Slechts twee dagen had Robert Francis Prevost nodig om de Sixtijnse kapel als kardinaal te betreden en ze als paus Leo XIV te verlaten. Een uiterst kort conclaaf, zo luidden de commentaren. Een greep uit de woelige Vaticaanse geschiedenis leert ons dat het ooit wel anders is gelopen. Na de dood van paus Clemens IV in 1268 liep de pausverkiezing voor de zoveelste keer flink uit de hand. Na maar liefst 1006 (duizend en zes) dagen kwam in de Sala del Conclave van het Palazzo dei Papi in Viterbo, waar de verkiezing plaatsvond, Gregorius X als winnaar uit de urne. Maar niet eerder dan nadat de inwoners van Viterbo uit onmin voor zoveel besluiteloosheid de kardinalen in de Sala hadden opgesloten, ze op water en brood hadden gezet, en het dak van de Sala hadden afgebroken. In weer en wind zouden ze hun werk doen. Om aan dergelijke toestanden een eind te maken, maakte de genoemde Gregorius X de gesloten conclaafvorm voortaan verplicht. Conclaaf komt van het Latijnse ‘cum clave’, met de sleutel. Zeg maar achter slot en grendel. Vraag. Kunnen dergelijke maatregelen niet getroffen worden voor de samenstelling van de Brusselse regering?
Uiteraard kwam bij het aantreden van Leo XIV de zaak van de vrouw in de Kerk (terecht) wederkerend aan bod. Nochtans zouden de dames eraan herinnerd moeten worden dat ooit een vrouw het hoogste kerkelijke ambt heeft bekleed. Lees hierna verder het verhaal.
In 818 verhuist een Brits gezin om geloofsredenen naar Duitsland. De zeer intelligente dochter Johanna verlaat op haar achttiende het huis en weet zich gehuld in mannenkleren een weg te banen tot in de hoogste kerkelijke kringen. Derwijze dat ze na de dood van Leo IV tot paus verkozen wordt onder de naam Johannes Angelicus. Maar Johannes wordt verliefd op haar secretaris. Een fatale liefde, zo bleek, toen ze tijdens een processie in de buurt van San Clemente gezeten op een paard ten gronde stuikte en in het midden van de straat beviel van een zoon. Onder de verbaasde en onthutsende blikken van de toeschouwers veranderde Johannes Angelicus van paus tot barende vrouw. Waarna zij door de woedende menigte terplekke ter dood werd gebracht.
Nu hadden die van het Vaticaan al wel van alles meegemaakt, maar dit keer
Wegé tekent
gingen ze er toch iets aan doen om dergelijk schandelijk debacle in de toekomst te vermijden. Opdracht werd gegeven voor het maken van een houten stoel met een ronde opening in de zitting. Een ‘sedes stercoraria’, zeg maar een kakstoel. Voortaan zou de pas verkozen paus, de billen bloot, op deze stoel moeten plaatsnemen om aan een geslachtelijk onderzoek te worden onderworpen. Indien mannelijk, volgde de uitspraak: “Testiculos habet et bene pendentes”. In mensentaal: hij heeft testikels, en ze hangen goed.
Op het eerste gezicht een duidelijke procedure die toch nog een aantal vragen openlaat. Het al of niet hebben van ‘testiculos’, daarover kan geen misvatting ontstaan. Maar wat met dat ‘bene pendentes’? Vaststelling met het blote oog, of was er meetkundige apparatuur voorhanden om een eventuele scheefhang in x-aantal graden normafwijkend uit te drukken? En wat indien betrokkene niet aan de norm voldeed? Werd de nieuwe paus afgekeurd, of behoorde een medische correctie tot de mogelijkheden? Hoe dan ook, in de 16de eeuw werd het onderzoek afgeschaft. Spijtig. (nad)
Yvonne Engelen over ondernemen, vrijwilligerswerk en coachen
“Aan de kantelmomenten van het leven hou je vrienden over…”
MEERLE Deze maand strijken we neer in Meerle, waar we op de Chaamseweg te gast zijn bij Yvonne Engelen. Ze woont er samen met haar man Carlo Van Boxel in het huis dat ooit door haar vader werd gebouwd. Een huis vol herinneringen, omringd door een prachtige tuin die naadloos overgaat in natuurgebied de Elsakker. Verhuizen? Daar denken ze niet aan. “We zijn te sterk gehecht aan deze plek,” zegt Yvonne. “Hier zit zoveel emotie in.” Dat bewustzijn van het belang van natuur en van gevoelens zal op heel wat verschillende manieren terugkomen in het levensverhaal dat ze ons vertelt als ondernemer en vrijwilliger, mama van Elke en Lotte, oma van vier kleinkinderen. Het getuigt van een bijzondere veerkracht: het leven blijkt een ketting van verandering, zoeken, groeien en jezelf terugvinden. “Ik heb een parcours afgelegd dat me veel over mezelf heeft geleerd,” zegt ze. “En die kennis wil ik graag delen.”
Ollander
“Als negenjarig kind kwam ik einde 1976 met mijn ouders naar België. We verhuisden naar Meer, terwijl mijn vader dit huis in Meerle bouwde. Mijn ouders hadden een slagerij in Roosendaal, en na verloop van tijd runden ze meerdere slagerijen. Ik kom dus uit een ondernemersgezin en dat zit er zodanig diep in, dat ik me er ook moeilijk van kan losmaken. Het zit in mijn DNA. De reden van onze verhuis naar de landelijke Noorderkempen had vooral met het zoeken naar rust te maken. In Roosendaal was de leefomgeving in ieder geval een pak minder aantrekkelijk. Dat was een stadje en we woonden in een woonwijk waar veel minder groen was.”
De vader van Yvonne haalde het toen in zijn hoofd om te verhuizen naar België. “Ik steigerde. Ik wil niet naar België! Ik ga NIET! Ja, dat verzet van die prille tiener moet voor mijn ouders toch een verrassing geweest zijn. Ik was een heel gevoelig meisje, mijn wereld bestond uit poppen en dieren. Maar ik had een onnoemelijke schrik voor het onbekende. Mijn wereldje moeten opgeven voor een
omgeving die ik helemaal niet kende. Ik wilde er niet aan denken.
En toch deden mijn ouders het ook voor mij. Ze merkten dat ik heel veel met dieren, de natuur en het buitenleven bezig was. We hadden in Roosendaal een caravan in een bos vlakbij. En daar leefde ik op, in dat bos. Sporen zoeken, spelletjes spelen in het bos. Mijn opa had paarden, had ook schaapjes. Ik denk dat het een van de redenen is geweest dat mijn ouders beslisten om op de buiten te gaan wonen. En waarom dan niet gelijk naar België?”
Buitenbeentje
“Maar als negenjarig meisje met een oer-Hollands accent was ik in Meer toen echt wel een buitenbeentje. We woonden er op de Meerleseweg, niet ver van de watertoren. Ik zat er in het vierde leerjaar bij juffrouw Van Aken. Dat was een lieve juffrouw, die heeft mij heel goed opgevangen. Ook aan mijn toenmalige klasgenootjes, allemaal meisjes, hou ik niks dan mooie herinneringen over. De ontvangst was zo warm. Och ja, ik kreeg wel eens te
horen dat ik een “keiskop” was. Maar dat kon ook moeilijk anders. Mijn taaltje was niet echt Brabants, eerder “bekakt” Hollands. En ja, het “bekakte” is er wel wat af, maar dat accent geraak je ook na vijf-
“Ik was een heel gevoelig meisje, mijn wereld bestond uit poppen en dieren.”
OMSLAGVERHAAL
tig jaar niet echt kwijt. Maar ik ben nooit echt gepest. Ik werd direct opgenomen in de vaste kern van mijn klasgenootjes. Ik ben ook direct in de Chiro gegaan daar. Dat was slim. Dat scheelde héél veel. Ik ging mee op kamp en smeedde toen al banden voor het leven.”
De buurmeisjes in de Meerleseweg ontfermden zich over Yvonne. “De zusjes Greet en Martine Jansen gingen zelfs zo ver dat ze me “Bels” gingen leren. Dan lagen we in een droge sloot achter de huizen uren aan een stuk te oefenen. Vooral het woord “schwon” (mooi) is er bij mij heel intensief ingehamerd. En ik denk dat ik het nu, dankzij die lessen, toch redelijk goed kan uitspreken.” We horen het haar inderdaad met een vlekkeloos accent declameren.
Stroever
In Meerle heeft Yvonne nooit in de lagere school gezeten. “Dat kwam omdat ik, toen we verhuisden, in het zesde leerjaar zat. En ze hadden mijn moeder aangepraat dat ze me best naar het Spijker zou sturen. “Want dan is ze gelijk aangepast.” Wel, ik heb zwarte sneeuw gezien. Met mijn fietsje naar Hoogstraten. Ik kende er niemand. Niemand. Mijn moeder is na de verhuis naar Meerle onmiddellijk bij de KVLV gegaan. Ze wilde zich integreren en heeft daar destijds veel moeite voor gedaan. Maar ze vond er ook mama’s van kinderen die de verplaatsing naar Hoogstraten maakten. Zo kwam het dat Karin Aerts en Els Van Alphen mij vanaf toen op sleeptouw namen. Zij waren iets ouder.
Maar met hen onderhoud ik nog altijd goede contacten. Ze vingen mij goed op en het is plezant om vast te stellen dat die banden stand blijven houden. Dat is niet evident, maar ik merk dat ik met de mensen die op scharniermomenten in mijn leven bij me waren nog altijd een band heb.”
In Meerle ging de aanpassing stroever dan in Meer. “Omdat ik er niet op de lagere school zat wellicht. Al is het niet zo dat ik me in Meerle nooit thuis heb gevoeld. Ik was natuurlijk al wat ouder, het kinderlijke was er wat af. En ook in Meerle was ik die “keiskop” en dat zal ik ook altijd blijven. Ik heb daar geen moeite mee. Wel lijkt het alsof ik nergens thuis hoor. In België ben ik de “keiskop”, in Nederland ben ik “ne Bels”. Daar heb ik het wel moeilijker mee. Ik ben flexibel, maar ik wil graag gezien worden, en je ergens thuis voelen hoort daar bij. Het zou toch niet mogen dat afkomst een obstakel is om graag gezien te worden?
En toch lijkt dat voor sommige mensen zo te zijn. Sommigen zullen me altijd als een Hollander bekijken, hoe goed dat ik me ook integreer. En dan heb ik nog het voordeel dat ik met een echte Meerlenaar getrouwd ben. Voor koppels die totaal geen band met het dorp hebben zal het nog een pak moeilijker zijn. Ik merkte dat toen mijn kinderen hier naar de lagere school gingen. In die periode vestigden meer koppels uit Noord-Brabant zich in Meerle. Misschien is het eigen aan de Kempen, de gemeenschappen zijn er over het algemeen altijd gesloten
“Wij zijn eigenlijk een deel van de natuur, als wij er geen zorg voor dragen, gaan wij ook als mensen ten onder…”
geweest. Vreemde mensen werden altijd wel wat beschouwd als indringers. Maar misschien sla ik de bal hier wel helemaal mis.”
Vormsel
“Wat een zekere afstand creëerde was mijn vrije en open opvoeding. Dat stond haaks op de opvoeding die gebaseerd was op gezag van bovenaf. Voor mij zorgde die tegenstelling in ieder geval voor een stevige confrontatie in het Spijker. In het zesde leerjaar was dat voor mij echt een cultuurschok. Ik kon niet om met het stijve, formele omgaan met mekaar. Maar we kregen er onvermijdelijk ooit mee te maken en dat maakte het draaglijker. We moesten allemaal wel eens vestiaire aanpassingen doorvoeren aan onze kledij omdat ons rokje weer eens te hoog was opgerold. Maar het was een soort gedeelde last en dan vond je dat minder erg.
En bij ons thuis waren ze niet fanatiek katholiek. Ze hadden hun manier om er mee om te gaan. Ook mijn ouders waren katholiek opgevoed hoor. Ik weet nog dat ik met mijn oma en mijn moeder naar de kerk ging, maar dat was alleen maar omdat er zulke plezante liedjes gezongen werden… Ik werd ook gedoopt en in Nederland heb ik ook mijn Eerste Communie gedaan. Maar toen ik mijn Plechtige Communie zou doen, besliste mijn moeder om dat te skippen. Mijn resultaten in het zesde leerjaar waren niet goed. Ik had het toen heel moeilijk en moest al veel vrije tijd opofferen om bij te werken. Dat kreeg jaren later, toen ik met Carlo moest trouwen, nog een staartje. Pastoor Verheijen wilde ons niet trouwen. Ik moest eerst mijn Heilig Vormsel ontvangen. Hij heeft er dan voor gezorgd dat ik in Antwerpen catechese kon volgen en op twintigjarige leeftijd mijn Heilig Vormsel kon doen. Dat was wel heel speciaal, allemaal met volwassen mensen. Trouwen voor de kerk was voor mij wel belangrijk, ik had die moeite er wel voor over. Ik wilde mijn schoonouders de commentaren besparen. Dat we moesten trouwen zorgde sowieso al voor heel wat sociale druk. In die tijd waren de mensen op dat vlak nog heel conservatief.”
De draad
“In het middelbaar volgde ik sociaal-technische in het VTI Spijker. We waren de tweede lichting van die toen nog nieuwe richting in de school. Er stond toen nog een afsluiting tussen de koer van VTI en de speelplaats van het ASO. Man, hoe rigide kan je zijn? Dat vond ik echt een
“Maar de genen zorgden voor flink wat ondernemingszin zodat ik mijn paardje had en met de ponyclub kon gaan oefenen op het terreintje in de Meerselse Bergen.”
schande. Leerlingen van het technischen beroepsonderwijs mochten geen contact hebben met ASO-leerlingen. Als je wat dicht bij de draad stond, werd je gewoon weggestuurd. En het ergste vond ik toen dat de leerlingen van ASO het park tot hun speelplaats mochten rekenen en wij daar niet in mochten. Later vernam ik dat het vooral de directrice van ASO was die op die scheiding stond om haar leerlingen te “beschermen”. Met de toenmalige directeur van VTI, Gust Lauryssen, hadden we wel een goede band.”
Na het afronden van de sociaal-technische wilde Yvonne boswachter worden. “Toen we in Meer woonden ben ik paardrijles gaan volgen in Zundert. Later, in Meerle, wilde heel graag een paardje. Dat mocht als ik zelf voor het geld zorgde, of een gedeelte ervan toch, en voor weilandjes waar het paard op kon grazen. Dus, ik bij al die boeren in de omgeving wat weilandjes bij mekaar gesprokkeld en mijn spaarvarken leeggemaakt. Mijn ouders vonden dat ik verantwoordelijkheid moest leren nemen, ik kreeg het niet zo maar. Maar de genen zorgden voor flink wat ondernemingszin zodat ik mijn paardje had en met de ponyclub kon gaan oefenen op het terreintje in de Meerselse Bergen. Door rugklachten ben ik daar wel mee moeten stoppen. Maar mijn toekomstbeeld had zich gevormd. Ik zou boswachter worden op een paard patrouillerend door de bossen, één met de natuur. Ik zag dat echt zo voor mij.”
Eenzaam
“In Horteco Vilvoorde, waar ik me aanmeldde op een opendeurdag, gooiden
ze me al heel snel van mijn paard. We liepen er tegen een leerkracht aan die mijn droom ineens doorprikte. “Maar meiske toch, jij boswachter worden? Je krijgt nog geen kettingzaag opgetild. Dat is niks voor jou. Ga jij maar de opleiding bloemiste volgen. Dat kan hier ook.” En zo ben ik die opleiding ingerold. Weg boswachtersdroom. Ik heb het er nadien nog best moeilijk mee gehad. Als je zo iemand tegenkomt die met enkele woorden je ambitie fnuikt en gewoon zegt dat het niet kan, dat is toch vrij drastisch. Het was toen ook wel een mannenwereldje. Ik denk dat er één meisje de opleiding volgde. En ja, die was een paar koppen groter dan ik. Ook op dat vlak zijn de tijden wel veranderd.
Maar dat specialisatiejaar bloemist was heftig. Ik was er op internaat en heb me daar heel eenzaam gevoeld. In mijn klas zaten wel enkele andere internen. Maar dat waren allemaal West-Vlamingen en ik had het gevoel dat die mij een heel jaar in het West-Vlaams hebben zitten uitlachen. Maar ik heb me aangepast en met enkele externen boterde het dan weer wel. Met hen had ik drie weken geleden nog een bijeenkomst. Dus ook aan dit kantelmoment in mijn leven hou ik vrienden over. En dat vind ik toch bijzonder. Maar Vilvoorde was een eenzame periode, te meer omdat mijn lief thuis zat. Carlo zat nog in het Klein Seminarie. Hij heeft er het tweede jaar gedubbeld.”
Gevoelens
Het zal de lezer opvallen dat Carlo van Boxel al heel snel opduikt in dit gesprek. Zo ook in het leven van Yvonne. “Vele
mensen in Meerle kennen ons als het koppel dat elke dag twee aan twee van en naar Hoogstraten reed. We zijn al samen sinds ons veertiende en hebben bijna de hele humaniora samen als koppeltje mogen beleven. Een zalige tijd!
Carlo had me blijkbaar al opgemerkt op de fiets naar school en kort voor hij de aanval inzette had ik nog een vrijage gehad met een kennis van hem. Blijkbaar heeft hij gedacht dat hij er geen gras over mocht laten groeien. Zijn vriend Peter Cleymans spreekt me tijdens onze tocht naar het oefenpleintje van de ponyclub aan en begint aan een ellenlange lofzang over Carlo. En hij eindigt met de korte maar dwingende opdracht dat ik voor dat we terug thuis zijn moet laten weten of ik iets met Carlo wil of niet. Die oefensessie ben ik er met mijn gedachten niet echt bij geweest. Ik vond dat toen echt wel een zware beslissing. Als veertienjarige, nog niet helemaal bekomen van een afknapper en dan je hart weer openstellen... Maar ik ben gezwicht. Het eerste jaar begon schuchter, maar we leerden mekaar beter en beter kennen. We groeiden echt naar mekaar toe en we zijn altijd een koppel gebleven.
De schooldagen in onze humaniora waren echt heel bijzonder. We waren elke dag samen. Na de humaniora kenden we mekaar door en door, ook de mindere kantjes van elkaar leerden we kennen. En die aantrekkingskracht wordt groter en groter. Je kan je gevoelens niet uitschakelen. Toen het duidelijk werd dat er een kindje verwacht werd, wisten we wat we aan elkaar hadden.
“We zijn al samen sinds ons veertiende en hebben bijna de hele humaniora samen als koppeltje mogen beleven. Een zalige tijd!”
“Op 31 juli 1987 trouwden we en toen kregen we te horen dat Carlo nog legerdienst moest doen.”
Yvonne weet nog heel goed hoe het liep. “Ik had een vermoeden en deed een test. Positief. De telefoon hing hier in de gang, nog zo’n vaste. Ik telefoneerde Carlo om hem op de hoogte te brengen. En mijn vraag was: “En nu...?” Hij was na het Seminarie begonnen met een opleiding Handel & Informatica in Turnhout. “Ah ja, dan rij ik snel naar school en dan ga ik zeggen dat ik niet meer terugkom.” Echt waar. Carlo heeft gewoon alles bij elkaar gepakt en zei: “Ik regel dat.” Hij reed naar een uitzendbureau om werk te zoeken en een dag later kon hij beginnen. “Mijn ouders waren zo blij, ik kreeg een dikke knuffel. Voor de ouders van Carlo was het moeilijker. Maar ze hebben me met open armen ontvangen.”
Luchtmacht
Vader Engelen had een oude boerderij in Loenhout. “Om er een oogje in het zeil te houden zijn wij daar met ons jonge gezinnetje in een chaletje gaan wonen. Carlo heeft het chaletje op drie maanden tijd, na zijn werkuren, samen met hulp, gebouwd. Wij hadden ineens een dak boven ons hoofd. Op 31 juli 1987 trouwden we en toen kregen we te horen dat Carlo nog legerdienst moest doen. Maar ze zouden dat op de toen gangbare manier wel regelen… Alle omwegen ten spijt, het oproepbevel bleef overeind. Carlo koos voor de luchtmacht en moest de eerste drie maanden naar Koksijde, nadien werd hij in Melsbroek gestationeerd. Op 1 december moest hij zich melden in de kazerne, het kindje werd verwacht op het einde van die maand.”
Hun dochtertje Elke werd geboren op 20 december. “Gelukkig op een zondag, daardoor was Carlo thuis. Anders had hij het nooit gehaald. Elke had maar anderhalf uur nodig om zich aan de wereld te tonen. Hij kreeg twee dagen verlof en moest zich nadien weer melden in de kazerne. Vanaf dat moment mocht hij wel elke woensdag naar huis. Maar de opleiding was fysiek heel zwaar. Hij kwam laat thuis en moest heel vroeg weer op. Financieel was het ook allemaal niet vanzelfsprekend. Ik kreeg 1 500 frank van het leger omdat ik Carlo ten laste had. Om rond te komen ben ik in Wuustwezel als bloemist gaan werken, twee tot drie dagen in de week en in de weekends.
Die eerste jaren waren zwaar en mijn moeder nodigde me dikwijls uit om langs te komen en mee aan tafel aan te schuiven. Maar eigenlijk wilde ik in mijn eigen huisje zijn. Ik wilde mij bewijzen, laten zien dat ik het wel kon. Want de buitenwereld was argwanend en sceptisch. “Ze heeft erom gevraagd, dat ze het dan maar oplost.” Als ik nu foto’s zie van ons als jong gezinnetje, dan is dat echt wel opmerkelijk. Wij waren jong, maar we hebben het wel gedaan. En daar zijn we vooral in geslaagd omdat we elkaar door en door kennen en respecteren.”
Helemaal leeg
Het gezinnetje kreeg met Lotte een tweede dochter. “Ik heb aan die tijd geen ongelukkige herinneringen, maar wel overheerst het gevoel dat ik iets te bewijzen had. Ik kom uit een ondernemersgezin, dus dat streven heb ik echt wel van mijn ouders. Die drang om er iets van te maken heeft me uiteindelijk de das omgedaan. Ik was 22 jaar toen ik het aanbod kreeg van mijn vader om een snoepwinkeltje over te nemen in de Torenpassage in Breda. Carlo kreeg toen de kans om Eethuis d’Artagnan in Breda over te nemen. Totaal geen horeca-ervaring, maar de zoon van Lej van Boxel, die kan toch alles. Een jaar lang heeft Carlo in de zaak meegedraaid. Hij was 23 jaar toen hij de zaak overnam en plots de leiding kreeg over een aantal werknemers, de planning moest maken, bestellingen plaatsen, ... Op heel jonge leeftijd hadden we allebei een eigen zaak die je toch tot een goed einde wil brengen en vooral ook twee pagadders die al je aandacht nodig hebben.
Yvonne en Carlo met hun twee dochters Elke en Lotte
De kinderen hebben dat eigenlijk geweldig goed gedaan. Ik weet nog wel dat ik twee tot drie maanden voor de vakanties met een lijstje zeulde bij mijn schoonouders, mijn schoonzus en mijn ouders met dagen om opvang te regelen. In de vakantieperiodes moest ik werken, want het personeel nam dan vakantie. Om die dagen op te kunnen vangen ben ik gestopt met de Snoeperij en ben ik Carlo ook bij d’Artagnan gaan helpen. Maar ik moest altijd een goede balans proberen te zoeken tussen mijn taak als moeder en de job van werkgever. En die constante druk is niet gemakkelijk om mee om te gaan. Het eeuwige dilemma tussen het moeder willen zijn en je leven als ondernemer is op een gegeven moment te veel geworden. Ik crashte. Het harde werken en de emotionele worsteling die er mee gepaard ging. En toch goed willen doen, overal goed willen doen. Moeten inspringen als er iemand ziek is. En zelf met je kinderen zitten. De confrontatie met je onmacht. Boven je limiet leven. Constant. Ik heb dat zeker zes jaar gedaan. Ja, misschien wel langer. Ik heb dat volgehouden tot onze kinderen bijna 9 en 11 jaar waren. Ik was 32 jaar en ik was leeg, helemaal op.”
Klok met radertjes
“Toen ben ik gewoon echt letterlijk door mijn benen gezakt, mijn lichaam weigerde nog mee te doen aan de ratrace. Mijn lichaam schakelde zichzelf uit. Alles viel uit. Ik heb weken hier op bed gelegen, want ondertussen waren wij verhuisd naar het huis van mijn ouders. De eerste drie tot vier dagen kreeg ik zelfs geen boterham tot aan mijn mond. Zo zwak, zo
uitgeput. Alle energie was weg. En dan begint de lijdensweg. Want ze weten niet wat ze met je aan moeten. Ze weten het niet. En Carlo moest door, voor hem is die periode zeker heel zwaar geweest. Hij moest voor de kinderen zorgen en had een grote verantwoordelijkheid voor d’Artagnan. En ongetwijfeld was ikzelf ook niet het beste gezelschap.”
Yvonne ging hulp zoeken en begon bij de reguliere geneeskunde. “Ik kwam terecht in Brussel, bij dokter De Meirleir. Het was een arts die zich inzette voor CVS-patienten. Hij vertelde me dat de meeste van zijn patiënten afkomstig waren uit Limburg en de Noorderkempen. Volgens hem had dat te maken met luchtvervuiling. Maar in ieder geval, de mensen in de wachtruimte boezemden me weinig vertrouwen in. Ze zaten allemaal in een rolstoel. De dokter behandelde met antibiotica. Ik zei tegen Carlo dat ik daar niet aan wilde beginnen. “Ik ga niet deze kant op. Dit is niet mijn weg.” Mijn zoektocht bracht me bij apotheker Adriaensen die me doorverwees naar Dr. Evelyn van der Schueren.
Ze is een huisarts die orthomoleculaire geneeskunde studeerde. Zij heeft er mij, na jaren van allerlei behandelingen, therapieën, ondersteuning, bovenop gekregen. Orthomoleculaire geneeskunde gaat ervan uit dat je door uitputting van jouw lichaam of door ziektes een bepaalde onevenwicht in je lichaam veroorzaakte. Dat onevenwicht zorgt voor tekorten aan allerlei mineralen of sporenelementen. Daardoor functioneert je lichaam niet. Je lichaam is een klok met allemaal radertjes die met elkaar in verbinding staan, als er iets ontbreekt, blokkeert het hele systeem.”
Innerlijk stemmetje
“De behandeling bestaat er dus in om de patiënt constant vol te pompen met allerlei mineralen, vitaminen, sporenelementen en dan nog op allerlei andere manieren ondersteuning te bieden. Ze was wetenschappelijk onderlegd, maar werkte ook met haar intuïtie. Als ik bepaalde klachten had, verwees zij me door naar andere specialisten of ze schreef homeopathische middelen voor. Met enkel de reguliere geneeskunde was ik hier nooit uit geraakt. Met anti-depressiva zou het niet gelukt zijn. In de reguliere geneeskunde worden artsen zo opgeleid dat ze de mens niet of onvoldoende als geheel zien. Net dankzij die holistische benadering ben ik er doorgekomen.
Daar ben ik enorm dankbaar voor, maar ik moet constant mijn grenzen bewaken. Als ik een zwaar weekend gehad heb en veel energie verbruikte... of veel drukte gehad heb, dan zorg ik ervoor dat ik de volgende dag de wekker uitzet en blijf slapen zolang mijn lichaam dat nodig heeft. Of ik moet eerder gaan slapen, enkele dagen recupereren. Daardoor heb ik constant het gevoel dat ik niet voluit kan leven en dat botst met mijn natuur. Ik wil ondernemen, realiseren, iets opbouwen. Ik weet dat ik best veel voor mekaar heb gekregen en krijg daar ook waardering voor. Maar dat innerlijk stemmetje is niet altijd makkelijk het zwijgen op te leggen. Tegelijkertijd kan ik zo genieten van een regendruppel op een blad, een vogel die zingt, de wind in mijn gezicht.
Als ik me goed voel kan ik dat voldoende relativeren en ik schaam me er ook niet voor. In de tien jaar dat ik ziek was leerde ik dat in mijn kwetsbaarheid ook
“Je lichaam is een klok met allemaal radertjes die met elkaar in verbinding staan, als er iets ontbreekt, blokkeert het hele systeem.”
Carlo was 23 toen hij Eethuis d’Artagnan in Breda overnam.
mijn kracht ligt. Dat heeft wat tijd nodig gehad. En het is natuurlijk ook zo dat als je lichamelijk niet kan, je ook niet buitenkomt. Ja, dan zien mensen je niet. Dan sluit je je op en kruip je in een holletje. Maar mijn kwetsbaarheid mag iedereen zien. Ik denk zelfs dat ik daar heel veel mensen mee help omdat kwetsbare mensen lijken te vergeten dat andere mensen op één of andere manier ook kwetsbaar zijn.”
Goed mens
“Achteraf gezien was mijn ziekte ook een zegen. Het feit dat ik thuis ben komen te zitten, was een geluk bij een ongeluk. Want vanaf toen was ik er wel voor mijn kinderen. Lotte vond het erg om tussen de middag in school te moeten blijven eten. Daar had zij het moeilijk mee, vanaf toen kon zij dus ‘s middags lekker thuis haar boterhammen komen opeten. Ook al was ik ziek. Er voor de kinderen kunnen zijn, dat is een heel mooi geschenk. Ik had altijd wel een goede moeder willen zijn. Daar draait het leven om, hè? Een goede moeder, een goede man, een goede vrouw, een goed mens zijn voor de mensen om je heen.”
Voor de kinderen is het niet zo’n gemakkelijke tijd geweest. “Ik denk dat onze kinderen heel vroeg volwassen zijn geworden. Ze hebben heel dat proces van dichtbij meegemaakt en zijn zichzelf al heel snel bewust geweest van dingen die niet vanzelfsprekend waren. En dat is gewoon een heel mooi deel van hun opvoeding geweest. Echt wel. De manier waarop wij daar als koppel mee omgingen, de manier waarop wij met hen hierover communiceerden. Wij hebben heel veel gesprekken gehad met hen vroeger. Niks is vanzelfsprekend. Dat besef is een mooie waarde die je mee kunt geven aan kinderen.”
Verdelen
Carlo heeft vijftien jaar lang d’ Artagnan gerund. “Ja, ook tijdens mijn ziekte. Toen stond hij op het punt om weer te verbouwen, want als ondernemer moet je vernieuwen. En toen kwamen de koopzondagen. Die werden alsmaar populairder en er kwamen restaurantjes bij op de Grote Markt, cafés begonnen ineens allemaal eten aan te bieden. Carlo stond er alleen voor. Het grote aantal koopdagen, de toenemende concurrentie en het pittige horecagebeuren begonnen allemaal wel wat door te wegen. We besloten er mee te stoppen. We hebben daarop een deel van de zaak van mijn vader overgenomen.”
Vader Engelen beheerde een aantal panden. “Veelal in winkelstraten. Op de onderste verdieping winkels, op de bovenverdiepingen studentenkoten. We zijn begonnen met de verbouwing van die studentkoten tot appartementen. En eigenlijk is dat hetgeen we nog altijd doen. Nu kunnen we het werk wel meer zelf regelen. Als we aan het verbouwen zijn, is het wel druk natuurlijk. Carlo heeft heel veel van de verbouwingen zelf gedaan. Dat je door de gsm altijd en overal bereikbaar bent, is soms een nadeel. Als mijn vader vroeger met vakantie was, dan kon niemand hem bereiken. En toch alles ging gewoon door. Dat is nu niet meer zo. Ondertussen zit Elke ook mee in de zaak en kunnen we het werk wel beter verdelen.”
Actief
“Ik heb gelukkig naast mijn professionele betrokkenheid en de zorg voor kinderen en kleinkinderen ook tijd voor andere dingen. Na mijn ziekte ging ik op zoek naar een bezigheid die niet al te veel energie zou kosten. Ik begon met een opleiding fotografie, maar omwille van CVS heb ik dat niet kunnen afmaken. Door de cursus kwam ik in contact met de fotogroep van ‘t Slot in Wortel. Dat was weer zo’n warm bad, heerlijk om in dat gezelschap te mogen vertoeven. Toen bijna allemaal mannen, een jaar of tien ouder dan ik. Ik heb heel veel gehad aan deze groep. Ze gebruiken fotografie meer als uiting van hun gevoelens. Dat vond ik heel mooi. Ik ben totaal niet technisch, maar als ik op gevoel mag fotograferen lukt het me wel. Ze hebben mij daar erg goed in ge -
voed en begeleid. Op dit moment staat fotografie weliswaar op een laag pitje, er zijn andere dingen waar ik mijn energie aan wil geven.
Ik was ook bij Ferm actief, KVLV toen nog. Een tijd heb ik in het bestuur gezeten, daar bloemschiklessen gegeven ook. Als er een vergadering was, werd heel de zaal versierd. Ik zat in dat werkgroepje en kon er mijn creativiteit kwijt. Dat was heel leuk om te doen met een enthousiaste groep vrouwen.
Sinds enige tijd zijn Carlo en ik actief binnen Natuurpunt Markvallei. Het is een afwisseling van periodes, lijkt het wel, en de natuur heeft onze aandacht nu. Wij waren al sinds ons huwelijk lid van Natuurpunt. Heel overtuigd eigenlijk, je weet wel, die boswachter op haar paard hè! Ook Carlo heeft de liefde voor natuur in zijn genen zitten. Ik weet dat wij vroeger als tiener al met een verrekijker op pad gingen, dwars door de weiden en bossen. Hele zondagen waren wij op pad, terwijl we er eigenlijk niks van kenden, maar het was gewoon genieten. Carlo’s grootvader was overigens ook een imker, een hobby die hij nu ook weer heeft opgepakt.
Carlo heeft eigenlijk heel zijn jeugd doorgebracht bij boer Verschueren, rechtover zijn ouderlijk huis. Daar stond vroeger een boerderij op de hoek van de straat. Terwijl de ouders in de winkel waren, ging hij de boer helpen. In 2012 zijn we gestart met de cursus natuurgids die georganiseerd werd door Natuurpunt Markvallei. Voordien had Carlo geen tijd omwille van
“Wij waren jong, maar we hebben het wel gedaan. En daar zijn we vooral in geslaagd omdat we elkaar door en door kennen en respecteren.”
het werk. Nu zijn we alle twee actief binnen de vereniging.”
Ligbank
“Ik vind dat we een missie hebben binnen en buiten de vereniging: de mensen er van overtuigen dat de natuur niet vanzelfsprekend is. Dat wij eigenlijk een deel zijn van de natuur, als wij er geen zorg voor dragen, gaan wij ook als mensen ten onder. Te weinigen beseffen dat, de meesten lijken daar zelfs niet mee bezig. Zo vaak hebben mensen, en dat gaat niet alleen over de natuur, al een oordeel klaar over een onderwerp zonder zich daarin verdiept te hebben. Dat vind ik eigenlijk irritant. In mijn persoonlijke leven heb ik dat ook meegemaakt - je komt niet naar buiten als je niet goed in je vel zit, maar mensen hebben dan toch hun verhaal al klaar. Met de natuur is dat precies hetzelfde. Het is zo belangrijk dat wij beseffen wat de natuur inhoudt en wat we daarmee kunnen doen. En hoeveel, als wij er zorg voor dragen, de aarde ons terug geeft.
Daarom volgde ik onder andere ook verschillende opleidingen zoals natuurcoach, bloesemtherapie en NEI-thera -
DE WERELD VAN
pie. Tijdens die opleidingen gingen we echt de diepte in over wat de natuur eigenlijk voor ons betekent. Het gaat bij mij niet zozeer over kennis als wel over het aanvoelen van wat de natuur met ons doet als mens. Als wij daar niet goed voor zorgen, dan is er dat straks ook niet meer. Ik zelf weet maar al te goed dat het uiteindelijk ook de natuur is geweest die mij er weer bovenop hielp.
In de tijd dat ik nergens naar toe kon, kwam Carlo op een mooie lentedag thuis met een ligbank. En hij zei: “Yvonne, het is zo lekker weer. En jij zit altijd maar binnen. Hier heb je een zetel, ik zet die in de tuin voor jou. Neem een dekentje en ga gewoon buiten liggen in plaats van binnen op de bank of in bed.” Het werkte, zo flakkerde mijn liefde voor de natuur weer helemaal op. Die ervaring heeft me geheeld, denk ik. Geheeld in mijn eigen tuin.”
Barricades
“Veel mensen hebben die natuur niet in hun omgeving of staan er niet voor open. Terwijl dit zo’n helend effect kan hebben. Ik vind het onrechtvaardig om daar niks voor terug te doen, en met Natuurpunt
kan ik dat dus wel. Ik hoop dat ik als natuurgids een aanpak heb die voor sommigen een verschil kan maken. Dat geeft me voldoening. Maar mij zal je niet op de barricades vinden. Ik doe mijn ding. Zo trek ik de werkgroep van de gidsen. Vorig jaar organiseerden we een cursus natuurgids voor een heel enthousiaste groep. De positieve energie die deze lichting uitstraalt is enorm. Dat geeft je gewoon goesting om door te gaan.
Naast dit vrijwilligerswerk bij Natuurpunt is natuur ook sterk aanwezig in mijn coaching. De stilte beleven in de natuur is daarin een belangrijk aspect. Als we niet stil kunnen staan bij dingen, gaan we alles als vanzelfsprekend beschouwen. Als we niet stil staan, zijn we ons niet bewust van dingen en voelen we niet. Het feit dat ik me destijds helemaal heb leeg gegeven, heeft ook met een bepaalde mindset te maken. Om dat voor mezelf te onderzoeken en verbeteren, volgde ik verschillende opleidingen. Hierbij leerde ik niet alleen veel over mezelf, maar ook over hoe andere mensen in elkaar zitten. Het is bloeiend om dat proces bij anderen te ondersteunen. Zo kun je hen verder op weg helpen. Dat zou ik op mijn manier verder willen doen...” (ao)
Dju toch, ik hou het niet meer... Wat was ook alweer het geslacht der engelen?
Geniet binnen twee weken van jouw droombadkamer
Als maatwerk, kwaliteit en professionaliteit elkaar ontmoeten, creëer je prachtige totaalprojecten.
“Alles werd volgens planning geleverd en zeer goed afgewerkt door ervaren medewerkers. We zijn zeer tevreden ” - Arno
Dat is waar we bij installatiebedrijf van den Berg voor gaan.
Na de start van de werken geniet jij binnen twee weken al van je nieuwe badkamer. Daarnaast zorgen wij ook voor verwarming, airco en zonne-energie volledig op maat van jouw woning.
Installatiebedrijf VAN DEN BERG
VANUIT HET STADHUIS
Toch een mooie spaarpot voor de nieuwe ploeg
Nog veel werk voor de plannen rond klimaat en ruimte
GEMEENTEBELEID April lijkt zowat rapportentijd op de gemeenteraad van Hoogstraten. De stad legde niet enkel de jaarrekening 2024 voor, maar ook de beleidsevalutie en het klimaatrapport over het afgelopen jaar. En verder: het gewest draagt eindelijk de Kerkstraat, Ulicotenseweg en Chaamseweg over aan de stad, de vorming van een nieuwe sociale woonmaatschappij, de dreiging van de Aziatische hoornaar en warmte uit rioolwater.
Laten we met de financiën beginnen. De afgelopen jaren zorgde de jaarrekening van het stadsbestuur altijd voor het nodige spektakel tijdens de gemeenteraad, met Roger Van Aperen als immer optimistische schepen van financiën en met kritische stemmen van Marc Haseldonckx (CD&V) en Maarten Leemans (Anders) vanuit de oppositie. Intussen is er heel wat veranderd. De jaarrekening ging nog over het beleid van de vorige meerderheid van Hoogstraten LEEFT en N-VA, Roger Van Aperen verliet de gemeenteraad en Haseldonckx maakt zelf weer deel uit van het schepencollege. Niet als schepen van financiën deze keer, want die bevoegdheid ging naar Arnold Wittenberg van Hoogstraten LEEFT.
Goed nieuws
De bespreking van de jaarrekening was deze keer dan ook kort en bondig, maar ook Wittenberg had goed nieuws bij. “Uit de jaarrekening blijkt dat we nog een schone spaarpot hebben: er is nog 37 miljoen en een klets over die we de komende jaren kunnen inzetten om ambitieuze bestuursakkoord uit te voeren. Er is dus nog geld in de pot, we kunnen nog verder voor de komende jaren. Ik wil daar in elk geval ook onze vorige coalitiepartner nog eens voor bedanken.”
Ook N-VA+ is natuurlijk blij met dat resultaat. “Dit eindbudget is meer dan de 5 miljoen die onze partij tijdens de vorige bestuursperiode vooropgesteld had,” stelt raadslid Jef Bluekens vast. “En dat terwijl er met zo’n 75 miljoen toch zeer veel geïnvesteerd is voor onze burgers.” Dat de eindbalans na 2024 nog positiever uitvalt dan verwacht, heeft verschillende oorzaken, legt de schepen van financiën uit. “We hebben 6% meer ontvangsten uit eigen werking gegenereerd en 5%
Er is nog 37 miljoen en een klets over Arnold Wittenberg (Hoogstraten LEEFT)
zuiniger geleefd, dus dat lijkt mij prima werk. Anderzijds hebben we maar 53% gebruikt van het investeringsbudget dat we vooropgesteld hadden. Ik hoop wel dat we die realisatie van de investeringen de komende jaren met deze ploeg kunnen optrekken.”
De jaarrekening van 2024 toont inderdaad dat het investeringssaldo 7,5 miljoen euro lager uitkomt dan voorzien. In de gewone werking lagen de inkomsten een half miljoen hoger dan begroot en de uitgaven 3,7 miljoen euro lager. Waar het meerjarenplan voor 2024 nog uitging van een negatief resultaat van 12,4 miljoen euro, werd dat zo uiteindelijk maar 1,15 miljoen euro. Leek het er vorig jaar nog op dat het gecumuleerd budgettair resultaat (de ‘spaarpot’ waarover Wittenberg het had) eind 2024 op 26 miljoen euro zou uitkomen, dan eindigde die dus zo’n 11 miljoen euro hoger, op 37,4 miljoen euro.
Eindstand
Voor 2025 wordt voorlopig nog een negatief resultaat van 12 miljoen euro voorzien, waardoor het meerjarenplan 2020-2025 zou afsluiten met zo’n 25 miljoen euro ‘in de pot’. In 2020 startte de bestuursploeg met zo’n 33 miljoen euro, wat betekent dat er voor de uitvoering van het meerjarenplan een 8 miljoen euro uit de reserves gebruikt zal zijn.
En dat terwijl er inderdaad fors geïnvesteerd is: tot en met 2024 was dat al
66,7 miljoen euro, en voor 2025 wordt nog eens 26 miljoen voorzien. Als dat effectief lukt, komt de stad dus net niet aan de 100 miljoen aan investeringen die toenmalig schepen Van Aperen aankondigde, maar met zo’n 93 miljoen komt ze wel aardig in de buurt.
Toch is de schuldgraad daarbij niet drastisch verhoogd: het lokaal bestuur zal eind dit jaar 28 miljoen euro schulden hebben uitstaan, ofwel 1250 euro per inwoner. Begin 2020 was dat 1180 euro per inwoner.
Beleidsrapport
Samen met de jaarrekening rapporteert de stad ook over de uitvoering van het beleid uit het meerjarenplan. Oppositiepartij Anders las veel nuttige zaken in het rapport, “maar ook zaken waarbij we onze ogen opentrokken dat er zo weinig rond gebeurd is”. Raadslid Fons Jacobs vraagt de nieuwe bestuurspartijen dan ook naar hun visie over de opmaak van een beleidsplan ruimte dat al een tijdlang stil lijkt te liggen, de 4 ‘parking pockets’ waarnaar het vorige bestuur op zoek ging, en het dossier van het cultuurhuis op de site van de Pax.
Voor het beleidsplan ruimte kan de nieuwe schepen van omgeving, Hilde Vermeiren van samen!, nog geen timing geven. “Het proces wordt in elk geval voortgezet en we zullen de nodige stappen zetten, met participatie. De timing moet echter nog bekeken worden in samenspraak met het studiebureau dat ons begeleidt.”
Voor de parking pockets is momenteel enkel de site Carrefour in voorbereiding. Schepen van mobiliteit Marc Haseldonckx verwijst ook naar het bestuursakkoord, waarin staat dat de stad in het
VANUIT HET STADHUIS
Voorlopig is met het bouwproject op de site Carrefour in Hoogstraten nog maar één van de vier beoogde ’parking pockets’ of ’buurtparkings’ in voorbereiding.
centrum van Hoogstraten in de vier windstreken actief strategische locaties zoekt voor de aanleg van buurtparkings. Een andere naam dus, maar de aanpak blijkt wel te worden voortgezet.
Over het cultuurhuis bij de Pax meldt het beleidsrapport dat de ontwikkeling eind 2024 stil lag, zoals schepen Arnold Wittenberg in die periode ook al aankondigde tijdens de gemeenteraad. “En wat de Pax zelf betreft, hebben we afgesproken om de zalen breder open te stellen, in afwachting van een definitief dossier. We gaan daar op zoek naar een externe uitbater,” vult hij aan. Verderop in deze Hoogstraatse Maand lees je wat er precies in het bestuursakkoord staat over de aanpak voor het cultuurhuis.
Klimaatrapport
Een derde rapport dat de gemeenteraad voorgeschoteld kreeg, ging over het Hoogstraatse klimaatactieplan. Maarten Leemans van oppositiepartij Anders had daarbij alvast enkele kritische vragen voor de nieuwe meerderheid. “Als we op klimaatpact.be kijken naar de realisatie van het lokaal klimaat- en energiepact dat we hebben ondertekend, dan zien we dat Hoogstraten daar schromelijk achteraan staat in de ranking. De concrete resultaten komen vrijwel uitsluitend van burgers en samenwerkingsverbanden, en vanuit het vastgoedplan. Wij hopen alvast dat het nieuwe bestuur de engagementen uit het pact en het vastgoedplan
Onze regierol in ruimtelijke projecten blijft een lege doos
Maarten Leemans (Anders)
volledig realiseert en de klimaatambities nog verder opschroeft. Tegelijkertijd zijn we wel wat ongerust als we zien dat het college het hemelwater- en droogteplan voorlopig on hold heeft gezet, dat de klimaatplanacties om alle inwoners te betrekken nog niet zijn opgestart, en dat de opmaak van het beleidsplan ruimte nog steeds op zich laat wachten, waardoor onze regierol in ruimtelijke projecten een lege doos blijft en de stad de zwakke schakel vormt in elk verkavelingsdossier.”
“Deze rapportering gaat natuurlijk over het jaar 2024, onder de vorige beleidsploeg,” antwoordt burgemeester Tinne Rombouts (samen!). “In het bestuursakkoord kan u lezen dat we het bestaande klimaatplan willen evalueren en bijsturen om haalbare prioriteiten te bepalen:
Het bestaande klimaatplan evalueren en bijsturen
Tinne Rombouts (samen!)
zaken waarin we zelf actief kunnen zijn en zaken waarrond we als stad kunnen sensibiliseren. Die acties nemen we dan eind dit jaar op in het meerjarenplan. Daarin zal je bijvoorbeeld kunnen zien dat een aantal elementen uit het hemelwaterplan wel degelijk in uitvoering gaan.”
Het rapport geeft inderdaad aan dat er nog een lange weg te gaan is om de bestaande ambities te verwezenlijken. Zo engageerde Hoogstraten zich bijvoorbeeld om 1 boom per gezin aan te planten op het openbaar domein tegen 2030: de teller staat op 157 van de beoogde 9.114. Een ander engagement: 21.881m² ontharding, ofwel een vierkante meter per inwoner: in 2024 werd daarvan amper 192m² gerealiseerd via de Tinnenpotstraat, speelplein Heibergstraat en de herinrichting van de schoolomgeving Rooimans in Wortel. Op vlak van duurzame mobiliteit wordt wel heel wat vooruitgang geboekt. Zo telde de fietsbib vorig jaar al 272 gebruikers, vier keer zoveel als in het startjaar 2021. In 2024 nam Hoogstraten ook de eerste vier deelwagens in gebruik.
Gewestwegen
In de vorige Hoogstraatse Maand kon je al lezen dat de gewestwegen N128 (Kerkstraat en Ulicotenseweg) en N138 (Chaamseweg) na jaren van aandringen en onderhandelingen eindelijk door het
Er is weinig onthard de voorbije jaren. De vervanging van de bomen in de Tinnenpotstraat bood wel ook een kans daartoe, zodat het regenwater er nu in de bodem kan dringen.
VANUIT HET STADHUIS
Vlaams gewest overgedragen worden aan de stad, samen met een budget van zo’n 665.000 euro voor herstellingswerken.
Raadslid Fons Jacobs (Anders) vraagt tijdens de gemeenteraad of de stad meteen aan de slag gaat met de herstellingen aangezien het dossier al zo lang loopt, en of het geld daar effectief voor gebruikt zal worden. “De vergoeding is gebaseerd op een schadebestek van de wegen die overgedragen worden,” antwoordt schepen van mobiliteit Marc Haseldonckx (samen!). “Het is dus inderdaad de bedoeling dat we dat geld daaraan besteden. Maar daarnaast willen we bekijken wat we kunnen doen om de veiligheid van voetgangers en fietsers op die wegen te verbeteren.” Voor de totale renovatie moeten dus nog plannen opgemaakt worden, waardoor de uitvoering niet voor meteen zal zijn.
Woonmaatschappij
Op de agenda stond ook een hele reeks beslissingen over de uitwisseling, verkoop en inkoop van aandelen van woonmaatschappijen De Noorderkempen en Woonboog. Waagt Hoogstraten zich in turbulente economische tijden op de aandelenmarkt?
Toch niet. Tot voor enkele jaren konden in een gemeente meerdere huisvestingmaatschappijen en sociale verhuurkantoren actief zijn. De Vlaamse overheid besliste in 2021 echter dat in elke gemeente nog maar één voldoende grote woonmaatschappij actief mocht zijn, waardoor er maar één aanspreekpunt zou zijn sociale huisvesting, en dat de woonmaatschappijen daarbij aaneengesloten werkingsgebieden moesten vormen. In Hoogstraten was zowel DE ARK als De Noorderkempen actief en de stad en het OCMW hadden dus ook in beide maatschappijen aandelen. Enkele jaren geleden werd dan samen met Arendonk, Merksplas, Ravels en Rijkevorsel het werkingsgebied gevormd waar de nieuwe Woonmaatschappij De Noorderkempen de enige speler zou worden. Voor de rest van de Kempen werd dat Woonboog (in Kempen-Midden) en LeefGoed (in Kempen-Zuid).
Omdat het werkingsgebied van de voormalige sociale huisvestingmaatschappijen en sociale verhuurkantoren natuurlijk niet netjes overeenkomt met de nieuwe gebieden, was de hervorming geen sim -
pele naamsverandering of fusie, maar wel een ingewikkelde operatie van nieuwe statuten, overdracht van gebouwen van de ene maatschappij naar de andere, en dus ook een uitwisseling of aankoop en verkoop van aandelen. Als alle gemeenten die reeks beslissingen nu goedkeuren, kunnen de nieuwe woonmaatschappijen eindelijk van start gaan.
Daar rekent ook raadslid Lydia Bottenburg van Anders op. “Wij hopen vooral dat, eenmaal deze fusie en samenwerkingsperikelen achter de rug zijn, de sociale woonmaatschappij zich terug aan haar kerntaak zal wijden en dat in Hoogstraten voldoende en kwaliteitsvolle sociale woningen behouden blijven en waar nodig bijgebouwd worden.”
Schepen Ann Fockaert (Hoogstraten LEEFT) antwoordt dat de stad dat zeker zal bewaken. “Wij hopen ook dat de hele hervorming op de volgende algemene vergadering van de woonmaatschappij eindelijk afgerond kan worden, want het is al een hele lange weg geweest om de splitsing in orde te krijgen.”
Aziatische hoornaar
Oppositiepartij Anders plaatste een punt op de gemeenteraadsagenda over de bestrijding van de Aziatische hoornaar, de exoot die zich ook in onze regio snel verspreidt en die een bedreiging vormt voor honingbijen en andere bestuivende insecten. Imkers en landbouwers kunnen
er dus flink wat nadeel van ondervinden, maar ook voor andere mensen kan een steek gevaarlijk zijn. Anders vraagt de stad dan ook om een structurele aanpak uit te werken om de verspreiding van de Aziatische hoornaar tegen te gaan en in te zetten op bewustwording en ondersteuning van vrijwilligers, natuurverenigingen en imkers. “Vandaag lazen we in het bestuursakkoord dat deze meerderheid inderdaad van plan is om daarop in te zetten,” vult raadslid Maarten Leemans aan. “We hopen dan ook dat daarmee snel gestart wordt, het liefste nog dit voorjaar.”
“Wij willen inderdaad inzetten op een gecoördineerde aanpak,” antwoordt schepen van omgeving Hilde Vermeiren (samen!). “Er zijn nu al verschillende initiatieven en we bekijken of we die nog kunnen uitbreiden.” Haar partijgenoot Jos Matthé, die zelf al heel wat jaren ervaring heeft als imker, bevestigt dat er effectief actie nodig is. “We zijn in de Noorderkempen wat langer gespaard gebleven van de extreme overlast die men in Oost- en West-Vlaanderen en in Brabant wel al heeft gezien. Maar dit voorjaar hebben we toch ook al verschillende koninginnen gevangen. Dat gebeurt nu door imkers, maar het zou goed zijn dat bijvoorbeeld ook bosbeheerders en landbouwers zouden meewerken om de nesten op te sporen.” Wie meer info wil, verwijst Matthé naar de website van het Vlaams Bijeninstituut.
De sociale woningen in het Hoefijzer in Hoogstraten werden gebouwd door de voorloper van sociale huisvestingmaatschappij De ARK. Binnenkort is echter enkel woonmaatschappij De Noorderkempen nog actief in Hoogstraten.
Warmte uit rioolwater
VANUIT HET STADHUIS
Ook N-VA+ diende een extra agendapunt in, met de vraag of het bestuur zou kunnen onderzoeken of duurzame energie via riothermie een haalbare kaart zou zijn voor het waterzuiveringsstation in Minderhout. Daarbij wordt warmte teruggewonnen uit afvalwater.
“In het bestuursakkoord zal je lezen dat ook wij belang hechten aan het thema energie en de verduurzaming daarvan,” antwoordt burgemeester Tinne Rombouts (samen!). “We willen daar meer expertise over opbouwen en afwegen wat interessante pistes zijn. Denk maar aan zonne-energie op grote daken of op blusvijvers, of het valoriseren van restwarmte van de Coöperatie, eventueel in combinatie met aardwarmte. Natuurlijk moet er telkens gekeken worden of zo’n project rendabel genoeg kan zijn en of er mogelijkheden zijn om dat warmteaanbod dan ook effectief te koppelen aan
Na
N-VA+ vraagt de stad om te onderzoeken of restwarmte uit rioolwater een duurzame ener-
een warmtevraag. Er is al heel wat kennis wat mogelijke warmtebronnen betreft, maar het zal vooral zaak zijn om goede,
6 maanden is er een bestuursakkoord
sluitende business cases te vinden. Daar zullen we de komende jaren dus in elk geval verder op inzetten.” (twi)
Een ‘ander’ cultuurhuis en de brandweer in Meerle
GEMEENTEBELEID In oktober vonden verkiezingswinnaars Tinne Rombouts en Arnold Wittenberg elkaar al snel. Amper enkele dagen na de verkiezingen was de coalitie al beklonken en ook de samenstelling van het nieuwe college werd kort nadien bekendgemaakt. Op het bestuursakkoord was het echter langer wachten. Geen week, maand of enkele maanden, maar zelfs een half jaar, want pas op 27 april stuurden samen! en Hoogstraten LEEFT een persbericht met hun akkoord de wereld in. Het was meteen een lijvig document: de twee partijen legden hun ambities voor deze beleidsperiode vast in maar liefst 25 pagina’s.
Want die kanttekening moeten we misschien nog even maken: het bestuursakkoord is op zich enkel een tekst met afspraken tussen de politieke partijen, maar nog geen officieel goedgekeurd beleid van het stadsbestuur. De stad maakt tegen eind 2025 het meerjarenplan 20262031 op met daarin de verschillende beleidsdoelstellingen, actieplannen en acties die de stad in die periode wil realiseren, met de inkomsten en uitgaven die daarbij horen. Het bestuursakkoord zal daarvoor zeker een basis vormen, maar de definitieve beleidskeuzes kennen we dus pas eind dit jaar, na het nodige studiewerk en overleg met de administratie. Dat het bestuursakkoord zo lang op zich
liet wachten, doet wel vermoeden dat er in de afgelopen maanden al wat ‘reality checks’ gebeurd zijn.
De volledige tekst van het akkoord kan je lezen op de website van de stad, wij pikten er alvast enkele hete hangijzers en beleidsaccenten uit.
Cultuurhuis
Om te beginnen: hoe gaat het verder met de ‘grote dossiers’ die nog hangende zijn? Worden er bochten genomen of wordt de uitgestippelde weg voortgezet?
De vorige beleidsploeg werkte zeer concrete plannen uit om een cultuurhuis te realiseren op de site van de Pax. Het was
al langer een publiek geheim dat er, naarmate de plannen vorderden, een serieuze financiële kink in de kabel kwam. Eind 2024 maakte schepen van cultuur Arnold Wittenberg van Hoogstraten LEEFT dan ook bekend dat het dossier gepauzeerd werd tot het nieuwe bestuur zou aantreden. Omdat cd&v niet echt warm liep voor de ambitieuze plannen bij de Pax, was het afwachten of op hetzelfde spoor voortgewerkt zou worden.
“Voor de realisatie van een centraal “cultuur-huis” met podiumzaal op maat van Hoogstraten wordt een totaalvisie (eisenprogramma incl. mobiliteit, investering-, uitbating- en onderhoudskost)
VANUIT HET STADHUIS
uitgewerkt waarbij maximaal wordt ingespeeld op koppelkansen met o.a. bestaande (semi-) publieke infrastructuur, eventueel historisch waardevol patrimonium en in het eisenprogramma met bv. (kunst)onderwijs e.d.”, lezen we daarover. In het persbericht heet dat “florerende en verbindende infrastructuur in elk dorp en centraal een ‘cultuur-huis’ met podiumzaal”.
We proberen even te vertalen: ja, we zorgen voor een podiumzaal, maar die mag best bescheiden zijn. Het hoeft ook geen volledige nieuwbouw te zijn. Mogelijk zitten straks niet alle voorziene functies op één plek. En het project moet financieel in zijn volledigheid haalbaar zijn, zonder zich te beperken tot enkel de investeringen voor het gebouw. De Pax wordt alvast tijdelijk weer breder ter beschikking gesteld van verenigingen en inwoners. De stad gaat op zoek naar een externe uitbater. De cultuurprogrammatie van het huidige gemeenschapscentrum wordt trouwens ook bijgestuurd, met als doel om de bezoekersaantallen te verhogen.
Brandweer
Uiteraard zal in deze bestuursperiode ook de nieuwe brandweerkazerne gebouwd worden. Een opmerkelijk zinnetje in het bestuursakkoord is echter dat dit bestuur ook de brandweerpost van Meerle wil behouden, samen met de nieuwe kazerne in Minderhout. De sluiting van Meerle tegenhouden is een bekend stokpaardje van burgemeester Rombouts, maar gaat in elk geval in tegen de afspraken die daarover in de hulpverleningszone Taxandria zijn gemaakt. De locatie in de Desmedtstraat ligt im -
mers centraler in de gemeente en biedt ook alle faciliteiten om beide bestaande werkingen samen te brengen. Het is dus maar de vraag of de werkingskosten daardoor niet te hoog zullen oplopen en of er ook binnen de zone een akkoord gevonden wordt.
Financiën
Dat cd&v het niet altijd eens was met de manier waarop de financiën de afgelopen zes jaar beheerd werden, bleek meermaals tijdens de gemeenteraad. Het nieuwe bestuur formuleert zijn aanpak alvast zo: “Er wordt een doordacht financieel beleid gevoerd met rechtvaardige belastingen als uitgangspunt
en ruimte voor projectgerichte leningen als dat nodig is.”
Er wordt gezocht naar verantwoorde besparingen, terwijl “minder gewenste” subsidies, belastingen en regels worden geschrapt. Welke bewegingen er dan voorzien worden in de belastingen en subsidies zal alvast moeten blijken bij de goedkeuring van het meerjarenplan in december.
Mobiliteit
Verschillende plannen die tijdens de vorige beleidsperiode werden opgemaakt of uitgevoerd, worden ook door het nieuwe bestuur voortgezet. Denk maar aan de kindvriendelijke stad en het masterplan kindvriendelijke ruimte, de samenwerking tussen het gemeentelijk onderwijs en het vrij onderwijsnet van Mirho, of de uitbouw van lokale dienstencentra in de deeldorpen.
Wat mobiliteit betreft, zal het bestuur het bestaande concept van de vrachtwagensluizen via ANPR-camera’s verder uitwerken, terwijl voor “traag zwaar vervoer” - vooral landbouwvoertuigen - alternatieve routes met passeerstroken worden gezocht buiten de dorpskernen. Het idee om de schoolbussen aan het Seminarie uit de Vrijheid te houden wordt terug opgevist, net als een herinrichting van het kruispunt met de Loenhoutseweg. Hoewel in verschillende verkiezingsprogramma’s ook de onhaalbare ‘ringweg’
Het nieuwe bestuur wil samen met de inwoners een plan uitwerken voor de dorpskern van Minderhout. Het project van een aantal jaren geleden wordt weer opgepikt.
Een verrassing in het bestuursakkoord: de brandweerpost in Meerle zou dan toch niet sluiten als de nieuwe kazerne in Minderhout wordt geopend.
VANUIT HET STADHUIS
weer volop werd gepropageerd, beperkt het bestuursakkoord zich tot de ambitie voor een “zuidelijke ringweg”, door de Hinnenboomstraat te laten aansluiten op de (beter uitgeruste) Houtelweg in Rijkevorsel.
Het project School-straten wordt voortgezet en de partijen willen via infrastructuurwerken fietsen veiliger maken in de Gelmelstraat, Ulicotenseweg, Chaamseweg, Kerkstraat, Klein Eyssel, Het Lak, De Van Aertselaerstraat en de Achtelsestraat. Ook het idee van de parking-pockets in de vier kwadranten van Hoogstraten-centrum blijft overeind, al heten dat nu “buurtparkings in de vier windstreken”.
Bijgestuurd
Voor andere goedgekeurde plannen en engagementen laat het bestuursakkoord dan weer doorschemeren dat de nieuwe coalitiepartner één en ander wil herzien. Zo wordt het klimaatbeleidsplan “bijgesteld om te komen tot haalbare effectieve maatregelen die een wezenlijke vooruitgang in de doelstellingen realiseren”. Wat water, lucht, bodem, biodiversiteit en energie betreft, wordt vooral gezocht naar “win-win-situaties en samenwerkingen”. Er wordt onthard “waar het kan en dit een relevante bijdrage levert”. Waar het vorige en het nieuwe bestuur alvast wel op dezelfde lijn zitten, is het beleid rond (grote) windmolens: die zijn er al genoeg in Hoogstraten. Voor bijkomende duurzame energie kijkt men dus eerder naar andere oplossingen.
Ook het beleid rond trage wegen krijgt
een andere invulling. De tragewegenkaart die tijdens de voorbije jaren werd opgemaakt, gaat op de schop: ze “wordt geëvalueerd met respect voor het eigenaarschap en de juridische statuten van gronden en wegenissen”. Deze bestuursploeg wil zich wat trage wegen betreft eerder beperken tot de realisatie van veilige verbindingen, bijvoorbeeld voor kinderen die naar school gaan.
De afgebouwde gemeentelijke financiële ondersteuning om kinderen van het lager onderwijs te leren zwemmen wordt weer opgetrokken, in de hoop dat op termijn ook het zwemniveau van de kinderen weer stijgt.
Accenten
Natuurlijk heeft elk bestuur ook zijn eigen aandachtspunten of nieuwigheden. We sommen er een aantal op.
Het nieuwe bestuur wil de dienstverlening van de stad verbeteren, met bijvoorbeeld meer vrije inloop, een extra avond- of weekendopening, een betere uitleendienst, terugkoppeling naar burgers die een melding indienen, vlottere aanvragen voor subsidies en evenementen, en een transparant beleid rond omgevingsvergunningen.
De partijen willen onderzoeken of er in Hoogstraten een ‘OverKop-huis’ kan komen. Dat is een veilige plek waar jongeren vrij kunnen binnenlopen voor ontspanning, sociaal contact en ondersteuning bij allerlei vragen of problemen.
Ook de uitstraling van het openbaar
De coalitiepartners willen een centrale podiumzaal, maar die zal alvast niet gebouwd worden volgens de vergevorderde plannen voor de site van de Pax.
domein moet beter. Parkjes en pleintjes moeten er netjes bijliggen, wegen en fietspaden moeten in orde zijn, bermen gemaaid en eventuele putten gedicht. De meerderheidspartijen willen ook werk maken van een natuurbegraafplaats.
Om overlast tegen te gaan, wordt bekeken of gemeenschapswachten een effectieve bijdrage zouden kunnen betekenen als ondersteuning voor de politie.
Het participatietraject rond de vernieuwing van de dorpskern in Minderhout, dat jaren geleden startte maar sindsdien een stille dood gestorven leek te zijn, wordt nieuw leven ingeblazen. Nu de kerk niet meer voor diensten wordt gebruikt, wil het bestuur opnieuw samen met de inwoners kijken naar de invulling van de verschillende gebouwen en hun omgeving. Ook op de site Stede Akkers in Hoogstraten ziet men kansen voor een participatief project, naar aanleiding van de vernieuwing van de bejaardenwoningen, én in de omgeving van de Pax en het IKO, waar het Rozenkranspark alvast opwaardering verdient.
Dorpsraden of gebuurten kunnen een projectsubsidie krijgen om zelf zaken te realiseren.
Land- en tuinbouw krijgt onmiskenbaar meer aandacht dan voordien. De partijen zorgen bijvoorbeeld voor een aanspreekpunt landbouw binnen de stadsdiensten, dat “ondernemersgericht kan werken, maar vooral ook horizontaal (intern en extern) samenwerkt met betrokken beleidsdomeinen.” Verder zal er ook via het ruimtelijk beleid ingezet worden op landbouw: “Via ruimtelijke processen en ruilverkavelingen is in het open gebied aangeduid waar er ruimte is voor landbouw en bos/natuur. Het is belangrijk dit te respecteren en negatieve impact van het ene op het andere te vermijden. Bij discussies, hanteren we het principe om in overleg tot oplossingen te komen.”
De beschrijving is wat vaag, maar de meerderheidspartijen willen aan de slag met de problematiek rond zonevreemd wonen: “Er wordt creatief mee nagedacht om diverse vormen van wonen mogelijk te maken, steeds rekening houdend met de mogelijkheden en beperkingen van de omgeving waar de burger wil wonen. Dit biedt burgers de kans om de woonvorm te kiezen die hen het beste past.” (twi)
Worteldorp, Wortel
De oudste vestiging van Hoogstraten…
WONEN Uit archieven weten we dat Wortel de oudste vestiging is van wat we nu Hoogstraten noemen. De naam zou een samenstelling zijn van ”wort-”, ”wurt-” en ”-le”, ”-lo” en zou verwijzen naar een bos op een hogere plaats nabij een waterloop. Wortel maakte oorspronkelijk deel uit van het oude (Rijke)Vorsel. Reeds voor 726 droeg de Heilige Willibrordus een niet afgelijnd grondgebied over aan de Onze-Lieve-Vrouwekerk van Antwerpen. Over die eerste periode is weinig gekend, maar in 1155 wordt melding gemaakt van een eerste kerkje. In de 13de eeuw krijgt Wortel een parochiekerk gewijd aan Sint-Jan-de-Doper en heeft Hoogstraten een kapel, afhankelijk van Wortel. Ook na de bouw van de Sint-Katharinakerk tussen 1525 en 1546, blijft Wortel de moederkerk, tot Hoogstraten in de eind 16de eeuw een zelfstandige parochie en ook de hoofdkerk wordt.
Historische kern
Minderhout, Meer en Meerle behoren overigens tot 1278 bij het Land van Breda en komen pas onder Jan I van Kuik bij het graafschap Hoogstraten.
Afgaande op de lange ontstaansgeschiedenis zou je verwachten dat Wortel een belangrijke historische kern heeft. Maar niets is echter minder waar. Naast het winkelhuis Horsten (nu ASB), een in 1933 door Eduard Van Steenbergen ontworpen woning, zijn enkel de kerk, de kapelanie en de oude pastorij in de gelijknamige straat, als monument beschermd.
Dit laatste heeft wellicht te maken met het feit dat slechts een 200-tal meter, het gedeelte van het monument tot bij apotheek Swaenen, op het oorspronkelijke wegentrace ligt. De nu bestaande as Klinketstraat - Worteldorp - Langenberg werd pas in de tweede helft van de 19de eeuw aangelegd.
De bewoners
Jan Bruijns en Carrie van der kloot “Als je iets vraagt staat iedereen klaar”
Als vanzelfsprekend bellen we eerst aan bij ‘Het Wortelhuis’, een plek waar liefde voor het gebouw en passie voor kunst zichtbaar aanwezig zijn. Jan Bruijns en Carrie van der Kloot wonen er nu al bijna 22 jaar. “Ik kom uit Zundert en studeerde economie in Rotterdam,” zegt Jan. “Ik was eigenaar van negen filialen van de JB Markt. In 1990 werden die verkocht aan Dirk van der Broek, die de goedkeuring
tijd een bepaalde vrijheid gewend en kan niet tegen inefficiëntie.”
“Het was kiezen of delen”, vervolgt hij, “Wij hadden negen filialen en zij hadden er vijftig. Ofwel moesten er negen ofwel vijftig filialen aangepast worden. Dan was het voor mij vlug duidelijk. Ik verkocht de handel en ging bijna vijf jaar op wereldreis. Daarna heb ik allerlei dingen gedaan - en eigenlijk ook weer helemaal niks. Het is niet zo dat ik één, twee, drie
Klinketstraat Rooimans Zandstraat
Langenberg
Grote Plaats Poeleinde PastorijstraatSt-Janstraat
Oude Weg W O RTELDORP
moest werken. Dat niet, maar ik ben wel altijd bezig.”
Hoed
Jan en Carrie wonen nu 21 jaar in Het Wortelhuis, een woning die hen aantrekt en die ze niet vlug zullen verlaten, ook al hebben ze al eens aan een kleiner huis gedacht.
Carrie is fulltime kunstenaar. “En nee,” zegt ze haast verontschuldigend, “ik draag deze hoed niet om er kunstzinnig uit te zien, maar gewoon omdat ik echt niet tegen de zon kan.”
Ze is afkomstig uit Achtmaal en studeerde eerst kunsten in Tilburg. Daarna ging ze een tijdje werken om wat verdienen. Dat bleek toen moeilijk te zijn met kunst, maar er was voor haar geen andere weg. Daarna ging ze naar de academie in Antwerpen waar ze nu, na zoveel jaren, opnieuw gaat werken. “Ik miste de sfeer,” zegt ze daarover, ”en de leerkracht laat me volledig vrij.”
Carrie stelt als kunstenaar zoveel als mogelijk tentoon, zowel in Het Wortelhuis als op verplaatsing. Wanneer we hen spreken, is ze volop in voorbereiding van de Open Atelierdagen die op 17 en 18 mei plaats vinden. Dan toont ze ook werken in zaal Trefpunt.
Verschillen
“En dan merk je toch de cultuurverschillen. Eens Hollander blijf je Hollander. In België zijn de mensen meer gesloten en afstandelijker. Maar als je iets vraagt, staan ze direct klaar om te helpen. De drempel om een tentoonstelling te be -
zoeken is wel erg groot, zelfs in een voor hen vertrouwde zaal. Nederlanders zijn spontaner.”
“Maar wij blijven Hollanders.” Aldus Carrie, “Ik woonde maar 18 jaar in Holland en nu meer dan 35 jaar in België, maar toch blijft men vragen ‘Hoe is dat bij jullie. En ieder heeft zo z’n vooroordelen. Dus ik zal zelf niet oordelen van een Belg dus of een Hollander zo.”
En hoe ervaart ze het leven in het dorp? “Wortel is een speciaal dorp, ook al lijkt het op het eerste gezicht misschien saai. Hier wonen best wel speciale, aardige mensen,” vind ik, “. Ik heb volgende week echt hulp nodig. En die staan er dan allemaal. En die doen dat allemaal nog gratis ook.”
Pastoor en mevrouw
Gheorghe Macovei
“De kerk van Wortel blijft jullie kerk ”
In de pastorij in Worteldorp 13 wonen sinds drie jaar Gheorghe Macovei, pastoor van de Roemeens Orthodoxe kerk en zijn vrouw Maria Macovei. Het feit dat pastoors van een Roemeense parochie getrouwd moeten zijn, is een van de verschillen met de Rooms Katholieke zusterkerk.
In 1054 kwam het tot een breuk tussen beide kerken. De Roemeens Orthodoxe kerk brak met Rome, omdat ze de onfeilbaarheid van de Paus niet aanvaardde en maakt nu deel uit van het Roemeens patriarchaat. Maar de inhoud en de opbouw van de kerkdiensten zijn nagenoeg hetzelfde. Naar vorm is er een groter verschil. In de Roemeens Orthodoxe kerk vereert men geen beelden, maar wel afbeeldingen op iconen. De diensten zijn langer, maar het gaat er gemoedelijk aan toe. Kerkgangers komen en gaan, de kinderen worden nauw bij de dienst betrokken en de kerkgangers brengen letterlijk ‘offergaven’ mee, die samen gedeeld en genuttigd worden. De term misviering mag je haast letterlijk nemen.
De nu 37-jarige pastoor Gheorghe (Joris) is in 1988 geboren in het district Suceava, meer bepaald in het dorp Mănăstirea Humorului, vernoemd naar het gelijknamige in 1530 gebouwde, prachtig beschilderde klooster dat opgenomen is op de lijst van Unesco Werelderfgoed. Suceava ligt in het noordoosten van Roemenië, tegen de regio Moldavië en dicht bij Oekraïne .
Na zijn middelbare studies sporthumaniora, met de nadruk op voetbal, wachtte hem zelfs een professionele carrière en was een opleiding tot priester nog niet aan de orde. Tot zijn peter, een priester en lesgever aan de universiteit hem wees op zijn religieuze en sociale ingesteldheid en hem aanraadde om theologie te gaan studeren aan de Universiteit van Boekarest, waar hij in 2011 afstudeerde.
Tijdens zijn studies leerde hij zijn vrouw Maria die aan dezelfde universiteit een leerkrachtenopleiding godsdienst volgde, en met wie hij in het laatste jaar van hun studies trouwde. Ze hebben nog geen kinderen, al is er wel een kinderwens.
Loon
In tegenstelling tot de Rooms Katholieke pastoors, die sinds Napoleon door overheid betaald worden, krijgen de Roemeens Orthodoxe pastoors geen loon. Pastoor Gheorghe moet zijn pastoraal werk daarom combineren met zijn werk als schrijnwerker en zijn vrouw Maria werkt als verpleegster.
In de Roemeens Orthodoxe kerk gaan ongehuwde priester in een klooster en moeten parochiepriesters getrouwd zijn. Voor hen is dat de logica zelf. In een samenleving waarin het huwelijk en het gezin zo’n belangrijke plaats in meent, is het niet meer dan normaal dat ook de pastoor gehuwd is.
Na hun studies kwamen Gheorghe en zijn vrouw op verlof bij zijn zus, die in Durbuy woont waar ze verpleegster is.
Jan Bruijns en Carrie van der kloot
Pastoor en mevrouw Gheoghe Macovei
Ze vonden België best een aantrekkelijk land en omdat er nood was aan Roemeens Orthodoxe pastoors, beslisten ze om zich hier te vestigen, eerst in Brussel en daarna in Sint-Niklaas. Van daaruit verzorgde hij sinds 2014 tweewekelijks vieringen in Sint-Niklaas zelf en Hoogstraten.
Na een bezoek van metropoliet Josef zijn er in Wortel wekelijkse diensten in de parochie ‘Joachim en Anna’ (de ouders van Maria).
Verschillen
Gevraagd naar de verschillen tussen beide landen, verwijzen Gheorghe en zijn vrouw naar het heuvelachtig landschap van Durbuy, waar ze België leerden kennen en dat vergelijkbaar is met hun geboorteland, heel anders dan de vlakke Kempen. Roemenen zijn ook meer gehecht aan tradities, zoals hun feestelijke klederdracht, die ze ook in het buitenland willen behouden. Ze zijn wellicht minder afstandelijk ten opzichte van elkaar, maar beseffen dat ze zelf stappen moeten zetten om harmonieus samen te leven.
Gheorghe en zijn vrouw voelen zich thuis in Wortel, als klein dorp waar mensen elkaar nog kennen. Zeker Gheorghe die als pastoor gekleed wel opvalt, wordt overal vriendelijk begroet.
Over de ontkerkelijking in ons land is Gheorghe triest. “Mensen gaan vooral op zoek naar een goed leven in luxe, maar je voelt dat ze zoekende zijn. Mensen hebben nood aan een houvast, aan spiritualiteit. Bij gebrek aan zingeving heeft iedereen materieel bijna alles, maar is hij daarom gelukkig?” vraagt hij zich af. Hij benadrukt dat hij blij is dat de kerk toch een religieuze plaats blijft waar iedereen welkom is, nu ze geen functie meer heeft binnen de Katholieke kerk. “De kerk van Wortel zal de kerk van Wortel blijven. We zullen ze even goed of beter onderhouden dan ooit,” benadrukt hij, “Iedereen is er altijd meer dan welkom. Meer zelfs, vanaf nu is er elke zaterdag van 6 tot 7 uur een misviering in het Nederlands. Een extra viering voor onze kerkgangers en voor de mensen van Wortel.”
Tom Verschueren en Heidi Van Ammel “Bouwen naast een monument ”
Het is even zoeken naar de bel, maar eenmaal binnen kom je in een grote open ruimte, overgoten door licht dat binnenvalt langs een grote patio links naast het hoger woongedeelte.
Hier wonen Tom Verschueren, afkomstig van Hoogstraten en Heidi Van Ammel van Wortel, samen met hun drie kinderen: “Jef is 27 en heeft ook architectuur gestudeerd. Maar hij wil het beroep niet uitoefenen. Hij wil iets met zijn handen doen. Hij werkt nu voor een kunstenaar scenograaf in Brussel. Hij ontwerpt nog wel dingen, maar altijd een beetje gebaseerd op hergebruik, recycling. Liz is 26 en werkt als tandarts in een groepspraktijk in Sint Lenaarts en Turnhout. En Fien die 22 is zit in het laatste jaar criminologie. ze zijn dus alle drie zo goed als uitgevlogen.”
Zowel Heidi als Tom studeerden tussen 1988 en 1992 architectuur, Tom in Diepenbeek en Hasselt, Heidi in Antwerpen. Na hun studies kochten ze een optrekje in Antwerpen en bleven daar een 10-tal jaren hangen. Heidi werkt nu voor Thuisrand, de vroegere Kleine landmaatschappij, een sociale huisvestingsmaatschappij.
Voor Tom was het vanaf dag één duidelijk. Hij zou met zijn vriend en nu collega David Riesen een bureau opstarten. Het werd DMVA (Door Middel Van Architectuur), een uit de kluiten gewassen architectenbureau met nu al 15 medewerkers. “We hebben aan veel wedstrijden meegedaan. Zo hebben we vanuit het niets in Vlaanderen toch wel een beetje een naam gecreëerd.”
“Dat we ons vestigden in Mechelen is de juiste keuze geweest. Van een verloederde stad 30 jaar geleden transformeerde dit naar een toonaangevende stad, zowel wat het openbaar domein als de architectuur betreft. DMVA wordt vaak geassocieerd met Mechelen, omdat we daar zoveel werken gedaan hebben. Onze corebusiness is tegenwoordig stedelijk bouwen. Wij zeggen nu vanuit een duurzaamheidsprincipe dat lintbebouwing eigenlijk uit den boze is en dat we moeten verdichten.”
Woning
En de eigen woning? “De bouw van onze eigen woning was een grote uitdaging. We zochten al langer bouwgrond in de regio, maar niet in een verkaveling. Op een bepaald moment kwamen er twee arbeiderswoningen te koop in het centrum van Wortel. We kochten het eigenlijk vanuit een buikgevoel. En pas daarna kom je tot een aantal vaststellingen. We hadden links en rechts een erfdienstbaarheid. En dan was er de oriëntatie. De zuidkant was aan de straatkant. Het concept van de patio is eigenlijk een antwoord op de slechte oriëntatie, samen met het gegeven van privacy in een relatief smal volume van 6,80 meter.
Het was een uitdaging om een ontwerp te maken naast een beschermd monument. We hebben een ontwerp gemaakt dat ontstaan is vanuit het beschermde gebouw hiernaast. Daar zit die horizontale lijn in, die we doorgetrokken hebben in ons ontwerp. Waardoor je een soort van verderzetting hebt van die architectuur.”
Tim Sprangers en Gitte Verhoeven
“Die verdomde kranten ”
De nu 27-jarige Tim Sprangers is als zoon van Etienne en Anja Sprangers geen onbekende in Wortel. Zijn vriendin Gitte Verhoeven is van Hoogstraten, maar is al flink ingeburgerd in het dorp. Dat heeft alles of toch veel met ’t Slot te maken waar men
Tom Verschueren en Heidi Van Ammel
STRAAT IN DE MAAND
hen vroeger veel en nu nog regelmatig kan vinden.
Nadat ze enkele jaren in een appartement, nog net in Worteldorp woonden, konden ze hun droom waar maken toen ze eind vorig jaar het huis van Suske Strijbos op de wissel konden kopen. Tim en Gitte weten niet wat ‘de wissel’ is. Iets oudere lezers noemen de rij woningen voorbij bakker Gert, die verder van de straat staan, nog steeds de wissel. Daar reed vanaf 1901 tot 1952 een tram, maar met de komst van de busdiensten en vrachtwagens was zijn rol uitgespeeld.
Voor Tim was wonen in Wortel bijna een must. “Ik ben hier groot gebracht. Al mijn vrienden wonen dichtbij. We trokken samen op van in de eerste kleuterklas. Voor Gitte is Wortel ook best OK, ook al omdat haar moeder er woont, maar het mocht ook ergens anders zijn.”
Gitte werkt als hulpverpleging in het rusthuis. “Dat is werk in een aantal verschillende ploegen. Niet enkel vroege en late diensten, maar ook korte vroege en lange late uren. Gelukkig kennen we de uurrooster vrij vroeg, zodat we samen onze agenda al vroeg kunnen plannen.”
Tim is facteur. Hij springt in waar dat nodig is en werkt zo tot in 18 rondes. “Ik sta dus eigenlijk een beetje overal, op plaatsen waar men volk tekort heeft. Ik heb hier in Wortel gestaan, in Hoogstraten, Beerse en Malle. Enkel in Malle worden de kranten nog door de post besteld, maar ook daar gaat men ermee stoppen. En ook al hebben wij met de bedeling van kranten niets meer te maken, toch worden we er nog steeds op aangesproken!”
Mie Swaenen en Ton Vanderwesten
“Een plek met veel verhalen ”
In januari 2014 nam Mie Swaenen, afkomstig van Meer, de apotheek van Neel Rombouts bij de Boomkens over. Haar man Ton Vanderwesten groeide in de regio Breda. Hij is metaalbewerker en verzorgt laswerken in fabrieken, start fabrieken op en maakt transsportbanden en andere transportsystemen. Samen hebben ze twee kinderen: Stella is 9 jaar en Julia 7.
Mie is lid van de dorpsraad, maakt deel uit van het schoolcomité en actief lid van Ferm Wortel. Ton verzorgde de metalen onderdelen van de bank, die door toedoen van werkgroep Wortel 2030 een plaats kreeg in de Boomkens. Ton staat ook altijd klaar bij de organisaties van het
gebuurte dorp samen met de Zandstraat en Rooimans.
Mie studeerde eerst voor apotheekassistente en ging twee jaar werken. Omdat er als assistente weinig doorgroeimogelijkheden zijn, besliste Mie om nog vier jaar voor apotheker te studeren. Als assistente en als apotheker liep ze stage bij apotheek Horsten.
Vandaar kent ze veel verhalen van het gebouw. In 1950 werd het ouderlijk huis van Mil Horsten afgebroken. Toen werd, waar nu de apotheek is, Meubelen Sint-Jan. In de gebouwen waar Ton nu werkhuis heeft, was de schrijnwerkerij van ‘den Horsten’, tot ze in 1985 naar de Zandstraat verhuisden. Onder de apotheek is een betonnen schuilkelder. Vroeger was die alleen toegankelijk langs een keldergat. Volgens Mie heeft haar voorganger apotheker Neel Rombouts een trap gestoken om de kelder bruikbaar te maken.
Guy Aerts en Magd Van Ackerbroeck
“We zijn bijna de oudsten nu ”
We eindigen onze wandeling bij Guy Aerts en zijn vrouw Magd Van Ackerbroeck. Het is een nieuw samengestelde familie van twee mensen die beiden geconfronteerd werden met het verlies van hun partner. Chris De Bie, de man van Magd, verongelukte op 5 juli 2003. De vrouw van Guy, Magdinne Jansen, verloor het gevecht tegen kanker en stierf op 7 augustus 2007. Eind 2008 vonden ze elkaar en nu mag je spreken van één grote fa -
milie met 5 kinderen en 11 kleinkinderen, waarvan er 8 hun bomma of bompa niet gekend hebben.
Magd werkte eerst bij een kapster en nadat die stopte, ging ze in de school werken. Aangenomen als poetsvrouw, werd Magd een hulp bij haast alle schoolse activiteiten.
Guy deed op zijn 17de een examen bij de rijkswacht en een jaar later kon hij in Brussel beginnen. Na een tussenstop in Brasschaat begon hij 1990 in Merksplas, en na de hervormingen van politie en rijkswacht kwam hij in Hoogstraten terecht.
“Als rijkswachter kan je meer op je strepen staan. De politie heeft meer binding met de politiek. Op papier is de politie een zelfstandig orgaan, maar in de praktijk is dat wel eens anders. De politici verwachten dat je bepaalde zaken door de vingers ziet. Denk maar aan bouwovertredingen.”
17 jaar lang was hij wijkagent in Wortel. “Al bij al was wijkagent zijn in Wortel een prachtige job. Je kent iedereen en iedereen kent jou. En tot op een bepaalde hoogte blijf je, na je pensioen een vertrouwenspersoon of iemand waarbij mensen terecht kunnen als er vragen zijn.”
Het grote verschil met vroeger is het leeftijdsverschil bij de bewoners. “Je kan in Worteldorp haast spreken over een generatiewissel. Ooit waren we bij de jongsten, nu zijn we de op een na de oudsten
Mie Swaenen
Guy Aerts en Magd Van Ackerbroeck
Hoe ziet de toekomst van het Hoogstraats onderwijs er uit?
ONDERWIJS Naar aanleiding van het 100-jarig bestaan van VITO organiseerde het schoolbestuur Mirho op donderdagavond 24 april een academische zitting in deze school. Het werd een terugblik op de geschiedenis van het technisch onderwijs maar vooral een debat over de toekomst van het onderwijs in Hoogstraten. Een 160-tal deelnemers uit de bedrijfswereld, het onderwijs en de stad brachten ideeën aan voor het schoolbestuur.
Met als moderator Bart Wuyts, voorzitter van Mirho, ging het panel in debat over een aantal stellingen, waarbij de aanwezigen via een stemming met de smartphone hun visie konden weergeven. Het panel was divers samengesteld. Het onderwijs was vertegenwoordigd door directielid Jan Bartholomeeusen (VTI Spijker), de leerlingen Rune Stevens (Vito) en Wout Willemssen (ASO Spijker), en leerkracht Patricia Geenen (Vito). Voor de bedrijfswereld zat Mark Vorsselmans (CEO Vorsselmans) mee vooraan, voor de stad burgemeester Tinne Rombouts. Een zestal onderwerpen werden op tafel gelegd, gaande van een snelle keuze na het eerste jaar of een brede eerste graad, verdere digitalisering van het onderwijs, meer praktijkgerichte ervaring op de werkvloer tot samenwerking met de arbeidsmarkt.
Snelle keuze?
Een discussiepunt dat al lang meegaat in onderwijskringen maar ook in de arbeidswereld is de vraag of men jongeren, zeker in het technisch onderwijs, snel een richting moet laten kiezen of men hen eerder gedurende langere periode moet laten kennismaken met een breed gamma van mogelijkheden.
Het debat van Mirho startte dan ook met de vraag of men leerlingen vanaf het eerste jaar van het middelbaar moet voorbereiden op een specifieke toekomst of men hen vooral een brede vorming moet aanbieden. Slechts 3 % van de aanwezigen opteerde voor een snelle keuze terwijl de overgrote meerderheid (77%) voorstander was van een algemene vorming in de eerste graad (2 leerjaren) en pas een keuze maken vanaf het derde jaar. Een minderheid (20%) was van mening dat de leerlingen hierin vanaf het begin zelf de mogelijkheid zouden moeten hebben om dit te bepalen.
Samenwerking
Bij de vraag of de scholen minder populaire richtingen zouden moeten schrappen bleek al snel dat de meeste deelnemers (80%) opteerden voor een betere samenwerking tussen de verschillende scholen. Op die manier zou een breed aanbod kunnen behouden blijven. Op dat punt ligt er zeker nog een hele opdracht te wachten voor Mirho. Zeker in de twee ASO scholen (Seminarie en Spijker) kan er mogelijk op dat vlak nog efficiëntie groeien.
Digitalisering
De coronapandemie is ook voor het onderwijs een zware dobber geweest. Toch is er ook een lichtpuntje. Zowel leerlingen als leerkrachten hebben op korte tijd een hele sprong moeten maken in de digitalisering met heel wat online lessen. Maar zijn er ook grenzen aan deze technolo -
gie en waar schuilen mogelijke gevaren? Mirho stelde daarom ook de vraag of het onderwijs de technologie en de digitalisering volledig moet omarmen.
14% van de stemmers was van mening dat de technologie de toekomst leidt en dat digitale leermiddelen, AI en online lessen de toekomst zijn. Hoewel ook een zelfde aantal deelnemers vindt dat de digitalisering in het onderwijs te ver gaat en overdaad dus schaadt, is een ruime meerderheid (70%) ervan overtuigd dat technologie nuttig is maar nooit de kern van het onderwijs mag overnemen. Leren blijft mensenwerk.
Inbreng van bedrijven
Een vijfde van de aanwezigen is van oordeel dat bedrijven meer inspraak zouden moeten krijgen in het onderwijs. Zij zouden mee moeten kunnen beslissen wat er onderwezen wordt zodanig dat
Bart Wuyts, voorzitter van Mirho, leidde de debatavond. Een 160 aanwezigen uit het onderwijs, de bedrijfswereld en de stad Hoogstraten namen deel aan het debat en de stemming via smartphone.
jongeren de juiste keuze kunnen maken en ook direct inzetbaar zijn op de arbeidsmarkt. Terwijl 2% van mening is dat het onderwijs volledig onafhankelijk moet zijn van commerciële belangen ziet meer dan drie kwart (77%) meer heil in een goede samenwerking tussen onderwijs en de bedrijfswereld. Bedrijven mogen de scholen ondersteunen maar ze mogen geen invloed hebben op het onderwijs- of leerplan. Onderwijs moet immers meer zijn dan voorbereiding op het werk.
Stad
Wat betreft een mogelijke samenwerking tussen scholen, de stad en de lokale gemeenschap is een derde van de aanwezigen voorstander dat de stad investeert in het onderwijs. Het onderwijs is immers een essentiële pijler van de samenleving en verdient daarom ook financiële steun van de lokale overheid. De overgrote meerderheid (68%) is zeker voorstander van een goede samenwerking tussen stad en de scholen, maar zonder in elkaars bevoegdheden te treden. De stad kan het onderwijs ondersteunen, maar de scholen moeten autonoom blijven.
Welbevinden
Tot slot sneed moderator Bart Wuyts het thema welbevinden in de scholen aan. Waar moet de prioriteit liggen in het onderwijs? Moet zij gericht zijn op het welbevinden van de leerling of moet het accent liggen op kennis en presteren?
Voor een viertal personen was het welbevinden dé prioriteit. De overige aanwezigen verdeelden hun stemmen netjes tussen de twee andere mogelijkheden. Voor de ene (49%) is het welbevinden in de school zeer belangrijk want het creeert een sfeer waarbij leren vlotter en beter zal verlopen en bereidt de leerling ook beter voor op het leven. De andere groep (48%) zet daarentegen kennis en prestatie op de eerste plaats. Dat is dé taak van het onderwijs. Leerlingen moeten leren omgaan met druk.
Deze interactieve vorm van het debat waarin alle aanwezigen hun bijdrage konden leveren viel best goed in de smaak. Ook de keuze van twee leerlingen uit het secundair onderwijs in het panel gaf aan dat Mirho alvast niet over de hoofden van jongeren een visie voor de Hoogstraatse scholen wil uittekenen. Wij vonden het daarom ook gepast om even in te zoemen op deze twee jonge vertegenwoordigers van de bijna 4000 leerlingen uit de secundaire scholen in Hoogstraten.
Rune
Voor Rune Stevens (17) uit Meer was deze debatavond een thuiswedstrijd en dus kwamen er ook wel heel wat zenuwen aan te pas. Hij zit in VITO in het laatste jaar Mechatronica (Electromechanica), een richting uit de D-finaliteit. D is de afkorting van Doorstroming, wat betekent dat zij gericht is op verdere studies voor het behalen van een bachelor of master. Rune koos voor een Stem-richting in VITO omdat hij later graag verder wou in engineering en techniek.
“Na het vierde jaar had ik de keuze tussen Technologische Wetenschappen en Mechatronica. Dit leek mij het interessantste omdat het specifieker gericht is op de industrie. Ik ben immers erg geïnteresseerd in industriële machines. De richting is meer technisch, wij bouwen ook robuustere opstellingen tijdens de opleiding. De manier van programmeren is ook anders. Persoonlijk vind ik dat ik voor mij de perfecte keuze gemaakt heb.”
Ook op de schoolkeuze kijkt Rune met voldoening terug. De coronatijd met de overgang naar online lessen met allerlei taken maakte de studie niet gemakkelijk. “Ik had het in het begin wel moeilijk omdat heel mijn structuur wegviel. Er wordt immers verondersteld dat je in het middelbaar onderwijs zelfstandiger kan werken. Ik kreeg in het begin hierin wel hulp van mijn ouders, maar het viel mij op hoe snel je daarna zelf je plan kan trek-
ken. Mijn resultaten waren altijd goed. Ik ben blij dat ik voor een technische school heb gekozen. Hele dagen theorie lijkt mij vrij saai.”
Volgend schooljaar begint hij een bachelor Electromechanica aan de Thomas More Hogeschool in Geel. Hij is er van overtuigd dat hij daar goed voorbereid voor zal zijn. Terugkijkend op zijn schooltijd in Hoogstraten ziet hij de werking van Mirho als positief. “Bijvoorbeeld al maar door dubbele richtingen zoals bij ASO Spijker en in het Klein Seminarie samen te voegen. Hierdoor komen zeker middelen vrij voor kleinere richtingen en technologie. En daar profiteert volgens mij uiteindelijk iedereen van… Ook haalt het de rivaliteit weg tussen de scholen . Momenteel volgen er leerlingen van het Seminarie bij ons in VITO enkele technische vakken. Dat vind ik een mooi concept.”
Wout
Wout Willemssen (18) is leerling van het laatste jaar Wetenschappen-Wiskunde (8 uur) aan het ASO Spijker. Hij woont en loopt school in Hoogstraten, hij is er lid van de Plussers (jeugdbeweging) en hockeyspeler. Destijds koos hij voor ASO Spijker “groot genoeg om veel te bieden, maar klein genoeg om je thuis te voelen. Wat me vanaf het begin opviel, is de persoonlijke band tussen leerkracht en leerling. Die hechte sfeer zie je niet overal. Ook het leerkrachtenfeest waar ik in het 6de leerjaar naartoe mocht gaan kijken, maakte indruk op me en gaf mee de doorslag om voor deze school te kiezen.”
Wout Willemssen uit Hoogstraten trekt einde juni de deur van het Spijker achter zich dicht om Geneeskunde te gaan studeren.
Rune Stevens uit Meer vond in Mechatronica in VITO de ideale voorbereiding voor zijn verdere studie aan de Thomas More Hogeschool in Geel.
Het directieteam van VITO en afgevaardigd bestuurder van Mirho, Bea Van Bergen, kijken met veel voldoening terug op alle feestelijkheden. Vlnr Inge Van Gils, Greet Van den Bosch, Alex Mensch, Bjorn Vlaminckx, Wim De Haes, Bea Van Bergen.
Hij startte met Latijn, “maar in het 4de jaar kwam ik voor een lastige keuze te staan. Met een blik richting de ijkingstoetsen en het toelatingsexamen van geneeskunde leek het mij beter om over te stappen naar Wetenschappen Wiskunde 8uur. Ik ben heel tevreden met deze keuze. In het begin was het in de wetenschapsvakken wel een beetje bijbenen.”
“Ik heb 4 jaar in de leerlingenraad gezeten en had echt wel het gevoel dat er geluisterd werd naar onze inbreng. Zo organiseerden we een succesvolle soepactie ten voordele van Bednet. Ook zat ik dit jaar in de regie van het leekrachtenfeest
dat de zesdejaars organiseren voor de leerkrachten om hen te bedanken voor de afgelopen 6 jaar. Regie houdt in dat je het hele verhaal schrijft samen met 4 andere leerlingen. Van mei vorig jaar tot januari 2025 zijn we met dit project volop bezig geweest. “
En dit debat? “Ik werd door mijn directrice aangesproken of ik het niet zag zitten om mee te doen, ze had gehoord dat ik daar mondig genoeg voor ben. Hoewel ik wetenschappen studeer, heb ik toch ook wel een passie voor Nederlands. Voor het debat had ik wel zenuwen.” Niet vreemd natuurlijk, op een podium in een nieuwe
omgeving wqaar je ook amper mensen kent.
“Volgend jaar zou ik graag geneeskunde gaan studeren in Leuven. Ik ben me nu volop aan het voorbereiden voor het toelatingsexamen, maar dat wordt niet gemakkelijk. Ik heb een ruime basis en alle leerstof voor het toelatingsexamen gekregen. Ik mag ook altijd aan vakleerkrachten vragen stellen, over eender welke oefening.”
“Als leerling merk ik persoonlijk nog niet veel van Mirho, al leeft er op school wel wat onzekerheid over de fusie. Veel leerlingen zijn bang dat typische tradities van de school zullen verdwijnen. Toch zie ik ook kansen. Er kan efficiënter les gegeven worden en leerlingen hebben minder studie, wat nu jammer genoeg wel op alle scholen het geval is. De echte uitdaging voor Mirho is, denk ik, om het karakter en de sterktes van elke school te bewaren, terwijl er toch gewerkt wordt aan een gezamenlijke aanpak.”
Einde
Zowel Mirho als VITO kijken terug op een geslaagde debatavond waarbij nadien nog heel wat nagepraat kon worden bij een drankje en een hapje. Voor de leerlingen was er eind april nog een zonovergoten feestweek, waarover je elders meer leest. Met de opendeurdagen in alle Hoogstraatse secundaire scholen in het vooruitzicht werd op 9 mei in VITO directeur Alex Mensch in de bloemetjes gezet. Einde van het schooljaar gaat hij met pensioen. Binnen het directieteam van VITO wordt zijn taak overgenomen door Greet Van den Bosch. (jh)
’t Kempisch, jom!
TAAL Slecht nieuws voor de dialecten in Vlaanderen: ze scoren allemaal slechter op de UNESCO-taalparameters. “En dan?”, denkt u misschien, “Gewoon een slecht resultaat, zoals een mindere match van HVV”. Helaas wijzen deze resultaten op weinig goeds. De dialecten worden steeds minder gebruikt en dus is hun voortbestaan twijfelachtiger. Dit geldt ook voor de Kempense dialecten. Zo is het voor de lokale dialecten uit de Voorkempen, zoals in Brasschaat en Schilde, bijna een onmogelijke opgave om nog echte dialectsprekers te vinden. De dialecten worden hier steeds meer vervangen door een mix van het stedelijk Antwerps en de tussentaal. En hoe zit dat met het Hoogstraats?
DeKempense dialecten uit de Noorder- en Zuiderkempen - de “echte” Kempense dialecten - lijken evenwel bij de betere leerlingen in Vlaanderen te zijn. Terwijl het gebruik van sommige dialecten tot heimatgetrouwe oudere mannen met een lagere opleiding beperkt is, hoor je het Kempens ook in winkels en in de jongerentaal. Verschillende woorden (bv. jom, lozzie, kreugel en erbiezem) en dialectsprekers (bv. Ben Segers en de Van Echelpoels) zijn tot ver buiten de streekgrenzen bekend. Ten slotte zijn er veel plaatsnamen in dialect. Zo heeft menig nieuwkomer in Hoogstraten zich moe gezocht naar het mythische dorp Meel, om tot scha en schande te ondervinden dat hiermee Meerle bedoeld wordt.
Nu, hoe komt het dat onze dialecten het beter doen dan de verwante dialecten uit de Voorkempen? En wat kunnen we doen om hun voortbestaan te stimuleren?
Mobiliteit
De betere situatie van de Kempense dialecten ligt aan zowel hun locatie als onze culturele affiniteit met de Kempen. Een groot gevaar voor dialecten overal ter wereld is verstedelijking. Door de nabijheid van grote steden - bv. Antwerpen, in het geval van Brasschaat en Schilde - komen inwoners meer en meer in aanraking met enerzijds het grootstedelijke dialect en anderzijds de standaardtaal, vanwege de vele overheidsinstellingen. Verstedelijking vergroot ook de mobiliteit, waardoor contact met andere taalvariëteiten ontstaat. Hoe groter de verstedelijking, hoe harder dialecten voor hun plaats moeten vechten.
Wie al eens geprobeerd heeft om met het openbaar vervoer vanuit Hoogstraten naar Antwerpen te geraken, weet dat dit geen evidentie is. Beide buslijnen doen er net iets meer dan anderhalf uur over. U kan weliswaar de trein nemen in Noorderkempen, maar misschien rijdt die niet. Mobiliteit blijft dus beperkt. De vele velden en de grote rol die landbouw in de lokale economie en politiek speelt, duiden op ons plattelands-DNA. Ook veel centrale diensten waarvoor we naar Turnhout of voorstedelijke gemeenten moeten uitwijken - en die ons wel eens de nodige ergernis bezorgenbevestigen de mindere verstedelijking. De brandweer, het ziekenhuis, de autokeuring… u gaat het niet vinden rond de Sint-Katharinakerk.
Overal verdwijnen de dialecten, wat met het Hoagstraats?
Trots
De affiniteit voor de Kempen behoeft geen betoog. De trots is groot (KEMPEUH!) en veel Kempenaars zullen mensen corrigeren wanneer ze beschuldigd worden “van Antwerpen te zijn”. We zien deze trots ook in andere aspecten, zoals liederen over de Kempen (Wat zijt gij schoon, oh Kempenland en Oh mijn Kempen) en in het dialect. Daarbij denken we in Hoogstraten natuurlijk direct aan De Spilzakken. Als meest extreme voorbeeld geldt de Kempense studentenvereniging Taxandria, waarvan de leden tijdens drinkgelagen in het midden van de nacht de dappere leuze roepen: Voor een vrij en onafhankelijk Kempenland!
Misschien kan zo’n onafhankelijk Kempenland wel het Kempens als standaardtaal installeren. Er zijn echter heel wat realistischere zaken die we kunnen verbeteren. In het West-Vlaams worden bijvoorbeeld ook teksten op Wikipedia geschreven en Kuifje-strips worden in het Oostends vertaald. Waarom zou dit voor het Kempens niet mogelijk zijn? Wie weet toont de redactie van dit blad zich wel bereid om Hoogstraatse poëzie op te nemen!
Het “liekesblad” van de Spilzakken met het Hoagstraats “veur het plezier” van de passanten…
Lacune
Waar het Kempens evenwel slecht op scoort, is wetenschappelijk onderzoek. De mate waarin dialecten wetenschappelijk beschreven zijn, vormt ook een belangrijk criterium voor UNESCO. In Vlaanderen is slechts één universiteit in dialecten gespecialiseerd: de UGent. Hier studeren voornamelijk Oost- en West-Vlamingen. Thesissen worden dus vooral over hun dialecten geschreven en hierin ligt ook de specialisatie van de onderzoekers. Onderzoek naar o.a. de Kempense dialecten blijft m.a.w. een lacune. Zo is dit bescheiden artikel hoofdzakelijk op taalgevoel gebaseerd en heeft ook UNESCO relatief weinig materiaal om een oordeel te vellen over onze lokale dialecten.
Dit weinige onderzoek naar de Kempen is vanuit een pragmatisch oogpunt te begrijpen, maar inhoudelijk een pak minder. In veel taaltradities toont men vooral interesse in die dialecten met een sterke culturele trots. Dit is eveneens een belangrijk criterium voor UNESCO. In de Kempen zijn er veel organisaties die het zouden toelaten om onderzoeksdata te
Mag het eens over wat anders gaan dan over wat onder de kerktoren gebeurt?
Dat laatste blijft de kern-business van dit maandblad, geen discussie daarover. Maar gelet op het groeiend aantal nationaliteiten van onze bewoners mag er wel eens aandacht zijn voor iets groters.
Neem nu de uitspraak van een van onze hoogste Belgische militairen half mei. Je kon het amper geloven, maar de man vroeg enkele dagen geleden de regering om de crisistoestand uit te roepen: “Als we de crisistoestand afkondigen, kunnen we een aantal acties nemen die we in vredestijd niet kunnen nemen.” Hoezo, leven wij dan niet in vrede? Welke crisis? Heel veel aandacht kreeg die oproep niet, zonen of dochters werden nog niet opgeroepen voor een dienst ter verdediging van het vaderland, maar ik viel haast van m’n stoel toen ik die uitspraak las. Die man kan weliswaar slechts 400 militairen permanent afvaardigen naar Oekraïne, maar heeft ondertussen wel 400 pantservoertuigen aangekocht met telkens 10 zitplaatsen.
Crisis in België? Of hij het over het voetbalgeweld van de hooligans (‘supporters’) had, of over de wekelijke schiet-
populariseren en te valoriseren, alsook om studenten meer praktijkervaring te geven. Dit helpt weliswaar het dialect zelf niet, maar het zijn wel factoren die de meer theoretische taalkunde - terechtvoorgeworpen krijgt. Zo kan men evenementen organiseren met culturele centra of heemkundige kringen en kunnen studenten bijzonderheden uit hun thesis naar de lokale maandbladen sturen.
Ook het bekende jom is een taalkundig element dat grote interesse verdient. In andere dialecten behoren zo’n structuren tot de favoriete thema’s van taalkundigen. Wie één keer bij een typisch Kempens gezin langskomt heeft direct een grote hoeveelheid data verzameld. Da’s waar hé, jom?
Baronies
En ten slotte de meest prangende vraag: wat is nu exact het Kempens? Want volgens de actuele stand van de taalkunde, en hier volgt een radicaal statement, is het Hoogstraats geen Kempens maar een Baronies dialect! Dit is het dialect van Breda. Dit kan kloppen, maar de huidige indeling lijkt nog altijd op weinig
Vince Liégois is als taalkundige verbonden aan KU Leuven
gegevens gebaseerd te zijn. Dat de meeste Hoogstratenaren zich bovendien als sprekers van het Kempens identificeren, zou voor veel sociolinguïsten ook een belangrijk argument zijn om het tegendeel te beweren.
Het is aan de Kempense taalstudenten om zich te engageren! En ook de sprekers van het Kempens (of wie weet het Baronies) komt een belangrijke rol toe om hun dialect te beschermen. (Vince Liégois)
partij in Brussel? Neen, daar gaat dit niet over. Hij heeft het wel degelijk over de gevaarlijke toestand in de wereld en wil sneller dan via de wettelijke aanbestedingsprocedures wapens kunnen aankopen. Want we zijn bedreigd. Poetin is niet te vertrouwen en wie weet staat die morgen met zijn tanks aan de deuren van de Navo in Brussel. En van zijn minister van Landsverdediging krijgt de militair nog gelijk ook.
Wat is er aan de hand als er voor de zoveelste keer oorlogstaal in de media verschijnt die ons alleen maar angst kan opleveren? Angst waarvoor? Een calamiteit, een milieuramp, een raketaanval, een overstroming, een stroomonderbreking?
Geen nood. Er bestaan hulplijstjes van wat je in huis moet halen (een noodvoorraad) zodat je alle onheil kan afwenden. Ziehier het lijstje. Een basisapotheek voor eerste hulp met verband, pleisters, kompressen, schaar, pincet, veiligheidsspelden, pijnstillers, ontsmettingsmiddelen, noodzakelijke geneesmiddelen. Verder flesjes water, een gsm-oplader of externe batterij, een zaklamp (bij voorkeur opwindbaar met een hendel -
indien op batterijen, veel pillen kopen). Een radio op batterijen. Een aansteker of lucifers. Een multifunctioneel zakmes. En dan is er ook nog een checklist voor evacuatie (een vlucht naar Frankrijk zoals in 1940 is niet bedoeld). We besparen de lezer de verdere inhoud, maar veel komt neer op wat er nu al wettelijk verplicht in je auto aanwezig moet zijn. Dat moet ons dus redden. Voor hoelang? Voor wat?
Blijkbaar nog belangrijker is het aanleren van een crisiscultuur, waarbij vooral de jeugd moet gesensibiliseerd worden voor een noodtoestand. Niet geloofwaardig, zegt u? Raadpleeg dan het witboek van de FOD Binnenlandse Zaken maar eens.
Angst, dat is wat men ons wil aanpraten. In plaats van onderhandelde oplossingen te zoeken voor de gang van zaken in Oekraïne, Gaza, de Verenigde Staten. Neen, wij zullen wel betalen voor het speelgoed (lees ‘wapens’) van de grote meneren. En of al die opgesomde hulpmiddelen enig soelaas kunnen brengen in geval van een echte calamiteit, valt sterk te betwijfelen. Over voedsel inslaan wordt niet eens gesproken. Begrijpe wie begrijpen kan. (ep)
Jac Broers en Lief Verhoeven op avontuur met een oude VW-bus
Door 22 landen van de Poolcirkel tot Istanbul
REIZEN Vorig jaar gingen Jac en Lief Broers-Verhoeven met pensioen. Maar geen van beiden zijn gemaakt om stil te zitten, al hebben ze thuis aan hun voormalig klooster (Mariaveld op de weg van Minderhout naar Meerle) best wel wat omhanden. Ze houden er ook van de wijde wereld in te trekken, zij het altijd op een wat ‘non-conformistische wijze. Ze houden van het goede leven, maar hebben lak aan luxe. Van begin februari tot eind april trokken ze met een tot camper omgebouwde VW-bus naar de Poolcirkel en daalden langs de oostgrens van Europa helemaal tot in het uiterste zuiden, tot in Istanbul. Ze deden daarbij 22 landen aan en bijna alle hoofdsteden ervan. Ze kwamen terug met veel fijne verhalen en leuke ervaringen.
Een prima aanleiding om aan hun trip te beginnen was de Garbage Run, een rally met oude auto’s in het Noorden van Europa, waar Jac en Lief al vele jaren aan deelnemen, net als hun zonen Freek en Bram trouwens. (zie De Hoogstraatse Maand nr. 414 van 1 mei 2020).
‘De rally had plaats in Zweden. We zijn met 2 auto’s vertrokken, Lief met de oude
Mitsubishi, Jac met de VW-bus erachter. Die zijn we eerst gaan wegzetten aan het eindpunt van de rally in Jönköping in Zweden. Na de rally door delen van Zweden en Noorwegen hebben we de Mitsubishi naar de sloper gebracht, hij had zijn dienst (40 jaar) gedaan en zou toch niet meer in orde kunnen gemaakt worden voor de volgende editie. Freek en Bram zijn teruggekeerd naar België, wij
zijn vertrokken op onze trip door Europa.’
Naar de Lofoten
‘Ons plan was van het meest noordelijke punt van Europa naar het meest zuidelijke punt te reizen. Dat laatste blijkt echter in Portugal te liggen en daar waren we vorig jaar nog geweest. Dus is het een ietsje minder zuidelijk geworden, naar Istanbul, dat sowieso al langer op ons verlanglijstje stond.’
Jac wilde graag langs de Noorse kust naar de Poolcirkel rijden, naar de Lofoten. ‘Verder noordwaarts kan je over land niet raken. Via Rusland kan je nog iets verder, maar dat is momenteel geen optie (lacht). Ongelooflijk mooie kustlijn langs Noorwegen, fantastische taferelen op de Lofoten. Aan de Noordkaap stonden we met enkele andere campers op een plek met weids uitzicht. In Noorwegen mag je vrij kamperen. Kilometers ver niets in de omtrek.
Van daaruit gingen we richting Finland om onze trek richting zuiden aan te vatten. We passeerden Rovaniemi in Lapland, de verblijfplaats van de kerstman. Dat is wel een toeristische bedoening, met een heel themapark en hotels en stevige prijzen.’
De Mitsubishi voor de Garbage Run en de VW-bus
Kaart van de toer door Europa
Drie dagen wachten
‘Finland is normaal heel groen en veel water, land van 1000 meren. Maar deze tijd van het jaar was het allemaal bedekt met sneeuw en ijs. Maar Lief houdt meer van de koude dan van de warmte, die is ze sneller beu. In Helsinki was al iets van de ontluikende lente zichtbaar, was de sneeuw al wat gesmolten.’
Via de Baltische staten verder naar beneden. In Litouwen staken ze de grens naar Belarus (Wit-Rusland) over. ‘Belarus was een heel nieuwe ervaring, een land waar we weinig meer van wisten dat het een dictatuur zoals in Rusland is. Maar op de camping bij een jeugdherberg in Litouwen ontmoetten we jonge mensen die er net vandaan kwamen. Die overtuigden ons dat het zeer de moeite was en dat ze niets in de weg werden gelegd. Je moet zelfs geen visum meer hebben. Er binnen geraken was vrij gemakkelijk, enkele uren aanschuiven en wachten aan de grenspost.
Later buiten geraken naar Polen bleek andere koek. Omwille van de illegale immigratie heeft Polen langsheen heel de grens een 5 meter hoog hek geplaatst en voor vrachtwagens is er slechts één grenspost open. Daar was het 3 dagen wachten tot je over mocht. Gelukkig was er langs de kant van Belarus een groot tankstation met een sanitair blok, een supermarktje en een restaurant. Slapen konden we in onze bus.’
Heel
net
‘Belarus is een mooi en vooral heel net land. Nergens vuilnis op de straten, alles goed geregeld. Minsk, dat na de oorlog
grotendeels verwoest was, is daarna helemaal heropgebouwd, grotendeels op stalinistische wijze. Grote woonblokken omgeven door veel groen. En brede 6-baansweg middendoor de stad zorgt ervoor dat je er snel in en uit kan. Op vele plaatsen ondertunneld voor voetgangers om van de ene naar de andere zijde te geraken. Er wonen ca. 1,3 miljoen inwoners, 1/3 van de stad zijn gebouwen, 1/3 wegen en 1/3 groen.
Geen papiertje of peuk op de straat, geen zwervers of daklozen. Er rijden heel wat elektrische wagens rond, dat verbaasde ons. Haast geen politie in het straatbeeld en toch zijn de burgers heel gedisciplineerd. In de metro schuiven ze netjes aan en op de roltrappen gaan de mensen die blijven staan, netjes rechts staan zodat meer gehaaste mensen voorbij kunnen. Er zijn heel westerse keten-restaurants, ook Mc Donalds. Maar geen schreeuwerige reclame. Ook niet aan de winkels en supermarkten, waar je best veel dezelfde merken vindt als hier.’
Vipruimte
‘Toen we van een van de musea terugliepen naar ons hotel, passeerden we de opera, een prachtig gebouw. Aan het volk te zien was er een voorstelling en wij ook naar binnen. Er waren nog 2 plaatsen vrij, maar helaas niet naast mekaar. Maar de baliemevrouw zag dat we twijfelden en riep een van de zaalbegeleidsters. Na een beetje overleg namen ze ons mee naar een voorbehouden Vipruimte, waar nog wat open plaatsen waren. Zonder toeslag. Het was sowieso al 150 euro voor de 2 tickets. Dat is voor de mensen daar al bijna een maandloon. Toch zat de zaal helemaal vol. Don Quichotte van Massenet vanuit heel comfortabele zitjes. Een onvergetelijke belevenis!
Ook de bibliotheek van Minsk was zeer de moeite. Een gebouw van 22 verdie -
pingen, met een restaurant op de 21e etage en een panorama op de 22e met zicht op de stad. Daarvoor moest je wel een ticket kopen. Om binnen te komen, moesten we ons alleen registreren, dat moet zowat overal, ook in de musea. De taal is een probleem, we spreken geen Russisch. Maar met handen en voeten en Google kom je een eind. En de meeste jonge mensen spreken wel Engels. Van de dictatuur merk je eigenlijk niets. De mensen zeiden ons “je kan hier wel gaan stemmen, maar je weet niet wie de stemmen telt”. Maar als je in de rij loopt is het er zo te zien vrij goed leven.’
Andere koek
‘Via Polen, Slowakije en Hongarije naar Roemenië - en dat is toch andere koek. Daar zie je op veel plekken de armoede. Je ziet dat er veel gebouwd wordt, maar veel staat er al langer onafgewerkt bij. De grote wegen zijn in orde, maar daarbuiten is het gewoon heel slecht. Er is veel werk, maar wij denken dat het te weinig betaald wordt. Apart is dat we op veel plaatsen zagen dat er kerken gebouwd worden, wij denken dat het door vrijwilligers gedaan wordt, tijdens de weekends. Aannemers zagen we er niet aan bezig. Ook overal afval, zelfs vlak bij het eigen huis. Binnen piekfijn, buiten een stort. Trouwens niet alleen in Roemenië, in heel de Balkan.
In Boekarest, de hoofdstad is het beter, maar toch niet zoals in Minsk. Er staan in de stad grote stevige gebouwen maar ook krotten van gebouwen. Veel historische gebouwen staan leeg. Het geheel van de stad geeft een chaotisch rommelig gevoel. Groot contrast met de rest van het land is het paleis van Ceausescu. Blijkbaar is dat een van de grootste stenen gebouwen ter wereld. 12 Verdiepingen hoog en 8 ondergronds. Er zijn 10.000 mensen voor uit hun huizen verjaagd. We kregen er een in het Engels gegidste
Lief en Jac bij het geografische middelpunt van Europa bij Vilnius in Litouwen
Jac voor het majestueuze operagebouw in Minsk
Borduurwerk voor bedrijven en particulieren BEZOEK ONZE TOONZA AL
Borduuratelier
Minderhoutdorp 66
2322 Minderhout
Tel 03 314 40 46 info@macryan.be
een bleke hals langgerekt ze tekent met haar kin een solsleutel in het ijle
glad gepolijst hout zoekt en vindt feilloos de Geigerfleck ze heft de strijkstok
marleen
www.macryan.be
Uw adviseur voor kredieten & verzekeringen zowel voor particulieren als KMO’s
bevoorrechte partner van
Van Hu el Verzekeringen Vrijheid 74 2320 Hoogstraten
03 314 46 10
vanhu el@dvv.be
www.van-hu el.be
rondleiding van anderhalf uur en zagen amper 6% van het gebouw. Het parlement huist er, alsook de politie en de belastingdiensten, maar het is voor een groot deel onafgewerkt en ongebruikt.
Het afgewerkte deel oogt indrukwekkend. Heel veel marmer, trappen waarop je met 3 man naast mekaar kan lopen, deuren van 50 meter hoog. Megalomaan! Niet te doen. De opdrachtgever, Nicolae Ceausescu heeft de opening niet meer mogen meemaken, hij is bij de revolutie in 1989 geëxecuteerd. Hij zal daar wel anders over gedacht hebben, maar de Roemenen zijn heel vriendelijke mensen.’
Straffe gasten
‘Via Bulgarije naar Istanbul, de meest indrukwekkende stad van onze reis, waar we al langer naar toe wilden. De grens tussen Europa en Azië. Met een pasje voor de hop-on/hop-off bus zien we een heel stuk van deze enorme stad op de 3 dagen dat we er zijn.
Ook onze passage door Noord-Macedonië was speciaal. Heel mooi en heel vriendelijk, maar ook veel vuil langs de straten. Midden de huizen. Maar blijkbaar groeit het bewustzijn, want hier en daar zagen we mensen afval van de straten ruimen, burgers die met een prikker en een zak rondgingen. Nu ja, we zeggen wel de Oostbloklanden en de Balkan, maar in Zuid-Italië was het niet beter. En daar is wel regelmatige ophaling en zijn er containerparken. Maar de mentaliteit van de mensen is er nog niet om. Zowel Noord-Macedonië als Albanië zijn prachtige landen, met heel veel natuur. We gaan er zeker terug.
‘Vanuit Albanië steken we met de veerboot de Adriatische zee over naar Bari in Zuid-Italië. En stuk van Italië dat we nog niet eerder bezochten. We steken door naar Napels en bezoeken er Pompeï en Herculaneum (Ercolano). Heel mooi en zeker nog doenbaar in deze tijd van het jaar. Al zijn er in Pompeï wel 5.000 bezoekers, in het hoogseizoen zijn dat er 25.000 per dag. Een heel mooie aanvulling is het museum in Napels, waar heel veel kunstwerken uit Pompeï en Herculaneum te zien zijn. Straffe gasten die Romeinen. Die konden er al wat van in de tijd dat wij hier nog in lemen hutjes leefden.’
De tuin roept
‘Terug richting Noorden mijden we Rome, bezoeken onderweg de bijzondere beeldentuin in Bomarzo en gaan door naar
Tussendoor breit Lief weer een knuffel.
het prachtige Siena. Langs de Ligurische kust en de bloemen Riviera gaat het naar de Franse grens. In Montecarlo rijden we een stukje over het parcours van de GP van Monaco en zo verder naar Nice. Van daaruit vatten we eigenlijk de weg aan naar huis. Rustig over kleine wegen.’
Jac wilde graag nog doorsteken naar Normandië, maar dat zal voor een volgende toer zijn. Voor Lief riep de tuin in Minderhout. Jac: ‘Frankrijk stond ondertussen fris in het groen, het is heerlijk genieten van de mooie zichten. We gaan een stuk van de wandelroute die ik 10 jaar geleden onderweg naar Compostella liep. Even langs de overnachtingsplaatsen en de mooie markthallen. Lalobe, Wasigny, Rocroi. Het deed me wel wat. Wat een mooie tijd was dat, iedere meter van genoten.’
Een mooie rit traag door Frankrijk naar huis. Tot over de grens met België. Het is klaar. We willen naar huis. In Charleroi de grens over en wat een enorm slecht wegdek. Precies Roemenië! Brussel file, Antwerpen potvol met auto’s. Die ergens naar toe willen. Ook wij: naar ons huis…’
Oersterk
Jac zul je nooit met een jonge auto betrappen, hij is technisch heel vaardig en is de mening toegedaan dat nieuwe auto’s veel te veel geld kosten en dat de meeste mensen te snel hun auto’s van de hand doen. Goed voor hem. ‘Voor mij telt alleen dat het een degelijke auto is en in goede staat’. Zo ook de camper: ‘Dat is een oude VW-bus van 2001, van een instelling voor mensen met een beperking, die gebruikt werd om hen te vervoeren. Ik heb hem zelf omgebouwd tot camper. Heel sober hoor, een bed, een koelkast, een tafel, draaiende stoelen, en - heel belangrijkeen koffieapparaat! Een voorziening om stroom te maken en een vrij eenvoudig chinees dieselkacheltje. Dat werkte perfect, we konden het in de bus 25 graden
maken terwijl het buiten min 20 was! Daar was niet meer dan 2 liter mazout voor nodig. Heel de reis hebben we geen enkel probleem gehad met de bus, amper 6 liter olie verbruikt op 16.500 km! We hadden ze voor de zekerheid nog eens goed laten nakijken in de garage bij Jos Jansen. Vooral de remmen en de lichten. Het is een oersterke auto, maar gaat niet sneller dan 110 km/h. Enkel steile klimmen waren een beetje lastig.’
Lief deed de navigatie: ‘We hebben de GPS op “vermijden van snel- en tolwegen” gezet voor heel de reis. Zo kom je op de mooiste plekken, soms wel eens tot zandwegen toe in Roemenië. Of een weg die doorliep op een rivier in Griekenland. Dan maar een eindje omrijden hé, we waren niet gehaast. Heel vaak deden we niet meer dan 80 tot 100 km per dag.
We hadden geen vaste route uitgestippeld, enkel een ruw idee. Ook geen campings of hotels geboekt, deze tijd van het jaar is er overal plaats. En al zeker op de plaatsen waar wij naartoe wilden. Niet echt toeristische trekpleisters.’
Lokale pilsjes
‘Eigenlijk hebben we overal lekker gegeten. Soms een burger of een pizza. Maar heel veel in kleine lokale restaurantjes. Of dingen gekocht in winkels of markten en zelf ons eten bereid. We hebben nergens honger geleden. Het allerlekkerste hebben we gegeten in een restaurant in Istanbul. Al was het best een prijzig feestmaal. Ook in Frankrijk zijn de restaurants vrij duur, zelfs in kleine dorpjes. En er zat overal flink wat volk.
We dronken veelal lokale wijnen en bieren, al kan je in haast alle landen Belgische bieren vinden, dikwijls Belgische biercafés. En Heineken vond je ook overal, maar wij kozen in dat geval toch voor de lokale pilsjes. Het is ons zeer bevallen.
In de noordelijke landen is het vrij duur, in de andere landen viel het best mee, zeker als je lokale dranken bestelde. Al bij al hebben kunnen vaststellen dat het op de Vrijheid nog best meevalt voor een lekker Belgisch bier - die waren overal elders duurder.
Betalen kon bijna overal in euro’s of met de creditkaart. Alleen voor de metro in Minsk moest je geld van Belarus pinnen
en dat kon in zowat elke supermarkt. Een ritje met de metro kostte uiteindelijk 15 cent.
We vonden overal goede campings en hotels, ook aan zeer schappelijke prijzen. Soms reserveerden we een dag of twee dagen vooraf, maar meestal was er overal plaats. Nu ja, dat is die tijd van het jaar begrijpelijk. In het toeristisch seizoen zal je toch beter vooraf reserveren.’
Reislust
In Minderhout, op de campspace van het klooster, logeerden ondertussen gasten uit Gent. ‘We hadden via een camper-website de vraag gesteld of iemand enkele maanden op ons huis en tuin wilden passen. Ze woonden in hun camper, maar konden gebruik maken van ons sanitair, badkamer, wasmachine. Ze mochten ook onze auto gebruiken om boodschappen te doen en in de regio rond te rijden, we vonden hem properder gepoetst terug dan wij zelf ooit deden (lachen). Keurige mensen, alles goed geregeld. Ze hadden het naar hun zeggen erg naar hun zin gehad. Nu trokken ze naar Normandië om daar op een huis te gaan passen.’
Of de reislust van Jac en Lief nu gestild is? ‘Nee, lang niet. Maar nu eerst thuis genieten van lente en zomer, van de tuin, van ons huis. Maar volgend jaar trekken we er zeker weer op uit, dat staat vast. Naar waar en hoelang? Dat zien we dan wel.’
Nog meer van de reis van Lief en Jac zie je www. polarsteps.com/jacbroers/16138523-eenrit-door-europa (jaf)
Genieten van een biertje onder de luifel van de VW-bus.
Twee Meerse voorzitters: Luc Cools (De Zandfluiter) en Swa Janssens (Belgische zebravinkenclub)
“Wij plukken nooit vogels uit de natuur
om er mee te kweken!”
VERENIGING Het gebeurt maar zelden dat je de kans krijgt om twee voorzitters te interviewen die allebei wereldkampioen zijn geweest. Luc Cools is voorzitter van vogelclub De Zandfluiter en behaalde meerdere wereldtitels met zijn Engelse grasparkieten en grote parkieten. François Janssens, secretaris van de club én nationaal voorzitter van de Belgische Zebravinken Club (BZC), mocht ook enkele keren met de regenboogkleuren pronken. Ze hebben de hoogdagen van de vogelclubs meegemaakt maar moeten met lede ogen aanzien dat deze nu achter ons liggen. Al blijven ze hoopvol voor hun hobby...
Luc Cools, bijna zestiger en boekhouder van beroep, is al sinds zijn jeugd gepassioneerd door vogels. “Mijn vader Jos hield vroeger altijd vogels. Zo verzeilde ik zelf ook in deze hobby. We hadden elk onze eigen vogels, maar na zijn plotse overlijden in 1990 heb ik ook zijn volière overgenomen.” Luc werd nadien door het bestuur verkozen tot nieuwe voorzitter van De Zandfluiter, een rol die hij na 35 jaar nog steeds met veel toewijding vervult.
Ook François (Swa) Janssens is een echte vogelliefhebber. Geboren in 1956 en eveneens afkomstig uit Meer, werkte hij jarenlang als bediende binnendienst bij Meubelfabrieken Karel Mintjens, tot hij zeven jaar geleden met prepensioen ging. “Mijn vader had kanaries en duiven, ik begon met zebravinken. We probeerden elkaar zo veel mogelijk te helpen bij onze hobby’s. Zo konden we in de zomer beiden genieten van de vallende duiven en in de winterperiode van de vogelsport. Ik koos voor zebravinken omdat het gemakkelijk te houden vogeltjes zijn, niet duur in aanschaf en je kan ze in vele kleurenvariaties kweken.”
Paerdekop
De Zandfluiter werd opgericht in 1968 in café De Paerdekop. Frans Hessels en Domien Cools waren de geldschieters. Jos Cools, de vader van Luc, werd de eerste voorzitter, met Stan Van Hoeck als secretaris. Luc trad in 1977 toe tot de club en volgde in 1990 zijn vader op als voorzitter.
De Zandfluiter is aangesloten bij de Ko -
ninklijke Belgische Ornithologische Federatie (KBOF). Die stelt regels en richtlijnen op die de club moet volgen. “Nieuwe leden leren we de technieken aan van het kweken van specifieke vogelsoorten en leiden hen stelselmatig op zodat ze later zelf aan wedstrijden kunnen meedoen,” legt Luc uit. “Tijdens een natuurwandeling in De Aschputten leerden we hen zo o.a. aan hoe zij de zang van Europese vogelsoorten kunnen herkennen.”
“De jaren 1970 en ’80 waren de hoogdagen van onze club,” vervolgt hij, “naast het organiseren van onze jaarlijkse vogeltentoonstelling, deed de club ook mee aan gewestelijke shows, aan provinciale, nationale en internationale tentoonstellingen en het WK. Ook organiseerden we zelf een clubfeestje, biljartavonden, een
visdag, een fietstocht enz. en verbroederden we met lokale verenigingen. Andere hoogtepunten waren ons jaarlijks teerfeest en ons clubkampioenschap. We hadden een honderdtal actieve leden met de Paerdekop als clublokaal.” Na de sluiting van het café nam de club haar intrek in zaal Victoria, wat tot vandaag haar clublokaal is.
Gelijkgezinden
“Vroeger kwamen mensen met plezier naar de club, om informatie uit te wisselen en voor de gezelligheid,” gaat Swa verder. “Op onze tentoonstellingen hadden we toen een 100-tal deelnemers. Voor velen was dat gewoon een leuk uitje, een pintje drinken met gelijkgezinden en een praatje maken. Toen waren er in Hoog-
Francois en Luc, 2 ex-wereldkampioenen
Het huidige bestuur met van links naar rechts Michel Joris (penningmeester), Luc Cools (voorzitter), Martien Van Der Hoofden (ondervoorzitter) en François Janssens (secretaris).
straten nog twee andere vogelclubs: De Goudvink in Meerle en De Witte Merel in Hoogstraten. In de Noorderkempen was er een circuit waar zo’n 13 vogeltentoonstellingen per jaar werden georganiseerd. Jonge beginnende vogelliefhebbers waren gretig om gekweekte dieren op de kop te tikken van wie in de prijzen viel.”
Beide mannen behaalden met hun vogels meerdere nationale en internationale titels. Samen met Martien Van der Hoofden hebben ze Meer een beetje op de kaart gezet. François werd wereldkampioen in Italië (1x), België (4x) en Nederland (1x). Luc behaalde zijn wereldtitels in Frankrijk (2x), Zwitserland (1x), Portugal (1x), België (9x) en Duitsland (2x).
“Vroeger had een titel meer waarde. Nu worden vogelsoorten steeds meer opgesplitst, waardoor er minder deelnemende vogels zijn per soort.”
Luc is ook een erkend keurmeester van parkieten. “Wij beoordelen vogels op tentoonstellingen volgens vastgelegde criteria. Bij grasparkieten letten we op het masker, de ruglijn, de breedte van de schouders en de kop. Zelfs de kooi moet kraaknet zijn, je ziet meteen welke vogels goed verzorgd en in conditie zijn.”
Internet en corona
De komst van het internet vormde het begin van een hele omwenteling in onze maatschappij. Veel informatie werd via internet geleidelijk aan algemeen beschikbaar. Online chatten en persoonlijke informatie delen via social media werd de nieuwe trend. Het maakte dat het verenigingsleven voor de hobbyisten minder belangrijk werd. Daar kwam in 2020
nog de coronapandemie bovenop. Een en ander heeft diepe sporen nagelaten.
“Onze leden zijn gemiddeld al wat ouder, tijdens corona konden zij nergens heen en daardoor konden wij ook onze jaarlijkse vogeltentoonstelling niet meer organiseren.” Het leidde er naar dat het bestuur in 2020 de vraag voorlegde aan de leden of er nog interesse was om tentoonstellingen te blijven organiseren. De animo bleek verdwenen, velen hadden ontdekt dat lekker thuis in de zetel blijven zitten toch nog niet zo slecht wasen gemakkelijker dan een week lang de handen uit de mouwen te steken. “Dat was een moeilijk moment,” geeft Luc toe. “We hebben sindsdien geen wedstrijden meer georganiseerd…”
François ziet overigens hetzelfde gebeuren in andere clubs. “Er is weinig interesse om een club te dragen en het is moeilijk om jongeren enthousiast te krijgen. De duivenverenigingen kampen met hetzelfde probleem. En zelfs de mentaliteit tijdens de tentoonstellingen en wedstrijden is door dit alles veranderd. In plaats van plezier te hebben en een praatje te maken, zien we dat het nu eerder een competitiehobby is geworden.”
Strengere regels
Er blijkt nog meer veranderd. Luc: “Als vogelliefhebbers voelen we ook druk van natuurverenigingen. Voor het houden van vogels is de regelgeving veel strenger geworden. Je moet precies opgeven welke soorten je houdt en hoeveel. Elke vogel krijgt een ring en het voedselagentschap controleert regelmatig.” “Zelfs de vogeltjesmarkt in Mol, die al 100 jaar bestaat, zou nog maar acht keer per jaar gehouden mogen worden in plaats van elk weekend…” weet Swa.
Waar ze vroeger hun vogels kwijt konden aan opkopers in de regio, is dat nu een pak moeilijker. Door de verstrengde regelgeving en de exportproblemen door de vogelgriep zijn veel handelaars zelfs gestopt. “Dank zij onze wereldtitels was onze naam bekend geraakt en zo konden we vogels verkopen aan liefhebbers in Frankrijk, Italië, Duitsland, Portugal, Spanje…, landen waar er nog jongeren zijn die willen beginnen met kweken.”
Maar dat is niet langer vanzelfsprekend. “Voor export of tentoonstellingen moet
In het clublokaal zaal Victoria bij het 50-jarig jubileum met de leden die toen actief waren bij de club (ondertussen zijn verschillende van hen al overleden.
elke vogel nu door een dierenarts worden gekeurd, op kosten van de kweker. Misschien waren er vroeger te weinig regels, maar wij hebben onze hobby altijd met liefde en respect beoefend. Liefhebbers kwamen jaar na jaar terug, omdat ze wisten dat ze kwaliteitsvogels konden aanschaffen. En over één ding willen we in ieder geval duidelijk zijn: namelijk dat wij nooit vogels uit de natuur zullen wegplukken om ze later zelf te kunnen kweken.”
De natuur zelf is overigens ook veranderd. “Er zijn immers minder vogelsoorten in onze streken. Er zijn minder haagjes, minder schuilplaatsen. De ruilverkaveling heeft daar veel mee te maken,” aldus Luc. “Ook wordt bv. de lijsterbes verwijderd, nochtans geliefd bij inheemse vogels maar vooral bij trekvogels. Het maakt dat bijvoorbeeld
mussen een chronisch gebrek aan nestgelegenheid hebben. Kleine zangvogels hebben bovendien zwaar te lijden door de opkomst en bescherming van soorten als eksters en kauwen. Die weten zich wonderwel overal aan te passen en gaan uiteindelijk overheersen.”
Terugloop
Kortom, er zijn betere tijden geweest voor de vogelliefhebber. “Op onze nieuwjaarsreceptie dit jaar en onze bingoavond onlangs was de terugloop aan leden goed merkbaar. Na corona zijn ons daarenboven nog verschillende trouwe leden ontvallen. Ondertussen zijn er andere leden minder mobiel geworden en die komen dan ook maar sporadisch.”
Dat alles verandert het verenigingsleven. “De bestuursvergaderingen, waar ook leden welkom zijn, vinden nog één à twee keer per jaar plaats. De rest wordt telefonisch besproken. Vroeger vergaderden we zes keer per jaar en dan mochten de leden ook echt hun zegje doen. Dat werkte goed. Tijdens de vergaderingen in september bijvoorbeeld, worden de nieuwe punten en veranderingen vanuit de KBOF toegelicht.” Het was vaak ook nodig, bij vogelgriep of andere bedreigingen informeert het bestuur de leden over de richtlijnen van het voedselagentschap.
Over de toekomst van De Zandfluiter zijn ze eerlijk, maar klinken ze toch hoopvol. “Dit is een hobby waarvoor je thuis moet zijn. Je moet immers dagelijks je dieren verzorgen en voeren. Dat past niet bij de leefstijl van veel jongeren. Maar als er mensen zijn die het willen proberen,
Luc Cools met herinneringen aan de tijd toen zijn volières nog vol mooie vogels zaten.
staan wij met plezier klaar om hen te begeleiden. Wij zijn trouwens nog de enige actieve vogelclub in Hoogstraten.”
Luc is tijdens corona zelf gestopt met het houden en kweken van vogels, zijn kooien bleven sindsdien leeg. Swa is wel actief gebleven en wil nog een aantal jaren doorgaan. Beiden hopen dat ze via dit verhaal nieuwe leden kunnen inspireren en zo hun geliefde club echt nieuw leven kunnen inblazen.
“Wij hebben een onvergetelijke tijd meegemaakt en daarbij veel mensen leren kennen. Onze club draagt ook haar steentje bij in het natuurbehoud, door vogelsoorten die hier moeilijk zouden kunnen overleven, zelf te kweken en te verzorgen. We hopen dat we dit nog lang kunnen doen!” (jl)
Aardbeien & kersen
Vers van de teler
Christianen - Van Dyck
Klein Eyssel 22a - 2328 Meerle www.christianen-vandyck.be
Tijdens het kersenseizoen vanaf vrij 20 juni tot ± eind juli open op: woe do vrij tussen 14u - 18u zat tussen 10u - 15u
François werd in 2022 nationaal kampioen met deze zebravink.
Een frisse wind in het 60-jarige IKO
ONDERWIJS IKO, de Kunstacademie werd in 1965 opgericht en bestaat dit jaar dus 60 jaar. Voor directeur Alexandra Vinck en de cursisten was dit de gelegenheid om te herbronnen en het programma aan te passen waar dat nodig is. IKO staat gelukkig hoog aangeschreven binnen het Deeltijds Kunstonderwijs en wil dat statuut beslist behouden. “Het moet duidelijk zijn dat wat er nu is zonder meer goed is,” zegt de directeur, “maar een evaluatie maken om te voelen wat er eventueel nog beter kan, is de taak die ik me samen met de lesgevers en de cursisten gesteld heb.” Dat leverde een flink gewijzigd aanbod op, en uit de eerste inschrijvingen lijkt dit alvast erg goed onthaald.
Op de trein
Alexandra Vinck blikt terug: “Bij mijn benoeming in de tweede helft van vorig jaar was ik hoogzwanger. Maar vanaf de eerste dag dat ik half januari terug begon was het meteen pittig. Ik vergelijk het wel eens met een trein die al aan het rijden
Alexandra Vinck trots op de vernieuwde werking van de Kunstacademie
is en waar ik al lopend moet op springen. Uiteindelijk is het gelukt. Op twee maanden tijd hebben we met de collega’s een nieuw programma voor volgend schooljaar in elkaar kunnen boksen. En dat was het grote doel: een frisse wind laten waaien om in het IKO stappen van vernieuwing te zetten.
In februari organiseerde IKO enkele ludieke acties om de academie en de opendeurdagen te promoten. Tijdens een “Zoek de verschillen”-wedstrijd konden passanten de verschillen zoeken tussen twee grote foto’s in het Hoogstraatse straatbeeld. Ann Van Camp (rechts op de foto) kwam als winnaar uit de bus en won een gratis inschrijving voor een van de ateliers in het schooljaar 2025 - 2026.
Het bestaande aanbod was best goed, maar we brachten al een aantal jaren toch wel hetzelfde. Dezelfde ateliers met inhoudelijk en organisatorisch dezelfde manier van werken. Enkele jaren terug is er wel een specialisatiegraad bijgekomen, maar vernieuwing of een nieuw aanbod kwam er niet.
Bovendien zitten we niet in de luxe positie waarbij de financiële middelen en mogelijkheden onbeperkt zijn. Toch zijn we erin geslaagd om ons huidig programma helemaal aan te passen en nieuwe ateliers te openen. Alle collega’s werden erbij betrokken en hebben ermee over nagedacht hoe zij hun eigen expertise, hun atelier en hun uren zo efficiënt konden inzetten om een programmatie te maken.”
Ingezet
“We hebben ingezet op meerdere punten. In de eerste plaats op een nieuw aanbod waarbij we nu ‘modeltekenen’ en ‘grafische vormgeving’ aanbieden en het atelier design in een nieuw jasje steken onder de naam ‘interieur en meubel’. Dat wordt meer een doe-atelier.
Voor de kinderen en jongeren hebben we twee ateliers die de focus leggen op een breder aanbod met een atelier ‘textiel’ en een ‘digitaal beeldatelier’. Door het aanbod voor de kinderen op deze manier te verbreden, hopen we dat we in de toe -
Directeur Alexandra Vinck maakte samen met de leerkrachten een uurrooster die een vernieuwing van het IKO aanbod mogelijk maakt.
komst ook een digitaal jongerenatelier kunnen uitrollen.
Dit is eigenlijk een eerste stap in een proces van vernieuwing. De opendeurdagen zijn dus heel spannende dagen. De inschrijvingen voor nieuwe cursisten zijn recent, op 8 mei gestart. We hadden op korte tijd al een mooi inschrijvingsaantal van 850 cursisten. In het huidige schooljaar hebben we 1270 leerlingen, dan is 850 nu al heel veel, met 250 meer op hetzelfde tijdstip vorig jaar. We zijn heel blij dat ons aanbod opgepikt wordt en dat er mensen warm voor gemaakt worden om in te schrijven.”
Op de voet
Alexandra en haar team volgen de inschrijvingen op de voet. Eer het zover is, is er al heel wat werk geleverd. “Je bent daar immers maanden achter de schermen mee bezig. Iedereen breekt zijn hoofd erover en er volgen veel gesprekken. Telkens wordt de puzzel aangepast, tot het eindresultaat er is - met de uurroosters van de leerkrachten, rekening houdend met de uren dat ze benoemd zijn, met wie wanneer kan en met de capaciteit van de ateliers. Zo gaat grafische vormgeving ook door in het atelier fotografie, om maar een voorbeeld te geven.
Naast het nieuwe atelier-aanbod hebben we nu ook een voormiddagaanbod. Op maandag tekenen, schilderen en beeldhouwen; op dinsdag schilderen en grafiek, op woensdag kunstexploratie en op donderdag fotografie. Voor wie enkel ’s avonds kan is er, naast het normale traject van 8 lesuren per week, de mogelijkheid om een traject van 4 uur te
volgen met op maandagavond grafiek en digitale illustratie, op dinsdag interieur en meubel en op woensdag schilderen, beeldhouwen en grafiek.”
Draadje
Dat het vernieuwingsproces lijkt aan te slaan, is alleszins een reden om trots op te zijn. “Het voelt aan als aan een draadje trekken tot uiteindelijk alles beweegt… Het feit dat we de werking, die al jaren hetzelfde was, met heel de groep konden veranderen is op zich een prestatie. Want verandering is altijd moeilijk en vraagt een flexibele opstelling van iedereen, ook van onze cursisten bij wie we de ateliers anders organiseren, op andere dagen en met andere lesmomenten.
Wat ik opvallend knap vond, was de bereidheid van onze docenten om voluit positief mee te denken. De veranderingen zullen hopelijk ook voor hen een stimulans en een extra uitdaging met zich brengen. Het grote gevaar is immers om niet aan te passen en te blijven draaien omdat het altijd toch goed geweest is.”
Nu liep het bewust anders. “Je gaat met mensen in gesprek, je pikt dingen op en er wordt een heel proces in gang gezet. Het is niet de directie die beslist wat we gaan doen. Zo werkt dat niet. Nee, aanpassingen moeten gedragen worden door de hele groep, inclusief de cursisten. We hebben daarom ook bij onze cursisten een bevraging gedaan naar de lesmomenten die hun voorkeur genieten en naar programma’s of aanpassingen waar ze naar uitkijken. Tenslotte is ook het overleg met de betrokken schepen zeer belangrijk, zodat je voelt dat het
Tentoonstelling in de IKO ateliers
Kinderen, jongeren en volwassenen
- Zondag 8 juni: 13.00 - 17.30 u.
- Maandag 9 juni: 18.00 - 21.00 u.
- Dinsdag 10 juni: 18.00 - 21.00 u.
Kinderen, jongeren en specialisatiegraad IKO Hoogstraten
- Zondag 15 juni: 13.00 - 17.30 u.
- Maandag 16 juni: 18.00 - 21.00 u.
- Dinsdag 17 juni: 18.00 - 21.00 u.
IKO Meer, IKO Meerle, IKO Brecht en IKO Merksplas
- Zaterdag 14 juni: 14.00 - 17.00 u.
- Zondag 15 juni: 14.00 - 17.00 u.
- Woensdag 18 juni: 14.00 - 17.00 u.
schoolbestuur mee gaat in het verhaal. Afgaand op wat we nu al zien en voelen komt het zeker goed!”
Inschrijven kan tot 30 september, maar wie interesse heeft, wacht best niet te lang want sommige ateliers zijn al haast volzet. Je kan inschrijven op het secretariaat tot 25 juni en vanaf 20 augustus. Online inschrijven kan via de website www. iko-dekunstacademie.be (fh)
TOPAANBIEDINGEN
+75 jaar GARAGE GEUDENS nieuwe en 2e handswagens ERKENDE CARROSSERIE alle merken Erkend hersteller I Verhuur I eigen takeldienst
Paarden en ruiters in spectaculaire eventing
PAARDENSPORT Van 9 tot en met 13 juli klopt het hart van Minderhout voor de paardensport. In de Blauwbossen verzamelen die dagen de beste landelijke ruiters uit heel Europa om er te strijden voor de felbegeerde European Cup. Het evenement wordt georganiseerd door de Landelijke Rijvereniging Sint Clemens Minderhout, een club met diepe wortels in de regio en een rijke sporttraditie. Voorzitter An Desmedt kijkt samen met Nele Revyn en Karin Donckers met gezonde ambitie vooruit naar de eventing meerdaagse op de locatie die velen kennen als vaste festivalstek.
De landelijke rijvereniging telt in Vlaanderen meer dan 13.000 leden, verspreid over ruim 400 lokale verenigingen. Het gaat dan ook om een sport met traditie en ambitie. An Desmedt is voorzitter van de Minderhoutse afdeling. “De Minderhoutse Ruiterij bestaat uit twee verenigingen: de Landelijke Rijvereniging Sint-Clemens Minderhout en de Blauwbossen Ruiters. Voor onze clubleden is paardrijden ontspanning, maar soms ook pure competitie.”
De terreinen bij de grote manege op de Blauwbossen zijn voor velen bekend als festivalweide voor de Antilliaanse Feesten, maar deze zomer staan ze eerst en
vooral in het teken van de paardensport. Aan tafel in de manege, waar recent een nieuwe piste werd aangelegd, schuiven ook dochter Nele Revyn en nationale eventingtrots Karin Donckers aan.
Plezier
Het is een gezelschap dat z’n sporen in de paardensport al ruim verdiend heeft. Karin Donckers is meervoudig Olympisch amazone, ze getuigt van haar intense band met Minderhout: “Ik ben hier een beetje opgegroeid op dit terrein bij de familie Desmedt. Ik doe hier veel van mijn trainingen ter voorbereiding op grote kampioenschappen. Mijn doel is om
door te werken naar Los Angeles 2028, dat zouden mijn achtste Olympische Spelen zijn. Zonder deze accommodatie was dat nooit gelukt. Dus ik ben heel blij dat ik hier een beetje kind aan huis mag zijn.”
An Desmedt heeft zelf jarenlang paard gereden en aan kampioenschappen deelgenomen, maar focust zich nu als voorzitter van Sint Clemens Minderhout op de organisatie.
Dochter Nele combineert haar passie voor paardrijden met haar rol in het organisatieteam. Over haar sportieve ambities is ze bescheiden: “Ik doe zo’n beetje mee in de subtop. Ik kom niet aan het niveau van Karin. Dat zijn ook mijn doelen niet meer, denk ik. Of ja, misschien dat dit ooit nog verandert, wie weet. Maar ik haal er vooral heel veel plezier uit om nog internationale wedstrijden en zo mee te doen. Nu zit ik mee in de organisatie van deze Eventing, het organiseren vind ik wel een beetje teruggeven aan de sport. Je beseft dan pas hoeveel erbij komt kijken en hoeveel moeite en hoeveel werk je erin steekt.“
Karin vult aan: “Nele zit toch maar knap in de selectie om mee te kunnen doen. Ze zegt dan wel subtop maar ik moet bekennen dat ik zelf nooit een EK van de Landelijke gereden heb. En zij wel, Nele hoeft echt niet zo bescheiden te zijn!”
Programma
Dit Europees Kampioenschap is een meerdaags evenement met een gevarieerd programma waarin sport, spektakel en beleving hand in hand gaan.
An Desmedt, Karin Donckers en Nele Revyn, allemaal kind aan huis in de Blauwbossen.
Woensdag 9 juli:
Eerste keuring door de dierenarts, om het welzijn van de paarden te waarborgen.
Donderdag 10 juli:
Dressuurproeven, met het spectaculaire zestal als blikvanger. Teams van zes ruiters tonen hun synchroniciteit en precisie.
Vrijdag 11 juli:
Individuele dressuur, waarbij gehoorzaamheid en samenwerking tussen ruiter en paard centraal staan.
Zaterdag 12 juli:
De cross-country, het absolute hoogtepunt. Op een uitdagend natuurparcours van vier kilometer nemen ruiters en paarden vaste hindernissen, waterpartijen en technische passages. Snelheid en controle zijn cruciaal.
Zondag 13 juli:
Finale met afsluitende jumping op de nieuwe piste. Hier worden de kampioenen gehuldigd.
Naast de sport is er op zaterdag een gezellige markt met lokale handelaars en nevenactiviteiten voor kinderen. Voor bezoekers is er een camping, zodat ook mensen van verder weg kunnen blijven overnachten in hun mobilhome, caravan of tent. Op vrijdagavond is er bovendien een barbecue.
Vertrouwen
Nele: “Zaterdag is het gedeelte waar zowel paarden als ruiters het meest naar uitkijken. Er staat een zware cross van ongeveer 4 km op het programma. Op dit natuurtraject krijgen de ruiters en paarden enkel veilige, vaste hindernissen voorgeschoteld. De paarden kennen het terrein en de hindernissen niet. De ruiters mogen dat wel enkele keren verkennen natuurlijk. Die hindernissen die je moet nemen zijn technisch, zoals met bochtjes, die zijn heel smal of heel schuin. De bedoeling is om het parcours foutloos af te leggen en binnen een bepaalde tijd binnen te komen. Dat is best tegen een hoge snelheid, die rijden 550
meter per minuut. Als je te traag bent, krijg je strafpunten bij.”
Karin: “Je moet je paard erg goed onder controle hebben om dat te kunnen nemen. En als je je paard minder onder controle hebt, ga je meer moeten afremmen of ergens een langere lijn nemen waardoor je weer trager gaat zijn. Dus ja, daar zit heel veel techniek achter. Dat paardrijden gebaseerd is op wederzijds vertrouwen bewijzen de watercombinaties: het paard kan immers niet zien hoe diep het water is en vertrouwt op zijn baasje dat zij of hij goed richtlijnen geeft… Best spectaculair hoor, het opspattend water levert vaak fantastische beelden op…”
Vrijwilligers
Zulk kampioenschap lokt heel wat deelnemers en bezoekers. De organisatoren rekenen dan ook op de inzet van vele vrijwilligers. An Desmedt: “Bij de vorige editie in 2003 was het een echte overrompeling. Ook nu verwachten we veel volk. Iedereen die wil helpen, is dus meer dan welkom. De toegang voor de bezoekers
is overigens gratis; enkel voor parkeren betaal je 10 euro. Fietsers komen gratis binnen.”
Voorzitter An maakt zich sterk dat de organisatie er ook dit keer zal staan. “We hebben een sterke band met onze leden en vrijwilligers,” weet ze. “En na afloop helpen zij ook bij de opkuis, want vlak daarna start de opbouw van de Antilliaanse Feesten.”
Wie zin heeft om een steentje bij te dragen, neemt best contact op via de website www.minderhout-horseriding.be. In dat geval word je één van de vele radertjes in wat een onvergetelijke week vol sport, sfeer en internationale ontmoeting moet worden. Met de Blauwbossen als het ideale, zomerse decor… (pm)
Op de paardenmanege en de terreinen die jaarlijks ook het decor vormen voor de Antilliaanse Feesten.
Het programma met o.m. jaarmarkt, kermis en stratenloop
Pelgrims van hoop in de H. Bloed processie
PROCESSIE H. BLOEDWEEK Volgens een eeuwenoude traditie roept de Kerk om de 25 jaar een jubeljaar uit, een periode van verdieping, herstel en verzoening. Enkele maanden geleden kondigde paus Franciscus dit jubeljaar aan met de woorden “De hoop stelt niet teleur!” (ondertussen overleed hij en kreeg hij met Leo XIV een Amerikaanse opvolger). In de Heilig Bloedprocessie komt de hoopvolle boodschap tot leven in een nieuwe groep die bestaat uit twee volwassen pelgrims, een jongere en vier kinderen.
Sinds 1652 gaat de Heilig Bloedprocessie uit op de eerste en de tweede zondag na Pinksteren. Er wordt niet enkel op deze beide zondagen gefeest, maar alle dagen ertussen ook. Van 15 juni tot 22 juni kan je genieten van de gezellige sfeer op de kermis, de jaarmarkt, de stratenloop en de onvervalste Kempische devotie tijdens de Heilig Bloedfeesten.
Meer dan een kerkelijk en religieus gebeuren is Heilig Bloed ook en vooral erfgoed. In 2008 werd de Heilig Bloedprocessie erkend als Vlaams immaterieel
erfgoed. Het woord zegt het zelf, het gaat om een erfenis van de vorige generaties. En wat men krijgt van iemand anders, daarvoor dient men zorg te dragen. Dat is geen passieve, maar een actieve opdracht. Dankzij de inzet van velen, jong en oud, blijft deze mooie traditie bestaan.
Van 1380 tot heden
Het verhaal van het Heilig Bloedwonder begint in 1380 in het Noord-Brabantse stadje Boxtel in Nederland. Priester Eligius van den Aker draagt de mis op en
Heilig Bloed 2025
Woensdag 11 juni
17.00 u. Opstellen kermis: Vrijheid verkeersvrij
Zondag 15 juni
9.30 u. Hoogmis met koor- en samenzang
10.00 u. Vrijheid verkeersvrij 11.00 u. Processie in noordelijke richting 13.00 u. Kermis
Maandag 16 juni
16.30 u. Kermis - Familiedag Vrijheid verkeersvrij
16.30 - 17.30 u. Prikkelarm uurtje
Woensdag 18 juni
12.00 u. Opstellen jaarmarkt: Vrijheid verkeersvrij
17.00 u. Jaarmarkt en kermis Stratenloop
19.00 - 22.00 u. Light a candle (kaarsje branden) in het Begijnhof 19.00 - 04.00 u. Live-optredens langs de Vrijheid en Heilig Bloedfestival
Donderdag 19 juni - Sacramentsdag
10.00 u. Hoogmis met koor- en samenzang
19.00 u. Filmvertoning ‘Bloedverwanten’ - auditorium Klein Seminarie
Zondag 22 juni
09.30 u. Hoogmis met koor- en samenzang 10.00 u. Vrijheid verkeersvrij 11.00 u. Processie in zuidelijke richting (langs het woonzorgcentrum Stede Akkers) 13.00 u. Kermis
stoot na de consecratie per ongeluk de kelk om. De witte wijn die over het altaarlinnen vloeit, verandert in een rode bloedvlek. Uit dit wonderlijke voorval komt een Heilig Bloedverering uit voort, die in de 15de en 16de eeuw zijn hoogtepunt bereikt. Tijdens de godsdienstoorlog worden de doeken uit Boxtel weggehaald en in veiligheid gebracht. Ze komen in Hoogstraten terecht.
Sindsdien onderhouden de parochies van Hoogstraten en Boxtel nauwe relaties. In 1924 krijgt één van beide heilig bloeddoeken uit 1380 opnieuw een plek in de Sint-Petrusbasiliek van Boxtel. In 2024 wordt het eeuwfeest van de terugkomst van de relikwie en de heroprichting van de Heilig Bloedprocessie in Boxtel uitbundig gevierd. Een flinke delegatie uit Hoogstraten neemt deel aan de Boxtelse processie en de bijhorende feestelijkheden.
Op 22 juni 2025 staat een tegenbezoek uit Boxtel geprogrammeerd in het kader van het jubeljaar 2025 met als thema ‘Pelgrims van hoop’. Vanwege de Heilig Bloedband met Boxtel wordt op donderdag 19 juni de Boxtelse langspeelfilm ‘Bloedverwanten’ vertoond in het auditorium van het Klein Seminarie, een
première voor Hoogstraten.
Medewerkers gezocht
Het Heilig Bloedcomité is nog op zoek naar enthousiaste medewerkers voor en achter de schermen: o.a. voor het opstellen van processiemateriaal of om mee te lopen in de processie. Voel je hier
iets voor, contacteer dan het comité via het mailadres heiligbloed@sintkatharinahoogstraten.be of telefoonnummer 03 314 51 54. Samen wordt gezocht naar een geschikte taak of plek in de processie.
Alle info ook op www.heiligbloedhoogstraten.be. (rob)
De geschiedenis van de processie in woord en beeld
Van Boxelse legende tot Vlaams erfgoed
BOEK Na eerdere publicaties over de heropbouw van de toren en over deken Lauwerys schreven Johan Ooms en Nand Doms een nieuw boek met als titel “De Heilig Bloedprocessie van Hoogstraten - Van Boxelse legende tot Vlaams immaterieel erfgoed”. Het telt 532 pagina’s geschiedenis en is rijkelijk geïllustreerd met foto’s uit verleden en heden.
Het verhaal van de H. Bloed devotie in onze regio begint bij een legende die vertelt dat ene priester Eligius van den Aker omstreeks 1380 aan het altaar van de Heilige Driekoningenkerk in het Noordbrabantse stadje Boxtel per ongeluk de kelk met geconsacreerde wijn omstoot. De witte wijn vloeide over de corporale en de altaardwaal en kleurde onmiddellijk bloedrood. Een mirakel, zo werd gedacht, de wijn was veranderd in het bloed van Christus.
De ongelukkige Eligius trok met de doeken onmiddellijk naar het nabijgelegen riviertje de Dommel in een vergeefse poging de vlekken weg te wassen. Waar-
na hij vol van schaamte de doeken thuis in een kast tot aan zijn dood verborg. Op zijn sterfbed bekende hij dit aan zijn biechtvader. Dit leidde tot grote beroering onder de bevolking, zozeer dat kardinaal Pilaeus bij akte te de toelating verleende om de doeken een maal per jaar ter verering aan de bevolking te tonen.
Tijdens de Tachtigjarige Oorlog kwam Boxtel echter onder protestants gezag. Hierdoor waren de Heilig Bloeddoeken in gevaar en werden ze veiligheidshalve in het grootste geheim op 2de Pinksterdag in 1652 overgebracht naar Hoogstraten. Dicht bij de grens en dus redelijk makkelijk te bereiken voor de Boxtelse
bedevaarders. Een week later, op Drievuldigheidszondag, trok voor de eerste keer een processie door de straten van Hoogstraten. Dat was het begin van de traditie die tot op de dag van vandaag op de eerste en tweede zondag na Pinksteren in ere wordt gehouden. Heel de soms woelige geschiedenis ervan wordt in het boek verteld in geuren en kleuren, met woord en vooral met beeld.
DEZE MAAND
Lauwerys
De auteurs zijn met dit boek niet aan hun proefstuk toe. Eerder brachten ze met “En gij zorgt voor de heropbouw” het verhaal van de heropbouw van de Hoogstraatse St.-Katharinakerk en -toren, opgeblazen door de Duitsers bij hun aftocht op 23 oktober 1944. Een boeiende inkijk in een stuk bewogen geschiedenis voor de huidige generatie voor wie het bestaan van kerk en toren een evidentie lijkt, wat het evenwel niet is. Dit boek werd eigenlijk ook een postume hulde aan de voormalige Hoogstraatse pastoor-deken Jozef Lauwerys (1896-1982) die 30 jaar bloed, zweet en tranen heeft gelaten aan die heropbouw. De auteurs meenden dat Lauwerys veel meer waardering verdien -
de dan wat hem tijdens zijn pastoor-dekenschap eigenlijk was toebedeeld. Met de uitgave van het boek “Joannes Jozef Lauwerys - een biografie van zeven levens” werd een poging ondernomen om het gebrek aan appreciatie enigszins bij te sturen.
Naast die enorme verdienste van de wederopbouw van kerk en toren mag Lauwerys ook de heropbouw van de Heilig Bloedprocessie op zijn conto schrijven. Een groot deel van de vooroorlogse processieattributen was immers met de verwoesting van de St. Katharinakerk tot puin herleid. Lauwerys zag het dan ook tot zijn opdracht om samen met zijn voormalige Klein Seminarie-collega Remi Lens van nul te herbeginnen en een vol -
ledig nieuwe processie gebaseerd op de eucharistieviering te ontwerpen en uit te voeren. Een moeizame geschiedenis die in het boek treffend wordt gebracht.
Intekenen
Je kan intekenen op het boek door € 35 euro (voor afhaling in de kerk van Hoogstraten op zaterdagnamiddag 7 juni) of € 44 euro (voor versturing per post) te storten op de projectrekening nr. BE51 7350 4722 7062 op naam van Ooms J & Doms F, Kloosterstraat 11 2330 Merksplas met vermelding van naam en adres en aantal gewenste exemplaren. Graag ook je telefoonnummer of emailadres toevoegen voor het geval dat er een of ander zou veranderen. (red)
Open tuin met sculpturen en bonsai in de Kolonie
TUIN KUNST Twee jaar geleden schreven we naar aanleiding van het Open Tuinen evenement 2023 over de tuin die Tom Hoeymans en Sigrid Van Veltom openstelden voor het publiek. Dit jaar nemen ze met Ikigai Garden opnieuw deel aan Open Tuinen maar dan als een tijdelijke beeldentuin in combinatie met de krachtige monumentale sculpturen van Eric Verhelst uit Wuustwezel.
Ikigai Garden
De inmiddels acht jaar oude Japanse tuin bevindt zich in het prachtige Wortel Kolonie. De tuin blijft steeds verder groeien, maar de meeste lijnen zijn uitgezet. Alle zones vormen samen één geheel, passend binnen het concept van een Japanse tuin. Daarnaast is Tom bonsai-hobbyist en maakt Sigrid keramiek. Tom en Sigrid willen hun passie graag met andere mensen delen. Wanneer ze met een bezoeker aan de tuin over hun plan spraken om iets extra toe te voegen aan de Open Tuinen editie van 2025, bracht die hen in contact met Eric Verhelst Hij is een gerenommeerd beeldhouwer uit de regio. Ze besloten om een openlucht tentoonstelling op te zetten, ieder vanuit de eigen discipline. Een symbiose van creaties om er het beste van twee werelden te laten zien
Sculpturen Eric Verhelst
“Bij mijn bezoek aan Ikigai Garden, kreeg ik een déja vu en waande mij terug in de tijd”, zegt Eric Verhelst. “Het herinnerde me aan de kans die ik in 1999 kreeg om in Japan in de magische zen tuin van Toyamura een monumentale sculptuur te maken. Tijdens dit werkverblijf raakte ik gecharmeerd door de zen filosofie en de levenswijze van de boeddhistische gemeenschap. Sindsdien werd het beeldhouwen in steen een meditatief gebeuren en volg ik de gouden regel dat mijn sculpturen de kracht van de eenvoud en minimalisme uitstralen.
Tijdens mijn bezoeken aan verschillende zen tuinen in Japan, Korea en India viel het mij steeds op dat sculpturen en bonsai bij uitstek de twee eyecatchers waren die steeds centraal aanwezig zijn en een dominante rol spelen. Ze belichamen de essentie van natuurlijke schoonheid en harmonie. Nu zesentwintig jaar later en dichter bij huis is het opnieuw een uitdaging om re -
presentatief te zijn met een reeks sculpturen. Ik kijk er alvast naar uit om in deze prachtige tuin te exposeren.”
Bonsai Tom Hoeymans
Tom en Sigrid zeggen dat de aanleg en onderhoud veel tijd vraagt, maar bezig zijn tussen de planten, het water, de vissen en de vogels geeft een diepe verbondenheid met die omgeving. Het planten, snoeien, creëren is een vorm van meditatie voor henzelf én verlevendigt de buitenruimte. Diezelfde drijfveer
Tom Hoeymans en Sigrid Van Veltom
bracht Tom in de fascinerende wereld van bonsai bomen.
Bonsai is een verzameling van technieken om een kleine boom zodanig op te kweken, te vormen en te verzorgen dat hij er natuurlijk en oud uitziet. Door weloverwogen te snoeien, knoppen weg te halen en takken met behulp van draad in een gewenste positie te brengen, wor-
den de bomen in een bepaalde vorm gebracht. “Ik leerde de knepen van het vak door zelfstudie en via de uitwisseling met vrienden van de Bonsaiclub Kempen”, zegt Tom. “Ik heb in en rond mijn tuin inmiddels een 50-tal bonsai verzameld die tijdens de expo van dichtbij te bezichtigen zijn.”
Praktisch
Open tuinen 2025 in Kolonie14 in Wortel (Hoogstraten) van zaterdag 28 tot zondag 29 juni 2025 tussen 10 en 18 uur. De toegang is gratis. Meer info: Tom Hoeymans - 0479 71 31 55) - tom.hoeymans@gmail. com - instagram.com/ikigai_garden. Eric Verhelst - 0488 12 90 48. (jh)
Academie De Noorderkempen start met nieuwe opleiding ‘Kompanio’
SCHOOL Academie De Noorderkempen heeft in Hoogstraten een bloeiende afdeling, waar binnen de afdelingen Muziek Klassiek, Muziek Jazz-Pop-Rock en Woord (Theater) zo’n kleine 300 leerlingen van alle leeftijden elke week les volgen. In september start er een nieuwe opleiding ‘Kompanio’, wat in het Esperanto “gezelschap” betekent. Het gaat om een sociaal-artistieke theateropleiding. In haar Artistiek Pedagogisch Project schrijft de academie als kernwaarde dat iedereen welkom is, ongeacht iemands maatschappelijke situatie, leefwereld of levensovertuiging. Om dat mee waar te maken, ziet deze nieuwe opleiding het levenslicht. Hierin kunnen leerlingen met een kansarme achtergrond op eigen tempo en binnen een traject op maat de opleiding Woord volgen. Geert Dehertefelt, Hoogstraats inwoner en coördinator van de Woordafdeling, is de geknipte persoon voor deze theateropleiding!
Het project “Vagebond”, dat Geert coachte in 2023, ontstond in de marge van het muziektheaterspektakel “Het groot circus van het klein verdriet” van VZW Lach. Het maakte een grote artistieke
Eco-tuindagen van Velt
TUIN In het weekend van 7 en 8 juni stelt Velt Noorderkempen enkele eco-tuinen open. In Hoogstraten kan je op zaterdag van 10 tot 17 uur een kijkje nemen en info verzamelen in De Ouden Koolhof, achter het stedelijk museum, Begijnhof nr. 9. Op zondag van 10 tot 17 uur kan je terecht in Het Troetelhof, Groot Eyssel 37 in Meerle.
Ook bij onze buurgemeenten vindt de tuinliefhebber zijn gading. In Sint-Lenaarts is de Gewoon Buytentuin, Laboureur 3 zowel op zaterdag als zondag geopend van 10 tot 17 uur. De Biologische nuts- en kringlooptuin aan de Mudaeusstraat in Brecht is enkel op zondag van 10 tot 17 uur geopend. Voor meer info: velt. nu/ecotuindagen (fh)
nood zichtbaar voor socio-culturele ondersteuning van mensen in armoede. De deelnemers van Vagebond beschouwden theater als een belangrijk instrument om vooruit te komen in het leven. Iets waar de academie nu graag onder haar eigen vleugels een vervolg aan breit.
Interesse?
Iedereen met een groot sociaal én theatraal hart is welkom binnen de opleiding ‘Kompanio’. Samen met Welzijnsschakel VZW ’t Ver-Zet-je gaat Academie De Noorderkempen actief op zoek naar mensen binnen de doelgroep.
De lessen vinden plaats elke dinsdagavond van 20 tot 22 uur, gedurende het schooljaar 2025-2026.
Op het einde van het komende schooljaar werkt de hele ploeg, gecoacht door Geert, samen naar een voorstelling toe die gespeeld wordt in zaal Cecilia tijdens het jaarlijkse Woordfestival.
Vanaf eind mei kan je inschrijven voor het nieuwe schooljaar. Op de website www. amwn.be vind je alle info. Je kan er ook een proefles aanvragen. Wie niet weet
wat te kiezen, kan zich oriënteren met de online cursuswijzer.
Interesse? Surf dan naar amwn.be voor meer informatie, bel 014 69 95 39, mail naar info@amwn.be of neem contact op het ‘t Ver-Zet-je. (pm)
Verantwoordelijke uitgever: F. Brosens, Begijnhof 27 2320 Hoogstraten
Familie Van Delm reist naar Sarau waar grootvader het leven liet
HERDENKING Acht decennia na de gruwelijke Dodenmars, waarbij duizenden gevangenen onder erbarmelijke omstandigheden door Noord-Duitsland werden gejaagd, keerde de familie Van Delm terug naar de plek waar hun grootvader, Marcel Rosiers, op 26 april 1945 het leven liet. Hun reis naar Gut Glasau in Sarau werd een indrukwekkende herdenking, vol ontmoetingen, herinneringen en het hernieuwen van de belofte “om niet te laten vergeten”.
De Dodenmarsen aan het einde van de Tweede Wereldoorlog waren wrede deportaties waarbij gevangenen onder levensbedreigende omstandigheden te voet werden weggevoerd door de nazi’s. Ongeveer 250.000 mensen kwamen hierbij om het leven, door uitputting, ziekte of geweld. Herdenkingen zoals deze in Sarau zijn van groot belang om de verhalen van slachtoffers en overlevenden levend te houden, zeker nu de laatste ooggetuigen verdwijnen.
Met z’n zessen - Myriam Van Delm, Neel Rombouts, Min Van Delm, Boudewijn Frison, Luc Van Delm en Yvonne Rombouts - legden familieleden van Marcel Rosiers de 600 kilometer af naar Gut Glasau.
Daar werd de familie op zaterdagavond warm ontvangen door Siegbot Von Hoff, zoon van de toenmalige eigenaar van het domein. Er werden heel wat verhalen verteld, een voorbode van de bijzondere dagen die nog zouden volgen.
Op zondagochtend werd de gedenksteen op het kerkhof van Sarau, in 2017 door de familie geplaatst, opgepoetst en weer leesbaar gemaakt. Kort daarna volgde een ontmoeting met Leweke Von Hoff, die samen met haar zus Julia de geschiedenis van de Dodenmars levend houdt.
Herdenking
“Om 14u begon dan de officiële herdenking, die werd georganiseerd door de mensen van de nabijgelegen Gedenkstätte Ahrensbök, waar we ook al meerdere keren goed ontvangen werden. Na de toespraak van Thomas Gerber, de burgemeester van Sarau, kwam Jeremy Elias, een Amerikaan van joodse afkomst uit New York, aan het woord. Zijn grootvader heeft de dodenmars op het nippertje overleefd en was dus ook in de schuur in Glasau’’, aldus Luc.
De verhalen van overlevenden en nabe -
Min, Myriam, Luc en Jeremy Elias bij het nieuwe monument voor de Todesmarsch in Sarau
staanden - soms met een persoonlijke link tot de beruchte schuur van Glasaumaakten diepe indruk. Myriam Van Delm vertelde over de lijdensweg van grootvader Marcel Rosiers, die exact tachtig jaar geleden op die plek stierf, op slechts enkele meters van waar de familie nu stond. “Dat doet toch wel iets met je om te weten dat onze grootvader hier van totale uitputting is gestorven” zegt Min. “Iemand kwam ons daarbij zeggen dat hij hoopte dat de pijn van de dood van Marcel Rosiers een beetje verzacht werd door deze herdenking…”
Na de toespraken werden kransen gelegd bij de gedenksteen bij de schuur, gevolgd door de onthulling van een nieuwe gedenkplaat bij het monument in Sarau. Met een QR-code kunnen bezoekers nu meer te weten komen over de geschiedenis van de Dodenmars, een initiatief dat langs de hele route navolging krijgt. Op het kerkhof ontroerde de gedenksteen voor de Belgische slachtoffers Almuth Jürgensen, verantwoordelijk voor de kerk in Sarau. Zij beloofde zich in te zetten voor meer informatie over de gevangenen die daar begraven liggen, een project waarbij de familie haar zal ondersteunen.
De dag werd afgesloten met een receptie bij de schuur en een concert met Joodse muziek uit de jaren voor de oorlog. De familie werd als eregast ontvangen, samen met Jeremy Elias, die zichtbaar geemotioneerd was. Een gezamenlijke foto van de kleinkinderen van overlevenden en slachtoffers onderstreepte vooral de verbondenheid over generaties heen.
Confrontatie
Op de terugweg, na een kort moment van ontspanning aan de Oostzee, ontmoetten ze in de Gedenkstätte Ahrensbök nog Manja Krausche, die hen een boek overhandigde waarin Marcel Rosiers wordt vermeld.
De reis was niet alleen een terugkeer naar de plek waar hun grootvader, Marcel Rosiers, tachtig jaar geleden stierf, maar ook een confrontatie met het verleden.
Myriam: “Wij werden overal met open armen ontvangen, zowel door Siegbot Von Hoff, zijn familie, door de organisatoren van de herdenking en door heel de lokale
gemeenschap. Deze gastvrijheid en het respect waarmee we als nabestaanden werden benaderd, gaven ons troost en erkenning.”
Ook Luc deelt dit gevoel: “Na afloop van de reis keerden we moe maar voldaan huiswaarts met het gevoel dat we opnieuw een stukje van de wens van ons moeder hebben vervuld: zorgen dat het verleden niet vergeten wordt.”
Zoals hun moeder, Maria Rosiers, ook ooit in haar potloodschriftjes de lijdensweg van haar vader noteerde en dit afsloot met: “… om niet te laten vergeten”. (pm)
VITO viert eeuwfeest met rasechte feestweek
SCHOOL De vorige editie van ons blad blikte reeds terug op het 100-jarig bestaan van VITO. Een eeuw lang heeft VITO een cruciale rol gespeeld in de voorbereiding van leerlingen op een carrière in technologie en innovatie. Dit jubileum verdiende dan ook een grootschalige viering. Dat gebeurde met een heuse feestweek in de laatste week van april.
Pretpark
De volledige school trok op maandag 28 april naar Bobbejaanland voor een dag vol spanning en plezier. Niet minder dan 31 autobussen vervoerden de 1300 leerlingen en 200 personeelsleden. Deze dag bleek een schot in de roos, met een divers aanbod dat iedereen wist te bekoren, van ontspannende momenten
Na de activiteiten op de speelplaats verzamelden alle leerlingen op de speelplaats voor een dronefoto.
De aanwezige familie met Jeremy Elias (midden) uit New York (USA)
tot spannende attracties. De dag werd dan ook afgesloten met enkel tevreden gezichten.
Festival
De voormiddag van 29 april stond in het teken van wandelingen en bedrijfsbezoeken. Tegen de namiddag was de speelplaats omgetoverd. tot een levendig festivalterrein met een frituur, een ijskraampje en een drankgelegenheid. Tussen 12 en 16.15 uur verzorgde
Stress-factor een muziekfestival met optredens van Kruzo, Voltrack, Fabiow en Mark with a K & MC Chucky. Een imposante vrachtwagen fungeerde als podium voor de dj’s, waarbij de sfeer tijdens de set van de laatste dj een hoogtepunt bereikte met een uitgelaten menigte van zingende en dansende jongeren.
Play & Sports
Woensdag 30 april kreeg als thema ‘Play & Sports’. Alle leerlingen hadden de kans
gekregen om vooraf te kiezen uit een indrukwekkend aanbod van meer dan 50 activiteiten. Deze gevarieerde mix van (sportieve) mogelijkheden vormde de feestelijke afsluiter van de week, met opties zoals balsporten, skaten, wandelen, bingo, haar opsteken/nagels lakken, touwtrekken, cartoons tekenen, darts, schaken en gezelschapsspelen.
De organisatie van zulke brede en ruime Waaier aan woensdagactiviteiten was een waar huzarenstukje. Het in goede
Ook de leerkrachten hadden er in Bobbejaanland zin in Volop plezier bij een van de dj acts
Hoe de speelplaats werd omgetoverd tot een festivalterrein.
banen leiden van de wensen van 1300 leerlingen, met een aanbod van meer dan 50 uiteenlopende activiteiten, was immers een meer dan complexe opdracht.
Werkgroepen
De realisatie van deze feestweek vergde aanzienlijk voorbereidend werk, waarbij diverse werkgroepen een cruciale rol speelden. Zo coördineerde een specifieke werkgroep het omvangrijke transport naar Bobbejaanland. Het organisatiecomité leverde met het geheel schitterend werk en mag dus trots terugblikken op een uiterst geslaagde jubileumweek, die gelukkig zonder incidenten verliep.
Onze felicitaties aan VITO met deze voortreffelijke organisatie en uiteraard met het indrukwekkende 100-jarig bestaan. Op naar een even succesrijke volgende eeuw! (rob)
Bobbejaanland: Altijd goed voor een
schoenen…
Inzetten H. Bloedweek met Peperfeesten
CONCERT Op vrijdag 14 juni, de dag voor H. Bloed, kan je de feestweek inzetten met De Peperfeesten in de gelijknamige straat.
Vanaf 19.00 uur is er een optreden van True Gods of Sound, een groep die Ierse muziek brengt. Om 22.00 uur neemt Het Verzet plaats op het podium, ambiance en sfeer verzekerd. (fh)
Moeke Pascale verwelkomt Anna
VIERGESLACHT
Niets dan vreugdevolle gezichten na de geboorte van Anna Christiaensen, de dochter van Florian Christiaensen en Lore Van Aert. Op de foto zien we linksboven de mama Lore Van Aert (33) die in Achtel woont. Rechtsboven de 58-jarige grootmoeder ‘moeke’ Pascale Van Bergen, die in de Minderhoutsestraat in Hoogstraten woont. Onderaan de 80-jarige overgrootmoeder Denise Van Goubergen. Zij woont in Rijkevorsel. (fh)
Muzikale pret met Het Verzet
stel natte
Nageltje klop, één van de vele activiteiten van Play & Sports.
Jef Vermeiren en Josée Geerts 70 jaar getrouwd
JUBILEUM Op 23 april was het precies 70 jaar geleden dat veearts Jef Vermeiren en Josée Geerts trouwden. Een goede reden voor het woonzorgcentrum om een feestje te bouwen met Jef en Josée, hun kinderen en de bewoners.
Het WZC zette op deze fijne dag de jubilarissen extra in de bloemetjes. Tijdens een feestelijk etentje ’s middags genoot iedereen van de speciale dag. Het team had dan ook geen moeite gespaard. De sfeer was top en Jef en Josée genoten van het samenzijn met hun kinderen en de medebewoners. Er volgden mooie speeches die veel herinneringen en anekdotes opriepen. Jef en Josée kregen een prachtig boeket bloemen en een fotokader.
Het feest werd afgerond met en lekker stuk taart en koffie. En een vragenronde… het jonge WZC-team had immers veel vragen en bedenkingen over die vervlogen tijden en vooral over de liefde in de jaren stilletjes. Veel bewoners hadden plots pretlichtjes in de ogen en genoten van de zoete herinneringen aan vroeger.
Dankzij de inzet van het WZC-team werd dit jubileum een meer dan geslaagde dag waar de jubilarissen hopelijk nog ferm van kunnen nagenieten. (WZC/rob)
LEZERS SCHRIJVEN
Met de ’s Boschstraat in de winkel
In DHM van mei 2025 schrijft uw reporter dat het -zeker voor kinderen- geen evidentie is om de Meerlese Monseigneur Eestermansstraat correct op papier te zetten.
Als tweede staaltje van deze onbedachtzaamheid onzer vroede voorvaderen noem ik graag mijn ’s Boschstraat. Welke verlustigde haalde het toch ooit in het hoofd om een straatnaam te laten beginnen met een weglatingsteken?
Ter illustratie dit (deels fictief, deels authentiek) gesprek met een winkelbediende:
- Zit u al in ons klantenbestand mijnheer?
- Volgens mij wel.
- Even checken. Wat is de straatnaam?
- ’s Boschstraat.
- Even kijken…. Nee die straat staat er niet in.
- Ik ben hier nochtans al een paar keer geweest hoor.
- … Sorry ik kan die straat hier niet vinden… Bosstraat zei u?
- Nee, het is ’s Boschstraat. Het begint met een weglatingsteken en er zit een sch in.
- Het begint met wat?
- Een weglatingsteken. Een kommaatje bovenaan.
- Oei… en waar moet ik dat vinden?
- Dat staat alfabetisch nog voor de cijfers denk ik.
- Nog voor de cijfers?? …Sorry ik kan dat niet vinden hoor.
- Laat maar, ik verhuis wel naar de Vrijheid. Da’s met een lange en een korte…
Karel Martens
Chillen aan de Laermolen
HORECA Een combinatie van een drankje aan het water, zomerse klanken en het uitzicht op de groene omgeving maken zomerbar Chill Mill van 27 juni tot 27 juli tot een heuse zomerervaring. Op het programma staan opnieuw enkele dagen met livemuziek, waardoor de relaxte sfeer in de mooie omgeving van de Laermolen extra in de verf wordt gezet. De bar combineert een unieke locatie aan het water met een aanbod van lokale producten en een gezellige, ongedwongen ambiance.
Over de Laermolen schreven we al vaker. Dit beschermd monument heeft een geschiedenis die teruggaat tot de 14de eeuw. Recent kwamen er een vernieuwde brug en een vispassage, waardoor vissen opnieuw vrij kunnen migreren op de Mark. Deze ecologische ingrepen zorgen voor meer biodiversiteit en maken de omgeving ook nog aantrekkelijker.
Sinds haar start in 2018 is zomerbar Chill Mill aan de Laermolen uitgegroeid tot een gesmaakte ontmoetingsplek voor wie houdt van een ontspannen zomersfeer dicht bij huis. Met haar ligging aan de Molenstraat, vlakbij het centrum van Hoogstraten, is de plek vlot bereikbaar te voet, met de fiets of de wagen. Dankzij de recente heraanleg van de omgeving en de nieuwe wandelweg is dit ook een ideaal vertrekpunt voor een ontdekkingstocht door het groen van Hoogstraten en de Markvallei.
Zomerbar Chill Mill opent haar deuren van 27 juni tot en met 27 juli, telkens van woensdag tot en met vrijdag vanaf 16 uur, en op zaterdag en zondag vanaf 13 uur. Maandag en dinsdag is de bar gesloten. Toegankelijk voor iedereen. (pm)
Geen zomer zonder Meermarkt
MARKT De eerste markt van het seizoen is een feit. Mei heeft doorgaans supergoed lenteweer, maar uitgerekend op die ene zondagmorgen bij het begin van de eerste Meermarkt regende het. Met als gevolg dat het bezoekersaantal wat minder was dan de standhouders, het comité en de vrijwilligers verdienden.
Niet getreurd, het kan dus alleen maar beter worden in de komende zomermaanden. De volgende edities: - 1 juni: Kindermarkt met ruimte voor de kinderen om een kraampje te zetten. Er is een springkasteel en een kleurwedstrijd die bij inleveren van de tekening bij LDC een pannenkoek als beloning oplevert.
Regen op het terras, dan verhuizen we naar binnen. Jac en Will lieten het regenweer niet aan hun hart (en aan hun instrumenten) komen en zetten hun optreden verder in de Mussenakker.
- 6 juli: Rommelmarkt - 3 augustus: Proefmarkt volgens het beproefde recept… - 7 september: Rommelmarkt / Streekproductenmarkt in samenwerking met Ferm
Telkens is het LDC ook geopend en voorziet Ferm heerlijke pannenkoeken. (ma)
Markkramers zijn altijd goed gezind. En aardbeien mogen op de Meermarkt niet ontbreken.
Reünie van MTS van VITO na 50 jaar op de kloostersite
REÜNIE In 1975 zwaaiden 19 MTS’ers af van hun ‘vakschool’. Een halve eeuw later was het hoog tijd om de groep opnieuw samen te brengen voor een reünie. Dat gebeurde op 10 mei op de kloostersite van Meer. De zin om elkaar terug te zien was duidelijk groot: de eerste gasten stonden al een kwartier vóór het afgesproken uur klaar. Met wat gokken hier en daar werden namen aan gezichten gekoppeld en partners aan elkaar voorgesteld.
Na een wandeling door de groene, rustgevende omgeving rond de site wachtte een verfrissend aperitief, en vervolgens een heerlijke barbecue. Met het zonnetje op de afspraak waande iedereen ze zich even op vakantie in het zuiden, terwijl heel wat oude schoolverhalen van onder het stof gehaald werden. Waar nodig werden de levensverhalen met liefde en soms ook kordaat gecorrigeerd door de partners. Met een dessertje en een koffie - of voor sommigen een laatste tripel - kwam er een einde aan dit MTS-feest.
Te kort, te lang geleden, te leuk! De reacties achteraf waren unaniem lovend. Wordt dus ongetwijfeld vervolgd! (JL)
Vlnr. Louis Koyen, Jos Braspenning, Roger Rosiers (maakte een verslag), Herman Braspenning, Guido Lauryssen, Leo Geysen, Dirk Vandersmissen, Stan Peeters.
Onderaan: Dany Geets, Jef Van Looveren, Jack Stoffels.
Zomers plezier met de fietszoektocht van Raak
Deze zomerse foto van de kleine zoektocht is uit 2007. Herkent u de deelnemers nog? (foto Cel Onincx)
Gezelligheid troef bij Samana
VERENIGING Meer moet dat niet zijn: de Samanaleden en -vrijwilligers maakten er op 24 april een gezellige namiddag van in LDC Meer. “Onze leden waren talrijk aanwezig en ook mensen van het LDC konden meevieren,” zo lezen we in een verslagje. Na een paasbezinning door Jos Sterkens en May Rijvers “konden de mensen genieten van leuke ontspanning met zang door Wouter Hillen, aan het toetsenbord ondersteund door Walter van Leuven.” Na dit muzikale moment werd er afgesloten met een gesmaakte Breugeltafel. (ma)
heel wat gekende liedjes, ondersteund door Walter van Leuven aan het toetsenbord.
ZOEKTOCHT Raak Meer organiseert voor de zesde maal haar grote fietszoektocht. Het traject van ± 35 km voert langs de rustige wegen van Meer en omstreken. Onderweg moeten er een aantal vragen opgelost worden en fotovragen gezocht worden. (Echt niet moeilijk…!?) De tocht kan vrij gereden worden in de maanden juni, juli en augustus. Onderweg zijn er mogelijkheden om even te verpozen.
De routebeschrijving en het antwoordformulier kosten € 5. Te verkrijgen in Meer op de volgende plaatsen: Horta, de Lokalen, Radio Valencia, Brigitte Broers sportverzorging en massage en op Meermarkt. Verder nog bij de toeristische dienst van Hoogstraten, in Meerle bij ’t Winkeltje en in Loenhout bij Op Den Huffel. (ma)
Genieten van bloeiende wegbermen
NATUUR Het fluitenkruid kleurt in mei menig wegberm wit. Dat was het geval hier in de Venneweg. Samen met de gele boterbloemen, de meidoorn, de weegbree, de wilgen is dit een plaatje om van te genieten. Nog even mogen de wegbermen uitbloeien om dan in juni gemaaid te worden. Het afgevoerde maaisel zorgt voor een verschraling en dus nog meer bloemetjes. Het is dus essentieel dat de wegberm niet vroegtijdig gemaaid wordt om de bloemen een kans te geven om zich uit te zaaien. Anders blijft er alleen wat gras over, wat jammer zou zijn voor de bijen en de natuurliefhebber... (ma)
Groot bezoek aan de schoolpoort
MOBILITEIT Het is geen zeldzaamheid dat bij het einde van de schooldag enkele mastodonten de schoolpoort moeten passeren. Niet leuk voor alle betrokken partijen. Maar moeilijk wordt het pas echt als er twee, in dit geval tractor en opligger elkaar moeten kruisen. Dat ging dus niet. Met een geblokkeerd kruispunt en zebrapad voor gevolg op het centrale punt van de verkeersafwikkeling. Wachtende ouders, toezichthoudende juffen, voetgangertjes en fietsers moesten het nodige geduld aan de dag leggen alvorens deze hoofdrolspelers hun manoeuvreerwerk beëindigd hadden en het hazenpad konden kiezen. Eind goed al goed. Maar niet leuk.
Op 12 mei blokkeerden 2 verkeersmastodonten het kruispunt Lac-Donckstraat precies op het einduur van de school. Zwaar verkeer aan de schoolpoort blijkt moeilijk te vermijden.
Wat kan zulke onaangename confrontaties voorkomen? Voorzichtigheid op de eerste plaats. Maar misschien kan de lokale transporteur rekening houden met de schooltijden. En lazen we ook niet dat in vorige gemeenteraad een besluit genomen is om hier de omgeving van kruispunt en zebrapad te herinrichten? Met ook een schoolontsluiting voor fietsers langs de achterkant van de school? En indien het Pyperpaadje beter wordt onderhouden kunnen fietserjes vanuit Maxburg-Werkhoven ook een binnenweggetje hebben, evenals de Beekschen pad. Werk aan de verkeerswinkel! (ma)
Wouter Hillen bracht
Een reis langs Rijn en Moezel met Ludo en Marian
LEZING Lekker vanuit je gemakkelijke stoel in het dienstencentrum in Meer 561 tekens naar de Rijn en Moezel met Ludo Kuypers en vriendin Marian Wouters. Het kon op 13 mei. Ludo deelde zijn ervaringen en verhalen met geïnteresseerden. Als hobby-fotograaf wist hij de wondermooie plaatjes langs de rivieroevers nauwkeurig vast te leggen, zo werd zijn vertelling een visuele tocht langs betoverende kastelen, schilderachtige dorpjes en landschappen. De aanwezigen genoten ervan. Voor herhaling vatbaar, heet dat. (ma)
Smikkeltocht wil zijn naam alle eer aandoen
WANDELTOCHT FIETSTOCHT Geen betere manier om de vakantie in te zetten dan met een mooie wandeltocht van 11 km of een fietstocht van 33 km en ondertussen te proeven van het lekkers dat onze land- en tuibouwers te bieden hebben. De Landelijke Gilde neemt je mee door een prachtig stukje Meerle. De voettocht loopt grotendeels door anders niet toegankelijke bossen, wegen en private eigendom. Zo leren zelfs mensen uit eigen streek, Meerle van een andere kant kennen. De fietstocht brengt je langs de mooiste plekjes van Meerle en omstreken.
Op zondag 6 juli kan je tussen 10u en 13u vertrekken vanuit de feesttent aan de Hazenweg, waar je ontvangen wordt met een verfrissend aperitief, vergezeld van lekkere groentjes. Denk aan frisse worteltjes, paprika’s, komkommers en andere seizoensgebonden lekkernijen. De eerste stop op je tocht is voor een heerlijke kom verse soep bij paardenman Jan Martens op Heerle/Lage Rooy (net over de beek). Perfect om je energie op peil te houden. Meteen ook een moment om even te ontspannen en de prachtige omgeving in je op te nemen. De hoofdschotel – friet met vol-au-ventstaat klaar in het Proefcentrum. Je kan er ook een lokaal streekbiertje proeven.
Het dessert – ijs met aardbeien - wordt geserveerd in de feesttent bij de beginplaats aan de Hazenweg. Daar is doorlopend animatie met oude tractors, trekpaarden, kinderanimatie en optredens
van The Jukebox & Pierebloazers. Zorg dat je erbij bent!
Praktisch
Smikkeltocht op zondag 6 juli, start tussen 10 en 13 uur aan de feesttent in de Hazenweg. Deelname kost € 25 per persoon +12 jaar; € 14 voor 4-12 jaar; gratis – 4 jaar. LG-leden en gezin: € 2 korting per persoon.
Inschrijven is mogelijk tot en met 2 juli 2025 en kan door bijgaande QR-code te scannen en het formulier in te vullen.
Lukt scannen niet? Ga dan naar lgmeer-
le.be voor meer info of schrijf je in via overschrijving op het rekeningnummer van Landelijke Gilde Meerle: BE74 7450 4547 7107 met vermelding “Naam, aantal volw., aantal kind 4-12, aantal kind -4”.
Nog vragen: neem contact op met Maarten Peeraer - maarten.peeraer@ outlook.com - 0472/72.79.61 of Nick Van Dun - nickvandun@hotmail.com 0496/83.88.57 of Stijn Matthé - stijn_ matthe@hotmail.com - 0472/32.04.96.
De smikkeltocht is een samenwerking tussen Landelijke Gilde Meerle – Meersel-Dreef, Ferm Meerle en Ferm MeerselDreef. (jaf)
Succesvolle Ladiesnight in Ons Thuis
EVENEMENT Op 25 april had in de Meerlese parochiezaal de 1e Ladiesnight plaats. Dat was een initiatief van Tamara Van Haperen en haar moeder Jolanda Geijs. Ze deden dit om de parochiezaal een steuntje in de rug te bieden en natuurlijk ook omdat ze het graag deden. De zaal wil investeren in een nieuwe tegelvloer, vandaar dat extra centen dus meer dan welkom waren. Voor de bediening konden ze rekenen op hulp van de buurmeisjes van Tamara.
Ze ging zelf op zoek naar mogelijke standhouders - jonge ondernemers voornamelijk uit Meerle, maar ook enkele uit groot Hoogstraten. Mama stak achter de schermen een handje toe bij de praktische organisatie. Ze trokken heel wat standhouders naar de zaal: Atelierlief - Leen Geerts; Atelier T - Tamara Van Haperen; Medikuur - Britt Van Spaandonk; Lotti - Tinne Leemans; Hairpoint - Nadja Van Bavel; Instituut Caroline - Caroline Van Oers; Luxury Scents - Sandra van den Burg Hovers; Julie’s Jewels - Julie Van Aperen; Keramiek Ann - Ann Verheyen ; Schoonheidssalon Alia Vita - Griet Van Alphen; verder nog standjes van Upperdare en droogbloemen. Alvast een respons waar Tamara erg blij mee was. “Dankzij de standhouders en enkele extra sponsors hadden we ook een mooie tombola. Extra sponsors waren Taste by Britt (zij kon wegens omstandigheden jammer genoeg niet aanwezig zijn) en Prik en Tik, de vaste brouwer van onze zaal. Ook de mannen
van Café De posthoorn, die niet mochten aanwezig zijn, deden een duit in het zakje.”
Lovend
De deuren gingen om 19 uur open, er bleken al heel wat gegadigden een kwartier te wachtten om binnen te kunnen. “Heel plezant voor ons natuurlijk. Een heel fijn gevoel, voor zo’n eerste keer. Er kwamen overigens ook mensen van buiten Meerle op af. De eerste 40 gasten kregen een goodiebag gevuld met leuke goodies van de verschillende standhouders.”
Tamara was aangenaam verrast met de opkomst: “Ik kwam er veel bekende gezichten tegen, maar ook heel wat onbekende. Uit de babbeltjes bleek dat er enthousiastelingen uit Oud-Turnhout, Beerse, Vosselaar... waren die ons gevonden hadden via sociale media. Ik maakte op Facebook een evenement pagina aan en deelde veel op mijn eigen Instagram. Verder had ik bij verschillende handelaars in Meerle een affiche en flyers bezorgd. Ook de standhouders hebben heel wat reclame gemaakt.”
En de reacties achteraf? “Die waren erg lovend! Ik word er tot op de dag van vandaag nog over aangesproken. Ook door mensen die er niet bij konden zijn, maar er zoveel positiefs over gehoord hebben. En wie er wel bij was, vond het blijkbaar een geslaagde avond. Fijn om te horen dat het in de smaak viel, er was zelfs vraag naar een 2de editie en uiteraard denken we hier serieus over na. Want ook wij vonden dat het naar meer smaakt…!” (jaf)
Tamara en haar mama Jolanda
Jaan Sprangers en Dina Kustermans
JUBILEUM Op 25 mei waren Jaan en Dina 70 jaar getrouwd. Maar even voordien was de verhuis naar het WZC Stedeakkers gepland. Toch wou het gebuurte het jubileum niet onopgemerkt later voorbijgaan. Daarom gingen ze al op vrijdag 9 mei het platina paar in de bloemetjes en onder de ereboog zetten.
Jaan en Dina zijn beiden echte Mjeelse Pieren. Jaan werd 95 jaar geleden geboren op de Elsakker als oudste van 10 kinderen. Dina kwam 93 jaar geleden op Klein Eyssel ter wereld als 11e in een gezin van 12 kinderen.
Na hun huwelijk op 25 mei 1955 gingen ze op de boerderij - De Ponderosa - op Klein Eyssel wonen, waar ze bleven tot aan hun pensioen. Toen verhuisden ze naar een geriefelijk huis op Meerledorp. Daar bleven ze wonen zolang het hen mogelijk was, met de hulp van thuiszorg en van de kinderen. Maar de leeftijd eist zijn tol en bijkomende zorg, dus was een verhuis naar Hoogstraten de beste oplossing. Hopelijk voelen ze zich daar ondertussen een beetje thuis. Jaan kijkt uit naar gezelschap, want sinds het fietsen niet meer kon, miste hij een beetje het buurten. Ook Dina houdt van mensen om zich heen, een spelletje rummikub, een woordpuzzel.
Bij het zetten van de ereboog werd er op hun gezondheid geklonken met heel het gebuurte en op 31 mei vieren ze hun jubileum met de familie. Het is hen zeer gegund! (jaf)
Paasfeest bij Samana
VERENIGING Het traditionele paasfeest van Samana vond plaats in een mooi versierde parochiezaal. Dit jaar was er geen ziekenzalving omdat er daarvoor geen priester beschikbaar was. Op 30 september volgt er een gezamenlijke ziekenzalving in Hoogstraten met alle Samana-kernen van de parochie, informatie daarover volgt tijdig.
Bij de verwelkoming was er aandacht voor pastoor Fons, die heel hard gemist wordt en voor Paus Franciscus die eerder die dag begraven werd. Na een warme maaltijd was het tijd voor de muzikale ontspanning. Walter en Wouter zorgden voor heel wat meezing-liedjes. Tussendoor smaakten de paaseitjes en paaskoekjes, vonden de tombolalootjes vlot kopers en was er interesse voor de vakantieboekjes. Nadien werd er zelfs een beetje gedanst en ging de polonaise door de zaal. De onschuldige hand van de bijna 103-jarige Kees van den Ouweland trok de winnende nummers van de zaaltombola.
Zulke activiteit kan niet zonder de steun van Ria en Anja, de helpers in de keuken.
Jaan en Dina onder de ereboog, samen met het bestuur van het gebuurte dat de boog kwam zetten.
Verder nog vermelden dat de trekking van de solidariteitstombola pas op 13 juni is. Wie per overschrijving lootjes be -
stelde, krijgt deze thuis geleverd. Goed bijhouden dus tot de winnaars van de trekking gekend zijn! (jaf)
TENTOONSTELLING Op zaterdag 14, zondag 15 en woensdag 18 juni telkens van 14 tot 17 uur stellen de leerlingen van het IKO-Atelier Meerle tentoon in hun atelier boven de turnzaal (Gemeenteplein, Meerle).
FANFARE Naar goede gewoonte houdt de fanfare De Pierebloazers met Pinksteren een bingo-avond in de parochiezaal ‘Ons Thuis’. Op Pinksterzondag 8 juni om half 8 wordt de eerste draai aan de bingomachine gegeven. Er zijn mooie lenteprijzen te winnen en wie die dag jarig is, speelt gratis. Betalen kan cash te betalen of met payconic. Wie graag een gokje waagt, weet waar naartoe! (jaf)
Onder begeleiding van Elke Van De Walle hebben ze heel het jaar werkjes gemaakt in de brede context van het thema ‘(onder) water’. Daarbij werkten ze met verschillende technieken (papier-maché, lino, kijkdoos, klei, ...). Kom gerust even mee genieten van hun creativiteit! (jaf)
Speeltuinconcert door Voor Eer en Deugd
FANFARE Op zondag 15 juni 2025 geeft de fanfare Voor Eer en Deugd van 14 tot 15 uur een concert in de speeltuin bij taverne De Zevenster, Dreef 42 in Meersel-Dreef. Een prima gelegenheid om te genieten van muziek met een drankje erbij op het gezellige terras. De fanfare brengt een vrolijk en zomers programma. De toegang is gratis. U bent van harte welkom! (JJ)
STRAATNAAMBORD Ettelijke maanden geleden had een Drevenier in de gaten dat de schrijfwijze op het straatnaambord van Heieinde niet correct was. Er ontbrak een i-tje. Na een melding aan de stad in september 2023, werd dit nu recentelijk aangepast met de correcte schrijfwijze. En zo is na meer dan anderhalf jaar Heiende eindelijk weer Heieinde. All’s well that ends well. (JJ)
Leerlingen van juf Elke werken elke week aan de kunststukjes voor de tentoonstelling.
‘Onder water’, het jaarthema
Tijdig reserveren voor ’Sancto’ van Theater Tol
JUBILEUM De jubileumavond naar aanleiding van het 130-jarig bestaan van de Mariagrot heeft plaats op zaterdagavond 7 juni. Na een kort religieus herinneringsmoment neemt het internationaal befaamde gezelschap Theater Tol het heft in handen. Zij nemen de aanwezigen mee naar de betoverende wereld van muziek, dans en licht in een speciaal voor deze gelegenheid gecomponeerde en gearrangeerde voorstelling ‘Sancto’.
Het avondprogramma begint om 20.30 uur met de inloop in het park naar de Lourdesgrot. Om 21 uur is er een muzikaal optreden en opening, om 22 uur gaat de voorstelling van Theater Tol van
start. De afsluiting is voorzien om 22.45 uur. De tickets kosten 15 euro voor volwassenen, 10 euro voor kinderen van 6 tot 15 jaar, en voor kinderen tot en met vijf jaar is het gratis.
Plaats reserveren is noodzakelijk. Dat kan via: 130jaarlourdesgrot@gmail.com met vermelding van je adres, telefoonnummer en het aantal volwassenen en kinderen. Na ontvangst van je inschrijving krijg je een e-mail met praktische mededelingen. Betalen kan online via QR-code. De organisatie ligt in handen van het Kapucijnenklooster & Kerngroep parochie Heilige Drievuldigheid Meersel-Dreef. (JJ)
Brugge heeft geen geheimen meer voor ‘t Dreefke
SCHOOL De leerlingen van de lagere school van ’t Dreefke trokken op meerdaagse uitstap naar Brugge. De kinderen van het 3de tot en met het 6de leerjaar waren een hele week op pad. De oudste leerlingen waren gids voor de jongere kinderen en vertelden interessante wétjes over vroeger en nu tijdens een stadswandeling. Ze bezochten diverse musea waaronder het volkskundemuseum, het Groeningemuseum, Cozmix, het Historium en The Sound Factory. Zo werd er heel wat opgestoken over uiteenlopende onderwerpen als schilderijen van vroeger, de sterren en planeten, en de Middeleeuwen.
De kinderen van de 1ste graad vertrokken 2 dagen later. Zij verbleven er dus 3 dagen. Zij leerden de stad kennen met een stadswandeling en bezoekjes aan het Groeninge- en het Gruuthusemuseum. Verder was er nog een rondvaart op de reien en telkens een gezamenlijke avondactiviteit. Deze stadsklassen kre -
Oplaadpunt
Paterswiel
VERVOER Ook in ons dorp kan je al langer je elektrische auto opladen. Er is een oplaadpunt op de gemeenteparking Paterswiel, alleen is deze niet goed zichtbaar vanaf de openbare weg. Misschien zou een verwijzing op de hoek van de parking wel een goed idee zijn... Het zou de dienstverlening in ieder geval een stuk duidelijker maken. (jaf)
gen een gesmaakte afsluiter met een bezoekje aan het Jan Breydelstadion van Club en Cercle Brugge.
Conclusie? Een supertoffe, best vermoeiende, maar zeker ook leerrijke week waar iedereen van genoten heeft. (JJ)
Rommelmarkt in de Dreef weer van start
ROMMELMARKT Zomer en de zondagse rommelmarkt in de Dreef, ze horen als een tweeling bij mekaar. Fanfare Voor Eer en Deugd begint zondag 1 juni met een nieuw seizoen. De markt is er elke zondag in juni, juli en augustus van 8.30 tot 13 uur.
Wie spullen wil verkopen, kan een standplaats reserveren. Inschrijven kan vanaf 24 mei via mail naar rommelmarkt@vooreerendeugd.be of met een WhatsApp of SMS naar het nummer +32 (0) 469 469 770. Vermeld welke zondag(en) je op de markt wil staan, heb je een voorkeurstandplaats, vermeld dan ook dat nummer. Er volgt steeds een bevestiging met je uiteindelijke nummer.
De bezoeker is natuurlijk altijd welkom om op de markt te snuisteren tussen de spullen, iets op de kop te tikken voor een kleine prijs of gewoonweg voor de gezelligheid…
Doorgang Mariapark
WANDELPAD Nu er uiteindelijk een akkoord tot stand kwam tussen het stadsbestuur en het klooster van de paters, is het wachten op de aanleg van het voetpad tussen de Dreef en de Jan de Wysestraat. Ondertussen zijn de nieuwe bejaardenwoningen in de Capucienenbos allemaal verhuurd en wordt deze trage verbinding meer en meer urgent voor de bewoners van de Jan de Wysestraat en de nieuwe straat Capucienenbos. (JJ)
BLOEDAFNAMES 2025
HOOGSTRATEN
Rode Kruislokaal, Slommershof 18 17.30 - 20.30 uur vr 1/8 en wo 6/8 vr 14/11 en vr 21/11
_____ MEER
Refter school De Meerpaal, Terbeeksestraat 6 17.30 - 20.30 uur wo 24/9 -3/12
_____ MEERLE
Parchiezaal Ons Thuis, Gemeenteplein 2 17.30-20.30 uur ma 16/6 - 25/8 - 8/12
Afspraak maken via donorportaal.rodekruis.be of gratis telefoonnummer 0800 777 00
Op website www.vooreerendeugd. be pagina rommelmarkt, vind je de nodige informatie en het marktreglement. De
organisatie is zoals altijd door en ten bate van de fanfare ‘Voor Eer en Deugd’ uit Meersel-Dreef, Galder en Strijbeek. (JJ)
Gezinsbond houdt een avonturendag in De Mosten
VERENIGING Gezinsbond Regio Kempen Noord nodigt alle leden uit voor een onvergetelijke Avonturendag op zondag 29 juni van 10 tot 17 uur in recreatiedomein De Mosten. Goed voor een dag vol plezier en ontspanning aan voordelige tarieven.
De toegang tot het domein is gratis voor alle ingeschreven leden. Op het programma o.m. een uitdagend klimparcours voor de durvers – en een kleiner klimparcours voor kinderen van 5 – 10 jaar; suppen en wakeboarden voor de waterliefhebbers; gratis minigolf (leden). Schrijf je voor 1 juni in via de bijgaande QR code of via de link op de website.
Gezinnen ontmoeten er mekaar in een actieve en ontspannende omgeving met troeven als de ligweide, een wandeling rond de vijvers, een Cluedo-zoektocht
rond het domein. Wie nog geen lid is, kan overwegen om proeflid te worden en mee te profiteren van de kortingen (www.goedgezind.be/proeflid). (jaf)
Scharrel bezocht de koeienboerderij van Gust Van Gestel
SCHOOL Half maart ging het vierde leerjaar van Scharrel Minderhout op bezoek in de koeienboerderij van Gust Van Gestel. Vol enthousiasme schreven ze de week erna een artikel voor ons blad. We publiceren graag het verslagje van Maud, Lise Kamiel en Lukas daarover.
“Op woensdag 14 maart zijn we naar het bedrijf van Gust Van Gestel, in Minderhout geweest. We vonden het werken heel leuk en het lijkt ons een toffe job. Hij heeft koeien en we mochten helpen, om zo te weten te komen hoe deze job in elkaar zit. De eigenaar van de koeienboerderij is Gust Van Gestel. Het was een leerrijke dag. Graag nemen we jullie mee.
Als eerste heeft Gust ons een rondleiding gegeven op zijn bedrijf. Hij heeft wel 70 koeien. Hij staat elke ochtend op om 6u om de koeien te melken en eten te geven. We zijn naar de melkstal geweest en we hebben in de melkkoeling mogen kijken. Op dit bedrijf zetten ze de koeien niet in de wei, omdat het slecht is voor het milieu. Ze hebben één koeienstal en één kalfjesstal. Van één koe kan je wel vier dingen maken: biefstuk, worst, gehakt en hamburger.
Samen zijn we naar de tractor gestapt en met z’n vijven in de tractor gaan zitten. Dit was krap, maar heel leuk. Daarna vroeg de kleindochter van Gust of we wilden helpen met de paarden. Als eerste mochten we de paarden kammen met een paardenborstel. Een goede tip: Ga nooit achter een paard staan. Want een paard durft wel eens trappen tegen een
persoon die achter hem/haar staat. Ook hebben we één paard in de wei gezet. Het andere niet, want die was geopereerd aan zijn poot.
Dan zijn we terug naar de koeien en kalf-
jes gegaan. We mochten de kalfjes melk geven. We vonden het een hele fijne dag op de boerderij, waar we op het einde ook nog even mochten spelen.” (red)
Twintigste editie van de rommelmarkt in de Kolonie
ROMMELMARKT Op pinkstermaandag 9 juni kan je van 6 tot 17 terecht in de dreven van Wortel-Kolonie, waar meer dan 300 standhouders spulletjes verkopen. Met meer dan 3,5 km aan standhouders is er voor iedereen wel iets te vinden op deze ‘gezelligste rommelmarkt van de Kempen’. Naar hartenlust snuisteren tussen al de zolderschatten, kuieren door de
dreven en genieten van een hapje en een drankje… Er zijn minder leuke bezigheden op een pinkstermaandag…! (fh)
Wandel- en fietszoektochten van ‘t Slot
JEUGDCLUB ZOEKTOCHT Van zaterdag 28 juni tot en met zondag 7 september organiseert ’t Slot haar 54ste Vakantie Wandel- en Fietstocht. De afstand van de fietszoektocht bedraagt ongeveer 24 km., de wandel-zoektocht loopt over een afstand van ongeveer 7,5 km. Daarnaast is er opnieuw een kinderfotozoektocht.
Inschrijven
Het vertrek en einde van deze zoektochten is voorzien aan dorpscafé De Guld, Poeleinde 2 in Wortel. De zoektochten omvatten een reeks van leuke eenvoudige zoekvragen en een reeks op te sporen foto’s. Tijdens de zoektocht maakt de deelnemer kennis met de prachtige omgeving van Wortel-Kolonie, sedert enkele jaren Unesco Werelderfgoed, Merksplas-Kolonie, Beerse Den Hout, de Blackheide, Bolk en het gerenoveerde begijnhof van Hoogstraten..
Deelname kost 7 euro. Je kan inschrijven in De Guld. Reiswijzers en antwoordformulieren vind je ook in café In Holland in Castelré, slagerij Rudi Snels in Wortel en bij Visit Hoogstraten in de kelder van het
Hebben die streepjes?
1. Ludo en Marian reisden erlangs
stadhuis in Hoogstraten.
Uitslagen
De originele antwoordformulieren dienen binnen te zijn uiterlijk op zondag 7 september om 18 uur, onder gesloten omslag gedeponeerd in de speciale urne in De Guld. Je kan ze ook afgeven in café In Holland en bij Visit Hoogstraten.
De prijsuitreiking van deze zoektochten vindt plaats in de lokalen van Het Slot, Worteldorp 28 te Wortel op zondag 14 september om 16 u. Prijzen dienen ter plaatse afgehaald te worden door de persoon in kwestie of door een vervanger. Bij niet-afhaling van een prijs gaat deze automatisch naar de volgende in de rangschikking.
De juiste oplossingen worden aan de deelnemers per e-mail (of post) toegezonden vanaf 8 september en zijn ook te raadplegen op de website. De uitslagen worden eveneens per e-mail (of post) verzonden vanaf 15 september. Ook deze vind je op de website.
2. Ander woord voor ’iets meer’ dan 37 miljoen
3. Eindpunt van Jac & Lief na trip door 22 landen
4. Wat stellen de 2 volwassenen voor in de nieuwe groep in de Heilig Bloedprocessie?
5. Onze dorpstaal in dialect
6. Naam voor een gebeuren met paarden en ruiters
7. Edel metaal na 70 jaar samenzijn
8. Nieuwe opleiding van de Academie De Noorderkempen
9. Onderwijsinstelling die 60 kaarsjes uitblaast
10. ”Deze diertjes gaan we nooit uit de natuur plukken...”
11. Van Boxtel tot Vlaams erfgoed (jc)
IJ’ is één vakje.
Mail het woord uiterlijk dinsdag 10 juni door naar woord@demaand.be en maak kans op een cadeaubon van Hoogstraten voor de waarde van 20 euro. Of stuur naar: DE HOOGSTRAATSE MAAND, Begijnhof 27, 2320 Hoogstraten. Vergeet niet uw naam en adres te vermelden.
Kinderfotozoektocht
Voor kinderen van 4 tot en met 11 jaar is er ook een ontspannende kinderfotozoektocht. Deze loopt over een afstand van ongeveer 2,5 km doorheen Wortel met vertrek en aankomst aan De Guld. Daar is bij aankomst nog een leuke praktische proef voorzien.
Deelnemen kost 2 euro. De formulieren haal je in De Guld of bij Visit Hoogstraten. Op het einde van je zoektocht deponeer je jouw antwoord in de speciale urne in De Guld. Voor alle deelnemende kinderen is er een prijs. De prijsuitreiking vind plaats in Het Slot op zondag 14 september om 16 uur. (fh)
Oplossing mei
De cadeaubon van € 20 gaat naar: Karel De Bie, Minderhoutsestraat 50, Minderhout
W O O R D V A N D E M A A N D (47)
Dorpsgemeenschap Widar houdt dit najaar een opendeurdag
WONEN ZORG In dorpsgemeenschap Widar wonen, werken leven mensen met en zonder beperking samen. Ze vormen een hechte gemeenschap, gebaseerd op gelijkwaardigheid en menselijkheid. De antroposofie biedt de inspiratie en richting daarbij. De werking rust op drie pijlers: wonen, werken en cultuur. Elk van deze pijlers draagt bij aan de persoonlijke groei van het individu én aan de kracht van de gemeenschap als geheel. Dit najaar is er op 21 september een opendeurdag. Alvast een datum om te noteren.
Wonen
In Widar wonen bewoners samen met interne medewerkers in een huiselijke sfeer. Daarnaast zijn er dagelijks me -
dewerkers aanwezig die mee de zorg opnemen en deel uitmaken van de gemeenschap. Er wordt gestreefd naar een familiale omgeving met zo’n 7 à 8 bewoners per woonhuis. Tijdens de gezamenlijke maaltijden is er ruimte voor ontmoeting, het delen van belevenissen en het uitspreken van zorgen of vreugdes.
De huizen zijn ingericht met natuurlijke materialen. Die zijn niet alleen duurzamer, maar zorgen ook voor een rustgevende en helende omgeving. Het verschil tussen eten aan een houten tafel of een plastic tafel is voor iedereen voelbaar –en dat heeft een bewezen positief effect. Ook in de keuze voor biologische en bij voorkeur biologisch-dynamische producten, en het gebruik van ecologische schoonmaakmiddelen, komt de zorg voor mens én aarde tot uiting.
Werken
Bij Widar wordt werk beschouwd als het bijdragen aan het welzijn van een ander. Het gaat niet om geld verdienen of simpelweg bezig zijn. Echte arbeid ontstaat wanneer je iets doet dat van betekenis is – voor iemand of iets anders.
Voor veel bewoners is dit gezondmakend: ze krijgen de kans om niet alleen zorg te ontvangen, maar ook iets te geven, bijvoorbeeld door kaas te maken of brood te bakken. Zo vinden zij een volwaardige plek in de samenleving. Wat ze maken, wordt gekocht omwille van de kwaliteit, niet omdat het door mensen met een beperking gemaakt is.
In de gemeenschap zijn er een tiental
Fotogroep ‘t Slot voor het eerst in Stal 28
TENTOONSTELLING Traditiegetrouw stelt Fotogroep ’t Slot haar werk tentoon in het pinksterweekend. Dit keer is dat op zondag 8 en maandag 9 juni telkens van 10 tot 18 uur in de nieuwe lokalen van Jeugdhuis Het Slot en KLJ in Wortel. Deelnemers zijn Vic Aerts, Guy Coertjens, Marcel De Bruyn, Hennie Herijgers, Jan Jacobs, Jos Sommen, Chris Swannet, Ludo Van Deun, Hilde Van Hool, Marc Van Overveldt.
De tentoonstelling toont hun uiteenlopende fotowerk over de periode 2024-2025. Iedere fotograaf verkent de eigen, heel persoonlijke wereld en toont het resultaat in afzonderlijke of seriële beelden. Aan de kijker om mee in de denkwereld van de maker te stappen en op pad te gaan in de gelaagdheid van deze eigenzinnige en nooit vrijblijvende foto’s.
In de tuin is er een gezellig terras waar je iets kan drinken, ho -
werkgebieden, elk met hun eigen karakter en mogelijkheden: tuinbouw, landbouw, kaasmakerij, bakkerij, winkel en verwerking, café, weverij, natuuronderhoud, huishouden en meer. Bewoners kiezen hun werkplek op basis van hun talenten, mogelijkheden en interesses, en kunnen zich daar echt ontwikkelen tot vakmensen.
Cultuur
Het culturele leven is een essentieel onderdeel van Widar. Doorheen het jaar zijn er jaarfeesten, die verbinden met de natuur en seizoenen, geven structuur aan het jaar en versterken de sociale samenhang in de gemeenschap.
Daarnaast zijn er regelmatig culturele activiteiten: concerten, voorstellingen, uitstappen en workshops. Bewoners worden ook aangemoedigd om hobby’s uit te oefenen, zoals zwemmen, turnen, tekenen of kantklossen. Voor veel van deze activiteiten trekken ze naar Turnhout, waar een ruim aanbod bestaat voor mensen met een beperking.
In maandelijkse cultuuravonden worden actuele of diepgaande thema’s verkend, bijvoorbeeld via documentaires of gastsprekers. Bovendien is er het hele jaar door een aanbod aan diverse opleidingen, zoals beeldhouwen of cursussen rond persoonlijke interesses.
Widar heeft huizen in Wortel-Kolonie en Merksplas. De opendeurdag heeft dit najaar plaats op 21 september. De website geeft tijdig meer details over het programma. (red)
pelijk is ook de zon van de partij. Inkom gratis, de opbrengst is volledig voor STAL 28. (fh)
Sportnieuws: Rob Brosens - Alfred Oststraat 3, 2320 Hoogstraten, 0478 59 58 18 - sport@demaand.be
HVV vecht voor zijn plek in 1ste Nationale
Een aanzienlijke financiële en sportieve uitdaging
VOETBAL Hoogstraten VV staat voor een cruciale periode. Na 3 seizoenen in de 1ste Nationale afdeling Voetbal Vlaanderen, waar de club knappe resultaten neerzette, lonkt een 4de seizoen. Maar de financiële realiteit in deze competitie, gekenmerkt door de slagkracht van clubs als Knokke en Sporting Hasselt, en de aanwezigheid van beloftenploegen met profspelers, vormt een aanzienlijke uitdaging. Bovendien ziet HVV belangrijke sterkhouders vertrekken, waardoor trainer Belmans voor een complexe opdracht staat om een competitief elftal te smeden.
Het budget van HVV verbleekt inderdaad bij de sommen die in de 1ste Nationale circuleren. De club levert een ongelijke strijd tegen financieel sterkere teams, waaronder Knokke, Sporting Hasselt en de talentrijke B-ploegen van de topclubs. Bovendien verliest de club met het vertrek van sterkhouders Ruben Tilburgs (einde carrière), doelman Wim Kustermans (Nieuwmoer), Fallou Fall en Jiri Struyff (beiden naar Thes Sport en Lyra-Lierse) cruciale pionnen die steevast in de basiself stonden als ze fit waren. Hun vervanging wordt een delicate evenwichtsoefening.
Geld
In het moderne voetbal is geld onmiskenbaar een bepalende factor. De salarissen die spelers op dit niveau vragen, zeker voor sleutelposities als doelman en spits, zijn duizelingwekkend. Het wordt een huzarenstukje voor trainer Belmans om voldoende kwalitatief spelersmateriaal te verzamelen en zo een basis te leggen voor een competitief 4de seizoen in de 1ste Nationale.
Terugblikkend op de recente geschiedenis behaalde HVV in het seizoen 20212022 de kampioenstitel, waarna 3 succesvolle seizoenen in de 1ste Nationale volgden: een 16de plaats op 18 in het 1ste jaar, een knappe 7de plaats op 18 in het 2de jaar en een verdienstelijke 11de plaats op 16 in het afgelopen seizoen.
Een belangrijke mijlpaal is het behalen van de licentie voor Vlaamse Topamateurclub voor het seizoen 2025-2026, wat geen eenvoudige opgave is. Het
verwerven van deze licentie vergt veel werk en aanzienlijke financiële inspanningen. Een welgemeende pluim voor degenen die dit opnieuw hebben gerealiseerd.
Afscheid
HVV neemt afscheid van een ware sterkhouder: Ruben Tilburgs. Hij was een voorbeeld voor velen, een toonbeeld van inzet op de training, technisch begaafd en een markante persoonlijkheid zowel binnen als buiten de kleedkamer. Na een indrukwekkend aantal van 350 wedstrijden in het rood en wit van HVV, hangt Ruben op 34-jarige leeftijd zijn schoenen aan de wilgen.
Ruben werd op gepaste wijze gehuldigd, samen met zijn echtgenote Evelien en hun kinderen Corneel, Rosette en Servaas.
De voetbalcarrière van Ruben begon bij KFC Meer. Vervolgens speelde hij 9 jaar in de jeugdopleiding van het Nederlandse Willem II in Tilburg. Bij de U19 deelde hij het veld met onder meer Virgil Van Dijk, de huidige ster van Liverpool. In het seizoen 2010-2011 kwam hij naar Hoogstraten, waarna hij 2 jaar later met HVV promoveerde naar wat toen de 2de Klasse heette. Na de degradatie van HVV naar de 3de Klasse speelde Ruben zich in de kijker van Dessel Sport, waar hij 3 seizoenen actief was.
De combinatie van voetbal, werk en gezinsleven bracht hem in het seizoen 2019-2020 terug naar HVV. 2 jaar later kroonde hij zich met HVV tot kampioen,
met promotie naar de 1ste Nationale als beloning. De laatste wedstrijd van aanvoerder Ruben Tilburgs was tevens zijn 350ste in het shirt van HVV.
Vertrekkers
Wim Kustermans was 3 volledige seizoenen de vaste doelman. Hij wil het rustiger aandoen en trekt naar de plaats waar hij zijn carrière begon, namelijk K. Nieuwmoer F.C.
Ook Fallou Fall en Jiri Struyf zoeken andere horizonten. Fallou speelde 5 seizoenen voor HVV. In 130 wedstrijden scoorde hij 43 keer. Hij was topschutter in het seizoen ’21-’22 met 18 doelpunten. Hij trekt naar Thes Sport, een ploeg in dezelfde reeks. Jiri speelde 2 seizoenen voor HVV. In zijn 1ste jaar scoorde hij 10 maal en won hij ook de gouden schoen. Hij keert terug naar Lyra-Lierse.
Heel wat jonge spelers wagen hun kans bij andere clubs. Dat is het geval voor Budts (Antonia), Sem Druyts (Minderhout VV), Beau Hillen (Zwarte Leeuw), Warre Lemmens (St-Jozef), Owen Mossel (Zwarte Leeuw), Jef Mouws (Gooreind), Vincent Van Dyck (Antonia), Vic Van Osselaer (R. Cappellen F.C.) en Willem Serrien (Lentezon).
Nieuw
HVV heeft zich versterkt met een ervaren middenvelder en met 3 aanvallende spelers.
Yannis Augustynen (28/01/1995) is een 30-jarige polyvalente, kopbalsterke,
middenvelder en komt over van reeksgenoot KSK Heist. Yannis woont op een boogscheut van het HVV-stadion.
Timo Regouin (°28/01/2002) genoot zijn jeugdopleiding bij Willem II. Hij komt over van Zwarte Leeuw.
Samih Belfaqir (07/03/2000) maakte tijdens de voorbije winterstop de overstap van 2de nationaler RC Hades naar reeksgenoot Esperanza Pelt.
Titel voor de IPU 15
Mamadou Diallo (08/08/2002) is een snelle flankaanvaller en komt over van reeksgenoot R. Cappellen FC.
Gouden schoen
Als centrale verdediger scoorde Jeroen Meeuwis opnieuw vele doelpunten en werd verkozen tot speler van het jaar door supportersclub ‘Onze Rooikens’. Jeroen speelt al enkele jaren voor HVV en komt binnenkort ook in Hoogstraten wonen.
Uitslag
Hoogstraten VV - Cercle Brugge B 2 - 4
In zijn laatste wedstrijd speelde Ruben Tilburgs een knappe wedstrijd waarin hij duidelijk wilde scoren. Het bleef echter 0 - 0 tot aan de rust. Martin Brandt trapte nog op de paal, maar nadien waren de Bruggelingen erg efficiënt en liepen zelfs uit tot 0 - 4. Van Osselaer en Meeuwis konden gelukkig nog tegenscoren. (rob)
Het kampioenenteam van de IPU15. De IPU15 behaalden hun kampioenstitel na een onverwachte comeback in de laatste weken.
Het eerste elftal met Ruben Tilburgs
Ruben werd op gepaste wijze gehuldigd, samen met zijn echtgenote Evelien en hun kinderen Corneel, Rosette en Servaas.
KFC Meer promoveert naar 2de Provinciale
PROVINCIAAL VOETBAL K Meerle FC verloor in de eindronde en promoveert niet. KVNA Wortel heeft het seizoen mooi afgesloten met een overwinning en een gelijkspel. Minderhout heeft zich uiteindelijk heel vlot kunnen redden in 2de Provinciale, waar het volgend jaar KFC Meer mag bekampen, dat zich via de eindronde wel kon verzekeren van promotie.
Wortel toont veerkracht met winst en gelijkspel
Hoewel degradatie al onvermijdelijk was, heeft KVNA Wortel de competitie in de 2de Provinciale op een eervolle wijze afgesloten. De ploeg verraste met een overwinning tegen het sterke Wezel (tweede in de rangschikking) en behaalde een gelijkspel tegen Minderhout. De laatste thuiswedstrijd werd overtuigend met 3 - 1 gewonnen, en ook in de laatste confrontatie op het veld van Minderhout werd niet verloren: het werd 2 - 2. Deze resultaten maken dat spelers en trainers het seizoen met trots konden afsluiten.
Transfernieuws
Wortel heeft zich versterkt met: Enyo Morelli en Warre Van Den Heuvel (beiden Het Wortelse kampioenteam U15
Jeroen Meeuwis is terecht trots op zijn Gouden Schoen.
Doelman Wim Kustermans verkast naar Nieuwmoer.
van Vosselaar), Emiel De Bruyn (Minderhout), Kobe Van Loon (Hoogstraten), Pol van de Kar (Horendonk) en Lasse Verheyen (Merksplas).
Yentl Brants (Minderhout), Yorben Daemen (Meerle) en Douglas Janssen (HIH Turnhout) verlaten de club.
Pieter Brees van HVV komt de technische staf versterken.
Kampioenen
De U15-spelers wonnen hun wedstrijd tegen KFC Zwarte Leeuw met 2 - 4. Daardoor haalden ze de titel binnen. Om dit te vieren kwamen ze met een huifkar terug
richting Wortel.
En ook de U21 hebben de titel behaald door te winnen van Meer, hun rechtstreekse concurrent.
De A-reserven sloten hun seizoen af met een felbevochten 2 - 1 overwinning in de derby tegen Hoogstraten. Ze eindigen zo hun seizoen op een knappe tweede plaats. (rob)
Minderhout VV telt liefst 5 kampioenenploegen
Op zondag 27 april werd het seizoen afgesloten met de derby tegen KVNA Wortel. De wedstrijd zelf eindigde in een billijk gelijkspel. De aansluitende BBQ en de verkiezing van de Gouden schoen zorgden ervoor dat er nog tot in de late uurtjes gefeest werd in de kantine aan de Heistraat.
Voorafgaand aan de wedstrijd was er al een huldigingsmoment voor alle kampioenenploegen. Voor het eerst in de geschiedenis van de club speelden liefst 5 ploegen kampioen: A-reserven, U17 A en U17 B bij de jongens en U20 en U16 bij de meiden. Een dikke proficiat aan spelers, trainers en afgevaardigden voor deze unieke prestatie.
Het eerste elftal verzekerde zich vrij vlot van het behoud, wat de doelstelling voor dit seizoen was. Met een nieuwe trainer ambieert de club volgend seizoen een positie in de middenmoot. Sportief manager Koen Koyen spreekt over de prijsuitreiking, de start van twee nieuwe ploegen en de vijf kampioenploegen.
Feestelijke afsluiter
Koen Koyen: “Traditiegetrouw werd in Minderhout het seizoen feestelijk afgesloten met dankwoorden van de spelers -
groep richting een aantal vrijwilligers en afscheidnemende spelers. Het moment waar iedereen naar uitkeek was de uitreiking van de Gouden Schoen. Trainer Christian Vissers nam het woord en
Milan Donckers kreeg de Gouden Schoen; het brons was voor Joeri Matheeussen; de meest beloftevolle speler werd Michiel Deckx.
Ook de U21 van KVNA behaalden de titel
SPORT
werkte op een toffe en ontspannen manier toe naar de ontknoping.
Den ’Bram’, de prijs voor meest beloftevolle speler, werd door Carine Krijnen overhandigd aan Michiel Deckx, die zich enorm ontwikkelde en zijn kansen met verve greep. De bronzen schoen werd toegekend aan Joeri Matheeussen. Stef Wuyts kwam als nieuwkomer slechts enkele punten tekort voor de hoofdprijs. Die werd uitgereikt aan jonkie en eigen jeugdspeler Milan Donckers.
Verder ging de trofee voor meeste trainingen dit seizoen naar Mattijs Janssens.”
Nieuwe ploegen
“Er komt een Futureploeg die zal aantreden in 4de Provinciale, en na een 18-tal jaren komt er ook opnieuw een volwaardig 1ste elftal dames tussen de lijnen.
Om dit allemaal mogelijk te kunnen maken werd er recent verlichting geplaatst op het A-veld. Het 1ste elftal zal op zaterdagavond aantreden volgend seizoen.
Staf
Verder is bekend dat Sander Coopman de nieuwe T1 wordt. “Sander Coopman neemt volgend seizoen samen met Jo Donckers (T2) en Rik Aerts (T1 Fututres) en Peter Lauryssen (A-Reserven) de leiding over de A-Kern. Deze 29-jarige profvoetballer timmert de laatste jaren aan zijn trainerscarrière door teams bij HVV en Sint-Lenaarts te coachen en opleidin -
gen te volgen. Zijn gedrevenheid, mentaliteit en ervaring als speler lieten een enorm goede indruk op ons na tijdens de gesprekken” aldus Koen Koyen.
“Als speler maakte hij zijn professionele debuut onder Michel Preudhomme bij Club Brugge. Een aantal jaren later brak Sander écht door bij Zulte Waregem, waar scoren in en de gewonnen bekerfinale één van de hoogtepunten was. Na een seizoen Oostende werd hij aangetrokken door Antwerp, waar kruisbandblessures zijn carrière afremden. Momenteel speelt Sander voor SK Beveren.”
Transfernieuws
Uitgaande transfers zijn er voor Jelle Adriaensen, Emiel de Bruyn (KVNA Wortel), Rens van Gog (onbekend). Naar de club komen Wouter van den Bogaert (Lentezon), Sem Druyts (Hoogstraten VV), Yentel Brants (keert terug van KVNA Wortel).
Voor de Futures zijn er een aantal nieuwe gezichten maar ook veel jongens die terugkeren: Rowan Bogaerts en Jarne van Looy (Hoogstraten VV), Simao Alves Fernandes en Thijs Smits (KFC Zwarte Leeuw), Kay en Thomas Vermeiren (K Meerle FC), Mees Peeters (HIH Turnhout), Matis Sips (KFC St Lenaarts). (rob)
De A-reserven van MVV sloten als winnaars hun competitie af.
Sander Coopman is volgend seizoen T1. Hij werkt samen met Jo Donckers (T2) en Rik Aerts (T1 Futures) en Peter Lauryssen (A-Reserven).
Nog meer succes bij de meisjes: ook de MU16 behaalde de titel.
Zowel het A als het B team van de U17 behaalden de titel en gingen samen op de foto.
Succes bij de dames: de MU20 werden kampioen.
KFC Meer promoveert na 20 jaar terug naar 2de Provinciale
De loting bleek gunstig voor KFC Meer in de nacompetitie. Zowel zij als hun tegenstander waren vrijgesteld in de eerste ronde, waardoor beide teams zonder te spelen rechtstreeks geplaatst waren voor de allesbeslissende finale. In deze confrontatie toonden de spelers van trainer Roy Muesen zich superieur en versloegen Leest met een overtuigende 4 - 1. De club ambieert een vaste positie in deze reeks.
DHM: Proficiat Roy met de promotie naar 2de provinciale. In de laatste wedstrijd van de competitie ging Meer winnen bij de 5de in de rangschikking met grote cijfers. Dat was zeker goed voor het vertrouwen om de eindronde aan te vatten.
Roy Muesen: De match tegen Achterbroek hebben we voorbereid zoals alle andere matchen, hoewel er eigenlijk niets meer op het spel stond voor ons. We waren al zeker van de eindronde. Het was een goed moment om jongens met kleine kwaaltjes wat extra rust te gunnen en jongens te laten starten die wat minder minuten gemaakt hadden de voorbije periode. Bedoeling was natuurlijk om daar wel een goeie prestatie neer te zetten. De zwakke tweede helft tegen Merksem in onze laatste thuiswedstrijd van de competitie is wel een tijdje blijven hangen. Die moest dus nog doorgespoeld worden en dat hebben
we gedaan. Onze tweede helft daar was van een enorm hoog niveau en dus inderdaad prima voor het vertrouwen richting de eindronde.
DHM: Tegen Leest werd het ook een vlotte overwinning met promotie als gevolg.
We kregen heel wat beeldmateriaal van Leest binnen en wisten goed wat ons te wachten stond. We zijn de match gestart met de intentie om ook snel op voorsprong te komen, wat ons ook lukte na een geweldig doelpunt. Vlak daarna konden we nog wat kansen creëren maar scoren lukte niet en dan blijft het toch wat oppassen. Hoewel we weinig tot niets weggaven, viel de gelijkmaker op het half uur een beetje uit de lucht. Een vrije trap vanop 30 meter verdween netjes in het zijnet. We waren even van slag, het derde kwartier was niet goed meer en de rust kwam dus wel gelegen. Daar hebben we iedereen weer op scherp gezet en dat loonde direct met twee snelle doelpunten en toen was het bij Leest ook wat op. Uiteindelijk konden nog de 4 - 1 maken. Over het algemeen een dik verdiende overwinning naar mijn mening.
DHM: Met deze overwinning voor ongeveer 600 toeschouwers schrijft KFC Meer geschiedenis. Zovele jaren geleden was je erbij als speler. Hoe heb je die vieringen beleefd?
Het leefde enorm hard in heel het dorp. Ik kreeg in de week al veel berichtjes en mensen spraken mij en de spelers er ook vaak op aan. Als het dan ook nog eens 25 graden is en er in omstreken geen enkele andere wedstrijd gespeeld werd, dan kan je spreken over ideale omstandigheden. Er was echt nog eens enorm veel volk op de KFC om ons aan te moedigen en dat zorgde voor een geweldige ambiance. Het feestje nadien was dan ook wel de moeite. De wekker om 6.45u op maandagochtend was minder fraai...
DHM: Wat zijn de verwachtingen voor volgend seizoen?
We gaan over met de intentie om in 2de provinciale ons plekje op lange termijn op te eisen. We zullen moeten afwachten in welke reeks we ingedeeld zullen worden. De tegenstand zal sowieso weer wat beter zijn, het zal allemaal wat sneller gaan. Maar we willen de uitdaging dus heel graag aangaan.
We zijn erin geslaagd deze groep voor het grootste deel bij elkaar te houden op enkelen na: Jeroen Ooms verlaat ons voor Weelde, Jason de Jong zal gaan voetballen bij Hand in Hand Turnhout en ook KFC-iconen Bjorn Geerts (naar Brecht) en Jef Van Den Plas (stopt) verdwijnen uit de kern.
Die jongens worden vervangen door
volgend viertal: Denzel van Houtum en Milan Van Boxtel (van GSBW uit Nederland), Martijn Vermeiren (Loenhout) en Kilian Aubry (Wuustwezel). Er zullen ook enkele jonge talenten vanuit de jeugd de
stap naar de A - kern zetten. We gaan nu nog enkele weken nagenieten van promotie met een weekendje Eindhoven en de jaarlijkse BBQ op de KFC. De jongens hebben dat dik verdiend!
Graag nog een laatste woordje voor mijn assistent de voorbije twee seizoenen, Rik Aerts. Het was ongelooflijk fijn samenwerken met hem. Merci dus, en heel veel succes bij de buren van MVV, Rik! (rob)
K Meerle FC eindigt op een mooie 3de plaats
KFC Meerle is dit seizoen op een mooie 3de plaats geëindigd. In de eindronde met mogelijke stijgers voor 3de provinciale werd met ruime 1 - 5 cijfers verloren tegen een te sterk Ekeren-Donk. Hierdoor zal Meerle volgend seizoen opnieuw aantreden in 4de provinciale.
De club verliest komend seizoen een aanzienlijk aantal spelers. Liefst zes namen zullen niet meer op het wedstrijdblad verschijnen. De Meerlese jongens Joeri Faes, Robin Clijmans en Yannick Van Bavel stoppen met voetballen om uiteenlopende persoonlijke redenen. Daarnaast keren Kay Vermeiren en Thomas Vermeiren terug naar hun vorige club, Minderhout en zullen dus waarschijnlijk volgend seizoen tegen hun huidige club uitkomen. Wout Van Breda verhuist naar HIH Turnhout.
Erwin Pijpers: “Er vallen 3 aanwinsten te noteren voor volgend seizoen. Sam Ansoms komt over van Loenhout. Witse Meeuwesen speelde bij Wuustwezel en Yorben Daemen maakt de overstap van Wortel. Piet Van Bavel zal volgend seizoen terug hoofdtrainer worden van ons 1ste elftal. Na ervaringen bij naburige clubs, zijn we blij hem terug aan het roer te hebben. Hij heeft ook steeds aangegeven ooit terug te keren naar zijn eigen club.”
“De toekomst van KFC Meerle zit bij de jeugd,” vervolgt Erwin, “zo heeft onze U10 ploeg de finale mogen spelen van
De U10 van KFC Meerle verloor de finale van de Jeugdcup tegen VVH Lippelo, maar toch is dit een unicum: nooit kon een Mjeelse ploeg het zo ver schoppen! De U 10 worden begeleid door Arthon Faes.
Jeugdcup Het Nieuwsblad provincie Antwerpen. Dat is een groot tornooi waarvoor alle ploegen over heel Vlaanderen
WIELRENNEN TRIATLON ATLETIEK Juni belooft een bruisende sportmaand te worden in het Hoogstraatse. Naast het in ons vorige nummer aangekondigde Belgisch Kampioenschap wielrennen voor de U19, kunnen sportliefhebbers zich ook verheugen op de Meetria Triatlon in Meer, de Kapellekensloop in Minderhout en de traditionele stratenloop tijdens de Heilig Bloedweek.
BK Wielrennen
Junioren U19
Op zondag 1 juni organiseren De Hoogstraatse Spurters, Bicycle Club Hoogstraten en de stad Hoogstraten het Belgisch Kampioenschap voor junioren U19 in het stadscentrum. De meisjes openen de wedstrijddag om 11 uur en leggen 8 ronden van 11,4 km af. Om 15 uur is het de beurt aan de jongens, die zich over 11 ronden van hetzelfde circuit zullen meten, wat neerkomt op een totale afstand van 125 km.
Een deel van de Vrijheid is verkeersvrij, op andere delen van het circuit is gemotoriseerd verkeer toegestaan in de rijrichting van de koers, mits de nodige veiligheidsmaatregelen in acht worden genomen.
Die dag is er ook een 80 km gravelride voor maximaal 150 deelnemers.
Meetria Triatlon
Diezelfde zondag 1 juni organiseert Meetria, in samenwerking met de Stad Hoogstraten, de 17e editie van haar triatlonwedstrijden in de Mosten. Zowel licentiehouders als recreatieve atleten zijn van harte welkom om deel te nemen aan dit sportieve evenement.
Zoals gebruikelijk biedt het programma diverse wedstrijden aan, zodat er voor elk niveau en elke voorkeur een passende uitdaging is: er is de 1/8e triatlon met drafting voor trio’s, individuele atleten en bedrijfsteams; en de 1/4e triatlon zonder drafting voor trio’s en individuele atleten.
Een deel van de opbrengst van dit evenement gaat naar een lokaal goed doel, dit keer is dat Huize Walden. Deze organisatie biedt kwalitatieve zorg aan personen met een zorgvraag. De steun zal gebruikt worden voor diverse projecten om de
leefomgeving en het zorgaanbod van de cliënten te optimaliseren, waaronder een activiteitencentrum, aangepaste sanitaire voorzieningen, bedden en vervoer. Meer informatie over Huize Walden is te vinden op www.huizewalden.be. Info over de triatlon info@meetria.be of Hoogeind 105A in 2321 Meer.
Kapellekensloop
De 30ste editie van de Kapellekensloop in Minderhout heeft plaats op zaterdag 14 juni van 13.30 tot 18 uur. Deze keer wordt het thema ’Run for Fun’ en is geen tijdsregistratie. Wel blijven het podium, de prijzen en lekkernijen hetzelfde.
· 13u30 Kleuters 100 m geb. jaar 2021 en later;
· 13u40 Kleuters 100 m geb. jaar 2020;
· 13u50 Kleuters 100 m geb.jaar 2019;
· 14u00 Kinderen 400 m geb. jaar 2017-2018;
· 14u10 Kinderen 600 m geb. jaar 2015-2016;
· 14u20 Kinderen 800 m geb. jaar 2013-2014;
· 15u00 Prijsuitreiking kinderen;
· 16u00 5 KM van Minderhout;
· 17u00 10 KM van Minderhout.
Inschrijvingen in ’t Markenhof’, Koestraat 6. Meer info op www. kwbminderhout.be.
Stratenloop
In de H. Bloedweek is er op woensdag 18 juni de 40ste stratenloop Hoogstraten. Van 1 april tot en met zondag 15 juni kan je voordelig online inschrijven www.hoogstraten.be/stratenloop. Wie geboren is in 1985, mag gratis deelnemen. Om 18.30 uur wordt bijna gelijktijdig de start gegeven van de verschillende categorieën:
· Jeugdloop voor kinderen van de lagere school (500m voor 1ste tot 3de leerjaar en 1.200m voor 4de tot 6de leerjaar);
· Jogging (5 of 10 km; met of zonder tijdregistratie);
· Wedstrijd (10 km met tijdregistratie).
De uitslagen van deze wedstrijden zullen te vinden zijn op onze website www.demaand.be.
Kampioenstitel en promotie
VOLLEYBAL Voor KWB Meer Heren 1 is de promotie naar de tweede reeks in de GERVVOT-competitie een feit. De sporthal van Meer daverde op 24 april dan ook op zijn grondvesten. Met een indrukwekkend seizoen vol inzet, teamgeest en sterke prestaties slaagde het team erin om de titel binnen te halen en de promotie naar de tweede herenreeks af te dwingen.
De ploeg moest het nochtans opnemen tegen sterke tegenstanders uit de regio, maar met het harde werk en een hechte samenwerking op het veld wisten ze het verschil te maken. De spelers benutten ten volle hun talent, de coach koos voor de juiste strategieën en motivatie.
Spelen in een hogere reeks betekent dat de ploeg het volgend jaar zal opnemen tegen nog sterkere tegenstanders. Gelukkig krijgt Heren 1 volgend seizoen ook versterking van enkele extra spelers, wat de ploeg voldoende slagkracht moet geven in de tweede herenreeks. Hoe dan ook is een proficiat alvast op z’n plaats, Meer mag trots zijn op zijn kampioenen! (ma)
kampioenenploeg van KWB-Meer.
De
Boven: Tom Van der Hoofden - Jef Leemans - Lu Verschueren - Dennis Lambregts - Patrick Vinckx; onder: Luc Mertens - Guy Oomen - Martien Van der Hoofden.
Verantwoordelijke uitgever & retouradres F. BROSENS,
Tijdschrift: HOOGSTRAATSE MAAND
Periodiciteit: maandelijks - JUNI
Erkenningsnummer: P 004183
Afgiftekantoor: Hyper Masspost Antwerpen
NOODNUMMER 112
Ongeval / Brand / Ziekenwagen
Administratie Brandweer 03 314 32 11
THUISVERPLEGING
WIT-GELE KRUIS, 24 op 24 uur. Voor Hoogstraten en deelgemeenten: 014 61 48 02
De volgende uitgave van de DE HOOGSTRAATSE MAAND verschijnt op donderdag 26 juni
Voor volgende editie alle KOPIJ ten laatste op DINSDAG 10 JUNI
redactie@demaand.be
De redactie behoudt zich het recht voor om ingezonden teksten in te korten.
Alle rechten voorbehouden. Niets uit deze uitgave mag worden verveelvoudigd, opgeslagen in een geautomatiseerd gegevensbestand, of openbaar gemaakt, in enige vorm of op enige wijze, hetzij elektronisch, mechanisch, door fotokopieën, opnamen, of enige andere manier, zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de rechthebbende.
vanaf 18 uur tot 8 uur ’s morgens én tijdens het weekend 014 410 410
HUISARTSEN TANDARTSEN
zaterdagen, zondagen en feestdagen
090 33 99 69
090 39 90 00 (€ 1,50 per minuut) www.apotheek.be
INHOUD JUNI
Engelen over ondernemen, vrijwilligerswerk en coachen 3 Vanuit het Stadhuis 11 Wonen in Worteldorp 17
Toekomst van het Hoogstraats onderwijs 21
Wat met het Hoogstraats dialect? 24 Column (2) 25 Jac Broers en Lief Verhoeven op avontuur 26
Voorzitters Luc Cools (De Zandfluiter) en Swa Janssens (Belgische Zebravinkenclub) 31 Frisse wind in 60-jarig IKO
