Gezôarde #20

Herman Brusselmans

BALLEKE SJOTTEN

Op het moment dat deze Gezôarde verschijnt, ligt onze nationale voetballende trots, of wat er nog van overschiet, al uit het WK. Deze gouden generatie zal nooit verder raken dan hun gewonnen troostfinale op het wereldkampioenschap van 2018. Toch vatten ze dit kamipoenschap zonder enige schaamte aan. En dan nog een kampioenschap dat georganiseerd wordt door een land waar tal van mensenrechten even hard gerespecteerd worden als de dertig kilometer per uur in onze dorpskern. Ze kiezen ervoor om te voetballen in een land dat niet méér is dan een grote woestijn, in temperaturen van meer dan veertig graden. Dit WK tart toch elke verbeelding ... Zeker als je weet dat alle stadions worden aangestuurd met een eigen klimaatsregeling zodat we kunnen aanschouwen hoe overbetaalde en volgetatoeerde ego's op een balleke sjotten. Dit terwijl wij onze verwarming met de nodige schrik aanzetten door de woekerende energieprijzen. En dan zwijgen we nog over het feit dat een corrupte organisatie een One Love-aanvoerdersband of Love-tag (aan de binnenkant van hun shirt nota bene) verbiedt. Dat terwijl knielen voor aanvang van de wedstrijd, als symbool tegen racisme, wel toegelaten wordt. Op zo een moment ben ik blij dat ik tegen dertig kilometer per uur naar de velden van KFC Eksaarde kan rijden om luidkeels te supporteren voor zoonlief en zijn ploegmakkers. Ik hoop alvast dat ze nooit een Hazard of een Lukaku hoeven te worden, laat staan wereldkampioen.

Tekst Kim Speleman ⚫ Fotografie Luc De Herdt

Het heeft dit jaar erg lang geduurd, maar ondertussen is de herfst al even écht in het land. Wie 's ochtends op ons mooie fietspad rijdt, voelt aan vingers en tenen dat het vriespunt bereikt is. Dat is gezond, dus handschoenen aan en gaan!

Tekst Kwinten Van Campenhout Fotografie Peter De Wolf

HERMAN

BRUSSELMANS

Tekst Brent De Borger ⚫ Fotografie Peter De Wolf

Hij moet zowat één van de bekendste schrijvers en tv-figuren van ons land zijn: Herman Brusselmans. Geboren en getogen in Hamme als zoon van een veehandelaar. Nadien verhuisde hij naar Gent, waar hij al vele jaren woont. Ondertussen is hij ook in blijde verwachting van zijn eerste zoon. Brusselmans heeft trouwens een connectie met onze stad, want in de jaren zeventig lag een succesvolle voetbalcarrière bij Sporting Lokeren in het verschiet. Helaas heeft hij die droom door omstandigheden moeten opbergen. De schrijver blikt graag, samen met ons, nog eens terug op die periode bij Lokeren.

Kom je soms nog in Lokeren of misschien zelfs in Eksaarde?

“Ik was een paar jaar geleden nog eens in Lokeren voor de viering van honderd jaar Sporting. Ze hebben daarna ook nog een reünie van de UEFA junioren georganiseerd, maar toen kon ik helaas niet aanwezig zijn. Verder heb ik niet echt vrienden of kennissen die in Lokeren wonen, dus ik heb weinig redenen om naar daar te gaan. Ik voetbalde er tenslotte ook maar één jaar en dat is ondertussen veertig jaar geleden. Maar ik herinner het me wel allemaal nog heel goed hoor, zeker als ik foto’s van destijds terugzie. Ook Eksaarde ken ik. Volgens mij heb ik er zelfs nog gevoetbald met Vigor Hamme. Alhoewel, Eksaarde is nooit verder dan provinciale geraakt zeker? Het zal misschien met Berlare geweest zijn dan. En natuurlijk als ik met de moto naar Hamme rijd, passeer ik daar ook wel eens.”

Je was als kind al bezeten van het voetbal. Vanwaar kwam die passie?

“Ons vader heeft zelf nooit gevoetbald, dus ik vermoed dat ik met het talent en de interesse geboren ben. Wij hadden vroeger een buurman en die zei altijd dat ik als klein manneke al in mijn wieg lag te sjotten met mijn links been. Het was blijkbaar toen al duidelijk. Dan heb ik mij redelijk snel, op mijn zes of zeven jaar, aangesloten bij Vigor Hamme. Ik was echt helemaal bezeten van het voetbal.”

Op welke positie speelde je toen?

“Als linksbuiten. Toen bestond nog een échte buitenspeler. Dat kwam omdat mijn idolen ook alle-

maal op diezelfde positie speelden: Piet Keizer van Ajax, Coen Moulijn van Feyenoord en Wilfried Puis, die eerst voor Anderlecht en begin jaren zeventig voor Lokeren speelde. En niet te vergeten: Roberto Rivellino, de Braziliaanse ster op het WK van 1970 met zijn bekende schaarbeweging. Nadien introduceerde ik dan in Hamme de dubbele schaarbeweging.”

Je trok daarna, op jonge leeftijd, naar Sporting Lokeren, maar brak nooit echt door ... “Het is eigenlijk Lokeren die mijn carrière naar de kloten geholpen heeft. Enfin, ik druk mij verkeerd uit. Natuurlijk was het niet de club, maar wel de toenmalige trainer: Leon Nollet, een rasechte Antwerpenaar. Hij zette mij linksachter om mij om te vormen tot een linksback. Ik heb hem honderd keer gezegd dat dat mijn ding niet is. Ik was een dribbelaar. Ik wou de bal kunnen voorzetten naar de spits. Verdedigen? Dat had ik nog nooit gedaan. Daardoor speelde ik niet op mijn best. Ik maakte bijvoorbeeld ook veel domme penaltyfouten. Ik voelde mij niet gelukkig en op den duur begin je dan in te gaan tegen die coach. Dan was het hek helemaal van de dam. Tot op de dag van vandaag begrijp ik nog steeds niet waarom hij mij per se van mijn positie wou weghalen. Die man nekte mijn carrière.”

Nollet was eigenlijk maar een passant op Daknam. Hij kon daar evengoed niet geweest zijn. Was je dan prof geweest?

“Die kans is toch wel heel erg groot, want op een bepaald moment werden er drie spelers uit de jeugd geselecteerd om misschien prof te worden: Alex Querter, Raymond Mommens en ik. Destijds moesten de respectievelijke vaders 100.000 frank onder tafel aan Nollet geven, zodat ze effectief een contract zouden krijgen. Mijn vader was principieel tegen en weigerde om dat te doen. Ik ben dan bij Sporting moeten vertrekken, terug naar Hamme. Daar lachten ze me dan uit natuurlijk: ‘Ah meneer van Lokeren is terug, de loser!’ Ik kreeg daar dan ook wat gedoe en zakte uiteindelijk naar provinciale bij Berlare om tot slot nog één of twee seizoenen in de kelder van het voetbal bij het Katholiek Sportverbond te spelen. Ik ben dan gestopt op mijn 28ste, helaas veel te vroeg. Je probeert dingen in je leven en sommige dingen lukken, andere dingen niet.”

Als je op gelijke hoogte gezet werd met Querter en Mommens stond je toch echt wel heel dicht bij een professionele carrière?

“Ja, ik had zeker een carrière kunnen hebben zoals die mannen. Mommens had geen grootse carrière, maar wel een heel goede en een mooie. Met 614 wedstrijden is hij ook de absolute recordhouder van het aantal officiële wedstrijden in eerste klasse. Er zat nog veel meer in voor hem, maar daar was hij iets te verlegen voor. Ook Querter haalde het maximale uit zijn carrière. Hij was ook niet de grootste voetballer, maar raakte uiteindelijk wel tot bij Club Brugge. De man met de zes longen noemden ze hem. Hij smoorde nochtans iedere dag een pakske sigaretten toen hij zestien was. Uit mijn lichting braken dan uiteindelijk twee van de vijftien spelers echt door. Als je dat bekijkt, dat zijn er niet veel hé.”

Je had op een bepaald moment ook de kans om naar RWDM te gaan?

“Dat was nog voor ik naar Lokeren ging. Toen ben ik inderdaad gescout door Felix Week. Samen met nog een ploegmaat van Hamme, den Ivan. Wij werden uitgenodigd om te testen bij RWDM. Uiteindelijk kreeg ik, na positief advies, ook een contract aangeboden. Mijn ouders vonden het uiteindelijk een beetje te ver. Zeker toen bleek dat Lokeren ook interesse had. Weet je wie trouwens dat positief advies gaf? Johan Boskamp! Althans, dat beweert hij zelf altijd (lacht). Hij stond tijdens onze testen te kijken langs de zijkant en gaf Week de raad om mij te la-

ten tekenen. Als we over vroeger praten, zegt hij altijd: ‘Herman, ik was uwen ontdekker hé!’”

Je bleef nadien wel nog in het voetbalmilieu hangen als analist …

“Oei oei, analist dat is een groot woord. Ik geef een beetje commentaar. Tegenwoordig zijn ze allemaal analist met hun videoschermen, hun pijltjes hier en daar en hun arceren. Ik vind dat dikke bullshit. Wat schiet je daar nu nog mee op door achteraf een beetje uitleg te gaan geven over iets waar je niks meer aan kan veranderen. Pas op, iemand als Marc Degryse bijvoorbeeld, mensen die echt met verstand over voetbal praten, hoor ik dan wel nog graag bezig. Maar zo een Jan Mulder, daar komt toch niks zinnig meer uit … Die mens is half seniel, laat die toch gewoon gerust (lacht).”

week vast de vrijdagomkadering. Ik was altijd een beetje de clown tussen de zogenoemde kenners. Iemand die voor een luchtige noot zorgde. Dat paste uiteraard perfect bij mij en ik deed dat enorm graag.”

Waarom ben je daar dan toch mee gestopt?

“Ik wou daar zeker niet mee ophouden, maar toen al die verschillende zenders plots op voetbalrechten begonnen te bieden, viel de vrijdagomkadering weg. Ik moest zelf bellen naar de productie om te vernemen dat ze mij niet meer nodig hadden. Moest ik dat nu opnieuw mogen doen, ik zou geen moment twijfelen. Zolang het maar een programma is waar ik over voetbal kan praten, is dat geen enkel probleem voor mij. Juist Extra Time ben ik niet zo zot van, met al hun analyseren. En dat programma duurt mij ook veel te lang!”

Heb je de ondergang van Sporting Lokeren gevolgd?

“Ik ben sporadisch gestart in een duo met Gunther Schepens bij Studio 1. We deden dat een paar jaar. Daarna maakte ik de overstap naar VTM, waar ik ook een paar wedstrijden van de Champions League mocht becommentariëren. Uiteindelijk deed ik iedere

“Ik weet zo wel een beetje wat er gebeurd is, maar verder heb ik het niet op de voet gevolgd. Volgens mij was het probleem ook al heel lang duidelijk hoor. Een voetbalclub kan in deze tijd niet meer gebouwd zijn op en rond één rijke vent. Roger Lambrecht is daar veel te lang aan boord gebleven als alleenheerser en dat werd de ondergang van Lokeren. Je kan trouwens zeggen wat je wil van die rijke Chinezen en oliesjeiks of Russische miljardairs, maar waar geld is, gebeurt er ten minste iets. Ik kwam een paar jaar geleden nog eens op Daknam voor een reportage en zag daar nog hekkens hangen uit mijn tijd.

Hoe ben je uiteindelijk begonnen als commentator?

"Jan Mulder?

Daar komt niets zinnig uit."

Pieter Van Poucke & Annelies Marchand

Dat hou je toch gewoon niet voor mogelijk bij een professionele club uit eerste klasse.”

Doet het je iets dat jouw ex-club niet meer in de hoogste regionen voetbalt?

“Mijn band met Lokeren verwaterde met de jaren uiteraard al heel wat. Ik ben daar al lang niet meer geweest. Dus neen, ik lig er absoluut niet wakker van, maar ik vind het wel heel erg jammer als een stukje geschiedenis ophoudt te bestaan. En dat was Sporting Lokeren zeker en vast, ondanks dat het eigenlijk een fusieploeg was. In mijn tijd liep daar bijvoorbeeld een zekere Włodzimierz Lubański rond.

Dat is iemand die vandaag de dag naar Barcelona of Manchester City zou getransfereerd worden, niet naar Lokeren. Ook mannen als Preben Larsen, Grzegorz Lato en Bouke Hoogenboom dragen aan de fantastische geschiedenis van Lokeren bij. Er stond destijds echt een zeer goede ploeg op het veld. En als je nu ziet dat ze als fusieploeg in tweede amateur zitten, dat is triestig om te zien.”

Je werd nadien schrijver, vanwaar kwam die interesse?

“Dat kwam gewoon uit de lucht vallen eigenlijk. Ik schreef in het middelbaar al wel voor een soort van schoolkrantje waar allerhande verhalen en artikels in verschenen. Ook toen werd ik al gecensureerd, want wat ik schreef was allemaal te ruig. Ik lachte dan met wat leraren en zo, maar dat werd niet echt geapprecieerd. Daarna ben ik dan Germaanse gaan studeren en dacht ik: waarom schrijf ik zelf eens geen boek? Toen had ik het geluk dat mijn eerste boek meteen geaccepteerd werd door de uitgeverij, want eerlijk, als ik zo vier of vijf keer zou afgewezen zijn, denk ik niet dat ik nog verder had geprobeerd.”

Vanaf wanneer kon je echt leven van je boeken?

“Ik werkte eerst vijf jaar op de RVA in Brussel, tot ik in 1987 mijn tweede boek afhad. Ik zei toen tegen mijn toenmalige vrouw dat ik wou proberen om full time van mijn boeken te gaan leven. In dat eerste jaar verdiende ik met mijn boekenverkoop en wat lezingen

al meteen meer dan op de RVA. Dus ja, ik dacht: dat komt hier in orde. Ik kan ’s morgens in m’n nest blijven liggen, ‘s nacht op café gaan zuipen en tussendoor een beetje schrijven. Dat is toch geen slecht leven. Bleek dat toch net iets anders uit te draaien. Op den duur woonde ik namelijk meer in mijn stamcafé de Caruso dan dat ik thuis was. Mijn huwelijk ging daar volledig aan kapot. In 1997, toen ik tien jaar bezig was, richtte ik dan BVBA Laat Mij Gerust op en voilà, ik zit hier nóg te schrijven hé.”

Hoelang wil je nog doorgaan

met schrijven?

“Ik kreeg een paar weken geleden mijn pensioenpapieren en ik zou 970 euro trekken per maand. Ik ga dus nog een eindje moeten doordoen, vrees ik. Als ik heel eerlijk ben, is de laatste tijd de drive er wel wat uit. Vroeger ging schrijven ook allemaal vanzelf. Toen huppelde ik naar mijn bureau om te beginnen typen en nu moet ik mij er soms echt naartoe slepen. Het heeft ook veel te maken met de literatuursector die op zijn gat ligt, hoor. Mensen lezen niet meer en dan is het uiteraard ook minder leuk om te schrijven. Pas op, ik ga uiteraard wel nog door, maar het zullen geen twee boeken per jaar meer zijn, zoals ik de afgelopen dertig jaar deed. Daar heb ik gewoonweg geen goesting meer in. Dan wil ik liever meer tijd vrijmaken voor mijn zoon die er binnenkort aankomt.”

Gaat het zo slecht met onze Vlaamse literatuur dan? “Absoluut! Ik ben heel blij dat ik altijd sober geleefd heb en voldoende gespaard heb om nu niet

te moeten panikeren. Vroeger verkocht ik namelijk 40.000 boeken, nu amper nog 6.000. Ik heb daar echt van wakker gelegen. Waarom kopen mensen mijn boeken niet meer? Tot ik eens aan een boekhandelaar vroeg hoe het eigenlijk gesteld was met de Vlaamse literatuur. Hij zet die boeken tegenwoordig vanachter in zijn winkel, want niemand koopt dat nog. De jeugd leest niet meer en áls ze al lezen is het in het Engels of vertaald uit het Engels. De gemiddelde verkoop van een Nederlandstalige roman in Vlaanderen is 44 exemplaren en dat is met de bestsellers bijgerekend. Dat wil zeggen dat er heel veel Vlaamse schrijvers zijn die zelfs nooit een boek verkochten. Ik mag eigenlijk heel blij zijn dat ik dan wel nog gemiddeld 6.000 exemplaren verkoop.”

alles wat ik zeg, schreef ik toch ooit al een keer neer. Mijn autobiografische boeken zijn bijna voor honderd procent waarheidsgetrouw. Bovendien ben ik ook Bart De Pauw niet. Daarmee wil ik zeggen dat ik geen schrik moet hebben dat er plots nog iets zou uitkomen over mij. Op televisie of in mijn literaire teksten kom ik altijd heel ruig over, maar ik ben eigenlijk nen doodbrave mens. Ik heb geen geheimen en vind het daarom absoluut niet erg om over mijn privéleven te praten. Ook als mensen mij op straat aanspreken voor een handtekening of om een selfie te nemen, dan doe ik dat met plezier. Dat duurt ocharme een paar seconden en ik maak die mensen daar blij mee. Waarom zou ik dat dan niet doen?”

Wat brengt de toekomst nog voor jou?

“Dat is duidelijk voor mij. Ik ga namelijk de rest van mijn leven met een klein kind zitten. Als ik tachtig word, wat al niet slecht zou zijn voor mij met mijn roken en levensstijl, dan is mijn zoon nog maar vijftien jaar. Verder hoop ik dat ik met Lena samen mag blijven, maar ik kan geen tien jaar in de toekomst kijken, dus wie weet wat er nog allemaal gebeurt. Er staan alleszins geen grote projecten gepland. Om toch in één woord samen te vatten wat mijn toekomst brengt: die kleinen."

Je bent altijd heel open naar de buitenwereld toe, zoals nu ook met de zwangerschap. Hoe komt dat?

“Voor mij is het niet moeilijk om eerlijk te zijn tegen de pers, want

Alvast heel veel succes gewenst met het vaderschap en bedankt voor het interview, Herman!

"Ik zit voor de rest van mijn leven met een klein kind."

CARDI WOONADVIES

Caroline en Didier openden hier een vijftal jaar geleden hun eigen makelaarsbureau. Tot op heden zijn ze nog steeds het enige kantoor gevestigd in Eksaarde én daar kozen ze heel bewust voor. Wij nemen een kijkje achter de schermen en duiken in de wondere wereld van de Gezôarse immo.

Jullie openden het eerste en enige makelaarskantoor in Eksaarde. Zijn jullie beiden dan ook afkomstig uit de streek?

Caroline: “Ik ben geboren en getogen in Gezôarde en ik heb hier absoluut mijn hart verloren. Het is typisch voor mensen die hier heel hun leven wonen dat ze ons mooie dorp nooit meer willen verlaten. Bij mij is dat niet anders. Mijn ouders zijn na hun scheiding bij hun nieuwe partners gaan inwonen, maar mijn broer en ik zijn hier gebleven.”

Didier: “Ikzelf ben eigenlijk van de Vlaamse Ardennen afkomstig, maar voor mij was het meteen duidelijk dat Caro nooit uit Eksaarde zou willen vertrekken. Ik ben daarom naar hier verhuisd. Voor mij was dat absoluut geen opgave, aangezien ik ook meteen op dit dorp verliefd ben geworden.”

Verkopen jullie enkel in Eksaarde?

Didier: “In principe zijn Eksaarde, Lokeren en de omliggende gemeenten wel ons doelgebied. We houden dat bewust klein. Op die manier kunnen we ons cliënteel op de best mogelijke manier van dienst zijn. Bijvoorbeeld als een koper of verkoper mij belt, kan ik op gelijk welk moment snel ter plaatse staan. Dat is niet mogelijk zijn als je met een groot kantoor samenwerkt. Het is bovendien ook de reden dat wij 7 op 7 en 24 uur op 24 uur beschikbaar kunnen zijn.”

Is

Eksaarde een populaire regio?

Caroline: “Oh ja! Veel mensen die hier echt willen wonen, zullen daar niet van afwijken. Dat kunnen inwoners zijn die hier, zoals ikzelf, geboren zijn en niet meer weg willen, maar ook kopers die verliefd geworden zijn op ons dorp. Het is enerzijds de rustige groene omgeving en anderzijds ook de goede ligging die Eksaarde zo aantrekkelijk maakt. Hier een huis kopen is altijd een goede investering.”

Wat is het verschil tussen een groot makelaarsbureau met heel veel werknemers en een lokaal bureau zoals jullie?

Didier: “Zonder enige twijfel is dat de persoonlijke aanpak die wij kunnen bieden. Als ik met jouw dossier bezig ben, dan zal je mij drie à vier keer per week horen. Alle contact verloopt via Caroline en mij, waardoor je absoluut geen nummer bent bij ons. Bij een groot bureau met vaak veel verloop van werknemers zal je eerder verschillende mensen horen die al dan niet op de hoogte zijn van je persoonlijke dossier. We vinden het héél belangrijk om meteen een vertrouwensband op te bouwen en dat wordt erg geapprecieerd door de kopers en verkopers.”

Hoe gaan jullie te werk om een huis te verkopen?

Didier: “Caroline bestudeert eerst het volledige dossier. Ze maakt ook de planning op en vraagt alle attesten en wettelijke documenten aan. We schakelen onze fotograaf in voor professionele foto’s. Daarna kunnen Caroline en ik aan de slag met de publicaties en de nodige marketingacties. Iedereen wordt uitgenodigd voor de bezoekdag. Achteraf kunnen de geïnteresseerden een bod uitbrengen, zonder dat ze het bedrag van elkaar weten. Tijdens heel dit proces staan we de potentiële koper bij, zowel bij het financiële

Tekst Brent De Borger ⚫ Fotografie Peter De Wolf

als bij het administratieve aspect. Het is dan aan de verkoper om het hoogste bod al dan niet te aanvaarden. Door het organiseren van een bezoekdag heeft élke bezoeker de kans om een bod uit te brengen. Alles gebeurt op een eerlijke en duidelijke manier, dus een win-winsituatie voor alle partijen.”

Wat is het voordeel om met een makelaar te verkopen in plaats van dit op eigen houtje via immosites te proberen?

Didier: “De dag van vandaag is het zeer moeilijk om je huis particulier te verkopen. Je moet met zoveel zaken rekening houden. Zoals de renovatieplicht, nieuwe attesten voor asbest, correcte EPC-documenten, mogelijke premies waarvan de koper kan genieten en nog allerhande papieren die allemaal honderd procent in orde moeten zijn. Er zijn echt zoveel regels en er komen constant nieuwe regels bij. Het is bijna onmogelijk geworden om alles correct te laten verlopen zonder kennis van zaken. Wij volgen trouwens jaarlijks opleidingen hiervoor, zodat we telkens mee zijn met de laatste nieuwe ontwikkelingen en wetten.”

Caroline: “Wij regelen bijvoorbeeld ook dat je op tijd in je nieuwe huis kan intrekken en dat de koper vlot door de verhuis geraakt met een minimale overbrugging. Ook dat is belangrijk en iets wat mensen vaak vergeten. Als je dit niet goed op elkaar afstelt, kan jou dit heel veel geld kosten of het kan zelfs zijn dat je plots op straat staat. Vergelijk het een beetje met iemand die ziek is en naar een dokter gaat. Iedereen heeft zijn eigen vakgebied, zo ook makelaars.”

men, gaan we al hun eisen en wensen noteren. Zodra een verkoper zich meldt, gaan we in de eerste plaats onze lijst overlopen en contacteren we persoonlijk alle potentiële kopers. Omdat we zo lokaal werken en dicht bij beide partijen staan, geraken sommige huizen niet eens op de markt. We vonden dan al meteen een akkoord tussen de verkoper en iemand uit ons eigen bestand.”

Is een huis of een tweede huis kopen momenteel een goede investering?

Caroline: “Vastgoed is altijd een goede investering. We merken aan de grote hoeveelheid kopers dat het nog steeds een goede tijd is om een huis te kopen of verkopen. De huizenmarkt is ondertussen wel een beetje gestabiliseerd, maar de prijzen zullen nooit meer echt veel gaan zakken. Zie het als een soort van spaarboekje. Zelfs op een kleiner huis zal je nooit verlies maken.”

Binnenkort zullen jullie zelf ook verhuizen?

Didier: “Dat klopt! We gaan ons huidige kantoor op de hoek van Bautschoot en de Rechtstraat verplaatsen. Vanaf begin februari zijn we terug te vinden in de Rechtstraat 289. Daar zullen we iedereen met veel plezier in een huiselijke sfeer ontvangen in ons nieuwe kantoor."

Bedankt voor het interview en nog heel veel succes!

Mogen potentiële klanten zich ook aanmelden bij jullie als koper of enkel als verkoper?

Didier: “Iedereen is welkom bij ons. Als kopers bij ons langsko -

"De prijzen zullen nooit meer echt veel zakken."

OEKRAÏENSE VLUCHTELINGE IN EKSAARDE

Op moment van schrijven rukken Russische tanks verder op in Oekraïne voor de ‘speciale operatie’ die vanuit het Kremlin georkestreerd wordt. Hier en daar volgt een tegenoffensief aan Oekraïense zijde. Het spierballengerol van Rusland gaat onverminderd voort. Raketten slaan met de regelmaat van de klok in op burgerdoelwitten aan Oekraïense zijde. Oekraïense provincies worden gretig geannexeerd en honderdduizenden Russen worden – al dan niet vrijwillig –gemobiliseerd in deze oorlog.De Oekraïense diaspora vertaalt zich in hallucinante cijfers. Vijf miljoen mensen zijn op de vlucht geslagen voor het geweld in hun land, het merendeel vrouwen en kinderen. De meesten onder hen worden opgevangen in buurlanden Polen en Roemenië. Volgens recente cijfers van Fedasil worden 30.000 Oekraïners opgevangen in België. Opvallend bij deze asielcrisis is dat meer dan 10.000 Vlamingen een vluchteling in huis wil opnemen, een hartverwarmende vaststelling. Ook Eksaarde blijft niet achterwege. Wie zijn de mensen achter de cijfers? Tijd om de oorlog een gezicht te geven. Natascha, roepnaam Nataliia, Myroshnychenko is de nieuwe huisgenote van Meike Knapen en Cédric Baeke, woonachtig in de Kasteeldreef.

Tekst Peter Vervaet ⚫ Fotografie Peter De Wolf

Cédric en Meike, hoe kwamen jullie op het idee om een Oekraïense oorlogsvluchteling in huis te nemen?

Meike: “We zagen een oproep passeren vanuit Stad Lokeren om vluchtelingen op te vangen. We zochten een argument om het níét te doen, maar dat vonden we niet.”

Dachten jullie er lang over na?

Cédric: “Helemaal niet, na een paar dagen hadden we de knoop doorgehakt. We doen wel vaker impulsieve dingen. We zijn zelf ook redelijk snel gaan samenwonen (lacht).”

Wisten jullie op voorhand wie er bij jullie ging terechtkomen?

Meike: “In eerste instantie niet. We moesten een formulier invullen waar we een aantal voorkeuren konden ingeven, zoals leeftijd en geslacht. Ik werkte in die periode voor Stad Lokeren en werd opgebeld door een collega die de opvang organiseerde. Ze belde me met de specifieke vraag om Nataliia op te vangen. Er was sprake van een medische problematiek (Nataliia heeft leukemie, n.v.d.r.) en een traumatische achtergrond. Door mijn opleiding als orthopedagoge kwam mijn collega dan met de vraag naar opvang bij mij terecht. Daarna ging het snel. Er volgde een eerste kennismaking. Je kon na die kennismaking aangeven of je er alsnog mee wilde doorgaan. We zouden het echter cru gevonden hebben om er dan niet mee verder te gaan.”

Hoe verliep die eerste kennismaking?

Meike: “Natascha vroeg of we kinderen hadden. Ze was heel teleurgesteld toen bleek van niet (lacht). Ze wou graag helpen en voor de kinderen zorgen terwijl wij gingen werken. Ze wou echt graag een rol opnemen binnen het gezin. Van onze kant uit peilden we vooral naar haar interesses en hobby’s. Ze gaf aan graag te breien. Wij hebben er dan voor gezorgd dat de breinaalden en wol klaarlagen voor haar. Ze heeft ondertussen een trui gebreid voor de mama van Cédric in de kleuren van de Oekraïense vlag.”

Hoe waren de eerste dagen?

Meike: “Aanvankelijk was ze heel gesloten en zat ze dikwijls op haar kamer. Het had er ook mee te maken dat we weinig thuis zijn doordat we allebei lang moeten werken. Aan de andere kant was het misschien wel een voordeel dat ze op zichzelf was in het begin.”

Wisten jullie wat ze meegemaakt heeft?

Cédric: “Ze was daar heel open over van in het begin. De eerste dag al kregen we een hele tekst voorgeschoteld via Google Translate waar ze haar verhaal deed. In het begin weende ze ook heel veel.”

Hoe gingen jullie daarmee om?

Meike: “We maakten ons wel zorgen. We vroegen ons af wat er nog ging volgen. Je kan je ook moeilijk

inbeelden wat ze allemaal meegemaakt heeft.”

Cédric: “Die gesprekken liet ik Meike voeren, zij is daar beter in. Ik probeerde dan meer te helpen met praktische zaken zoals de busregeling naar Lokeren, administratie, overschrijvingen ...”

Maakten jullie op voorhand bepaalde afspraken rond praktische zaken of privacy?

Meike: “Alles ging vrij automatisch. Veel regels maakten we niet, we doen dit trouwens ook niet als koppel, waarom dit dan veranderen voor iemand extra. Ze voelde vrij snel aan wanneer we eens alleen wilden zijn. We hadden één afspraak, namelijk elkaars privacy respecteren. Wij gingen haar kamer niet binnen en omgekeerd ook niet. In het begin keken we samen naar het nieuws over Oekraïne of de Oekraïense versie van thuis.”

Hoe regelen jullie het eten?

Cédric: “Natascha wil elke dag koken voor ons, elke dag eten we dus Oekraïens. Ze maakt ook dikwijls pannenkoeken en borscht, rode bietensoep. Heel lekker!”

Meike: “Een afspraak die we wel maakten, was om minder taart te bakken. Elke week bakte ze taart voor ons, maar dat werd wat te veel. Ik heb haar dan uitgelegd dat er in België vooral taart gegeten wordt ter gelegenheid van een feest. We hebben haar ook ‘Dagelijkse kost’ leren kennen en toen maakte ze af en toe iets klaar van Jeroen Meus.”

Wisten jullie op voorhand hoe lang jullie haar moeten opvangen?

Cédric: “Je kon op het formulier aanduiden voor welke termijn je een vluchteling onderdak wil of kan geven. Je kon onder andere drie maanden aanduiden, maar we vonden het raar om dan te zeggen: ‘vertrek nu maar.’ We hebben gekozen voor 'zo lang nodig is'. Ze kan ook niet voor eeuwig bij ons blijven, natuurlijk.”

Hoe ziet ze de toekomst?

Meike: “Ze spreekt haar daar af en toe over uit. In eenvoudig Nederlands zegt ze dan: ‘daar is niet goed.’ Haar dorp is in Russische handen op dit moment, maar ooit zal ze terug willen keren. Haar zoon woonde er nog lang, maar is ondertussen gevlucht naar Kiev.”

Hoe gaat het met haar Nederlands?

Cédric: “Elke dag wenst ze ons een ‘fijne dag’ in het Nederlands (lacht).”

Meike: “Ze was van in het begin geinteresseerd in de taal en vroeg dikwijls naar de betekenis van woorden. We hebben haar een beetje basiswoordenschat aangeleerd. Ondertussen is ze begonnen met Nederlandse lessen in Lokeren.”

Waren er bepaalde tradities die jullie opvielen?

Cédric: “Ze is christelijk-orthodox. Voor Pasen haalde ze een bijbel boven, samen met een beker wijn en brood. Blijkbaar is dat de traditie in Oekraïne.

Meike: “Ik herinner me de eerste keer dat we samen met Natascha naar de supermarkt gingen nog heel goed. Toen ze de prijs zag van een pakje ham in België, zei ze dat ze voor dat geld een volledig varken kon kopen in Oekraïne.”

HET VERHAAL VAN NATALIIA

Voor het interview met Nataliia schakelen we via WhatsApp een tolk in. Anna is een twintigjarige goedlachse Oekraïense dame die in Kiev voor dokter studeerde. Net als Nataliia is ze op de vlucht voor de oorlog in haar land. Ze wordt in Merelbeke opgevangen door een gepensioneerd koppel en wil zo snel mogelijk de taal onder de knie krijgen. Dan kan ze in Gent haar studies verderzetten. Anna spreekt vlot Engels en zal Nataliia’s woorden zo waarheidsgetrouw mogelijk vertalen. Een gesprek over oorlog, verlies en gastvrijheid ontspint zich algauw.

Nataliia, wanneer ben je in België aangekomen?

“Half maart ben ik aangekomen in België, drie weken na de start van de Russische invasie. Ik kwam met de bus, maar wist niet waar ik zou aankomen. Eerst belandde ik in een ziekenhuis in Brussel omdat ik COVID-19 had. Daarna kwam ik naar Lokeren. Ik kende Lokeren van naam omdat er vrienden van mij wonen. Uiteindelijk kwam ik bij Meike en Cédric in Eksaarde terecht.”

Waar woonde je in Oekraïne?

“Ik woonde er in de stad Bashtanka in de provincie Nikolaev. Mijn zoon belde me aan het begin van de oorlog in paniek: ‘De Russen zijn er!’ Russische tanks kwamen de straat ingereden. Ik zag de bewoners van het dorp zich beschermen met de middelen die ze voorhanden hadden. Een 78-jarige man verdedigde zich tegen de Russen met zelfgemaakte molotov-cocktails. Een granaat vloog door het raam van mijn appartement.

Ik kon me verschuilen in de badkamer en daarna heb ik twee weken in een schuilkelder verbleven.”

Wie heb je moeten achterlaten?

“Mijn zoon Andri is er nog. Ik probeer hem dagelijks te bellen, maar de lijn valt regelmatig weg. Mijn broer woont ook in de regio. Wanneer ik contact probeer te maken, weet ik nooit op voorhand hoe het met hem gaat en of hij nog leeft.”

Had je eigenlijk Russische vrienden?

“Voor de oorlog had ik veel Russische vrienden. We zongen samen, speelden gitaar en dronken vodka in de tuin. Die tijd komt nooit meer terug.”

Hoe zie je de toekomst?

“Ik weet het niet. Hoe kan ik teruggaan naar mijn stad als er dagelijks raketinslagen zijn en ik kan sterven?”

Wat denk je over ons dorp?

“De mensen in Eksaarde zijn vriendelijk en behulpzaam. Iedereen probeert me te helpen. Ik kom tot rust in de natuur hier. Ik ben Meike en Cédric enorm dankbaar.”

Wat wil je nog zeggen aan onze lezers?

“Ik hoop dat jullie nooit oorlog moeten meemaken.”

Na het interview neemt ze nog even haar smartphone in de hand. Na een aantal clicks verneem ik via Google Translate: ‘Ik heb angst in mijn ziel.’

Een kleine update van de redactie: Sinds half oktober woont Nataliia in bij een vriend in Lokeren.

advertentiepagina

ZONE 30

Niets dat de laatste tijd zo over de Gezôarse tongen ging als de uitbreiding van de zone 30 in het dorp en de aanpalende wijk. Op het internet wordt weer fel van leer getrokken tegen ‘draconische’ maatregelen van het stadsbestuur. Een aantal mensen zijn bijzonder misnoegd over deze nieuwe maatregelen. Ze vinden dat de auto nodeloos gepest wordt, dat het allemaal niet nodig is ... Anderen vinden dit dan weer een topidee en schuiven naar voor dat veiligheid van zwakke weggebruikers prioritair is en al het andere onderschikt is. Ik schrijf dit nu allemaal beschaafd, want wat ik op sociale media heb gelezen, daar slaat mijn Nederlandsminnend hart een slag of twee van over.

Ik ben zelf niet altijd de grootste voorstander van de maatregelen van Stad Lokeren (een stevig understatement), maar ik vind dat ze hier wel een eerlijke kans verdienen en daarom heb ik enkele berekeningen gemaakt om alles te kaderen en te zoeken naar wie nu eigenlijk recht van spreken heeft.

Wat iedereen zonder meer moet toegeven, is dat een auto die 30 kilometer per uur rijdt veel minder schade berokkent als hij ergens tegenaan rijdt (of dat nu een fietser, voetganger of stilstaande auto is) dan een auto die 50 kilometer per uur rijdt.

Op de keper beschouwd, vragen we ons dus gewoon af hoeveel tijd we nu verliezen door 20 kilometer per uur trager te rijden.

De langst mogelijke afstand die gereden kan worden in de zone 30 (Sint-Teresiacollege tot kruising Langestraat/Weehaagstraat) is 1,3 kilometer.

Ervan uitgaande dat je stevig door de bochten scheurt en de maximale snelheid van 50 respecteert, haal je daar een gemiddelde snelheid van 40 kilometer per uur (en dan moet je al een

auto hebben die fors kan optrekken). Om deze afstand te overbruggen, heb je dan 117 seconden nodig. Als je de maximale snelheid van 30 respecteert, doe je dat op 156 seconden.

Als je door het dorp rijdt, leg je 500 meter af in de nieuwe zone 30. Je doet daar nu 20 seconden langer over dan daarvoor. Maken die volle 20 seconden het verschil voor de doorsnee automobilist? Ik denk dat we andere problemen hebben in onze maatschappij.

Ik kan daarom – hetzij uitzonderlijk – zeggen dat het stadsbestuur wat mij betreft gewoon gelijk heeft. De klagers moeten dus misschien gewoon stoppen met zagen over pietluttigheden. Of neem wat meer de fiets, dat helpt ook.

Euclides II van Eksaarde

ZELFGEMAAKTEKersthangers

In de kerstvakantie wordt er al eens geknutseld met de kids. En wie van ons is niet groot geworden met zoutdeeg? Een mengsel kneden tot een deeg dat niet eetbaar is, maar wél lang houdbaar. Zoutdeeg is dus eigenlijk zoals koekjes bakken, maar dan anders ...

WAT HEBBEN WE NODIG?

3 koffietassen bloem

• 1 koffietas water

• 1 koffietas zout 1 eetlepel olie (dan scheurt het deeg niet) vormpjes of je eigen creativiteit touwtjes

• stiften, verf ...

HOE GAAN WE TE WERK?

Stap 1: Kneed alles door elkaar, tot je een geheel hebt dat aanvoelt als klei.

Tip: Voeg het water beetje bij beetje toe, dan krijg je sneller resultaat.

Voordeel: Je krijgt gespierde vingers.

Stap 2: Vormpjes uitsteken! Vergeet geen gaatje te maken, zodat je de figuurtjes later in de boom kan hangen. Heb je kleinere kinderen? Je kan ook hand- of voetafdrukken maken. Heb je geen vormpjes? Maak een vlecht, de eerste letter van je naam, of gebruik je eigen creativiteit.

Stap 3: Zoutdeeg laten uitharden. Dit kan op verschillende manieren. Je kan het deeg een paar dagen op de verwarming leggen. Heb je, net zoals ik, niet zoveel geduld? Droog het deeg dan in de oven. Laat de figuren uitharden in een voorverwarmde oven van 100 graden en dat minstens een uur. Heb je dikkere figuren gemaakt? Reken dan twee uur. Voor het beste resultaat draai je alles een kwartier voor het einde al eens om.

Stap 4: Laat alles afkoelen en start dan met decoreren. Gebruik hier je fantasie. Versieren kan met stiften, verf, watten ...

Stap 5: De afwerking. Steek een koord of lint door het gaatje en hang het in de kerstboom.

Fijne feesten

Tekst Cindy De Kegel

"DEN ALDI BRACHT MIJ AAN HET DARTEN."

Wannes De Roos

DARTCLUB GEZÔARDE

Misschien hoorde je al over ‘Three in a bed’, ‘Puddingbeurt’ en ‘Double Trouble’. Vergis je niet, het zijn geen termen uit een kindonvriendelijke film. Deze terminologie, samen met het meer bekende ‘Bullseye’, zijn onderdeel van het bekende spel darts, in de volksmond ook vogelpik genoemd. Het is een spel waarbij je met een pijltje naar een dartbord gooit. Wie als eerste een totaalscore van 501 behaalt, wint het spel. Dit eeuwenoude spel ontstond in de 13de eeuw. Jagers gooiden in de winter, omdat de weersomstandigheden jagen niet toelieten, met korte speren op doorgezaagde boomstamschijven. De ringen van de stam werden gebruikt voor de puntentelling. Gelukkig bleef de tijd niet stilstaan, waardoor we onze speerpunten niet meer dagelijks hoeven te slijpen. Het enige wat je nu moet doen, is naar Café Sportlokaal gaan om kennis te maken met Wannes De Roos en zijn dartclub: DC Gezôarde.

Dag Wannes. Wat heeft jou ertoe gedreven een dartclub op te richten?

“Het is allemaal heel onnozel gestart, eind 2021. Tijdens een handboogschieting op de liggende wip in Café Sportlokaal vroeg ik aan Gerrit, de eigenaar van het café, of het een idee zou zijn om een dartclub op te richten. Van het een kwam het ander. We spraken af dat ik voor de eerste leden zou zorgen en Gerrit voor de aankoop van de dartborden. Na een maand was Dartclub Gezôarde een feit! We zijn zelfs direct met dertig leden gestart.”

Waren dit vooral mensen uit Eksaarde?

“Ja. En dat is nog steeds zo. Het is mijn doel om de Gezôardeneirs samen te krijgen. Natuurlijk mag iedereen deelnemen, hoe meer zielen, hoe meer vreugde! Qua leeftijd is het ook heel variërend. Er zijn zelfs jonge gasten van vijftien jaar die komen darten. De ouders komen hen dan halen wanneer we klaar zijn met het spel, soms is dat zelfs 2 uur ‘s nachts. Het is een avond vol spelplezier. We rekenen trouwens geen lidgeld aan, wat zeker een extra troef is.”

Dat is uitzonderlijk. Hoe schrijven mensen zich in? “Ze mogen een mail sturen of via Messenger een bericht sturen naar mij persoonlijk of naar de Facebookgroep van DC Gezôarde. We spelen twee keer per maand, de tweede vrijdag en de derde zaterdag. Ik moet op woensdag de inschrijvingen hebben, zodat ik tijdig een wedstrijdschema kan maken. Iedereen is welkom vanaf 18 uur, de wedstrijd start om 20 uur."

Hoe kom je bij darts? Is dit altijd al een passie geweest voor jou? “Nee, helemaal niet. Ik heb altijd gevoetbald. Door een knie- en enkelblessure ben ik verplicht moeten stoppen en ben ik andere sporten beginnen zoeken en uitoefenen. Op een gegeven moment had ik een foldertje van den Aldi in mijn handen en zag ik dat ze dartborden verkochten. Jammer genoeg was alles uitverkocht. Daardoor had ik wel mijn zinnen op het darten gezet en heb ik online een bord gekocht.

Tekst Rogier Vervaet ⚫ Fotografie Peter De Wolf

Ik gooide mijn eerste pijltje en ben er nooit meer vanaf gestapt. Dat is ondertussen drie jaar geleden. Ik was toen 22 jaar. Samengevat is het dus eigenlijk allemaal de schuld van den Aldi!”

Het mikken naar een doel is blijkbaar een rode draad doorheen de sporten die je uitoefende? Voetbal, handboogschieten op de liggende wip, darten. Heb je ook al raak geschoten in je privé-leven?

“Als je bedoelt of ik al kinderen heb ... Ik heb nog niet in de

roos gemikt (lacht). Er is wel een vriendin, dat is al een begin. Zij steunt me volledig in wat ik doe en helpt me waar ze kan. Ze komt ook steeds kijken. Mede dankzij haar steun doe ik dit met plezier. Al wil ik zeker mijn ouders niet vergeten. Ten eerste voor de hulp tijdens de wedstrijden en ten tweede omdat ik thuis de ruimte krijg om te oefenen. Bij deze ook een grote dankjewel aan Glenn De Meyer, een goeie vriend uit Eksaarde! Hij springt ook steeds bij indien nodig. Ik ben omringd door een goed team!”

wil de Gezôardeneirs samenbrengen."

Dat hoor ik graag. Is er nog iets dat jij graag aan de mensen zou willen meegeven?

“Kom gerust allemaal eens af! Je hoeft helemaal niet goed te kunnen darten. Als je zin hebt in een avond vol plezier in een leuke omgeving en met toffe mensen, dan is Café Sportlokaal de plaats waar je moet zijn! Gewoon inschrijven via Facebook of via wannesderoos1997@gmail.com en ik reserveer een plaatsje voor jou. En als je toch jezelf wil voorbereiden, raad ik het boek ‘Just Darts’ van Erik Clarys (voormalig darter, bijnaam: The Sheriff, n.v.d.r.) aan. Een boek dat je móét hebben als je wil beschikken over de nodige tips en trucs. Tijdens het kermisweekend hebben we trouwens lotjes verkocht. Met die opbrengst zou ik een workshop willen organiseren, gegeven door Erik.”

Dat is iets om naar uit te kijken! Bedankt Wannes. Nog veel plezier met het darten en succes met de club! En wie weet mogen jullie binnenkort de toekomstige Dimitri Van den Bergh of Kim Huybrechts verwelkomen in de club.

"Ik

welterusten

Slaapcomfort

Naam: Yinthe Leeftijd: 13 jaar Studies: Sint-Teresia

sporten luieren

Eksaarde Gezôarde goeie vriend goeie vriendin alleen zijn in groep dingen doen spaghetti macaroni hond kat Netflix TikTok haar niet meer wassen tanden niet meer poetsen WhatsApp Snapchat

WE DEGEZÔARSE JEUGD

DAAROM GEVEN WE IN ELK ‘GEZÔARDE’ OOK HET WOORD AAN TWEE GEZÔARSE KIDS. LET’S MEET YINTHE EN LENTL

.

Tekst Truike David ⚫ Fotografie Peter De Wolf

Vandaag spreken we af met Lentl en Yinthe Polfliet. Een identieke tweeling van dertien jaar uit Doorslaar. Maar zijn ze wel zo identiek? Dat komen we vandaag te weten.

Jullie zijn een identieke tweeling. Hoe is het om steeds een kopie van jezelf tegen te komen?

Yinthe: “Wat je aan de buitenkant ziet, lijkt identiek. Toch ga je mij meestal in wijde, oversized kleding zien en draag ik ook meer kleur.”

Lentl: “Ik kies meer voor donkerblauw en zwart. We hebben ook elk ons eigen karakter.”

Yinthe: “Deel zijn van een tweeling heeft voor- en nadelen. Vroeger vond ik het heel leuk, nu wordt dat steeds minder. Je weet echt álles van elkaar en je wordt altijd gezien als een geheel. Ik ben ‘Yinthe van de tweeling’. Langs de andere kant kunnen we elkaar uitleg vragen over school. We zitten niet samen in de klas, maar uiteindelijk leren we wel hetzelfde.”

Lentl: “Een ander voordeel is ook dat je nooit écht alleen bent. Je hebt altijd iemand van je eigen leeftijd om leuke dingen mee te doen.”

Welke leuke dingen doen jullie samen?

Samen: “Handbal!”

Yinthe: “Handbal is een actieve en tactische sport waarin je ook een eigen inbreng kan hebben. Je verwerft inzicht in je eigen spel en dat van de tegenspeler en je doet een beroep op je opgebouwde conditie. Zalig toch!”

Lentl: “Ook van het competitieve gegeven houden wij enorm. Je inzetten voor een hogere rangschikking ...”

Yinthe: “We spelen al sinds het tweede leerjaar bij Handbal Lokeren. Het is een keileuke groep. We hebben trouwens nog een zus, Stien. Zij is negen jaar en is ook al bezeten door de handbalmicrobe.”

Lentl: “Niet alleen op, maar ook naast het sportterrein doen we leuke dingen samen.”

Yinthe: “We spelen nu nog bij de U14, dat is nog een gemengde ploeg. We trainen drie dagen per week en het is bijna elke week match. Volgend jaar moeten we naar de U16 en vanaf dan spelen meisjes en jongens apart. We zijn dus nog op zoek naar sportieve meisjes. Kom maar af.”

Zijn er nog dingen die jullie samen doen? Of net niet samen doen?

Yinthe: “We spelen allebei gitaar en we zitten ook allebei in de KLJ van Doorslaar.”

Lentl: “We zijn dus een identieke tweeling met elk ons eigen karakter. Toch delen we dezelfde interesses.”

Bedankt voor dit interview, meisjes. We wensen jullie nog veel succes in het leven.

Naam: Lentl Leeftijd: 13 jaar Studies: Sint-Teresia

sporten luieren Eksaarde Gezôarde goeie vriend goeie vriendin alleen zijn in groep dingen doen spaghetti macaroni hond kat Netflix TikTok haar niet meer wassen tanden niet meer poetsen WhatsApp Snapchat

Tekst Mauri Thys

Het was lang twijfelen wat het onderwerp zou worden van deze editie, maar aangezien ik nu druk in de weer ben met een vrijwilligersproject over seksuele opvoeding leek het me leuk om dat door te trekken naar deze blog. Tussendoor ook deze schaamteloze zelfpromotie: luister zeker eens naar de podcast ‘Taboebrekers’ op Spotify of YouTube en volg ons op je favoriete social media kanalen. Now serious business. Waarom is communicatie over seksualiteit zo belangrijk?

SEKSUELE OPVOEDING OP SCHOOL

Seks en relaties, iedereen kent het en de meeste mensen hebben er al ervaring mee, vaak met vallen en opstaan. De meeste jongeren, maar ook volwassenen, zijn slachtoffer van een niet-doeltreffende seksuele opvoeding op school. Vroeger was dit sowieso al zo goed als onbestaande en ook nu is het hele onderwerp nog steeds een te groot taboe om er vrijuit les over te kunnen krijgen. Het merendeel van de leerkrachten vindt lesgeven over seksualiteit en relationele vaardigheden een ongemakkelijke situatie en dat heeft vele redenen. Jongeren gaan er soms lacherig mee om of leerkrachten willen eigen ervaringen liever niet delen.

OPLEIDINGEN EN WORKSHOPS

Organisaties zoals Sensoa, CGSO en Cavaria proberen deze problematiek op te lossen door laagdrempelige opleidingen aan te bieden aan leerkrachten of workshops en lessen te geven aan jongeren op scholen, maar jammer genoeg gaan scholen hier niet altijd mee aan de slag. Relationele en seksuele vorming is geen verplicht vak op de meeste secundaire scholen en in de leerdoelen zijn de eindtermen voor deze onderwerpen ook vaak heel vaag en ruim beschreven. Scholen zijn dus vrij dit zelf in te vullen zoals ze wensen. Waarom is dat zo’n probleem? Veel mensen gaan ervan uit dat jongeren wel over de capaciteiten beschikken om zelf hun kennis te halen uit andere bronnen zoals het internet, leeftijdsgenoten ... Maar uit onderzoek blijkt dat onderwijs net de grootste rol heeft.

SEKSUELE VERLANGENS

Tussen de 12 en 18 jaar beginnen de meeste jongeren te experimenteren met hun eigen lichaam en

dat van anderen. Er rijzen vragen over lichaamsveranderingen, hoe men moet communiceren en moet omgaan met seksuele verlangens. Scholen proberen hieraan tegemoet te komen door voornamelijk les te geven over biologische aspecten, vruchtbaarheid, voorbehoedsmiddelen en nog veel meer saaie, theoretische zaken die een afschrikwekkend effect hebben. Seksualiteit is uiteraard gewoon veel meer dan dat negatieve plaatje waarbij men zondigt, ongewenst zwanger zal worden en de meest vreselijke ongeneeslijke geslachtsziektes zal oplopen. Seks is ook genot, plezier, warmte en vergt heel wat vaardigheden. Hoe weet je namelijk of iemand al dan niet seks wil hebben? En wat verstaan we überhaupt onder seks? Is dat enkel penetratie of begint dat al bij voorspel? Iedereen denkt daar natuurlijk anders over. Daarom is communicatie superbelangrijk.

SEKSUALITEIT IN AL ZIJN VORMEN

Daarbovenop is alles nog eens heel binair en heteronormatief (het idee dat heterseksualiteit de natuurlijke toestand is van de mens, n.v.d.r.). Respect voor elkaar begint bij juiste informatie. Dit is een van de voornaamste redenen waarom onderwerpen als genderidentiteit, geaardheid en grensoverschrijdend gedrag moeten worden besproken. Leerlingen willen zich welkom en gehoord voelen en enkel informatie krijgen over de negatieve gevolgen van heteronormatieve seksuele ervaringen zal hier niet toe bijdragen. Wees niet bang om kritisch te zijn over de dingen die je op school te horen krijgt. Stel vragen aan je leerkrachten of eender welke vertrouwenspersoon. Maar het meest belangrijke is: praat, experimenteer en geniet. Zo kom je te weten wat je leuk of minder leuk vindt en dat doet je relationeel en seksueel leven pas echt slagen.

Heb je vragen over seksualiteit? Weet je niet bij wie je terechtkan? Mail je vragen naar Mauri@gezoarde.be (alles wordt discreet behandeld) of luister naar de podcast ‘Taboebrekers’.

BEZE BOOT Toneelkring

De Bezeboot & Peter De Wolf

Anny Schamphelaere is al 35 jaar vaste regisseur bij de Doorslaarse toneelkring Bezeboot. We ontmoeten Anny in haar ecologisch huis, waar de papieren over de geschiedenis van het toneel al op de keukentafel liggen. Bezeboot, ofwel rozijnenboterham in het Doorslaars dialect, treedt al meer dan veertig jaar op in De Wisse, het voormalige Gildenhuis. Maar de toneelkring stopt ermee. Voor een laatste keer treedt het gezelschap op in De Wisse op 10 en 11 februari 2023.

Hoe ben jij bij Bezeboot terechtgekomen?

“37 jaar geleden ben ik verhuisd naar Doorslaar. Ik was nieuw en wilde mensen leren kennen. Toen ik boodschappen ging doen, vertelde iemand me dat Bezeboot nog een souffleur zocht en dat leek me ideaal. Twee jaar later verhuisde de regisseur en nam ik zijn positie over. Nu, 35 jaar later, doe ik het nog. Het is mij dus enorm goed bevallen.”

Wat doe je allemaal als regisseur? “Een regisseur is iemand die de groep bijeenhoudt en die, als het niet goed gaat, zegt: ‘Komaan

mannekes en nu drinken we een pint.’ Ook werk ik aan de voorstelling van ons laatste seizoen. Ik vraag boekjes met toneelstukken aan bij bureaus. Soms krijg ik wel vijftig boekjes opgestuurd en daaruit selecteer ik mijn favoriete toneelstuk. Daarna verdeel ik de rollen onder onze spelers en schrap of herschrijf ik teksten zodat ze vlotter klinken. Daarnaast repeteren we twee avonden per week, en naarmate de speeldata van onze voorstellingen dichterbij komen, repeteren we drie avonden. Het is soms druk, zeker tijdens de kerstperiode. Maar voor dingen die je graag doet, maak je tijd.”

Hoe zou je Bezeboot omschrijven?

“We noemen ons een reizend volkstheater. Dus we treden op op zo’n zes tot zeven locaties, tot in Merelbeke. Daarnaast is Bezeboot echt een groep maten. Geen vrienden, maar maten. Maten zijn voor mij mensen met wie je aan de toog kunt hangen én waarmee je een serieus gesprek kunt hebben. Ik ben nu 35 jaar regisseur en op die tijd heb ik mijn man verloren aan kanker. En ja, dan zijn die er hé. Het hoeven ook niet alleen zware dingen te zijn. Je vertelt al eens over een vervelende collega op je werk en dan geeft iemand er een draai aan waardoor het veel lichter is om te dragen. Ook dat is toneel Bezeboot.”

een ernstiger stuk gespeeld, maar mensen zeiden achteraf dat ze liever eens goed lachen. Sindsdien hebben we dat nooit meer gedaan. Onderschat niet dat een komisch stuk spelen moeilijk is. Het mag voor de speler niet grappig zijn, ik babbel veel zeker?”

Neen, het is interessant. Vinden de acteurs komedies het leukst om te spelen?

“Ik denk van wel. Het is leuk omdat mensen dan tevreden zijn. Als je op het podium staat, hoor je meteen de zaal. Soms zeg ik tegen de acteurs dat ze moeten wachten met spreken omdat het publiek eerst uitgelachen moet zijn. Dat is natuurlijk een goed gevoel. Daarnaast hoor ik vaak van de spelers dat bijvoorbeeld het weekend na een voorstelling mensen vertellen hoe goed ze zich geamuseerd hebben tijdens ons toneel. Daarvoor doe je het hé. We zouden een mooi en ingewikkeld stuk kunnen spelen, maar als alleen een paar mensen het leuk vinden, heb je daar niet veel aan. Tenslotte werken we drie maanden aan het toneelstuk zonder er geld mee te verdienen. Daar wil je wel wat voor terug.”

toedoen en weggaan. Iemand moet er iets over vertellen. Ik vind dat wij als groep dat verdienen. Toen stuurde ik een mailtje in de hoop dat we een klein hoekje konden krijgen in het magazine. We hebben tenslotte zo vaak in Eksaarde gespeeld. Al zeker veertig jaar spelen we ten voordele van de harmonie in het Gildenhuis. In het begin speelden we zelfs nog bij de paters in het Sint-Teresiacollege. Het liefst zouden we willen spelen in het Cultuurcentrum of een andere mooie zaal. Jammer genoeg hebben we de mogelijkheden daar niet voor. Het Gildenhuis is nu eenmaal het Gildenhuis. Toch spelen we er graag en worden we altijd warm ontvangen. Het is een traditie. Mensen komen er echt voor ons kijken.”

Wat mogen toeschouwers verwachten als ze naar een voorstelling komen kijken?

“Heel ongecompliceerd, maar echt puur amusement. Ik meen dat. Gewoon gezond lachen. We spelen altijd komedies van de betere soort, geen platte humor.

Zo gebruik ik graag Engelse vertalingen omdat ik die humor fijner vind. We hebben één keer

Jij bent diegene die ons eerst heeft gecontacteerd met de vraag voor een interview. Waarom?

“Dat klopt. Wel, mijn dochter en schoonzoon hebben een slagerij en daar liggen altijd boekjes van Gezôarde. En ik dacht, potverdikke, we zijn nu al zo lang bezig en hebben veel mensen een mooie avond bezorgd. Wij zullen toch niet gewoon de laatste keer buigen, het gordijn

Waarom stoppen jullie?

“We zijn allemaal rond de pensioenleeftijd, een gedeelte is er zelfs over en dan wordt het toch lastig. Het is bovendien veel werk. Onze toneelkring heeft wel jeugd gehad, maar die studeren en hebben geen tijd of gaan vaak weg.

“In het Gildenhuis spelen, is traditie geworden.”

“Ik had graag dat Bezeboot bleef voortbestaan, met of zonder mij.”

Niet alleen bij ons is het moeilijk met de jeugd, ik hoor het ook van andere gezelschappen. Daarnaast heeft corona er een stokje voor gestoken. Niet de ziekte op zich, maar we hebben twee jaar niet gespeeld en hebben ontdekt dat we nog andere dingen kunnen doen. Wil je eens naar de film gaan, valt dat moeilijk te combineren met toneel. Al 35 jaar staat mijn winter in het teken van toneel en ik kan bijvoorbeeld niet een weekje weggaan want twee à drie avonden per week repeteren we. Dat is zoals een voetbalploeg, iedereen rekent op iedereen.”

Vind je het jammer dat Bezeboot stopt?

“Ik vind het spijtig, ja. Niet omdat ik nog zoveel jaar zou willen verder werken, hoewel ik dat nog zou gedaan hebben hoor. Ik vind het vooral jammer omdat Bezeboot iets is waar ik hard aan heb gewerkt met de anderen en nu stopt het gewoon. Niemand doet ermee voort en ja, Bezeboot is weg. Ik had graag dat het bleef voortbestaan, met of zonder mij. Dat is spijtig, maar het is zo.”

Is er een prestatie waar je het meest trots op bent bij Bezeboot?

“Ik ben fier dat er altijd veel volk naar onze voorstellingen kwam kijken en dat wij nog altijd met elkaar overeenkomen. Je kan je niet voorstellen hoe de laatste maand voor de

voorstellingen verloopt. Het is dan alle hens aan dek, want de ene kent zijn tekst niet goed en iedereen loopt zenuwachtig. Je moet voorzichtig zijn met wat je zegt, omdat iets verkeerd kan opgevat worden. Desondanks zijn wij toch bevriend gebleven. Echte maten.”

Dankjewel voor dit fijne gesprek. Bezeboot treedt op 10 en 11 februari 2023 voor een laatste keer op in De Wisse. Haal je tickets bij Harmonie Eksaarde.

"JE VOELT JE MINDER VROUW, MAAR ALLES WENT."

Ze is 48 jaar jong, maar heeft al een heel leven achter zich. Een ongelooflijk sterke madam die het volgens ons echt verdient eens in de spotlights te staan. We maken kennis met Petra De Fré, geboren en getogen in de Schuermansstraat.

Petra zag het levenslicht in 1974, als jongste van vier kinderen. Aan haar jeugd heeft ze enkel goede herinneringen. “We kregen geen strenge opvoeding, onze ouders lieten ons vrij”, vertelt Petra. In 1995 trouwde Petra De Fré met haar eerste man, die ze al op haar vijftiende

leerde kennen. Met hem heeft ze een dochter, Demi (nu 24). “We waren vijf jaar getrouwd. Hij had een ernstige alcoholverslaving. Als ik Demi een gelukkig leven wou geven, moest ik hem verlaten. Zijn hersenen waren, door de alcohol, al aangetast. Mijn dochter was toen het al-

Tekst Cindy De Kegel

Fotografie Peter De Wolf

Petra De Fré

lerbelangrijkste, dus we zijn gescheiden. Een paar jaar geleden is hij overleden, maar Demi had al lang geen contact meer met hem. Enkel met zijn grootmoeder, haar bobonneke, had ze een goede band. Zij is jammer genoeg begin dit jaar gestorven”, aldus Petra.

BEENHOUWERIJ

Een jaar na de scheiding leerde Petra haar huidige man kennen. “Kris en ik werkten in de toenmalige GB, hij als slager”, vertelt Petra. “Demi was toen twee jaar en Kris nam meteen, met heel veel liefde, de vaderrol op zich. Ook nu is hij nog een echte papa voor haar.” Samen kregen Petra en Kris nog twee kinderen, Mauri (20) en Keano (19). “Tijdens die laatste zwangerschap was de doorbloeding van de navelstreng verminderd, als gevolg van een niet goed functionerende placenta. Hierdoor was Keano onderontwikkeld. Dat had dan weer als gevolg dat hij de zware bevalling niet aankon en er een zuurstoftekort was”, legt Petra uit. “Terugkijkend op die periode was een keizersnede beter geweest, maar dat is praat achteraf. Hij heeft de mentale leeftijd van een vijfjarige, maar is een heel gelukkig kind.”

In 2007 waren Petra en Kris klaar voor een volgende stap in hun leven. “We verkochten ons huis in de Schuermansstraat en richtten een beenhouwerij op in het dorp”, zegt Petra. Aan de beenhouwerij kwam na vijf jaar abrupt een einde. Petra werd ernstig ziek. “In 2012 kreeg ik keelkanker. De kanker was al uitgezaaid, waardoor ze een volledige halsklieruitruiming moesten uitvoeren. Ik kreeg ook bestraling en chemotherapie. Het was een zware periode,

maar ergens voelde ik: ik ga dit overwinnen.” En dat deed ze ook. De beenhouwerij werd verkocht en Petra en haar gezin keerden terug naar haar habitat, de Schuermansstraat, in het huis naast hun vorige woonst.

Petra draagt nog steeds de gevolgen van haar kankers én de behandelingen. “Tijdens de keelkanker verwijderden de dokters ook speekselklieren. Daardoor voelt mijn mond aan als schuurpapier en kan ik ook geen kunstgebit meer insteken.” En de lijdensweg stopte niet. Een paar maand geleden kreeg Petra steeds longontstekingen. Petra: “Mijn strottenhoofd is aangetast en alle voeding ging naar mijn longen. Sinds maart dit jaar heb ik een maagsonde en mag ik niets meer inslikken. In het begin miste ik mijn tasje koffie, maar ondertussen ben ik het gewoon. Ik geniet nu enorm van een simpel ijsblokje in mijn mond. Ik mag proeven, maar moet alles opnieuw uitspuwen.”

GOESTING OM TE LEVEN

IJSBLOKJE

Een jaar later werd borstkanker vastgesteld in de rechterborst, een paar maand nadien volgde de linkerkant. “Beide borsten werden geamputeerd en mijn eierstokken werden verwijderd. Door alle behandelingen werd mijn huid te dun, waardoor een reconstructie met eigen weefsel niet mogelijk was”, legt Petra moedig uit. “Ik heb nu implantaten op waterbasis. Dat kost allemaal geld, dus ook financieel was dit een zware periode. En je voelt je minder vrouw. Maar dat went. Alles went.” Petra bleek drager van het BRCA2-gen. Dat wil zeggen dat er vijftig procent kans is dat dit gen doorgegeven wordt aan haar dochters. “Ik vind dat heel ingrijpend. Als moeder is het heel zwaar om te beseffen dat je zoiets kan doorgeven en je kinderen ziek kan maken. Voorlopig lieten ze zich nog niet testen.”

Die zware periode ligt nu achter Petra. “De afgelopen jaren waren voor iedereen moeilijk. Ook de kinderen moesten er elkaar doorsleuren. Demi en Mauri zijn heel vroeg volwassen moeten worden. Ik kan in woorden niet uitdrukken hoe dankbaar ik mijn man en kinderen ben. Zonder hen was ik er niet meer geweest. Zij waren mijn drijfveer. Ook mijn familie ben ik ontzettend dankbaar. Martine, mijn zus, vond het altijd vanzelfsprekend dat ze voor mij zorgde, ondanks haar eigen miserie.”

Petra is een ongelooflijk positieve en sterke vrouw. “Ik wil er echt voor gaan, ik wil leven! Ik leer nieuwe dingen kennen, zo geniet ik bijvoorbeeld meer van muziek. Als mensen vragen hoe het met me is, ben ik altijd positief. Omdat positiviteit kracht geeft. Als er geen complicaties meer optreden, kan ik misschien nog twintig jaar leven. Van die resterende tijd maken we samen iets moois”, besluit Petra.

"Als moeder is het heel zwaar om te beseffen dat je een ziekte misschien doorgeeft aan je kinderen."

Gevelrenovatie, schilderwerken, dakwerken ... Voor welk bouwproject u ook een stelling kan gebruiken, wij helpen u graag verder. Kontrimo is vaste waarde in de stellingbouw. Wij staan zowel ter beschikking van professionelen als van particulieren en dat voor kleine projecten van 20 m2 tot reusachtige projecten van 100.000 m2.

OVENSCHOTEL

Snij de zoete aardappel in gelijke stukken en kook ze gaar. Voeg het kippengehakt toe, kruid goed af met voldoende Snij de pepertjes fijn, de zoete puntpaprika’s in stukjes

Het gehaktmengsel verdeel je over de bodem van een Bovenop het gehakt komt de puree van zoete aardappel. Plaats de ovenschotel ± 30 minuten in een voorverwarmde

Tania Ott

COLOFON

GEZÔARDE is een magazine over, voor en door Eksaarde. Verspreiding is gratis.

REALISATIE

NEWMONKEYS Kim Speleman Schuermansstraat 20A 9160 Eksaarde www.newmonkeys.be /newmonkeys #newmonkeys_grafischbureau