Gazeta Weselna - Asia & Piotr by gazetaweselna

10 MAJA 2025

Zimą 2013 roku Wrocław był ubrany w lodową koronę. Śnieg skrzypiał pod butami, wiatr plątał włosy, a dłonie chowały się głęboko w kieszeniach kurtek. Mimo to stadion tętnił życiem – kolejka do kas była długa, a rozmowy kibiców roznosiły się echem. Właśnie tam, pośród hałasu stadionowych przyśpiewek i chłodu, który wdzierał się pod szalik, wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko.

Asia drżała z zimna. Zabrakło jej jednego drobiazgu – rękawiczek. I wtedy zjawił się Piotr. Ten sam Piotr, którego znała z widzenia jeszcze ze Środy Śląskiej. Ten, który chodził do klasy z jej siostrą. Niepozorny gest – para rękawiczek podanych z uśmiechem – wystarczył, by przepadli w rozmowie. Nie zauważyli, kiedy kolejka po bilety zniknęła, a zimno przestało być tak dokuczliwe. Czas się zatrzymał.

Tak zaczęła się ich historia. Nie była to burzliwa miłość od pierwszego wejrzenia jak w powieściach, które Asia z wypiekami na twarzy czytała nocami. To była historia, która pisała się powoli, z każdym

Asia & Piotr

JEDEN MECZ JEDNA MIŁOŚĆ

wspólnym meczem, rozmową i spacerem. Ciepła jak herbata w mroźny wieczór. Pełna śmiechu, wsparcia i cierpliwości. Piotr zapytał, czy zostaną parą, gdy Asia opiekowała się kilkuletnią Niną w parku –w typowy dla siebie sposób, wplatając tak ważne pytanie w zwyczajną codzienność.

Usiadł obok niej na ławce, pogadali chwilę, jak zawsze, a potem tak po prostu, choć z czułością w głosie, zapytał: „To co, będziesz moją dziewczyną?”. Zgodziła się, i tak minęło jedenaście lat. Nie rozstawali się od tamtej

pory. Byli wszędzie razem – na stadionie Śląska Wrocław, który stał się ich drugim domem, na górskich szlakach, gdzie Piotr z anielską cierpliwością znosił „asine” marudzenie, i podczas wspólnych zakupów, które jakoś nigdy ich nie dzieliły, a raczej zbliżały.

W podróżach odnaleźli kolejną pasję. Grecja – słoneczna wyspa Rodos, cudowna Zakynthos i ich ukryta perełka – Kefalonia. Polska – górskie szlaki, których zdobywanie zawsze kończyło się rozmowami do późna. Turcja – gdzie pojechali wraz z przyjaciółmi.

Ale to Zamek Książ – majestatyczny, z bajkowymi komnatami i historią w tle – stał się miejscem, gdzie Piotr wypowiedział słowa, które tylko czekały na odpowiedni moment.

Ukryty pierścionek – najpierw w bagażniku samochodu, potem w szafie pełnej ubrań – zdążył już przyprawić o palpitacje całą rodzinę i Piotra, gdy byli przekonani, że Asia węszy, choć wcale tego nie robiła. Nie domyśliła się, co przed nią skrywa. Swoje wycieczki do jubilera udało mu się zachować w tajemnicy,

choć nie było łatwo – telefon od czekającej na niego Asi albo korek przez płonący tramwaj nie ułatwiały zadania. Ostatecznie pierścionek miał swój moment właśnie w Lany Poniedziałek – w zamkowych murach, które przetrwały wieki, gdzie Piotr zaproponował Asi, by oni też przetrwali wspólnie każdy kolejny nadchodzący dzień. Zgodziła się. Wiedziała, że kocha go. A on ją, w końcu powiedział to pierwszy. Co prawda pod wpływem odwagi, która czasem przychodzi po kilku toastach, ale nie to się liczyło – liczyła się prawda w jego oczach i cisza, która nastała tuż po, jakby cały świat wstrzymał oddech, czekając na odpowiedź Asi.

Dziś są zespołem. Nie tylko partnerami, ale najlepszymi przyjaciółmi. W swoim towarzystwie czują się najlepiej – w górach, w sklepie, na stadionie, w kuchni, na kanapie przy filmie. Marzą o domu, w którym zamieszka pies, z ogrodem, w którym będą biegać dzieci, i wypełnionego miłością.

Wywiad Z PARĄ MŁODĄ

Znacie się już 11 lat, a to całkiem porządny staż. Jaki jest Waszym zdaniem sekret udanego związku?

ASIA: Sekretem jest zaufanie, wzajemne wsparcie i zrozumienie, ale też pozwolenie sobie na słabsze momenty. Do dziś uczymy się siebie nawzajem, swoich potrzeb i oczekiwań. Wspólne zainteresowania dodatkowo umacniają nasz związek i zacieśniają więzi między nami.

PIOTR: Sekret udanego związku? Przede wszystkim cierpliwość do drugiej osoby, wzajemne zaufanie, które pozwala wzmacniać związek oraz wspólne pasje, które dodatkowo kształtują i pozwalają się bardziej do siebie zbliżać.

Za co się pokochaliście i kochacie swoją drugą połówkę najbardziej?

ASIA: Kocham Piotrka za to, że daje mi ogromne poczucie bezpieczeństwa i komfortu. Wiem, że skoczyłby za mną w ogień. Zawsze mogę na niego liczyć. Za to, że jest w stanie zrozumieć i znieść mój trudny charakter i humorki. Na

pewno też za jego poczucie humoru, wrażliwość i empatię.

PIOTR: Pokochałem Asię za to, że mogę na nią liczyć w każdym momencie – zarówno w tych dobrych, jak i trudnych chwilach. Kocham to, że potrafi uszanować moją pasję – grę w piłkę, mimo że w trakcie naszego związku na treningi i mecze poświęcałem naprawdę dużo czasu, a bywało, że nie było mnie w domu całymi dniami. I jeszcze za to, że jest osobą, która zawsze jest taka sama i nie musi niczego udawać.

A jest coś, co Was w sobie denerwuje?

Tylko bez ściemniania!

ASIA: Coś, co sama posiadam – upartość. Oboje jesteśmy bardzo uparci, więc najczęściej rozwiązaniem naszych sporów jest „Papier, kamień, nożyce”. Odpowiedź jest natychmiastowa i z tym się już nie da dyskutować.

PIOTR: Zdecydowanie to nasz charakter. To prawda, że obydwoje mamy dość mocne temperamenty,

które musimy niekiedy studzić.

Kiedy poczuliście, że łączy Was coś więcej? Tamtej zimy, gdy razem czekaliście przed meczem w kolejce po bilety?

Rzeczywiście wszystko zaczęło się od tamtego meczu – potem zaczęliśmy ze sobą codziennie rozmawiać, wychodzić na spacery. To był moment, od którego uczucie między nami zaczęło się stopniowo rozwijać.

A gdybyście mogli wrócić do początków swojej znajomości, coś byście zmienili?

Zdecydowanie nic byśmy nie zmienili! Uważamy, że nasza historia jest wyjątkowa i wszystko potoczyło się tak, jak powinno – w swoim tempie. Wszystkie dobre i złe decyzje w jakiś sposób ukształtowały nasz związek.

Jakie jest Wasze najpiękniejsze wspólne wspomnienie?

Nasze pierwsze wspólne wakacje nad morzem

w Rewalu! Czas tylko dla nas i w 100% po naszemu. Wspólne spacery, zwiedzanie różnych miejscowości i poznawanie wzajemnych wspomnień z dzieciństwa.

A zaręczyny jak wspominacie?

ASIA: Z perspektywy czasu patrząc, to była naturalna kolej rzeczy – po tylu latach razem i wspólnych planach na przyszłość. Natomiast moja reakcja z pewnością była unikatowa! Było to dla mnie ogromne zaskoczenie, że to już. Na tyle, że pierwsze moje słowa skierowałam do siostry, która to wszystko nagrywała: „Czy Ty o tym wiedziałaś!?”. Ale oczywiście, bardzo się wzruszyłam i byłam przeszczęśliwa.

PIOTR: Stres był tylko lekki. Poprosiłem siostrę Asi, żeby zrobiła nam zdjęcie (wiedziała, że to znak do zaręczyn) – gdy się ustawialiśmy, powiedziałem do Asi, że to już czas, po czym uklęknąłem i zapytałem, czy zostanie moją żoną. Na szczęście udało mi się ją zaskoczyć.

Ślub zaczęliście planować od razu? Jak w ogóle mijają Wam przygotowania do tego dnia?

ASIA: Datę ślubu wybraliśmy jeszcze w dniu zaręczyn, jakoś tak nam się ona spodobała i stwier-

dziliśmy, że to znak. Od zawsze mówiliśmy, że chcemy, żeby był to maj, a że w tym roku data ułożyła się tak wyjątkowo – musieliśmy to wykorzystać. Z racji mojego zawodu i bycia planistą z automatu przejęłam tę rolę także przy organizacji wesela.

Dzielimy się zadaniami, aczkolwiek całościowo dogrywam i zamykam je ja. Chyba każde z nas jest zadowolone z efektu takiej współpracy.

PIOTR: Nie mogło być inaczej! Asia jako planistka jest głównodowodzącą, a ja – jak to facet – zajmuję się tymi pobocznymi zadaniami.

A jakie są Wasze plany na przyszłość?

Po weselu najpierw zaczniemy planować naszą podróż poślubną – wymarzone wakacje, które wstępnie chcielibyśmy odbyć w lipcu. W dalszej perspektywie planujemy kupno domu.

Wyobraźcie sobie, że wracacie do tego wywiadu za 10 lat. Co powiedzielibyście sobie z przyszłości?

Wzajemnie się wspierajcie, ufajcie sobie, szanujcie swoje zdanie i potrzeby. Dzielcie się obowiązkami i spędzajcie czas tak, jak lubicie, nie zapominając o swoich pasjach.