Een zinnige winter

De zonnige zomer is voorbij, het is herfst geweest en de winter komt eraan. Wat dat wordt weten we niet. Het is vroeg donker en laat licht. De zwaluwen zijn al lang op hun bestemming. De wespen hebben hun seizoen niet overleefd. Begin november, ik reed ergens heen en voelde iets in m’n nek. Instinctmatig veeg ik dat weg en word in m’n vinger gestoken. Ik keek links van me en zag een verlate wesp. Ik deed het raam open en werkte het beest naar buiten, de frisse lucht in, tevens zijn dood maar het was dan ook november. Een paar dagen daarop zaten er twee vliegen in m’n auto. Ze zaten er al enige dagen. Ze hielden zich altijd rustig maar toch wilde ik ervan af. Vliegen horen in de buitenlucht en niet binnen. Met moeite kreeg ik er eentje uit, maar toen werd de andere wild en vloog en zoemde om m’n kop … z’n maatje was weg. Het duurde wel vijf minuten voordat ik die vlieg aan z’n verstand kon brengen er ook uit te gaan … de ander achterna.

De korte, donkere dagen zijn aangebroken. Veel mensen zien op tegen deze periode. Dit heeft onder meer te maken met gebrek aan zon/daglicht. Half-november begint het pas écht donker te worden en wordt het al om 16:48 uur donker. Het tijdstip van zonsopkomst is ongeveer gelijk aan dat van 15 oktober. Dat komt doordat eind oktober de wintertijd in gaat. Op de donkerste dag van het jaar, 21 december, is het slechts zeven uur en 43 minuten licht. Ik lig op m’n winterplek. Waar ik de laatste winters lag kon ik niet blijven, want het hele terrein van de Roggebotsluis wordt verbouwd. Van familiecamping/haven wordt het een groot vakantiepark. Vier jaar geleden lag ik ook in de Buitenhaven van Kampen te overwinteren. Beschut tegen elke storm. Niet slecht, zo’n ommuurd stadje. Met vrienden die ik het hele jaar al een vaartocht had beloofd voeren we de Solitario van Ketelhaven naar Kampen. Niet rechtstreeks, nee, die mooie IJsseldelta lieten we ons niet ontgaan. Midden in het Kattendiep nog even geankerd voor de lunch. In de bomen zaten twee zeearenden. Jammer dat op de IJsselkade de terrassen niet open mogen, maar wie weet is dat in hartje winter ook alweer veranderd. Let wel, overdekt met verwarming, maar het blijven heerlijke plekken voor een bakkie koffie of een lunch. De enige lezing die deze winter geboekt was is geannuleerd. Toch maken we er een ‘zinnige’ winter van.

De meeste boten liggen op de wal. Begrijpelijk. Deels voor onderhoud maar ook voor de peace of mind. Even niet aan de boot denken maar toch … verlangen naar de volgende zomer blijft. Even rust … is dat varen onrust dan? Nee, en dan weet ik zeker dat ik voor jullie allen spreek. Toch … ik had 2 boten: de grote Solitario en ik had er nog een 7-meter zeil-catamaran bij. Die heb ik verkocht. Iemand vroeg waarom? Mijn

antwoord was, twee boten is te veel … uit de cockpit van een andere boot hoor ik de vrouw des huizes roepen: één boot is soms al te veel. We konden er samen hartelijk om lachen.

Ik ben nooit een frequente bezoeker geweest van de KNMC-bijeenkomsten maar nu het even niet kan, mis ik iets … die paar mensen die ik persoonlijk ken, die zie ik nu ook niet … dat wijntje achter in de kuip is er nu even niet bij. Dat ligt natuurlijk ook aan mezelf. Soms zag ik een paar KNMC’ers liggen, dan voer ik toch verder, terwijl ik bij mezelf dacht: waarom ga je niet even langs.

Ik had naar Noorwegen gewild. Door die virustoestand ging dus niks door. Goed, dan volgend jaar en zo maken we nu alweer plannen … rust of onrust? Ik zeg rust: de boot, het water geeft ons rust en dat is niet weg te gummen. De reiziger is altijd onderweg. De zon komt ‘s morgens op en zinkt in de avond weer achter de horizon. Als hij thuiskomt zijn daar de vrienden die geduldig gewacht hebben. Maar als hij thuis is dan voelt het alsof er niets veranderd is en hij begint zijn nieuwe reis te plannen. Het leven heeft zijn zonnige en bewolkte dagen. Het brengt ons tranen en gelach, dagen en nachten, pieken en dalen, vuur en ijs. John Lennon zei: “ Het leven is wat er gebeurt terwijl we druk bezig zijn met het maken van andere plannen”.

Waar naar toe? Eerst een paar wintermaanden in het ommuurde stadje. Koffiedrinken bij de botterclub, een variatie vishapjes als lunch, een goed boek, een gesprek, een wandeling in een winters bos, even op de dijk gaan staan om de wind door je haren te voelen, gedachten aan dierbaren, af en toe m’n gevoelens luchten. Of gewoon aan de boot. Kleine werkzaamheden zijn er altijd. Maar niks doen, rust, stilte en leegte, ja, dat mag ook. Ik wens jullie allemaal een ‘zinnige’ winter.

Geef de reiziger een stoel, geef hem brood en droge kleren, laat hem zitten bij de haard. Hij is overal geweest, hij die alles heeft verloren, hij die nooit iets heeft bewaard. Haal flessen uit de kelder en haal muziek in huis. Laat iedereen het horen: de reiziger is thuis.

Geef de reiziger het woord, laat de reiziger vertellen. Maar hij schudt zijn hoofd en wacht. Hij heeft overal gezocht, hij heeft nergens iets gevonden en hij heeft niets meegebracht. Hij zegt: ik ben veranderd, ik ben hier niet meer thuis. Maar laat de kinderen komen, de kinderen van dit huis.

Laat de kinderen komen, laat de kinderen komen, ik heb aan ze gedacht. Ze zullen mij niet kennen en ze zullen mij niets vragen. Ze hebben niets verwacht.

En niemand zal begrijpen wat ik doen kom in dit huis. Maar de kinderen zullen zeggen: de reiziger is thuis.

(Lennaert Nijgh / Boudewijn de Groot)

Henk de Velde a/b MV Solitario www.henkdevelde.com