GAC Magazine nr. 35 - maart 2021

Gooise Atletiek Club Hilversum

Nummer 35 – maart 2021

Van deze zusjes gaan we nog veel horen: Orla en Mila White!

‘Mister City Run’ interview met Dick Slootbeek Lopen tussen grutto’s en kieviten, het rondje van Karel Hagen

Op welke schoenen loop je het best, blootsvoets of high tech?

Jaargang 86 Nummer 853/35 • Maart 2021

Interview met Siebe Turksma

Aan dit nummer werkten mee Saskia Bons, Joost Huijsing, Elmer van Krimpen, Ellen Ruwe, Edward Swier, Siebe Turksma, Christine Tamminga, Jolanda van Voorst en Marije Onderwaater Coördinatie Ellen Ruwe Grafische vormgeving Ron Meijer & Jannie de Groot Basisontwerp huisstijlconcept KentieDesign BNO www.kentiedesign.eu Fotografie (tenzij anders vermeld) Rosalie Kuip Drukwerk Drukkerij Badoux, Houten

Marathonloper, fotograaf, trainer, schrijver, bestuurslid, tekenaar, uitgever, et cetera ...

Joost Huijsing in gesprek met Siebe, schrijver van talloze boeken en artikelen over de techniek van het hardlopen.

12 Oh, we missen je zo!

Inleverdatum van kopij voor het magazine juni 2021: 15 april 2021 redactie@gach.nl Ledenadministratie Chris van de Kamp Chrysantenstraat 13 1214 BK Hilversum (035) 621 55 16 ledenadministratie@gach.nl

16

Eerbetoon aan onze kantine

6

10

Vertrouwenspersoon vertrouwenspersoon@gach.nl Aanmelden www.gach.nl/kennismaken/ lid-worden/inschrijven Of met formulieren in het clubhuis Lidmaatschapsduur Minimaal tot 31 december van het jaar van aanmelding Opzeggen Ieder kwartaal, uiterlijk 31 maart, 30 juni, 30 september of 15 december, schriftelijk of via e-mail bij ledenadministratie

PRikkeldraad De grote uitdaging voor alle pupillen!

32

Clubhuis GAC Arenapark 1, Arena 103 1213 NZ Hilversum GAC homepage www.gach.nl GAC e-mail info@gach.nl Dit magazine wordt gedrukt op 135 grams maxisatin

Hart van goud Els Kaskens organiseert een opruimactie in Nepal.

Verder in dit nummer

4 ‘Mister City Run’, interview met Dick Slootbeek 9 Gadgets Edward 11 Column Joost 15 Bespiegelingen Langs de spoorlijn naar Utrecht

18 Siebe: Op welke schoenen loop je het best?

20 Wandelclub De Dappere Stappertjes

22 Interview met de zusjes Orla en Mila White

26 Het GAC-BANKstel: Hans en Inez Veldmeijer

27 Krachtvoer: Lenterolletjes

Beste mede-eigenaren, ‘Hoezo, eigenaren?’, zul je waarschijnlijk zeggen …

Inderdaad, zo heb ik jullie nog niet eerder aangesproken.

Meestal zeg ik ‘Beste sportvrienden’ of ‘Beste leden’, en dat zijn jullie natuurlijk ook! Maar wij zijn als leden van de vereniging met zijn allen ook de eigenaren van GAC.

De plek van Marjolein Udo ‘De overhangende dennenboom vlak bij de top op de Hoorneboegse Heide heeft iets betoverends, iets verborgens.’

8

Wie kent ’m niet?

Rendolf, onze vrolijke kanjer heeft zijn RaceRunner. Maar rennen kan nog even niet!

Het rondje van Karel Hagen Uitwaaien tussen de grutto’s en kieviten!

24

Een vereniging heeft, in tegenstelling tot een commercieel bedrijf, niet als doel om winst te maken, maar zij dient een ander gezamenlijk doel van de eigenaren. Over het doel van GAC staat in onze statuten (die je op de website kunt vinden) een hele paragraaf, maar in het kort zou ik het simpelweg samenvatten als volgt: Samen Sporten.

Alles wat wij doen staat dus in het teken van dat ene doel.

Naast enkele gewaardeerde professionals doen we dat vooral met heel veel vrijwilligers, van juniorentrainers tot de kantine, en alle commissieleden en bestuursfuncties.

Dat is goed voor de betrokkenheid, maar het houdt ook de kosten en de contributies laag en de vereniging toegankelijk voor nieuwe leden.

Door de opgelegde coronamaatregelen zijn wij de laatste tijd regelmatig gedwongen geweest om een deel van onze activiteiten tijdelijk te staken. De vaste kosten (gebouw en huur baan, onderhoud en belastingen) lopen daarentegen gewoon door, terwijl de inkomsten (met name vanuit de kantine) fors zijn teruggelopen. Gelukkig heeft GAC uitstekende en zeer voorzichtige penningmeesters, en al moeten we wat interen op onze reserves, we kunnen de tegenvallers vooralsnog vrij goed opvangen. Dat is heel erg fijn, want daardoor hoeven we, in een periode waarin activiteiten deels hebben stilgelegen, gelukkig niet bij onze eigenaren aan te kloppen voor extra financiële steun.

Het zal nog even duren voordat alles weer normaal is, maar het zal stapje voor stapje beter gaan. En het mag dan misschien nu even niet zo zichtbaar zijn, ik kan jullie garanderen dat het binnen de vereniging bruist van de nieuwe plannen om ons doel Samen Sporten ook op langere termijn te kunnen blijven dienen. Ik kijk positief en met vertrouwen vooruit naar de rest van 2021!

Sportieve en vooral warme groet, Paul Maas, voorzitter GAC

Dick Slootbeek: Wie kent Dick Slootbeek nou niet? Dick is al 54 jaar lid van GAC en al bijna de helft van die tijd betrokken bij de Hilversum City Run. Jaren van ontwikkelingen en veranderingen heeft hij achter de rug, maar dit jaar staat hij voor de grootste uitdaging. Gaat de Run in 2021 door of niet?

Dick Slootbeek is bijna zijn hele leven lid van GAC. Als 8-jarig jongetje begon hij met atletiek, hij had talent.

Polsstokhoogspringen was zijn specialiteit, met tweede en derde plaatsen bij de Nederlandse jeugdkampioenschappen en 32 jaar het polsstokhoogclubrecord bij de jeugd op zijn naam. Inmiddels is hij alweer lange tijd gestopt met baanatletiek en overgestapt op lopen.

Dick is jarenlang trainer van een C-groep geweest. Momenteel is hij trainer van de B-uurgroep. Dit alles naast het runnen van zijn eigen drukkerij.

Sport is zijn passie, zo niet lijfelijk, dan toch zeker organisatorisch. Jarenlang was hij vicevoorzitter in het GACbestuur en sinds 25 jaar is hij actief in de Hilversum City Run als voorzitter en later als directeur.

Het grootste hardloopevent in Het Gooi begon in 1969 als de Spanderswoudloop.

Dit event werd door GAC georganiseerd en bestond uit de 5 en de 10 kilometer, plus de kidsloop van 1500 meter. In 2002 werd de loop naar het centrum van Hilversum verplaatst en kreeg een nieuwe naam: De City Run. Het evenement was al snel succesvol en groeide uit tot het grootste sportevenement van Het Gooi en omstreken.

4

de man

Mister City Run

Interview

achter de Hilversum City Run Dick Slootbeek is vanaf 1995 betrokken bij de City Run. Onder Dicks bezielende leiding groeide het aantal deelnemers van 2000 naar 10.000.

Vertel eens over de City Run? ‘Oorspronkelijk had je in Hilversum de Spanderswoudloop én de Nike Ladies Run. Die zijn op een gegeven moment samengegaan. Nike werd toen hoofdsponsor van de City Run. Toen konden we groeien. Nike is zeven jaar hoofdsponsor gebleven, daarna wilden ze ermee stoppen. Ze wilden op een andere manier gaan promoten. Dat was een harde dobber voor de City Run. Ik was toen voorzitter. We moesten nieuwe sponsoren zoeken. We hadden geluk: Spieren voor Spieren kwam uit zichzelf naar ons toe en wilde met ons samenwerken.

Het werd toen de Spieren voor Spieren City Run. Spieren voor Spieren is een goededoelenorganisatie. Het was prima om daar onze naam aan te verbinden. Zij vonden een nieuwe sponsor. Dat werd INTERSPORT, een serieuze partner. Ze zijn drie jaar aan de City Run verbonden geweest, toen stopten ze er helaas mee.

In Hilversum is geen INTERSPORTwinkel, dus dat sponsorschap was niet aan de ondernemers uit te leggen. We zijn nu op zoek naar een nieuwe sponsor.

Sinds 2014 ben ik directeur van de City Run. Ik heb dus al met al nogal wat meegemaakt. Maar nog nooit dat een Run niet doorging. Er waren wel een paar keer twijfels of de Run wel kon doorgaan.

Een keer met de uitbraak van de gekkekoeienziekte en een keer toen er een schietincident op de Bosdrift was. Daar waren toen mensen doodgeschoten.

Maar beide keren ging de Run uiteindelijk wel door.

Afgelopen voorjaar moesten we in maart beslissen om de loop niet te laten doorgaan. We waren toen al heel ver met de organisatie. Meestal beginnen we in de zomer met de voorbereidingen. In maart

waren we al zo goed als klaar. We hadden geen keus. We zagen zoveel problemen.

We moesten wel stoppen en uiteindelijk werden we ook verplicht om te stoppen.

Toen in maart in Nederland de lockdown kwam hadden wij al beslist om de Run niet te laten doorgaan. We moesten in gesprek met de sponsoren om het slechte nieuws te vertellen. Gelukkig zijn er geen sponsoren afgehaakt. Maar het was wel een hele toestand. We stonden helemaal in de startblokken, alles was klaar.

We zijn toen geswitcht van een echte loop naar een virtuele. We hadden ongeveer achthonderd inschrijvingen.

We hadden toen al veel kosten gemaakt.

Gelukkig heeft de gemeente toen bijgesprongen. Uiteindelijk was de virtuele loop een succes. We waren een van de eerste lopen die met de app een virtuele run organiseerden. Dat werkte.

We kregen goede feedback. Mensen vonden het leuk.’

En nu? Nu staan jullie voor dezelfde keuze. Sombere vooruitzichten op coronagebied. Hebben jullie een tweesporenplan?

‘Nee, we hebben al besloten dat de City Run live niet zal doorgaan. Dat zou niet realistisch zijn, hoe corona zich ook ontwikkelt. Er zal 1,5 meter afstand gehouden moeten worden, zowel door de lopers als door het publiek. Dat kunnen we niet garanderen, zeker niet als we het ook nog gezellig willen maken.

Het wordt dus weer een virtuele run. De datum is 18 april.

Een virtuele run betekent dat je minder aanmeldingen hebt, hoe leuk je het ook maakt. We gaan nu natuurlijk wel promoten en we hebben nu natuurlijk wel meer ervaring.’

Maar hoe krijg je dezelfde sfeer als bij een echte loop; je wordt niet meegesleept door andere lopers, er is geen applaus bij de finish? Hoe maak je zo’n loop aantrekkelijk?

‘We kunnen verschillende routes aanbieden. Zo is er de mogelijkheid om een Dudokroute te lopen. Dat maakt zo’n loop dan bijzonder.

Onderweg zullen er Snapchatpunten zijn. Daar worden opnames gemaakt, die mensen kunnen bekijken.

De lopers kunnen in hun eigen tijd lopen, vanaf een week voor de 18de, dus er is meer spreiding. Het internationale aspect houd je doordat mensen overal in de wereld kunnen lopen. Dat zagen we vorig jaar ook, er waren toen zelfs Amerikaanse deelnemers die in Amerika liepen.

We kunnen ook trainingen aanbieden en extra clinics, zodat mensen zich kunnen voorbereiden.

Het is al met al een uitdaging om zo’n virtuele loop interessant te maken. We hebben een naam hoog te houden. We moeten mensen enthousiasmeren. Dat betekent dat we er twee keer zo hard aan moeten trekken. Logistiek en creatief.

Maar we zijn er druk mee bezig.’

Gaat het allemaal lukken?

‘De virtuele run gaat wel lukken, maar voor de live versie in 2022 kunnen we nog wel wat hulp gebruiken. We zoeken nog een aantal coördinatoren. Heb je interesse, neem dan met Dick contact op: d.slootbeek@hilversumcityrun.nl’ www.hilversumcityrun.nl

Ellen Ruwe

5

Soms realiseer je je pas hoe je iets mist, als het er niet meer is.

Al bijna een jaar is de GAC-kantine inmiddels gesloten.

12 maanden zonder kopje koffie, biertje, praatje, gezelligheid en ontmoetingsplek. Voor een sociale club als GAC is dat bijna niet voor te stellen. Toch is het zo …

Hoe je aan alles went, maar er toch een leeg plekje in je systeem ontstaat bij onthouding.

Tekst Ellen Ruwe, met hulp van Corine Coppens Zelf ben ik nooit een vaste bezoeker van de kantine geweest. Soms even snel een kopje thee (ik vind de koffie in de kantine niet lekker) op zaterdag en dan hup, snel door naar andere activiteiten. Maar al jaren hoor ik de enthousiaste verhalen over feestjes, borrels, doorzakken en roddels.

Corine: ‘Er gebeurt zo veel in de kantine: vrijwilligersfeesten, vergaderingen, pubquizzen, EHBO-trainingsavonden, kerstfeestjes. Dit naast alle gewone avonden waarop de bar open is. Mijn groepje is er altijd op de dinsdagavond en dat is/was denk ik wel de drukste avond. Er zijn veel vaste mensen: sommigen gaan meteen na de koffie weg, anderen douchen zich eerst, kleden zich om en gaan dan na de koffie aan het bier en de bitterballen.

Eerbetoon aan onze kantine Bij de brainstorm over dit nummer ontstond het idee om een ode aan onze kantine te maken, met verhalen en interviewtjes over het belang van ons Clubhuis.

Wie kon ik daarvoor beter om advies vragen dan Corine Coppens. Samen met Wil de Vink en Mariëlle Jägers is zij al jaren vaste bardame op dinsdagavond. De dames worden aangevuld door Robert Brekelmans, die het sinds een paar jaar heeft overgenomen van Gerard Bakker.

Corine is een sociale duizendpoot; ze kent iedereen, heeft voor iedereen een aardig woordje en bedenkt samen met Wil, Mariëlle en Robert constant leuke thema’s voor kantineavonden die zelfs worden vergezeld van bijpassende kledij.

Het viertal is goed op elkaar ingespeeld.

Na 22.00 uur, wanneer Marielle en Wil naar huis gaan, blijven Robert en Corine steevast over. Robert is dan de grote steun in het serveren, biervaten verwisselen en frituren. Gezamenlijk sluiten Corine en Robert altijd af om moe maar voldaan in de kleine uurtjes naar huis te vertrekken.

6

Veel groepjes hebben hun eigen tafel: de A/B-groep zit altijd vóór de bar, de groep van Frank Aalten zit voor het scherm, de wandelaars zitten altijd aan de bar en een andere groep zit voor het raam.

Sommige mensen bestellen altijd hetzelfde: trainster Marijke Westenbrink drinkt altijd appelsap, één man drinkt altijd warme limonadesiroop, Rendolf drinkt altijd warme chocolademelk. En Frits Knegt zijn Rivella Light. De groep van Frank Aalten, Elly Majoor, Caro Baumeister en Chris van de Kamp is altijd goed voor een paar prima bestellingen met bitterballen erbij. De lopers van de A/B-uurgroep zijn echte stamgasten met Peter Majoor, Jaap van Hamersveld, Matti Austen, Paul, Josje Lozowski, Reinier, vaak aangevuld met Gerie Broek en trainer Joop de Vink. Die groep is altijd goed voor een paar rondjes bier met

Oh, we missen je zó!

bitterballen en kaasstengels erbij.

De grootste plakkers en de gulste innemers komen pas na 22.00 uur.

Dat is de 40-plusgroep, jongens die na het sporten eerst een potje gaan voetballen en dan aan de bar komen zitten, en dan begint het. Veel bier, frikandellen en andere hapjes gaan over de toonbank en de één na de ander geeft een rondje. Vaste mensen daarbij zijn vaak vader Peter en zoon Dennis Philipsen, Dimitri, Koen en Jan Willem van Henten. Jan Willem had vaak zelfs een muziekbox bij zich en dan zaten we om 00.30 uur André Hazes te zingen met elkaar! André Peer en Ruud van der Woude zijn ook vaak van de partij. Ja, dat was de goede oude tijd.’

Frank Aalten: ‘Ik ben/was ook zo’n vaste kroegtijger. Vroeger heb ik zelf achter de bar gestaan, maar nu zit ik aan de andere kant. Dinsdagavond was altijd het leukst. We hadden een vaste tafel, ik ben trainer van de B/C-groep, maar door blessures en zo is onze groep compacter geworden.

Voordeel is dan dat je meer gaat mixen met andere lopers. Het leuke is dat er lopers zijn van alle lagen in de bevolking en alle leeftijden.

Je kent elkaar alleen van de club.

Sommige mensen herken je niet eens wanneer je ze in hun gewone kloffie tegenkomt, maar bij de club zijn we een familie. De leuke bardames dragen daar flink aan bij.

Ik mis de interactie in deze coronaperiode. Nu kletsen we vijf minuten na het lopen en weg is iedereen.

Zodra de kantine weer open is, ren ik naar boven voor een kopje koffie, onmiddellijk gevolgd door een biertje en bitterballen. Ik kan niet wachten.’

Dennis Philipsen: ‘Ik doe al dertig jaar aan baanatletiek en ben vaste gast in de kantine. Vroeger was de dinsdagavond het leukst. Tegenwoordig is de donderdag weer veel drukker.

Er zijn altijd vaste groepen. Gerard, Gert Wingelaar, Chris van de Kamp, Frans Looijer. Allemaal vaste gasten.

De trainingsavonden zijn mijn favoriete avonden van de week, eerst trainen, dan een potje voetballen. Dan volgt de

lekkerste douche van de week en dan een biertje. Het is altijd gezellig. Komt ook door de bardames, die maken er altijd wat van. Ik kan niet wachten tot de kantine weer opengaat. Ik zal de trap opvliegen en meteen een biertje bestellen …’

Wil de Vink: ‘Ik sta al zo’n twintig tot vijfentwintig jaar achter de bar bij GAC. Ik heb hier al zoveel meegemaakt. Ik heb zelf ook ‘t een en ander meegemaakt. Ik ben ziek geweest en de bar gaf me zoveel afleiding, dat heeft me er mede doorheen geholpen.

Het is zo fijn om achter de bar met iedereen contact te hebben. Dat contact mis ik nu het meest. Er is altijd sfeer. We hebben zelfs meegemaakt dat er gedanst werd en jawel, één keer heeft iemand zelfs op de bar gedanst. Oh, wat mis ik dat!’

Mariëlle Jägers: ‘Er valt nu zoveel weg tijdens corona. De kantine heeft zo’n sociale functie. Voor mij brengt het afleiding om achter de bar te staan tijdens mijn ziekte.

De ontmoeting met iedereen geeft echt steun. Het saamhorigheidsgevoel bij GAC is enorm en dat ontdek je in de kantine. Dat ene kopje koffie in de week heeft zoveel invloed. Ik merkte dat, toen we tijdelijk koffie schonken (vijf keer!!!) op de tribune.

Het was zo goed om iedereen weer te zien.

Dat was hartverwarmend. Wij, de drie bardames, zijn door de jaren heen vriendinnen geworden, we delen zoveel en we vinden het leuk om avonden te organiseren.

Robert doet daar fanatiek aan mee. We bedenken van alles en vullen elkaar aan, we zijn echt op elkaar ingespeeld. We vinden het alle vier leuk om iets voor anderen te doen, om anderen te verwennen. Wij kunnen daar zelf zo van genieten.’

Het is duidelijk: GAC is een sociale vereniging en dat saamhorigheidsgevoel komt het mooist tot uiting in de kantine. In de kantine wordt gelachen, gedronken, er wordt gedeeld en gesteund en er worden vriendschappen voor het leven gesmeed.

Zo’n enorme rol kan een jaartje coronasluiting niet van ons afnemen.

Lang leve de kantine!

7

Blijf lopen, Rendolf …

Hahaha, wie regelmatig (good old days) het clubhuis binnenloopt, hoort meestal van ver al de schaterlach van Rendolf. We hebben gehoord dat Rendolf inmiddels een RaceRunner heeft ontvangen. Tijd om hem op te zoeken en zijn verhaal te horen.

Iedereen bij GAC kent Rendolf van Hoof, de grote, stevige 60-jarige die door een val uit het raam als eenjarige gehandicapt raakte.

Zijn hele linkerkant raakte beschadigd: zijn linkeroog, arm, been, hersenhelft en ook zijn spraak werd aangetast. Een groot deel van zijn jeugd heeft hij doorgebracht in ziekenhuizen en revalidatiecentra. Met letterlijk vallen en opstaan, maar door vooral veel doorzettingsvermogen en hulp heeft hij met zijn handicaps leren leven. Hij woont op zichzelf, door zorg omringd, in Loosdrecht.

Hoe gaat het met je?

‘Ik mag niet werken door het virus en dat mis ik. Ik werk via detachering van de Tomingroep als medewerker in de tuinbouw bij De Rading. Maar we mogen er nu niet werken. Vanaf maart al niet. Maar ik heb een fijn huisje en ik vermaak me wel.

Ik fiets veel. Helaas mag ik nu niet zwemmen.’

Je bent al heel lang lid van GAC, hè?

‘Al twintig jaar. Ik ben eerst in Huizen begonnen. Ik woonde vroeger bij De Veenen in Laren. Mijn fysiotherapeut raadde mij aan om te gaan hardlopen. Ik mocht zijn hardloopschoenen aan en hij heeft mij geholpen. Ik vond het lopen heel leuk. De fysiotherapeut ging zelfs mee naar wedstrijden.

8

Toen ik naar Hilversum verhuisde, ben ik naar GAC gegaan. Gert Winkelaar haalde mij over om bij GAC de basisgroep te gaan doen. Ik ben heel lang bij de basisgroep gebleven, Mary Langerak was toen al mijn trainer, en Marie-Louise Hofstee. Later ging Astrid van Haaften dat doen. Ik deed toen de AA-groep bij Yvonne van der Voort en Karin de Bruijn. Ik ben ook bij de masters geweest, bij Kees Jägers.

Ik heb heel veel hulp gehad. Maar langzaam werd mijn motoriek minder. Ik werd geholpen bij het revalidatiecentrum Heideheuvel, dat nu Merem heet. Maar op een gegeven moment konden ze me niet zoveel meer helpen. Mary heeft me toen heel veel begeleid.

Ik ging ook naar de neuroloog, vanwege mijn epileptische aanvallen. Die ging oefeningen met mij doen. Eerst moest ik lopen met een Nordic walking stok, dat ging niet. Toen met een rollator, dat ging ook niet. Toen met een stok, geen succes, een driepoot ging ook niet. Pas toen ik met een RaceRunner ging lopen ging het wel goed, omdat ik daarmee op mijn ellebogen kon leunen. Ik moest allemaal oefeningen doen, zigzaggen om pionnen en zo. Dat ging goed met de RaceRunner. Maar ja, hoe moest ik aan een RaceRunner komen?’

Swier werd geld ingezameld om voor Rendolf een RaceRunner te kunnen kopen.

De actie was een groot succes, er werd boven verwachting veel geld ingezameld.

Zo veel geld, dat er een RaceRunner kon worden gekocht. Het duurde alleen nog even voor Rendolf de aangepaste loopfiets echt kreeg.

Door een initiatief van Ariën Tabak en een actie in het GAC-magazine door Edward

Wat is je droom?

‘Dat ik kan blijven lopen …’

Heb je de RaceRunner inmiddels gekregen?

‘Ja, een paar maanden geleden. Er moest het een en ander worden aangepast. De rem aan de linkerkant van de fiets moest verlengd worden, zodat ik zelf kan remmen. Er moesten nieuwe spakenbeschermers komen. De kleur moest aangepast worden en nu staat er GAC op de fiets, en mijn naam staat erop. En er staat met grote letters HUMOR op de fiets!’

En, gaat het goed?

‘Super, ik trainde op dinsdag en op donderdag op de baan. Helaas gaan de baantrainingen nu niet door en ik mag niet met de RaceRunner op straat.

Maar ik blijf lopen, zodra het weer kan. Ik kan me niet voorstellen dat ik dat niet meer zou kunnen. Naast fietsen – ik fiets hele afstanden – is dat mijn lust en mijn leven.’

Gadgets.

Edward Swier

Een gewoon hardloophorloge of toch een coronaverklikker?

Edward Swier speurt in ieder nummer naar de musthaves voor iedere hardloper.

Met het naderen van de deadline voor het nieuwe GAC-magazine begon het bij mij te borrelen. Nieuwe gadgets? Ik wist er zo snel geen. Logisch misschien ook wel. Het ontbrak simpelweg aan inspiratie. Als je al een tijdje niet op de club bent geweest, en dat geldt toch eigenlijk bijna voor ons allemaal, raak je een beetje vervreemd van die hele loopcultuur met al zijn eigenaardigheden.

Oké, je rent wat voor jezelf, of – afhankelijk van de coronaregels en je eigen kompas – met één, twee of drie loopmaatjes, op afstand. Maar vanaf 1,5 meter is het al een stuk lastiger om bij die ander dat kekke zweetbandje, die ultramoderne schoen-met-carbonplaten of die slimme oorwarmers te spotten.

Dus, de coronapandemie zou, zo vreesde ik, ook het einde van deze rubriek inluiden. Of ik moest nog ergens inspiratie op kunnen doen.

Die inspiratie kwam ten langen leste.

En deed ik op in ‘eigen kring’. Met wat clubleden uit Het Rode Dorp – dit vanwege de roodgekleurde pannendaken in onze tussen de Gijsbrecht en Loosdrechtseweg ingeklemde woonwijk – lopen we sinds de lockdown in telkens wisselende samenstelling. Via een tijdens de eerste lockdown inderhaast ingesteld appgroepje, dat inmiddels al aardig vol begint te lopen, worden doordeweeks tal van wetenswaardigheden gedeeld. En wordt gediscussieerd over starttijden, afspreekplekken, routes én voorzorgsmaatregelen. En, zo soms wordt de appgroep ook gebruikt als een schaduw-Marktplaats. Wat bleek, één

van ons had opeens een toch best wel nieuw hardloophorloge over. Zo eentje waar eigenlijk alles al op zat.

Waarom, zo was dus ook onze vraag, deed hij het klokkie weg. Was er iets mis mee? Kon je er alles mee behalve klokkijken? Had de gps kuren? Liep de batterij snel leeg? Of kleurde het bandje niet meer bij zijn haar? Maar nee, niets van dat al.

Onze loopmaat – ik onthul geen identiteit, omwille van de AVG – bleek een nieuwer model aangeschaft te hebben.

Met een laatste snufje. Zijn nieuwe horloge (vroeger dachten we daarbij toch echt alleen aan een wijzerplaat met twaalf getallen en enkele wijzers, waarmee je vrij eenvoudig de tijd kon bepalen) kon hem namelijk ook vertellen of hij, jawel, misschien corona had. Voor u gaat lachen: dat is echt waar! Immers, een van de belangrijkste indicatoren of je wel of geen COVID-19 hebt, is het zuurstofgehalte in je bloed. En dat meet je dus met een saturatiemeter. Zelden staat dat metertje op 100%, meestal schommelt het bij u en mij tussen de 96 en 99%. Daalt het eronder dan is er vaak iets aan de hand.

Welnu, en dit nieuwe Garmin-horloge was dus toegerust met een zogeheten pulsoxymeter. Uit de folder: ‘Als u uw zuurstofsaturatie weet, kunt u bepalen hoe uw lichaam zich aanpast aan training en stress. Het toestel meet uw bloedzuurstofniveau door licht op de huid te schijnen en te meten hoeveel licht wordt geabsorbeerd. Dit wordt SpO2 genoemd.’

De handleiding liet het woord corona weliswaar niet vallen, een beetje zelfdokteren had ons geleerd dat loopmakker A niet loog.

Ik bedacht het volgende: wat nu als hij halverwege het rennen een blik op zijn klokje zou werpen en de waarde onder de 96 procent zou zakken. Zouden we dan nog meer afstand van elkaar moeten nemen? En thuisgekomen in zelfquarantaine dienen te gaan? Of liep het zo’n vaart niet? Gelukkig is het tot op heden bij een hypothese gebleven, de waarden zijn tot op de dag van de deadline niet alarmerend gebleken. Maar ik vind het stiekem toch een beetje bedreigend, die niet-tikkende tijdbom om zijn pols.

Het bracht me wel bij de vraag: wat zal er in de toekomst nog meer aan die hardloophorloges worden toegevoegd?

Krijgen we op termijn net zo veel van die eigenaardige handigheidjes die op een Zwitsers zakmes zitten? Ik wacht het rustig af, maar stuur alvast mijn ideeën naar het Octrooibureau. Je kan maar beter de eerste zijn die de rechten heeft op horloges met ingebouwde mes-en-vork, met een nagelknippertje, een vergrootglas of nietmachine. Belachelijk denkt u?

Nou, wacht maar af. Tot er op zomaar een zaterdagochtend opeens iemand naast u loopt met zo’n verrekt handig apparaatje.

Edward Swier P.s. Is deze column voor u nu eigenlijk een brug te ver, denkt u: is hij misschien een beetje wappie? Nee, dat zeker niet.

Ik sta met beide benen op de grond. Maar soms heb je gewoon weinig inspiratie.

Dus: stuur me een paar ideetjes via edwardswiermedia@gmail.com.

Wie weet is de volgende gadgetsrubriek dan weer wat praktischer …

9

Alle pupillen kunnen winnen in de PRikkeldraadcompetitie Het is elk jaar weer een feest: de uitslag van de PRikkeldraadcompetitie voor de pupillen. Kinderen die bij wedstrijden zelden de winst pakken, weten bij PRikkeldraad wél een medaille in de wacht te slepen. En dat is precies het idee van deze competitie, die John Dankers mede bedacht. Samen met zijn vrouw Nelleke verzorgt hij sinds jaar en dag de pupillencoördinatie.

Maar er zijn meer redenen waarom de PRikkeldraadcompetitie ooit in het leven is geroepen. John vertelt er alles over.

Wat is de PRikkeldraadcompetitie?

Pupillen krijgen aan het begin van het seizoen een PRikkelkaart. Bij elk pr krijgen ze een sticker die ze op deze kaart plakken. Na tien stickers ontvangen ze een bronzen medaille, na vijftien stickers een zilveren en bij twintig stickers een gouden. Tijdens een feestelijke uitreiking worden de winnaars in het zonnetje gezet. Er zijn vier prijzen: voor de atleet met de meeste pr’s, de atleet met de beste prestatieverbetering, voor de beste trainingsgroep en beste trainers, en voor de beste allrounder (jongens en meisjes). Omdat deze competitie draait om het verbreken van eigen records, kan ook iemand winnen die normaal niet in de prijzen valt.

10

‘Nelleke en ik zijn in 2000 begonnen als trainer bij GAC. Sinds 2002 zitten we in de jeugdcommissie en houden we ons bezig met het aansturen van de jeugd. Kinderen zijn gek op wedstrijden. Of het nu in de training is of in de competitie. Bij hockey en voetbal is er elke week een wedstrijd, terwijl dat bij atletiek niet het geval is. En dat terwijl atletiek als een echte wedstrijdsport geldt. Per jaar zijn er vanuit de club tien wedstrijden: drie crossen plus een finale in de winter, drie wedstrijden en een finale in de baancompetitie, een GACoefenwedstrijd en de clubkampioenschappen. Dat is het. Natuurlijk kunnen kinderen zich nog voor individuele wedstrijden inschrijven, maar daar is geen begeleiding vanuit de club.

Officiële wedstrijdonderdelen Op basis daarvan ben ik aan de slag gegaan. Ik heb gekeken hoe we meer wedstrijden kunnen doen. Met een toenmalige trainer ontstond het idee om tijdens de training bepaalde onderdelen te doen en daar een wedstrijd van te maken. In 2006 gingen we daarmee van start, al hadden we toen nog allerlei onderdelen die niet zoveel met atletiek te maken hadden. Dat was leuk, maar we hadden er weinig aan

en het voelde niet als een echte wedstrijd.

Vervolgens hebben we het omgebouwd naar een competitie met drie springonderdelen, drie looponderdelen en drie werponderdelen. Dat zijn hoogspringen, verspringen en hink-stap-sprong, sprint, lange afstand en horden, en kogelstoten, discuswerpen en vortex. Allemaal officiële wedstrijdonderdelen. GAC is trouwens de enige club in Nederland waar de pupillen hordelopen. Sinds 2009 doen we dat volledig genormeerd: 60 meter horden met een bepaalde hoogte per leeftijd. Ook zijn we de enige vereniging waar de pupillen discuswerpen en hink-stap-sprong doen.

Stickers en trofee In 2008 hoorde ik dat Stéphane Wienneke, destijds jeugdtrainer, zijn atleten beloonde als ze een pr hadden. (Zij ontvingen aan het begin van het seizoen een veter en bij elk pr dat ze behaalden, kregen ze een geel/ blauwe ring om aan de veter te hangen.

Bij tien ringen konden ze die inwisselen voor een bronzen exemplaar, vijf erbij werd een zilveren ring et cetera, red.) Ik wilde iets dergelijks eigenlijk voor alle pupillen doen en zo ontstonden de PR-stickers.

Daarnaast bedachten we een prestatieverbeteringstrofee voor de atleet die in een

Joost jaar procentueel de meeste verbetering laat zien. Zo ontstond de combinatie van de Rode Draad en de PR-stickers: de PRikkeldraadcompetitie. Met in de naam de PR van de stickers, draad van de Rode Draad én het woord “ikke”. De atleten gaan in deze competitie namelijk de strijd aan met zichzelf.

Dat is zo leuk: bij atletiek is er normaal gesproken altijd maar één winnaar en daarnaast nog een nummer twee en drie. En die winnaars zijn vaak ook nog eens dezelfde atleten. In de PRikkeldraadcompetitie winnen de kinderen die zichzelf weten te overtreffen. Dus de pupillen die eerst twee meter halen met verspringen, vervolgens doorhebben hoe het moet en dan opeens drie meter springen. Daardoor maken alle pupillen kans om te winnen. Dat is fantastisch.

Interessante clubrecordontwikkeling Als trainer vind ik de PRikkeldraadcompetitie heel leuk. In elke groep zitten toppers en het is niet te voorkomen dat je daar soms meer mee bezig bent. Door deze competitie kan je ook andere atleten belonen. Ik ben ontzettend trots als een atleet die motorisch niet zo ontwikkeld is, zichzelf weet te verbeteren.

Deze competitie maakt de pupillen ook “wedstrijdhard”. Doordat de kinderen meer wedstrijden doen, wordt het minder eng. Dat is heel anders dan dat je per jaar maar aan vier wedstrijden meedoet. De clubrecordontwikkeling is ook interessant.

Er zijn nog maar weinig clubrecords van vóór 2006. Op het moment dat je kinderen stimuleert en begeleidt, worden ze beter.

Uiteindelijk grijpt het beleid helemaal in elkaar. Als GAC willen we dat kinderen plezier hebben in atletiek en dat ze zichzelf verbeteren. Dat is alles wat je wilt, naast lekker buiten sporten.’

Marije Onderwaater

Het belang van de C (Ha! Een column zonder het beruchte C-woord!)

Je raadt nooit wie de bedenker is van het olympische motto ‘Sneller, Hoger, Sterker’. Iedereen denkt aan de oervader van de moderne spelen, baron Pierre de Coubertin. Mis. Een dominicaanse priester uit de 19e eeuw heeft het bedacht: Henri Didon. In zijn tijd deden de katholieke geestelijken alles nog in het Latijn, dus als Didon bij het sporten zijn leerlingen aanmoedigde ging dat ook in kerktaal.

Citius! Fortius! Altius!

In 1891 pikte baron de Coubertin die aanmoediging. Hij draaide alleen de laatste twee woorden om. En voilà: als de Spelen komende zomer in Tokio tóch doorgaan (ik gok dat het C-woord dat heel moeilijk of onmogelijk gaat maken), dan zal het weer gaan om sneller-hoger-sterker. En terecht, want daar moet sport altijd om gaan. Vandaar mijn afkeer van sporten die alleen om het ‘mooi’ draaien.

Sorry jongens, maar paardendressuur, synchroonzwemmen, turnen, kunstrijden, skateboarden en schoonspringen worden afgevoerd van het programma.

Dan houden we de echte sporten over, met atletiek uiteraard voorop.

Jammer dat het met de atletiek niet goed gaat. Vooral met die C van ‘Citius’. Op de langste afstanden is er nog progressie; de magische grens van de twee uur komt steeds dichterbij op de Marathon. Maar op de kortere traditionele baannummers zijn wereldrecords steeds zeldzamer. De ontwikkeling staat gewoon stil. En je weet dat stilstand achteruitgang betekent.

Kijk mee in de ranglijsten (m/v) en schrik.

Op de 100 meter zijn de wereldrecords 12 en 33 jaar oud. Op de 200m idem. 400m: 5 en 36 jaar. 800m: 9 en 38 jaar. 1500m: 23 en 6 jaar …

Records die soms zelfs ouder zijn dan de huidige toplopers. Wat gaat er mis? Zijn

moderne atleten watjes, zijn de omstandigheden minder, worden de trainers slechter, gaat de ontwikkeling van betere schoenen te langzaam, komt het omdat atletiek al zo’n duizenden jaren oude sport is …? Of is de oorzaak toch het D-woord?

Jarmila Kratochvílová, de recordhoudster op de 800 meter is nu 70 jaar oud en haar WR liep ze in 1983. In vergeelde kranten (zoek maar even op Wikipedia wat dat waren: kranten) kan je lezen dat Jarmila een ‘onvrouwelijk uiterlijk’ had.

Persbureau Reuters meldde al jaren geleden dat Tsjechische sportartsen op grote schaal nandrolon en stanozolol verstrekten. We moeten al die oude records gewoon schrappen en beginnen met een schone lei. Een mooi vooruitzicht ook dat er dan dit jaar vele honderden records zullen worden gelopen en weer verbeterd!

Die met moderne apparatuur bovendien tot op duizendsten van seconden kunnen worden geregistreerd. En ze worden alleen erkend als de atleten na de race tot op het bot zijn onderzocht.

Laten we als GAC het goede voorbeeld geven, want ongetwijfeld hebben er ook leden van onze club weleens een snoepje uit de D-pot gepakt. Ik verheug me nu al op een C-loos zomerseizoen met een stortvloed aan records.

Joost Huijsing

11

Interview

Siebe Turksma: marathonloper, trainer, fotograaf,

‘Ik wil weten hoe dingen zitten’ We zitten coronaproof netjes op ruime afstand van elkaar in dezelfde woonkamer waar we een jaar eerder ‘101 Tips voor Hardlopers’ schreven. Samen hebben we meer dan een kwart eeuw onder wisselende omstandigheden gerend. Als beginners, in lange duurgroepen en in de marathons van New York en Hamburg. Ik ken Siebe een beetje, daarom ben ik uitverkoren om dit interview te houden.

Hoelang ben je al GAC-lid?

‘Geen flauw idee. Misschien kan de ledenadministratie het nog terugvinden, maar ik gok vanaf 1988. Ik ben niet van een GAC-familie en ik ben pas laat gaan hardlopen. En vrij lang clubloos.’

Heb ik in die opsomming van jouw functies nog iets overgeslagen?

‘Ik ben ook een keer organisator van het kerstdiner geweest! Als voorzitter van de Recreatie Sport Commissie viel dat culinaire feestje ook onder mij. Toen was er een jaar dat niemand het wilde doen en dan ben je als bestuur wel verplicht het zelf te organiseren …’

Wat is de leukste van al die activiteiten geweest?

Hij aarzelt geen seconde: ‘Trainer! Van beginnersgroepen, van recreanten en van wedstrijdlopers. Dat heb ik allemaal gedaan en met heel veel plezier.’

Je bent ook een heel fanatiek marathonloper.

‘Op mijn eigen manier fanatiek – vooral veel. Maar niet altijd even serieus te nemen. Ik heb de toorn van andere lopers op me gekregen doordat ik in een bergmarathon aan de kant van de weg even in de zon een tukkie heb gedaan. Eventjes maar en allerlei mensen liepen toen heel boos voorbij. Na een paar minuten ging ik weer lopen en haalde veel van die kwaaie lui in.

Ik heb ook lang niet in al mijn marathons zo hard mogelijk gerend. Geen enkele moeite ook om uit te stappen. Ik herinner me Almere – bestaat die marathon nog? Het was chagrijnig weer, harde wind, regen,

12

saai landschap. Ik vond het ellendig en dacht: uitstappen, de weg naar de finish afsnijden en mijn startnummer inleveren.

Maar ik kende de weg niet goed in de polder, liep verkeerd en heb veel meer dan 42 kilometer gelopen, ruim 45. Maar wel officieel uitgestapt.’

Er waren ook heel veel exotische marathons bij. Als je voor je werk ergens in het buitenland kwam en er was toevallig een wedstrijd in de buurt …

‘Dat was niet altijd toevallig. Ik kon mijn werk soms zo plannen dat het goed uitkwam. Zo deed ik de marathon van New

York, gekoppeld aan een reis naar Japan.

Vanaf Schiphol gaan de meeste mensen via het oosten naar Tokio, dat is de kortste en goedkoopste route, maar via het westen kán ook.’

Wat is je marathon-pr?

‘Net boven de drie uur (de Marathonlijst op onze website zegt: 3:07:25). Enschede, of all places. Ik trainde voor de Comrades in Zuid-Afrika, die is ongeveer 90 kilometer. In de aanloop had ik drie gewone marathons gepland. In de eerste marathon 25 kilometer echt hard lopen en daarna kalm aan. In de tweede 30 kilometer hard, in de derde 35 kilometer knallen. Dat was toevallig Enschede en vlak nadat ik ging relaxen, zei iemand dat ik derde in de wedstrijd liep bij de veteranen! Dan ga je door en haal je ongepland een pr. Dat heb ik nog vaak geprobeerd te verbeteren maar het lukte nooit om die 3 uurgrens te doorbreken.’

De meeste GAC’ers kennen je als looptechnicus, is dat door die marathons ontstaan?

‘Nee, dat heb ik altijd gehad. Ik wil weten hoe dingen zitten. Neem een willekeurig onderwerp en mensen denken er alles vanaf te weten. Het grootste plezier in mijn leven heb ik als ik iemand van zijn geloof af kan helpen. Dus als er iets onzinnigs over melkzuur wordt beweerd dan probeer ik de spreker daarvan af te brengen.’

Heeft jouw theoretische kennis iets blijvends in de trainingen veranderd?

‘Warming-up en cooling-down voor de recreanten. Toen jij en ik begonnen met hardlopen werd dat niet gedaan en dat was geen probleem, want als je jong bent is het niet zo belangrijk. Maar in een club van oude mensen zoals wij is het wel goed.

Mensen pikken vaak wat op van televisie en dat is dan gericht op topsporters, terwijl het voor gewone lopers niet werkt.’

Flora London Marathon 1999

schrijver, wedstrijdatleet, redacteur, bestuurslid, recreant, coördinator, ...........

de 1.500 meter kan je niet goed lopen zonder in te spelen op je concurrenten. Dus een sport als voetbal is in dat opzicht veel interessanter dan de meeste atletiekonderdelen. Als iemand mij vraagt naar welke sport ze hun kind moeten sturen zeg ik meteen: een spelsport.’

Daarom zie je dat bij GAC voor de jongste atleten spelelementen en ballen een belangrijke rol spelen ‘Zeker, maar het haalt het niet bij echte spelsporten. Dat is ook beter voor je sociale ontwikkeling. Een paar jaar spelsport dus, en dan lekker op atletiek.’

Wetenschappelijk onderzoek naar hardlopen fascineert jou. Hoeveel boeken daarover staan hier in de boekenkast?

‘Als je alle boeken over fysiologie, biomechanica en sportpsychologie meetelt zijn het vele meters boekenplank. Over lopen zelf wordt niet zoveel nuttigs geschreven.

De meeste boeken over hardlopen zijn heel oppervlakkig. Voor een beginnende loper is dat voldoende, maar wil je de meest recente stand in de wetenschap weten is het moeilijk. En als je gaat googelen kom je allerhande niet helemaal correcte dingen tegen.’

Je bedoelt: onzin.

‘Ja, heel veel onzin. Eens per maand zoek ik naar alle nieuwe wetenschappelijke publicaties op loopgebied.’

Is dat nodig om een echt goede trainer te worden?

‘Nee. Het kan heel lastig voor een trainer zijn om een hele hoop theoretische bagage te hebben. Daar word je een vervelende trainer van!’

Ben jij een vervelende trainer?

‘Ja, want ik kom regelmatig met veranderingen. En heel veel lopers willen blijven doen waar ze succes mee hebben gehad.

Plotselinge veranderingen zijn ook riskant, omdat ze een grote kans op blessures met zich meebrengen. Maar het belangrijkste conservatisme in de sport komt door voortborduren op succes. Ik schep ook wel onrust bij atleten omdat ik aangeef dat ik op veel terreinen twijfel.’

Is zelf rennen niet veel leuker dan training geven?

‘Als trainer moet je in elk geval gelopen hébben. Topatleet is niet nodig, maar je moet weten hoe het voelt om tot het gaatje te gaan. Hoe heerlijk het is om 15 kilometer over de Hilversumse hei te rennen. Wat je in de wedstrijdatletiek ziet, is dat veel atleten van hun trainer verwachten dat hij zelf een topper is geweest. De meeste trainers hebben allerlei cursussen gevolgd bij de Atletiekunie. Daarmee kan je een prima trainer zijn, maar die cursussen

Moet een trainer psycholoog zijn?

‘Bij allerlei teamsporten wel, maar de meeste atletiekonderdelen zijn heel simpel. De omgeving is maximaal verrassingsloos gemaakt. Een kogelstootster staat in een precies rondje en mag er niet uit. Dat rondje is perfect vlak, het grasveld is perfect vlak. Als omstanders een hinderlijke beweging maken dan worden ze weggestuurd en de stootsters hebben geen last van de tegenstanders!

Voor springnummers en speerwerpen geldt hetzelfde. Je ziet je tegenstanders niet eens, daar zit geen tactiek bij. Maar

Comrades Marathon 2002

13

........ commissievoorzitter, tekenaar, uitgever van loopboeken …

Vroeg in de carrière hebben ze het meeste succes – het Dafne Schipperseffect.

‘Hardlopen blijft een vrij blessurerijke sport. Atleten willen vaak te snel veel meer en dat willen de toptrainers ook.

Terwijl lang kunnen blijven doortrainen zo belangrijk is. Een gat in je training door een blessure brengt je vaak niet terug bij “af”, maar lager dan “af”.’

Heb jij zelf veel blessures gehad?

‘Ja, soms door pech, meestal door dommigheid. In mijn nadagen heb ik marathons gelopen die zonder pijnstillers niet mogelijk waren. Dat ik een week voor de marathon moest proberen of ik nog vijf kilometer stevig kon doorwandelen …

Daarmee heb ik in mijn lijf wel wat kapot gemaakt.’

Graubünden-Marathon 2004

zijn niet helemaal bij. Er blijven hardnekkige misverstanden in staan. En hoeveel impact dat heeft op het effect van de training? Het grappige is: wat je ook doet met die lopers, het maakt niet veel verschil!’

Een echt looptalent wordt toch wel beter!

‘De kunst is om iemand lang plezier te laten beleven met de sport. Opvallend is dat veel records bij de masters staan op naam van mensen die pas kort hardlopen.

Je hebt niet zoveel toploopjaren in je, met de meeste manieren van trainen. Omdat de waardering voor een trainer wordt afgemeten aan de successen van zijn toppers wordt er vaak roofbouw gepleegd op die atleten.’

Je loopt nu niet meer?

‘Het kan niet meer. Toen ik nog volop liep was ik vaak behoorlijk stijf en liep ik krom als een oud mannetje. Waarschijnlijk waren dat al vooraankondigingen van de ziekte van Parkinson. Terwijl mijn hardlopen er nog best goed uitzag. Nu nog: als ik ren lijkt het nog heel wat, beter dan mijn wandelen. Wat ik nog kan is een sprintje, dat is ook best lekker, maar door mijn gedereguleerde brein is de aansluiting tussen ademhaling en bloedsomloop niet meer OK. Ik ben ook niet sterk meer en word steeds onhandiger. Maar als ik een groepje GAC’ers op de hei tegenkom kan ik altijd nog wel een meter of zestig mee rennen. Welke categorie het ook is!’

Je gaat nog door met het schrijven van loopboeken?

‘Er staan twee projecten stevig in de verf.

Acht jaar geleden schreef ik het boek “Lichtvoetig Hardlopen” over looptechniek en schoenen. Het is niet meer te krijgen en dat is maar goed ook, want er zijn enorm veel ontwikkelingen geweest. Dus daar komt een nieuwe versie van, met veel meer over blootsvoets lopen en die nieuwste schoenen. (zie ook pagina 18/19 in dit magazine) En als tweede een boek met oefenstof voor wandeltrainers. Mijn

bestverkochte boek bevat oefenstof voor de hardlooptrainers – dit nieuwe wordt daar een zusje van.’

Oefenstof en techniek voor wándelen?

‘Jazeker, wandelen kan je makkelijker technisch verbeteren dan hardlopen. Tot 5 kilometer per uur is dat niet nodig, maar wel voor de ambitieuze wandelaar die harder wil: 6, 7, zelfs 10 kilometer per uur.

Met het boek kan je daarvoor de techniek aanleren en de kans op blessures verkleinen. De meeste wandelaars die harder willen gaan van die grote lompe passen zetten. Dat is niet goed voor je onderrug.

Bij het hardlopen wordt je snelheid vooral bepaald door de paslengte, bij wandelen door de pasfrequentie. Het zijn twee totaal andere bewegingen. Een hardloper met een blessure kan daarom ook heel goed wandelen inzetten als revalidatie. Het wordt steeds duidelijker dat je iedere dag moet bewegen om gezond te blijven. Voor veel recreatieve atleten zou het heel goed zijn om twee keer per week hard te lopen en de andere vijf dagen te wandelen.’

Je bent gestopt als loper en als trainer.

Hoelang blijf je nog GAC-lid?

‘Ik heb het voorrecht lid te zijn zonder contributie te hoeven betalen. Dat kan ik nog heel lang volhouden. Staat tegenover dat ik ook weinig kost.’

En je blijft alle wetenschappelijke publicaties over hardlopen volgen.

‘Daar heb ik zoveel in geïnvesteerd, dat houd ik vast. En er gebeurt ook nog zoveel!

Heel zichtbaar is dat de marathontijd onder de twee uur is gekomen. Er zijn nu ook plotseling vrij veel Nederlandse atleten die de limiet voor de olympische marathon hebben gelopen. Dat komt door die nieuwe schoenen, maar misschien ook omdat ze door corona veel minder wedstrijden hebben gelopen. De meeste toppers lopen continu op het randje van een blessure en dat risico is nu veel minder.’

Leuk om met iets positiefs over corona te eindigen! Dankjewel.

Joost Huijsing

14

Langs de spoorlijn naar Utrecht ‘Als een rechte lijn in het landschap’… zo begint mijn vorige stukje in het GAC-magazine. Dat geldt net zo voor een andere streep op de kaart: de spoorlijn van Hilversum naar Utrecht.

Deze markeert ook een soort grens: aan deze kant – waar het clubgebouw is – en aan de overkant van het spoor. Op steeds minder plaatsen is de spoorweg te passeren, dus al bij de start van je hardlooprondje moet je beslissen aan welke kant je wilt lopen. Nu is er nog één onbewaakte overweg; hoelang zal die nog open zijn? ProRail wil liever vandaag dan morgen dat niemand bij de Maartensdijkseweg de spoorlijn nog kan passeren. Achter de schermen wordt al jaren onderhandeld of er een tunnel, een fietsbrug of een bewaakte overweg komt. Het is de bedoeling dat een fietsronde om Hilversum gerealiseerd wordt en daar maakt de bewuste spoorovergang onderdeel van uit. Dat fietspad-in-wording buigt af naar het tunneltje dat is gecreëerd bij de aanleg van de nieuwe oprit van de snelweg.

Lopend langs het spoor zal niemand de speciale bovenleidingportalen zijn ontgaan. In de tijd dat het spoor geëlektrificeerd werd – we hebben het dan over 1938 – heerste er metaalschaarste. Dus koos men voor prefab-bogen van beton.

Twee halve bogen werden ter plekke gemonteerd. Op het twaalf kilometer lange gedeelte tussen Station Sportpark en Blauwkapel staan 188 van deze gotische bogen. De meeste hebben een open structuur, maar iedere 1500 meter staat er een die steviger is, helemaal gesloten en versterkt met spandraden. Als totaal zijn de portalen een rijksmonument: de bogen zijn gaaf, beeldbepalend en vertegenwoordigen een stukje cultuurhistorie. Toen ruim twintig jaar geleden bij Station Sportpark vijf portalen door een kraanwagen omvergetrokken waren, heeft men deze hersteld.

Lopend langs de spoorlijn kom je door zeer afwisselende natuur. Vanaf de parkeerplaats achter de fietsenstalling is een brede asfaltstrook. Parallel hieraan is vorig jaar door de bosjes een nieuw pad

gemaakt bedekt met houtsnippers. Het slingert door oorspronkelijk heideachtig landschap, waar steeds meer dennen en acacia’s omhoogschieten. Het komt uit op de tunnel van de Diependaalselaan.

Jarenlang woonde hier iemand verstopt in het struikgewas, de tent is nu weg.

Zijn stoel heeft nog lang onder een boom gestaan.

Verderop is het vroegere trainingsparcours van de drafbaan nog in het landschap te herkennen. De brede zandstrook is smaller geworden door oprukkend groen en het mulle zand is aangestampt. Twee jaar terug is een deel van de open Laapersheide afgebrand.

Dat is aan de zwartgeblakerde bomen nog te zien. De kale bodem raakt voorzichtig weer begroeid met gras en andere planten. Op den duur zal de hei terugkomen.

Na de spoorwegovergang naar links is er dicht bos. Vlak voor het hek een stuk verderop word je omringd door hoge adelaarsvarens; in de winter zijn ze verdroogd en geel, zomers menshoog en groen.

Nog verder naar het zuiden wordt het pad smal, vooral waar dat onder de natuurbrug doorgaat. Opvallend hoe droog het onder de overkapping is, geen sprietje wil hier groeien, diersporen zijn niet te zien. Sporen van wandelaars, renners en een enkele mountainbiker overheersen in het grove grint.

Na het oversteken van het fietspad naar de Zwaluwenberg volgt een paadje langs het gelijknamige landgoed. Het is de zetel van de Inspecteur-Generaal der Krijgsmacht. Oorspronkelijk was het landgoed veel groter: de spoorlijn is er middendoor gegraven. De toenmalige eigenaar vond dat maar niks en zette zijn bezittingen te koop. De boomkwekersfamilie Copijn uit Groenekan heeft het terrein daarna vooral gebruikt om zand af te graven ten behoeve van de nieuwe wijken die eind 19e eeuw in Amsterdam werden aangelegd. Dat is goed te zien aan het pad waar dat plotseling heel steil naar beneden gaat. Je komt uit in de drassige laagte van Hollandsche Rading op het Dassenveld en dan ben je weer op dezelfde hoogte als het spoor. Helaas is

Christine dit pad sinds een paar maanden afgesloten en moet je via de Hengstenberg om in Hollandsche Rading te komen.

Bij het station is het tijd om aan andere kant terug te gaan. Aan de oostkant over een heuvel, de Bosberg. In de volksmond wordt nog altijd de naam Hengstenberg gebruikt. Dat verwijst naar de mannen die vanaf de parkeerplaats van de A27 door het hek kropen om elkaar te ontmoeten. Sinds de toegang vanaf de snelweg niet meer mogelijk is, is het rond de Hengstenberg een stuk minder druk.

Langzaamaan raakt de spoorlijn uit het zicht, maar dwalend door de bossen van De Zuid, langs het Hilversums Wasmeer en het Cronebos is een mooie en afwisselende ronde voltooid.

Christine Tamminga

15

De plek van

Marjolein Udo

‘De overhangende dennenboom vlak bij de top heeft iets

Ze kwam er als kind al met haar ouders, in de winter vanaf huis wandelend in de sneeuw. Het bijzondere van deze plek begon als je de hei op liep vanaf de Goudenregenboogschool. Het is een gevoel van vrijheid.

Zelfs nu ze al jaren niet meer in de buurt woont, komt ze er nog steeds. Minimaal een keer per maand, alleen of met vrienden of vriendinnen.

Hoe ben je met rennen begonnen?

Tegen het einde van 2016 is ze lid geworden van GAC. Van origine was tennis haar sport, maar haar werk met onregelmatige diensten maakte hardlopen aantrekkelijker. Het begon met de City Run met straatgenoten.

Daarna kreeg ze de smaak te pakken en volgde de Dam tot Damloop met een Run2Dayclinic. Na een halve marathon kwam de next step. De GAC-marathongroep was de eerste stap naar de marathon. In 2017 Rotterdam, 2018 Ierland en in 2019 met een prachtige 3:48:30 in Parijs! Rome stond op de planning in 2020 en staat nog op de to-do list.

Waar wil je naartoe?

Snelle tijden zijn niet haar drijfveer, alhoewel het met de jaren steeds beter gaat. Het blijven lopen met de marathongroep, de saamhorigheid en het samen op avontuur blijven de grote trekker. Vooral de marathon in Ierland was geweldig. Ze liep door weer en wind, geen gejuich en geklap. Heel af en toe stonden er in the middle of nowhere een paar mensen bij een huisje te klappen om je aan te moedigen. Rennen is een way of life voor haar, ook op vakantie gaan de hardloopschoenen altijd mee. Op elke buitenlandse locatie zal er even gerend moeten worden.

Wat doe je bij GAC? Ondanks haar korte lidmaatschap bij GAC is ze al erg actief bij de club. Ze heeft een rol bij de administratie van de vrijwillige trainers en daarnaast is ze actief in de marathongroep. Richard Egberink organiseert het technische deel van de marathontrainingen en zij verzorgt met veel plezier alle communicatie en administratie naar de groepsleden.

Stress en de wedstrijden Vlak voor de wedstrijd steekt de stress bij haar de kop op. Normaal is ze altijd super georganiseerd, maar vlak voor de wedstrijd is ze van alles kwijt. Bij de marathongroep weten ze het: met rust laten. Na het startschot moet de adrenaline eruit en vliegt ze weg. Met een paar kilometer komt ze in de flow en gaat het beter. Na afloop is er de ontlading, even een pinguïnloopje en de laatste stress is eruit.

betoverends, iets verborgens’

En de plek?

De heide is divers en kent vele gezichten. Het mooiste licht is er bij de zonsopgang en -ondergang. Maar de plek van Marjolein is het mooist ‘in de zomer in de avond als er nog warmte hangt’. De overhangende dennenboom vlak bij de top op de Hoorneboegse Heide heeft iets betoverends, iets verborgens ….

Tekst: Elmer van Krimpen Fotografie: Rosalie Kuip

Siebe

Blootsvoets hardlopen

Op welke schoenen loop je het best?

Minimaal of maximaal … Natuurlijk of high tech Alweer een flink aantal jaren geleden heb ik in dit magazine een stukje over blootsvoets hardlopen geschreven. Ik heb toen ook zelf flink met schoeisel geëxperimenteerd. Maar wel op mijn manier: eerst de literatuur bestuderen, zowel de wetenschappelijke als de populaire. Om vervolgens mijn opgedane kennis en ervaring beschikbaar te maken in de vorm van een makkelijk leesbaar boek: ‘Lichtvoetig Hardlopen’.

Hoogste tijd voor een update van het stukje in het magazine. Ik doe dit in de vorm van een beknopte geschiedenis van ‘Natural Running’, waaronder ook het blootsvoets hardlopen kan worden gerekend.

Het blootsvoets lopen kwam in zwang door de realisatie dat de hardloopschoenen van de vorige eeuw door hun relatief dikke hiel een natuurlijke manier van hardlopen in de weg zaten. De dikke hiel was één van de resultaten van de zoektocht door de industrie naar schoenen die het grote aantal overbelastingsblessures moesten terugdringen. De hiel was dik geworden om een betere schokdemping te realiseren.

Iedere landing levert immers een klap van wel drie keer het lichaamsgewicht van de hardloper op. Het idee was dat door de schokdemping de klappen van de landing minder hard zouden aankomen.

Een gevolg van de door de schokdemping dik geworden hiel was een grote ‘hielval’ (heeldrop). De hielval(1) is het verschil in afstand tot de grond van de hiel en de voorvoet. Hoge hakken hebben een enorme hielval, terwijl teenslippers een hielval van nul hebben. Een grote hielval samen met de grote mate van schokdemping maken een hiellanding(2) wel haast onvermijdelijk. En waarachtig: wanneer 1 Maak je geen zorgen als je het woord ‘hielval’ niet kent. Voor zover ik weet, ben ik de bedenker van dit woord en is dit de eerste keer dat ik het gebruik.

2 Het langdingstype wordt bepaald door het deel van de voet dat het eerst de grond raakt.

Bij de meeste lopers is dit de hiel. Zij hebben een hiellanding.

18

je bij grote hardloopevenementen gaat kijken, zie je dat het overgrote deel van de lopers een hiellanding maakt.

De schokdemping in de ‘moderne’ eind20ste-eeuwse hardloopschoen zorgde echter niet voor minder blessures …

Weg met die onnatuurlijke schokdemping! De schoenen moeten uit!

De 21ste eeuw bracht een aantal nieuwe inzichten die ‘blootsvoets’ lopen ondersteunden. In 2004 verscheen in Nature (3) een stuk over het belang van hardlopen bij de evolutie van de mens.

De mens blijkt van nature een hardloper te zijn en je mag verwachten dat de evolutionaire druk waaronder de mens het voor zijn bestaan belangrijke hardlopen ontwikkelde, tot iets moois leidde. En dat zonder schoenen. Zelfs Nike, de godin die haar naam leent aan Nike, was nog onbekend. Onze prooi-opjagende voorouders gebruikten waarschijnlijk ook geen hiellanding. Landen op je hielen op een harde ondergrond voelt niet fijn. De blootsvoetse landing is op de voorvoet.

Het wetenschappelijk onderzoek naar de natuurkundige aspecten van het hardlopen 3 Elke wetenschapper droomt ervan zijn resultaten in Nature te kunnen publiceren.

neemt een flinke vlucht in het tweede decennium van de 21ste eeuw. Zo laat onderzoek zien dat lichtere schoenen je sneller bij de finish brengen en dat een voorvoetlanding het aantal knieblessures verlaagt. Op basis van deze nieuwe, wetenschappelijk geborgde kennis zou je denken dat iedereen, op een enkele koukleum na, zijn hardloopschoenen bij het restafval had gedeponeerd(4) en qua voeten au naturel was gegaan. Niets daarvan.

Blootsvoets gaan is slechts voor een enkeling Schoenfabrikanten kwamen met lichte schoenen met een lage hielval op de markt.

In schokdemping variërend van helemaal geen(5) tot soms meer schokdemping dan de schoenen uit de voorgaande generatie hadden, maar nu heel slap en met een kleinere hielval. Deze nieuwe generatie lichte schoenen met een kleine hielval worden ook wel ‘minimale schoenen’ (minimal shoes) of ‘natural running shoes’ genoemd.

Blootsvoets lopen voor watjes.

Minimale schoenen geven echter op zijn best een kleine vermindering van het aantal blessures Wel worden er steeds vaker records gelopen. En het jaar voordat corona toesloeg, sneuvelden bijna alle records op de lange afstanden. Oorzaak: de Nike Vaporfly … een ‘maximale’ schoen.

Om te begrijpen wat die Vaporfly doet, moet ik iets meer vertellen over de natuurkunde van het hardlopen. De eerste wet van Newton zegt dat zolang er geen netto kracht op een hardloper werkt, hij met een constante snelheid zijn weg voortzet.

4 Na een mislukte poging ze aan een arme mede-mens te schenken.

5 Zoals de 5-finger schoen, waarbij de zool uit slechts een dunne, maar sterke laag bestaat en alleen dient ter bescherming van de voet

Zolang er niets aan je trekt, tegen je blaast of hinderlijk in contact met je voeten staat, gaat hardlopen vanzelf. Je hoeft alleen maar op gang te komen. Het vervelende is echter dat er bijna altijd wel wat wind is die je probeert af te remmen en nog erger is de zwaartekracht die pogingen doet jou één te laten worden met de ondergrond.

Dat contact met de ondergrond remt je af en maakt de praktische toepassing van de eerste wet van Newton ongeloofwaardig.

Toch is hij van toepassing.

Je bent namelijk een groot deel van de tijd los van de grond. En zolang je los van de grond bent, heeft de grond geen vat op je(6). De kunst van het hardlopen is het zoveel mogelijk vermijden van het contact met de grond. En wanneer je contact met de grond onvermijdelijk is, er het beste van te maken(7).

Hoe zorg je ervoor dat wanneer de niet te vermurwen zwaartekracht je in de grond dwingt, je zo efficiënt mogelijk weer los van de grond komt? Het antwoord is simpel: stuiteren. En dat is precies wat je voeten, benen en romp doen. De voor de landing belangrijke spieren maken van het been waarmee je landt een stug verende stuiterbal. Belangrijk daarbij zijn de pezen.

Pezen zijn extreem stug en bevorderen daarmee het stuiteren(8).

Waar de traditionele hardloopschoen de natuurlijke veerwerking in de weg zit, werkt de Nike Vaporfly als extra stijve veer op een bijzonder handige plaats – in je schoenzolen. Wat grofweg dezelfde plaats is waar je lichaam ook een veer heeft zitten: je voetboog. Deze slimme voetboogveer zou beter moeten werken dan zo’n domme carbon veer. De technologie lijkt het echter 6 De zwaartekracht heeft ook geen invloed op je voorwaartse snelheid, omdat ze er loodrecht op staat. Dit is onmiddellijk duidelijk uit de vertaling naar Jip en Janneke taal van de definiërende eigenschap van orthogonaliteit: ‘Dwarsigheid leidt tot niets’.

7 Dat grondcontact is een ingewikkelde zaak. Uit het voorgaande zou je de conclusie kunnen trekken dat je een zo kort mogelijk grondcontact zou willen hebben. En dat klopt ook grotendeels voor sprinters. Maar wanneer je energieverbruik centraal staat (zoals bij de marathon) is een lang grondcontact gunstiger.

8 De pezen stuiteren natuurlijk zelf niet, maar des te strakker ze worden aangespannen, des te minder energie er tijdens het stuiteren verloren gaat. Een goed strak opgeblazen bal die je loslaat, stuitert bijna tot op dezelfde hoogte als waar vanuit hij werd losgelaten.

Maximale schoen Nike Vaporfly

te winnen. Het zou wel eens zo kunnen zijn dat het onmogelijk is met ons biologisch materiaal een even grote stugheid te bereiken(9) als die van een carbonveer.

De schoenenmakers van Nike hebben het niet bij de carbonplaat gelaten. Boven en onder de plaat zit een dikke laag zeer licht materiaal. Dit geeft voor sommige lopers een onprettig sompig gevoel(10), terwijl anderen het gevoel hebben dat ze vliegen.

Schoenen als de Nikes met Vaporflytechnologie worden ook wel maximale schoenen (maximal shoes) genoemd om ze zo af te zetten tegen de minimale schoenen, zoals die gebruikt worden voor natural running. Toch kun je ze zien als een high tech variant van de minimale schoenen. Ze zijn licht en hebben een betrekkelijk kleine hielval.

High tech stuiterhulpmiddelen: Is dat niet valsspelen?

Het afgelopen jaar is er een stevige discussie geweest over de toelaatbaarheid van carbonplaten in wedstrijden (en records).

Voorlopig mogen ze meedoen, maar er is weerstand tegen verdergaande technologische ontwikkelingen. Ik ben erg benieuwd naar de resultaten die blootsvoets te halen zijn. Ik vermoed dat daar heel wat te halen zou zijn wanneer ook topatleten zich op blootsvoets lopen zouden toeleggen, met aparte wedstrijden en records.

Mocht je vragen of kritische opmerkingen hebben dan mag je altijd mailen: siebe@turksma.eu.

Minimale schoen

Lichtvoetig Hardlopen Lichtvoetig hardlopen is niet meer leverbaar. Hoewel er af en toe een paar in het moderne antiquariaat opduiken.

Soms tegen woekerprijzen. (Wat me het idee gaf om naast uitgever van nieuwe en degelijke boeken ook een antiquariaat te beginnen ... Maar dat zou het soort werk met zich meebrengen dat ik mijn hele leven heb weten te vermijden.)

Ik ben drukdoende met een geheel vernieuwde versie van mijn boek dat gewijd is aan de zaken die in dit stukje zijn aangestipt. Het bevat de nieuwste ontwikkelingen over de rol die schoenen en landingsstijl hebben bij de kwaliteit en de blessuregevoeligheid van het hardlopen. Naast dit informatieve deel is er een praktisch stappenplan met oefenstof dat je kan helpen jouw stijl meer aan te laten sluiten op de nieuwste inzichten. En als extraatje is er een hoofdstuk over het gebruik van muziek bij het hardlopen.

9 Een stugheid die waarschijnlijk alleen bruikbaar is bij de grote krachten in de voet bij de landing. Voor een goede veerwerking moet de carbonplaat wel buigen.

10 Uw schrijver hoort tot deze categorie.

19

20

: s e tj r e p p ta S e r e p p a D e D

‘Wij hebben het altijd leuk met elkaar’ GAC verbindt, dat is bekend, maar dat negen lopers zo’n intense vriendschap zouden ontwikkelen is wel heel bijzonder: Het ontstaan, verloop en plezier van ‘De Dappere Stappertjes’.

De Dappere Stappertjes, dat zijn Susan, Carla, Marleen, Annette, Madelon, Dorothy, Tineke, Franka en Christa.

Sinds jaar en dag actieve GAC-lopers.

Nee, ze hebben niets met elkaar gemeen. De één is voetreflextherapeut, de ander projectcontroller, onderwijskundige, weer een ander inkoper geneesmiddelen. Er is geen lijn te trekken in de beroepen van de Stappertjes.

Wél werken ze allemaal.

De leeftijd is ook geen bindende factor. Het jongste Stappertje is 48. De oudste is 68.

Er zijn vrouwen bij zonder kinderen, moeders en er is zelfs een oma.

Ja, het zijn allemaal vrouwen en ja, ze zijn allemaal lopers en levensgenieters.

Het begon zo’n zes jaar geleden. Het plan ontstond om een keer met elkaar te gaan wandelen. Eén keer werd twee keer, toen iedere maand en toen was er ineens het plan om met z’n allen een keer naar Kreta te gaan.

Dat was zo’n daverend succes dat het snakte naar meer.

Sindsdien gaan De Dappere Stappertjes ieder jaar een keer met z’n allen op reis: Barcelona, Newcastle, Hunsrück, Terschelling. Alle kanten van de wereld hebben ze gezien.

Zelfs het reisontmoedigende jaar 2020 zijn ze op stap geweest: precies tussen beide lockdowns gingen ze een lang weekend naar het Teutoburger Wald in Duitsland.

Gewandeld hebben ze er zeker, want lopen en wandelen was en is natuurlijk de gemeenschappelijke passie. In de meeste tripjes wordt zo’n zes tot acht uur per dag gewandeld, maar lekker eten, borrelen, genieten van de natuur, winkelen en vooral veel lachen zijn zeker zo belangrijk.

Dat is waarschijnlijk ook de reden waarom het zo klikt tussen de dames. Vanaf de zaterdagochtenden waarop ze al kletsend met trainer Karin de Bruijn de bossen inliepen, maar vooral natuurlijk bij de koffie na afloop. ‘Even de week doornemen.’ ‘Je deelt onbewust met je medelopers vaak meer dan met je beste vrienden.’

De Dappere Stappertjes is een hecht team dat lief en leed met elkaar deelt, al zijn ze allemaal nog zo anders.

De samenstelling is dan ook behoorlijk constant, er is weleens iemand afgevallen of bijgekomen, maar ruzie of wanklank is er nooit. De Stappertjes gunnen elkaar veel en ze hebben allemaal zelfspot.

De hoop is dat ze snel weer samen kunnen lopen en reizen. Ze hebben nog voor dertig jaar reisideeën op hun verlanglijstje staan en willen actief blijven. Net zo lang tot ze gillend van het lachen met hun rollator over de Hilversumse heide rollen.

21

Orla en Mila White:

‘Blij om als zussen op atletiek te zitten? Ja, ja, ja!’

Het had weinig gescheeld of Orla White (10) was helemaal geen lid van GAC geweest. Nu verpulvert ze clubrecord na clubrecord. Ook haar zusje Mila (7) geldt als een talent. Zo wist ze in 2019 de Maple Leaf Cross op haar naam te zetten. De zusjes vertellen samen waarom ze atletiek zo leuk vinden en wat ze van elkaar kunnen leren.

22

Maar eerst even terug naar de start van die sportcarrière. Voor Orla begon die namelijk niet bij GAC. ‘Ik zat eerst op voetbal’, vertelt Orla. ‘Daar zagen mijn vader en moeder dat ik snel kon rennen. Ze dachten dat ik atletiek leuk zou vinden en vroegen of ik dat eens wilde proberen. Omdat dat dezelfde dag en tijd als voetbal was, moest ik kiezen. Ik koos voor atletiek.’

Orla begon als C-pupil bij GAC. Zusje Mila kwam af en toe kijken. ‘Ik zag Orla op de atletiekbaan rennen en dan was ik soms zo jaloers. Ik wilde ook zo graag op die baan rennen!’ Het duurde dan ook niet lang voor Mila instroomde bij de jongste groep, de E-pupillen.

Favoriete onderdelen Vooral de vele verschillende onderdelen maken atletiek leuk, vinden de meiden. ‘Ik hou erg van hoogspringen en van lange afstanden. De 600 meter is mijn favoriet, omdat je daarin je energie moet verdelen’, zegt Mila. ‘En de cross vind ik leuk omdat je tijdens het rennen allerlei nieuwe dingen ziet.’ Haar zus vindt het moeilijk om een lievelingsonderdeel te kiezen. ‘Eigenlijk heb ik vijf favorieten: 1.000 meter, sprint, hink-stap-sprong, hordelopen en verspringen. Hink-stap-sprong en horden zijn leuk omdat ze anders zijn dan andere onderdelen.’

Mila krijgt regelmatig tips van haar grote zus. ‘Ze leerde me al vortex gooien toen ik nog niet eens op atletiek zat. En ze gaf me een goede tip. Ze zei dat ik bij lange afstanden bij de start moet sprinten, als ik mijn plaats in de groep heb gevonden moet ik een beetje inhouden en als de finish in zicht is: heel snel rennen! Verder leer ik nog meer van haar, want Orla heeft extra training van Tom (Dankers, red.) en dan kijk ik mee.’ Orla: ‘Tom is echt heel goed. Maar alle trainers zijn goed en leuk.’

Medailles verdienen Orla heeft inmiddels al veel medailles behaald en clubrecords verbroken. Een kleine greep: ze was in 2020 overall winnaar van de PRikkeldraadcompetitie nadat ze elf clubrecords op haar naam had gezet en het jaar ervoor won ze bij de meisjes. In 2018 en 2019 won ze de Maple Leaf Cross en de GAC-clubkampioenschappen cross en in 2019 werd ze ook eerste bij de Hilversum City Run. Ook Mila is succesvol. Ze won in 2019 de Maple Leaf Cross en de clubkampioenschappen bij de MPE (meisjes pupillen E). In de crosscompetitie van 2020 wist ze de derde plaats te behalen.

Orla gaat ook buiten de GAC-wedstrijden om naar wedstrijden. ‘Bijvoorbeeld naar

De zussen White beleven plezier aan het sporten, maar ook aan de gezelligheid op de club. Orla: ‘Ik vind de meiden in mijn groep heel erg leuk. Ik heb hier veel vriendinnen gemaakt en sommigen van hen zie ik ook buiten atletiek.’ Ook Mila kan het goed vinden met haar groepsgenoten. ‘En ik had al een vriendin, die tegelijk met mij op atletiek ging.’

Elkaar uitdagen Natuurlijk rijst de vraag of de meiden het leuk vinden om als zussen op atletiek te zitten. ‘Ja, ja, ja!’, roepen ze in koor.

‘Daardoor voel ik me niet alleen’, legt Mila uit. ‘Toen ik startte en nog niemand in de groep kende, wist ik dat Orla er was.

En dat wat er ook zou gebeuren, mijn zus er zou zijn. En het is leuk om elkaar uit te dagen. Orla is een grote uitdaging!’ Een beetje competitie is er wel tussen de twee, alhoewel die volgens Orla niet helemaal eerlijk is. ‘Ze is namelijk jonger dan ik, dus ik kan niet voluit gaan.’

indoorwedstrijden, vaak met nog een paar andere meiden uit mijn groep. Alleen is het soms wel ver reizen.’ Winnen is volgens Orla leuk, maar niet het belangrijkste van atletiek. ‘Ook als je niet de beste bent, kan atletiek heel leuk zijn door de pr’s. Je kan jezelf beter maken en een medaille verdienen zonder beter te zijn dan iemand anders. Je moet alleen beter zijn dan jezelf.’ (Zie in dit magazine het artikel over de PRikkeldraadcompetitie, red.)

Pr’s verbreken De zussen blijven voorlopig op atletiek en hebben zich al enkele doelen gesteld. Mila: ‘Ik wil heel graag mijn discus-pr verbreken.

Vorige keer lukte dat niet.’ Orla: ‘En ik wil mijn verspringrecord verbreken. Mijn pr is 4.39 meter en daar wil ik overheen. Met de training spring ik soms wel 4.50 meter, maar als we PR doen, dan is het weer 4.33 meter. En ik wil later graag helpen met de training.’ Mila: ‘Oh ja, dat wil ik ook!’

Gevraagd naar de leukste atletiekherinnering hoeft Orla niet lang na te denken.

‘Kamp, dat is heel leuk!’ Mila: ‘Daar wil ik ook zó graag naartoe.’

Marije Onderwaater

3 . Favori

ete loop

4 . Leuk st 5 . Hobb

e herinn

y, naast

(str 6 . Beste 7. Leuk st Paspoort G eb.dat

van:

um:

1. Leuk st

Lid sind

e G AC-w

e onde 2 . Leuk st

s:

edstrijd

rdeel bij

P

roep: upilleng

:

ering aa

atletiek

ip)boek

:

dat je ge

8 . Eet he

amp:

lezen he

t liefst: het liefs

t met:

e:

de meerk

n G AC :

e film:

9. S peelt tot nu to

af st and

10. W il la

ter graag

worden

23

:

bt:

De favoriete route van

Karel Hagen

Uitwaaien tussen de grutto’s en kieviten!

Wandelend of hardlopend 15 km Tot mijn huwelijk met Joke heb ik in ‘s-Graveland letterlijk tussen de landgoederen gewoond. Voor veel trainers een graag bezocht gebied en voor mij een meer dan bekend terrein met prachtige routemogelijkheden.

Echter hier nu een route door de polder van Eemnes, onze huidige woonplaats. Een gebied dat ik ook enorm ben gaan waarderen, Een gebied waar ik in mijn werkende periode graag even fietste en de rust van de Zomerdijk met zijn waaien (historische kolkgaten van oude dijkdoorbraken) opzocht.

De start is tegenover ‘Het Oude Raadhuis’ aan de Wakkerendijk, waar een klein sober monument herinnert aan de diverse dijkdoorbraken en overstromingen.

Eemnes lag voor de aanleg van de Afsluitdijk aan de toenmalige Zuiderzee. De Wakkerendijk en in het verlengde de Meentweg vormden de winterdijk en op onze tocht lopen we ook nog over de Zomerdijk.

Na de start gaan we aan het einde van de Meentweg, via fietsknooppunt 25, via het fietspad de polder in. Via de Noord Ervenweg en de Corsrijkseweg bereiken we de Zomerdijk.

Aan de oostkant van de Zomerdijk treffen we het gebied aan dat in het voorjaar, tussen half maart en half juni, rijk is aan weidevogels. De grutto, scholekster, kievit en tureluur zijn trouwe gasten. Om de aantrekkingskracht voor deze bedreigde vogels te behouden, wordt de waterstand in deze periode bewust hooggehouden. Aan de westzijde van de Zomerdijk vinden we de al eerdergenoemde waaien.

We gaan door het hek (RA), wellicht moeten we ons een weg banen door de schapen, na het verlaten van de Zomerdijk (LA) richting het mooie fietspad langs de Eem. De kabelveerpont naar Eemdijk is van 1 november tot 1 maart uit de vaart en ook op zondag zullen we helaas zwemmend de Eem over moeten steken. Over het fietspad langs de Eem naar een van de meest geschilderde plekjes in onze omgeving: de Eemnessersluis.

Tussen de knotwilgen door gaan we langs de Eemnesservaart weer terug naar de startplaats en hebben we de kennismaking met de Eemnesser polder achter de rug.

De route is circa 15 km lang en geschikt voor wandelaars en hardlopers.

Karel Hagen

24

https://www.afstandmeten.nl/index.php?id=2865544

25

Het GAC-BANKstel 1. Hoe oud zijn jullie en hoelang zijn jullie al samen?

Hans is 73 en Inez is 60 jaar. We hebben elkaar ontmoet bij GAC, waar Inez Hans al snel opviel. Na een mooie Valentijnsdag is het ervan gekomen en sindsdien zijn we een samengesteld gezin. We zijn nu alweer vijfentwintig jaar samen.

2. Hoe zijn jullie begonnen met hardlopen?

Inez: Ik ben begonnen met hardlopen toen mijn kinderen naar de basisschool gingen. Op dinsdagochtend kreeg ik training van Karin de Bruijn. Totdat we met een aantal moeders te hard liepen en naar een andere groep moesten. Later is er de zaterdagochtend bijgekomen, omdat de kinderen ook lid werden van GAC. Helaas moest ik door een knieblessure een tijdje stoppen.

Hans: Doordat mijn dochter Jonneke lid van GAC was, en ik op zaterdag vaak aanwezig was, ben ik ook gaan hardlopen. Eerst in de basisgroep en daarna ben ik ingestroomd bij Martin Hoek. Eerst alleen op de zaterdag, maar omdat ik dit conditioneel niet kon bijbenen, is ook de dinsdagavond erbij gekomen bij onder anderen Ellis van der Tweel.

Later heb ik de trainerscursus gedaan en samen met Henry Swankhuizen de groep van Wim Kosterink overgenomen.

3. Wat doen jullie bij GAC, wie is het snelst, wie het meest fanatiek?

We zijn ook een tijdje trainer geweest. Door een clinic op de baan zijn we in aanraking gekomen met de diverse onderdelen van de wedstrijdatletiek. Dat beviel zo goed,

26

Hans en Inez Veldmeijer dat we in 2004 overgestapt zijn naar de groep van Kees Jägers. Hans is op dit moment de coördinator van de onderhoudsgroep op de maandagmorgen. Tevens houdt hij de baanreserveringen bij.

Door de coronamaatregelen gaan de bootcamptrainingen op maandagavond helaas niet door. Inez geeft als het kan/ mag kleinschalig bootcamptraining.

Ook is zij al jaren jurylid bij allerlei soorten wedstrijden.

Inez is het snelst en het meest fanatiek. Ze heeft ook de meeste mastermedailles van NK’s. Inez traint het meest en Hans is nog weleens op zoek naar zijn motivatie en slaat nogal eens een training over.

4. Wat doen jullie als je niet bij GAC bent?

Iedere dag wandelen met onze labrador Luca.

Hans probeert met enige regelmaat te golfen.

Na onze verhuizing naar Kortenhoef zijn we druk met kleine klussen. Daarnaast passen we regelmatig op, op onze kleinkinderen.

5. Wat vindt jullie omgeving van jullie hobby?

Onze familie en vrienden zijn over het algemeen ook sportief. De niet-sportievelingen hebben niets met onze passie en horen het allemaal wel aan als we enthousiast vertellen over onze prestaties.

6. Welk stel zetten we volgend magazine op de bank?

Henry en Nora Swankhuizen.

Krachtvoer!

Lenterolletjes Nu de lente weer in aantocht is, is er niets symbolischer om te maken dan lenterolletjes, oftewel raw springrolls. Dit heerlijke Vietnamese gerechtje kun je op elk moment van de dag eten: bij de lunch, als voorafje of als tussendoortje. De lenterolletjes bestaan uit rijstvellen gevuld met groente. Eindeloos veel soorten groente, die hun voedzaamheid en knapperigheid bewaren doordat je ze niet bakt of kookt, maar rauw eet.

Bijvoorbeeld wortel: Wortelen zijn rijk aan bètacaroteen. Mensen die veel wortelen eten, hebben een lager risico op hartziektes en beroerte.

Een andere goede vulling is rode kool: Rode kool bevat zowel calcium als fosfor, en deze combinatie van mineralen zorgt voor sterke botten.

Rode kool bevat ook magnesium, dat eveneens goed is voor je botten.

Avocado: Naast gezonde vetten bevat avocado veel vezels en onder andere vitamine A, B5, C en K, kalium, magnesium en ijzer. Ze zijn zeer voedzaam en geven een verzadigd (vol) gevoel.

Het onderstaande recept is een suggestie, maar er zijn eindeloos veel variaties mogelijk.

Zo doe je het: Wel de rijstnoedels in warm water tot ze beetgaar zijn, spoel daarna af onder de koude kraan en laat de noedels uitlekken.

Neem een ruime bak met warm water en wel hierin kort één rijstvel.

Leg het rijstvel op een vochtige theedoek.

Leg een blaadje sla op het rijstvel en vervolgens een beetje van de julienne gesneden wortel, komkommer, avocado, rode kool en tot slot wat noedels. Eindig met twee muntblaadjes. Die kun je door het rijstvel heen zien, als je die aan de buitenkant legt.

Rol het vel strak op als een burrito, dus de onderkant over de vulling, de zijkanten naar binnen en dan naar boven oprollen. Herhaal dit met alle rijstvellen. Serveer als hele rol of snij ze in kleine(re) rondjes. Serveer direct.

Meng de pindakaas met de sojasaus en voeg voldoende water toe om er een lobbige dipsaus van te maken. Naar smaak kun je wat ahorn- of agavesiroop toevoegen, of eventueel een theelepeltje sambal.

Weer e energiek en rec voor lop ept ers!

Voor de vulling: 100 gram rijstnoedels 8 rijstvellen 8 blaadjes sla 1 winterpeen (julienne gesneden) 1 avocado (in reepjes gesneden) ½ komkommer (julienne gesneden) ¼ rode kool (julienne gesneden) 16 muntblaadjes Voor de pindadipsaus: 2 eetlepels pindakaas 1 eetlepel sojasaus ahorn- of agavesiroop naar smaak

[Advertentie]

BEZORGT BIJ JE THUIS!

Maak nu een afspraak voor advies en een hardloopanalyse.

We staan nog steeds voor je klaar om het lopen plezieriger te maken!

We bezorgen schoenen, kleding, verlichting en horloges graag bij je thuis.

Je kunt ook een afspraak maken om af te halen bij de winkel.

Tot zo!

Bel: 035-6225294, Whats App : 0657571223 of Mail: hilversum@run2day.nl

27

[Advertenties]

Wij zijn heel benieuwd naar jullie fototalent.

Tag #gacmagazine op je Instagramaccount.

De leukste foto’s krijgen binnenkort een plekje in het blad.

Op zaterdag 7 maart 2020 stond een groot deel van de sportief wandelaars en Nordiccers klaar om hun jubileum te vieren: 20 jaar sportief wandelen bij de GAC en 15 jaar Nordiccen.

Bent u slachtoffer van een verkeers (of bedrijfs-) ongeval en heeft u letsel opgelopen?

Wij verhalen namens u de schade bij de aansprakelijke verzekeraar.

Neem voor een vrijblijvend gesprek contact met ons op via 035 - 647 04 07 of 06 10 73 38 67. Of kijk op www.letselschadehetgooi.nl Letselschade ‘t Gooi • J.A. Kalfflaan 1H • 1222 NZ Hilversum 06 10 73 38 67 • info@letselschadehetgooi.nl

Bedrukte kleding voor je loopgroep?

Bij ThisWay kun je terecht voor een mooi bedrukt shirt, met logo of tekst.

Van running shirt tot t-shirt en... ook leverbaar per stuk!

ThisWay kledingbedrukking Pr.Frederik Hendriklaan 41, Naarden www.thisway.nl | info@thisway.nl | 035- 6560186, 28

[Advertenties]

T E G E L Z E T B E D R I J F

Peter Philipsen & Zn. v.o.f COMPLETE BADKAMER INSTALLATIE EN AL UW TEGELWERK. OOK VOOR AANLEG VAN VLOERVERWARMING TELEFOON Peter: 06 - 533 949 46 Dennis: 06 - 543 154 51 Lambikstraat 24 | 1336 MB Almere email: peterphilipsen@planet.nl

De Knipperij Hilversum Oosterengweg 84, Hilversum - Riebeeckgalerij Telefoon: 035 685 4342 Openingstijden:Dinsdag - Donderdag 08.30-18.00 Vrijdag 08.00-20.00 - Zaterdag 08.00-14.00 Gratis parkeren; Neem telefonisch contact op voor het maken van een afspraak.

administraties & adviezen

Rijksstraatweg 109 3632 AB Loenen a/d Vecht

VOOR UW COMPLETE BEDRIJFS- EN LOONADMINISTRATIE

VERZORGING VAN UW JAARREKENING EN FISCALE AANGIFTE

T T

0294 233 907 0294 232 583

VERZORGING VAN UW AANGIFTE INKOMSTENBELASTING

VERZORGING VAN UW VERZOEK VOORLOPIGE TERUGGAAF

E info@hulsman.nl W www.hulsman-roestenburg.nl

ADVISERING OP FINANCIEEL, ADMINISTRATIEF EN FISCAAL GEBIED

29

[Advertenties]

De vrijwilligers van GAC maken het verschil!

r e g e o r v e i d k s a a a w m s e D zo gewoon

Hudsondreef 38 3565 AV Utrecht I 030 243 61 38 I info@zeldenrijksnacks.nl I www.zeldenrijksnacks.nl

ZLD_adv_2017_185x75.indd 1

03-11-17 09:22

Adverteren?

Elektrotechniek & Beveiliging

• Sterk- en zwakstroom • Verlichting • Telefoon • Brand- en inbraakbeveiliging

Schoonmaakdiensten Enkhuizerzand 43 - 1274 Huizen

Neem contact op met

VOOR ALLE

Ben Bus, voorzitter van

VORMEN VAN

de Sponsorcommissie

SCHOONMAAK-

ben.bus@gach.nl

WERKZAAMHEDEN Coehoornstraat 201222 RT Hilversum Tel. (035) 683 33 20

30

06 – 52 09 04 00 ARNO OCKELOEN

06-22606580

STEPHAN HENDRIKS

06-23297749

[Advertentie]

Verzeker jezelf, steun de club

Sluit een verzekering af bij Klaverblad en de club ontvangt minimaal € 10

klaverblad.nl/clubkasactie

31

Wat doen GAC’ers als ze niet hardlopen?

Els Kaskens: ‘Wij Nederlanders hebben het relatief heel goed tijdens de coronacrisis’

Els met haar echtgenoot

Els Kaskens loopt al jaren bij de A/B-groep van GAC. Na een vervroegd pensioen uit de logistiek maakte ze werk van haar passie: reizen.

Ze richtte een kleinschalig reisadviesbureau op. Daarvoor organiseerde ze regelmatig wandeltochten in Nepal. Trekkingen waarbij de bagage door sherpa’s werd gedragen.

Tijdens de stilte in de coronaperiode realiseerde Els zich dat onze beperkingen peanuts zijn vergeleken met die van deze arme dragers uit Nepal. Geen toeristen, geen inkomsten, maar ook geen overheidssteun; bittere armoede dus.

Ze ontwikkelde een slim plan waarbij ze de sherpa’s inzette om de Himalaya weer schoon te krijgen. In Nepal is vuil opruimen geen prioriteit, vuilnis wordt in bergkloven en langs de rivieren gedumpt. Door de sherpa’s vuilnis te laten weghalen kon ze voor hen een dagloon genereren. Een inkomen dat Els via een fundraising verzamelde.

Drie vliegen in één klap: de Himalaya kon zo worden schoongeveegd, er ontstond een bewustzijn door voorlichting over afvalverzameling en -verwerking en de sherpa’s konden geld verdienen. Met behulp van het team van Let’s Clean Up Nepal en betrouwbare en bevlogen mensen ter plekke kon ze dit project van de grond krijgen.

Het gaat heel goed met de actie, maar er blijven donaties nodig om echt het verschil te gaan maken. Alle beetjes helpen, hoort zegt het voort!

GoFundMe: https://gf.me/u/y9bcd4