkt het idee om eens ergens anders te wonen dan in België me wel aantrekkelijk. Als je in je leven op één plek blijft, lijkt het alsof de nulmeridiaan door je eigen gat loopt.

Ik denk graag breder en verder dan mijn eigen leefwereld. Centraal- en Latijns-Amerika spreken mij erg aan.

Je vindt er interessante culturen en ik houd van het warmere klimaat. Ik zou er graag een paalwoning bouwen om er jaarlijks de winter doorbrengen.

Waar was tijdens je vele reizen de

cultuurschok het grootste?

Ik vind China erg ver van ons afstaan.

Toen ik er de eerste keer was dacht ik: ‘Deze mensen zijn echt helemaal anders dan wij.’ Zeker buiten de steden, op het platteland bij de minderheidsgroepen, is het verschil zo groot dat je elkaar bijna niet meer begrijpt. Zo leer je zelf inzien waarom er zoveel misverstanden heersen over andere culturen. Wij zijn ook bang van die culturen. Toen ik voor het eerste in Afrika was, werd ik vaak aangesproken met ‘N’ ayez pas peur de l’homme noir

schiet naast foto’s ook met scherp

devant vous’, ‘Wees niet bang van de zwarte man’. Ook in Afghanistan belandde ik in een totaal ander universum. Niet alleen de positie van de vrouw maar de manier van denken is totaal verschillend van de onze.

Welk land spreekt je, naast Nicaragua, nog aan om te bezoeken?

Ik ben daar helemaal niet mee bezig.

Ik zoek meestal ook niet naar nieuwe culturen, ik zoek naar problemen en conflicten. Toerisme interesseert mij niet. Ik kan genieten van een wit strand met palmbomen, maar creatief kan ik daar niets mee aanvangen. Het komt zelfs niet in me op mijn camera boven te halen of er iets over te schrijven als ik op zo’n bestemming ven. Ik heb ook geen lijstje in mijn hoofd waar de landen opstaan waar ik nog heen wil. Ik heb wel nog enkele projecten die ik wil doen maar die staan niet in verbinding met een bepaald land of gebied, eerder met een probleem of thema.

Dat zoeken naar conflicten, komt dat voort uit je fascinatie voor Tim Page, de oorlogsfotograaf?

Ik heb veel bewondering voor die man, maar wat hij doet zou ik nooit kunnen.

Echt in de frontlinie foto’s nemen, dat zie ik niet zitten. Er zijn fotografen die daar veel geschikter voor zijn, ik heb er de guts niet voor. Ik zoek vooral naar de verhalen van gewone mensen, niet zozeer naar oorlog en gevechten. Ik zoek antwoorden op de vraag waarom mensen iets doen. Waarom bestaat er iets als kindhuwelijken? Waarom zou je op je achtste moeten trouwen? Wij zijn daarover verbaasd en verbouwereerd, maar er is een reden voor. En die wil ik vinden. Ik zal ze waarschijnlijk nooit aanvaarden, maar ik kan het proberen te plaatsen. Zo kan je misschien

’Ik kocht grond in Nicaragua, maar wil niet verhuizen. Hoewel, als je je hele leven op dezelfde plek blijft wonen, denk je dat de nulmeridiaan door je gat loopt’ ook iets veranderen, want door vol onbegrip of woede te reageren, blijft alles bij het oude. Je kunt pas iets veranderen als je de oorzaak vindt en kan aanpakken.

Eigenlijk ben je deels antropologe, deels sociologe.

Ik kan er geen term op plakken, ik ben vooral mezelf. Ik ben geëvolueerd van normale fotografe naar wat ik nu

doe, de pure fotografie in combinatie met interviews, boeken schrijven en dergelijke. Ik vind dat tof, maar ik heb nu weer het gevoel dat ik wil fotograferen, echt puur beelden maken. Ik heb beslist om dit jaar geen enkel tv-programma meer te doen. Ik heb wel nog tien afleveringen van ’De film van mijn leven’ te gaan, maar die zijn zo goed als klaar. Ik wil gewoon weer foto’s trekken en boeken maken.

Eigenlijk ben ik geen planner, ik wil vooral grote projecten doen en zal me nooit binden aan één zender of één tijdschrift. Ik voel me graag vrij en kan niet onder een baas werken.

Terugkomend op je jeugd in Wetteren, wat waren de belangrijkste plaatsen voor je?

De zwemkom, de Scheldedreef waar ik opgroeide en veel op straat speelde.

Ook in de kroegen Den Breugel en De Kneut heb ik veel van mijn tijd gespendeerd. En daar stopt het, want ik ben al lang weg uit Wetteren. Ik woon er al sinds mijn zestiende niet meer

¿kwets • maart 2009 • 33

Lieve Blancquaert

en ben er ook nooit teruggekeerd. Ik zou dat ook niet kunnen. Ik vind het te klein, niet breed genoeg. Gent is voor mij al nipt. Versta me niet verkeerd, ik

’Dat het voetpad aan de Scheldedreef nog steeds niet is aangepakt sinds ik dertig jaar geleden Wetteren verliet, maakt mij enorm kwaad’

¿kwets • maart 2009 • 34

kijk niet neer op Wetteren, maar het was, zeker toen, te klein. Ik heb wel gehoord dat het sinds ik Wetteren de rug toekeerde is verbeterd. Mijn moeder kan nu bijvoorbeeld veel meer doen op cultureel vlak dan vroeger.

Laatst was ze naar Raymond van het Groenewoud gaan kijken. Mijn reactie was: ‘Raymond van het Groenewoud, in Wetteren?!’ Mijn grote ergernis is het slechte beleid van de gemeente, ik heb het gevoel dat het er politiek allemaal in de soep draait.

Bedoel je dat er veel meer uit Wetteren te halen valt dan men denkt?

Als je kijkt naar andere gemeenten van hetzelfde kaliber die met ongeveer hetzelfde budget moeten besturen,

vind ik van wel. Wetteren is bijna een rampgebied op sommige vlakken. Ik krijg daar soms negatieve reacties op, maar ik blijf achter mijn mening staan.

Men is bijvoorbeeld te weinig bezig met het visuele aspect. Als je met je ogen open de gemeente binnenrijdt dan weet je toch niet wat je ziet. Al die verschillende bouwstijlen kriskras door elkaar, dat vind je bijna nergens anders.

Wie heeft zo’n kakofonie toegelaten?

Ook de wegenwerken lopen spaak.

Neem nu de Scheldedreef, waar mijn moeder nog steeds woont. Ik ben erg kwaad dat sinds mijn vertrek zo’n dertig jaar geleden, dat voetpad nog steeds niet is aangepakt. Mijn moeder van 77 is nog goed te been, maar haar buurvrouw kan haar huis bijna niet meer uit. En dat sleept nu al zolang aan. Wat voor een boerenburgemeester is dat eigenlijk? Een raar beeld op de Markt zetten kan, maar de stoep repareren niet. Er gebeurt ook niets met de kaaien terwijl de Schelde toch een cadeau voor Wetteren is.

Mensen willen niet liever dan aan het water zitten. Als daar nu eens terrasjes kwamen. Kortom, Wetteren is niet goed bezig en moet zich herpakken.

Sander De Graeve / Foto’s ???

D’ eaux serieuses met nieuw muzikaal project

De musiquedeaux Naar goede jaarlijkse gewoonte staat bij ensemble D’ eaux serieuses ook in het voorjaar 2009 een muzikaal project in de steigers, eentje dat deze keer letterlijk uit een ander vaatje tapt. De centrale thema’s zijn immers ‘muziekdozen’ en ‘tapdansen’.

We trokken richting Schoolstraat om er net voor de wekelijkse repetitie een babbel te slaan met dirigent en bezieler Thomas De Winter. Vrijdag de 13e maart komt angstwekkend snel dichterbij en de zaterdag daarop is het ook alweer ‘werkendag’…

De werktitel voor het nieuwe project luidt ‘Musique D’eaux serieuses’. Gebrek aan inspiratie?

Absoluut niet. Wie goed kijkt zal op de affiches onder andere ook het draaimechaniekje uit een muziekdoos aantreffen. Muziek-doos-serieuses? Valt hij?

Oké, we zijn mee…

Net als bij elk van de vorige projecten begon alles met een breed uitgesponnen brainstormsessie over wat we zouden brengen en hoe we dat zouden inkleden. Via

mijn zus Sarah en haar man, theatertechnicus Guido Keymeulen, kwamen we terecht bij actrice Peggy De Landtsheer, gekend van series als ‘Spoed’, ‘Familie’ en ‘Witse’, maar bovenal een theatervrouw pur sang. Zij zag wel iets in zo’n muzikaal project en na een paar avonden doorbomen kwamen we uit bij het thema: ‘nieuwsgierig Aagje vindt een muziekdoos op zolder en brengt onbewust een heel orkest tot leven’. Daarop voortbouwend kwamen we vanzelf uit bij een aantal nummers die zich perfect lenen tot die speelse, nieuwsgierige aanpak. Het opendoen van de doos, het opwinden van het mechaniekje, het zich vergapen aan de dansertjes. Bovendien blijkt dat er in de muziekdoos ook een aantal solisten verborgen zitten, allemaal volk ‘van eigen kweek’, en dat die binnen de beslotenheid van dat afgebakend stukje leefwereld elk hun ding kunnen doen.

Jullie gaan er prat op dat er altijd wel iets meer te beleven is dan ‘alleen maar een avondje muziek’. Waar mogen de mensen zich deze keer aan verwachten?

Muziek blijft de leidtoon zetten, maar in

dit specifieke geval is er onder andere bijzondere aandacht voor tapdans.

Bovendien bleek tijdens de voorbereiding van dit project dat de noemer tapdans veel meer omvat dan wat de doorsnee muziek f theaterliefhebber ervan verwacht. Je hebt de gekende, zeg maar Broadway-variant, maar er is ook Iers tapdansen en er zijn ook modernere varianten die aan bod komen.

Noteer alvast dat acht van onze soepelste muzikanten samen met Sarah al maanden aan het repeteren zijn om ook even de beentjes uit te slaan tijdens het optreden.

En er zal ook een bijzonder gesmaakte solo zijn, iets met schuurpapier, van drie van onze jongste percussionisten, Remi, Sven en Anton.

Nog dingen waarmee je volk zou kunnen lokken?

Zoals gezegd zullen er een tiental solisten aan bod komen en de mensen mogen zich verwachten aan een avondvullend programma van twee keer een vol uur. De professionele entourage – algemeen leider Guido Keymeulen, geluidsman Christophe De Wever, choreografe Sarah De Winter en mensen van de tekenacademie voor het decor,… - staat garant voor twee avonden top-entertainment, en we zitten nu al tegen één uitverkochte zaal op zaterdag 14 maart, aan te kijken. Snel wezen is dus de boodschap!

Dirk Gossye / Foto’s Mieke De Gussem Praktisch De voortellingen van ‘Musique d’eaux serieuses vinden plaats op vrijdag 13 en zaterdag 14 maart in CC Nova, Molenstraat, Wetteren, telkens om 20u00. Tickets bestellen kan via tel.nr. 0486 108985 en 09 3692984. Volwassenen betalen10 euro in voorverkoop, 12 euro aan de kassa.

Min 16-jarigen krijgen deze cultuurboost aangeboden aan 5 euro.

Varili is niet meer, leve Snowhites. De ¿kwets • maart 2009 • 35

Snowhites (ex-Varili)

Klaas Tomme, Mozes Cozijns, Sam Van Renne, Sam Van Heddeghem , Bert Van Renne vijfkoppige band uit Laarne rond de broers Van Renne is aan het heroriënteren. Momenteel nemen ze in de The Groove studio in Schelle vier songs op, in een productie van niemand minder dan Dirk Blanchart. Als die naam geen belletje doet rinkelen, Luna Twist misschien wel. De man heeft ook uitstekende solo platen op zijn actief, en als producer werkte hij eerder met Elisa Waut, en recenter met Hannelore Bedert.

Niet zo lang geleden stond in Kwets een interview met Varili, een band die de breekbaarheid van zijn popdeuntjes robuuster wou maken met vettige gitaarlicks en daarbij op zoek was naar zijn comfort zone. Of ze die vandaag hebben gevonden moet nog blijken, maar ze hebben er in elk geval voor gekozen om de lat hoog te ¿kwets • maart 2009 • 36

leggen. Een gesprek over keuzes maken en keuzes aanvaarden.

Hoe zijn jullie bij Blanchart en The Groove verzeild geraakt?

Sam Van Renn: Vooral via contacten van mijn vader Marc en Peter-Jan Van Der Gucht, die als manager veel ervaring heeft. Hij wou met ons iets doen. Een aantal eerdere recordings vielen bij Dirk Blanchart in de smaak en na een opvoering op een repetitie heeft hij toegehapt. Dat zo iemand met ons wil werken is een droom, en dan moet je dat doen. Wat het gaat geven? Dat is nog niet zo duidelijk, we moeten afwachten wat op ons afkomt.

Waren jullie zelf als band klaar voor deze toch wel grote stap?

Sam VR: Muziek evolueert, wij ook. Wat we nu doen is maar een momentopname. We hebben met Blanchart aan onze nummers

gewerkt, dan leer je uiteraard nog altijd bij. De keuze was snel gemaakt, maar weloverwogen. Maar als zo iemand wil samenwerken, tja …‘Blow’ van Blanchart kende ik vroeger uit mijn hoofd, en nu is die kerel ons aan het producen.

Bert: We hebben gewerkt met studiomuzikanten. Of zou je dit beter niet schrijven? Sam heeft de piano ingespeeld, de andere Sam een aantal gitaarpartijen en ik moet nog proberen te zingen.

‘Je kan aan Snowhites veel betekenissen geven, maar ‘t is toch vooral puur’

met

Dirk Blanchart aan de knoppen

Sam VR: (aarzelend) We hebben met Klaas Tomme een nieuwe bassist aangetrokken.

Dit was voor ons een moeilijke keuze. Je voelt op een moment dat het op muzikaal vlak technisch niet meer haalbaar is, en dan moet je op dat moment die keuze durven maken. Maar het afscheid van onze vorige bassman was zeer moeilijk.

Voel je je goed bij het feit dat andere muzikanten stukken van jullie inspelen?

Bert: We zien deze opnames als een project en dat moet af zijn. En wat bij een opname altijd enorm strak moet zitten, is de ritmesectie. Live kun je frivoliteiten inbouwen, en dat doen we ook, maar voor het inspelen hebben we voor zekerheid gekozen.

‘Songstructuren die veranderen in de studio? Kill your darlings, if you don’t …’

Sam VR: Ik ben tevreden dat drum en bass ingespeeld zijn door professionele muzikanten. Dat wordt trouwens vaak gedaan. Die gasten komen de studio binnen, vragen welk muziekgenre je speelt om hun gitaarkeuze te bepalen, en na drie takes staat het er op. Daar sta je echt van te kijken.

Werken met een producer van dit kaliber betekent ook inspraak tolereren.

Aan songs en structuren wordt onvermijdelijk gesleuteld. Wordt dat door jullie aanvaard?

Sam VH: De structuur van ‘Someway Somehow’ is volledig herwerkt.

Het is bij elk stuk bijna veranderd. Intro, the bridge, …

Sam VR: Dat is producen. Je weet dat je dingen moet uit handen geven, maar in

goede handen.

Bert: Kill your darlings, if you don’t …

Stukken die wij beschouwden als een deel van de song, blijken er nuchter bekeken te veel aan. Ook de teksten. Sommige vervoegingen of zinsnedes die wij rechtstreeks uit onze spreektaal vertalen, blijken in het Engels niet te bestaan. Ook daar wordt nu aan gesleuteld.

Sam VR: Zelfs aan de uitspraak zijn we aan het werken.

Hebben jullie een idee wat gaat volgen.

Binnenkort komt de CD uit, daar zal veel van verwacht worden, maar daarna?

Bert: Marketing. Daarom is het goed dat we mensen hebben met de juiste contacten.

Mensen die iets kunnen bewegen. Maar we mogen in die verwachtingen voor de toekomst niet te naïef zijn.

Sam VR: Eens we vertrokken zijn, gaan we er voluit voor gaan. Muziek is dan het enige dat op dat moment van tel is, voor mij althans.

Sam VH: Dat zal enkel maar lukken als je pakweg tachtig procent van de muzikale rechten hebt. En een nummer één hit dan nog ook. Dat zal dus moeilijk worden.

Klaas: Het is ook niet zo dat een goed product met veel potentieel sowieso verkoopt. Je moet de juiste mensen kennen, timing is belangrijk. Maar teleurstellingen kunnen er ook altijd zijn natuurlijk.

Mozes: Je ding doen en erin geloven is belangrijk. Het is leuk om te dromen, maar wie weet waar het echt naartoe gaat? Het is ook gevaarlijk om in het begin te veel te verwachten.

Een nieuw elan, een nieuwe naam.

Wilden jullie echt veranderen?

Bert: Ik wel. Maar we hebben lang moeten zoeken. Je kan er veel betekenissen aan geven, maar ‘t is vooral puur.

Sam VR: Niet iedereen was akkoord, maar we hadden de raad gekregen onze oude naam te laten schieten. We hadden een paar zeer goede ideeën, en Snowhites was

het beste. Persoonlijk ben ik nog altijd vrij gehecht aan de oude naam, maar ik heb me erbij neergelegd.

Klaas: Varili klinkt meer als een geslachtsziekte, of iets tegen spataders.

Mozes: Als ik Snowhites hier nu op papier zie staan, vind ik het gewoon vree wijs.

Vergeleken met de meeste bands uit de streek, nemen jullie nu de grootste stap voorwaarts. Hoe zijn de reacties van de collega muzikanten?

Bert: Nog niet veel van gemerkt. Er zijn ook weinigen die weten waarmee we bezig zijn.

We hebben ons gefixeerd op de opnames, en met de nieuwe naam hebben we nog niet uitgepakt. Velen weten dan ook nog niet dat we een nieuwe naam hebben.

Sam VR: Dat zal na het artikel wel veranderen. Varili is nu even underground.

Radio 2 of Radio 1?

Sam VR: Allebei.

Mozes: Er is tegenwoordig weinig verschil tussen een groot aantal zenders. Iemand als Blanchart opent ook wel deuren bij bijvoorbeeld Studio Brussel.

Klaas: Het is in elk geval beter om op één zender in een A-stroom te zitten, dan op verschillende zenders in een B-stroom. Je wordt dan sowieso opgepikt.

Snowhites stelt een aantal nummers uit de mini-CD voor op 20 maart in zaal Intermezzo, Kasteeldreef 55 te Lede, aan €20 voor een duo ticket inclusief CD. Het optreden start om 21 uur.

Piet De Keulenaer / foto’s Hans Vlaeminck en Snowhites Kwets verdeelt 10 duo tickets (inclusief CD) aan de sterk verminderde prijs van €10. De eerste 10 abonnees die op www.kwets.be de prijsvraag juist beantwoorden, krijgen de tickets thuis bezorgd.

¿kwets • maart 2009 • 37

Waarom laat

‘Mijn Restaurant’ Wetteren links liggen?

Wie ervan droomde Wetteren te kunnen bijschrijven in het prestigieuze rijtje gevormd door ‘FC Nerds’, ‘Temptation Island’, ‘De naaktkalender’ en ‘Expeditie Robinson’ mag dat op zijn buik schrijven.

Productiehuis Kanakna en vtm beslisten op het allerlaatste nippertje om de beker genaamd ‘Mijn Restaurant’ aan Wetteren te laten voorbijgaan, ten faveure van Sint-Niklaas.

Waarom toch? Dat wilden we horen van het onfortuinlijke koppel dat voorbestemd leek om de Wetterse honneurs waar te nemen: Maxime De Wilde en Vicky Verschoore.

Het format, gebaseerd op het Australische ‘My Restaurant Rules’, stipuleert dat achter het fornuis twee ‘locals’ de plak zwaaien, keukenpieten wiens het hun levensdroom is om een restaurant te runnen. Alle kandidaten starten met gelijke wapens: een te renoveren pand op een toplocatie en de nodige financiële steun om ervoor te zorgen dat de zaak kan uitgroeien tot een goudhaantje. What went wrong in Wetteren?

Maxime en Vicky: ‘We hadden ons vorig ¿kwets • maart 2009 • 38

jaar online ingeschreven voor ‘Mijn Restaurant’. We werden uitgenodigd om bij productiehuis Kanakna een aantal vragen te beantwoorden. En dan nog eens, een dan nog eens. In totaal hebben we makkelijk vijfhonderd testjes opgelost totdat eind vorig jaar een telefoontje kwam: we waren erbij! Het enige probleem was dat we geen schriftelijke bevestiging kregen.

Eerst gingen we voor 25 december zeker zijn van onze deelname, dan werd het 5 januari en plots werd alles heel acuut.

De opnamen zouden binnen een paar weken van start gaan, maar een contract bleef uit. Ondertussen moesten er wel knopen worden doorgehakt. We werkten allebei in restaurant’t Saffraantje op de Massemsesteenweg, maar hadden gelukkig van bij het begin open kaart gespeeld met onze werkgever Alain. Hij heeft ons van meet af aan gesteund in ons opzet en er waren al advertenties opgesteld om twee nieuwe koks te zoeken. Wij hadden onze vooropzeg gegeven en onze vakantieplannen aan de kant geschoven. We waren er klaar voor.’

Lege handen ‘Maar rond 20 januari belde Kanakna met de simpele boodschap: ‘Sorry, maar jullie passen niet meer in de puzzel.’ Er was zogezegd een koppel weggevallen en het reservekoppel dat in de plaats kwam, had een erg gelijklopend profiel met dat van ons.

Een uitleg als een andere, maar wij bleven met lege handen achter. Oké, ze wilden ons achter de hand houden als reserve, maar wat koop je daarvoor? We werden op een oneerlijke manier aan het lijntje gehouden.

Stel je voor dat onze werkgever intussen nieuw personeel had aangeworven? Enfin, het was een mooi scenario om onze droom waar te maken zonder daarvoor al te grote financiële risico’s te moeten nemen. Die droom is nu weg.’

Maxime en Vicky maken zich stilaan op om aan de avondshift te beginnen waneer

hun baas Alain nog even het hoofd om de hoek steekt: ‘Ik heb Maxime en Vicky van bij het begin gesteund in hun deelname, ook al is zoiets niet evident. Zij hadden zich opgegeven om ‘ergens’ in Oost-Vlaanderen of Vlaams-Brabant een nieuw pand te betrekken, en dan ging plots Wetteren zelf over de tong. Dat was ook niet de bedoeling, dat kan je wel denken… Programma’s als ‘Mijn Restaurant’ willen in eerste instantie enkel hoge kijkcijfers scoren en de economische realiteit is bijzaak. Dat een bestaand restaurant twee personeelsleden kan verliezen aan een programma dat gedurende een half jaar alle financiële lasten op zich neemt, is niets anders dan een vorm van concurrentievervalsing binnen een sector die al genoeg onder druk staat. En ik spreek niet alleen voor mijn eigen winkel, maar ook uit naam van veel van mijn collega’s die dergelijke gehypete programma’s met lede ogen naast zich zien neerstrijken.’

Dirk Gossye / Foto’s Dirk Gossye

Kwetswoordraadsel 016/2009 Horizontaal 1. Wetterse straatnaam • 2. Wetterse straatnaam • 3. nageslacht – spijskaart • 4. uniek – ’t is te zeggen (afk) • 5. bank – sint (afk) – meer (Duits) • 6. olienoten uit Curaçao – radon (afk) • 7. dralen – toeleveringsbedrijf Ford Genk • 8. Resourch Recovery Technologies – Vlaamse gemeente • 9. Vlaamse gemeente – scheikundig element • 10. lichaamsdeel – zangeres en actrice (Jacky …) • 11. afkorting op vrachtwagens – vroegere VRT • 12. bijdrage tot ondernemingskapitaal • 13. slag – strafwerktuig – dwarsmast • 14.

Wetterse straatnaam

Verticaal 1. Wetterse straatnaam – Militaire Politie • 2. invorderbaar – Afrikaanse stroom • 3. akkerbouw – onmeetbaar getal • 4. bisschop (Lat.afk) – samarium (afk) – rijksschool (afk) • 5. kleine of middelgrote onderneming – tweewielig voertuig – afkerig • 6. Vlaamse gemeente – bloeiwijze – Noach • 7. motormerk – zoogdieren • 8. maandblad – sado-masochisme – Food Ingredients Europe • 9. algebraïsch getal – stierenvechter • 10. Wetterse straatnaam – smakeloos

Bezorg voor 15/03/2009 het sleutelwoord via onderstaande KWETS-strook aan : Klem De Gussem, Cooppallaan 32 Wetteren en win een boekenbon van 30 euro (DAGBLADHANDEL ‘T CENTRUM, Florimond Leirensstraat 5) Als abonnee kunt u het sleutelwoord telefoneren (09/369.35.44) of e-mailen (klem@kwets.be). De winnaar wordt geloot uit de juiste inzendingen.

Oplossing (kwetswoordraadsel én sleutelwoord) en naam van de winnaar in het volgende nummer.

Sleutelwoord 1

2

3

4

5

6

7

Samenstelling Klem De Gussem

Oplossing kwetswoordraadsel 15/09 Hor. 1. EDGARD – RIS 2.GRANULEUS 3.OMAN – EEMS 4.OGEN – SN – EC 5.MELAATSE 6.TRAS – AP – CO 7.RIJN – MANGO 8.ES – PNI 9.KT – ESE – MAS 10.ROTTIGE 11.FAKIR – ISAR 12.LAAT – HE – LA 13.OT – IDEL – FA 14.HELLEGAT Ver. 1. EG – OMTREK – FLOS 2.DROGERIJSTRAAT 3.GAMELAN – OKA 4.ANANAS – PETITIE 5.RUN – STR – DL 6.DL – STAMPEI – HEL 7.EENSPAN – GIELE 8.RUE – NIMES 9.ISME – CG – ALFA 10.SCHOORSTRAAT Sleutelwoord: SCHANDE Winnaar : De Graeve Godelieve, Molenstraat 121 Wetteren

Sleutelwoord kwetswoordraadsel 16/2009: Naam: ...................................................................................................................................................

in samenwerking met DAGBLADHANDEL

BVBA

‘T CENTRUM

Adres: ...................................................................................................................................................

LOTTO-PERSWINKEL

Telefoon: .............................................................................................................................................

Florimond Leirensstraat 5 9230 Wetteren Tel. Fax 09 368 24 34

¿kwets • maart 2009 • 39

Kwets kletst uit de keuken

Wetterzooi

Kabeljauw met groentjes uit de wok, vergezeld van krielaardappeltjes met Gandaham en een sabayon van Kwets

Op een dag als 14 februari hoeven de vijzen niet allemaal even vast te zitten. Een mens haalt het dan al eens in zijn hoofd om in een vlaag van burgerzin een ontspoorde medeburger terecht te wijzen.

Zo overkwam het schrijver dezes toen hij zich bij de eerste zon van 09 had bedacht met een inhaalmaneuver op zijn slabakkende conditie. Start-to-runnen in de Kalkense Meersen. Na flink wat kilometers in een waarlijk niet te versmaden decor met veel zon en rust kwam plots een oorverdovend lawaai richting biebie. Drie Quad’s, ongedempt door enig knalpot, kwamen in roekeloze vaart naar mij toe gecrost. Een mix van verontwaardiging, stoutmoedigheid, adrenaline, onbedachtzaamheid, naïviteit en vooral dommigheid weerhielden me ervan te wijken voor het ongeoorloofde geweld. Ik hield onverschrokken het midden van het pad. Na wat getreiter en geroep keerde ik me koelbloedig om en keek ik er eentje in de ogen. Het speelgoed werd stilgelegd, klojo nr 1 stapte dreigend op me af en hield stand op geen 10 cm van mijn neus.

Met helm, laarzen en leder pak zagen ze er bepaald indrukwekkend en from outerspace uit. Het liep bijna langs mijn benen maar toen klojo zijn helm afnam en er iets als een verwrongen duivenjong tevoorschijn kwam ging het alweer wat beter. Terdege rekening houdend met de kans dat klojo niet in staat was te communiceren gaf ik voorzichtig met een aantal basiswoordjes en verduidelijkende gebaren te kennen dat crossen met quad’s in de Kalkense Meersen volgens mij niet mocht.

Of er misschien DEBIEL op zijn voorhoofd stond?

Neen, er stond niet DEBIEL op zijn voorhoofd.

Er stond helemaal niets op. Ook niet EZEL of TROETEN en al zeker niet INTELLIGENT, maar álles aan die snotaap verraadde zwakzinnigheid.

Waarom zou je dat er nog moeten opzetten?’

Na Karolien van The Green Note en Leon van de Seatime, gingen we deze maand op zoek naar de betere doe-het-zelver. En vanzelfsprekend hebben we die ook gevonden. Gregory Van Schroors heeft een koksopleiding genoten en werkt voor een firma van grootkeukens. Af en toe laat hij ook anderen van zijn bereidingen proeven, onder meer bij het outdoor cooking ensemble 2 many barbecue’s. Hij ging heen met 5 flesjes Kwetsbier en een glas (dat hij die Kwets niet allemaal in zijn eten ging gieten was ons snel duidelijk), en kwam terug met volgend recept. Wat na de mosselen en de zalm terug opvalt, is dat het Kwetsbier zich blijkbaar leent naar vis. Ook dit gerecht laat zich uiteraard gewillig vergezellen van een kelderkoude Kwets. Veel bereidingsplezier.

Benodigdheden voor 4 personen: -4 stuks Kabeljauwfilet van elk 150g -250g oesterzwammen -250g peultjes -1 ravier kerstomaatjes -250g sojascheuten -400g krielaardappeltjes -4 sneetjes Gandaham -1 citroen -150g hoeveboter -olijfolie -2 eieren -1 sjalot -1 teentje knoflook -1 flesje Kwets bier -peper en zeezout -groene kruiden: dragon, peterselie en basilicum -gedroogde kruiden: koriander, venkel en szechouan peper

¿kwets • maart 2009 • 40

Bereiding: 1. De sjalot fijn snipperen en aanstoven in boter.

Kwets toevoegen en ¾ laten inkoken. Daarna zeven.

2. De Krielaardappelen koken in de schil, in plakjes snijden en bestrooien met groene kruiden en een klontje boter. Verwarmen in de oven, en bedekken met een plakje Gandaham.

3. De kabeljauw kruiden met zeezout, peper en aanbakken. In een vuurvaste schotel 12 minuten laten garen met een beetje olijfolie in een oven op 220°C. 4. Een julienne van peultjes, oesterzwammen, sojascheuten, sjalot en look kort wokken in olijfolie. Op het einde gehalveerde kerstomaten toevoegen en kruiden met peper, zout, gedroogde koriander en venkel.

5. Voor de sabayon: 2 eierdooiers met 4 halve eierdopjes Kwets op een matig vuur opkloppen tot een schuimige massa, kruiden met peper en zout. Werk de sabayon af naar smaak met een klontje boter en sap van een halve citroen.

Afwerking : Leg de kabeljauw links van het bord, met de gewokte groentjes er bovenop. Leg rechts de aardappeltjes met gandaham. Maak in het midden een streep met de Kwets sabayon, met een toets van szechouan peper.

van quad naar erger

was niet meteen de meest diplomatische repliek uit mijn carrière maar het was er uit voor ik er erg in had.

Met een achterwaartse kopzwaai en scheefgetrokken smoelwerk trok hij een rochel uit zijn sinusssen en fluimde het kwakje rakelings langs mijn schouder.

Wellicht was daarmee zijn laatste hersencel geloosd want de tirade die hierop volgde was een ezel onwaardig. Het bleef niet bij onschuldige dreigementen en toen klojo’s nrs 2 en 3 in ware commandostijl, wijdarms en –beens, naderden hield ik het voor bekeken.

We zijn er aan gewend dat een bepaald deel van onze medemensheid vierkant zijn voeten veegt aan regels, geplogenheden en elementaire gemeenschapszin. Het is van alle tijden. Echter, met het soort vehiekels waarmee dat pedante gepeupel zich heden ten dage verplaatst wordt het bij wijlen wel heel gortig.

Buurtbewoners en passanten van station, dries, zeshoek en passarel weten ervan. De roekeloosheid waarmee dit schorremorrie zijn driften botviert ten koste van veiligheid en rust is er vér over. Iedereen kent ze intussen: uitgebouwde Toyotakes met

lawaaierige en opgevoerde motoren, zwarte ramen, muziekinstallatie waarmee je het sportpaleis op stelten zet, twee klojo’s vooraan met omgekeerde klakken, sterrelingse blik, mond open, GSM aan het oor. Ze rijden zelden ergens naartoe.

City-cruising heet het. Als er al vrouwen aan boord zijn zitten die ergens op de achterbank af te zien tussen een stuk of wat kinderen. Van een ander allooi maar even herkenbaar zijn de verwaande parvenukes met veel te grote terreinwagens, turken met beenhouwersmercedessen, trutten met decapotabele golfkes. Ze parkeren op bushaltes, mindervalidenparkings, zebrapaden, voetpaden. Als ze maar gezien worden, want geef toe: we zijn onder de indruk.

het handje.

Misschien een tip voor een alternatieve sanctie: Zet ‘DEBIEL’ op hun voorhoofd. (Geri zekali, ‫)هوتعم‬

Het is wellicht geen gemakkelijke noch dankbare opdracht dit gedrag aan te pakken. Je moet als agent al lef hebben om er zo eentje aan te houden. Je haalt je wat op de hals. Ter kantore blijft van de onverantwoorde roekeloosheid nog slechts een banale overtreding over en voor je het weet lopen ze fluitend de kazerne buiten.

Enige creativiteit is wellicht geboden, dames en heren ordehandhavers, maar er is wat aan het handje en straks loopt het uit

¿kwets • maart 2009 • 41

Balderop Eén wielrenner maakt de lente niet.

Balderop, de buitenwipper.

Valentijn en carnaval hebben we alvast overleefd.

De maskers kunnen terug af. Omloop Het Volk (en niet Omloop Het Nieuwsblad, komaan zeg) denderend door Het Dorp was een kleine doch gesmaakte appetizer voor het betere werk in april.

Bovendien wordt het dra lente. Na een lange winter vol ontberingen en buitensporige energiefacturen kunnen wij binnenkort opnieuw de zonnebril en zij de korte rokken uit de kast halen. Ieder segment van samenleving en milieu denkt alweer aan opwarmen. En laten we daar voor één keer niet beginnen over zeuren. De tuin ligt er ondertussen gesnoeid bij en hier en daar priemt er reeds een krokus of een eenzame phallus impudicus.

Stralend bolero’s fluitend veder ik door de opgeruimde straten en zwaai eenieder vriendelijk toe. Verkiezingen heb ik daar niet voor nodig.

Op een bankje in de stadstuin zit een koppeltje verlangend verliefd te worden. Hopelijk doet er in de hemel een brave ziel overuren om dit stel wat geluk toe te werpen.

De openbare weg en orde kunnen niet anders dan de talloze trainende wielertoeristen dulden die in een roekeloze rush door Het Dorp banjeren.

In onze parken en bossen verbazen eekhoorns en konijnen zich aan de vreemde dans der joggers.

Op massale sportieve intenties staat geen leeftijd meer. Getuige daarvan onderstaand berichtje hetwelk ik mocht ontwaren in een plaatselijk advertentieblaadje.

Een oudere amazone wil in flukse galop paardrijden. Ook dat nog. Ik moedig dit ten volle aan want het getuigt van een ongebreidelde levenslust en dierenliefde.

Hoe dan ook, deze malle gemeente komt stilaan onder stoom en zit op ramkoers. Dat onze ¿kwets • maart 2009 • 42

bevriende mediamagnaat uit Vilvoorde Wetteren links liet liggen voor een snertprogramma als mijn restaurant zal ons worst wezen. We zijn hier ondertussen wel wat meer gewend. In Double You City geen geruzie in de keuken, geen platvloerse nep-reality. Prutsers hebben hier niets in de pap te brokken. Wij mikken echt wel hoger.

De vijf sterren waren al langer binnen (met dank aan de openbare omroep).

Wie er ook heel gerust in is, is ons bestuur.

Wordt hun echt niet genoeg het vuur aan de schenen gelegd? Wordt de grond hun nog niet te heet onder de voeten? Neen dus, maar vloerverwarming zal voor het nodige zorgen. Wij betalen maar wat graag om onze mandatarissen peentjes te laten zweten.

Ikzelf zit op mijn koude mansarde, wachtend op de lente. En wie deze column – en de website - een beetje volgt vreest terecht voor wat er nu komen gaat. Inderdaad, een gedicht welt op en wil zich vanuit mijn diepste ingewanden uiten aan deze wereld.

Een nieuwe lente, een nieuw geluid Elkeen gaat nu driest sporten Of holt hitsig achter zijn fluit Wijl leningen wachten op afkorten

En er zijn er nog die gaan moeten leren mikken.

Onze klabakken krijgen nieuwe wapens. Mooi, zoiets bevordert het veiligheidsgevoel bij de modale burger. Maar wat lezen we in een ander knipsel…

Eén wielrenner maakt de lente niet Doch duizenden doen dat wel Bij Clara om een pakje friet Een portie supervorm, weet je wel Die doortocht is nefast voor onze levers Sportliefhebbers weten wel waarheen Op de markt, Schatteman en Paul Severs Geen wonder dat ik ween

Minder bijdragen voor de politie? Die nieuwe wapens waarvan sprake beperken zich blijkbaar tot een middeleeuwse goedendag. Een vriendelijk woord kost inderdaad niets en heeft nog nooit iemand pijn gedaan. Mocht onze middenstand dat ook maar eens willen inzien, dan waren we al een heel eind verwijderd van het frunpark.

Maar goed, onze winkeliers krijgen wel duizenden potentiële klanten in het vizier wanneer De Ronde hier zijn tenten opslaat. Een beetje flexibel en marktgericht denken is alles wat hen te doen staat. De apothekers verwachten in ieder geval een reuzenomzet.

Nu is het enkel nog wachten op de Nobelprijs. Als ik tegen dan tenminste niet overspoeld ben door onze machtige rivier. Al vier maal is de Schelde buiten haar oevers getreden afgelopen maand.

Het vruchtbare water stroomt dan vrolijk over De Aard. Die nieuwe site alhier zal er rekening moeten mee houden.

Niettemin, ik hou er wel van om aan de gevaarlijke kant van de stroom te leven.

J. uit W.

Autosalon:

alle dagen open van 12-31 januari

Autobedrijf OST Honda hoofdverdeler in Oost-Vlaanderen

Zuidlaan 296 9230 Wetteren

www.abost.be/honda

¿kwets • maart 2009 • 43