GEZOARDE#21

“MA

Timon Verbeeck

STOBBE WERD KINDERWOORD VAN HET JAAR.”

PRIVATE SHOPPING

ANALOOG FOSSIEL

Boomer ... dit waren de liefdevolle woorden die ik onlangs van dochterlief te horen kreeg. Ik moest zelfs de Dikke Van Dale raadplegen om te weten wat ze nu juist bedoelde met die uitspraak. Al snel kwam ik op volgende verklaring uit: 'iemand van gevorderde leeftijd met ouderwetse denkbeelden oftewel een fossiel'. Ik werd er even stil van ... en dit enkel omdat ik het nut van Snapchat niet begreep. Google sprak dit echter tegen. Een boomer is iemand van de naoorlogse generatie (1945-1960). Ik ben echter op de valreep een Xennial, ook wel generatie X genoemd. Klinkt veel cooler, toch?

Als Xennial groeide ik op in de jaren tachtig. We beleefden een analoge jeugd zonder Facebook en Instagram en elke dag begon met 'Wat gaan we doen?' in plaats van 'Wat heb ik gemist?'. Van Spotify of Netflix was nog geen sprake, we trokken onze plan met muziekcassettes en de lokale videotheek was 'the place to be' in het weekend. Onze 'Waze' lag mooi opgevouwen in het handschoenenkastje van de auto en mijn persoonlijke Pinterest kon je bewonderen aan de muren van mijn slaapkamer.

Kortom, aan diegenen die Cobain overleefden, wij zijn Xennials. Wij groeiden op met de Viewmaster, Gaston & Leo en de Walkman. Boomer was, net als Lassie, toen nog gewoon een hond op televisie. Dit was een generatie waarin alles niet per se beter was, maar vooral anders. En neem dit aan van een fossiel die zijn liefde leerde kennen via Teletekst in plaats van Tinder.

Tekst Kim Speleman g Fotografie Luc De Herdt

Maart staat bekend als de darmkankermaand. Nog steeds worden jaarlijks 8.000 mensen getroffen door dit beestje. Bij Bakker Gerry kan je sinds een aantal jaar het 'lachend kakske' kopen en zo de vzw Stop Darmkanker steunen. Het gebakje bestaat uit een heerlijke chocomousse op een bedje van meringue. Geen fan van dit dessert? In de toog ligt ook de boule-shit, een gevulde Berlijnse bol, te pronken. Wij steunen alvast zijn initiatief, want wij hebben schijt aan darmkanker.

Tekst en fotografie Kim Speleman

MA STOBBE!

Met bijna 800.000 volgers is Timon Verbeeck een van de bekendste TikTokkers van ons land. De nog steeds maar 20-jarige Lochristinaar won onlangs zelfs de prestigieuze award voor TikTokker van het jaar, uitgereikt door Ketnet. Daarnaast is hij ook verantwoordelijk voor het feit dat de jeugd continu ‘Ma stobbe’ roept. De uitspraak werd zelfs verkozen tot Kinderwoord van het Jaar. Aan alle ouders of grootouders die het momenteel horen donderen in Keulen: vraag gerust eens aan de (klein)kinderen om jou enkele filmpjes te tonen en geniet daarna samen van zijn absurde en vooral hilarische video’s.

Voor wie het nog niet kent: kan je kort even uitleggen wat TikTok precies is?

“TikTok is een videoplatform waarop iedereen ter wereld video’s kan plaatsen. Het gaat vooral om korte video’s van tussen de vijftien seconden en één minuut die letterlijk over gelijk welk onderwerp kunnen gaan. Het kanaal richt zich voornamelijk op jongeren die van heel veel input houden. Ze scrollen dan ook heel snel tussen de verschillende video’s door. TikTok is tijdens de coronapandemie in een razendsnel tempo gigantisch populair geworden. Het is na-

melijk een heel gemakkelijk kanaal om met iedereen ter wereld in verbinding te staan. TikTok is een echte hype die momenteel alleen maar meer en meer aan het groeien is.”

Hoe ben je zelf met TikTok begonnen?

“Ik maakte oorspronkelijk video’s voor YouTube, maar daar keek eigenlijk niemand naar. Het was in eerste instantie dan ook de bedoeling TikTok puur te gebruiken om reclame te maken voor mijn YouTube-kanaal. Toen ik mijn eerste video geüpload had, bleek die echter na twee uur al meer bekeken te zijn dan al mijn YouTube-video’s van de afgelopen vijf jaar samen. Na enkele dagen ging mijn video zelfs viraal. Ik heb het dus meteen over een andere boeg gegooid en ben op de TikTok-trein gesprongen.”

Die eerste video moet dan wel iets heel speciaal geweest zijn?

“Het was een filmpje waarin ik een soort ‘achter de schermen’ maakte van Jurassic Park. Ik imiteerde toen op een heel onnozele manier een dinosaurus in mijn ondertussen typerende rode pakje. Zo simpel was het eigenlijk. Op een of andere manier ben ik er in geslaagd om die video op een héél erg goed moment te uploaden en vonden mensen mijn absurditeit toch erg grappig.”

Tekst Brent De Borger g Fotografie Peter De Wolf

Dat rode pakje is in veel van je video’s de rode draad. Hoe ben je daar opgekomen?

“Ik had dat pak eigenlijk al drie jaar in mijn kast hangen, nog voor ik met TikTok begon. De bedoeling was om een YouTube-kanaal te starten waarin ik volledig onherkenbaar zou zijn en mensen moesten raden wie er in het pak zat. Een beetje zoals The Masked Singer, maar dan met YouTubers. Dat project is er helaas nooit gekomen. Toen ik jaren later dan die eerste TikTok-video maakte, heb ik datzelfde pakje nog eens aangetrokken, omdat sommige acteurs op een filmset dat ook dragen. Meestal is dat dan een groene morphsuit, maar ik had dus enkel die rode. Toen die eerste video viraal ging, werd ik meteen ‘die ene met zijne rode pak’. Zo werd dat eigenlijk mijn handelsmerk en ben ik het blijven dragen.”

Wat voor filmpjes mogen mensen verwachten als ze jouw profiel bezoeken?

“Ik zeg altijd: ‘Ik maak absurde sketches over herkenbare situaties voor jongeren.’ Dat gaat dus over moeders, leerkrachten, examens, de middelbare school, … Eigenlijk alles wat zich in hún leefwereld én die van mij afspeelt. Uiteraard zijn er wel meerdere TikTok-

kers die filmpjes maken over deze thema’s, dus ik probeer er wel telkens mijn eigen draai aan te geven. In mijn geval is dat bijna altijd die absurditeit.”

Denk je dat ook een iets oudere generatie kan genieten van je filmpjes?

“Ja, het zijn sowieso herkenbare situaties voor iedereen. Ik word op straat zelfs heel vaak aangesproken door ouders die samen met hun kinderen meekijken. Het is dan superleuk om ook van hen te horen dat ze mijn video’s leuk vinden. Het is bovendien gewoon heel fijn om te weten dat mijn filmpjes kinderen en ouders dichter bij elkaar kunnen brengen.”

Vorig jaar werd Ma stobbe – een woord dat jij uitvond – verkozen tot Kinderwoord van het Jaar. Hoe blij was je?

“Dat was echt ongelofelijk! Op een bepaald moment kreeg ik telefoon van Ketnet die liet weten dat Ma stobbe genomineerd was voor het Kinderwoord van het Jaar, samen met vier andere woorden. Uiteindelijk heb ik met 26.000 stemmen van de 40.000 gewonnen ... Waanzin! Ik mocht toen zelf de bekendmaking doen in een school, waar meteen dan ook een reportage van Karrewiet aan verbonden was. Vanaf dat moment wisten ook de ouders plots wie er verantwoordelijk was voor het feit dat hun kinderen een hele zomer 'Ma stobbe' aan het roepen waren. Zij vonden dat allemaal net iets minder leuk vrees ik (lacht).”

Vanwaar komt het woord Ma stobbe eigenlijk?

En nog belangrijker: wat betekent het?

“Ma stobbe is eigenlijk een variatie op: Maar stop nu! Het is de bedoeling dat je het op heel erg zeurige toon met veel verschillende intonaties zegt als reactie op iets wat je enorm irriteert. Het is ook ontstaan in een video waarin ik via verschillende typetjes liet zien hoe tieners op allerlei manieren kwaad worden. Een van de variaties was dus door 'Ma stobbe' te zeggen. Ik floepte het er eigenlijk gewoon uit zonder veel na te denken. Op mijn volgende video’s merkte ik dat plots alle reacties over Ma stobbe bleven gaan. Kinderen begonnen het in de klas te gebruiken en nadien hele scholen. Tot ik merkte dat kinderen die mij niet kenden het zelfs zeiden omdat ze het overnamen van hun klasgenootjes. Ik heb die zomer heel veel berichtjes gekregen van leerkrachten en scouts- en chiroleiders die lieten weten dat ze echt heel de tijd 'Ma stobbe'

moesten aanhoren. Uiteindelijk ben ik door dat ene onnozele woordje in geen tijd van 150.000 naar 400.000 volgers gegaan.”

En dat was nog niet alles, want even later werd je ook verkozen tot TikTokker van het Jaar. Wat moet ik mij daarbij voorstellen?

“TikTokker van het Jaar is een award die uitgereikt wordt tijdens het Gala van de Gouden K’s van Ketnet. Dat zijn de belangrijkste kinder-awards in Vlaanderen. Sinds kort is ook TikTokker van het Jaar een categorie, aangezien kinderen tegenwoordig meer naar TikTok kijken dan naar televisie. Ik mocht toen mijn prijs gaan ophalen in het Sportpaleis … Hét Sportpaleis!!! Met duizenden kinderen die mijn naam scandeerden. Ik kan je garanderen dat ik nooit méér stress had dan toen, maar het is uiteindelijk wel een van de mooiste momenten in mijn leven geworden. Het was bovendien heel fijn voor mij dat mijn familie ook aanwezig was en ze op die manier zagen waar ik mee bezig ben. Opa en oma snappen nog steeds niets van het hele TikTok-gebeuren, maar ze beseffen nu wel dat ik precies goed bezig ben en dat de maatschappij het toch ook allemaal lijkt goed te keuren (lacht).”

Je ben een fulltime TikTokker … Betaalt TikTok jou dan om video’s te plaatsen of hoe krijg je precies inkomsten binnen?

“YouTube is het enige kanaal dat haar content makers betaalt. Als je genoeg abonnees hebt, krijg je per videoweergave een bepaald bedrag. TikTok doet dat niet, dus mijn inkomsten komen enkel en alleen via reclame. Via mijn

kanaal bereik ik direct bijna 800.000 Nederlandstalige volgers. Als een bedrijf interesse heeft in die doelgroep contacteren ze mij voor een samenwerking. Dan bespreken we hoe ik bijvoorbeeld hun product kan verwerken in een van mijn video’s. Ik probeer dat wel altijd op een absurde en creatieve manier te doen, want dat blijft natuurlijk wat mijn volgers willen zien. Het mooiste compliment voor mij is als mensen zeggen dat ze mijn reclames wél leuk vinden om naar te kijken, in tegenstelling tot die op tv bijvoorbeeld. Dan weet ik dat ik het goed gedaan heb.”

fijn om te doen. Zo heb ik onlangs iets gedaan rond stoppen met roken en verkeersveiligheid. Nu ben ik bezig met een campagne rond zwerfvuil. Dat vind ik persoonlijk toffer dan commerciële bedrijven én ik kan mijn platform gebruiken om een positieve of belangrijke boodschap te verspreiden … In tegenstelling tot kinderen heel de dag 'Ma stobbe' te laten roepen (lacht).”

Kan je ons even meenemen in het proces van een idee tot de uiteindelijke video?

Kan elk bedrijf adverteren via jou?

“Vragen staat altijd vrij, maar ik durf ook best wel aanvragen weigeren als ik al te veel campagnes heb lopen of als het product mij gewoon niet aanstaat. Gelaatsverzorging, bijvoorbeeld, heeft niets met mij of mijn doelgroep te maken, dus dat doe ik sowieso niet. De laatste tijd merk ik dat ik vooral campagnes binnenkrijg van de overheid en dat is wel heel

“Voor een video van één minuut reken ik ongeveer op een zeven uur werk. De meeste tijd daarvan gaat naar het bedenken en uitschrijven van het scenario, want daar valt of staat de hele video mee. Daarna probeer ik om alle zinnen zo kort mogelijk te maken zonder iets van de boodschap te verliezen. TikTok is een razendsnel medium, dus video’s moeten zo kort en krachtig mogelijk zijn. Het filmen doe ik daarna helemaal alleen, maar ik schrijf wel vaak dialogen met verschillende personages, die ik allemaal zelf speel. Daarom neem ik elke zin meerdere keren op met allemaal verschillende intonaties, zodat ik nadien genoeg beeldmateriaal heb om de dialoog zo echt mogelijk te laten klinken. Tot slot volgt dan de montage van het filmpje en de ondertitels. Dan plaats ik het filmpje op het meest drukke moment van de dag online en dan is het afwachten en hopen dat het zoveel mogelijk bekeken wordt.”

Hoeveel keer werden jouw video’s zoal bekeken?

“Mijn beste video’s zijn rond de 2.8 miljoen keer bekeken. Gek

“Via mijn platform kan ik een belangrijke boodschap verspreiden.”

genoeg lijkt het daarna altijd gewoon te stoppen en ik heb er absoluut geen verklaring voor. Volgens mij zijn de mensen daarna gewoon op dan, of zo? Maar uiteraard ben ik wel gigantisch tevreden met die 2.8 miljoen views. De twee best bekeken video’s zijn een parodie op K2 zoekt K3, die ik in eerste instantie eigenlijk niet wou posten. Omdat het zo slecht was dat het terug grappig werd, heb ik het gelukkig dan toch maar gedaan. En de andere meest bekeken is met het typetje ‘de leerkracht Frans’ die een rondleiding in haar huis geeft. Dat is ook de meest gelikete video van allemaal.”

Ben je momenteel nog met bepaalde projecten bezig?

“Ik heb eigenlijk net enkele draaidagen achter de rug voor een documentaire op Streamz over internetfaam. In mijn geval gaat het dus over TikTok, maar er komen ook muzikanten, YouTubers, rappers, influencers, enzovoort aan bod. Ze hebben mij onder meer gevolgd tijdens het Gala van de Gouden K’s Volgens de makers waren het alvast heel toffe beelden, dus ik kijk er wel enorm naar uit om het afgewerkte resultaat te zien. Dat zou er normaal gezien heel snel moeten aankomen.”

Je bent geboren en getogen in Lochristi. Ben je ook bekend met ons dorp of met Lokeren?

“Mijn oudste broer ging in Eksaarde naar school, op het Sint-Teresiacollege. Als kind ging ik ook heel graag mee naar de woensdagmarkt in Lokeren. En verder neem ik daar heel veel de trein … Eigenlijk sta ik vooral te wachten in Lokeren, telt dat ook (lacht)?"

Heb je nog specifieke plannen voor de toekomst?

“Mijn eerstvolgende grote doel is echt wel de kaap van één miljoen volgers halen, dat zou fantastisch zijn. Momenteel is er namelijk nog geen enkele Vlaamse TikTokker die enkel Nederlandse video’s maakt, die dat bereikt heeft. Op dit ogenblik zit ik aan bijna 800.000 volgers, ik heb dus wel nog een eindje te gaan. Daarnaast wil ik verder experimenteren met het medium TikTok. Mijn plan is om een soort van fictiereeks te maken met korte afleveringen van rond de drie minuten die ik enkel op TikTok zal uploaden. Geen idee of dat gaat werken, maar ik ga het sowieso proberen!”

Welke tips kan je nog meegeven aan wie graag zijn of haar eigen TikTok-kanaal wil beginnen?

“Vooral video’s maken die je zelf heel leuk vindt. Je kan pas mensen overtuigen om te kijken als je in de eerste plaats zelf overtuigd bent van je eigen video’s. Daarnaast moet je proberen om origineel te zijn. Heel veel mensen doen dansjes, maar tegenwoordig hebben de grappige filmpjes het platform echt wel overgenomen. Tot slot, niet proberen om iemand te kopiëren, maar gewoon jezelf zijn. Maak iets in je eigen stijl en wees heel blij met je eigen filmpjes!”

Dankjewel Timon en nog heel veel succes gewenst in alles wat je doet!

“Ik wil een fictiereeks maken op TikTok.”

BREIBOETIEK LINDA DAVID

Zaterdagnamiddag 16 uur. De winkel is net gesloten en we spreken af met Linda David, eigenaar van de breiboetiek in de Rechtstraat. Een breiwinkel uitbaten was een uitstervend beroep, volgens Linda, maar is aan een heropmars bezig. “Mijn klanten zeggen vaak: ‘Je gaat toch niet stoppen hé’, maar dat zal toch eens moeten gebeuren.”

Waarom ben je een breiwinkel gestart? “Mijn ouders hadden een eigen textielwinkel. Ik denk dat ik dat zelfstandig kantje van hen heb meegekregen, want ik ben al heel mijn leven zelfstandige. Ik ben begonnen als naaister, wat ook mijn opleiding is. In 1980 stond er een wolwinkel over te nemen in Moerbeke. Het was liefde op het eerste gezicht. Ik was zwanger van ons tweede kind, enkele weken na de bevalling zijn we gestart. Na drie jaar besloten we ons huis in de Rechtstraat aan te passen en daar de breiboetiek te openen. Dat is ondertussen veertig jaar geleden.”

Tekst Suzanne Leloup g Fotografie Peter De Wolf

Had je dat liever anders gezien?

“Nee, zeker niet. Ik ben graag zelfstandige en ik heb van mijn hobby mijn beroep gemaakt. Het is soms héél druk, vooral tijdens de wintermaanden, maar het is nu eenmaal een winterartikel. Ik heb wekelijks ook drie breiclubjes en geef workshops bij Ferm. Als je zelfstandige bent, doe je wat je wilt. Je bent je eigen baas. Heb je te veel werk aangenomen, dan is dat je eigen schuld. Ik zou moeten weigeren, maar ik kan moeilijk nee zeggen. Ik heb het ook altijd graag gedaan en kan niet zeggen dat ik ooit één dag tegen mijn goesting in de winkel heb gestaan. Als ik stop met de winkel ben ik niet alleen mijn werk kwijt, maar ook mijn hobby.”

Waar ben je het meest trots op?

“Goh ja, dat ik de winkel uit de grond heb gestampt en er nog steeds sta, op mijn zeventig jaar. En dat met de volle goesting. In het begin was het niet altijd even makkelijk om het gezin met de winkel te combineren, maar alles is steeds goed gekomen. Ik ben ook trots op mijn eigen webshop. Dat was niet simpel, maar ik heb het toch maar voor elkaar gekregen.”

Is het een uitstervend beroep?

“Het wás een uitstervend beroep. We zien de laatste tien jaar toch een opflakkering. De jaren tachtig waren de gouden jaren. Op elke hoek van de straat vond je een wolwinkel. In de jaren negentig verkocht ik minder. Dat heeft alles te maken met de mode. Toen kwamen de sweaters op en werden er minder pulls gedragen. Mensen kochten dus minder wol. Ik verkocht toen ook lingerie en nachtkleding, maar

“Ik stond nooit één dag tegen mijn goesting in de winkel.”

daar stopte ik ondertussen mee. Ik verkoop mijn stock aan bodemprijzen. Ik wou me volledig toeleggen op de breiwol. Ik merk dat ik echt afhankelijk ben van de modetrends.”

Hoe is de situatie nu?

“Nu lopen de zaken héél goed. De verkoop gaat nog jaarlijks omhoog. Er zijn de laatste jaren meer en meer jonge mensen die creatief willen bezig zijn. Naar mijn mening doen ze dat niet slecht. Beter nog: ze doen dat héél goed. Opvolging is dus verzekerd. Ik weet nog dat er tijdens de Olympische Spelen een schoonspringer zat te breien op de tribune. Dat kwam op tv en in de kranten. Ook in Familie en Thuis maken ze breien terug hip … Ik denk dat de trend nog enkele jaren gaat duren, tot er weer iets nieuws is. Maar handwerk zal altijd blijven bestaan. Nu komen er klanten van overal en van alle leeftijden. Er zijn natuurlijk niet veel breiwolwinkels meer.”

Hoe zit dat met de concurrentie?

“Wij hebben het voordeel dat mensen wol willen voelen en ook de kleuren in het echt willen zien. Ik werk hoofdzakelijk met Katia, dat is een van de grootste spelers op de markt en een firma uit de duizend. Daar word je niet als een nummer behandeld. We hebben ook een goed contact met de andere winkels die Katia verdelen. Als concullega’s helpen we elkaar, bijvoorbeeld met het vinden van een bolletje wol van een bepaald verfbad.

Mijn grootste troef is dat ik veel uitleg geef. Als er iemand begint met breien, zeg ik altijd: ‘Als er

iets is, kom maar af of bel eens.’ De klant heeft geïnvesteerd in de wol dus ik wil dat ze het tot een goed einde kunnen brengen. Daarom geef ik ook die workshops. Ik wil mijn kennis doorgeven.”

Wat vind je het leukst om te doen?

“Het contact met de mensen. De klanten geven je echt voldoening. De meeste komen hier ook al zo lang. Dat worden meer vriendinnen dan klanten. Ze zeggen ook vaak: ‘Je gaat toch niet stoppen

hé’, maar dat zal toch eens moeten gebeuren. Als creatief persoon was het wel echt een droom om deze job uit te oefenen. Je kunt alles doen wat je wilt en je creativiteit de vrije loop laten. Hoe heerlijk is dat. Ik zou het fijn vinden, mocht iemand de winkel of mijn cliënteel overnemen. Als iemand zich geroepen voelt …”

Bij deze een warme oproep aan alle breifanaten. Bedankt voor het gesprek, Linda.

DIGITAAL WELZIJN

Tekst Mauri Thys

Een leven zonder smartphones, laptops, sociale media … We kunnen het ons bijna niet meer voorstellen. Een groot deel van de bevolking is ermee opgegroeid en kent eigenlijk niets anders. Het heeft dan ook heel veel voordelen: eenvoudig de actualiteit volgen, snel de weg vinden, contact houden met mensen die niet in de buurt wonen, te allen tijde series kijken, … De nadelen zijn jammer genoeg eveneens aanwezig. Het welbefaamde fenomeen FOMO (Fear of Missing Out) is alomtegenwoordig. Veel mensen hebben schrik dat ze niet mee zullen zijn als ze hun sociale media niet checken. Met als gevolg slapeloze nachten, uitstelgedrag en nog veel meer.

Waarom zijn die technische snufjes zo verslavend? Nieuwe berichten of likes zorgen ervoor dat dopamine – een gelukshormoon dat in de hersenen geproduceerd wordt – vrijkomt. Als dat gevoel afneemt, grijpen we bijna automatisch terug naar onze smartphone of andere toestellen.

HET GRAS IS ALTIJD GROENER AAN DE OVERKANT?

Wat we online plaatsen, is vaak een beperkte, zorgvuldig uitgekozen reeks posts, foto’s en filmpjes. We plaatsen met veel plezier updates over het zoveelste concert, reisje of mooie zonsondergang. Wat 99 procent van de bevolking niet op het internet gooit, is hoe we voor de derde keer de koekenkast opentrekken of in bed een zenuwinzinking verwerken. We romantiseren onze levens om onze eigen gemoedstoestand positief te beïnvloeden, al is dat niet altijd even fijn voor anderen. Dat vertekende beeld van jezelf, je tijdsbesteding en leven kan onzekerheden opwekken.

INVLOED VAN CORONA?

Zijn we nog steeds zo gehecht aan al die sociale media en digitale hulpmiddelen na corona?

Smartphones blijven belangrijker en tijdens corona steeg de schermtijd van de gemiddelde

Vlaming van 2 uur en 30 minuten naar meer dan 3 uur per dag als gevolg van social distancing en lockdownmaatregelen. Daarbovenop staat 40 procent van de Vlamingen na corona ook positiever tegenover technologie. Toch moeten we een kleine nuance maken en eerlijk zijn. Enorm veel studenten zijn hun laptop beu, maar langs de andere kant hebben sommige studenten hier ook enig voordeel uit gehaald. Want laat ons eerlijk zijn: de les volgen in je bed of zetel in plaats van 4 uur in een koude aula te zitten, kan zo nu en dan toch ook fijn zijn.

POSITIEVE EVOLUTIE IN OPMARS

Tegenwoordig is er toch een lichte opmars aan de gang van wat we een ‘digital detox’ noemen. Steeds meer jongeren zijn zich bewust van de nadelen verbonden aan sociale media en gaan in tegen de druk die ze voelen om altijd en overal online aanwezig te zijn. Er zijn ook minder ingrijpende manieren om je smartphone en al de bijbehorende meldingen even links te laten liggen. Eén daarvan is ‘stacking’. Als je met vrienden op café gaat, kan je alle smartphones op een hoopje leggen en de eerste die zijn smartphone checkt, moet trakteren. Daag jezelf en anderen in bepaalde situaties dus genoeg uit om minder actief de smartphone als verlengde van je arm te gebruiken en geniet van de rust.

Heb je vragen over digitaal welzijn? Weet je niet bij wie je terechtkan? Mail je vragen naar Mauri.thys@gmail.com of luister naar de podcast ‘Taboebrekers’.

Steven De Maesschalck

EEN LATE ROEPING

Dat ons dorp heel wat sportievelingen kent, wisten we al. Jaarlijks verschijnen heel wat lopers aan de start van de Blauwbuiktrail. De winnaar van de 10 kilometer van de afgelopen editie was niemand minder dan Steven De Maesschalck. Het gemak waarmee hij door de Gezôarse velden ploegde, verraadt heel wat trainingsarbeid en doorzettingsvermogen. Maar hij kan meer dan enkel lopen. Hij zwemt en fietst ook. Een ontmoeting met triatleet Steven dringt zich op.

Hoe ben je in de triatlonwereld gerold, Steven?

“Ik heb vroeger altijd voetbal gespeeld. Eerst bij de jeugd van Sporting Lokeren en daarna bij verschillende ploegen in provinciale. In 2020 eindigde ik mijn voetbalcarrière bij KFC Eksaarde. Toen ik voetbalde, ging ik ook soms lopen ter voorbereiding op de competitie na de zomerstop. Ik vond lopen toen echt saai, maar ik zag het als een goede manier om aan mijn conditie te werken.

Het jaar ervoor, in 2019, was ik al met triatlon begonnen. Samen met een vriend had ik me ingeschreven in Kortrijk voor een kwarttriatlon. Bij een kwarttriatlon zwem je 1 kilometer, fiets je 40 kilometer om vervolgens 10 kilometer te lopen.

Fietsen en lopen gingen al best goed, maar het zwemmen deed ik toen voor de helft in schoolslag. Het was echt sterven, maar het smaakte toch naar meer. Hetzelfde jaar deed ik een olympische kwarttriatlon in Sint-Martens-Latem. Het verschil met een ‘gewone’ kwarttriatlon is dat je 1500 meter zwemt in plaats van 1000 meter.”

Wat was de volgende stap?

“Ik maakte het jaar erna de overstap naar de halve triatlon (1,9 km zwemmen, 90 kilometer fietsen en 21 kilometer lopen, n.v.d.r.). Ik wilde graag zien waar de grenzen lagen voor mezelf.

In 2019 ben ik ook begonnen met Start To Crawl in Puyenbroeck. De groep bestond uit verschillende triatleten die begeleid werden door Pieter Boelaert. Het was dan ook een logische stap om met Pieter in zee te gaan. Sindsdien begeleidt hij me en maakt hij wekelijks schema’s voor mij. Ik maakte me dat jaar ook lid van LTC, de Lokerse Triatlon Club. Het is een leuke groep, maar ik kan niet veel meetrainen omdat ik mijn eigen schema volg. Dankzij LTC kan ik in open water trainen, aan de surfput.”

Hoeveel tijd spendeer je gemiddeld per week aan je trainingen?

“Mijn gemiddelde trainingstijd voor de drie disciplines is ongeveer tien uur per week. Ik sport eigenlijk zeven op zeven. Naast lopen, fietsen en zwemmen ga ik ook op zondag nog voetballen bij de reserven in Eksaarde.”

Hoe combineer je dit met je werk en gezin?

“Ik mag van geluk spreken dat ik een fantastische vrouw heb die volledig achter mij staat en me steunt in mijn passie. Ik werk voltijds bij Volvo Charels en daarnaast werk ik zelfstandig in bijberoep als garagist. Ik probeer mijn wekelijkse schema in te plannen waar mogelijk. Ik sta rond 6 uur op, leg de avond ervoor alles klaar en dan ga ik rond kwart over

Tekst Peter Vervaet g Fotografie Peter De Wolf

6 lopen zodat ik ’s morgens toch al een twaalftal kilometer op mijn teller heb.”

Geeft dat geen druk of stress om dat in te plannen?

“Helemaal niet. Het is voor mij net dé manier om te ontsnappen van het stresserende leven. Als ik bijvoorbeeld drie uur op de fiets gezeten heb, heb ik mijn hoofd volledig kunnen leegmaken. Je bekijkt na een training de zaken ook anders. En ik krijg veel energie van al dat sporten.”

Heb je een favoriete discipline?

“Het fietsen. Vooral omdat je op relatief korte tijd grote afstanden kan doen en zo heel veel kan zien. Ik fiets dikwijls richting de Oosterschelde.”

Heb je al ervaring opgedaan in het buitenland?

“Mijn eerste wedstrijd buiten België was de Ironman 70.3 in Vichy, in 2021. Dat was een halve triatlon. Na Vichy had ik het gevoel dat deze afstand me wel ligt. Ik was de twaalfde in mijn

leeftijdscategorie van meer dan honderd deelnemers.”

Droom je ervan om ooit een volledige triatlon te doen?

“Ik vind dat de voorbereiding voor een halve triatlon best nog combineerbaar is met mijn werk en gezinsleven. Een volledige is sowieso mijn droom, maar is moeilijker te combineren. Je moet voor de volledige afstand (3800 meter zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42 kilometer lopen, n.v.d.r.) gemiddeld twintig uur per week trainen. Ik heb altijd gezegd dat ik voor mijn 35ste een volledige tratlon wil doen, maar dat is volgend jaar al en dat krijg ik niet ingepland (lacht).”

Vorig jaar nam je deel aan het EK voor amateurs in Polen. Hoe was dat?

“Ik wist eerst niet dat ik geselecteerd was. Ik had in Damme een triatlon afgewerkt en een maand later kreeg ik een mailtje van Triatlon Vlaanderen. Daarin stond dat ik kon meedoen aan het EK in Polen.

We hebben toen een mobilhome gehuurd en er ineens een citytrip van gemaakt met een tussenstop in Berlijn. Voor het EK kreeg ik een lelijke T-shirt dat ik niet durf aan te trekken (lacht). Maar uiteindelijk telt het sportieve. Ik werd vijfde van mijn leeftijdsgroep en eerste Belg.”

Is het een dure hobby?

“Alles is self supported. Het inschrijvingsgeld valt goed mee, het is vooral de verplaatsing die het kostenplaatje duur maakt. Mijn eerste kwarttriatlons heb ik met een oude tweedehands koersfiets gereden. Voor mijn

eerste buitenlandse wedstrijd in Vichy heb ik dan gekozen om een tijdritfiets te kopen, maar nog altijd een goedkopere versie. Het is niet normaal met welke fietsen mijn collega-triatleten rijden, de gemiddelde fiets kost 5.000 tot 8.000 euro. En uiteindelijk zijn dat geen profatleten, hé!”

Droom je ervan om er je geld mee te verdienen?

“De enige geldprijs die ik ooit kreeg was voor een kleine loopwedstrijd in Zaffelare waar ik won (lacht). Ik denk dat ik daar realistisch in moet zijn, ik besef dat het niet haalbaar is. Ik ben tevreden met hetgeen ik nu doe, als hobby. Ik ben te laat gestart. Was ik op mijn twintigste met triatlon begonnen, was het misschien een ander verhaal geweest. Maar ik heb ook mooie momenten meegemaakt met het voetballen.”

Ben je al in gevaarlijke situaties beland tijdens een van je wedstrijden?

“Dat valt goed mee. Ik had gehoord dat het er soms stevig aan toe kan gaan tijdens het zwemmen en dat er wel wat duw- en trekwerk is. Uit schrik maakte ik de fout om als eerste te starten bij het zwemmen. Maar als je geen goede zwemmer bent, is dat geen goed idee (lacht). In een mum van tijd waren de andere zwemmers bij mij, werd ik verschillende keren onder water geduwd en zwommen ze over mij.”

Eind vorig jaar deed je mee aan het WK in Abu Dhabi. Hoe was dat?

“Ik was eigenlijk een beetje teleurgesteld. Ik had stilletjes gehoopt op een top tien, maar werd uiteindelijk twaalfde en tweede Belg. Nochtans had ik mijn tijden voor de drie disciplines verbeterd, maar er zat meer in. In Abu Dhabi zwommen ze zonder pak,

omdat het zo warm was. Ik zwom er ook tussen hele grote kwallen. Het was er 32 graden en de wedstrijd was in volle zon. Ik had ook een paar drankstations gemist waardoor ik mijn lichaam niet tijdig kon koelen.”

Hoe heb je je voorbereid op de hitte?

“In de zomer ging ik altijd op het warmste moment van de dag lopen om in die omstandigheden te kunnen presteren. En na de training nam ik soms een warm bad.”

Let je op je voeding?

“De maand voor het EK en WK heb ik voor het eerst geen vettig eten meer gegeten. Na elke training eet ik veel eiwitten en drink ik chocomelk om te recupereren. Ik drink sowieso weinig alcohol. De dagen voor een wedstrijd eet ik vooral veel pasta.”

Wat was voor jou het mooiste moment uit al die wedstrijden?

“Andorra was fantastisch, niet zozeer qua tijden, maar de omgeving in de bergen was zalig. We startten met zwemmen in een hoogtemeer op 1600 meter, daarna fietsen met 2000 hoogtemeters en dan een halve marathon afwerken in een schitterende omgeving.”

Wat is je volgende doel?

“Een halve Ironman in Duisburg, begin augustus. Ik hoop ook opnieuw geselecteerd te worden voor het EK en WK van 2024.”

Gezôarde wenst je alvast veel succes met de voorbereidingen, Steven!

Trainingsweek Steven in aanloop naar de Ironman 70.3 Andorra

ZONDER BOODSCHAP echte

Het schrijven van deze column werd gruwelijk ontsierd door een befaamde writers block. Ik kreeg eerst geen letter op papier en moest aan de hoofdredacteur van dit magazine vragen of hij niet wat inspiratie had.

Hij sukkelde evenwel met hetzelfde probleem en ging reeds inspiratie zoeken bij zijn vrouw voor het voorwoord (p. 3). Ik heb geen idee waar ze mee is afgekomen, want het voorwoord blijft ook voor de hele redactie een verrassing tot het boekje voor onze neus ligt. Onze patroon van dit mooie gegeven kwam met enkele ideeën af, maar ik geraakte er niet weg mee.

Ik heb ook nog even gedacht om te schrijven over de colonoscopieën die Bakker Gerry zo hartstochtelijk (en terecht) promoot, maar de man doet het zo goed dat ik onmogelijk beter kan doen. Na het lezen van enkele Facebookposts daarover had ik wel een nachtelijke droom over Donald Muylle. Hij had zich omgeschoold tot gastro-enteroloog en maakte, in zijn gekende stijl, reclame voor darmonderzoeken van de invasieve aard. (“Mijn naam is Donald Muylle en al dertig jaar breng ik camera’s in alsof ik het bij mezelf zou doen.”)

Misschien van daaruit een sprongetje naar de bakkersdecimatie in Eksaarde dan? Het aantal staat tegenwoordig op twee omdat die op het hoekje veranderd is in een pizzeria. Ik heb er voorlopig nog geen nadeel van ondervonden en eet nog steeds mijn dagelijks brood.

Met de komst van de pizzeria staat het aantal zaken in Eksaarde waar je een pizza kan krijgen nu op twee. Een mooi gegeven, maar ik kijk toch ook met weemoed terug naar de tijd waarin je nog dürums en pitta’s kon kopen in ‘t dorp. Achteraf hoorde ik dat dit misschien een dekmantel was voor witwaspraktijken, maar het was er toch lekker.

Met het schrijven van deze zin tik ik de driehonderd woorden aan. En hoewel de column normaliter vierhonderd à vijfhonderd woorden bevat, lijkt het mij wel voldoende voor deze keer. Het is, vind ik, ook een prestatie om een blad vol te leuteren zonder echte boodschap. Ik beloof dat ik voor de volgende column wat meer inspiratie zal zoeken en er opnieuw een kritisch gegeven van zal maken. Écht waar!

Euclides II van Eksaarde

VAN KLEINE ADAM TOT HET VERHAAL

VAN VLAANDEREN

Tekst Rogier Vervaet g Fotografie Peter De Wolf

We starten dit artikel met een weetje. Wist je dat … je als beginnende acteur twintig tot dertig audities moet doen eer je een rol te pakken hebt? Aangezien

Wito Geerts ondertussen een twintigtal rollen speelde, weet je dat daar 400 tot 600 audities aan vooraf zijn gegaan. Als zesjarige knaap had Wito al het gevoel dat hij zich expressief wou uiten. En zo geschiedde. Wito de acteur werd geboren. Zijn nog prille carrière begon in 2020 met enkele bijrollen. Met tot op heden zijn meer bekende rol in de immers populaire reeks Het verhaal van Vlaanderen. Wito werd onder andere opgeleid door Matteo Simoni en is momenteel in samenwerking met Tim Mielants. Deze laatste klinkt misschien onbekend in de oren, maar hij regisseerde fictiereeksen en -films als Code 37, Cordon, Professor T, Legion, De Patrick, het internationale Peaky Blinder s, … Wito kwam voor het eerst in aanraking met theater en het spelen in Eksaarde. Hij vertolkte de hoofdrol in het toneelstuk Kleine Adam tijdens een schoolfeest op de Stedelijke Basisschool. Zijn eerste optreden was onmiddellijk voor 700 personen.

Dag Wito, was je toen al een podiumbeest?

“Niet echt. Ik voelde wel al een passie! Dat optreden was een heel leuke ervaring. Het was een van de eerste keren dat ik alleen op het podium stond en ook alles aan elkaar moest praten. Ik was nog heel jong en speelde daar voor een volle zaal. Ik herinner me nog hoe ik toen tijdens de middagpauzes met een leerkracht de teksten opnieuw en opnieuw instudeerde en repeteerde en zo begon te beseffen dat dat best wel een hele boterham was. Heel leuk en spannend tegelijk.”

Dat is een herinnering die je bijblijft uit je lagereschooltijd … “Absoluut! Eigenlijk was mijn hele periode op de lagere school een mooie tijd. Ik weet nog goed de tijd bij juf Nancy in het derde leerjaar. Ik zocht steeds die plek in de klas op waar de zon het beste binnenviel, zodat ik kon wegdromen. Hunkerend naar de pauze en het onbezonnen buiten spelen dat eraan kwam. Maar ook het middelbaar was een mooie periode. Onder andere mijn weekendwerk, in ‘t Veldcafé. Dat deed ik drie jaar en ik denk er nog steeds met liefde aan terug. En niet te vergeten de vele dagen die ik doorbracht bij de familie Bullaert. De eindeloze,

zorgeloze en mooie momenten die ik met hen beleefde aan de Spletterenbrug. Daar heb ik mijn allermooiste herinneringen gemaakt.”

kreeg ik een rol in Het verhaal van Vlaanderen. Het was een bijrol, al had ik wel voor het eerst vier draaidagen. Én ik kon samenwerken met Tom Waes.”

Is Tom iemand waar je naar opkijkt?

“Ik kijk vooral op naar de weg die hij heeft afgelegd. Wist je dat hij nog buitenwipper en onderwaterlasser was? Je moet het maar doen om dan toch de weg te vinden naar de media. Ook Matteo Simoni is een voorbeeld. Vooral de immer positieve manier

waarop hij zich profileert, is intrigerend. Eind 2017 werd hij geselecteerd in de categorie Shooting Stars op de 68ste editie van de Berlinale (Internationaal filmfestival van Berlijn, n.v.d.r.). En dan zie je hoe je als Belg toch ook internationaal heel wat deuren geopend krijgt. Het is heel knap om te zien hoe hij daarmee omgaat. Het lijkt me een hele rollercoaster en toch blijft hij altijd vrolijk en positief. Als ik erover nadenk, is mijn samenwerking met hem een van de prestaties waar ik het meest trots op ben.”

Leid je als acteur een zorgeloos bestaan?

“Nee, zeker niet. Vaak denken mensen dat ik veel geld verdien, wat dus niet zo is. Dat zou wel kunnen, maar sommige opdrachten leg ik naast me neer, omdat ze niet bij mijn waarden passen. In reclamespots meespelen, bijvoorbeeld. Het antikapitalistische, een waarde die ik heel belangrijk vind, zegt me dit niet te doen. Ik werk ’s nachts vaak nog bij, onder andere als magazijnier, om financieel rond te komen. Ik heb trouwens geen management of agent, wat wil zeggen dat ik het allemaal zelf moet doen. 95 procent van mijn werk bestaat uit audities zoeken en regelen en contacten leggen. De overige 5 procent is het acteren zelf. Gelukkig ben ik wel ingeschreven bij verschillende castingbureaus. Zij hebben al mijn gegevens, ook foto’s, vorige acteerprestaties en zelfs mijn lichaams- en kledingmaten. Onder andere daardoor

“Ik denk met liefde terug aan mijn weekendwerk in ’t Veldcafé.”

Over welke samenwerking heb je het dan?

“Een theatervoorstelling die we samen maakten toen ik als student op het Antwerpse Conservatorium zat. Zij organiseren opleidingen voor musici, dansers en andere podiumkunstenaars, om het met een mooi woord te zeggen. Je voelde, tijdens het maken van die voorstelling, heel duidelijk zijn brandend engagement. De voorstelling heette Kleine Teun, naar een tekst van Alex van Warmerdam, een van mijn favoriete toneelschrijvers. Deze performance was een van mijn strafste acteerervaringen. Ik speelde deze rol in een mengelmoes van heerlijk schelle, Waaslandse dialecten – wat het personage al direct heel menselijk maakte – en mij verder ook gewoon een immens plezier opleverde. Ik ondervond, door het eerder marginale karakter van de voorstelling, ook dat ik toch het liefst zware en donkere rollen speel.”

weerspiegelt in geen enkel opzicht mijn eigen realiteit en uiteindelijk vertrek ik voor een rol toch steeds weer vanuit mezelf. Ik wil mensen tot in hun diepe onderbuik kunnen raken en dat lijkt me moeilijk met een soap. En wie wordt er nog echt geraakt tegenwoordig? We willen alleen maar vooruit in het leven en hoeven geen waarde meer te hechten aan onze emoties, aangezien er op die emoties toch niet gekapitaliseerd kan worden. En datgene dat niets oplevert, geraakt automatisch in onbruik.”

Wat is jouw mooiste acteermoment?

“Dat is een rol in een langspeelfilm die komende zomer in de zalen en nadien ook op Netflix zal verschijnen. Wil is een oorlogsfilm die zich afspeelt in het Antwerpen van de jaren 40, waarin ik een fijne bijrol speel en onder andere in een vrij lange en heftige vechtscène beland. De scène werd in één shot, zeg maar in één trok, opgenomen. Ik merkte dus al snel dat er qua spel niets te liegen of te faken viel. Het beeld was tijdens het gevecht immers de hele 3 minuten lang op ons tweeën gericht. Tijdens de eerste opname gebeurde er een, laten we zeggen, soort ongeluk, een kleine speling van het noodlot.

Zoek je specifiek naar deze rollen?

“Ja, toch wel. Rond mijn zestiende begon ik te begrijpen wat spelen allemaal kan zijn en hoe oneindig dit vak is. Het is meer dan mooi praten of er goed uitzien. Wat ik vandaag probeer te doen, is een acteur te zijn die staat voor een soort van hypermenselijkheid. Het mag en moet er van mij even rauw en lelijk uitzien als hoe het in de werkelijkheid ook echt is. Ik heb zelf ondertussen genoeg meegemaakt. Ik weet wat het is om te leven op de laagste stand. Wat we zien op TV komt in geen enkel opzicht overeen met de werkelijkheid van de overgrote meerderheid. Meer dan de helft van de wereldbevolking leeft in armoede of honger. Zij zijn nooit een minderheid geweest. Toch doet de elite alsof er niets aan de hand is. Dat vind ik niet oké. Dat is niet oké en mág ook niet oké zijn. Onder andere om die reden speel ik geen rollen in soapseries. Ik werd in het verleden reeds benaderd voor Thuis, Familie en Lisa, maar heb steeds geweigerd. De realiteit in deze series

“Acteren is meer dan mooi praten of er goed uitzien.”

Hierdoor werden de opnames voor een tijdje stilgelegd. Nadat ik terug wat bekomen was – en terwijl we voor een tweede opname gingen – voelde ik hoe het ongeluk mij veranderd had. Ik voelde me gewoon ineens helemaal anders. Het was net of ik een soort van permanente adrenalinestoot kreeg. Plots werd het gevecht echt. Opeens was alles op leven en dood en werd ik echt aangevallen. Wie Wil gaat bekijken, moet die scène dus zeker en vast in het oog houden. Ik hoop dat ook jullie zullen zien hoe werkelijkheid en fictie hier ineens niet meer van elkaar te onderscheiden vallen.”

Heb je al intieme scènes moeten spelen?

“Nee, voorlopig nog niet. Sinds kort is het wel aangenamer om een vrijscène te spelen, zo hoor ik. Er is sinds een tijdje een nieuwe functie op set: de intimiteitscoördinator. Dat is iemand die vooraf bespreekt met de acteurs waar, qua intimiteit, hun grenzen liggen. Zo wordt een intieme scène aangepast waar nodig en komen

ze tot een resultaat waarbij iedereen zich goed voelt.”

Wat is je ambitie?

“In de eerste plaats wil ik op zakelijk vlak graag een deel van mijn vak aan een management of een agent uitbesteden. Om terug wat meer tijd te kunnen maken voor het spelen pur sang en ook gewoon meer speelkansen te kunnen creëren. Al probeer ik hier geen termijn op te plakken, omdat ik mezelf dan ook op die manier wel eens durf kwijt te raken. Ten tweede wil ik heel graag eens een sprekende hoofdrol in een langspeelfilm spelen. Niet in het bijzonder voor de roem of zo, die interesseert me eigenlijk van alles het minst, maar zeker en vast wel om eens te voelen wat het is om aan een groter werk te bouwen, een langere boog te spannen. Verder heb ik ook besloten me niet meer aan te trekken wat een ander van me denkt. Het moment dat ik het deze meningen toelaat om mijn vuur te laten doven, is het moment dat ik sterf. Ik kan enkel slagen in datgene dat

ik nu al zolang wil, wanneer ik het voor mezelf doe. De kracht moet van binnenuit komen. Niet van de mening van anderen. Alleen dan is het iets waard voor mij. En wanneer de vlam zich laat doven door de wind van buitenaf, betekent dat voor mij enkel en alleen dat de vlam nog niet straf genoeg brandt. De wind zal er altijd zijn. Ik laat mij alleen nog beïnvloeden of raken in mijn spel, aangezien voor mij persoonlijk alleen daar het leven geleefd wordt, alleen daar het spel gespeeld wordt.”

Heb je nog een tip voor beginnende acteurs?

“Laat je zien! Soms moet je veel audities doen en lijkt de weg eindeloos, toch moet je blijven doorzetten. Uiteindelijk vecht je alleen tegen en voor jezelf. Blijf mensen ontmoeten en contacten leggen. Weet ook dat een rol niet is wie jíj bent. Ik hoorde onlangs van een acteur die een rol afwees, omdat zijn personage moest kussen met iemand van hetzelfde geslacht. Dan vraag ik me af wat er door het hoofd van die acteur ging. Dat is voor mij net zo bevrijdend aan acteren: iemand kunnen zijn die je niet bent, of maar deels bent. En dan ga ik me heus niet laten limiteren door bepaalde gedachten die ik, als zijnde Wito in het echte leven, heb. Je moet je als persoon op een bepaalde manier ook scheiden van je personage. Dát is acteren. Al wil ik langs de andere kant die persoon wel bedanken … Door hem kreeg ik uiteindelijk die rol!”

Bedankt om voor dit gesprek nog eens naar Gezôarde te komen.

“Met veel plezier! Ik keek er ongelooflijk naar uit.”

Naam: Lize Van Peteghem

Leeftijd: 6 jaar

Studies: 1ste leerjaar basisschool Dol-fijn

chocoladefontein

pannenkoek

dansen

buiten spelen

roos

blauw

Sinterklaas

Kerstman

dierentuin

zee

Like Me

K3

de nek van een giraf hebben de slurf van een olifant

️frietjes met chocoladesaus

️ijs met ketchup

kunnen vliegen

onzichtbaar zijn

scheetjes uit je neus

snottebellen uit je oor

niet meer zien

niet meer horen

WE DE GEZÔARSE JEUGD.

DAAROM GEVEN WE IN ELK ‘GEZÔARDE’ OOK

HET WOORD AAN TWEE GEZÔARSE KIDS.

LET’S MEET MOHAMMED EN LIZE.

Vandaag maken we kennis met de 15-jarige Mohammed. Hij is de zoon van Cindy De Meester en Moustapha El Chami en de broer van Soraya (16) en Mariam (12). Het gezin woont in de Weehaagstraat.

HOE HET BEGON …

Op een dag had mama Cindy een probleem met haar wagen. Ze ging naar de garage, waar haar hart sneller begon te slaan toen ze mecanicien Moustapha in de ogen keek. Het was de start van een mooie romance. Het jonge, verliefde koppel vestigde zich in Dendermonde, waar ze al snel de trotse ouders werden van Soraya en Mohammed. Vader Moustapha kreeg heimwee naar zijn thuisland, dus het gezin verhuisde naar Libanon. Daar maakte dochter Mariam het gezin compleet. Cindy leerde Arabisch en paste zich snel aan in haar nieuwe thuisland.

De oorlog in buurland Syrië besliste er anders over en het gezin besloot terug te keren naar België. Mo herinnert het zich nog goed … zijn eerste dag op basisschool Dol-fijn. “Er gebeurde vanalles rond mij”, vertelt hij. “De juf was heel de tijd aan het vertellen. Ik begreep er echt helemaal niets van.” Door de ondersteuning van zijn mama, de steun van zijn klasgenoten en de extra inzet van de juf voelde Mo zich toch al snel helemaal thuis in de tweede kleuterklas.

GODSDIENST

Ondertussen volgt Mo Economische Wetenschappen in het SintTeresiacollege en maakt hij de Gezôarse grasmatten onveilig, samen met de andere shotters van de U15. Twee keer per week trainen, elke weekend een match, … Het is niet weggelegd voor vader Moustapha, maar Cindy is een fanatieke voetbalmoeder die je steeds langs de zijlijn terug kan vinden.

De Nederlandse taal kent geen geheimen meer voor Mo. Hij verstaat ook nog altijd vlot wat papa Moustapha allemaal in het Arabisch vertelt. Zichzelf in het Arabisch uitdrukken, daar heeft hij het soms wel lastig mee.

En waar mama Cindy meegaat naar het voetbal, gaan Moustapha en Mo samen naar de moskee. Elke vrijdag in de vakanties zijn ze samen weg. Op school doet Mo gewoon mee bij de lessen gosdienst,

Tekst Truike David g Fotografie Peter De Wolf

maar thuis neemt het hele gezin wel jaarlijks deel aan de Ramadan. “We versieren ook elk jaar een mooie kerstboom, maar voor de rest vieren we Kerst niet zo veel”, aldus Mo.

BIEFSTUK-FRIET

De goede Vlaamse kost met een biefstuk en frietjes of toch liever wijnbladeren met rijst en vlees?

“Dankzij het kooktalent van mama is dat geen lastig dilemma. Ik kan genieten van al het lekkers dat de Belgisch-Libanese keuken te bieden heeft”, vertelt Mo enthousiast. Al moeten ze dan wel soms om boodschappen in de Libanese winkel in Brussel.

Met de familie in Libanon onderhoudt Mo vooral contact via WhatsApp. “Vroeger reisden we met het gezin om de twee jaar naar daar, maar het is al van voor corona geleden dat we elkaar nog in de armen konden sluiten”, vertelt hij. “En in de grote vakantie zijn we naar Amerika geweest”, gaat hij verder. “Dat was al lang een droom van mijn zus.”

MAN WITH A PLAN

Waarschijnlijk wijkt Mo uit naar een stad. “Want het is mijn droom om zelf een bedrijf op te starten. Vanuit een economisch standpunt heeft de stad mij nu eenmaal meer te bieden”, legt hij ons uit. Mo heeft het al helemaal uitgewerkt … Schoenen kopen en verkopen en ervoor zorgen dat de economische balans in evenwicht blijft. Waarschijnlijk heeft hij het allemaal een beetje genetisch meegekregen, aangezien papa een eigen garage heeft en mama daar de boekhouding verzorgt.

Mo is een man met een plan. Op een dag lopen we in Gezôarde allemaal rond met schoenen die we bij hem kochten. Succes Mo!

Tekst Cindy De Kegel

Fotografie Peter De Wolf

Marianne Ongena

“DE GEZÔARSE NATUUR IS IDEAAL OM TE LOPEN.”

Bautschoot 21. Daar staat het huis en de warme thuis van Marianne Ongena, Bjorn Goossen en hun kinderen. Marianne ontvangt ons met open armen en geeft een inkijk in haar leven.

FAMILIE OP DE EERSTE PLAATS

Je zou het haar niet aangeven, maar Marianne is bijna 50 lentes jong. Ze groeide op in Lokeren als zesde kind in een rij van zeven. “Mijn ouders zijn gescheiden toen ik zes jaar was”, vertelt Marianne Ongena. “De vijf oudste kinderen groeiden op bij mijn pa, mijn jongste zus en ik bleven bij mijn ma. Om de twee weken gingen we wel naar mijn vader.” Dat ze niet samen opgroeiden, heeft geen effect op de onderlinge band. “Met één broer is er iets minder contact, een andere broer pleegde zelfmoord toen hij 36 jaar was”, zegt Marianne geëmotioneerd. Ze heeft het er duidelijk nog steeds moeilijk mee. Familie is dan ook heel belangrijk voor Marianne. “We komen nog regelmatig allemaal samen.” De vader van Marianne is al een tijdje overleden. Haar mama is een aantal jaar geleden naar Blankenberge verhuisd. “De gezonde zeelucht was nodig voor mijn stiefvader zijn longen”, legt Marianne uit. “Ondertussen leeft hij niet meer, maar mama is daar gelukkig en heeft er een vriendenkring opgebouwd. Snel bij haar binnenspringen zit er niet meer in, maar we proberen elkaar toch één keer per maand te zien en dan is het wel voor een hele dag. Ze is er ook tijdens elk feestje bij en kan altijd bij één van haar kinderen blijven slapen.”

Dertig jaar geleden leerde Marianne haar man Bjorn kennen, in fuifzaal Brouwershof in Zaffelare. Ze woonden eerst samen in de Hoogstraat, maar twintig jaar geleden kochten ze hun huis op de Bautschoot. “We hebben het geleidelijk aan verbouwd, drie jaar geleden was het eindelijk volledig klaar”, zegt Marianne. Marianne en Bjorn hebben duidelijk niet stilgezeten. Tussen de verbouwingen door maakten ook hun vier kinderen het gezin compleet. “Onze oudste zoon Ilian is nu negentien”, horen we van Marianne. “Hij werkt al en vindt het precies wel plezant. Dan heb je onze achttienjarige dochter: Lana. Zij zit op kot in Gent en studeert Biomedische Wetenschappen. Het was in het begin heel raar om een bord minder op tafel te zetten, maar we hebben alle vertrouwen in haar”, klinkt het. Ten slotte hebben we nog Vince – hij is elf – en Joli-

na, de jongste, is tien jaar.” Met vier kinderen heb je weinig tijd over voor een hobby, maar dat neemt Marianne er met veel liefde bij. “Mijn familie en mijn gezin zijn nu eenmaal het belangrijkste in mijn leven. Ik probeer twee à drie keer per jaar met vriendinnen af te spreken, op zondag ga ik lopen – de Gezôarse natuur is ideaal – en sinds corona ben ik terug met handwerk gestart. Haken en breien werkt heel ontspannend voor mij. Volgens Bjorn ‘Gelijk d’au meeten’, zegt Marianne lachend. “Ik heb natuurlijk veel sociaal contact in mijn beroep, dat scheelt.”

CIJFERS EN LETTERS

En die job, dat is schoonheidsspecialiste. Marianne studeerde in het middelbaar Handel op de OnzeLieve-Vrouw-Presentatie in Lokeren en ging daarna meteen aan het werk. Haar eerste job was voor productiehuis IDTV, dat onder andere Cijfers en Letters maakte. “Mijn allereerste werkdag moest ik naar Brussel – ik had zelfs nog nooit alleen een trein genomen – en werd ik aangewezen om de brieven te verzenden naar de mensen die meegedaan hadden aan de preselectie, maar niet gekozen waren. Zie ik daar ineens mijn eigen moeder tussen die namen staan”, vertelt Marianne lachend. “Ik mocht haar het slechte nieuws persoonlijk melden.” Die eerste job vond Marianne heel leuk, maar ze duurde jammer genoeg maar zes maand. “De jaren die daarop volgden hield ik mijn jobs als bediende nooit heel lang uit. Ik miste iets”, legt Marianne uit. “Ik studeerde in avondonderwijs voor schoonheidsspecialiste en deed het eerst in bijberoep, later in hoofdberoep. Een beslissing waar ik nog geen moment spijt van had. Ik doe mijn job met veel passie en liefde”, aldus Marianne. “Ook voor de kinderen was het een groot voordeel. Ik ben altijd thuis, regel mijn uren zelf, ze kunnen ’s middags thuis komen eten, …” In totaal moest Marianne tijdens de verschillende lockdowns negen maand de deuren sluiten. “Vooral de eerste keer vond ik het moeilijk. De onzekerheid speelde me parten. Gelukkig had ik thuis vier studerende kinderen, dus ik had mijn handen meer dan vol. We konden ook genieten van het overbruggingskrediet, anders hadden we waarschijnlijk zwarte sneeuw gezien. We hebben tijdens die sluitingen ook het laatste deel van de verbouwing grotendeels zelf kunnen doen én ik heb mijn praktijk opnieuw opgefrist. We hebben er dus samen het beste van gemaakt”, besluit Marianne positief.

Gevelrenovatie, schilderwerken, dakwerken ... Voor welk bouwproject u ook een stelling kan gebruiken, wij helpen u graag verder. Kontrimo is vaste waarde in de stellingbouw. Wij staan zowel ter beschikking van professionelen als van particulieren en dat voor kleine projecten van 20 m2 tot reusachtige projecten van 100.000 m2.

KONTRIMO

FRANKRIJKSTRAAT 6

9140 TEMSE

TEL. +32(0)3 710 57 18

INFO@KONTRIMO.BE WWW.KONTRIMO.BE

AbrikoosPECANROTSJES

INGREDIËNTEN VOOR ONGEVEER 24 ROTSJES

250 gram pure chocolade (grof gehakt)

• 100 gram ongezouten pecannoten (grof gehakt)

• 100 gram gedroogde abrikozen (grof gehakt)

50 gram choco rice krispies

BEREIDINGSWIJZE:

1. Smelt de chocolade au bain-marie tot het mengsel glad en vloeibaar is.

2. Schep de pecannoten, abrikozen en rice krispies erdoor.

3. Maak, met behulp van een lepel, hoopjes van het mengsel op een bakpapier.

4. Laat ongeveer 3 uur op een koele plaats hard worden.

Smakelijk

Tekst Tania Ott g Fotografie Tania Ott

COLOFON

GEZÔARDE is een magazine over, voor en door Eksaarde. Verspreiding is gratis.

REALISATIE

NEWMONKEYS

Kim Speleman

Schuermansstraat 20A

9160 Eksaarde

www.newmonkeys.be

/newmonkeys

#newmonkeys_grafischbureau

REDACTIE

redactie@gezoarde.be

EINDREDACTIE

Cindy De Kegel

REDACTIE

Brent De Borger, Peter Vervaet, Kwinten Van Campenhout, Rogier Vervaet, Cindy De Kegel, Suzanne Leloup, Tania Ott, Mauri Thys, Truike David

FOTOGRAFIE

Luc De Herdt, Peter De Wolf

OPLAGE MAGAZINE

3000

ILLUSTRATIE p. 42

artist: Kim Speleman

maak.mij.geel

/gezoardemagazine

#gezoardemagazine

SAROTTO

Als exclusieve Belgische invoerder van Sarotto, vind je bij ons de heerlijkste Italiaanse wijnen. Een familiewijnhuis met zeven druif-variëteiten en een rijke geschiedenis. En dat smaak je in elke wijn!

NIEUW: TIARE

Sinds kort zitten de wijnen van het topmerk Tiare (Italië) in ons assortiment. Kom langs en proef hun befaamde Sauvignon, uitgeroepen tot de beste wijn ter wereld!

10% KORTING op vertoon van deze bon, geldig tot en met 30/06/2023