BRUZZ Select - februari 2023

FEBRUARY 2023

NOVEMBER 2022

YELLOWSTRAPS BEKENT KLEUR

NEW CULTURAL MAGAZINE

Stéphanie

Blanchoud

Le cinéma lui va comme un gant de boxe

Moussem Cities

The thriving arts scene of Tehran

‘Ik kan eindelijk mijn gevoelens kwijt in mijn songs’

KAAISTUDIO’S DE KRIEKELAAR

THÉÂTRE NATIONAL WALLONIE–BRUXELLES

KVS

ROSAS PERFORMANCE SPACE

WESTRAND

CHARLEROI DANSE/LA RAFFINERIE

CC STROMBEEK

LES HALLES DE SCHAERBEEK

THÉÂTRE LA BALSAMINE

CC DE FACTORIJ

THÉÂTRE VARIA

THÉÂTRE ROYAL DES GALERIES

THIS MONTH

Kort en krachtig

NL/ Februari is de kortste maand van het jaar, maar na twee magere jaren is ze gelukkig weer tot aan het randje gevuld met cultuur, zoals deze Select bewijst. Verwarm je aan het kleurrijke textiel van Ana María Gómez, raak bedwelmd door de kosmopolitische neosoul van YellowStraps, wordt knock-out geslagen door de acteerprestatie van Stéphanie Blanchoud en duik in de kast van multitalent Jaouad Alloul. Ondertussen getuigen Vida Dena en Mobina Mohammadi Tabar over de bruisende kunstenscene in Teheran, de oosterse metropool wier hoop, dromen en verbeeldingskracht door Moussem Cities naar Brussel worden gehaald. Februari is soms bibberen, maar vooral heel veel vibreren.

FR/ Février est le mois le plus court de l’année, mais après deux années plutôt creuses, il déborde de nouveau de culture comme le prouve ce Select. Réchauffez-vous au contact des étoffes colorées d’Ana María Gómez, laissez-vous étourdir par la néo-soul cosmopolite de YellowStraps, faites-vous mettre KO par la prestation de l’actrice Stéphanie Blanchoud et plongez dans les placards de l’étonnant Jaouad Alloul aux multiples talents. Quant à Vida Dena et Mobina Mohammadi Tabar, elles témoignent au sujet de la scène artistique vibrante de Téhéran, la capitale moyen-orientale dont les espoirs, les rêves et l’imagination sont relayés à Bruxelles au festival Moussem Cities. Février sera parfois grelottant mais surtout très palpitant.

EN/ February is the shortest month of the year, but after two fairly lean years it is nice to see it filled to the brim with culture again, as this Select will demonstrate. Warm yourself to the colourful textiles of Ana María Gómez, get intoxicated by the cosmopolitan neo-soul of YellowStraps, get knocked-out by the impressive acting skills of Stéphanie Blanchoud or dive into the closet of multi-talented Jaouad Alloul. Meanwhile, Vida Dena and Mobina Mohammadi Tabar witness about the bustling arts scene in Tehran, the oriental metropolis whose hopes, dreams and imagination are transported to Brussels through the Mousseum Cities festival. February might be cold, but it will be vibrant, too.

TOM ZONDERMAN, REDACTEUR

La Bruxelloise Stéphanie Blanchoud a le sang chaud dans La Ligne d’Ursula Meier.

Brusselaar Yvan Murenzi alias YellowStraps ontsnapt eindelijk uit de schaduw met zijn debuut Tentacle

Vida Dena and Mobina Mohammadi Tabar shed a light on the Teheran art scene during Moussem Cities

Coverfoto: YellowStraps

30

“We want to show aspects of Iran that are li le known here”

“De muziekbusiness is geen pad over rozen”

« Une femme de 35 ans qui a besoin de cogner, c’est rare »

FEBRUARY

Made in Brussels

Juwelen van gerecycleerd goud bij Sample Slow Jewelry en warm textiel van Ana María Gómez

Music

Discover the bewitching voice of Adja or aim for the stratosphere with the hip hop of Spacebabymadcha

Theatre & Dance

Rosas à La Monnaie, le meilleur de la danse hip-hop au Jacques Franck, une ode à l’amour perdu au Kaai

Art & Literature

Ontdek de rijkdom aan beelden bij PhotoBrussels, duik in de bokstempel genaamd Mima en lees mee met Maaike Neuville

Cinema

Prenez vos kids à Anima, vos mouchoirs pour voir Aftersun, votre sang-froid pour survivre à Knock at the Cabin

Abonneren op BRUZZ?

COLOFON

BRUZZ

Flageyplein 18, 1050 Brussel, 02-650.10.65

ABONNEMENTEN

Josiane De Troyer (abo@bruzz.be), 02-650.10.80 Gratis in Brussels Hoofdstedelijk Gewest. Rest van België: 29 euro per jaar;

IBAN: BE98 3631 6044 3393 van Vlaams Brusselse Media vzw Buiten België: 35 euro per jaar.

OPLAGE

46.000 exemplaren.

ADVERTEREN?

Marlies De Deygere 02-650.10.81 marlies.dedeygere@bruzz.be

DISTRIBUTIE

Ute Otten, 02-650.10.63, ute.otten@bruzz.be

ALGEMENE DIRECTIE

Dirk De Clippeleir

HOOFDREDACTIE

Kristof Pitteurs (algemeen hoofdredacteur)

CULTUUR & UIT

Gerd Hendrickx

ART DIRECTOR

Heleen Rodiers

EINDREDACTIE

Karen De Becker, Bouke Schut, Sophie Soukias

WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER

Eva Christiaens, Tom Zonderman, Sophie Soukias (redacteurs); Nicolas Alsteen, Gilles Bechet, Michaël Bellon, Tom Peeters, Niels Ruëll, Michel Verlinden (medewerkers)

VERTALING

Frédérique Beuzon, George Holmer, Laura Jones

FOTOGRAFIE & ILLUSTRATIE

Agneskena, Ivan Put, Saskia Vanderstichele, Wide Vercnocke

VERANTWOORDELIJKE UITGEVER

Kristof Pitteurs

Flageyplein 18, 1050 Elsene. BRUZZ is een uitgave van de Vlaams Brusselse Media vzw,

wordt gedrukt bij

Printing Partners

Paal-Beringen en wordt gesubsidieerd door de Vlaamse Gemeenschap en de Vlaamse Gemeenschapscommissie

Reviews

Onze film-, podium-, concert-, expo- en restaurantreviews vind je op BRUZZ.be

Agenda

Wie wil weten wat er allemaal te beleven is in de stad, kan de volledige Select-agenda op BRUZZ.be raadplegen

Follow us on Insta

Ook dol op de fotografie van BRUZZ? Bekijk meer fraaie beelden van onze fotografen op het Instagram-account van @Bruzzbe

Voortaan verpakken we elke maand onze beste cultuurtips in dit drietalige bewaarmagazine. De BRUZZ Selectcultuurspecial verschijnt telkens op de laatste woensdag van de maand. Het maartnummer van BRUZZ Select komt eraan op 1 maart, handig bij BRUZZ magazine gevoegd. Neem nu een abonnement op BRUZZ magazine en mis geen enkel nummer!

BRUZZ magazine, dat zijn elke week sterke verhalen uit Brussel, met mooie reportages, pakkende foto’s en nog meer fijne cultuurtips. Een abonnement is gratis voor inwoners van het Brussels Gewest. Buiten Brussel kost een abonnement op BRUZZ magazine 29 euro per jaar.

Surf naar BRUZZ.be/abo

MELD NIEUWS

Zelf nieuws gespot?

Tips zijn altijd welkom via: BRUZZ.be/meldnieuws

Persberichten kunnen via redactie@bruzz.be

VOER UW EVENEMENT IN OP ENCODEZ VOTRE ÉVÉNEMENT SUR ENTER YOUR EVENT ON www.agenda.brussels

WWW.BRUZZ.BE

DE CULTUURTIPS VAN BRUZZ

BRUZZ SELECT is het cultuurlabel van BRUZZ over alle BRUZZ media heen. BRUZZ SELECT staat voor een schat aan cultuurtips op BRUZZ radio, televisie, social media, online en in onze magazines.

‘Ik kan eindelijk mijn gevoelens kwijt in mijn songs’

HAPPY ROUTINE

FR/ Un peu de crème chaque matin et un coup de boost pour la confiance en soi. C’est l’idée de Peppl., une start-up bruxelloise créée par June Tess Van Veer en Katelijne Berx. Peppl. propose des exercices audio quotidiens via un QR code sur votre crème de jour, votre sérum ou votre lait pour le corps. Elles collaborent avec la marque de cosmétiques bruxelloise MakeSenz et le salon de beauté Alchimie à Ixelles. L’autocollant QR peut être commandé gratuitement pour le moment. Scannez, méditez, dansez, pour vous sentir bien dans votre peau toute douce. (EC)

Peppl. gratuit, www.pepplhabits.com

ALTERNATIVE MAP

EN/ A map of the 19 communes won’t tell you what the “real” Brussels looks like – that’s what Subjective Editions thinks. The creative agency is bringing out a second edition of their Subjective Atlas of Brussels, a city guide by 80 local artists, illustrators and photographers. Expect pictures of night shop owners, colonial street names, local food, street style and everything that depicts the melting pot that Brussels is. Recognisable, yet surprising. (EC) Subjective Atlas of Brussels. 24.50 euro, www.subjectiveeditions.org

IEDEREEN JUWELIER

NL/ Wat heb je aan kraakvers goud of zilver als je het ook kan hergebruiken? Het Brusselse juwelenmerk Sample Slow Jewelry werkt met 90 procent gerecycleerd materiaal. Goud over? Het kan allemaal weer een ring worden. In hun atelier in de Notelaarsstraat geven de drie juwelenontwerpers trouwens ook workshops. Hun eigen ontwerpen zijn sober en tijdloos. (EC)

Sample Slow Jewelry. Vanaf 90 euro, sampleslowjewelry.com

TOURNÉE MINÉRALE

FR/ Pour beaucoup, février est le mois idéal pour se passer d’alcool. Vous cherchez une alternative à Bruxelles ? Chez Botaniets, vous trouverez du gin, du rhum et du vin mousseux sans alcool. Ces derniers peuvent être mixés dans des mocktails avec des sirops de bergamote, de cardamome ou de fruit de la passion. La marque existe depuis trois ans et peut être dégustée dans plusieurs restaurants bruxellois, comme La Villa Lorraine, ou achetée en ligne. La distillation se fait juste de l’autre côté de la frontière, les recettes viennent de Bruxelles. Un petit verre pour se la couler douce ! (EC) Botaniets. 32,95€, www.niets.co

Open textile

EN/ In her studio in Woluwe-SaintPierre, ANA MARÍA GÓMEZ designs cosy textiles. After a busy year she hopes to be able to clear her head for new inspiration.

Seven years ago, Ana María Gómez (35) graduated from La Cambre. From her studio in the old Sonart campus in Woluwe, previously home to the former RITS academy, she explores new patterns and textures while weaving and knitting. She has her designs produced by hand in a small workshop in Antwerp.

What appeals to you about textile design?

As a teenager, I wanted to study scenography or costume design, but back then that was only possible in cities like Paris. I did not speak French and I was really young, so I decided to study fashion design in Spain. I was never really interested in fashion, though. It was too commercial for me. What I really enjoyed were the patterns. How can you give a flat surface volume? I love textile design because it is so open and large. You can make anything with textile.

Your blankets almost look like beanbags. Do you want them to be like furniture?

Yes, totally. I have always liked the relationship between space, the body and objects. Why does the body always need to accommodate to furniture? I wanted to work the other way. This blanket is a modular piece: you can lay down on it or use it as a pillow. It comes in different sizes and it is light, so you can move it around. It adapts to your needs.

Is this also your focus for future collections?

I do not work in collections, as I am not an entrepreneur. I know I should be one, but when you are, you have little time left for creative work. That is my struggle now. Last year I sold a lot, but now I need space for new projects.

What can we expect?

This year, I started a residency in Portugal. I will now make tapestries and develop a soft room for a home in Antwerp. Also, I am making an art installation about the relationship between textile and music. This month I will be going back home to study new materials in Colombia. Like banana wool, which is shiny like silk and very sustainable. I love working with traditional heritage and handicraft people. These projects might one day all be commercially exploited. It is not about the one or the other, but about finding a good balance.

EVA CHRISTIAENS

Info. anamariagomez.me

‘Er is een tijdsbubbel van wachten ontstaan’

Mijn pen blijft rusten op het papier van mijn notitieboekje. Ik kijk rond in de overvolle koffiebar, zoek een houvast. Even is het helemaal donker in mijn hoofd. Dan noteer ik hem: de datum.

Het is 2023 en ik ben gedesoriënteerd. Zoals elk begin van een jaar duurt het even voor ik aangepast ben aan de nieuwe telling, maar nooit eerder had ik het zo moeilijk met het integreren van dit nieuwe cijfer. Wat is er anders dit jaar?

Misschien is het mijn leeftijd … Tijdens mijn studies leerde ik dat de tijd sneller loopt naarmate je ouder wordt. Dat komt omdat nieuwe ervaringen een sterkere respons in je hersenen uitlokken en daardoor helderder worden opgeslagen in het geheugen. Voor een vijfjarige is elk fietstochtje memorabel, ik beleef steeds minder ‘eersten’ en alles vliegt dus sneller voorbij. Bovendien word ik 35 in 2023. Het is niet ondenkbaar dat mijn lichaam en hoofd zich met alle macht verzetten tegen dat jaartal. The wrong side of thirty. Klinkt niet erg aanlokkelijk.

Maar ik merk dat ik niet de enige ben die het dit jaar moeilijker heeft, ook jongere vrienden ervaren een vervreemding van het kalenderjaar. Een maand geleden werd op oudejaarsavond meermaals feestelijk geklonken op het komende jaar 2022. Een enkeling riep uitgelaten: op 2024!

Waar komt dit losgeslagen tijdsgevoel vandaan? Ik denk meteen aan de online tijdslijn van pings en notificaties die zich continu aan ons opdringt. Wie draagt er nog een horloge? De smartphone dicteert de tijd, biljoenen mensen volgen de gestandaardiseerde klok tot op de milliseconde. Die online tijd is heel onmiddellijk en we ervaren het allemaal: er is geen reistijd (vergaderingen gebeuren stante pede via Zoom) en geen opstarttijd (één klik en de laptop of smartphone springt aan). Fysieke tijd lijkt wel uitgestorven.

Ook denk ik: klimaatverandering. De seizoenen zijn minder en minder voorspelbaar. Nooit eerder hadden we zo laat een zomerdag als in 2022: 29 oktober. Dat kan toch niet anders dan onze tijdsbeleving in de war te sturen? Ook de twee coronajaren moeten er voor iets tussen zitten. Tijdens de isolatie, avondklokken en thuiswerk ging de tijd ongelofelijk traag, maar als ik op 2020 en 2021 terugkijk, zie ik slechts een waas.

TIJDSVORTEX

USCHI COP is doctor in de taalpsychologie, oprichter van het feministische makerscollectief Hyster-x en schrijfster van verhalen, poëzie, columns en binnenkort een eerste roman. Beurtelings schrijven zij en Mohamed Salim Haouach over het leven in hun stad. Info: www.uschicop.com, hyster-x.com

Het helpt niet dat we sindsdien van crisis naar crisis zijn gegaan: de oorlog in Oekraïne, de burgeropstanden in Iran, de daaropvolgende energiecrisis ... Er is een soort tijdsbubbel van wachten ontstaan, waardoor het narratief van onze levens niet meer klopt. Wat doen we met het feit dat tijd naar believen inkrimpt en zich verlengt? Hoe vouwen we dit leven uit naar logische proporties? Ik vraag het aan Google: hoe in het moment leven? Scrollend door de lifestyle-adviezen zoek ik naar de wetenschap. Het antwoord: dat is onmogelijk. Het menselijk brein heeft immers 80 milliseconden nodig om gebeurtenissen te ervaren. Simpel gezegd: alles wat je in het ‘nu’ beleeft, behoort tot het verleden. Mijn volgende zoekopdracht: hoe het subjectieve tijdsverloop vertragen? Ik krijg advies om te gaan bungeejumpen, van job te veranderen, geen kinderen te krijgen of een scheiding aan te vragen.

Eén zoekresultaat geeft me hoop: een Spaanse fysicus vond nieuw bewijs voor zijn theorie dat het universum accelereert terwijl het uitdijt. In het verleden liep de tijd dus sneller. Over een biljoen jaar zal alles bevroren zijn, de tijd gestopt.

Even kan ik weer vrijer ademen, maar één blik op de cijfertjes rechtsbovenaan mijn scherm sleurt me weer de onverbiddelijke tijdsvortex in.

Photograph © Mandy Barker

Stéphanie Blanchoud, point à la ligne

‘Un mec violent, c’est sexy, une femme violente, c’est tabou’

FR/ Nous retrouverons plus tard cette année la musicienne et actrice Stéphanie Blanchoud dans la troisième saison d’Ennemi Public. Ce mois-ci, elle en vient aux mains avec sa mère dans La Ligne d’Ursula Meier, habituée des festivals. Entretien en douceur avec la meilleure artiste boxeuse de Bruxelles. « Les mots m’ont sauvé la vie. »

Êtes-vous violente ? « Pas du tout. » Ceux qui pensent qu’il s’agit là d’une entrée en matière rustre ou étrange pour une interview d’une artiste bruxelloise en pleine forme n’ont pas encore vu La Ligne. Avec ce film, son troisième, la réalisatrice suisse et bruxelloise Ursula Meier a concouru pour l’Ours d’Or du Festival du film de Berlin l’année dernière. Soyez à l’heure à la séance car ça commence par le climax. La musicienne Margaret en vient aux mains avec sa mère et obtient une ordonnance restrictive du juge. Elle n’est pas autorisée à s’approcher à moins de 100 mètres de la maison de sa mère. Sa plus jeune sœur peint une ligne au sol pour marquer la frontière. L’avantage de la clarté. Tous les jours, la colérique Margaret revient sur la ligne. C’est un rôle de premier plan pour Stéphanie Blanchoud. Dans des salles de concert

comme le Botanique et le Cirque Royal, elle chante ‘Rendez-vous’, ‘À quoi ça rime’ ou d’autres chansons qu’elle a écrites elle-même. Dans des salles de théâtre comme au Théâtre de la place des Martyrs, elle interprète des pièces de Marguerite Yourcenar. Dans les salons, on fait silence quand elle se retrouve au centre d’affaires criminelles médiatisées dans le rôle de l’inspectrice de police bruxelloise Chloé Muller. La troisième saison de la série populaire Ennemi Public est dans la boîte mais n’a pas encore été diffusée.

Vous vous êtes déjà ba ue ?

STÉPHANIE BLANCHOUD : Jamais. J’ai fait de la boxe amateur pendant des années mais sans faire de compétition. Même si le moment où l’on monte sur le ring pour donner et recevoir des coups m’a toujours fascinée. Non pas que

j’aurais été capable de le faire. J’aime l’entraînement de boxe. Dans ce cadre contrôlé, j’ai parfois ressenti ce que c’est que de prendre un coup de poing ou ce qui arrive à ton corps quand tu n’as pas d’autre choix que de donner des coups de poing toi-même. Mais c’est tout.

La boxe est un sport fascinant et riche en histoires. Comment avez-vous commencé ?

BLANCHOUD : Je l’ai raconté dans Je suis un poids plume, une pièce avec laquelle j’ai écumé les théâtres. Après un divorce, à un moment compliqué de ma vie, j’ai eu envie de faire quelque chose qui me fasse du bien. Après vingt ans de tennis, j’avais envie d’un sport dans lequel je pouvais me lâcher totalement pour me défouler. Je me suis retrouvée par hasard dans une petite salle de boxe à Bruxelles. Je pensais que c’était un sport bien trop dur pour moi. Mais

Texte Niels Ruëll photos Saskia Vanderstichele

l’entraîneur de boxe était génial et je suis devenue accro à l’entraînement intense. J’ai retrouvé les sensations de l’époque où je pratiquais le tennis de compétition à l’adolescence. J’allais à la salle de boxe trois fois par semaine. Aujourd’hui, je ne fais de la boxe qu’une heure par semaine. Pas possible d’en faire plus en ce moment. C’est juste assez pour garder un peu la forme et la souplesse et me défouler.

Votre expérience de la boxe aurait-elle joué un rôle dans le choix d’Ursula Meier de vous faire jouer une femme violente ?

BLANCHOUD : Lorsque nous avons discuté de l’idée d’un film autour d’une femme violente, cela a peut-être inconsciemment joué un rôle. Elle a vu Je suis un poids plume. Une femme de 35 ans qui a besoin de cogner, c’est rare. C’est tabou, ce n’est pas à la mode. Mais Ursula ne fait pas un cinéma à la mode, elle va toujours à contre-courant et c’est là sa force. Son cinéma est dur mais perdure. Home, son premier film en 2008, fait encore parler de lui.

Margaret est complexe mais il lui en faut peu pour péter un plomb. D’où est venue l’idée de construire un film autour d’elle ?

BLANCHOUD : Nous n’avons pas opté pour une explication facile. Elle a déjà 35 ans. Elle n’a pas de problème de drogue. Elle ne vient pas d’un milieu défavorisé. Alors comment la défendre ?

Nous avons découvert un phénomène intéressant. À Genève, nous nous sommes entretenues avec la directrice de Face à Face, une organisation qui soutient les femmes violentes. C’est un sujet tabou. Si une femme a un œil au beurre noir, on se dit qu’elle a été battue. Alors qu’en fait, elle a peut-être surtout donné des coups. On a créé –au début, j’ai coécrit le scénario – petit à petit le monde autour de Margaret. Elle a une mère encore plus violente à sa manière, et deux sœurs qui tentent chacune à leur façon d’échapper à l’emprise de leur mère.

Pourquoi défendre Margaret ? Je peux citer des

Après avoir obtenu le rôle principal dans la série télé Ennemi Public en 2016, Stéphanie Blanchoud est en tête d’affiche du dernier film de Ursula Meier La Ligne

centaines de films sur des hommes violents.

BLANCHOUD : Exactement. Et cette violence est acceptée. Pire encore, on trouve qu’un type violent qui renverse des tables et se bat est sexy dans un film. Mais une femme qui fait la même chose, c’est tout de suite beaucoup plus compliqué pour le spectateur. Comme cela paraît exceptionnel, on a tendance à expliquer pourquoi Margaret est violente. Mais nous essayons de résister à cette tendance. On n’explique pas, on ne donne pas de pathologie. Le contexte est clair mais le mot borderline n’est pas utilisé, par

exemple. Elle est comme ça. Elle n’a pas de filtre. Elle a peu de self-control. Elle est imprévisible. Un an avant le tournage, j’ai dû arrêter d’écrire pour arriver sur le tournage aussi vierge que possible. Sur le set, l’idée était que dès que quelqu’un la touche, elle perd son sang-froid.

La Ligne s’ouvre sur une violence brute avant de s’adoucir progressivement.

BLANCHOUD : D’habitude, une histoire commence par une rencontre qui peut dégénérer éventuellement en violence. Ursula a choisi de commencer par le climax. Après cela, Margaret semble effectivement s’adoucir. Ursula a insisté pour s’attaquer à la scène d’ouverture dès le premier jour de tournage. Cela a mis toute l’équipe en alerte. Et moi aussi. J’ai tout de suite été couverte de bleus. Même si la violence est chorégraphiée – il faut qu’elle le soit si on ne veut pas d’accidents – je me faisais traîner par terre. C’est extrêmement violent. Pour Ursula, ce n’était jamais assez : elle voulait des animaux en cage. Valeria m’a énormément aidée.

L’actrice et réalisatrice franco-italienne Valeria Bruni Tedeschi n’a pas la réputation de passer

« On m’a souvent demandé pourquoi je ne voulais pas choisir entre la musique et le théâtre. J’ai eu du mal avec ça »

inaperçue, comment s’est passée la collaboration ? BLANCHOUD : Nous avons écrit le rôle spécialement pour elle, un souhait d’Ursula, et elle a été très vite impliquée. Dans le film, elle est totalement insupportable pendant trois quarts d’heure et elle arrive encore à vous toucher après. Elle n’a pas de filtres. Elle est capable de tout. Elle peut jouer n’importe quoi. Je n’avais jamais vu ça. J’ai malheureusement eu peu de scènes avec elle car l’histoire nous sépare. Mais pendant cette fameuse scène d’ouverture, elle était assise sur une chaise quand elle n’était pas à l’écran et elle me lançait des mots horribles pour me chauffer au point d’avoir envie de la tuer.

Ce n’est pas parce que vous êtes à la fois musicienne et actrice que vous aimez jouer les musiciennes dans les films et les séries. Trouviez-vous que c’était une bonne idée de faire de Margaret une musicienne ?

BLANCHOUD : J’ai hésité. Je ne voulais pas au début. Tout comme Benjamin Biolay (le musicien et acteur français qui joue l’ex serviable de Margaret, NDLR). Il n’a rien dit à ce sujet mais c’est la première fois qu’il accepte un rôle de musicien alors qu’on lui a demandé à plusieurs reprises. Ursula a réussi à me convaincre. Nous voulions montrer non seulement les côtés sombres de Margaret, mais aussi ses qualités. Nous voulions faire comprendre qu’elle avait également hérité de quelque chose de positif de sa mère. C’est comme ça qu’on s’est retrouvé avec la musique. La musique est un excellent contrepoint à la violence. Dès que Margaret chante, elle est plus douce. Trois accords suffisent pour une palette différente.

Quel impact Ennemi Public a-t-il eu sur votre vie ?

BLANCHOUD : En Belgique francophone, je ne suis plus une inconnue. Je dois beaucoup aux réalisateurs Matthieu Frances et Gary Seghers. Ils m’ont confié le rôle principal sans que j’aie une grande expérience au cinéma ou à la télévision. La série a également eu un impact positif sur mon évolution. Une telle série est une bonne école de théâtre. Parce que tout doit se passer très vite. Ne plus avoir peur devant la caméra. En mars, toutes les saisons seront sur Netflix, ce qui est une bonne nouvelle pour la visibilité.

Est-ce qu’Ennemi Public demande beaucoup de temps ?

BLANCHOUD : Ça prend énormément de temps. On est parti pendant quatre, cinq mois à chaque fois. La nouvelle saison ne comporte que six épisodes, ce qui représente tout de même soixante jours de tournage. Mais ne pensez pas qu’Ennemi Public a englouti ma vie. La Belgique francophone ne connaît pas le star-system français.

Est-ce la musique votre premier amour ou le théâtre ?

BLANCHOUD : L’écriture a été mon premier grand amour. J’avais 12 ans et j’écrivais des poèmes et des chansons. Les mots m’ont sauvé la vie. J’ai eu une enfance extraordinaire jusqu’à ce que mes parents se séparent. J’avais neuf ans à l’époque. Un déséquilibre est apparu. Je prenais plaisir à ouvrir un cahier et à écrire et écrire. Je n’ai partagé ça avec personne. La joie de jouer n’est venue qu’après une chouette expérience lors d’un spectacle à l’école.

Et comment la musique est-elle entrée dans votre vie ?

BLANCHOUD : Je ne jouais d’aucun instrument. Je faisais beaucoup de sport et il n’y avait pas de place pour l’académie. Je regrette de ne pas avoir commencé la musique plus tôt. J’en ai beaucoup écouté et j’aimais ça. Au Conservatoire de Bruxelles, j’ai aussi pris des cours de chant. J’ai découvert qu’il m’arrivait un truc bizarre physiquement quand je chantais. J’ai décidé de combiner les deux disciplines. Même si cela ne plaît pas à tout le monde.

Vous donnez l’impression de faire quelque chose de scandaleux.

BLANCHOUD : En Angleterre, les artistes peuvent écrire, jouer et chanter sans problème. Ici, cela a été atypique pendant longtemps. On m’a souvent demandé pourquoi je ne voulais pas choisir. J’ai eu du mal avec ça. Heureusement, ça va mieux aujourd’hui. Ma vie est plus remplie par mon travail d’actrice que par la musique. Mais c’est un concours de circonstances. Je mets un point d’honneur à continuer ma musique. Même si elle est intime et que les médias ne s’y intéressent pas beaucoup pour l’instant. La musique me complète.

À propos, Ursula Meier n’a-t-elle pas réalisé le magnifique clip de ‘Décor’, votre duo avec Daan ?

BLANCHOUD : C’est vrai ! Je la connaissais depuis un certain temps, mais c’était notre première collaboration artistique. J’ai beaucoup travaillé avec Jean-François Assy, un violoncelliste qui a également joué avec Daan. J’ai donné à Daan une idée pour une mélodie. En une nuit – Daan ne travaillait que la nuit à l’époque – nous avons transformé cette idée en chanson dans son studio de l’avenue de la Couronne. Il n’y avait pas de budget pour le clip. Nous l’avons tourné en deux nuits – j’ai dû répéter pendant la journée – dans une ancienne salle de boxe. Les figurants que nous avons trouvés à la dernière minute ont dansé une chorégraphie autour du ring. Daan était 100 % rock. C’était à l’arrache mais c’était super.

QUI EST STÉPHANIE BLANCHOUD?

— Cette artiste polyvalente basée à Bruxelles (41 ans) et ayant de la famille en Suisse a obtenu son diplôme du Conservatoire royal de Bruxelles en 2003. Elle joue dans des productions théâtrales telles que celles de Biloxi 48 ou crée ses propres pièces, comme Je suis un poids plume, très appréciée du public.

— Sa musique est décrite comme de la chanson française aux sonorités anglo-saxonnes. Avec Ritournelle, elle sort un quatrième album nostalgique en septembre 2021.

— Le grand public la connaît sous les traits de l’incisive inspectrice de police bruxelloise Chloé Muller de la série Ennemi Public. Dans le monde du cinéma, elle ne manquera pas de recevoir de belles offres après son rôle principal dans La Ligne d’Ursula Meier. Pour se défouler, elle fait de la boxe.

PUNT AAN DE LIJN

NL/ Later dit jaar zien we de muzikante en actrice Stéphanie Blanchoud terug in het derde seizoen van de tv-serie Ennemi public. Deze maand vliegt ze haar moeder naar de keel in La ligne van de Brussels-Zwitserse regisseuse Ursula Meier, een film die vorig jaar meedong naar de Gouden Beer in Berlijn. Een zacht gesprek met de best boksende artieste van Brussel. “Woorden hebben mij het leven gered.”

DOT ON THE LINE

EN/ Later this year, musician and actress Stéphanie Blanchoud will be back in the third season of the television series Ennemi public. This month, she loses her temper with her mother in La ligne by Brussels-Swiss director Ursula Meier, a film that competed for the Golden Bear in Berlin last year. A gentle conversation with Brussels’ best boxing performer. “Words saved my life.”

ICE is hot! Brussel onder stoom.

Een nieuwe single van Frenetik? BRUZZ Ice. Party’s in Bloody Louis en C12? Zeker BRUZZ Ice. Adje op uitnodiging in de radioshow van FRONTAL? Full on BRUZZ Ice. Een nieuw skatepark in Brussel? BRUZZ Ice. Een expo met werk van nationale en internationale street artists? sowieso BRUZZ Ice!

Luister en ontdek BRUZZ Ice op BRUZZ.be/ice en volg BRUZZ Ice op Instagram

“Life is like a parody of your favourite song,” probeerde Weird: the Al Yankovic story ons vorig jaar op z’n Forrest Gumps diets te maken: “Just when you think you know all the words, surprise, you don’t know anything.” Of de rest van de gepimpte ‘biopic’ deugt, laten we gemakshalve in het midden. Maar de slagzin uit de film met Daniel ‘Harry Potter’ Radcliffe in de rol van de fortuinlijke nerd vat het leven en de werken van Alfred ‘Weird Al’ Yankovic (rijmt op ‘kick’) wel goed samen. De ook als het stenen uit de grond vriest met spuuglelijke hawaïhemden uitgedoste Amerikaanse muzikant, componist en regisseur heeft van die persiflages zijn succesrecept gemaakt, ook al word je soms even mottig van zijn muzikale frutsels als van zijn gefriseerde permanent (de laatste jaren gaat hij helaas wel zonder johnnysnor door het leven).

Die look en dat recept waren er al in 1979, toen Yankovic met ‘My bologna’ (‘mijn hespenworst’), zijn versie van ‘My Sherona’ van onehitwonder The Knack, de ether kaapte. Zijn parodiërende herwerking sloeg aan, snel volgden ‘Another one rides the bus’ en ‘I love Rocky Road’ - u mag gissen naar de originele titels van die laatste twee. In 1983 speelde hij zijn eerste album vol met dat soort spoofs. Bijna 45 jaar later zijn er dertien van die platen, en toert hij de wereld rond. Het blij onwaarschijnlijk hoe de intussen 63-jarige Yankovic met zijn popparodieën blij scoren, zoals de voorbije jaren met songs van Pharrell en Lorde. Hij werd er niet alleen supersuccesvol mee – samen met Madonna en Michael Jackson is hij de enige artiest die een topveertighit scoorde in elk van de voorbije vier decennia, heeft een paar Grammy’s op de schouw, verkocht 12 miljoen platen en kreeg een ster op de Hollywood Walk of Fame – hij oogstte er ook respect mee van de artiesten die hij persifleerde. Michael

Jackson lachte zich een neusvleugelbreuk met ‘Eat it’ en ‘Fat’, Yankovics hilarische versies (en clips) van ‘Beat it’ en ‘Bad’. Madonna, met wie hij in The Yankovic story tussen de lakens duikt (het gebeurde enkel in zijn eigen nerdy brein), kwam hem zélf smeken om ‘Like a virgin’ te verbasteren tot ‘Like a surgeon’. En nadat Kurt Cobain ‘Smells like Nirvana’ had gehoord, vond hij dat ze het “eindelijk gemaakt hadden”.

Yankovic doet niet zomaar wat, aan zijn teksten zit hij soms maandenlang te schaven. Ook al zou je dat niet denken als je zinnen hoort als “Just eat it, if it’s getting cold reheat it.” Humor is voor hem een ambacht. Wars van zijn podiumpersoonlijkheid staat Alfred Yankovic bij familie en vrienden ook bekend als beleefd, verlegen en introvert. De ‘Weird Al’-totem kreeg hij door zijn jaargenoten opgespeld tijdens zijn studies architectuur aan de universiteit. Inspiratie voor zijn fratsen vond Yankovic bij ander besnord volk als Frank Zappa en Charlie Chaplin, maar ook bij de Britse kolderbrigade van Monty Python en de films van Jim Abrahams, en David en Jerry Zucker, verantwoordelijk voor jarentachtigongein als Airplane! en The naked gun

Yankovic steekt niet alleen de draak met het zichzelf te serieus nemende popcircus, maar ook met zichzelf en de luisteraar. Zijn teksten zijn een heerlijk alternatief voor wie geen snars begrijpt van neuzelende zangers of zich verliest in mammaappelsapversies van zijn favoriete songs. Vandaag heeft Yankovic zelfs de tijdgeest mee: wees jezelf, hoe raar je ook bent, wars van alle perfecties die sociale media je opspelden. Of om het met een van zijn eigen pralinewijsheden te zeggen: “Be as weird as you wanna be.” TOM ZONDERMAN

‘Weird Al’ Yankovic 18/2, 20.00, Koninklijk Circus, www.cirque-royal-bruxelles.be

De postironische strik van ‘Weird Al’ Yankovic

OP DE WERKLOCATIE

does not stand in the way of accessibility’

EN/ Early in his career, JAN MARTENS enjoyed success with his contemporary and accessible dance performances. In recent years, things have been moving very fast for the choreographer, with two creations at the Avignon theatre festival and two selections for the Flemish TheaterFestival.

Text

This summer, Jan Martens was a guest at the Festival d’Avignon, the most important theatre festival for contemporary performing arts in France – for the second consecutive time. In 2021 he reaped success with Any Attempt Will End in Crushed Bodies and Shattered Bones. Up to then, his greatest work was danced by seventeen dancers aged between 17 and 70 and, as is often the case with Martens, the creation related to what is happening in the world today. The title referred to a statement by Chinese President Xi Jinping on the protest in the now enslaved Hong Kong. From Black Lives Matter, #MeToo and Brexit to the climate marches: rebellion and social upheaval were a central theme of Any attempt...,

supported by quotes from Ali Smith or Kae Tempest, a protest song by jazz musician Maxwell Roach and, above all, Henryk Górecki’s Concerto for Harpsichord and String Quartet Any Attempt.. was selected for the TheaterFestival. The following year, Jan Martens was allowed to premiere Futur proche at the Cour d’honneur in front of five times 2.000 spectators, this time with two dancing teenagers and fifteen dancers from Opera Ballet Flanders, where Martens will be an associate artist for the coming years.

ACCESSIBLE DANCE

This month, Les Brigittines features Martens’ latest play Elisabeth Gets Her Way, which was selected for the 2022 edition of the TheaterFestival. In his solo, Martens pays homage to Polish Elisabeth Chojnacka, who charmed a large audience with her flamboyantly styled harpsichord music. Jan Martens: “Harpsichord seemed doomed by the rise of the piano, which could keep pace with other instruments in an orchestra during concerts. But before Chojnacka, contemporary masters like György Ligeti and Iannis Xenakis composed music for the harpsichord. When I saw the video of the 1980 premiere of the rebellious, minimalist concerto which Górecki wrote for her, I was amazed by the energy of that woman behind the harpsichord.”

What Chojnacka did for harpsichord, Martens does for dance. “His accessible and thoughtful performances with great emotional impact will make a wide audience excited about contemporary dance,” the TheaterFestival jury wrote. “I am very happy about being able to demonstrate that

radicalism does not have to get in the way of accessibility,” Martens says. “You shouldn’t be super-conceptual or commercial, either. You can absolutely radicalize your concepts while thinking about who you want to welcome into your venue.”

That is why from the start of his career, Martens ensured representation on stage and thematically emphasized inclusion as well. For example, he regularly made performances with non-skilled dancers, created three productions with Bis, La Bête and Victor featuring actors whose bodies you would not expect in a contemporary dance context, and in Passing the Bechdel Test he worked with thirteen young people who performed texts by well-known and less well-known women. “That approach should become a natural thing, not a special pitch. I am curious to see what I can shake up at the Opera Ballet Vlaanderen .”

A horizontal, non-competitive approach in the arts is also the guiding principle of dance organisation GRIP, where Martens shares artistic coordination with colleagues Cherish Menzo, Femke Gyselinck and Steven Michel. “We share resources, three production managers, one business and one communications manager, and meet every month for consultations on everything. It’s time for such a common organizational form. It allows artists to be more efficient with money and accumulate knowledge which won’t disappear when someone leaves or quits.”

Jan Martens/GRIP perform Elisabeth Gets Her Way from 16 to 18/2 at Les Brigittines, www.lesbrigittines.be

Michaël Bellon Photo Ivan Put

PORTRAIT

‘Radicality

Choreographer Jan Martens has taken a deep dive into the world of dance

De kosmopolitische kleuren van YellowStraps

‘Parijs of Londen? Geef mij maar Brussel’

Drie jaar geleden wilde YellowStraps zijn stempel van eeuwige belofte van zich afschudden met de ep Goldress De Brusselse band rond Yvan en Alban Murenzi etaleerde verfijnd hoe je indierock met r&b, hiphopbeats en elektronica kon laten samensmelten tot een als goudlamé glimmend geheel. De voortekenen waren uitstekend, het duo straalde, een eerste Europese headlinetournee stond in de steigers. Toen riep een klein virus hen een halt toe, en samen met hen ook de rest van de wereld.

“Net voor die eerste lockdown had ik beslist om mijn job als grafisch vormgever op te zeggen en vol voor de muziek te gaan,” glimlacht Yvan Murenzi, de Brusselaar die YellowStraps meer dan tien jaar geleden samen met zijn broer Alban boven de doopvont hield, maar intussen het enige groepslid is. “‘Ow shit,’ dacht ik toen alles tot stilstand kwam.” (Lacht)

De totale malaise bracht YellowStraps niet van de wijs. Yvan en Alban stortten zich als gekken op nieuwe muziek en leefden zich in het najaar uit met het project Yellockdown, waarbij ze elke week met een andere (inter)nationale artiest virtueel samenhokten en een nieuwe song bedachten, onder wie blackwave., Dvtch Norris en Swing. Hun noeste arbeid resulteerde in clips en een mixtape.

“Uiteindelijk is dat een heel creatieve periode gebleken,” knikt Murenzi. “En daar ben ik blij om. Vooral Alban vond het zalig, om weg van alle aandacht muziek te kunnen maken, zonder verplichtingen.” Dat bleek voor de jongste van de twee Murenzi’s essentieel, want hij heeft het schip net om die reden verlaten. YellowStraps is nu het soloproject van Yvan.

“We kunnen ons niets anders indenken dan deel uit te maken van dezelfde groep,” zei Alban drie jaar geleden in dit blad. “We hebben dezelfde smaak en begrijpen elkaar blindelings. Deze broederband is voor het leven.”

YVAN MURENZI: Tja, het is dus anders gelopen. Alban heeft eind 2020 aangekondigd dat hij ermee wou kappen. Alsof het nog niet donker genoeg was. (Lachje) Het was niet de muziek die hij niet zag zitten, maar alle dingen daarrond die erbij horen als je je kans wilt wagen in de muziekbusiness. Vanaf het moment dat we beslisten dat het meer moest zijn dan een hobby, is er bij hem iets veranderd. Voor hem draaide YellowStraps puur om de muzikale passie, muziek kon geen job zijn. Die keuze respecteer ik. Hij werkt nu voor een bedrijf dat evenementen organiseert.

Het heeft even geduurd voor het doordrong dat hij geen deel meer zou uitmaken van YellowStraps, pas na een tijdje begreep ik zijn beslissing. Nu vind ik het zelfs moedig van hem. Ik zie er ook het goede van in, ik kan nu veel meer mijn gevoelens en emoties kwijt in mijn songs.

Was Alban nog betrokken bij Tentacle?

MURENZI: Er zijn nog een paar tracks waar we samen aan begonnen waren, dus zijn geest waait zeker nog door de plaat. Maar vanaf het moment dat hij beslist had om eruit te stappen, hebben we niet meer samen aan muziek gewerkt.

Hee zijn vertrek de deur geopend voor nieuwe samenwerkingen?

MURENZI: Alban was het muzikale brein, hij deed

NL/ De grootstedelijke neosoul van zijn band YellowStraps was lang een goed bewaard geheim, maar met zijn debuut Tentacle grijpt Yvan Murenzi naar de spotlights die hij verdient. “Het zou een eer zijn als iemand de studio induikt en zegt: ‘Ik wil een beat zoals YellowStraps’.”

Tekst Tom Zonderman

al het productionele werk. Ik dacht, ofwel doe ik nu alles zelf, ofwel omring ik mij met nieuwe mensen. Aanvankelijk heb ik andere muzikanten en producers gezocht, maar dat kringetje is beetje bij beetje kleiner geworden. Ik heb enkele songs samen met mijn bassist gecomponeerd, maar voor de rest doe ik alles gewoon zelf, samen met mijn manager.

Er schuiven wel wat gasten rond de tafel op Tentacle, Roméo Elvis, Swing, Blu Samu, de Britse rapper Sam Wise, de Franse pianist Sofiane Pamart ... Waarom heb je precies hén gesommeerd?

MURENZI: Voor mij draaien samenwerkingen om het verhogen van de creativiteit. Elke artiest heeft zijn of haar eigen universum, met zijn of haar manier om naar de dingen te kijken en te creëren. Dat is altijd verrijkend. Ze voegen dingen toe waar je zelf nooit aan zou gedacht hebben, of die je zelf anders zou doen. Ik was tevreden over ‘Flowin’, maar ik voelde dat er iets ontbrak. We waren dat nummer aan het inblikken in een studio in Parijs. Toevallig was Sam Wise daar ook. In een paar uur tijd heeft hij lyrics geschreven en die ingezongen. Zijn bijdrage was perfect, net wat de song nodig had.

Met Roméo Elvis ga je naar verluidt al een eind terug.

MURENZI: Klopt. Ik ken hem al van toen ik een jaar of veertien, vijftien was. We zaten op dezelfde middelbare school in Braine l’Alleud. Toen waren we nog onbezonnen pubers, we waren nog niet echt met muziek bezig. We zijn elkaar wel altijd blijven zien, in mindere of meerdere mate. Swing ken ik ook al lang.

In de Brusselse hiphopscene is YellowStraps altijd een beetje een paria gebleven, jullie rappen niet én jullie zingen niet in het Frans.

MURENZI: Ik hou van de familiale feel die de Brusselse scene heeft, iedereen kent iedereen, of weet op z’n minst waar de andere zich mee bezighoudt. Maar het klopt dat mijn broer en ik altijd een beetje outsiders zijn geweest. Mensen gaan er wel vaak van uit dat ik een rapper ben, gewoon door mijn dreads, en hoe ik eruitzie. En

omdat ik zwart ben. Eigenlijk vind ik dat wel grappig. Bij de sessie die we hebben gedaan (voor het Berlijnse muziekplatform Colors, red.) in 2019 zag je in de commentaren dat mensen verrast waren door onze sound. Op basis van hoe we eruitzagen, dachten kijkers dat we een stel rappers uit Atlanta waren dat dealde in hippe trap. (Lacht) Dat vond ik net goed, want zo deden we iets onverwachts en wakkerden we de nieuwsgierigheid aan.

YellowStraps doet het in het Engels omdat wij in onze kindertijd enkel naar Engelstalige pop hebben geluisterd. Wij werden door onze ouders ondergedompeld in Michael Jackson, Simon and Garfunkel, Norah Jones ... Wij dachten dat popmuziek gewoon altíjd in het Engels gezongen werd. (Lacht) Als tieners waren Alban en ik gefascineerd door de Britse indiescene. We speelden covers van Arctic Monkeys en King Krule, zijn mix van stijlen vonden we enorm fascinerend. De Franse muziek heb ik pas heel laat ontdekt. Ik ken er nog altijd niet veel van, om eerlijk te zijn.

Is dat geen gemiste kans? Bij de nominaties voor de Victoires de la musique, de belangrijkste muziekprijzen in Frankrijk, zijn er negen voor België. Zij zingen allemaal in het Frans.

MURENZI: Gedurende een hele tijd heeft er niemand aandacht geschonken aan de Belgische muziekscene, artiesten konden zich zonder druk in alle vrijheid ontplooien. Tot Stromae voor de dambreuk zorgde, ook al dachten mensen lang dat hij uit Frankrijk kwam. Toen klopten rappers als Roméo Elvis en Damso zich op de borst en riepen ze dat ze van Brussel kwamen. (Lacht) En nu zijn er ook Angèle en zovele anderen. Als je vandaag zegt dat je uit België komt, zeggen mensen, trop bien! Het is cool om op die golf mee te surfen, ook al is de voertaal van YellowStraps Engels. Onlangs zat ik in Taratata, een oer-Franse tv-show, maar het publiek was mee. Ze weten dat Belgen er minder voor terugdeinzen om geijkte paden te verlaten en dingen uit te proberen. We zetten ook in op de Franse markt, daar zitten voor ons stevige groeimogelijkheden. Het Britse speelveld is een stuk moeilijker te kraken.

Het aanstormende Belgische poptalent Pierre de Maere trok naar Parijs om de Franse markt te veroveren, de Brusselse Meyy beproe haar geluk in Londen. Zou je zoiets ook overwegen?

MURENZI: Ik denk van niet. Ik hou te veel van Brussel. (Lacht) Ik woon hier nu vijf jaar, het is zo chill hier. De mensen zijn aangenaam, de energie zit juist. In Parijs moet je over alles gestresseerd zijn, zelfs als je de metro neemt. Ik zit bij Universal Frankrijk, mijn manager is Frans, dus die focus is er zeker wel ... Ik vind het prima om af en toe naar ginds te pendelen, maar ik wil er niet mijn hele leven spenderen.

“Er werd lang geen aandacht geschonken aan de Belgische muziek, zo konden artiesten zich ongeremd ontplooien”

Yvan Murenzi over de tentakels van Tentacle: “De liefde kan allesomvattend zijn en je een gelukzalig gevoel geven, maar je kan er ook in vastzitten.”

In de uitzending van Taratata coverde je ‘Señorita’ van Justin Timberlake. YellowStraps is minder King Krule, meer Sampha geworden.

MURENZI: In onze ep Goldress zaten de rockinvloeden al wat verder weg, in ruil voor een jazzy feel. Vandaag ben ik helemaal weg van de mellow pop van Benny Sings en Still Woozy. Nu, ze vroegen me om in de show een cover te brengen met een liveband met akoestische instrumenten. Dat leek me gewoon een geschikt nummer. (Lacht)

Je bent geboren in Rwanda, je kinderjaren spendeerde je in Oeganda. Je had makkelijk op

de afrobeatshype kunnen springen, of heb je nog maar weinig voeling met die cultuur?

MURENZI: Dat was een fijne tijd, maar cultureel heeft die periode mij niet gevormd, daarvoor was ik nog te jong. Rond mijn achtste zijn we in België beland. Ik zeg niet dat het nooit zal gebeuren, ik hou ervan om nieuwe stijlen uit te proberen. Als Rema (Nigeriaanse hype, red.) belt om samen een track te maken, zal ik niet neen zeggen. (Lacht)

Op Tentacle bepaalt elektronica de kleur. Smachtende synths, vooral. Die in weemoed gedrenkte romantiek hee YellowStraps vanaf zijn ontstaan tien jaar geleden getypeerd.

MURENZI: Tentacle gaat over de liefde, en hoe complex die kan zijn. Ze kan allesomvattend zijn en je een gelukzalig gevoel geven, maar je kan er ook in vastzitten. Vandaar ook het beeld van de dwangbuis op de hoes van de plaat, het is tegelijk een omhelzing en een kooi.

YellowStraps hee er altijd erg gestileerd uitgezien. Ik kan me inbeelden dat je dat als grafisch vormgever zelf graag stuurt.

MURENZI: Ik vind dat heel belangrijk. Nu, voor het artwork werk ik samen met Baudouin Willemart, ik lever de ideeën en hij werkt ze uit. Ik heb altijd van artiesten gehouden die hun eigen stijl hebben, zowel muzikaal als visueel. Een stijl die zo eigen is dat het een referentie wordt, zoals de touch van (de Canadees-Haïtiaanse producer en dj, red.) Kaytranada. Iemand die een studio binnenstapt en zegt ‘ik wil een beat zoals YellowStraps’, dat zou ik fantastisch vinden.

Iets vergelijkbaars: voor de compilatie Blue Note re:imagined II heb je ‘Caravan’ van Duke Ellington een YellowStraps-stempel gegeven.

MURENZI: Dat was een enorme eer. Via de artistiek directeur van Universal kregen we last-minute het voorstel om daaraan mee te werken, alleen moest de track een week later klaar zijn. Dus hebben we een sprintje getrokken. (Lacht) Het nummer heet ‘This ain’t loving without you’, en baadt in die typische romantische sfeer. Ik kende het origineel uit de soundtrack van Whiplash, mijn all-time favoriete film. Ik heb hem tig keren gezien.

Begrijpelijk. Die film van Damien Chazelle gaat over een jonge drummer die het probeert te maken in de keiharde wereld van de jazz, maar bijna ten onder gaat. Herkenbaar?

MURENZI: Drum was het eerste instrument dat ik als elfjarige wilde bespelen. Ik heb het één jaar lang gevolgd, maar ik mocht thuis geen drumstel zetten dus is die liefde uiteindelijk uitgedoofd. (Lacht) De muziekbusiness is geen pad over rozen. Je kan je te pletter werken, zonder dat er iets van komt. Het hangt allemaal van zoveel details af, je moet geluk hebben.

WIE IS YVAN MURENZI?

— Yvan Murenzi wordt geboren in Rwanda, woont tot zijn achtste in Oeganda, en verhuist begin jaren 2000 naar Braine l’Alleud. Een jaar of tien geleden strijkt hij neer in Brussel, waar hij grafische vormgeving studeert

— Samen met zijn broer Alban en de Brusselse producer Fabien Leclercq alias Le Motel begint hij in 2013 aan het neosoulproject YellowStraps. In 2014 sleept de band een Red Bull Elektropedia Award in de wacht voor Most Promising Artist

— Net voor de eerste lockdown brengt het duo zijn ep Goldress uit, waarna zijn internationale tournee wordt gecanceld. In het najaar van 2020 volgt de mixtape Yellockdown Tentacle is het officiële debuut van YellowStraps, dat intussen een soloproject van Yvan geworden is, nadat Alban de groep eind 2020 had verlaten

TENTACULES EN QUÊTE DE GLOIRE

FR/ Pendant une décennie, la néo soul métropolitaine de YellowStraps fut un des secrets les mieux gardés de la pop belge, mais avec ce très attendu premier album Tentacle, le jeune Bruxellois né au Rwanda Yvan Murenzi (qui travaille en ce moment sans son frère Alban) reçoit enfin l’attention qu’il mérite. « Ce serait un immense honneur si quelqu’un entrait dans le studio en disant ‘Je veux un beat comme YellowStraps’. »

TENTACLES SEEKING THE SPOTLIGHT

EN/ For over a decade, the metropolitan neosoul of YellowStraps was one of Belgian pop music’s best-kept secrets, but with his long awaited debut Tentacle, young Brussels-based Rwandan-born Yvan Murenzi (who for now will work without his brother Alban) finally grabs the spotlight he deserves. “I would consider it a huge honour if someone popped into the studio and said ‘I want a beat like YellowStraps’.”

Voyageuse initiatique

FR/ Révélée sur la scène de l’AB à l’occasion de la grande finale du dernier concours Sound Track, Adja Fassa immortalise à présent son timbre envoûtant sur Ironeye, un recueil de cinq titres pétris de mélodies soul-jazz et d’un sens raffiné du R&B. Signé sur les rangs du label Sdban (ECHT!, Black Flower, STUFF.), ce premier disque est assurément une belle carte de visite. À ranger, précieusement, entre les ouvrages d’Erykah Badu, de Solange ou ceux de Lianne La Havas. Mais avant de tutoyer une telle perfection derrière son micro, la chanteuse bruxelloise s’est illustrée sur les planches en tant que comédienne. Diplômée de L’Académie royale des beaux-arts de Gand (KASK Gent), la jeune femme crée des spectacles imaginés aux confins du théâtre, de la performance et du chant. Intriguée par les traditions venues d’ailleurs, curieuse de découvrir

d’autres façons d’envisager la réalité, Adja Fassa délaisse ses créations artistiques pour entamer un long voyage initiatique. D’abord à travers l’Inde, puis au Népal, elle s’initie aux pratiques ancestrales du yoga et explore les bienfaits de la méditation. De retour en Belgique, ressourcée et transfigurée comme jamais, elle étudie le jazz et le chant au Conservatoire de Louvain. Connectée à ses émotions, en phase avec ses convictions, l’artiste utilise alors ses chansons comme autant de pistes de réflexion sur sa personne, son rapport aux autres et au monde. Affrété d’une dimension spirituelle, le répertoire porté par Adja Fassa interroge notre époque et ses contradictions, sans oublier de s’abreuver à la source du gospel et des musiques sacrées. À la jonction de la modernité et de mélodies héritées du passé, Adja Fassa tire son épingle du jeu. Sans forcer. (NAL)

ADJA FASSA.

19/2, 16.00, Het Huys, www.hethuys.be

Metal triumvirate

EN/ For about a decade now, Belgian band Brutus has not just been the name of Caesar’s assassin or Popeye’s sworn enemy, but also a metal triumvirate that makes every enemy come out with its post-hardcore sound. Their ultimate murder weapon is the vocal range of drummer Stefanie Mannaerts, who makes last autumn’s Unison Life sound even more emotionally intense than Burst and Nest (TP)

BRUTUS. 3/2, 18.30, Ancienne Belgique, www.abconcerts.be

Straf spul

NL/ Welke hallucinogene middelen Spacebabymadcha aanzetten om te beginnen rappen, weten we niet, maar het moet straf spul geweest zijn. Of het was Brussel, waar de Brugse rapper kwam studeren en artistiek vorm kreeg. Intussen is de rapster weer uitgezwermd, mét het fraaie minialbum New era en de ep Cycles onder de arm. (TZ)

SPACEBABYMADCHA. 4/2, 19.30, Botanique, www.botanique.be

Divine étoile

FR/ Dans un registre arty, pop et ultra-sophistiqué, Natalie Mering se distingue sous la cape de Weyes Blood. L’Américaine s’épanouit dans un espace d’expression aussi aventureux que singulier. Entre nappes synthétiques, folk bucolique et fascination pour l’âge d’or du soft rock, la chanteuse pose sa voix d’ange au sommet de morceaux savamment orchestrés. Arrangements de cordes, bouffées de cuivres et choeurs célestes balisent la trajectoire de cette étoile montante. (NAL)

WEYES BLOOD. 5/2, 19.30, Botanique, www.botanique.be

Awaiting the biopic

EN/ In 2019, this extraordinary Belgian-Congolese artiste scored high with the single “Dilemme”. She went on tour with Alicia Keys and Coldplay. Now, she comes to the AB to present her second album, IOTA. It is not just her own life story – including her experiences as a homeless person on the streets of Brussels – which will surely end up in a biopic someday, but also her eclecticism and multi-functionality as a model, architect and, essentially, a polyglot. (TP)

LOUS AND THE YAKUZA. 7/2, 19.00, Ancienne Belgique, www.abconcerts.be

Wees niet bang van de bleke man

NL/ In de stroom van Frans(talig)e rappers is het soms vergeefs vorsen naar het koren tussen het kaf, maar de rhymes van Antoine Valentinelli alias Lomepal (een verbastering van l’homme pâle, de bleekscheet) zijn alvast trop bien. De Parijzenaar, twee handen op één buik met Brussels rapgebroed als Roméo Elvis, Caballero en JeanJass, komt in Paleis 12 zijn band met zijn tweede thuis vieren. (TZ)

LOMEPAL. 22 & 23/2, 20.00, Paleis 12, www.palais12.com

Multiple lives

EN/ Charli XCX, Grimes and BTS are her fans, she is at home in hyperpop as well as country, metal as well as house, and apart from being a singer, she is a political scientist, actress and model: Rina Sawayama, the British artist with Japanese roots who made popmusic into her personal playground, lives multiple lives simultaneously. One of them will be performed at the AB. (TZ)

RINA SAWAYAMA. 14/2, 19.00, Ancienne Belgique, www.abconcerts.be

Minder naïef dan ze eruit zien

NL/ Voor eeuwig zal Meltheads de band zijn die ‘Dicke Titten’ van Rammstein van de eerste plek van De afrekening stootte. Met ‘Naïef’ scoorden ze 42 jaar na ‘En toen was er niets meer’ van De Brassers een hit in het cold-wavesegment. Een niche, zegt u. En Nederlands is een uitzondering in hun set met Engelstalige garagerock en postpunk. Kan zijn, maar deze vier wilde prille twintigers, finalisten van De Nieuwe Lichting en zilver op Humo’s Rock Rally, zijn happening right now (TP) MELTHEADS. 19/2, 20.00, Beursschouwburg, www.beursschouwburg.be

Le souffle des ancêtres

FR/ Dénicheur de talents, le label Saddle Creek offre à présent un toit protecteur à Black Belt Eagle Scout. Planquée sous ce nom allongé, la multi-instrumentiste Katherine Paul bouleverse les codes du rock indépendant en prenant la défense des minorités amérindiennes. Élevée dans la réserve indienne de Swinomish, au nord de Seattle, l’artiste s’appuie sur son héritage culturel pour servir des morceaux infusés de distorsion et de grandes émotions. (NAL)

BLACK BELT EAGLE SCOUT. 28/2, 19.30, Botanique, www.botanique.be

Katherine Longly regarde dans nos assiettes

FR/ Cette année, le Photo Brussels Festival voit grand et s’empare d’une quarantaine de lieux d’art dans la ville. Dans l’exposition To Tell My Real Intentions, I Want to Eat Only Haze Like a Hermit, la Bruxelloise Katherine Longly recouvre les murs du Botanique de nourriture pour la pensée. De quoi ouvrir l’appétit.

Texte Sophie Soukias

Tout le monde ne mange pas de la même façon. Chacun.e son rythme, sa faim, ses rituels. Katherine Longly en prend conscience dès l’enfance lorsqu’on lui fait savoir que son poids ne s’aligne pas sur celui des normes. Si cette époque est aujourd’hui révolue, son envie d’en parler ne s’est jamais tarie. Armée de recul et de son regard d’artiste aiguisé, elle décide de se jeter dans la marmite des pratiques alimentaires.

Ses recherches la mènent sur le chemin du Japon et de son obsession pour la minceur. Une loi dite «métabo» légiférant le tour de taille, des balances futuristes calculant le taux de graisse dans chaque partie du corps, des photomatons déformants qui vous transforment en un flash en fillette filiforme à la peau diaphane.

Katherine Longly multiplie les voyages au Japon où elle collectionne, sous la forme de photographies et de collages, les traces des injonctions à la minceur et leurs paradoxes. Car si la malbouffe est proscrite, il semble y avoir autant

d’interdictions que de tentations. Comme ces petits porte-clés où pendent des reproductions de délices, si réalistes qu’on se retient de les croquer.

JE, TU, IEL MANGE

Mais l’artiste visuelle ne se contente pas de glaner du « food for thought ». Son travail, pensé d’abord comme un livre photographique, comprend aussi des rencontres intensément humaines. Dix témoins (le titre du livre et de l’expo To Tell My Real Intentions, I Want to Eat Only Haze Like a Hermit, sont les mots de l’un d’entre eux) donnent chair à ses recherches. Plutôt que de les photographier, Katherine Longly préfère leur tendre un appareil photo. Munis d’un jetable ils et elles photographient seuls, en toute intimité, leur rapport passé ou présent à la nourriture.

Luca (certains noms sont des noms d’emprunt) est devenue anorexique étant adolescente. Martijn a rompu tout rapport de plaisir avec la nourriture et ne se nourrit que pour subvenir à ses besoins premiers. Quant à Mina, elle utilise la nourriture pour se reconnecter à sa mère disparue.

Autant d’histoires douloureuses, mais pas seulement, racontées à travers l’œil de photographes amateurs. Et le résultat est surprenant. Des collages kaléidoscopiques de Luca aux images abstraites et atmosphériques de Marina en passant par les autoportraits sans pitié de RPK.

Si c’est à travers l’autre que Katherine Longly évoque son parcours alimentaire, l’artiste visuelle se livre aussi sous la forme de clins d’œil ludiques et déguisés que le spectateur s’amusera à identifier. Avant de se tourner vers lui-même et de s’interroger avec plus ou moins de bienveillance sur le mangeur qu’il ou elle est.

Katherine Longly expose au Botanique To Tell My Real Intentions, I Want to Eat Only Haze Like a Hermit du 26/1 au 5/3, www.botanique.be, www.photobrusselsfestival.com

Au Japon, Katherine Longly collectionne les expériences et témoignages sur la nourriture et ses obsessions.

De Brouckère & BeursBrussel Centraal abconcerts.be/mobiliteit

Anas Achaara

Fidèle compagnon de jeu et d’écriture de la compagnie de théâtre bruxelloise Ras

El Hanout, Anas Achaara fait le grand saut et appuie sur l’interrupteur de ses émotions dans OFF/ON, un premier seul en scène à fleur de peau. . Ce sont ses propres mots : rien ne le destinait à monter sur les planches. Le théâtre était pour lui un passe-temps réservé « aux blancs ». Jusqu’à ce que le destin en décide autrement. Jusqu’à ce que sa route croise celle d’une « belle fille » en charge des inscriptions pour une nouvelle troupe de théâtre molenbeekoise nommée Ras El Hanout. « Je me suis inscrit pour lui faire plaisir. »

Le coup de foudre est immédiat, Anas Achaara entame une relation passionnelle… avec le théâtre. Une activité qui vient s’ajouter à d’autres : études, work-out, danse, piano. La vie du jeune homme est réglée comme du papier à musique. Pas le temps de se poser entre les notes. Jusqu’au jour où la partition si bien rodée se fait mécanique, aseptisée. En 2018, le jeune homme pousse la porte du cabinet d’une psychologue. Sa petite amie vient de le plaquer et la seule chose qu’il a trouvé à lui dire c’est « à la prochaine ! ». Quand son grand-père meurt, son cœur semble tout aussi

anesthésié, incapable de réagir à la douleur. Et lorsqu’il va se recueillir sur la tombe de sa mère au Maroc, il ne parvient plus à lui parler comme autrefois. Quelque chose s’est brisé. Quelque chose s’est éteint. Pour rallumer le feu, il y a la psychothérapie. Et il y a le théâtre. La psychothérapie dans le théâtre et le théâtre dans la psychothérapie. Le spectacle OFF/ON, c’est un peu tout ça. Coécrit avec Mehdi Boukoue, Yasmina Ahkim et le metteur en scène et directeur artistique de Ras El Hanout Mohamed Salim Haouach, le premier seul en scène d’Anas Achaara décline divers registres, flirtant avec douceur entre tragique et comique, rires et larmes.

Au fil du spectacle, le jeune artiste voyage à la source de son blocage émotionnel : le deuil impossible de sa mère, perdue quand il avait quatre ans.

« Mes grandes sœurs souffrent d’avoir des souvenirs de ma mère, je souffre de ne pas en avoir », dit-il. Pour réactiver ses émotions, Anas Achaara n’est pas seul, il mobilise les souvenirs de proches et de membres de sa famille. Et accepte enfin de faire entrer la tristesse dans son cœur pour être heureux.

SOPHIE SOUKIAS

« Mes grandes sœurs souffrent d’avoir des souvenirs de ma mère, je souffre de ne pas en avoir »

Suites dansen

NL/ Na The Goldberg variations, BWV 988 en The six Brandenburg concertos waagt choreografe Anne Teresa De Keersmaeker zich nu samen met dansgroep Rosas aan Johann Sebastian Bachs cellosuites. In Mitten wir im Leben sind dansen vier dansers – Bostjan Antoncic, Marie Goudot, Julien Monty en Michaël Pomero – ieder telkens een van de zes suites in een sobere en uitgepuurde scenografie, die in de mooie Rosas Performance Space uitstekend tot hun recht komen. De Keersmaeker zelf neemt ook een bijzondere rol op het podium op. De zin “Mitten wir im Leben sind mit dem Tod umfangen” komt uit een hymne van de Duitse protestantse theoloog Martin Luther. Tevens is het het grafschrift van de legendarische Duitse choreografe Pina Bausch. Dat elke mens zich door de dood

omringd weet, zal ook Bach zelf niet hebben ontkend. Waarschijnlijk schreef hij zijn suites in de periode dat hij rouwde om zijn overleden eerste echtgenote, terwijl hij zijn leven lang al geconfronteerd werd met de dood in zijn familie. Deze choreografie is dus een melancholische belichaming van een melancholisch stuk, al leggen de dansende lichamen zich niet zomaar neer bij de harde feiten. De Franse cellist Jean-Guihen Queyras brengt het meesterwerk van twee uur integraal live op het podium. De vijfde suite speelt hij alleen, in het donker. Nadien komen de vijf dansers voor de zesde suite allemaal samen: door de grote vensterramen in Vorst glooit toch een streepje eeuwigheid de zaal in. (MB)

MITTEN WIR IM LEBEN SIND. 26/1 > 11/2, Rosas Performance Space, www.kaaitheater.be, www.lamonnaiedemunt.be

Verloren liefde

EN/ Benjamin Abel Meirhaeghe is one of the most charismatic rising stars in the world of theatre. Lately, the director, singer and performer of radical and ambitious plays, became an associate artist at the Toneelhuis in Antwerp. Ode to a Love Lost is his debut as an autodidactic dancer, as well as an ode to the ballet dancer who was his friend and muse. (MB)

ODE TO A LOVE LOST. Benjamin Abel Meirhaeghe, 3/2, 20.00, CC De Factorij, www.kaaitheater.be

The beauty of chaos

EN/ Against a post-apocalyptic backdrop, the bodies of the La Horde collective’s dancers are taken over by the textural sounds of Rone, mixed live. Collective power with traces of underground movements, full of hate and love, bursting with the life-saving energy of interconnected imaginations. In a mixture of rebellion and release, mastery and repression, the dance becomes a life force.

ROOM WITH A VIEW. La Horde Ballet National de Marseille, 1 > 4/2, Théâtre National, www.theatrenational.be

Liegebeesten

NL/ In hun nieuwe theaterstuk presenteren de dames van Compagnie Barbarie zich als onbetrouwbare sujetten. Hun nieuwe voorstelling gaat volgens de liegende lady’s over liegen, maar ook dat zou evengoed niet waar kunnen zijn. Duurt eerlijk zijn voor jou ook te lang, of ben jij geen fan van liegen? Liegen is alleen maar erg als het uitkomt, toch? Vanaf zeven jaar. (MB)

DIT IS NIET DE TITEL. Bronks/Compagnie Barbarie, 4 & 5/2, Bronks, www.bronks.be

Le miroir de la nuit

FR/ Dracula interroge la figure du monstre, du désir et de la peur, de la mort et de la sexualité. La metteuse en scène et marionnettiste norvégienne s’empare du mythe pour un spectacle suggestif d’images, d’ambiances, de sons et de peu de mots qui s’attache à l’expérience féminine et à la place de la victime. Entre marionnettes à grandeur humaine et acteurs s’ouvrent des espaces troubles où les corps se transforment et les monstres surgissent. (GB)

YNGVILD ASPELI : DRACULA. 9 & 10/2, 20.30, Le 140, www.le140.be

(On)zichtbare vrouwen

NL/ Rébecca Chaillon is een Franse schrijfster, regisseuse, performer, danseres, comédienne en afrofeministe. In Carte noire nommée désir staat ze op de scène met een groep van acht zwarte vrouwen die reflecteren over de manier waarop ze (on)zichtbaar worden gemaakt, geseksualiseerd en geëxotiseerd. Carte noire nomée désir is Chaillons eerste vertoning voor het Kaaitheater. (MB)

CARTE NOIRE NOMMÉE DÉSIR. Rébecca Chaillon, 15 & 16/2, Hallen van Schaarbeek, www.kaaitheater.be

Everybody get down

FR/ Les danseur.euse.s hip-hop sont nombreux à Bruxelles mais peinent à se frayer une place dans les programmations des institutions de la capitale. Afin de mettre en lumière ces talents exceptionnels, le Jacques Franck laisse carte blanche à Get Down, une structure spécialisée dans la visibilisation des danseur.euse.s hip-hop. Pendant deux jours, se succéderont des noms incontournables tels que Nadine Baboy, Hendrickx Ntela, Yipoon Chiem et Justine Theizen. (SOS)

LES RENDEZ-VOUS GET DOWN. 10 & 11/2, Le Jacques Franck, www.lejacquesfranck.be

Le corps, ce e cage

FR/ Qu’est ce qui peut bien se passer dans la tête de ce type enfermé dans un corps inerte privé de parole ? Quelles sont les émotions de ceux qu’on affuble de l’acronyme IMF, infirme moteur cérébral? D’abord une fiction radiophonique autour des aventures de Willy, un ado physiquement brisé, Beaux jeunes monstres prend vie sur un plateau transformé en studio d’enregistrement avec musiques, bruitages, ambiances et onze interprètes. (GB)

COLLECTIF WOW !: BEAUX JEUNES MONSTRES. Varia, 14 > 18/2, www.varia.be

The shape of water

EN/ The deep blue sea is the world of marine creatures and freedivers. Now, it's also the world of acrobats. Submerged in a giant aquarium, Frédéri and Sébastien invent a new kind of dialogue between bodies. In an environment that demands careful attentiveness to oneself, one’s environment, and to others, the two circus performers present an aquatic ballet, slow and full of grace. Combining two inspirations, they reconnect the human with its natural and primitive abilities.

OUT OF THE BLUE. Frédéri Vernier and Sébastien Davis-VanGelder, 2 & 3/2, Les Halles, www.halles.be

La photo démultipliée

FR/ D’année en année, le PhotoBrussels Festival prend de plus en plus d’ampleur. Pour sa septième édition, ce n’est pas moins de 36 lieux qui, pendant un mois, accueillent 200 artistes pour des expositions, ateliers, conférences ou visites guidées liés au médium photographique. Il y en aura pour tous les goûts et tous les styles. Plaque sensible de l’événement, Le Hangar propose, comme chaque année, une exposition thématique qui se tourne cette fois vers l’autoportrait. Sélectionnés sur base d’un appel à projet, 23 artistes, dont six lauréats, exposent les infinies variétés de la photo de soi. Derrière cette pratique a priori cadrée se révèlent des oeuvres qui glissent entre autofiction, docufiction et fiction. Il s’agit pour ces artistes de se raconter, de raconter les autres en tendant un miroir plus ou moins déformant à soi et à son

époque. Avec Fragment of Solace chez Box Galery, Sven Laurent capte l’anodin et le banal au fil de ses déambulations pour le transférer en images minimalistes et poétiques. Au Botanique, Katherine Longly questionne le rapport à la nourriture dans la société japonaise. Des témoignages mis en mots et en images par une dizaine de personnes de l’archipel et mis en scène et en contexte par l’artiste racontent une histoire intime et humaine universelle. Avec La mort masquée, l’énigmatique duo Mothmeister dépoussière les traditions et le folklore liés à la camarde dans les coins les plus reculés de la planète pour créer les images d’un conte féerique entre les frères Grimm et l’iconographie religieuse. À l’enfant Sauvage, Florence Cats et Joseph Charroy nous invitent à une balade buissonnière où la photo s’imprime et se murmure sur tous supports. (GB)

PHOTOBRUSSELS FESTIVAL. > 26/2, divers lieux, www.photobrusselsfestival.com

Écrire pour vivre

L’Histoire n’a pas tout dit

FR/ Trois autrices et cinq metteuses en scène se sont plongées dans les profondeurs des archives nationales pour en faire émerger les parcours et les combats de cinq femmes effacées ou minorées par l’histoire. Marie Denis, Eliane Vogel-Polsky, Adèle Hauwel, Nele Marian et Suzan Daniel. Cinq récits théâtraux à la dramaturgie simple et complexe, cinq pages de l’histoire du féminisme en Belgique pour faire écho au présent. (GB)

THE MANX CAT PROJECT. 11/2, 18.30, Maison Poème, www.mididelapoesie.be

FR/ L’attribution du Prix Nobel 2022 à Annie Ernaux a fait figure d’événement. Par l’audace des thèmes abordés, cette femme née dans un milieu populaire s’est approprié la littérature par une écriture sans fioritures et a fait de ses récits intimes des témoignages universels. Trois écrivaines, Myriam Leroy, Nathalie Skowronek et Caroline Lamarche évoqueront l’importance de son oeuvre et l’influence qu’elle a exercée sur leur écriture. La soirée s’achèvera avec J’ai aimé vivre, film de Régis Sauder à partir des textes de Annie Ernaux. (GB)

HOMMAGE À ANNIE ERNAUX. 1/2, 19.30, Bozar, www.bozar.be

The art of boxing

EN/ For the project “Local Heroes”, the Millennium Iconoclast Museum of Art in Molenbeek (short: MIMA) turns itself into a boxing temple. Apart from art (photographs, installations, posters and designs for combat clothing by the hand of Kenza Vandeput) there is space for exercises and battles in martial arts. In collaboration with the local Brussels Boxing Academy (BBA) and the Idrissi Boxing Pro (IBP). An exercise for body and mind. (MB)

LOCAL HEROES. 3/2 > 28/5, MIMA, www.mimamuseum.eu

The great escape

EN/ On 19 April 1943, a train left Mechelen to transport 1,631 Jewish people to Auschwitz. Thanks to acts of resistance, 236 of them managed to escape.

Photographer Jo Struyven shows us the landscapes where this part of history took place. Two paintings by Luc Tuymans and an educational space filled with testimonies by escapees complete the narrative. (MB)

236 – LAND(ES)CAPES FROM THE 20TH CONVOY. 20/1 >14/8, Jewish Museum, www.mjb-jmb.org

Mythical Sweden

EN/ This spring, Bozar is shifting its focus to Sweden and zooms in on the mystical nature of some visionary standard-bearers from local literature and art. The visual work of Ernst Josephson and Hilma af Klint is like a cauldron of magic potion from which contemporary artists such as Carsten Höller, Christine Ödlund and Cecilia Edefalk still draw. (TP)

SWEDISH ECSTASY. 17/2 > 21/5, Bozar, www.bozar.be

Huiselijke scènes

Wat zegt Zij?

NL/ De Brusselse actrice Maaike Neuville (die u kent van het theater, Bovary, of televisie, De dag) schreef al theaterteksten (Op een bankje, op een dag). Nu verschijnt haar debuutroman Zij. Op het podium in de stad van haar oude theaterdocent keert actrice Ada Peeters terug naar hun vroegere verhouding. Zo legt zij de scheve machtsverhoudingen en overtreden grenzen bloot. Hoe diffuus is de grens tussen slachtoffer en dader? (MB)

ZIJ. Maaike Neuville, De Bezige Bij, 144 blz., 21,99 euro, www.debezigebij.nl

NL/ Met een gezonde achterdocht voor de artistieke elite is Marc Camille Chaimowicz altijd een buitenbeentje in het Londense artistieke veld geweest. De titel van zijn expo Nuit américaine verwijst naar het overdag filmen van een nachtscène en sluit aan bij zijn behoefte om zijn dagelijkse leven te linken aan zijn kunstpraktijk. Via hybride installaties en collages koppelt hij queer esthetiek aan huiselijkheid, intimiteit en schoonheid. (TP)

MARC CAMILLE CHAIMOWICZ: NUIT AMERICANE.

17/2 > 13/8, Wiels, www.wiels.org

De mosterd van de modernisten

NL/ Curator William Rubin (1927-2006) drukte niet alleen zijn stempel op de kunstcollectie van het MoMa in New York, ook zijn privéverzameling met expressionisten als Pollock en Rothko mag gezien worden. Ze is nu voor het eerst te bewonderen op het Europese continent. Primitieve penseeltrekken van Picasso, Matisse, Dubuffet en Barnett Newman prijken naast tribale maskers en beelden uit Afrika, waar de modernisten de mosterd haalden. (TP)

THE WILLIAM RUBIN COLLECTION. 17/2 > 21/5, Villa Empain, www.villaempain.com

‘Ik probeer een glitch in de matrix te zijn’

NL/ JAOUAD ALLOUL staat op het punt te verhuizen, maar wij mogen nog even rondkijken in zijn oude appartement. Het Brusselse multitalent presenteert een nieuw theaterstuk in de KVS en schreef ook mee aan ‘Because of you’, het nummer waarmee Gustaph straks voor België naar het Eurovisiesongfestival gaat.

Tekst Michaël Bellon

Foto’s Sophie Soukias

LOOP STATION

“Op dit ogenblik ben ik in Grand Hospice mijn atelier aan het klaarmaken, zodat ik voortaan een aparte werkplek heb vlak bij ons nieuwe appartement in het centrum. Ik schrijf en maak muziek, dans en theater, maar in het kamertje van zes vierkante meter dat ik in het oude appartement ter beschikking heb, kan ik niet met meerdere mensen samen zitten. Als je hier luidop praat, hoor je de drums al trillen, dus zal het een vooruitgang zijn om wat meer ademruimte te krijgen. Ik werk ook meer ’s nachts, dus binnenkort zal iedereen ook gewoon kunnen doorslapen terwijl ik in mijn atelier mijn ding doe.”

“Als ik voor een instrument uit dit kamertje moet kiezen, dan ga ik toch voor mijn loop station. Ik heb jaren geprobeerd een aantal powerakkoorden op de gitaar te leren spelen, maar dat zit toch nog niet echt in mijn vingers. In plaats van daarover gefrustreerd te geraken heb

ik op aanraden van een vriendin dit loop station gekocht, en daarmee heb ik de basis voor de helft van mijn album Messias gecreëerd, om dan samen met een producer aan de rest van de plaat te sleutelen. Ik werk wel graag samen met andere mensen en ik ben fan van kruisbestuiving, maar soms is het handig niet afhankelijk te moeten zijn van anderen. Ik leg ook graag zelf een basis om daar dan andere muzikanten hun ding aan te laten toevoegen. Met die loop station is dat heel gemakkelijk.”

DARBOEKA

“Voor ik in mei 2021 naar Brussel verhuisde, was ik hier al veel voor vrienden en werk. In Antwerpen ervaarde ik al even niet meer de frictie die ik nodig heb om te creëren. Ik was wat aan het flatlinen en werd ook niet meer uitgedaagd door de mensen, terwijl zij in al hun diversiteit toch de eerste inspiratiebron zijn. Brussel is minder gesegregeerd dan Antwerpen en de fusie van culturen, talen, levensvisies en sociale klassen is er sterker.”

“Door de verhuis naar Brussel heb ik weer meer aandacht voor mijn roots, die ik heel lang als een gegeven heb beschouwd. In Antwerpen heb je ook een Marokkaanse gemeenschap, maar in Brussel is die toch diverser, en zijn ook andere Maghrebijnse en Arabische culturen nadrukkelijker aanwezig. Dat heeft gemaakt dat ik zelf terug meer bezig ben met percussie. De laatste twee jaar heb ik vaker teruggegrepen naar deze darboeka, die ik op mijn veertiende van mijn vader heb gekregen, en die nog altijd heel goed werkt. Roots en percussie hebben allebei met gronding te maken, en daar ben ik veel mee bezig na een paar jaar vooral in hogere sferen te hebben gezeten. (Lacht) Arabische muziek werd in het verleden gewoon onder de noemer wereldmuziek geschaard, maar je hebt daarbinnen ook jazz, soul en blues. Mijn ouders hebben mij niet per se gemotiveerd om te worden wat ik nu ben, maar toen ik zei dat ik graag een

darboeka wilde, hebben ze die gewoon gekocht. Muziek was altijd wel aanwezig in de familie, vooral op de huwelijksfeesten. Toen ik twaalf was, won ik een zangwedstrijd. Op mijn vijftiende, toen mijn moeder stierf, ben ik gestopt met zingen. Ik ben pas terug begonnen op mijn 27e, ik kon het niet meer tegenhouden om mij op die manier uit te drukken.”

PLATENCOLLECTIE

“Die verzameling platen is er niet alleen omwille van de muziek, maar ook om het mooie object dat zo’n vinylplaat is. Mijn moeder luisterde altijd naar Oum Kalthoum en die opnames zijn zelfs als je er op Spotify naar luistert heel korrelig. Dat geluid is mijn jeugd. Ik ben geen nostalgicus, maar wat muziek betreft wel. Muziek is vandaag soms een beetje een wegwerpobject geworden: iedereen met een keyboard en een laptop kan Spotify volproppen met muziek, terwijl een vinylplaat een tastbaar object is dat iemand van A tot Z heeft gemaakt.”

“In deze platenbak vind je van alles: de musical Hair, Anderson .Paak, Tina Turner – mijn muzikale moeder – maar ook platen van vrienden. Zoals dit album van Youniss, die volledig instrumentale elektromuziek maakt. Ik vind het belangrijk dat kunstenaars ook elkaar steunen door werk van elkaar te kopen.”

SPREUKEN OP DE PLEE

“Op het toilet heb ik voor elke dag van de week een tekstje met een affirmatie gehangen. Die tekstjes gaan over relaties, over mogelijkheden en het feit dat je je niet moet laten belemmeren door wat eventueel mis zou kunnen gaan. Als ik daar dan zit, dan lees ik die briefjes.”

“Door de strakke, islamitische opvoeding die ik als kind en puber kreeg, heb ik lang een teveel aan kritische stemmen buiten en binnen mezelf gehad. Islam is, zoals het katholicisme, volgens een systeem van goed en slecht opgebouwd – halal en haram. De teugels kunnen echter niet altijd

ALLES UIT DE KAST

gespannen zijn, want dan rijdt een paard ook niet meer. In een docu over Freddy Mercury zat een psycholoog die net zoals de mijne zei dat mensen die een heel strakke opvoeding hebben gehad als volwassene soms sneller drugs doen en een rockster worden in hun hoofd. In mij zit daardoor ook een anarchist die lak heeft aan regels en structuur. Dan is het goed om af en toe toch een reminder te krijgen over bepaalde vuistregels om het leven en de wereld aan te kunnen. Daarom doe ik vandaag aan yoga en meditatie, en daarom hangen die briefjes op het toilet.”

KLEDING

“Draag je een T-shirt, jeans en sneakers, dan straal je iets anders uit dan wanneer je een maatpak draagt. Mijn kleding is soms een vorm van expressie, soms een middel om mezelf beter te voelen, soms ook een manier om me te verzetten tegen de norm. Ik probeer soms om een glitch in de matrix te zijn. Als iedereen een wit T-shirt en jeans draagt, dan zal ik wel voor oorbellen en iets kleurrijks gaan. Terwijl ik soms natuurlijk ook graag gewoon een jogging en een T-shirt draag.”

“Ik ben als drag aan mijn carrière begonnen, dus dan is kleding belangrijk om je uit te drukken en je identiteit mee uit te vergroten. Als performer helpt kleding ook om nog makkelijker in de fantasiewereld te stappen. Daar doe ik natuurlijk niets vernieuwends mee. Ik geef er mijn twist

aan, door mijn cultuur en mijn queer-zijn, maar naast Bowie, Prince, Grace Jones of Tina Turner is de lijst van artiesten die op een podium statements maken met hun kleding oneindig.”

“Voor de rest moeten mensen vooral hun vrijheid zoeken in wat ze dragen. Het is jammer dat veel mensen zich wat betreft hun kledingkeuze nog inhouden om wat de anderen ervan zouden kunnen denken of zeggen. Queer hoeft geen norm te worden. Punks en hippies gaven door hun kleren aan dat ze er niet bij hoorden. Nu zitten we in een tijd waarin veel emancipatiebewegingen zich door hun kleren aan de samenleving willen tonen. Ze willen een individu kunnen zijn, maar er tegelijkertijd bij horen.”

“Er zijn genoeg kledingstukken die ik lang koester, maar ik moet toch ook een beetje een rem zetten op mijn aankopen. Ik heb in het centrum nog een leren vest gezien van 90 euro, wat nog meevalt (lacht), maar ik wil dit jaar meer investeren in muziekapparatuur. Ik moet er niet alleen mooi uitzien, maar ook nog de middelen hebben om goede muziek te maken.”

Jaouad Alloul en Toneelhuis brengen Venus in Libra op 2 & 3/2 naar de KVS, www.kvs.be De nieuwe single van Jaouad, ‘I’m so tired’, is vanaf 3/2 te beluisteren op alle streamingplatformen Het boek De meisje is nu uit bij uitgeverij Lannoo, www.lannoo.be

WIE IS JAOUAD ALLOUL?

— Jaouad Alloul woont sinds 2021 in Brussel, maar werd geboren in 1985 op het Antwerpse Kiel. Hij studeerde voor chocolatier en patissier en werkte in Parijs. Ook als dragqueen Mira Mirage blonk hij uit (eerste eredame Miss Belgian Travestie 2009)

— Na zijn eerste monoloog Zeemeermin (2017), toerde Alloul vanaf 2019 met de monoloog De meisje, die geselecteerd werd voor het TheaterFestival en nu ook uitkomt als roman bij uitgeverij Lannoo

— Alloul schopt het in 2013 al tot de halve finale van The voice van Vlaanderen, maakte het album Messias onder de artiestennaam Jaouad, en schreef mee aan ‘Because of you’, het nummer waarmee Gustaph straks voor België naar het Eurovisiesongfestival gaat

TALENT MULTIPLE

FR/ Chaque mois, nous demandons à un artiste bruxellois de parler de cinq objets qui peuplent son intérieur. L’artiste multidisciplinaire Jaouad Alloul parle de son looper, sa darbouka, ses disques vinyle, ses notes d’affirmation dans ses toilettes et ses vêtements. Vous le connaissez de son album Messias, sorti pendant la pandémie, de The Voice van Vlaanderen ou encore de son monologue ‘De meisje’, à paraître sous la forme d’un roman.

MULTI-TALENT

EN/ Every month, we visit an artist from Brussels to showcase five objects from their interior. Multidisciplinary artist Jaouad Alloul talks about his loop station, darbuka, vinyl records, affirmation notes on his toilet and clothes. Apart from the album he launched during the covid pandemic (Messias), you could know him from The Voice (he participated in 2013) or his monologue De meisje, which will appear as a novel, too.

Kunstenaar Jaouad Alloul: “Mijn kleding is een vorm van expressie.”

© Kitty Crowther / Folioscope 2022

Animation explosion

EN/ Head to Anima to catch the best and most beautifully animated films of the moment –for young and old. If you are planning on getting out of Brussels during half-term, you should reconsider, as you will miss out on Anima. Year after year, this popular Brussels film festival presents the best and most beautifully animated films of the moment in all their glory: on a big screen and in the warming presence of fans. In recent years, Anima benefited from the explosive amount of feature films and documentaries popping up worldwide. No longer it’s just about traditional animation superpowers like the United States and Japan. The 42nd edition boasts 22 feature films. In Nayola, which will be the opening of the festival, Portuguese José Miguel Ribeiro tells the story of

three generations of women affected by war in Angola. In the intimist Interdit aux chiens et aux Italiens, Alain Ughetto tells the story of his grandfather, who left northern Italy for France but did not feel very welcome. Pierre Földes has adapted seven short stories by renowned Japanese writer Haruki Murakami in Blind willow, sleeping woman. The South Korean A flame that lives on reconstructs the true story of a young militant of 22 who becomes a key protester against the exploitative working conditions he and his family has to endure. Anima certainly should not be confused with a children’s festival, although it also offers plenty of films for a young audience. Fairly irresistible is the cheerful, Dutch stop-motion film Knor. It is about a nine-yearold girl who loses her heart to a cute little piglet. Certainly, very heart-warming. See you in Flagey?

(NR)

ANIMA 11 > 26/2, Flagey, www.animafestival.be

De wereld van Sophie

NL/ Het debuut van de Schotse Charlotte Wells is intimistisch, melancholisch en teer als appelbloesem. Zulke films blijven vaak onder de radar. Niet Aftersun, dat bedolven wordt onder de jubelrecensies en de prijzen en in de UK bovenaan in de lijstjes van 2022 eindigde. Met veel finesse filmt Wells een elfjarig Schots meisje dat met haar jonge vader op vakantie is in een Turks resort. Pas vele jaren later dringt tot haar door dat hij niet helemaal oké was. Ook Paul Mescal (Normal people) sleept zich van de ene prijsuitreiking naar de andere. (NR) AFTERSUN. UK, dir.: Charlotte Wells, act.: Paul Mescal, Frankie Corio, release: 1/2

Geef acht

NL/ De Brusselse filmregisseur Ruben Desiere filmt een 25-tal jonge rekruten die in Leopoldsburg de militaire basisopleiding doorlopen.

Verwacht geen Top gun, al grijpt de markante commandant Walter Van Dyck wel regelmatig naar fragmenten uit bekende oorlogsfilms terug om zijn rekruten iets bij te brengen over oorlog – hoe complex en bijna onmogelijk dat ook is. Van Dyck, een intrigerend personage, doet wat hij kan. Maar of dat volstaat?

ECHO. BE, dir.: Ruben Desiere, release: 15/2

Re-sink

EN/ 111 years ago, Titanic sank to the bottom of the Atlantic Ocean on her maiden voyage. The sad fate of the RMS Titanic inspired James Cameron: he paired an impressive reconstruction of the shipwreck with a tragic love story, starring Kate Winslet and Leonardo DiCaprio. The rest is film history. Titanic raised two billion dollars and won 11 Oscars. To mark its 25th anniversary, the blockbuster is getting a new theatrical release. (NR)

TITANIC. US, dir.: James Cameron, act.: Kate Winslet, Leonardo DiCaprio, Billy Zane, release: 8/2

Nayola

Beertje Bruin is aan de coke

NL/ Als het succes van de trailer een goede graadmeter is, loopt het straks storm voor de horrorkomedie Cocaine bear. Dit keer geen witte haai (Jaws), hond (Cujo), dikke regenworm (Anaconda) of zoetwatervis (Piranha), maar een zwarte beer die mensen verorbert. Maar eerst doet hij zich tegoed aan kilo’s cocaine. Gek genoeg is dat niet eens een verzinsel: een kleine veertig jaar geleden botste een beer in een bos in de Amerikaanse staat Georgia op een berg uit een vliegtuig gegooide cocaïne. Liep niet goed af. (NR)

COCAINE BEAR. US, dir.: Elizabeth Banks, act.: Keri Russell, O’Shea Jackson Jr., Ray Liotta, release: 22/2

Pre-war Kyiv

EN/ Kyiv before the Russian invasion of Ukraine was no paradise, as we witness in Christina Tynkevych’s Locarno award-winning, sombre debut film. In How is Katia (foto), thirty-something Anya takes out a big mortgage to buy a flat for herself and her daughter. After an accident she is confronted with the painful question of how far she may go for her dignity. How is Katia is one of the eight films that Bozar will be screening during the Bridges Films Days, a mini-festival that gives a platform to the best films from the region around Ukraine, Georgia and northern Macedonia. (NR)

BRIDGES FILM DAYS. Bozar, 8 > 12/2, www.bozar.be

Qui est là ?

FR/ M. Night Shyamalan a conquis le monde avec Sixième Sens, et sa fameuse réplique « I see dead people », a confirmé son talent avec Le Village, est tombé de son piédestal et a fait un come-back inattendu. Le maître du suspense, connu pour ses rebondissements surprenants, a adapté un roman d’horreur apocalyptique de Paul G. Tremblay. Des méchants armés qui croient à la fin du monde obligent une famille en vacances dans un chalet isolé à faire un choix impossible. Un sacrifice humain pour sauver le monde, le feriez-vous ? (NR)

KNOCK AT THE CABIN. US, dir.: M. Night Shyamalan, act.: Dave Bautista, Ben Aldridge, sortie : 1/2

Les années merveilleuses de Spielberg

FR/ Qui a réalisé autant de films mémorables que Steven Spielberg (76) ? Le réalisateur de E.T., Jurassic Park, Lincoln et bien d’autres replonge dans ses souvenirs d’enfance. Peu importe s’il fabule. Cette histoire, inspirée de sa propre enfance est fascinante. En grande partie parce que cette lettre d’amour au cinéma et à son pouvoir sont fabuleusement mis en scène. Spielberg téléphone maison et il ne faut pas rater l’appel. (NR)

THE FABELMANS. US, dir. : Steven Spielberg, act. : Gabriel LaBelle, Michelle Williams, Paul Dano, sortie : 22/2

Tic tac, tic tac

FR/ Les faits décrits dans Metronom, primé à Cannes, sont à peine croyables. Ce n’est pas dû au réalisateur et scénariste Alexandru Belc, nouveau nom du cinéma roumain. Sa direction d’acteurs est impeccable, son style efficace. C’est l’histoire elle-même qui défie l’imagination. Dans le Bucarest de 1972, des lycéens se réunissent pour écouter la station de radio interdite Radio Free Europe et danser sur Light My Fire des Doors. La police secrète du dictateur Ceausescu l’apprend et ouvre une enquête. (NR) METRONOM. RO, dir. : Alexandru Belc, act. : Mara Vicol, Moldoveanu Mihnea, sortie : 15/2

Des mocktails à faire tourner la tête

Santé… pour de vrai !

FR/ Dans la foulée de Dry January et de Tournée Minérale, les mocktails explosent. Désormais, ces breuvages affichent des densités aromatiques qui n’ont rien à envier aux cocktails classiques.

Texte Michel Verlinden Photos Saskia Vanderstichele

On peut appeler cela un cercle vertueux. C’est Sophie Barrière du Green Lab qui l’explique. «Pendant de nombreuses années, les alternatives à l’alcool n’étaient pas très séduisantes. La multiplication des initiatives prônant des mois d’abstinence, depuis une dizaine d’années maintenant, a beaucoup contribué à ce que des produits qualitatifs voient le jour, entre autres une gamme de spiritueux sans alcool. Marqués par une texture bien distincte de celle de l’eau, ceux-ci permettent d’imaginer de véritables créations, là où auparavant on se contentait d’un jus de fruit bourré de sucre. »

CABINET DE CURIOSITÉS

Alors qu’un méchant échafaudage dissimule sa belle fresque au regard des passants, le Green Lab témoigne de ce renouvellement. Le lieu

existe depuis une petite dizaine d’années, ce qui lui permet d’avoir pas mal de recul sur le phénomène, et ses deux initiatrices, Sophie Barrière et Leslie Moreau, se sont fait remarquer en initiant la Brussels Cocktail Week. « Nous sommes passées d’une approche quantitative à une démarche qualitative, expliquent les deux associées. Au départ, nous cherchions à avoir le plus de gins et d’absinthes possibles… aujourd’hui, nous préférons garder les produits avec le plus de potentiel. Le décor, lui aussi, a changé. D’une atmosphère initiale très steampunk, nous avons glissé vers un cadre plus végétalisé. »

De fait, cet espace tarabiscoté, avec ses différents niveaux, a des allures de cabinet de curiosités. Une impression renforcée par des mises en scènes d’objets insolites, voire par le

biais de mannequins en cire décalés. On aime également le bar surmonté de voûtes noires qui confère un petit air Donjons et Dragons à l’ensemble. Ce goût de la mise en scène, le lieu le cultive à travers des accessoires – d’impressionnantes fontaines à absinthe posées sur la table de ceux qui veulent découvrir la fée verte – mais aussi par le biais d’une programmation festive inspirée. Ainsi, le 25 février prochain, l’endroit fera place à une soirée autour du thème de la prohibition.

ÊTRE CHOYÉ

On aime ça

CiPiaCe ••••

Sint-Gillisvoorplein 49A parvis de Saint-Gilles, Sint-Gilles/Saint-Gilles, 0470-33.83.93, www.cipiace.be, di/ma/Tu > do/je/Th & 17 > 0.00, vr/ve/Fr & za/sa/Sa 17 > 1.00

Green Lab

•••

Louizalaan 520 avenue Louise, Elsene/Ixelles, 02-644.26.63, www.greenlab.bar, di/ma/Tu & wo/ me/We 17 > 12.00 & do/je/Th & vr/ve/Fr 17 > 1.30 & za/sa/ Sa 18 > 1.30

Outre les softs classiques, la carte du Green Lab propose en permanence un gin tonic sans alcool (la marque belge Botaniets, une version au yuzu et au gingembre), un vermouth du même acabit (Martini Floreale), une bière locale à 0% (la Pico Bello de Brussels Beer Project) ainsi qu’un mocktail à proprement parler. Proposée à 8euros, la boisson séduit en misant sur la fraîcheur et l’amertume. Le pitch ? Il repose sur une base de sirop aux contours hivernaux, soit un mélange d’épices (cardamome, anis étoilé et cannelle) sans la moindre lourdeur. Ensuite, avec pas mal d’audace, c’est de la Pico Bello qui est ajoutée, dont on peut distinguer les notes de houblon. Enfin, il ne faut pas sous-estimer les notes de camomille apportées par une dose de vermouth désalcoolisé. Sans oublier, les garnish composés de feuille de menthe fraîche et d’une tranche de pomme déshydratée. Le tout est servi dans une sorte de verre old-fashioned en version arrondie.

« Il est très important que l’on mette le même soin que pour un verre d’alcool. Les gens ont besoin de se sentir choyés. On a trop longtemps négligé cet élément quand on servait des alternatives sans alcool. Il est impossible de rêver devant un simple soda », détaille Sophie Barrière qui par ailleurs est aussi professeure de yoga. On aurait tort de sous-estimer l’importance de l’apparence sous laquelle les mocktails se présentent. Dans un endroit de divertissement, ils permettent de donner le change. « C’est un peu malheureux à dire, analyse Leslie Moreau, mais le fait que ces breuvages présentent tous les signes extérieurs de l’alcool rassure. Boire un mocktail plutôt qu’un verre d’eau permet de ne pas avoir à se justifier.»

En près de 10 années, le succès de CiPiaCe n’a cessé de croître. Au point que cette adresse saint-gilloise fait partie des classiques de la capitale – mieux vaut réserver car l’adresse est prise d’assaut. Simple bar à cocktails avec grignotages au départ, le lieu est devenu un restaurant à part entière faisant valoir une carte originale – entre autres de terribles orecchiette ponctuées d’un croquant de noisettes. Il reste que l’on peut toujours venir y prendre un verre, en particulier au comptoir hyper-festif. Cela vaut d’autant plus la peine que le décor rétro – qui fait des clins d’œil à l’Italie mais également aux États-Unis – est imparable. Sans parler de l’énergie et la gentillesse de l’équipe en place dirigée par un duo irrésistible. Mention aussi pour Tu vuo fa l’americano, qui restitue les sensations amères et la densité d’un americano. (MV)

Plus belle la vie

Life Is Beautiful ••••

Rue Antoine Dansaertstraat 161, Brussel/Bruxelles, 02-223.59.99, www.libcocktailbar.com, ma/lu/Mon > do/je/Th & zo/di/Su 18 > 0.00, vr/ve/Fr & za/sa/Sa 18 > 1.00

Ouverte en 2016, LIB étend son empire. Après un bar à cocktail, Karoline Vlk et Harouna Saou ont ouvert une boutique de spiritueux et, il y a peu, un atelier où suivre des masterclasses. Cela fait un moment que ce couple d’autodidactes explore le champ des cocktails sans alcool. Leur spécialité? Travailler à base de thés, sirops, infusions et autres cordials. Si la carte en affiche deux ou trois – dont un nouveau chaque semaine – il ne faut pas hésiter à se faire dessiner une création au plus proche des envies du moment. Sans oublier, le célèbre Jour de fête, un mocktail qui repose sur une base d’infusion de mandarine et de gingembre. À ceci est ajouté du vin blanc sans alcool et du verjus, un jus acide extrait des raisins utilisé en lieu et place du citron. Une mousse de thé noir à la bergamote chapeaute le tout. (MV)

Clémence (22)

I would describe my style as “tomboy with a sprinkle of feminine”. I usually wear oversized clothes and, to complete the look, I add a manicure and a pretty make-up! My inspiration mainly comes from the black series and films of the 1990s. I certainly don’t limit myself to women’s outfits, men’s outfits inspire me too. But I stay well away from leather leggings... They give me chills. In my opinion, they are not flattering at all.