februari 2022 - De Hoogstraatse Maand

Vrijdag 31 december.

Jullie ”vrijheid” en ”onze” Vrijheid…

Het is kort na de middag. Twee opeenvolgende knallen galmen door het bos. Kort nadien volgt een nieuwe. Ik schrik op en vraag me af wie er nu nog op jacht gaat. Konijnen en fazanten zijn in de verste verte niet meer te bespeuren in Wortel-kolonie, en de zeldzamer wordende haas ligt wellicht met zijn oren plat in het lange gras. Het weinige wild dat nog te bespeuren valt zijn reeën die met de jaren tammer worden. Maar die jacht is momenteel gesloten. Dus toch stropers op de kust?

Mijn nieuwsgierigheid wint het, ik spring op de fiets en rij de ’donkere dreef’ in. In de verte zie ik een auto staan en zodra ik nader, schuifelen enkele jonge mannen wat zenuwachtig over en weer. Met een beleefde groet passeer ik hen, zij groeten hoffelijk terug. Tot mijn oog valt op een pak vuurwerk dat zij wat aan het zicht willen onttrekken.

Het is sterker dan mezelf en dus stop ik en vraag hen op de man af:

- ”Jongens, denk je dat dit hier zomaar kan?”

- ”Jamaar, meneer, wij vallen hier toch niemand lastig?!”

- ”Dit is hier een stiltegebied en vuurwerk afsteken kan hier echt helemaal niet. En ik wil jullie wel waarschuwen: als hier seffens de boswachter aankomt, zal het jullie beste dag niet zijn, vrees ik.”

Als ik zie dat mijn opmerking blijkbaar succes heeft, fiets ik stilletjes voldaan verder naar het werk dat nog op mij te wachten ligt. Maar dat voldane gevoel verzwindt even later als sneeuw voor de zon. Want na een kleine rustpauze knallen de vuurwerkbommen weer door het bos en is de rust in de kolonie even heel ver zoek.

Wat doen? Twijfel om prompt terug te rijden, de boswachter op te bellen of het toch maar zozo te laten wisselen elkaar af. Uiteindelijk verzoen ik mij met de gedachte dat ik ook ooit jong geweest ben en dat de reeën intussen na de eerste knal al lang het hazenpad gekozen hadden.

Zaterdag 1 januari.

Ik had het voorrecht om onze Pakistaanse landgenoten te spreken en aan het werk te zien wanneer zij op nieuwjaarsmorgen onze

Ruth tekent

Vrijheid zomaar gratis en uit vrije wil komen opruimen. (Elders in dit blad leest u er trouwens meer over.) Mijn respect voor hun inzet en gemeenschapszin is zonder meer groot, ik word er goed gezind van…

Bijna thuis draai ik nog even de donkere dreef in. Eerlijk, ik kan een vloek niet onderdrukken. Wat een nest. Kartonnen dozen, kapotgeschoten vuurwerk, papiersnippers en plastieken verpakking, de weg ligt er mee bezaaid. Mijn goedgezindheid van daarnet is ineens naar de knoppen. Ergernis en schaamte.

Schaamte ten overstaan van al die mensen die op een nieuwjaarmorgen met de glimlach onze ’Vrijheid’ opkuisen. En schaamte voor mijn besluiteloosheid om de dag voordien dan toch niet even de puntjes op de i te zetten. Gaan wij het nooit leren om een beetje verantwoordelijkheidszin aan de dag te leggen of moet alles wijken voor onze zogenaamde vrijheid? Ik heb alvast weer mijn les geleerd… En het respect voor onze Pakistaanse landgenoten die in alle vroegte onze feestrommel komen opruimen, is alleen maar toegenomen. (jh)

Tinne Koks ”Dit heeft een enorme impact op mijn levenskwaliteit…”

HOOGSTRATEN - Tinne Koks (°1963) werkt sinds 1986 als verpleegkundige in het Woonzorgcentrum in Hoogstraten. Ze is getrouwd met Willy Verhoeven, het koppel heeft twee kinderen en 4 kleinkinderen. In maart 2020 werd Tinne in de eerste golf getroffen door het Covid19-virus. Vandaag is ze nog steeds revaliderend. Dit is het verhaal van een vrouw die vocht voor haar leven in een strijd tegen een onbekende vijand. Het virus trof niet alleen haarzelf, ook bij haar partner heeft het sporen nagelaten.

Thee met honing

Tinne: Vrijdag 13 maart 2020 ben ik ziek geworden. Ik stond op met een beetje keelpijn. Een paar dagen van tevoren zat een collega keihard te hoesten. Ik maakte nog de opmerking: ”in uw elleboog he”. Lachend werd hierop gereageerd: ”ochottekes, zij is ook bang van da griepke…” Wij wisten toen nog niet wat ons echt te wachten stond. De keelpijn werd niet beter maar ik had er niet direct een slecht gevoel bij, ik ben daarom zelfs nog naar mijn moeder gereden. Zij gaf me een theetje met veel honing. Dat zou de pijn wel verzachten.

Maar de volgende morgen voelde ik me echt niet goed. Omdat ik op zondag moest werken nam ik wat medicatie, met het gedacht dat het dan wel zou beteren. Ik wilde absoluut gaan werken omdat anders een collega die vrij is, moest opgeroepen worden om mijn dienst te doen. Dat wilde ik wel vermijden. Ik was immers toen al ingeroosterd om een zieke collega te vervangen, dus dan heb je niet veel speling meer.

Willy: Als gevolg van al die rare berichten in de pers en de symptomen van Tinne gingen bij ons de alarmbellen rinkelen. Daarom hebben we samen al heel snel beslist om alles in huis op te splitsen, apart te slapen en onszelf maximaal te beschermen, ook tegen elkaar. Wij hadden echt geen goed gevoel bij de hele situatie en zijn ons dus zelf beginnen ”her-organiseren”, de suggesties van de overheid in acht nemende.

Koorts

Tinne: Maar tegen de middag werd ik alsmaar zieker en kreeg ik ook koorts. En ik krijg niet gemakkelijk koorts. Van de dokter van wacht kregen we het advies om naar de huisartsenpost in Turnhout te rijden. Wij moesten in de auto blijven zitten tot er iemand ons kwam halen. Toen werden we naar een container gebracht waar alle deuren en ramen openstonden. Een heel jonge dokter stelde van ver zijn diagnose: ”Eén week quarantaine

en verder wat uitzieken”. Ik vroeg hem of ik niet getest moest worden. ”Dat zal niet gaan” zei de dokter, ”want we hebben geen testmateriaal”.

Wij terug naar huis. Willy belde naar mijn collega’s om te zeggen dat ik niet kon komen werken.

’s Maandags voelde ik me nog steeds niet goed. We kregen bij de huisdokter hetzelfde advies: uitzieken en bij voorkeur niet naar de dokterspraktijk komen. Maar intussen liep de koorts bij mij wel op en daar was ik eigenlijk wel erg bezorgd over. Toen Willy ’s avonds van zijn werk kwam had hij ook lichte koorts.

Willy: Als ik me niet goed voel dan kruip ik onmiddellijk onder de wol. Meestal helpt dit bij mij. Ik moet praktisch nooit naar de dokter. En na twee dagen uitzieken was de koorts weg. Maar Tinne werd steeds zieker. Ik heb dan opnieuw de dokter geraadpleegd en die schreef haar antibiotica voor. Ondertussen was het vrijdag en er was nog steeds geen beterschap voor Tinne. Maar vanaf dan ging het heel snel…

Licht uit

Tinne: In de nacht van 23 op 24 maart heb ik blijkbaar de ganse nacht moeten hoesten en naar adem happen.

Het leek of ze aan het stikken was

Willy: Het leek of Tinne aan het stikken was. Zij heeft dit niet zo ervaren, want ze was toen zo goed als bewusteloos. Ik ben heel die nacht met Tinne in de weer geweest, de situatie werd onhoudbaar. De volgende ochtend heb ik onmiddellijk naar de huisarts gebeld en gezegd om direct naar het ziekenhuis te rijden. Ik was bang dat ze het niet zou overleven. De huisarts begreep de ernst van de situatie en maakte onmiddellijk een afspraak met de

spoeddienst. Hier kregen we instructies over hoe en waar we ons moesten aanmelden. Mensen die onaangekondigd toekwamen, werden immers onverwijld teruggestuurd.

Aangekomen in St Elisabeth-ziekenhuis nam ik telefonisch contact. Er verscheen een verpleger in een wel heel bijzonder pak, het leek wel een marsmannetje. Tinne moest plaatsnemen in een rolstoel en werd meegenomen.

Tinne: Ik kreeg onmiddellijk een test met een neuswisser. Nadien werd er bloed uit de polsslagader en RX-foto’s genomen van de longen. Er werd een dokter bijgehaald die op de RX-foto’s direct twee grote witte vlekken op mijn longen zag. Hoewel ik ziek en suf was, hoorde ik de verpleger nog zeggen: ”gij ga mogen blijven ze menneke”. Ik weet nog dat ik iets gezegd heb van: ”mijn man staat nog op de parking”. Toen ging het licht uit!

Willy: Inderdaad, na twee uur kwam men mij zeggen dat ik naar huis kon rijden, want bezoek was niet toegelaten. Je vertrekt dan van daar zonder enige informatie. Je weet alleen

dat het heel serieus is. Tegen de avond kreeg ik telefoon dat Tinne Covid-positief was en ondertussen zuurstof kreeg toegediend.

Thuis heb ik de kinderen en andere familieleden verwittigd. Ook naar haar afdelingshoofd van het rusthuis werd gebeld om mee te delen dat de situatie van Tinne toch wel verontrustend was.

De dag erna heb ik nog even contact gehad met Tinne via FaceTime. Ik zag dat zij amper lucht kreeg en nagenoeg niet kon spreken.

Tinne: Ik lag toen op de Covid-afdeling waar ik een kamer deelde met twee oudere dames. Ik heb die eerste nachten amper geslapen...

Intensive care

Willy: Ik kreeg op donderdagochtend opnieuw telefoon van een vriendelijke verpleegster met de mededeling: ”Mijnheer, wij gaan uw vrouw overbrengen naar intensive care. Ze is heel onrustig en ademt niet goed. We geven haar nog even door…” Het enige wat ik kon verstaan van Tinne was ”ik ben bang, ik ben zo bang…” Toen werd het bed weggereden en werd me nog verteld dat ze heel goed voor haar gingen zorgen.

Ik ben bang, ik ben zo bang…

Een hoofdverpleegkundige zou me verder informeren over de gang van zaken. Bezoek was nog steeds niet toegelaten, Tinne was in veilige handen, men zou alles doen om haar zo snel weer beter te maken, maar om haar de

nodige rust te geven was het beter haar in een kunstmatige coma te brengen en te intuberen.

Dan begint er van alles door je hoofd te gaan: wat je hoort en ziet op radio en TV, op je werk, van collega’s en vrienden. De besmettingsgolf was overal aanwezig. Je hoort ook de cijfers achter het virus. Eén op twee mensen op intensieve zal het niet halen. Je krijgt dat allemaal te verwerken. De volgende twee weken zal ik Tinne niet meer zien of horen.

Gezien de ernst van de situatie had men ondertussen in het WZC niet stil gezeten. Samen met het stadsbestuur, de leiding en de adviserend geneesheer werden de nodige protocollen verder besproken. Er werd gevraagd of men Tinnes situatie mocht gebruiken om iedereen ’op scherp’ te zetten. Natuurlijk heb ik daar onmiddellijk toestemming voor gegeven, er stonden immers mensenlevens op het spel.

Tinne: Gezien de ernst van de situatie heeft de directie en het stadsbestuur, want het gaat hier wel over heel veel personen, heel adequaat gereageerd. Wellicht is dit ook de reden geweest dat er in de eerste golf niemand van de inwoners van het WZC besmet is geraakt. Daar was ik achteraf heel blij mee.

Viergangenmenu

Willy: Normaal ben ik ongeveer de helft van mijn werktijd in het buitenland, maar Europa ging op slot, grenzen gingen dicht en ik had met mijn manager de afspraak gemaakt dat ik van thuis zou werken... Thuis kon ik me echter moeilijk concentreren. Een aantal vervelende klusjes die al lang hadden moeten gedaan worden, werden in een mum van tijd uitgevoerd. Verder was mijn telefoon mijn beste vriend, nooit eerder heb ik zoveel sms’jes beantwoord als toen. Familie en vrienden brachten ondertussen soep, gebak, zelfs een 4-gangenmenu veilig tot aan de voordeur. Op zo’n momenten weet je dat je er niet alleen voor staat.

Van de hoofdverpleegkundige of een arts kreeg ik tweemaal per dag een stand van zaken over Tinne. In het begin ben je daar wel blij mee maar naarmate de coma maar bleef aanhouden nam voor mij de ongerustheid toe. Haar zuurstofgehalte bleef maar zakken, ze probeerden vruchteloos allerlei medicatie, niets bleek aan te slaan. Ik ben niet medisch geschoold maar je hoort van alle kanten verhalen, iedereen weet er iets van maar niemand weet hoe het juist in elkaar zit. Ik ben dan ook niet iemand die op Google gaat zoeken hoe het allemaal in elkaar steekt.

Tinne: Ik hoorde van een verpleegster achteraf dat ze alles toedienden wat ook maar enigszins kon helpen: ontstekingsremmers, malariapillen, antibiotica,… Alles werd ge-

probeerd, maar de mensen bleven met trosjes doodgaan. Niets was blijkbaar bestand tegen dit virus.

Willy: Op een gegeven ogenblik kreeg ik telefoon met de mededeling dat het echt niet goed ging met Tinne. Dan begin je de slechtste scenario’s al voor te bereiden. Ik heb vanalles de revue laten passeren, maar uiteindelijk ben ik blij dat het niet nodig is geweest. Maar je bent op zo’n moment wel met de gekste dingen bezig, want je voelt je machteloos... De besmettingscijfers schoten ondertussen als een pijl de hoogte in, grafieken met overlijdens per land, per gemeente. Overal was het virus aanwezig.

Blinde vlek

Willy: Na veertien dagen ging men de coma proberen af te bouwen. Hierbij waren er drie pogingen nodig. Tinne kon bij de eerste pogingen niet zelfstandig ademen, ze werd dan steeds terug in coma gebracht. Bij een derde poging lukte het uiteindelijk. Er kunnen blijkbaar vitale organen uitvallen. Bij sommigen is dat het hart, de lever of de nieren, dat kan fataal zijn. Bij Tinne was haar maag stilgevallen. Maar dat kon opgelost worden met vloeibaar voedsel en sondes. En dat was een geluk.

Tinne: Heel die periode in coma is voor mij een blinde vlek, ik weet daar niets meer van. Ook een hele periode na de coma is voor mij heel wazig. Ik begon dingen te vertellen die totaal uit de lucht gegrepen waren. Echt zotte toestanden en waanvoorstellingen. Doordat ik lange tijd op mijn buik had gelegen met de armen uitgestrekt heb ik daar ook een frozenshoulder aan overgehouden. Heel pijnlijk allemaal. Dat is ook in de eerste maanden na de coma behandeld geworden door de kinesist.

Willy: De eerste telefonische FaceTime-contacten met de kinderen was rond Pasen. Dat was best emotioneel.

Het was het mooiste weerzien in mijn leven

Tinne: Het was het mooiste weerzien in mijn leven… dat ik mijn kinderen, mijn familie en mijn man weer kon zien en horen. Het waren weliswaar korte gesprekjes want van pure vermoeidheid kon ik nog geen minuutje praten. Door de grote drukte op intensieve werd ik na een paar dagen overgebracht naar een gewone kamer op de cohortafdeling en kreeg hier nog extra zuurstof toegediend

Willy: Ik ging dagelijks naar het ziekenhuis om de was op te halen of om hygiëne-materiaal of schone kleren te brengen. Tinne bezoeken was nog steeds niet mogelijk. De

’besmette’ was kreeg ik wel mee naar huis. Die moest eerst enkele dagen in de garage blijven liggen vooraleer deze behandeld mocht worden.

Tinne: Na mijn verhuis van cohort naar een gewone gang, men had immers alle bedden nodig voor de Covid patiënten, kreeg ik na enkele dagen op een gewone kamer het bezoek van een revalidatiearts met de vraag of ik nog 2 tot 3 maanden wou revalideren in het ziekenhuis. Ik zou in die periode geen bezoek mogen ontvangen. Een andere mogelijkheid was dat ik naar huis mocht als er hulp en kine ingeschakeld kon worden. Mijn beslissing was snel gemaakt.

Willy: Ik kreeg telefoon van Tinne met de boodschap dat ik haar in de namiddag mocht komen ophalen. Ik kon dit nauwelijks geloven. Ik dacht dat zij nog steeds last had van die waanvoorstellingen. Maar uiteindelijk bleek het toch te kloppen.

Eindelijk samen

Willy: Een verpleegkundige reed Tinne buiten met de rolstoel, 14 kg lichter en broos als een jong vogeltje. Maar ons geluk kon niet op. Eindelijk waren we terug samen. De buren hadden wat versieringen en ballonnen aangebracht in de straat ter verwelkoming. Tientallen wenskaartjes werden gestuurd en ruikers met bloemen, het leek hier wel een bloemenwinkel.

Tinne: Dat doet allemaal heel veel deugd, maar ik heb er niet direct van genoten. Bij mij kwam dit niet binnen. Ik was nog zo slap als een vod.

Willy: De buren moeten zeker gedacht hebben ’wat een broos scharminkeltje komt daar uit de wagen’. Tinne kon nauwelijks stappen. Bij veel buren zijn toen de ogen opengegaan wat Covid met iemand kan doen. Het was vrijdag 24 april. Tinne was een maand weggeweest. Een maand van de wereld geweest.

Tinne: Maanden later heb ik de buren voor alles bedankt. Weet je, ik was heel die tijd volledig afgesneden van de wereld, ook op sociaal vlak. Ik zag niemand. De verpleging had zo goed als geen tijd om een praatje te maken. De enige persoon die ik dagelijks zag was iemand van de poetsdienst die met de swiffer de kamer kwam reinigen: ’goede morgen madammeke, ge ziet er beter uit als gisteren’.

Duracel-konijn

Willy: Het was een heel zacht en warm voorjaar. Iedereen was aan het wandelen en aan het fietsen. Ik had een comfortabele zetel buiten op het terras gezet zodat Tinne kon genieten van het mooie weer. Die eerste maand

heeft ze bijna altijd geslapen, dag en nacht. En als ze dan eens wakker werd, was ze heel verward. Ook was ze heel bang om alleen te zijn.

Tinne: Bang? Ik weet niet dat het bang was, ik kan dat moeilijk omschrijven. Het was een soort verlatingsangst. Ik kreeg al schrik als Willy naar de bakker ging. Ik vermoed dat dit allemaal te maken had met de posttraumatische stress die ik opgelopen had.

De kinesist kwam ondertussen 5 maal per week aan huis. Mijn kracht moest opnieuw opgebouwd worden. Stappen kon ik amper, een trap oplopen kon ik niet zelfstandig. Na elke kleine inspanning viel ik als een blok in slaap.

Willy: Na een behandeling van een half uur was Tinne volledig uitgeput. En dan sprak de kinesist dat dit nog maar de comfortbehandeling was. Van revalidatie was er nog geen sprake, dat kwam later. Elke inspanning moest gecompenseerd worden. En nu, na eenentwintig maanden, is dit nog steeds zo. Al zien we dat die compensaties nu korter worden. Vandaag kan Tinne 3 km wandelen, weliswaar met een slakkengang en na 500 m rusten en een koffieke drinken.

Tinne: Je moet weten dat ik altijd een Duracel-konijn ben geweest. Ik liep op mijn werk door de gangen. Nu zijn mijn batterijen kwijt en ik vind ze niet meer terug. Ik ben zo niet, ik ben mijn eigen kwijt…. Ook met fietsen ondervind ik die problemen. Afgelopen zomer zijn we 20 km elektrisch ondersteund gaan fietsen. Halverwege moet ik dan stoppen. Ik ben een uurtje in de wei gaan liggen op een dekentje. Dan slaap ik even en ik kan weer verder.

Long Covid

Tinne: Als je ziet van waar ik kom, heb ik al grote stappen gezet. Maar als ik kijk waar ik wil geraken dan heb ik nog wat voor de boeg, dan ben ik er nog niet. Nadat ik een trap opgelopen ben moet ik een rustpauze voorzien en ademhalingsoefeningen doen, stofzuigen is een topsport voor mij. Zelfs de vaatwasser uitladen, is heel vermoeiend.

Tevens raak ik snel overprikkeld. Vooral bij drukte in winkels of op straat. In een file staan op de Vrijheid, zelfs als passagier in de wagen, bezorgt me verschrikkelijke hoofdpijn. Ook veel bewegingen of plotwendingen in een film probeer ik te vermijden.

Ik heb ongeveer een jaar lang last gehad van geur- en smaakverlies. Heel heftig allemaal. Op dit ogenblik ben ik nog steeds aan het revalideren. Ik ben dus nog dagelijks bezig met: kinesist, osteopaat, yoga-oefeningen, psychologische ondersteuning, etc. Ondertussen werk ik ook mee aan een studie naar de neurologische effecten van ’long Covid’. Op dat moment besef je dat je niet alleen bent met die problemen, maar dat er in België alleen nog duizenden lotgenoten zijn met dezelfde, langdurige symptomen.

Willy: Op dit ogenblik is ’long Covid’ nog niet volledig erkend, en dient men op het kabinet van de minister nog heel wat te regelen om deze patiënten een wettelijk kader te geven om geholpen te worden.

Oorlogstaferelen

Tinne: Als ik beelden zie op TV van comapatiënten op IC dan krijg ik het heel moeilijk. Toen ik eind 2020 een interview las in de Hoogstraatse Maand met Lies Adriaensen heb ik haar via Facebook gecontacteerd. Lies staat als verpleegkundige op de intensieve afdeling. Ik vroeg me af of zij mij had geholpen. Dat bleek zo te zijn.

Zonder hen was ik er niet meer geweest

Je kunt niet weten hoe dankbaar ik al deze mensen in de zorg wel ben. Wat zij daar hebben meegemaakt, mag je best vergelijken met oorlogstaferelen. Ik ben erg dankbaar voor alle verpleegkundigen en dokters die mij dag in dag uit geholpen hebben, zonder hen was ik er niet meer geweest.

Ik heb een nieuwe kans gekregen, en pak daarom het leven met beide handen aan. Ik geniet van alle kleine dingen. Ik weet dat ik maar beperkte stapjes voorwaarts maak, maar kleine stapjes zijn ook stapjes, toch? (pm)

Piet De Bie, geveld door het virus en nog altijd niet de oude

”Straf dat ik er nog ben”

MINDERHOUT - Piet Bie van de Bredaseweg in Minderhout is zonder meer een gekende figuur in Hoogstraten. Jarenlang het gezicht van de Watering De Beneden Mark en gemeenteraadslid, functies waar hij al eerder afscheid had van genomen. Maar nog steeds actief in de VZW Maerckenhof, biljartclub Krijt op Tijd, kernteam van de parochie Sint-Clemens, lector, en bestuurslid van de biljart van OKRA Minderhout. Tot de komst van Corona was hij nog scheidsrechter in het jeugdvoetbal. En krasse kerel dus. Tot Covid hem in oktober 2020 te pakken kreeg en hemzelf en al zijn zekerheden onderuit haalde. Een horrorverhaal dat begint met een eerder banale gebeurtenis…

Lompe val

Tijdens een wandeling met de hond deed ik een lompe val. Door mijn hand op te steken naar een passant viel ik op mijn linkerzij op de harde ondergrond. Niets ergs, dacht ik. Maar ’s avonds kreeg ik zo’n hevige pijn dat ik met spoed per ziekenwagen naar het ziekenhuis werd gebracht. Bleek mijn milt gescheurd en die zou men operatief moeten verwijderen. Eerst nog even een coronatest, maar die was negatief.

Twee weken later mocht ik naar huis. Maar daar kon ik het niet meer uithouden van de pijn. Bij de gescheurde milt had ik blijkbaar nogal wat bloed verloren en nu veroorzaakte gestold opgehoopt bloed ernstige problemen. Met de ziekenwagen snel terug naar de kliniek, waar ik weer een coronatest moest ondergaan. Nu bleek die positief!

Besmet

Met zekerheid kan ik niet zeggen waar ik het virus heb opgedaan, maar ik vermoed toch dat het in het ziekenhuis gebeurd is. Ik was maar enkele uren thuis geweest en veel volk was daar niet bij. Alleen mijn vrouw en mijn dochter.

Ondertussen was ik heel moe, ik had ademnood en heel weinig zuurstofopname in het bloed. Daarnaast waren er nog de gevolgen van de milt-operatie. Het gestolde bloed werd operatief weggenomen. Er volgde nog een tweede cruciale spoedoperatie, ’s avonds laat nog. De wonde bleek te blijven bloeden. Ik was ondertussen ook veel bloed verloren.

Om de ademnood te verlichten werd ik aan de zuurstof gelegd. Men kreeg de zuurstofopname echter niet op peil en ik werd steeds vermoeider. Toen werd ik op een kamer op intensieve zorg (IC) gelegd. Enkele dagen later werd ik in een coma gebracht en geïntubeerd. Maar daar weet ik zelf niets meer van…

Van de wereld

Mart, de echtgenote van Piet: Ik mocht er niet bij komen. Temeer omdat ik intussen ook Covid had opgelopen en zelf heel ziek was. Ik hoefde gelukkig niet opgenomen te worden. Later mocht onze dochter Marleen één keer per week bij onze Piet langs gaan. Zelf mocht ik wel twee keer per dag bellen met de afdeling, waar men mij over zijn toestand inlichtte.

Piet: Iets langer dan drie weken heeft men mij in coma gehouden. Ik was helemaal van de wereld. Mijn verjaardag - 24 decemberkerstmis en nieuwjaar heb ik niet meegemaakt in 2020. Dat ons Marleen hier geweest is, heb ik al die tijd nooit gemerkt.

Na 4 weken, 15 januari mocht ik de IC verlaten en kreeg ik een kamer in de afdeling voor revalidatie van Covidpatiënten. Die intubatie blijkt wel mijn redding geweest. De dokters zeiden me toen ”Dat ge hier door ge-

sparteld bent, hadden we niet durven voorspellen”. Dat ik het gehaald heb, was volgens hen blijkbaar toch te danken aan het feit dat ik op het tijdstip van mijn miltoperatie in goede conditie verkeerde. Mogelijk was ik zonder die operatie niet wegens Covid in het ziekenhuis beland.

Fel verzwakt

Na het ontwaken uit de coma was ik heel verward. Blijkbaar kreeg ik ook antidepressiva toegediend, mogelijk om rustig te blijven. Maar ik was er niet goed van.

Enkele keren ben ik, zonder me ervan bewust te zijn, uit mijn bed gekruifeld en gevallen natuurlijk. Op een morgen werd ik wakker en lag vastgebonden op mijn bed. De avond ervoor had men nog een drain gestoken voor het bloed, dat nog altijd parten speelde. Daarvoor was ik verdoofd en moest ook stil blijven liggen.

Maar ik had op dat moment niet echt een besef van tijd en ruimte. Ik zag mezelf in een waan die dag in Rijkevorsel rondlopen. Er is me verteld dat ik er vandoor wilde gaan. Een nicht, die in het ziekenhuis werkt, had dat vernomen. ”Ja, dat is een echte De Bie”, had ze gezegd, ”daar doet ge niet mee wat ge wilt”.

Lange revalidatie

Maar stilaan werd ik wat beter en begon de revalidatie. Ik had niets spieren meer, kon niet eens meer staan. Ik was wekenlang met sondevoeding gevoed en was tegen dan één derde van mijn gewicht kwijt. Van de 90 kg bleef nog 60 kg over.

Aanvankelijk verliep de revalidatie vrij goed, twee maal per dag deed ik onder begeleiding oefeningen. En na een tijdje kon ik me zelf wassen en naar het toilet gaan, met behulp van een rollator.

Maar toen kreeg ik het lastig met eten. Nochtans ben ik nooit mijn geur en smaak kwijt ge-

raakt, iets wat de meeste Covidpatiënten wel ervaren. Het grootste probleem bleef de ademhaling en de ophoping van slijmen. Door de vermoeidheid krijg je die niet opgehoest en komen er veel in de maag terecht. Ik had dus geen honger.

De diëtisten deden er alles aan om het tij te keren, maar dat lukte niet. Ik kreeg zelfs medicatie om de eetlust op te wekken en Mart bracht van thuis al eens een sandwich mee, omdat ze dacht dat het me beter zou smaken. Maar het was geen avance, en ondertussen woog ik nog goed 55 kg.

Helemaal op

Op den duur zag ik mijn situatie echt niet rooskleurig meer in. Ik was mentaal ten einde, helemaal op. Ik heb toen tegen Mart gezegd ”het moet hier veranderen, zo kan ik niet verder”. We hebben dat met de artsen besproken en die vonden dat het voor mijn welzijn beter zou zijn om naar huis te gaan. ”We kunnen aannemen dat je mistroostig wordt als je 4 maanden je kinderen en kleinkinderen niet meer gezien hebt” klonk het.

Thuis werd alles geregeld voor de verzorging: ziekenhuisbed, kinesist en verpleging aan huis. Mart was goed voorgelicht door de artsen en verpleging, want zo’n zieke thuis verzorgen is geen sinecure. Die is er 24 uur op 24.

Half februari 2021 kwam ik thuis en toen ging het langzaam bergop. Er was op alle gebied vooruitgang. Ik won terug gewicht, leerde eten en praten, leerde stappen met de hulp van de kinesist.

Plotse terugval

In april kreeg ik het vaccin Johnson & Johnson toegediend. Maar ik voelde me toen niet goed en had weer veel maaglast. De arts die het vaccin kwam zetten heeft nog getwijfeld en overlegd met de longarts. Die achtte het toch beter met een vaccin dan zonder. Doodziek werd ik daarna. Vooral misselijkheid. Enkele keren per week moest ik overgeven, soms elke dag. De slijmen speelden me weer parten en de vermoeidheid die dat meebracht. Alle winst was snel weg.

Gelukkig ging het even later dat toch weer de goede kant op. Later heb ik nog een gelijkaardige terugval gehad; zonder aanwijsbare reden dit keer. Moeilijk ademen, slijmen en die ellendige vermoeidheid. Je raakt haast onmiddellijk je spierkracht weer kwijt.

De gevolgen op lange termijn van Covid zijn nog steeds niet gekend. Mensen beseffen niet hoe erg het wel is.

Stapje buiten

Sedert de dag van mijn val in oktober 2020 was ik niet meer buiten geweest. In maart 2021 waren er enkele mooie dagen en op één ervan ben ik met de kinesist over het terras gewandeld. Heerlijk. Maar ik was wel ontzettend moe achteraf. In augustus, op een mooie zomerdag, heb ik een half uur, drie kwartier in de tuin gezeten. Steendood erna hé!

Sedertdien ben ik niet meer buiten geweest. In mijn slechtste dromen had ik me niet kunnen voorstellen dat ik dit zou meemaken. Na mijn val heb ik tot op vandaag geen dag meer normaal kunnen functioneren.

Tot dan had ik nooit iets ergs gemankeerd, ik was altijd heel actief geweest. ”Nu kon hij zelfs niet meer praten,” voegt Mart er al lachend aan toe, ”en dan is het erg met Piet De Bie hoor!”

Maar samen met Mart en de kinderen ben ik erdoor gekomen. Mijn schoonbroer en schoonzoon hebben de tuin bijgehouden, de kinderen en kleinkinderen hebben thuis geholpen en de dieren verzorgd. We hoeven maar een kik te geven en ze staan hier.

Bezoek was helaas zo goed als onmogelijk. Veel vrienden en kennissen hebben naar me gevraagd en wilden me bezoeken. Maar dat was niet mogelijk, ik wilde geen enkel risico lopen. Dus is het bij ’raambezoeken’ gebleven. (Piets bed staat voor het grote raam dat uitkijkt op de tuin - nvdr)

Hernia

De laatste maanden ging het stilaan steeds beter. Terug gevoel in mijn benen, ik kan goed eten. Zonde dat ik nu weer door een hernia geplaagd ben. Door een verkeerde beweging bij het optrekken in mijn bed, schoot die in mijn rug. Pijnlijk en weer even stilstand. Maar hier ken ik tenminste de oorzaak van. Met de hulp van de kinesist komt dat wel weer goed. Ondertussen heb ik ook een tweede vaccin gehad, Pfizer ditmaal. Ik ben er niet ziek van geworden.

Of ik nog de oude ga worden is absoluut niet zeker… Maar na al wat ik heb meegemaakt, zal ik heel blij zijn als ik weer staande en gaande zal zijn. Mensen zien, een klappeke doen, misschien een toertje fietsen en vooral een keer gaan biljarten. We werken er hard aan om in de lente terug buiten te kunnen komen, al is het met de rollator. En om in de zomer weer van de tuin te kunnen genieten.

Dankbaar

Blij dat ik er nog ben, eerlijk waar! Wat heb ik veel te danken aan de artsen, aan verple-

genden, aan de thuiszorg. Zonder hen lag ik nu voor altijd op het kerkhof in Minderhout. Chapeau en diep respect voor al die mensen hoor. Voor onze gezondheidszorg, voor mijn vrouw en mijn familie natuurlijk. Voor hen was het erg hé, zeker de eerste maanden in het ziekenhuis.

Zelf wist ik een groot deel van de tijd van niets, zij hoorden en zagen hoe ik er aan toe was. En ze konden zo weinig doen. En dan het op- en neer gerij naar het ziekenhuis. Daarna de zorg hier thuis. Ik weet dat het allemaal niet vanzelfsprekend is.

”Na 54 jaar huwelijk geef je het niet gauw op hé!” vult Mart aan.

Ik besef ook dat je denkt dat veel dingen normaal zijn, zolang je ze kunt doen: stappen, ademen, praten, eten, slikken. Ik heb het allemaal terug moeten leren… Ik kan waarderen wat er nog komt.

Wat ik denk van mensen die zich verzetten tegen de vaccinatie? Dom, anders kan ik het niet zeggen. Ik begrijp dat er mensen zijn die twijfelen, maar misschien moeten ze dan toch maar kiezen voor solidariteit met de anderen, de kwetsbaren. Met hen die dit moeten meemaken. Met de artsen en verplegenden. Ik weet dat ik misschien niet zover heen was geweest, zonder die operatie aan de milt. Maar ik ben er vrij zeker van dat ik veel minder erg ziek zou geworden zijn, mocht ik vooraf gevaccineerd zijn geweest. (jaf)

Ondanks alle miserie gedurende bijna anderhalf jaar, blijft Piet een eeuwige positivist!

VANUIT HET STADHUIS

Nieuwkomers in de gemeenteraad, halfweg koers

Werden de verwachtingen ingelost?

HOOGSTRATEN - Zondag 14 oktober 2018, gemeenteraadsverkiezingen. De stemcomputers zijn opgestart, de kiezers stromen toe, en 108 kandidaten lachen hen toe vanaf de vele folders en reclameborden in het straatbeeld. Velen voelen zich geroepen, maar slechts 27 zullen een zitje veroveren in het nieuwe stadsbestuur. Wanneer ’s avonds de stemmen geteld zijn, stellen we vast dat slechts 6 nieuwe gezichten de volgende zes jaar het beleid mee zullen mogen bepalen. Vandaag zijn we half weg. Tijd om bij enkelen te peilen hoe het hen tot hiertoe vergaan is in het stadhuis. Weegt een stem van een nieuwkomer in het beleid?

Raadslid

Elke van de vier lijsten bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2018 was een mengeling van vertrouwde gezichten en nieuwkomers. Voor de meeste partijen blijkt het moeilijker en moeilijker te zijn om nieuwe kandidaten te vinden. Anders vond 8 nieuwkomers, CD&V kwam met 11 nieuwe kandidaten, Hoogstraten Leeft plaatste 14 nieuwe gezichten en NVA vulde haar lijst met 15 nieuwe kandidaten. In totaal 48 mensen dus die voor het eerst een gok waagden voor een zitje in de gemeenteraad voor de volgende zes jaar.

Maar laat ons nuchter zijn. Niet allen zijn echt kandidaat. Sommigen vullen de lijst uit sympathie. Anderen worden gevraagd en zijn vereerd maar hebben geen ambitie, terwijl de overtuigden al eerder gebeten zijn door de politieke microbe en zin hebben om mee te besturen. Meestal hebben die laatsten al een hele weg afgelegd in het sociale leven of heeft de politiek hen reeds langer getriggerd.

Uiteindelijk kwamen slechts 6 nieuwkomers in de gemeenteraad terecht. Halfweg de legislatuur vroegen wij Gert Van den Bogaert (NVA), Joël Adams (CD&V), Ans Lochten (Hoogstraten Leeft) en Maarten Leemans (Anders) naar hun bevindingen. Op uitzondering van Joël Adams maakten zij op 2 januari 2019 hun debuut in de gemeenteraad. Joël Adams zetelde in de vorige legislatuur reeds in de gemeenteraad, maar bij CD&V werd geen enkele nieuwkomer verkozen.

Vragen

Wij legden volgende vragen voor aan de vier raadsleden:

- Gaven de voorbije drie jaar je een tevreden gevoel en voldeed de functie van raadslid voor jou aan de verwachtingen?

- Was je voor de verkiezingen van 2018 op een of andere manier al betrokken bij de Hoogstraatse politiek?

Op 2 januari 2019 stapte Gert Van den Bogaert haast letterlijk de Hoogstraatse politiek in en legde kort nadien de eed af als kersvers raadslid.

- Hoe was de reactie van jezelf, je omgeving (familie, vrienden, ..) op het moment dat je verkozen werd? En is die nu nog hetzelfde?

- Welke doelstellingen had je voor jezelf gemaakt om 6 jaar in de gemeenteraad te zetelen?

- Voel je je betrokken als raadslid bij het beleid? Kan je voor de buitenstaander een beeld schetsen van de tijd die je maandelijks besteed aan je functie van raadslid?

- Welke beslissingen van het gemeentebestuur in deze legislatuur hebben je plezier gedaan of waaraan heb je je geërgerd?

- Zou je iets veranderen aan de functie van raadslid, aan het werk, de verloning, de samenwerking tussen de partijen en deze tussen meerderheid en oppositie,…?

Gert Van den Bogaert (N-VA)

”Vriendschapsbanden zijn sterker dan de meningsverschillen”

Gert Van den Bogaert uit Minderhout vinden we in 2018 terug op de zevende plaats van de N-VA lijst. Hij behaalde 298 voorkeurstemmen en werd niet rechtstreeks verkozen. Als tweede opvolger nam hij de plaats in van Lieve Janssens die wel verkozen werd, maar die opteerde om niet meer te zetelen. Gert is het enige raadslid van zijn partij, naast drie schepenen en de voorzitter van de gemeenteraad.

Eerste ervaringen

Als nieuw raadslid is het eerste jaar zeker een leerschool op verscheidene vlakken. Ten eerste is het je eigen maken van de dossiers, zowel van de vorige coalitie die nog in deze legislatuur verder liepen en dan vanzelfspre-

VANUIT HET STADHUIS

kend ook de nieuwe dossiers die door de huidige bestuursploeg opgestart worden. Je merkt toch ook dat de raadsleden die reeds één of meerdere legislaturen meedraaien veel kennis hebben over de historiek van lopende dossiers.

Gaandeweg merk ik dat mijn dossierkennis serieus de hoogte is ingegaan. Voor mezelf heb ik wel uitgemaakt welke thema’s mij het meest aanbelangen en daarin steek ik dan ook de meeste energie in. In een kleinere fractie zoals onze N-VA fractie, 5 raadsleden waaruit we ook 3 schepenen en de gemeenteraadsvoorzitter aanleveren, is het als raadslid niet haalbaar om van alle thema’s dezelfde diepgaande kennis op te bouwen. Ik kan me inbeelden dat fracties met een hoger aantal raadsleden de thema’s kunnen verdelen over hun raadsleden naargelang de persoonlijke interesses die ze hebben.

In de tweede plaats was het wennen aan het verloop van een raadszitting. Met meer dan 25 jaar ervaring binnen een afdeling van een internationaal bedrijf met een sterke Amerikaanse inslag ben ik het gewoon dat vergaderingen ’to-the-point’ zijn, m.a.w rechttoe en rechtaan. Dat gevoel had ik helemaal niet tijdens de eerste raadsvergaderingen. Ik schatte dikwijls, op basis van de agenda, op voorhand in hoe lang de vergadering zou duren. Ik kan je gerust vertellen dat ik het keer op keer mis had. Ze duurden allemaal tot enkele uren langer dan ikzelf had ingeschat. Aan dergelijke schattingen waag ik me al lang

niet meer en ik zie telkens wel hoe het verloopt.

Voorgeschiedenis

Ikzelf kom niet uit een politieke familie. Toen mijn kinderen naar de kleuter- en lagere school gingen in Minderhout werd ik al snel lid van het oudercomité. Enkele jaren later werd ik er voorzitter van het oudercomité en kwam zo in de Minderhoutse dorpsraad. Via die weg kom je dan toch onrechtstreeks in contact met de Hoogstraatse politiek. Toen toenmalig voorzitter Gust Desmedt zich niet meer verkiesbaar stelde als voorzitter van de dorpsraad heb ik die rol op mij genomen.

Dit bracht automatisch met zich mee dat je een aantal keren per jaar in een overleg zat met de burgemeester en een schepen aangezien elke dorpsraad twee vertegenwoordigers mocht afvaardigen naar de ’Stuurgroep Dorpsraden’. Als dorpsraadvoorzitter nam ik ook verschillende jaren deel aan de Verkeersraad. Een 5 tot 6-tal vergaderingen per jaar waaraan ook de schepen van Mobiliteit en de schepen van Openbare Werken deelnemen. Deze vergaderingen en de onderwerpen die daar behandeld werden, waren de trigger om me politiek te engageren en te associëren met een politieke partij, nl. de N-VA.

Voor mij geldt niet dat ik eerst gevraagd werd door lokale politici om mee op een kieslijst te staan en bijgevolg lid te worden van de partij. Ik was al enkele jaren lid van de partij alvo-

rens ik in nauw contact kwam met de lokale partijleden. En van het één kwam natuurlijk het ander. Aanvankelijk nam ik deel aan beleidsvergaderingen van de partij, in 2016 gebeurde dat voor het eerst. Een jaar voor de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 kwam dan ook de evidente vraag of ik me kandidaat wilde stellen. Hierover moest ik niet lang nadenken, zij het wel dat ik in alle bescheidenheid en met geringe verwachtingen naar de verkiezingen trok.

Reacties

Uiteindelijk eindigde ik als tweede opvolger van onze partij bij de verkiezingen met 297 voorkeursstemmen. Dit zou me recht gegeven hebben om lid te worden van het BCSD, het bijzonder comité van de sociale dienst. Eén van onze rechtstreeks verkozenen opteerde echter voor een zitje in het BCSD, net zoals de eerste opvolger. Bijgevolg kreeg ik de vraag om de zetel in de raad op te nemen.

Voor mij persoonlijk was het aantal voorkeursstemmen al een grote verrassing. Dit aantal had ik helemaal niet verwacht bij een eerste deelname en zonder politieke achtergrond. Dat dit dan uiteindelijk resulteerde in een raadszetel gaf me wel voldoening, maar ik heb het zeker niet uitbundig gevierd. Dat ligt niet in mijn aard. In alle eerlijkheid moet ik wel zeggen dat het moment van de eedaflegging bij het begin van de legislatuur me wel een trots gevoel gaf.

In mijn onmiddellijke omgeving werd dit positief onthaald, ook door mensen die een andere visie dan ik hebben op de samenleving en maatschappij, en dus bijgevolg niet op onze partij stemmen. Tijdens de afgelopen 3 jaren kan ik enkel maar vaststellen dat ik zeker geen negatieve reacties heb gekregen van vrienden of familie. En het is juist zo mooi en waardevol dat de vriendschapsbanden sterker zijn dan de meningsverschillen die we op sommige vlakken hebben. Gesprekken over maatschappelijke thema’s worden daardoor inhoudelijk rijk en betekenisvol.

Doelstellingen

Ik ga ervan uit dat elk gemeenteraadslid met gezonde ambitie en gedrevenheid begint aan die periode en het maakt niet uit of je in de meerderheid of oppositie zetelt. Dat gold ook voor mij, anders had ik mijn zitje niet opgenomen.

Qua doelstellingen is het evident dat je zoveel mogelijk onderwerpen van het programma waarmee je naar de kiezer trok, wil realiseren tijdens deze legislatuur. Vanzelfsprekend

Gert Van den Bogaert (links vooraan) is de enige verkozene van N-VA die zetelt als gewoon raadslid. Drie anderen zijn schepen en Jef Vissers (rechts vooraan) is voorzitter van de gemeenteraad.

VANUIT HET STADHUIS

komen daar ook de onderwerpen bij van de coalitiepartner, maar die waren heel gelijklopend. Persoonlijk wil ik dan ook bijdragen aan de thema’s die me het meest na aan het hart liggen: mobiliteit, klimaat en milieu (in de breedste betekenis) en ruimtelijk beleid.

Volgens mij zijn dit drie cruciale domeinen om tot leefbare dorpskernen te komen. Door hieraan mee te werken verhoog je ook je zelfbewustwording. Sowieso neem ik nu vaker de fiets voor de verplaatsingen tussen Minderhout en Hoogstraten. Dan ondervind je dat je met de fiets slechts enkele minuten langer onderweg bent. Hetzelfde voor mijn woon-werk verkeer. Met de auto bedraagt de reistijd 30 minuten. Met mijn elektrische fiets is dit 45 minuten. Vandaar dat ik ook vaak met de fiets ga werken. Over gans de dag is mijn reistijd 30 minuten langer maar als ik ’s avond thuis kom van mijn werk heb ik al wel anderhalf uur gefietst.

Naast de bovenvermelde thema’s had ik me ook voorgenomen om meer kennis op te doen omtrent de sociale thema’s. Zo zetel ik dan ook in de commissie ’Stede Akkers’ en de commissie ’Lokaal Diensten Centra, Buurtwerk en Sociale Zaken’. Hierin leerde ik al welke inspanningen het bestuur levert in deze domeinen.

Betrokkenheid

Als lid van één van de twee meerderheidspartijen is het antwoord vanzelfsprekend positief. Ik kan me wel voorstellen dat een raadslid van een oppositiepartij dit mogelijks anders ervaart. De grote dossiers worden sowieso binnen de eigen partij besproken tijdens maandelijkse beleidsvergaderingen. Hier heb ik dan de kans als raadslid om mijn mening te delen. Dit geldt echt evenzeer voor de nietverkozenen van onze partij die daar eveneens aan kunnen deelnemen.

Daarnaast is er regelmatig overleg met de collega’s van onze coalitiepartner. Beide fracties bespreken dan de nodige dossiers om tot een gezamenlijke conclusie te komen.

Tijdsbesteding

Dit varieert wel van maand tot maand, maar voor de meeste maanden schommelt dit toch tussen de 20 en 25 uren die ik besteed aan ’de lokale politiek’. Dit dient dan steeds na mijn werktijd te gebeuren, tijdens de avonden of in het weekend. Als je zoals ik full-time werkt, dan dien je toch je avonden op voorhand in te plannen zodat je voorbereid naar eender welke vergadering kan gaan.

Naast de raadszitting en de commissies blijf je als raadslid ook best op de hoogte van de dossiers die door het college van burgemeester en schepenen behandeld worden. Wekelijks krijgen we daar inzage in, niet elk dossier komt uiteindelijk op de gemeenteraad of op de raad van maatschappelijk welzijn. Dus extra leesvoer om te verwerken.

Verder zijn er ook nog een maandelijkse bestuursvergadering en beleidsvergadering van de eigen partij. Daarnaast vertegenwoordig ik N-VA Hoogstraten in het arrondissementeel bestuur van onze partij. Dit is een maandelijkse vergadering van de 27 Kempense NVA afdelingen met onze Kempense parlementariërs. Deze drie vergaderingen vragen maandelijks tussen de 7 en 8 uren. En zo zijn er dan wel eens weken waarin je 4 avonden bezig bent met de politiek.

Tevredenheid?

Op zich wil ik hier geen specifieke beslissingen vermelden omdat het rijtje van beslissingen die me plezier deden te lang zou zijn. Maar laat me stellen dat ik elke beslissing die het leven van de Hoogstraatse burger verbetert op korte of lange termijn, heb gesteund en toegejuicht. Ik besef ook wel dat niet elke beslissing door alle burgers altijd even positief onthaald wordt, maar ik ben ervan overtuigd dat er veranderingen doorgevoerd moeten worden om de basis te leggen voor het Hoogstraten van de toekomst, waar onze inwoners wel bij varen. Ik voel bij dit bestuur echt wel een positieve drive om dat te realiseren.

Wijzigingen?

Een rol als raadslid opnemen is een engagement dat je aangaat. Dit doe je eigenlijk van zodra je je verkiesbaar stelt op een kieslijst. Op een lijst staan en vervolgens je zetel niet opnemen als je verkozen wordt, zij het in de gemeenteraad of BCSD, is wat mij betreft ’not done’. Al heb ik er begrip voor dat er raadsleden tijdens een legislatuur ontslag nemen omwille van familiale of professionele redenen. Als je naar de uren kijkt, vraagt het een serieuze inspanning en tijdens 6 jaren kan er zodanig veel veranderen in je privé- of werksituatie dat je het niet meer kan combineren.

Qua verloning krijg je als raadslid presentiegeld voor de maandelijkse raadszitting en vergaderingen van de commissies waarin je je partij vertegenwoordigt. Voor mij is deze verloning bijkomstig. Ik zou me ook engageren indien er geen verloning was. Voor een persoonlijke hobby of als vrijwilliger in een vereniging word je uiteindelijk ook niet verloond.

Mijn wens is dat zo’n bitsige toon steeds minder voorkomt

Gert Van den Bogaert

Vurige wens

Iedereen die al als toehoorder een raadszitting bijwoonde, heeft al gemerkt hebben dat er soms een bitsige toon is tussen meerderheid

Joël Adams heeft zonet de eed afgelegd als raadslid en wordt gefeliciteerd door zijn partijgenoot Johan Vermeeren die op dat ogenblik zijn laatste acte de présence leverde als voorzitter van de raad.

VANUIT HET STADHUIS

en oppositie. Dan vraag ik me wel eens af wat voor imago we dan creëren bij die toehoorders. Ik lig daar echt wel eens wakker van. Ook omdat ik dit als dusdanig niet zo ervaar tijdens commissievergaderingen.

Als ik dat vergelijk met vergaderingen in mijn werkomgeving, dan kan ik me daar geen enkele herinneren in de voorbije 28 jaar waarin dergelijke toon overheerste - zelfs niet indien er grote meningsverschillen waren over bepaalde beslissingen. Een persoonlijke wens bij het nieuwe jaar is dan ook dat dergelijke bitsige toon steeds minder zal voorkomen tijdens de raadszittingen. Hopelijk kan ik dit aan het einde van 2022 bevestigen. …

”Met de aankoop van Het Slot in Wortel ben ik oprecht blij”

Joël Adams uit Wortel is geen nieuwkomer meer in de gemeentepolitiek. Hij heeft er al een periode als OCMW-raadslid (2006-2012) en als gemeenteraadslid (2012-2018) opzitten. Wij vinden hem in 2018 terug op de vijfde plaats van de CD&V lijst en werd rechtstreeks verkozen met 466 voorkeurstemmen. Graag hadden we bij ook deze partij ook een nieuwkomer bevraagd, maar alle huidige raadsleden zetelden reeds in de vorige legislatuur. Onze keuze viel daarom op het op één na jongste raadslid in deze groep. Hilde Vermeiren is de jongste maar als fractieleidster vertegenwoordigt zij toch meer de partij dan een gewoon raadslid. Vandaar de keuze voor Joël Adams. Vanaf 1 januari 2018 zit zijn partij voor het eerst sinds lang in de oppositie.

Betrokkenheid

Vanaf 1 januari 2019 zitten we met CD&V in de oppositie. Dit was voor mij wel nieuw. Ik heb het gevoel minder betrokken te worden en laattijdig op de hoogte te zijn van de toekomstplannen, ondanks de grote woorden van transparantie en betrokkenheid die we in het begin van de legislatuur te horen kregen. Ik kreeg de indruk dat de nieuwe ploeg wil scoren met verwezenlijkingen en daardoor de stadskas plukt en Hoogstraten in schulden steekt zonder altijd de nodige voorkennis.

Voorgeschiedenis

In 2006 was ik een eerste keer verkozen en mocht ik 6 jaar in de OCMW-raad meedraaien. Dit was al een hele leerschool. Na-

Na een legislatuur het beleid mee te bepalen in de meerderheid is het nu ook voor Joël Adams wennen in de oppositie.

dien in 2012 was ik verkozen als gemeenteraadslid, dit was ook een aangename ervaring en soms wel pittiger dan het OCMW. In 2018 werd ik herverkozen als raadslid in het gemeentebestuur.

Ik weet dat dit in de oppositie veel moeilijker is

Joël Adams

Reacties

Ik krijg nu regelmatig vragen van inwoners die sommige keuzes van het huidige bestuur niet begrijpen. Meestal kan ik die dan ook niet positief beantwoorden. Ik wil me wel blijven inzetten en weet dat dit in de oppositie veel moeilijker is. Maar ik had voorop geen doelstellingen gezet.

Tijdsbesteding

De dossiers die voorkomen op de gemeenteraad hebben niet altijd dezelfde omvang, maar een 5 tot 6-tal avonden per maand vul je al snel aan opvolging van dossiers en nalezen van verslagen. Dit houdt in: opvolgen van de te bespreken agendapunten; alsook deze in een voorbereidende vergadering met onze partij door te spreken en hier alvast de nodige standpunten over in te nemen.

Tevredenheid

Met de aankoop van Het Slot in Wortel ben ik oprecht blij, dit is voor de Wortelse gemeen-

schap het beste wat ermee kon gebeuren. De beslissingen die worden genomen om straten af te sluiten of éénrichtingverkeer te maken waar dit geen of weinig verbetering brengt, zijn een doorn in mijn oog. De ondergrondse parking in de Gravin Elisabethlaan, die nu voorlopig on hold is gezet, baart me zorgen.

Wijzigingen?

Ik denk dat er al grote veranderingen zijn ingezet door het digitaal aanbieden van dossiers. Jammer dat er omwille van corona al een hele tijd strikte regels na te leven zijn, er gaat toch niets boven fysiek vergaderen, elkaar te zien en buiten de agenda plaats te maken voor een gewone babbel.

Ans Lochten (Hoogstraten Leeft)

”De oppositie laat zich duidelijk horen, daar leer ik ook van!”

Ans Lochten meldde zich in 2018 als nieuwkomer bij Hoogstraten Leeft op de vierde plaats op de lijst. Zij kreeg 282 voorkeurstemmen maar werd niet rechtstreeks verkozen. Wel werd zij de eerste opvolgster en deze plaats kon zij benutten voor een zitje in de gemeenteraad als vervanging van lijstduwer Arnold Van Aperen. Deze werd met een groot aantal voorkeurstemmen verkozen, maar kon niet gelijktijdig zetelen in de gemeenteraad met zijn broer Marc die de lijst trok en uiteindelijk burgemeester werd. Op 2 januari 2019 legde Ans de eed af en vervoegde hiermee de twee andere nieuwkomers van haar partij.

Een tevreden gevoel?

Ja, het werk als raadslid geeft mij een tevreden gevoel. Het is wel heel intensief. Er komt heel wat leeswerk bij kijken en er zijn heel wat verschillende thema’s die aan bod komen. Maar het vele werk wordt heel goed verdeeld onder de collega’s en we houden elkaar uiteraard op de hoogte.

Voorgeschiedenis

In 2006 kwam ik voor het eerst op bij de gemeenteraadsverkiezingen. Wij woonden vroeger in Castelré, maar verhuisden in 2004 naar Minderhout. De kinderen gingen er naar school en dus was het voor ons al snel duidelijk dat hun en ons sociaal leven zich hier afspeelde. Ik ben zelf van Rijsbergen, maar mijn oma is van Meer afkomstig en we hebben hier nog veel familie wonen. Dat maakt

Joël Adams (CD&V)

VANUIT HET STADHUIS

het voor mij zo fijn om hier de roots van mijn oma terug te vinden in het dorp met de patroonheilige Sint Clement, waar zij zo’n verering voor had.

Wij wonen hier erg graag. Ik ben lid geworden van het parochieteam en ben beginnen zingen in het kerkkoor. Ik heb ook meegedaan aan de musical De Gelmel. Zo leerde ik heel wat mensen uit de fusiegemeente kennen. Op zeker moment kwam de vraag van Frans Tackx om mee op de lijst te komen voor de gemeenteraadsverkiezingen en ik heb toen direct ja gezegd. En dat is me dus ook gelukt.

Reacties

Dat ik verkozen werd, was voor mij eigenlijk onverwacht. Ik stond op de vierde plaats op de lijst en werd eerste plaatsvervanger. Ik ben in de gemeenteraad gekomen ter vervanging van oud burgemeester Arnold Van Aperen. Doordat onze huidige burgemeester Marc Van Aperen verkozen was, kon Arnold niet meer zetelen in de raad en zo kwam ik als eerste plaatsvervanger in beeld. Mijn echtgenoot was er die dag niet bij. Hij verbleef op dat moment in Togo waar hij ons sponsorkind ging bezoeken. Hij was heel tevreden met mijn aanstelling want hij stuurde direct een leuk berichtje: super trots op je! Ook de kinderen vonden het geweldig. Ik kreeg ook leuke reacties van onze buren, sommigen lieten weten: wij hebben op jou gestemd!

Nog steeds?

Ja, ik heb nog altijd hetzelfde contente gevoel. Er gebeurt veel en er moet nog veel gebeuren.

In 2019 nam Ans Lochten (uiterst rechts) deel aan de ”Expeditie Zorg” en kon vaststellen dat extra personeel niet overbodig zou zijn in de zorg.

Als stad moet je vooruitgang kunnen maken met de nodige vernieuwingen en veranderingen, want stilstaan is achteruit gaan. Dat geldt ook voor ons ”Stadje met smaak”.

Welke doelstellingen?

Ik draag leefbaarheid, veiligheid, duurzaamheid en een gezonde omgeving hoog in het vaandel. Ik heb intussen 4 kleinkinderen en die moeten verder op deze planeet. Dit baart mij soms zorgen! Projecten zoals het aanplanten van het klimaatbos krijgen dan ook mijn volledige steun.

In maart 2019 heb ik meegedaan aan ”Expeditie zorg”. Ik weet nu dat deze zorgverleners

”Het aanpakken van sluikstorten en zwerfvuil is voor mij heel belangrijk!” zegt ons raadslid Ans Lochten (tweede van rechts) en zij voegde met enkele partijgenoten de daad bij het woord.

een hoge werkdruk ervaren en dat extra personeel niet overbodig zou zijn. Ook het verbeteren van de wegen buiten de centra is belangrijk, die zijn helaas op verschillende plaatsen in slechte staat. Het verkeer is toegenomen, mensen wandelen en fietsen meer, landbouwmateriaal wordt steeds groter en zwaarder, vele redenen om dit onder de aandacht te brengen. Ook het aanpakken van sluikstorten en zwerfvuil is voor mij heel belangrijk.

Het is geven en nemen, zoals in een goed huwelijk

Ans Lochten

Betrokkenheid

Het is geven en nemen, net als in een goed huwelijk. Voor iedereen goed doen, lukt niet. Binnen onze partij heb ik voldoende inspraak, we hebben ook mensen in onze partij die al een behoorlijke tijd meedraaien. Bij hen kan ik altijd terecht voor vragen of voor hulp.

Tijdsbesteding

Er kruipt toch veel tijd in: elke dag mails nakijken en per week 6 tot 8 uur leeswerk. Ook het actief meewerken in verschillende commissies is intensief.

Positief

Ik hou er tot hiertoe alleen maar positieve gevoelens aan over. En dan denk ik vooral aan het nieuwe klimaatbos, fietsstraten in verschillende deelgemeenten, de sfeerverlichting

VANUIT HET STADHUIS

in elk deeldorp, subsidies voor leuke projecten, extra steun voor jongeren met psychische problemen en de nieuwe gerenoveerde raadzaal met alle moderne technologie.

Wijzigingen?

Iets veranderen aan de functie van raadslid zie ik niet direct noodzakelijk. Maar na 3 jaren heb ik wel geleerd dat iets realiseren heel veel tijd en energie vraagt. Wat ook logisch is, want iedereen moet immers zijn zegje doen. De samenwerking binnen de meerderheid is goed. Ook de oppositie laat zich duidelijk horen, daar leer ik ook van!

Maarten Leemans (Anders)

”Mezelf altijd voorgenomen om constructief mee te werken”

Maarten Leemans presenteerde zich bij de verkiezingen van 14 oktober 2018 als lijsttrekker van Anders. Hij werd vanop deze plaats uiteraard verkozen, maar kreeg ook nog 596 voorkeurstemmen achter zijn naam. Samen met twee partijgenoten belandde hij in de oppositie. Hij zetelt voor het eerst in de gemeenteraad maar we vinden hem ook al terug op de kiezerslijst bij een vroegere kiezing.

Opstap

Tijdens mijn carrière in de jeugdbeweging ben ik altijd actief geweest in de Jeugdraad en zo leerde ik de gemeentepolitiek kennen. Toen begin de jaren 2000 het park op Den Dijk werd gerealiseerd, heb ik er in de jeugdraad voor geopperd om daar ook plaats te voorzien voor lokalen voor de Hoogstraatse jeugdbewegingen. Daar was toen in de politiek heel weinig animo voor, maar ondertussen krijgen de KSA, Plussers en KLJ er eindelijk hun lokalen!

Later werd ik vanuit mijn engagement bij vzw la:ch (met de musicals Gelmel en 1814) ook lid van de cultuurraad. Dat was een heel boeiende periode, het gemeenschapscentrum werd opgericht op de verschillende locaties in onze gemeente. Dat was in het begin niet vanzelfsprekend, de locaties waren nog niet aangepast om culturele activiteiten te organiseren. Het was leuk om met mijn technische achtergrond, samen met Brent en Daan van de cultuurdienst en andere professionals, mee te mogen denken aan de invulling van de tech-

niek in de Rabboenizaal. Wat maakt dat er nu echt wel professioneel materiaal is waarmee producties in Hoogstraten ook op een kwalitatieve manier kunnen doorgaan.

Betrokkenheid

Vanuit het idealisme binnen dat verenigingswerk en de wil om er zelf iets aan te veranderen, engageer ik me al meer dan 20 jaar in de lokale politiek. In het begin was dat op de achtergrond, maar meer en meer werkte ik me in op dossiers de me interesseerden. In 2012 stond ik mee aan de wieg van Anders en sindsdien is mijn engagement wel een stuk groter geworden. Toen ik in 2018 lijsttrekker mocht zijn voor Anders, was dat met de bedoeling om het engagement ten volle aan te gaan. Het laatste half jaar voor de verkiezingen was toen echt wel heftig. Ik was op professioneel vlak bezig met enkele grote projecten en dan kwamen de verkiezingen er nog bij. We hadden een goeie campagne en de drive van de groep was er ook, dus die laatste maanden en weken waren echt wel leuk.

Doordat ik op de eerste plaats van de lijst stond, was ik er vrijwel zeker van dat ik verkozen zou zijn, des te groter was de teleurstelling op verkiezingsavond om te vernemen dat we "er niet bij waren" en dat de telefoontjes voor coalitiegesprekken die avond niet beantwoord werden. Maar reacties van familie, vrienden en andere raadsleden en sympathisanten maakten dat die teleurstelling snel plaats maakte voor de wil om er vol in te vliegen vanaf dag 1 van de nieuwe legislatuur.

De interesse in de gemeentepolitiek ebt bij de achterban wel wat weg naarmate de legislatuur vordert, maar je kan hen dat moeilijk kwalijk nemen. Heel wat dossiers zijn technisch of zo specifiek dat een groot stuk van de gemeenteraad vaak oninteressant is voor de inwoners. Maar ik heb zo wel mijn pappenheimers waarmee ik eens kan doorbomen over een specifiek dossier of een onderwerp vanuit hun vak of hun interesses.

Ik heb mezelf altijd voorgenomen om constructief mee te werken in de gemeenteraad. En onze visie is in sommige dossiers anders dan die van het college, maar ik zal nooit gewoon zeggen dat iets niet goed is, ik zal altijd zeggen waarom en hoe ik of wij dat zouden aanpakken.

Tijdsbesteding

Ik besteed toch wel wat tijd aan de politiek. Sowieso is er elke maand een gemeenteraad en raad voor maatschappelijk welzijn. Dat is een avondvullende vergadering. De week voor de gemeenteraad hebben we fractievergadering om deze voor te bereiden. Daar wordt wel verwacht dat je de dossiers al eens hebt doorgenomen. En tijdens de fractie verdelen we de taken: dan moet er nog informatie worden ingewonnen, de voorgaande dossiers bekeken, ...

Voor een gemeenteraad besteed ik al snel 10 uur werk. Regelmatig komen er in de week voor de gemeenteraadsvergadering nog commissies samen waar dossiers in detail kunnen

In de aanloop naar de verkiezingen van 14 oktober 2018 stelt Maarten Leemans als kopman van Anders zijn lijst voor aan de pers in Wortel-kolonie.

VANUIT HET STADHUIS

worden besproken. Of is er een infovergadering over. Dat is niet voor elke vergadering hetzelfde, sommige vergen weinig voorbereiding, maar in de commissie Financiën wordt twee keer per jaar een aanpassing van het meerjarenplan besproken ("het budget"), daar offer ik dan wel 2 of 3 vrije avonden aan op. En bij de bespreking van de specificaties van het nieuwe cultuurhuis in de commissie heb ik me een week lang elk vrij moment bezig gehouden om de documentatie door te nemen en aantekeningen te maken. Ik neem daar veel tijd voor en met de opmerkingen wordt ook wel rekening mee gehouden, dus dat geeft dan wel voldoening.

Spijtig

Toen ik nog in de cultuurraad zat, bouwde iedereen daar de dossiers mee op, samen met de ander cultuurverenigingen konden we bijvoorbeeld discussiëren over de invulling van het cultuurhuis. Nu ik gemeenteraadslid ben, mag ik geen lid meer zijn van de cultuurraad en mag ik zelfs niet naar de algemene cultuurvergadering komen. Dat is bijzonder jammer, want net dat was één van de drijfveren om ook politiek actief te zijn. Maar het staat zo geschreven in het huishoudelijk reglement, hoewel het volgens het cultuurpact wel mogelijk is.

Die discussies en het contact met de andere verenigingen mis ik zo wel. Als raadslid krijgen we de finale dossiers nu enkele weken voor de beslissing op ons bord, op het moment dat alle krijtlijnen al zijn uitgezet. En dat lijkt me toch niet de manier waarop een democratisch orgaan als de gemeenteraad zou moeten werken.

Honger

Er zijn door dit bestuur heel wat zaken gerealiseerd, of dossiers die in de pijplijn zitten, die ik toejuich: nieuwe jeugdlokalen, financieringsmogelijkheden voor verenigingen, schoolstraten, een cultuurhuis, een depot en toegankelijk archief voor het museum, raadhuis in Meerle, ... Te veel om op te noemen. Maar dat zijn allemaal concrete dossiers.

Als we kijken naar the bigger picture, dan blijf ik op mijn honger zitten. Er is heel wat beweging en er wordt wel over gepraat, maar als ik kijk naar het beleidsplan ruimte, het mobiliteitsplan en het klimaatactieplan, dan mis ik daar concrete doelen: waar willen wij naartoe met onze gemeente? Niet binnen deze en volgende legislatuur, maar binnen vijftig jaar.

Projectontwikkelaars loeren naar elk stukje

vrije ruimte om zo optimaal mogelijk te benutten. Dat heeft een invloed op onze bebouwing, de open ruimte, onze waterhuishouding, het verkeer, de voorzieningen (van kinderopvang, over school en winkels tot zorgwoningen). Die krijtlijnen voor het invullen van de ruimte en de mobiliteit moeten zo snel mogelijk duidelijk zijn, want eigenlijk zijn ze al ruimschoots te laat.

Projectontwikkelaars

loeren naar elk

stukje vrije ruimte

Maarten Leemans

Liever anders

Ik heb toch een andere visie dan het huidige college over enkele kerntaken van een bestuur. Bijvoorbeeld het financiële luik in grote dossiers wordt te vaak doorgespeeld naar private partners: het financieel risico blijft voor ons als gemeente, maar de winsten zijn voor de private partner. Op die manier kost dat de gemeentekas op lange termijn een pak meer. Ook worden de kosten voor projecten vooruit geschoven waardoor de budgetten van de volgende besturen worden gehypothekeerd.

En een belangrijke taak van een bestuur is het sociale luik: het helpen van mensen in armoede en mensen met specifieke behoeftes. Als ik kijk naar de manier van werken van het huidige bestuur, blijkt dat diegene die onder-

steuning nodig heeft, nog al te vaak die ondersteuning moet aanvragen, ook al hebben die mensen daar sowieso recht op. Wat ons betreft moet iedereen die ergens recht op heeft, dat ook automatisch verkrijgen zonder daarvoor alweer een formulier te moeten invullen.

Spijtige zaak

Wat er wel binnen deze legislatuur is veranderd, is de manier van werken binnen de gemeenteraad. De spreektijd in de gemeenteraad is gelimiteerd en aangezien ook het aantal reacties beperkt is, wordt de discussie uit de weg gegaan. Aangezien we de informatie meestal maar tien dagen op voorhand krijgen, is de eerste keer dat we over de dossiers kunnen discussiëren pas op de gemeenteraad. Maar een amendement of aanpassing van de beslissing voorleggen, wordt door het college afgewezen.

Deze manier van werken gaat lijnrecht in tegen de openheid en participatie die bij het begin van deze legislatuur werd gepropageerd. Ook werden enkele bevoegdheden van de gemeenteraad gedelegeerd en worden zo minder dossiers besproken in de gemeenteraad.

Ik ben er van overtuigd dat alle raadsleden meer en beter betrokken kunnen en moeten worden in grote dossiers. Vooraleer we inzage krijgen in een dossier, is het al zo gefinaliseerd, dat een discussie ten gronde niet meer kan gevoerd worden en dat vind ik wel een spijtige zaak. (jh)

Het trio van Anders met links Maarten Leemans zal ook de volgende drie jaar nog haar oppositierol moeten waarmaken, maar wil dat naar eigen zeggen op een constructieve manier doen.

God gaf aan mij de legkaart van mijn leven

Als stukjes speelgoed in een kinderhand.

De doos met het voorbeeld heeft hij niet gegeven.

Ik vind niet meer dan de hoekjes en de rand

Daar binnen in zie ik alleen maar kleuren

Strijbeek, Meersel-Dreef

Een straat met veel geschiedenis

MEERSEL-DREEF - Deze maand komt Strijbeek aan de beurt, deel van de gewestweg genummerd N14 die loopt vanaf de grens met Nederlands Strijbeek (gemeente Alphen-Chaam), aangeduid met grenspaal 217, en die eindigt in Lier. Een drukke verbindingsweg voor alle Nederlandse bewoners van groot Hoogstraten richting Breda en omstreken, meestal voor een verplaatsing naar of van hun werk.

Strijbeek zelf eindigt bij de zijstraat Klein Eyssel (richting Meersel-Dreef) en gaat vanaf daar over in de Strijbeekseweg, dat weer deel uitmaakt van Meerle. Die van Meerle denken nogal snel dat de bijna 2 km straatlengte van Strijbeek bij Meerle behoort. Niet dus. Ook de huidige Markweg was vroeger Strijbeek, maar ten gevolge van de fusie van 1976 is de Markweg thans afgescheiden van Strijbeek.

Betekenis

De naam Strijbeek zou afkomstig kunnen zijn van Strijdbeek, ofwel een beek waarom gestreden werd. Strijbeek lag op de grens van de Baronie van Breda en het Land van Hoogstraten. De strijd zou dus om een grensconflict kunnen gaan, maar ook om watermolens, het onderhoud van de beek, enzovoort.

De grens tussen België en Nederland wordt thans effectief bepaald door de Gouwbergse Loop, komende van voorbij Oosteneinde, Meerle, om in Meersel-Dreef uit te monden in de Mark. De Gouwbergse Loop wordt ook weleens de Strijbeeksche Beek genoemd. Daarnaast zou er verder ook een houten standerdmolen op de oostpunt van de Goudberg gebouwd zijn (1832-1840).

Domein van de Elsakker

De nabijgelegen natuurgebieden Strijbeekse Heide, Goudberg en Elsakker zijn belangrijke

recreatiegebieden van de regio, onder meer het Smokkelpad is een grote trekpleister voor natuurliefhebbers. Het domein van de Elsakker is op Strijbeek bereikbaar schuin tegenover de Markweg, met een kleine parking aan de ingang van de Polderdreef. Deze dreef loopt rechtdoor naar de Chaamseweg in Meerle.

Ook verder richting Meerle, aan de overzijde tussen de Sint-Jorisburcht en Klein Eyssel, kan u het domein te voet of met de fiets bezoeken. Sinds enige tijd is het namelijk op Strijbeek verboden stil te staan en/of te parkeren, voor de verkeersveiligheid in het bijzonder voor de fietsers, onder meer op vraag van de dorpsraad.

Het voormalig kloosterdomein de Elsakker was in de 16de eeuw eigendom van de kloostergemeenschap van het Stift van Thorn (Nederlands Limburg), hoewel er nooit een klooster heeft gestaan. Het paalt aan Strijbeek en is vandaag een rustgebied voor mens en

dier (ong. 156 hectare). Een ideale plek om even op adem te komen. Vooral wild is hier in zijn nopjes. Bos, heide, vochtige graslanden, poelen en vijvers vormen de belangrijkste elementen. Opvallend bij een bezoek aan deze groene oase is de grote verscheidenheid aan vogels, maar je vindt er ook vele zoogdieren, amfibieën en insecten. Strijbeek is ook de straat waar jammer genoeg regelmatig reeën worden aangereden.

De ingang in het bos tot domein de Elsakker, maar parkeren met de auto is hier verboden.

Gevaarlijk fietsen

Vroeger werd Strijbeek bijna uitsluitend bewoond door land- en tuinbouwers, zoals o.m. de fam. Jansen, Van Dun, Vermonden, Snoeys en Goetschalckx-Brosens, verder aangevuld met het gemeenschappelijk gebouw van het douanekantoor en café De Grens, het kasteel (Sint-Jorisburcht) van de familie Dupret (Strijbeek 1-3) en de achteraf gelegen quarantainestallen (Strijbeek 5).

Verder was er ook nog de familie Roger Gheyselinck-Mynlieff (zijnde de ouders van Thyl Gheyselinck die eind jaren 80 het gezicht was van de sluiting van de Limburgse steenkoolmijnen). Deze familie kocht in de zestiger jaren op Strijbeek een eigendom en verkavelde de grond in verschillende villa bouwpercelen, ondertussen allemaal verkocht, bebouwd en vooral bewoond door Nederlanders. Alleen dochter Godelieve Gheyselinck woont er nog.

Wat we onthouden hebben van vroeger, was de erbarmelijke toestand van het éénzijdige fietspad aan de oostkant, aan de kant van de Elsakker. Deze bestond uit betonnen stroken beton die bij elke eikenboom door boomwortels omhoog gestuwd werden, met soms tot wel 10 cm hoogteverschil. Bovendien was er geen straatverlichting. Bij regenweer had je niet veel meer aan je dynamo verlichting want die slipte constant over de buitenband van je fiets. Eén van de gevaarlijkste fietspaden dus in de gehele provincie Antwerpen.

Mariakapel

In 2012-2013 werden alle bomen gerooid, de nodige gronden onteigend, nutsvoorzieningen ondergronds gebracht, en een dubbelzijdig fietspad aangelegd, dat aansluit op de fietspaden van de Strijbeekseweg in Meerle en van Nederlands Strijbeek. De nieuwe aanplanting van zomereiken en riolering zouden later volgen.

Elk gehucht had vroeger wel een kapelletje,

zo ook Strijbeek. Op het kruispunt van Strijbeek en Markweg bevindt zich een Mariakapel, die nog steeds netjes wordt onderhouden door één van de buurtbewoners. Tot eind de jaren zestig, zo wil ons geheugen dit tenminste herinneren, werd in de meimaand dagelijks door het gebuurte een ”rozenoeike” (rozenkransgebed) gebeden, om daarna een potje te sjotten op het erf van Jan en Naantje Van Dun.

Strijbeek Kermis

Zoals veel gebuurten, had ook Strijbeek (België en Nederland) vroeger een gezamenlijke kermis, de laatste in rij na Galder, Ulvenhout, Meerle en Breda. Historisch was het de eerste zondag na de Hubertusviering in november, met op zaterdag de opening met de harmonie Eer en Deugd. Dit noemde men ook wel ”het laatste krentenbrood” (de zogenaamde hubkes), maar dan met vliegen gebakken. Het was een laatste mogelijkheid voor de romantici of wanhopig zoekenden, met dansen en zoenen op maandag en dinsdag. Op een pintje meer of minder werd niet direct gelet.

Grenspaal 217

Volgens Nederland kon dit niet en diende de ’tap toe’ om 23 uur gehandhaafd te worden. Omdat de Nederlandse overheid moeilijk deed, was de horeca vooruitziend en zo was er ook net over de grens, aan Belgische zijde, een spiegelzaal bij d’n Hector (café De Grens - Bogaerts-Cornelissen) om in te dansen.

De tijd van de Belgisch-Nederlandse buurtvereniging ’Strijbeek Vooruit’, met allerlei sociale activiteiten, is ondertussen ook voorbij. Zo landde Sinterklaas er ooit met een helikopter in het weiland aan de beek. Ook daguitstappen voor de kinderen werden meermaals georganiseerd.

Dodenweg

De gewestweg N14 is ook één van de gevaarlijkste wegen van de regio. Vanaf de rotonde in NL-Ulvenhout tot aan het einde van de Bredaseweg (kruispunt Meerseweg, Minderhout), en dan spreken we over een 14-tal kilometer, de laatste 50 jaar, waren er minstens 20 verkeersdoden te betreuren. Dat is niet weinig, waarvan verschillende slachtoffers op Strijbeek zelf vielen. De bomen eisten hun tol. Regelmatige snelheid- en alcoholcontroles en verlaging van de snelheid naar 70 km/uur zouden dit meer en meer moeten voorkomen. De cruise-controle van uw snelheid kan u hierbij helpen - het is maar een hint, maar toch!

Kasteel Dupret

Komende vanuit Hoogstraten, na Klein Eyssel, bevindt zich aan de linkerzijde op Strijbeek 1-3 het bouwkundig erfgoed ’Landhuis Sint-Jorisburg’ (ook geschreven Sint-Jorisburcht). Het kreeg zijn naam van de patroonheilige van de bouwheer Georges Dupret en van zijn kruisbooggilde.

Het gebouw is opgetrokken in verschillende fasen. Het huidige L-vormige volume dateert van circa 1914. Een bestaand volume, in twee fasen - circa 1903 en circa 1909 - gebouwd als jachtslot voor de familie Dupret, werd

De Mariakapel op de hoek Strijbeek-Markweg.

Hier begint België.

toen verbouwd, uitgebreid en verfraaid tot het huidige monumentale landhuis in een uniforme eclectische cottage-getinte bouwstijl.

Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het hoofdkwartier van de Duitsers, tijdens de Tweede Wereldoorlog verblijfplaats van de Canadezen. Circa 1937 werd een bijgebouw vergroot.

Interessant weetje: de uiterste linkse travee met in het bovenlicht een ingewerkte oude deurwaaier van 1790, is afkomstig van het huis ”De Drie Snoecken”, minstens vanaf 1518 gelegen op de hoek Vrijheid/Karel Boomstraat (in Hoogstraten) en circa 1932 afgebroken. Info: www.inventaris.onroerenderfgoed.be.

Er waren al verschillende eigenaars. Recent werd het landhuis nogmaals verkocht.

Quarantainestallen

Tussen Strijbeek en de Mark, verscholen in het grote bos van de fam. Dupret (ondertussen

verdeeld en verkocht, nu eigendom van meerdere privé personen of fiscale vennootschappen) lagen op Strijbeek 5 de quarantainestallen aan de oude Kampweg. Deze oude openbare zandweg verbindt Strijbeek met Klein Eyssel, en er was in het verleden een hele stedenbouwkundige problematiek in verband met de slotgracht die zonder vergunning op het wegtracé werd uitgegraven, ook al omdat de ruilverkaveling van 30 december 1985 een deel van de Kampweg had afgeschaft. Een ruiling en een regeling tussen de gemeente en de privé-eigenaar zorgde ervoor dat de Kampweg weer in ere werd hersteld, weliswaar niet op de oorspronkelijke bedding - maar dat is een voetnoot geworden (zie ook DHM november 1998 ”Vanuit het stadhuis”).

Hoe kwamen die quarantainestallen daar? Het grenstramstation van Meersel was op de tramlijn Hoogstraten-Meersel-Rijsbergen (18991934) belangrijker voor het goederen- dan voor het personenvervoer. Van België naar Nederland was het vervoer van bouwmaterialen heel belangrijk en van Nederland naar

België het levend vee, vooral jonge kalveren. Op de stelplaats van het tramstation van Meersel was er een loods voor het tijdelijk bewaren van goederen en langs deze tramlijn, aan de andere kant van de Mark (richting Strijbeek) stonden de quarantainestallen voor de dieren.

Telkens er nieuwe dieren via de tram in Meersel kwamen, werden die in deze stallen geplaatst en kwam de rijksveearts vanuit Hoogstraten met de tram of per fiets om de gezondheidstoestand van de dieren te controleren. Veertig dagen later kwam de veearts weer naar Meersel om na te kijken of de dieren goed gezond waren. Indien ze in orde waren, kon hij de toelating geven om de dieren te laten vertrekken naar de nieuwe eigenaars. Dieren die niet gezond waren of grote gebreken hadden, gingen naar het vilbeluik. De dieren en de stallen werden verzorgd en onderhouden door personeel van de Buurtspoorwegen (de trammaatschappij).

Westlandse courant

Bij de research voor dit artikel, bezorgde Ton Bluekens een krantenbericht uit de Westlandse courant van 1918. De inhoud spreekt niet alleen voor zich, maar werpt de lezer ook terug in de tijd. Het krantenartikel luidt:

”Te Meerseldreef, even over de Noord-Brabantsche-Belgische grens, ten noordoosten van Antwerpen, is een quarantainestation van den Belgischen staat. De Duitschers hebben eenigen tijd geleden de gebouwen tot een worstfabriek ingericht en het is wel eigenaardig, dat juist in dezen tijd, nu men in Nederland met vleeschmisère worstelt, de Duitsche fabriek zoo druk in werking is. Men heeft het aantal werklieden zeer vermeerderd. De fabriek staat buiten de electrische versperring en verwerkt vee, dat met de grootste brutaliteit uit Nederland over de grens wordt gesmokkeld. Om bij dit smokkelen te helpen heeft men op sommige dagen rond de fabriek een halve compagnie Duitsche oudere soldaten. De smok-

Een foto uit de oude doos van de quarantainestallen

Het oude woonhuis bij de quarantainestallen

De Sint-Jorisburcht van fam. Dupret

kelarij heeft vooral plaats langs Zundert. Minstens een wagon worst wordt tegenwoordig dagelijks uit de Duitsche fabriek via Hoogstraten verzonden. Maar de tram vervoert bovendien veel levend vee uit Nederland afkomstig. De smokkelaars maken goede zaken. Voortdurend worden er wel mannen en jongelingen naar Rozendaal of Breda geleid, maar een veel strenger optreden van de Nederlandsche autoriteiten is noodig om aan den uitvoer van het zoo kostbaar vee een eind te maken.”

Douane - café De Grens

Er waren op het huidige grondgebied al zeker van in de 18de eeuw douanekantoren gevestigd in Hoogstraten en Meersel, maar ”le bureau de douane d'Hoogstraeten” werd in 1849 afgeschaft. Er bleef nog wel ruim 120 jaar een belastingkantoor gevestigd voor onder meer de inning van accijnzen en de aanschaf van fiscale zegels. (KB No. 67 "Douanes - modifications apportées aux bureaux des douanes et aux entrepots", Laeken, 24 avril 1849).

Het douanekantoor Meersel werd in 1858 verlegd naar de weg van Breda naar Hoogstraten bij het gehucht Strijbeek, zo'n drie kilometer ten noorden van de dorpskom van Meerle. Dit was een eerder bescheiden kantoor met een lokale en beperkte werking, voornamelijk voor de in- of uitvoer van vee en paarden (KB No. 710 "Douanes - transfert du bureau de Meersel à Strybeek", Laeken, 30 september 1858).

Er konden aangiften worden ingereikt of bepaalde toelatingen aangevraagd. De ontvanger van het kantoor stond in voor de correcte inning van de douanerechten. Hij was ook

Een oude postkaart van de grens België-Nederland, in de deuropening Heintje Mertens, een douanier in gesprek met een fietser, de slagboom op de grens en daarachter de grenspaal 217

verantwoordelijk voor de afhandeling van de inbeslagnames, zoals het tijdelijk stallen en verkopen van aangeslagen vee, indertijd zowat de belangrijkste smokkelwaar in onze streek. Toen de buurtspoorwegen in 1899 een grensoverschrijdende lijn van Hoogstraten naar Rijsbergen aanlegden verschoof deze douanepost naar het toen opgetrokken stationnetje in Meersel-Dreef. Het goederenverkeer - met onder andere transporten van voedingswaren, stro, bakstenen en dakpannen - was er overigens significanter dan het personenverkeer (J. Schellekens, Zonder omweg naar Hoogstraten, Uitgeverij de Hoogstraatse Pers, 2020, p. 55-59).

Vermoedelijk keerden de ontvanger en zijn medewerkers evenwel terug naar Strijbeek toen het grensstation aan belang verloor door het afschaffen van de tramlijn Meersel-Rijsbergen in 1934. Strijbeek zou voor enkele decennia opnieuw het douanekantoor worden in de middelste bult van de provincie Antwerpen. De grenspost Strijbeek werd uiteindelijk opgedoekt toen het grenskantoor langs de E10/E19 in Meer werd geopend in januari 1972.

Alleen het beeld van de douanier, onthuld op 28 mei 1993 door burgemeesters Peter van der Velden (NL-Nieuw Ginneken) en Arnold Van Aperen (Hoogstraten), in de gevel van de woning doet nog herinneren aan wat ooit was. Alsdan werd café-restaurant De Grens (Strijbeek 16) omgedoopt tot De Douanier. M.m.v. Francis Huybrechts en Jef Schellekens.

Nick Jansen en Cindy Van Otten

” Wij zien ons hier echt

wel oud worden…”

Ons kent ons, dus op bezoek bij Nick Jansen

(39) en Cindy Van Otten (40). Nick is afkomstig van Merksplas, zoon van Christ Jansen en kleinzoon van Pol Jansen en Nel Bastiaansen. Zijn grootouders boerden op de laatste boerderij aan de linkerkant voor de grens, tegenover het douanekantoor-café De Grens. Cindy komt van het Engelenven gelegen op de grens Meer-Minderhout.

Nick en Cindy wilden in 2007 gaan samenwonen en gingen op zoek naar een woning, dat mocht zowel in Merksplas als in groot Hoogstraten zijn. Nick moet wel dagelijks 45 min. rijden naar zijn werk in Antwerpen, dus daar moet wel rekening mee gehouden worden. In een woonwijk zagen zij zichzelf wel niet wonen. Er moest wel ruimte zijn. Uiteindelijk was het moemoe Nel Jansen-Bastiaansen, via haar zoon Christ, die haar kleinzoon Nick liet weten dat het huis van de geburen Karel en Adje Snoeijs-Oomen te koop kwam. Omstreeks nieuwjaar 2007-2008 was alles in kannen en kruiken en in september 2008 was er de verhuis naar Strijbeek 9. Zo gezegd en zo gedaan, en ondertussen zijn zij de trotse ouders van Robbe (12 jaar), Merel (10 jaar) en Linde (8 jaar). Robbe fietst ondertussen al naar Hoogstraten voor de middelbare school, en de meisjes gaan naar basisschool ’t Dreefke. Zo gaat dat in het leven…

Zij wonen graag op Strijbeek, het is er rustig wonen met een ruime tuin, en het verkeer valt reuze mee, maar dat is ook te danken ”aan het feit dat het huis een klein beetje van de straat staat en er ook nog eens een vrijliggend fietspad tussen ligt. Alleen ’s morgens en ’s avonds is het wel drukker op de weg. De aanwezigheid van het bos van de Elsakker is een groot genot om te wandelen met de kinderen en de hond. Jammer is wel dat de mooie bomendreef is moeten verdwijnen voor de aanleg

Het beeldje van de Douanier in de gevel van Strijbeek

van de dubbele fietspad.” Alles heeft zijn prijs.

”Jammer is ook wel dat er niet veel sociaal contact met de geburen is, op enkelen na, omdat veel bewoners van de straat Nederlanders zijn die privé en beroepsmatig georiënteerd zijn op Nederland. Maar wij zien ons echt wel oud worden op Strijbeek, wij wonen hier graag en willen blijven zolang de gezondheid dit toelaat.”

Want de afstand voor de gezondheidszorg in België en voor het levensonderhoud zorgen al eens voor ongerustheid. De regelgeving voor grensoverschrijdend ambulancevervoer ontbreekt, zoals dit ook door de dorpsraad jaarlijks op de openbare vergadering wordt aangekaart.

Dolf Meewis en Jeanne Van Engelen ”Heel de tuin vol met pluimen”

Onbekend is onbemind, dus aangebeld bij Dolf Meewis (65) en Jeanne Van Engelen (67) in één van de huizen opgericht op de verkaveling van de fam. Gheyselinck. Dolf en Jeanne zijn afkomstig uit het naburige Chaam (Nederland). Hun sociaal leven is daar nog steeds op gericht. Zij konden de ruime bouwgrond met zicht op het domein Elsakker uit een stille verkoop aankopen. ”Eerder hadden wij steeds een huis gekocht en verbouwd, nu wilden wij ook eens vanaf de grond zelf bouwen. Dat gebeurde in 2012-2013.” Dolf werkte in de medische branche, Jeanne was verpleegkundige. Kinderen Sophie en Nicole hebben ondertus-

sen het ouderlijk huis verlaten.

Waarom Strijbeek? ”Die keuze was vooral gebaseerd op de vele beperkingen die er in Nederland gelden als je wil bouwen, maar op deze verkaveling was er heel veel mogelijk. Er waren dus de gunstige financiële motieven maar vooral ook de vrije bouwmogelijkheden die de keuze hebben beïnvloed. We waren wel heel erg verwonderd toen nog tijdens onze bouwwerken de volledige dreef van eiken-

STRAAT IN DE MAAND

bomen werd gekapt voor de heraanleg van Strijbeek.”

Zij ondervinden volgens hen geen last van de verkeersdrukte door het woon-werkverkeer van de Nederbelgen. ”Het is er prettig wonen,” klinkt het, en onder het genot van enkele bakjes koffie kan ik dit alleen maar beamen.

De natuur is vlakbij. Jeanne kan ervan meespreken. Ze is de tweede jongste uit een boerengezin van 11 kinderen, en die afkomst vergeet je niet zomaar. ”Zelf hebben we op een keer een fazant gevonden, we waren gaan wandelen en toen lag die daar. Die was aangereden en was nog warm. We zijn meteen gaan kijken op You Tube hoe we die moesten villen. Heel de tuin vol met pluimen. Je blijft tenslotte toch een boerendochter.”

Ten slotte...

Strijbeek is een snelle doorgangsweg tussen België en Nederland, maar alles is er aanwezig om er goed en mooi te wonen. De autostrades zijn heel bereikbaar, zowel in Ulvenhout als in De Mosten. Maar de afstand voor dagelijkse boodschappen, gezondheidszorg en sociaal contact is er jammer genoeg wel. Twee auto’s op de stoep lijkt hier bijna noodzakelijk.

En het is toch wel verwonderlijk wat er in die 2 km straatlengte allemaal is gebeurd. Een straat met veel geschiedenis dus, waar de meeste passanten doorgaans achteloos aan voorbij gaan. (JJ)

Dolf en Jeanne Meewis-Van Engelen

Nick Jansen en Cindy Van Otten met kinderen Robbe, Merel en Linde

DRUKKERIJ

Vragen bij het gemeentelijk reglement begraafplaatsen

Na Hoogstraten en Meer nu ’ruimingen’

op het kerkhof te Wortel

HOOGSTRATEN - In Wortel is de procedure gestart voor het verwijderen van de stoffelijke resten van 39 personen, door het ruimen van hun graven of grafmonumenten. In 2020 gebeurde dat in Hoogstraten en Meer. Verontruste nabestaanden vragen zich af of dat zo maar kan, op welke regelgeving men zich baseert en of men dit reglement niet moet aanpassen nu er steeds meer mensen kiezen voor crematie. Wij zochten het uit.

Het reglement inzake ’begraafplaatsen en lijkbezorging’ is een bevoegdheid van de lokale besturen, die daarbij wel rekening moeten houden met de basisreglementering van het Agentschap Binnenlands bestuur van de Vlaamse overheid.

Tot 20 juli 1971 was het mogelijk om een altijddurende of eeuwige concessie af te sluiten. Die situatie was omwille van plaatsgebrek en een groot aantal verwaarloosde graven uiteraard onhoudbaar. Op dat moment werden die altijddurende concessies omgezet in een periode van 50 jaar. Dat is de maximum termijn die de Vlaamse overheid voorziet met de mogelijkheid om de concessie te verlengen. De gemeenteraad mag daarvan afwijken en naast de duur ook de kostprijs van een begraafplaats bepalen.

Steeds meer crematies

Hoe is de situatie in groot Hoogstraten en in Wortel, waar de procedure nu loopt?

In Hoogstraten overleden in 2021 in totaal 171 personen. Administratief en voor de inrichting van de kerkhoven moest men daarvoor 180 documenten of concessies opmaken. Daarin wordt bepaald wat er met de overleden persoon of zijn urne moet gebeuren.

Er werden dus 9 concessies meer afgesloten dan er overledenen zijn. Dat komt omdat men bij het overlijden van een man of vrouw vaak ook al een concessie aangaat voor de partner in leven. Dan reserveert men een ’perceel grond’ naast het graf waar de dierbare begraven ligt. Die reservering is een uitzondering. Want bij leven al een mooie plaats uitkiezen en al een concessie aangaan kan niet.

82% personen of hun nabestaanden kiezen voor crematie

In die 180 concessies kozen 33 personen voor een ’traditioneel graf in volle grond’. 147 kozen voor crematie, dus bijna 82%. Van die 147 crematies werden 22 urnen bijgezet in een columbarium en 65 begraven op het zogenaamde urnenveld. De as van 18 personen werd op een strooiweide op het kerkhof uitgestrooid. Nog 42 urnen werden meegenomen naar huis om de as daar te bewaren of om uit te strooien in de eigen tuin of op grond van iemand die daarvoor schriftelijke toestemming gaf.

Sinds enkele jaren mag men ook uitstrooien op zee. Daar worden zelfs commercieel georganiseerde boottochten voor georganiseerd.

Op een Nederlandse website kan men zelfs een speciale wandelstok kopen met een ruimte voor as om, zo lezen we op de site, tijdens een wandeling ’stap voor stap’ afscheid te nemen.

Aankondiging

Op het kerkhof in Wortel staat sinds 15 november 2021 een bord met uitleg over de ruimingsprocedure van 33 graven en de namen van de 39 betrokken personen. Omdat het onbegonnen werk is alle nabestaanden op te sporen, is dit de enige kennisgeving. Nabestaanden krijgen tot 15 september 2022 de tijd om alle voorwerpen zoals foto’s, bloemstukken, beeldjes enz. op de betrokken graven of grafmonumenten te verwijderen. Na 15 november 2022 worden de overgebleven grafmonumenten en toebehoren door de gemeentelijke diensten weggenomen.

Voor een aantal nabestaanden is dit even slikken. Zeker als de ouders of iemand die hen dierbaar is jong gestorven zijn. In een aantal gevallen zijn de nabestaanden dus zeker niet gelukkig met het ruimen van een graf. Velen vinden het ook zonde dat er een aantal mooie grafzerken verdwijnen en men heeft angst voor het ontstaan van een lappendeken van wanordelijke open ruimtes, die het kerkhof jarenlang zullen ontsieren.

Op het kerkhof van Meer werden in 2020 enkele vakken met concessiegraven geruimd. Het zal jaren duren voor de open ruimte ingenomen is.

Nadat hun graf geruimd is, worden de namen van de overledenen op een gedenkplaat aangebracht.

Een aantal nabestaanden zou een concessie willen verlengen. Maar hoewel de Vlaamse basisreglementering die mogelijkheid voorziet, is verlenging van een concessie in het Hoogstraats reglement niet opgenomen en dus onmogelijk.

Een concessie vroeger laten beëindigen kan wel. Nabestaanden en zelfs derden kunnen hiervoor een verzoek indienen bij het schepencollege.

Bij een graf voor twee personen gaat de concessie in bij het overlijden van de langst levende

Met of zonder concessie

Bij begravingen wordt onderscheid gemaakt tussen een graf met of zonder een concessie. Bij een traditioneel graf ’in volle grond’ waarop een concessie rust, is de wettelijk bepaalde grafrust minimum 25 jaar. In Hoogstraten bracht men dit op 50 jaar. Deze termijn is dus niet verlengbaar.

Voor graven zonder concessie is de wettelijke grafrust 10 jaar. Die werd in Hoogstraten opgetrokken tot 25 jaar. Dat is ook zo voor een urne begraven op het urnenveld of bijgezet in het columbarium. Deze graven zonder concessie liggen in Wortel aan de noordzijde van de kerk en moeten eenvormig en in arduin zijn.

Kinderen tot 7 jaar worden op een daarvoor voorbehouden plaats begraven voor een periode van 50 jaar. Ook jongeren tussen 7 en 18 krijgen een zelfde grafrust.

De prijs van een concessie voor een graf is in

Hoogstraten vastgesteld op 400 euro per persoon. Een concessie op het bijzetten in een columbarium kost 300 euro per persoon, en concessie op een urnenveld 200 euro per persoon.

Bij een dubbele concessie, bijvoorbeeld voor een echtpaar of personen die daarop recht hebben, gaat de periode van grafrust opnieuw of slechts in op het moment dat de langstlevende begraven wordt.

Plaatsgebrek

Het stadsbestuur wil in alle deeldorpen dezelfde procedure hanteren. In Hoogstraten en Meer werd in 2019 de procedure voor het ruimen van 117 graven opgestart. Dit is er in 2020 uitgevoerd. Nu is Wortel aan de beurt.

Men gaat in elke deelgemeente na hoeveel begravingen er per soort uitgevoerd zijn gedurende de laatste zes jaar. Aan de hand van die

Deze open ruimte wordt voorbehouden aan graven zonder concessie. Misschien is het nodig om de inrichting van het kerkhof aan te passen.

Minder kerkgangers

Het aantal kerkgangers daalt sterkt. Daarom heeft de pastorale eenheid SintFranciscus beslist om het aantal misvieringen te verminderen. Dit is noodzakelijk omdat er een tekort is aan beschikbare voorgangers en organisten, die in verschillende kerken actief zijn.

De Sint-Katharinakerk van Hoogstraten is en blijft de zogenaamde ’zondagskerk’ van de pastorale eenheid. Daar is er een eucharistieviering op zondag om 9.30 uur. Vanaf 1 januari is er in Wortel nog enkel een weekendviering op de zaterdagen voor de tweede en vierde zondag van de maand om 18.30 uur. In Minderhout blijft er een viering op de eerste en derde zondag van de maand om 11.00 uur.

Ook het aantal dankvieringen bij een overlijden vermindert. Door het groot aantal crematies hebben mensen blijkbaar de weg naar de crematoria gevonden. Daar kunnen zowel burgerlijke als christelijk geïnspireerde diensten plaatsvinden en is men vrijer wat de vorm van de dienst betreft. (fh)

gegevens gaat men na of er nog voldoende ruimte is voor de volgende zes jaar. Die oefening wordt gemaakt per soort begraving. Als er bijvoorbeeld op het urnenveld nog voldoende plaats is, gaat men daar niet ruimen. Zo zou er in Wortel geen plaats meer zijn voor graven met een concessie. Bij die oefening heeft men ook rekening gehouden met enkele grote bomen en wortels van bomen, waarbij men niet kan begraven. Hoe dan ook, men verzekert ons dat er enkel geruimd wordt als het echt nodig is.

Bij het ruimen worden rond het graf doeken geplaatst, zodat de berging van de stoffelijke resten discreet kan gebeuren. De stoffelijke overschotten worden ieder apart, in een speciale bodybag, herbegraven in het verzamelgraf. Zo worden de stoffelijke overschotten niet vermengd. Voorwerpen zoals resten van

kledij, ringen of andere zaken die men in een graf aantreft, worden verbrand. En als herinnering aan de ontgraven personen worden hun namen met geboorte- en sterfdatum op een gezamenlijke gedenkplaat aangebracht.

Vragen

Wanneer het gemeentelijk reglement hernieuwingen van concessies toestaat, kan die duur maximum 50 jaar zijn of korter. In dit geval kan de hernieuwing maar geweigerd worden als blijkt dat op het moment van de aanvraag de concessie verwaarloosd is.

Ook wanneer een concessie voor het einde van de initiële termijn sterk vervallen is, mag de gemeente het graf ruimen nadat er een jaar lang een melding uithing bij de ingang van het kerkhof. De nabestaanden hebben in dat geval een jaar tijd om het graf te herstellen.

Wat Wortel betreft kan men zich toch vragen stellen bij vermeend plaatsgebrek op korte termijn. In Wortel zijn in 2021 maar 11 mensen gestorven, waarvan er maar 3 in een traditioneel graf begraven werden. De 8 anderen kozen voor crematie.

Wellicht zal het aantal crematies nog toenemen en zal het 10, 15 jaar of langer duren vooraleer de vrijgekomen plaatsen ingenomen zijn. Op het eerste gezicht is er zelfs nu nog plaats genoeg vrij aan de noordzijde bij de zijingang van de kerk. Maar, zo vernemen we, die ruimte is voorbehouden voor graven zonder concessie, ook al is er ten noorden van de kerk daarvoor ruim plaats voldoende.

Samen

Het is mogelijk om een concessie te nemen voor twee of zelfs drie personen. Dat kan naast elkaar onder een zerk. Naast elkaar, elk op naast elkaar gelegen percelen, met telkens een afzonderlijke zerk. Het is ook mogelijk om twee of zelfs drie kisten boven elkaar te begraven. De concessie moet dan wel in die zin opgemaakt worden. Omdat er wettelijk 65 cm tussen elke kist moet zijn, moet de kist van de persoon die eerst sterft wel voldoende diep liggen. In een graf zonder concessie kan maar een persoon begraven worden.

Je hoeft geen gehuwd paar te zijn om bij elkaar begraven te worden. Het kunnen feitelijk samenwonenden zijn of mensen die niet samen wonen, maar waarvan men op de een of andere manier kan aantonen dat er een band is of was. Het kunnen uiteraard personen van het zelfde geslacht zijn. (fh)

Hoe zou het zijn met de meisjes met het spandoek?

Van honkvast in Wortel tot een droom in Indonesië

HOOGSTRATEN - Voor deze rubriek duiken we in het archief van De Maand op zoek naar foto’s van 20 tot 30 jaar geleden met de vraag hoe met de betrokkenen gaat. In dit nummer een foto van meisjes die een spandoek droegen bij de Mars op Wortel-Kolonie op 9 september 1995.

An Snels

Een gewoon gelukkig leven

An Snels zegt ons dat ze geen spectaculair verhaal heeft, maar wil toch graag meewerken, al is het maar om haar moeder, een trouwe lezer van ons blad, te verrassen. An is de dochter van Ludo Snels en Lea Jansen, een gezin met vier kinderen, twee jongens en twee meisjes.

Haar vader is twee jaar geleden plots gestorven. Een hartaderbreuk, totaal onverwacht op zijn 65ste. Een overlijden zonder aftakeling, maar een echt drama. Veel te jong.

An groeide op in Bolk in het ouderlijk huis van vader, de oudste broer van beenhouwer Rudi Snels van Wortel. Moeder woont nog steeds in het huis waar vader geboren en gestorven is. Net zoals alle andere meisjes op de foto ging ze naar de lagere school in Wortel. Daarna ging ze naar het VTI Spijker waar ze vier jaar sociaal technische wetenschappen volgde. Het 5de en 6de middelbaar volgde An de richting gezondheid en welzijnswetenschappen in Turnhout, net zoals Leentje Verschueren die ook op de foto staat. Vroeger

noemde men dat de opleiding aspirant verpleegster. En ten slotte volgde ze een zevende jaar Leefgroepenwerking in Sint-Maria in Antwerpen. Opvoeder A2 werd dat toen genoemd. Na haar stage werkte ze twee jaar in het GielsBos.

Dertien jaar geleden trouwde An met Wim Vermeiren. Wim was afkomstig van Meer, maar verhuisde op zijn 16de naar Wortel, nadat hun huis in Meer onteigend werd voor de aanleg van de TGV.

En zo heeft ze Wim leren kennen in ’t Slot, voor An de place to be in Wortel, haar dorp waar ze ook voetbalde en actief was in de KLJ.

An en Wim hebben drie kinderen: Rune van 12, Benne van 10 en Nore van 7 jaar. Na de jaren in het GielsBos opende An als zelfstandige een broodjeszaak in Rijkevorsel. Dat deed ze tot Benne geboren werd. Nu woont het koppel in Merksplas en werkt An op de financiële dienst van scholengemeenschap Invento in Zandhoven. Wim werkt al meer dan 16 jaar bij Hesco in Meer.

An komt de andere meisjes op de foto niet

veel meer tegen, al ligt de vriendenkring van Wim en An nog steeds in Wortel. Samen in ’t Slot en Wim als lid van wielerclub De Bosberen. ”Je merkt het”, zegt An, ”We leven een gewoon leven en zijn gelukkig.”

Jitse Druyts

Dromen van Indonesië

Jitse groeide op in Wortel als dochter van Jos Druyts en Marleen Kimpe. Na de lagere school in eigen dorp, vier jaar Seminarie en twee jaar toerisme in VTI Spijker, genoot ze van het kotleven in Antwerpen waar ze verder studeerde. Met een diploma lichamelijke opvoeding op zak vertrok ze naar Frankrijk. Ze werd verlieft op Franrijk en op Julien, een Fransman. Samen woonden en werkten ze 15 jaar lang in de Franse Alpen. Jitse was er verantwoordelijke voor een luxeboetiek en haar man Julien was ski- en snowboardleraar. Daar werd ook hun nu 7-jarige zoon Lenn geboren.

Dankzij het seizoenswerk van hen beide kon het gezin veel reizen. Elk jaar na het winterseizoen vertrokken ze minstens voor twee maanden de verre wereld in, meestal richting Azië. Filipijnen, Nieuw-Zeeland, Singapore, FERBUARI 2022 - DE HOOGSTRAATSE

An Snels met haar man Wim Vermeiren en hun drie kinderen Rune, Benne en Nore.

V.l.n.r. Bieke Van Bavel, Ties Goos, An Snels, Ans Aerts, Sanne Druyts, Jitse Druyts, Tinne Kimpe, Hanne Melis, Femke Melis en Leen Verschueren.

... en vooral Indonesië. Aan dat land verloren ze hun hart en drie jaar geleden beslisten ze om hun droom waar te maken en naar Indonesië te verhuizen.

Maar corona gooide aanvankelijk roet in het eten en het duurde nog twee jaar vooraleer het gezin er, na veel officieel gedoe en slapeloze nachten, grond kon kopen in West-Sumbawa. Het is in de context van deze bijdrage onmogelijk om het boeiende verhaal van Jitse en haar gezin in Frankrijk en hun leven in Indonesië samen te vatten. Dat leest u in onze rubriek Skype in ons volgende nummer.

Tinne Kimpe

Genieten met volle teugen

Geboren en opgegroeid in de Moerklokstraat woont Tinne Kimpe nu in de Zandstraat. Meer Wortels kan je niet zijn. Ze werd in 1988 geboren in het gezin van Jef Kimpe en Diane Van Gestel en was dus zeven jaar oud toen ze mee opstapte in de bewuste Mars.

Tinne heeft nog een oudere broer Stef en een tweede broer Thijs die jonger is. Na de lagere school in Wortel volgde ze vier jaar TSO in VTI Spijker en daarna publiciteitstekenen in het H. Grafinstituut te Turnhout. Na haar studies werkte eerst bij Zara op de Meir in Antwerpen en nadien bij Lebos in Turnhout.

Zeven jaar geleden besliste Tinne om terug te gaan studeren. Ze stopte anderhalf jaar met werken en studeerde kinderzorg, een opleiding in het volwassenonderwijs te Turnhout met veel stagemomenten. Nu werkt ze in het kinderdagverblijf De Gelmeltjes hier in de

Gelmelstraat in Hoogstraten.

Tinne is vorig jaar getrouwd met Miel Braspenning en samen hebben ze twee kinderen. Hun dochtertje Lou is 6 jaar en hun tweede dochter Mea is er twee.

Miel en Tinne zitten veel in ’t Slot. Miel heeft er verantwoordelijkheid en Tinne geniet er met volle teugen met hun Wortelse vrienden. Daarnaast kan je Tinne wel eens zien lopen door het dorp en sinds kort speelt ze ook tennis.

Hanne Melis

Oud worden op Poeleinde

Bij de mars in 1995 was Hanne 9 jaar, net zo oud als haar oudste dochter Eloise nu. Haar vader is Marc Melis en haar moeder Monique Wouters, alle twee uit het Turnhoutse. In 1986, toen Hanne enkele maanden oud was, zijn ze op Poeleinde in Wortel komen wonen. Haar vader werkte jarenlang in Wortel in de bank. Eerst voor KBC en later als zelfstandig kantoorhouder van Crelan.

Hanne ging naar de gemeenschool in Wortel, net zoals haar kinderen nu. ”Ik vind het kleinschalige en familiale heel leuk aan deze dorpsschool,” zegt Hanne. ”Onze twee oudste dochters hebben nog les gehad van een juf waar ik zelf nog les van kreeg.”

Haar man Pieter is oorspronkelijk van Koningshooikt. Maar het was snel duidelijk dat dit voor Hanne wat te ver van Wortel was. Toen ze in 2009 samen wilden gaan wonen, konden ze 1 van de 6 bouwgronden op Poel-

einde kopen. Dus niet ver van haar ouders, op een akker waar ze vroeger samen met haar schoolvriendinnetjes zoals Sanne Druyts en Tinne Kimpe wel eens in de maïs gingen spelen.

Hanne volgde een opleiding als opvoedster maar werkte 12 jaar als apotheekassistente bij apotheek Fransen in Hoogstraten. Maar opvoeding bleef haar interesseren en eind 2019 heeft ze dan de stap gezet. Ze werkt nu op ’t Klavier, het vroegere Zwart Goor. ”Ik ben super blij dat ik de stap heb durven zetten”, zegt Hanne daarover.

Haar man Pieter werkte als schrijnwerker in Putte, maar omdat het al vlug een uur rijden is, werkt hij nu in het Klein Seminarie als werkman - schrijnwerker, een job die hij met veel plezier doet.

In mei 2011 zijn Hanne en Pieter getrouwd en al snel werden ze voor de eerste keer mama en papa. Nu hebben ze drie schatten van dochters: Eloise is 9 jaar, Elina 7 en Anthe is in september 5 jaar geworden.

”Als ik mijn dochters hoor zeggen dat ze later ook in Wortel willen wonen ben ik wel blij dat niet alleen ik mijn hart heb verloren aan ons dorpje. Ook mijn man voelt zich hier helemaal thuis, en vind het super leuk om met de kindjes in het speelbos te gaan ravotten. Het speelbos in onze prachtige kolonie, waarvoor ik als 9-jarig meisje mee ben gaan betogen!” zegt Hanne trots.

Het verhaal van Jitse Druyts, haar man Julien en hun zoontje Lenn in Indonesië leest u in onze volgende uitgave.

Hanne Melis met haar drie kinderen Eloise, Elina en Anthe

Leen Verschueren

Mama maakte het spandoek

De 10-jarige Leen Verschueren staat helemaal rechts op de foto. De meesten kenden haar als Leentje en dat is zo gebleven. Na de lagere school ging Leen naar VTI Spijker. Ze volgde er drie jaar sociaal technische wetenschappen. Maar omdat ze iets in de sociale sector wou doen ging ze in Turnhout gezondheid en welzijnswetenschappen studeren, met stages in een rusthuis, een kinderdagverblijf, het Zwart Goor en een kleuterschool. Maar bejaardenverzorgster zoals haar mama en ”poepen wassen”, nee dat zag Leen niet zitten.

Onderwijs beviel haar het best en dus ging ze in Vorselaar voor kleuterleidster studeren met daarna een specialisatie bijzonder onderwijs. Ondertussen, in 2006 leerde ze haar vriend Tom kennen en combineerde ze die opleiding met werken in Williams Place, het café van Tom in Rijkevorsel.

Maar dat werd te veel. Ze stopte de opleiding, ging met Tom boven Williams Place wonen en werkte twee jaar in de zaak van haar vriend.

Werken met kinderen bleef echter haar passie en in 2010 stapte ze terug in het onderwijs, met interims in het lager- en kleuteronderwijs tot juf in het asielcentrum te Weelde. Dat deed ze tot ze zwanger werd van hun eerste kindje Claas. Die werd geboren in het weekend van ’Veussel kermis’, ”echt niet het moment om een kind te krijgen”. Twee jaar later werd Josefien geboren.

”Ik droomde altijd van drie kindjes”, zegt Leen, ”en omdat Tom acht jaar ouder is, zei hij ”nu of niet meer”, ook al was Josefien toen juist een jaar oud. Ik was meteen terug zwanger en de gynaecoloog zag meteen dat het een tweeling was. In juli 2016 werden Kamiel en Gustaaf geboren.

Sinds een jaar wonen we in onze nieuwe stek in Rijkevorsel en ik werk op het secretariaat van Sint-Victor in Turnhout. Daar ga ik niet meer weg. Het is een ideale job voor een mama met kindjes en een geweldige school. Met vier kinderen is de tijd voor hobby’s beperkt.”

Sinds 2018 komt Leen niet meer elke week in Wortel. Mama, die het spandoek maakte, is toen overleden aan kanker. Ze heeft hard gevochten maar de ziekte heeft gewonnen. ”Gelukkig heeft ze al haar zes kleinkindjes nog leren kennen”, zegt Leen, ”Onze kindjes noemen haar Moesje, ze wordt hier nog elke dag gemist en dat wil ik ook zo houden. Ook al waren ze nog klein, het is prachtig om zien

dat ook zij soms uit het niets huilen omdat ze Moesje missen.”

Papa, gekend als de Claus van de voetbal in Wortel, werd meteen ingeschakeld in het drukke weekschema van Leen. Hij gaat elke maandag de kindjes van school halen en blijft hier ook eten. Ik ben super fier op de manier waarop hij het zonder mama doet.

Als ik in Wortel kom, is het voor een bezoekje aan papa en aan mama op het kerkhof. ”Ik kom er niet super graag”, zegt Leen, ”Ik loop er altijd wat verloren, maar ik wil dat haar plekje daar er mooi bij ligt. Dat is het enige dat ik voor haar nog kan doen.” (fh)

Leentje Verschueren, haar man Tom en de vier kinderen Claas, Josfien en Kamiel en Gustaaf

Gezins- en relatietherapeut Veerle Wullaert over liefde en scheiden

Hoeveel punten krijgt jouw relatie op 10?

HOOGSTRATEN - Hoe houden we onze relatie in topconditie? En hoe kwetsbaar kan een intieme relatie wel zijn? Wat zijn de valkuilen in je relatie? Maar ook: wie is Veerle Wullaert? Ik zoek deze gezins- en relatietherapeut op in haar nagelnieuwe kantoor in de Kleistraat in Hoogstraten, waar ze me hartelijk ontvangt met koffie, een waarlijk bakje troost bij liefde in tijden van corona. Dit interview vindt plaats in die donkere dagen voor Kerstmis. Alsof Moeder Natuur ons wil meegeven dat elke relatie weleens door slecht weer gaat. Want voor je het weet, gebeurt er iets waardoor je relatie stuk gaat of toch een flinke deuk krijgt.

”De grootste bezorgdheid van koppels in therapie, tenminste als ze het goed voor hebben met hun kinderen, is de hoop dat ze met kerst nog samen aan tafel zitten,” begint Veerle.

Ze heeft niet veel vragen nodig om over deze materie te praten. Velen die een beroep doen op haar expertise zijn mensen zoals jij en ik. Sommigen geven aan dat ze geen grip meer hebben op de liefde, of op de relatie, anderen sjouwen een erfenis uit het verleden met zich mee waarin ze vastlopen.

Volle tafel

DHM: Uit wat voor gezin kom je zelf?

”Ik kom uit een gezin waarvan de grootouders gescheiden zijn. Het was 1969 en mijn grootmoeder was dochter van de laatste burgemeester van Zandvliet voor de fusie met Antwerpen. Het was een straffe madam met heel veel lef. Ze verbleef in Brugge met haar nieuwe liefdesrelatie. Zij was een erg zelfstandige en vrijgevochten vrouw, je zou haast denken dat ze te vroeg geboren was voor haar tijd.

Een man mag alles eten, maar niet alles weten

In het polderdorp Zandvliet was dit wel erg spraakmakend en men sprak er schande van. Mijn grootvader heeft daar erg onder geleden. Na heel wat jaren is mijn grootmoeder teruggekeerd naar Zandvliet waar ze politiek actief werd voor de CVP. Zij kon haar ei wel kwijt in die exclusieve mannenwereld. Haar motto was: ’een man mag alles eten, maar niet alles weten’.

Zelf ben ik geboren in 1963 als de oudste van drie kinderen en als laatstgeborene van Lillo, het verdwenen dorp aan de Schelde ten Noorden van Antwerpen.

Mijn familie werd geconfronteerd met onteigening ten voordele van de uitbouw van de

haven. Dit zijn gebeurtenissen die beklijven, maar ik heb ook gezien en gehoord hoe mijn vader dit pijnlijk verhaal heeft kunnen draaien naar een kracht, nl. te mogen bijdragen aan de evolutie van een wereldhaven.”

DHM: Hoe verging het jou nadien? ”Gelukkig getrouwd en dan slaat het noodlot toe. Mijn man sterft op 36-jarige leeftijd. Mijn zoon was 6 jaar, ikzelf 32. Na een periode van rouw en herstel heb ik geleerd wat doorzetten is en heb ik bewust gekozen om volop in het leven te staan én een thuis te geven aan mijn zoon, waarbij hij ruimte had om te groeien tot de fantastische man die hij vandaag is.

Van mijn zoon en schoondochter kreeg ik ondertussen twee prachtige kleindochters en mijn huidige man heeft ook drie volwassen kinderen. Dat is een volle tafel met alle partners erbij.”

Op professioneel vlak timmerde ze ondertussen flink aan de weg. ”Na mijn opleiding gaf ik les aan de Sociale Hogeschool en heb ik enkele directiefuncties in de welzijnssector

gehad. Daarna ben ik als zelfstandig trainer en coach gestart. Sinds 2000 heb ik een zelfstandige praktijk voor gezins- en relatietherapie.

Ik werk hoofdzakelijk met koppels en families, vooral koppels of families die samen ondernemen. Ook als adviseur familiebedrijven gaat mijn aandacht uit naar de relaties binnen de familie onder de vorm van lange termijn begeleidingstrajecten.”

Balans

DHM: ’Liefde’ als werkterrein. Wat moet ik mij daar bij voorstellen?

”Liefde kan je naar een punt brengen waarbij je jezelf gaat verloochenen. Je krijgt het gevoel dat je niet meer trouw bent aan je eigen waarden en normen. Of een gevoel dat je op deze wijze nooit in een relatie hebt willen staan. Als therapeut moet je dan op zoek gaan naar het ganse verhaal, als het ware gaan onderzoeken waarom je dat doet, je moet het verhaal mee gaan exploreren. Wat zijn de goede redenen geweest om zo ver te gaan, om het zover te laten komen? Deze zoektocht in

de therapie is belangrijk omdat mensen zich dan erkend voelen in de dingen die ze al wel geprobeerd hebben.

Het kan ook zijn dat je de dingen doet uit liefde voor je partner, dat je zo ver gaat in het geven aan je partner dat de balans van geven en nemen uit evenwicht gaat.

Ik merkte dat ik heel wat koppels kreeg rond buitenechtelijke relaties. Heel heftig allemaal. Er zijn heel wat koppels die vooraf zeggen ’als dat bij mij zou gebeuren dan staan de koffers klaar.’ Gelukkig doen heel veel van die koppels dat niet.”

DHM: Hoe begin je aan zo’n therapie? ”Er is een volgorde. Er is iets heel pijnlijks gebeurd in je relatie, wat je liever niet wilt meemaken. Een pijnlijk verhaal, meestal voor de twee partners.

De eerste stap is: erkenning voor de pijn door de ander. Het is niet genoeg als de overspelige partner dan zegt: ’ik ben er toch mee gestopt en ik heb voor jou gekozen.’ De bedrogen partner wil eerst een erkenning van de pijn. Als therapeut sta ik daar nogal wat bij stil omdat ik dat heel erg belangrijk vind.

Pas daarna kunnen we naar de volgende stap: wat gaan wij doen als koppel? Gaan wij verder met elkaar? Wat heel vaak gebeurt is dat koppels besluiten om verder te gaan maar dat de partner op de strafbank wordt gezet. Er zijn gevallen waarbij de man het gevoel heeft dat hij na vele jaren nog steeds op die strafbank zit. Dat kan dus heel ver gaan. Zoals de vrouw die na een woede-uitbarsting haar man urenlang wakker houdt, zodat de man ’s morgens een wrak is als hij naar zijn werk vertrekt. Mensen kunnen soms ver gaan. Ik noem de fase waar die koppels in zitten: de vergeldende gerechtigheid. ’Zie wat jij mij hebt aangedaan’.

De kunst is dan om naar een herstellende gerechtigheid te gaan. Tenminste als je ervoor gekozen hebt om verder te gaan met elkaar.”

Open en bloot

DHM: Ontrouw hoeft dus niet noodzakelijk het einde van een relatie te zijn… ”Je kan in dat geval afspreken: ’er is iets gebroken, maar we gaan verder, want we doen dit voor de kinderen’. Dat is natuurlijk een goede reden. Maar je kan ook zeggen: ’Kijk we zijn een koppel en we willen elkaar nog beter leren kennen. We willen uitzoeken waarom dit gebeurd is en hoe we er mee omgaan in de toekomst’. Dan is er dus de intentie om elkaar beter te leren kennen.

Uit ervaring weet ik dat het niet goed is om bij ontrouw alle details te weten, je gaat be-

paalde dingen visualiseren en dat doet verschrikkelijk pijn. Het bemoeilijkt ook de therapie als dusdanig. Maar sommige koppels beslissen er toch voor om alles te weten, vanuit de veronderstelling dat er hen dan niets is achtergehouden.

Als het gaat over geheimen binnen een relatie dan kan het zijn dat één van de partners wenst dat dit niet meegedeeld wordt aan de andere. Ik vraag dan meestal naar een goede reden: wat maakt dat je dat niet wilt? Ik ben er overigens van overtuigd dat je sommige zaken beter laat rusten omdat die de relatie ernstig kunnen belasten.

Vroeger zou ik gezegd hebben dat het beter is dat je alles vertelt. Maar na dertig jaar ervaring deel ik die mening niet altijd meer. Er kunnen voor mij geheimen zijn, of je kan wat prijsgeven, zodanig dat het een leefbaar verhaal wordt. Dan kan je verder. Dat doe je uit zorg voor de relatie. De open en blote waarheid vertellen kan de relatie soms ernstig aantasten.

Er zijn ook voorbeelden van partners die achteraf met spijt bekennen dat ze delen in het verhaal liever niet hadden geweten. Weliswaar blij dat hij of zij alles gezegd heeft, maar nu blijft dit wel eeuwig in zijn of haar geheugen geprent.”

DHM: Hoe ziet die stap naar herstel eruit? ”De aanwezigheid van gerechtigheid is heel belangrijk maar je moet de focus durven leggen op herstel. Als je blijft hangen in een vergeldende fase dan geraak je niet verder. Geloof mij, dat is heel pijnlijk, en er zijn koppels die daar jaren in blijven hangen. Dat wil je niet meemaken.

Ik heb niet de exacte cijfers, maar 96% van

Plat bedrog komt voor bij mensen die constant vreemdgaan

alle situaties rond buitenechtelijke relaties hebben te maken met bepaalde redenen. Slechts 4% heeft te maken met plat bedrog. Plat bedrog komt voor bij mensen die constant vreemdgaan, die er als het ware een sport van maken. Hiertegenover staat het overgrote deel dat te maken heeft met een zoektocht naar zichzelf.

Ik geef een voorbeeld. Een man heeft een buitenechtelijke relatie gehad met een goede vriendin van zijn vrouw. Dit komt nogal eens voor. Boven op de ontrouw betekent dit ook nog eens een extra verlies voor de vrouw. Tijdens de therapie heeft de man erkenning gegeven voor de pijn die hij zijn vrouw heeft aangedaan.

Dan zijn we samen op zoek gegaan naar de reden waarom dit is kunnen gebeuren. Blijkt dat de man al jaren naar iets op zoek was binnen zijn relatie, naar iets dat niet kwam. In gesprekken met zijn vrouw blijkt dat zij hieraan niet kan of wil beantwoorden. Hij was daarin vrij teleurgesteld. En dus is hij op zoek gegaan naar iemand die dat begreep. En het klinkt misschien raar maar hij heeft dit gedaan om zijn vrouw te sparen en om haar niet blijvend pijn te doen. De kunst is dat de vrouw hiernaar kan luisteren. Dat zij ook kan zien hoe dat is kunnen gebeuren. In dit geval is dit gelukt. Het koppel is hieruit geraakt en is na vier jaar nog steeds samen.”

Vertrouwen

DHM: Opnieuw vertrouwen hebben in je partner lijkt me niet evident… ”Daar moet je echt aan willen werken. Hoe doe je dat? Eigenlijk is het een soort liefdescharter maken. Je moet jezelf de vraag durven stellen: zouden we wel met elkaar trouwen? Wat maakt dat deze relatie voor mij zo belangrijk is? En wat zouden we vastleggen in ons liefdescharter als we die stap zouden zetten? Ik blijf erbij dat er in een liefdesrelatie te weinig aan een intentieverklaring wordt gedaan. Let op, het is geen con-

tract, het is een intentie. Ik ga vaak met koppels een ganse dag samen zitten om het liefdescharter te bekijken. Hierin verklaren de partners wat er voor hen belangrijk is aan deze relatie.

Het kan natuurlijk ook zijn dat ze tot de conclusie komen dat ze niet meer verder willen met elkaar. De meeste koppels die tot dit besluit komen zijn toch ’opgelucht’ dat ze het traject hebben afgelegd om te komen tot dit besluit.

Meestal besluiten ze toch om met elkaar verder te gaan

Maar in de meeste gevallen besluiten ze toch om met elkaar verder te gaan. Daar kunnen goede redenen voor zijn: om te beginnen financiële, maar ook een diepe betrachting om je gezin te beschermen en te behouden. Het is heel mooi en moedig om aan je gezin te laten zien dat je door een heel moeilijke periode bent gegaan als koppel, maar dat je niet hebt opgegeven. Het is best mooi dat je aan je kinderen meegeeft dat je niet te snel moet opgeven.

Maar er zijn ook koppels die uiteengaan, die wat later terug in therapie komen om dan hun relatie opnieuw een kans te geven. Dat kan zelfs jaren later zijn, maar het gebeurt…. Een tweede keer trouwen is vaak een veel bewustere keuze. Ik denk dat dit echte liefde is: het gevoel dat je met die man of die vrouw je leven wilt delen. Het moet een gevoel zijn dat je nog bij niemand hebt ervaren.

Nog een ander voorbeeld uit de praktijk. Als er in mijn relatie iets is wat mij stoort dan probeer ik dat duidelijk te maken aan mijn man. Als je aanvoelt dat hij niet reageert dan ga je dat op een andere manier duidelijk te maken. Het begint je te ergeren, je wordt kwaad, hulpeloos, machteloos totdat je zegt: hier stopt het, het doet te veel pijn omdat het probleem niet opgepakt wordt aan de andere kant.”

Punten geven

DHM: Hoe pak je dat aan?

”Koppels die in deze situatie zitten probeer ik aan tafel te brengen om te praten rond ontvankelijkheid. Dat bestaat uit vier punten. In de eerste plaats is er bereikbaarheid: als ik iets kwijt wil, kan ik dan bij jou terecht? Weet ik dat jij op dat moment écht luistert naar mij? Als tweede is er de ontvankelijkheid: als ik iets zeg vanuit mijn kwetsbare positie komt dat dan binnen bij jou? Vang jij dat op? Geef jij mij hier rond iets terug zodanig dat ik het gevoel krijg dat je mij ’gezien’ hebt? Het derde punt is betrokkenheid: als ik tegen jou

iets zeg vanuit mijn kwetsbaarheid, verneder jij mij dan niet of minimaliseer je dat niet, laat jij mij in mijn waarde? En ten slotte is er de uitdaging: zit er in onze relatie genoeg ruimte om elkaar te stimuleren en om samen relationeel en persoonlijk te groeien?

Er zijn koppels die mij heel diep raken. Koppels die heel diep zijn gegaan. Ik sta soms in verwondering hoe sterk zij zijn om verder te gaan met elkaar. Vergeet niet dat er in een relatie altijd drie partijen zijn: man, vrouw en de relatie op zich. Dat is heel belangrijk. Je moet ook, buiten jezelf, naar de relatie op zich durven kijken.”

DHM: Hoe bedoel je dat, de relatie als derde partij?

”Dat is wel degelijk zo. Je moet je durven afvragen ’Wat heeft deze relatie nodig?’ of ’Zijn we deze relatie niet aan het verwaarlozen?’ of ’Wat heeft deze relatie nodig om nog te kunnen groeien?’ Met koppels die dit durven te benoemen kan je in therapie een ander en diepgaander gesprek aangaan.

Ik vraag hen dan om de relatie eens punten te geven. Schaal die eens van 0 naar 10. Dit is een boeiend zelfonderzoek. Verwaarloosde relaties zien we vaak bij jonge gezinnen: als er jonge kinderen zijn met alle drukte die daarbij komt kijken, slapeloze nachten, school, opvang, huisje, tuintje. Doe daar nog een drukke job bij en je hebt een optelsom van zaken die kunnen leiden tot een verwaarloosde relatie.

In zulke relatie ben je nog uitsluitend vader en moeder en je vergeet de rol van intieme partner. Intieme partner heeft niet alleen te maken met seks maar vooral met aandacht voor elkaar, aanraken, graag zien, voelen. In een ontwricht gezin stel ik het altijd voor als bij een vliegtuig in een noodsituatie. Eerst moet je zelf het zuurstofmasker opzetten en dan pas je kinderen verder helpen.

Zorg dus eerst dat die relatie goed zit en dan kan je aandacht geven aan je kinderen. Kinderen verdienen ouders die een goede relatie hebben.”

Handvaten

DHM: Maar dat is niet altijd vanzelfsprekend, veronderstel ik… ”Een gezin staat op drie belangrijke pijlers:

als eerste je rol als moeder en/of vader. Een tweede pijler is het managementgedeelte, het besturen van je gezin, de dagdagelijkse taken, het aankopen en onderhouden van je huis enz. En een derde pijler is het intieme gedeelte. We zien vaak dat deze laatste pijler wat ondergesneeuwd geraakt. Dat moet je durven zien. Ouders zijn soms wat te veel… ouders.

Ouders zijn soms wat te veel… ouders

Relatietherapie is niet enkel een communicatie tussen de partners en mij. Je moet ook handvaten mee naar huis geven. Niet alleen rond communicatie. Het heeft vooral te maken met de erkenning van de pijn. Zie jij de pijn die er is van de ander, kan je zien wat dit voor haar of hem betekent, kan je daarin komen?

Als er één ding is dat ik geleerd heb in die dertig jaar relatietherapie dan is het dat zowel mannen als vrouwen hun pijn hebben. Mannen zijn soms stoer maar zij zijn ook heel kwetsbaar en zij kunnen hun kwetsbaarheid heel goed uiten. Minimaliseer dus nooit de pijn van een man.

Therapie kan soms heel traag gaan, dat is ook de bedoeling. Herhalen wat zich thuis afspeelt en daarop inspelen is zeker niet de bedoeling van therapie, wel gaan kijken waar de knoop zit.”

DHM: Nemen we in onze relatie niet veel mee van onze eigen ouders?

”Ik laat vaak een stamboom opstellen van de vorige generaties, ouders, grootouders. Hoe was hun relatie? Wat wil je hiervan bewaren, in stand houden. Wat wil ik in mijn eigen relatie vooral niet doen? En ben ik daarin geslaagd om dat zo te doen? Ik vraag hen dan ook: als ik later deze oefening zou doe met je kinderen, wat vind jij dan belangrijk dat de kinderen over je vertellen? Hoe denk je dat je kinderen binnen twintig jaar gaan terugkijken op jullie relatie, hoe deden die dat? Hoe gingen zij met elkaar om? Maar je moet ook durven kijken naar de kwetsuren die er zijn bij de ouders of grootouders.”

Afscheid

DHM: Een relatie uit het verleden kan voor de huidige partner een moeilijk gegeven zijn, niet?

”Als het over een liefdesrelatie gaat in het verleden is dat voor de huidige partner inderdaad vaak geen gemakkelijke situatie. Ik vertel hier het verhaal van Siska. Uit respect voor de betrokkenen heb ik hun namen aangepast.

Siska, een flamboyante vrouw van 69, kreeg het

verdict dat ze aan een terminale ziekte lijdt. Nu, aan het einde van haar leven, vraagt ze zich af:

’Aan wie wil ik nog schrijven om iets te vertellen, om afscheid te nemen voor dat hij of zij mijn overlijdensbericht te lezen krijgt?’

’Dertig jaar geleden, voor ik mijn huidige man leerde kennen had ik een korte relatie met Max. Zowel Max als ik wisten dat dit geen duurzame relatie zou worden, maar hij heeft me wel terug zelfvertrouwen gegeven. Een jaar later leerde ik dan mijn huidige partner, Frank, kennen waarmee ik een liefdevolle relatie heb tot op vandaag. Toch kan ik ook met dankbaarheid terugdenken aan Max.’, vertelde Siska.

Toen zij zichtbaar geëmotioneerd haar verhaal deed, dacht ik meteen aan wat ik pas had gelezen in het boek ’Geschreven geschiedenis’ van Simone Sebag Montefiore. Ik vertelde op mijn beurt aan Siska het verhaal van Marianne Ihlen en Leonard Cohen uit het boek van Montefiore.”

DHM: Waar gaat dat dan over? ”Cohens grootste inspiratiebron was Marianne Ihlen, een jonge Noorse die in 1960 met hem op het Griekse eiland Hydra ging wonen. Aan het eind van de jaren zestig liep de relatie op de klippen. Marianne trouwde en verhuisde naar Oslo. Vele jaren later, in 2016, kreeg ze te horen dat ze leukemie had. In het ziekenhuis ging ze snel achteruit en verwachtte snel te sterven.

Op 1 juli vroeg ze haar goede vriend Jan Christian Mollestad dit te laten weten aan Cohen, die op zijn tweeëntachtigste nog steeds zingt en schrijft hoewel hij ook ziek is. Jan stuurt hem die nacht een brief waarin hij laat weten dat Marianne ’nog maar een paar dagen te leven heeft’ en eindigt met ’ik hoop dat je dit op tijd leest en je haar nog kunt bereiken. Ik hoop ook dat je me niet te bemoeizuchtig vindt, ik wil je alleen Mariannes innige liefde voor jou doorgeven.’ Jan heeft niet veel hoop dat hij een antwoord zal krijgen van Cohen, maar in de vroege ochtend, na een slapeloze nacht, vindt hij deze prachtige brief. Jan leest hem voor aan haar.

Liefste Marianne, Ik ben vlak achter je, dichtbij genoeg om je hand te pakken.

Dit oude lichaam heeft het opgegeven, net als dat van jou, en het ontruimingsbevel kan ieder moment bezorgd worden.

Ik ben je liefde en schoonheid nooit vergeten. Maar dat weet je.

Ik hoef niets meer te zeggen. Goede reis oude vriendin. Ik zie je aan het einde van de weg. Eindeloos veel liefde en dankbaarheid.

Dit teken van onverminderde affectie, gaf

Marianne vrede. Een dag later raakt ze in coma en twee dagen daarna overlijdt ze. Leonard Cohen zelf overlijdt in november van dat jaar.”

Knopen

DHM: En wat gebeurde er met Siska? ”Geïnspireerd door dit verhaal schreef Siska een brief aan Max. Ook haar brief werd beantwoord. Naast de mensen die haar heel nabij zijn in haar huidige leven, waren ook de geschreven woorden over een echte verbondenheid in het verleden van grote betekenis. Als bevoorrechte getuige heb ik echt wel kunnen vaststellen dat dit contact van uitzonderlijke waarde was bij haar afscheid van het leven. Het was voor haar alsof ’al de goede en verbonden momenten’ aan het eind van het leven mochten gevierd worden. Daarenboven was ze haar man, Frank, dankbaar dat hij haar deze brief echt gunde.

Dit zijn allemaal uitingen van hoe mooi liefde kan zijn. Stel je voor dat Siska die vraag niet had durven stellen, zoals dat vaak in relaties gebeurt. Soms is er een gebrek aan openheid. We denken vaak in elkaars plaats. Wat zal mijn man of vrouw daar wel niet van denken? Of ik ga haar of hem kwetsen.

Het kan ook anders. Opnieuw een voorbeeld. Een dame van rond de 86, misschien wel de oudste persoon die ik ooit in therapie heb gehad. Haar man doet op zijn sterfbed een bekentenis: ’ik heb er altijd spijt van gehad dat ik met u getrouwd ben geweest en dat ik bij u ben gebleven’. Daar moet je als vrouw mee verder leven. Hoe ga je dat doen? Dat noem ik complexe rouw.

Het is zeer duidelijk dat dit koppel niet door bepaalde knopen geraakt zijn. In de therapie die hierop volgt, met de weduwe, hebben we ondervonden dat de balans tussen geven en nemen in deze relatie niet goed zat. Dat moet niet perfect in evenwicht zijn, geen 50/50 verdeling. Maar hier werd er ’gegeven’ op zulke manier dat de balans toch helemaal uit evenwicht was. Uiteraard waren er ook heel veel goede dingen in de relatie, maar die dreigden ondergesneeuwd te worden door die ene zin.”

Nu komen vaak twintigers of dertigers op raadpleging

Gelukkig scheiden

DHM: Bestaat er zoiets als een ’gelukkige scheiding”?

”Wat ik duidelijk merk, pakweg de laatste tien jaar, is dat de mensen veel vroeger een beroep doen op een therapeut. Vooral jonge koppels

zelfs. Men liet het vroeger vaak te ver gaan, dan wordt het alleen maar complexer. Het zijn nu vaak twintigers of dertigers die op raadpleging komen. En als je dan vraagt wat maakt dat je dit doet, dan komt heel vaak de opmerking dat ze niet zodanig willen vastlopen dat ze uiteen moeten gaan zoals hun ouders hebben gedaan. Ze willen geen scheiding meemaken omdat ze als kind hebben ondervonden hoe erg dat dit voor hen was. Zij willen er echt alles aan doen om dit te vermijden. Of er ook ’gelukkige scheidingen’ zijn? Ik neem aan dat je spreekt over een koppel dat kinderen heeft. Laat me duidelijk maken dat een kind van 18 even hard onder een scheiding kan lijden als een kind van 5. Leeftijd doet er eigenlijk niet toe. Het is vooral van belang hoe die scheiding verloopt en welke impact dat heeft.

Het belang van de kinderen is groter dan dat van de ouders

Voor mij is een ’gelukkige scheiding’ - eigenlijk vind ik gelukkig en scheiding een moeilijke combinatie - er een waarbij de beslissing genomen is op een manier waarbij heel veel aandacht is gegaan naar elkaar, er gezocht is naar een consensus, en waarbij heel veel rekening is gehouden met de kinderen. Waarbij het belang van de kinderen groter is dan het belang van de ouders…

Vaak zien we het andersom en merken we dat het belang van de ouders groter is dan dit van de kinderen. De kinderen kijken hierop toe maar durven niets te zeggen om de zaak niet erger te maken. Want hoe klein de kinderen ook zijn: kinderen willen in die toestand hun ouders sparen.”

DHM: En indien er geen kinderen zijn? ”Er scheiden natuurlijk ook mensen die geen kinderen hebben. Als je vaststelt dat je jarenlang in die vergeldende gerechtigheid blijft hangen, dat je elkaar op de strafbank blijft zetten, dat je geen manier vindt om uit die impasse te geraken, dan kan je beter uit elkaar gaan. Het moet dan wel een gezamenlijke beslissing zijn. Maar dat gebeurt helaas niet vaak. Meestal dient het zich aan dat één iemand verder wil en de andere niet. Een relatie met twee snelheden, twee verschillende tempo’s. Tijdens de therapie probeer ik wel te achterhalen of hierover gesproken kan worden.

Ik vraag hen dan altijd om voorbeelden van goede relaties te geven. Naar welke relatie keek jij op in je omgeving en waarom? Hoe heb je de relatie ervaren van je ouders?”

Sociale media

DHM: Sociale media binnen een relatie: is dat een gelukkig huwelijk?

”Er is vandaag de dag heel veel afleiding, verleiding, mensen kunnen zich niet altijd beheersen hierin en ik begrijp dat volkomen. Er zijn ongelooflijk veel koppels waarbij één van de partners op Tinder zit of op een andere gelijkaardige app, soms gewoon uit nieuwsgierigheid, om te weten wat er in die wereld omgaat, de romantiek die daar eventueel zit of de prikkelingen voor een onenightstand. Of pornosites, soms gaat het ook over verslavingen.

Hoe ga je daar mee om? Wat doe je daarmee als koppel? Je hebt je kernrelatie maar er is zoveel daarrond, hoe verhoud je je met die buitenwereld? En wat is er gebeurd waardoor die relatie onder druk is komen te staan? Allemaal zaken die niet zo simpel zijn.

Er zijn mensen die zich kunnen beheersen, die ook weten dat dat allemaal bestaat en zelfs eenvoudig binnen handbereik is, maar wat maakt dat ik in mijn relatie me kan beheersen en mijn man, als het even moeilijk gaat met ons, misschien wel op Tinder gaat? Is dat dan uit vergelding: ’jij bent boos op mij dus ik ga iemand zoeken die lief voor mij is’? Wat maakt dat de ene dit doet en de andere niet?

Rond sociale media kan je als koppel beter goede afspraken maken. Of je kan een account maken als koppel. Dat gebeurt ook vrij veel.”

Rond sociale media kan je als koppel beter afspraken maken

DHM: Je vermeldt ook een verslavingsproblematiek…

”Dan komen we op een ander terrein, nl. de seksverslavingen. Het zijn moeilijke zaken wanneer zulke elementen in je relatie sluipen. Heel heftig hoor…”

Familiebedrijven

DHM: Wat is jouw ervaring met bemiddeling in familiebedrijven?

”Heel wat mensen die bij ons op de praktijk kwamen, waren betrokken in een familiebedrijf. Hierdoor ben ik mijn knowhow gaan uitbreiden en ben ik naast familietherapie nog een opleiding gaan volgen van adviseur in familiebedrijven op de Ehsal-managementschool te Brussel. Deze opleiding is nodig om erkend te worden. Als gevolg van deze opleiding ben ik zelfs meer en meer gaan focussen op koppels en families in familiebedrijven. Ik doe relatietherapie nog 1 dag en de rest van de week ben ik bezig met familiebedrijven. Sinds 2010 ben ik vooral daarin actief.

Je moet weten dat 74% van alle kmo’s in Vlaanderen familiebedrijven zijn. Ik focus mij op het relationeel vermogen, andere adviseurs zijn dan weer gespecialiseerd in vermogensbeheer of de verdeling van de aandelenportefeuille of de opvolging in het bedrijf. Ongeveer 70% van alle juridische constructies blijkt achteraf een wrange nasmaak te hebben omdat ze onvoldoende zijn ingegaan op de emotionele aspecten die er nog aanwezig zijn.

En dat is nu net het stuk dat ik doe, dus als het goed zit dan kom ik voor de advocaten en juristen. Maar in de praktijk merk ik toch dat ik ingeroepen word als advocaten al zijn gepasseerd.”

DHM: Dan kom je te laat?

”Nee, dat niet, maar ze hadden me beter er vroeger bijgehaald. Ik merk wel dat er de laatste jaren meer aandacht wordt besteed aan het preventieve. Ik denk dat ik ondertussen wel

Het is natuurlijk ook werken met koppels en families. In relaties heb je meestal je gezin en jezelf als individu en dan de relatie, maar als je daar nog een familiebedrijf bij telt, dan moet je ook daar rekening mee houden. Een bedrijf heeft zijn eigen dynamieken. Als al die dynamieken en spanningen samen komen, krijg je ofwel een boeiende en energiegevende context of een botsing. Dat is het stuk waar ik in werk.”

Loyaliteiten

DHM: Zijn al die spanningen te herleiden naar financiële geschillen?

”Soms is dat de aanleiding, maar achter een financiële kwestie zit er vaak ook een emotioneel aspect. Dikwijls gaat dat over volgehouden loyaliteiten. Als je bijvoorbeeld in een familiebedrijf zit waar je vader ook nog actief is, en er wordt gedacht aan opvolging, dan heb je een verticale loyaliteit: je voelt je loyaal tegenover je ouders want hen wil je niet te-

”Niet zoveel hulpverleners werken als adviseur in familiebedrijven.”

tegelijkertijd heb je ook een vrouw en kinderen, heb je een eigen kerngezin waar je ook een loyaliteit aan hebt. Dat noem ik een horizontale loyaliteit.

Soms komen die loyaliteiten in botsing. Je wil langs de ene kant je ouders niet teleurstellen maar aan de andere kant trekt ook je gezin aan je mouw. Daar zit een knoop waar we rond moeten gaan werken. Soms stellen we vast dat die verticale loyaliteit het haalt op de horizontale. Dat roept conflicten op in het kerngezin? zoals: waarom werk jij zo hard in het bedrijf, je wordt daar niet voor verloond zoals het hoort.

Maar het kan ook zijn dat ouders in een familiebedrijf aan opvolging denken, misschien zelfs met het oog op één bepaald kind, terwijl ze drie kinderen hebben. Wie moeten ze als opvolger kiezen? Dat zijn moeilijke keuzes, die meestal erg emotioneel geladen zijn. Vaak zijn het vastgelopen patronen die terug in beweging moeten gebracht worden.

Er zijn niet zoveel hulpverleners die hierrond

werken in België. Ik schat dat we met drie zijn. Tot nu, want ik geef ook een masterclass aan mensen die hier meer aandacht aan willen geven.”

DHM: Jouw klanten komen dus niet noodzakelijk uit de regio?

”Nee, helemaal niet. Die komen uit gans Vlaanderen, Nederland. Daar zitten families bij uit de top 100 van België. In die gelegenheden trekken we ons dan terug voor twee dagen op hun buitenverblijf om goed door te werken. Maar naast deze grote bedrijven zitten er ook grote kmo’s tussen uit de dichte en wijde regio.”

DHM: Kan in zulk familiebedrijf dan iedereen nog door dezelfde deur?

”Niet altijd. Het kan zijn dat ik gebeld word door een notaris die mij dan meedeelt dat hij de familie niet meer samen aan tafel krijgt. De notaris vraagt mij dan om de familie te begeleiden zodat er opnieuw gepraat kan worden. Maar het gebeurt ook dat de situatie totaal verziekt is en dat er simpelweg niet meer gesproken kan worden.

Mensen kunnen mekaar echt den duvel aandoen

Mensen kunnen mekaar echt den duvel aandoen en kunnen de zaak echt kapot laten gaan om iets uit te vechten. In zo’n geval moet je durven zeggen dat het niet meer mogelijk is, dat praten niet meer helpt. Ik geef hen dan de raad om toch maar best ’proper’ uit elkaar te gaan. Maar dergelijke beslissingen neem ik niet alleen, dat is altijd in aanwezigheid van een multidisciplinair team met meestal een notaris, advocaat, afgevaardigde van de bank en mezelf.”

Na twee uur eindigt ons interview. De plicht roept. December is bij uitstek de drukste maand van het jaar - met het uitzicht op gezelligheid en feestvreugde willen mensen hun relatie misschien nog een nieuwe boost geven. Daar kan zelfs geen vaccinatieprogramma tegenop! (pm)

SFEERVOL WONEN

Kom langs en samen creëren we het interieur van je dromen met de mooiste raamdecoratie!

GORDIJNEN

BINNENZONWERING

BEHANG & KLEURADVIES

VLOERBEKLEDING

PVC-VLOEREN

BOXSPRINGS & BEDLINNEN

KAPELSTRAAT 6

BAARLE-HERTOG

T. 014 69 90 02

WWW.VANDERSLUIS.BE

Laat jij vanaf nu je gras langer groeien?

HOOGSTRATEN - Na een halfjaar meten presenteerden Universiteit Antwerpen en De Standaard de resultaten van CurieuzeNeuzen in de tuin (het klimaatonderzoek in 5.000 tuinen, parken, akkers en natuurgebieden). Wat blijkt? Tuinen slaan meer koolstof op dan we denken. Er zit evenveel koolstof in opgeslagen als de volledige jaarlijkse Vlaamse CO2-uitstoot. Met de juiste aanpak kan dat nog veel meer worden. Tuinen vormen dus een belangrijk wapen in de strijd tegen klimaatverandering. Ook in Hoogstraten. En we hoeven daar niet eens zoveel inspanning voor te doen.

Koolstofopslag

Bij klimaatacties denken velen bijna automatisch aan bomen planten. Bomen halen CO2 uit de lucht en slaan die op in hun hout en wortels. Maar er is nog een andere manier om koolstof op te slaan in de natuur. Wanneer planten afsterven of bomen hun bladeren verliezen, blijft een deel van de koolstof als humus voor zeer lange tijd achter in de bodem.

Wereldwijd slaat de bodem ongeveer drie keer meer koolstof op dan levende planten, zelfs in het regenwoud. In het noordelijke halfrond slaat de bodem meer koolstof op dan de vegetatie. ’In een kouder en vochtiger klimaat breken bacteriën het organisch materiaal in de bodem minder snel af. Daardoor blijft het langer bewaard’, zegt professor Filip Meysman, coördinator van CurieuzeNeuzen in de Tuin. ’Dat gebeurt in bossen, maar ook in graslanden, waar tot 90 procent van de koolstof ondergronds is opgeslagen.’

Koolstofopslag in bodem

Tuinen slaan meer koolstof op dan akkers, minder dan natuurlijke graslanden koolstofgehalte in % tussen verschillende types meetpunten

Als we aan koolstofopslag denken zien we bossen. © Wim Verschraegen Meer info: https://www.ecopedia.be/pagina/bossen-en-koolstofopslag

Meetpunten

De deelnemers aan CurieuzeNeuzen plantten bij de start een gazondolk in hun tuin om de temperatuur en de bodemvochtigheid te meten. Ze namen een bodemstaal om de samenstelling van de grond te kennen en te weten hoeveel koolstof de bodem bevatte. Alle deelnemers beantwoordden ook een vragenlijst. Op een persoonlijk dashboard konden zij de meetresultaten volgen.

Aan het eind van het onderzoek ontvingen zij een persoonlijk rapport. Wij delen graag de cijfers van de meetpunten in enkele Hoogstraatse tuinen. We zoemen deze keer wat dieper in op de koolstofopslag in de bodem.

Vlaanderen

Het koolstofgehalte verschilt sterk van tuin tot tuin. Het varieert tussen 0,3% en 9,5%. Het laagste gehalte komt vermoedelijk voor in tuinen waar koolstofarme grond uit diepere grondlagen werd aangevoerd, of verkavelingstuinen die op voormalige landbouw-

DS Infografiek I Bron: CurieuzeNeuzen in de Tuin

DS Infografiek I Bron: UAntwerpen

grond liggen waar de bodem uitgeput is. Het hoogste gehalte is 6,3 procent, wat uitzonderlijk humusrijke bodems zijn.

Het gemiddelde koolstofgehalte in de toplaag van onze gazons is 2,2 procent. In de bovenste 10cm van een gazon is per vierkante meter 2,5 kg koolstof opgeslagen. Samengeteld 770.000 ton organische koolstof. Voor alle

Stefaan Voet en Liesbeth Stoffels

”We

tuinen in Vlaanderen samen 68 miljoen ton.

Hoogstraten

In Hoogstraten stonden 28 meetpunten. Drie tuinen hadden een koolstofopslag tussen 0 en 1. Wellicht recente woningen met verplaatste grond. Hier ligt nog veel potentieel. De overgrote meerderheid (23) had een koolstof-

opslag tussen 1 en 2%. Ook daar kan met kleine inspanningen nog veel winst worden gemaakt.

De Mosten en 3 tuinen hadden een koolstofopslag tussen 2 en 3. Hier kunnen we in de leer gaan. De vallei van het Merkske spant overigens de kroon met een koolopslag tussen 3 en 4.

gaan de bladeren in de tuin wat meer laten liggen…”

Koolstofgehalte: 1,3% - 3612 op 4287

Waterpartij: zwemvijver

Bomen rond meetpunt: 1

Koudste nacht: -2.5 C

WORTEL - Stefaan Voet en Liesbeth Stoffels wonen samen met hun twee zonen Jef en Cas tegen de Markvallei aan. Zij hadden een hogere koolstofopslag verwacht.

Onze tuin ligt vrij laag. De grond is nat en leemachtig. Het water trekt na een bui ondanks de helling traag weg. Onze tuin en gazon drogen tijdens warme zomers dus niet snel uit. Die ervaring hadden we natuurlijk zelf al, maar door CurieuzeNeuzen konden we dit ook laten onderzoeken op een wetenschappelijke wijze en dus tekenden we in. We waren heel benieuwd wat de metingen ons zouden vertellen.

De resultaten bevestigen onze eigen ervaringen. Onze tuin werkt niet zo goed als spons, wat vooral te maken heeft met de leemgrond en de afhellende tuin. We hadden wel een hogere koolstofopslag verwacht. Om die te verhogen gaan we de bladeren in onze tuin wat meer laten liggen…

Jef en Cas weten dat je de koolstofopslag kan verhogen door bladeren te laten liggen

Grootte van de tuin: 400 m²

Maaien: grasmaaier

Verharding: 15.6 %

Warmste nacht: 12,6° C

We hebben dit jaar nog een deel van de tuin omgezet omdat we hem wat verder aangelegd/vernieuwd hebben. Dit heeft zijn weerslag op de koolstofopslag in de bodem maar niet op de meting. De gazondolk stond in het gedeelte van de tuin waar de meter stond.

Wij maaien onze gazon om de 7 à 10 dagen. We hebben graag een strakke tuin, zonder hierin te overdrijven. Bijkomend voetbalt onze jongste zoon er veel en dan is lang gras niet echt ideaal. We hebben achteraan wel een strook waar we niet maaien en het gras gewoon laten groeien. De jongens hebben er ook een wiglo. Zo'n wilgenhut gedijt goed in de leemachtige, nattere grond.

Vorig jaar hebben we ook nog een aantal zwarte elzen geplant, die houden ook van ons type grond. Ons gras en organisch afval composteren we zelf en een deel spreiden we over de beemd achter ons, waar dit vanzelf vergaat. De groene container heeft bij ons dan ook al jaren niet meer aan de straat gestaan.

Ons perceel is voor 15,6% verhard. Marge of

Bodemtype: lemig zand

Maaibeurt: wekelijks

Buffering regenwater: 34,25% - 3284 op 3821

Warmste dag: 25° C

plannen om verder te ontharden hebben we eigenlijk niet. Wat nu hoofdzakelijk verhard is met kleiklinkers, is echt wel functioneel. De oprit voor de auto, een terras achter de woning, en een tuinpad tot ons huis en ons tuinhuis. We hebben een ecologische zwemvijver die rust op een betonplaat, die oppervlakte zit hierin ook vervat gezien deze niet doorlatend is.

Toch zet ik graag mijn schouders onder onthardingsprojecten. Als voorzitter van de ouderraad van Wortel ben ik heel fier op de avontuurlijke speelplaatsen van de gemeentelijke basisschool De Wijsneus waar gekozen is voor ontharding.

We hebben bij de start van CurieuzeNeuzen onze buren ingelicht via de meegeleverde kaartjes en affiche en ook de link op Facebook gezet. Heel veel reactie kwam daar niet op. Vooral vragen over de werking van de dolk en ook een jaloerse reactie van iemand die naast de selectie had gevist.... De resultaten hebben we (nog) niet besproken.

Bart Wuyts en Marleen Van Den Bergh

”Op kleine schaal kunnen we een verschil maken”

HOOGSTRATEN - Bart Wuyts en Marleen Van Den Bergh focussen op het verhogen van de biodiversiteit.

We namen deel aan CurieuzeNeuzen omdat het ons al heel wat jaren bezighoudt hoe je ook in je eigen tuin met beperkte middelen kan bijdragen aan meer biodiversiteit en wat je kan doen om meer water vast te houden. Het is ook tof om mee te mogen doen aan zo'n grootschalig burgeronderzoek. We zijn en blijven nog altijd een beetje wetenschappers.

Deze campagne beïnvloedde onze manier van tuinieren niet echt. We waren er al volop mee

bezig en geloven echt dat we ook op kleine schaal een verschil kunnen maken door minder te maaien, niet meer te bemesten of te sproeien, zeker niet meer tegen het onkruid te spuiten, niet meer te verticuteren (= bodem beschadigen), en stukken van de gazon slechts twee keer per jaar te maaien zodat er volop bloemen komen.

Het is fascinerend om te zien welke ongelofelijke diversiteit aan mooie bloemen tevoorschijn komt, terwijl we dat vroeger 'onkruid' noemden. Het trekt ook meer insecten, vlinders en vogels aan naar de tuin, ook dat is leuk om te zien. Bart maait het gras. Vroeger bijna

Koolstofgehalte: 1,4% - 3317 op 4287

Waterpartij: zwemvijver

Bomen rond meetpunt:

Grootte van de tuin: 450m²

Maaien: mulchmaaier

Verharding: 44.9%

Bodemtype: zandleem

Maaibeurt: tweewekelijks/twee keer per jaar

Buffering regenwater: 2 en natuurlijke omheining

Koudste nacht: -3,6 C

elke week, sinds enkele jaren minder frequent: om de 2 à 3 weken, een beetje afhankelijk van hoe hoog het gras is. Minder frequent en minder oppervlakte maaien geeft inderdaad extra tijd, hoewel dat bij ons niet zo'n grote impact heeft. Onze tuin is niet zo groot dat maaien heel veel tijd kost.

Ook met kleine kinderen zouden we met wat we nu weten deze keuzes maken. Misschien zouden we dan iets meer gazon laag houden in plaats van te laten doorgroeien. Wij gebruiken overigens bewust een mulchmaaier. Het maaisel geeft natuurlijke voeding voor de gazon. Op de plaatsen waar we het gras laten doorgroeien en slechts twee keer per jaar maaien, halen we het maaisel wel weg om de bodem langzaam te verarmen.

We composteren al vele jaren thuis in een compostvat, en het afval dat daar niet in kan laten we achteraan in de tuin achter, uitgespreid achter de haag.

Die 44% verharding slaat op het ganse stuk

Adelin

Vandesande en Mia

Warmste nacht: 10,1° C

48,07% - 2455 op 3821

Warmste dag: 26,2° C

grond; daarvan is een deel verhard met een oprit voor de auto's, voor twee terrassen en verder ook voor de zwemvijver en een klein paviljoentje. Al bij al stroomt er niet heel veel

regenwater weg; het meeste water krijgt nog steeds de kans om in de bodem te dringen. We hebben daarom geen plannen om te ontharden.

De Smet ”Dit heeft ons tuinonderhoud eigenlijk niet sterk beïnvloed”

Koolstofgehalte: 1.8% - 2377 op 4287

Waterpartij: vijver

Grootte van de tuin: 250 m²

Maaien: grasmaaier

Bomen rond meetpunt: Verharding: 27%

Bodemtype: lemig zand

Maaibeurt: wekelijks

Buffering regenwater: 1 en natuurlijke omheining

Koudste nacht: -2 C

HOOGSTRATEN - Adelin Vandesande en Mia De Smet hebben een kleine tuin en vangen toch behoorlijk wat koolstof en water op.

We tekenden in voor CurieuzeNeuzen om met een kleine inspanning toch iets te doen aan de klimaatopwarming en het milieuprobleem.

De campagne heeft ons tuinonderhoud eigenlijk niet sterk beïnvloed. Bij onze eerste tuinaanleg hielden wij vooral rekening met spelende kinderen. In 2018 hebben we de tuin heringericht. We maaien wekelijks met de grasmaaier maar we maaien niet te kort.

Het maaisel mogen we storten op de composthoop van onze achterbuur. Het overige organische materiaal zoals snoeisel en bladeren laten we zoveel mogelijk liggen tussen de aanplantingen. Wij composteren thuis het organisch huishoudelijk afval, we hebben zelfs geen groencontainer meer.

Warmste nacht: 13,7° C

We hebben 27% verharding. 30 jaar geleden was dat helemaal normaal. We hebben verhuis-

48,07% - 71.51 % 1094 op 3821

Warmste dag: 27,1° C

plannen in de nabije toekomst. Daarom maken we geen plannen meer om te ontharden.

CurieuzeNeuzen toont dat ook kleine tuinen zoals die van Adelin belangrijk zijn in de strijd tegen klimaatverandering en de droogte.

De voordelen van niet maaien: meer tijd om tussen het hoge gras en de bloemen van een boek te genieten

Koolstofgehalte: 2.4% - 1109 op 4287

Waterpartij: vijver

Bomen rond meetpunt: 1

Koudste nacht: -1,7 C

HOOGSTRATEN - Marcel Verschueren en Annie Michielsen plukken de vruchten van jarenlang ecologisch tuinieren. De koolstofopslag in hun tuin is meer dan gemiddeld.

Annie en Marcel raden iedereen deze tips aan. Hoe maak ik van mijn tuin een beter koolstofarchief? Verrijk bij de aanleg van de tuin de bodem door er organische compost onder te mengen.

Doe aan relaxed tuinieren: wees wat minder in de weer met grasmaaier en hark of bladblazer. Laat organisch afval in de tuin. Als je het gras afrijdt, laat het maaisel gewoon liggen. Composteer het. Of leg het onder de struiken en bomen.

Houd bladeren en snoeiafval in de tuin. Dat mag in een hoekje zijn, zolang het maar als humus in de bodem kan doordringen.

Bomen kunnen helpen, maar je hoeft van je tuin niet per se een bos te maken. Ook een gazon, siertuin en moestuin kunnen een essentiële bijdrage leveren. (hr)

Grootte van de tuin: 1250m²

Maaien: met een zeis

Verharding: 18.9%

Warmste nacht: 12,7° C

Bodemtype: zandleem

Maaibeurt: jaarlijks

Buffering regenwater: 23,47% - 3264 op 3821

Warmste dag: 19,3° C

TOPAANBIEDINGEN

+75 jaar GARAGE GEUDENS nieuwe en 2e handswagens ERKENDE CARROSSERIE alle merken Erkend hersteller I Verhuur I eigen takeldienst

Marcel en Annie kunnen de toekomstige generaties recht in de ogen kijken. Compost laat de planten weelderig groeien

Marcel Verschueren en Annie Michielsen ”Doe

Begijnhof 26, 2320 Hoogstraten - 0495 25 25 05 - redactie@demaand.be

Enorm resultaat voor de Schrijfmarathon

HOOGSTRATEN - Vorig jaar tijdens de algemene lockdown schreven we samen maar liefst 1.622 brieven en kaartjes, een geweldig aantal. En dit resultaat werd tegen eind januari 2021 nog een stuk scherper gesteld…

Na de uitnodiging via de Hoogstraatse Maand, het Parochieblad, via facebook en email werden er al heel wat schrijfpakketten opgevraagd. Week na week kwamen de resultaten binnen en waren de initiatiefnemers van Amnesty blij verrast met de geschreven brieven en kaartjes. Waar zou het eindigen op het einde van de maand?

Record

Dit jaar, met minder strenge Coronamaatregelen, leefde de stille hoop om de kaap van 1.000 brieven en kaartjes te ronden. Maar wat bleek? Na het einde van de schrijfmarathon begin januari was er een totaal van maar liefst 1.669 brieven en kaartjes - een nieuw en fantastisch record.

De lokale afdeling stuurt dan ook een welge-

meende dankjewel aan de 123 mensen die de actie hebben gesteund en hun solidariteit hebben getoond met de 10 personen waar dit jaar actie voor werd gevoerd.

Het feit dat Bernardo uit Guatemala, een van de 10 mensen waar we voor schreven, een directe link had met Hoogstraten, heeft er ook voor gezorgd dat er veel nieuwe schrijvers aan de actie hebben meegedaan. Fons Huet, ontwikkelingshelper afkomstig uit Hoogstraten, bezoekt Bernardo immers regelmatig in de gevangenis om hem steun te bieden in zijn strijd voor rechtvaardigheid.

En zulke actie kan levens veranderen, in het verleden bleek dat 1 op de 4 acties effectief resultaat oplevert: vervroegde vrijlatingdoodstraf afgewend - wetgeving verbeterddaders veroordeeld enz. De schrijfmarathon

Kijken naar chique gebouwen

HOOGSTRATEN - Tot 27 maart loopt in het Stedelijk museum de tentoonstelling ”Chique gebouwd”, architecturale parels langs de Vrijheid (1880-1930)”. Naast de tentoonstelling is er een begeleide wandeling.

Hoogstraten was rond 1880 een kleine stad met pottenbakkerijen, brouwerijen, leerlooierijen, hotels en cafés. De welvaart vertaalde zich

van 2020 voerde naar een positief resultaat voor 6 van de 10 mensen waar toen voor geschreven hebben.

Nieuwe jaar

Amnesty hoopt ook in de toekomst te kunnen rekenen op de vele nieuwe schrijvers en schrijfsters, van alle generaties en dankt alle medewerkers van de Wereldwinkel en de bib voor hun enthousiasme en hulp bij de verdeling van de schrijfpakketjes.

De strijd voor de fundamentele rechten van iedere mens gaat nog verder. Ook tijdens het nieuwe jaar wordt er elke maand geschreven in café Oud Hoogstraeten, dat een zaaltje ter beschikking stelt: elke tweede vrijdag van de maand (tussen 14 en 16 uur) en elke derde donderdag van de maand (tussen 20 en 22 uur).

Op facebookpagina (amnesty international hoogstraten) vind je doorlopend meer nieuws over onze werking en de lopende acties. (SC/fh)

ook in een grote bouwactiviteit. Tussen 1880 en 1930 werd opvallend veel gebouwd en verbouwd. Voor deze periode waren het hoofdzakelijk lokale aannemers en vaklieden die het ontwerp van de private woningen maakten. Vanaf 1880 verschenen er voor het eerst ook professionele architecten in de private woningbouw op de Vrijheid.

Het Brouwershuis, Hotel Hofkens, Villa de Balsemboom, Huis De Catte, Brouwerij Brosens, Pottenbakkerij Van Dongen, Huis Loostermans … zijn maar enkele knappe ontwerpen op deze expo. Op de tentoonstelling kan je de plannen bekijken, kennis maken met de architecten en de bouwheren.

Je kan de ontwerpen ook ter plaatse gaan bekijken. Op 20 februari en 20 maart kan je gratis met een gids meewandelen langs de architecturale parels. De wandeling vertrekt telkens om 14 uur aan het museum.

Meer info en inschrijvingen via: museum@hoogstraten.be of 03 340 19 80. (fh)

Rechtzetting

WORTEL - Jos Matthé, zelf al jarenlang imker en secretaris van De Raam, maakt er ons attent op dat het domein dat eigendom was van Jef Lauryssen en in gebruik is door imkersgilde De Raam 1.5 ha groot is en geen 4.5 ha, zoals aangegeven in het verslag van de verkoop in onze vorige uitgave. (fh).

De goed gevulde pannenkoekenkraam van Natuurpunt

WORTEL - Wandelen, foto’s, een voordracht en vogels tellen - stuk voor stuk gekende ingrediënten voor het buffet dat Natuurpunt Markvallei in februari opdient. Doorgaans zijn de activiteiten gratis en kan je inschrijven via de website. Voor meer informatie is er info@natuurpuntmarkvallei.be.

Grote Vogelweekend

Eind januari is er het Grote Vogelweekend waarbij je zelf de vogels telt in je eigen tuin. Op zondag 30 januari besteden we er ook extra aandacht aan in en rond De Klapekster. Je bent er welkom voor een babbel over de vogels, om een pannenkoek te komen eten met het hele gezin en voor de kinderen is er een pakketje om coronaveilig in hun bubbel te kunnen knutselen voor de vogels. Op het terras is er een speciale vogelstand.

Tenen

Op zondag 6 februari is er een wandeling in de Vallei van het Merkske. Het thema is "tenen". Tenen kennen we van onze voeten, maar je hebt ook wilgentenen. Heeft het dan gevroren, ligt er sneeuw of is het eerder al zacht voor de tijd van het jaar? Elke weersituatie brengt weer andere inzichten met zich mee. Natuurgids Erik Vervoort neemt je mee op de ontdekkingstocht met vertrek om 10 uur aan De Klapekster. Info: gidsenwerkgroep@natuurpuntmarkvallei.be

Poolse natuur

Eindelijk nog eens een lezing in bezoekerscentrum De Klapekster, al maakt Natuurpunt Markvallei natuurlijk enig voorbehoud in het kader van corona. Karolien Verschueren, Bart Royens en Ward Royens trokken voor 2

Op 30 januari staat de pannenkoekenkraam weer opgesteld. Voor de kinderen heeft Natuurpunt ook een zak met een knutselverrassing.

weken naar Noordoost Polen nabij de grens met Wit-Rusland. Op vrijdagavond 11 februari om 20 uur vertellen ze over het laatste Europese oerwoud in Bialoweiza waar ze enkele wisenten zagen. Verder ook foto’s uit het grootste natuurpark van Polen langs de oevers van de Biebrza rivier. Best vooraf inschrijven voor deze gratis activiteit via de website.

Taal in het bos

Ieder seizoen is er een natuurwandeling voor en met mensen uit alle windstreken en met aandacht voor de seizoenen in onze natuur. Bovendien oefenen de deelnemers op een leuke en ontspannende manier de Nederlandse taal. Tijdens de korte wandeling gaan natuurgidsen met kleine groepjes op pad. Educatief materiaal, proevertjes en de uitwisseling van verhalen brengen zo een verrijkend proces op gang. Het vervoer vanuit het centrum van Hoogstraten is gratis. De winteredi-

tie van 13 februari vertrekt om 14 uur aan De Klapekster.

Foto-excursie

De fotowerkgroep organiseert op zondag 20 februari een foto-uitstap naar de Castelreesche heide in het stroomgebied van het Merkske. De deelnemers worden om 8 uur verwacht op de parking van Staatsbosbeheer langs de Hoogstratensebaan in Castelré. Deelnemers leren al doende van mekaar. Ze gaan op zoek naar mooie foto-objecten en proberen deze op een zo goed en zo mooi mogelijke manier in beeld te brengen. Uiteraard breng je best je fototoestel mee, deelnemen is gratis.

Koloniewandeling

In de ondertussen vertrouwde wandeling elke derde zondag van de maand maken de deelnemers kennis met de rijke geschiedenis van het beschermde landschap en de natuur in Wortel Kolonie. Zondag 20 februari staat een natuurgids klaar voor de gratis wandeling die start aan Bezoekerscentrum De Klapekster om 14 uur. Info: gidsenwerkgroep@natuurpuntmarkvallei.be

Door de Baltische staten

Natuurgids Erik Vervoort trok in de zomer van 2020 tussen alle groene en oranje zones langs de Baltische staten. Met een berg fotoapparatuur sprong hij met enkele collega’s in de wagen om in onbekende oorden volop te genieten van de voor velen al even onbekende natuur. Zijn vlotte tong en gevoel voor humor zorgen voor een ongetwijfeld leuke voordracht met prachtige beelden op vrijdag 25 februari om 20 uur. Gratis. Best op voorhand inschrijven via de website www.natuurpuntmarkvallei.be. (ao)

Natuurgids Erik Vervoort schenkt een drupke, op zondag 6 februari tapt hij uit een ander vaatje in de Vallei van het Merkske.

Opgelet: aangekondigde activiteiten zijn mo

Eigenzinnig theater van Annelies Van Hullebusch

HOOGSTRATEN - Met haar voorstelling

”Boek-Steen-Papier” brengt Annelies Van Hullebusch een eigen en vernieuwende vorm van theater. Ze vertrekt vanuit enkele ’mijlstenen’ die haar leven hebben bepaald. Op een geheel eigen manier maakt ze er een voorstelling van vol ambacht, detail, poëzie, papier, maquettes, projecties, kleur en schoonheid. Ze gebruikt beeld en geluid op een verrassende manier, ze interviewt, praat, combineert, tekent, concludeert en fantaseert.

Het publiek zit op de tribune met een gebonden boek op schoot dat uit vijf hoofdstukken bestaat. Hun blik reist tussen foto’s, woorden

en tekeningen in het boek, beelden op het podium en de verhalen die Annelies live vertelt. Nieuw gecomponeerde muziek klinkt dichtbij of veraf. Elk hoofdstuk heeft een persoonlijke aanleiding, maar zoomt uit naar een universeel verhaal over kracht, overtuiging en zwakte. Zo verweeft ze ook de individuele leeservaring met de gemeenschappelijke kijkervaring van het publiek.

Praktisch: ”Boek-Steen-Papier” van Annelies Van Hullebusch op zaterdag 12 februari om 20.15 uur in GC Rabboenizaal. Tickets 12 euro. Vergeet je leesbril niet… (fh)

Derde omzetrecord op rij voor Coöperatie Hoogstraten

HOOGSTRATEN - Coöperatie Hoogstraten eindigt 2021 met een productomzet van iets meer dan 302 miljoen euro. Een stijging van 4% in vergelijking met het jaar voordien. Nochtans was de marktsituatie eerder onzeker door de coronapandemie. Maar de gezondheidscrisis doet veel mensen het belang van groenten en fruit blijkbaar opnieuw inzien.

Vermeldenswaard waren ook de verdere omschakeling naar kartonnen punnets voor aardbeien, de uitrol van het digitaliseringsproject Care4Growing, personeelszorgen op de productiebedrijven en sterk verhoogde kosten.

Cijfers vertellen maar een deel van het verhaal, het veilingseizoen kende heel wat pieken en dalen. Aardbeien kenden een topjaar met 32,8 miljoen kg (600 ton hoger). De prijsvorming verliep eerder grillig, wat leidde tot belangrijke rendementsverschillen tussen producenten met uiteenlopende aanvoerpatronen. Niet voor iedereen was het dus een even goed jaar.

Energiekost

Bij tomaten was de prijs redelijk tot goed. Toch was er een rem op de volumes. Twee redenen hiervoor: de toegenomen virusdruk (door ToBRFV, een tobamovirus dat onder an-

dere voorkomt op tomaat, paprika en Spaanse peper en dat schade kan veroorzaken in de teelt), en de sterk gestegen energiekosten. De omzet ging met 14% achteruit naar net geen 100 miljoen kg.

Paprika bleef in volume en prijsvorming nagenoeg gelijk aan 2020. Een primeur was de belichte teelt komkommer die half november in productie kwam. Andere producten zoals zacht fruit en kersen, kenden een mindere prijsvorming door het mindere weer tijdens de zomermaanden.

Het wordt een hele uitdaging om de prijsvorming gelijke tred te doen houden met de stijgende productie-, personeels- en investeringskosten. Niet zozeer de omzetstijging, als wel de duurzame groei van de producenten en de organisatie, staan voorop. Dat vereist een verdere ontwikkeling van gedeelde kennis en expertise. (mdl)

Jan Aertsen brengt historische roman over het Kempense boerenleven

HOOGSTRATEN - Met zijn boek ”’t Is ook maar doodgaan” brengt Jan Aertsen een historische roman waarin het boerenleven in de Noorderkempen verweven wordt met de geschiedenis van een aantal families uit Loenhout. Een spannend boek dat leest als een trein, zoals hij zelf zegt, en waar ieder van ons zich in kan terugvinden. Op 26 februari stelt hij zijn boek voor in Hoogstraten.

Een ongelooflijke verteller, dat is het minste wat je van Jan Aertsen kan zeggen. Als hij van wal steekt hangt heel het gezelschap aan zijn lippen en dat heeft hij van geen vreemden. Wie in Hoogstraten ooit met zijn broer Frans (van het gelijknamige verzekeringskantoor Aertsen) op reis geweest is weet waar Jan de mosterd gehaald heeft. Het is de Aertsenmannen met de paplepel ingegeven.

Straffe verhalen over geschiedenis, oorlogen, het boerenleven… weinig thema’s laten hem onberoerd. En op het boerenleven, vroeger en nu, hier en elders in de wereld, heeft hij wel zijn eigen kijk. Jarenlang was hij directeur van Vredeseilanden, het huidige Rikolto, en begeleidde hij landbouwprojecten in verschillende continenten. Nu hij op pensioen is, fileert hij de familiegeschiedenis en het boerenleven in zijn geboortedorp Loenhout, maar deint ook uit naar heel de Noorderkempen. Ook Hoogstraten passeert de revue.

Maar in tegenstelling tot het academisch studiewerk van de Wortelse historicus Eric Vanhaute giet Jan Aertsen zijn opzoekwerk in een spannende roman vol met straffe verhalen van boeren die willen uitbreken, nieuwe initiatieven nemen, het venster naar de wereld opengooien en soms al eens met de kop tegen de muur knallen. ”’t is ook maar doodgaan” is de vreemde titel van het boek dat sinds kort ook in Hoogstraten te koop wordt aangeboden. Getriggerd door de titel stapten wij resoluut op de man af.

Familiesaga

DHM: Jan, je schreef een boek met als ondertitel ’Een Vlaamse familiesaga in de lange 20ste eeuw’. Waar gaat dat eigenlijk over?

Zoals die titel aangeeft, gaat het over vier of vijf generaties Vlaamse boeren en boerenzonen. De saga begint eind 19de eeuw en loopt tot nu, begin 21ste eeuw. Dit alles in een snel veranderende wereld. Die wereld, dat zijn de Kempen. Die boeren leven voor hun boerderij, ze durven, ze hebben tegenslagen. Dankzij hun koppigheid en de veerkracht van hun straffe vrouwen knokken ze zich overal doorheen. Daar in die Kempen gaat het leven zijn gang, er is oorlog en vrede, en dan wat

later weer oorlog en miserie. De Kerk is streng en de kindersterfte groot.

Tot dan de Expo van ’58 komt en heel die wereld snel verandert. Dat noemen ze de vooruitgang: de Beatles klinken tot op de boerderij, de kerken lopen leeg en veel boeren geven het op. Heel die wereld wordt verteld in twintig-dertig scènes die allemaal mooi samenhangen en die naar een dramatische climax leiden.

DHM: Is het puur het verhaal van jouw familie of toch eerder een historische roman? Ik kan moeilijk ontkennen dat ik de hoofdfiguren heel goed gekend heb, het zijn immers mijn voorouders. Maar het is veel meer dan een rits anekdotes uit mijn stamboom. Ik noem het met trots een historische roman: alle kleine verhalen vormen samen één lang verhaal, alles klopt in zijn tijd, tot in de details. Tenminste alles wat we kunnen weten uit mondelinge overlevering, nagelaten documenten, geschiedenisboeken en archieven.

De rest is een schepping van de auteur, dan heb ik het over de liefde, de dromen en gevoelens van die mensen, hun gesprekken en hun innerlijke conflicten. Die heb ik geschreven vanuit mijn inleving in hun hoofden en harten: zo zou het gegaan kunnen zijn. Noem het dus een historische roman, verkleed als familiesaga, of omgekeerd.

DHM: Als het dus voor een stuk een familiesaga is, wat is dan jouw rol in het verhaal?

Ik geef mezelf ook bloot, want ook ik ben een zoon. Meer dan een eeuw lang beschrijf ik de relatie van de zonen met hun vader. Die zonen willen het beter doen, ze zien de dingen groter en gedurfder, ze zien het breder en weidser dan Loenhout, van ruilverkavelaars worden ze ecologisten. Het is een roman, maar het heeft de ambitie een eerlijk boek te zijn. Ik ga mijn eigen crisissen en kwellingen niet uit de weg, want ik ben een schakel in die familieketting.

Hola pola

DHM: De hoofdtitel van je boek luidt ’t Is ook maar doodgaan. Echt vrolijk klinkt dat niet. Vanwaar die zwarte ondertoon? Maar die titel klopt wel: er gaan er in de loop van die lange eeuw heel wat dood daar in Loenhout: kleine kinderen, oorlogsslachtoffers, een laffelijk vermoorde boer, nog meer kinderen en ook vrienden die plots sterven. Als het boek begint, zit je meteen op een begrafenis. En het boek eindigt met enkele voor mij heel aangrijpende sterfgevallen.

Maar tegelijk klinkt de relativering door in de titel: het is uiteindelijk allemaal maar doodgaan. De dood die bij het leven hoort dus. De hoofdfiguur, mijn vader, kon zijn eigen dood relativeren en rustig op z’n oude dag om euthanasie vragen. De boer die bewust sterft, indrukwekkend was dat. De zachtheid van de dood drijft boven als iemand rustig afscheid kan nemen tussen zijn geliefden. Maar bij een brutale moord, een fataal ongeluk of een plotse hartstilstand komen alle leed en rouw na de dood en dat is bijzonder hard. Voor sommigen is het ondraaglijk en een levenslange pijn.

De rode draad is de vooruitgang

Maar het boek is veel meer dan doodgaan. De rode draad is de vooruitgang in die lange twintigste eeuw: vooruitgang in de landbouw, een niet te stoppen ontvoogding tegenover de versmachtende kerk, een afgesloten dorp dat zijn vensters openzet op de wijde wereld. Er werd veel doodgegaan, maar ze konden daar ook feesten, zich overgeven aan lekker eten en drinken en vrijen, genieten van de kinderen, kletsen met de buren, opgaan in de natuur, grappen en grollen uithalen.

DHM: De vooruitgang is inderdaad een begrip dat vaak terugkeert in het boek. Maar willen boeren wel vooruitgang? Boeren verzetten zich toch meestal tegen snelle veranderingen? En zeker in de ’achterlijke’ Kempen.

Het boerenleven in een historische roman van Jan Aertsen

Hola-pola. Die Kempen in vorige eeuw waren wel geïsoleerd, maar niet achterlijk. Het waren slimme boeren en straffe boerinnen die daar de touwtjes in handen hadden. Natuurlijk braken in Loenhout in 1960 de boeren het gemeentehuis af uit verzet tegen de ruilverkaveling. Dat deden ze niet uit lompigheid, maar omdat ze maar half geïnformeerd waren. Ze richtten zich op de verkeerde vijand omdat ze allemaal krampachtig vasthielden aan de heilige familiegronden. De echte vijand hebben ze later pas leren kennen, toen het te laat was.

Schaalvergroting

Toen pas zagen ze wat voor ecologische ramp die ruilverkaveling had aangericht: de kaalslag van hagen, heggen en bomen, sloten werden gedempt of rechtgetrokken. En dat allemaal voor een ongebreidelde schaalvergroting die hun uiteindelijk hun zelfstandig-

heid kostte. Kijk maar naar de reuzeserres en de megastallen; die worden extern gefinancierd en gerund door grote bedrijven en de ooit zo fiere boer is gewoon een onderaannemer geworden die niet veel meer in de pap te brokken heeft.

De Kempen waren geïsoleerd, maar veel boeren, zoals mijn vader, wilden bijleren en hun horizon verruimen. Ze trokken ’s zondags naar Noord-Frankrijk en Holland en de Duitse Eifel om te zien hoe boeren elders slim omgingen met melkmachines en silo’s en pikbinders. Ook al moesten ze daarvoor de zondagsmis overslaan.

Nul pamflet

DHM: Is je boek dan een pamflet voor de ’kleine bioboer’, het winkeltje op de boerderij, de geitenwollensokkenboerin? Nul pamflet heb ik willen schrijven. Dat werkt ook niet in een roman. Een roman moet het van zijn verhaal hebben en van zijn vertelkracht, niet van een of ander modieus idee

dat erin verdedigd wordt. Wel zul je - maar dan heel bescheiden tussen de regels - een pleidooi voor duurzaamheid en schoonheid lezen. Ik laat het aan de lezer om dat te vinden, verscholen in de verhalen. De lezer is slim genoeg.

Ik schilder die generaties boeren af als de pioniers die ze waren. Hoe ze wilden uitbreiden, bijbouwen, investeren, moderniseren. Ik doe dat met een bewondering voor hun daadkracht en durf, ik veroordeel ze dus niet vanuit onze huidige kijk op landbouw. Wij weten nu, anno 2022, dat heel die ruilverkaveling een modernistische investering zonder visie was.

Toen werden er veel mooie kansen gemist. Een dorp verder, in Zundert, ligt bijvoorbeeld al een eeuw het Europees centrum van boomkwekerijen, wat mooie kansen bood op diversificatie. Men miste kansen voor een duurzame grondbank, voor natuurbehoud en de zo noodzakelijke ecologie. Iedereen praatte dezelfde slogans na: meer, groter, bulkproductie, loodzware investeringen en leningen. Het gevolg kennen we: boeren die met hun kop tegen de muur liepen. Het was de kroniek van de ondraaglijke afhankelijkheid, van de aangekondigde faillissementen en de zelfmoorden.

DHM: Terug naar de fond van het boek. Geertjes, Kees en Fons zijn respectievelijk je overgrootvader, je grootvader en je vader. Wat drijft hen eigenlijk? Beroepsfierheid, zelfstandig zijn kost verdienen. Vooruitkijken en zien dat de wereld gaat veranderen, daarop dan anticiperen voor hun kinderen. Rondkijken wat er te koop is in de wereld. We moeten af van het cliché dat zich doodwerken hun tweede natuur was. Ze wilden wel hard werken, want melkveeboeren zaten in de maalstroom van twee keer melken, elke dag, ook als ’den elektriek’ uitviel. Ze moesten voor hooi en stro zorgen voor de winter. Ze moesten de koeien in ’t oog houden als die ’s nachts zouden kalven.

Het waren slimme boeren en straffe boerinnen. Veel rustmomenten hadden ze niet, maar ze probeerden hun welstand te verhogen en hun leven te veraangenamen door op de juiste manier te mechaniseren, zonder al te zotte kosten te doen. Het waren boeren die genoten van hun familie, hun buren, hun dorp. Ze waren eigenzinnig, maar tegelijk ook sociaal en rechtvaardig.

Oerkracht

DHM: Wat leerde je zelf bij het schrijven van dit boek?

Veel, heel veel heb ik geleerd door maandenlang met mensen te praten en in archieven te zoeken. Ik heb geleerd dat er heel wat echte pioniers waren bij die boeren in de Kempen,

Jan Aertsen, een geboren verteller, stelt zijn boek op 26 februari voor in het museum van Hoogstraten.

veel meer dan gedacht. Dat die boeren in de oorlog heel goed de vijand konden inschatten: zij zaten ver van de stad en konden hun ding blijven doen; ze woekerden niet, maar het waren wel slimme plantrekkers en dat hielp in hun eensgezinde en stille verzet tegen de bezetter.

Verder heb ik geleerd dat de Kerk door haar wereldvreemdheid haar klanten verloor en zo zelf haar eigen ondergang bewerkstelligde. Ik heb, dankzij professor Vanhoutte uit Hoogstraten, geleerd hoe de boeren, toen in 1848 de aardappeloogst helemaal mislukte, ervoor zorgden dat in de Kempen geen hongerdoden vielen, terwijl in Oost- en WestVlaanderen 50.000 slachtoffers te betreuren waren.

Ik heb geleerd dat de veerkracht van boerinnen met grote gezinnen en dus ook grote kindersterfte fenomenaal moet zijn geweest. Dat de liefde voor de boerenstiel als een oerkracht zin in het leven geeft.

Dat de Kempen misschien wel stil, maar absoluut niet achterlijk zijn, wist ik al, maar na zoveel interviews en verhalen en getuigenissen ben ik daar nu wel helemaal van doordrongen. Het is niet toevallig is dat er nu zo’n bloeiende land- en tuinbouw is, met een fantastische veiling in Hoogstraten, met boeren die experimenteren, met boeren die breed kijken en slim handelen. Ik woon zelf al decennia in Vlaams-Brabant, maar na het schrijven van mijn boek roep ik van harte: ’Leve de Kempen!’ Zo’n Kempen-gevoel mag best wat leutig zijn, zoals bij Tijs Vanneste, zolang het maar echt is, authentiek, sociaal en plezant.

DHM: Toch nog even terug naar dat zogezegde isolement van de Noorderkempen. Wat was de aansteker van het vooruitgangsdenken?

Het vooruitgangsdenken werd altijd door individuen belichaamd. Je hebt altijd mensen nodig die durven pionieren, jonge boeren die uit het isolement durven breken. Ze hebben dat niet uit boeken, maar uit de dagelijkse praktijk. Ze willen materieel vooruit en ze willen tegelijk arbeidsbesparend werken.

Zo een pionierende pragmaticus was mijn vader, Fons Aertsen. Fons ging dikwijls ’s zondags, na het melken, ’spioneren’ bij ’moderne’ boeren in Wallonië, Noord-Frankrijk of Duitsland. Het doel mocht maar op een paar uur van Loenhout liggen, want ’s avonds was hij weer terug om koeien te melken. Dat spioneren bestond gewoon uit diepgaande vragen stellen en die bezochte boeren waarderen in hun fierheid. En ze trakteren op een goeie sigaar.

Fons durfde vanuit het eigen kleine Kempense dorp naar de wereld kijken. Hij financierde studiebeurzen voor missionarissen, werd later razend kwaad als hij, ter plekke in Afrika, vaststelde dat sommige missionarissen zich meer bezighielden met zieltjes winnen dan met armoebestrijding. Nadat Fons gestopt was met boeren, kocht hij grond in Brazilië, want daar lagen onontgonnen mogelijkheden. Hij verloor daar ook bijna alles, maar hij incasseerde zijn verlies zonder morren. Daarna reisde hij de wereld rond om naar landbouw te kijken in Canada, China, Brazilië en Afrika. Ook zijn zoons gingen het een tijdlang in Latijns-Amerika en Afrika zoeken, omdat ze idealen hadden, omdat ze durfden. Globetrotters met als devies: ’de wereld is ons dorp’. En

Winnaars

van het boek Poosplaatsen

HOOGSTRATEN - Er was veel belangstelling voor het boek ’Poosplaatsen’ door Jan Willem Van Leeuwen. Het lot bepaalde de vijf winnaars:

- Margie Mer tens, Strijbeekseweg in Meerle

- Martha Van Dijck, Sint-Lenaarseweg in Loenhout

- Raf Vermeeren, Van Aertselaarstraat in Hoogstraten

- Annie Snoeys, Pater Schrijversstraat in Wortel

- Joos Thijs, Beemden 8 in Minderhout.

kilte rilt stil in ijzig licht adem je adem en adem weer uit een mistige wolk in winterse tijd

marleen

DICH

TERL IJKE VRIJ HEID

dat zien we nu bij de verse generaties weer gebeuren: tuinders, bloemisten, boomkwekers die innoveren en niet bang zijn.

Trein

DHM: Een historische roman die tegelijk een familiesaga is, veel straffe verhalen met één rode draad. Het klinkt allemaal veelbelovend. Zijn er nog andere redenen waarom we je boek zouden moeten kopen en lezen?

Het is niet aan mij om te veel aan eigen lof te doen natuurlijk. Maar heel wat mensen hebben de verschillende fases van de tekst gelezen en ze vinden allemaal dat het een straf boek is, een boek dat leest als de spreekwoordelijke trein. Je wordt in de spannende verhalen gezogen. En vooral: het is herkenbaar voor ieder van ons, ook als je zelf weinig met de boerenstiel hebt. Wie heeft er geen boer als voorvader? Wie zou niet het landelijke en snel veranderende Vlaanderen van de 20ste eeuw herkennen?

Een boek dat leest als de spreekwoordelijke trein

De thema’s van het boek zijn de thema’s uit ons eigen bestaan: gulzig leven, stuntelig liefhebben, af en toe ambras maken, genieten van leute en familiegeluk, en finaal hopelijk rustig doodgaan. Ik zou zeggen: koop het boek voor jezelf, maar doe het ook cadeau aan geliefden. Ze zullen je dankbaar zijn. Want ook zij zullen hun lief en leed en onze gemeenschappelijke wortels herkennen.

Het boek is te koop in Standaard Boekhandel in Hoogstraten. Op zaterdag 26 februari om 11.00 u stelt Jan Aertsen zijn boek voor in het Stedelijk Museum op het Begijnhof in Hoogstraten. Reserveren is noodzakelijk en kan via marc.bresseleers@telenet.be (jh)

EN LEZERS SCHRIJV Cijferen over windmolens… en kippen

Toch een beetje een rare redenering die uw Meer-reporter ’(ma)’ in de laatste Hoogstraatse Maand maakt over het aantal windmolens in Hoogstraten. Met 20 windturbines voorzien we zo’n 80.000 gezinnen van groene stroom. Maar aangezien er maar 10.500 huishoudens zijn in Hoogstraten, hebben we eigenlijk heel wat windmolens te veel.

Sta me toe om die vergelijking even door te trekken. Coöperatie Hoogstraten zette in 2020 maar liefst 32 miljoen kilo aardbeien in de markt. Wow. Maar dat betekende niet dat ik vorig jaar 1500 kilo aardbeien heb gekocht, hoe lekker ik ze ook vind.

Nog wat cijfers? Hoogstraten telde in 2020 niet enkel 21.435 menselijke inwoners, maar ook 273.699 varkens en maar liefst 1,8 miljoen kippen. Ja, dat leest u goed! Elke inwoner heeft dus permanent 82 kippen en bijna 13 varkens ter beschikking.

Als we even doortellen op die kippen: ongeveer 1 miljoen kippen daarvan zijn ’slachtkuikens zonder ouderdieren’. Aangezien die maar zo’n 6 weken leven en er na enkele weken weer nieuwe kuikentjes dezelfde stal in gaan, wonen er per jaar voorzichtig geschat zo’n 6 miljoen van zulke vleeskippen in Hoogstraten. Goed voor 12 miljoen kilo kippenvlees of 560 kilo per Hoogstratenaar. Baby’s en vegetariërs inbegrepen. En dat terwijl we gemiddeld nog geen 10 kilo per jaar eten. Meer dan 50 keer te veel vleeskippen in Hoogstraten dus?

Of zou het kunnen dat we in Hoogstraten ook

bepaalde zaken produceren om in de noden te voorzien van die andere 11,5 miljoen Belgen? Dat lijkt alvast te kloppen voor kippenvlees, aardbeien en … groene stroom.

Natuurlijk begrijp ik wel dat uw reporter terecht de aandacht wilde vestigen op het feit dat er ook Hoogstratenaren zijn die de lasten van de windmolens moeten dragen, die ook voor de niet-Hoogstratenaars staan te draaien. Slagschaduw, geluid, uitzicht… dat zijn inderdaad zaken waarmee de vergunnende overheden best niet te lichtzinnig omspringen.

Dat productie behalve lusten vaak ook lasten met zich meebrengt is een feit. Kijk bijvoorbeeld nog maar eens even naar onze gevleugelde mede-Hoogstratenaars en het transport, mestoverschot en fijn stof die zij met zich meebrengen. Uw redacteur ’(ao)’ had het in dezelfde editie van de Maand nog over de veel te hoge stikstofconcentraties in onze gemeente…

Maar eigenlijk mogen we als Hoogstratenaren ook wel trots zijn dat wij de nadelen van die windmolens op de koop toe nemen, om er mee voor te zorgen dat ons land stappen zet naar meer groene stroom en minder uitstoot van CO2. Als tegen 2030 40% van onze energie groen moet zijn, dan hebben we met z’n allen nog een weg te gaan. Ons verbruik moet nog flink omlaag… en de productie van groene stroom omhoog. Mét de nadelen die dat met zich meebrengt. Onze kinderen en kleinkinderen zullen ons dankbaar zijn. Of… ons misschien niet verwijten dat we de andere kant opgekeken hebben.

Nog één keer terug naar de kippen? De Belgische consumptie van vlees is de laatste 10 jaar gedaald. De populatie vleeskippen in Hoogstraten in diezelfde tijd… bijna verdubbeld. België werd intussen de zesde grootste exporteur van kippenvlees ter wereld. Met een dalend verbruik gaat de productie - nadelen inclusief - hier dus nog stevig omhoog. Benieuwd hoe ons nageslacht daarover zal oordelen.

Ook graag eens snuisteren in cijfers? Ga naar www.statbel.be en www.provinciesincijfers.be...

(Naam en adres bekend bij de redactie)

Bedenking van eindredacteur (mdl): Onze medewerker maakte de terechte opmerking dat er op Meers (en Hoogstraats) grondgebied al onmiskenbaar veel van deze windmolens staan, hij insinueert nergens dat windenergie of groene stroom niet zinvol is. De schrijver van de lezersbrief gaat licht over de grond van de zaak: het beslag dat deze windmolens leggen op de steeds krimpende open ruimte. En als fietser of wandelaar heb ook ik heel wat liever meer echt bos dan dit groeiende bos van windmolens… De statistisch onderbouwde opmerking over de industriële omvang van de kweek van kippenvlees en aardbeien snijdt overigens wel hout. Misschien is ook een brief op z’n plaats voor alle (lokale, provinciale, gewestelijke of federale) overheden die de vergunningen daarvoor uitreiken?

EN LEZERS SCHRIJV Meer water in de bodem

Hilt Rigouts, die vorig jaar in de Hoogstraatse Maand artikels schreef over waterverbruik, opslag, besparing enz, had ook met mij een gesprek om te weten op welke manier wij omgaan met waterverbruik.

Als bestuurslid van Velt Noorderkempen zijn wij immers al jarenlang begaan met acties die kunnen bijdragen tot een betere leefomgeving; het spaarzaam omgaan met water is er daar zeker ook een van.

Zo vangen wij steeds het koude douchewater op en gieten het daarna uit in onze tuin; een besparing van op jaarbasis ongeveer 2.000 liter water, dat niet wordt afgevoerd via de riolering.

Wij hebben ook een heel grote regenwaterput; als die vol staat verdwijnt het water ook naar de riolering.

brief, ook op gelijkaardige of andere ideeën om spaarzaam om te gaan met ons water, het blauwe goud.

Staf Coertjens, Velt Noorderkempen Adver teren in

https://www.demaand.be/adverteren/

Na het gesprek met Hilt, ben ik op het idee gekomen om ervoor te zorgen dat dit minder zou gebeuren; op het einde van elke maand meet ik nu de stand van het water in onze regenput en als het peil bijna boven is, laat ik het wegstromen in onze tuin. Op deze manier zijn wij erin geslaagd om in 2021 maar liefst 47.000 liter water in onze tuin te laten infiltreren ipv in de riool te laten lopen.

Misschien komen jullie, na het lezen van deze

www.demaand.be

REDACTIE

Frans Horsten

Begijnhof 26, 2320 Hoogstraten

tel. 0495 25 25 05 redactie@demaand.be

DORPSNIEU WS

w Hoo g straten :

Frans Horsten

tel. 0495 25 25 05 hoogstraten@demaand.be

w Meer :

Marcel Adriaensen

tel. 03 315 90 40 meer@demaand.be

w Meerle :

Jan Fret

tel. 03 315 88 54 meerle@demaand.be

w Meersel-Dreef :

Jef Jacobs

tel. 03 315 73 64 meersel-dreef@demaand.be

w M i nderhou t : tel.0495 25 25 05 minderhout@demaand.be

w Wortel :

Frans Horsten tel. 0495 25 25 05 wortel@demaand.be

SPORTNIEUWS

Rob Brosens tel. 03 314 43 39 sport@demaand.be

Niet alle beeldmateriaal wordt ons met auteursgegevens overgemaakt. Neem contact op met de redactie voor eventuele rechten.

ADVERTENTIES

Jan Croes tel. 0477 66 11 60 advertenties@demaand.be

SECRETARIAAT/DRUKWERKEN

Emilia Horsten

Begijnhof 27 2320 Hoogstraten tel. 03 314 51 03 abonnementen@demaand.be administratie@demaand.be

Verantwoordelijke uitgever: F. Brosens, Begijnhof 27 2320 Hoogstraten

Met Steps Fashion verdween alweer een bekende handelszaak

HOOGSTRATEN - Steps Fashion was toch wel een modebegrip in de Hoogstraatse regio. Maar na 35 jaar gooit Maaike Verheijen de handdoek in de ring. Op 8 januari sloot de kledingwinkel dan ook definitief. ”Het is genoeg geweest, wat rest zijn mooie herinneringen, klanten kwamen me bedanken, gaven kaartjes en cadeautjes. Het afscheid nemen is zwaar maar geeft me toch een fijn gevoel. Al heb ik er ook al slapeloze nachten van gehad toen het einde van de zaak dichterbij kwam.”

Pallieter

Maaike Verheijen en haar man Bert Reijnen kwamen 42 jaar geleden vanuit Zundert in Hoogstraten wonen. ”Bert is toen samen met een vriend begonnen met café Schuttershof, op de hoek van Heilig Bloedlaan (nadien restaurant Armiaen en binnenkort Domino Pizza, nvdr). Die vriend is er na een half jaar uitgestapt, vanaf dan werd ik ingeschakeld bij grote drukte. Zelf was ik ondertussen al aan het uitkijken naar een pand om een modezaak te beginnen.

Na enkele jaren hebben we het café volledig verbouwd en veranderden de naam in Pallieter. Wij hadden heel wat verenigingen over de vloer. Muziek was heel belangrijk in onze café, dus organiseerden we regelmatig liveoptredens, ook Kroeg en Blues deden we elk jaar mee. Mijn man heeft dit 18 jaar gedaan.”

Deens

Hoe goed het café ook draaide, Maaikes plan bleef een eigen leven leiden. ”Mijn passie lag

Maaike Verheijen

toch meer bij kleding en na enkele jaren vond ik toch een geschikt winkelpand. Naast de toenmalige cremerie Schryvers, waar nu Hema is, ben ik 35 jaar geleden mijn winkel begonnen. Na mij kwam daar een vestiging van Blokker. Naast mijn winkel lag er nog een braakliggend stuk waar mensen hun auto konden parkeren.

Na zes jaar ben ik dan naar deze locatie in de Heilig Bloedlaan getrokken. Vóór mij was hier een Phildar-winkel. In het begin deed ik ook nog herenkleding, later heb ik me uitsluitend toegelegd op dameskleding. In mijn collecties heb ik altijd een passie gehad voor Deense ontwerpers.”

Pensioen

En nu? ”Ik ga met pensioen,” klinkt het. ”Mijn man is ook al vijf jaar met pensioen. Ik ga het wat rustiger aan doen, geregeld op mijn kleinkind passen, of naar de activiteiten gaan van Neos, waar we enkele jaren geleden lid van werden. Het gaat wel aanpassen zijn in het begin. En ik weet nu al dat ik mijn klanten ga missen, en mijn collecties…

Want ik vind kleding nog altijd een leuk en gevarieerd artikel, ik heb er altijd heel veel plezier aan beleefd. Het aankopen van de collecties voor elk seizoen, het uitpakken en presenteren in de winkel, mijn klanten helpen en begeleiden bij hun aankoop - het was telkens allemaal heel erg leuk.

Ik heb het contact met de mensen altijd heel fijn gevonden. Er waren de vaste klanten die wekelijks kwamen kijken of er iets nieuws te vinden was. Je maakt een praatje met hen en zo leer je hen ook beter kennen. Het onlinewinkelen, de corona-pandemie, de invloed van sociale media, het waren best moeilijke jaren maar ik ben geen opgever en ik mag gerust zeggen dat ik dit allemaal goed heb doorstaan.”

De winkel is bijna leeg gekocht, merk ik na ons gesprek. De soldenweek zal kort en krachtig zijn. Wanneer ik buiten ga, komt er een klant binnen met een bos bloemen. Afscheid nemen van Maaike. En het Hoogstraatse winkelcentrum is alweer een winkel armer… (pm)

Zoveel gemeenschapszin doet een mens deugd…

HOOGSTRATEN - Zaterdagmorgen 1 januari 2022 om 11 uur rijd ik naar het centrum van Hoogstraten, want ze zijn er weer. Nee, niet de feestvierende knallers, maar de mensen van de jaarlijkse schoonmaak van de Vrijheid. Terwijl de meeste inwoners nog de bubbels uit hun lijf slapen en de kinderen hun cadeautjes nog eens van onder tot boven bekijken, zijn de vrienden van de Ahmadiyya moslimgemeenschap weer present met borstel, schop, blik en vuilniszak om de sporen van het nachtelijke vertier op te ruimen.

Dit is intussen een traditie geworden. Want al elf jaar op rij kunnen de vroege vogels op weg naar verse pistoletjes hen aan het werk zien. Resten van vuurwerk, lege drankflessen, en alle andere rommel die de Vrijheid ontsiert worden zorgvuldig bij elkaar geveegd en verdwijnen in de grijze vuilniszakken. De stad levert het materiaal en zorgt dat alle verzamelde vuil uiteindelijk zijn juiste bestemming bereikt.

Kinderen

Ze zijn met minder dan de vorige jaren en ook een aantal kinderen helpt duchtig mee. Jong geleerd is oud gedaan, vindt men bij deze gemeenschap. En de kinderen hebben er zichtbaar deugd in. Het is zacht weer, een groot verschil met twee jaar geleden. Toen was het bar koud, geen weer om kinderen mee op straat te nemen. Dit jaar zijn er geen jongeren

van Antwerpen of Brussel van de partij. Zij zullen elders aan het werk gaan. De ploeg in Hoogstraten bestaat dit keer uit mensen van Turnhout en omstreken.

Ahmed Bashir uit Hoogstraten is zoals van in het begin de bezielende kracht. Hij is tevens de verantwoordelijke van deze geloofs-

gemeenschap in de regio Turnhout. Reeds vóór zes uur die morgen, wanneer velen van ons hun bed opzoeken, heeft de wekker bij hen zijn werk gedaan. Een uurtje later staan ze met zijn allen in de moskee voor het ochtendgebed om even later samen aan te schuiven voor een goed ontbijt.

Dankbaar

De taakverdeling over de verschillende dorpen trekt de groep nadien uiteen. Ahmed rijdt met zijn ploeg naar Hoogstraten. De stad heeft voor het materiaal gezorgd en de jaarlijkse poetsbeurt kan beginnen. Geen opgelegde karwei, geen tegenzin, maar uit volle overtuiging gaat de borstel over en weer en verdwijnt de rommel bij het restafval.

”Wij zijn dankbaar dat we iets terug kunnen doen aan deze maatschappij die ons zo goed opgevangen heeft,” vertelt Ahmed ons. Dienstbaarheid staat bij de Ahmadiyya moslimgemeenschap met stip aangeduid op hun waardenschaal. Niet alleen deze actie straalt dat uit, maar ook tal van gemeenschapsdiensten in ziekenhuizen, woonzorgcentra en asielcentra. Ooit waren zij zelf ook vluchtelingen uit Pakistan waar hun geloof aan vervolging onderhevig was en vonden zij een veilige nieuwe thuis in België. Dat zijn ze overduidelijk niet vergeten.

Na nog de klassieke groepsfoto en een korte babbel rijd ik content naar huis. Zoveel gemeenschapszin doet een mens deugd! (jh)

Ook dit jaar waren de mensen van de Turnhoutse moslimgemeenschap present om op 1 januari ’s morgens de Vrijheid in Hoogstraten een grondige poetsbeurt te geven na het feestgedruis in coronatijden.

Jong geleerd is oud gedaan. De toekomst is verzekerd.

Café De Roma gaat tegen de vlakte

HOOGSTRATEN - Donderdag 6 januari 2022 zat café De Roma afgeladen vol. De trouwe klanten kwamen er een laatste maal iets drinken of eten. Enkele dagen later werd het meest legendarische café van Hoogstraten, dat in 1936 de deuren opende, gesloopt om plaats te maken voor een nieuwbouw.

Bruin

De iets oudere lezers onder ons gingen naar café De Roma, misschien voor Maria van Koobkens, maar zeker voor haar mooie dochter Annie. Velen dronken er hun eerste pint, kusten er hun eerste lief of kropen nog wat dichter bij elkaar in de cinema achter het café.

In de Roma stond wellicht de eerste Jukebox van de streek, kwamen veel artiesten zoals Ferre Grignard en andere optreden, maar het was Los Camerados die bijna elke week voor ambiance zorgde in de zaal boven de cinema.

Nadat Maria in 1964 op pensioen ging namen Gust en Liliane De Roma over. Van eind 1974 tot oktober 1981 baatte André Hoefkens de filmzaal uit om daarna The Movie in de Gelmelstraat te openen.

Gaandeweg kon het jonge volk ook op andere plaatsen terecht en werd De Roma eerder een bruin café met achtereenvolgens verschillende uitbaters.

Op zoek

Vijf jaar geleden stapte Pierre Verstraeten mee in de zaak na de dood van Willem Van Gastel, de vroegere uitbater.

Het huurcontract liep op 31 december 2021 af en nu is Pierre op zoek naar een andere locatie. ”Er staan er voldoende leeg op de Vrijheid, maar men laat liever leegstand toe”, zegt Pierre wat verbitterd. ”Ik sprak al met de eigenaar van restaurant De Tram en Taeymans koffie, die laat zijn eigendom ook liever leeg staan, al is er van bouwen daar

Zingen voor een after corona feest

HOOGSTRATEN - Samen met Arne Dondeyne, leraar in ASO Spijker, Philip Thijs van Plus Water en Jurgen Taeymans van Taey-

We konden de plannen inzien. De nieuwbouw komt er in dezelfde stijl als dit pand links naast De Roma.

Pierre Verstraeten zoekt een nieuwe locatie.

nog geen sprake. Nu kijk ik uit naar andere locaties, zoals een deel van De Blauwe regen, het voormalige duivenlokaal op de hoek van de Vrijheid en de Tinnenpotstraat of waar dan ook. Hopelijk is het ook dan tijdelijk,” gaat hij verder, ”ik ben al in onderhandeling met Johan Michielsen, de eigenaar, om het handelspand in de benedenverdieping van de nieuwbouw te huren.”

Die nieuwbouw zal in de stijl van het nieuwe gedeelte van De Jachthoorn (links naast De Roma) opgetrokken worden. Naast een handelspand op het gelijkvloers komen er twee wooneenheden op het eerste verdiep en daarboven een duplex appartement. Feestzaal Le Cirq, die grenst aan de achterkant, blijft behouden. (fh)

mans koffie en Frituur Den Hoet, ging Marleen De Vrij op donderdag 6 januari zingend langs een aantal Hoogstraatse bedrijven en op

zaterdag 8 januari op de Vrijheid. Voor het achtste jaar op rij werd gezongen voor het goede doel.

Denkend aan de ellende, het gebrek aan bezoek en de eenzaamheid die corona voor bewoners van WZC Stede Akkers met zich bracht, was de keuze van een goed doel vlug gemaakt overigens. Met de opbrengt, voorlopig iets meer dan 3.000 euro, wil men de bewoners van het rusthuis en hun familie een mooi feest aanbieden met optredens en zoveel meer.

Dat zal noodgedwongen na corona moeten gebeuren. Hopelijk een manier voor de bewoners, die maanden hun kinderen en kleinkinderen niet mochten zien, om alle narigheid voorgoed achter zich te laten. Wie dit project nog wil steunen, kan een bijdrage overmaken op het rekeningnummer BE64 7512 1088 8952 op naam van vzw 3 koningen en 1 koningin. (fh)

Vier driekoningen zongen meer dan 3.000 euro bijeen voor een feest in Stede Akkers.

Zestig jaar Optiek Van Den Bosch

HOOGSTRATEN - In februari 1962 openden Gerard Van Den Bosch en Lisette de Landtsheer ’juwelen en optiek Van Den Bosch’. Zestig jaar en heel wat innovaties en verbouwingen later, is de winkel een vaste waarde in de regio en een van de zeldzaam wordende echt Hoogstraatse handelszaken.

Met de hand

Begin jaren ’60 verhuisden Gerard en Lisette naar Hoogstraten, om er een juwelen- en optiekzaak te starten. Dat was toen op Vrijheid 177, waar ze de zaak van Rigouts overnamen. Samen deden ze de aankoop van de collecties van o.a. klokken, juwelen en brillen. Gerard werkte voornamelijk in het atelier, waar hij de herstellingen van horloges en brillen deed. Samen met Lisette stond hij in voor de verkoop. Het monteren van brillen gebeurde toen nog volledig anders. Alle brillenglazen werden met de hand geslepen, terwijl dat nu door een slijpautomaat wordt gedaan.

In 1970 verhuisde de zaak naar de huidige locatie, Vrijheid 119. De winkel werd al snel te klein en onderging heel wat metamorfoses. De uitbreiding zorgde voor meer collecties, meer keuze, dus ook meer werk. In 1987 stapte opticien Dominiek (zoon van Gerard en Lisette) mee in de zaak. Opnieuw werd de winkel enkele keren beetje bij beetje uitgebreid, tot het in 1990 tijd was voor een serieuze verbouwing.

In 1998 werd Dominiek Van Den Bosch zaakvoerder en is de winkel volledig overgeschakeld naar optiek. Het verhaal van horloges en juwelen was afgerond.

Super trots

Optiek Dominiek Van Den Bosch is een officiële dealer van luxemerken als Cartier, Chanel, Dior en werkt met Zeiss als vaste glasfabrikant.

Toen de zaak 50 jaar bestond was het tijd voor een modernisering van de winkel. Dat werd een enorme verbouwing, met een resultaat waar men nog steeds super trots op is. Eer het zover was, werd de winkel enkele maanden in het pand op Vrijheid 121 ondergebracht.

In 2016 werd de website een online vitrine, in 2021 kwam er een webshop met de volledige collectie. Het team kreeg versterking: Ilse is

Uit de oude doos. Gerard Van Den Bosch met zijn zoon Dominiek die toekijkt.

sinds 2001 actief in de winkel, in 2006 kwam haar zus Evelyn erbij, in 2015 sprong Michelle mee op de optiekboot en sinds 2021 versterken Linda en Cindy het team.

De uitbaters willen de lat hoog leggen, zowel voor de keuze van de brillencollecties als op het vlak van oogmeetapparatuur. In brillentrends en glasadvies volgen ze de evoluties op de voet.

Hun 60-jarig bestaan vieren ze met een heus feestjaar met fashionevents, niet te missen acties en leuke geschenken. (fh)

Epelteer 27 - 2320 Hoogstraten 0495 24 24 11

wm.installatiebedrijf@telenet.be wm-installatiebedrijf.be

Een team van zes medewerkers met v.l.n.r. Evelyn, Dominiek, Ilse, Cindy, Michelle en Linda

’t Singerke doet de deur definitief dicht

HOOGSTRATEN - Met een korte mededeling op de winkeldeur bedankt de 88-jarige Corneel Van Velthoven, beter gekend als ’t Singerke, zijn klanten. Na 60 jaar is het wel geweest. Kan tellen overigens!

Nadat hij op zijn 16de bij Brimo in Rijkevorsel ging werken en er kennis maakte met techniek, kocht hij op zijn 27ste het pand op de Vrijheid en werd hij officieel verdeler van de Singer naaimachines. In het begin in loondienst, tot Singer vijftien jaar later failliet ging en hij moest kiezen: gaan doppen of zelfstandig worden. Hij koos voor het laatste. Singer werd wel overgenomen, maar als zelfstandige kon hij ook andere merken zoals Lewenstein en Brother verkopen.

Herstellingen

Zelfstandig werken had nog andere voordelen. Corneel speelde accordeon in een orkestje en omdat hij zijn eigen baas was, kon hij ’s maandags zijn ogen al eens dicht pitsen, als het op zondag laat geworden was.

Jarenlang verkocht hij van de beste naaimachines, maar toen die meer en meer elektronisch werden, haakte Corneel af. Hij bleef het machinale trouw en de laatste jaren kon je bij hem nog alleen terecht voor bijna alle herstellingen. Tenminste als hij nog vervangstukken had en dat viel nogal mee. Dings genoeg in huis.

Zestig jaar een gekend beeld in de Hoogstraatse Vrijheid. Panem et Singerem…?

Corneel - een rasechte Hoogstratenaar - stond er, op vier jaar na, meestal alleen voor. Die vier jaar was hij getrouwd. Maar toen zijn vrouw dacht dat de vrouwelijke klanten ’meer voor hem kwamen dan voor wat anders’, verliet ze de zaak en ging uit werken. Daar leerde ze een man kennen met een fijn snorreke, zoals dat toen mode was, en vertrok. Voor Corneel was nog wel een latrelatie weg gelegd, maar die vrouw stief na 18 jaar.

Serviceflat

Officieel was Corneel natuurlijk al lang met pensioen. Hij mocht nog een beetje bijverdienen en omdat hij bijna geen uren telde, viel dat wel

mee. De winkel was nog maar enkele dagen per week open, maar Corneel had nog genoeg om handen. Hij had er zijn twee accordeons, een synthesizer en een keyboard en op maandag-, donderdag- en zondagnamiddag ging hij dansen in de spiegeltent in Rijkevorsel, waar een Decaporgel staat.

Nu heeft Corneel zijn eigendom verkocht en woont hij in een serviceflat. De koper, die liever anoniem blijft, kocht het gebouw met inboedel en al, containers vol. Daarmee valt het doek over een winkel die niet meer van deze tijd was en zoals er nog weinig zijn. Een van de zeldzame zaken die nog blijven, is de foto van hoe het jaren geleden was... (fh)

HOOGSTRATEN - De KSA Hoogstraten organiseert op zondag 27 februari hun jaarlijks eetfestijn. Met de bouw van nieuwe jeugdlokalen op Den Dijk is alle steun meer dan welkom. Van harte aanbevolen dus. (fh)

HEMELEN BVBA

VAN HEMELEN BVBA

NIEUWBOUW & RENOVATIE

Industrieweg 4 2330 Merksplas

Tel: 03 314 37 67

Tel: 014 26 60 72 info@vanhemelenbvba.be www.vanhemelenbvba.be ALTERNATIEVE WARMTE WARMTEPOMPEN ZONNEBOILERS ZONNEPANELEN

Viergeslacht bij de Leemansen

MEER / MEERLE - Grote vreugde bij de familie Leemans in Meer, Meerle en Essen. Doordat Onno geboren werd op 24 november 2021 vervolledigt hij het viergeslacht met vier mannen op een rij. Overgrootvader Jan Leemans is 90 jaar en woont in Meerle; de 58- jarige grootvader Stan Leemans woont in Meer; papa Sam Leemans is 29 en trok naar Essen. Er staan dus hier 3 vaders op de foto en 4 zonen, waarvan de jongste ongetwijfeld in erg goede handen is… En dat verdient een dikke proficiat. (ma)

Cor Laurijssen rondt de kaap van 90 jaar

MEER - Op 19 december rondde Cor Laurijssen de kaap van 90 jaar. Een jaar geleden deed haar echtgenoot Frans Leemans haar dat voor. Reden om eens goed te feesten, zou je denken. Maar met de flink woekerende corona was het ook dit keer moeilijk om volk te ontvangen en onbekommerd te vieren.

Daarom vroeg de familie om Cor te verrassen met een mooi kaartje. Cor beleeft immers aan zoiets veel plezier en het zou deze speciale dag zeker mee opfleuren - zoals dat eerder bij Frans ook het geval was. Die had genoten van de grote belangstelling van vrienden, buren en familie én verscheen bovendien in de Hoogstraatse Maand…

Ook dit keer viel de oproep van de familie niet in dovemansoren. Facebook- en andere vrienden gingen massaal in op de oproep om Cor een kaartje te sturen. Haar 90ste verjaardag ging dus niet onopgemerkt voorbij. Ze is dan ook nog altijd in de wolken met de vele plezante en hartverwarmende kaarten. Wij wensen het koppel nog veel plezier samen en aan Cor heel wat mooie herinneringen aan haar verjaardag! (ma)

Cor bij de feestelijke spandoek ter gelegenheid van haar 90ste verjaardag.

Kerstparade van tractoren kleurt het eindejaar

MEER - Een verlichte stoet van meer dan 100 tractoren van de Groene Kring Hoogstraten passeerde ook de Meerseweg. De ene al wat mooier dan de andere, maar overal zwaaide een vrolijke chauffeur naar de toeschouwers. Deze kerstparade was best indrukwekkend, het was eveneens een mooie etalage voor het tractorengamma dat op de Hoogstraatse velden en wegen bolt. Ook een aantal hobbyisten en oldtimers deden mee. Een luidruchtig lichtpuntje in een jaareinde waarin heel wat andere activiteiten moesten worden afgelast. (ma)

Deze bewoners maakten er een gezellige avond van: Paul Peeters, Leen Aerts, Miel en Lone, Dirk Krijnen, Els Stoffels en Jan van Looveren.

https://www.demaand.be/abonneren/

Stemmige kerststal in de Lourdesgrot

MEER - Sober en mooi was de kerststal die je in de Lourdesgrot aan het kerkhof kon vinden. Met kerstmuziek in de achtergrond was het de ideale plek om eventjes, weg van alle drukte, te proeven van kerstsfeer.

De Meerse kerststal is weliswaar geen toeristische trekpleister, maar zeker de moeite waard. Vergeet dus volgend jaar niet om eens te komen genieten van dit prachtige decor! (ma)

De drang naar vuurwerk

MEER - Het was de dagen voor eindejaar weer behoorlijk druk bij de vuurwerkwinkel. Geduldig aanschuiven dan maar. Al was vuurwerk verboden op eindejaar, het is nog altijd een belangrijk exportproduct voor de ene en een gegeerd (maar niet ongevaarlijk) ’speelgoed’ voor de andere. (ma)

Een kerstattentie van Samana

MEER - In december bezorgde het bestuur van Samana Meer haar leden een beetje kerst door hen een leuk cadeautje aan te bieden. De huisbezoekers brachten het geschenk coronaproof tot bij hun leden thuis. Dit jaar was dat een mooie kaars en drie mooie kaarten gemaakt door ’de mannen’ van Klavier (Zwart Goor). Verder was er een kalender een kaart als attentie van het parochieteam van Meer.

Samana hoopt dat Covid-19 in dit nieuwe jaar aan een laatste offensief bezig is zodat men snel weer echt kan samenkomen. (fh)

De Klimtoren wuift juf Hild uit

MEERLE - Op vrijdag 17 december, net voor de vervroegde kerstvakantie, vierden leerkrachten en leerlingen het pensioen van juf Hild Martens. Elke klas mocht haar verrassen met een liedje, een dansje, een knutselwerkje,... Ook de collega’s zetten haar even in de bloemetjes. Haar man Herman kon op deze speciale dag uiteraard niet ontbreken. Gedurende vele jaren konden de school, leerkrachten en leerlingen altijd op haar rekenen. Tijdens de middag kon je ze altijd in de eetzaal terugvinden en ze zorgde ervoor dat niemand iets te kort kwam. Daarnaast keek ze mee toe op de orde en netheid in de school.

”Bedankt juf Hild! We gaan je zeker missen. Geniet van je welverdiende pensioen. Tot ziens!” aldus de Klimtoren. En dat klonk terecht heel erg gemeend… (svdo/jaf)

Grote en kleine ergernissen…

MEERLE - Niet dat we ons plots geroepen voelen ons te profileren als een alternatieve ’meldingsdienst’ voor allerlei ongemakken en ergernissen. Voor de meeste zaken kan de burger terecht bij de gemeentelijke diensten, via telefoon en of website. Maar soms blijven dingen knagen en willen mensen hun ei ook elders kwijt.

Opvallend genoeg kregen wij de eerste week van het nieuwe jaar enkele mails en telefoons, of werden we gewoon aangesproken over een aantal zaken die de Meerlese burger zichtbaar ergeren en waarvoor ze toch een uitlaatklep zoeken. Mogelijk dat Corona het leven lastiger maakt en dat de beperkte sociale contacten de burgers naar ons leiden. Wegens datzelfde Corona was er al 2 jaar geen openbare dorpsraadvergadering meer, doorgaans een forum waar dergelijke ergernissen geventileerd kunnen worden.

Omdat ons blad er prat op gaat de vinger aan de pols te houden van ons dorpsleven, geven we ze toch een keer mee. Niet dat het meteen voor een oplossing zal zorgen, maar het eens kunnen zeggen en gehoord worden kan misschien deugd doen.

Knaldrang

”Hebben jullie ook zo’n last gehad van dat vreselijke vuurwerk?” vraagt een vriendelijke dame, die in het centrum van ons dorp woont? Wel ja, dat hebben we. En onze oude poes ook.

Onmiskenbaar een groot en jaarlijks terugkerend fenomeen rond nieuwjaar. Maar steeds meer mensen hebben het ermee gehad. Het steeds harder knallend vuurwerk. Het lijkt al lang niet meer de zaak om op de overgang van oud naar nieuw een fraaie vuurpijl de hemel in te schieten. Het moet vooral heel veel lawaai maken. Niet alleen om middernacht op 31 december, maar de twee weken ervoor en de zeker de week erna nog. Ze jagen er de burger mee in de gordijnen, de jonge kinderen schrik aan, bezorgen de dieren langdurige onrust. Niet alleen in het dorp, ook in het buitengebied, in het bos. En natuurlijk laten de mannetjesputters met hun knalbommen alle troep op straat en in de bossen achter.

Tijd voor de overheid om in te grijpen, denken we dan. En lezend in

de kranten, denken die er inderdaad over na. Maar samen met hen vrees ik dat het niet simpel zal zijn.

Sluikstort en zwerfvuil

Eveneens hardnekkig en moeilijk uit te roeien: sluikstort en zwerfvuil. En dat niet enkel in het buitengebied, maar ook regelmatig in het centrum van het dorp. Zo werden er rond nieuwjaar huisvuilzakken gedumpt in het 'groene paadje', de trage verbindindingsweg tussen Kerkstraat (nrs 42-44) en Hazeweg in de Dalweg.

Een melding aan de gemeente heeft altijd snel effect: het wordt snel opgehaald. Respect daarvoor.

Wat helaas niet direct opgelost raakt is het zwerfvuil. Het aantal blikjes, plastic flesjes en sedert de pandemie de mondmaskers - sign of the times - is opvallend groot en alomtegenwoordig! Gelukkig zijn er heel wat wakkere burgers die op hun wandelingen of op weg naar de winkel een zak bijhebben en die deze ondingen oprapen. De blikjes kunnen ze ondertussen bij Thijs Brosens kwijt, die er goede werken mee doet. Maar het is eigenlijk ook hier dweilen met de kraan open!

Geblaf

”Meerle heeft een hoog aantal hondenbezitters, je ziet de honden met hun baasjes dan ook in alle vormen en maten voorbij gaan. Sinds vorig jaar zijn er 2 mooie losloopweides in Den Rooy waar de trouwe viervoeters zich goed kunnen vermaken en hun energie kwijt kunnen. Daarnaast is er zelfs een Whatsapp groep van hondenbaasjes, zodat ook zij elkaar kunnen vinden en het hondenleven er nog leuker op wordt!

Er zijn ook honden in Meerle met een wat minder afwisselend leven, deze worden slechts als ’waakhond’ gebruikt en brengen de tijd alleen in de tuin door, vaak in een afgesloten hok. Soms weten deze honden niet beter en hebben zij dit leven geaccepteerd. Toch is regelmatig te horen, via de honden maar ook via buurtbewoners, dat deze honden niet zo gelukkig zijn. De honden gaan zich vervelen en dit uit zich in een voortdurend geblaf. Niet fijn voor de thuiswerkende buren, maar

nog belangrijker: niet fijn voor de hond zelf! Meerle en omgeving biedt zoveel mooie wandelmogelijkheden dat het haast zonde is om deze niet te gebruiken met de hond. En de eigenaar houdt best ook rekening met de omgeving.

Spreek hondeneigenaars aan zodra het geblaf voor overlast zorgt, het kan immers zijn dat de eigenaars zelf niet weten dat de hond voor overlast zorgt.” Aldus een bezorgde Meerlese hondenbezitter.

Hinderlijke wortels

Bomen zijn een zegen voor de straat. Ze verfraaien het uitzicht en geven lommer en koelte in de zomer. Ons zal je niet snel horen klagen over bomen in de straat, ook als we de bladeren moeten bijeen rijven. Maar de bomen zijn niet altijd en overal een even grote zegen.

”Wat denk je dat het advies van de gemeente hier is? ” vraagt ons de eigenaar van deze oprit, waar de wortels van de boom (een amberboom, denk ik) de stenen omhoog duwen. ”Oprit uitbreken, wortels afzagen en oprit opnieuw aanleggen” was het advies van de gemeente. Dat de eigenaar met dergelijk advies niet echt blij is, hoeft geen betoog. Elders in de straat is het niet beter. De bomen, met een massa stekelige nootachige vruchten (zaaddoosjes) die heel de winter blijven liggen, zijn

”Wat denk je dat het advies van de gemeente is?”

er nochtans geplant nadat de opritten waren aangelegd. Het advies is ook een beetje cynisch, want de boom omzagen mag niet. Maar hem zo verminken dat hij op termijn vanzelf dood gaat, mag wel. Kan beter, zouden we zeggen.

En nu stoppen we met klagen. Tijd voor enkele positieve nieuwtjes! (jaf)

W O O R D V A N D E M A A N D (11)

Liefde is een werkwoord.

Niet één dag, maar elke dag.

1. Drevenier Jan brengt zijn tweede album ‘The Dreamer’ uit.

2. Moslimgemeenschap die telkens met Nieuwjaar de Vrijheid terug schoon veegt.

3. Op zondag 30 januari kan je er pannenkoeken gaan eten.

4. Deze kapitein waakt over het welzijn van ploeggenoten.

5. Naaimachinewinkel die na 60 jaar zijn deuren sluit.

6. Bij deze Kris kan je al jaren terecht voor antiek en brocante.

7. Toegangsweg tot de Elsakker, maar ook ‘Dodenweg’.

8. Hier bouwt men de nieuwe jeugdlokalen.

IJ’ is één vakje.

Mail het woord uiterlijk dinsdag 15 februari door naar redactie@demaand.be en maak kans op een cadeaubon van Hoogstraten voor de waarde van 20 euro. Of stuur naar: De DE HOOGSTRAATSE MAAND, Begijnhof 26, 2320 Hoogstraten. Vergeet niet uw naam en adres te vermelden.

Samana deelt cadeautjes uit

MEERLE - Het traditionele Driekoningenfeest van Samana kon ook nu niet doorgaan, maar ze zijn de leden niet vergeten.

Bij de leden die in het WZC van Hoogstraten verblijven gingen Annie en Eugeen de week voor Kerstmis een kerstkaart en een pakje koekjes afgeven. De mensen waren heel blij met hun pakje, en hadden heel veel deugd van het bezoekje.

Met Kerstmis kregen alle leden ook een mooie kerstkaart in hun brievenbus. Bovendien brachten de kernleden coronaproof bij al hun leden een cadeautje in de eerste week van het nieuwe jaar.

Hopelijk wordt 2022 beter, niet alleen bij Samana kijken ze daar alvast naar uit! (gvb/jaf)

De cadeaubon van € 20 gaat naar: Raf Pauwels, Klein Eyssel 18, 2328 Meerle

Pater Luk en Broeder Xavier moeten verhuizen

MEERSEL-DREEF - Wat niemand voor mogelijk hield of ook maar in de verste verte niet kon verwachten, zal nu toch gebeuren: Pater Luk en Broeder Xavier verlaten het klooster in Meersel-Dreef richting Herentals. We vielen allemaal van onze stoel toen zijn mededeling van 13 januari verscheen. Het bericht luidde als volgt:

”Vrienden en volgers, de afgelopen 25 jaar heb ik - vanuit het klooster - de gemeenschap van Meersel-Dreef en van de wijde omgeving mogen dienen. Veel gevolgen daarvan in geestelijke en in materiële zin zijn bij u bekend. U hebt veel dankbaarheid aan mij gegeven.

Helaas hebben onze oversten recent besluiten genomen die mij in een andere positie plaatsen. Het meest zichtbare is een overplaatsing naar het klooster in Herentals per 1-2-2022.

De oudste inwoner van Meersel-Dreef, broeder Xavier Janssens (92), die voor u bijna 60 jaar actief is geweest, gaat ook met mij in Herentals wonen. Met bemiddeling van de heilige pater Pio, zullen wij vanuit onze nieuwe werkplek veel voor u bidden en aan u denken. U weet hoeveel wij beiden van uw gemeenschap houden.

De gastvrijheid van de locatie Herentals staat hoog aangeschreven. De afstand tot Meersel-

Knallend het nieuwe jaar in

MEERSEL-DREEF - Nieuwjaarsvuurwerk, het blijft toch wel mooi. Jammer dat daar niet beter en verstandiger mee omgesprongen wordt zodat iedereen er plezier en vreugde aan kan beleven. Een fietsverkeersbord langs de Mark heeft het dit jaar zelfs niet overleefd, hier moet toch wel uitzonderlijk zwaar vuurwerk aan te pas zijn gekomen. Moet er echt een verkeersbord aan geloven voor jouw plezier? En als het gebruikte vuurwerk in je gezicht zou ontploft zijn, ja, dan weet je ook hoe je gezicht er uit zal zien… (JJ)

Dreef is slechts 42 km: dus heen en weer kunnen wij elkaar nog regelmatig ontmoeten.

Moge Gods zegen op u rusten. Pater Luk Wouters OFM.”

Binnen 12 uur verschenen er al een 40-tal reacties op zijn bericht, die vooral gaan over dankbaarheid, hun betekenis en het gemis van beide vertrouwde gezichten in ons dorp en onze dorpsgemeenschap, maar ook over ongeloof en verdriet alsook boosheid en schande. De reacties spreken allemaal voor zich. Waarom oude bomen verplanten? (JJ)

Jan Vraaye

brengt

”The Dreamer” uit

MEERSEL-DREEF - Drevenier Jan Verheijen speelt basgitaar. Onlangs bracht hij zijn tweede album uit, genaamd ”The Dreamer”. Dit is te beluisteren op You Tube, Spotify en andere digitale platformen. Gewoon zoeken naar Jan Vraaye en dan kom je onderstaande albumcover wel tegen. (JJ)

Pater Luk

Broeder Xavier

Een nieuw jaar, een Ferm gedicht

MEERSEL-DREEF - Woorden die niet breken maar verbinden…

Neem je tijd voor het bankje

MEERSEL-DREEF - ”Het Bankje” is een podcast, een project van Opendoek, naar een idee van Wim Chielens, in samenwerking met Creatief Schrijven, Kunstwerkt en Huis van Eustachius. Eventjes Maar. Wat zouden wij, oneindig interpreterende en zoekende wezens, al eens niet anders mogen dan zitten op een bankje met een gloeiend gevoel van verwondering?

Meer informatie over de verschillende verhalen, de auteurs, de (stem)acteurs en de visueel-grafische talenten lees je op: www.opendoek.be/hetbankje , met de steun van Vlaanderen. Scan de QR-code op de zitbank voor het klooster, neem je tijd, en luister, al is het maar voor eventjes. (JJ)

Aan 108 km per uur door de Kolonie

WORTEL - Uit de meest recente metingen, die dateren van de zomer 2021, blijkt dat zo’n 34% van de automobilisten te hard rijden in de Kolonie. Te hard wil zeggen, meer dan 50km per uur, wat voor een stiltegebied en gelet op de staat van de weg al ruim veel is.

Kolonieweg

Op de weg van De Diept naar de boerderij, voor het kruispunt van wat we de Boulevard noemen, telde men op een week tijd 1.355 personenauto’s, 95 vrachtwagens en 399 fietsers. Gemiddeld zijn dat 11 auto’s per uur, met een piekmoment van 58 auto’s op zondag tussen 13 en 14 uur.

In de omgekeerde richting, dus rijdend naar De Diept, ligt dat aantal zo’n 15% lager, maar blijft de verhouding auto’s, vrachtwagens en fietsers nagenoeg gelijk.

En al ligt de gemiddelde snelheid ’maar’ op 41 km per uur voor auto’s en 48 km per uur voor vrachtwagens, toch stelt men vast dat 35% van de voertuigen te hard rijdt. De hoogst gemeten snelheid bedroeg er maar liefst 108 km per uur op een zaterdag om 8 uur ’s morgens.

Verbodsplaat

Het meest opvallend is nog het aantal voertuigen dat gebruikt maakt van de Peedijk, ook al mag die weg niet gebruikt worden door personenauto’s, noch door vrachtwagens. Ondanks dit verbod telde men er per week 214 personenwagens en 182 vrachtwagens waarvan wellicht een behoorlijk aantal tractoren, die er wel mogen rijden.

De gemiddelde snelheid bedroeg er 37 km per uur. De weg wordt blijkbaar ook gebruikt door een motorrijder die er op een zondagavond tegen 112 km per uur reed.

Gemiddeld passeren er een drietal auto’s per uur, maar dat aantal kan oplopen tot 18 op een piekmoment. De Peedijk wordt relatief veel door fietsers gebruikt, 155 op weekbasis. (fh)

Sportnieuws: Rob Brosens - Alfred Oststraat 3, 2320 Hoogstraten, 03 314 43 39 - sport@demaand.be

Nationaal

voetbal

Jouk Vermeeren en Sieben Meeusen, HVV

”Als het van ons afhangt, gaan we voor de titel”

HOOGSTRATEN - Jouk Vermeeren en Sieben Meeusen doen het heel goed bij Hoogstraten VV. De ploeg staat zelfs los aan de leiding in tweede nationale. Bijzonder is dat het allebei Hoogstratenaren zijn en dat ze nog nergens anders hebben gevoetbald. Ze genoten van de jeugdopleiding van HVV van de duiveltjes tot aan de beloften. Iedereen is hierover in de wolken, niet in het minst de Hoogstraatse supporters. Dat merk je aan de vele aanmoedigingen langs de lijn.

De 21-jarige Jouk Vermeeren is een zoon van Danny Vermeeren en Anouchka Kamphuys, broer van Siert en Muze. Het gezin woont in de Vrijheid in Hoogstraten. Hij deed sport in het middelbaar in Turnhout, begon nadien de studies L.O. en later dieetkunde, zonder deze evenwel af te werken. Momenteel werkt hij bij Colruyt in Hoogstraten.

Zijn ploeggenoot Sieben Meeusen is er 22. Hij is een zoon van Peter Meeusen (SK Beveren, KV Mechelen, Zwarte leeuw, HVV, e.a.) en Katleen Janssens. Broer Witsen speelt bij HVV bij de beloften, broer Quinten voetbalt bij SK Loenhout. Sieben studeerde Wetenschappen-talen in het Seminarie en is afgestudeerd als landmeter. Hij werkt bij Aquafin (Aartselaar en Herentals), nu meestal telewerker.

Jouk en Sieben zijn duidelijk vrienden. Wanneer ze gepolst werden voor een gesprek met De Hoogstraatse Maand zaten ze samen, en ze kwamen ook liefst samen hun verhaal doen. De Rijkswacht leek hen wel een gezellige plaats om te babbelen.

DHM: Dag mannen, Oudjaar goed gevierd?

Jazeker. Met de vaste bende, allemaal mannen van Hoogstraten.

DHM: Werden jullie allebei gevormd bij de jeugd van HVV?

Sieben: Ik heb alle jeugdreeksen doorlopen en op mijn 16de mocht ik bij de beloften spelen.

Jouk: Ik heb ook in alle ploegjes gespeeld van duiveltjes tot beloften. Toen ik bij de beloften kwam was ik 19 jaar.

DHM: Dat is wel erg laat, niet?

Jouk: Ik stak er bij de jeugd niet echt bovenuit. Ik heb in de laatste drie jaar echt wel heel

veel bijgeleerd, heb goeie trainers gehad in mijn opleiding en ik heb door hen grote stappen kunnen zetten. Vooral Eddy Peeters was iemand die grote fan was van mij en hij heeft me echt geholpen om stappen richting eerste ploeg te zetten.

DHM: Sieben, jij had wel de stempel van groot talent meegekregen.

Sieben: Op mijn 16de werd ik door Erik Franken geselecteerd. Ik was nog heel jong en nog maar net bij de beloften. Op Wijgmaal mocht ik voor de eerste keer een wedstrijd beginnen. Ik was toen zelfs nog niet mee aan het trainen bij de kern. Dat kwam wel geheel onverwacht. Hij gaf mij toen het vertrouwen en sindsdien ben ik altijd bij het eerste elftal gebleven.

Ik heb nadien vele trainers gehad, Gino Swaegers, Eddy Peeters, Johan Laurijssen, Bart Willemse... Bij Eddy Peeters mocht ik dikwijls starten, maar een echte vaste plaats heb ik nooit kunnen afdwingen. Meestal mocht ik starten als er gekwetsten of geschorsten waren. Wanneer die spelers terugkwamen, kwam ik meestal opnieuw op de bank terecht. Niet altijd terecht vind ik, maar het was de keuze van de trainer en dat moest ik respecteren.

Goed voetballen heeft ook veel te maken met vertrouwen en ik heb nog geen trainer gehad die me honderd procent vertrouwen gaf, zoals Frank (Belmans) nu wel doet bij de Jouk. Mijn eerste kansen kwamen misschien wel te vroeg. Op mijn 16de was ik fysiek nog niet

Jouk Vermeeren en Sieben Meeusen

zo sterk. Het was misschien beter geweest als ik nog een jaar met de beloften had gespeeld, maar dat weet je natuurlijk nooit. Dit jaar is de concurrentie op de plaatsen in de aanval bijzonder groot. Ik moet voorlopig opnieuw tevreden zijn met een plaats bij de 15.

Durven dromen

DHM: Jouk, jij speelde alle wedstrijden al dit seizoen, behalve tegen Lyra toen je geschorst was. Had jij dit voor het seizoen durven dromen?

Jouk: Nee, ik denk dat niemand dit had verwacht, maar het kwam door omstandigheden. Het begon bij de zware blessure van Vincent Van Dijck. Hij zou normaal gezien de logische keuze geweest zijn voor de plaats op linksachter. Ik had een goede voorbereiding gespeeld en was conditioneel heel goed in orde. Dat speelde zeker in mijn voordeel. Conditioneel sterk, daar houdt onze trainer wel van.

Conditioneel sterk, daar houdt onze trainer wel van Jouk

DHM: Heb je altijd op linksachter gespeeld?

Jouk: Ik heb bij de jeugd vooral centraal achterin gespeeld. Later speelde ik ook veel op de 6. Ook bij Maurice (De Wilder) bij de beloften stond ik in het middenveld maar bij Eddy Peeters werd ik linksachter.

DHM: En Sieben, jij altijd voorin?

Sieben: Ja. Ik heb ook altijd voorin gespeeld, in de spits of op de flank. Mijn voorkeur is op de flank of rond of naast een balvaste spits. Het hangt ook af van het systeem dat wordt gespeeld.

Plezier

DHM: Wat zijn de mooiste momenten die jullie al hebben meegemaakt?

Sieben: Er zijn veel mooie momenten waar ik naar terugkijk. Bij de jeugd bijvoorbeeld toen Hoogstraten in tweede klasse speelde moesten we met de U15 ook tegen alle ploegen uit die reeks spelen. Van dat seizoen heb ik heel veel vrienden overgehouden. We zaten toen ook dikwijls lang in de bus voor de verre verplaatsingen. Mijn papa was toen onze trainer, wat ook heel bijzonder was. Het was ook zijn enige seizoen als trainer. Ik kijk met heel veel plezier terug naar dat seizoen.

Dan is er natuurlijk mijn debuut bij het eerste elftal op Wijgmaal. Ook een heel mooi moment was de wedstrijd op City Pirates onder Johan Laurijssen. We stonden toen achteraan

in de rangschikking, moesten vechten tegen degradatie en ik scoorde in de 88ste minuut de 1 - 2. Dat was een kantelpunt in het seizoen. We gingen met een positief gevoel de winterstop in en op het einde konden wij ons redden en City Pirates degradeerde. Zo had ik toch het gevoel belangrijk te zijn geweest.

Jouk: Bij de jeugd zijn we een jaar kampioen gespeeld onder Jan Buylinckx. Dat was zeker bijzonder. Voor andere momenten moet ik terug gaan naar dit seizoen. Dit seizoen beleef ik als een sprookje. Mijn eerste doelpunt tegen City Pirates was onvergetelijk. Ja, weeral City Pirates, die hebben altijd pech tegen ons. Ik hoop natuurlijk nog dikwijls te scoren, maar ook mijn tweede doelpunt was gedenkwaardig. Tegen Hades scoorde ik net voor tijd de 2 - 1 met een afstandsschot. Dat was een serieuze ontlading.

DHM: Wat zijn jullie ambities verder? Sieben: Mijn grootste ambitie is om een keer basisspeler te zijn. Dat mag Hoogstraten zijn, maar ook een andere ploeg waar ik belangrijk kan zijn, zoals bijvoorbeeld Ruben Tilburgs en Nick Havermans dat nu zijn bij onze ploeg. Ik heb eigenlijk nog nooit ervaren dat ik een sleutelfiguur was in de ploeg. Wanneer ik dat gevoel heb, dan ga ik ook beter spelen, daar ben ik zeker van.

Jouk: Ik wil graag zo lang mogelijk een basisspeler blijven. We zullen zien hoe ver we dit jaar kunnen komen, maar ik wil nog vele seizoenen spelen zoals dit. Wanneer ik daar deel van kan uitmaken zou ik heel content zijn.

DHM: Het is nu vast heel plezant. Jouk: Zeker.

Trainer

DHM: En ook voor jou Sieben?

Sieben: Natuurlijk. Het is heel plezant. In de vorige jaren moesten we toch dikwijls vechten tegen degradatie en verloren we geregeld. Nu winnen we bijna altijd, we draaien mee bovenaan en dan is de sfeer uiteraard veel beter. Iedereen is altijd goed gezind. De sfeer is geweldig.

We draaien mee bovenaan en dan is de sfeer uiteraard veel beter

Sieben

Jouk: Dat Havermans erbij is gekomen, is volgens mij heel belangrijk. Hij heeft het serieuze, maar ook het speelse. Hij kan de ploeg aan het lachen brengen maar hij is de eerste die de ploeg op scherp zet voor de wedstrijd. Ook op het veld is hij een van de belangrijkste figuren.

Sieben: Hij is echt wel een sleutelfiguur.

DHM: Is de trainer belangrijk?

Sieben: Uiteraard. Het is belangrijk dat de trainer vertrouwen heeft in jou. Jouk krijgt heel veel vertrouwen en dat zie je ook op het veld. Hij presteert echt heel sterk. Een trainer kan je maken maar ook kraken. Frank Belmans is tactisch een heel goeie trainer en is iemand waarbij het groepsgevoel heel belangrijk is. Dit samen zorgt voor heel goeie resultaten.

DHM: Jullie hebben een trainingsschema meegekregen? Maar dat is nu met de uitgestelde wedstrijden misschien verlengd?

Sieben: Jaja. We moeten onze kilometers doen. Tweemaal per week doen we oefeningen gedurende anderhalf uur. Maar dinsdag 4 januari beginnen we gewoon opnieuw te trainen en ik ga ervan uit dat we dat zullen blijven doen. We moeten natuurlijk conditioneel in orde blijven. Er komt wel veel meer bij kijken dan sommige mensen denken. Beperkte verlofperiode, nog nooit naar een festival geweest, een andere manier van uitgaan en zeker nooit in de periode voor een wedstrijd. Je moet er wat voor doen, maar er ook heel wat voor laten.

Jouk: Ik verwacht dat we gewoon gaan blijven trainen. Dat is ook veel plezanter dan lopen op je eentje. Je ziet mekaar en trainen met bal is altijd leuker dan zonder. Er komen waarschijnlijk ook wel enkele oefenwedstrijden aan.

Kampioen

DHM: En… gaan jullie kampioen spelen?

Sieben: Het is voor iedere speler en ook voor de trainer de logica zelve dat je probeert om zo goed mogelijk te doen. Wanneer je kampioen kunt spelen, dan ga je dat toch niet laten!? Of het gaat gebeuren zal eerder afhangen van de ambities die de club heeft. Wij hebben de ambitie om kampioen te spelen.

Jouk: Ik herinner me nog dat Hoogstraten kampioen speelde. Dat was toen een gigantisch feest. Dat wil je toch meemaken als speler.

Sieben: We staan mooi aan de leiding. We hebben er nu ook echt de ploeg voor. De sfeer

is goed. Het zijn allemaal gunstige factoren om het waar te maken. Je weet het nooit in voetbal, maar we gaan er in elk geval heel dicht bij zijn.

Uitslagen

Hoogstraten VV - Berchem 2 - 1 Hoogstraten domineerde de ganse wedstrijd, maar moest gaan rusten met een doelpunt achterstand. Een jong en goed mee voetballend Berchem scoorde na een hoekschop. Na de rust werd de druk verhoogd en kwam HVV gelijk en op voorsprong via een owngoal en een doelpunt van Van Dooren. (rob)

Provinciaal voetbal Weinig nieuws te rapen...

Kalender

Zaterdag 29 januari 20 uur

Hoogstraten VV - R Cappellen FC

Zondag 6 februari 15 uur

Sp. Hasselt - Hoogstraten VV

Zaterdag 12 februari 20 uur

Hoogstraten VV - Wijgmaal

Zaterdag 19 februari 20 uur KVC Houtvenne - Hoogstraten VV

Het amateurvoetbal werd stilgelegd tot en met zondag 17 januari. Dat betekent dat alle Voetbal Vlaanderen- én ACFF-wedstrijden van de eerste ploegen vanaf de 2de afdeling amateurs tot en met de 4de provinciale reeksen worden opgeschort. Indien er op het Overlegcomité van midden januari géén versoepelingen komen (inzake het bijwonen van wedstrijden door toeschouwers), dan zal dit uitstel van alle officiële wedstrijden in deze reeksen verlengd worden tot en met vrijdag 28 januari, de datum tot wanneer de huidige coronamaatregelen van toepassing zijn.

Alle reserven- en jeugdwedstrijden mogen wél doorgaan, net als vriendschappelijke wedstrijden van de eerste ploegen én alle competitie- en BVA-bekerwedstrijden van het recreatief heren- en damesvoetbal.

Minderhout VV:

Trainer Jeroen

Liekens kiest voor

Poppel SK

Minderhout VV moet op zoek naar een nieuwe trainer. Jeroen Liekens wordt vanaf volgend jaar de oefenmeester van Poppel SK in derde provinciale. Momenteel is hij bezig aan zijn derde seizoen bij MVV.

Jeroen Liekens: Het was voor mij geen gemakkelijke keuze. Ik heb veel te danken aan Minderhout VV. Na vier seizoenen als speler hebben ze mij de kans gegeven om er coach te worden en dat terwijl ik op dat moment totaal geen ervaring had als trainer van een eerste ploeg.

Poppel speelt wel een reeks lager, maar ik beschouw dit niet als een stap terug. Het is vooral een kans om mezelf verder te ontplooien als coach. Poppel is een heel leuke en gezellige club en heel ambitieus. Ik ken de ploeg nog van twee seizoenen geleden toen ze in dezelfde reeks speelden als Minderhout. Ze willen volgend seizoen graag promoveren en vooral dat heeft me overtuigd.

Daarnaast was het na in totaal zeven seizoenen Minderhout ook gewoon tijd voor een nieuw hoofdstuk, een nieuwe uitdaging. Ik ga er dit jaar nog alles aan doen om in schoonheid afscheid te nemen door het behoud in 2de provinciale te verzekeren.

Top 5 wordt moeilijk voor KFC Meer

De inhaalwedstrijd thuis tegen Oosthoven werd gewonnen. In Lille en in Schorvoort werd verloren. De top 5 halen wordt voor KFC Meer nog een zware opdracht.

K Meerle FC blijft meedoen voor de eindronde of titel

Meerle blijft het goed doen. Het staat op de tweede plaats met 5 punten achterstand op Oostmalle. (rob)

Uitslagen

Arendonk Sp. - K Minderhout VV 3 - 0

KFC Meer - KSK Oosthoven 4 - 2

White Star Schorvoort - KFC Meer 3 - 0

KVNA Wortel - FC De Kempen 2 - 1

Lentezon Beerse - K Meerle FC 2 - 2

Kalender

Zaterdag 29 januari 19.30u

KFC Meer - Gooreind

Zondag 30 januari 14.30u

K Minderhout VV - Lentezon Beerse

KVNA Wortel - KSK Kasterlee

K Meerle FC - Vlimmeren Sport

Zaterdag 5 februari

19.30u KFC Meer - Excelsior Essen

20 uur K Zandhovense SKK Minderhout VV

Zondag 6 februari 15 uur

KSK Oosthoven - KVNA Wortel

KVC Oostmalle - K Meerle FC

Zaterdag 12 februari 19.30u

K Achterbroek - KVC Lille United

Zondag 13 februari 15 uur

K Minderhout VV - Sint-Dimpna

KVNA Wortel - KSK Kasterlee

K Meerle FC - KV Westmalle

Zaterdag 19 februari 19.30u

KFC Meer - Sint Jozef

Verbr. Balen - K Minderhout VV

Zondag 20 februari 15 uur

WS Schorvoort - KVNA Wortel

K Meerle FC - KSV Wildert

winnen

Na 6 verloren wedstrijden kon Wortel opnieuw aanknopen met de overwinning. Ze wonnen thuis met 2 - 1 van De Kempen en staan op de 10de plaats in de rangschikking.

Volleybal DAMES

Evelyne waakt over het welzijn van haar ploeggenoten

HOOGSTRATEN - Evelyne Laurijssen is kapitein van de eerste damesploeg van Gelvoc en op haar 37ste de oudste speelster met heel wat ervaring. Door een knappe overwinning in Retie, een team uit de top 5, staat haar ploeg op een zeer veilige plaats in de rangschikking. Met enkele overwinningen zou de ploeg kunnen stijgen in het klassement maar Evelyne vindt het belangrijker dat iedereen in de ploeg zich goed voelt, op en naast het veld.

DHM: Is volleybal altijd jouw sport geweest?

Evelyne Laurijssen: Ik ben begonnen met volleybal toen ik in het vijfde studiejaar zat. In die tijd kon je nog niet vroeger starten. Eerst heb ik een jaar gevoetbald bij KFC Meer tussen de jongens, maar al snel besefte ik dat dit niks voor mij was. Ik kan me niet meer herinneren hoe ik uiteindelijk bij volleybal terechtgekomen ben, want niemand van mijn familie is actief in de sport.

In 2003 leerde ik mijn vriend Bert op de club Gelvoc kennen. Hij speelde toen bij de tweede herenploeg. We hebben samen een tijd in het bestuur gezeten. Ik heb ook een heel aantal jaren training gegeven aan jeugdploegen en ben ook jeugdscheidsrechter geweest.

DHM: Dames A werd kampioen in derde provinciale 2019-2020. Een mooie herinnering?

Ik was erbij toen we in 2019-2020 kampioen speelden. Het was inderdaad een geweldige ervaring, zeker na het winnen van de Beker

Van Turnhout en de titel in eerste gewest het jaar ervoor. Van een mooie reeks prijzen na elkaar gesproken!

DHM: Waren er nog andere mooie sportieve momenten?

Een kleine twintig jaar geleden werden we met Gelvoc kampioen in tweede provinciale. Ik heb dit weliswaar meer van op de bank als invaller meegemaakt, maar het heeft toch een grote indruk nagelaten. Als jeugdspeler kwam ik terecht in een geoliede machine met stuk voor stuk ervaren speelsters. In die periode heb ik enorm veel opgestoken, zowel op tactisch als op technisch vlak.

Bij de titel in 2019-2020 was ik actiever op het veld betrokken. Het voelde extra speciaal aan, omdat op dat moment mijn vriend Bert al een aantal seizoenen onze coach en trainer was, wat niet altijd even gemakkelijk was.

Ik moet zeggen dat ik ook mooie herinneringen heb aan de bekroning tot Hoogstraatse

sportploeg van het jaar in 2020. Het aanden-

Evelyne Laurijssen

• Geboren: 29/04/1983

• Samenwonend met Bert Van Ginkel

• Moeder van Jef (9j) en Jan (5j)

• Woonplaats: Gelmelstraat, Hoogstraten

• Studies: Vertaler-Tolk Engels/Spaans

KVNA Wortel. Boven: Leen Bolckmans (Kinesist), Piet Van Bavel (T1), Toon Roos, Fabian Verdult, Seppe Lenaerts, Indi Smitz, Jeroen Fransen, Robbe Mertens, Stef Wuyts, Glenn Verhoeven (T2), Rudi Snels (voorzitter)

Onder: Alex Goetschalckx, Silas Brosens, Ruben Gilobs, Joos Dockx, Jolan Goossens, Geert Snoeys, Philippe Van Erck, Marijn Verdult.

ken hieraan staat te pronken bovenop de toog van onze kantine, je kan het zelfs zien staan vanop het veld in de zaal. Als het wat moeilijk gaat, dan kijk ik af en toe naar boven, naar de trofee.

DHM: Dames A is bezig aan een mooi seizoen. Jullie staan op de 9de plaats. Waar denk je te kunnen uitkomen?

Ik zou graag een aantal plekjes hoger uitkomen dit jaar, maar dat is niet mijn enige ambitie. Ik vind het even belangrijk dat iedereen in de ploeg zich goed voelt, op en naast het veld. Dat zie ik meer als mijn taak als kapitein. Als het goed zit in het hoofd, dan komen de sportieve prestaties vanzelf. Ik kan ervan genieten om jonge speelsters te zien openbloeien. Als oudste speelster van de ploeg ben ik oprecht blij en trots als andere speelsters goed presteren.

DHM: Begin januari gingen jullie winnen bij Retie, op dat moment de vijfde in de rangschikking.

Volleybal

Die wedstrijd kondigde zich aan als zeer moeilijk maar het was zeker geen onhaalbare kaart. Ik kon zelf jammer genoeg nog niet meespelen door een blessure aan mijn kuit. Nu er door corona geen publiek in de zaal was toegelaten, heb ik van op de bank de ploeg extra hard aangemoedigd. Het was een zeer knappe prestatie.

DHM: Wat zijn jouw sportieve ambities? Echte sportieve ambities heb ik niet meer. We hebben hard moeten knokken om in tweede provinciale te geraken. Het zou jammer zijn om af te moeten zakken, maar daar is dit seizoen helemaal geen sprake van. Ik ben niet van plan om na dit seizoen te stoppen met volleyballen. Ik vind het spelletje nog veel te leuk en ik train veel te graag. Fysiek lukt het ook nog, ik ben voorlopig gespaard gebleven van langdurige blessures. Volleyballers sukkelen vaak met aanhoudende schouder- of knieblessures. Daar heb ik gelukkig geen last van.

HEREN

Ik heb niet de ambitie om coach te worden. Dit zou misschien anders zijn mochten onze kinderen volleyballen, maar zij voetballen momenteel allebei bij Hoogstraten VV.

DHM: Ook de andere damesploegen spelen sterk. Dames B staat aan de leiding in tweede gewest Turnhout A, Dames C is vierde in tweede gewest Turnhout B, ook dames D staat aan de leiding in derde gewest Turnhout.

Geweldig om te zien dat de andere damesploegen het goed doen. Dit geeft een boost aan de hele club. Het zou mooi zijn dat een aantal ploegen de sprong zouden kunnen maken naar een hogere reeks. Vooral onze tweede damesploeg verdient het om in het eerste gewest aan te treden. Zij zijn er echt klaar voor. Zo zal het voor de aanstormende talenten uit de jeugd ook gemakkelijker worden om door te groeien naar de eerste ploeg. (rob)

Kapitein Thijs Mertens hoopt dat er opvolging komt voor Heren A

HOOGSTRATEN - Thijs Mertens is kapitein bij heren A. De voorbije vijftien jaar heeft hij al aan verschillende ploegen van Gelvoc training gegeven, voornamelijk jeugd- en damesploegen. Op een bepaald moment was hij zelfs actief als speler-trainer. Momenteel heeft hij het naar de zin bij Heren A en wil liefst zo lang mogelijk blijven volleyballen.

DHM: Waarom werd het voor jou volleybal?

Thijs Mertens: Op mijn 6de ben ik beginnen voetballen. Als kind was ik echter al elk thuisweekend in de volleybalzaal te vinden, aangezien mijn vader ook volleybal speelt. Het heeft tot mijn 12de geduurd voor ik er zelf mee begon. Na twee jaar beide sporten te combineren, bleek dat ik volleybal toch een stuk leuker vond en ben ik gestopt met voetballen. Sindsdien was volleybal altijd mijn sport, al speel ik in de zomer ook af en toe een beetje tennis.

DHM: Hoe loopt het in het mannenvolleybal bij Gelvoc?

Sinds mijn 18de speel ik bij Heren A. In het begin was dat nog in 1ste provinciale en had Gelvoc nog vier herenploegen. Intussen hebben we jammer genoeg nog maar één herenploeg. Twee jaar geleden werd beslist om de laatste twee herenploegen samen te smelten en de ploeg in 2de provinciale op te doeken. We werden toen wel meteen kampioen in 1ste

Uitslagen

Amigos Zoersel - Heren A 3 - 1

Molvoc Mol - Dames A 3 - 2

VC Retie - Dames A 1 - 3

gewest, waardoor we nu terug in 3de provinciale spelen.

DHM: Al mooie sportieve momenten meegemaakt?

Het mooiste moment is voor mij de bekerfinale die we speelden in 2019, hoewel we die jammer genoeg verloren. We speelden toen nog in 2de provinciale en hadden op weg naar de finale twee teams uit 1ste provinciale geklopt. Het geloof dat we in de finale opnieuw een ploeg uit 1ste provinciale konden kloppen, was er dus zeker. Jammer genoeg zat een nieuwe stunt er toen niet in, maar we zijn wel strijdend met 3 - 1 ten onder gegaan. De vele meegereisde supporters, het enthousiasme en het feit dat het voor een aantal ploeggenoten hun laatste wedstrijd was, maakte die bekerfinale speciaal.

De titel het jaar nadien in 1e gewest was ook zeker mooi. Het seizoen is toen echter vroegtijdig stopgezet omwille van corona en we hebben de titel dus niet kunnen vieren, wat het geheel net wat minder memorabel maakt.

DHM: Heren A is bezig aan een mooi seizoen. Jullie staan op een 7de plaats met een wedstrijd minder gespeeld. Het lijkt erop dat de top 3 in onze reeks wat te sterk is, maar dat daaronder het niveau van

de meeste ploegen vrij dicht bij elkaar zit. Het zal er dus op aankomen de komende weken de spannende wedstrijden in ons voordeel te beslissen. Een plek in de middenmoot is zeker niet slecht, maar de top 5 mag wel onze ambitie zijn, vind ik.

Thijs Mertens

• Geboren op 7december 1987 in Turnhout

• Woont in Hoogstraten

• Studeerde Regentaat

• Gelvoc Heren A vanaf 1999

• Trainde verschillende ploegen tussen 2003 en 2020

DHM: Wat zijn jouw taken binnen de ploeg?

Ik speel meestal als receptie-hoek, wat wil zeggen dat ik in het achterveld receptie neem en aan het net als hoekaanvaller speel. Daarnaast ben ik ook kapitein van de ploeg.

DHM: In jullie laatste wedstrijd tegen Amigos Zoersel werd met 3 - 1 verloren, maar aan de setstanden te zien was een 22 setstand wel mogelijk. Er zat inderdaad zeker meer in. We verloren twee sets met het kleinste verschil, terwijl de set die we wonnen wel heel overtuigend was. Jammer genoeg was dat ook de enige set waarin we ons gewenste niveau haalden, dus dan is het niet onlogisch dat je met lege handen achterblijft.

Onze volgende thuismatch is raar maar waar tegen dezelfde ploeg. Dat is een vreemde kronkel in de kalender, maar voor ons wel een

mooie kans om revanche te nemen en dit keer wel drie punten te pakken.

DHM: Er waren voordien twee uitgestelde wedstrijden wegens corona. Is intussen iedereen terug inzetbaar? Wij hebben gelukkig slechts één coronabesmetting in de ploeg gehad en die persoon had er gelukkig ook weinig last van. Hij is ondertussen al enkele weken terug aan het meetrainen. De tweede wedstrijd die was uitgesteld kwam door een besmetting bij de tegenstander. Het was toevallig dat dit twee weken op rij was.

DHM: Wat zijn jouw sportieve ambities? Mijn persoonlijke ambitie is op dit moment vooral om zo lang mogelijk te kunnen blijven volleyballen, op welk niveau dat ook mag zijn. Voor de club lijkt me de voornaamste ambitie om ook de komende jaren nog een competitieve herenploeg in 3de provinciale te

HOOGSTRATEN - Ze hebben er lang naar uitgekeken. Op 10 januari kon ’t Spagaatje de gloednieuwe gym- en danshal in gebruik nemen op de sportterreinen tussen het Klein Seminarie en de Katelijnestraat. De binneninrichting is zo goed als klaar, aan de omgevingsaanleg wordt nog de laatste hand gelegd. Later kunnen ook andere verenigingen en het Klein Seminarie gebruik maken van het bovenlokale sportcomplex.

Gesmeerd

De ontwikkeling van Sportpark Wereldakker loopt gesmeerd. Na het kunstgrasveld voor Hoogstraten VV is nu ook de gym- en danshal klaar om in gebruik te worden genomen. Na deze fase zal er ook een volwaardige atletiekpiste worden gerealiseerd, een parkeerterrein en een hondenlosloopzone. In overleg met Hoogstraten V.V. werden de verschillende oefenvelden en wedstrijdvelden geheroriënteerd. Het kunstgrasveld werd aangelegd om het verlies aan oefenvelden te compenseren.

”De ontwikkeling van het sportpark en de bovenlokale gym- en danshal is een duurzame investering in de gezondheid van de Hoogstraatse bevolking en een belangrijke ondersteuning van het Hoogstraatse verenigingsleven”, aldus burgemeester Marc Van Aperen.

”Sportpark Wereldakker biedt straks ruimte voor gymnastiek, dans, atletiek en voetbal. Voor de realisatie hiervan werken we nauw samen met ’t Spagaatje, Hoogstraten VV (voetbalvereniging), Atletiekvereniging Noorderkempen en het Klein Seminarie”, legt schepen van Sport Arnold Wittenberg uit. ”Wij kijken ernaar uit dat onze inwoners vanaf eind 2022 naar hartenlust kunnen sporten op een volledig afgewerkt Sportpark Wereldakker.”

Duit

De realisatie van deze gymhal heeft een kleine 3 miljoen euro gekost, rekent schepen van Financiën Roger Van Aperen voor. ”Gelukkig kunnen we rekenen op de Vlaamse overheid, die dit project subsidieert met een bedrag van € 350.000. Ook de Provincie Antwerpen doet een

kunnen houden. Dat zal niet gemakkelijk zijn, want opvolging is er jammer genoeg niet. Alle jongens en heren die willen beginnen volleyballen zijn dus meer dan welkom! (rob)

Kalender

Zaterdag 29 januari

20 uur Dames A - Amigos Zoersel

20 uur Heren A - WEK Loenhout

Zaterdag 5 februari

18 uur Westerlo B - Dames A

20 uur Heren A - VC Kasterlee

Vrijdag 11 februari

20.30u Dames A - WEK Loenhout

Zaterdag 12 februari

18 uur VC Geel - Heren A

Zaterdag 19 februari

20.30u Dames A - Mendo Booischot

20 uur Heren A - VC Zoersel

duit in het zakje met een subsidie van € 150.000. ’t Spagaatje tekent zelf voor een investering van zowat een half miljoen euro in nieuwe toestellen.”

De nieuwe natuurgrasvelden en het parkeerterrein worden tegen de zomer in gebruik genomen, de atletiekpiste zal klaar zijn dit najaar. Er wordt veel groen en extra speelruimte voorzien en met trage wegen vinden niet alleen sportbeoefenaars maar ook wandelaars hier hun gading.

’t Spagaatje is alvast in de wolken met de infrastructuur. De volledig uitgeruste gymnastiekhal met valkuil is aangevuld met een polyvalente zaal voor multimove, freerunning, seniorengym, yoga en ook nog een danszaal. De vereniging heeft immers een ruim aanbod aan verschillende dansstijlen.

”Onze werking was tot voor kort verspreid over verschillende locaties in Hoogstraten. Met deze fantastische infrastructuur krijgen onze leden in Hoogstraten en in de wijde omgeving alle gelegenheid om hun favoriete sport te beoefenen”, zegt een tevreden voorzitter May Van Aert. Prompt startten al een aantal nieuwe lessenreeksen, ook bij bestaande lessen zijn nieuwe leden nog welkom. Meer info: www.spagaatje.be. (rob)

Kruisblok 12 - 2320 Hoogstraten - 0473 52 14 56 www.martens-tuinen.be bvba

THUISVERPLEGING

WIT-GELE KRUIS, 24 op 24 uur.

Voor Hoogstraten en deelgemeenten: tel. 014 61 48 02

DE VOORZORG, 24/24 uur: tel. 014 40 92 44

WACHTDIENST

Zelfstandige Thuisverpleegkundige

Noorderkempen, 24/24 uur:tel 014 40 50 13

Bogers Erika 0479 45 90 78

Zelfstandige verpleegkundigen

Adams Lieve 0479 43 53 89

Aernouts Anke 0479 34 68 03

Bartholomeeusen Liesbeth 0474 38 25 23

Bastijns Tine 0472 73 16 05

Bevers Lena 0493 15 16 65

Christianen Anke 0472 57 07 81

De Busser Edith 0477 17 58 06 de Jong Pascalle 0473 31 15 79

Dirks Els 0474 36 08 84

Geerts Inge 0478 64 81 61

Geerts Lia 0498 64 53 80

Jansen Laura 0474 60 89 06

Koyen Els 0476 43 07 55

Krols Anja 0495 23 02 43

Lambregts Linda 0476 94 31 15

Leys Nele 0499 29 77 86

Machielsen Kim 0477 81 27 61

Roefs Bianca 0493 02 04 19

Rombouts Kristel 0474 26 14 41

Rombouts Kristien 0477 04 41 40

Segers Nele 0494 92 32 27

Spannenburg Anke 0478 38 96 94

Tomby Hella 0478 42 08 13

van Bavel Bowy 0497 15 92 09

Van Der Eycken Inne 0478 23 52 89

Van Gastel Katrien 0468 12 64 26

Van Leuven Leen 0479 50 98 05

Van Otten Heidi 0486 37 45 27

Verheyen Kathleen 0474 29 33 09

Zelfstandige vroedvrouwen

Christiaensen Nathalie 0494 86 93 84

N OOD N UMMER 112

Ongeval / Brand / Ziekenwagen Administratie Brandweer 03 314 32 11

POLITIE 101

Noorderkempen 03 340 88 00

Wijkpost MEER 03 315 71 66

HUISARTSEN

vanaf 18 uur tot 8 uur 's morgens én tijdens het weekend 014 410 410

TANDARTSEN

zaterdagen, zondagen en feestdagen 090 33 99 69

WACHTDIENST APOTHEKERS

090 39 90 00 (1.50 euro per minuut) www.apotheek.be

BLOEDGEVEN 2022

Het Rode Kruis maakte de data bekend waarop je dit jaar bloed kunt geven. Wel graag een afspraak maken via het gratis nummer 0800/77700.

HOOGSTRATEN

Rode Kruislokaal, Slommershof 18

17.00 – 21.00 uur

04/02 - 09/02 - 13/05 - 18/05

05/08 - 10/08 - 25/11 - 30/11

MEER

Gemeentelijke lagere school, Terbeeksestraat 6

17.30-21.00 uur

06/04 - 15/06 - 28/09 - 28/12

MEERLE

Parchiezaal Ons Thuis, Gemeenteplein 2 17.30-20.30 uur

07/03 - 20/06 - 29/08 - 05/12

Antiek - Brocante - Verzamelobjecten - Snuisterijen

“Kris Voeten”

Koekhoven 5 Gsm. 0495 57 48 52 2310 Rijkevorsel Tel. 03 314 09 04 www.krisvoeten.be info@krisvoeten.be

ook inkoop antiek - meubelen - kleingoed - lusters - zilver, enz... Open: donderdag, vrijdag, zaterdag: 10 - 12u en 14 - 17u zondag: 10 - 12u / ma, di, wo en feestdagen gesloten

SAM VAN DIJCK

Aan & Verkoop van antiek en vintage-design Opkoop van volledige inboedels

Leegmaken van huizen, zolders, kelders,... +(32) 485 67 01 49 Ook via WHATSAPP bereikbaar samvdijck@gmail.com www.samvandijck.be

INHOUD FE B RUARI

nieuwkomers halfweg

9

Strijbeek, straat in De Maand 17

Kerkhoven worden geruimd 23

Wie waren de meisjes met het spandoek? 27

Veerle Wullaert over relaties

Hoogstraatse tuinen slaan koolstof op 36 Deze Maand 40

DORPSNIEUWS - Hoogstraten

DORPSNIEUWS - Meer 52

DORPSNIEUWS - Meerle 53 Woord van De Maand 55

DORPSNIEUWS - Meersel-Dreef

- Wortel

De volgende uitgave van de DE HOOGSTRAATSE MAAND verschijnt op donderdag 3 maart

Voor volgende editie alle KOPIJ ten laatste op DINSDAG 15 februari redac tie@demaand.be

De redactie behoudt zich het recht voor om ingezonden teksten in te korten