Fug letr ibunalet
Roman
Samlaget Oslo
© Det Norske Samlaget
www samlaget no
: Egil Haraldsen og
Ellen Lindeberg |
: Andrea Astes | iStock by Getty
: Samlaget
: Minion : ScandBook, Falun
Printed in Sweden
. utgåva
Denne boka er tr ykt på miljøvenleg papir.
Pulsen steig mens eg tråkka gjennom den stille skogen. No og då eit fugleskrik, og elles berre grå, nakne lauvtre, greinete ungskog og ein og annan blågrøn brake i bleik aprilsol.
Der den smale skogsvegen runda ein knaus, kom ein uflidd allé av kv ite, r anke bjørketre til syne. Kvar bjørk hadde store greinflokar i toppen, som påbeg ynte reir. I enden av alleen var eit kvitfalma stakittgjerde og ein por t. Bak porten: huset. Ein liten, eldre trevilla med lappeskifer på taket.
Eg lukka por ten lydlaust bak meg, gjekk over tunet og opp dei få trinna til y tterdøra. Ingen opna då eg banka på, eit lite søkk gjekk i meg. Eg sette veskene frå meg på trappa, gjekk ned og følgde steinhellene som låg som ein sti rundt huset. På framsida opna landskapet seg. Fiolette fjell med spreidde snøflekker kvilte på andre sida av fjorden. Krattskog omkransa eigedomen på begge sider.
Han stod nede i hagen ved nokre slanke tre, ein lang rygg i ein mørkeblå ullgenser. Han kvapp då eg ropte hallo. Snudde seg, helsa med ei hand og gjekk mot meg i tunge støvlar over den gulgrå marka. Eg drog pusten. Eit ansikt og ein kropp i førtiåra ein stad, han såg ikkje ut til å vere det minste pleietrengande. Eg maskerte overraskinga med eit smil og tok nokre steg imot han. Han var grovbygd og mørk. Såg meg ikkje rett inn i augo, men forbi då han strekte ut neven.
Sigurd Bagge.
Allis Hagtorn, sa eg og tr ykte den store handa hans lett.
Ingenting i blikket hans v itna om at han drog kjensel på meg. Kanskje var han berre god til å spele.
Kor har du bagasjen din?
På baksida.
Hagen bak han var ein vintergrå tragedie av daudt buskas, våt halm og klunger. Når våren snar t kom, ville det bli ein jungel. Han fanga opp den bekymra mina mi.
Ja. Det er litt å ta tak i.
Eg smilte, nikka.
Hagen er kona mi sitt prosjekt. Eg treng nokon til å hjelpe så lenge ho er på reise.
Eg gjekk etter han rundt huset. Han tok éi veske i kvar hand og gjekk inn i entreen.
Han v iste veg opp til andre etasje, gjekk med harde steg opp dei gamle trappene. Rommet mitt var enkelt møbler t med ei smal seng, ein kommode og eit skrivebord. Det lukta reint. Senga var reidd opp med blomstrete sengetøy.
Fint rom.
Han snudde seg utan å svare, bøygde nakken og gjekk ut, nikka mot badet mitt, ned trappene att med meg etter, ut og r undt hjør net, over tunet og bor t til det vesle reiskapshuset. Det knaka i treet då han drog opp dør a og peika bor tetter veggen: r ive, spade, spett. På det høgaste graset må du bruke ljå, om du veit korleis?
Eg nikka, svelgde.
Her finn du det meste. Hagesakser, for tsette han. Eg hadde blitt glad om du greidde å få ein slags orden på hekken. Og sei frå om det er utst y r du saknar, så skal du få pengar.
Han br ydde seg ikkje om å sjå på meg når han snakka. Eg var tenar, distanse skulle etablerast frå første stund.
Var det mange som svara på annonsen? glapp det ut av meg.
Han kasta så vidt eit blikk på meg under den svarte luggen.
Det var ein god del.
Eg syntest ar ro g ansen hans ver ka påtatt, men måtte ber re bite det i meg . Eg var eigedomen hans, han kunne gjere som han v ille. Me heldt fram rundt huset og ned i hagen, for bi bær buskane og frukttrea langs steingarden. Lufta var skar p og rå, det lukta fuktig jord og daudt g ras.
Han skreva over ein låg smijernspor t og snudde seg bakover til meg . Rusta fast, sa han, kanskje du g reier å gjere noko me d de t. Eg t råkka over p or ten o g gjekk e tter. Ei bratt steintrapp med høge trinn gjekk frå kanten av hagen og rett ned i fjorden. Eg talde tr inna nedover og stansa på nøyaktig hundre. Då stod me på ei lita br ygge i mur, med eit forfalle naust med båtstø til høg re. Fjellveggene danna ein halvsirkel rundt oss og skjerma br ygga for innsyn på begge sider. Det minte om staden eg lær te meg å svømme for nesten tretti år sidan, ved eit sommarhus foreldra mine hadde lånt.
Så fint det er her.
Eg tenker å r ive naustet ein dag , sa han med ansiktet vendt frå meg. Vinden frå fjorden bles han i håret.
Har du båt?
Nei, svara han kor t. Vel. Her er det ikkje mykje for deg å gjere. Men no har du iallfall sett korleis det ser ut.
Han snudde og tok fatt på trappene.
Soverommet hans var i første etasje, for bi kjøkkenet og spisestova, med glaset ut mot hagen. Innanfor soverommet var arbeidsrommet hans.
Der sit eg det meste av dagane. Du kjem ikkje til å sjå mykje til meg, og eg vil ha så få forstyrringar som muleg.
Til dette nikka eg sakte, éin gong, for å demonstrere at eg forstod alvoret.
Eg har dessverre ikkje bil, men sykkel med veske til varene. Butikken ligg to kilometer nordover langs riksvegen. Frukosten skal ser verast klokka åtte: to hardkokte egg, sild, to skiver mørkt rugbrød og svar t kaffi, rekna han opp for meg.
I helgene har du i prinsippet fri, men dersom du er her likevel, kan du lage til frukosten éin time seinare enn vanleg. Klokka eitt er det formiddagsmat. Middag klokka seks, med kaffi og konjakk etterpå.
Så forsvann han inn på arbeidsrommet sitt, og eg fekk fred til å gjere meg kjend med kjøkkenet. Det meste av utstyret var velbrukt, men solid, eg opna skuffar og skap og prøvde å lage så lite lyd som muleg. I kjøleskapet låg torskestykka me skulle dele til middag.
Dukane låg i den nedste kjøkkenskuffen, eg valde ein og breidde han over spisebordet før eg så lydlaust som muleg dekte på til oss. På sekundet klokka seks kom han ut frå soverommet, trekte ut stolen og sette seg ved kor tenden. Venta. Eg plasser te fatet med fisken midt på bordet, skåla med poteter framfor han. Drog ut stolen min og skulle til å setje meg då han stansa meg med ei brå hand.
Nei. Du et etterpå.
Han såg rett fram.
Det er min feil, eg var kanskje ikkje heilt tydeleg på det.
Det voks i svelget, eg greip tallerkenen min og flytta han raskt over på kjøkkenbenken utan eit ord, krum i nakken, eit langt krek.
Mens han åt, fylte eg vatn i kummen og vaska kasserollen og sleivene. Han sat rak i r yggen og åt utan ein lyd, såg aldri opp. Eg sette på kaffi, med klossete rørsler, fann konjakken i glasskapet bak han og rydda av bordet då han hadde lagt bestikket ned. Skjenkte kaffi i koppen, konjakk i det tynne glaset, sette det på eit brett og bar det ustøtt skranglande bort til han. Då han etterpå reiste seg, takka for maten og gjekk tilbake inn på arbeidsrommet sitt, sette eg meg til bords og åt min lunka porsjon, helte halvstivna smør over potetene. Tok resten av oppvasken etterpå, tørka over bordet og benken og gjekk opp på rommet mitt. Pakka ut alle tinga mine, la klede, sokkar og undertøy i kommoden, bøkene i ein stabel på skrivebordet. Kontroller te at telefonen min var avslått, før eg la han i skrivebordsskuffen. Skulle aldri meir slå han på, utanom i nødstilfelle. Etterpå sat eg heilt i ro, redd for å lage lyd. Det kom aldri lydar nedanfrå. Stelte meg til slutt på badet og gjekk til sengs.
Bladet på ljåen måtte vere sløvt. Eg forbanna det våte, gule graset som bøygde seg unna uansett kor hardt og raskt eg sv inga over det. Det var overskya og fuktig i lufta. Han hadde gått inn på arbeidsrommet sitt med ein gong etter frukost. På veg ut hadde eg fått eit glimt av meg sjølv i spegelen. Eg såg utkledd ut, slo det meg. Den gamle buksa eg hadde måla huset til foreldra mine i, ein sommar for sikker t femten år sidan. Hadde funne henne i skapet heime for to kveldar sidan, då eg pakka for å dra hit, saman med ei målingsflekkete skjor te. Foreldra mine som hadde tatt eit letta far vel då eg gjekk til bussen neste morgon.
Eg beg ynte å kjenne det i r yggen. Sveitta under skjor ta. Ørsmå insekt surra rundt meg, sette seg i håret, panna, det klødde. Eg måtte heile tida stanse og ta av meg hanskane for å gni meg i ansiktet. Det lange, gule halmtjafset låg der berre til spott og spe, eg svinga ljåen så hardt eg kunne.
Eg ville prøvd jernriva var eg deg.
Eg snudde meg momentant, der stod Bagge. Eg måtte sjå heilt vanv itig ut der eg stod, raudsprengd i ansiktet, i femten år gamle filler. Panneluggen klistra seg til huda, eg drog handa automatisk over panna, kjende jord frå hansken feste seg.
Det ny ttar nok ikkje med ljå når graset er vått.
Nei. Prøvde å smile litt oppgitt av meg sjølv.
Og hugs for middagsmaten, sa han og tappa kor t på
handleddet sitt for å v ise at det nærma seg . Han snudde seg og gjekk. Då kasta eg eit r askt blikk opp mot huset, vindauga på arbeidsrommet hans. Der hadde han stått og stir t vantru ned på meg der eg dreiv på med mitt uvitande gar tnarforsøk, til han til slutt ikkje orka meir og måtte gå ned til meg . Eg g remdest. Eg tok ljåen med opp til reiskapshuset og hengde han tilbake på veggen. Greip jernriva og gjekk ned att, drog henne hardt over marka og fylte trillebåra med daudt, sleipt gras.
Sykkelen stod under vedskjulet, bak reiskapshuset. Ein gammal, rask, grå Peugeot med smale dekk og bukkestyre, turen til butikken gjekk unna på ti minutt. Det var ein liten kolonial i ein sv ing . Rett over brua, g løy md av tida. Det klirra skakt over meg då eg skubba opp døra. Det var ikkje andre kundar der. Ei eldre butikkdame bak disken nikka så v idt då eg helsa henne. Det var hyller med posemat, ser viettar og lys, nokre brød, meieriprodukt og ein fr ysedisk, frukt og grønt med vekt til å vege opp sjølv.
Butikkdama følgde meg med stikkande ørneaugo der eg vandra langs dei halvtomme hylleradene hennar. Det kritiske blikket kunne ikkje misforståast. Ho kjende meg att. Det snørte seg til i meg, eg henta ned varer og la dei i korga med stive rørsler, hadde lyst til å setje henne frå meg og gå.
Gjekk til slutt bor t for å betale, la varene på disken utan å sjå henne i augo. Ho slo inn varene mine utan ei mine. Rynkehender og r ynkehud, ein liten munn med vikar som hang; det var slik ho var, tenkte eg letta då eg sykla heimover, det hadde ikkje med meg å gjere, det var livshaldninga hennar.
Suse heimover på smale dekk med fjorden til venstre og våt, svartglinsande fjellvegg til høgre, varene i veska på bakhjulet, passer ande bilar på veg mellom byane, ned den bratte grusvegen, gjennom skogen og setje sykkelen inntil vedstablane. Knitre over grusen, inn entreen, over golvet.
Det var noko som var feil med heile staden, at eit ektepar levde her, utan å stelle med hagen, utan bil, han inne på arbeidsrommet heile dagen. Kona borte. Eg sette varene inn og star ta på middagen.
Det var umuleg å bevege seg. Kroppen var tung og stiv som ein smijernspor t, ei lang stund låg eg og såg opp i kvistane i taket før eg greidde å velte meg over madrassen og rulle meg ned på golvet. Idiotisk. Kva tid hadde eg gjort eit kroppsarbeid sist? Aldri. Før eg brått fekk det for meg å rake gras og hakke laus på hard jord i timevis.
Eg vagga stygt mellom spisebordet og kjøkkenet då eg ser ver te han frukosten. Var skamfull, visste dei stive rørslene mine ir r iter te han. Då eg skulle skjenke han kaffi, sleppte eg ut eit tungt stønn, det var vanskeleg å seie kven av oss som syntest det var mest beklemmande.
Eg tok nok litt for hardt i i hagen i går, sa eg, forsiktig unnskyldande.
Han kremta og såg forbi meg til svar.
Etterpå gjekk han inn på rommet sitt utan eit ord. Då eg drakk den sure kaffien åleine etterpå, hadde humøret mitt fått ein knekk. Eg hadde vore så stolt då eg arbeidde i hagen dagen før, reinska marka fri for daudt gras, håpa han hadde sett meg frå vindauga. Ryggen var så støl, så støl.
Neste dag var endå verre, å setje ein fot framfor den andre var uuthaldeleg . Heile dagen unnlét eg å setje meg ned fordi eg v isste eg ikkje v ille klare å kome meg opp att.
Entusiasmen for hagearbeidet hadde vara éin dag. Det var alltid slik. Eg gjekk laus på ting med stor iver, og eg gjennomførte aldri noko. Alltid det same hemningslause enga-
sjementet kvar gong, før eg gjekk lei kort tid etter. Eg eigde ikkje uthald, gjennomføringsvilje. Eg hadde håpa at det var nettopp dette som skulle endre seg, viljestyrken, sjølvdisiplinen. Men det var jo nettopp det, det v ille krevje v iljestyrke å opparbeide seg viljestyrke. Ein meir solid person, det var det eg måtte bli, få ein fastare karakter. Om ikkje no, så aldri. Her hadde eg alt det vesle eg trong, einsemd, opne dagar, få, føreseielege plikter, eg var fri for dei andres blikk, dei andres snakk, og eg hadde ein hage heilt for meg sjølv.
Om kvelden den sjuande dagen, då eg sette brettet med kaffiser v iset og glaset med konjakk på spisebordet framfor han og skulle til å trekke meg tilbake, stansa han meg med ei hand. Det var tysdag. Eg hadde laga middag til han i ei veke og var allereie tom for idear. I dag: kylling med estr agon. Måndag: seikaker med bruna lauk. Søndag: kalvesteik. Laurdag: oksesteik. Fredag: steikt aure med agurksalat. Torsdag: kokt pølse med kv it saus. Onsdag: kokt torsk.
Allis.
Det var første gongen eg høyrde han seie namnet mitt.
Ja?
Finn fram ein ekstra kopp og eit glas og set deg.
Eg gjorde som han sa. Han skjenkte kaffi i den t ynne porselenskoppen min med ei stø hand.
Du har vore her ei veke til endes, sa han og såg ned i bordkanten.
Eg sa ingenting.
Trivst du? Han såg opp.
Ja.
Kunne du tenke deg å bli ei stund til?
Ja, absolutt. Takk.
Du får første utbetaling når det er gått ein månad. Er det i orden?
Eg nikka.
Har du spørsmål?
Eg nølte litt.
Veit du noko om kor lenge det kjem til å vere jobb til meg her?
Så lenge kona mi er på reise, kjem eg til å trenge hjelp både i huset og i hagen. Heile våren og sommaren, i første omgang.
Det passar meg bra.
Han skjenkte konjakk i det vesle glaset mitt. Så løfta han sitt mot meg.
Då skåler me for det.
Eg løfta glaset, og utan å tenke meg om slo eg det forsiktig mot hans, eit nesten uhøyrleg klikk. Me blei sitjande tause. Han viste ikkje vilje til konversasjon etter dette, sat der med r ynka panne under den mørke luggen. Eg drakk kaffien min, tømde glaset, og før han var ferdig, forlét eg bordet og star ta på oppvasken. Eg høyrde han skubbe stolen tilbake og fordufte inn på rommet sitt mens eg skylde ser viset under vatnet, var kald ved tanken på at det var avgjor t, eg skulle bli verande her, men varm av same grunn, eg hadde ein stad å vere, trong ikkje tilbake, kunne leve i fred her.
Etter nokre dagar med sol var hagen begynt å tørke opp. Til slutt hadde eg fått eit visst tak på ljåen likevel, og etterlét meg kor t, stikkande halmstubb bor tover. Eg sveitta i den kalde lufta. Ei blass ettermiddagssol var på veg ned bak fjellet, og eg var støl i r yggen. Eg såg rundt meg. Vårblomar hadde kome til syne her og der. Den eine dagen hadde det kome ei snøbye, den andre brått ein sommarfugl, det var ikkje noko system i det. Eg drog raka over marka, reinska henne for høy og ug r as og køy rde alt bor t til enden av hagen i trillebår. Gamle blomebed med svar t, stivna jord hadde dukka opp under ugraset. Eg hadde ikkje rør t dei enno, kanskje fanst det laukar og frø og liv under der som ville kome opp til overflata. Det hadde hendt at eg snudde meg og såg opp mot huset under vegs i arbeidet og fekk eit glimt av Bagge i glaset, han glei alltid vidare då, eg kunne ikkje v ite om han hadde stått og sett på meg eller ber re gjekk forbi. Eg køyrde utstyret inn i reiskapshuset, banka jorda av arbeidsstøvlane mot muren under verandaen og gjekk opp på badet mitt. Fylte vatn i badekaret, glei nedi og skr ubba meg rein for jord, oppløfta av denne nye eksistensmulegheita. Arbeide under open himmel, kjenne det i kroppen, trekke rein luft ned i lungene. Eg hadde aldr i trudd på at endring var muleg. Ikkje på eigne vegner. Aldri. Det hadde ber re av og til vore ein lindrande tanke, men like mykje deprimerande, i og med at eg ikkje trudde det
var muleg . Men no. Forplikte meg til dette: til ar beidet i hagen. Reinske opp der nede, få ting til å gro. Det var der det var frelse å finne, der nede eg kunne skape eit eg, eit konsistent sjølv, der som ingenting av det gamle som hang ved meg , var. Gjere meg rein og fr i for skuld, eit reint hjar te. Eg drog ut proppen og såg vatnet forsvinne. Spylte kroppen og håret heilt reint med dusjhovudet og steig opp av karet. Høyrde Bagge sine steg over golvet nede, kunne han vere rein – eg tørka og kledde meg, gjekk inn på rommet mitt. Frå vindauga såg eg han gå over tunet og ned i hagen, på inspeksjon, kanskje, dei store skoa hans kr asa over dei tørre halmstubbane, r yggen hans forbi frukttrea og ned steintrappene til br ygga. Kjende eit søkk i magen, menn, tenkte eg, så vakre dei er. Nokre av dei. Stemmene, skuldrene. Eg gjekk for t ut av rommet mitt og kjende på døra tvers over gangen, ho var låst. Stansa ved trappa og vurder te å springe ned og snuse lynkjapt rundt litt, tanken på det fekk det til å hamre i br ystet, eg lét det vere.
Badet hans var til høg re i entreen, med eit eldre, flislagt golv, eit vanleg toalett og ein enkel dusj bak eit forheng . Instruksen var å vaske golva og badet hans éin gong i veka.
Eg kunne sjølv velje dag, hadde han sagt, men lagt til at han syntest det var godt med lukta av grønsåpe ved inngangen til helga.
Då eg fylte vatn i bøtta på kjøkkenet, såg eg han gå ned i hagen. Han var stor og lang og bøygde seg automatisk når han kom inn og ut av rom. Utandørs gjekk han langsamt og høgreist bor tover i ein slags tunge fjellstøvlar, fór alltid stilt sjølv om han var diger. Utan openbar grunn tenkte eg på guden Balder når eg såg han slik gåande bor tover. Eg likte å betrakte r yggen hans. Likte å sjå han gå. Han gjekk alltid i skjor ter, om kveldane når det var kaldt, med ein mørkeblå, grov ullgenser over. Han var heilt uinteresser t i meg, uinteressert i alt. Alt utanom kva det no var som gjekk føre seg på ar beidsrommet hans. Eg prøvde å ikkje vere nysgjerrig. Prøvde å passe mine eigne saker, prøvde å tenke på kva som skulle skje i hagen, som eg etter kvar t tenkte på som min, planla måltid. Om kveldane skreiv eg lister over kva eg hadde, kva som måtte kjøpast, kva eg skulle lage, kva dei ulike restane kunne brukast til, korleis absolutt alt kunne utny ttast maksimalt. Det gav meg ein stad å forankre tankane, dei hadde så lett for å vandre til verre stader.
Badeskapsdøra gav frå seg eit lite knepp. Alt som var der, var smer testillande, plaster, myggstift, ein skjeggtrimmar og ein heilt ordinær deodorant. Det var overraskande, eg hadde nesten tatt for gitt at han var medisiner t i ein eller annan forstand. Blikket mitt i spegelen då eg hadde tørka over med papir. Det var tydeleg at det mennesket som stirte tilbake, akkurat hadde gjort noko ho visste var gale; eg hadde sett det blikket hundre gonger før. Ikkje meir av dette, tenkte eg, vere rein.
Det stod at buskane måtte skjerast før knoppsprett, men ingenting om kva tid knoppsprett eigentleg kunne ventast. Eg sette meg på ein krakk inntil den første solbærbusken, kikka nøye på g reinene. I bokhylla hadde eg til alt hell funne ei hagebok, men informasjonen der var mangelfull. Eg hadde fått for vane å føre ein kontinuerleg indre samtale med meg sjølv i hagen, frå tidleg til seint. Eg var innom dei fleste emne. Eg hadde alltid tenkt om meg sjølv at dersom eg nokon gong blei galen, ville eg likevel ikkje bli ein slik person som gjekk rundt i gatene og snakka høgt til meg sjølv, for eg v ille ikkje hatt noko å seie. Men her, i denne stillheita, med hendene i den kalde, fuktige jorda eller trillande på daude greiner, bobla eg over av indre snikksnakk, endelause samtalar med meg sjølv, andre gonger innbilte dialogar mellom meg og andre, eg diskuter te og argumenter te i timevis om gongen. Eg tapte alle mine indre diskusjonar. Ly tta meir til innbilte meiningsmotstandarar enn til meg sjølv, deira argument vog alltid tyngst. Andre folk var alltid meir til å stole på enn eg.
Først tok eg dei solbærgreinene som såg ut til å vere vinterskadde, deretter dei som låg ned til marka. Til slutt dei greinene nedst på busken som var eldst. Årringane i snittflatene på desse viste at buskane ikkje var blitt skorne på iallfall sju–åtte år, eg syntest det var underleg at Bagge og kona hadde forsømt hagen på denne måten.
Etterpå tok eg saksa med meg opp i den steinete skråninga der det voks hassel. Dersom eg skar dei no, ville det kanskje bli bra med nøtter seinare. Å tusle rundt i hagen og utføre små operasjonar etter beste evne var ei glede, men det var òg å balansere på ei tynn line av sjølvinnsikt. Forventningane eg hadde hatt til meg sjølv på førehand, hadde med god grunn vore dempa. Vankunna mi når det gjaldt hage, planter og jord, stod i ei særstilling blant alle eg kjende, eg visste ingen verdas ting, hadde aldri vore interessert, faktisk hadde eg eit aldri så lite mindreverdigheitskompleks når det gjaldt hagar. Dette at jord ikkje berre kunne få vere jord, men måtte tilførast gjødsel, eller næring. Det at ikkje naturen greidde å ordne opp på eiga hand, det syntest eg var eit stort hinder. I reiskapshuset låg gamle frøposar, men det som stod bakpå dei, var uforståeleg for normale menneske, om tynningsavstand og eg veit ikkje kva, det var ført i eit språk som ikkje var mynta på meg. Eg memorerte små passasjar frå hageboka, gjorde eit forsøk på å visualisere det og gjekk ut og prøvde å praktisere det neste dag: Slik? Er det slik dei meiner? Eg fraus til is kvar gong tanken på at Bagge kanskje stod i vindauga og heldt meg under oppsyn slo meg, at han stod og klødde seg i bakhovudet: Kva er det no ho gjer? Nei, nei, ikkje den! Først torde eg ikkje gjere noko meir avanser t enn å luke litt v ilkårleg i beda. No hadde eg klipt ned staudane slik eg trudde det skulle gjer ast, og hadde ein tanke om å plante ut lauk, men dette med lauk tok hagebokforfattaren tydeleg for gitt at lesaren var for truleg med, at alle menneske på jorda hadde kvar t sitt vesle arsenal med lauk som skulle plantast ut om våren, eg forstod det ikkje.
Eg raka saman hasselg reinene og heiv dei oppi tr illebåra. Trilla over plenen og tømde lasset i avfallshaugen. Sola
kom brått fram frå ei mørk sky, uventa varm og skarp. Eg sette meg på steingarden for å kvile, få litt sol i ansiktet, eg lukka augo og vende meg mot sola, med r yggen til huset. Sukka. Tenkte at hagearbeid faktisk kanskje var noko for meg, det var berre at eg aldri hadde fått sjansen før, hadde aldri fått lære det. Det kom eg raskt til å gjere, eg hadde jo ikkje lære vanskar elles, tok alle ting kjapt, det var ingen grunn til å tru at eg var nokon slags hagedyslektikar.
Sit heilt i ro, Allis, høyrde eg brått, ei underleg stille røyst bak meg.
Eg snudde hovudet automatisk og såg spørjande på han. Skreik opp, han kom som ei løve i spr ang mot meg , eit skjerande, krasande kakk, eg fall framover, ned på plenen utan å forstå kvifor eller kva som skjedde. Stod uverdig på alle fire på plenen som ein hund. Han sleppte steinen han hadde i neven. Tok handa mi og drog meg opp, eg svimla av adrenalinet, trekte pusten. På steingarden der eg hadde sete, låg ein hoggormkveil med knust hovud.
Ikkje meininga å skremme deg.
Eg fekk ikkje fr am eit ord. Hjar tet dundr a, eg tok eit ustøtt steg bakover.
Me såg på ormen som r ykte ørlite, ein lang, mønstrete muskel i krampe, berre blautt og blankt der hovudet hadde vore, eg grøssa.
Ikkje verst, peip eg, og kjende kaldsveitten piple fram.
Han greip ormen i halen, sa ingenting, gjekk opp skråninga med ormen dinglande i handa, opp til skogkanten.
Eg såg han setje seg på huk der oppe, la ein stein over. Så gjekk han mot huset, over tunet, handa hans tr ykte ned dørhandtaket, og han var bor te.
