GAC Magazine nr. 43 - maart 2023

Jaargang 87

Nummer 861/43 • Maart 2023

Aan dit nummer werkten mee

Saskia Bons, Joost Huijsing, Elmer van Krimpen, Ellen Ruwe, Edward Swier, Siebe Turksma, Christine Tamminga en Marije Onderwaater

Coördinatie

Ellen Ruwe

Grafische vormgeving

Ron Meijer & Jannie de Groot Basisontwerp huisstijlconcept

KentieDesign BNO www.kentiedesign.eu

Fotografie (tenzij anders vermeld)

Hillegonda Griffioen

Drukwerk

Drukkerij Badoux, Houten

Inleverdatum van kopij voor het magazine juni 2023: 15 april 2023 redactie@gach.nl

Ledenadministratie

Chris van de Kamp

Chrysantenstraat 13

1214 BK Hilversum

(035) 621 55 16 ledenadministratie@gach.nl

Aanmelden

www.gach.nl/kennismaken/ lid-worden/inschrijven

Opzeggen

Ieder kwartaal, uiterlijk

31 maart, 30 juni, 30 september of 15 december, schriftelijk of via e-mail bij ledenadministratie

Vertrouwenspersoon vertrouwenspersoon@gach.nl

Clubhuis GAC

Arenapark 1, Arena 103

1213 NZ Hilversum

GAC homepage www.gach.nl

GAC e-mail

info@gach.nl

Dit magazine wordt gedrukt op 135 grams maxisatin

Een Duo-marathon, wat is dat nou weer?

Edward ontdekte de kracht van een Duo-marathon; je staat er niet alleen voor en met een goeie fiets kom je een heel eind (en nog snel ook).

De route van Fred Jansen

Fred Jansen is behalve nordicloper ook IVNnatuurgids. Zeker weten dat je erop kunt vertrouwen dat hij een mooie route voor ons heeft uitgekozen: het Spanderswoud, een schitterend gebied om in te dwalen en te verdwalen.

18

Mijn groep is de leukste

Wist je dat er op woensdagavond een bijzondere groep aan het trainen is?

De A-atletiekgroep is speciaal voor jonge lopers met een verstandelijke beperking. Wát een enthousiasme, wát een lol en wát een leuke trainers!

Eva en Wouter zijn actief als vrijwilliger voor de club.

Van de voorzitter

Zaterdag 11 maart

3 Bergenloop, Doorn

Zondag 19 maart

Spiegelplasloop, Nederhorst den Berg

Zaterdag 25 maart

GAC Lenteloop

Zondag 2 april

Amersfoort City Trail

Zondag 16 april

Hilversum City Run

Zaterdag 22 april

Voetstappenpad Estafette

Zondag 14 mei

Klaverblad Voetstappenpad Wandelrally

Zondag 21 mei

Utrecht Marathon

Verder in dit nummer

4 Privacy officer Cindy Blom

6 De nieuwe baan: wat wordt-ie mooi!

8 Ad en Hanneke: Samen bijna 100 jaar trainer

De vrijwilliger: Bart van den Haak

Column Christine Bespiegelingen

Column Joost

22 Daarom krijgt John Dankers een

erelidmaatschap

24 Zo loop je blessurevrij

26 Klaverblad Voetstappenpad Wandelrally

26 Voetstappen Estafetteloop

27 Lentesalade

De dagen zijn weer langer, de lente dient zich aan en de GAC’er geniet weer volop van de fraaie Gooise natuur, die in korte tijd is ontwaakt uit de winterslaap en nu voor onze ogen opbloeit. Het sportjaar 2023 had een mooie start en heeft nog heel veel voor de atletiekliefhebber in petto!

Vol verwachting kijken we uit naar de langverwachte, naderende voltooiing van onze eigen atletiekarena op het Arenapark. De weersomstandigheden zullen het verrichten van de finale werkzaamheden binnenkort toestaan en kort daarop kunnen de leden naar hartenlust hun rondes maken, speren werpen, kogels stoten of horden lopen. Daarnaast – niet onbelangrijk – kunnen we voor het eerst in tijden weer officiële wedstrijden organiseren. De ambitie om vaker wedstrijden op nationaal (top)niveau te organiseren, zal in de nabije toekomst worden geconcretiseerd. Wij zijn zeer verheugd over de toewijzing (deels onder voorbehoud) van meerdere nationale kampioenschappen aan GAC. In 2024 zullen we het NK Masters hosten en in 2025 strijden de meest getalenteerde junioren van het land op onze baan voor de medailles. Een absoluut spektakel zal ook het NK Senioren zijn, dat we in 2027 als spectaculaire markering van de honderdste verjaardag van onze club zullen organiseren.

De bestuursleden zijn de afgelopen maanden aangeschoven bij vergaderingen van de verschillende commissies die onze vereniging kent. Hoewel we natuurlijk met regelmaat input ontvangen vanuit deze gremia, was het nuttig én prettig om eens wat uitgebreider en face to face door te praten over wat er speelt. De commissies hebben een grote rol in de vereniging en prettige, constructieve samenwerking onderling en met het bestuur en dat is cruciaal om het geheel optimaal te laten functioneren. Als punt van aandacht werd in verschillende gesprekken ‘het op orde houden van de bezetting’ genoemd.

Er is een aantal vacatures dat al enige tijd oningevuld is en dat is jammer en – op termijn – niet goed voor GAC. Ik nodig alle leden – er is zoveel talent binnen onze club – dan ook van harte uit de vacaturepagina op de website te bezoeken en breng direct ook nog maar even de (binnenkort) vacante plaatsjes in de bestuurskamer onder de aandacht. Later in dit nummer zal ik nog eens, in meer algemene zin, stilstaan bij al het fijne dat vrijwilligerswerk bij onze mooie club te bieden heeft!

In april staat ook weer een aantal hardloopklassiekers gepland. Natuurlijk zullen vele clubgenoten de – inmiddels door Le Champion geadopteerde – City Run gebruiken om de voorjaarsvorm te testen. Na maandenlange voorbereiding onder leiding van Richard en Marjolein (klasse, trainers!) is dan ook weer een grote marathongroep klaargestoomd voor (een debuut op) die historische afstand. Zet ’m op daar in Rotterdam op 16 april!

Voor onze wedstrijdatleten van ARENA, MILA en het werpteam begint het baanseizoen met mooie uitdagingen en onze competitieteams komen – na promotie – op hogere niveaus in actie. Wij kijken uit naar mooie wedstrijden en nieuwe successen!

Veel leesplezier en tot snel op GAC! Hartelijke groet, Bart van den Haak

New job: privacy officer! Cindy van der Blom

Tijdens de ledenvergadering van november werd door het bestuur een nieuwe functie bekendgemaakt: die van privacy officer. Het was ook al duidelijk wie deze functie op zich heeft genomen, namelijk Cindy van der Blom. Een aanleiding om bij haar langs te gaan om te weten te komen wat dit betekent.

Sinds mei 2018 is de AVG – Algemene verordening gegevensbescherming – in de gehele EU van toepassing. Hierin is vastgelegd hoe met persoonsgegevens omgegaan moet worden. Elk bedrijf, elke vereniging heeft hiermee te maken. De gegevens van medewerkers en leden

Met een bijna

voltooide studie rechten – met bijvak dataprotectie –is Cindy de ideale figuur om dit proces te begeleiden.

moeten zorgvuldig bewaakt worden. Om dit in goede banen te leiden, is bij GAC een privacy officer aangesteld.

Met een bijna voltooide studie rechten met bijvak dataprotectie is Cindy de ideale figuur om dit proces te begeleiden. Wat

doet ze daarvoor? Cindy gaat een handboek samenstellen met de regels waaraan GAC zich als vereniging dient te houden. Bij voorkeur zo praktisch mogelijk voor iedereen die ermee moet werken. Daarin staat bijvoorbeeld dat mails aan groepen alleen bcc verstuurd mogen worden. Hoe je voorkomt dat er een datalek optreedt. En hoe de ledenadministratie het beste beveiligd kan worden. Een beperkt aantal personen krijgt toegang tot de ledenadministratie en mag slechts inzien wat voor het beoogde doel van belang is.

De privacy officer houdt bij hoe de processen geregeld zijn, welke afspraken er zijn gemaakt en doet onderzoek en stuurt bij als er toch iets mis gaat.

Op de website is het privacybeleid te vinden waarin staat op welke wijze de regels en afspraken worden uitgevoerd. Die kwamen bijvoorbeeld ter sprake toen een nieuwe leverancier van de ledenadministratie gezocht werd. Ook wordt aandacht besteed aan fotomateriaal. Kunnen alle foto’s zomaar op de website geplaatst worden of in dit Magazine? Altijd moet iedereen om toestemming gevraagd worden. Cindy legt uit dat een foto van een groep hardlopers ergens op de hei minder privacygevoelig is dan een groepsfoto met sporters in GAC-shirts voor het herkenbare clubgebouw. In het laatste geval zijn individuen gemakkelijker te traceren.

Privacy is nodig ter bescherming van de vereniging en van de leden. Genoeg werk te doen dus. Je kunt bij Cindy terecht als je er vragen over hebt: privacy@gach.nl.

Christine Tamminga

Win-Win

De illustrator van deze cartoon is Helmich Jousma, 53 jaar en sinds afgelopen zomer lid van GAC. Hij loopt al jaren, vroeger vooral met collega’s uit zijn vorige baan, maar sinds hij besloot om zich als zelfstandig illustrator te vestigen, heeft hij minder reuring om zich heen. En ja, dan is alleen lopen ook maar alleen.

Gelukkig haalde zijn vriendin Helmich over zich aan te sluiten bij GAC en hij heeft geen spijt van zijn beslissing, want hij vindt het reuze gezellig. Momenteel loopt hij in de A/B-groep van Dorien Hopma en Evelien Kuijt en de meeste lopers zullen hen ook herkennen in deze cartoon. “Ja, Dorien en Evelien zijn totaal verschillende mensen en dat uit zich ook in hun trainingen. Ze doen de training om en om. Dorien is meer recht door zee en Evelien blijft constant nadenken, bijsturen. En die pionnen, dat zijn de lopers natuurlijk.”

Fijn voor ons magazine dat Helmich graag vaker voor ons wil tekenen. Naast zijn andere illustraties vooral op het gebied van duurzaamheid, waar hij cartoonachtige plaatpraten maakt, vindt hij het een welkome afwisseling om ook cartoons uit de losse hand te maken. Kijk, daar zijn wij nu blij mee!

Instagram > terug_naar_de_tekentafel

De privacy officer houdt bij hoe de processen geregeld zijn, welke afspraken er zijn gemaakt en doet onderzoek en stuurt bij als er toch iets mis gaat.

© Helmich Jousma

Het is bijna zover: GAC opent de meest vernieuwende atletiekbaan van Nederland

Een verbouwing verloopt zelden exact volgens planning. Dat geldt ook voor de renovatie van de GAC-atletiekbaan. De heropening werd met maar liefst een half jaar uitgesteld. Dat vroeg veel van leden, ouders van jeugdatleten, trainers en het bestuur. Al het gedoe is over een paar weken waarschijnlijk snel vergeten. Dan opent de Gooise Atletiek Club namelijk de meest innovatieve atletiekbaan – mét smarttrack – van Nederland. Aswin Jägers en Peter van der Schoot vertellen alles over de nieuwe baan én delen een nieuwtje over het NK Atletiek.

Peter is verantwoordelijk voor het zakelijke gedeelte van de baanrenovatie. Hij onderhoudt de contacten met de gemeente, Nike en andere partijen, en overtuigde de Hilversumse gemeenteraad van het belang van een nieuwe atletiekbaan. Aswin zit in de bouwcommissie en gaat over de technische kant van de renovatie. Ook facilitair manager Henk Milder, die in februari 2022 overleed, heeft volgens de twee veel voor de baanrenovatie betekend.

Peter: “Mede dankzij Henk zijn we zo ver gekomen. Helaas heeft hij het eindresultaat niet kunnen zien, maar Henk is straks bij de opening van de baan zeker in onze gedachten.”

Vertraging

Half juni ging de GAC-baan dicht. Grote hekken omsloten het terrein, dat meteen op de schop werd genomen. Geïnteresseerden konden het renovatieproces via de webcam volgen. Atleten – jong en oud – weken uit naar atletiekclubs

in de omgeving en naar de sportvelden in het Corversbos. Lopers die de baan regelmatig gebruiken, kozen een alternatieve trainingslocatie. Alles ging voorspoedig en de opleverdatum – die al van september naar november was verschoven – leek haalbaar. Tot alle GAC’ers half oktober bericht kregen: de baanrenovatie had serieuze vertraging opgelopen.

“Dat was natuurlijk een enorme teleurstelling,” blikt Peter terug. “We wisten dat het krap was, maar het ging tot dan toe eigenlijk heel voorspoedig. De vertraging is ontstaan door een combinatie van factoren. In het begin duurde het bodemonderzoek langer dan verwacht. Later bleek het asfalt niet vlak genoeg te zijn. Dat mag geen millimeter afwijken, maar op sommige plekken waren er toch vele millimeters verschil. Het kostte tijd om dat recht te krijgen en daardoor was het weer niet meer goed genoeg om het tartan te leggen. Daarvoor moet het minimaal een

week droog zijn én is een temperatuur van boven de 10 graden nodig. Als bestuur baalden we echt. We weten hoeveel moeite het atleten, trainers en ouders kost om naar andere locaties te rijden. En het ging ook niet om een week vertraging, maar veel langer. Daarom hebben we de gemeente gevraagd of we wel alvast op de baan mochten trainen. Hoe beperkt ook, het is echt fijn dat dit mogelijk is.”

Spiegelglad asfalt

Voor nu is het wachten op droger weer. “Dan wordt het asfalt nog opgeruwd om het spiegelglad te krijgen, daarna volgt de installatie van het smarttrack-systeem en ten slotte komt de tartanlaag erop,” vertelt Peter: “En dan hebben we in Hilversum de meest revolutionaire baan van Nederland.” Aswin beaamt dat. “We zijn de eerste Nederlandse atletiekvereniging die smarttrack heeft. Dat is een hele mooie ontwikkeling. Met het smarttrack-systeem worden magneten in de baan geplaatst.

Met een chip of een smartphone-app kun je zo heel nauwkeurig tussentijden meten. Nike wilde deze techniek graag hebben op de eigen baan. Voor ons is dit een stap voorwaarts die kan bijdragen aan betere trainingsprestaties.”

Een grote verandering is ook de uitbreiding van de atletiekbaan van zes naar acht banen. Daarvoor is de baan meer naar binnen gelegd, waardoor het grasveld kleiner is geworden. “Wat vroeger baan 6 was, is nu baan 8. Bij de tribune is iets geschoven en kunstgras neergelegd. Daardoor kunnen mensen beter rond de baan lopen. Nu hebben we een betere lay-out om grote groepen supporters te ontvangen,” legt Aswin uit. En er is nog meer gewijzigd op en om het veld, vertelt Peter. “We hebben nu een tweede mat voor polsstokhoogspringen, waarbij we aan twee kanten kunnen springen. Ook is er meer ruimte voor kogelstoten en we krijgen een officieel multifunctioneel klimrek met

touwen en ringen. En wat heel belangrijk is: GAC heeft straks betere faciliteiten voor de A-atletiek. Zo is de verspringbak bijvoorbeeld verbreed, waardoor atleten met een prothese veiliger kunnen springen.”

Als alle sporters straks rondjes rennen, kogels stoten, speren werpen en over grote hoogtes springen, gebeurt dat boven op een waterbuffer. Aswin: “De baan is het laagste punt van het hele Arenapark. Daarom is er midden in het veld op 3 meter diepte een gat ter grootte van een zwembad gegraven. Bij veel neerslag loopt hier via een buizensysteem het water naartoe.”

Nederlands kampioenschap

Met de faciliteiten om grote groepen te ontvangen én de uitbreiding naar acht banen is het nu mogelijk om officiële wedstrijden als een NK te houden. En dat laat niet lang op zich wachten. Peter: “Ik heb net de bevestiging van de Atletiekunie binnen. In 2024 mogen we het NK Masters

organiseren, in 2025 het NK U18/U20, in 2026 het NK Meerkamp U18/U20 en in 2027 het NK Senioren. Dat is heel mooi voor GAC, voor Nike én voor Hilversum als sportstad. Dit was precies het doel dat we voor ogen hadden. In de toekomst hopen we meer van dergelijke topwedstrijden naar Hilversum te halen. Overigens vraagt dat veel van onze club, want daar hebben we tegen die tijd veel vrijwilligers voor nodig.”

De baanrenovatie is nu bijna ten einde. Over een paar weken kan iedereen weer op de eigen atletiekbaan trainen. Later dit jaar volgt de officiële opening van de baan, die zeker spectaculair zal zijn.

Marije Onderwaater

Aswin Jägers (l) en Peter van der Schoot.

Ad en Hanneke Samen bijna 100 jaar trainer

Hanneke van Kralingen is 74 jaar en al veertig jaar trainer bij GAC. Ad Verheul is 90 en traint nog langer, maar liefst vijftig jaar! De hoogste tijd voor hulde en een interview!

Hanneke begon met lopen in 1981, samen met haar schoonzusje. “We gingen samen naar de gymnastiek, maar combineerden dat met hardlopen. We trimden naar de gym en dan weer in een pittige vaart terug. Eerst met mijn zusje alleen en toen deden steeds meer gymvrouwen mee met het lopen. Tot de gymnastiek van avond veranderde. Toen ben ik zelf een loopgroepje begonnen met dezelfde vrouwen en ons groepje werd steeds groter. Hardloopschoenen hadden we niet, we liepen gewoon op gymschoenen. Een cursus had ik ook niet gedaan. Toen onze groep wat groter werd, hebben we ons aangesloten bij GAC en heb ik een trainerscursus gedaan bij Martin Hoek.”

“Ik heb eerst een poos samen met Erwin de Rijke een groep getraind op de zaterdag. Toen verhuisde ik naar de maandag en werd ik assistent-trainer bij Rie van Nightevecht, tot zij ermee ophield. Toen heb ik haar groep overgenomen. We startten altijd bij de Van Ghentlaan. Er was daar ook een soort clubhuis, waar we konden omkleden. Ik heb het trainen altijd heel leuk geworden, een fijne afwisseling naast het kinderen grootbrengen, de huishouding en baantjes in naaiateliers en in de kinderopvang. De maandaggroep heb ik 33 jaar geleid! Ik vond het leuk om een groep te leiden, dat zit in je of niet. Mijn man Piet liep ook, maar hij is geen type voor trainer.”

“We zijn samen ouder geworden”

“Ons niveau was niet zo hoog, B. Zelf ik heb tot C-niveau gelopen, tot ik ischias kreeg. Toen moest ik het hardlopen opgeven en ben ik gaan wandelen. De groep ging voor het grootste gedeelte met me mee. We waren samen ouder geworden. Ik heb altijd een vrouwengroep getraind. Eén keer was er een man bij, maar dat was geen succes, de spontaniteit verdween.

“We hebben ontzettend veel leuke dingen gedaan, veel uitstapjes. Eén keer per jaar gingen we samen naar het strand, met de trein heen, hardlopen en ’s avonds samen een hapje eten. Of een dagje naar Utrecht, winkelen en lekker eten. Er zijn toen mooie vriendschappen ontstaan. Na corona is het allemaal wat minder geworden, toen zijn er helaas wat dames afgehaakt.”

“Ik ben nu op een leeftijd dat ik minder verplichtingen wil hebben dus ik ben gestopt met de vaste training op maandag. Afgelopen maandag hebben we een afscheidsetentje gehad bij Zonnestraal. Een complete verrassing, ik wist van niks. Ik kreeg mooie speeches en ze hadden een heel mooi boek gemaakt. We hebben flink gelachen en heel veel herinneringen opgehaald.”

Maar Hanneke is niet van plan te stoppen bij GAC, ze wil graag invallen en voor de maandaggroep blijft ze de lief-en-leedpot beheren. Tenslotte kent ze iedereen, heeft ze alle adressen en kent ze alle verjaardagen en kwalen van de loopsters. De bardienst wil ze ook niet opgeven. “Veel te leuk!”

Ad Verheul: ‘Een loper wil geen rollator’

Ze vindt niet dat er veel is veranderd bij GAC, de saamhorigheid is er nog altijd. “Het is allemaal wel wat serieuzer geworden. Serieuze opleidingen en regels. Vroeger deden we vaak maar wat.”

Ad Verheul is vijftig jaar trainer, een halve eeuw lang. Zijn loopcarrière begon in 1963. Hij had een drukke, zittende baan bij Philips als radiotechnicus en kleine kinderen. Tijdens de sneeuw in ’63 ging hij met de kinderen sleeën en ontdekte dat hij geen energie had. Aanvankelijk ging hij op voetbal bij Hogerheide. Lekker achter een bal aan rennen, dacht hij. Maar al kort na zijn start werd hij zo tegen zijn enkel geschopt dat hij besloot dat voetballen niks voor hem was.

Een collega, Jan van Dijk, een goede bekende bij GAC, raadde hardlopen aan. “Ik meldde me aan bij GAC en mijn eerste training was met Jan van Herpen. De start was bij clubhuis Het Dribbeltje bij Anna’s Hoeve. We liepen met een groepje van zo’n 25 mensen, de meesten (mannen!) op voetbalschoenen, iedereen was aan het kwekken en ik was buiten adem na afloop. Jan van Herpen was ook de motor achter de AVRO-cross, waar ik in de jaren 1968 tot en met 1971 aan meegedaan heb en de speldjes nog van heb.”

Lees verder op pagina 10

Hannekes vaste uitsmijter na de training: ‘Zo, dat was de warming-up, dan starten we nu met lopen.’

Hanneke tijdens de Ladies Run in 1994.

De uitreiking van de oorkonde tijdens het jaarlijkse etentje voor wandeltrainers afgelopen januari.

“Kruipolie voor de laatste lopers”

“Ondanks dat ik het lopen in het begin zwaar vond, had ik er plezier in en ik ben blijven lopen. Onze groep werd steeds groter. Op het laatst hadden we bijna honderd man, we moesten de groep verdelen. Een keer in de maand deden we een wedstrijdje. De prijzen werden geleverd via de beroepen van de lopers of trainers. Adje Braam werkte bij de ERU Kaasfabriek in Woerden, die bracht ERU-kaasjes mee voor de winnaars. De laatste lopers kregen een flesje kruipolie van Herman Hendriks, die voor een schroevenfabriek werkte.”

“Het was allemaal heel gezellig en niet zo serieus, tot iemand voorstelde dat de trainers een cursus moesten volgen. Dat kon bij Martin Hoek. Die cursus heb ik ook gevolgd en toen werd ik serieus trainer, dat was in 1972.

“Ik heb heel veel gelopen, maar nooit grote marathons. Dat vond ik te massaal en te gevaarlijk. Ik ben nooit een kampioen geweest, maar ik heb 23 lentediploma’s. Iedere keer stond er een hoger getal op, ik werd steeds langzamer.”

“Zo’n vijftien jaar geleden ben ik gestopt met hardlopen en ben ik twee keer in de week een wandelgroep gaan trainen. Dat was wel even wennen, maar uiteindelijk ben ik dat ook heel leuk gaan vinden. In 2009 heb ik nog een keer de derde prijs bij het sportief wandelen gehaald.

“De groep op maandag heb ik altijd met veel plezier gedaan, ik ken de weg goed, weet alle paadjes en ik had altijd grapjes paraat.”

Oproep!

Wie herkent zichzelf (of een ander) op deze foto?

Mail het naar: redactie@gach.nl

“Een trainer van 90, dat is toch geen gezicht!”

“Toen corona kwam, veranderde er veel. Mensen haakten af en/of stapten over naar de Carolusgroep, dus er bleven steeds minder lopers over. Op een gegeven moment besloot ik dat het genoeg was, ik ben eind januari 90 geworden, een trainer van 90 jaar, dat is toch geen gezicht. Ik zal af en toe nog wel invallen. Ik heb al een paar lopers die ook af en toe voor de gezelligheid met me willen wandelen, buiten de club om.

Zaterdag 14 januari was mijn officiële afscheid. Een stuk of twintig mensen van mijn oude groep kwamen bij elkaar. Ze hebben me heel erg verwend.”

“Het leuke van het trainer zijn, vind ik dat je zoveel vrienden maakt, de contacten die je legt, de gesprekken die je voert en het doorgeven van de liefde voor het lopen. Diezelfde liefde heb ik ook aan mijn kinderen proberen door te geven. Bij Patty is dat gelukt. Zij is ook al jaren trainer bij GAC. Mijn andere dochter is nooit voor het lopen gegaan.”

“GAC is een bijzondere club, er is zoveel samenhang, vooral in de wandelgroepen. Jammer dat we in het blad zo weinig aan bod komen.”

Beste Ad en Hanneke, Voilà, bij deze drie pagina’s voor jullie. Voor jullie liefde voor de club, jullie liefde voor het wandelen en dank voor jullie eindeloze inzet voor GAC!

Ellen Ruwe

Een foto uit 1974 op de baan van GAC. Er werd een Coopertest gelopen met een grote groep leden. Ad is de tweede loper van rechts vooraan.

Op het Arenapark, en tot héél ver daarbuiten, kom je hem/haar tegen: de GAC-vrijwilliger. Deze persoon kent vele gedaanten, al is hij/zij opvallend vaak gekleed in fraaie, blauw-gele bedrijfskleding, niet zelden voorzien van belettering waarmee de persoon (of diens functie) nader geduid wordt.

Opvallend aan de GAC-vrijwilliger is voorts dat deze een intens gelukkige indruk maakt. Hij/zij lacht, kijkt kwiek uit de ogen, is communicatief en niet zelden is bij het voortbewegen zelfs een dansende tred of huppel waar te nemen. Onderzoek wijst uit dat deze staat van zijn gevolg is van de combinatie van werkgeluk (iets doen wat leuk is en bijdraagt aan een mooie vereniging) én de frequent ervaren waardering van de clubgenoten.

Bart van den Haak

Een enkele keer doet de GAC-vrijwilliger de taak onder barre omstandigheden, maar ook dat zal de pret niet drukken

De vrijwilliger kent daarnaast een ander geluk: nooit hoeft hij/zij te vechten tegen verveling op lange avonden of weekenden waarin de zingeving ontbreekt. Er is onbeperkt behoefte aan zijn/haar inbreng op een dynamische vereniging als GAC!

En… het goede nieuws is dat de GACvrijwilliger nog collega’s zoekt. Grijp dus je kans en treed toe tot het vrijwilligersteam van GAC! Er is voor iedereen een kleine of grote(re) taak die past!

Stuur een bericht naar: ikwilhelpen@gach.nl en/of scan de QR-code.

Leeftijd: 45

Lid van GAC sinds: 2016

Actief als vrijwilliger: Structureel als voorzitter en te pas en te onpas als jurylid, zoals bij de indoorwedstrijd op 27 november, waarbij ik jurylid mocht zijn bij het kogelstoten. Vanwege de beperkte indoorcapaciteit vond het stoten buiten plaats… Het was een koude en natte bedoening. Ondanks dat was het een geslaagde middag. Het laatste blok kende een grote groep deelnemers, waardoor het de laatste ronde, met de invallende duisternis en niet ingeschakelde lichtmasten, nog best doorwerken was voor de juryleden in het veld.

Langs de spoorlijn naar Baarn

Ons clubgebouw ligt dichterbij de spoorlijn naar Utrecht dan die richting Baarn. Toch lopen we vaak genoeg langs, bij of over dat spoor om er iets over te schrijven. Als ik dat twee jaar geleden al had gedaan als vervolg op het eerste deel, had ik een heel ander verhaal geschreven dan nu. Want er is vlak bij Hilversum zoveel veranderd dat we met de ogen van toen de situatie van nu nauwelijks meer zouden herkennen.

In de bocht brengt een nieuw stukje fietspad je naar de spoorwegovergang van de Albert Schweitzerweg bij spoorweghuis 33. De spoorlijn is aangelegd in 1874. De eerste 25 jaar was op deze plaats een station, Halte Zwarte Weg. Gerardus Vrolik, de eigenaar van de grond die afgestaan was om de spoorlijn aan te leggen, had bedongen hier een station te maken zodat zijn kinderen met de trein naar school konden.

Tijdens de aanleg van de HOV-verbinding kwam een oude schuilhut van beton tevoorschijn. Waarschijnlijk werd deze constructie gebruikt voor het opbergen van gereedschap en als schuilhut voor baanpersoneel. Deze is nu in het Spoorwegmuseum te bewonderen.

Als je bij het station van Hilversum de bus naar Huizen neemt, kun je de spoorlijn van heel dichtbij zien, maar hardlopen of fietsen, mogen we op dat traject niet. Er valt ook weinig spectaculairs over te vertellen. Dit deel loopt achter de huizen langs waar rommeligheid troef is en natuur ver weg. Het wordt al een beetje anders na het oversteken van de nieuwe tunnel van de Oosterengweg. Vanaf daar rijdt de bus aan de ene kant van het spoor over het ziekenhuisterrein en door Monnikenberg en gaat het andere verkeer, de fietsers en ’s avonds ook de hardlopers, aan de andere kant door Anna’s Hoeve. Gloednieuw strak asfalt of een ’s avonds verlicht fietspad kun je volgen tot voorbij de A27, waar de verlegde weg over Anna’s Hoeve linksaf buigt.

Ook spoorwegwoning 31 bestaat nog steeds. Deze baanwachterswoning ligt aan de Liebergerweg dicht bij het station ongeveer op de plek waar de spoorlijn zich splitst. Spoorweghuis 32 ofwel Seinhuis IV stond bij de Oosterengweg, maar is afgebroken. De nummering van deze huizen geven geen kilometerafstanden aan, alleen een volgorde. Hierin woonden de baanwachters die een baanvak controleerden en de overwegen en seinen bedienden.

Wij gaan verder langs de zuidkant van de spoorlijn. Al snel wijkt het pad naar rechts, waar we verderop links afslaan. Vroeger konden we sluipdoor kruipdoor door de wildernis afsnijdpaadjes nemen waarmee we door een greppel weer op een pad uitkwamen. Uiteindelijk gaan we de spoorovergang naar Groeneveld over. Het slechte pad, iets verderop naar rechts door de velden, was het decor voor de opnames van Pipo de Clown. Het loopt ongemakkelijk. Rechts tussen de bomen ligt de Bananenvijver, de vorm verraadt de herkomst van zijn naam. We gaan slingerend richting spoor tot aan de hoge

voetbrug. Rennend is deze een uitdaging, want er zijn veel steile treden. Een van mijn medelopers vertelde er eigenlijk niet overheen te durven omdat de hoge treden doorzichtig zijn. Op deze plek was lang een klaphek, maar ook dat is in 2016 door ProRail weggehaald omdat het niet als veilig werd beoordeeld.

Aan de kant van Groeneveld staat een gebouwtje vol graffiti. Eens was dit gemeentemonument van de watermaatschappij Hydron, nu is het vervallen en vergeten.

Hier kun je besluiten terug te gaan door de bossen; er zijn paden en afwisseling genoeg. Doorlopen kan ook over het fietspad, de Emmabrug onderdoor tot aan station Baarn om in Eethuys-Café De Generaal een pauze voor een kopje koffie in te lassen. Zo voelt het om in een van de koninklijke wachtkamers van weleer te zitten.

De Douaniers

Ken je het Woord van het Jaar 2022? Gaap en geeuw, dat is al zooo lang geleden… Prima dat je het vergeten bent, want het is een woord van niks: klimaatklever. Het bekt wel lekker, met die kli-kle, maar het zijn slechts vijf mensen die met een tubetje lijm de voorpagina’s haalden. Meer niet.

Het échte woord van 2022 is: grensoverschrijdend. Twaalf maanden niet uit het nieuws weg te slaan (mag niet! slaan mag niet!) en bekend door The V, Marco B., Ali B en Henk F., Khadija A. en Matthijs van N.. En van bijna 1.500 meldingen in de Nederlandse sportwereld. Zijn dat er veel? Het populaire antwoord: één is er al eentje te veel. Maar nee, het zijn er niet zoveel, want wekelijks sporten tien miljoen mensen in ons land en er zijn meer dan vier miljoen leden van sportclubs. Even rekenen: 1 op de 2.700 leden van een sportclub meldde dat hij of zij grensoverschrijdend is behandeld.

Tussen Hilversum en Baarn kun je op enkele plekken het spoor oversteken. Nu zijn er twee bewaakte overwegen en een hoge voetbrug. Vroeger deden we dat anders. Toen de hoge hekken er nog niet stonden, liepen we gewoon de rails over. Dan konden we aan de andere kant verder gaan zoals naar de Wijnberg in Groeneveld. We hadden daarvoor enkele vaste plekken waar het struikgewas van het hoge talud kaal gelopen was. Hoge hekken en verborgen camera’s zijn ingezet om dit tegen te gaan.

Langs de spoorlijn naar Baarn is een zeer afwisselende route door een van de vele stille gebieden die onze omgeving rijk is.

Zitten wij bij GAC goed? Met 1.600 leden komen we onder de 2.700. Bij ons is niks gebeurd! Natuurlijk heeft er weleens een onvertogen woord geklonken – als de douche koud bleef. En een trainer heeft vast ooit iets gezegd wat ik hier niet durf op te schrijven. Of er gebeurde iets waarbij wenkbrauwen zijn opgetrokken. Maar voor zover bekend: geen groot bier.

Gelukkig zijn we geen turnvereniging, waar trainers halfblote 12-jarige meisjes vastpakken. En geen wielerclub waar anorexia wordt gepropageerd. En geen voetbalorganisatie waar niemand uit de kast durft te komen. Wij hebben niet eens een kast!

Is grensoverschrijding in de sport bijzonder? Natuurlijk niet. In sport gaat het er juist om dat je records wil verbreken. Anders gezegd: dat je grenzen overschrijdt… Sporters die wat willen bereiken, móeten grensoverschrijdend zijn! Alleen hun bestuurders, trainers, juryleden en masseurs mogen dat niet. De wereld wordt er niet eenvoudiger op.

Grenzen in Europa bestaan bijna niet meer. Je reist van hot naar haar en hebt geen idee wanneer je in een ander land bent. Alleen het bejaardste lid van GAC kan zich herinneren dat zij op reis naar België bij Lommel een zogenaamde grensovergang passeerde. Dan was de slagboom naar beneden, moest ze stoppen en iemand met een Belgisch caranavalsuniform vroeg bars om haar paspoort. Met een beetje mazzel kreeg ze er een stempel in. Die geüniformeerde persoon (LHBTQIA+), dat was een douanebeambte, ook wel douanier genoemd. Wat een mooi woord – van het jaar 1918!

Bij GAC hebben we ook Douaniers, maar omdat dat woord te oud is, noemen we ze Helene en Fred: vertrouwenspersoon@gach.nl

Joost Huijsing

P.s. Ik heb mijn VOG! (Dát wordt het woord van 2023.)

Christine Tamminga

De uitdaging Een verhaal over… een stukje fietsen

(en net zo ver lopen)

Ronde Venen Duo-marathon: koeienstallen, fietssleutels en soep met ballen

Vraag ze een paar weken later naar hun belevenissen tijdens de Ronde

Venen (Duo-)marathon en het gaat de hele tijd over bredere banden, zadelhoogtes, afgelopen kettingen, vergeten fietssleutels en de stukken die ze keihard moesten trappen op hun omafiets of stationsbarrel.

Sommigen waren zelfs te voet gesteld in een modderig weiland. Maar dan is mijn vraag: hebben jullie ook lekker gelopen? Het antwoord: ja hoor, dat ook. Het verhaal over een heuse marathon, waarbij je –zwartwit geredeneerd – eigenlijk maar de helft te voet aflegt.

Niettemin een hele uitdaging!

Dit verhaal gaat, had ik ze in de GACkantine al plagerig beloofd, over fietsen. Nou ja, over ruim 21 kilometer fietsen. Per persoon. Of dat verhaal in het Magazine van een atletiekclub past? Natuurlijk, want de andere helft moesten de deelnemers logischerwijs wel hardlopen. En dat was ook geen sinecure. Het parcours van de Ronde Venen Marathon voert namelijk letterlijk dwars door de natuur. Spekgladde bruggetjes, hoge hekken. Natte weilanden, een koeienstal en een bloemenkas; alles wat je op je pad vindt. Inclusief bar slecht weer…

Want zondag 20 november 2022 ging de boeken in als een van de koudste dagen van het jaar. Zeker ook vanwege de vervelende bui die de laatste uren van de marathon tot een pittige uitdaging maakte.

Bekend in kleine kring – Hans Verhoeff had als plaatselijke coryfee al enkele malen deelgenomen – ging de Duo-marathon in de zomer van 2022 plots rond als een veenbrand in GAC-kringen. De een na de

ander had er wel oren naar. Samen lopen, het heeft altijd wel iets. En als je dan ook nog de helft mag fietsen, lekker toch…

Esther en Marc

De voorpret bleek minstens zo belangrijk, begrijpen we uit alle verhalen. “De route uitpluizen, een test-duoloop, wie neemt wat mee. Het helpt, al loopt het op de dag altijd weer anders dan verwacht,” aldus Esther, die samen met Marc liep. “Maar dat maakte niets uit. Ook het slechte weer deerde niet. De groet en de lach maken de dag.”

De Buurmannen

Het loopje-onder-de-fietstochten of de fietstocht-onder-de-loopevenementen vroeg al met al toch een specifieke voorbereiding. Vandaar ook dat sommigen zelfs het parcours gingen verkennen. Dat de Buurmannen (we houden het verder

anoniem) voor die gelegenheid ook een fiets achter op de auto mee hadden genomen naar Abcoude, maar ter plekke pas ontdekten dat deze op slot stond (en de sleutels nog in Hilversum lagen), zal ze tot in lengte van dagen worden nagedragen.

Martin en Huub

Het zijn dit soort anekdotes waartoe ik opriep in wat appgroepjes. De respons was groot. Martin en Huub vertelden enthousiast over de tactiek die zij met hun kleding hadden bedacht. Maar één jas en één muts. “Dat wisselt sneller én is lekker warm.” Feit is wel dat je op een gegeven moment naar elkaar gaat ruiken…

Het duo had bij de start trouwens ook nog een akkefietje… Huub zou de eerste kilometers lopen, Martin fietsen. Maar de chip zat aan het startnummer van Martin. Het duo moest dus snel nog van nummer (of shirt?) wisselen.

Door: Edward Swier

Een van de Buurmannen

Annemiek en Fabiënne

Ook Annemiek en Fabiënne hadden een speciale aanpak bedacht, maar op de dag zelf liep het net even anders… beter zelfs. “Nadat we ons ingeschreven hadden, hebben we samen bedacht hoe we het beste te werk konden gaan met afwisselen. Elke kilometer wisselen, zou het worden. Bij de start zonk de moed ons in de schoenen omdat we van meerdere medelopers de vraag kregen: weten jullie dat wel zeker? Zo vaak wisselen? Uiteindelijk hadden we ons schema in een overzicht gegoten, geplastificeerd en op het fietsstuur vastgemaakt zodat we perfect wisten waar we in ons schema waren. Dit werkte geweldig! We werden steeds beter met de wissels naarmate de kilometers volgden en liepen nog veel harder dan we van tevoren hadden bedacht en verwacht. Volgend jaar dus zeker weer,” aldus het snelste GAC-duo. Annemiek en Fabiënne maakten er, zonder dat te zeggen, een wedstrijdje van met Maaike en Hans.

Karin en Hillegonda

Gelukkig wachtte nadien wel soep. “Heerlijke tomatensoep,” aldus Karin. “Met ballen,” wist loopmaatje Hillegonda nog. “Echt verrukkelijk,” klinkt het instemmend. “Net zoals de pannenkoekreepjes onderweg,” vult iemand aan. “Ja die waren ook goed!” Kortom, organisatorisch was er niets op de Ronde Venen Duo-marathon aan te merken. Dat het evenement relatief kleinschalig is – in ieder geval heel wat minder massaal dan de in hetzelfde weekeinde gelopen Zevenheuvelenloop –, sprak velen ook aan. Ook volgend jaar zal er een maximum zijn; dit jaar was dat 250 koppels voor de Duo-marathon.

Maaike en Hans

“Zij lopen in ons tempo, dus we hadden stiekem van tevoren wel bedacht dat we sneller wilden zijn dan zij. Onderweg zijn we elkaar meerdere keren tegengekomen, maar uiteindelijk zijn wij toch nog met 22 seconden (!) voorsprong gefinisht, hahaha. We hebben hier achteraf allemaal hartelijk om gelachen.” Overigens heb ik, als auteur, niet bij Maaike en Hans nagevraagd of dat zo was. Hoorde alleen wel van Maaike dat het ontzettend koud was geweest. Als je de groepsfoto goed bekijkt, zie je er trouwens meer klappertanden.

Ariën en Andrea

Sommigen vertelden gekscherend dat ze al voor volgend jaar aan het sparen zijn. Sparen? Ja, voor een nieuwe fiets… Want een stadsfiets liep vast in het weiland, en bovendien moest je dan op het stuk waarop moest worden omgereden (bij Botshol) wel heel hard trappen, een mountainbike is geen overbodige luxe. Anderen merkten dat het toch lastig is als de een, zoals in het geval van Ariën en Andrea, zeker 30 centimeter langer is.

Martin en Huub

En soms laat de tweewieler je in de steek. Huub: “Als ik bij een verfrissingspunt even inhoud om een ontbijtkoek aan te nemen

en vervolgens weer aanzet, trap ik de ketting van mijn fiets. Eerste reactie: paniek! Zit er een kettingkast op de fiets? Lukt het om de ketting erop te leggen? Gaat dit snel genoeg? Wat is die ketting koud... Het lukte, met smeer aan mijn ijskoude handen begon ik weer met fietsen. Niet te hard op de pedalen duwen, het zal mij niet weer gebeuren. Na een aantal minuten haal ik Martin in.” De les: volgend jaar dus ook de ketting even spannen…

Annemiek en Fabiënne

Annemiek en Fabiënne weten ook wat ze volgend jaar te doen staat. “We hadden bedacht dat we wel gewoon op een stadsfiets konden gaan, die zit lekker rechtop. Waarvoor had je een mountainbike nodig? Tijdens ons oefenrondje ging dit toch ook goed, dachten we. Totdat we een paar keer door een weiland moesten. Zo werd het fietsen zelfs zwaarder dan het lopen!” En toch volgend jaar weer, verzekeren ze. Van de ruim twintig GAC’ers die eind 2022 deelnamen, overweegt het merendeel een reprise heb ik begrepen. Velen hebben de Zevenheuvelenloop afgezworen, volgend najaar plannen ze weer de Duo-marathon in Abcoude en omgeving in. Alleen nog even, zo zeggen de meesten, een betere fiets regelen. (En toch ook wat trainen op het lopen, zou ik zeggen.)

Vooraan zittend Bert. Middelste rij v.l.n.r.: Ariën, Aart, Irene, Hillegonda, Marc, Karin, Huub, Hans, Martin en Andrea. Op de trap v.l.n.r.: Maaike, Hans, Johan en Esther.

Karin

Een gezellige groep waar de leden lang blijven ‘hangen’ en waar vooral veel gelachen wordt

A-atletiekgroep van Martin de Vor en Marianne Boelee

Wanneer wordt er gelopen?

Woensdag van 17.15 tot 19.15 uur.

Startplek

Normaliter op de atletiekbaan. Zolang de baan nog niet klaar is op het Alberdingk Thijm College.

Bijzonderheden van deze groep

De A-atletiekgroep is speciaal voor jonge lopers met een verstandelijke beperking. Lopers die om diverse redenen niet meekomen met de reguliere trainingsgroepen omdat ze speciale aandacht nodig hebben.

Inhoud van de training

Alle onderdelen van atletiek, dus hardlopen, sprinten, kogelstoten, verspringen et cetera.

Trainers

Marianne Boelee en Martin de Vor worden bijgestaan door André Hersbach, Leon van Tol, Karel Out en Pieter Mijnhout en voorts nog een aantal stagiairs.

De trainers onderscheiden zich omdat ze behalve getraind zijn in atletiek, ook over speciale vaardigheden beschikken zoals geduld, empathie, aandacht en inlevingsvermogen in de speciale behoeftes van jongeren ‘met een rugzakje’.

Leeftijd lopers

Jongeren tussen 7 en 18 jaar, maar er wordt niet zo streng op leeftijd gelet. Niemand wordt weggestuurd.

Specialisme trainers

Naast geduld en empathie zijn vooral Pieter en Karel bijzonder populair bij de meiden vanwege hun onweerstaanbare aantrekkingskracht.

Bijzonderheden van de groep

Een gezellige groep waar de leden lang blijven ‘hangen’ en waar vooral veel gelachen wordt.

Kennismaken met het GAC-gezin van

Met twee fanatiek sportende ouders kan het niet anders dat de kinderen van triatleten Eva Janssen en Wouter Wierenga ook veel sporten. Brent (11), Fiene (10), Helle en Loïs (beiden 8 jaar) zijn al van jongs af aan op de atletiekbaan te vinden. Eva en Wouter zijn actief als vrijwilliger voor de club. Tijd om eens kennis te maken met dit GAC-gezin.

Tekst: Marije Onderwaater

Na 3,8 kilometer zwemmen, 180 kilometer fietsen en 42,2 kilometer hardlopen kwamen Eva en Wouter in 2010 over de finish van de Elbaman, de triatlon op het Italiaanse eiland Elba. “Daarna werd ik zwanger van Brent, die is geboren in 2011, en veranderde alles,” lacht Eva. Inmiddels is het gezin vier kinderen rijk. En al staat een hele triatlon voorlopig niet op de planning, trainen gebeurt nog steeds met volle overtuiging.

Brent:

Helle:

Overstap naar triatlon

Eva liep tot dan toe hard, steeds langer en vaker en kampte daardoor regelmatig met blessures. “Als alternatieve training kwam ik in het zwembad terecht, maar ik kon alleen de schoolslag. Inmiddels trainde ik met René Godlieb, die vond dat ik de borstcrawl moest leren. Zo kwam ik contact met de triatleten van zwem- en polovereniging IJsselmeer in Huizen. Toen ik de borstcrawl eenmaal had geleerd, vonden zij dat ik maar eens een triatlon moest doen. Het werd de Flitstriatlon, dat is een achtste, in Nijkerk. Daarna werd ik heel fanatiek en deed ik mee aan EK’s en WK’s. Halve triatlons lagen me het beste.”

maar vanwege de kinderen wel vaak op de club te vinden. “De kinderen zien ons altijd rennen, fietsen en zwemmen. Zelf zijn ze al heel vroeg met atletiek begonnen. Het is een goede sport voor hun ontwikkeling. Ze zijn er allemaal heel verschillend in. Brent is behoorlijk fanatiek, die traint gedeeltelijk bij Arena Jong en MILA-jong. Fiene gaat nu ook paardrijden en ik kan me voorstellen dat ze ooit daarvoor kiest. En Loïs en Helle vinden atletiek hartstikke leuk.”

Vrijwilliger bij GAC

Beide ouders zijn vrijwilliger bij GAC. Eva: “Zelf ben ik lang lid geweest van GAC. Ik heb in de commissie Voorlichting en Promotie gezeten. Ik herinner me nog hoe we bij de eerste Arena Games – toen internet in opkomst was – live in een hokje de uitslagen op de website zetten. Ook zat ik in de limonadecommissie, die sinds corona

Fiene:

“Ik kom uit Soest en trainde fanatiek bij AV Pijnenburg,” vertelt Eva. “Meerdere keren heb ik op de middellange afstand meegedaan aan het NK Junioren en ik zat bij de jeugdselectie Jong Oranje. Toen mijn coach emigreerde, besloot ik bij Bob Boverman te gaan trainen. Dat was bij GAC en daarom verhuisde ik naar Hilversum. Hier leerde ik Wouter kennen, die met de Triathlon Vereniging Hilversum (TVH) op de GAC-baan trainde.”

Met de kinderen en werk is het voor Eva en Wouter soms puzzelen om te blijven sporten. Eva heeft het trainen voor triatlons weer opgepakt bij Trim- en Trainingsgroep Weesp (TTW). Beiden zijn geen lid van GAC,

Loïs:

niet meer bestaat. En ik heb een jurycursus gedaan. Wouter was jarenlang trainer in de groep van Brent en tegenwoordig bij Fiene. Zelf spring ik regelmatig bij als er hulp nodig is. Alle trainers weten dat ze me kunnen vragen. Vrijwilligerswerk voor GAC vinden we heel belangrijk. Een vereniging staat of valt bij mensen die zich daarvoor inzetten.”

“Ik vind atletiek een hele leuke sport omdat je zoveel verschillende dingen kunt doen, zoals werpen, springen en rennen. En iedereen is wel ergens goed in.”

“Mijn favoriete onderdeel is op de baan heel hard lopen tijdens de 600 meter.

Ik vind atletiek heel leuk.”

“Sprinten op mijn spikes vind ik het allerleukst.”

“Ik zit op atletiek omdat ik sneller wil worden. Hoogspringen en verspringen vind ik het leukst.

We hebben goede trainers die helpen als je iets lastig vindt.”

Eva Janssen en Wouter Wierenga

Eva: "Een vereniging

staat of valt bij mensen die zich daarvoor inzetten.”

Fred Jansen

In de coronaperiode zijn we met de nordic-D-groep gestart bij het Spanderswoud. De parkeerplaats bij restaurant Robert biedt een prachtige uitvalsbasis. Zwerven door het Spanderswoud is heerlijk. Je kunt uitgebreid dwalen, maar ook verdwalen.

Dit oude bosgebied staat sinds 1850 op de kaart als bos en heide aangegeven. Een belangrijk deel van de padenstructuur lag er toen al. Voor die tijd was het waarschijnlijk heidegebied (woeste grond) dat op de grens van de ’s-Gravelandse buitenplaatsen lag en nooit ontgonnen is. Op deze grens zijn in de 17de eeuw heftige schermutselingen geweest met de oorspronkelijke bevolking van dit gebied. De boeren waren het er niet mee eens dat hun gronden voor vrijwel niks aan Amsterdamse kooplieden werden verkwanseld.

Vanaf 1900 zie je langzaamaan de heide verdwijnen en in bos veranderen. In het noorden ligt nog lange tijd een heidegebied dat aansluit op wat nu nog de Fransche Kampheide is. Tegenwoordig ligt daar de seizoenscamping Fransche Kamp. Vanaf 1990 is de heide ook daar verdwenen.

Rond 1985 is dit bosgebied aardig op de schop genomen. Er zijn weinig bossen in het Gooi die zoveel diversiteit vertonen. Goois Natuurreservaat heeft sinds 2012 bos gekapt in het Spanderswoud om corridors in het bos aan te leggen. Hiermee komt de heide terug en komen er trekroutes voor allerlei dieren (groot en klein) met voldoende beschutting waardoor de diversiteit in het bos kan groeien. Mede door de natuurbrug Crailoo is er weer een passage die een deel van de versnipperdheid van het Gooi opheft.

Met een prachtige tocht door het bosgebied loop je naar een ietwat onbekender landgoed dat ook de naam Spanderswoud draagt. Bij de Wilhelminaboom ga je door een klaphekje. Uitgestrekte

weiden worden afgewisseld door loofbospercelen die duidelijk aangelegd zijn. De waterpartijen zijn in de 17de eeuw nog gebruikt om het zand af te voeren naar Amsterdam, waarmee de grachtengordels werden aangelegd. Nu kun je daar in alle rust genieten van onder andere de ijsvogel.

We lopen door en steken het bruggetje over naar landgoed Hilverbeek. Dit prachtige gebied is in de Engelse landschapsstijl aangelegd, met heuvels, waterpartijen, hoog opgaand loofhout, bosschages en struiken afgewisseld met cultuurgrond. De oude boerderij Stofbergen stamt uit 1636 en is nog steeds in gebruik. Het landgoed is in elk jaargetijde een verrassing. Fraaie bomen, prachtige stinzenplanten in de lente, paddenstoelen in de herfst. Het grote huis is nog bewoond, maar is niet toegankelijk. Waar vroeger de moestuin was, is nu de wijngaard van Land en Boschzigt.

We verlaten dit landgoed langs de boerderij en lopen weer het bosgebied in. We lopen na korte tijd parallel aan de Bachlaan in Hilversum. Het is een glooiend parcours dat mee slingert met de waterpartijen. Na ruim 10 kilometer bereik je de parkeerplaats bij restaurant Robert.

Lopen in het Gooi is voor mij altijd verbonden met de historische achtergrond en de natuur van de gebieden. Mijn trainerschap is dan ook altijd doorspekt van natuurweetjes die ik als IVN-natuurgids graag deel.

Fred Jansen

Spanderswoud als startpunt

Scan de QR-code van  afstandmeten.nl

voor de ‘onvermoeibare’ John Dankers

‘Wordt het niet eens tijd dat John Dankers het erelidmaatschap van de Gooise Atletiek Club krijgt?’ Dat was de strekking van de mail die het bestuur een paar maanden geleden ontving. De bestuursleden waren er snel uit, het was namelijk inderdaad de hoogste tijd. Op de algemene ledenvergadering in november 2022 kreeg John de handgemaakte gouden erespeld uitgereikt door GAC-voorzitter Bart van den Haak. John is het 27ste erelid in het 96-jarig bestaan van de Gooise Atletiek Club. De benoeming van het vorige erelid vond al ruim tien jaar geleden plaats. Een rondje langs de club maakt duidelijk dat iedereen John deze erkenning gunt.

Bart van den Haak, voorzitter GAC

“Het erelidmaatschap is echt bijzonder. Nadat leden iemand voordragen, toetsen wij de voordracht binnen het bestuur. Veel mensen zetten zich in voor de club, maar het erelidmaatschap is alleen voor diegenen die daar echt boven uit stijgen. Over John was er geen enkele twijfel. Wat hij doet is above and beyond. John is in alle opzichten onvermoeibaar en een bepalend gezicht voor de club. Voor velen is hij de eerste persoon die ze bij GAC treffen en iedereen weet wie hij is. John doet ontzettend veel om de jeugd aan het sporten te krijgen én te houden. Ook in organisatorisch opzicht is hij erg goed. Het coördineren van zo’n grote jeugdafdeling is een hele klus, die best complex is. Samen met Nelleke doet John dat fantastisch. Niet voor niets zijn beiden al eerder benoemd tot gulden lid van GAC.”

Tekst: Marije Onderwaater

Nelleke Dankers, echtgenote

“John kwam thuis van de vergadering en vertelde dat hij tot zijn verrassing tot erelid was benoemd. Dat kwam heel onverwacht. Samen zijn we verantwoordelijk voor de jeugdpupillen, maar John doet nog veel meer voor GAC. Een deel entreebegeleiding, administratieve zaken, de City Run, wedstrijdorganisatie en contacten met de regio. Omdat John er zo veel tijd in steekt, heeft GAC een goedlopende pupillenafdeling. Als gezin zijn we alle vier met atletiek bezig. Daarom voelt dit ook wel als de kroon op het werk van ons allemaal.”

Rob Dankers, zoon

“Hèhè eindelijk, dacht ik toen ik hoorde dat mijn vader tot erelid was benoemd. Het is hartstikke leuk dat hij deze waardering krijgt. John steekt veel tijd en moeite in de club. Niet alleen in de training, maar ook in de activiteiten eromheen: Sinterklaas, het pupillenkamp en hij is wedstrijdleider. Die man doet alles! Het is echt verdiend.”

Tom Dankers, zoon

“John zet zich al ruim 23 jaar in voor GAC. Begonnen als trainer bij de jeugd, waarbij de gehele pupillenafdeling nog gezamenlijk de bostraining deed. Tot pupillencoördinator, waarbij elke jaargang uit 18 tot 25 jongens en meiden bestaat. Hier hebben John en Nelleke met veel inzet en tijd aan bijgedragen. Bijna iedere ouder die bij een kind blijft kijken, is wel eens benaderd door John of Nelleke om de club te versterken.”

Peter van der Schoot, bestuurslid

“Zonder mensen als John zou GAC nooit zo’n mooie vereniging zijn. Ooit ben ik als trainer van de jeugd bij hem begonnen en inmiddels werken we al bijna twaalf jaar samen. Het is ongelooflijk hoeveel John – samen met Nelleke – voor de vereniging doet. Hij heeft de jeugdafdeling van GAC verder gebracht. Dat is onwijs knap en met zo’n afdeling zijn we echt bevoorrecht. Een vereniging is als een diamant met verschillende zijden. John is zeker zo’n zijde die van GAC een diamant maakt.”

Rutger, vader pupil

“John is er ALTIJD. Behalve misschien bij ijzel of bliksem.”

Otis, A2-pupil

“John is aardig en kan goed training geven. We kunnen hem ook altijd goed verstaan. Soms leert hij ons iets van de brandweertraining, dat is leuk.”

John over zijn erelidmaatschap

“Eigenlijk wilde ik niet eens naar de ledenvergadering gaan, omdat ik op dinsdagavond brandweertraining heb. Met het verhaal dat ik nodig was bij een stemming, ben ik toch naar GAC gelokt. Daar moest ik uiteindelijk kort de zaal verlaten en bij terugkomst kreeg ik de erespeld uitgereikt. Ik had altijd het idee dat je alleen erelid wordt als je bijvoorbeeld lange tijd in het bestuur hebt gezeten of afscheid neemt. Aan die beide criteria voldoe ik niet. Daarom kwam de benoeming echt als een verrassing. Het is een grote eer en ik ben erg trots op deze waardering. Ik hou van dingen organiseren en zorgen dat de boel lekker blijft lopen. Daar heb ik lol in en ik krijg er energie van. Voorlopig wil ik dit dan ook blijven doen.”

Techniek Blessurepreventie

Lekker lopen zonder blessures

In de pogingen om onze loopsporttrainingen te verbeteren, zijn we constant op zoek naar nieuwe wegen om het optimale uit de lopers te halen, zonder blessures welteverstaan.

Makkelijker gezegd dan gedaan!

Rug: 9,1%

Heup: 12,2%

Billen: 2,0%

Hamstring: 2,4%

Kruis: 7,5%

Bovenbeen: 9,8%

Knie: 26,7%

• Hoe weten we wat de individuele loper op de dag van de training al heeft gedaan voordat we aan een training beginnen?

• Hoe fit is de loper eigenlijk om de training van vandaag te doen?

• Wat heeft de loper de dagen hiervoor gedaan (hardlooptraining of andere belasting)?

Kuit: 22,0%

Scheenbeen: 13,8%

Duidelijk is dat een trainer al deze aspecten van een individuele loper voorafgaande aan de training niet kan verzamelen en verwerken in zijn training van dat moment. Dat kan wel voor de volgende training.

Achilles: 18,5%

Enkel: 10,2%

Als LSC willen we graag dat jullie met plezier lopen en dat de trainers ervoor zorgen dat jullie geen blessures in de trainingen oplopen. Hiertoe hebben een kleine vijftig trainers in september een eerste workshop blessurepreventie gevolgd. Daarin zijn we interactief nagegaan door welke oorzaken blessures ontstaan.

Een ongelukje zoals struikelen over een boomwortel is altijd mogelijk, maar de meeste blessures komen voort uit de belastbaarheid van de loper versus belasting in de training. Dit is op te splitsen in de volgende onderdelen:

1. De omvang van de training in kilometers.

2. De duur van de training in tijd (bij ons standaard anderhalf uur, maar er zijn ook groepen die één uur lopen en bijvoorbeeld marathontraining waar de duur op kan lopen tot meer dan drie uur).

3. Intensiteit van de belasting, bijvoorbeeld weinig kilometers en snel of meer kilometers en langzamer.

Voet: 18,1%

Tenen: 3,2%

4. Trainingsfrequentie (aantal per week) en de hersteltijd daartussen (meer trainingen per week betekent minder hersteltijd).

5. Duur en aard van de herstelfase tijdens een training, bijvoorbeeld een intervaltraining met drie series van vijf keer 200 meter op tempo (één minuut wandelen) en tussen de series steeds een seriepauze (drie minuten wandelen).

In het plan van de trainers, dat zij voor de komende periode voor hun loopgroep opgesteld hebben, moet er rekening gehouden worden met het niveau van de groep en de individuele belastbaarheid van de lopers. De trainer moet zorgen dat de belasting van de lopers onder hun maximale belastbaarheid blijft om blessures door de training te voorkomen.

Uit een levendige discussie tijdens de workshop bleek wel dat dit geen eenvoudige klus is. Vragen die ook tijdens de discussie opkwamen waren:

Al doende heeft de workshop opgeleverd dat we twee onderdelen goed op kunnen nemen in de training om na te gaan wat de trainingsbelasting op dat moment voor de lopers zou kunnen betekenen.

1.

De trainer kan voor de training vragen hoe fit de lopers ’s morgens bij het opstaan waren (=belastbaarheid), met de vraag: wat was jullie ochtendgevoel?

Antwoorden:

1 Ik voel me ellendig. Ik blijf in bed liggen.

2 Ik heb me met moeite uit mijn bed gehesen.

3 Ik voel me erg moe.

4 Ik voel me moe.

5 Alles voelt zwaar.

6 Het gaat.

7 Ik voel me redelijk goed.

8 Ik voel me goed.

9 Ik voel me prima.

10 Ik kan de hele wereld aan.

Hiermee kan de trainer anticiperen op de individuele loper en indien noodzakelijk nog wat aanpassen aan de training die volgt.

Na de training kan de trainer de subjectieve zwaarte van zijn training bepalen, met de vraag: hoe zwaar vond jij de training?

Antwoorden:

1 (Te) licht, niet de moeite waard om je schoenen voor aan te trekken.

2 Erg licht.

3 Iets te makkelijk.

4 Makkelijke training, ik zou nog uren door kunnen gaan.

5 Gaat wel.

6 Gaat wel/tamelijk pittig.

7 Een stevige training, ik ben moe en voldaan.

8 Een heel stevige training, ik sta nog na te hijgen.

9 Een moordende training, ik moet liggen.

10 Dood- en doodop, dit nooit weer.

Om napraten of sociaal wenselijke antwoorden te vermijden, is individuele terugkoppeling aan te raden. Enkele trainers hebben deze subjectieve zwaartemeting gedurende drie maanden bijgehouden, met onderstaand resultaat:

Groep 1 waarbij de trainingen verdeeld waren over de gehele week:

• Gemiddelde zwaarte tussen de 5,6 en de 6,8.

• Als er nieuwe lopers in de groep komen, vallen de gegeven cijfers bijna altijd buiten de gemiddelden.

• Er zijn geen nieuwe blessures ontstaan die in verband konden worden gebracht met de zwaarte van de training.

Groep 2 alleen gemeten op zaterdag, vaak extensieve intervaltrainingen:

• Het gemiddelde ochtendgevoel voor de training was 8.5.

• De gemiddelde zwaarte na de training was 7.2.

• Er zijn geen nieuwe blessures ontstaan.

Het is nog te vroeg om conclusies te trekken uit de metingen van enkele groepen, dus we willen hier graag meer groepen en vooral A- en A/B-groepen bij betrekken. Vanuit de theorie weten we wel dat loopscholing een belangrijke bijdrage levert aan het voorkomen van blessures. In maart komt er voor de trainers een vervolg op de workshop blessurepreventie waarbij de loopscholing aan bod komt.

Henk van Heemskerk

Oproep:

Geef een correct e-mailadres door!

Vond jij de laatste nieuwsbrief ook zo interessant? En ben je blij met het cadeautje van de LSC in verband met het 60-jarig bestaan? Of heb je nu geen flauw idee waar ik het over heb?

In dat laatste geval hebben we waarschijnlijk geen (goed) e-mailadres van je. Stuur dan een mailtje aan: ledenadministratie@gach.nl  onder vermelding van je naam en adres, en wij zorgen dat het goedkomt.

Dilemma

Beste sportvrienden,

Nu wij elkaar weer met vriendelijke en vochtige ogen de allerbeste nieuwjaarswensen hebben gegeven, begint het nieuwe jaar pas echt. Wij bijten het spits af met een vraag.

In hoeverre is ons GAC nog een vereniging?

Vereniging is verenigen. Samen sporten, is toch ons motto? Maar steeds meer valt ons op dat er op de dinsdagochtend en zaterdag een soort privéclubjes zijn ontstaan. Er wordt vertrokken vanaf het Kievitsdal, Cronebos of elders. Ook aan de aanvangstijd wordt gemorreld. Er was zelfs een slaapmuts (nee, we noemen geen namen) die om kwart over negen wilde vertrekken.

Overigens kun je je eigen gegevens (behalve je e-mailadres) zelf wijzigen via MIJN GAC.

Ga daarvoor naar

www.gach.nl => Over GAC => Lidmaatschap => Wijzigen gegevens of scan de QR-code.

Maar een aantal van ons, waaronder wij, kiezen voor de vereniging.

Is dit ouderwets of antiek?

Mogelijk, maar antiek wordt wel elk jaar kostbaarder. Doe je het weg, is het voorgoed weg. Uiteraard staan wij ook open voor andere meningen in onze snel veranderende wereld. Mogelijk is dit een lastig dilemma, maar sportief als wij zijn, komen wij hier vast wel samen uit.

Hanna Rensch-Sas en Bert Veldhuizen

Reacties graag naar: redactie@gach.nl

Klaverblad Voetstappenpad

Wandelrally

Op zondag 14 mei 2023 organiseren we weer de Klaverblad Voetstappenpad Wandelrally. Vorig jaar hadden we zo’n 350 deelnemers, waaronder veel GAC-leden. We rekenen ook dit jaar op veel leden!

Het Voetstappenpad is een route rondom Hilversum, aangelegd in 1938/1939. Het was een project voor werklozen in het kader van de werkverschaffing. De oorspronkelijke bewegwijzering wordt gevormd door betonnen paaltjes met een

Verzeker jezelf, steun de club

22 april 2023

Zet in je agenda!

22 april:

Voetstappen Estafetteloop

Terug van weggeweest! Naast de traditionele loopjes – Lenteloop, Wasmeerloop, Herfstloop en Sinterklaasloop – organiseert de Loopsportcommissie (LSC) voor alle (recreatieve) hardlopers de Voetstappen Estafetteloop. De laatste editie was in 2006, dus niet iedereen zal nog precies weten hoe het gaat.

Het Voetstappenpad (historie – Klaverblad Voetstappenpad Wandelrally) is een historische route van zo’n 26 kilometer rond Hilversum. Het is bedoeld als wandelpad, maar je kunt natuurlijk ook rennen! En je mag het hele parcours hardlopen, maar omdat 26 kilometer best wel veel is, kun je er ook voor kiezen om met een team de route onderling te verdelen. Ieder loopt dan een deel van de route en fietst het resterende deel. Het Voetstappenpad wordt daartoe opgedeeld in tien trajecten van ongeveer 2,5 km. Elk team kan helemaal zelf bepalen hoe deze trajecten worden verdeeld.

Een voorbeeld: een groep van twaalf personen besluit om de route op te splitsen in twee delen van elk 5 km en twee delen van 7,5 km. Om de beurt lopen drie leden een traject hard, terwijl de overige negen naar het volgende wisselpunt fietsen. Of: bij een

groep van tien personen lopen er vijf de eerste 12,5 km, en vijf de laatste 12,5 km. Of..., bedenk maar wat moois.

Let op: de route is voor fietsers soms iets anders dan voor lopers, daarom is het wel handig om de vaste wisselpunten aan te houden. De organisatie ondersteunt de teams met op maat gemaakte routebeschrijvingen en met waterpunten op verschillende locaties langs de route. Alle deelnemers krijgen bovendien een aandenken aan de estafette.

De estafette zal plaatsvinden op zaterdag 22 april. De inschrijving voor de teams start op 25 maart. Iedereen kan een team vormen en zich inschrijven. De bestaande loopgroepen krijgen via hun trainers een uitnodiging om mee te doen. Meer informatie volgt in de nieuwsbrieven en aankondigingen in het clubgebouw.

Weer een energiek recept voor lopers!

Salade met bieten, radicchio, geitenkaas en walnoten

Een combinatie van walnoten en rode biet is zo ongeveer de gezondste salade die er is. Walnoten hebben namelijk het hoogste percentage onverzadigde vetten. Die zorgen ervoor dat je er niet van aankomt, ze verlagen de bloeddruk en verminderen de kans op hart- en vaatziekten. Ze helpen bovendien om je geheugen scherp te houden. De rode bieten werken ontstekingsremmend, ze ontgiften je lichaam en verbeteren de spijsvertering en je algehele conditie. De combinatie met de bittere radicchio en de enigszins zoete geitenkaas maken er een supergezonde, maar vooral heerlijke salade van.

Je hebt nodig:

120 gram rucola

120 gram radicchio in stukken gescheurd

200 gram geitenkaas, verkruimeld

200 gram gekookte rode bieten in blokjes

150 gram walnoten, in stukken gehakt en even in een koekenpan gebakken

3 eetlepels olijfolie

1 eetlepel wijnazijn

1 theelepel mosterd

1 teentje geperste knoflook

peper en zout

Zo maak je het:

Meng de salades met de rode biet en de geitenkaas in een mooie schaal. Roer de knoflook en de mosterd door elkaar, voeg de azijn toe en vervolgens de olie.

Giet de dressing over de salade en hussel door elkaar en bestrooi royaal met walnoten.

Lekker met volkoren stokbrood en boter.

Rijksstraatweg 109

3632 AB Loenen a/d Vecht

& adviezen

VOOR UW COMPLETE BEDRIJFS- EN LOONADMINISTRATIE

VERZORGING VAN UW JAARREKENING EN FISCALE AANGIFTE

T 0294 233 907

T 0294 232 583

E info @ hulsman.nl

W www.hulsman-roestenburg.nl

VERZORGING VAN UW AANGIFTE INKOMSTENBELASTING

VAN UW VERZOEK

Verzeker jezelf, steun de club

Sluit een verzekering af bij Klaverblad en de club ontvangt minimaal € 10

klaverblad.nl/clubkasactie

Wat doen GAC’ers als ze niet hardlopen?

Marjolein Eekhof is een draaideur-starter: elk najaar begint ze weer in de Startersclinic bij Astrid, om na afloop weer te stoppen met hardlopen. Want vanaf het voorjaar worden alle weekenden gespendeerd aan wedstrijden met haar paard Eldur (‘vuur’ in het IJslands).

Eldur is een vriendelijke en nieuwsgierige IJslander van 15 jaar, en al 14 jaar in bezit van Marjolein. Over IJslandse paarden kan Marjolein wel een boek vol schrijven. Weet je dat IJslandse paarden al honderden jaren zonder bloedvermenging van buitenaf zijn gefokt? Om het ras zuiver te houden is er een invoerverbod in IJsland, dus

Marjolein Eekhof

Hoge scores met haar IJslander!

als je met je IJslander eenmaal IJsland verlaat voor een wedstrijd of zo dan moet je hem daarna verkopen, hij mag niet meer terug.

En weet je dat een IJslander in tegenstelling tot een gewoon paard niet drie maar wel vier of vijf gangen heeft? Dus stap, draf en galop en ook nog tölt en/of telgang. De wedstrijden waarin je die gangen moet tonen hebben niveaus van T(tölt) 8 tot T1 (sport A), en Marjolein is met Eldur tot T3 gekomen, dus dat is behoorlijk hoog.

Ze trainen dan ook in het wedstrijdseizoen drie à vier keer in de week.

Foto: Hillegonda

Griffioen

Tekst: Saskia Bons