J1 N3

Onafhankelijk Maandblad voor de vrije Wetteraar Jaargang 1lNR 3lfebruari 2008lâ‚Ź 2,5

Verstandshuwelijk tussen De Ham en Omnichem

Tom de Sutter, van Standaard Wetteren naar voetbaltop

R.I.P.

Zot’n Hond

Inhoud

8-9

17-19

kwets.be

FEBRUARI 2008

4-5 6 7 8-9 10-12 13-15 17-19 20-22 24-26 28-31 32-34 36-37 38-39 40 41

Beeldspraak, Tom Robinson Edito - Wetteraars in de kijker Kwetsuur: de waarom-vraag Stijn Vandeplas over toerisme Kasteel Vilain XIIII Cercle-spits Tom De Sutter Kultuurschuur Uit de Kwetsstraat: Herman De Wulf Omnichem en De Ham R.I.P. Zot’n Hond Muziekcentrum Germain Muziekquiz Gepeperd - Column: W. is heldhaftig Kwetswoordraadsel Balderop

42 Agenda

Hoofdredactie Eric bracke Redactiecoordinatie peter dirix, ann veeckman, VEERLE DE GUSSEM vormgeving cadero advertenties Raf de graeve verantwoordelijk uitgever Piet de Keulenaer info info@kwets.be FOTOREDACTIE DIDIER VERBAERE CARTOONS Geert braeckman REDACTIEADRES VICTOR VAN SANDELAAN 134-9230 WET TEREN-REDACTIE@KWETS.BE ABONNEMENTEN DIDIER VERBAERE 0477/97.26.46-DIDIER@KWETS.BE-WWW.KWETS.BE (€ 25 voor 12 nrs). verkrijgbaar bij wetterse dagbladhandels.

ABONNEMENTEN DIDIER VERBAERE 0477/97.26.46 DIDIER@KWETS.Be WWW.KWETS.BE (€ 25 voor 12 nrs). verkrijgbaar bij wetterse dagbladhandels.

24-26

28-31 ¿kwets • februari 2008 • 3

¿kwets • februari 2008 • 4

beeldspraak T o m

R o b i n s o n

Op zaterdag 12 januar i stond Tom R obinson in cc Nova op het podium voor zijn jaar lijks castaway- concer t.

Een exclusief concer t da t de Londense singer-songwr iter elk jaar aanbiedt aan zijn fans ‘on the mainland ’, dit jaar in een organisatie van Kwets vz w. Wie er bij was hoorde en zag dat het goed was.

Foto: D idier Verbaere

¿kwets • februari 2008 • 5

Edito Beste lezer, ‘Geef ons de moed die dingen te veranderen, die veranderd moeten worden, de kracht die dingen te verdragen, die niet veranderd kunnen worden en de wijsheid het verschil tussen beide te zien.’

Zo sloot burgemeester Marc Gybels zijn nieuwjaarswens af tijdens de receptie op de markt. In de Nieuwsbrief konden we nalezen dat het een citaat is van de H. Augustinus. Ik ben geen theoloog maar ik vrees dat de burgervader, tevens gewezen godsdienstleraar, zich vergist. Deze woorden zijn namelijk afgeleid van een gebed uit vorige eeuw van de Amerikaanse theoloog Reinhold Niebuhr. Ze werden beroemd toen de AA, de Anonieme Alcoholisten, ze overnamen om hun vergaderingen mee af te sluiten. Sindsdien vind je deze verzen in Engelstalige songteksten, op platenhoezen en in romans. Meestal luiden ze dan als volgt: ‘God grant me the serenity to accept the things I cannot change, courage to change the things I can, and wisdom always to tell the difference.’

De kerkvader uit de vierde eeuw heeft er dus niets mee te maken. Maar dat neemt niet weg dat de verzen getuigen van een verstandige levenshouding. En ze kunnen ook dienen als leidraad om een gemeente te besturen, al zal de inschatting van wat haalbaar is van persoon tot persoon verschillen. Bewindslieden kunnen namelijk ook te weinig ambitieus zijn, het volkse gezegde indachtig: ze dronken een glas, pisten een plas en alles bleef zoals het was.

Als Wetteren ooit een categorie hoger wil spelen, moeten politici hun nek durven uitsteken.

Bijvoorbeeld door een masterplan te maken voor de schandalige afzink naar de Schelde achter de kerk. Nu moet worden beslist over de nieuwe huisvesting van de administratieve diensten is het moment rijp. Ga ervoor, al dan niet met de zegen van de H. Augustinus!

Eric Bracke ¿kwets • februari 2008 • 6

MENSEN-MENSEN Deze maand trekt de Wetters-Laarnse muziekband Varili twee dagen naar de befaamde Hype-studio’s in Mechelen. Ze hebben deze buitenkans te danken aan hun overwinning op het Jonge wolven-concours.

Twee dagen, net voldoende tijd om hun eerste officiële single in perfecte omstandigheden op te nemen en uit te brengen. Sinds kort versterkt Sam Van Heddeghem, gitarist van de Wetterse band Miss Steak, de bende van Varili. Eind maart neemt Varili trouwens in d’ Oude Wasserij een live-cd op. l l l Diaken Willy Kuys heeft na 25 jaar afscheid genomen van zijn parochie Christus Koning.

Willy Kuys werd geboren op 2 januari 1941 en groeide op in Overmere. Hij huwde met Rita in 1974, kwam zo in contact met pastoor De Coninck en Pastoor Vervaet en maakte van Christus Koning zijn werkterrein naast zijn job. Op 12 december 1982 werd Willy aangesteld als diaken in de parochie.

Vier jaar later werd hij fulltime aangesteld als diaken en in 1996 werd hij de eerste parochieverantwoordelijke in het bisdom. Hij legde zijn kunstenaarsziel in de kerststallen in de kerk, bouwde de Mariakapel in de tuin van de pastorie en stichtte op 15 augustus de Rozenwijding. Op 1 februari 2008 ging hij definitief op rust. l l l Standaard Wetteren trok recent Diego Van Wingen, speler van eersteklasser SV ZulteWaregem, aan als vervanger van Michaël Cornelis, die voor de rest van het seizoen out is met een zware blessure. De 19-jarige linksvoetige middenvelder is een bekend gezicht op Dasseveld. Hij doorliep er de jeugdrangen vooraleer hij zijn geluk in eerste klasse ging beproeven. l l l Geert Van Waelvelde uit Wetteren-ten-Ede is door de rechtbank van koophandel in staat van faillissement gesteld. De loonwerker

belandde in november vorig jaar even in de cel nadat bleek dat hij samen met twee kompanen meer dan 100 ton maïs had gestolen in de streek van Aalst en Gent. Die graanroof haalde uitgebreid de nationale pers. Van Waelvelde bekende een deel van de feiten en zal zich later voor de rechtbank voor de diefstallen moeten verantwoorden.

Hij handelde naar eigen zeggen om de torenhoge aflossingen van zijn machinepark te kunnen betalen. l l l De Wetterse Carina van Hees is in de bloemen gezet door haar wandelclub De Lachende Wandelaars uit Aalter. De wandelvereniging huldigde haar winnaars van 2007 en bij de vrouwen haalde Carina Van Hees de meeste punten. l l l Luc Van de Sijpe uit Massemen is op zoek naar foto’s of documentatie over het zogenaamde Bruggenhoofd Gent. Dat Bruggenhoofd bestond aanvankelijk uit 228 bunkers, verspreid over twintig gemeenten tussen Astene (Deinze) en Kwatrecht. Nog 186 van die bunkers zijn tot op vandaag bewaard gebleven. De bunkers werden in 1934 en 1935 gebouwd nadat bleek dat de dreiging vanuit Nazi-Duitsland steeds groter werd. Hitler voerde de dienstplicht weer in en het land werd herbewapend. Dat was tegen de afspraken die waren gemaakt na de eerste wereldoorlog. De bunkers moesten de verdedigingslinie rond Gent vormen. Luc van de Sijpe wil de bunkers in ere herstellen en heeft er zelfs een speciale website over gemaakt (www.bruggenhoofd. be). Hij speurt nog steeds verder naar informatie over de bunkers. Wie hem kan helpen, mag hem contacteren. Dat kan op het telefoonnummer 09/329.71.85, via mail (info@bunkergordel.be) of op zijn thuisadres Massemsesteenweg 254 in Massemen.

Kwetsuur Waarom is de Belbus bellen zo moeilijk?

Maar het helpt als je weet dat je niet alleen staat met je frustratie. Zelfs in het Vlaams Parlement ging de Belbus onlangs over de tongen, na een vraag van Vlaams volksvertegenwoordiger Joke Schauvliege (CD&V).

Er zijn inderdaad

Voorts zijn de reserveringsuren uitgebreid.

Voortaan kun je in de week van 6 tot 20 uur een ritje reserveren, op zaterdag tussen 7 en 21 uur en op zon- en feestdagen tussen 7 en 13.30 uur. Op die manier zouden meer oproepen beantwoord moeten worden binnen een aanvaardbaar tijdsbestek.

Men moet er wel rekening mee houden dat een reservering toch al snel drie à vier minuten duurt. De klant moet immers zijn klantennummer opgeven om vlot geholpen te worden. Belt hij voor de eerste

’Slachtoffer van eigen succes’

De Belbus kan niet genoeg geprezen worden. Kleinschalig, op maat van de klant en bovendien gezellig. Alleen, waarom is het toch zo aartsmoeilijk om in Wetteren een belbusritje besteld te krijgen?

Wie de belbuscentrale belt, krijgt geheid de bezettoon te horen. Niet een keer maar soms vier keer na elkaar. En als je pech hebt, is het twee uur lang van dat. Héél irritant.

problemen met het reserveren van een ritje Belbus in Oost-Vlaanderen, gaf Vlaams minister Kathleen Van Brempt (sp.a) toe.

Ook Marianne Thysebaert, woordvoerster van De Lijn Oost-Vlaanderen, bekent dat er klachten zijn. De moeilijke bereikbaarheid zou voor het grootste deel te wijten zijn aan een stijgend aantal oproepen en een tot nog toe niet stijgend aantal medewerkers.

Maar volgens de woordvoerster wordt er iets aan gedaan. Sinds 1 januari zijn er twee bijkomende medewerkers in dienst op de reserveringscentrale, zodat er voortaan 19 mensen paraat staan, in shiften van acht ‘man’. Die twee extra krachten zullen vanaf februari gerodeerd en opgeleid zijn .

De Lijn stelde ook een coördinator aan om de werking van de Belbus meer te structureren en waar nodig bij te sturen.

keer dan kost het hem tussen zeven en tien minuten. Dat komt omdat hij eerst al zijn gegevens moet doorgeven om een klantennummer te krijgen en ook nog de nodige informatie over het belbussysteem moet aanhoren.

Leeg busje rijdt voorbij Behalve de telefonische bereikbaarheid zijn er nog irritaties, vertelt de woordvoerster van De Lijn Oost-Vlaanderen. Die ergernissen gaan over half- of helemaal lege belbusjes die niet zomaar stoppen als je aan een halte je hand opsteekt. Zo’n Belbus heeft nu eenmaal een vooraf vastgelegd programma en rijdt alleen op vraag. Het is geen gewone Lijnbus die sowieso rijdt, volk of niet.

Maar goed nieuws is er ook: de Belbus wordt door de meeste klanten ervaren als een gezellige bus. Hij heeft een heel eigen klantenkring, en de gebruikers leren elkaar steeds beter kennen. Die gelukzakken geraken dus blijkbaar wel ‘binnen’!

Toch zelf eens proberen? Bel dan 09/210.94.94.

Hilde Van Durme

¿kwets • februari 2008 • 7

Toerisme in Wetteren volgens

Ene Peter Scott uit Essex wil met een bus Engelse toeristen naar Wetteren komen.

Brugge en Sluis hebben ze al gedaan.

Wat er in Wetteren zo allemaal te beleven valt? Stijn Vandeplas, nieuw gemeentelijk diensthoofd Toerisme, toont de mail op mijn – toegegeven – ietwat laatdunkende vraag wat toeristen hier te zoeken hebben? ’Wetteren heeft in potentie veel te bieden, maar er wordt weinig mee gedaan’, zegt Vandeplas. Ach zo, potentie? Bedoelt hij het Heemkundig Museum? De Kalkense Meersen? ‘Het kan veel meer zijn’, zegt Vandeplas.

‘Inderdaad, de mooie fiets- en wandelrou¿kwets • februari 2008 • 8

tes, onder meer in de Kalkense Meersen maar ook tussen de velden van rozen- en sierteelt, in Den Blakken, de Zandbergen en langs de Schelde. Die heeft trouwens grote toeristische mogelijkheden, maar hetzelfde probleem: er gebeurt weinig mee. Andere gemeenten spelen hun rivier uit met wandelpromenades, aanlegsteigers voor plezierbootjes, wandelwegen. Geef toe, het is toch een prachtig zicht aan de Schelde, met dat bos van de nonnetjes en daarachter de kerk!

Wetterse Floraliën Ook met de rozen- en sierteelt valt wat te beginnen, vindt Vandeplas. Een daguitstap uitwerken door de Wetterse rozenvelden tij-

dens de Gentse Floraliën bijvoorbeeld, voor toeristen die de sierteelt ‘in het echt’ willen zien. Den Blakken aantrekkelijker maken, de diverse ‘toon- en voeltuinen’ prikkelender voorstellen. Om nog te zwijgen van de prachtig gerestaureerde Van Hauwermeirsmolen of het Posthotel, een centrumwandeling langs de art nouveau en deco-gevels of de Wetterse reuzen, bij de oudste exemplaren van het land.

Maar, is dat niet wat belegen? ‘Zijn de reuzen van Dendermonde belegen, reageert Vandeplas. ‘Hun product is niet interessanter dan het onze, alleen verkopen ze het beter en lokken ze veel volk naar hun stoet!’

Stijn Vandeplas Het monster van Loch Wetteren Hetzelfde geldt voor De Rechtvaardige Rechters, de verhalen, het mysterie van mogelijke vindplaatsen van het paneel in en rond Wetteren. ‘Het is het plaatselijke monster

Een stoofpotje lamsvlees gesmoord in Lam Gods-bier van Loch Ness maar niet zo groot!’ Een dagtrip voor groepen rond het thema van de ‘diefte’ is volgens Vandeplas een goed idee om ons plaatselijk ‘monster’ te verkopen. ‘En waarom daar niet de Wetterse gastronomie aan koppelen? ‘Een stoofpotje van lamsvlees gesmoord in Lam Gods’ bijvoorbeeld. Samen met het Louki Kevertaartje, de Wetterse Uitzet of de Wetterse vlaaien maakt dat al een gevulde maaltijd. Bovendien maken we zelden publiciteit voor de Wetterse restaurants waar je toch lekker kan eten!’

Wetterse toeristen Vandeplas is ervan overtuigd dat toerisme ook belangrijk is voor de Wetteraars. ‘Toerisme begint bij de eigen inwoners. Wetteren is waardevol genoeg om een aanbod voor hen te ontwikkelen.’ Dat het een succes kan zijn, bewees de Duistere Wandeling die hij organiseerde in december. Er kwamen goed 190 mensen op af, vooral Wetteraars.

‘Mensen die op stap gaan in hun eigen streek, zijn de beste reclame voor toeristen van buitenaf.’

Blijft het feit dat toerisme in Wetteren in de eerste plaats dagtoerisme voor groepen is.

Verblijfsmogelijkheden en een uitgewerkt netwerk voor individuele toeristen zijn een zaak voor later. En waar sturen we Peter Scott en zijn vrienden uit Essex heen? Naar het Winterhof?

Hilde Van Durme / Foto’s Sofie Verstraeten

KASTEEL VILAIN XIIII

Achter de parkmuren van het domein in de Wegvoeringstraat staat het kasteel van Vilain XIIII. Een waardevol onvergankelijk neoclassicistisch bouwwerk, een stuk landelijk erfgoed als monument beschermd na een grondig onderzoek van de provinciale dienst Monumentenzorg.

Een speurtocht in het verleden schept klaarheid in het heden.

Van 1822 tot 1873 droeg burggraaf Charles Hyppolite Vilain XIIII de burgemeesterssjerp.

Meer dan een halve eeuw! Hij blijft de top drie van de langst zetelende burgemeesters aanvoeren met een boulevard voorsprong op notaris Florimond Leirens (1891-1926) en Joseph Pierre Marie Du Château (1927-1957).

De laatste moest in de oorlogsjaren 1943-1944 onderduiken en werd toen vervangen door ¿kwets • februari 2008 • 10

Karel Bogaert.

De familie Vilain drukte toendertijd haar stempel op Wetteren. Charles Hyppolite trad in de voetsporen van zijn vader Charles Joseph François Ghuislain die van 1803 tot 1808 aan het hoofd van de gemeente stond. Hij was een man van aanzien, zowel op nationaal als op internationaal vlak, met een cv om ‘u’ tegen te zeggen: lid van de Belgische afvaardiging op de besprekingen te Londen, lid van de delegatie die de kroon aanbiedt aan prins Leopold van Saksen-Coburg-Gotha, volksvertegenwoordiger, diplomatieke opdrachten tussen 1840 en 1848 als Gevolmachtigd Minister en Buitengewoon Gezant bij de hoven van Turijn, Parma, Lucca en Toscane.

Kortom een man met charisma die ontzag afdwong. De in Parijs geboren wereldburger liet zijn gemeente zeker niet links liggen. Hij

zorgde voor de aanleg van moderne invalswegen: de Dendermondesteenweg, de weg Oosterzele-Lokeren en de weg OombergenWetteren. De royalist en unionist avant la lettre - van rivaliserende partijen was hier geen sprake - wou het nederige Wetteren de allure van een stad geven. Hij droomde van een panoramisch marktplein - weliswaar zonder een draak van een fontein - waar de geestelijke en wereldlijke macht elkaar omarmden. De kerk, naar het plan van de vermaarde Gentse architect Louis Minard, werd in 1866 luisterrijk ingewijd. Het gemeentehuis, euh... stadhuis, was in 1873 voltooid.

Een kasteel naar maat Toen Charles Hyppolite zich in 1821 in Wetteren vestigde, vond hij in de Zandstraat de geschikte bouwgrond voor zijn nieuwe

verborgen grandeur in onze gemeente woonst. Het kasteel Vilain XIIII was oorspronkelijk een jachtslot, in 1822 gebouwd naar een ontwerp van de gemeentearchitect Adriaan Maenhout. In 1849 tekende architect Minard de uitbreidingplannen van het kasteel. In 1852 waren de werken uitgevoerd.

De 19de eeuw stond bol van neostijlen. Het was niet verwonderlijk dat het kasteel in neoclassicistische stijl werd opgetrokken. Het sobere, aristocratische karakter weerspiegelt het aanzien van zijn bewoner, Vilain XIIII. Het geheel heeft een zuiverheid van vorm en harmonische proporties. De hoger opgaande hoekrisalieten, de uitstekende delen van de gevel, maken het symmetrisch concept levendiger. De neoclassicistische stijl is te herkennen in de uitgesproken horizontaliteit van de gevel, verkregen door het accentueren van de vensterbanken en de kordonlijsten. Voorts zijn er de uitspringende dakvensters, de zuiltjes onderaan de ramen, de ogen (ronde vensters) en de op de oudheid geïnspireerde zuilen aan de vensters van de gelijkvloerse verdieping. De ontwerper heeft duidelijk gezocht naar evenwicht tussen de verschillende bouwonderdelen en een regelmatige afwisseling tussen open en gesloten vlakken.

De ingang van het kasteel bevindt zich langs het voorplein dat een weids uitzicht geeft op de Schelde en de Kalkense Meersen. Een hoge deur met aan weerszijden een stenen leeuw leidt je de salons in. De salons met hun symmetrische positionering van muuropeningen geven voluit de toenmalige levensstijl weer: het groene salon gewijd aan de jacht, het witte salon, vroeger met een rondlopende galerij op de verdieping, de zwarte salon met unieke vitrinekasten, het rode salon vooral gebruikt bij feestelijkheden. Salons met in een neoclassicistisch interieur: decoratieve elementen, verguldsels aan de plafonds, weelderige luchters, open haarden, hoge deuren, soms met grote glasvlakken in de omlijsting, en luiken aan de binnenkant van de vensters. In de kelder was de zeer ruime keuken met doorgeefluiken. Een brede houten trap leidt naar de bovenverdiepingen (waar nu de kamers van de zusters

zijn). Achteraan is er een wervelende houten trap die destijds naar de vertrekken van de huisbedienden en knechten kronkelde.

Ook het immense park is uitnodigend. Het is vandaag nog zeven ha groot. Het gemeentebestuur onteigende eerder vijf ha voor de

Welke bestemming krijgt het kasteel van Vilain XIIII, als de zusters het verlaten? bouw van het OCMW en de kliniek. Er is een variëteit aan bomen: onder meer beuken, eiken, zilverberken, kastanjebomen. De merkwaardige ceder aan het voorplein is alleen nog op ansichtkaarten te bewonderen, hij overleefde de Duitse bezetting tijdens de tweede wereldoorlog niet. Een enig exemplaar blijft de mammoetboom of de sequoia – nu in het perk tussen de sportzaal en de lokalen van het Wit-Gele Kruis. Deze sequoia met een giftige stam uit kurk zou niet brandbaar zijn en aangeplant als bliksemafleider. Hij kan zelfs 30 meter hoog reiken!

Dicht bij de Scheldedijk bevindt zich de privébegraafplaats en de crypte.

Wandelend door het park dat 300 meter langs de dijk loopt, komt vanzelf vraag naar boven: hoe lang moeten we nog wachten op een stemmig wandel- en fietspad, een verbinding tussen Jabeke en de voetgangersbrug?

Opmerkelijk blijven het jachthuisje, de overgebleven stallingen van de boerderij en de ijskelder aan de vijver - waar nu de Mariagrot opgericht is als bedanking voor bescherming tegen het oorlogsgeweld.

Les Dames Du Sacré-Coeur Na de dood van Vilain XIIII in 1873 bleef het kasteel bewoond door zijn tweede echtgenote, barones Leontine de Wal. Ze overleed in 1901 en het domein met aanpalende gronden en huizen kwam toe aan E.H. Magloire Van Den Bossche, de bestuurder van de zusters Apostolinnen van de H. Jozef, die van goeden huize was.

Het grootste deel van het domein bleef echter in handen van de invloedrijke Dames du Sacré-Coeur, een congregatie die na de Franse revolutie uit haar land was verjaagd. Vilain XIIII, die in Parijs had gestudeerd, ontfermde zich over hen. Een kamer aan de overzijde van de trappenhal in het achterste gedeelte van het kasteel draagt nog altijd de naam ‘chambre mère Barat’, de stichteres van de congregatie.

Na de eerste wereldoorlog lieten ze een zijvleugel aanbouwen in dezelfde stijl als het kasteel, waarin een kostschool voor meisjes van rijke komaf werd ondergebracht. Meisjes die blauw bloed hadden, tot de ‘noblesse’, adelstand behorend en afkomstig uit

¿kwets • februari 2008 • 11

KASTEEL VILAIN XIIII

ons omringende landen. Vooral uit Zwitserland, vandaar de gangbare naam ‘les Suissesses’ op de kostschool. Uiteraard was Frans de voertaal en ze bleef nog enkele decennia nadreunen.

¿kwets • februari 2008 • 12

Zusters apostelinnen Onder impuls van bestuurder E.H. Jan Frans Bosteels werd het kasteel en het domein Vilain XIIII definitief eigendom van de zusters Apostolinnen. De verbannen Dames du SacréCoeur keerden in 1927 terug naar Frankrijk en dankzij financiële steun uit diverse hoeken, in het bijzonder van de Aalsterse familie Bosteels, konden de zusters Apostolinnen, die sinds 1853 in het klooster verbleven dat westwaarts aan het kasteel paalde, het statige gebouw betrekken. Zieken- en bejaardenzorg en onderwijs bleven hun belangrijkste taken.

In de loop der jaren gebeurden er aanpassingen en restauraties aan het kasteel: een aanbouw

integreerde het met de school, er kwamen centrale verwarming en een lift en de salons werden zowat twintig jaar geleden gerestaureerd. Het oorspronkelijke meubilair is er niet meer, maar de inrichting roept de authentieke stijl op. Het rode salon, met de 19de-eeuwse gave parketvloer, wordt nu gebruikt als vergaderzaal. Vroeger was het groene salon de ontvangstkamer voor de familieleden van de zusters. In den beginne mochten de zusters het klooster niet verlaten.

Later kregen ze de toelating om drie weekends, en vanaf de jaren zestig tien dagen per jaar, naar huis te gaan. Vandaag resideren 25 zusters in het kasteel. Zes van hen zijn opgenomen in het Rust- en Verzorgingstehuis Sint-Jozef. Wat zal er gebeuren met het kasteel als de zusters het verlaten. Wordt het een museum?

Guy Jooris / Foto’s Sander Franck

Tom De Sutter van Standaard Wetteren naar de voetbaltop Cercle Brugge derde in eerste klasse: dat is na de oorlog niet meer vertoond.

Cercle speelt zwierig voetbal met de meest productieve aanval van ’t land.

Exponent van dat succes is Balegemnaar Tom De Sutter (22), een jeugdproduct van Standaard Wetteren.

Wie is Tom De Sutter? Zes maanden geleden zou deze vraag zelfs in de ‘Canvascrack’ wenkbrauwen hebben doen fronsen. Alleen voetbalgekke quizzers hadden kunnen antwoorden: ‘Beloftevolle, rijzige spits, die na zijn jeugdopleiding bij Standaard Wetteren door Club Brugge werd weggeplukt. Omdat hij niet voldeed aan de hoge eisen van het Jan Breydelstadion, belandde hij bij derdeklasser Torhout, waar hij met dertien doelpunten topscorer werd. Dat ging niet ongemerkt voorbij, want de intussen vaste waarde bij de nationale beloften, werd teruggehaald naar datzelfde Jan Breydelstadion, maar wel door kleine broer Cercle. Daar ontpopte hij zich tot een vaste waarde in de spits.’

Man van vijf miljoen Een half jaar later is Tom De Sutter hot stuff.

Met tien doelpunten en acht assists is hij de revelatie bij Cercle. De lezers van Het Nieuwsblad riepen hem uit tot beste speler van de heenronde van de Jupiler League.

En op de verkiezing van de Gouden Schoen werd hij derde na kleppers als Steven Defour en Ahmed Hassan. Geen wonder dat toppers als Anderlecht, Racing Genk en een handvol buitenlandse clubs, onder meer het Turkse Trabzonspor, hengelen naar zijn diensten. Maar de Oost-Vlaming zette doodleuk zijn krabbel onder een contract dat hem tot 2012 aan groenzwart bindt.

Liet hij zich onlangs niet ontvallen dat hij een week te vroeg had getekend? ‘Dat was een grapje nadat ik vier keer scoorde tegen KV Mechelen in de beker en ik plots in de belangstelling stond’, lacht Tom. ‘Nee, ik heb bewust voor een verlengd verblijf bij Cercle ¿kwets • februari 2008 • 13

Tom De Sutter

gekozen. Ik ben nog maar 22. Gestaag groeien, dat is mijn motto en waar kan ik dat beter dan bij Cercle? Zo’n mooie club, zo’n sfeer. We zitten misschien in een roes door de onverhoopte resultaten, maar de club toont ook ambitie. Ik ben niet de enige die heeft bijgetekend. Ook Gombani en Nyoni deden dat al en Hasi en Serebrennikov zullen volgen. Door de resultaten bieden de lokale sponsors zich bij de vleet aan, dus financieel klopt het plaatje ook. Cercle is van de grijze muis in eerste plots een aantrekkelijke vereniging geworden. Want zeg nooit club tegen de Cercle.’

Er staat vijf miljoen euro op je hoofd.

Niet slecht voor iemand die anderhalf jaar geleden in derde speelde.

Tja, dat zijn ferme bedragen... De interesse van clubs als Genk en Anderlecht streelt mijn ego, maar ik ben daar niet echt mee bezig. Eerst bevestigen in de terugronde.

Als ik nog kan groeien, kom ik dicht bij het niveau dat nodig is voor een topclub. Om er te spelen, bedoel ik, niet om de bank warm te houden. Ik wil die stap ooit zetten, maar het tij kan snel keren. Misschien kent niemand me binnen twee jaar nog.

Komaan Tom, niet zo negatief.

Toch kan het. Twee seizoenen geleden speelde ik in derde omdat ik niet goed genoeg was voor Club Brugge. Ik heb toen echt getwijfeld of een profcarrière voor mij was weggelegd, vandaar dat ik me zo hard inzette voor mijn studies marketing. Ik ben een nuchter mens, en ook niet naïef. Bij een subtopper geraken is altijd mijn doel geweest, maar nu Cercle het zo goed doet, moet ik dat misschien bijstellen. Als er na dit seizoen een voorstel komt van een aantrekkelijke club, waar ik financieel en sportief echt beter van word, zal ik daar ernstig over nadenken. Maar dat zijn zorgen voor later.

Je generatiegenoot Nicolas Lombaerts, ook zo’n verstotene van Club Brugge, verdient fortuinen in Rusland. Iets voor jou? ¿kwets • februari 2008 • 14

Ik zeg niet per definitie nee tegen het buitenland, maar ik zal nooit zwichten voor het geld. Als ik verkas naar andere oorden, zal dat een keuze met het hart en het verstand zijn. Voetbal is één ding, maar je moet ook gelukkig zijn.

Ben je redelijk honkvast dan?

Nogal, ik ben graag in mijn vertrouwde omgeving, waar vriendin, vrienden en familie nooit ver weg zijn. Het is geen reden om nooit naar het buitenland te gaan. Maar

‘Een topclub of het buitenland? Op een dag wel, maar ik zal nooit zwichten voor het grote geld’ bij een Belgische topclub word je ook niet slecht betaald. Als ik jaren op niveau kan meedraaien, zal ik een mooi spaarboekje hebben na mijn carrière. Jan Ceulemans, Gert Verheyen en Franky Van der Elst hebben ook nooit in het buitenland gespeeld en ze lijken er niet minder gelukkig om.

Ben je zo voorzichtig in je uitspraken omdat je mislukte bij Brugge en een jaar in het vagevuur belandde?

Misschien. Het was niet aangenaam doorgestuurd te worden bij Club. Je ziet een droom in rook opgaan. Maar achteraf gezien was het de beste beslissing die ik ooit nam. Ik kon bij Club nog enkele jaren bij de reserven blijven spelen en gefrustreerd geraken. Bij Torhout heb ik me in de kijker kunnen spelen. Cercle volgde me al van bij het begin. Een geluk dat ze me zijn komen halen, want bij Torhout leidde ik een ander leven. Slecht drie trainingen per week. Ik kon het me permitteren om af en toe een stapje in de wereld te zetten en een pint te drinken. Dat doe ik nog heel zelden, ik leef

van Standaard Wetteren naar de voetbaltop

nu als een echte prof. Sinds ik bij Cercle zit, ben ik vijf kilogram afgevallen.

Wat is er eigenlijk fout gelopen bij Brugge? De statistieken leren dat je in de jeugdcategorieën bij de beteren was en veel scoorde.

De toenmalige trainersstaf geloofde niet in mij. Sommige spelers raakten wel bij de grote jongens van de A-kern, terwijl ze echt niet beter waren dan ik. Hebben ze zich destijds bij Brugge vergist? Dat wil ik niet gezegd hebben, ze hadden misschien op dat moment gelijk. Maar ondertussen durf ik te zeggen dat ze minstens een beoordelingsfout hebben gemaakt. (lacht) Wat ze wel meer doen. Geraerts was ook niet goed genoeg, maar na drie jaar hebben ze hem teruggehaald bij Standard en mogen ze hem een vet contract betalen.

Klopt. Vergissen is menselijk, zeker? Ach, ik ben absoluut niet uit op revanche.

Nogmaals, ik ben hen dankbaar dat ze me naar derde stuurden, anders had ik nooit zo ver gestaan.

En nu heb je ook je diploma in de marketing, niet?

Euh, toch niet. Ik heb mijn eerste jaar

afgewerkt, maar ben daarna gestopt.

Studeren combineren met voetbal in eerste klasse is geen makkie. Toen ik bij Cercle kwam, heb ik nog een tijdje avondschool gevolgd, maar mijn hoofd staat niet meer op studeren. Misschien krijg ik er later wel weer zin in, ik zie wel.

Je begon je carrière bij Balegem, waar Standaard Wetteren je weghaalde. Heb je bij geelgroen de basis gelegd van je huidige kunnen?

Voor een deel wel, natuurlijk. Ik denk met plezier aan die vier jaar bij Wetteren terug en volg nog altijd hun uitslagen. Er wordt goed gewerkt met de jeugd, de trainers zijn van hoog niveau en de trainingen heel doelgericht. Standaard is een mooie club, maar toen Brugge aanklopte, kon ik niet weigeren. Dat was wennen, hoor. Bij Wetteren trainden we hooguit driemaal per week, bij Club elke dag. Ik moet toegeven dat ik bij Brugge de stiel pas echt heb geleerd.

Twee jaar geleden dacht je dat een profcarrière niet voor je was weggelegd.

Recent eindigde je derde bij de Gouden Schoen-verkiezing. Knijp je niet af en toe even je kaak?

Op het Gala van de Gouden Schoen heb ik het nog tegen mijn vriendin gezegd: ‘Verdorie wat gaat dit snel, hopelijk niet te snel.’ Wat ik beleef is een instantdroom, natuurlijk. Vorig jaar werd ik op een heel seizoen misschien tien keer geïnterviewd. Dit jaar kan ik de teller niet bijhouden. Zolang het maar over voetbal gaat. Zelfs de boulevardbladen willen me plots spreken en me met mijn vriendin Linsey fotograferen. Daar ben ik toch niet voor te vinden. Ik wil me op het voetbalveld bewijzen.

Dat doe je alles behalve slecht. Kenners voorspellen dat Cercle het hoge niveau niet zal kunnen houden. Waar zie jij jullie eindigen?

Ik doe geen voorspellingen. Ik weet alleen dat iedereen ons voor het seizoen de vijftiende of zestiende stek toebedeelde en dat we nu derde staan. We hebben op een half seizoen meer gescoord dan vorig jaar in een ganse competitie. Het seizoen kan niet meer kapot. Ik zie ook niet in waarom we plots een dip zouden kennen? De ploeg is niet vermoeid uit de winterstop gekomen.

Ze spelen nu wel anders tegen ons dan in de heenronde, maar ik denk dat we sterk genoeg zijn om ons verder te bewijzen. Onze trainer is daar ook van overtuigd. Glenn De Boeck is van goudwaarde voor ons. Hij heeft een hechte groep gesmeed en ervoor gezorgd dat we naar een hoger niveau zijn gegroeid. Chapeau.

Dromen jullie van Europees voetbal?

We mogen daaraan beginnen te denken als we vijf wedstrijden voor het einde nog in de topdrie staan.

En dan Anderlecht of het buitenland?

Bel me nog eens op het einde van het seizoen. Eerst focussen op Cercle. We gaan nog mooie dingen tonen.

Peter Dirix Foto’s Kristof Ghyselinck en Isosport

¿kwets • februari 2008 • 15

¿kwets • februari 2008 • 16

Kultuurschuur Op een steenworp van de spoorweg in Overbeke ontplooit Kultuurschuur vzw sinds mei 2001 een scala van culturele activiteiten in de schuur van het voormalige klooster en rusthuis van de zusters Apostolinnen, beter bekend als het Schollaertshof. Het was de bedoeling vijf projecten per jaargang te verwezenlijken. Intussen staat de teller op 73, het bewijs dat de eigengereide vereniging de wind in de zeilen heeft.

Herman Van Assche was af en toe op visite bij Marcel De Gussem, wiens boerderij op een zucht van het Schollaertshof ligt. Zijn oog viel op de zuivere schoonheid van het klooster dat met zijn aanpalende stallingen en park rust en sereniteit ademde.

Hij leerde er Moeder Overste Raphaël kennen, een echte moederfiguur. Tijdens een wandeling overviel hem de verwondering over een desolate schuur, vanbinnen pikzwart, volgestouwd met hout en spinnenwebben alom. ‘Het klinkt misschien eigenaardig, die vervallen schuur charmeerde me. Zonder enige bijbedoeling wou ik ze opkuisen. Louter als ontspanning, noem het een fysieke uitlaatklep. De zuster gaf me de zegen en samen met mijn zoon Koen ging ik in mijn vrije uren aan de slag.

Naarmate de werkzaamheden vorderden, ontdekte ik een ruime schuur, de muren in rode baksteen, de schelf, het keldertje eronder, kortom een interieur dat zich uitstekend zou lenen tot een gezellige tentoonstellingsruimte. Ik sprak erover met vrienden die enthousiast reageerden.

We konden de schuur afhuren en staken eendrachtig de handen uit de mouwen.’

Een nieuwe lente, een nieuw geluid.

Maar gaandeweg luwt de geestdrift en haken mensen af...

We maakten geen groeipijnen door. De violen waren en blijven gelijkgestemd.

De pioniers, Luc Van Overstraeten,

Peter Vermeulen, Anne Snoeck, Lut Vandenbroecke, Dirk Van Assche, Diederik Suys en ikzelf, zitten nog allemaal in de beheerraad. Een verscheiden groep die zeer complementair is. De programmamakers, de administrateur, de technicus, de public relations, de persattaché, de webmaster: we vullen elkaar wonderwel aan. Daarnaast zijn er nog tal van medewerkers die zich keurig van hun taak kwijten bij de inrichting, de opstelling van de kunstwerken en de recepties. Het is een geolied raderwerk.

Wat zijn jullie doelstellingen?

Projecten en activiteiten organiseren die in de smaak vallen van een zo breed mogelijk publiek. We stellen vast dat elk project een ander publiek lokt. Naast bekende namen willen we ook beginners, jonge ontluikende talenten en laatbloeiers een kans geven. En we trachten vooral kunstenaars uit de regio voor te stellen. We zijn begonnen met keramiste Inge De Poorter, daarna brachten we assemblages van Willy Segers, patchwork van Nicole De Jonge en schilderwerken van Luc Drieghe, Noël Drieghe en Jacques De Roo. Er was een tentoonstelling rond de dichter Roland Jooris die ook de de poëzie van Richard Minne toelichtte, en een expositie van vijf lokale floristen door Patrick Claus verenigd. Ik denk voorts aan het toneelstuk ‘Open huwelijk’ van Dario Fo met Karine De Pelecijn en Geert Mertens en het optreden van Lady Lynn (Lien De Greef ) and the Magnificent Three.

Tenslotte heb ik ook goede herinneringen aan de vrije podia, optredens van lokale jongerengroepen op aperitiefconcerten of als intro voor tentoonstellingen, en een poëziehappening door de leerlingen van de Gemeentelijke Academie voor Muziek en Woord. We willen die lijn doortrekken met een zo groot mogelijke variëteit van activiteiten. Op het programma staan onder meer lezingen – ‘van Barok tot Klassiek’

Herman¿kwets Van Assche • februari 2008 • 17

Herman Van Assche door Etienne Baert wordt hernomen op algemene aanvraag, en filmvoorstellingen – ‘Rabbit proof fence’ was een voltreffer.

Ook onze eerste daguitstap naar Utrecht met het museumbezoek aan ‘Aboriginal Art’ was vorig jaar een doorslaand succes.

Over de aboriginals hadden we trouwens twee schitterende tentoonstellingen.

Vooral muzikale evenementen lijken jullie dada. Het lijstje is gevuld met ronkende namen.

Ja, we konden al heel wat prominente musici en zangers vastleggen. Toppers zelfs. We kenden hoogtepunten in diverse genres van tango over flamenco, folk, blues, jazz, klassieke muziek, etnische muziek: de betreurde Dirk Van Esbroeck,

¿kwets • februari 2008 • 18

Juan Masondo, Koen De Cauter, Esta Loco, Piotto’s, het trio Rony Verbiest, Roland en Wigbert, Clee en Jeroen Van Herzeele, The Hottentots, Ishtar, het Quatuor de l’Opéra

‘Onze onafhankelijkheid blijft onze sterkte’ de Paris. Enfin, de volledige lijst vindt u op onze website.

Soms wijken we uit naar een andere locatie, onder meer de parochiezaal van Overbeke, de kapel van het MPI SintLodewijk en de kloosterkapel in Wichelen om het storende treinlawaai te vermijden.

Jullie staan bekend als een zelfbedruipende, niet-gebonden vereniging.

We zijn een onafhankelijk genootschap en die ingesteldheid biedt ons de vrijheid om dat te programmeren wat wij willen, om eender wat te presenteren. Er is maar één voorwaarde: we moeten er ons goed bij voelen.

We moeten geen winst maken, rondkomen volstaat.

Natuurlijk zijn giften en sponsoring welkom. Onze sponsors stutten meestal een

projectontwikkeling. Eigenlijk is het een uiting van sympathie, meer naambekendheid zullen ze daarom niet krijgen. We zijn ook lid van de Cultuurraad en ontvangen jaarlijks een subsidie van 100 euro. Goed, we vragen niet meer. Hoe minder we vragen, hoe minder we moeten geven.

Niemand die ons opdringt wie of wat we moeten brengen. Intussen hebben we ook ontdekt dat de provincie sommige groepen, zoals Ishtar, subsidieert. Dat scheelt een slok op een borrel.

Kleinschaligheid moet leven met beperktheid, maar kan ook groots zijn in haar eenvoud.

Wat we brengen, moet betaalbaar blijven.

De projectsponsoring is een hulpmiddel.

Al onze bestuursleden hebben drukke beroepsbezigheden. We hebben maar één probleem: tijd. Alles gebeurt ‘na de uren’.

Gelukkig kunnen we af en toe op onze automatismen terugvallen. Het opstellen en invullen van een seizoensprogrammatie is geen sinecure. De tijd ontbreekt om de markt af te schuimen. Ik leg nogal veel contacten in Trefpunt in Gent. Intussen hebben we reeds een redelijk aantal artiesten en groepen over de vloer gehad en bijna iedereen is met een goed gevoel vertrokken. Ze dragen onze naam uit en zo halen we via via andere kunstenaars naar de Kultuurschuur. Dirk Van Esbroeck was er een lichtend voorbeeld van, die fascinerende man kwam hier graag en gaf ons nuttige tips.

Ondervinden jullie geen concurrentie van cc Nova en De Poort ?

Eigenlijk niet. Soms hebben bepaalde activiteiten op hetzelfde tijdstip plaats. Dat zou eventueel verholpen kunnen worden.

En toch, we hebben elk onze eigenheid.

We komen niet in elkaars vaarwater.

Straks vieren jullie 7 jaar Kultuurschuur.

Tijd voor een terug- en vooruitblik.

We maakten hier al heerlijke momenten mee. Te veel om op te sommen. Als je

voorzitter Kultuurschuur: ‘Kruisbestuiving van gevestigde waarden met beginners’

me vraagt naar hét moment, moet ik terug naar de start, het eerste artistieke

evenement met Inge De Poorter. De plankenkoorts overviel ons op die zonovergoten meidagen 2001. De natuur in volle bloei en wij net ontloken.

De aanzet was er, de opkomst deugddoend en het eerste project geslaagd. Van opluchting gesproken!

Ook onze publicaties, zoals de plaquettes bij de tentoonstellingen, liggen ons na aan het hart. De tentoonstellingen zijn tijdelijk, de boekjes blijven.

De culturele activiteiten brengen je in contact met de artiesten. Je leert ze beter kennen en krijgt daardoor een dieper inzicht in hun werk. De bar, als verlengstuk van de schuur, speelt hierin een niet te onderschatten rol. Mensen ontmoeten elkaar bij een koffie, een pint of een wijntje, wisselen ideeën uit en discussiëren met de artiest(en).

We gaan verder op de ingeslagen weg.

Onze toekomst is onlosmakelijk verbonden met deze plaats. We blijven actief zolang de schuur op die locatie kan blijven.

Guy Jooris / Foto’s Sander Franck

¿kwets • februari 2008 • 19

Uit de Kwetsstraat

’Het bruist nog niet in Wetteren’ Als alles nog volgens plan verloopt, wordt hij voor de volgende verkiezingen schepen. Ondertussen heeft Herman De Wulf zijn handen vol als fractieleider en dienstdoend voorzitter van de Wetterse Open VLD. Kwets vroeg hem naar de liberale accenten in het beleid.

Herman De Wulf was 26 toen hij in 1982 zijn entree maakte in de Wetterse politiek als kandidaat op de Volksunielijst. Zes jaar later werd het jonge talent gemeenteraadslid met meer dan 700 voorkeursstemmen, een resultaat dat hij daarna niet meer evenaarde.

‘Ik had dat voor een belangrijk deel te danken aan mijn oom, wijlen Gust Van den Brande’, weet De Wulf. ¿kwets • februari 2008 • 20

In 1992 maakte hij, samen met vier van de zes VU-fractieleden, de overstap naar de VLD. De afstraffing volgde bij de verkiezingen van 1994: het voormalig VU-boegbeeld viel uit de gemeenteraad. Na zes jaar afwezigheid mocht De Wulf in 2000 plaatsnemen op de oppositiebanken in de gemeenteraad, aanvankelijk met Walter Govaert als VLDkopman. Onmiddellijk na de vaudeville van de herverkiezingen, in april 2007, schreef De Wulf op zijn blog over zijn vroegere kopman: ‘Ik heb van deze man op politiek vlak nog niet veel anders gezien dan negativisme, klachten, modder gooien, geruzie, maar nooit geeft hij of zijn partij blijk van het goede voorbeeld.’

Wist u dan niet vroeger welk vlees u in de kuip had?

De splitsing binnen de Wetterse liberalen is een zwarte periode waar ik niet graag op in ga. Natuurlijk voel je dat je niet op dezelfde golflengte zit, maar we hebben altijd gehoopt een evenwicht te vinden tussen de ambitie van de ene strekking en het streven van de andere strekking. Tot we hebben moeten ervaren dat Govaert de andere strekking wilde dooddrukken. Hij is het soort politicus dat geen afwijkende meningen verdraagt. Terwijl democratie betekent dat niemand bang hoeft te zijn om voor zijn mening uit te komen, zelfs als hij tot een minderheid behoort.

Veel mensen zeggen dat het jammer is dat

Herman De Wulf, fractieleider Open VLD de liberalen in Wetteren verdeeld zijn. Maar samenwerken moet voor beide partijen een meerwaarde opleveren. Anders kunnen we beter samenwerken met een andere partij om onze agenda te realiseren, zoals we in deze coalitie doen.

Is Open VLD in de onderhandelingen niet te snel tevreden geweest? Het OCMW-voorzitterschap behoorde tot de mogelijkheden.

Wij willen geen postjes binnenhalen alleen omdat ze hoog gevalideerd worden. Wij hebben naar de inhoud van de mandaten gekeken in functie van ons programma. De vraag was: hoe kunnen we best een bijdrage leveren om Wetteren te verbeteren. Het is niet op het OCMW dat we die verandering kunnen brengen maar op het vlak van Lokale Economie. Dat is een van de belangrijke bevoegdheden van eerste schepen Anne Marie Hoebeke. Natuurlijk hou je ook rekening met persoonlijke competenties. Ideologie is voor Openbare Werken niet doorslaggevend, maar met Remi Van Bellegem leveren we daar wel een heel ervaren schepen. En 2,5 schepenmandaten op vier verkozenen, zo slecht onderhandeld is dat toch niet?

Die halve bent uzelf. Wanneer wordt u schepen?

Dat zal gebeuren als burgemeester Gybels de sjerp doorgeeft. Het is een scenario zonder een precieze timing. Dat hoeft ook niet, al verwacht ik wel dat het enige tijd voor de

verkiezingen van 2012 zal zijn zodat ik verantwoording kan afleggen voor het gevoerde beleid. Ik heb toegezegd om in 2006 weer kandidaat te zijn omdat ik een uitvoerende rol in het beleid wil spelen. Goed beseffend natuurlijk dat een schepenambt veel tijd vergt. Daarom zou het vroeger ook moeilijk te verenigen zijn geweest met mijn carrière in het bedrijfsleven (De Wulf is ombudsman bij een grootbank, EB) Welke liberale accenten legt Open VLD in het beleid?

Wij werken met meer overtuiging en geloof-

’Govaert is het soort politicus dat geen afwijkende meningen verdraagt’ waardigheid aan een economisch Wetteren en de herleving van de lokale economie.

Daarbij denken we natuurlijk ook aan ons handelscentrum, een groot woord voor wat het nu is. Maar gezien de centrumfunctie van Wetteren geloven we dat het mogelijk is om het handelscentrum op te waarderen.

Op korte termijn is de creatie van een lokale raad voor economie een belangrijke eerste

stap. Vroeger was er een middenstandsraad maar er zijn behalve de lokale handelaars nog actoren die een rol kunnen spelen. Zo hopen we de malaise in het handelscentrum te keren.

Met welk scenario wilt u eruit geraken?

Eigenlijk moet je dat aan de bevoegde schepen vragen. Nu, politici kunnen niet meer doen dan een kader creëren en een hand uitsteken. We kunnen niet zelf gaan participeren, we zijn geen aandeelhouders.

We zullen onze gesprekspartners moeten overtuigen van de noodzaak van een mentaliteitswijziging. Met maar één schoenwinkel, één boetiek en nog van alles één kun je geen handelscentrum zijn. Dat veronderstelt een breed aanbod dat de marktevolutie volgt en dus ook concurrentie. De handelaars moeten zelf het verschil maken met een dienstverlening die persoonlijker is dan in de doorsnee distributieketen, met dynamisme en innovatie. Als je twintig jaar teert op dezelfde producten, dezelfde etalage en dezelfde acties tel je niet mee.

Nu denkt de lezer spontaan aan de Frunpark-discussie...

Dat zou geen bedreiging mogen zijn voor het handelscentrum. Frunpark zal een ander soort publiek aantrekken. We hebben aan de rand eigenlijk al een soort mini-frunpark rond de Carrefour. Als dat type handelszaken al een bedreiging vormt, zegt dat iets over diegene die zich bedreigd voelt.

¿kwets • februari 2008 • 21

Uit de Kwetsstraat In een gezellig centrum kun je een meerwaarde creëren. Dat is niet alleen een kwestie van bakstenen maar ook van animo, animatie. Daar kunnen we in investeren maar dat vereist ook een aantrekkelijk aanbod, service en creativiteit van de handelaars. Op het gebied van cultuur en sport hebben we in Wetteren sterke troeven, nu moet alleen nog een chemie ontstaan zodat het geheel begint te borrelen. Voorlopig bruist het nog niet.

U bent begrotingsspecialist. Zou u als oppositielid het tekort op de gewone begroting niet op de korrel hebben genomen?

Een tekort is altijd verontrustend. Het is geen goede zaak als je om je gewone uitgaven te bekostigen aan je spaarboekje moet zitten.

Sparen doe je met het oog op investeringen.

Het tekort, dat € 338.000 bedraagt, werkt als een knipperlicht en het moet snel worden weggewerkt.

Maar panikeren helpt niet. Er zijn ook stevige toezeggingen om de inkomsten beter te laten doorstromen naar het lokale niveau.

Met de welvaart is namelijk niet alleen de behoefte aan diensten gestegen, ook het takenpakket van de gemeente is uitgebreid.

Macro-economisch volstaat de groei om aan de stijgende behoeften tegemoet te komen, maar op het lokale niveau blijft men vooral aangewezen op de opcentiemen op de personenbelasting. Het aandeel van de belasting op beroepsinkomsten gaat op nationaal vlak achteruit omdat inkomsten uit bijvoorbeeld successierechten en taksen op brandstof sterker stijgen. De knoop zit dus in de herverdeling van de inkomsten en het doorsluizen naar het lokale niveau.

Minister Van Mechelen heeft op dat vlak al een initiatief genomen door de gemeenten € 100 per inwoner ter beschikking te stellen en wellicht zal het daar niet bij blijven. sp.a merkt op dat het schepencollege, ondanks het tekort, dit jaar € 17.000 meer heeft uitgetrokken om zichzelf te betalen... ¿kwets • februari 2008 • 22

Dat vind ik een simplistische redenering.

Voor de socialisten werkt men of is men op rust; in het eerste geval krijgt men een loon en in het tweede geval een pensioen. Maar wij hebben schepenen die pensioenrechten kunnen laten gelden en toch blijven werken.

En een schepen moet hard werken, dat is een job. Die mensen hebben al die tijd bijgedragen om de pensioenen van vorige generaties te betalen en nu ze zelf zover zijn, moeten ze hun pensioen laten vallen. In dat geval vind ik dat een financiële compensatie, die wettelijk is toegestaan, moet kunnen.

Voor de gemeentefinanciën kost dat misschien wel in totaal € 17.000 maar voor de globale economie is het saldo positief want hun pensioen moet niet worden uitbetaald.

Een dringend dossier in Wetteren is de huisvesting van het administratief personeel. Heeft Open VLD terzake een visie?

Onze vroegere kritiek op de uitbreidingsplannen van het gemeentehuis in de Kerkstraat was dat de hoge investering onvoldoende rendement gaf. Het project is later trouwens afgevoerd wegens te duur. Wij willen de investering ook op een andere manier laten renderen. Het kan een opportuniteit zijn om ook andere doeleinden na te streven.

Een herlocalisatie van de administratie, bijvoorbeeld naar het terrein van de vroegere kousenfabriek Cordonnier, zal ook het centrum wat verleggen. Een andere optie is onze identiteit als gemeente aan de Schelde te versterken door de administratie op het terrein van De Witte te huisvesten en de Schelde als het ware te laten weerspiegelen in de architectuur van het gebouw.

Het is inderdaad een sleuteldossier en precies daarom mogen we niet overhaast te werk gaan. Laat ons twee keer nadenken om een betaalbare oplossing te vinden die ook stedenbouwkundig haalbaar is. blog op www.hermandewulf.be Eric Bracke / Foto’s Koen Bracke

¿kwets • februari 2008 • 23

Omnichem verbindt lot aan

De Ham

Tony Haesen: behoeften bedrijf verzoenen met milieu De gemeente koopt een aantal percelen in ‘De Ham’ om een ecologisch waardevol gebied te creëren dat openstaat voor recreatie. De studie voor dit natuurinrichtingsproject wordt voor een kleine helft betaald door het bedrijf Omnichem, dat ook eigenaar is van een aanzienlijk deel van de gronden die deel zullen uitmaken van het natuurgebied. Aanleiding voor een gesprek met Tony Haesen, plant manager Omnichem Wetteren. ¿kwets • februari 2008 • 24

Omnichem was al met Wetteren verbonden voor België bestond. Reeds in de 18de eeuw ging Jan-Frans Cooppal er aan de slag met buskruit. In de jaren ‘60 van de vorige eeuw ging het bedrijf op in de Poudreries Réunies de Belgique, beter bekend als PRB en een dochterbedrijf van de Generale Maatschappij van België. Na de raid van Carlo de Benedetti en de overname van de Generale door Suez eind jaren ‘80, stootten de nieuwe aandeelhouders heel wat bedrijven af om de overname te financieren.

‘PRB chemie’ heette toen al een tiental jaar Omnichem en werd verkocht aan het Japanse Ajinomoto. Meteen ook de definitieve scheiding van die andere nakomeling van Cooppal, Recticel.

Buskruit wordt al lang niet meer geproduceerd aan de Cooppallaan. Het bedrijf is nu een specialist in fijne chemie en levert aan de voedings- en farmaceutische industrie.

Aspartaam ‘Omnichem heeft een lange traditie van

extractie van belangrijke chemische moleculen uit natuurlijke grondstoffen’, vertelt Tony Haesen. ‘Je kan dit best vergelijken met koffie zetten: door de natuurlijke grondstof met heet water te overgieten, komen de smaak en cafeïne vrij en krijgen we onze dagelijkse koffie. Omnichem produceert bijvoorbeeld kinine en looizuur. Dit laatste wordt ondermeer gebruikt in het brouwproces om bier een helder uitzicht te geven.

Looizuur leveren we aan brouwerijen zoals Heineken. Negentig procent van onze productie is trouwens voor export bestemd.’

‘Omnichem richt zich op de actieve bestanddelen van medicijnen en op sleutelmoleculen. Vaak bouwen we samen met de klant de know-how op, zo werkten we mee aan de ontwikkeling van aspartaam, de zoetmaker die geen bijkomende kilo’s veroorzaakt en in veel lightproducten wordt verwerkt. Onze concurrenten zijn farmaceutische bedrijven zoals Janssen Pharmaceutica in België; meestal zijn het Europese of Amerikaanse bedrijven en ook meer en meer Indische en Chinese firma’s.

Als een van de weinige toeleveringsbedrijven hebben we een erkenning van de Amerikaanse Food & Drug Administration.

Al meer dan 20 jaar voldoen we aan de strenge controles om dit label te mogen dragen.

Wie is Tony Haesen Hij is Limburger van origine maar woont al 31 jaar Wetteren.

Scheikundige van opleiding, heeft hij al zijn ganse leven voor Omnichem gewerkt; hij is er begonnen op de dienst veiligheid en milieu en is dan via personeelszaken opgeklommen tot plant manager in Wetteren.

In zijn vrije tijd is hij doe-het-zelver, paardenliefhebber en ook natuurliefhebber.

Toekomst Omnichem is, samen met Recticel en Spector, één van de grootste werkgevers

in Wetteren. Het bedrijf stelt zo’n 400 mensen te werk: een derde daarvan woont in Wetteren zelf, een derde in de buurgemeenten en een derde komt van verder.

Omnichem kan vrij autonoom werken, zonder al te veel inmenging van de Japanse aandeelhouders, ook al zijn er permanent een tweetal Japanners aanwezig in de R&D afdeling in Wetteren. Het belang van onderzoek, er werken 80 mensen op de afdeling, kan niet genoeg benadrukt worden: het laat Omnichem toe mee zijn toekomst te bepalen. Op die manier kan het bedrijf vermijden dat het louter beslissingen uitvoert die ver weg genomen zijn.

Na het topjaar 2006 was 2007 wat minder en ook 2008 belooft geen makkelijk jaar te worden. Vooral de toenemende concurrentie uit het verre oosten baart Tony Haesen zorgen. Maar zoals het een echte ondernemer past, blikt hij al verder: ‘Ajinomoto heeft de bouw van een nieuwe afdeling in Wetteren goedgekeurd die tegen eind 2009 operationeel zal zijn en zich zal toespitsen op de afwerking van producten van natuurlijke oorsprong.’

Grondwater Ook op het gebied van waterverbruik zijn in het bedrijf grote veranderingen op til. Die wijzigingen hangen samen met de plannen voor De Ham. Een van de belangrijkste ingrepen die voorzien zijn voor de ontwikkeling van De Ham is om terug water naar het gebied te brengen. Dat is goed voor de natuur en goed voor de bezoekers, maar ook goed voor Omnichem.

Voor zijn productieprocessen pompt Omnichem namelijk enorme hoeveelheden grondwater op: nog altijd 250.000 m3 per jaar. Grondwater is een schaars goed en bij de vernieuwing van de exploitatievergunning enkele jaren terug werd de voorwaarde gesteld dat de hoeveelheid opgepompt grondwater moest verminderen. De ontwikkeling van De Ham en de

aanleg van een waterpartij gevoed vanuit de Schelde biedt Omnichem nu de mogelijkheid om gedeeltelijk over te schakelen op oppervlaktewater.

‘De maatschappij is veranderd en ons bedrijf is meegeëvolueerd’, zegt Tony Haesen.

Voor zijn productieprocessen pompt Omnichem nog altijd enorme hoeveelheden grondwater op ‘We zijn altijd al bezorgd geweest om het milieu, onze waterzuiveringsinstallatie was al in de jaren ’70 zijn tijd vooruit. We hebben ook net geïnvesteerd in nieuwe luchtzuiveringsinstallaties en hebben onze behoefte aan grondwater al fel gereduceerd. Omnichem wil een partner zijn van de gemeenschap en vertrouwen wekken bij de omgeving. Door dialoog kunnen we tot een situatie komen die voor iedereen voordelig is.’

Samenwerking privé-overheid Er zijn ook praktische redenen voor Omnichem om aan dit natuurontwikkelingsproject mee te werken. Oorspronkelijk was het bedrijf van plan een aspartaamfabriek te bouwen op de terreinen in De Ham. Omnichem heeft buiten de huidige omheining van de fabriek namelijk 15 hectare grond liggen. Maar uiteindelijk kwam de aspartaamfabriek in Duinkerken terecht.

Er is ook weinig behoefte aan uitbreiding van de bestaande fabriek in Wetteren aangezien er in de vestiging in Balen toch plaats genoeg is.

De innige samenwerking tussen privé en overheid zal wel nog een aantal knopen ¿kwets • februari 2008 • 25

Omnichem verbindt lot aan

moeten doorhakken voor we onze zondagmiddag in De Ham kunnen doorbrengen maar bij Omnichem is er alvast de overtuiging dat dit project met succes de belangen van milieu en industrie kan dienen.

¿kwets • februari 2008 • 26

De Ham

Hoe erg is De Ham vervuild?

De Ham is grosso modo het gebied tussen de Schelde en de Cooppallaan/Wetterensteenweg; vanaf het Scheppersinstituut tot en met de bedrijfsterreinen van Omnichem. De gemeente heeft er zich toe verbonden om hier een natuurgebied/groenzone te ontwikkelen en heeft daarom op de gemeenteraad van december de aankoop van zo’n 13 hectare goedgekeurd.

De Ham is ontstaan door een rechttrekking van de Schelde in de 19de eeuw. De afgesneden meander werd later helemaal gevuld en opgehoogd en er werd ook afval gestort in de jaren ’70 van vorige eeuw.

In 1972 werd het Leefmilieukomitee Wetteren-Noord opgericht. Zij hebben meteen gepleit om De Ham te vrijwaren van verkaveling. Nu, meer dan 30 jaar later is deze doelstelling bereikt met het plan

om de natuurwaarde van het gebied op te krikken en het open te stellen voor het publiek.

Maar de omvorming van De Ham tot waardevol natuurgebied biedt heel wat uitdagingen. Een oriënterend bodemonderzoek toonde vervuiling aan door het gestorte afval - verder onderzoek moet uitwijzen hoe erg de vervuiling is. Het Scheppersinstituut moet naar een andere parking uitkijken en het gebied grenst aan een industrieterrein.

Dat De Ham op een boogscheut van Wetteren-centrum ligt, verhoogt de toegankelijkheid voor de Wetteraars en biedt ook heel wat educatieve perspectieven voor de Wetterse scholen. Misschien wordt dit wel het mooiste plekje langs de Schelde in onze gemeente en trekt het ook toeristen van buiten Wetteren aan?

Bart Van Kerckhove / Foto’s Didier Verbaere

Kwetskoek Kwetskoeken van Bakkerij Braeckman

De eerste abonnees kregen een zakje Kwetskoekjes cadeau.

Velen vroegen zich af waar deze lekkere koekjes met kwetsvraagteken vandaan kwamen. Dit is tot op heden een geheim gebleven dat we met graagte onthullen.

Het zijn Dirk en Ellen van bakkerij Braeckman die bereidwillig en gratis deze koekjes hebben ontwikkeld en gebakken. Voor het recept gebruikte Dirk een kruid dat in het kwetsbier terug te vinden is waardoor het koekje bij het bier lekker smaakt. Ondertussen zijn we door onze voorraad Kwetskoeken heen.

Kwets komt bij bakkerij Braeckman ooit nog een lading kwetskoeken uit de oven? We houden u op de hoogte. In elk geval bedanken we Dirk en Ellen voor hun smakelijke inbreng in het Kwetsgebeuren.

Bakkerij Braeckman, Felix Beernaertsplein 11, Wetteren Rechtzetting: In kwets nr 2 schreven we dat het Frunpark in 2009 opent.

Dat moest 2008 zijn.

¿kwets • februari 2008 • 27

De Zot’n Hond

De Zot’n Hond op het Felix Beernaertsplein verdwijnt. Het café moet wijken voor luxe-appartementen. Wij gingen op zoek naar het verleden van deze plek. Zeker is: niets blijft bij het oude!

In de jaren ’50 was er op het Felix Beernaertsplein al een café. Tante Cleme stond toen achter de tapkast van de Halve Maan. Het was een café met een ouder ¿kwets • februari 2008 • 28

publiek waar vooral gekaart en gebiljart werd. De toog van het café was toen een stuk korter. Rechts van de deur was een klein frietkot, dat ook door tante Cleme werd uitgebaat.

Rolle was de Kneut Begin de jaren ’70 startte Roland Van Laeken (broer van Panorama-presentator William en gewezen schepen Etienne Van Laeken ) met de Kneut op het Felix Beernaertsplein.

In tegenstelling tot de Halve Maan trok de Kneut vooral een jong en artistiek publiek aan. Het was een echt muziekcafé. Het was een verzamelplaats van liefhebbers van jazz, kleinkunst en Tom Waits.

‘Rolle (Roland) zette op den Dries de traditie van de Kneut van in de Termstraat in Laarne verder’, vertelt Claudine Spatz,

niets blijft bij het oude! de weduwe van Roland. ‘Ook daar was het café vooral een muziekcafé. Ik zag er als jong meisje voor het eerst Walter De Buck en Willem Vermandere’.

In de Kneut op het Felix Beernaertsplein traden geregeld groepen op. Zo hebben het beroemde zigeunerorkest de Piotto’s, Shocking Blue, Raymond van het Groenewoud en Boogie Boy er nog gespeeld.

Het was ook in die tijd dat Wim De Craene in het café rondhing. Robert De Coen (Koentjen), van de belottersclub de Zot’n Hond, beweert dat De Craene zijn hit ‘Tim’ aan de ronde tafel schreef die toen vooraan in de hoek van het café stond.

Nochtans was de Kneut niet van bij het begin het stamcafé van De Craene. De hoes van zijn elpee ‘Alles is nog bij het oude’ is dan ook misleidend. Het titelnummer van de elpee gaat immers over het café van Jean en Julie in die tijd, de Romantica.

De Kneut was ook ‘wereldberoemd’ door de spaghetti van Roland. Spaghetti was op dat moment een exotisch gerecht voor de Wetteraars. ‘Rolle vertelde dikwijls dat hij in het begin van de Kneut klanten zin deed krijgen door eerst iets als spek op de pan te bakken. Als de klanten vroegen wat hij aan het klaarmaken was, antwoordde hij dat het spaghetti was. Zo heeft hij er vele verkocht’, vertelt Claudine.

Maar na een aantal jaren begon het café te wegen op Roland en zijn gezin. Claudine en Roland leefden een omgekeerd leven.

Roland ging slapen als Claudine opstond.

‘Roland leefde een zwaar leven. Nadat hij het café gesloten had, ging hij telkens zelf nog op stap’.

‘Toen onze eerste zoon werd geboren, werd het steeds moeilijker om boven het café te blijven wonen. Het was er boven best gezellig, maar heel erg klein. Bovendien stonk het er ook voortdurend naar piscines’.

‘Roland stond ook steeds minder zelf in het café. Hij spendeerde zijn tijd liever op

zijn boot in Wachtebeke. Die situatie werd onhoudbaar. Een cafébaas maakt zijn café en Rolle was de Kneut’, zegt Claudine. ‘Rolle stopte uiteindelijk omdat hij er niet meer achter stond. De tijdsgeest was ook veranderd begin de jaren ’80. Ik kan niet zeggen dat ik me tot ook maar één nummer van de nieuwe muziek aangetrokken voelde.’

‘Ik ben ervan overtuigd dat de veranderde tijdsgeest ook één van de redenen was waarom Wim De Craene zich in die periode minder goed in zijn vel voelde. Hij kwam als kleinkunstzanger steeds minder aan de bak.’

De Knoesel Raf en Monique De Graeve namen de Kneut over net voor het kermisweekend van 1981. ‘Het café was uitgeleefd toen wij het overnamen. Er waren geen toilet-

ten, enkel één wc-hok op de koer met een dubieuze deur en aan de buitenkant een pisgoot. De pisgoot bleek na de eerste dag al verstopt. Op een bepaald ogenblik verscheen er een man, ik weet nog perfect wie het was, met kletsnatte voorbroek en tot aan de schoenen doorweekt. De verankeringen van de pisgoot hadden het onder het gewicht begeven’, vertelt Raf. ‘Het concept was wat het ook in de gouden Kneut-jaren was: een praat-, eet- en liedjescafé. Er waren regelmatig avond- en aperitiefconcertjes en andere activiteiten. In de Knoesel hebben wij de

eetkeuze nogal uitgebreid. Toch bleef het in de eerste plaats een café hoewel het op zondagavond soms wat te veel eethuis werd. Ik herinner me nog dat een koppel op zondagmiddag heel serieus vroeg of ze de kaarten konden krijgen. Ik antwoordde iets minder serieus: ‘Waar moet je naartoe misschien?’ Dat koppel hebben we nooit meer gezien.’

Strijd!

In 1987 namen Marc Van Strijdonk (Strijd) en Marc Van Hauwermeiren (grote Marc) de Knoesel over. De nieuwe uitbaters maakten de Knoesel van een eethuis terug tot een echt muziekcafé. ‘Het was de tijd van de new wave. Ik herinner me nog dat ik op een middag muziek voor mezelf aan het draaien was met de deur wagenwijd open. Op een bepaald moment kwamen er voorlaatstejaars van het Atheneum binnen.

Dat groepje is blijven komen. Na een paar weken zat het café stampvol’, vertelt Strijd (nu uitbater van ’t Soetekin in Lede).

Johanna De Backer: ‘Toen ik geen cafébaas vond die het pand wilde kopen, heb ik het maar op de markt gesmeten… (stilte) Ja, sorry hé, gasten!’

‘Wijzelf luisterden naar Bob Dylan en Van Morisson. Maar het jonge volkje, de zwartjes zoals we ze noemden, hielden van new wave.’

Strijd organiseerde geregeld concertjes. ¿kwets • februari 2008 • 29

De Zot’n Hond Strijd

‘Wij hebben Gorki nog voor 5.000 Belgische frank over de vloer gehad. Ze speelden voor zeventien man en een paardenkop.

De dag erna wonnen ze de persprijs van Humo’s Rock Rally’.

Franky Van De Velde, een vriend aan huis, vertelt: ‘De sfeer in het café was zeer familiair. Iedereen kende iedereen. De zwartjes keken op naar Strijd. Ze brachten ook allerlei trofeeën mee naar de Knoesel.’

Strijd beaamt. ‘Het was toen een rage bij de zwartjes om de sterren van Mercedessen te verzamelen. Ze spelden die op hun zwarte jassen. Het Wetterse magazine Vilain maakte er een reportage over. Het gevolg was wel dat ik naar het politiekantoor werd geroepen. Mijn gasten vonden er later niets beter op dan verkeersborden bij mij af te zetten. Ik kon op de duur een uitverkoop houden.’

De clansfeer bij de zwartjes van de Knoesel was meteen ook de achillespees van het café. De buren konden steeds minder slikken. ‘Toen een buur klaagde over het feit ¿kwets • februari 2008 • 30

Jotie

dat mijn klanten tegen zijn gevel plasten, leegden een paar van mijn gasten de vuilniszakken voor zijn deur. Toen iedereen boos was op mij, ben ik maar vertrokken’, schatert Strijd.

Gij zot’n hond!

In 1990 vierde Strijd zijn afscheid onder de noemer ‘three years of madness’. Daarna was de tijd aangebroken voor ‘the mad dog’.

Johanna De Backer: ‘Het was Joris (Holderbeke) die met het idee kwam om het café de Zot’n Hond te noemen. Ik zei dat toen voortdurend tegen iedereen: ‘Gij zot’n hond, gij’. Het is grappig hoe de naam nu ingeburgerd is. Mensen zeggen ook dat ze naar de Zot’n gaan.’

Johanna en Joris wilden hun eigen stempel op het café drukken. ‘Joris draaide voortdurend jazz, we hadden in het begin dan ook geen volk’, lacht Johanna.

De Zot’n Hond werd ook een echt muziekcafé. Johanna en haar bende organiseerden

Pieter

onder andere het Crazy Dog concours.

Kevin Coyne, Paul Michiels, Elliot Murphy, Tom Robinson, Roland Van Campenhout en vele anderen passeerden de revue. Mede dankzij de vzw de Witte Nacht stond het café al vlug op de kaart van de nationale en internationale muziekscene.

‘Die optredens kostten steeds een smak geld. Maar we konden ons geen café voorstellen zonder optreden. Het moet wel gezegd dat de groepen goedkoper waren dan nu. Toen werkten artiesten nog niet met boekingskantoren’, vertelt Johanna.

Maar onbekende groepjes speelden soms ook gratis in De Zot’n Hond. Het café was een referentie geworden en beginnende groepjes waren al tevreden als ze er mochten spelen.

‘Ik heb er heel mooie momenten beleefd.

Je was er ook nooit alleen. Ik weet nog dat ik er eens op een zomerse zaterdagnacht heel laat afsloot. De klanten vroegen zich nog een pint voor op het terras. Toen Joris een paar uur later kwam opendoen voor

niets blijft bij het oude! de zondagshift, kwamen ze allemaal terug mee binnen. Om naar jazz te luisteren.’

In 2000, ze had toen al samengewerkt met Caroline Baeyens (momenteel Green Note) en was ondertussen ook eigenares van het café geworden, stopte Johanna definitief met de Zot’n Hond. ‘Het was tijd voor andere dingen’. Ze verhuurde het café eerst aan Frans D’Hondt en daarna aan Pieter Couvreur. Hoewel het aantal nevenactiviteiten in de Zot’n Hond beperkt bleef bij Frans en Pieter, bleef het café ‘the place to be’ voor mensen die na hun werk, in het weekend of na een avondvergadering nog wat wilden napraten bij goede muziek.

Later verkocht Johanna het pand. ‘Ik ben eerst op zoek gegaan naar cafébazen die het pand wilden kopen. Maar ik vond geen kopers, dus heb ik het pand dan maar op de markt gesmeten… (stilte) Ja, sorry hé, gasten!’

Bij het ter perse gaan was het nog niet duidelijk wanneer het café gesloopt wordt. De

huidige uitbater Pieter Couvreur heeft een huurcontract tot 31 maart 2008. Urbanlink Group zou echter vroeger willen starten met de werken. De projectontwikkelaar wil er luxe-appartementen bouwen.

Pieter Couvreur kocht een nieuw pand op

de hoek van de Victor Van Sandelaan en de Acacialaan, aan de Ijzeren brug. De Zot’n Hond zal verderleven naast het dierenasiel.

Wannes Haghebaert Foto’s Sander franck / fotoalbum Claudine Spatz

¿kwets • februari 2008 • 31

Beat Explorer

Wetteren heeft een muziekcentrum, jawel! In een pand verscholen in een typische Wetterse woonwijk -Korea in de volksmond- troepen ‘s avonds muzikanten van allerlei pluimage samen. Om te repeteren of op te nemen, maar evengoed om er gewoon te zijn.

Iedereen met een hart voor muziek, wordt er goedlachs ontvangen.

Het pand herbergt twee volledig uitgeruste repetitieruimtes, een opnamestudio ¿kwets • februari 2008 • 32

met een professionele Soundcraft mixtable, een muziekwinkel en een druk gefrequenteerde drankautomaat. De toonbank is meer toog dan kassa, flightcases en mengtafels staan overal verspreid.

Instrumenten haal je gewoon uit de vitrine. Is de versterker stuk? Geen nood, de soldeerbout staat warm.

De bezieler van dit unieke initiatief staat zelf niet graag in the picture. Het liefst zou hij alleen de muzikanten aan het woord willen laten, maar ere wie ere toekomt.

Overdag geeft hij les op Scheppers, ‘s avonds zit hij achter zijn mengtafel. Zijn naam is Germain Heyvaert. Zijn opleiding?

Loodgieter.

Germain, hoe ben je hier eigenlijk in gerold?

Het is allemaal begonnen door als drummer rond te toeren met de Jaumerja’s (‘legendarische’ Wetterse coverband, PDK). Maar drummen doe ik ondertussen al een tijdje niet meer. Ik was altijd meer geïnteresseerd in de apparatuur, de klank,

thuisbasis Wetterse muziekscene het opstellen en het afbreken. Ik begon allerlei boeken te lezen om me te verdiepen in het fenomeen ‘geluid’. En zo is het een echte passie geworden.

Had je dan al een bepaald concept in het hoofd?

Nee, niet echt. Eerst deed ik discobars en PA’s (Public Address, geluidsapparatuur voor concerten, PDK). Toen ik nogal plots deze locatie huurde, had ik geen speciale bedoeling. Het was meer voor mezelf, om mijn materiaal te stockeren en om met de Jamaurja’s te repeteren. Nadat ik er als muzikant ergens in 2001 de brui aan gegeven heb, begon ik de lokalen in te richten als repetitieruimtes. Maar muzikanten hebben snaren nodig en stokken en vellen en dergelijke meer. Dus waarom geen winkeltje?

Maar de stap naar een opnamestudio is toch nog iets anders?

Een collega van me was geïnteresseerd in een studio. We hebben ons materiaal samengegooid en zijn er aan begonnen.

Puur amusement, maar het werkte. Een paar jaar geleden heb ik alles zelf overgenomen. Ondertussen heb ik een volledig ingerichte studio, met professionele apparatuur, en volledig op maat ingerichte ruimtes volgens de regels van de akoestiek. Alles wat ik er nu aan verdien, wordt

er opnieuw in geïnvesteerd.

Je bent nu vijftig. Hoe hou je het vol tussen dit zootje ongeregeld?

Hier wil ik zijn, tussen de muzikanten. Met al die jonge gasten werken, houdt me jong. Ze komen naar hier om over muziek te praten, zoals de voetballer naar de voetbalkantine gaat, of de duivenmelker naar zijn duivenlokaal. En ik wil ze steunen, de kans geven om iets deftig op te nemen. Ik wil hen stimuleren en promoten.

‘Germain is the G-daddy for the G-spot’ Veel bekende Wetterse bands hebben Beat Explorer als thuisbasis. Charles Travaux Blues repeteert er en doet er zijn recordings. Net als Interfear en Lick My Click.

Ook The Horny Horses zijn er momenteel bezig aan de opnames van een nieuwe cd. Leden van tal van andere bands zijn er kind aan huis, ook vanavond. Germain heeft ondertussen genoeg van de vragen.

Zijn welbekende ‘ne kie drinken’ geeft aan dat het tijd is om de gasten iets te laten zeggen. Zelf drinkt hij enkel frisdrank. ‘Ik heb veertig jaar gedronken, nu drink ik

veertig jaar niets’, grapt hij. ‘De volgende veertig jaar weerom drinken, en daarna mogen ze me komen halen. Want ik zie het niet zitten om dan weer veertig jaar niets te drinken’.

We wringen ons tussen de conversaties en polsen naar het motief van de muzikanten om daar te zijn. De reacties zijn gelijklopend en bijzonder kenmerkend voor de sfeer die er heerst.

Thomas (Madskat): ‘Germain is gewoon ne supertoffe kerel. Iedereen is hier graag, en we leren heel gemakkelijk andere muzikanten kennen.’

Bart D. (Lick my Click): ‘Hij is pure maffia, de godfather van de Wetterse muziek. Hij heeft de instelling van een zestienjarige die blindelings zijn hormonen volgt.’

Jan (Savalas): ‘Als muzikant heb je hier alles bij de hand. En de pintjes zijn hier goedkoop. En Germain? Die heeft het hart van een snotneus van zestien, maar de rijstijl van een vent van tachtig. En voor alles een oplossing. Lekken in het toilet?

Gewoon wat siliconen ertegen en opgelost!’ (Jan zinspeelt op de kalenders van de bekende banden- en werktuigmerken die de muren van de sanitaire voorziening sieren, PDK) Fredo (de webdesigner, naar verluidt als het hem past): ‘Germain is vooruitstrevend,

¿kwets • februari 2008 • 33

Beat Explorer professionele studio-opname te maken.’

Stijn (Kawada): ‘Dit is een unicum, echt een zegen voor alle muzikanten. Niet alleen uit Wetteren, maar ook uit de omgeving.’

Bart E. (Sir Psycho Sexy): ‘We kunnen hier voortdurend over muziek bezig zijn, zonder dat ons lief erover zit te zagen.

Germain is onze G-daddy for the G-spot.

Enkel iets om te eten, dat ontbreekt nog.’

modern. Gewoon vintage!’

Frank ‘Boobman’ (The Fallen Madonnas): ‘Eén keer per week kom ik hier zitten. Mijn vrouw begrijpt het soms ook niet, maar ik moet hier gewoon zijn.’

Eric (A Biek band): ‘Er is tegenwoordig veel meer interactie tussen jongere en oudere muzikanten. Het feit dat dit hier echt een ontmoetingscentrum is, werkt dit in de hand. Neem het weg, en de oudere muzikanten zouden de jonge minder kennen. Ook het competitiegevoel tussen de

¿kwets • februari 2008 • 34

bands zoals wij dit vroeger ervaarden, is verminderd. En waar zouden we allemaal gaan repeteren? Er is hier in Wetteren gewoon niets. Ja, ergens achter of boven een café misschien.’

Joris (Charles Travaux): ‘Je komt hier gewoon naartoe, je moet bijna niets meehebben en je kunt het kot openzetten.

Een opname? Geen probleem. En Germain steunt al die initiatieven ook. Hij geeft de jongere muzikanten echt wel kansen om tegen zeer democratische prijzen een

Waarop Jan voorstelt om een schotel Vietnamees te laten aanrukken.

Gemakshalve veronderstellen we dat het met loempia’s te maken heeft. Een paar uur later verlaten we voldaan het pand, uitkijkend naar de opstart van een nieuw Motownproject, waarvoor binnen net de eerste basis is gelegd. En met het verzoek op zak om suggesties te doen voor een initiatief voor een goed doel. Germain wil de echt jonge bands de kans geven om samen een benefiet-cd op te nemen.

Jawel, de muziekscene in Wetteren leeft.

U ook?

Beat Explorer – Sound Systems is gelegen te Wetteren, Leon De Smetlaan 3a. Meer info op www.beatexplorer.be.

Piet De Keulenaer / foto’s Sofie Verstraeten

¿kwets • februari 2008 • 35

Harde noten om te kraken

De bibliotheek organiseert al voor de negende keer haar tweejaarlijkse muziekquiz. Bezielers van het eerste uur zijn Chris Michem en zoon Joachim.

Muziekkenners die een harde quiz samenstellen.

Met de intro van ‘Smoke on the water’ supersnel te herkennen kom je in de muziekquiz van de bib nergens. Met een juist antwoord op ‘Wie producete de eerste solo-elpee van Robbie Robertson’ geraak je al een beetje in de buurt van de top tien. En die ene foute ‘fa kruis’ in de cellosuites van Bach behoort ook tot de parate kennis.

Een laureaat van de vorige editie ging vader en zoon Michem aan de tand des tijds voelen. Zien ze het eigenlijk nog zitten?

Chris: Een beetje minder toch. Het begint ¿kwets • februari 2008 • 36

te wegen.

Joachim: Komaan, pa! We geven niet op.

Jullie evolueren snel mee met de veranderende muziekgenres. Als er vandaag een nieuwe zangeres met haar blote foef staat te zwaaien, is daar morgen al een vraag over in de Wetterse muziekquiz.

Joachim: Het wordt inderdaad steeds moeilijker, of leuker. Ik tracht bij te blijven door veel vakmagazines en muziekrubrieken in kranten te lezen. Het internet doorsnuffel ik ook uiteraard. En de goede oude radio blijft evenmin niet te onderschatten, nietwaar pa? Met vrienden praten we veel over muziek, zo leer je al eens iets nieuws kennen. Het is wel lastig om steeds die rages in de quiz te stoppen. Nu-rave, gothic, americana, jumpstyle, noem maar op.

Chris: Eigenlijk komen we vooraf samen en schrijven we enkele namen op. Namen

van artiesten, titels, covers enzovoort. We halen de cd’s uit de bib erbij en selecteren wat we kunnen gebruiken.

Joachim: En dan bepalen we wie wat voor zijn rekening neemt. Mijn pa klassiek en jazz. Ik de covers. Luc De Backer dance en electronica. Alles gebeurt in samenspraak, elk legt zijn accenten. Het blijft zoeken naar het ideale evenwicht. Klassiekers moeten, maar nieuwe dingen horen er net zozeer in thuis. We gaan voor het totaalpakket. Luc zet dan alles op pc of cd. Hij staat in voor de technische kant van de quiz. Onontbeerlijk.

Chris: Net als al die andere mensen die helpen. De toog, de opkuis, enzovoort. Ik wil ze wel eens danken. Ook Nadine Bauwens die voor een prachtige prijzenpot zorgt.

Schrijven er zich ook jonge snuiters in die nooit voor de verscheurende keuze

muziekquiz-samenstellers Chris en Joachim Michem Beatles of Stones gestaan hebben?

Chris: Een fijn vraagje. De slimste, of beter, meest gewiekste deelnemers van vroeger vormen nu ploeg met jonge springers. Vader en zoon in één team is geen uitzondering.

Joachim: Het is goed voor de opvolging.

Op die manier blijft het niveau gegarandeerd. En de quiz uiteraard.

Chris: Vader leert de zoon een bluesken kennen.

Joachim: En de zoon laat papa eens jumpen.

Zijn er de afgelopen 18 jaar edities bijgebleven?

Mooie momenten, afknappers?

Joachim: De voorbereidingen vind ik het leukst. Die voorafgaande discussies op het scherp van de snee, ik hou er wel van. De quiz zelf gaat razendsnel voorbij. Daarna een pint drinken met de deelnemers is ook tof, discussies tijdens de quiz zijn irritant.

Maar om op je vraag te antwoorden: die editie met Libelia De Splenter van StuBru als presentatrice vond ik super.

Chris: Dat was met het afsluitend concert van William Souffreau. Magnifiek.

De finaleronde waar puur op snelheid en adrenaline gespeeld werd met vier ploegen achter de Beatles-k(n)oppen is afgevoerd. Visueel was dit toch aantrekkelijk voor het publiek.

Joachim: Ja, super was dat. Nietwaar, pa?

Chris: (onverstoorbaar) Door de stress behandelden de spelers het systeem niet altijd zachtaardig waardoor het tilt sloeg.

De discussies die daarop ontstonden, kon ik missen als kiespijn.

Een vragenronde met uitsluitend muziek van Wetterse zangers of groepjes, zou dat niet uniek zijn?

Chris: Inderdaad. Maar wat doe je dan met Wetterse muzikanten of hun familieleden die zelf mee kwissen?

Joachim: Och, in het heetst van de strijd herkennen die niet eens hun eigen liedjes.

In vorige edities zijn er al enkele Wetterse groepjes aan bod gekomen. Maar een gehele reeks nog niet. Voor zoiets heb je dus echt wel mijn pa nodig.

Een wandelende muziek enc yclo pedie, zeker wat Wetterse muziek betreft. Tot een bepaald jaartal, tenminste (lacht).

Chris: Volgende editie is een jubileumeditie. De tiende Wetterse muziekquiz.

Misschien dat we daar iets extra kunnen in stoppen.

Joachim: Een optreden van een Wetters groepje bijvoorbeeld.

Chris: Een concert na de quiz is leuk, maar organisatorisch een zware klus. De mensen komen om te kwissen en voor een praatje erna. Niet echt voor een optreden, vrees ik. Op die manier wordt het wel een heel lange avond.

Exclusief voor Kwetslezers die op 15 februari meedingen: enkele hints?

Joachim: Oei, dat gaat geld kosten, makker. Nee serieus, zet gewoon je oren open voor alles. Er zijn vragen over hedendaagse muziek, lp- of cd-titels, intro’ s, covers, originals, electronica, noem maar op. Het belangrijkste is om je vierkoppige ploeg goed samen te stellen. Meestal impliceert dat mensen van diverse leeftijden. Met vier jonge gasten die enkel naar techno luisteren zal je niet ver komen.

Chris: Inhoudelijk geven we niets prijs. En zeker niet aan jou, want je kwist zelf mee.

Een emotionele afsluiter dan maar: wanneer zien we Maggy Van Herreweghe terug, de Wetterse onbekende vrtcoryfee die de eerste jaargangen zo charmant presenteerde? Ik beken, als kwisser verloor ik me steevast in haar ogen. En daardoor de quiz.

Joachim: Dit jaar presenteren opnieuw Koen Droessaert en Tom Van Imschoot.

Die gasten doen dat echt goed en met veel humor.

Chris: (mijmerend) Voor de volgende jubileumeditie stel ik ploeg nummer 25 voor: De Gewezen Presentatoren. Maggy, Libelia, Koen en Tom. Ikzelf presenteer dan de quiz ter afsluiting van een mooi verhaal. En dat de sympathiekste steeds moge winnen.

We doen ons best.

Joris Van Heddeghem / Foto Paul Verbaere Vrijdag 15 februari om 20 uur in de gemeentelijke feestzaal.

¿kwets • februari 2008 • 37

Gepeperd

Column

Is de boer zijn vlaschaard rijpe?

Wetteren

Wie Vlaschaard zegt, zegt Stijn Streuvels zodat de verbeelding van mijn mannelijk gezelschap op hol sloeg bij de gedachte aan een dienster zoals Schellebelle: “Een ruischebuische, kloek van beenen, rond van heupen, vol van lijf en rank van leden, met een aanzicht als een zonne en een kop koornblond haar dat altijd wijd op en verwerreld stond en waaronder haar oogen blonken als karbonkels”.

Grif, eigenaar-gastheer Tim toont “twee reken lavoorwitte tanden tusschen de malschvleezige lippen” maar hier stopt elke gelijkenis. Zoals te verwachten heeft de zaak een fors, rustiek interieur. Het karrenwiel en de korenschoven ontbreken nog net, maar een reusachtige fresco van een bucolisch Massemen en de ijzige blik van de stamgasten maken duidelijk dat men hier geen stadse fratsen op prijs stelt.

Nochtans heeft ook in Massemen, waar noch het algemeen enkelvoudig stemrecht noch de aansluiting bij Wetteren ooit verteerd werden, de moderne tijd in het bord toegeslagen. Zo vermeldt de kaart naast klassieke vleesbereidingen, de inmiddels obligate salade met geitenkaas, gegrilde tonijn en smoot(h)ies als dessert. Er wordt met dressings en balsamico gemorst dat het een lieve lust is en op de wijnkaart staan ook zogenaamde wereld- en biowijnen.

In die zin kan Den Vlaschaert symbool staan voor zowel de goede als de zwakke tendensen in vele Belgische eethuizen. Vooreerst het gemengde concept : taverne-restaurant. Het klinkt vlot en laagdrempelig, maar in werkelijkheid werken beide categorieën klandizie elkaar danig op de zenuwen. De zaak valt tussen twee stoelen: te stijf en te duur voor een kroeg en te luidruchtig en te slordig voor het ware tafelgenot.

Tweedens is er de fors overladen kaart. Zo zijn er benevens de klassiekers genre Garnaalkroketten (€ 9), Steak (€ 14 plus € 2,5 saus) liefst zeventien suggesties voorradig, gaande van Kippenlevertjes (€ 9) en Konijn op de wijze van de chef (€ 15,50) tot Heilbotfilet met kortgebakken spinazie (€ 23) en Rundscarpaccio opgevuld met gamba’s bereid in truffelolie (€ 19). Des Guten zuviel.

Schrappen: uitpuren is de boodschap.

Positief is de kwaliteit van het aangeboden product, inzonderheid van de vleesbereidingen die uitgesproken lekker zijn. Nu nog ontdekken dat een ijzeren stramijn de hitte van de frieten in geen tijd naar de tafel geleidt en het feest is compleet.

De presentatie mag in Den Vlaschaert wel wat klassieker. Goede garnituur behoeft geen krans en niet alle schotels verdragen de eindeloze dressings, rare groente en exotische vinaigrettes die overal de toon schijnen aan te geven.

Met de prijszetting zit Den Vlaschaert op èèn lijn met de vele Belgische restaurants waar een correct product geserveerd wordt, maar helaas niet altijd aan de juiste prijs. Een oud zeer is dat het in België relatief goedkoper eten is in gastronomische restaurants dan in de modale zaken.

Nu staan er in Massemen wel betaalbare gerechten op de kaart, zoals stoverij (€ 12) of spaghetti (€ 7,50) maar bij de suggesties is € 6 voor 80 gram rijstpap of € 23 voor een visje-met-heimweenaar-de-zee eenvoudigweg te duur voor een taverne. Dit gezegd zijnde is Den Vlaschaert een huis van vertrouwen waar men zeker snel en goed bediend zal worden.

Hannah Cremer Taverne-Restaurant Den Vlaschaert, Massemsesteenweg 245, 9230 Massemen. Tel.: 093309289.

Sluitingsdagen: dinsdag, woensdag en zaterdagmiddag. Dagschotel € 9. Driegangenmenu € 45.

Zomerterras. ¿kwets • februari 2008 • 38

Fiets kwijt?

Je kan de halve gemeente uitkammen, wekenlang de crime-scene in de gaten houden, aangifte doen, zoekertjes plaatsen, signalementen verspreiden. Misschien brengen de bigbrother-cameraatjes ooit soelaas. Althans, als er tegen die tijd nog ongestolen fietsen zijn, en genoeg agenten om de tapes te bekijken. Veel hoop is er helaas niet: weinigen zullen hun trouwe tweewieler ooit terugzien.

Een tip? Ga gewoon aan de Scheldekaai staan en wacht op laagtij. De kans is niet gering dat je na een tijdje je vertrouwde hebbeding ziet blinken onder het wateroppervlak. Zo leert ons YouTube.

Wetteren is geen onbekende in cyberspace.

Googel en meteen zie je hoe de fietsen van Wetteren verdwijnen of meedogenloos vernield worden aan de oevers van de Schelde.

De beelden getuigen hoe een groepje Wetters schorremorrie aan de Passarelle zich kostelijk amuseert met het naar beneden kieperen van fietsen. Een paar komen op het beton terecht, eentje verdwijnt voorgoed in het water.

Onduidelijk of de helden in kwestie ‘zo stoned’ of ‘zo dom’ als kiekens zijn (me dunkt beide). Hun wijdmuils gelach en gebral verraadt alvast dat ze IQ-gewijs de mindere zijn van een zak steengruis.

Het zijn échte helden. Want ze doen het niet stiekem ‘s nachts, niet vermomd bij een afgelegen visvijver, maar luidkeels en bij klaarlichte dag, open en bloot voor al wie het zien wil. In hartje Wetteren nog wel, op een steenworp van het politiebureau.

Bewakingscamera’s? Totaal overbodig, ze filmen het zelf. Ons blauw hoeft zelfs de straat

is heldhaftig. niet op: vanuit hun gloednieuwe ijzeren beletage volstaat een verrekijker van vijf cenzen om het zootje ongeregeld te identificeren en te klissen.

Jij denkt dat zo’n hulpeloze lummel van een vandaal ‘s avonds op zijn kamertje overvallen wordt door wroeging? Goe zot gij! Op het internet ermee! Geil van trots dumpt hij zijn bewijs van durf en moed voluit op YouTube.

Heroes, for all the world to see...

Maar er prijkt nog meer Wetterse heldenmoed op weeweewee. Waaghalzerij bijvoorbeeld: motorrijders die racen op de zwevende rotonde, Wetterens trots. Er is de indrukwekkende verfilming van een ontsnappingspoging op de speelplaats van het college. Ward, de held, schiet er een volwassen côte-à-l’os bij in wanneer hij in pure Ben Allal-stijl tijdens de middagwandeling over het traliewerk duikt. Of nog: pronte heldinnen van Sint-Jozef in gala-outfit die op een eindejaarsfuif heel cyberspace uitdagen met zaadvragende ogen. Sporthelden ook, tijdens hun memorabele kampen in onze amfitheaters, 4X4-binken bij hun nachtelijke kruistochten door bossen en velden.

Een enkele janet ontsiert dit dappere forum.

Bij een jam-sessie in ons Posthotel kwelen een paar gitaar-hippies Mellow-Yellow, een hit van een mietje uit het pleistoceen. Geen nood: de ultieme held, onze woonachtige burgemeester Gybels Marc, redt onze eer.

Met zwaar materieel, ware doodsverachting en een driestheid die hem reeds kenmerkt sinds zijn padvindersgelofte, graaft onze YouTube-Ataturk parmantig een officiële eerste schep uit het weiland dat moet wijken voor bedrijventerrein Koedreef (*).

Koeien noch dreven zijn op hun plaats in dit heldendom. Geen Wetteren voor doetjes. *: Let op de sokken: heldensokken!

Wim De Graeve Fiets in Schelde: http://www.youtube.com/watch?v=D_bBaEC4uDg Fiets tegen beton: http://www.youtube.com/watch?v=ODhEPypP3fg Motards: http://www.youtube.com/watch?v=lL6K5AL2KMU Ontsnapping Ward: http://www.youtube.com/watch?v=77D1bgl3mqo SJI: http://www.youtube.com/watch?v=5thiJ1JzXhk 4X4: http://www.youtube.com/watch?v=eAJ_gglK2W0 Jammen in Posthotel: http://www.youtube.com/watch?v=VVpdcVIvkAQ Gybels Marc: http://www.youtube.com/watch?v=1vzhL88Dm2A

¿kwets • februari 2008 • 39

Kwetswoordraadsel 003/2008

Oplossing kwetswoordraadsel 02/08 Hor. 1. DORPSPLEIN 2. OME – VLAM 3. RASSPURTER 4. EL – II – LT 5. NOMISME – ES 6. HE – NP – CM 7. OLIGOFREEN 8. FEDERER – NI 9.ERTS – ETC 10. EL – UR 11. GEMSTWEE 12. NEPAL – LEE 13. STEEG – MIR 14. MELLE - IDEE Ver. 1. DORENHOFWEG 2. OMA – OELE – LENTE 3. RESEM – IDE – MEEL 4. SLINGER – SPEL 5. SVP – SPORTSTAGE 6. PLUIM – FES – WL 7. LARIE – RR – UE – MI 8. EMT – GE – ERELID 9. ELEMENT – ERE 10. NERTS - NICQUE Sleutelwoord: COMPUTER Winnaar: Antoon BLONDEEL, Hoenderstraat 10 Wetteren

in samenwerking met Sleutelwoord kwetswoordraadsel 03/2008: Naam: ...................................................................................................................................................

Adres: ...................................................................................................................................................

Telefoon: .............................................................................................................................................

Stationsstraat 8, 9230 Wetteren - tel: 09/366.46.25 - fax: 09/366.70.23 e-mail: sb.wetteren@standaardboek.com ¿kwets • februari 2008 • 40

Balderop wie veegt voor eigen deur is een uitslover Balderop, de buitenwipper.

De cover van de eerste Kwets werd ontsierd door een foto van Gunther Schepens. Der Günther. Ik kon er mee leven. Een BV levert al eens een abonnementje meer op.

Volgende Kwets: Van Autreve op de voorpagina. Alweer voetbal, dacht ik. Doch niets was minder waar. OCMW. Een ernstige materie. In datzelfde nummer mocht een andere Standaard-coryfee uitweiden over voetbal op de woeste steppes bezijden de Kaukasus.

Vandaag moeten we in Kwets nr.3 ene Tom De Sutter verteren. Wie kent die man? Iedere rechtgeaarde Cercle-supporter uit Wetteren mag bij mij een pint komen drinken. Ik zal met veel overschot blijven zitten. Trouwens, wat dat gratis drinken betreft: drie dagen na de nieuwjaarsreceptie op de markt lees ik op Wetteren blogt (van Het Nieuwsblad) dat de doorsnee Wetteraar meer belasting gaat betalen. Volgens de sp.a heeft het iets te maken met de waterfactuur. Veel waterdrinkers heb ik nochtans niet gezien op die receptie.

Maar ik zei dus dat Kwets niet goed bezig is met al die voetballers. Als buitenwipper wil ik op het voorblad een echte binnenlokker, genre geschoren schaamte – een Hiltonneken, gelijk ze zeggen. Indien er in volgende editie opnieuw een voetballer staat, wil ik hem als centerfold: naakt, uitvouwbaar en zonder sok. Inclusief dartspijltjes.

Let op, ik hou van sport. Als het wordt uitgezonden tenminste. Een mens krijgt daar schone vormen van. Bewijze onderstaand annonceken uit een Wetters reclameblaadje.

Goed gevonden, zegt men dan.

Het gsm-nummer heb ik onherkenbaar gemaakt. Gratis reclame voor de sportvereniging van Anouke zou niet fair zijn

tegenover onze trouwe adverteerders. Ikzelf heb uiteraard eens gebeld, mijn omgangsvormen kunnen wel enige verschoning gebruiken na al die recepties.

Nummertje ingetoetst en veel minuten later werd ik doorverbonden met een hijgende Anouke. Wellicht middenin een zware trainingssessie, sit-ups waarschijnlijk.

Ik verontschuldigde me en beloofde op een rustiger moment terug te bellen. ‘Geen probleem, stoere jongen’, zuchtte Anouke.

Ik vroeg me af vanwaar ze mij kende. Een vriendelijke, kleine zelfstandige.

In Wetteren zijn meer vrouwen aan het werk.

Waarschijnlijk wegens de veegborstels die onze gemeente heeft uitgedeeld.

Ik begin al dat gratis verdacht te vinden.

Worden we nu geacht na een drukke dagtaak de straat proper te vegen? En wat moeten we dan aanvangen met al dat zwerfvuil?

Gratis vuilniszakken, dat wil ik. Het vuil van mijn trottoir richting buren verplaatsen lijkt me weinig bevorderlijk voor een gezonde buurtwerking. Zo wordt het een straatje zonder einde in plaats van een propere straat.

Maar we blijven positief. Winterkoopjes in Wetteren beginnen beter dan verwacht, kopt de krant. Van een ontroerend optimisme getuigt zo’n titel. Ik lees verder: terwijl de koopjesjagers (…) op zoek gaan naar het ideale stuk geeft Ingrid uitleg: ‘(…) je weet toch wel dat ze op veel plaatsen al lang in ’t geniep bezig zijn’.

Niet zo in Wetteren dus. Wij zijn niet geniepig. Een Wetteraar gaat gewoon tussen de rekken snuffelen naar het ideale stuk. Naar iemand die van sporten houdt bijvoorbeeld, zoals Anouke.

Ik had het al over Wetteren blogt. Een fijn inter(net)actief gegeven van Filip Osselaer.

Zo werd er ondermeer gezocht naar de Wetteraar van 2007. Met eindejaar is het met lijstjes zoals met drank: je kan er maar niet genoeg van krijgen. Eerste opvallend feit was dat schepen Anne Marie Hoebeke vanuit het niets naar de top vier werd gekatapulteerd.

Top vier was de shortlist. Onderzoek op de site leerde mij dat haar partijgenoten zwaar aan het stemmen waren geslagen. Anne Marie Hoebeke Wetteraar van 2007? Oké, maar dan wel in de categorie ‘vanuit het niets opduiken’. Winnaar werd uiteindelijk de anonieme brandweer- en politieman.

Diezelfde politieman die me na de nieuwjaarsreceptie flink doen blazen heeft. Ik was totaal buiten adem, maar hij heeft me niet kunnen inhalen. Sporten, zeg ik u, en niet alleen voor de schone vormen. Opvallendste feit evenwel was de terugtrekking van Walter Govaert. Flink op weg om eindelijk eens te winnen, gaf hij er de voorkeur aan niet deel te nemen aan de poll. Even vreesde ik dat alles te herdoen was en hij de verkiezing van Wetteraar van 2007 ging verdagen naar een onbepaald tijdstip. Niets van. ‘Ik doe niet mee aan een populariteitstest’, schreef de heer Govaert. Houden zo, Walter. Respect.

J. uit W. ¿kwets • februari 2008 • 41

Agenda Diep in Congo – het verloren

2 paradijs 08/0 Multimediavoorstelling

door Peter Verlinden (VRT) over de oorlogssituatie in de Democratische Republiek Congo. Davidsfonds, 20 u in parochiecentrum Overbeke.

2 12/0

Finding Neverland Film (2004) over het leven van de schrijver van Peter Pan. Verhaalt hoe de klassieker tot stand kwam.

20 u in cc Nova.

Don Juan/Lfde Altd van BinnensteBuiten 2 Een dubbelspel van Binnenste15/0 Buiten over jaloersheid en liefde, van en voor jongeren. Eerst worden de minnaressen van Don Juan met elkaar geconfronteerd, daarna hebben 7 jongens het over de lust en de pijn in hun jonge leven.

Toneelzaal Overbeke vr 15, za 16, vr 22, za 23, zo 24/2. Aanvang 19 u, zo 15 u.

2 15/0

17/0

Lenny Kuhr: 40 jaar verliefd De Nederlandse zangeres presenteert haar nieuwe repertoire, aangevuld met klassieke pareltjes uit haar rijke oeuvre. 20 u in cc Nova (€14).

Mr. Brooks 2 Earl Brooks leidt een gespleten 21/0 leven: enerzijds onkreukbare zakenman en perfecte huisvader, anderzijds bloeddorstige moordenaar Marshall. Foto’s van zijn laatste moordpartij doen hem de das om. Film met Kevin Costner, Demi Moore en William Hurt.

20 u in cc Nova.

24/0

¿kwets • februari 2008 • 42

2

Muziekquiz bib De 9de editie van de gerespecteerde quiz in de gemeentelijke feestzaal. Inschrijven niet meer mogelijk, toeschouwers welkom om 20 u.

2

Rode oortjes in Den Blakken Wandeling met als thema verleidings-envoortplantingstechnieken

in de natuur. Een gids laat je proeven van de schoonheid van Den Blakken en de Zandbergen.

Ingang Den Blakken 14 u. Inschrijven kan bij de dienst Toerisme & Evenementen, (09/366 31 04) of via stijn.vandeplas@wetteren.be. Gratis.

Video: Gary Hill Roland Patteeuw, curator kunsthal presenteert video’s van 2 Lophem, Gary Hill. Om 19u30 in De Poort 26/0 (boven bib). Inschrijven door € 8 (€ 6 cursisten academie Wetteren) te betalen op secretariaat Tekenacademie of te storten op 290-0533013-19 van ‘FV vrienden tekenacademie’ (vermelding ‘lezing HILL’).

D’Eaux Sérieuses: ‘Playing Apart Together’ Het Wetterse muziekensemble 2 D’Eaux Sérieuses verweeft mu0 / 9 2 ziek en woord. De acteur Anton Cogen, bekend van televisie, brengt de parabel van de Krekel en de Mier en neemt de presentatie voor zijn rekening. In cc Nova vr 29/02 en za 1/03.

Kaarten via cc Nova.

¿kwets • februari 2008 • 43