felieton
Znowu będzie normalnie? Pandemia zaskoczyła wszystkich. Polityków, kapłanów, lekarzy, pielęgniarki i „zwykłych” ludzi. różne opcje polityczne nią grały. Pominę milczeniem pojawiające się tu i ówdzie informacje o tym, kto lub co roznosi sławny drobnoustrój.
Z
Dr Wojciech Szczęsny
fot. Maciej Nadolski
Z przerażeniem czytałem wypowiedzi niektórych moich kolegów lekarzy o nieszkodliwości wirusa, bezsensowności szczepień, eksperymencie na ludzkości i podobnych, zbliżonych do nanochipów Gatesa, rewelacjach.
Jak przywrócić normalność? Ciężką pracą i zwiększonymi nakładami na ochronę zdrowia. Myślę też, że lekcja pandemii covid pokazała nam jeszcze coś. Potrzebę edukacji medycznej. Poziom tej wiedzy jest przerażająco niski. To pożywka dla oszustów, cwaniaków, propagatorów teorii spiskowych i powiem wprost – zwykłych idiotów. Trzeba uczyć dzieci, młodzież, ale i dorosłych. Pokazać, że szczepionki działają i nie uzależniają od „rządu światowego”. Że ograniczenia pewnych swobód nie są wyrazem zniewolenia przez masonów, ale normalnym postępowaniem w czasie epidemii. Bez edukacji następne podobne wydarzenie, a takie będzie na pewno, może okazać się katastrofą. Powinniśmy zatem ufać nauce i słuchać zaleceń mądrych ludzi, a unikać teorii spiskowych. Jest to, wydawałoby się, oczywiste. Jednak nie dla wszystkich. Pandemia pokazała, że w żadnym kraju służba zdrowia nie jest przygotowana na takie wyzwania. Nieważny jest też kolor polityczny aktualnie rządzących. Nie ma i chyba nie będzie idealnych rozwiązań, jesteśmy bowiem śmiertelnym gatunkiem homo sapiens. Mamy jednak coś, co odróżnia nas od innych mieszkańców globu. Intelekt. To on i ludzka solidarność są najważniejsze, aby nie dopuścić do tragedii. A jeśli się wydarzy, wyjść z niej z jak najmniejszymi stratami. ●
Na szczęście, dzięki geniuszowi człowieka i pocieszającej świadomości, że większość ludzi jest jednak normalna, udało się zaszczepić już prawie połowę mieszkańców planety. Wydaje się, że wirus jest w odwrocie. Nadszedł czas szacowania strat. Odwołano miliony operacji. Nie ma jeszcze wiarygodnych opracowań, lecz jest niemal pewne, że wiele chorób, które potencjalnie byłyby uleczalne, przeszły w stan nieoperacyjności czy rozsiewu. Oczywiście dotyczy to także chorób jelitowych czy urologicznych. Kto wie, ilu stomii udałoby się uniknąć, gdybyśmy operowali przypadki mniej zaawansowane? Pozostaje ufać, że o ile nie wydarzy się nic złego, za kilkanaście miesięcy wrócimy do status quo ante. Również w opiece stomijnej. Mam wrażenie, że dzięki pracy wielu ludzi, w tej dziedzinie medycyny – poza wspomnianymi „niedodiagnozowaniami” – udało się wyjść obronną ręką. Działały poradnie stomijne. Dystrybucja sprzętu też raczej nie szwankowała.
5
