Wegwijzer 2302

Wat is de mens?

(nog vast te leggen

“Kunnen jullie zo snel mogelijk naar het ziekenhuis komen? Het ziet er echt niet goed uit”. De woorden van de fietsvriend van mijn vader slaan in als een bom. We schrijven donderdagavond, 30 april 1998. Mijn vrouw en ik maken ons klaar om naar een optreden te gaan in een gekend muziekcafé in het dorp. Morgen is het immers een feestdag. Dan moeten we niet gaan werken en we zien er al een tijdje naar uit om nog eens een avondje te ontspannen met vrienden. En dan, net voor we willen vertrekken, gaat de telefoon. We horen hoe mijn vader is aangereden tijdens het oversteken van een drukke weg. In afwachting van het medische urgentieteam heeft iemand de eerste zorgen toegediend en de spoedartsen hebben hem ter plaatse gereanimeerd. Een plots einde van zijn wekelijkse fietstocht, maar nog veel erger: misschien ook van zijn leven ...

Mijn zus en mijn twee broers komen haast gelijktijdig de spoedafdeling van het ziekenhuis binnen. Mijn vader wordt op dat moment al geopereerd. De diagnose: een zware hersenschudding, een schedelfractuur, gebroken ribben, twee geperforeerde longen, een verbrijzelde enkel, een gebroken schouderblad

en nog veel andere breuken. We mogen hem niet zien. “Rijd maar naar huis, en leg de telefoon maar naast je bed. We denken niet dat hij het haalt”, kwam de chirurg rond middernacht zeggen. Mijn vader heeft het wel gehaald. Hij verblijft nu in een verzorgingstehuis en wordt eind dit jaar 92!

Zo zie je maar, het kan verkeren. Je leven kan plots op één seconde een totaal andere wending krijgen. Zo lezen we in deze Wegwijzer het aangrijpende verhaal van Wilfried en Annick. Zij kregen enkele jaren geleden ’s morgens de politie aan de deur met de melding dat hun dochter werd vermoord. Yvan werd tijdens zijn vakantie zwaar gekwetst door een stomme misstap tijdens een wandeling in de bergen. Er is het verhaal van Noël en Manja. Hun leven kreeg een plotse wending toen Noël een hersenbloeding kreeg. Verder zijn er nog mooie artikels die het lezen meer dan waard zijn.

Lees daarom deze Wegwijzer in het zonnetje tijdens je vakantie of gewoon in je tuin. Wie weet neemt ook jouw leven dan een plotse, positieve wending.

Het kan verkeren… inopmaak inopmaak

Stilte !

Weetjes ...

• De hersenen van een struisvogel zijn net zo groot als zijn oogbal.

• Om uit de greep van een krokodil los te komen moet je je duimen in zijn oogballen duwen.

• De duimnagel groeit het langzaamst, de nagel van de middelvinger het snelst.

• Voor elke mens zijn er 1 miljoen mieren op aarde.

• De langste, geregistreerde vlucht van een kip duurde 13 seconden.

Interessant, he? Mijn kinderen zijn verzot op weetjes. Sedert ze kunnen lezen, word ik elke dag bestookt met een heleboel van deze korte brokjes informatie. Alleen… houden zij over deze weetjes dan nog liefst een lange conversatie. Een conversatie die van mijn kant vooral bestaat uit ‘hmm’ of ‘o ja?’ of ‘wauw, dat wist ik niet’.

Sommige van mijn kinderen zijn intussen puber geworden. De weetjes maakten plaats voor andere informatie.

• Captain America is de oudste superheld uit de Marvel-stal. Als patriottische superheld werd hij geïntroduceerd net voor de Tweede Wereldoorlog. In de eerste strips vocht hij dan ook vaak tegen nazi’s en Japanners.

• Het nieuwste boek van Holly Jackson heet ‘De vijf die blijven’ en… (hier komt dan alles wat er in het boek gebeurt).

inopmaak

Don’t go wasting your emotion, lay all your love on me, don’t go sharing your devotion, lay all your love on me… (gevolgd door een dansje)

Nog steeds wordt de stilte vooral door hun stemgeluid gevuld en verwachten ze van mij vooral

dat ik luister. Af en toe bevestig ik dat ik nog altijd kan volgen.

Stilte is hier in huis dus moeilijk te vinden. Er wordt gebabbeld, gelachen, geschreeuwd en gehuild. De momenten van stilte koester ik dan ook, want ik weet hoe hard ik ze nodig heb. Onlangs waren we bijvoorbeeld op vakantie in de Vogezen. Mijn man had de kinderen meegenomen voor een leuke activiteit. Intussen bleef ik even alleen in het huisje. Meer dan een uur heb ik buiten op het terras gezeten, luisterend naar de vogeltjes en de stilte. Heerlijk! En toen de kinderen terug waren, was ik helemaal opgeladen om weer naar hun verhalen en liedjes te luisteren.

Jezus deed dat trouwens ook, de stilte opzoeken. Even het geluid van alles rondom

uitschakelen, uit de drukte stappen. En nadien met nieuwe moed weer verder. Net als Jezus probeer ik in die stilte ook even bij God te zijn en Zijn stem te horen. Dat is nu eenmaal niet zo makkelijk als er veel geluid rondom je is.

Binnenkort begint de vakantie weer. Wat hebben we daar naar uitgekeken! En ook al zal het er hier weer vaak heel luid aan toegaan (wat wil je ook, met zoveel kinderen), toch zal het iets makkelijker zijn om momenten van stilte te vinden. Ik hoop dat dat voor jou ook het geval is. En dat de zomer een periode van rust zal zijn. En wie weet… vind je ook even tijd om met God te praten?

Reninca D’Joos

... en toen de kinderen weer terug waren, was ik helemaal opgeladen

We schrijven 14 juli 2022, Nationale Feestdag in Frankrijk. Alvast voor mij een datum om nooit meer te vergeten…

Vakantie

Op 10 juli trokken mijn vrouw en ik naar Les Castors in Pierrelongue, een camping in het zuiden van Frankrijk op enkele km van de Mont Ventoux. Het is nu al verschillende jaren dat we deze camping aandoen. Gewoon omdat we het er heel

gezellig en mooi vinden en er ondertussen ook verschillende vrienden maakten. Ook onze kinderen kunnen deze plaats wel smaken. Onze jongste zoon en zijn gezinnetje zouden ook van de partij zijn en onze oudste zoon (die in ZuidAfrika woont) zou er met onze kleine wagen (vergezeld van zijn vrouw en kindje) naartoe reizen. Wij hadden onze wagen volgeladen met het nodige materiaal (tent, matrassen, enz.) voor hen. Alles verliep naar wens. En het was enorm leuk om zo dichtbij op de camping

te staan en te genieten van het contact met deze twee gezinnen.

Bergwandeling

inopmaak

Op de vijfde dag van onze vakantie zouden Marianne en ik een wandeling maken in de bergen of moet ik eerder ‘heuvels’ zeggen. We hadden de intentie ’s morgens niet te laat te vertrekken. Maar het werd toch al niet meer zo vroeg, omdat onze kinderen en schoonkinderen maar bleven aanklampen voor een kop verse

Het kan plots verkeren

koffie. In ieder geval vertrokken we uiteindelijk rond 9u30. Het werd een fikse wandeling over rotsen en smalle paadjes, af en toe eens in volle zon. Maar ondanks de warmte stapten we goed door en zagen ons einddoel al in de verte. Omdat Marianne heel wat vlugger wandelt dan ik, stap ik altijd vooraan. Zo volgt ze mijn ritme en blijven we dus samen. Op zeker moment schoot ik wat door mijn rechterknie waardoor ik op het grinten paadje begon te schuiven. Als reactie zette ik mijn rechtervoet dwars,

maar dit was compleet mis. Ik sloeg mijn voet om, hoorde een korte kraak. Als reactie hees ik mijn been nog eventjes omhoog en kwam nogmaals op deze voet terecht. Ik viel op mijn achterste. Een scherpe pijn ging door mijn been en voet. Marianne had alles gezien en kwam meteen te hulp. Maar ik wilde eerst even de pijn verbijten. “Laat me even bekomen, ik denk dat ik iets gebroken heb.” Een poging om terug op mijn voet te staan, mislukte flagrant. De pijn was niet te harden. Dus plofte ik

Ik sloeg mijn voet om, hoorde een korte kraak, hees mijn been nog eventjes omhoog uit reactie en kwam nogmaals op deze voet terecht.

weer op de harde grintsteentjes op mijn achterwerk.

Dringende hulp

Brancard

De eerste mannen namen mijn koorts op: 39° en lage bloeddruk. Eén riep uit: ‘Hij heeft Covid-19, we moeten hem meteen een medisch masker opzetten.’ Ik zal wel ergens een lage bloeddruk gehad hebben, maar koorts? Ze hadden waarschijnlijk gewoon de buitentemperatuur gemeten die op dat moment heel hoog opliep. En dat masker, dat was geen goede keuze, want ik snakte nu naar adem en moest uiteindelijk braken. Dus masker weer af. Mijn voet werd gestabiliseerd en een speciale ploeg voor het repatriëren van slachtoffers in de bergen kwam ter plaatse. Ik grapte: “Amai, ik zorg toch wel voor een goede werkgelegenheid in Frankrijk.” Zij snoerden me meteen de mond: “We zijn allemaal vrijwilligers!”. Ondertussen onderhield één van hen contact met een dokter beneden. Eerst kwam het voorstel om me met een brancard naar beneden te brengen. De riemen werden al aangetrokken en dat was geen lachertje. Mijn reactie dat ik blij was om toch al vier kinderen verwekt te hebben, kon op hilariteit rekenen.

We hadden wel onze GSM bij ons, maar doordat het dorp waar onze wagen stond, zo dichtbij was, ging Marianne hulp halen. Ik bevond me zonder enige bescherming onder de hete middagzon en probeerde ondertussen me op mijn achterwerk voort te bewegen. Maar ook dat was geen makkie. De boorden waren begroeid met kleine distels, zodat mijn handen al spoedig op een stekelvarken leken. Dus was wat improvisatie op zijn plaats. Ik nam in elke hand een grote steen en schoof op die manier voort op handen richting schaduw. Gelukkig vond Marianne vlug hulp en kwam ze aangesneld, samen met een Belgische man en zijn zoon met water, een pet en enkele handdoeken ter bescherming. Zij belden ook de hulpdiensten op en niet lang daarna kwam een ploeg brandweermannen opdagen, eerst met twee. Het zouden er uiteindelijk 14 zijn. We vermoedden dat bijna de hele brandweerploeg van de partij was. Veel zal te maken gehad hebben met het tijdstip: 14 juli, de Nationale Feestdag in Frankrijk. Waarschijnlijk moest op die dag de hele ploeg paraderen in het dorp. Voor hen was dit een uitgelezen kans om eraan te ontsnappen.

Helicopter

inopmaak

Uiteindelijk besliste de dokter (op afstand) dat mijn toestand te slecht was om te transporteren via zo’n

brancard. En er werd een helikopter opgeroepen. Eén van de ‘redders’ grinnikte. “Meneer, nu zal je pas blij zijn dat je al vier kinderen hebt.” Ik begreep de ware toedracht niet tot er vanuit een helikopter een kabel naar beneden kwam - begeleider incluis - en men de heupgordel aangespte. Het eerste moment kon ik geen woord uitbrengen. “Steun op je linkerbeen. Daar gaan we.” Overleg in de zin van “Heb je hoogtevrees?”

Zie je dit haalbaar?” was niet aan de orde. In één ruk werd ik met mijn begeleider de helikopter in gehesen. Een gratis vlucht. Met een mooi uitzicht, moet ik toegeven. Een beetje verder landden we op een voetbalterrein en werd ik overgebracht in een ziekenwagen, richting Vaisonla-Romaine. De hele operatie had toch wel een goede 3,5 uren geduurd. Ik mocht niet eten noch drinken, tot er duidelijkheid was over een eventuele directe ingreep.

Operatie

De foto’s wezen op een barst in het scheenbeen, een gebroken kuitbeen, een verschuiving van deze twee botten, beschadiging van het kraakbeen en ook twee volledig gescheurde ligamenten. Ze planden dus een overbrenging naar een ziekenhuis in Orange (zo’n 23 km verder) voor een

operatie. Een beslissing waar ik niet achter stond. Ik wilde gerepatrieerd worden naar België. Plots was er geen plaats meer in het ziekenhuis van Vaison-la-Romaine noch in Orange en moest ik met een open gips terugkeren naar de camping.

Dus heb ik nog twee dagen verplicht moeten logeren op de camping in ons klein caravannetje. Want pas dan kon ik opgehaald worden met de ziekenwagen vanuit België. We hebben geen sanitair in deze caravan. Je kunt je dus voorstellen dat het leven op dat moment niet gemakkelijk was: ik mocht niet steunen op de gekwetste voet, moest mij voortbewegen op krukken om naar het toilet te gaan, het was gloeiend heet. Ik moest me ook verzoenen met het feit dat mijn vakantie (en die van mijn vrouw) erop zat en er nog een operatie zou volgen met vermoedelijk een lange revalidatie.

Gedragen

Van mijn ongeval tot aan dit moment had ik nog maar weinig aan God gedacht, terwijl ik uit ervaring weet dat Hij echt mijn toevlucht is. Ik betrapte me erop hoe vlug ik God vergat. Anderzijds voelde ik me wel gedragen in die zin dat ik berustte in mijn situatie en niet mijn vingertje omhoog stak

naar boven omwille van deze korte vakantie en jammerde niet over het gebrek aan Zijn tussenkomst.

Uiteindelijk heb ik dus nog eens twee dagen later de operatie ondergaan. Die was blijkbaar heel ingewikkeld. Om de botten bij elkaar te brengen, moesten ze ook twee plaatjes inbrengen, verbonden met een kabeltje (geen vijzen want die was ik al eens verloren). Er wachtten mij nog zes weken gips zonder dat ik erop mocht steunen. Om zwelling van mijn been tegen te gaan, moest ik mijn been omhoog houden. Lees: in bed blijven. Maar die weken vlogen voorbij. Ik heb veel in de Bijbel kunnen lezen en bidden voor mensen. Doorheen deze periode ben ik me meer bewust geworden van de broosheid van een mensenleven, maar ook van de grootheid van een Heer Die altijd bij je is en juist deze situaties aangrijpt om je met de voeten op de grond te brengen (alhoewel ik op één niet mocht steunen) maar ook om je relatie met Hem te verdiepen. En mijn vakantie? Wel, ik zie alvast uit naar de komende vakantie. De fysiotherapeute zei me laatst: “Ga maar weer op vakantie, maar liefst zonder breuken.” Mijn reactie was: “Maar op die manier zorg ik wel voor werk voor jullie…”

Yvan Thomas

Artificiële intelligentie

Artificiële intelligentie - AI- is momenteel vaak in het nieuws. In de voorbije maanden heeft de vooruitgang in muziek en kunst door AI veel vragen opgeroepen over copyright, plagiaat en de vraag wat of wie een kunstenaar of componist is.

Wat vind je van dit muziekstuk? Het is niet geschreven of opgenomen door een mens, maar gecreëerd door het online AI systeem AIVA. Het klinkt zogezegd ‘echt’, maar er is geen zingbare melodie. AI kan dingen maken die een bepaald kwaliteitsniveau lijken te halen, maar de computer kan geen onderscheid maken tussen dingen die aangrijpend zijn en dingen die saai zijn.

Enkele jaren geleden werd de website ‘This person does not exist’ gecreëerd met een zogenaamd StyleGAN, een generatief, adversarieel netwerk. De site kon nieuwe gezichten compileren aan de hand van beelden op Facebook. Daarna kwam er een reeks andere StyleGANs, die je bijvoorbeeld kunt gebruiken om niet-bestaande katten, paarden en zelfs chemicaliën te simuleren.

Dat is allemaal heel interessant, maar sindsdien hebben de ontwikkelingen zich voortgezet. Dall-E en Stable Diffusion, onder andere, maken het nu mogelijk om een tekst te schrijven als een prompt, waarmee de AI een beeld creëert.

Voor sciencefiction en fantasievolle kunst is dit heel interessant. Maar wat gebeurt er als iemand iets door zo’n programma laat maken ‘in de stijl van…’. Er is al een beruchte namaak-Rembrandt gemaakt met behulp van AI. Nu wordt kunst al eeuwenlang geïmiteerd en vervalst en bij beelden die op de computer zijn gemaakt, heb je tenminste geen penseelwerk.

Dit schitterende beeld van Gent is nooit door van Gogh geschilderd en een kenner kan dat redelijk vlug zien.

Niemand zou bedrogen worden door een afbeelding

van het Atomium in de stijl van Rembrandt.

Dali zal ook geen last hebben gehad van een afbeelding van een Tesla in zijn unieke stijl. Dit zijn sowieso dingen die kunststudenten en striptekenaars al jaren doen. Maar je kunt ook zogezegde kunst bestellen in de stijl van huidige kunstenaars. Als dit te maken heeft met kunstenaars die vooral digitaal werken, wat dan?

Een van de voorgestelde opties om het werk van de kunstenaar en de kunstkoper te beschermen is de NFT, of nonfungible token, dat wil zeggen een niet-vervangbare of unieke jeton. De kunstenaar verkoopt iets waarvan hij beweert dat het uniek is en het contract wordt beschermd met blockchain. Als NFT, blockchain en dergelijke voor jou te ingewikkeld klinken, ben je niet alleen. Samen met cryptovaluta

AI is een verzamelnaam geworden voor applicaties die complexe taken uitvoeren waarvoor voorheen menselijke input was vereist. De term wordt vaak door elkaar gebruikt met onderliggende gerelateerde termen, zoals machine learning en deep learning.

maken ze deel uit van een markt die als veilig wordt voorgesteld, maar die toch te nieuw en te ingewikkeld is voor de meeste mensen.

Maar de vraag leeft al sinds voor de tijd van Picasso. Als de kunstenaar prenten maakt, hoe kunnen we dan zeker zijn dat hij er niet meer van afdrukt dan hij toegeeft?

Als je een afdruk van een beroemde foto koopt, hoe weet je dan dat de fotograaf er niet tienduizend heeft gemaakt?

En toch is er iets anders aan de hand wanneer we denken aan kunst die volledig gecreëerd wordt door een computer. Is dit kunst? En zo niet, wat is het dan wel?

Voor zij die van op een afstandje toekijken, zijn dit moeilijke vragen. Maar voor wie betrokken is bij het maken van zogezegde AI-kunst, is het al duidelijk dat AI wel artificieel

is, maar niet intelligent.

De computer weet niet wat hij maakt. Zelfs bij het synthetiseren van nieuwe beelden of muziek op basis van eerdere werken, heeft de computer geen besef van wat goed is en wat niet. We hebben misschien vooruitgang geboekt met de computer als combinatiemachine, maar de dag van de computer als kunstenaar is even ver van ons verwijderd als in de jaren 50. In de natuurlijke wereld die we kennen, is er slechts één wezen dat kunst maakt. De mens blijft daarin uniek.

Zoals in de Bijbel staat: HEER, wat is de mens dat U hem wilt kennen, de sterveling dat U hem aandacht schenkt?

Johan Wauters en Martin Turner van YouTube @ErpsKwerpsEcht

In de natuurlijke wereld die we kennen, is er slechts één wezen dat kunst maakt.

De mens blijft daarin uniek.

Op de markt van Herentals staat het ‘Nore-bankje’. Een plakkaat siert het zitje naast het gemeentehuis waar thuiszorgmedewerkster Eleanore De Strijcker regelmatig zat met de ouderen waarvoor ze verantwoordelijk was. Ze deed haar job heel gedreven en was bijzonder geliefd. Maar privé had ze het niet gemakkelijk. In de liefde maakte ze – om het zo te zeggen – een reeks verkeerde keuzes. Je kan dat onverstandig noemen, maar het waren geen fouten waar de doodstraf op staat. En toch kreeg ze die – onnodig, onverdiend en op de meest gruwelijke wijze…

Het jaar 1991 was nog maar enkele dagen oud toen Wilfried zijn pasgeboren dochter Eleanore in de armen hield. De Oost-Vlaming was in de loop van de jaren steeds dichter bij de hoofdstad komen wonen. Eerst in Ternat, daarna in Dilbeek, onder de rook van Brussel, waar hij een goede job had. Hij was vastbesloten om alles voor haar te doen, net als voor de andere drie kinderen in het gezin. Eenvoudig was dat niet, zeker toen hij ongewild alleenstaande vader werd. Het was vaak een kwestie van alle zeilen bijzetten, maar het lukte. De twee dochters gingen studeren, de ene trok naar Leuven om zich in de rechten te verdiepen, de andere –Eleanore – ging naar Brussel om

verpleegkundige te worden. Daar ging een nieuwe wereld voor haar open. In haar klas was ze de enige niet-moslima, maar het verschil in overtuiging was geen obstakel om heel wat vriendinnen te maken. Op die manier raakte ze bekend met het Salafisme. Het duurde niet lang voordat ze verstrikt raakte in de netten van deze eerder extremistische vorm van islam. Ze begon zich anders te kleden en een hoofddoek te dragen. Wilfried zag het allemaal als een vorm van brainwashing, maar zijn dochter probeerde hem gerust te stellen. Toch kwam er een kloof tussen hen beide. Zijn liefde voor de Bijbel paste niet bij haar belangstelling voor de koran. Eleanore trok de deur van haar thuis definitief

achter zich dicht.

Anderlecht en Dilbeek liggen niet ver van elkaar, maar de afstand tussen vader en dochter leek enorm. Tot hij maanden later een telefoontje kreeg waarin Eleanore liet weten dat ze in het ziekenhuis lag. Wilfried liet alles vallen waar hij mee bezig was en reed naar het UZ in Jette. Daar trof hij zijn dochter aan, ziek en zwanger. Voor haar was het dus wel tijd voor een woordje uitleg. “Ik ben begin van dit jaar getrouwd in de Grote Moskee van Brussel. Ze hebben me gekoppeld aan een man uit Mauretanië. Jij mocht daar niet bij zijn, want je

We staan er NIET alleen inopmaak in

Een huwelijk, een geboorte en een vlucht

bent een ‘kafir’, een ongelovige. In de moskee hebben ze een vervangvader voor me geregeld”. De boodschap dat er een kleinkind op komst was, had wellicht een prachtige aankondiging moeten zijn, maar het nieuws kwam voor Wilfried - die nog maar net zijn vader begraven had - als een nieuwe klap. Toch wilde hij zijn dochter niet laten vallen. Hij nam afscheid met de woorden: “Kijk Eleanore, iedereen kiest zijn weg in het leven. Jij hebt gekozen voor een weg waar ik eigenlijk niet achter kan staan. Toch kies ik er voor om, zolang ik leef, je vader te zijn. Ik zal er altijd voor je zijn”

Eleanore’s droom van een gelukkig gezinnetje werd al snel

thuis. De reden daarvoor werd al snel duidelijk: hij had al drie andere vrouwen. Als hij al langs kwam, was dat met de hoop en bedoeling om zonen te verwekken. Helaas, het eerste kind, Hawa, was een meisje, en het tweede, Asia, ook. De situatie liep sterk uit de hand en de relatie die geweldig had kunnen zijn, werd gewelddadig. In haar dagboek

foto

voorinopmaak inopmaak

schreef Eleanore: “Hawa, je was nog maar 6 maanden oud toen we voor de eerste maal moesten vluchten en ons verbergen.” Het was duidelijk dat dit huwelijk geen uitzicht had op verbetering.

Een nieuwe start

Terwijl er zich boven Eleanore en haar dochters steeds meer donkere wolken opstapelden, klaarde de lucht in Wilfrieds eigen leven weer op. Hij ontmoette Annick, met wie hij in het huwelijk trad en in Noorderwijk – vlak bij Herentals, waar zij vandaan kwam – ging wonen. Wat de situatie in Schaarbeek betrof, kon hij alleen maar

hopen en bidden dat er iets zou veranderen. Hij besefte maar al te goed dat het aan Eleanore was om stappen te ondernemen. Toen zij besloot om een punt achter de heftige relatie te zetten, ging Wilfried zijn dochter direct halen. Hij zorgde dat ze bij hem in de buurt onderdak vond, een schuilplaats ver genoeg van de dreiging uit Brussel. En Eleanore slaagde er in een nieuwe start te maken. Nu ze opnieuw haar eigen beslissingen kon nemen, pakte ze de draad van de opleiding weer op. Met een subliem resultaat: nog nooit had iemand zulke goede cijfers behaald in de opleiding. De relatie met papa werd hersteld, en ook met de

‘plusmama’ klikte het goed. Annick: “Toen ik ‘Nore’ leerde kennen, was er direct een klik, een goed gevoel dat we allebei hadden. En die relatie is verder gegroeid. Ik zag haar echt als een dochter en ik denk wel dat ze mij als een moeder zag. Ik probeerde haar de moederliefde te geven, die ze vaak had moeten missen. Ze vertelde alles tegen mij.” Annick, die ook in de zorgsector actief is, werd niet alleen een mama, maar ook een collega. Ze zag de passie die Eleanore had voor haar werk, maar ook voor de mensen. En ze bewonderde de inzet die ze toonde door naast haar dagtaak ook nog verder te studeren voor maatschappelijk werkster. Een ommekeer maakte ze ook op godsdienstig vlak: het geloof dat ze van thuis uit had meegekregen, begon opnieuw een rol te spelen en gaf haar weer zin in het leven. Als kers op de taart kwam Eleanore ook terug de liefde tegen, in de persoon van een vluchteling – naar eigen zeggen uit Oezbekistan - die wilde ontsnappen aan de taliban en in België een nieuw leven wilde opbouwen.

De geschiedenis herhaalt zich

inopmaak

Ook al hebben Wilfried en Annick hun vragen bij de nieuwe relatie van hun dochter, toch nemen ze de jongeman genereus in hun familie op. Ze

willen alles voor hem doen; het leven van iemand die een veilig thuis in ons land zoekt, is immers niet zo gemakkelijk. Bovendien zijn ze blij dat de toekomt haar toelacht. Maar in werkelijkheid herhaalt het verleden zich. Als blijkt dat haar geliefde ook nog met twee andere vrouwen in Herentals aanpapt, zet ze resoluut een punt achter de relatie. De inmiddels 27-jarige Eleanore heeft voldoende levenservaring opgedaan om te weten dat verder gaan geen zin heeft. Ze vraagt haar vriend op zoek te gaan naar ander onderdak – dat niet lang daarna ook gevonden wordt. Er komen nog meer leugens aan het licht. Ondanks heftige ontkenningen blijkt de Oezbeek een Afghaan en klopt er van de vlucht voor de taliban niet zoveel. Opnieuw ligt een droom aan diggelen.

Was het verdriet om de stukgelopen relatie of was het de vernedering van de ontmaskering? Was het het waanbeeld dat Eleanore hem heeft ingeruild voor een andere verhouding? Wie zal het zeggen? Er zijn veronderstellingen. Maar er zijn ook feiten. 13 maart 2018: midden in de nacht stopt de auto van de verstoten geliefde voor de deur van zijn ex. Het is doodstil in de stille Kempen.De bestuurder stapt uit en probeert het huis binnen te dringen, maar dat mislukt. Terug in de auto pakt de man

zijn GSM en begint te filmen. In verschillende talen uit hij zijn woede en frustratie: hij zal haar vermoorden, hij zal zijn eigen leven benemen, hij zal… Bij de laatste opname wordt het beeld zo zwart als de gedachten van de man. Maar het geluid loopt verder: duidelijk is te horen hoe er messen worden geslepen. Het lot van Eleanore is bezegeld...

Die ene boodschap …

Enkele uren later, als Wilfried net aan de nieuwe dag is begonnen, ziet hij enkele gemiste oproepen op zijn GSM. Het is steeds hetzelfde nummer op het scherm – wellicht is het dringend. Annick, net terug van het winkelen, heeft ook enkele oproepen gemist … Hij belt terug. Aan de andere kant van de lijn hoort hij een stem van een vrouw: “Politie Neteland”. Ze vraagt of Wilfried thuis is en zegt dat ze onmiddellijk naar hem toekomt. Waarover het gaat? Dat kan ze niet via de telefoon zeggen… Allerlei gedachten schieten door zijn hoofd: “Ik vroeg me direct af of er iets met mijn dochter of haar kindjes gebeurd was. Een ongeluk misschien? Of zou het iets te maken hebben met de agressieve biologische vader van de twee meisjes? Maar de dame aan de telefoon had geen verdere uitleg willen geven.”

Enkele minuten later stopt een auto voor de deur. Vanuit de hal ziet Annick twee vrouwen de

... midden in de nacht – stopt de auto van de verstoten geliefde voor de deur van zijn ex. Het is doodstil in de stille Kempen ...

voordeur naderen. “Ik vroeg: is het erg en zij antwoordden: ja, het is heel erg. Ergens hoop je dan dat het toch niet zo erg is, maar ze zeiden dat we best eerst zouden gaan zitten.” Het is een boodschap die je nooit wilt horen, maar wanneer een gesprek op die manier verloopt, weet je eigenlijk al dat er iets grondig mis is. En dat wordt al spoedig duidelijk wanneer beide agenten het verhaal uit de doeken doen.

Het relaas is gruwelijk. Die morgen wordt er iets na zes uur bij Eleanore aangebeld. Ze doet open en ziet haar ex-partner staan. Hij wil weer praten, zij heeft er geen zin in. De man haalt een mes boven en dreigt zich van leven te beroven. Zij probeert hem ervan te weerhouden. Dan barst de hel los: als door de duivel bezeten begint hij te steken. Onbeschrijflijk driest: 70 steken met 5 verschillende messen. Geen orgaan blijft heel in haar lichaam, bloedvlekken op de vloer en de muur, overal. Als de razernij over is, laat hij haar liggen, wast zich, neemt wat eten en drinken mee en vertrekt. Met gierende banden verlaat de wagen de nog altijd stille straat…

De kindjes

Als Wilfried het verhaal hoort, staat hij op, gaat naar achter en stompt met zijn hand tegen de muur. “Dat ik mijn hand of mijn

Moordenaar van Herentalse Eleanore De Strijcker 30 jaar naar gevangenis

pols niet gebroken heb, versta ik nog altijd niet”. Hij wil in zijn auto springen en naar Herentals rijden om met eigen ogen te zien wat er met zijn dochter gebeurd is, maar de politie staat het niet toe. De ‘plaats delict’ is voor iedereen afgesloten. Annick ondergaat het nieuws schijnbaar gelaten: “Voor mij was het dat het niet waar kon zijn. Het was onwerkelijk. Ik geloofde het eigenlijk niet, was niet in paniek. Ik was in shock, echt in ontkenning.” En dan is er ineens de vraag: hoe zit het met de kindjes?

Hawa, de oudste dochter, was als eerste beneden. Toen ze haar moeder dood op de grond zag liggen, maakte ze haar zusje wakker. Ze wierpen samen een blik om hun mama en trokken dan in de haast wat kleren aan

en gingen naar buiten. Toen een buurman, die vroeg wakker was, de twee in de regen op straat zag lopen, begreep hij dat er iets mis was. De politie werd er bij gehaald en de agenten stelden de slachting vast. Ze probeerden te begrijpen wat er gebeurd was. Het oudste kind werd ondervraagd, de hele dag lang. Maar antwoorden had het zesjarige meisje niet. En de dader, niet veel later gevat, ergens in Limburg, gaf ook geen antwoorden.

Niet alleen

Vragen – ook Wilfried en Annick hadden er veel, en na jaren blijven er nog genoeg over. Maar waar het leven van Eleanore stopte, moeten zij verder. Er is het schitterende werk van slachtofferhulp, er

is de assistentie van familie, kennissen en vrienden. Maar uiteindelijk staan ze er alleen voor. Of toch niet? Telkens als Wilfried het verhaal vertelt, zegt hij: “Wij zijn christenen.” En hij voegt er aan toe: “Moesten wij de Here God niet hebben, dat zou gewoon verschrikkelijk zijn.” Dat is geen cliché, het zijn geen loze woorden. Maar maakt dat de verwerking van het drama gemakkelijker? Gevoelens kun je immers niet ontkennen. “De klap is even hard, zonder twijfel, maar het maakt voor mij persoonlijk een enorm verschil. Wanneer ik verdriet heb of een gevoel van woede, dan weet ik waar ik daarmee naartoe kan gaan. Ik haal heel veel troost uit enkele woorden uit het evangelie, waar Jezus zegt: Kom tot Mij, allen die vermoeid en belast zijt, en ik zal u rust geven. Dat zijn voor mij zulke prachtige woorden, die bieden zo’n grote troost waarop ik terug kan vallen.”

inopmaak

toegewezen - omringd zijn door medegelovigen die hen, waar mogelijk helpen, is een bron van hoop. Wilfried: “We zijn lid van een evangelische kerk, de Levende Hoop in Herentals, en daar zijn mensen die ons echt trouw helpen. Zoals die gemeenschap ons heeft opgevangen, een prachtig afscheid van Nore gegeven heeft, ons heeft ondersteund, is echt prachtig.”

Tot weerziens ...

Annick: “Ze zeggen altijd: de tijd heelt alle wonden, maar dat gaat echt maar beetje bij beetje. Een rouwproces is echt rauw. Ik haal kracht uit onze Here Jezus, maar ja, de realiteit is er en ik mis Nore nog elke dag. Daar moet ik mee leren omgaan, een plaats geven in mijn leven. Maar ik weet en ik geloof echt dat ik haar op een dag zal terugzien.”

Het feit dat Wilfried en zijn vrouw – en de twee kindjes van Nore die later aan hen werden

uw christelijke boekhandel

“Waarom hebben we dit niet zien aankomen, waarom hebben we het niet anders aangepakt?” In de woeligste fases van een mensenleven

gaat de ‘waaromvraag’ ook dikwijls naar God toe. Wilfried: “Waarom, dat is een vraag van het begin. Je bent kwaad en ik kan goed begrijpen dat mensen zich dan afzetten tegen God. Als God bestaat, waarom dit dan?” Maar Wilfried wil niet met een beschuldigende vinger naar God wijzen. “Het is niet God die dit soort dingen doet, het zijn mensen die hun keuzes maken en dingen doen. Als iemand voor het goede kiest, dan komt die uiteindelijk goed terecht. Als de keuze op het kwade valt, heeft dat ook zijn consequenties. De Bijbel is de gids voor het leven. Ik zeg niet dat er in het leven geen ups en downs zijn, dat is zo voor christenen en niet-christenen, maar in alles wat komt en mij overkomt, vertrouw ik op God. Dat geeft mij toch een perspectief, ondanks alles wat er gebeurd is. En moed, om verder te gaan, om mijn kleinkinderen verder te helpen in het leven. Om zo te tonen wat goed en fout is in het leven en om ze te leren de juiste keuzes te maken.”

GENK

016 25 93 93 leuven@hetgoedeboek.be

LEUVEN Tervuursesteenweg 192

93 leuven@hetgoedeboek.be

LEUVEN Tervuursesteenweg 192

Heverlee

3001 Heverlee

GENK

089 30 58 86 genk@hetgoedeboek.be

089 30 58 86 genk@hetgoedeboek.be

LEUVEN

Vennestraat 345 3600 Genk

016 25 93 93 leuven@hetgoedeboek.be

Vennestraat 345 3600 Genk

Tervuursesteenweg 192

3001 Heverlee

uw christelijke boekhandel

LEUVEN

016 25 93 93

uw christelijke boekhandel

uw christelijke boekhandel

056 35 78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be

GENK

KORTRIJK Meensestraat 79 8500 Kortrijk

089 30 58 86 genk@hetgoedeboek.be

hetgoedeboek.be fb.com/hetgoedeboek

leuven@hetgoedeboek.be

GENK 089 30 58 86

LEUVEN

Tervuursesteenweg 192 3001 Heverlee

016 25 93 93

leuven@hetgoedeboek.be

genk@hetgoedeboek.be

hetgoedeboek.be

hetgoedeboek.be

KORTRIJK Meensestraat 79 8500 Kortrijk

uw christelijke boekhandel

Vennestraat 345 3600 Genk

056 35 78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be

KORTRIJK

056 35 78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be

hetgoedeboek.be fb.com/hetgoedeboek

uw christelijke boekhandel

hetgoedeboek.be fb.com/hetgoedeboek

GENK

KORTRIJK

056 35 78 99

uw christelijke boekhandel genk@hetgoedeboek.be

Meensestraat 79 8500 Kortrijk

KORTRIJK

fb.com/hetgoedeboek

79 8500

fb.com/hetgoedeboek

056 35 78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be

089 30 58 86 genk@hetgoedeboek.be

kortrijk@hetgoedeboek.be

Meensestraat 79 8500 Kortrijk

78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be LEUVEN

089 30 58 86 genk@hetgoedeboek.be KORTRIJK uw

LEUVEN 016 1 14 62 08 leuven@hetgoedeboek.be

Tervuursesteenweg 194 3001 Heverlee

KORTRIJK

inopmaak

056 35 78 99 kortrijk@hetgoedeboek.be

hetgoedeboek.be

Wilfried vervolgt: “Welke rol God gespeeld heeft? God is er altijd. Zelfs wanneer het lijkt alsof Hij er niet is en er de ergste dingen gebeuren, is Hij wel degelijk daar. God heeft een plan met ieder mensenleven en de rol die Hij voor mij daarin speelt, is dat Hij mij troost, mij helpt, mij bemoedigt en mij de kracht geeft om de twee kinderen, die nu aan ons zijn toevertrouwd op te voeden –ondanks mijn tekortkomingen of falen. We willen ze opvoeden met normbesef, met moraal en geloof. De Bijbel leert dat we God lief moeten hebben met ons hart en ons verstand, met alles. En onze naaste als onszelf. Ik ben ervan overtuigd dat als

alle mensen dat zouden doen, de wereld er heel anders uit zou zien. Alleen in die overtuiging kan ik verder.”

En het leven gaat verder. Het hele gebeuren heeft Wilfried duidelijk veranderd. Dat hij tijdens de Covid-crisis ook met het coronavirus besmet werd en door de ziekte de dood voor ogen kreeg, heeft daar zeker een rol in gespeeld. De rechtszaak, drie jaar na de feiten ook. De reconstructie van de feiten, de pijnlijke pleidooien, de advocaten die een veel te lichte straf voor hun cliënt vragen, het gaat je niet in de koude kleren zitten. Het feit dat de dader toch zwaar gestraft

werd, voelt als een erkenning van het leed, maar verzacht de

Iedere maand, op de dertiende – de dag waarop Nore vermoord werd – trekt Wilfried met zijn doedelzak naar de begraafplaats van Noorderwijk. Hij speelt er een paar nummers als herinnering aan zijn dochter. Hij zal haar nooit vergeten. Ooit vervloekte hij op de plaats de dader, maar hij leerde er ook de pijn een plaats te geven en het hele gebeuren in een ander licht te zien. De vragen blijven, maar de zekerheden ook. Annick: “God heeft mij kracht gegeven, tot op vandaag toe. We hebben onze goede en slechte momenten, maar we proberen steeds terug naar God te gaan. Met al onze zorgen, met al ons verdriet. Soms denk ik wel eens: waar bent U God? Maar ik weet: Hij is er altijd. Het ene moment voel ik dat sterker dan het andere. Maar als ik bid, kan ik alles aan Hem vertellen. Dan voel ik dat Hij mij kracht geeft en dan kan ik verder. Ik weet zeker: we staan er niet alleen voor.”

Don Zeeman

Neem gerust contact op met de medewerkers van Wegwijzer via info@Weg-Wijzer.net wegwijzer

Wil je verder praten naar aanleiding van dit verhaal?

Venkelknollen en witte wijn

Koken

Zoals jullie intussen weten, kookt Eli, onze oudste zoon, op vrijdag. Tot voor kort kreeg hij de vrijheid om een recept naar keuze te maken, maar afgelopen week lagen er nog 2 venkelknollen in de koelkast, die echt smeekten om klaargemaakt te worden. Helaas is venkel niet de favoriete groente hier in huis, dus ontbrak het wat aan animo, maar onder lichte druk ging hij toch op zoek naar een recept… en eerlijk? Toen ik even later de venkelstukken zag dobberen in wijn, dacht ik niet dat het nog goed zou komen, maar het resultaat was overheerlijk! Zo heerlijk, dat ik het graag met jullie wil delen.

Ingrediënten:

- 2 grote venkelknollen

- 2 uien

- pakje gerookte speklapjes (250 gram)

- potje mascarpone (250 gram)

- 4 laurierblaadjes en wat tijm

- 800ml witte wijn

- 100 gram Parmezaanse kaas

- 500 gram kerstomaten (of gewone tomaten in blokjes)

- 4 teentjes knoflook

- zout en peper naar smaak

Werkwijze:

Stap 1: Snijd het spek in reepjes en bak deze.

Stap 2: Stoof de fijngesnipperde uien met de geplette knoflook (mag in dezelfde pan).

Stap 3: Snijd de venkel in blokjes en voeg bij de ui.

Stap 4: Blus met de witte wijn (ja, dit ziet er wat gek uit!), voeg de laurier toe.

Stap 5: Snijd de Parmezaanse kaas in blokjes en mix in een blender met de mascarpone (en kruid met peper en zout).

Stap 6: Als de venkel gaar is, voeg je de halve kersttomaatjes toe.

Stap 7: Voeg het marcarponemengsel en de spekjes toe.

Het werd hier op en top gesmaakt! Aan te raden is om het te serveren met penne, maar het kan ook perfect als groentegerecht of met een aardappelpuree. Ik denk dat het zelfs als risotto perfect zou werken.

But, all credits to Eli!

Ann Van der Flaas

Ongeremde kinderpraat

Growie en Fixie

Bij onze kinderen op school leren ze tegenwoordig over hun groeimindset door ze te benoemen. Growie is wat je hebt als je wil groeien, het nog niet kan, maar hulp wil vragen om vooruit te geraken. Fixie is dan het omgekeerde, je zit potvast en geraakt geen meter vooruit in je denken of je doen.

Eli Micha Abel Juda Rafaël

Juda heeft nogal wat dingen die Fixie zitten in zijn hoofdje. Bijvoorbeeld ‘kusjes krijgen’, dat is iets dat hij begrijpt binnen het kader van het zwembad of de douche. Blijkbaar zijn kusjes iets om kletsnat van te worden… Op andere plaatsen is een kusje krijgen geen optie. Juda: “Ik ben zo, ik heb dat zo besloten, dus nu zit het zo in mijn hoofd en het moet echt zo zijn. Het kan niet anders. Ik ben gewoon zo. Als ik iets besloten heb, dan is het zo en dan kan dat niet meer veranderen!”

Toen hij onlangs uit de douche stapte en ik klaarstond met een warme, zachte badhanddoek en richting zijn wang ging om hem een dikke smakkerd te geven, deinsde hij helemaal achteruit. Ik schrok me een ongeluk en hij schrok even hard van zijn eigen reactie. Het raakte me oprecht, dat ik hem geen kusje kon en mocht geven. Het was duidelijk van mijn gezicht te lezen, want Juda barstte in tranen uit: “Ik kan het niet helpen, mama, ik zie dat jij verdrietig bent, omdat je mij geen kusje

kan geven, maar het kan echt niet. Ik heb dat zo besloten en dat kan nooit meer veranderen! Kusjes kunnen alleen als ik al nat ben!” De tranen bleven maar komen. Juda snikte verder: “Dat is zo verdrietig mama, jij kan nu niet laten zien dat je van mij houdt en ik wil dat jij wel kan laten zien dat jij van mij houdt.” Ik knuffelde hem lekker in de badhanddoek en zei dat liefde kan getoond worden op 1001 verschillende manieren, dat het niet alleen kusjes geven is. Ik zei ook dat hij wél kon groeien en dat we ervoor konden bidden dat hij wat minder Fixie in zijn hoofd was en wat meer Growie.

inopmaak

Huilend en snuffend ging hij de trap op naar zijn bedje. Ik volgde een tijdje later en ging op de bedrand zitten. Juda haalde diep adem en zei: “Mama, ik kan wel groeien, ik heb besloten

Dagboek

dat je altijd kusjes mag geven aan mij. Ik heb de afspraak veranderd in mijn hoofd.” Mijn hart maakte een sprongetje van vreugde, wauw, ik had nooit gedacht dat hij zo snel uit zijn vaste gedachtepatroon kon geraken! Ik gaf hem een dikke smakkerd op zijn wang en… hij begon weer te huilen en te snikken! Ohjee, blijkbaar toch niet zo hard gegroeid dan? “Juda, waarom huil je nu? Was het toch nog te snel dat je een kusje wou krijgen?” Juda: “Nee, mama, ik ben gewoon zo gelukkig dat jij terug liefde aan mij kan tonen zonder dat ik het erg vind! Ik ben zo gelukkig, dit is wenen van gelukkig-zijn!”

Ik kan jullie vertellen dat er veel gebeden en avonden nodig waren om hem zo ver te krijgen dat hij kusjes kon geven aan mij… mààr ik kan jullie

geruststellen, ik word intussen bedolven onder de liefdevolle kusjes.

Soms kunnen we zo vast zitten in onze hoofden door afspraken die we onszelf opleggen, dat we geen opening meer zien en dat veranderingen in patronen geen optie meer lijken. Hierdoor kunnen we soms zoveel verdriet veroorzaken, bij onszelf of bij anderen… mààr met gebed, geloof en een beetje durf en aanmoediging kunnen we allemaal nog wat groeien!

Dikke kus… Smak!

Ann Van der Flaas, mama van Eli (12 jaar), Micha (11 jaar), Abel (9 jaar), Juda (6 jaar) en pleegmama van Rafaël (5 jaar)

inopmaak inopmaak

... “Mama, ik kan wel groeien, ik heb besloten dat je altijd kusjes mag geven aan mij.”

God is er inopmaak

Na 26 jaar ontwikkelingshulp in Burkina Faso keerden Noël en Manja Soetaert in 2017 terug naar België. Het project stond op eigen voeten. Door deze tijd in Afrika was hun gezin een internationaal gezelschap geworden en woont hun oudste zoon Alexander met zijn gezin in New Mexico, hun dochter Thaïs in Texas en hun jongste dochter Nathanja in Denemarken. Immanuel woonde toen nog in België maar zal ook verhuizen naar Houston (Amerika).

Het doel van Noël en Manja was om heen en weer te reizen tussen Amerika, Denemarken en België en te genieten van de kleinkinderen. Ze hadden weer de tijd hiervoor, na het drukke leven in Burkina Faso. Het idee groeide zelfs om zich te vestigen in Denemarken bij het gezin van Fred en Nathanja. Zij hadden een kangoeroewoning gekocht en dit leek een prima oplossing om toch dicht bij één van de kinderen te wonen.

Corona-trip

In maart 2020 waren ze op één van die trips, deze keer in Oslo (Noorwegen). Covid-19 was overgewaaid naar het Westen, maar in die tijd zei de Minister van Gezondheid in België, Magie Deblock, dat we ons geen zorgen moesten maken en dat het eerder om een nieuwe soort griep ging. Vanuit Denemarken trokken ze naar Houston in Amerika. Toen echter bleek dat corona meer was dan een ‘griepje’, konden ze niet meer terugkeren naar Denemarken, waar hun auto stond. Drie maanden zaten ze ‘vast’ in Amerika tot uiteindelijk de grenzen weer open gingen. Dus was, na eerst een tussenstop in België, hun bestemming weer Denemarken.

Ommekeer

Op zondagmorgen 13 september 2020 werd het levensplan van Noël en Manja helemaal door elkaar geschud. Ze logeerden toen bij Fred en Nathanja. ’s Morgens kon Noël zijn been niet meer bewegen. Later bleek het te gaan om een hersenbloeding die ’s nachts was begonnen en waardoor het dus een hele tijd geduurd heeft vooraleer dit opgemerkt werd. Een deel van zijn hersenen zat een hele tijd zonder zuurstof, waardoor zijn toestand heel ernstig geworden was. De situatie verergerde zienderogen, zodat hij niet alleen zijn rechterbeen niet meer kon bewegen maar ook zijn rechterarm. De ziekenwagen werd opgebeld, maar tegen dan lukte het spreken al niet meer. Pas een half uur later arriveerden ze in het ziekenhuis van Roskilde. Zijn toestand was zodanig kritiek dat ze vreesden voor zijn leven. Ze slaagden er maar niet in om zijn bloeddruk naar beneden te krijgen.

Maar Noël overleefde het. Na 14 dagen werd hij gerepatrieerd naar het Academisch Ziekenhuis Groeninge te Kortrijk. Omdat zijn toestand gestabiliseerd was, werd hij na enkele weken doorverwezen naar het revalidatiecentrum ‘de Reepkaai’ in Kortrijk. Eerst lagen ze met z’n tweeën op een kamer, maar net voordat corona overal uitbrak, mocht de andere patiënt naar huis. Manja kreeg toen een uurtje per dag om op bezoek te gaan. In december brak corona ten volle uit in het centrum. Doordat daar iemand aan de ziekte was overleden, werden de maatregelen enorm verstrengd. Noël werd volledig geïsoleerd op zijn kamer. Je moet je voorstellen: Noël kon geen TV kijken, omdat het beeld te wazig was, hij kon ook geen boeken lezen, omdat hij zich niet kon concentreren en ook het bezoek van Manja viel volledig weg. Bovendien kon hij niet meer naar de fysiotherapie, maar kwam de

Op zondagmorgen

13 september

2020 werd het levensplan van Noël en Manja helemaal door elkaar geschud.

inopmaak inopmaak

fysiotherapeut op zijn kamer wel enkele oefeningen doen. Er was dus enorm veel tijd om na te denken. “Teveel tijd”, zegt Manja. Noël kwam in een zware depressie terecht. Je zou voor minder. Hij wilde niet meer eten en zelfs niet meer praten, hoe beperkt dit ondertussen ook was.

Donkere periode

Op die momenten dacht hij ook aan euthanasie en praatte erover met een verpleger. Deze begreep Noëls standpunt en zou het voor hem verder uitzoeken. “Waar was toch de Heer Jezus?” Waar was Hij in dit verhaal? Noël voelde God niet meer. Maar enkele uren later waren die negatieve gevoelens weer weg en ervoer hij de blijdschap dat de Heer bij hem was. Noël kreeg antidepressiva van de dokter voorgeschreven en dat hielp ook een stuk.

ooit meemaakte. Ook Manja had het toen heel moeilijk. Zij was eveneens totaal geïsoleerd. Driemaal per dag belde ze naar de verpleging, die dan de telefoon doorgaf aan Noël. Dat was het enige contact met elkaar. Manja mocht verder iedere dag enkel de was komen halen in het centrum, eens zwaaien naar Noël vanaf het venster buiten en thats it. Dit heeft een volle maand geduurd. Op 12 december verjaarde Noël en dit was het enige moment dat hij eens uit zijn kamer mocht komen. Enkele familieleden en vrienden kwamen met een spandoek waarop stond ‘Noël 67. Fijne verjaardag.’ Allen met een mondmasker op en achter glas. ‘Fijn’ zou je je toch anders voorstellen.

periodes. Alleen, eenzaam, verlaten…

Naar huis ?

Op een bepaald moment moesten Noël en Manja een keuze maken. Ofwel verliep de revalidatie onder dezelfde omstandigheden in het ziekenhuis verder ofwel keerde Noël, mits assistentie, naar huis terug. Psychisch zaten beiden erdoor en werd de keuze vlug gemaakt om Noël naar huis te halen. Noël had al eens de vraag gesteld aan Manja: “Zijn we eigenlijk nog wel getrouwd?” De scheiding was lang genoeg geweest, te lang. Als Manja geweten had dat Noël zo geïsoleerd was in het revalidatiecentrum, had ze hem al veel vroeger naar huis laten komen.

inopmaak

In ieder geval omschrijft Noël deze periode uit zijn leven als de donkerste periode die hij

Eventjes stopt mijn gesprek met hen... er worden tranen weggepinkt. Woorden zijn onnodig om deze donkere periode te beschrijven. Ook kerstdag en nieuwjaarsdag

2020 zijn in Noëls

herinneringen gegrift als zwarte

En dus kwam Noël thuis in hun huisje in Marke. Geen sinecure, omdat het huis geenszins aangepast was aan de noden van Noël, die voor de zorgen volledig afhankelijk was van derden. In het ziekenhuis

kwamen ze Noël al heel vroeg wakker maken, zodat hij eenmaal thuis ook vroeg wakker was. ’s Nachts kwamen ze hem in het ziekenhuis minstens drie keer opzoeken, draaien van kant zodat hij geen doorligwonden kreeg, zorgen dat hij op tijd naar het toilet kon, verversen van kledij… Kortom, een hele klus. Manja stond er nu plots bijna alleen voor. Twee verpleegsters uit de kerk waarvan Noël en Manja lid waren, gaven de nodige verpleging en zorg.

Daarenboven was Noël de eerste tijd heel verward, omdat hij in een andere situatie en plaats terecht gekomen was. Hij riep soms op zijn moeder (die al heel lang overleden was), werd constant wakker… Manja was ten einde raad: belde ze de ziekenwagen, dan werd Noël weer in een totaal geïsoleerde omgeving geplaatst. Maar hoe lang kon ze deze situatie thuis nog volhouden?

Cohousing

Gelukkig kregen ze hulp van hun zoon Immanuel, die zelfs een tijd kwam slapen naast Noël, zodat Manja ook haar rust kreeg. Langzaamaan is de situatie verbeterd en leefbaar geworden ’s nachts. Iedere werkdag kwam de ziekenwagen Noël ophalen om hem naar het revalidatiecentrum te brengen, twee jaar lang. Dit was meteen

ook een moment dat Manja van rust kon genieten (Ze had toen telkens zo’n 2,5 uur voor zichzelf) of om praktische zaken te verrichten, zoals boodschappen.

Noëls broer en schoonzus hebben een ruimte naast hun huis volledig ingericht volgens de noden van Noël en Manja, een systeem van co-housing, waardoor de leefomstandigheden van Noël en Manja enorm veranderd zijn en ze weer levenskwaliteit kregen.

Hoe kijken Noël en Manja terug naar de voorbije periode?

Ik dacht dat ze toch wel op zijn minst opstandig zouden zijn tegen de Heer. Maar niets daarvan: ze kenden helemaal geen opstandigheid. Noël was wel op bepaalde ogenblikken bang dat zijn geloof inbeelding was, dat hij zich God inbeeldde. Maar even vlug als dit idee in zijn hoofd ronddwaalde, verdween het weer. Iedere keer haalde Jezus hem uit die negatieve gedachtegang. Ook Manja had vaak depressieve gevoelens, maar dit was telkens maar voor een paar uur. Zeker op het moment van totale isolatie, voelde Manja zich heel dicht bij God. Ze had veel tijd om te bidden, om in de Bijbel te

Woorden zijn onnodig om deze donkere periode te beschrijven.

lezen…

Noël had ergens het gevoel dat God bij hem was. “Ik wist dat ik niet alleen was.” Hij kan het moeilijk onder woorden brengen, maar wist wel telkens dat Jezus er was en dat Hij van hem hield.

En nu?

Iedere dag lezen ze samen in de Bijbel en ze genieten er ook duidelijk van. Ze ervaren de Heer Jezus als heel dichtbij. Als Noël TV kijkt, dan is hij afhankelijk van de ondertiteling. Op die manier kan hij volgen. Luisteren blijft moeilijk gaan. Hij kan het te weinig vlug opnemen. Een gesprek in groep lukt ook niet. Soms komen er wel schuldgevoelens van Noël t.a.v. Manja naar boven, omdat ze niet meer naar hun kinderen kunnen reizen. Ze hebben al eens een poging ondernomen om naar Denemarken te reizen, maar dit was zwaar. Maar ze hebben leren leven met hun situatie. Noël voegt eraan toe: “Ik weet dat er een God is Die

van ons houdt, Die voor ons zorgt. Iedere dag vieren Manja en ikzelf thuis Avondmaal. Dit herinnert er ons telkens aan wat het onze Heer gekost heeft om ons met Hem in contact te brengen.” Manja vult aan: “We doen nu eigenlijk op geestelijk vlak veel meer dan vroeger. We hebben en nemen ook de tijd ervoor. Na het eten lezen we telkens samen een hoofdstuk uit Gods woord.” Noël: “We gebruiken ook meer en meer de naam van de Heer, Jezus. Hij is op aarde geweest, is mens geworden en kan perfect met ons meevoelen. Hij laat ons niet in de steek. We kunnen ontmoedigd zijn, ons alleen voelen, dat wel. Je kunt je niet voorstellen hoe diep je kunt vallen, hoe ver je van God verwijderd kunt zijn, maar nogmaals: Hij laat je nooit in de steek.” Manja gaat verder: “De slechtste tijd voor ons, is ook de beste tijd geweest om naar God te gaan. Als ik zwak ben, dan ben ik sterk in Hem…”

Noël en Manja geloven dat God geneest. Ze zouden graag hebben dat Noël genezen wordt, maar beseffen ook dat God misschien een ander plan met hen heeft. Door zijn revalidatie heeft Noël enorm veel sociale contacten gekregen met hulpverleners. Het zijn vrienden geworden en hij vindt het heerlijk om over de liefde van de Heer Jezus te kunnen vertellen…

Thomas

Colofon...

Evangelische Volwassenen Werking vzw afd. Wegwijzer

Coördinatie: Erik D’Joos Witgoor 63 2250 Olen

Mail: info@weg-wijzer.net

Bestel: bestel@weg-wijzer.net

Web: www.weg-wijzer.net

Redactie: Erik D'Joos, Johan Leroy, Yvan Thomas, Martin Turner, Ann Van der Flaas.

Correctie: Ann Vermeersch

Eindcorrectie: Marijke Verbrigghe

Vormgeving: Jehtron Wervik

inopmaak

© Overname van artikelen is mogelijk, mits voorafgaande toestemming van de uitgever.

Reacties kunnen via mail ons toegestuurd worden naar info@weg-wijzer.net

Yvan

Je kunt diep

vallen, maar je mag weten:

‘Hij laat ons niet in de steek’.

die je moet weten over

waarhedenGod God 5

.1. .2.

God verlangt naar een relatie met ieder mens.

God verlangt naar een intieme en vertrouwelijke band met jou. Want je bent geschapen om te leven in relatie met je liefhebbende Schepper. Hij wil je leven zinvol maken en vullen met Zijn liefde.

De afstand tussen de mens en zijn Maker is er doordat de mens Hem de rug heeft toegekeerd.

God schiep je met een vrije wil. Daarbij kreeg de mens de keuze: leven in gehoorzaamheid aan zijn Schepper, met alle positieve gevolgen vandien. Ofwel toegeven aan het kwaad, met alle negatieve gevolgen vandien. De meeste mensen kiezen voor het tweede omdat dit schijnbaar de meeste vrijheid biedt.

We kunnen niet uit eigen kracht bij God komen.

De scheiding tussen God en jou, die is onoverkomelijk. De vele pogingen om de relatie met God te herstellen, lopen telkens op niets uit. Welke inspanningen je ook levert, je slaagt er niet in om zelf terug contact te maken met God.

.5.

Geef je leven over aan Jezus Christus.

Als je beseft dat er een barrière is tussen God en jou, die je niet op eigen houtje kunt overbruggen, weet dan dat Jezus Christus de brug is naar God. Hij heeft de weg vrijgemaakt en je moet dit enkel in geloof beamen. Als je dat doet, schenkt Hij je een volledig nieuw en eeuwig leven. Hij komt in je wonen en je krijgt contact met Hem. Je kunt Hem iedere dag beter leren kennen, onder andere door het lezen van de Bijbel.

.4.

Jezus Christus is de brug tussen de mens en God.

We maken allemaal fouten en hebben moeite om ons aan Zijn geboden te houden. Jezus heeft de straf voor onze misstappen op Zich genomen toen Hij stierf aan het kruis. Als gevolg daarvan kan Hij iedereen die dit erkent, vergeven. Op die manier staat er niets meer tussen jou en God in.

Wat doe je als een relatie is verbroken ?

Kris gelooft … in verzoening

Kris Tavernier

Ik geloof dat de mens niet in staat is om het eenzijdig weer goed te maken met God. Ik geloof dat God sindsdien alles in het werk heeft gesteld om het weer goed te krijgen en de relatie met de mens te herstellen. God biedt vanuit Zijn liefde genade en herstel aan alle mensen aan.

Wij hebben als mensen de band met onze Maker, God doorgesneden. Hij had alleen maar goede dingen te bieden. Maar dat hebben we verspeeld door God aan de kant te schuiven. Als gevolg daarvan hebben we ons een hoop miserie en ellende op de hals gehaald. We hebben Zijn goede instructies verworpen en het kwaad toegelaten. Dat hebben we niet alleen als mensheid gedaan, maar ook zelf persoonlijk. Jawel, zowel jij als ik. Laten we het eerlijk toegeven. Zowel jij als ik hebben op zijn minst gezegd een tijd lang geen enkele rekening gehouden met God. Ondertussen doe ik dat wel en precies daarom wil ik het graag verder met jou hebben over die relatie met God en over hoe het weer goed kan komen.

Je hebt het ongetwijfeld zelf ook wel al eens meegemaakt. Je hebt het verbrod met iemand, je bent in de fout gegaan, je hebt iets gezegd of gedaan dat je niet meer ongedaan kan maken. De relatie is verbroken en je kan het zelf niet meer goed maken. Je staat in het krijt. Je hebt een schuld. Eenmaal dat goed tot je doordringet, bekruipt je een gevoel dat je liever kwijt dan rijk bent. Kon je het maar ongedaan maken. Maar helaas, je kan het van jouw kant uit niet meer goed maken. Want vanaf dat moment ben je afhankelijk van de gunst van de ander. Dat is nu hoe het er voor staat tussen jou en God.

inopmaak

Misschien denk je nu wel dat het jou niets kan schelen. Wel, laat ik je dit zeggen, dat is anders voor God. Hij wil het wel graag met jou op orde krijgen. Hij wil jou nog altijd al het goede aanbieden. Meer nog, Hij weet dat jij dit nodig hebt. Daarin zit iets mysterieus, namelijk Gods liefde voor jou. Bij God is het zelfs zo dat Hij desondanks alles Zélf het initiatief neemt. God wil graag de relatie

Het is nooit te laat om je te verzoenen. Phil Bosmans, Belgische pater en schrijver

inopmaak inopmaak

met jou herstellen, zodat jij weer helemaal mens kan zijn. En dat heeft God ook mogelijk gemaakt. Het is zoiets als wanneer die persoon waarbij jij het verbrod hebt naar jou toekomt met een uitgestoken hand en aanbiedt om het weer helemaal goed te maken.

Ik geloof dat het evangelie van Jezus Christus de weg is om de relatie tussen God en de mens te herstellen en dat deze boodschap van redding voor alle mensen bedoeld is.

Omdat God het graag weer goed wil maken met jou, heeft Hij een plan van verzoening bedacht. In het woord verzoening zit het woord zoen. Je mag het gerust ook zoiets als een vredeskus noemen. Je kan je er vast wel iets bij voorstellen. Ja, het kan goed komen tussen jou en God. Dat is waar het evangelie van Jezus Christus precies over gaat. Het woord evangelie betekent namelijk blijde boodschap. En dat is het ook, omdat het gaat over de verzoening tussen jou en God. We zullen het een

volgende keer moeten hebben over Jezus en over de Bijbel. Want jawel, Jezus heeft de mogelijkheid van verzoening teweeg gebracht en in de Bijbel kan je lezen hoe dat precies in zijn werk gaat.

De relatie tussen jou en God kan wel degelijk in orde komen. God heeft er alles aan gedaan om dat mogelijk te maken. We hebben het vaak over de mensheid in zijn geheel gehad, maar het wordt nu heel wat persoonlijker. Het gaat om jou. Het evangelie is bedoeld voor alle mensen, maar het is ook heel specifiek bedoeld voor jou.

In vorige artikels hebben we gesteld dat God bestaat. Als we het daarover niet eens zijn, raken we niet veel verder. Daarom hebben we het erover gehad dat God alles gemaakt heeft. Want alles wat bestaat is zo bijzonder dat je meer geloof nodig hebt om alles toe te schrijven aan een oneindige reeks van toevalligheden waarbij alles precies zo moet gebeuren dat het gewoon onmogelijk is, dan om aan te nemen dat er een Maker, een Schepper, is. Mijn

dochter studeert geneeskunde en leert dus van alles over het menselijk lichaam. Alleen al haar cursussen over celbiologie zijn lijvig en indrukwekkend. En dan hebben we het nog maar over celstructuur! Wat dan met de hele natuur? En los van het biologische is het bijzondere van het bestaan van ‘leven’ een mysterieus iets. Het bestaan van ‘leven’ valt niet zomaar te verklaren vanuit materie. God heeft alles gemaakt en daarbij ging het Hem vooral om de mens met wie Hij in relatie wilde leven en waaraan Hij alleen maar goeds heeft toebedacht. De mens kreeg een vrije wil omdat dit essentieel is om een relatie te kunnen aangaan. De mens heeft God echter de rug toegekeerd door geen rekening te houden met God. Het goede werd verworpen, het kwaad kwam in de plaats. Dat geldt niet alleen voor de mensheid in zijn geheel, maar ook voor elke mens persoonlijk. God wil dat het weer goed komt, ook met jou, daarover hadden we het in dit artikel. Hoe dat in zijn werk gaat? Daarover zullen we het een volgende keer hebben ...

“Ik geloof dat het evangelie van Jezus Christus de weg is om de relatie tussen God en de mens te herstellen.”

Het begin van verzoening is het besef van de noodzaak. Lord George Byron, Engels dichter

inopmaak inopmaakinopmaak

Gods kracht... voorziet in tijd van nood.

Gods kracht... zegt: wees niet bang.

Gods kracht... geloof ook in mij.

Gods kracht... zegt je: maak hiervan gebruik.

Gods kracht... zegt: ik geloof in jou.

Gods kracht... zegt je bent niet alleen.

Gods kracht... Ik maak je sterk.

Gods kracht... zegt Ik hou van jou.

Gods kracht... zegt: je bent mijn meesterwerk.

inopmaak

Gods kracht... geeft je wijsheid.

Gods kracht... houdt je weg van onzekerheid.

Gods kracht... zegt: ik blijf je trouw.

Vriendelijk aangeboden door:

Meer weten over God en de waarheid?

Kijk op de site: www.ikzoekGod.be, of stuur een mailtje

naar info@weg-wijzer.net.