Pieśnią wesele witamy,

O Maryjo miesiąc Twój.

My Ci z serca cześć składamy,

Ty nam otwórz łaski zdrój.

W tym miesiącu ziemia cała,

Życiem, wonią, wdziękiem lśni,

Wszędzie Twoja dźwięczy chwała, Gdy majowe płyną dni.

NABOŻEŃSTWO MAJOWE - od poniedziałku do soboty o godzinie 18:00 - w niedzielę o godzinie 17:30

Ikona - dar Kościoła Wschodniego w Roku Wiary

TEMAT NUMERU

Matka wierzących... Obecny rok zwany jest Rokiem Wiary. Miesiąc maj jest szczególnie poświęcony Matce Bożej. Czujmy się zachęceni do ponownego spojrzenia na Tę skromną Niewiastę, która w pełni zaufała swojemu Bogu, okazując mu wiarę naprawdę heroiczną. Wiara przy zwiastowaniu (Łk 1, 26-38) Modlimy się w różnych intencjach. W potrzebach swoich, swoich bliskich, globalnych – w tym mniej lub bardziej przyziemnych... Maryja wraz z całym narodem izraelskim modliła się o przyjście oczekiwanego Mesjasza. Wiele pokoleń czekało na ten czas. Ona miała szczęście żyć właśnie wtedy, gdy to miało nastąpić. Mówiło się o wielkim szczęściu, o wyzwoleniu, o otarciu wszelkich łez... Przybywa anioł Boży, mówi: „Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus” (wers 31). Dalej wyjaśnia, że poczęcie nastąpi bez współżycia z mężczyzną, którego kochała. Pomimo wszystko jest to zdarzenie w pewien sposób bolesne. Maryja wiedziała, że grozi jej posądzenie o cudzołóstwo, które groziło wówczas śmiercią. Mogła się także obawiać o swoją relację z Józefem. Jego odejście byłoby całkiem zrozumiałe w zaistniałej sytuacji. Usłyszała jednak zapewnienie: „Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego okryje Cię cieniem” (w. 35) oraz „Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego” (w. 38). Pomimo takich zapewnień, które kierowane są do każdego wierzącego, nie każdy (albo prawie nikt) miałby odwagę powiedzieć: „Niech mi się stanie według słowa twego” (w. 38). Maryja miała wiarę, miała zdolność złapania Boga za słowo. Była odważna, bo zaczerpnęła z mocy wiary... Wiara w Kanie Galilejskiej (2, 1-12) Ta perykopa ewangeliczna ma charakter wieloaspektowy. Była i jest rozważana z różnych stron. Padło tu wiele ważnych słów. Zatrzymajmy się jednak przy tych najbardziej kluczowych dla naszych rozważań. „Nie mają wina” (w. 3). To jest bardzo krótkie, bardzo proste zdanie, niemniej jednak niesamowicie głębokie. Każdy wierzący przeżywa trudne chwile (lub nie przeżywa, jeśli nie otrzymuje pomocy). W czym tkwi wielkość tych słów Maryi? Chyba przede wszystkim w wierze i zaufaniu, jakie w nich okazuje. Tak często się modlimy: „Boże, zrób dla mnie to i to, daj tym ludziom to i tamto”. Maryja postąpiła odmiennie: wskazała problem, ale nie mówiła Jezusowi co ma robić. To tak, jakby chciała powiedzieć: „Ufam, że pomożesz tym ludziom, i że wiesz, co będzie dla nich najlepsze”. Powiedziała też: „Zróbcie wszystko, cokolwiek wam powie” (w. 5). Pokazała tym samym, że sama wierząc, potrafi pomóc wierzyć innym. Z jednej strony jest to zachęta, by szukać u Niej pomocy, a z drugiej do dawania osobistego świadectwa wiary. Maryja jest niewiastą pokorną: nie uczyni cudu, ale Jezus może, i dlatego zaprasza do zaufania Mu. Każda ikona tak właśnie Ją przedstawia: jako Tę, która wskazuje na swojego Syna. Wiara na Golgocie Tak łatwo jest być blisko kochanej osoby, gdy wszystko jest proste. Było trudno wychowywać Syna Bożego, było trudno widzieć, jak jest prześladowany. Może osłodą były znaki, jakich dokonywał. Ale jak było na Golgocie? Wszystko wydawało się być przekreślone. Nie było widać żadnej nadziei. Ale Maryja została pod krzyżem, i to do samego końca. Można powiedzieć, że jej wiara była tak silna, że wytrwała, ale to nie jest wyczerpujące stwierdzenie. Dla kogoś, kto kocha, byłoby czymś nielogicznym pozostawić cierpiącego w takiej chwili. To prawda, że czasem ludzka słabość daje o sobie znać. Wiara jest umocnieniem tej słabości, ale z drugiej strony pozostaje czymś bezcelowym, jeśli nie wiąże się ściśle z miłością. Bez tego celu wiara: i ta w dogmaty, i ta heroiczna, życiowa, pozostanie drogą donikąd. Dawid Łakomy 2

MAJ 2013

AKTUALNOŚCI

Klasztor Królowej Polski Zmartwychwstały Chrystus przygotował naszej siostrzanej Wspólnocie na ten Czas Paschalny szczególny dar. Już w kilka dni po Niedzieli Wielkanocnej - 4 kwietnia 2013 r., we Czwartek w Oktawie Wielkanocy złożyła swe Śluby Wieczyste siostry Marii Weronika od Jezusa Sługi. Uroczystej Mszy św. przewodniczył, pochodzący z tej samej Parafii w Serpelicach nad Bugiem, ks. bp Antoni Pacyfik Dydycz - ordynariusz drohiczyński. Choć godzina rozpoczęcia uroczystości uległa półtoragodzinnemu opóźnieniu ze względu na bardzo niekorzystne warunki pogodowe, jednak atmosfera była ciepła i pełna serdeczności. Zaszczyciła nas swą obecnością spora liczba kapłanów, zarówno miejscowych, jak i z grona Braci Mniejszych Kapucynów, za co jesteśmy ogromnie wdzięczne. Podczas Mszy św. śpiewana była wstawiennicza Litania do Wszystkich Świętych Franciszkańskich, podczas której Siostra Neoprofeska leżała krzyżem, następnie klęcząc z dłońmi złożonymi w dłoniach Przełożonej, złożyła Profesję na ręce matki Marii Magdaleny i podpisała dokument Profesji, by w końcu otrzymać z rąk Księdza. Biskupa oznaki Profesji Wieczystej, którymi są srebrna obrączka, wieniec z czerwonymi - symbolizującymi miłość po męczeństwo kwiatami oraz płonąca świeca. Siostra Maria Weronika jest kolejną młodą osobą, która powiedziała Jezusowi “tak”. Prośmy, by Duch Święty pobudzał wiele młodych serc do całkowitego i bezwarunkowego oddania się służbie Kościołowi, do zanurzenia się już tu, na ziemi, w życiu Trójcy Przenajświętszej! Polecamy Waszej modlitwie Siostrę Neoprofeskę i całą naszą Wspólnotę! Siostry Klaryski Kapucynki

Zaczerpnij z mocy wiary Wzorem lat ubiegłych, zostało przygotowane w Wielki Piątek przez młodzież oraz zespół wokalno – instrumentalny DONATUS czuwanie przy Grobie Jezusa, podczas którego wierni wspominali śmierć Chrystusa, pamiętając, iż nie była ona dla Niego klęską i przegraną, lecz zwycięstwem, tryumfem opromienionym blaskiem Zmartwychwstania. Głównym celem tegoż czuwania było uświadomienie wszystkim, że Chrystus umarł na krzyżu dla naszego zbawienia, za nasze grzechy i z miłości do nas oraz zgłębienie prawy o śmierci Chrystusa poprzez wspólną modlitwę i śpiew. „Bo gdzie są dwaj albo trzej zebrani w imię moje, tam jestem pośród nich” (Mt, 18,20) Czuwanie było refleksyjne, przepełnione spokojem i adorowaniem Jezusa ukrzyżowanego, który oddał za nas życie, śpiew przeplatany słowem, które pozwoliło otworzyć serca ludzi, zastanowić się nad śmiercią Jezusa i zadać sobie pytanie: Czy ja byłby w stanie oddać życie za Chrystusa, stając w obronie prawd wiary, tak jak uczynił to On dla mnie ? Bez zastanowienia i wątpliwości? „A gdy nadeszła godzina szósta, mrok ogarnął całą ziemię aż do godziny dziewiątej. O godzinie dziewiątej Jezus zawołał donośnym głosem: Eloi, Eloi, lema sabachthani, to znaczy: Boże mój, Boże mój, czemuś Mnie opuścił? Niektórzy ze stojących obok, słysząc to, mówili: Patrz, woła Eliasza. Ktoś pobiegł i napełniwszy gąbkę octem, włożył na trzcinę i dawał Mu pić, mówiąc: Poczekajcie, zobaczymy, czy przyjdzie Eliasz, żeby Go zdjąć [z krzyża]. Lecz Jezus zawołał donośnym głosem i oddał ducha”. (Mk 15, 33-37) On cierpiał i oddał za Ciebie życie, czy Ty zrobiłbyś dla Niego to samo? Ewelina Kukuła MAJ 2013

3

DAR WSCHODU

Ikona - dar Kościoła Wschodniego w Roku Wiary Obecny rok liturgiczny Synod Biskupów poświęcił “Nowej Ewangelizacji”. „Przesłanie do narodów” Polski i Rosji podpisane przez Przewodniczącego Konferencji Episkopatu Polski Arcybiskupa Józefa Michalika i Zwierzchnika Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchy Moskiewskiego i Całej Rusi Cyryla w sierpniu ubiegłego roku jest wezwaniem do oddziaływania na narody Europy, aby żyły Ewangelią, a Ikona jest szczególnym darem w tym procesie. Chciałabym zachęcić naszych Parafian do wnikania w te zagadnienia, jakże mocno wypływające z kultury religijnej Wschodu. Są nie tylko pełne piękna i ubogacenia, ale nade wszystko obdarowują nas jeszcze mocniej miłością Chrystusową. Dokument „Wspólnego przesłania do narodów” jest jakże ważnym dokumentem zarówno dla kapłanów, osób zakonnych, ale i każdego z nas zatroskanego na rzecz „Nowej Ewangelizacji”. Przyjrzyjmy się pokrótce jego fragmentom raz jeszcze. „W Chrystusie Bóg jednał ze sobą świat /…/ przekazując słowo jednania. /2 Kor, 5.19/. Zwierzchnicy z pasterską troską w imieniu Kościoła Katolickiego w Polsce i Rosyjskiego Kościoła Prawosławnego pragną przez wszystkich ludzi dobrej woli wnieść swój wkład w dzieło zbliżenia naszych Kościołów i pojednania naszych narodów. Jest to możliwe, bowiem nasze bratnie narody łączy bogate chrześcijańskie dziedzictwo Wschodu i Zachodu. Będąc świadomymi tej długiej wspólnoty dziejów i tradycji wyrastającej z Ewangelii Chrystusa, wkroczmy na drogę szczerego dialogu w nadziei, że przyczyni się on do uleczenia ran przeszłości, pozwoli przezwyciężyć wzajemne uprzedzenia i nieporozumienia oraz umocni nas w dążeniu do pojednania. „Podejmujemy nowe wysiłki, które mają zbliżyć nasze Kościoły i narody oraz uczynić bardziej wiarygodnymi świadkami Ewangelii wobec współczesnego świata”. Drogą ku takiej odnowie jest braterski dialog. Ma on dopomóc w lepszym poznaniu się, odbudowaniu wzajemnego zaufania i w taki sposób doprowadzić do pojednania. Zobowiązuje nas do tego modlitwa: Ojcze nasz.. /…/ odpuść nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom. Tragiczne doświadczenia XX wieku dotknęły wszystkie kraje, narody i Kościoły Europy. Naród polski i rosyjski łączy doświadczenie II wojny światowej i okres represji wywołany przez reżimy totalitarne. Trwałe pojednanie jako fundament pokojowej przyszłości, może się dokonać jedynie w pełnej prawdzie o naszej wspólnej przeszłości. Biskupi apelują do wszystkich, którzy pragną dobra, aby „wspierać to, co umożliwia odbudowanie wzajemnego zaufania i zbliża ludzi do siebie i pozwala budować wolną od przemocy i wojen pokojową przyszłość naszych narodów”. Jak zatem stanąć wspólnie wobec nowych wyznań? W wyniku politycznych i społecznych przemian pod koniec 4

MAJ 2013

XX wieku „nasze Kościoły uzyskały możliwość pełnienia swojej misji ewangelizacyjnej, a zatem także kształtowania naszych społeczeństw w oparciu o tradycyjne wartości chrześcijańskie. Chrześcijaństwo wniosło w minionych dziejach ogromny wkład w formowanie duchowego oblicza i kultury naszych narodów”. Pierwszym i najważniejszym zadaniem Kościoła po wszystkie czasy pozostaje nadal głoszenie Ewangelii Chrystusa. „Wszyscy chrześcijanie, nie tylko duchowni, ale i wierni świeccy są powołani, by głosić Ewangelię /…/ oraz nieść Dobrą Nowinę słowem i świadectwem własnego życia, zarówno w wymiarze prywatnym, rodzinnym, jak i społecznym”. Biskupi z troską zapatrują się na naukę „młodych miłości do Boga, człowieka i ziemskiej ojczyzny” ale także wyraźnie podkreślają istotę kształtowania w niej „ducha chrześcijańskiej kultury”, której owocem będzie szacunek, tolerancja i sprawiedliwość”. Jakie zadanie stawia owo przesłanie każdemu z nas? Co czynić? Jak być świadkiem wobec sytuacji, jaka jest w Europie wobec szerzącej sie laicyzacji? Jak stać się czynnym świadkiem nowej ewangelizacji? Trzeba samemu sobie postawić pytanie – jaka jest moja wiedza dotycząca kultury Wschodu? Na ile mogę o niej dość swobodnie rozmawiać? Ile z niej czerpię? Czy potrafię prowadzić braterski dialog, by wzbogacał wiedzę moich rozmówców? Co czynię, aby wnosić swój wkład w dzieło „Nowej Ewangelizacji Europy”? Na ile potrafię patrzeć na braci w wierze z szacunkiem, bez poirytowania, może strachu czy zadziwienia? Na ile potrafiłbym godnie i z szacunkiem zachować się w cerkwi? Może powinienem sam doczytać, doszukać się pewnych prawd, by nie patrzeć na Kościół Wschodni jak na zjawisko? Zwierzchnicy apelują do wszystkich, którzy pragną dobra, by stale podejmować wysiłki na rzecz rozwijania dialogu, wspierać to, co umożliwia zbliżanie ludzi do siebie. Chcemy zapewne i w sobie kształtować ducha chrześcijańskiej kultury, której owocem będzie szacunek, tolerancja i sprawiedliwość. Jak zatem budować ten dialog? Zwierzchnicy dają wyraźne wskazówki: lepsze poznanie się, odbudowanie wzajemnego zaufania, ubogacanie się wzajemnym dziedzictwem kulturowym! W kolejnych odsłonach przyjrzymy się wielkim świadkom wiary, których doskonale znamy. Zaczerpniemy z nich moc duchową i wskazówki do naszych poczynań na drodze ekumenizmu i rozwijania w sobie ducha chrześcijańskiej kultury, a nade wszystko do sposobów darowania siebie w dziele nowej ewangelizacji w Roku Wiary. Bogumiła Kozan

MAJ 2013

5

Z ŻYCIA PARAFII

Jubileuszowe spotkanie W tym roku mija 150 lat od założenia Arcybractwa Straży Honorowej Najświętszego Serca Pana Jezusa i 110 lat od śmierci założycielki siostry Marii od Najświętszego Serca Bernaud. W dzień kobiet w uroczystościach zorganizowanych z tej okazji w Łagiewnikach uczestniczyli ostrowcy członkowie straży pod opieką ks. Kanonika Ryszarda Jaśkiewicza i zelatorki Haliny Berger. Pierwszy postój miał miejsce w Częstochowie. Członkowie straży uważają, że ,,Do Jezusa wędruje się przez Maryję’’, stąd konieczne jest zwrócenie się do Niej. Potem dotarliśmy do Łagiewnik, gdzie zwiedziliśmy Centrum Jana Pawła II ,,Nie lękajcie się’’ i Kaplicę Kapłańską z płytą grobową Jana Pawła II z Watykanu. Dodatkową atrakcją była wystawa pt. ,,Człowiek z Całunu’’. W sobotę odbyła się Msza św. w kaplicy św. Józefa odprawiona przez Księdza Kanonika. Następnie wyruszyliśmy do Krakowa, pragnąc pokłonić się świętym i błogosławionym znajdującym się w tym mieście. Zwiedzanie rozpoczęliśmy od Wawelu, gdzie zagłębiliśmy się w historii tamtejszych relikwii i pamiątek sprzed wieków. Dzień Pański rozpoczęła Eucharystia w kaplicy św. Józefa, przy relikwiach św. siostry Faustyny. O 10.30 odbyła się uroczysta Msza Święta, gdzie głównym celebransem był ks. bp. Grzegorz Kaszak – ordynariusz sosnowiecki. W homilii Ksiądz Biskup nawiązał do odczytanej właśnie Ewangelii o ojcu miłosiernym i radził pamiętać, że takim samym Ojcem jest dla nas Pan Bóg. Po Mszy św. w Centrum Jana Pawła II prof. Andrzej Włodarek przedstawił dzieje Straży Honorowej, a ks. prof. Tadeusz Michałek mówił o jej duchowości. Koronka do Bożego Miłosierdzia zakończyła uroczystości. eRBe

Tydzień Biblijny 14 kwietnia 2013 r. przeżywaliśmy w naszej parafii Tydzień Biblijny. Siostry Elżbietanki przez całą niedzielę modliły się i głosiły Słowo Boże , zachęcając do jego czytania. Od poniedziałku do soboty była możliwość słuchania Ewangelii św. Jana, która była czytana przez osoby świeckie pół godziny przed Mszą Świętą. Redakcja

Niedziela Dobrego Pasterza 21 kwietnia 2013 z racji Niedzieli Dobrego Pasterza w naszej parafii gościli klerycy Wyższego Seminarium Duchownego w Kaliszu: kleryk Maciej, Krzysztof i Aleksy. Modlili się i głosili świadectwo swojego powołania. Redakcja

6

MAJ 2013

POZNJEMY DZIEDZICTWO JANA PAWŁA II

Przemówienie do młodzieży zgromadzonej przed kościołem OO. Paulinów na Skałce Kraków, 8 czerwca 1979

Barkę znają wszyscy. Śpiewa się ją przy okazji niedzieli Dobrego Pasterza, gdy wspominamy śmierć Jana Pawła II bądź będąc w Rzymie. Pewnie zabrzmi donośnym głosem w naszych parafiach, gdy będzie ogłoszony świętym. Błogosławiony Jan Paweł II będąc w Polsce miał możliwość wielokrotnie usłyszeć tę pieśń i ją zaśpiewać. W przemówieniu z 8.VI 1979 . w Krakowie nawiązał do tej pieśni. Został powołany na biskupa, gdy był z młodzieżą na kajakach. Lubił wędrować po górach. Jak sam mówił nie raz w czasie swego pontyfikatu – bardzo brakuje Mu polskiej przyrody. Mówiąc o duszpasterstwie młodzieży nie można się skoncentrować tylko na turystycznych pasjach. Ważne, by młodzież zechciała zaangażować się w liturgię, w życie parafii, która jest Kościołem. Studiująca młodzież raduje Boga i duszpasterzy, gdy pamięta o Kościele. Trzeba cenić nie tylko rozwój intelektualny, ale także duchowy. To w trosce o swą wiarę i zbawienie. To cieszy, gdy młody człowiek na chwilę odłoży książki i swoje kroki skieruje ku świątyni, pójdzie do spowiedzi, przyjmie Chrystusa w Komunii św. Studia to czas, gdy zawiązują się znajomości między studentkami a studentami. Wtedy dobrze, by młodzi mogli przygotować się do małżeństwa, do życia w rodzinie uczestnicząc w duszpasterstwie akademickim. Jest to okazja by uczestniczyć w kursie przedmałżeńskim. Studia to piękny czas. Z Bogiem przeżywany jest czasem szczęśliwym. ks. Tomasz

POWOŁANIA ZNAKIEM NADZIEI OPARTEJ NA WIERZE

Jak co roku w miesiącu maju tysiące młodych ludzi zdając maturę staje przed wyborem swojej życiowej drogi, próbując odkryć swoje powołanie. Próbując się zmierzyć z jego odkryciem musimy najpierw poznać znaczenie tego słowa. Czym wobec tego jest powołanie? Z pewnością nie jest to patrzenie na siebie, aby sprawdzić w czym mogę znaleźć zysk, co jeszcze wchłonąć w siebie i zużyć. Powołanie to wsłuchiwanie się w siebie, by sprawdzić co o moim życiu myśli Bóg. Powołanie to spotkanie z Bogiem. Najważniejszym powołaniem każdego z nas jako chrześcijanina jest dążenie do świętości. Każdy jednak dociera do niej inaczej, żyjąc w małżeństwie albo idąc szczególną drogą. Drogi tej nie wybieramy my sami, lecz wzywa nas do niej Chrystus, a jest to droga służby kapłańskiej w Kościele. To decyzja podejmowana na całe życie i jest ona oddaniem swego życia zarówno Jezusowi jak i ludziom. Zanim jednak przychodzi moment święceń każdy przygotowujący się do nich przechodzi drogę sześcioletniej formacji w Seminarium. Podczas niej przez zgłębianie wiedzy teologicznej, modlitwę oraz przyjmowanie kolejnych posług każdy kleryk przygotowuje się do służby Bogu. Nie jest to jednak łatwa droga. Wymaga ona poświęcenia całego siebie i pracy nad sobą. Jednak mimo trudności jest z nami cały czas Ten, który nas wezwał - Chrystus. On nigdy z nas nie rezygnuje pomimo naszych upadków. Na tą drogę Pan Jezus wzywa w różnych momentach naszego życia. Nie tylko od razu po maturze. Aby dobrze rozeznać Jego głos i drogę, w której się spełnimy, należy z Nim rozmawiać. Jeśli ktoś rozeznałby, że chce powierzyć mu swoje życie może przyjść do Seminarium i tu zacząć swoją drogę ku kapłaństwu. Bardzo ważną rzeczą dla powołanych do kapłaństwa jest modlitwa za nich, a tym samym duchowe wspieranie ich. Tylko Boża łaska sprawi, że będziemy mieli dobrych, a przede wszystkim świętych kapłanów. Tylko ona sprawi, że nigdy nie zabraknie tych, którzy będą chcieli pójść za głosem Chrystusa, Który mówi„Pójdź za mną!”. Aleksy Stasiak MAJ 2013

7

WOKÓŁ NAS

Niniejsze pogrzeby i chrzty dokonały się w MARCU I KWIETNIU 2013 r. Odeszli do Wieczności... Edmund Włodarczyk (ul. Wrocławska) Danuta Dziubek (ul. Staszica) Kazimierz Sikora (ul. Piastowska) Mirosław Sampir (ul. Targowa) Teresa Bąk (ul. Wrocławska) Aleksandra Franka (ul. Piłsudskiego) Zbigniew Bednarczyk (ul. Armii Krajowej) Dawid Jarczyński (ul. Prof. Kaliny) Maria Kmieciak (ul. Kościuszki) Eleonora Neymann (ul. Rynek ) Maria Ogrodowiak (ul. Wigury)

Stanisława Pastok ul. Piłsudskiego Aleksandra Borusiak ul. Kolejowa Walentyna Grabarek ul. Wrocławska Krzysztof Bielawny ul. Gimnazjalna Zbigniew Otulak ul. Kaliska Maria Pawlak ul. Sobieskiego Danuta Urbaniak ul. Hallera Hubert Wołowicz ul. Wrocławska Regina Gregorczyk ul. Rynek Antoni Idczak ul. Makuszyńskiego

Sakrament chrztu przyjęli... Tobiasz Śródka (ul. Wyjazdowa) Jakub Nowacki (ul. Kościuszki) Wiktoria Szpera (ul. Witosa) Aleksander Fogiel (ul. Wigury) Julita Szczepaniak (ul. Przesmyk) Borys Radziszewski (Pl. Rowińskiego) Zuzanna Ptak (ul. Prof. Kaliny) Bartosz Grzęda (ul. Ledóchowskiego)

Wiktoria Sztukowska (ul. Gimnazjalna) Ada Płaszczykowska (ul. Kościuszki) Róża Szczot (ul. Kościuszki) Marta Jakubowska (ul. Wyspiańskiego) Bartosz Łysak (ul. Piastowska) Miłosz Jankowski (ul. Szamarzewskiego) Oskar Szewczenko (ul. Wrocławska) Iga Włosik (ul. Langiewicza)

Związek małżeński zawarli... Konrad Płaszczykowski – Mgdalena Borusiak Marek Krawczyk – Anna Graczyk

Paweł Nowaczyk – Patrycja Mądrzak

Nasza parafialna strona internetowa www.konkatedra-ostrowwlkp.pl Serdecznie zapraszamy!!! Szczególnie polecamy bogatą Galerię fotograficzną z ostatnich wydarzeń w naszej parafii: *Droga Krzyżowa środowisk twórczych, *Czuwanie przy grobie Pana Jezusa, i wiele innych…

8

MAJ 2013