Guðrún Kristín Magnúsdóttir
MELANA DROTTNING FRUMSKÓGARINS MELANA QUEEN OF THE JUNGLE
Svolítið óhugnanleg saga ég vara ykkur við en hefur ótrúlegan endi ótrúlega fallegan
ISBN 978-9979-895-60-2 amazon paper & kindle
warning: this is a bit horrible a story but it has an incredibly beautiful end
-Ídi! Þú mátt ekki berja mömmu þína svona! Ídí! Hættu að lemja! Hún er lömuð og getur ekki forðað sér! Húm kom hlaupandi inn í strákofann og reyndi að hindra Ídi í að lemja konuna, móður sína, sem gat tæplega borið hönd fyrir höfuð sér. Melana litla, elsta systirin, horfði á en gat ekkert aðhafst. Hann berði hana þá bara líka. Yngri systkinin höfðu ekki vit.
-Idi ! Stop beating your mother Idi ! Stop ! She is paralysed and cannot run away ! Hoom ran into the straw-hut and tried to stop Idi hitting the woman, his mother. She could hardly protect her head from the blows. Little Melana, the oldest of the siblings stood there, just watching, knowing that if she would try to protect her mother, Idi would only beat her up too. The younger siblings did not understand.
-Haltu þér saman, Húm, öskraði Ídí. -Ég er húsbóndi hér. Farðu heim til þín í þinn kofa og hlýddu pabba þínum. Húm reyndi að tala Ídí til. Þeir eru jafnaldrar, Húm og Ídí, báðir að verða kynþroska. Húm huggaði ekkjuna. Konan gat ekki afstaðið allt sem kona þarf að vinna í frumstæðu þorpi. Melana litla var betri en enginn; gerði allt sem þurfti að gera. Ídí þóttist maður með mönnum, þótt aldurinn væri ekki hár, því pabbi hans fórst í námunni. Nú var hann, elsti sonur, húsbóndi. Húsbóndi má berja konur og börn. Það er hans réttur, ef þau eru ekki nógu dugleg að vinna. Húsagi hét það á íslensku.
-Just you shut up, Hoom, Idi yelled at him. -I am the head of this family. Just go home to your own hut - and obey your father. Hoom tried to calm Idi down by talking to him. They two, Hoom and Idi, were the same age. They were in their puberty. Hoom tried to soothe the widow. She could not perform all the work that a woman in a primitive village needed to do. Little Melana was of great help. Did all the work needed. Idi was full of self esteem, even if just a boy, because his father died in a mine-accident. Now Idi was in charge, as the oldest son. He thus was in his full right to beat women and children if they were not efficient enough. In Iceland, during the dark agers, this was termed as the due right that the master of the house had.
Húm var góður drengur. Hann vissi að móðir Ídís gerði allt sem hún gat gert. Hún hafði alltaf gert allt möglunarlaust. Fyrst fyrir föður sinn, síðan, er hún var seld fyrir 2 geitur og 6 hænur, gerði hún allt sem maðurinn hennar sagði henni að gera. Þegar Ídí var runnin mesta reiðin, vegna þess að voðirnar sem þær mæðgurnar voru að vefa voru ekki tilbúnar, strunsaði hann út. Hvers vegna vildi Húm vera vinur Ídís? Hvers vegna kom hann í þennan kofa á hverjum degi?
Hoom was a good boy. He knew that Idi´a mother would do all she could. She had always done her best without any complaint. To begin with for her own father, and later on, when she was sold for two goats and six hens, she did everything her husband told her to do. When Idi had calmed down a bit, he just went away. His anger had been because his mother and his sister had not finished weaving the clothes he was going to sell. Why would Hoom want to be Idi´s friend? Why woudl Hoom visit this hut every day?
Það var vegna hennar. Konunnar. Ekki vegna Melönu litlu með svarta síða hárið, nei, heldur vegna móðurinnar, ekkjunnar, sem var lömuð, -- sennilega eftir barsmíð. Hann gat komið í kofann til hennar þegar hann vildi, því drengir máttu gera það sem þeir vildu. -Ég vildi að þú værir bróðir minn, Húm, en ekki Ídí, sagði Melana, telpan með fallega, síða hárið. Húm svaraði ekki. Hann vildi ekki vera bróðir Melönu, því þá væri hún, konan, móðir hans, og þá mætti hann ekki elska hana. Lítill, svartur drengur á gelgjuskeiði elskaði lamaða ekkju í litlu strákofaþorpi með skrýtnu nafni á úllabúllamáli: Ganígahhga.
That was because of her, this woman. Not because of Melana, the girl who had long hair. No. It was because of the mother, the widow, who was paralysed, -- most likely due to beating by her late husband. Hoom could visit her hut whenever he wanted, as boys could do what they wanted. -I wish you were my brother, Hoom. Not Idi, Melana said. Melana who had this long beautiful hair. Hoom did not answer. He did not want to be Melana´s brother, as then her mother would be his mother too. Then he would not be allowed to be in love with her. A little black boy in his puberty, was in love with a paralysed widow in a village of straw-roof huts, which name was: Ganeegahhga.
Það vissi það enginn, að hann elskaði hana. Ekki einu sinni hún. Hann bara kom í kofann og reyndi að hjálpa henni, vera henni góður.
Lífsbaráttan var hörð í þorpinu þótt stutt væri í menninguna. Hvítu mennirnir komu með eitthvert tæki til að dæla vatni úr jörðinni því konurnar og telpurnar þurftu að fara langa leið til að sækja vatn. En vélin bara stóð þarna og grotnaði niður. Hún var gerð fyrir rafmagn, og það var ekkert rafmagn í þorpinu. Konurnar og telpurnar héldu áfram að fara langa leið að sækja vatn. Ekkjan mjólkaði geitina. Melana hjálpaði mömmu sinni að komast út.
Nobody knew that he was in love with this woman. Not ever she herself. He simply visited her and tried to help her, be kind to her. Life was endless struggle in this village, even if civilation was not far away from it. The white men brought some gear to pump water out of the earth, as women and girls had to go a long way to fetch water. But the machine just stood there and rusted down. It needed electricity to operate. There was no electricity in the village. Women and girls, simply went on with going a long long way to fetch water. The widow milked the goat. Melana helped her mother to go outside.
Stundum hjálpaði Húm henni. Þá gat hann haldið utan um hana, borið hana. Hún var grönn og smágerð, með döpur augu. Hlutskipti ekkju í frumstæðu þorpi er ömurlegt. --- Ekki nein virðingarstaða. Allan daginn sat hún á gólfinu og óf voðir, fallegar mottur úr heimaunnu efni. Melana þurfti líka að vefa, annars varð Ídí, bróðir hennar, reiður. Melana bakaði kornkökur. Litlu systkinin tíndu sprek í eldinn og reyndu að vera þæg. Ídí og hinir strákarnir í þorpinu þurftu ekki að vinna. Þeir voru drengir og máttu ráða hvað þeir gerðu.
Hoom Sometimes helped her. Then he could embrace her, carry her. She was thin and delicate. Her eyes sombre. To be a widow in a primitive village is not anything to be proud of. Nothing of a status of prestige. All day long she would be sitting on the floor weaving beautiful mats. The material also home-made. Meland also had to weave, or her brother Idi would loose his temper. Melana baked cereal cakes. The smaller siblings collected sticks to put on the fire, and they tried to be docile. Idi and the other boys in the village did not need to do any work. They were boys. Could do what they wanted.
Þeir létu Melönu dansa fyrir ferðamenn við þjóðveginn. Akkó sló trumbu. Melana var falleg með svart, sítt hár. Raunar var það ferðamaður sem gaf henni þetta nafn: Melana. Ídí fékk peninga og stundum eitthvert glingur fyrir dans Melönu. Einu sinni komu þeir, Ídí ásamt Nókó, Ding og Akkó, með mótorhjól heim í þorpið. Þeir höfðu fengið það af ferðamönnum við þjóðveginn. Keypt það. Ferðamennina vantaði mat, og Ídí lét þá hafa geitina fyrir hjólið. Drengirnir voru ekki lengi að ná jafnvæginu á hjólinu og læra á það.
The boys had Melana dance at for tourists at the main road. Akko preformed the drumb-beat. Melana was beautiful. Her hair black and long. Actually it was a tourist who gave her the name Melana. Idi got money, and sometimes some trinklets for Melana‘s dancing. Once, Idi togerher with Noko, Ding, and Akko, brought a motor-bike home to the village. They got it from tourists on the main road. They bought it. The tourists were in need of food, so Idi gave them the goat for the bike. It did not take the boys long to master the balance on on bike and learn how to drive it.
Þetta voru hraustir drengir. Þeir máttu gera það sem þeir vildu. Móðir Melönu grét ekki þótt geitin væri horfin, en augu hennar voru myrk. Hún hafði aldrei grátið. Nú höfðu þau enga mjólk.
Hvítur læknir kom stundum í þorpið. Var þar oft í tjaldi. Stundum komu þeir tveir. Annar hét Robert. Fólkið í þorpinu gat ekki vel sagt R, svo hann sagði því að kalla sig Bob. Bob vildi stundum sjá börnin í þorpinu, skoða þau. En ef þau voru lasin læknaði töfralæknirinn þau. Fólkinu í þorpinu þótti það betra. Bob fékk að stinga nál í handlegginn á börnunum og soga út úr þeim blóð.
They were a brave lot. They were allowed to do what they wanted. Melana‘s mother did not cry even if there was no goat any more. She never cried. Now there would be no milk. Sometimes, a white physician showed up in the village. He lived there in a tent. Sometimes they were two of them. One of them named Robert. The people in the village could not pronunce an R, so he told them to call him Bob. Sometimes Bob wanted to see the children in the village. Investigate them. But if they got sick, then it was the witch doctor who cured them. The people in the village trusted him better. Bob got the permission to put a needle into the arm of the kids and suck out blood.
Þau voru hrædd við Bob og hinn hvíta lækninn þótt þeir væru brosandi og vingjarnlegir. Þeir voru ekki að lækna börn. Þeir voru að rannsaka. Þeir mældu og skrifuðu. Þeir ætluðu að verða frægir. „Mikill læknir“ er ekki læknir sem læknar marga sjúka, heldur sá sem lætur bera á sér, skrifar greinar í virt tímarit. Sjúklingar eru tilfelli, misáhugaverð, en ekki endilega lífverur sem hægt er að gera heilbrigðar. „Mikill læknir“ gerir viðbjóðslega ómannúðlegar tilraunir á dýrum í nafni vísinda. Tilraunir á dýrum í milljónatali, sem alin eru upp til þess eins að kveljast til dauða. Varnarlaus fórnarlömb kvalara sinna.
They were afraid of Bob and the other white doctor, even if they were smiling and friendly. They were not here to cure children. They were doing research. They made measurements, and they wrote down data. Their intention was to become famous. “A great doctor“ is not the one who cures the sick, but he who boosts his ego, writes papers, writes articles in prestigious journals. Patients are cases, some interesting, some not. Not necessarily living creatures who can be cured. “A great doctor“ performs hidieous, inhuman experiments on animals. By the millions, in name of science. These animals are bred for the sole purpose of being tortured to death. They are defenceless in the hands of their torturers.
Þeim er gefið allt að LD (lethal dose = banvænn skammtur) af efnum og lyfjum, sem sprautað er í augu þeirra, dælt í maga þeirra. Þau eru skorin upp án deyfingar. Þau eru sýkt af ólæknandi sjúkdómum. Svo er beðið eftir kvölum þeirra og dauða. „Tilraunir á dýrum hafa leitt í ljós ...“ Ljótur kafli í sögu vísinda og siðmenningar. (Ó-sið-menningar.)
Mótorhjólið gekk í nokkra daga. Drengirnir komust á því út á þjóðveginn. Svo allt í einu vildi það ekki ganga lengur. Þeir fóru með það til töfralæknisins, en hann gat ekki hjálpað þeim. Bob og þeir vissu af hverju það stoppaði. Það var bensínlaust.
Into these animals, there is injected almost lethal doses of chemicals and drugs, put into their eyes, and into their stomach. They are operated without anathesia. They are made sick of uncurable diseases. Then the experimenter waits for their pain and death. “Experiments on animals have shown..........“ A horrible chapter in history of science and civilsation (-Or rather it cannot bear the name civilised at all.-) The motorbike worked for several days. The boys could drive it onto the main road. Then, all of a sudden, it could not be started any more. They brought it to the witch doctor, but he could not help them. Bob and the other doctors knew only too well why it was not running. Lack of petrol.
En þeir sögðu drengjunum það ekki. Þeir bara horfðu á þá án þess að þeir vissu. þegar þeir reyndu og reyndu að fá það í gang. Tóku meira að segja myndir af þeim stumrandi yfir benzínlausu hjólinu. Nú stóð hjólið fyrir utan kofa Ídís og myndaði stílbrot og tímaskekkju í þorpinu eins og vatnsdælan sem gerði ekkert gagn. Drengirnir vonuðu að allt í einu færi hjólið aftur af stað.
Húm sat hjá ekkjunni sem óf fallegar voðir og mottur. Hann horfði á hana. -Má ég vera hjá þér? spurði Húm. -Þú ert hjá mér. -Alltaf. Sofa hér. Vera eins og maðurinn þinn.
But they did not tell the boys. They watched the boys without their knowing, where they tried hard to start the bike. They even took pictures of them where they were in vain trying to figure out why that bike would not work any more. Now the bike was just parked outside Idi´s hut. An anachronism and out of place, like the waterpump that was of no use. The boys hoped that the bike would run again one day. Hoom was there, sitting by the side of the widow who was weaving cloths and mats. He looked at her. Hoom asked: -Can I stay here? -You are here. -Always. Sleep here. Be with you as your husband?
-Húm, sagði ekkjan ásakandi. -Faðir þinn ræður hvaða konu þú færð. Það veistu, barn. Hann finnur stúlku handa þér. Hann ákveður hvar þú átt að búa. Ég er lömuð, ég er ekkja. -Ég veit það, sagði drengurinn. -Ég vil vera hjá þér. -Þetta er kjánaskapur. Þú veist það. Konunni þótti gott að tala við drenginn. Hún hafði aldrei talað við neinn. En hún vissi betur. Lífið var ekki eins og drengurinn hélt. -Stúlkan þín verður heppin, sagði konan. Hún vissi að Húm myndi ekki berja hana. Það átti að vera hátíð í þorpinu. Allir karlmenn með töfralækninn í fararbroddi fylkja þá liði í miðju
-Hoom, the widow said, accusingly: -Your father decides what wife you will have. You know that, boy. He will find a girl for you. He decides where you are going to live. I am paralysed. I am a widow. -I know, the boy said. -I want to be here with you. -This is sheer stupidity. You know that. The woman found it as soothing to talk to the boy. She had never talked to anyone. But she knew better. -Your girl will be lucky, she said. She knew that Hoom would not beat her. There was to be a celebration in the village. All the men came together in the center of the village. The witch doctor was the one to lead the procession from the village
þorpinu og halda út í skóg. Konurnar voru í óða önn að baka kornkökur og elda kjöt af villibráð. Karlmennirnir veiða risaslöngu í skóginum. Hápunktur hátíðarinnar er alltaf þegar hún er fleigin og étin. Ídí, Nókó, Ding og Akkó voru enn hreinir sveinar. Hreinir sveinar fá ekki að taka þátt í hátíðahöldunum. Það þótti þeim helvíti hart. Sérstaklega Ídí, sem var húsbóndi eftir að pabbi hans dó í námunni. Þeir réðu ráðum sínum. Húm var auðvitað ekki látinn vita. Húm myndi bíða það til pabbi hans keypti handa honum stúlku til að eiga. Ídí náði í Melönu, þar sem hún sat við vefinn. -Komdu, sagði hann.
out into the jungle-forest. The women were busy baking cereal cakes, and cooking meat of wild animals. The men are going to hunt a huge snake in the forest. The peak of the celebration is when it is skinned and eaten. Idi, Noko, Ding, and Akko were still considered kids, as they were vigins, had not been with women. Then, sorry, not allowed to join in. This they did not like at all. Above Idi, who was the master of the house after his father´s death in the mine. They made a plot. Of course that was kept secret from Hoom. He would just wait until his father would buy a girl for him. Idi fetced Melana, where she sat by the loom, weaving: -Come, he said.
Melana stóð upp. Hún fór í kjólinn sem hún dansaði í fyrir ferðamenn, og hún kembdi á sér hrokkið hárið. Ídí fór með hana út. Þar biðu Nókó, Ding og Akkó. Það var kvöld. Myrkrið var að hellast yfir skóginn. Sólin sest á einni svipstundu á þessum stað. Akkó hélt á logandi kyndli. Þeir gengu út í skóginn. Melana elti. Í stóru, auðu rjóðri stóð kofi sem korn var geymt í, falinn spölkorn frá þorpinu, ef óvinaættbálkur skyldi koma að ræna. -Inn, sagði Ídí við systur sína. Þeir tóku hana úr kjólnum sem hún dansaði í fyrir ferðamenn. Þeir voru ekki með trumbuna. Þeir vor bara með kyndil.
Melana stopped weaving. Took on the dress in which she dances for travellers. She combed her curly hair. Idi took her outside. There, Noko, Ding, and Akko waited. The darkness of night was about to swallow the jungle. The sun sets in a twinkle of an eye here. Akko held a flaming torch. They walked towards the forest. Melana followed. In a clearing there was a hut in which grains were stored, hidden there, outside the village, in case some enemies from another tribe should come to plunder. -Go inside, Idi told his sister. They stripped off her the dress. The dress in which she dances for tourists. They had not taken the drum.They only had that torch.
-Dansaðu, sagði Ídí. Melana stóð kyrr. Hún var falleg, nakin í flöktandi bjarma frá kyndli. -Dansaðu! Melana hreyfði sig örlítið. Sagði ekkert. Telpan varð hrædd þegar Nókó og Ding ætluðu að leggja hana í kornbing. -Þegiðu, sagði Ídí. -Annars lem ég þig. Telpan vildi komast út. Ídí lamdi hana svo hún féll í kornið. Akkó færði sig nær með kyndilinn. Kom alveg að henni og glampinn í augum hans sagði meira en nokkur hótun, er hann færði kyndilinn að hárinu á henni. Þeir ætluðu að komast með á hátíðina, út í skóginn með karlmönnunum til að veiða slöngu.
-Dance, Idi commanded. Melana stood still. She was beautiful, where she stood naked, the quivering light from the torch playing on her body. -Dance! Melana moved a little bit. Did not utter a word. The girl was afraid when Noko and Ding were trying to have her lie down in a heap of grains. -Shut up, Idi said, -or I will hit you. The girl wanted to get out of the barn. Idi hit her so that she fell into the heap of grains. Akko came closer, holding the torch. Came close to her, and the devilish twinkle in his eyes told more than any threat could do. He moved the torch towards her hair. They were determined to join the celebration. Go into the jungle with the men to hunt a snake.
Telpan vissi að Ídí var húsbóndi eftir að pabbi þeirra dó í námunni. Hún vissi að hann átti að velja handa henni mann, selja hana fyrir geit handa mömmu. En hún vissi ekki hvernig. Hann gat heldur ekki skilið mömmu eftir eina með hin börnin meðan þau voru svona lítil. Hann gat ekki selt hana strax. -Liggðu kyrr, sagði Ídí. Þeir voru ákveðnir í að komast út í skóg með karlmönnunum að veiða slöngu. Allir.
Svo áttu þeir eftir að læðast heim með Melönu. Sögðu henni að halda kjafti, annars skyldi hún hafa verra af.
The girl knew that Idi was the master of the house - since their father died in the mine. She knew that it was his job to find her a husband, sell her and then buy a goat for their mother. But she did not know how. He could not leave mother alone with the other children while they were so small. He could not sell her right now. -Lie there still, Idi said. They were determined, all of them, to be allowed to join the men in the hunt for a snake in the forest.
Afterwards, they knew they had to get Melana back home without being seen. They told her not to tell anyone, or she would take the concequences.
Melana vissi að eitthvað hafði hún gert, sem hún átti ekki að gera. -Slökkvum á kyndlinum, sagði Nókó. Þeir trömpuðu glóðina í gólfið. Kornið var þurrt. Hálmur á gólfinu. Þeir trömpuðu allir á glóðina. Í æði sínu tóku þeir tréspaða sem notaðir voru til að moka korninu með, og þeir börðu í ofboði á logana sem læstu sig í hálminn. Þeir réðu ekki við eldinn. Börðu og trömpuðu af lífs og sálar kröftum. -Út, áður en kofinn fellur!, æpti Ídí, þegar logarnir læstu sig í stráþakið. -Við segjum að Melana hafi farið út með kyndil að sækja korn. Meira vitum við ekki.
Melana knew that she had done somthing that she should not have done. -Let us put out the fire of the torch, Noko said. They tramped on the embers that fell on the floor. The grains were dry. Straw on the floor. They, all of them, tramped on the embers. In panic, they grabbed wooden showels used for showelling up grains, and used them to slam down the flames. The straw caught the flames. They could not fight the fire. They tramped and beated as fiersly as they could. -Out! Before the whole hut falls, Idi shouted, when the flames cought the straw-roof. -We will just say that Melana had gone outside with a torch, in order to fetch some grains. That is all we know.
Hann hrinti Melönu á gólfið. Þeir stukku út og í burt. Frávita af hræðslu brölti telpan á fætur og skreið út á bersvæði. Kornið brann, kofinn logaði. Hárið hennar sviðnaði, og hún reyndi í ofbboði að berja úr því glóðina. Hitinn frá bálinu neyddi hana inn í runna. Þar hnipraði hún sig saman. Þá heyrði hún raddir; fólk úr þorpinu kom hlaupandi: Kornið var að brenna. Fólkið mátti ekki sjá hana! Út í skóg! Út í skóg! Það var betra að láta slöngu bíta sig, óargadýr éta sig, eitraða könguló lama sig en að láta reiði fólksins bitna á sér!
Idi pushed Melana onto the floor. They ran away. Petrified, the girl tried to get to her feet. Then she crawled out to an open ground. The grains burned down. The barn was on fire. Melana´s hair had cought fire, so she, in panic, tried to get rid of the embers. To escape the heat from the fire, whe took shelter in a bush. There she coiled up. There she heard the voices of people. They came, running from the village. The stored grain was on fire. The people were not to see her! Into the jungle! Into the jungle! It would be better to get a snakebite, have a wild beast eat her, or even a poison-spider bite, than facing the peoples´rage.
Telpan hljóp, hrasaði í jurtaflækjum, féll um rætur, skreið á fætur á ný. Hljóp. Hrædd, rifin og blóðug kom hún loks að rjóðri við klett. Hún hafði barist gengum skóginn lengi, lengi; hún vissi ekki hvar hún var. Örmagna lagðist hún niður í myrkrinu. og grét. Grét sig í svefn uppi við klett. Hún vaknaði, er dagur var að renna upp, við að einhver andaði þungt rétt við andlit hennar, og hönd snerti hana. Hún vissi ekki hvar hún var. Leit upp, rugluð. Yfir henni grúfði ófrýnilegt andlit, loðið, -- og stór loðinn búkur. Hún æpti, en það kom ekkert hljóð. Óp, sem ekki komst út, fyllti hug hennar.
The girl ran. She fell as her foot got caught in the vegetation. She stumbled on roots, got up on her feet again. And ran. Startled, bruised and bleeding, at last she reached an open space beside a cliff. For a long long time she had managed to get through the jungle. She did not know where she was. Exhausted, she lied down in the dark - and cried. Cried until she fell asleep at a cliff. She woke up at break of day as she heard some heavy breathing close to her face. And then found the touch of a hand on her skin. She did not know where she was. Looked up, confused. Above her there was an ugly face, furred - and a huge furry body. She screamed - but the scream was silent. She was bursting from a silent scream that filled her mind.
Stóri loðni apinn kipptist aðeins við þegar telpan hrökk upp. Hann stóð álútur og horfði á hana. Út úr hellisskúta í klettinum kom annar api, minni, forvitinn og varkár, þandi nasavængina. Telpan gat ekki hreyft legg né lið. Hún gat ekki staðið upp, hún gat ekki hlaupið burt. Þannig liðu mörg andartök, tíminn stóð kyrr. Börn frumskógarins voru að meta stöðu sína: vinur? Óvinur? Melana vissi að skógurinn var fullur af hættum. Jafnvel apar geta étið kjöt, dýr. Kannski menn? Óljóst mundi hún hvað hafði gerst kvöldið áður. Strákarnir, bruninn.
The big furry ape winced a bit when the girl woke up startled. He stood there, leaning forward. and gazed at her. Out of a cave in the cliff, another ape came. He was smaller, curious, and cautious. His nostirls wide open. The girl could not move. She could not rise up on her feet. No way she could run away. For a lapse of time, time stood still. The children of the jungle were outweighing the situation: A friend or not? Melana knew the jungle to be dangerous. Even apes can eat meat. Eat animals. Perhaps they can also eat men? She recalled, in a blurry way, what had happened the night before. The boys. The fire.
Kornið brunnið. „Við segjum að Melana hafi farið út með kyndil að sækja korn“ hljómaði í huga hennar. Hún hné aftur á bak að hörðum klettaveggnum. Apinn tók máttvana, grannan, nakinn líkama hennar upp og bar hana inn í hellinn. Hann hnusaði af sviðnu hári hennar, en lyktin aftraði honum ekki. Forvitnir litlir apar flykktust um telpuna, kröfsuðu í hana með fingrunum og þefuðu af henni. Telpan skalf, þótt brennheitir geislar sólar sem allt steikir, væru byrjaðir að hita rakt loftið. Apinn lagði hana á gólfið með klunnalegum tilburðum, en af umhyggju, og hrinti litlu öpunum frá
The grains burned down. “We will just say that Melana had gone outside with a torch, in order to fetch some grains“, echoed in her mind. Powerless, she dropped back towards the hard wall of the cliff. The ape took her weak, lean, naked body in his arms. He carried her into the cave. He sniffed her burned hair, but the smell did not disturb him. Little curious apes surrounded the girl. They scratched her with their fingers, sniffed at her. The girl shivered in spite of the burning hot, all-frying sun rays that were beginning to heat the humid air. The ape put her on the floor, his efforts rather clumpsy, yet caring. He pushed away the little apes
með ákveðnu dangli með sterkum handlegg. Ekki vissi hún hve lengi hún lá þarna. Hana sveið í sár og rispur. Augu hennar voru bólgin. Sviðið hár hennar klesstist við andlitið og féll út á hellisgólfið eins og svartar eldtungur. Litlu aparnir færðu sig aftur upp á skaftið og kröfsuðu til hennar. Hún var ekki lengur hrædd, því stóri apinn sat hjá henni. Augu hans voru róleg. Hann nagaði einhverja jurt og maulaði. Flysjaði utan af, rétti telpunni bita. Hún tók við. Svo hélt hann áfram að maula. Melana fann að hún var svöng, mjög svöng.
using his strong arm, giving them a firm push. She did not know for how long she lay there. Her bruses and wounds were aching. Her eyes swollen. Her half-burned hair stuck to her face, and also fell onto the floor of the cave like black flames. The little apes made another try, touched her. She was not afraid now, as the big ape sat by her side. His eyes were calm. He was chewing on some plant, eating little bits. He peeled off something, and then gave the girl a bite. She accepted. Then he carried on with his eating. Meland found that she was hungry. Very hungry.
Mörgum dögum seinna hugsaði hún til mömmu sinnar. Hún yrði að komast heim og segja mömmu sinni að hún hefði ekki farið að sækja korn. Hún hefði ekki farið út með kyndil, ekki kveikt í kornkofanum. En hvernig átti hún að rata? Hún vissi ekki hvert hún hafði hlaupið um nóttina þegar hún var hrædd. Hún hafði bara hlaupið, hlaupið, brotist gegnum skóginn alla nóttina.
Þegar kalt var í hellinum á nóttunni fékk hún að kúra hjá stóra apanum. Hún kallaði hann Ba. Það er svo fallegt nafn. Hann var heitur, loðinn, klunnalegur en blíður.
Days later, she started thinking about her mother. She would have to get home to tell her mother that she had not gone out to fetch grains. She had not carried any torch. She had not put fire to the barn. But how could she ever know the way back home? She did not know where she was running that night when she was afraid. She just ran and ran. She had fought her way through the jungle all night.
When it was cool in the cave during night, she could cuddle up by the side of the big ape. She called him Ba. That is such a beautiful name. He was warm, furry, clumpsy, but tender and sweet.
Hún lærði að finna jurtir og hnetur og ávexti. Hún fann tvo steina til að brjóta hnetur með. Það voru fleiri apar í skóginum. Melana knýtti sér bönd úr tágum og gaf öpunum. Ba vildi líka fá. Kannski var hann of klunnalegur í laginu til þess að blómsveigar klæddu hann vel, en ánægjusvipurinn og stoltið, þegar Melana skrýddi hann blómsveig, var henni meira virði en allir heimsins peningar. Aparnir gátu klifrað meira en hún. Þeir sóttu handa henni ávexti. Melönu fannst gaman að sjá þá sveifla sér upp í trén. Einhver ægikraftur í hverjum vöðva er þessi stóri kroppur, Ba, þaut gegnum myrkviðið, líktist frumkrafti náttúrunnar.
She learned where to find edible plants, and nuts, and fruits. She found two stones for breaking the nuts. There were other apes in the jungle. Melana wove ribbons from twigs, and she gave some to the apes. Ba also wanted one. Maybe he was a bit too awkwardly fat for wearing garlands, but his happy expression, and pride, when Melana decorated him with garlands was to her worth more than all the money in the whole world. The apes were better at climbing than she was. They brought her fruits. Melana liked watching them climbing the trees. That awful power in every muscle when this huge being, Ba, rushed throught the dense trees was akin to the primordial power of Nature.
Á nóttunni kúrði Melana hjá Ba. Hún svaf hjá stóra apanum, sem var svo góður við hana. Það er fallegt nafn: Ba. En mamma? Hvað gerði mamma án hennar? Melana vissi að Húm myndi vera henni góður. Þau héldu kannski að hún væri dáin, hefði brunnið með kornkofanum? Engum dytti í hug að leita hennar. Allir þekktu skóginn of vel til að reyna það. Melana fór oft að reyna að finna þorpið. Litlu apana fékk hún með sér. Þeir rötuðu alltaf aftur heim í hellinn. Telpunni leið vel. Hún mátti gera það sem hún vildi. Enginn barði
During the night Melana was comfortable with Ba. She slept by the side of the big ape who was so kind to her. A beautiful name: Ba. But what about her mother? What could her mother do without her? Melana knew that Hoom would be kind to her. Perhaps they assume that she is dead. That she had burned to death in the grain-hut? Nobody would try to go look for her. Everyone knew the forest too well to even try Melana often tried to go and find the village. She had the little apes come with her. They alwayw knew the way back to the cave. The girl felt so good. She could do what she wanted. No-one beating
hana þótt hún væri ekki dugleg að vinna. Hún mátti gera það sem hún vildi eins og drengirnir í þorpinu heima. Í hellinum fann hún öryggi. Hún óf litlar mottur úr tágum. Hún skammaði litlu apana ef þeir voru að slíta þær og togast á með þær. Þær voru til að liggja á og sofa á. Þeir hlýddu henni. Kannski skildu þeir það sem hún sagði. Melana gerði sér fallegan kjól úr grönnum trefjum. Hún söng og dansaði fyrir litlu apana. Hún kenndi þeim að spila á trumbu. Melana var drottning frumskógarins.
her, even if she was not at all efficient, or doing any work. She could do what she wanted, just like the boys in her village. She felt safe and secure in the cave. She wove little mats from wickers. She would scold he little apes if they were playing with them and tearing them. They were meant to lie on them, and to sleep on them. They obeyed her. Perhaps they even understood what she said. Melana made a nice dress for herself from thin wickers. She would sing and dance for the little apes. She taught them to play a drumb. Melana was the queen of the jungle.
Stúlkubörn verða fljótt gjafvaxta í frumskóginum. Samt eru þær ekki seldar að heiman fyrr en 10 - 12 ára í Ganígahhga. Þegar Ídí léti hana giftast, fengi mamma nýja geit og systkini hennar fengju mjólk. En nú héldu þau víst að hún væri dáin.
Tíminn leið. Ba þótti svo gott að láta klóra sér á bakinu, - á kollinum, - á maganum. Melönu þótti gaman að kitla Ba stundum. Bara aðeins. Hún hló svo dátt þegar hann kitlaði. Það var hlýtt hjá Ba á nóttunni. Henni leið vel, þegar hann hélt utan
Girls become mature at a young age in the jungle. Yet they are not sold in Ganígahhga until they become 10-12 years old. When Idi would have her get a husband, then mother would get a goat, and her siblings would get milk. But now, most likely, they assumed that she were dead. Time passed by. Ba really liked to have someone scratch his back, -- his head, -- his belly. Melana sometimed tickled Ba, and that was funny. Just a little bit, for fun. She would laugh when he felt the tickling. During nights, Ba was warm. She felt so good when he embraced her
um hana með löngum, loðnum örmunum. Því fór sem fór. Tveir líkamar urðu að einum: Lítil telpa með svart hár og stór loðinn api með fölskvalausa hlýju. Hún fæddi lítið, dökkt, slepjulegt hrúgald sem grét á tágamottu á hellisgólfi. Henni brá ekki þegar hún sá það. Þetta var sonur hennar. Fæðingin gekk vel. Melana hafði séð systkini sín fæðast. Mamma hennar gaf ekki frá sér hljóð, Melana gerði það ekki heldur. Ba var stoltur. Hana langaði til að sýna mömmu sinni barnið sitt. Því fór hún einu sinni með það. og tók apastráka með.
with his long furry arms. That is why things went the way they did. Two bodies became one. A little girl with black hair, and a big furry ape having innocent feelings. She gave birth to a small, dark, slimy heap that cried on a wigmat on the floor of a cave. She saw this as very natural. This was her son. The delivery was smooth. Melana had seen her sibling being born. Her mother did not utter a sound. Neither did Melana. Ba was proud. She would so much like to show her mother the child. Therefore she once took her child with her. She also brought along the little apes.
Hún hafði óljósa hugmynd um í hvaða átt þorpið væri. Hún ætlaði að finna það. Þegar myrkrið kæmi ætlaði hún að læðast að kofanum og hlusta hvort Ídí væri heima. Ef ekki, fara inn til mömmu. Ba sá hana fara með ungann þeirra. Hún vissi ekki að hann elti hana. Hún barðist gegnum skóginn, leitaði í marga, marga klukkutíma. Loks þekkti hún umhverfið. Litlu aparnir urðu hræddir þegar þeir heyrðu raddir manna og fundu lykt af reyk. Telpan hnipraði sig saman milli runna og gaf unganum sínum að sjúga. Nóttin kom. Hún læddist að þorpinu.
She had a faint idea about in which direction the village would be. She was detrmined to find it. When it would become dark, she planned to sneak towards the hut, and then listen carefully to find out if Idi was at home. If not, she would go inside to her mother. Ba noticed her going away, taking their young with her. She did not know that Ba followed her. She made her way through the forest with great difficulty. She tried for hours to find her way. At last she recognized the surroundings. The little apes became afraid when they heard voices of men, and smelled smoke. The girl cuddled up inbetween bushes, and breast-fed her young. Darkness of night came on. She sneaked towards the village.
Sá hvar kofinn þeirra var. Nú skyldi mamma fá að vita að það var ekki hún sem kveikti í. Þegar enginn var á ferli, og hún hafði séð Ídí og strákana rölta niðureftir í átt að þjóðveginum, fikraði hún sig nær kofanum þeirra. Hlustaði. Rödd Húms, ekki rödd mömmu. Raddir systkina hennar; lykt sem hún þekkti. Hún fór nær. Telpan vissi ekki að Ba var í skóginum rétt hjá henni. Hún vissi ekki heldur að annar hvíti læknirinn, sem ætlaði að verða frægur, var á ferli. Allt í einu kom Húm út úr kofanum. Þeim brá báðum jafn mikið. Stóðu bæði þögul eitt andartak. Melana brosandi, stolt móðir; Húm með hálfopinn munninn:
She found their hut. Now mother would get to know that it was not she who put fire to the grain-barn. When no one was seen, and she had seen Idi and the other boys walk down to the main road, she sneaked carefully closer to their hut. She listened. She heard the voice of Hoom, not the voice of mother. She heard her siblings. She recognized the smell. She went closer. The girl did not know that Ba was in the forest, very close to her. Neither she knew that one of the white doctors was there - the one that is going to become famous. All of a sudden, Hoom came out of the hut. They were startled, both of them. Stood there, speechless, for one brief moment. Melana smiling, a proud mother, Hoom looking awkward and confused:
-Melana? - Dáin? - Komin aftur dáin? -Ég ætla að sýna mömmu son minn, sagði hún. Hann starði. Starði á apann í fangi hennar. Apaunga eða barn? Barn eða apaunga? -Það var ekki ég sem kveikti í sem kveikti í, sagði stúlkan. Hvíti læknirinn æddi inn í tjaldið sem Bob lá í: -Bob! Bob! Komdu fljótt! Hér er dálítið sem við þurfum að ná í: innfædd telpa með afkvæmi sem er greinilega undan apa! Bastarður, hybrid, mongrel, maður! Æðislega spennandi. Hleypur á snærið. Uppruni alnæmiveirunnar? Manstu OSTOMgreinina: „apablóð notað til að auka kynorku hjá frumstæðum ættbálki“?
-Melana here? Dead? She has returned yet dead? She said: -I am going to show my son to mother. He gazed at her. Gazed at the ape she was holding. An ape-baby or a baby, Man-baby or an ape-young? -It was not I who set fire to the hut, the girl said. The white doctor rushed into the tent where Bob was. -Bob! Bob! Come come, quick. Here is something we´ve got to get hold on: A native girl and her offspring, obviously an ape hybrid! Bastard, mongrel, oh boy! Terribly exciting. Something interesting. The origin of the autoimume-virus. Remember the OSTOM-article: A primitive tribe uses blood from apes to enhance sexual performance?
Bob spratt á fætur. -Og greindarpróf! Endalausir möguleikar á tilraunum, maður! Þeir læddust út í myrkrið og fylgdust með. -En telpan? Hvað eigum við að gera við hana? -Nota hana líka. Móðurástin. Hún mjólkar. Þetta er alið upp til að hlýða, við möndlum hana með smá dekri. Sumt er svo eftirsóknarvert í augum sumra. -En þú ert nú svo náttblindur. Er þetta ekki bara Mongolíti? Voru ekki strákarnir að riðlast á henni -- eða ætluðu að gera það -- þegar kornhlaðan brann? -Farðu ekki inn, Melana, sagði Húm þegar hann fékk málið. -Mamma þín er veik. Mjög veik. Ég er að sækja töfralækninn fyrir hana.
Bob stood up. Excited he added: And IQ-tests! -Endless possibilities of research, man! They sneaked into the darkness of night, and just watched. -But what about the girl? What shall we do with her? -Use her as well. Mother´s love, and she is breast-feeding. These girls are brought up as an obedient lot. We fix her by some pampering. Some are so easily manipulated with tinklets. -But you do not see well in the dark. Perhaps this is just a Mongolite. The boys were screwing her - or at least intended to rape her - when the hut caught fire. Right? -Do not enter, Melana, Hoom said, when he got back to himself and could talk again. Your mother is sick, very sick. I am going to get the witch doctor for her.
Farðu héðan, Melana. Ef einhver sér þig, þá ... Melana, --- þeir segja að þú hafir kveikt í. Farðu, Melana. Farðu fljótt. -Já en, Húm ! ....... -Þeir refsa þér. Þeir taka ungann þinn af þér, Melana! Fljót áður en nokkur sér þig. Hann ýtti henni inn í rjóðrið. Melana hélt fast um son sinn. Nóttin varð björt því silfruð birta frá tungli gerði svartamyrkrið óraunverulegt. -Ég verð að fara, sagði Húm. -Ég verð að ná í töfralækninn fyrir mömmu þína. Þau heyrðu raddir fólks. -Ef Ídí sér þig drepur hann þig, Melana. Það er skylda hans að refsa þér fyrir brunann. En það héldu allir að þú værir dáin.
-Go away, Melana, Hoom continued. If someone sees you, then .... Melana - they claim that you put fire to the grain barn. Go, Melana. Go at once. -Yes, but Hoom !..... They will punish you. They will take your baby. Melana! Quick, before anyone spots you. He pushed her into the thicket. Melana held her son tightly. The night became lit up when the silvery moonlight made the darkness unreal. -I have to go, Hoom said. -I have to get the witch doctor for your mother. They heard people talking. -If Idi sees you he will kill you, Melana. It is his duty to punish you for the fire. But, everyone thought you were dead.
Þegar mömmu þinni batnar segi ég henni að þú sért lifandi, þú sér í skóginum. -Það var ekki ég! sem kveikti í.
Það var ekki ég
-Farðu fljótt. Þau kvöddust. Hægt rölti hún af stað inn í myrkviðið. Bob og hinn hvíti læknirinn höfðu fylgst með öllu. Fóru í humátt á eftir henni með vasaljós. Henni brá. Þeir voru mjög vingjarnlegir, klöppuðu barninu hennar á kollinn. Hún var stolt af því. Loks fengu þeir að halda á því. Báðu hana að koma aðeins með sér. Lögðu handleggina yfir herðar henni.
When your mother gets better, then I shall tell her that you are alive. That you are in the jungle. -I did not do it. I did not put fire to the hut. -Go, go. Quick. They said farewell to each other. Slowly she turned back, heading into the thicket. Bob and the other white doctor had watched it all. Headed towards Melana. They had a pocket-torch. She was startled. They were very kind, they petted her child´s head. She was proud of that. They, in the end, got permission to hold her baby. Asked her to follow them. Put their arms arouond her shoulders.
ÚT ÚR ÞYKKNINU ÞUSTI BA ! Hann þreif ungann sinn, danglaði í hvítu mennina með sterkum hrammi sínum, svo þeir féllu í gróðurflækjurnar. Hann þreif Melönu einnig í fangið og ruddist gegnum skóginn með þau bæði. Sterkur, reiður, hræddur. Sá ógnarkraftur sem býr í stæltu, reiðu karldýri, beindist að einu marki: heim með yndið sitt og ungann sinn. Bob og hinn bröltu á fætur: -Þar fauk það. Við gætum leitað alla æfi í frumskóginum, og æfin yrði víst ekkert óþarflega löng, sagði Bob, og brosti út í annað.
BA CAME RUSHING OUT OF THE THICKET ! He grabbed his young. With his strong arm he hit the white men. They fell into the bunches of twigs and branches. He also grabbed Melana, and held her tight. He rushed through the forest, holding them both. He was strong, and angry, and afraid. That enormous power, embodied in a strog and angry male, was targeted to one goal: Take his love and his baby back home. Bob and the other got up. -And that was the end of it. We could search in the jungle all our life. Our lives would not become too long there, Bob added smilingly.
Ef við reyndum að elta þau, kálaði sá loðni okkur. Hann er of greindur helvítið. -Við gætum tekið byssu með? -Við finnum það aldrei, maður. -Ef við förum strax? -Ef api bítur þig geturðu fengið hundaæði. -Við tökum antítoxín með. Einstakar tilraunir, Bob, reynum. Við förum varlega. --- Það hefur fundist berklaveira í apablóði, --- hugsaðu þér allt sem við getum prófað! -Gleymdu þessu, maður. Slappaðu bara af. Við finnum þau aldrei.
Við hellismunnan lét Ba Melönu frá sér. Hann var móður með gneista í augum. Ungann sinn bar hann inn.
If we as much as made a try to follow them, the fluffy one would kill us. Too bloody smart, blasted thing. -We could bring our gun. -We´ll never find them, man. -If we follow them right away? -If an ape bites you, you can develop rabies. -We bring with us antitoxin. These are unique research-opportuniities, Bob. Let´s try. We will be careful. Some tuberculosos-virus has been detected in blood of apes - just imagine all the issues we can try out! -Forget it, man. Just relax. We´ll never be able to find them.
Outside of the cave, Ba put Melana down. He was breathing heavily. His eyes were on fire. He carried his young into the cave.
Melana gekk rólega inn í hellinn, lagðist á tágamottu og gaf syni sínum að sjúga. Drottning frumskógarins var þreytt. Mjög þreytt. Ba var heitur og blíður.
ooo 00 O 00 ooo
Melana, quite relaxed, stepped into the cave. She lay down on a strawmat and breastfed her son. The queen of the jungle was tired. Very tired. Ba was warm and soothing.
ooo 00 O 00 ooo
Melana drottning frumskógarins