Ton van Rooij Wat in het vat zit verzuurt niet. Dat geldt zonder meer voor het interview dat ik in september 2017 had met de eigenzinnige, bevlogen én bijzonder kleurrijke cultfilmmaker Richard Stanley. Hij was destijds eregast op de 12e editie van het B-movie, Underground & Trash Film Festival (BUTFF) in Breda. Al is dit vraaggesprek alweer vier jaar oud, toch heeft het naar mijn bescheiden mening nog niets aan waarde en kracht ingeboet. Daarom onttrek ik het nu aan de obscuriteit, in de hoop daarmee menig lezer een plezier te doen.
van de Welsh/Amerikaanse ontdekkingsreiziger Henry M. Stanley, die wereldberoemd werd door zijn exploratie van Midden-Afrika en zoektocht naar de Schotse zendeling en mede-ontdekkingsreiziger David Livingstone. Hij leek voorbestemd om min of meer in de voetsporen van zijn overgrootvader te treden, aangezien hij zich liet opleiden als antropoloog. Maar de drang om filmmaker te worden was sterker. Nutteloos was zijn studie overigens niet, want in zijn filmwerk kwam hier en daar zijn antropologische kennis goed van pas. Stanley is een groot liefhebber
Richard Stanley (rechts) op 30 augustus 2017 tijdens de opening van het 12e B-movie, Underground & Trash Film Festival (BUTFF) in Breda, met naast hem een van de organisatoren, Alex Diehl, die sinds 2018 artistiek directeur van het festival is. (Foto: Ton van Rooij)
Liefhebber van H.P. Lovecrafts werk Richard Stanley werd op 22 november 1966 in Fishhook, ZuidAfrika, geboren. Op zijn zestiende is hij geëmigreerd naar GrootBrittannië. Na verloop van tijd zei hij ook dit land vaarwel en vestigde hij zich in het zuid-Franse plaatsje Montsegur. Hij is de achterkleinzoon
van het werk van de Amerikaanse horrorauteur H.P. Lovecraft (18901937), die faam verwierf als schepper van de Cthulhu-mythologie. Volgens deze mythologie werd de aarde ooit bewoond door wezens die de zwarte magie beoefenden, daardoor hun macht verspeelden en verbannen werden. Maar ergens in het heelal wachten zij op hun kans om de aarde weer in hun greep te krijgen...
SF-Terra10
Grootgebracht met pulp Heeft u alles wat met het maken van films te maken heeft zelf geleerd of heeft u daartoe een opleiding gevolgd? “Ik heb zo’n beetje alles zelf geleerd. De enige manier waarop je het filmmaken kunt leren, vind ik, is door naar films te kijken en films te maken – en al doende fouten te maken. Wat je aan filmopleidingen het meest hebt is dat je de kans krijgt om mensen te ontmoeten die dezelfde obsessie hebben. En soms mag je apparatuur van de school gebruiken, wat ook nog wel handig kan zijn. Maar ik geloof niet dat wat ze je daar leren je helpt om het filmvak onder de knie te krijgen en te begrijpen hoe alles werkt. Je moet gewoon aan het filmen slaan en lering trekken uit de fouten die je maakt. Je moet wat dat betreft avontuurlijk ingesteld zijn. Ook moet je er aanleg voor hebben. Hetzelfde geldt voor schrijven. Als je je aanmeldt voor een cursus creatief schrijven, maar er niet al iets van een schrijver in je zit, zal het heel moeilijk worden om dat aangeleerd te krijgen. Over het maken van films bestaan heel wat dogma’s: regels waar je je allemaal aan zou moeten houden. Maar die zijn voor het merendeel bullshit, omdat je de meeste regels gerust mag overtreden.” En als je die regels overtreedt, levert dat misschien wel een veel interessanter resultaat op dan wanneer je je netjes aan alle regels houdt. “Ja, absoluut! De filmeducatie slaat wat dit aangaat de plank mis, wat een enorm probleem is. Het is vooral belangrijk om goed naar films te kijken. In de tijd dat ik in Zuid-Afrika woonde waren er in dit land geen echte filmopleidingen en bestond er geen filmcultuur. Ook had ik geen televisie. De films die